Tag: στρατός

Ευρασιατικό project

Δευτέρα 31 Γενάρη>> Η σκέψη των απλών υπηκόων ίσως δεν μπορεί να το διανοηθεί. Αν, όμως, είναι κάποιος απόγονος της άλλοτε μόνης υπερδύναμης του πλανήτη και οφείλει να διαχειριστεί την παρακμή της, το σκέφτεται και το μεθοδεύει. Σύμφωνα με κάποιες αναλύσεις η Ουάσιγκτον, έχοντας την διαρκώς αυξανόμενη απειλή της οικονομικής και τεχνολογικής ηγεμονίας του Πεκίνου, έχει σκεφτεί (: οι πολεμοκάπηλοι ειδικοί εκεί δηλαδή) ότι η ανάσχεση της Μόσχας είναι το ευκολότερο μέρος της υπόθεσης. Και ότι αν τα καταφέρουν (με κόλπα τύπου «ουκρανία»), θα έχουν το περιθώριο να ασχοληθούν πιο εντατικά με τον κυρίως εχθρό.

Το να είναι η ανατολική ευρώπη κάτι σαν «σύνορο» της κίνας ακούγεται γκροτέσκο. Αλλά δεν είναι υποχρεωτικά τέτοιο, αν βλέπει κανείς τον πλανήτη από Ουάσιγκτον μεριά. Το λάθος βρίσκεται στην ιδέα περί «ανάσχεσης της Μόσχας», που θα γίνει (έτσι βολεύει της Ουάσιγκτον) με έξοδα των φασιστών του Κιέβου, συν κάποιες «οικονομικές κυρώσεις».

Αυτή η ιδέα των proxies τελείωσε μαζί με τον isis στη συρία και στο ιράκ. Μπορεί στην Ουάσιγκτον να έχουν ξεμείνει από «εργαλεία», μπορεί επίσης το φασισταριό της ουκρανίας να ζει με τις «μεγάλες ιδέες» του και να είναι διατεθειμένο να κάνει ό,τι το πληρώσουν να κάνει, αλλά ο κόσμος είναι αποδεδειγμένα πολυπλοκότερος απ’ το ρεβόλβερ και το “let’s go west” της αμερικανικής μιλιταριστικής μυθολογίας. Το περιορισμένο ρεπερτόριο των προβοκατόρικων τακτικών είναι πια γνωστό σ’ όλους τους rivals. Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα, ένα μεγάλο μέρος του πόπολου στο Joνυσταλεάν (: οι οπαδοί του ψόφιου κουναβιού κατά κύριο λόγο) δεν εμπνέεται πια απ’ την global «εξαγωγή δημοκρατίας».

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ουκρανία 2

Δευτέρα 24 Γενάρη>> Έχουμε υποστηρίξει πως η εκδοχή ενός «πατριωτικού» στρατιωτικού πραξικοπήματος στο Κίεβο είναι το «εκτός εάν…» που θα εξυπηρετούσε πράγματι την Μόσχα. Αλλά, κόντρα στις νευρωσικές ιμπεριαλιστικές φαντασιώσεις, έχουμε εκτιμήσει πως α) δεν θα «έριχνε» τον Zelensky, το αντίθετο, θα τον κρατούσε στην προεδρική καρέκλα, και β) δεν θα ήταν «φιλορωσικό». Θα ήταν «πατριωτικό»: θα προσπαθούσε να ξεκολλήσει το σύστημα απ’ την λάσπη κάνοντάς το στοιχειωδώς λειτουργικό, κρατώντας αποστάσεις τόσο απ’ την Ουάσιγκτον και το νατο, όσο και απ’ την Μόσχα… Αυτό βολεύει το ρωσικό καθεστώς: να κοπούν οι ευκολίες και το free pass που έχουν αποκτήσει οι διάφοροι δυτικοί πράκτορες στο Κίεβο. Μια ισορροπημένη σχέση, λαμβάνοντας υπόψη και την γεωγραφία; Τέλεια!

Είναι εύκολο να γίνει ένα τέτοιο «πατριωτικό» στρατιωτικό πραξικόπημα στην ουκρανία; Μοιάζει δύσκολο αλλά όχι αδύνατο. Πρέπει να βρεθεί ικανός αριθμός αποφασισμένων καραβανάδων: θα πρέπει, με το καλημέρα, να αφοπλίσουν όλο αυτό το φασισταριό που έχει εξελιχθεί σχεδόν σε «στρατό Β», κι αυτό δεν θα είναι εύκολο. Θα πρέπει επίσης να κρύψουν αρχικά την ατζέντα τους ως προς τις διεθνείς σχέσεις του Κιέβου ώστε να κερδίσουν χρόνο καθυστερώντας την δράση των εσωτερικών «φιλοδυτικών» πρακτόρων∙ μέχρι να τους εξουδετερώσουν. Και, φυσικά, θα πρέπει να κρατήσουν τον Zelensky στην προεδρική του καρέκλα – αυτό είναι το πιο εύκολο – ώστε να εξασφαλίσουν μια αρχική minimum νομιμοποίηση (ακόμα και διεθνή) ως “ανορθωτές”.

Ας θυμίσουμε την άποψη που διατυπώσαμε την Δευτέρα 25 Οκτώβρη (2021) ώστε να έχετε μια πιο πλήρη εικόνα των ισχυρισμών μας. Τότε η Μόσχα «δεν ετοιμαζόταν να εισβάλει στην ουκρανία»…:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Βαλτική

Δευτέρα 17 Γενάρη>> Η Βαλτική και η πιθανότητα ένταξης στο νατο της φινλανδίας ή της σουηδίας (ή και των δύο) είναι το πιο «κρυφό» θέμα της τωρινής αναμέτρησης σ’ αυτό το μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Και, πράγματι, η απαίτηση της Μόσχας για τερματισμό της νατοϊκής περικύκλωσης στα δυτικά σύνορά της εύλογα μπορεί να αφορά αυτά τα δύο κράτη το ίδιο ή και περισσότερο απ’ την ουκρανία και την γεωργία.

Φαίνεται πως υπάρχουν «πιέσεις» (;) ή και μεθοδεύσεις (;) για μια τέτοια νατοϊκή «διεύρυνση». Σίγουρα υπάρχουν τέτοιες απειλές. Ο δανός πρώην (2009 – 2014) γ.γ. του νατο Anders Fogh Rasmussen το δήλωσε πρόσφατα έξω απ’ τα δόντια (συνδέοντας το με την εικονική πιθανότητα ρωσικής επέμβασης στην ουκρανία…) Ο τωρινός νορβηγός Jens Stoltenberg συνεντευξιαζόμενος πριν 5 μέρες μίλησε και σαν «εκπρόσωπος» της Στοκχόλμης και του Ρέιγκιαβικ:

… Και ήθελα να τονίσω το γεγονός ότι … η φινλανδία και η σουηδία που δεν ζητούν αυτή τη στιγμή την ένταξή τους στο νατο, έχουν δηλώσει πολύ καθαρά ότι ακόμα και γι’ αυτές είναι απαράδεκτο το να ζητάει η ρωσία μια γραπτή, νομικά δεσμευτική συμφωνία με το νατο που να λέει ότι δεν θα υπάρξει άλλη επέκταση…

Μη μέλος της συμμαχίας δικαιούται να έχει γνώμη για την σύνθεσή της – αρκεί να είναι η σωστή… Προς το παρόν οι φινλανδικές πολιτικές βιτρίνες λένε ότι δεν πρόκειται να κάνουν τέτοια αίτηση… Σε κάθε περίπτωση μια προσεκτική ματιά στους χάρτες στη συνέχεια δείχνει το γιατί η Μόσχα έχει κάθε σοβαρό λόγο να ανησυχεί για τους σχεδιασμούς και τις μεθοδεύσεις του Joνυσταλεάν και σ’ αυτή την περιοχή∙ και γιατί είναι υποχρεωτικό να προχωρήσει σε συμπαγή στρατιωτική συμμαχία με τη λευκορωσία – και βάσεις εκεί – κατ’ αρχήν σαν αμυντική κίνηση. Δείχνει επίσης το γιατί η αμερικανική έχθρα προς τον αγωγό nordstream 2 είναι «πολλαπλών χρήσεων».

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Αστάνα 3

Δευτέρα 17 Γενάρη>> Οι αρχικές διαμαρτυρίες των πιο πληβειακών κοινωνικών στρωμάτων στο καζακστάν για τον απότομο σχεδόν διπλασιασμό της τιμής του φυσικού αερίου (μετά την κατάργηση της διατίμησης την πρωτοχρονιά) ήταν 100% δικαιολογημένες. Πρέπει ωστόσο να διατυπώσουμε το καχύποπτο ερώτημα «ποια κυβέρνηση και γιατί προκαλεί τόσο χοντροκομμένα την μοίρα της», όταν ακόμα και η εντόπια αμερικανική πρεσβεία έχει προειδοποιήσει / αναγγείλει “ταραχές” μέρες πριν καν ανακοινωθεί η αύξηση… Βλακεία; Άγνοια κινδύνου; Εσκεμμένη επιτάχυνση μιας αναπόφευκτης εξέλιξης ώστε να μην προλάβει να “ωριμάσει”; Τι;

Εν τω μεταξύ σημειώνεται (και σωστά) η παρουσία των τουρκικών υπηρεσιών (της διαβόητης ΜΙΤ) στην εκτροπή των αρχικών διαμαρτυριών σε ένοπλη σύγκρουση. Όχι μόνο των τουρκικών: υπήρχαν δάκτυλα και χέρια απ’ την αγγλική MI6 και (εύλογα) απ’ τις αμερικανικές υπηρεσίες – ειδικά αν ευσταθεί (αλλά δεν έχουμε αποδείξεις ακόμα) ότι στον δεύτερο γύρο, τον ένοπλο, συμμετείχαν και μισθοφόροι του isis μεταφερμένοι απ’ το αφγανιστάν*…

Αλλά η ΜΙΤ; Τι δουλειά έκανε στο συγκεκριμένο colour ημι-πραξικόπημα; Η εξήγηση ότι η Άγκυρα προσπαθεί να υπονομεύσει την Μόσχα (ή και το αντίθετο) είναι τόσο παλιά και αποτυχημένη ώστε πρέπει να αναρωτηθούμε αν προωθείται σκόπιμα από κάποιες πλευρές (υποστηρικτικές του ευρασιατικού project) για λόγους συσκότισης.

Το γεγονός που μπορεί να φωτίσει τα υπόλοιπα είναι η ταχύτητα με την οποία οι ρωσικές «ειδικές δυνάμεις» (και περισσότερο για λόγους εντυπώσεων παρά επειδή ήταν απαραίτητες, οι ανάλογες απ’ τα υπόλοιπα μέλη του CSTO) μπήκαν, συντεταγμένα, στο κοζάκικο πεδίο μάχης. Χρειάστηκαν 82 πτήσεις αερομεταφοράς (ένας όχι μικρός αριθμός για επιμελητειακή διαχείριση) πεζοναυτών εκπαιδευμένων σε urban warfare, κυρίως απ’ την ρωσία αλλά και την αρμενία, την λευκορωσία, το τατζικιστάν και το κιργιζιστάν. Κι όλα έγιναν εντυπωσιακά γρήγορα και αποτελεσματικά, χωρίς να χρειαστεί να εμπλακούν σε συγκρούσεις ή να σκοτώσουν (παρά τις αντίθετες βαθυστόχαστες «αναλύσεις» διαφόρων στα μέρη μας… Λυπούμαστε αλλά όλοι αυτοί έχουν χάσει «τ’ αυγά και τα καλάθια» πλέον…). Έτσι ώστε όσοι δεν ενδιαφέρονται να μυθολογήσουν για την στρατιωτική υπεροχή του CSTO μπορούν να καταλήξουν σ’ ένα πιο λογικό συμπέρασμα: η Μόσχα ήξερε∙ ήξερε από πριν, και ήταν έτοιμη έγκαιρα. Κι αυτό ακριβώς συνέβη.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Αστάνα 4

Δευτέρα 17 Γενάρη>> O τωρινός κοζάκος πρόεδρος Kassym-Jomart Tokayef, 69 χρονών, θεωρούμενος μεταρρυθμιστής, εκλεγμένος απ’ τον Ιούνη του 2019 (με 71%…), είναι απόφοιτος του κρατικού ινστιτούτου διεθνών σχέσεων της Μόσχας, την εποχή που υπήρχε σοβιετική ένωση. Μιλάει fluent ρωσικά και κινέζικα, έχει διατελέσει πρεσβευτής στο Πεκίνο και στη Σιγκαπούρη, υπουργός εξωτερικών και πρωθυπουργός του καζακστάν, και για δύο χρόνια γενικός διευθυντής των κεντρικών γραφείων του οηε στη Γενεύη. Θα μπορούσε να θεωρηθεί «προϊόν» του προηγούμενου «αιώνιου» προέδρου Nazarbayev∙ καταλαβαίνει όμως πολύ καλά πως όσο εντείνεται ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός η δεύτερη βάρκα στην οποία πατούσε το καθεστώς / clan Nazarbayev (η «δύση γενικά»…) μπάζει όλο και περισσότερο νερά.

Δεν μπορεί να εξαφανίσει την έντονη επιρροή «δυτικών» μηχανισμών (από πανεπιστήμια ως διάφορες μκο) στο καζακστάν. Μπορεί όμως να ενισχύσει την πολιτική γεωγραφία του κράτους, πάντα with a little help from some friends. Αυτό σημαίνει οργανική συμμετοχή στο ευρασιατικό project και συμμάζεμα των εσωτερικών εγκάθετων εμποδίων. (Κατά τα υπόλοιπα ο Tokayef έχει κάνει ενδιαφέρουσες μεταρρυθμίσεις εκδημοκρατισμού του συστήματος…)

Για την «δύση γενικά» το καζακστάν ήταν πεδίο άσκησης soft power τις προηγούμενες δεκαετίες. Η ντροπιαστική (για το δυτικό κύρος) ήττα / αποχώρηση του νατο από το αφγανιστάν άλλαξε τα δεδομένα. Η Ουάσιγκτον κτύπησε όλες τις πόρτες των κρατών της κεντρικής ασίας ζητώντας γη και αέρα για βάση ή βάσεις∙ αν όχι μόνιμες σίγουρα on demand. Τις βρήκε κλειστές. Στο σημείο που βρίσκεται η παρακμή του αμερικανικού (και του αγγλικού) ιμπεριαλισμού δεν υπάρχουν περιθώρια: ό,τι δεν «σταθεροποιείται» κάτω από αμερικανικές αρβύλες ή κοντά σ’ αυτές κερδίζει υποψηφιότητα αποσταθεροποίησης. «Αν δεν είναι δικό μας τουλάχιστον δεν θα είναι ούτε των αντιπάλων μας» λέει το δόγμα. Άλλοτε ονομαζόταν «καμένη γη». Γίνεται όμως όλο και δυσκολότερο…

O αμερικάνος υπ.εξ. Παρωπίδας (: Blinken) αιφνιδιάστηκε απ’ την ταχύτητα της «ειρηνευτικής απόβασης» του CSTO και έκανε μια δήλωση φιλοσοφικού είδους: Νομίζω ότι ένα μάθημα της πρόσφατης ιστορίας είναι πως αν οι ρώσοι μπουν στο σπίτι σου είναι μερικές φορές πολύ δύσκολο να τους διώξεις». Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί, αλλά αυτή δεν είναι αμερικανική παροιμία.

Ίσως είναι ρωσική. Ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov απάντησε ανάλογα: Αν ο Antony Blinken ενδιαφέρεται για μαθήματα ιστορίας, να ένα που μου έρχεται στο μυαλό: αν οι αμερικάνοι μπουν στο σπίτι σου, θα είναι δύσκολο να μείνεις ζωντανός, να μη σε κλέψουν ή να μη σε βιάσουν… Αυτό είναι μάθημα όχι μόνο του πρόσφατου παρελθόντος αλλά του συνόλου των 300 χρόνων ύπαρξης του αμερικανικού κράτους. Υπάρχουν πολλοί άτυχοι λαοί που είχαν την άσχημη εμπειρία να δουν αυτούς τους απρόσκλητους στην πόρτα τους: οι ιθαγενείς της αμερικής, οι κορέατες, οι βιετναμέζοι και οι σύριοι μεταξύ άλλων…

Με ευγενικούς ή αγενείς μουσαφίρηδες, το καζακστάν εξελίχθηκε σε πρώτης γραμμής διαφήμιση του ρωσικού μιλιταρισμού. Οι ρώσοι «αντιτρομοκράτες» δεν πήγαν για να πολεμήσουν και δεν πολέμησαν αφού κανείς ένοπλος, κοζάκος ή μη, δεν διανοήθηκε να τους επιτεθεί (συνέβαλαν οι τουρκικές υπηρεσίες σ’ αυτό; άγνωστο…). Επίδειξη «ειρηνευτικού» επαγγελματισμού στην «αυλή» της Μόσχας (και του Πεκίνου), με πολλούς αποδέκτες.

Σε μια εποχή που η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της έχουν χάσει (και) αυτήν την πατέντα, του ένοπλου ειρηνοποιού…

Αστάνα 1

Τρίτη 11 Γενάρη>> Λένε ότι δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Σίγουρα δεν υπάρχει φωτιά χωρίς καύσιμα υλικά. Είναι εύλογο να εκτιμήσει κάποιος ότι στην πρόσφατη έκρηξη / εξέγερση στο καζακστάν κάποιες δυτικές υπηρεσίες είχαν βάλει βαθιά τα χέρια τους∙ ειδικά αφού η αμερικανική πρεσβεία στο καζακστάν «προειδοποιούσε» απ’ τις 16 του περασμένου Δεκέμβρη για «μαζικές διαμαρτυρίες»… Πριν ανακοινωθεί ο διπλασιασμός της τιμής του υγροποιημένου φυσικού αερίου… Όμως οι υπηρεσίες, σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν κατασκευάζουν ούτε τις αφορμές ούτε την μαζική διάθεση. Και, συνήθως, μετά τις «color revolutions», πετυχημένες ή όχι, αποκαλύπτεται η δομική αστάθεια του καθεστώτος που έγινε στόχος τους.

Η αφορμή θα μπορούσε να θυμίζει τα κίτρινα γιλέκα. Ο διπλασιασμός της τιμής του γκαζιού θα εκνεύριζε (αναπόφευκτα) τον πληθυσμό: στο καζακστάν όλοι έχουν αυτοκίνητα, κι όλα τα αυτοκίνητα κινούνται με liquid gaz, αφού πρόκειται για «εθνικό» προϊόν. Ωστόσο η ταχύτητα (δύο ή τρεις ημέρες) μετατροπής των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας σε ένοπλη εξέγερση ξεπερνάει κατά πολύ την συγκεκριμένη αφορμή. Κι αν δεν είναι απαραίτητο να έχει υπάρξει πολύμηνη προετοιμασία (που υπήρξε…), είναι σίγουρα απαραίτητο να μείνουν αφύλακτες αποθήκες όπλων, και άλλα συμβολικά σημαντικά σημεία των πόλεων.

Με τα τώρα δεδομένα προκύπτει ότι τμήματα κάποιων κρατικών μηχανισμών του καζακστάν είχαν άμεση ή έμμεση εμπλοκή στην εξέλιξη των γεγονότων. Το γεγονός ότι το πρώτο κεφάλι που πήρε ο νυν πρόεδρος Τοκάγιεφ ήταν του επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών του καζακστάν Καρίμ Μασίμοφ είναι χαρακτηριστικό.

Δεν ήταν η τυπική «χρωματιστή επανάσταση». Δεν ήταν επίσης η τυπική απόπειρα πραξικοπήματος. Είναι κάτι ανάμεσα, ένας συνδυασμός.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Το δυτικό μέτωπο (1)…

Δευτέρα 27 Δεκέμβρη>> Η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της το έχουν κάνει ρουτίνα: στρατιωτικές ασκήσεις κοντά στα ρωσικά σύνορα (όπου το «κοντά» δεν είναι υποχρεωτικά μερικές εκατοντάδες μέτρα!) και, σε κάθε περίπτωση, διαρκή αντι-ρωσικά γυμνάσια (με την Αλεξανδρούπολη σαν βασική «πύλη» μετακίνησης όπλων και αρβυλών…)∙ «περιπολίες» στη Μαύρη Θάλασσα∙ και, φυσικά, το φασιστικό καθεστώς του Κιέβου σαν πολιορκητικός κριός… Η Μόσχα αντιδρά… Ποια είναι η διακύβευση; Τι επιδιώκει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου; Πόσο πιθανός είναι ένας κανονικός πόλεμος;

Ας το πούμε εξαρχής: ο κύριος στόχος των ηπα δεν είναι η πλήρης και επίσημη «κατάκτηση» της ουκρανίας. Είναι η «απομάκρυνση» των ευρωπαϊκών κρατών απ’ το ευρασιατικό project∙ και, σε κάθε περίπτωση, το «μπετονάρισμα» του Βερολίνου (κατά κύριο λόγο) και σε δεύτερο επίπεδο του Παρισιού και της Ρώμης, μακριά απ’ τις «κακές παρέες» της Ανατολής…. Απ’ την απέναντι μεριά η Μόσχα ξέρει ότι δεν κινδυνεύει απ’ την εισβολή νατοϊκού στρατού∙ ξέρει επίσης ότι στην ουκρανία έχει πολύ μεγαλύτερη επιρροή (προς το παρόν υπόγεια…) σε σχέση με την cia… Κινδυνεύει όμως να περιοριστεί η πρόσβασή της στη Μεσόγειο (και όχι μόνο) αν κράτη σαν την ιταλία ή και τη γαλλία ακολουθήσουν (θέλοντας ή μη) την «γραμμή» του ελλαδιστάν. Ξέρει επίσης ότι η πρόοδος του ευρασιατικού project χρειάζεται οπωσδήποτε το Βερολίνο (με τον «κεντρικό» ρόλο του στην ε.ε.). Με δυο λόγια: ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός (4ος παγκόσμιος πόλεμος) πράγματι οξύνεται και στο ευρωπαϊκό μέτωπο και σ’ εκείνο του Ειρηνικού. Αλλά στο πρώτο η όξυνση είναι, κατά κάποιον τρόπο, «έκκεντρη»: τα γεγονότα (και οι «ψευδείς ειδήσεις») φαίνεται να αφορούν ένα σημείο (την ουκρανική επικράτεια) ενόσω οι πραγματικοί στόχοι βρίσκονται αλλού.

Όμως για λογαριασμό, ακριβώς, αυτού του «αλλού» το «ουκρανικό πρόβλημα» έχει βασικό (αν και όχι αποκλειστικό) ρόλο. Πρέπει να θυμίσουμε βιαστικά την ιστορία των τελευταίων 8 χρόνων: το «ουκρανικό πρόβλημα» δημιουργήθηκε όταν η ε.ε. (βασικά το Βερολίνο και το Παρίσι) έβαλε κυριολεκτικά το μαχαίρι-στο-λαιμό του τότε ουκρανού προέδρου Yanukovysh απαιτώντας, προκειμένου να υπογράψουν μια συμφωνία οικονομικής / εμπορικής σύνδεσης (την οποία το ουκρανικό καθεστώς είχε επείγουσα ανάγκη…) το να διακόψει ή να περιορίσει σημαντικά τις οικονομικές / εμπορικές σχέσεις του με την Μόσχα. Προς τα τέλη του 2013 ο Yanukovysh απέρριψε τον εκβιασμό της ε.ε. (που είχε επικεφαλής την Merkel και τον Hollande) και τότε άρχισαν μαζικές ειρηνικές διαδηλώσεις των οπαδών της ε.ε. στο Κίεβο (απ’ τις 21 Νοέμβρη) κατά του Yanukovysh, δημιουργώντας πολιτικό πρόβλημα στην έτσι κι αλλιώς ασταθή κυβέρνησή του. Αυτές οι διαδηλώσεις περιορίστηκαν σημαντικά στις αρχές Γενάρη του 2014, αλλά τότε ανέλαβαν (να τις «συνεχίσουν»…) οι ουκρανοί φασίστες, εκπαιδευμένοι στρατιωτικά στην πολωνία και με αμερικανική χρηματοδότηση. Στο αποκορύφωμα αυτής της εκστρατείας (την οποία τα δυτικά καθεστωτικά μήντια πρόβαλαν σαν «φιλοευρωπαϊκή»…), στις 20 Φλεβάρη του 2014, μια μέρα μετά την υπογραφή συμφωνίας μεταξύ Yanukovysh και αντιπολίτευσης υπό την αιγίδα του Βερολίνου και του Παρισιού για μεταβατική κυβέρνηση και εκλογές, «άγνωστοι» ελεύθεροι σκοπευτές (που αποδείχθηκε ότι είχαν πληρωθεί απ’ την αμερικανική πρεσβεία στο Κίεβο, με πρέσβη τον εξοχότατο Pyatt…) άρχισαν να πυροβολούν από ψηλά κτίρια τόσο τους φασίστες που είχαν καταλάβει την πλατεία Maidan όσο και την αστυνομία, με αποτέλεσμα την δολοφονία τουλάχιστον 50 ατόμων. Ακολούθησε «έκρηξη» μίσους κατά της ουκρανικής κυβέρνησης, η φυγή του Yanukovysh (στη Μόσχα), αργότερα ένοπλη εξέγερση των πιο φιλορωσικών επαρχιών της δυτικής ουκρανίας (Donabass), πολύμηνη αποτυχημένη προσπάθεια του πιστού στο «νέο καθεστώς» στρατού (κυρίως, όμως, φασιστικών συμμοριών) να ανακαταλάβουν το Donbass, αυτονόμηση μετά από δημοψήφισμα και προσάρτηση στη ρωσία της κρίσιμης χερσονήσου της Κριμαίας… Με δυο λόγια: ο οικονομικός ιμπεριαλισμός του Βερολίνου και του Παρισιού άνοιξε (εκτιμάμε παρά την θέλησή τους…) τον δρόμο για να ελέγξουν την ουκρανία οι proxies της Ουάσιγκτον∙ και έκτοτε δημιουργήθηκε και συντηρείται το «ουκρανικό πρόβλημα»…

Τον Σεπτέμβρη του 2014, σε μια προσπάθεια των αρχικών ενόχων (Βερολίνου και Παρισιού) να ξαναπάρουν τον έλεγχο «στην αυλή τους», έλεγχο που είχαν χάσει πανηγυρικά απ’ την βλακώδη μυωπία τους και απ’ τις υπόγειες, προβοκατόρικες αλλά αποτελεσματικές ενέργειες του Obamistan, υπογράφτηκε από εκπροσώπους της Μόσχας, του Κίεβου (με νέο πρόεδρο τον Poroshenko), των ανταρτών του Donbass και του «οργανισμού για την ασφάλεια και την συνεργασία στην ευρώπη» (υπό την αιγίδα γερμανίας και γαλλίας) η «πρώτη συμφωνία του Minsk». (Ακολούθησε άλλη μία τον Φλεβάρη του 2015). Με βάση αυτές τις συμφωνίες το ζήτημα του Donbass θα λυνόταν πολιτικά και ειρηνικά, με παροχή αυξημένης αυτονομίας μετά απ’ τις κατάλληλες αλλαγές στο ουκρανικό σύνταγμα…

Πολύ λίγο, πολύ αργά! Τίποτα ουσιαστικό απ’ αυτές τις συμφωνίες δεν υλοποιήθηκε, αφού οι ευρωπαίοι δεν μπορούσαν πια να επιβάλλουν τίποτα στην ουκρανία∙ και, φυσικά, η Ουάσιγκτον με τους πολυπληθείς φασίστες σύμμαχούς της δεν σκόπευε να παραιτηθεί από την έμμεση αλλά σαφή κατάκτηση της ουκρανίας. Το «ουκρανικό πρόβλημα» έμεινε σαν ανοικτή πληγή. Όχι, όμως, σαν αντιπαράθεση ανάμεσα στο (φασιστοελεγχόμενο) Κίεβο και την Μόσχα, όπως θέλουν να παρουσιάζουν οι καθεστωτικοί δημαγωγοί! Σαν μια τριγωνική «σχέση» ανάμεσα στη Μόσχα (που προφανώς δεν θέλει οτιδήποτε αμερικανικό γύρω απ’ την μοναδική έξοδό της στις «θερμές θάλασσες», την μεγάλη ναυτική βάση στη Σεβαστούπολη – Κριμαία), το Βερολίνο και το Παρίσι που είναι ανίκανα να διορθώσουν τις εναντίον των δικών τους ιμπεριαλισμών συνέπειες του «ουκρανικού προβλήματος», και την όλο και πιο αδιάλλακτη Ουάσιγκτον που επιδιώκει να στήσει ένα καινούργιο «παραπέτασμα» στα δυτικά σύνορα της ρωσίας (και της λευκορωσίας).

Να γιατί η ουκρανία έχει γίνει το πιο «θερμό σημείο» της εκστρατείας της Ουάσιγκτον να κρατήσει τους κυριότερους ευρωπαϊκούς ιμπεριαλισμούς δεμένους στους δικούς της σχεδιασμούς∙ και, απ’ την άλλη μεριά, των προσπάθειών της Μόσχας να «σπάσει» οριστικά το (έτσι κι αλλιώς παρακμιακό) νατοϊκό μπλοκ.

(φωτογραφία: … Θυμόμαστε… πως μας υποσχεθήκατε στα ‘90s ότι το ΝΑΤΟ δεν πρόκειται να κινηθεί ούτε ένα πόντο στα ανατολικά. Μας κοροϊδέψατε ξεδιάντροπα: έχουν υπάρξει πέντε κύματα επέκτασης του ΝΑΤΟ και τώρα τα οπλικά συστήματα που ανέφερα αναπτύσσονται στην Πολωνία… Δεν απειλούμε κανέναν. Πλησιάσαμε στα σύνορα των ΗΠΑ; Ή στα σύνορα της Βρετανίας ή οποιασδήποτε άλλης χώρας; Εσείς είστε που έχετε έρθει στα σύνορά μας, και τώρα λέτε ότι και η Ουκρανία θα γίνει μέλος του ΝΑΤΟ. Ή, ακόμα κι αν δεν γίνει, ότι θα [φτιάξετε] στρατιωτικές βάσεις και θα εγκαταστήσετε επιθετικά συστήματα στην επικράτειά της με διμερείς συμφωνίες. Αυτό είναι το θέμα…)

 

Το δυτικό μέτωπο (3)…

Δευτέρα 27 Δεκέμβρη>> Μπορεί αυτό το τριγωνικό bras de fer να καταλήξει σε εύλογο χρόνο σε ένα κάποιο σημείο «ισορροπίας»; Έχουμε σοβαρές αμφιβολίες. Πρώτον επειδή η «ανάσχεση» των rivals (Πεκίνο, Μόσχα και σύμμαχοί τους) που είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για την Ουάσιγκτον και τους δικούς της συμμάχους∙ και (εκτιμάμε πως) είναι αδύνατο να πετύχει χωρίς ανοικτό, κανονικό πόλεμο (αλλά και σ’ αυτήν την περίπτωση «νικητής» θα είναι μόνο η γενική καταστροφή του πλανήτη…). Δεύτερον επειδή η ουκρανική επικράτεια είναι πράγματι μια μαύρη τρύπα, της οποίας η ύπαρξη δεν στοιχίζει τίποτα στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, δημιουργεί όμως προβλήματα στη Μόσχα. Τρίτον επειδή το «ουκρανικό πρόβλημα» είναι δίδυμο με το «ταϊβανέζικο πρόβλημα», κι αυτό το ξέρουν οι πάντες.

Τυπικά το Joνυσταλεάν έχει δηλώσει ότι τα «κουβεντιάσει» (απ’ το νέο έτος) με το ρωσικό καθεστώς, μέσω ειδικών αντιπροσώπων, τα αιτήματα του δεύτερου, προβάλοντας άλλη λίστα με τα δικά του… Και το νατο λέει το ίδιο. Η Μόσχα όμως έχει δηλώσει (και το εννοεί) ότι αυτά τα αιτήματα δεν είναι διαπραγματεύσιμα. Συνεπώς και απ’ τις δυο μεριές πρόκειται μάλλον για ροκάνισμα του χρόνου, έχοντας όμως έναν παράγοντα (το ουκρανικό καθεστώς) που ακριβώς επειδή έχει δημιουργηθεί και συνεχίζει να υπάρχει και να δρα σαν «πράκτορας προβοκάτορας», μπορεί να χρησιμοποιείται κατά βούληση μόνο απ’ την μια μεριά (την Ουάσιγκτον) για οποιαδήποτε «δουλειά» χρειάζεται. Που σημαίνει: το ροκάνισμα του χρόνου δεν είναι συμμετρικό.

Έχουμε υποστηρίξει ότι η Μόσχα θα ήταν ικανοποιημένη με μια «εσωτερική αλλαγή» στο Κίεβο, μ’ ένα καινούργιο καθεστώς που δρώντας «πατριωτικά» θα απομακρυνόταν απ’ τους αμερικανικούς σχεδιασμούς χωρίς κατ’ ανάγκη να πέσει στην αγκαλιά της ανεγκέφαλης αλεπούς. Γι’ αυτό εξάλλου είχε υπογράψει και τις συμφωνίες του Minsk (στις οποίες η Ουάσιγκτον δεν συμμετείχε και, προφανώς, θέλει να εξαφανίσει). Η Μόσχα (και όχι μόνον αυτή) ξέρει πως οτιδήποτε άλλο εκτός από μια «εσωτερική αλλαγή» θα ανοίξει την όρεξη της Βαρσοβίας που διεκδικεί ιστορικά ένα καλό μέρος της δυτικής ουκρανίας∙ μια τέτοια αλληλουχία εξελίξεων μόνο υπέρ του ρωσικού συμφέροντος δεν θα ήταν. Προτιμάει μια ενιαία ουκρανία, έστω τυπικά, στα σημερινά της σύνορα, με επίγνωση της πολιτικής γεωγραφίας, με μια αισθητή αυτονομία για το Donbass, με αναγνώριση της προσάρτησης της Κριμαίας, και σε κάθε περίπτωση μακριά απ’ την Ουάσιγκτον. Αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί με εισβολή του ρωσικού στρατού, ακόμα κι αν επιχειρησιακά είναι μια κατ’ αρχήν εύκολη υπόθεση.

Στα τέλη του περασμένου Νοέμβρη ο κλόουν Zelensky (πρόεδρος στο Κίεβο) βγήκε να καταγγείλει ότι «ουκρανοί αξιωματικοί σε συνεργασία με μεσαία στελέχη του ρωσικού καθεστώτος ετοιμάζουν πραξικόπημα εναντίον του»!… Έδωσε, μάλιστα, και την ημερομηνία του πραξικοπήματος: 1 Δεκέμβρη! Είναι η πιο γελοία καταγγελία τέτοιου είδους που έχει γίνει ποτέ: ο Zelensky δεν έκανε τίποτα κατά των υποτιθέμενων πραξικοπηματιών, δεν «έδεσε» κανέναν καραβανά σαν ύποπτο… σε μια βδομάδα το είχε ξεχάσει κι ο ίδιος! Τι σόι καταγγελία ήταν αυτή; Είναι αλκοολικός; Παίρνει drugs;

Άγνωστο… Πρέπει ωστόσο να θυμίσουμε πως αναφερόμενοι με προσμονή στην «θέληση του ουκρανικού λαού» τόσο ο Putin όσο και ο Medvedev έχουν προσπαθήσει διακριτικά να «απαλλάξουν των ευθυνών» του τον Zelensky… Θεωρούν έμμεσα ότι δεν είναι αυτός το πρόβλημα, αλλά μάλλον οι φασιστομηχανισμοί που έχουν αναπτυχθεί και δρουν κάτω απ’ τα πόδια του. Σε μια τέτοια περίπτωση ένα «soft» πραξικόπημα, που θα κρατούσε τον Zelensky στην καρέκλα του αναλαμβάνοντας την εκκαθάριση αυτών των μηχανισμών δια της βίας, θα ήταν η κατάλληλη ενέργεια στην κατάλληλη θέση: απ’ την μια θα εμπόδιζε τις ηπα και τους συμμάχους τους να καταγγείλουν την Μόσχα σαν «εισβολέα μέσω proxies», και απ’ την άλλη θα εξασφάλιζε εκείνο που εξυπηρετεί την Μόσχα – και καθόλου την Ουάσιγκτον. Η οποία, ας το προσθέσουμε, επιδιώκει όλο και πιο φανερά να «αξιοποιήσει» στρατιωτικά το ουκρανικό έδαφος στη θέση του χαμένου αφγανικού…

Αυτό (κατά την ταπεινή μας άποψη) σημαίνει ότι μια (ελεγχόμενη) όξυνση της κρίσης που θα δείχνει ότι τραβάει την ουκρανία στο χείλος του γκρεμού θα ήταν μια χαρά εξήγηση για την αιτία ενός τέτοιου «soft» πραξικοπήματος, για το-καλό-του-ουκρανικού-λαού… Και ο Zelensky, αν δεν είναι αλκοολικός ή τοξικός, μάλλον θα χαιρόταν γι’ αυτό…

Θεωρείστε το σαν υπόθεση εργασίας (απ’ την μεριά μας). Εκείνο που έχουμε σα σίγουρο είναι πως είναι αδύνατο να μπαίνει η Ουάσιγκτον στα ρουθούνια της Μόσχας, με τον τρόπο που το κάνει, σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου, για πολύ καιρό ακόμα…

Το δυτικό μέτωπο (4)…

Δευτέρα 27 Δεκέμβρη>> Το τι κάνει το ελλαδιστάν το ξέρουμε (ή θα έπρεπε!). Μέσα στην υγιεινιστική μέγγενη δεν παίρνει την σημασία που θα έπρεπε… Αλλά, δυστυχώς, ο λάκος μας σκάβεται από πολλές μεριές. Kι αυτό δεν είναι σύμπτωση!

Να πόσα «φιλελληνικά» έγραφε η καθεστωτική Wall Street Journal πριν 5 μέρες:

Στον κουκιδωτό χάρτη της Ουάσιγκτον για την Ευρώπη, η εδώ και πολύ καιρό στριμωγμένη Ελλάδα είναι ένα απρόσμενα λαμπερό σημείο. Στα ζητήματα της άμυνας και της ασφάλειας, των ενεργειακών επενδύσεων και της ανάπτυξης επιχειρήσεων, η χώρα που επί χρόνια ήταν υπόδειγμα των κρίσεων στην Ευρώπη γίνεται όλο και περισσότερο ένας εποικοδομητικός εταίρος των ΗΠΑ καθώς και των συμμάχων τους στην περιοχή. Υγροποιημένο αέριο μεταφέρεται απ’ τις ΗΠΑ σε μια καινούργια τεράστια δεξαμενή κοντά στην Αθήνα. Αμερικανικές εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, συμπεριλαμβανόμενων των Microsoft, Pfizer, και Amazon έχουν ξεκινήσει ή ανακοινώσει τα τελευταία 3 χρόνια τοπικές επενδύσεις, μπαίνοντας σε μια αγορά που επί χρόνια δεν είχε σημασία για τις αμερικανικές εταιρείες.

Επιπλέον, καθώς οι σχέσεις των ΗΠΑ με την Τουρκία χειροτερεύουν, η Ελλάδα έχει γίνει το καινούργιο hub του Πενταγώνου για τις μετακινήσεις του στρατού στα Βαλκάνια και στη Μαύρη Θάλασσα… Η αναθέρμανση των σχέσεων είναι αξιοσημείωτη καθώς ξεκίνησε πριν περίπου 5 χρόνια, κάτω από έναν ακροαριστερό κυβερνητικό συνασπισμό, και έχει επιταχυνθεί με την τωρινή κεντρο-δεξιά κυβέρνηση… Σήμερα ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης υποστηρίζει τις αμερικανικές θέσεις απέναντι στη Ρωσία, αφήνοντας τα παλιά ανοίγματα της Αθήνας στη Μόσχα, και έχει κάνει την Ελλάδα λιγότερο φιλόξενη σε Κινεζικές εταιρείες. Ο αμερικανοσπουδαγμένος Μητσοτάκης βοηθάει επίσης την Ουάσιγκτον που αναζητεί την σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο ενισχύοντας τους δεσμούς με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τον Λίβανο και άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής…

… Ο Pyatt που κάνει μια ασυνήθιστα πολύχρονη θητεία σαν πρεσβευτής στην Αθήνα, θεωρεί τις Ελληνο-Αμερικανικές σχέσεις ένα παράδειγμα για την κυβέρνηση Biden, στην προσπάθειά της να ξαναβρεθεί στο κέντρο της παγκόσμιας σκηνής. «Πρέπει, σαν αμερικανική κυβέρνηση,  να χρησιμοποιούμε ολόκληρη τη εργαλειοθήκη που έχουμε» λέει μιλώντας για την πολυεπίπεδη προσπάθεια να σπρωχτούν πίσω οι ανταγωνιστές που είχαν εμπλακεί βαθιά στις τοπικές υποθέσεις και στην πολιτική. «Δεν μπορείς να πολεμήσεις κάτι τσάμπα» συμπληρώνει.

Πράγματι, δεν είναι ούτε τσάμπα ούτε, όμως, πληρώνουν κάτι το νο 1 εθνικό κεφάλαιο (τους εφοπλιστές), οι σύμμαχοί τους και οι εντόπιες πολιτικές βιτρίνες να μας κάνουν «λαμπερό σημείο» τους. Μπορούν επίσης να δοκιμάσουν να αναβοσβήνουμε∙ μια γενετική επέμβαση χρειάζεται, κι αυτό είναι όλο…

Το κόστος είναι (και θα είναι ακόμα περισσότερο) δικό μας – εφόσον συνεχίσουμε να τους δίνουμε το Ο.Κ.

Η απόλαυση της εικονικής πραγματικότητας…

Δευτέρα 8 Νοέμβρη>> Οι ρώσοι συγκεντρώνουν στρατό στα σύνορα με την ουκρανία! Οι ρώσοι ετοιμάζονται να εισβάλουν στην ουκρανία! Πρέπει να στείλουμε πλοία και βομβαρδιστικά και πυραύλους στη Μαύρη Θάλασσα για να φοβηθούν οι ρώσοι και να μην εισβάλουν στην ουκρανία!! Χαμός!!! Ακόμα και κοτζάμ νυσταλέος Jo ζήτησε απ’ το Βερολίνο να ασκήσει πίεση στη Μόσχα μέσω του αγωγού nord stream 2 (πώς ακριβώς ασκείται μια τέτοια πίεση; στέλνοντας το αέριο πίσω;)

Μεγάλος χαμός γίνεται – στα αμερικανικά και όχι μόνο media!.. Είναι η χαρά της εικονικής πραγματικότητας… Το να μιλήσουμε για «διασπορά ψευδών ειδήσεων» θα ήταν αστείο απ’ την μεριά μας, εφόσον τα καθεστωτικά ψέμματα (και όχι μόνο στις ηπα…) έχουν απογειωθεί, έχουν περάσει την στρατόσφαιρα, κινούνται σ’ ένα άλλο σύμπαν, ίσως σ’ ένα metaverse, εκεί όπου κάθε «κοινωνικά υπεύθυνος» υπήκοος οφείλει να ζει.

Τι συμβαίνει όμως; Ένας απ’ τους πιο αρμόδιους, ο επικεφαλής του ουκρανικού «συμβουλίου εθνικής ασφάλειας και άμυνας» Oleksiy Danilov, που θα περίμενε κανείς να ουρλιάζει δέκα φορές περισσότερο κατά της Μόσχας, το έθεσε ως εξής πριν λίγες ημέρες:

…Υπάρχει μια ηθελημένη παραπληροφόρηση. Ας πω λοιπόν ότι αυτά που γράφονται δεν είναι αλήθεια. Σήμερα δεν είναι αλήθεια. Παρακολουθούμε όλες τις διαδικασίες, και δεν καταλαβαίνουμε γιατί γίνεται αυτή η παραπληροφόρηση. Το τι θα γίνει αύριο δεν το ξέρουμε, αλλά σήμερα δεν υπάρχει συγκέντρωση [ρωσικού στρατού στα σύνορα], δεν γίνονται αυτά που γράφουν… Η κατάσταση στα σύνορα ουκρανίας – ρωσίας δεν έχει αλλάξει. Δείχνουν φωτογραφίες από δορυφόρο, αλλά θα πρέπει να τις συγκρίνουν με φωτογραφίες πριν δυο βδομάδες ή ένα μήνα. Θα είναι οι ίδιες…

Ανάλογα απάντησε και το ουκρανικό υπ.αμ. (ναι, υπάρχει τέτοιο…). Αλλά – προφανώς – αυτοί εκεί πέρα που είναι δίπλα στον «μεγάλο εχθρό» και κινδυνεύουν άμεσα, δεν ξέρουν τι τους γίνεται! Αντίθετα τα καθεστωτικά αμερικανικά media Politico και Washington Post ΞΕΡΟΥΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΑ ΡΩΣΟ-ΟΥΚΡΑΝΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ!!! Τελεία και παύλα! Κι όποιος το αμφισβητεί είναι «fake news»!!!

Τι έχει πάθει η πρώην υπερδύναμη; Αυτό που παθαίνουν οι πρώην ηγεμόνες: παραισθήσεις! Είναι βέβαια ασυνήθιστο να τρεκλίζουν βασικοί πυλώνες ενός καθεστώτος (όπως, π.χ., τα media) τόσο πολύ ώστε να τους διαψεύδουν ακόμα κι εκείνοι που, υποτίθεται, χρειάζονται την προστασία του, κι αυτοί (οι πυλώνες) να συνεχίζουν το βιολί τους.

Ναι, μπορεί όποιος θέλει να κουνήσει το κεφάλι του… Αλλά δεν υπάρχει manual με οδηγίες για την σωστή παρακμή. Οπότε «παίζει» αυτοσχεδιασμός. Αυτοσχεδιασμός με πυρηνικά; Δυστυχώς…