Μέτωπο του Ειρηνικού 1

Απόσπασμα από άρθρο των καθεστωτικών global times του Πεκίνου στις 3 Αυγούστου

Πέμπτη 18 Αυγούστου>> Τελικά το Πεκίνο δεν εξέτρεψε το αεροπλάνο της γηραιάς κυρίας Pelosi αναγκάζοντάς το να προσγειωθεί (για ανεφοδιασμό) σε κάποιο 3ης κατηγορίας αεροδρόμιο της ενδοχώρας – όπως σχολιάζαμε την 1η Αυγούστου (: Ταϊβάν). Το κινέζικο καθεστώς προτίμησε να κάνει κάτι άλλο: να παρακάμψει την αμερικανική προβοκάτσια αξιοποιώντας την και να σημαδέψει κατευθείαν στο «κυρίως θέμα»: στην ταϊβάν. Η επιλογή έχει διάφορα υπέρ της. Εφόσον η Ουάσιγκτον συνεχίζει την τακτική της «από σπόντα» πρόκλησης του Πεκίνου, αυτό δεν είχε λόγο να ασχοληθεί κατευθείαν με ένα αμερικανικό asset (εννοούμε το αεροπλάνο που μετέφερε την γηραιά κυρία, όχι την ίδια… χα!)

Αλλά η εμφατική, ειδική στρατιωτική επιχείρηση (κάτι θυμίζει αυτή η ορολογία, έτσι δεν είναι;) όπως αυτή ξεκίνησε στις 4 Αυγούστου, δείχνει ότι το Πεκίνο έχει μια γκάμα τακτικών επιλογών – ελπίζοντας ότι θα βραχυκυκλώσει και τελικά θα εξουδετερώσει την Ουάσιγκτον, χωρίς 4ο παγκόσμιο.

Ας τις δούμε.


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Μέτωπο του Ειρηνικού 2

Οι νησίδες Kinmen όπως φαίνονται απ’ την απέναντι κινεζική ακτή

Πέμπτη 18 Αυγούστου>> Υπάρχει και μια τρίτη, ενδιάμεση επιλογή.


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Μέτωπο του Ειρηνικού 3

Αμφίβια κινεζικά τεθωρακισμένα στις πρόσφατες ασκήσεις…

Πέμπτη 18 Αυγούστου>> Τι θα κάνει λοιπόν η Ουάσιγκτον στο μέτωπο του Ειρηνικού;

Σε «ανύποπτες» στιγμές η ασταμάτητη μηχανή έχει πει την γνώμη της κάνοντας προβλέψεις:

Στις 22 Απρίλη του 2018 γράφαμε (: ανατολική ασία):

Χωρίς έναν εχθρό που να παρουσιάζεται (απ’ τις ηπα και τους συμμάχους της) σαν «παγκόσμιος κίνδυνος» πώς μπορεί η Ουάσιγκτον να κρατήσει τον στρατιωτικό έλεγχο του Ειρηνικού και της ανατολικής Ασίας; Έχοντας «καβάτζα» την βόρεια κορέα, δοκίμασε επί Ομπάμα να «απλώσει» την ζώνη «διαφύλαξης των συμφερόντων του πλανήτη», αξιοποιώντας τις εδαφικές διαφορές ανάμεσα στη Μανίλα και στο Πεκίνο, στη νότια θάλασσα της κίνας. Όταν ο φρεσκοεκλεγμένος ημι-δικτάτορας των φιλιππίνων Duterte αναποδογύρισε το τραπέζι αρνούμενος να συνεχίσει την κόντρα με το Πεκίνο, η «καβάτζα» της βόρειας κορέας (και των πυρηνικών της) έγινε ο κύριος παράγοντας νομιμοποίησης του αμερικανικού μιλιταριστικού ηγεμονισμού. Τι θα απογίνει αυτός λοιπόν χωρίς τον βάρβαρο «rocket man»;

Υπάρχει, δυστυχώς, ένα ακόμα γεωγραφικό σημείο μέσω του οποίου η Ουάσιγκτον (και το Τόκιο) θα μπορούσαν να υποδαυλίσουν εντάσεις στην ευρύτερη περιοχή, κατά της κίνας: η ταϊβάν.

Και στις 11 Μάη του 2019 (: όλα πάνε καλά 2):

Πριν μήνες η ασταμάτητη μηχανή είχε εκθέσει την εκτίμησή της: κάθε πόντο νομιμοποίησης της μιλιταριστικής της δράσης στον Ειρηνικό που χάνει η Ουάσιγκτον εξαιτίας της διαχείρισης που κάνει το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ στο ζήτημα της βόρειας κορέας, θα επιχειρήσει να τον κερδίσει τραβώντας το χαρτί της ταϊβάν. Και είναι σαφές ότι αυτό κάνει.

Η πρόσφατη διακομματική υπερψήφιση του «νόμου για την βοήθεια στην ταϊβάν 2019» και του «νόμου επιβεβαίωσης της προσήλωσης των ηπα στην ταϊβάν 2019» απ’ τη αμερικανική βουλή των αντιπροσώπων (με ψήφους 414 υπέρ και μηδέν κατά…) είναι ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο παλιών (και επανειλημμένων) δεσμεύσεων της Ουάσιγκτον ότι (θα) τηρεί την «πολιτική της μίας κίνας» και ότι δεν θα ανακατεύεται στα ζητήματα της ταϊβάν με τρόπο που να προκαλεί το Πεκίνο. Η τωρινή ακροδεξιά κυβέρνηση του νησιού στηρίζεται πολύ στην Ουάσιγκτον· στην απέναντι μεριά ο Xi δήλωσε ήδη απ’ τον περασμένο Γενάρη ότι δεν αποκλείει την «στρατιωτική λύση» αν η επανένωση της ταϊβάν με την κίνα (στο μοντέλο «ένα κράτος δύο συστήματα» δεν γίνει ειρηνικά). Ακόμα κι αν το κινεζικό καθεστώς έχει την υπομονή να περιμένει την αλλαγή κυβέρνησης στην ταϊβάν στις επόμενες προεδρικές εκλογές (στις 20 Μάη του 2020), δεν έχει σίγουρα την διάθεση να παρακολουθεί το ψοφιοκουναβιστάν να προσπαθεί να το κυκλώσει με διαρκώς επιθετικότερες «πρωτοβουλίες».

Σ’ ένα τέτοιο γενικό ταμπλώ, αυτό το κινεζικό καλάααααααα… στους νέους δασμούς θα έπρεπε να ανησυχεί τους ψοφιοκουναβικούς του αμερικανικού ιμπεριαλισμού…

Στο αμερικανικό άσπρο σπίτι βρισκόταν τότε το ψόφιο κουνάβι. Συνεπώς είναι καθαρό ότι η κλιμάκωση της έντασης κατά της κίνας ως τώρα είναι διακομματική. Στις ταϊβανέζικες εκλογές του 2020 κέρδισε ξανά το φιλοαμερικάνικο “δημοκρατικό, προοδευτικό” κόμμα. Καμία βελτίωση!

Σε σχέση με την αμερικανική επιθετικότητα είναι σημαντικά κι αυτά:


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ταϊβάν

Το κινέζικο ανέκδοτο πάει ως εξής: δεν θα χρειαστεί να πάει στρατός στην ταϊβάν. Αρκεί να πάνε μερικά εκατομύρια κινέζοι στην παραλία απέναντι και να κτυπήσουν την θάλασσα με τα πόδια τους. Το τσουνάμι που θα σηκωθεί θα περάσει απ’ την μια άκρη του νησιού ως την άλλη…

Δευτέρα 1 Αυγούστου>> Τα χαρτιά σχετικά με την άλλοτε φορμόζα αλλά ταϊβάν εδώ και κάμποσα χρόνια είναι ανοικτά. Ο Ειρηνικός είναι για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό (όχι, όμως, υποχρεωτικά για τους ευρωπαίους συμμάχους του) το κύριο μέτωπο του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου. Κι ωστόσο η Ουάσιγκτον έχει αποτύχει στο να κατασκευάσει ένα παραμύθι που να «πείθει» (ακόμα και τους δικούς της υπηκόους) ότι η απόσχιση αυτής της κινεζικής επαρχίας αξίζει την ζωή έστω και μισού αμερικάνου πεζοναύτη.

Χάρη σ’ αυτήν την ασυμμετρία το Πεκίνο φωνάζει εδώ και χρόνια ότι η οριστική επανένωση της ταϊβάν θα γίνει είτε με το καλό είτε με το κακό (: στρατιωτικά). Είναι κάτι που το έχει κατακτήσει στη διεθνή αρένα, αφού κανείς δεν αναγνωρίζει την ταϊβάν σαν ανεξάρτητο κράτος και η κοινή παραδοχή είναι ότι η κίνα είναι μία και μόνο μία. Η Ουάσιγκτον είναι εντελώς ασυνήθιστη στο να την απειλούν (αντί να απειλεί), και παρόλα αυτά με έναν παράξενο, παρακμιακό έως παρανοϊκό τρόπο, συνεχίζει να «τσιγκλάει» το «θέμα ταϊβάν» ενώ ξέρει ήδη ότι δεν πρόκειται να κερδίσει ούτε μισό χιλιοστό σ’ αυτήν την ιστορία, και ότι η οποιαδήποτε στρατιωτική σύγκρουση (αυτή για την οποία προειδοποιεί το Πεκίνο) θα είναι απλά καταστροφική, κυρίως για την ίδια.


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Το μπλοκ της Αστάνα

Δευτέρα 1 Αυγούστου>> «Όταν δεν μπορείς να χωνέψεις κάτι, κάνε ότι δεν το έφαγες»: αυτό είναι το δόγμα της δυτικής δημαγωγίας, των αφεντικών και των πολιτικών βιτρινών από πίσω, και γενικά κάθε πικραμένου στη δύση.

Η διήμερη συνάντηση στην Τεχεράνη των Putin, Erdogan και Raisi (: ο ιρανός πρόεδρος) στις 19 και 20 Ιούλη ήταν απ’ αυτά που «δεν χωνεύονται»: δεν γίνεται οι «καταραμένοι» να έχουν και να κάνουν σχέδια τα οποία δεν μπορεί να ελέγξει η «γενική δύση». (Έλειπε, βέβαια, ο αυτοκρατόρας Xi – αλλά η σκιά του είναι έτσι κι αλλιώς παντού).

Υπήρχε η οικονομική διάσταση αυτών των συναντήσεων (έγιναν πρώτα ανά δυο κι ύστερα και οι τρεις μαζί). Η gazprom και η national iranian oil company υπέγραψαν ένα προσύμφωνο ύφους 40 δις δολαρίων για την συνεκμετάλλευση των τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου του ιράν, αλλά και των πετρελαίων του – το μεγαλύτερο deal στην σύγχρονη ιστορία του ιράν στον τομέα των υδρογονανθράκων. Ο Erdogan και ο Raisi υπέγραψαν μια άλλη συμφωνία ύψους 30 δις δολαρίων για την δημιουργία κοινών εργοστασίων επεξεργασίας του πετρελαίου και του αερίου∙ συν μερικές ακόμα εμπορικές συμφωνίες σε άλλους τομείς.

Παρά τα εντυπωσιακά μεγέθη τέτοια deal είναι μεσο/μακροπρόθεσμα στην υλοποίησή τους, και οι αρχικές συμφωνίες δεν καταλήγουν υποχρεωτικά στο αντίστοιχο τέλος.

Υπήρξε όμως μια άλλη κοινή δήλωση των 3, σχετική με την συρία, που προκάλεσε βλακώδη ευωχία μεταξύ των «ενσωματωμένων» ειδικών, κι όχι μόνο στα μέρη μας: Επιβεβαιώνουμε την αποφασιστικότητά μας να συνεχίσουμε την συνεργασία μας με σκοπό να καταστείλουμε τους τρομοκράτες, είτε πρόκειται για άτομα, είτε για ομάδες, μαζί με τις υποδομές τους… «Αποκλείεται, τα έχουν χαμένα!» ήταν το σοφό συμπέρασμα των φανερών ή όχι και τόσο λακέδων του νατο: για την Άγκυρα τρομοκράτες είναι κυρίως οι ypg, οι proxies της Ουάσιγκτον∙ για την Μόσχα (αλλά και τον Άσσαντ…) τρομοκράτες είναι κυρίως οι ουαχαβίτες στον θύλακα του Idlib∙ για την Τεχεράνη και οι μεν και οι δε∙ πώς είναι λοιπόν δυνατόν να λένε ότι «θα συνεργαστούν αντιτρομοκρατικά» όταν έχουν διαφορετικούς στόχους;

Έχουν στ’ αλήθεια;


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Το ουκρανικό μέτωπο

Δευτέρα 11 Ιούλη>> Ένα απ’ αξιομνημόνευτα που πρόλαβε να δηλώσει ο Borduk στο σύντομο, διορθωτικό πέρασμά του απ’ το Κίεβο στις 16 Ιούνη ήταν ότι «φοβάται ότι ο κόσμος (οι δυτικοί υπήκοοι δηλαδή) θα αρχίσει να ξεχνάει την ουκρανία»… Αλλά, προσέθεσε, «θα κάνει τα πάντα για να μην συμβεί κάτι τέτοιο».

Ένα μήνα μετά είναι σαφές ότι ο Borduk δεν μπορεί να κάνει τίποτα, εκτός αν πείσει τον Bono να κάνει μια μεγάλη συναυλία στο Γουέμπλεϊ. Κατά τα υπόλοιπα ο «κόσμος» (οι δυτικές κοινωνίες δηλαδή) θυμάται και ξεχνάει ότι του υποδεικνύουν να θυμάται και να ξεχνάει. Κι εκεί είναι το θέμα. Οι δημαγωγοί έχουν σταματήσει τις πολλές προφητείες για την ρωσική συντριβή στο ουκρανικό πεδίο μάχης, όχι επειδή ξέμειναν από αντιπουτινισμό / αντιρωσισμό, αλλά επειδή εκείνος που ηττάται σταθερά και υποχωρεί (πότε οργανωμένα, πότε άτακτα) είναι ο στρατός του Κιέβου.


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

«Κασσανδρισμός»;

Δευτέρα 30 Μάη>> Βρίσκετε σωστή την άποψη της παραπάνω αφίσας; Με τα μικρά λευκά γράμματα γράφει:

Ο αμερικανικός μιλιταρισμός / ιμπεριαλισμός, έχοντας ηττηθεί στη Συρία και στο Ιράκ, προσπαθεί να στριμώξει τους αντιπάλους του στα σύνορά τους: την Ρωσία στη Μαύρη Θάλασσα, και την Κίνα στη Νότια Θάλασσα. Για να πετύχει το πρώτο σπρώχνει το γασιστικό ουκρανικό καθεστώς να δημιουργήσει μια πολεμική «κρίση» σε βάρος του αυτονομημένου νοτιοανατολικού θύλακα στο Donbass, έτσι ώστε ο u.s. army να γίνει μόνιμος στην ευρύτερη περιοχή. Το ελληνικό κράτος υποστηρίζει το αμερικανικό κατ’ αρχήν επιμελητειακά: με βάσεις, λιμάνια, αεροδρόμια για drones και κατασκοπεία… (Υπάρχουν επιπλέον φήμες για συμμετοχή ελλήνων μισθοφόρων στη μεριά του Κιέβου…)

(Οι φίλοι του νατο έχουν ασφαλώς εντελώς αντίθετη άποψη!) Να την τυπώσουμε / τοιχοκολλήσουμε, λοιπόν, μια τέτοια αφίσα;

Μην απαντήσετε. Το κάναμε ήδη. Αυτή η αφίσα κυκλοφόρησε / τοιχοκολλήθηκε τον Απρίλη του 2021, πριν πάνω από ένα χρόνο… (Υπάρχει η χρονολογία κάτω δεξιά, και μπορείτε να την επιβεβαιώσετε αν μπείτε στον τομέα «αυτονομία» του site, και στη συνέχεια στον τομέα «αυτόνομοι»…) Επιμονή: προσπαθούμε, σαν αυτόνομοι εργάτες, εντελώς μειοψηφικά και αντιηρωϊκά, να κερδίσουμε πολιτικό χρόνο αναλύοντας και διαβλέποντας έγκαιρα την εξέλιξη των πραγμάτων στην καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση και στον οξυνόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο που είναι υποχρεωτικά βασικό στοιχείο της… Προσπαθούμε να «προσφέρουμε» πολιτικό χρόνο προετοιμασίας, οργάνωσης και ετοιμότητας, είτε πρόκειται για την γενετική μηχανοποίηση της ζωής, είτε πρόκειται για την ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση, είτε πρόκειται για την μόνιμη «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», είτε πρόκειται για…

Μάταια… Η «μόδα» είναι το χάσιμο χρόνου, η θυματοποίηση, η «έκπληξη» για – το – πως – τα – πράγματα – γίνονται – έτσι, η νηπιακότητα των αντιδράσεων, η ατομικίστικη απώθηση, οι μικροπολιτικές αρπαχτές και το μεροδούλι μεροφάι∙ συχνά και η συνηγορία στις μεθοδεύσεις των αφεντικών.

Θεωρήστε το παρ’ όλα αυτά βέβαιο: τα εντόπια πολιτικά αφεντικά σαν εκπρόσωποι των συμφερόντων του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου» (των εφοπλιστών) και των συμμάχων τους, μας έχουν βάλει ήδη στο ένα απ’ τα δύο (γεωγραφικά) κέντρα του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Με την βαθιά αδράνεια (εξαιρουμένου του κκε το οποίο όμως παραμένει ριζικά «πατριωτικό / αντιτουρκικό»…) των υποτελών να είναι, ίσως, το χρησιμότερο «όπλο» τους – εναντίον μας.

Και πουλάνε τρέλα:

Όταν λέμε ότι οι άσπρες σκόνες καθορίζουν την «υψηλή πολιτική» στην παρακμιακή δύση, μπορεί να μας θεωρείτε υπερβολικούς. Ιδού λοιπόν η καινούργια «γραμμή» της αγαπημένης μας Ursula, η οποία – παρεπιπτόντως – υπήρξε κεντρική στον καταναγκαστικό πλατφορμιασμό, και θα συνεχίσει με το μαφιόζικο παρεάκι της…

«Για να σώσουμε την Ευρώπη απ’ τον Putin πρέπει να συνεχίσουμε να αγοράζουμε ρωσικό πετρέλαιο. Γιατί αν δεν το αγοράσουμε, ο Putin θα το πουλήσει αλλού σε υψηλότερες τιμές, οπότε καλύτερα να το αγοράζουμε εμείς το ρωσικό πετρέλαιο, και να μην τον αφήνουμε να κερδίζει»

Ουάου!!! «Νέα Ενεργειακή Πολιτική» στην ε.ε.!! ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΟ ΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ! ΟΥΤΕ ΣΤΑΓΟΝΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΑ ΡΩΣΙΚΑ ΠΗΓΑΔΙΑ! ΖΗΤΩ Η ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ – ΚΑΤΩ Ο PUTIN!!!

(Τί πίνουν; Τσαγάκι με μια σταγόνα γάλα;)

Αντιτουρκισμός

Δευτέρα 30 Μάη>> Ο βαθύς, διακομματικός και δια-ιδεολογικός εθνικιστικός αντιτουρκισμός της συντριπτικής πλειοψηφίας των υπηκόων του ελλαδιστάν (απ’ τους φασίστες ως το μεγαλύτερο μέρος της άκρας αριστεράς) είναι το στρατηγικής σημασίας στήριγμα του ελληνικού ιμπεριαλισμού ΚΑΙ σ’ αυτήν την ιστορική φάση: υποτίθεται ότι απ’ τους φαιορόζ ως το ρημαδογκουβέρνο η σφικτή αγκαλιά με την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ και η οργανική συμμετοχή στον «άξονα» γίνονται στο όνομα της «αντιμετώπισης των τουρκικών απειλών»… «Τουρκικές απειλές»; Όταν επί χρόνια οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες προσπαθούσαν να λύσουν το «κυπριακό πρόβλημα» έτρωγαν πόρτα απ’ τους ελληνοκύπριους και έλληνες «πατριώτες»… Κι όταν τον Ιούλη του 2016 έγινε το πραξικόπημα κατά των ισλαμοδημοκρατών, μετά την αποτυχία του, ήταν το φαιορόζ ελλαδιστάν που όχι απλά περιέθαλψε, όχι απλά έδωσε πολιτικό άσυλο (και, προφανώς, fake διαβατήρια) αλλά αναγόρευσε σε «ήρωες» τους 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες που είχαν πάρει μέρος στην (αποτυχημένη…) επιχείρηση δολοφονίας του Erdogan: το ελλαδιστάν (και οι υπηρεσίες του…) έκαναν ό,τι μπορούσαν για να δείξουν ότι είχαν μια κάποια συμμετοχή στο πραξικόπημα… – αλλά «είναι ο Erdogan που απειλεί»…

(Αν κάποιος υποστηρίζει τους παρατρίχα δολοφόνους οποιουδήποτε θεωρείται το λιγότερο ηθικός αυτουργός. Αν ένα κράτος υποστηρίζει τους υποψήφιους δολοφόνους του εκλεγμένου προέδρου άλλου κράτους, είναι πολύ περισσότερα και χειρότερα. Και να θυμάστε για πάντα: αυτή τη δουλειά την ανέλαβε, για λογαριασμό του ντόπιου βαθέος κράτους, η «πρώτη φορά αριστερά»…)

Ήταν τότε, μετά από εκείνο το πραξικόπημα, που τόσο οι ισλαμοδημοκράτες στην τουρκία όσο και η Μόσχα και αρκετοί άλλοι, κατάλαβαν ότι τα γάντια-έχουν-βγει-οριστικά-απ’-τα-χέρια στο μεσανατολικό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου, και όχι μόνο. Αλλά ήταν επίσης από εκείνη την περίοδο και μετά που έγινε ολοφάνερο ότι τα αφεντικά του ελληνικού κράτους, οι πολιτικοί λακέδες τους και όλη ιδεολογική λύσσα, θα χρησιμοποιήσουν τον αντιτουρκισμό σαν προκάλυμμα των εντεινόμενων ιμπεριαλιστικών επιλογών τους. Έτσι οι αμερικανικές βάσεις στο ελλαδιστάν πολλαπλασιάστηκαν… για να αντιμετωπιστεί η «τουρκική απειλή»…. Η Αλεξανδρούπολη έγινε αμερικανική βάση… για να αντιμετωπιστεί η «τουρκική απειλή»…. Το ελλαδιστάν αγάπησε το φασισταριό του Τελ Αβίβ… για να αντιμετωπιστεί η «τουρκική απειλή»… Το ελλαδιστάν ενισχύει το φασισταριό του Κιέβου επειδή «τηρεί τη διεθνή νομιμότητα την οποία δεν σέβεται ο Erdogan»…

Το ρωσικό υπ.εξ., με χαρακτηριστική άνεση, διασώζει την στοιχειώδη ιστορική πραγματικότητα απ’ το στόμα του γλύφτη ρημαδοΚούλη. Προφανώς αυτός ο τελευταίος θα ήθελε να χρησιμοποιήσει τις «Θερμοπύλες» για την «αναλογία» του – αλλά θα ερχόταν δεύτερος: το είχε κάνει ήδη ο κλόουν, στην προς την ελληνική βουλή παράστασή του… Καθόλου προφανώς ο ανιστόρητος ρημαδοΚούλης ξέχασε ότι το να μιλάει μ’ αυτόν τον τρόπο 100 χρόνια μετά την άλλη μεγαλειώδη εθνική «καταστροφή» (που επιτάχυνε την γέννηση του σύγχρονου τουρκικού κράτους…) παραβιάζει την λαϊκή σοφία ότι «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί».

Και δεν έχουμε τελειώσει ακόμα:


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

4ος παγκόσμιος

Δευτέρα 30 Μάη>> Το ότι τότε, το 2015, το ψοφιοκουναβιστάν ΔΕΝ δέχτηκε την ελληνική προσφορά δεν σημαίνει ότι δεν θα το ξανασκεφτεί. Όπως μπορεί να ξανασκεφτεί το Joνυσταλεάν ή η όποια επόμενη αμερικανική διοίκηση την άλλη ελληνική προσφορά, απ’ το ρημαδογκουβέρνο αυτή τη φορά, για αεροπορική βάση στη Σκύρο. Εν τω μεταξύ έχει «εμπλουτίσει» (ο us army) την διάταξή του σε ελληνικό έδαφος με τρόπο που σαφώς κοιτάει και προς το Αιγαίο.

Τι είναι εκείνο που μπορεί να οδηγήσει σε αναθεώρηση τα σχέδια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (προς χαρά του ελληνικού) σε σχέση με τις προηγούμενες προσφορές; Η τελική έκβαση του πολέμου στο ουκρανικό πεδίο μάχης.

Έχουμε υποστηρίξει πως επί χρόνια, ειδικά μετά το πραξικόπημα στις αρχές του 2014, ήταν τέτοιο το στρατηγικό βάρος που είχε ρίξει η Ουάσιγκτον στο φασιστοκίεβο ώστε αν το χάσει θα της απομείνει μόνο το Αιγαίο για να αντιμετωπίσει την κάθοδο των ρωσικών πολεμικών πλοίων στην (ανατολική) Μεσόγειο και ό,τι αυτό σημαίνει για την ευρύτερη μέση Ανατολή / βόρεια Αφρική. Η ουκρανική επικράτεια δεν είναι σημαντική μόνο για την χερσαία έκτασή της∙ αλλά και (κυρίως) για τον έλεγχο της Μαύρης Θάλασσας, και την «πίεση» κατά της Μόσχας έξω, ουσιαστικά, απ’ την βάση στη Σεβαστούπολη.

Αυτή τη στιγμή η Ουάσιγκτον έχει σχεδόν χάσει την Μαύρη Θάλασσα:


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Unlimited hangover…

Δευτέρα 23 Μάη>> Στα μέσα Μάη (πριν μια βδομάδα ας πούμε) η κατάσταση (με το διεισδυτικό, δημαγωγικό βλέμμα της δύσης) ήταν ως εξής:

Α) Στο χαλυβουργείο της Μαριούπολης ο ρωσικός στρατός βρέθηκε αναγκασμένος να αποδεχθεί την «αποχώρηση» των ουκρανοφασιστών και των υπόλοιπων του τακτικού στρατού του Κιέβου (+ των ξένων μισθοφόρων), έναν μεγαλοφυή στρατηγικό ελιγμό του κλόουν προφέσορα της δημοκρατίας και της ειρήνης, ανάλογο του γνωστού «γκολ εσείς; σέντρα εμείς, να δούμε ποιος θα αντέξει περισσότερο…»

Β) Σε άλλα σημεία του μετώπου ο στρατός του Κιέβου νικούσε (ή θα νικούσε όπου νάναι…), έτσι ώστε εύλογα περίμενε κάθε φρόνιμος δυτικός ότι όπου νάναι θα αρχίσει η προέλασή του προς την Μόσχα… Πράγμα που οδηγούσε διάφορες πολιτικές βιτρίνες (ξεκινώντας απ’ τον βασιλιά γαλλίας, για να πάρουν την σκυτάλη ο θλιβερός κύριος Scholz και ο πρώην τραπεζίτης Draghi) να συμβουλεύουν φιλικά τον κλόουν «να μην νικήσει πολύ» (!) αφού έτσι θα αποσταθεροποιηθεί η ρωσία με άγνωστη κατάληξη, και ότι καλύτερα «να δώσει κάτι τις στους ρώσους» (για να νομίζουν ότι νίκησαν…), κι ας πάει το παλιάμπελο!

Αυτά ήταν ευχάριστα νέα (μπροστά από ένα βουναλάκι άσπρη σκόνη…)

Ελάχιστες μέρες μετά, η κατάσταση ήταν η εξής: οι ίδιοι καθεστωτικοί new york times που όπως όλοι οι παρόμοιοι επαγγελματίες της εξαπάτησης και των psyops αποθέωναν τον νικητή κλόουν, είχαν αυτό το κύριο άρθρο με αυτήν την χαρακτηριστική εικονογράφηση:

Και να ένα ενδεικτικό τμήμα του:

…. Η τωρινή στιγμή είναι πολύ μπερδεμένη σ’ αυτή τη σύγκρουση, πράγμα που ίσως εξηγεί γιατί ο πρόεδρος Biden και οι υπουργοί του διστάζουν να βάλουν καθαρούς στόχους. Ένας λόγος παραπάνω, λοιπόν, για τον κ. Biden, να εξηγήσει στους αμερικάνους ψηφοφόρους, αρκετά πριν το Νοέμβρη, ότι η υποστήριξη στην Ουκρανία σημαίνει υποστήριξη των δημοκρατικών αξιών και του δικαιώματος των κρατών να υπερασπίζονται τους εαυτούς απέναντι στην επιθετικότητα – αλλά η ειρήνη και η ασφάλεια παραμένει το ιδεώδες αποτέλεσμα αυτού του πολέμου.


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.