Tag: σαουδική αραβία

Το κλίμα…

Παρασκευή 20 Σεπτέμβρη. Αν υπάρχει σήμερα βεβαιωμένα μια περιοχή «υπερθέρμανσης του πλανήτη» αυτή είναι η ευρύτερη μέση Ανατολή. Η «θερμότητα» εδώ δεν αφορά μόνο όσα συμβαίνουν. Όσο, κυρίως, ότι διαρκώς συσσωρεύονται όλο και περισσότερες «εκκρεμότητες». Η σύγκρουση των περιφερειακών ιμπεριαλισμών (Τελ Αβίβ και Ριάντ απ’ την μια μεριά, Άγκυρα και Τεχεράνη απ’ την άλλη) εγγράφεται στη σύγκρουση πλανητικών ιμπεριαλισμών (Ουάσιγκτον απ’ την μια, Μόσχα και Πεκίνο απ’ την άλλη) σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου…. Αλλά ως τώρα δεν προκύπτουν «νέες ισορροπίες» απ’ αυτήν την σύγκρουση, εξαιρετικά φονική εδώ και 18 χρόνια. Αντίθετα συσσωρεύονται οι «ανισορροπίες». Ας θυμίσουμε επιγραμματικά:

– Το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ επιδιώκει να επεκταθεί και, ταυτόχρονα, να καθιερωθεί σαν “μεγαλύτερο ισραήλ” – σε βάρος των παλαιστίνιων (αλλά και της συρίας). Δεν το έχει πετύχει, αλλά στηρίζεται στην ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον· σχεδόν αποκλειστικά. Και θα συνεχίσει.

– Η συρία του Άσαντ θα ήθελε να ξαναγίνει ένα κανονικό κράτος, εφόσον το σχέδιο isis ηττήθηκε. Αλλά δεν μπορεί. Δεν είναι μόνο ο θύλακας του Idlib που εμποδίζει. Είναι και η υβριδική κατάσταση στα βόρεια και ανατολικά του Ευφράτη όπου η Ουάσιγκτον διατηρεί στη ζωή μια ψευδοκρατική οντότητα (τους ypg/pkk) χωρίς, φυσικά, να την αναγνωρίζει επίσημα. Η Άγκυρα προσπαθεί να εμποδίσει αυτήν την εξέλιξη, αλλά ακόμα μπαλατζάρει ανάμεσα σε μια εισβολή (που θα της στοιχίσει πολύ) και σε μια «συνεννόηση» με την Ουάσιγκτον – που έχει εντελώς αντίθετους στόχους.

– Το ιράκ θα ήθελε να ξαναγίνει κανονικό κράτος, αλλά δεν μπορεί. Το ψοφιοκουναβιστάν δηλώνει ότι δεν πρόκειται να πάρει απο κεί τον στρατό του, επειδή εξακολουθεί να υπάρχει κίνδυνος «τρομοκρατίας». Εννοώντας την Τεχεράνη.

– Η Τεχεράνη είναι ένα «τζίνι» που έχει βγει εδώ και καιρό απ’ το μπουκάλι, και δεν πρόκειται να ξαναμπεί εκεί παρ’ εκτός ύστερα από μια γενική στρατιωτική ήττα σ’ όλη την ζώνη απ’ τον λίβανο ως το αφγανιστάν. Κανείς αντίπαλος της Τεχεράνης δεν μπορεί να επιβάλει τέτοια ήττα· και επιπλέον υπάρχουν δύο σύμμαχοι (η Μόσχα και το Πεκίνο) που κάνουν το αδύνατο ακόμα πιο αδύνατο.

– Το Ριάντ (και τα εμιράτα) προσπάθησαν να αναδειχθούν σε «περιφερειακή δύναμη» και απέτυχαν πανηγυρικά. Ηττήθηκαν. Ωστόσο δεν το παραδέχονται, και για όσο καιρό διαθέτουν χρήμα δεν θα το παραδεχτούν. Πιθανότερο είναι να καταφεύγουν σε όλο και πιο τυχοδιωκτικές και ριψοκίνδυνες ενέργειες.

Μια εύλογη ερώτηση θα ήταν η εξής: αν η συσσώρευση τέτοιων και τόσων «περιφερειακών» εκκρεμοτήτων στην ευρύτερη μέση Ανατολή προμηνύει κάποιου είδους «αλλαγή συνόρων» – μέσω πολέμων φυσικά. Στην πραγματικότητα τέτοιο ήταν στο σχέδιο του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (μέσω, κυρίως, του isis) – που ηττήθηκε. Απ’ την απέναντι μεριά η επιλογή του ευρασιατικού μπλοκ (που περιλαμβάνει το μπλοκ της Αστάνα, το μπλοκ του Ινδοκούς, και όλο τον σινικό και σινορωσικό σχεδιασμό για τους «δρόμους του μεταξιού») υπέρ της ενίσχυσης των υπαρχόντων συνόρων δεν είναι (κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής) ένα «ιερό ζήτημα αρχής». Είναι, μάλλον, η υποχρεωτική τακτική επιλογή απέναντι στον σχεδιασμό της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της για την ρευστοποίηση των συνόρων και την δημιουργία μόνιμων εστιών αποσταθεροποίησης.

Η κρατική πολιτική…

Παρασκευή 20 Σεπτέμβρη. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο, προσπαθώντας να αναβαθμίσει το μόνο που ξέρει ιστορικά, τις γεωπολιτικές του προσόδους, απ’ την μια μεριά έχει προσπαθήσει να «ενωθεί» με την (παγκόσμια) ροϊκή συσσώρευση / εξουσία, μέσω του λιμανιού του Πειραιά και της cosco. Απ’ την άλλη μεριά όμως, ακόμα πιο έντονα, έχει προσπαθήσει να ενταχθεί στην (συντηρητική) εδαφική διακράτηση / συσσώρευση / εξουσία, πουλώντας την επικράτειά του σα συνοριακή ζώνη. Το ότι «η ελλάδα είναι το σύνορο της ευρώπης» (στη μέση Ανατολή) είναι κοινοτοπία. Το ότι «η ελλάδα είναι το σύνορο των ηπα» στην ανατολική Μεσόγειο είναι μια διαφορετική κοινοτοπία, που εντατικοποίησε πρακτικά και ιδεολογικά η προηγούμενη φαιορόζ κυβέρνηση.

Η πρώτη «συνοριακή ταυτότητα» αφορά την ανάσχεση (και την κακοποίηση) των «ροών» ανθρώπων, εργασίας – των μεταναστών και των προσφύγων. Η δεύτερη αφορά την διασπορά συνοριακών ή/και επιμελητειακών υποδομών για την πρώην «μόνη υπερδύναμη».

Σα συνοριακή ζώνη, σαν ζώνη απαγόρευσης, ανάσχεσης ή/και στρατιωτικής χρήσης και όχι σαν hub (εμπορευματικών, χρηματικών, πολιτιστικών) ροών (αντίθετα απ’ αυτά που κατά καιρούς διαδίδει…) το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει προσπαθήσει να συνδέσει τον δικό του ιμπεριαλισμό με εκείνον της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ· συμπληρωματικά του Ριάντ. Ίσως τώρα μαθαίνουμε καλύτερα, για παράδειγμα, για το που προορίζονταν εκείνα τα 300 (χιλιάδες) βλήματα ή ένα μέρος τους, γιατί ήθελαν να πουλήσουν (με όλη την κυκλωματική / παρακρατική διαδικασία που εξασφαλίζει μαύρο χρήμα) οι φαιορόζ στη σαουδαραβική χούντα. Για τον ίδιο σκοπό που προορίζονται τα ανάλογα σερβικά βλήματα: για τις σφαγές στην υεμένη….

Παρότι το Πεκίνο (και όχι μόνον αυτό…) καταλαβαίνει πολύ καλά τις ελληνικές τακτικές και την εγγενή αντιφατικότητά τους, και παρότι καταλαβαίνει ότι η «γενική ιδέα» του ελλαδιστάν είναι αντίπαλη, μπορεί να συμβιβαστεί με την διατήρηση του «σημείου αξίας» που ελέγχει· του λιμανιού του Πειραιά. (Φυσικά έχει φροντίσει για εναλλακτικές, in case of…). Απ’ την άλλη μεριά όμως η ένταξη του ελλαδιστάν στην εδαφική διακράτηση / συσσώρευση / εξουσία υπό την διεύθυνση της Ουάσιγκτον (ή, ίσως, του Τελ Αβίβ…) τοποθετεί υποχρεωτικά το ελλαδιστάν στη «ζώνη υπερθέρμανσης», πέρα και πάνω απ’ την γεωγραφική εγγύτητα. Δεν είναι η θάλασσα «όριο» σε τέτοιες περιπτώσεις – μόνο ηλίθιοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο.

Με τα τωρινά δεδομένα εξαρτιέται αποκλειστικά απ’ τους συμμάχους του και τα έργα τους το αν φωτιά που συντηρούν εδώ κοντά ξέρει κολύμπι… Το σίγουρο είναι αυτό: τα ντόπια αφεντικά αποφάσισαν ότι το ελλαδιστάν είναι ένα μεσανατολικό κράτος.

Στην ευρώπη το ξέρουν όλοι…

Οι αήττητοι (και ο φόβος του στρατηγού) 1

Πέμπτη 19 Σεπτέμβρη. Γράφαμε χτες πως η υποτίμηση του αντιπάλου είναι οργανικό, εσωτερικευμένο στοιχείο των πολεμοκάπηλων· σίγουρα των δυτικών· και οπωσδήποτε των αμερικάνων. Γράφαμε επίσης ότι παρότι διάφοροι δυτικοί «αναλυτές» λανσάρονται σαν προφήτες του ασύμμετρου πολέμου, όταν τον βλέπουν μπροστά τους θυμούνται πόσο πρωτοκοσμικοί είναι και προσπαθούν να τον απωθήσουν. Να τώρα μια χειροπιαστή (και γνωστή διεθνώς) απόδειξη αυτής της κατάστασης – που έχει προεκτάσεις.

Το καλοκαίρι του 2002 ο αμερικανικός στρατός είχε ήδη εισβάλει (και «νικήσει») στο αφγανιστάν· και ετοιμαζόταν να εισβάλει (και να «νικήσει») στο ιράκ. Θα ακολουθούσε, με το τέμπο του blitzkrieg που εξασφάλιζε η απαράμμιλη τεχνική / τεχνολογική υπεροχή του αμερικανικού στρατού (και η «επανάσταση στη στρατιωτική οργάνωση» που προωθούσε ο Rumsfeld…), η εισβολή, η νίκη και η «τακτοποίηση» διαδοχικά του ιράν, της συρίας, της λιβύης και της βόρειας κορέας. Ήταν ο “άξονας του κακού” και η μοίρα του είχε αναγγελθεί ήδη απ’ τον πρόεδρο Μπους τον Β…

Καλού κακού, και για την χαρά της προετοιμασίας της εξαφάνισης των rogue states από προσώπου γης, το αμερικανικό γενικό επιτελείο οργάνωσε απ’ τις 14 Ιούλη ως τις 15 Αυγούστου του 2002 μια μεγάλη άσκηση / προσομοίωση της εισβολής, νίκης και «τακτοποίησης» του ιρανικού καθεστώτος. Η άσκηση είχε το βαρύγδουπο τίτλο millennium challenge 2002 (MC02) και είναι εύκολο στον καθένα να αναζητήσει τα βασικά που έγιναν στη διάρκειά της στο διαδίκτυο. Έγινε κυρίως με ηλεκτρονικές προσομοιώσεις, αλλά περιλάμβανε και πραγματική άσκηση (απόβασης), φυσικά σε αμερικανικό έδαφος.

Ο αμερικανικός στρατός τέθηκε υπό την ηγεσία του στρατηγού Peter Pace (ήταν οι “μπλε”), και ο αντίπαλος (που δεν αναφερόταν ρητά σαν ιράν) υπό τον απόστρατο αμερικάνο στρατηγό Paul Van Riper (ήταν οι «κόκκινοι»).

Με την έναρξη του πολέμου / άσκησης οι «μπλε» (ο αμερικανικός στρατός) έστειλε τελεσίγραφο στους «κόκκινους» να παραδοθούν μέσα σε 24 ώρες. Αντιδρώντας οι «κόκκινοι» υπό τον Riper αποφάσισαν να ακολουθήσουν τακτικές ασύμμετρου πολέμου. Χρησιμοποίησαν για την διαβίβαση των εντολών τους κήρυκες στα τζαμιά και ταχυδρόμους με δίκυκλα (και τα δύο άφθονα στο ιράν…) ώστε να μην μπορούν να υποκλέψουν ή να μπλοκάρουν τις επικοινωνίες οι «μπλε». Με μια επίθεση με πυραύλους cruise που υπερφαλάγγισαν τα ηλεκτρονικά συστήματα ανίχνευσης και ανάσχεσης των «μπλε» οι «κόκκινοι» βούλιαξαν σε λίγες ώρες 17 πολεμικά πλοία των «μπλε»: ένα αεροπλανοφόρο, δέκα φρεγάτες και έξι αμφίβια. (Σε πραγματικές συνθήκες αυτό θα σήμαινε 20.000 νεκρούς απ’ την μεριά των επιτεθέμενων «μπλε») Αμέσως μετά οι «κόκκινοι», χρησιμοποιώντας μικρά ταχύπλοα που έκαναν συμβατικές επιθέσεις και επιθέσεις αυτοκτονίας βούλιαξαν κι άλλα πλοία των «μπλε»…

Αυτά έγιναν μόλις την πρώτη ημέρα της άσκησης / προσομοίωσης MC02. Ο στόλος των “μπλέ” είχε πιάσει πάτο, και μαζί του όλη η επίθεση… Κανονικά η άσκηση θα έπρεπε να τελειώσει εκεί, με πανηγυρική και χωρίς προηγούμενο ήττα των «μπλε», δηλαδή του αμερικανικού στρατού….

Αμ δε!!! Μετά απ’ αυτήν την φρικιαστική πρώτη ημέρα, το αμερικανικό πεντάγωνο σταμάτησε για λίγο την άσκηση… Και: α) «ξεβούλιαξε» τον κατεστραμμένο στόλο, ενώ β) άλλαξε εντελώς τους κανόνες του «παιγνίου»… Για παράδειγμα οι «κόκκινοι» (το ιράν σα να λέμε) υποχρεώθηκαν να έχουν συνέχεια ανοικτά τα ραντάρ τους για να τα εντοπίζουν οι πύραυλοι των «μπλε» και να ισοπεδώνουν, ενώ τους απαγορεύτηκε να καταρρίψουν οποιοδήποτε αεροπλάνο (των «μπλε») θα συμμετείχε στην χερσαία αποβίβαση. Απαγορεύτηκε στον Riper να ξαναχρησιμοποιήσει «ανορθόδοξες» τακτικές, του απαγορεύτηκε να χρησιμοποιήσει συγκεκριμένα όπλα, και του επιβλήθηκε να δηλώσει τις θέσεις όλων των μονάδων του, ώστε να διευκολυνθεί η εξόντωσή τους. Οι «κόκκινοι» θα έπρεπε, ουσιαστικά, να ακολουθούν τις εντολές των «μπλε» και να κάθονται μπροστά τις κάνες τους – ώστε να ηττηθούν…

Με δυο λόγια: ο αμερικανικός στρατός ο ίδιος μετέτρεψε μια άσκηση / προσομοίωση (για κάτι που σκόπευε να κάνει πραγματικά) κόστους 250 εκατομυρίων δολαρίων σ’ έναν στημένο μονόλογο ικανοποίησης του ναρκισσισμού του, απλά «δένοντας» τον αντίπαλο (στην άσκηση) χειροπόδαρα… Και, φυσικά, έτσι “νίκησε”!… Εννοείται ότι ο Van Riper παραιτήθηκε στη μέση της άσκησης· και την κατήγγειλε ανοικτά σαν αυτό που ήταν. Φιάσκο.

Οι αήττητοι (και ο φόβος του στρατηγού) 2

Πέμπτη 19 Σεπτέμβρη. Στην άσκηση millennium challlenge 2002 έτσι όπως παραμορφώθηκε, ο αμερικανικός στρατός νίκησε· όμως ούτε λόγος ότι θα πετύχαινε το ίδιο σε πραγματικές συνθήκες. (Θυμίζουμε ότι η άσκηση έγινε το καλοκαίρι του 2002, με τα όπλα που διέθετε τότε η Ουάσιγκτον και τα όπλα που δεν διέθετε η Τεχεράνη…). Κάποιοι θυμήθηκαν ότι παρόμοιου είδους “νικηφόρες ασκήσεις” γίνονται και στη διάρκεια του πολέμου στο βιετνάμ – το τι έκαναν όμως στην πράξη οι βιετκόνγκ ήταν διαφορετική ιστορία. (Σίγουρα δεν πολέμησαν υπό αμερικανικές διαταγές και οδηγίες!)

Για να το πούμε απλά: στρατός που “στήνει” τους αντιπάλους του ακόμα και τις ασκήσεις που κάνει, είναι καταδικασμένος να διασυρθεί “χωρίς στήσιμο”! Βέβαια στη διεθνή “λαϊκή φαντασία” των δυτικών (και στην οργανωμένη δημαγωγία) έχει μείνει η ιδέα ότι ο αμερικανικός στρατός είναι ανίκητος· επειδή έχει, λένε, τρομερή τεχνολογική υπεροπλία… Πράγματι όλα τα πολεμόκαβλα μέσα επαινούν και ξαναεπαινούν τις φονικές τεχνολογικές δυνατότητες των ηπα (και όχι μόνο αυτών)· ως εάν οι μηχανές κάνουν ήδη μόνες τους πολέμους, και μάλιστα μόνο με ισάξιές τους…

Κανείς, ωστόσο, δεν “προσέχει” ότι στον μεν β παγκόσμιο η Ουάσιγκτον ανήκε στους νικητές χάρη στον σοβιετικό στρατό· ενώ από κει και μετά ΔΕΝ έχει κερδίσει κανέναν πόλεμο απ’ αυτούς που έκανε (και ήταν στοιχειωδώς πόλεμοι· εξαιρούνται, δηλαδή, η εισβολή στον παναμά και στη γρενάδα…). Αυτό σημαίνει ότι εδώ και 65 χρόνια (σχεδόν 3 γενιές) το αήττητο του αμερικανικού στρατού είναι σκέτος μύθος· ενώ η τεχνολογική του αιχμή έχει σχετική αξία. Το μόνο που μπορεί βεβαιωμένα να κάνει είναι να βομβαρδίζει· υπό την προϋπόθεση ότι ο αντίπαλος δεν διαθέτει αξιόμαχη (ή δεν διαθέτει καν) αεροπορία ή/και αντιαεροπορική άμυνα. Όμως αυτό δεν είναι καθόλου αρκετό για να στεφτεί κανείς νικητής. Το αφγανιστάν και το ιράκ είναι οι πιο πρόσφατες και αδιαμφισβήτητες αποδείξεις.

Όλα αυτά έχουν σχέση με το τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει το ψοφιοκουναβιστάν εναντίον του ιράν, με αφορμή τις επιθέσεις των Houthis στις πετροεγκαταστάσεις του τοξικού. Το βέβαιο είναι ότι ΔΕΝ μπορεί να νικήσει με καμμία έννοια. Θα μπορούσε, ίσως, να δοκιμάσει να βομβαρδίσει· αλλά η ιρανική αεράμυνα δεν είναι για αστεία· είναι άγνωστων αλλά υψηλών δυνατοτήτων· και σε καμμία περίπτωση εδώ και δεκαετίες δεν έχει βρεθεί η αμερικανική αεροπορία αντιμέτωπη με πραγματικό και ικανό αντίπαλο για να δει πόσα απίδια βάζει ο σάκος…

Ακόμα χειρότερο: όσο περισσότερο επιμένει το ψοφιοκουναβιστάν ότι η επίθεση ήταν δουλειά της Τεχεράνης τόσο περισσότερο ενισχύει διεθνώς την πεποίθηση ότι πράγματι οι «φρουροί της επανάστασης» ή/και οι σύμμαχοί τους (οι Houthis είναι τέτοιοι αν και όχι οι μόνοι) είναι ικανοί να δράσουν κατά βούληση «κάτω απ’ την μύτη» του ψοφιοκουναβιστάν, χωρίς να συναντήσουν εμπόδιο. Αν αυτό ήταν που έγινε το περασμένο Σάββατο προς Κυριακή, τι θα μπορούσε να συμβεί σ’ έναν πιο «κανονικό» πόλεμο;

Όλοι καταλαβαίνουν ότι το βαρύ χαρτί μιας πλήρως εμπόλεμης Ουάσιγκτον είναι τα πυρηνικά της. (Εκεί τίποτα δεν είναι σίγουρο ως προς την έκβαση). Κατά τα υπόλοιπα δεν μπορεί να εισβάλει στο ιράν (ούτε το σκέφτεται)… Η ιδέα της «τιμωρίας» από αέρα γαργαλάει φυσικά. Όμως θα έπρεπε πρώτα να εξασφαλίσει ότι τα στρατόπεδα και οι βάσεις που έχει γύρω γύρω θα την γλυτώσουν· όχι για μια μέρα ή για μια βδομάδα, αλλά για πάντα. Όμως αυτό το τελευταίο δεν δείχνει εφικτό: η «υπερεπέκταση» του αμερικανικού στρατού έχει γίνει στρατηγικό μειονέκτημα για έναν «περιορισμένο» πόλεμο εκ μέρους του…

Συνεπώς; Mπορεί να δοκιμάσει μερικές (οικονομικές) κυρώσεις ακόμα… Kαι να ψάχνει, παρέα με τις υπηρεσίες του Τελ Αβίβ και του Ριάντ, ακόμα πιο λυσσασμένα, τρόπο για να σκοτώσει τον Soleimani…

(φωτογραφία: Κέφια! Παλιά η φωτογραφία, απ’ τον Μάρτη του 2018 – αλλά επίκαιρη…)

Φιλίες με εξαιρετική προοπτική

Τετάρτη 18 Σεπτέμβρη. Τρεις μέρες πριν την επίθεση στις πετροεγκαταστάσεις του τοξικού, την Τετάρτη 11 Σεπτέμβρη, ένας απ’ τους υπουργούς του προσγειωνόταν στη Λευκωσία… Ο Ibrahim bin Abdulaziz al-Assaf, υπ.εξ., δεν έψαχνε βέβαια εκεί τα γνωστά 300 (χιλιάδες) βλήματα· αυτά χάθηκαν, ξεχάστηκαν μαζί με τον ψεκασμένο, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Ήθελε να δηλώσει την συμπαράσταση της πετροχούντας στους ελληνοκύπριους, στον αγώνα τους ενάντια στην Άγκυρα… – αγκαλιές και φιλιά…

Ήταν η πρώτη φορά που το ελληνοκυπριακό γκουβέρνο δεχόταν τέτοια επίσκεψη, σαουδαραβικών βαρέων βαρών. Και πρέπει να την ευχαριστήθηκαν, αφού ο al-Assaf εκτός απ’ τον υπ.εξ. Χριστοδουλίδη, συναντήθηκε και με τον πρόεδρο Αναστασιάδη και με τον πρόεδρο (της βουλής) Συλλούρη.

Προφανώς ήταν ταξίδι για δουλειές και “δουλειές”. Η ασταμάτητη φαντασία της ασταμάτητης μηχανής μπορεί να υποθέσει πως εκτός απ’ τις «υψηλής ποιότητας τουριστικές υπηρεσίες» (με όλα τα απαραίτητα…) που μπορεί να προσφέρει η σχετική κυπριακή βιομηχανία για μεγαλοπελάτες τύπου σεΐχηδες, θα πρέπει να έχει (η Λευκωσία) μια κάποια ανησυχία και για τις τράπεζες – πλυντήρια που με τόσο κόπο έχει στήσει. Αν αρχίσει να χάνει ρώσους πελάτες δεν θα πρέπει να αναπληρώσει το κενό;

…Συμφωνήσαμε ότι πρέπει να εκμεταλλευτούμε πολλά στοιχεία που μας φέρνουν μαζί, όπως η γεωγραφική θέση, η ιστορία των σχέσεων μεταξύ της Κύπρου και του αραβικού κόσμου, και τα οικονομικά θέματα και οι ευκαιρίες που προσφέρουν οι δυο χώρες μας… δήλωσε ο al-Assaf. …Πρώτα και κύρια είναι μια απόδειξη της κοινής πολιτικής βούλησης και δέσμευσης της Κύπρου και της Σαουδικής Αραβίας να αναβαθμίζουν εμπράκτως τις σχέσεις τους… συμπλήρωσε καμαρώνοντας ο Χριστοδουλίδης.

Ταμάμ! …Υπάρχει μια τεράστια αναξιοποίητη δυναμική στους τομείς της πολιτικής, της οικονομίας, της ενέργειας, της ασφάλειας, καθώς και στον στρατιωτικό και αμυντικό τομέα, που πρέπει να διερευνηθεί… έγινε κάπως πιο συγκεκριμένος ο ελληνοκύπριος υπ.εξ.

Για να καταλήξει ότι …Ανταλλάξαμε απόψεις για τις πιο σοβαρές και επείγουσες προκλήσεις στην περιοχή, περιλαμβανομένων της ειρηνευτικής διαδικασίας για τη Μέση Ανατολή, της Συρίας, του Ιράν και της Υεμένης και ήταν εμφανές κατά τις συζητήσεις μας πως υπάρχει μια αμοιβαία κατανόηση ότι μαζί μπορούμε να αντιμετωπίσουμε κοινές προκλήσεις – την τρομοκρατία, την άνοδο του εξτρεμισμού, την κλιματική αλλαγή – πολύ πιο αποτελεσματικά….

Σούπερ ταμάμ!!! Η Λευκωσία, στην απόγνωσή της, θεωρεί πως αν στις παρέες της μπει και το Ριάντ αφενός θα έχει έναν ακόμα συνεργάτη στον στρατιωτικό τομέα, αφετέρου θα λύσει μαζί του τις “προκλήσεις” της συρίας, του ιράν και της υεμένης… Επίσης θεωρεί ότι μαζί με τον τοξικό και την χούντα του θα αντιμετωπίσει πολύ πιο αποτελεσματικά την τουρκία και την κλιματική αλλαγή… (Επί τη ευκαιρία διορίστηκε για πρώτη φορά σαουδάραβας πρεσβευτής στη Λευκωσία· άλλη μια πρωτιά).

Ώστε «στρατιωτική συνεργασία Λευκωσίας Ριάντ» ε; Γουστάρει πόλεμο το ελληνόκτητο τμήμα του χρυσοπράσινου φύλλου; Να το πάρουμε στα σοβαρά; Αν ναι μωραίνει ο κύριος…

Δεν είναι λιγάκι περίεργο ωστόσο που τέτοιες “σεισμικές εξελίξεις” (χα!) στην ανατολική Μεσόγειο, τέτοιες πολλά υποσχόμενες κολεγιές, δεν προβλήθηκαν καθόλου στα μέρη μας ούτε την Πέμπτη, ούτε την Παρασκευή, ούτε το Σάββατο, ούτε την Κυριακή… ούτε ποτέ και πουθενά;

Γιατί οι επαγγελματίες δημαγωγοί τα κρατούν μυστικά αυτά τα μεγαλεία; Γιατί οι εθνικοί βοσκοί μας αφήνουν στο σκοτάδι; Να υποθέσει το πόπολο ότι εκτός απ’ την μόνιμη παραπληροφόρηση τρώει στο κεφάλι και την σχεδιασμένη αποπληροφόρηση; Να υποθέσει ότι οι ταγοί του έθνους το σέρνουν σαν αρνί στο σφαγείο;

Η υποτίμηση του αντιπάλου

Τετάρτη 18 Σεπτέμβρη. Ένας απ’ τους βασικότερους λόγους (αν όχι ο βασικότερος) που ο αμερικανικός τεχνομιλιταρισμός είναι υποχρεωμένος να δείχνει προς την μεριά της Τεχεράνης για την πρόσφατη επίθεση στις πετροεγκαταστάσεις του Ριάντ είναι η “αξία του στόχου”, σε συνδυασμό με την τεχνοφετιχιστική υποτίμηση του “τι μπορούν να κάνουν” ένοπλοι σαν τους Houthis. Οι οποίοι παρουσιάζονται, περίπου, σαν τσούρμα γενιοφόρων ατάκτων· ενώ η αλήθεια είναι ότι μαζί τους πολεμάει, με τους ίδιους στόχους, κι όλος ο τακτικός στρατός της υεμένης… Το σκεπτικό πάει ως εξής: έναν τέτοιας “αξίας” στόχο “τόσο μακρυά” απ’ τα εδάφη τους, αποκλείεται να μπορούσαν να το κτυπήσουν με τέτοια ακρίβεια αυτοί οι μισο-άγριοι, όση βοήθεια κι αν είχαν…

Αν όμως ρίξει κάποιος μια ματιά στις επιθέσεις των Houthis σε σαουδαραβικό έδαφος το 2019 θα διαπιστώσει τα μικρά ίσως αλλά σταθερά “βήματα προόδου” που έχουν κάνει. Ήδη στα μέσα του περασμένου Μάη είχαν τινάξει με drones έναν αγωγό της aramco στη μέση της απόστασης μεταξύ ανατολικής και δυτικής σαουδαραβικής ακτής, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά απ’ τις θέσεις τους στην υεμένη. Το να πετύχεις με drones έναν σωλήνα μέσα στην έρημο 600 χιλιόμετρα μακριά απαιτεί, υποθέτουμε, τεχνολογία υψηλής ακρίβειας… Τρεις μήνες μετά και πάλι με drones κτύπησαν πετρελαϊκές εγκαταστάσεις στα ανατολικά παράλια της σαουδικής αραβίας· αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά.

Και στις δύο αυτές περιπτώσεις δεν αμφισβήτησε κανείς την προέλευση των επιθέσεων. Ούτε κάποιος λογικός, απ’ την άλλη μεριά, θα αμφισβητούσε ότι οι τεχνικοί των Houthis και του υεμενίτικου στρατού έχουν βοήθεια από ιρανούς τεχνικούς. (Ωστόσο το «δίκαιο του πολέμου» δεν το απαγορεύει αυτό, ε;).

Παρότι οι δυτικοί «θεωρητικοί» μιλούν εδώ και πολλά χρόνια για ασύμμετρους πολέμους, για πολέμους δηλαδή στους οποίους η πλευρά των «αδυνάτων» αξιοποιεί την εφευρετικότητά της για να κτυπάει την πλευρά των «δυνατών» αιφνιδιαστικά και αποτελεσματικά, με τρόπους απρόβλεπτους και με μέσα όχι υψηλής οργανικής σύνθεσης κεφαλαίου αλλά μάλλον υψηλής συν-εργασίας, όταν φτάνει η στιγμή των πραγματικών περιστατικών είναι αρκετά δύσκολο να καταπιούν οι πρωτοκοσμικοί αυτήν την πραγματικότητα. Ότι, δηλαδή, ένας μαζικός ένοπλος σχηματισμός που και είναι τεχνικά υποδεέστερος και αναμετριέται με τεχνικά σαφώς ανώτερο αντίπαλο, μπορεί να κάνει καινοτομίες, «πατέντες», που πολλαπλασιάζουν αξιόπιστα και εκτός προβλέψεων τις δυνατότητές του. Κι ωστόσο τέτοια είναι η «τεχνική» ιστορία πετυχημένων ένοπλων επαναστάσεων του 20ου αιώνα ή και κανονικών πολέμων (π.χ. στο βιετνάμ): οι πληβείοι μπορεί να μην είχαν τα όπλα των αφεντικών / εχθρών τους, είχαν όμως πολύ πιο γόνιμη συλλογική διάνοια, έτσι ώστε να υπερκαλύπτουν τις όποιες ελλείψεις τους.

Αν υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος που, κατά την γνώμη της ασταμάτητης μηχανής, συνηγορεί στο ότι οι επιθέσεις έγιναν από υεμενίτες και όχι απ’ το έδαφος του ιράν, είναι ακριβώς αυτός: για όποιον κάνει (ή μπορεί να χρειαστεί να κάνει) ασύμμετρο πόλεμο από θέση αδυναμίας σημασία δεν έχει μόνο ο «στόχος» αλλά και το know how να τον «πετύχεις» ενόσω οι αντίπαλοί σου σε θεωρούν ανίκανο για κάτι τέτοιο.

Μια επίθεση απ’ το ιρανικό έδαφος θα ήταν, απ’ αυτή την άποψη, πολύ απλή και εύκολη, και γι’ αυτό αδιάφορη. Δεν θα προσέθετε χρήσιμη γνώση ευρύτερης χρήσης. Αντίθετα, μια επίθεση απ’ την μεριά της υεμένης, «τόσο μακριά» και με «τέτοια ακρίβεια» ήταν (τεχνική) πρόκληση. Που σημαίνει ότι θα ήταν σημαντική σα know how ακόμα κι αν αποτύγχανε· ακόμα περισότερο αν πετύχαινε.

Το κίνητρο «να καταστρέψουμε τον στόχο» σαν μοναδικό είναι υπερβολικά «αμερικάνικο»: στηρίζεται στη βεβαιότητα ότι «έτσι κι αλλιώς έχουμε τα μέσα για κάθε περίπτωση». Οι μισθοφόροι του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι έτσι δρουν έχοντας εισβάλει στην υεμένη: έχουν άφθονα μέσα κάθε είδους· και καταστρέφουν – σκοτώνουν – καταστρέφουν – σκοτώνουν. Ωστόσο ηττώνται, σε κάτι που αρχικά θεωρούνταν μια εύκολη «ένοπλη παρέλαση» λίγων ημερών.

Ηττώνται… Γιατί; Επειδή η υεμενίτικη αντίσταση είναι υποχρεωμένη να βελτιώνει διαρκώς τα όποια μέσα της, να «ξεπερνάει τα όρια» που οι εισβολείς θεωρούν πως έχει, να τους εκπλήσσει και να τους τρομάζει όχι με την φονικότητα αλλά με την εξέλιξή της. Πρέπει να βελτιώνει την ακρίβεια και την ακτίνα δράσης των πυραύλων και των drones της – για παράδειγμα – αφού δεν έχει αεροπορία (αντίθετα απ’ τους εισβολείς).

Τόσο οι «φρουροί της επανάστασης» όσο και οι της Χεζμπ’ αλλάχ (που είναι βάσιμο ότι βοηθούν τους Houthis) είναι ζυμωμένοι μ’ αυτήν την αντίληψη. Γιατί ξέρουν ότι όποτε χρειάστηκε και όποτε ξαναχρειαστεί στο μέλλον, θα έχουν να αντιμετωπίσουν αντιπάλους (το ισραήλ ή/και τις ηπα) με ολοφάνερη τεχνική στρατιωτική υπεροπλία. Γι’ αυτούς η “ανάπτυξη των μέσων” είναι το ίδιο σημαντική με την “επίτευξη των στόχων”· σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα σημαντικότερη.

Το υεμενίτικο πεδίο μάχης για την μία πλευρά (τους επιτιθέμενους) είναι απλά ένα χασάπικο· για την άλλη όμως (τους αμυνόμενους) είναι ένα εργαστήριο αποτελεσματικότητας στα περιορισμένα μέσα και στις μεθόδους τους· σαν όρος πρώτα επιβίωσης και μετά νίκης. Είναι γι’ αυτό τον πολύ σοβαρό λόγο που η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί πως η Τεχεράνη δεν θα «χάριζε ένα καλάθι ψάρια» (ένα καμμένο διυλιστήριο…) στους υεμενίτες· αλλά θα «τους μάθαινε να ψαρεύουν» οι ίδιοι…

Άλλωστε έτσι, σαν αποτελεσματικά εξελισσόμενους, θα τους χρειαστεί στο μέλλον…

Τυφλόμυγες;

Τρίτη 17 Σεπτέμβρη. Ουάσιγκτον και Ριάντ ψάχνουν να βρουν πόσο τοις εκατό συμμετοχή είχε το ιράν τις επιθέσεις του περασμένου Σαββάτου. 10% με 20% σημαίνει Houthis… 50% με 60% σημαίνει pmu, την ιρακινή πολιτοφυλακή… 100% σημαίνει… (Άστο).

Κινούμενο στην γραμμή «ποιο ελάφι;» το ψόφιο κουνάβι έκανε έναν ελιγμό που, δήθεν, πέρασε απαρατήρητος. Δήλωσε: περιμένουμε να ακούσουμε απ’ το βασίλειο το ποιος πιστεύει ότι ήταν η αιτία της επίθεσης και για το με ποιους όρους θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε… Με άλλα λόγια η Ουάσιγκτον ανέθεσε στο Ριάντ να βγάλει την «γραμμή», να βγάλει το «κατηγορητήριο» και να πει «εμπρός γενναίοι μου!» Σεβασμός στην ανεξαρτησία των κρατών… Δηλαδή άδειασμα!

Πρώτον, επειδή το ψοφιοκουναβιστάν παριστάνει τον φύλακα της παγκόσμιας παραγωγής και διανομής πετρελαίου, εξού και ως προχτές έψαχνε «πρόθυμους» για να φυλάει τα στενά του Ορμούζ. Αλλά τώρα; Τώρα είναι το Ριάντ που θα πει τι θα γίνει!…

Δεύτερον, επειδή τι μπορεί να πει το έρμο το Ριάντ; Η σαουδική αραβία είναι μια μεγάλη έρημος με μετρημένες (και εύκολα διακριτές) πόλεις και πετρελαϊκές εγκαταστάσεις. Αν ο τοξικός τολμούσε να πει «η Τεχεράνη μας την έπεσε, εμπρός γενναίοι αμερικάνοι σύμμαχοί μας πάμε να τους δείξουμε πόσα απίδια βάζει ο σάκος», άσχετα με το πως θα εξελισσόταν αυτή η παιδαγωγική εκστρατεία, απ’ την σαουδαραβική επικράτεια θα απέμεναν μόνο η Μέκκα και η Μεδίνα. Τα υπόλοιπα θα γίνονταν άμμος μέσα στην άμμο.

Το Ριάντ θα ήθελε την απάντηση (και την ευθύνη) ενός τέτοιου πολέμου να την αναλάμβανε κάποιος άλλος… Το όνειρο του τοξικού και των σκληροπυρηνικών του σογιού του ήταν να σκάσουν 3 ή 4 αμερικανικά αεροπλανοφόρα στον ινδικό και να βομβαρδίζουν το ιράν ενόσω αυτός και η παρέα του θα κάθονται στην ταράτσα κάποιου παλατιού και να σνιφάρουν τα σκονάκια τους απολαμβάνοντας το θέαμα χωρίς να ανακατεύονται (εκτός απ’ το να πληρώνουν). Ο εφιάλτης του τοξικού είναι να κηρύξει ο ίδιος τον πόλεμο στην Τεχεράνη…

Ηττήθηκε στη συρία (εκτός σε ότι αφορά τους ypg…), ηττήθηκε στο ιράκ, ηττήθηκε στο αφγανιστάν, ηττήθηκε στην υεμένη, ηττήθηκε στο κατάρ, ηττήθηκε στον λίβανο: είναι ο απόλυτος looser ο τοξικός. Το ότι το ψόφιο κουνάβι του πετάει την ευθύνη να υποδείξει τον «ένοχο» είναι καλό για το ψόφιο κουνάβι· και κακό γι’ αυτόν. Ένα είδος νέμεσις.

Εν τω μεταξύ, από μια σατανική σύμπτωση, το μπλοκ της Αστάνα είχε χτες μια ακόμα συνάντηση, στην Άγκυρα, για το μέλλον της συρίας. (Υπάρχει ακόμα το μπλοκ της Αστάνα…) Το πως θα πάει το θέμα Idlib θα φανεί στην πράξη· αν και ήδη υπάρχουν κάποιες εξελίξεις (γι’ αυτές άλλη φορά). Έχει ενδιαφέρον όμως το τι δήλωσαν οι Erdogan και Putin με αφορμή τις επιθέσεις.

Και οι δύο μίλησαν … για την υεμένη. Ο Erdogan δήλωσε ότι το Ριάντ ξεκίνησε τον πόλεμο, οπότε πρέπει τώρα να αποδεχθεί ειρηνευτικές συνομιλίες… Ο Putin δήλωσε ότι οι υεμενίτες έχουν υποφέρει πολλά… Όχι και σπουδαία συμπάθεια για την αναξιοπαθούσα σαουδική αραβία δηλαδή, εκτός απ’ το αστείο του Putin «πάρτε τους πυραύλους μας να έχετε ήσυχο το κεφάλι σας»… Και εκτός απ’ το σοβαρό ότι την περασμένη Κυριακή (αμέσως μετά την επίθεση) ο ρώσος πρεσβευτής στο Ριάντ Sergei Kozlov είχε τετ α τετ συζήτηση με τον τοξικό, για την οποία το μόνο που ανακοινώθηκε ήταν ότι «συζητήθηκαν θέματα αμοιβαίου ενδιαφέροντος»…

Με άλλα λόγια: ένα συμπέρασμα για 10% – 20% ευθύνη της Τεχεράνης (δηλαδή: Houthis) θα ήταν το μόνο διαχειρίσιμο, και για το ψόφιο κουνάβι και για τον τοξικό. Είναι άβολο βέβαια (καθότι σε μια τέτοια περίπτωση οι Houthis έχουν το δίκιο με το μέρος τους…) αλλά τουλάχιστον έχει σαφή «έξοδο κινδύνου». Απ’ την υεμένη ο τοξικός και οι σύμμαχοί του (Ουάσιγκτον, Λονδίνο, Παρίσι) μπορούν να φύγουν ηττημένοι, αλλά αυτός μπορεί να ελπίσει ότι θα συνεχίσει να έχει τα παλάτια του, τα σκονάκια του, και το κεφάλι του στη θέση του. Οποιαδήποτε άλλη απάντηση σημαίνει χοντρό καυγά· καινούργιο· επιπλέον μέτωπα. Όμως ένας μόνιμα looser δεν πρέπει να τρώγεται να παίξει τα ρέστα του… Εκτός αν κοιμηθεί μέσα σ’ ένα τσουβάλι άσπρη σκόνη: το πρωί θα ξυπνήσει «ανίκητος»…

Αλλιώς μπορεί κάποια στιγμή να κάνει εκείνο που έκανε ο καθοδηγητής του, ο τοξικός των εμιράτων, ο MBZ: μια επίσκεψη στην Τεχεράνη, για να ζητήσει έμπρακτα συγγνώμη… Μπορεί να τον πείσει ο πατέρας του πως αυτό πρέπει να κάνει…

Δεν είναι ντροπή.

Μπορεί πάντως να είναι ένα τέλος

Τρίτη 17 Σεπτέμβρη. Υποτίθεται ότι το παλάτι της πετροχούντας του Ριάντ είχε ξεκινήσει να σκέφτεται κάποιου είδους “συμφωνία” με τους Houthis… Ένα απ’ τα βασιλικά παράσιτα, ο πρίγκηπας Khalid, συναντήθηκε με τον plus one Pompeo στα τέλη του περασμένου Αυγούστου, για να συμφωνήσουν σ’ ένα πλάνο σχετικών διαπραγματεύσεων με αμερικανική μεσολάβηση. Όμως ακόμα κι αν αυτό ξεκινούσε (κι ακόμα περισσότερο τώρα) ο τοξικός θα βρισκόταν στη θέση του ηττημένου. Που, το λιγότερο, θα πρέπει να πληρώσει για τις καταστροφές που προκάλεσε.

Υπάρχουν, ωστόσο, χειρότερα στον πάγκο. Εσωτερικά και εξωτερικά. Ένας απόλυτα ηττημένος τοξικός θα κινδυνεύει να ανατραπεί αργά ή γρήγορα απ’ τους αντιπάλους του ακόμα και μέσα στο παλάτι. Ακόμα και το «ειρηνικό» σχέδιό του για ιδωτικοποίηση ενός ποσοστού της aramco είναι αδύνατο θα δουλέψει στο ορατό μέλλον, και σίγουρα για όσο θα διαρκούν οι όποιες «διαπραγματεύσεις ειρήνης» – τις οποίες οι Houthis θα μπορούσαν να τραβήξουν όσο χρειάζεται. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να γίνει ακόμα πιο δικτατορικός, ακόμα πιο μανιακός…

Ακόμα χειρότερα, ο τοξικός είναι βασικό στοιχείο του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ· αυτό τον έχει προστατέψει ως τώρα, μετά την δολοφονία του Khashoggi. Η Ουάσιγκτον μπορεί να είχε μικρότερο πρόβλημα, αλλά το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ θα είχε πολύ μεγάλο αν ο τοξικός είτε ανατραπεί είτε, απλά, αναγκαστεί να «κάτσει στ’ αυγά του».

Για το Τελ Αβίβ ο τοξικός ήταν στρατηγικά αναγκαίος για να εμφανίζεται μια «σοβαρή» αραβική υποστήριξη στα σχέδιά του σε βάρος των παλαιστινίων και όχι μόνο. Η στρατηγική αναγκαιότητα δεν αφορούσε μόνο τα λεφτά του, αλλά και ένα «ρωμαλέο» καθεστώς που μπορεί να επιδεικνύει πυγμή· και να εκβιάζει την όποια «παλαιστινιακή αρχή». Ένας κλαμμένος και δαρμένος τοξικός, ή ένας αντίπαλος της «γραμμής» του που τον διαδέχεται, είναι από άχρηστες έως επικίνδυνες εκδοχές – για τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό. Κυρίως επειδή το «ξύλο» στον τοξικό πέφτει από μια συγκεκριμμένη μεριά: από μια συμμαχία μεσανατολικών κρατών (ιράν, ιράκ, συρία, κατάρ, τουρκία) που, για τους δικούς τους λόγους (και πάντως όχι επειδή θέλουν να σώσουν τους παλαιστίνιους…) είναι ανταγωνιστικά στα αμερικανο-ισραηλινά σχέδια για την ευρύτερη περιοχή. Κι έχουν ήδη καλούς συμμάχους σ’ αυτήν την αντίθεση: ρωσία και κίνα.

Η γεωπολιτική υποτίμηση του σαουδαραβικού καθεστώτος είναι δεδομένη, και είναι άμεση συνέπεια των ηττών του παντού. Είναι, όμως, «κολλητική»: αποτελεί έναν ακόμα δείκτη της γεωπολιτικής υποτίμησης του ισραηλινού καθεστώτος.

(φωτογραφία κάτω: Το ψόφιο κουνάβι δηλώνει «δεν χρειαζόμαστε το μεσανατολικό πετρέλαιο και αέριο…». Μια τέτοια κουβέντα, αυτήν την στιγμή, ακούγεται σαν επικήδειος «για το μεσανατολικό πετρέλαιο και αέριο».

Θυμηθείτε όμως την χθεσινή αναφορά: το δυσάρεστο ερώτημα που απομένει να απαντηθεί είναι το ποιος θα κλάψει πρώτος ποιον…)

Η ήττα φέρνει παράνοια;

Τρίτη 17 Σεπτέμβρη. Κάποιος θεωρούμενος σαν “σοβαρός αναλυτής”, σε σοβαρό site, λάνσαρε χτες την πιο προχωρημένη θεωρία για το ποιος και γιατί έκανε την επίθεση στις πετροεγκαταστάσεις του Ριάντ. Λοιπόν, μολύβι και χαρτί, η απόγνωση άνοιξε λαγούμι: την επίθεση την έκαναν (λέει) οι ιρανοί «φρουροί της επανάστασης» ερήμην της ιρανικής κυβέρνησης (χωρίς να διευκρινίσει «από που την έκαναν», καθότι «φρουροί της επανάστασης» υπάρχουν παντού: στο ιράν, στο ιράκ, στη συρία, στην υεμένη – ακόμα και στη βενεζουέλα τους είδαν κάποιοι…) γιατί νομίζετε; Για να εμποδίσουν τον Ruhani (λέει) να συμφωνήσει χτες με τον Putin και τον Erdogan ότι … οι «φρουροί της επανάστασης» θα απομακρυνθούν 80 χιλιόμετρα απ’ τα σύνορα συρίας – ισραήλ… Γιατί (λέει) η Μόσχα και η Άγκυρα έχουν φιλικά αισθήματα για το Τελ Αβίβ, και οπωσδήποτε θα τον πίεζαν τον Ruhani, κι αυτός θα υποχωρούσε… αλλά…

Δεν είναι παρανοϊκό; Είναι. Και ακόμα χειρότερα: είναι εσκεμμένη «τρολιά» για να προκαλέσει σύγχιση (άγνωστο, όμως, με ποιο σκοπό – ίσως «σύγχιση για την σύγχιση»). Ακόμα κι αν υπέθετε κανείς ότι η Μόσχα και η Άγκυρα θέλουν να κάνουν χατίρια στον παρακμιακό φασιστοσύμμαχο του ψοφιοκουναβιστάν· ακόμα κι αν υπέθετε κανείς ότι ο Putin και ο Erdogan θα ζητούσαν κι απ’ τον Ruhani να κάνει το χατίρι· ακόμα κι αν υποθέσει κανείς ότι η παντοδύναμη mossad δεν βρήκε τρόπο να προστατέψει μια τόσο πολύτιμη εξέλιξη· η επίθεση στις πετροεγκαταστάσεις του Ριάντ πως στην ευχή θα δυσκόλευε τον Ruhani (ερήμην του οποίου έγινε το κακό – λέει) να πει «ντάξει»;

Δεν υπάρχει καμμία απάντηση. Κι ούτε μπορεί να υπάρξει. Όλο και περισσότεροι βαράνε μπιέλα – αυτό συμβαίνει…

(φωτογραφία: Πρόκειται για μια ακόμα απόδειξη μιας ευρείας επιχείρησης παραγωγής σύγχισης. Αυτά τα υπολείμματα πυραύλου, ενδεχομένως ιρανικής κατασκευής, παρουσιάζονται σαν απόδειξη ότι στην επίθεση χρησιμοποιήθηκαν και τέτοιοι πύραυλοι.

Βλέπετε πουθενά διυλιστήρια, εγκαταστάσεις εξόρυξης ή οτιδήποτε σχετικό; Όχι. Μόνο άμμο βλέπετε. Τι σχέση έχει λοιπόν; Καμμία – αλλά πρέπει να το φάτε…)

Ιπτάμενα πιστόλια

Τρίτη 17 Σεπτέμβρη. Τα drones μπήκαν στα οπλοστάσια όταν ο αμερικανικός στρατός άρχισε να τα χρησιμοποιεί για να σκοτώνει στο αφγανιστάν: από αντάρτες, μέχρι νεόνυμφους, μωρά· οτιδήποτε, τέλος πάντων, χαρακτηριζόταν remote σαν «στόχος».

Δεν πέρασε δα και κανάς αιώνας, και τα drones άρχισαν να λανσάρονται για οποιαδήποτε (μη άμεσα στρατιωτική) ιπτάμενη χρήση. Είναι η πρώτη φορά που κάτι που εμφανίστηκε σαν όπλο έγινε τόσο γρήγορα αξεσουάρ καθημερινής χρήσης. Φυσικά από drone σε drone υπάρχουν διαφορές. Ωστόσο με 1000 ευρώ μπορεί κανείς να αγοράσει ένα καλό εμπορικό drone – και να το μετατρέψει σε «βομβαρδιστικό – καμικάζι».

Η επίθεση στις πετροεγκαταστάσεις του Ριάντ με 10 drones (κατά τους Houthis) μπορεί να κόστισε ανάμεσα σε 15 και σε 20 χιλιάδες δολάρια, απ’ την άποψη του «κόστους υλικού». Φυσικά θα πρέπει κανείς να προσθέσει και την διανοητική εργασία που χρειάστηκε για να τζαμάρουν τα σαουδαραβικά αντιπυραυλικά ραντάρ που θα μπορούσαν να τα εντοπίσουν και να τα καταρρίψουν. (Εκεί υπάρχει πλήρης αποτυχία της αμερικανικής τεχνολογίας, αφού απ’ όπου και να ήρθαν τα drones, θα έπρεπε να εντοπιστούν απ’ τα ραντάρ που έχει στήσει το Ριάντ στα ανατολικά για να προστατεύουν τις εγκαταστάσεις του από ιρανική επίθεση). Προκάλεσαν ωστόσο ζημιά πάνω από 20 εκατομυρία δολάρια. Και η τελική ζημιά απ’ την αύξηση των τιμών στα καύσιμα (για τους καταναλωτές) θα μετρηθεί στο τέλος· θα είναι πολύ μεγαλύτερη.

Ξαφνικά τα drones, που ξεκίνησαν για να διευκολύνουν και να ξεκουράσουν τους δολοφόνους του αμερικανικού στρατού μετατράπηκαν στην «αεροπορία των φτωχών». Όχι μόνο, φυσικά, αφού οι πρωτοκοσμικοί στρατοί ποντάρουν πολλά στα «αυτοοργανωμένα σμήνη». Ωστόσο πριν 15 χρόνια κάτι τέτοιο δεν θα το περίμενε κανείς: η 11η Σεπτέμβρη, αυτό το τόσο απαραίτητο για τον τότε αμερικανικό ιμπεριαλισμό «νέο Pearl Harbor», θα μπορούσε να σκηνοθετηθεί με drones αντί για πολιτικά αεροπλάνα… Πάντα από «τρομοκράτες» φυσικά…

Η ασταμάτητη μηχανή δεν κάνει αυθαίρετες συσχετίσεις. Κάποιοι περιέγραψαν την επίθεση σαν την «πετρελαϊκή 11 Σεπτέμβρη»…

Ας ελπίζουμε ότι έχουν απλά ένα κάποιο λογοτεχνικό ταπεραμέντο…