Tag: σαουδική αραβία

Στην ανάγκη φαίνονται και οι αντίπαλοι

Σάββατο 11 Νοέμβρη. Την περασμένη Πέμπτη περιγράφαμε τα συμφέροντα και τις αντιθέσεις για την ηγεμονία πάνω στους σουνίτες του levante (συρία και ιράκ): «η χούντα μίλησε».

Την ίδια ημέρα, μιλώντας σε ένα συνέδριο για την γυναικεία επιχειρηματικότητα στην Άγκυρα, οργανωμένο απ’ τον «οργανισμό ισλαμικής συνεργασίας», ο Ερντογάν τράβηξε το σπαθί του. Κατά του Ριάντ και του τοξικού πρίγκηπα:

… Πρόσφατα η ιδέα περί “moderate islam” έχει τραβήξει την προσοχή. Αλλά η πατέντα της βρίσκεται στη Δύση. Μπορεί αυτός που μίλησε για «moderate islam” να νομίζει ότι είναι δική του ιδέα. Όχι, δεν είναι. Την ακούσαμε σε συναντήσεις στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο πριν πολλά χρόνια.

Προσπαθούν να την ξανασπρώξουν. Αυτό που πραγματικά θέλουν είναι να υπονομεύσουν το ισλάμ. Δεν θέλουμε να μαθαίνει ο κόσμος για την θρησκεία από πρωτοβουλίες ξένων…. Μιλάς για «moderate islam» αλλά δεν επιτρέπεις στις γυναίκες να οδηγούν. Υπάρχει τέτοια απαγόρευση στο ισλάμ; Όχι, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα…

Έχει τα δίκια του ο Ερντογάν. Το προηγούμενο κλισέ, που τουλάχιστον είχε βάση, ήταν το «πολιτικό ισλάμ», δηλαδή η ισλαμοδημοκρατία. Και το τουρκικό καθεστώς επιδεικνυόταν απ’ την δύση σαν το ιδανικό παράδειγμα· μέχρι το πραξικόπημα του ’16 και τις εκκαθαρίσεις που ακολούθησαν. «Πολιτικό ισλάμ» ήταν το μοντέλο όπου τα ισλαμοδημοκρατικά κόμματα θα μπορούσαν να κυβερνούν (όπως, στη δύση, τα χριστιανοδημοκρατικά…) χωρίς αυτό να ενοχλεί την δυτική ιδέα περί δημοκρατίας.

Πολύ περισσότερο όμως απ’ αυτό, οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες (και ο Ερντογάν σαν επικεφαλής τους) προσπάθησαν να εξάγουν το παράδειγμα. Και πράγματι, μετά τις εξεγέρσεις / επαναστάσεις της «αραβικής άνοιξης», το τουρκικό μοντέλο έγινε μαζικά αποδεκτό τόσο στην τυνησία όσο και στην αίγυπτο.

Στο Κάιρο ο στρατός ανέτρεψε τον εκλεγμένο Μόρσι, και η δυνατότητα του «πολιτικού ισλάμ» έχει τελειώσει ως τώρα· προς μεγάλη χαρά και της σαουδαραβικής χούντας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες πρόκειται να «παραιτηθούν», αφήνοντας χώρο στη σικέ ιδέα (και στις πολύ επείγουσες στοχεύσεις) του Ριάντ. Πολύ περισσότερο που η Άγκυρα έχει μια συμμαχία εκεί που το Ριάντ έχει έναν εχθρό: το κατάρ. Το κατάρ δεν είναι «πολιτικό ισλάμ». Μπορεί όμως (για λόγους συμφέροντος) να εγγυηθεί (και να πληρώσει) υπέρ των τούρκων ισλαμοδημοκρατών· και οπωσδήποτε όχι υπέρ του τοξικού πρίγκηπα και των ψυχώσεών του.

Προτείνει το κόμμα του Ερντογάν ένα συγκεκριμένο σχέδιο για την υποστήριξη των δικαιωμάτων των γυναικών, προς υποστήριξη απ’ τον «οργανισμό ισλαμικής συνεργασίας» (αγνοούμε με το περιεχόμενό του). Αλλά κάποιοι ηγέτες εκεί διαφωνούν είπε στην πιο πάνω ομιλία.

Να βγει απ’ τα αριστέρα σαν «φεμινιστής» ο τοξικός αποκλείεται!!!

Συρία και πέριξ

Παρασκευή 10 Νοέμβρη. Αν δεν έχει ανακαταληφθεί εντελώς σήμερα, σίγουρα η εισβολή έχει προχωρήσει αρκετά: η Abu Kamal περνάει γρήγορα στα χέρια του καθεστώτος Άσαντ και των συμμάχων του.

Την ίδια ώρα που Άσαντ πανηγυρίζει, ο (και σπουδαίος σύμμαχος της Αθήνας) Νετανιάχου ανακρίνεται για υποθέσεις διαφθοράς. Δεν είναι η πρώτη φορά τους τελευταίους μήνες. Δεν είναι η δεύτερη, ούτε η τρίτη. Είναι η πέμπτη… Ο δικηγόρος του Jacob Weinroth δήλωσε σχετικά: Ο Netanyahu είναι τίμιος. … Αλλά θαυμάζει το χρήμα. Γνωρίζω την αδυναμία που έχει στους πλούσιους… Ωραίες ατάκες, ίσως πρέπει να χρησιμοποιηθούν και στα ελληνικά.

Εν τω μεταξύ ο κολλητός του τοξικού πρίγκηπα που έχει πάρει την δουλειά του υπ.εξ. της σαουδαραβικής χούντας, ο Adle al-Jubeir, επαναλαμβάνει προβοκατόρικες περικοπές απ’ το μνημειώδες έργο «ψόφιο κουνάβι: διαλεκτές ατάκες, volume 1» συνεντευξιαζόμενος στο αμερικανικό cnbc: το ιράν είναι ο νούμερο 1 κρατικός υποστηρικτής της τρομοκρατίας. Θέλει να δει (λέει) κι άλλες κυρώσεις κατά της Τεχεράνης.

Ωστόσο, όπως έχει συμβεί με όλα τα προηγούμενα κόλπα τους, οι γιάπηδες του Ριάντ κινδυνεύουν να χάνουν και το σορτάρισμά τους στον λίβανο: ακόμα και οι σουνίτες οπαδοί του «παραιτημένου» Hariri θέλουν να τον δουν πίσω στη Βηρυττό. Όπως και η Χεζμπ’ αλλάχ τον θεωρούν ακόμα πρωθυπουργό. Αν δεν γυρίσει, δικαιώνει την άποψη ότι τον ελέγχει το Ριάντ και το Αμπού Ντάμπι (πράγμα που είναι αλήθεια). Για να γυρίσει, πάλι, ψάχνει διεθνή υποστηρίξη στον σαουδαραβικό σχεδιασμό· εξ ου και έχει «επαφές» με διάφορους πρωτοκοσμικούς πρεσβευτές στο Ριάντ. Αλλά επίσημα τουλάχιστον η ε.ε. δεν φαίνεται διατεθειμένη να μπλέξει στα κόλπα ενός καθεστώτος (του σαουδαραβικού) που αύριο μπορεί να έχει ανατραπεί. Σε αντίθεση με το ψοφιοκουναβιστάν που “ποντάρει”. Όμως με “μεγάλους συμμάχους” μόνο το ψόφιο κουνάβι και έναν ύποπτο για το ένα “σκάνδαλο” πίσω απ’ το άλλο, που να πάει κανείς στο σημερινό λίβανο;

Σε κάθε περίπτωση, κάθε μέρα που περνάει, η Χεζμπ’ αλλάχ και οι χριστιανοί σύμμαχοί της στη Βηρυττό φροντίζουν για την «επόμενη φάση» – που δεν θα είναι όπως την θέλει το Τελ Αβίβ και το Ριάντ.

Τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο: η ισραηλινή άσκηση «μπλε σημαία 2017» συνεχίζεται κανονικά· με την συμμετοχή όχι μόνο των «παραδοσιακών συμμάχων» του Τελ Αβίβ, του τύπου Ουάσιγκτον ή Αθήνα, αλλά και των «καινούργιων», δηλαδή του Παρισιού και του Βερολίνου. Τι δουλειά έχουν οι πολεμικές αεροπορίες του «γαλλογερμανικού άξονα» να κάνουν κόντρες με την αμιγώς επιθετική «μοίρα 115» της ισραηλινής αεροπορίας αν το project europe δεν σκοπεύει να υιοθετήσει τον μιλιταρισμό / ιμπεριαλισμό του Τελ Αβίβ; Ίσως για λόγους εκπαίδευσης και φόρμας απέναντι σε aggressive αντίπαλο: eurofighter και mirage 2000D εναντίον f -15 και f-16… Ίσως για λόγους κατασκοπείας… Πάντως (κατά την καθεστωτική Haaretz) ο ισραηλινός στρατός καταλαβαίνει ότι στο ορατό μέλλον δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί σε κοινή επιχείρηση με όσους συμμετέχουν στην άσκηση.

Ούτε με τους αμερικάνους που έχουν το γενικό πρόσταγμα; Αργά ή γρήγορα όλα μαθαίνονται…

(φωτογραφία: Ο ένας, δεξιά, ο κύριος Tesla, ψάχνει εργοστάσια για να φτιάξουν τα εντελώς αυτόματα μοντέλα του. Ο άλλος, αριστερά, επιστρατεύει τις αυτοκινητοβιομηχανίες του για να βγάλουν μοντέλα εντελώς made in turkey. Θα μπορούσαν να συνεργαστούν; Γιατί όχι;

Έτσι ώστε σύντομα, μετά απ’ τα σήριαλ που κατέκτησαν την ελληνική αγορά, να βρουν τον δρόμο τους στα μέρη μας και τα τουρκικής κατασκευής ηλεκτρικά αμάξια. Όσο για εκείνους που παραμυθιάζονται για «τον πόλεμο που ετοιμάζει η ελλάδα κατά της τουρκίας» και τους άλλους που τον ονειρεύονται; Είναι σαν το “2” που θα έπαιρνε η ελληνική εθνική μπάλας μέσα στην κροατία… Μωραίνει ο κύριος…

Γιατί ο κόσμος δεν άλλαξε μια για πάντα στα χρυσά ‘90s!!! Αλλάζει και θα ξαναλλάξει. Βάσανο για όσους το μόνο που ψάχνουν είναι σωσίβια για να επιπλεύσουν στις τρικυμίες των καιρών.)

Εμπορικοί εταίροι

Πέμπτη 9 Νοέμβρη. Δεν είναι η Αθήνα ένας απ’ τους πρώτης γραμμής προμηθευτές όπλων και πυρομαχικών στην σαουδαραβική χούντα (και στην όμοιά της των ενωμένων αραβικών εμιράτων). Υπάρχουν άλλοι που κάνουν τις χοντρές δουλειές, σε ακριβά είδη: αεροπλάνα, πυραύλους, αντιαεροπορικά συστήματα, τεθωρακισμένα, κλπ. Η αγγλία και οι ηπα σίγουρα.

Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος να έχει την απορία γιατί το Ριάντ ήθελε να αγοράσει βλήματα πυροβολικού και βόμβες απ’ την Αθήνα. Υπάρχουν παραπάνω από μία απαντήσεις. Μπορεί να βρήκε το stuff φτηνό…. Ή μπορεί αυτό το νταραβέρι να ήταν μια υπεργολαβία που έσπρωξαν στους «έλληνες φίλους» το Λονδίνο ή/και η Ουάσιγκτον, για να βγάλει (ο φίλος) κανά μεροκαματάκι, μιας που ζορίζεται… Ή μπορεί να ήταν τέτοια υπεργολαβία, αλλά κάποιοι να πήγαν να βγάλουν κάτι παραπάνω: αυτό προκύπτει από την διαφορά ανάμεσα στην ποσότητα που ήθελε η σαουδαραβική χούντα (100.000 βλήματα) και το τελικό deal (300.000). Σ’ αυτή την περίπτωση παίζουν διάφορες εκδοχές. (Η υπογραφή της συμφωνίας σε αεροδρόμιο δείχνει «επαγγελματική ευελιξία» – αλλά για ποιούς δεν είναι σαφές).

Όπως και να έχει, η δημαγωγική διαχείριση του θέματος δείχνει το πως δουλεύει τοις μετρητοίς η εθνική ιδεολογία. Το φως πέφτει πάνω στο αν υπήρχε «μεσάζοντας» στο deal, ένας ακόμα “Παπαδόπουλος” (μήπως πρόκειται για επαγγελματικό τίτλο και όχι για όνομα;), αλλά όχι στο πολύ σοβαρότερο: πώληση στρατιωτικού υλικού στο Ριαντ και στα εμιράτα; Για να το κάνουν τι;

Είναι γνωστό που καταναλώνουν βλήματα και βόμβες οι σεΐχηδες: εναντίον των υεμενιτών, τους οποίους εδώ και δύο χρόνια προσπαθούν να εξαφανίσουν, κατηγορώντας τους επιπλέον ότι είναι ατζέντηδες της Τεχεράνης. ΑΥΤΟ, ΠΡΟΦΑΝΩΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ – για τις ευαίσθητες και ανθρωπιστικές ελληνικές ψυχές.

Τον κυνισμό και την αδιαφορία δεν θα τα έλεγε κανείς «πρωτότυπα» για τους υπηκόους του ελλαδιστάν. Η φόρμουλα τακτοποίησης των όποιων ηθικών ενοχλήσεων (στιγμιαίων πάντα) είναι γνωστή: ναι, αλλά οι άλλοι κάνουν χειρότερα…

Συνεπώς: ραντεβού στη κόλαση…

Υ.Γ. Τα λαγωνικά της ροζ πλευράς της φαιορόζ κυβέρνησης, που φλέγονται απ’ ότι λένε απ’ την επιθυμία να υποστηρίξουν τα «κινήματα» στις ηπα – κι όχι μόνο το ψόφιο κουνάβι – ας τρέξουν να σταθούν δίπλα στην πρωτοβουλία “united for peace and justice”. Ζητούν τα μέλη της, άκουσον άκουσον, να σταματήσει η πώληση όπλων, και ειδικά οβίδων και βομβών, στη σαουδική αραβία… Αν είναι δυνατόν! Επειδή, λένε, το Ριαντ καταστρέφει την υεμένη, σκοτώνει αδιάκριτα χιλιάδες ανθρώπους, και οδηγεί όσους επιζούν στο λιμό.

Ας τρέξουν να υπογράψουν καμιά συμπαράσταση… Κι ακόμα: αν τυχόν καταφέρουν και φτάσουν τίποτα υεμενίτες πρόσφυγες στα «νησιά μας», ας τους αναθέσουν στον Μουζάλα και στον ψεκασμένο· business as usual…

(φωτογραφία: Δεν είναι αστείο. Το Ριάντ βρίσκεται στα πρόθυρα του να κατηγορηθεί για εγκλήματα πολέμου στην υεμένη. Τα κάνει πάντως, με κατηγορητήριο ή χωρίς…)

Η χούντα μίλησε

Πέμπτη 9 Νοέμβρη. Εσείς μπορεί όχι, εμείς όμως περιμέναμε την αντίδραση του Sisi στα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες σ’ αυτό που διάφοροι ονομάζουν «η τελευταία γραμμή άμυνας» του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Όπως πιθανολογούσαμε ο χουντοστρατηγός Sisi έκανε «ενδιάμεσες» δηλώσεις: ναι, μεν, εναντίον της Τεχεράνης και της «εμπλοκής της» στη μέση Ανατολή, αλλά και υπέρ του «διαλόγου»…

Η στάση του αιγυπτιακού καθεστώτος στο θέμα προσδιορίζεται απ’ τα συμφέροντά του και δεν μπορεί να ευθυγραμμιστεί απόλυτα, με τα σημερινά δεδομένα, με εκείνη του Τελ Αβίβ. Η αίγυπτος είναι σουνιτικό κράτος, το πολυπλεθέστερο στον αραβικό κόσμο. Θα ήθελε να έχει επιρροή (όσο το δυνατόν μεγαλύτερη) στους σουνίτες τόσο του ιράκ όσο και της συρίας· αλλά σ’ αυτήν την φιλοδοξία το καθεστώς έρχεται αντιμέτωπο με δύο ακόμα αντίπαλους για το ίδιο πεδίο: το Ριάντ απ’ τη μια μεριά, την Άγκυρα απ’ την άλλη. Ο σουνιτισμός της Άγκυρας είναι τουρκικός και όχι αραβικός· αυτό είναι μειονέκτημα για το τουρκικό καθεστώς. Απ’ την άλλη μεριά όμως πληρώνει, και έχει ήδη τους proxies του στη συριακή (τουλάχιστον) επικράτεια. Επιπλέον, φιλοξενώντας πολλές εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων απ’ τη συρία (καμία σχέση με την «ελληνική φιλοξενία»…) η Άγκυρα έχει ενισχύσει το «πρεστίζ» της μεταξύ των σύριων. Ο σουνιτισμός του Ριάντ απ’ την άλλη είναι η πιο εξτρεμιστική εκδοχή, ο ουαχαβιτισμός. Συνεπώς το Κάιρο θα έβλεπε με καλό μάτι μια ορισμένη «κρίση επιρροής» (δηλαδή: ήττα) του Ριάντ στο συρο-ιρακινό πεδίο μάχης· αρκεί να μην κάλυπτε το κενό η Άγκυρα. Οπότε: ναι μεν εναντίον του ιράν, αλλά όχι και φανατικά υπέρ του Ριάντ (και των απεγνωσμένων κινήσεών του).

Υπάρχει όμως, κατά τη γνώμη μας, ένας κρατικός παίκτης που έχει τα «προσόντα» να είναι καταλυτικός· δυσκολεύοντας σημαντικά και το Κάιρο. Κι αυτός είναι η Ντόχα. Το καθεστώς του κατάρ φαίνεται να τα διαθέτει όλα: σουνιτική ιδεολογία (ουαχαβιτισμό στο πιο ευέλικτό του), λεφτά, συνοχή και πρόσφατο παρελθόν στο συριακό πεδίο μάχης. Ακόμα σημαντικότερο: μετά την επίθεση που έχει δεχτεί απ’ τον τοξικό πρίγκημα του Ριάντ διαθέτει όλα τα μέσα (συμπεριλαμβανομένων πριγκηπικών σχέσεων) για να τον κτυπήσει μέσα στην έδρα του. Μ’ άλλα λόγια το καταριανό καθεστώς, ειδικά απ’ την στιγμή που άλλαξε θέση και πήγε (διακριτικά αλλά αποφασιστικά) με την μεριά του μπλοκ της Αστάνα, έχει ό,τι χρειάζεται για να παίζει σοβαρό ρόλο στην μεταπολεμική συρία.

Και να τώρα το δύσκολο: η Ντόχα είναι φίλος της Τεχεράνης, σύμμαχος της Άγκυρας στο συριακό πεδίο μάχης αλλά, ταυτόχρονα, και του Καΐρου στο λιβυκό πεδίο! Αυτό σημαίνει πως ακόμα κι αν η χούντα του Καΐρου επιστράτευε όλον τον αντι-τουρκισμό της (για να αποκτήσει επιρροή στους σουνίτες της συρίας και του ιράκ) θα έπεφτε πάνω στην Ντόχα, κι όχι για καλό. Μ’ αυτά τα δεδομένα είναι περιττό και άχρηστο να υιοθετεί τους τσαμπουκάδες τόσο του τοξικού σαουδάραβα πρίγκηπα όσο και του Τελ Αβίβ.

Εν τέλει θα μπορούσε να «περιοριστεί» στην επιρροή της στην ανατολική λιβύη. Επιρροή που, by the way, δεν υποστηρίζεται μόνο απ’ την Ντόχα αλλά και απ’ την Μόσχα.

Απομένει, λοιπόν, ο ψεκασμένος. Που χαρωπός μετά το προχθεσινό τριμερές «πολεμικό συμβούλιο» με τον ισραηλινό mad dog και τον ελληνοκύπριο χάμστερ, άφησε να εννοηθεί ότι στο «αμυντικό σχήμα» χωράει και το Κάιρο… (Τρέμε κόσμε!)

Μέση Ανατολή 1

Τετάρτη 8 Νοέμβρη. Το περασμένο Σάββατο το βράδυ ή την Κυριακή το πρωί, λίγες μόνο ώρες μετά την «παραίτηση» (απόλυση…) του πρωθ. του λιβάνου Saad Hariri απ’ το Ριάντ (την έδρα των εργοδοτών του) και μέσω διαγγέλματος σε σαουδαραβικό κανάλι (επίσης των εργοδοτών του) το Τελ Αβίβ έστειλε ένα επείγον μήνυμα με οδηγίες προς όλες τις ισραηλινές πρεσβείες στο κόσμο. Το μήνυμα αποκάλυψε ένα ισραηλινό μέσο (το channel 10) και ένας ισραηλινός ρεπόρτερ, ο Barak Ravid. Αυτά που έλεγε το κατεπείγον τηλεγράφημα ήταν τα εξής:

Προς την διεύθυνση της πρεσβείας: καλείστε να επικοινωνήσετε επειγόντως με το υπουργείο εξωτερικών [σ.σ.: του Τελ ΑΒίβ] καθώς και με αξιωματούχους στην χώρα που βρίσκεσθε και να τονίσετε ότι η παραίτηση του al Hariri και τα όσα είπε για τους λόγους που τον οδήγησαν σ’ αυτήν δείχνουν, ακόμα μια φορά, την διαλυτική φύση του ιράν και της Χεχζμπ’ αλλάχ, και τις απειλές τους για την σταθερότητα του λιβάνου και των υπόλοιπων χωρών της περιοχής.

Η παραίτηση του al Halili αποδεικνύει ότι η διεθνής άποψη πως η συμμετοχή της Χεζμπ’ αλλάχ στην κυβέρνηση [σ.σ.: του λιβάνου] είναι παράγοντας σταθερότητας είναι βασικά λανθασμένη. Αυτή η τεχνητή ενότητα προκαλεί παράλυση και ανικανότητα των τοπικών δυνάμεων να πάρουν αποφάσεις που υπηρετούν τα δικά τους εθνικά συμφέροντα. Μετατρέπει αυτές τις δυνάμεις σε ομήρους υπό την απειλή φυσικής βίας και τους αναγκάζει να προωθούν τα συμφέροντα μιας ξένης δύναμης – του ιράν – ακόμα κι αν διακινδυνεύουν την ασφάλεια της χώρας τους.

Τα γεγονότα στο λίβανο και η εκτόξευση βαλλιστικού πυραύλου απαιτούν να ασκηθεί αυξημένη πίεση στο ιράν και την Χεζμπ’ αλλάχ σε μια γκάμα θεμάτων, απ’ την παραγωγή των βαλλιστικών πυραύλων μέχρι την περιφερειακή αποσταθεροποίηση.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: ο πρωθυπουργός ενός κράτους (του λιβάνου), με γνωστούς «δεσμούς» με την σαουδαραβική χούντα, αποτυγχάνει να «πείσει» την Τεχεράνη να μην ενισχύει τους Houthi στην υεμένη και μετά την αποτυχία του απολύεται πανηγυρικά στο Ριάντ. Με δυο λόγια τα αφεντικά του δεν τον χρειάζονται πια «σαν πρωθυπουργό του λιβάνου». Ή έτσι νομίζουν, καθότι υπό την επίρεια…

Λίγο μετά, ένα τρίτο κράτος, το μιλιταριστικό / ρατσιστικό κράτος του Τελ Αβίβ, στέλνει οδηγίες στους ανά τον κόσμο πρεσβευτές του να «πείσουν» τα κράτη στα οποία δραστηριοποιούνται ότι η Τεχεράνη και η Χεζμπ’ αλλάχ φταίνε για όλα, ότι είναι επικίνδυνοι, κλπ – και ότι πάνε να πάρουν στο λαιμό τους τον λίβανο, αλλά ευτυχώς αυτό (το ισραήλ) νοιάζεται και φροντίζει για το καλό του (όπως πάντα)…. Τους δίνει οδηγίες να πουν αυτά που, σε κάθε περίπτωση, υποστηρίζει και ένα τέταρτο κράτος, εκείνο των ηπα. Το οποίο επίσης νοιάζεται για το καλό των λιβανέζων, των υεμενιτών και όλου του πλανήτη. Τους ζητάει επίσης να υποστηρίξουν την χούντα της σαουδικής αραβίας μετά την επίθεση των Houthi με πύραυλο στο αεροδρόμιο του Ριάντ, μετά δηλαδή από δύο χρόνια πολέμου του «πρίγκηπα» που έχει οδηγήσει τον πληθυσμό της υεμένης σε λιμό και επιδημίες· και τον οηε σε καταδικαστικά ψηφίσματα κατά του Ριάντ…

Είναι, νομίζουμε, περισσότερο από καθαρό ότι το Τελ Αβίβ «καίγεται» μετά την ήττα και των δικών του σχεδίων στη συρία και στο ιράκ. Και όταν ο ισραηλινός μιλιταρισμός / ιμπεριαλισμός «καίγεται» φροντίζει να επεκτείνει την φωτιά, με την ελπίδα να κάψει τους εχθρούς του.

Οι καλοθελητές (υποστηρικτές του «πρίγκηπα» Salman και, φυσικά, των ισραηλινών σχεδίων) εκδηλώθηκαν πολύ γρήγορα διεθνώς. «Στιβαρό» τον ανέβαζαν «πολέμιο της διαφθοράς» τον κατέβαζαν, μετά την πρώτη φάση του σε εξέλιξη παλατιανού πραξικοπήματος, με το οποίο το σαουδαραβικό βασιλικό παράσιτο (με το πρόβλημα στη μύτη..) προσπαθεί να κρατήσει τον θρόνο του. Επιπλέον δεν παύουν να τον επαινούν για την μεταρρυθμιστική ιδιοφυία του: θα επιτρέψει, λέει, και στις γυναίκες να οδηγούν (τρομερό!!!). Οι δημαγωγοί («παπαγάλοι») προέρχονται κυρίως απ’ τις ηπα και την αγγλία, αν και όχι μόνο απο ‘κει. Θέλοντας και μη ένα μεγάλο μέρος του πρωτοκοσμικού φιλο-ισραηλινού ή/και φιλο-σαουδαραβικού δικτύου, που πληρώνεται αδρά, αποκαλύπτεται ωμά.

Ωστόσο είναι γι’ εμάς φανερό: ο κοκάκιας γιάπης πρίγκηπας παίζει με την καταστροφή του, ακριβώς την στιγμή που για άσχετους με δαύτον λόγους το «μοντέλο σαουδική αραβία» περνάει στα σκουπίδια της καπιταλιστικής (πετρελαϊκής) ιστορίας. Όπως το συνοψίζουν κάποιοι που δεν γλύφουν στο Τελ Αβίβ, αυτό που έχει αρχίσει να κλιμακώνεται στο Ριάντ και την αραβική χερσόνησο είναι, μετά την στρατηγική ήττα στο συριακό – ιρακινό πεδίο μάχης, η απόλυτη αμμοθύελλα.

Μέση ανατολή 2

Τετάρτη 8 Νοέμβρη. Να, λοιπόν, πως παρουσιάζει το θέμα η ισραηλινή καθεστωτική (ας πούμε με «κεντρώο»; προφίλ) Haaretz σε ένα άρθρο γνώμης, στην ηλεκτρονική της έκδοση, χτες:

… Είναι εύλογο ότι οι σαουδάραβες προσπαθούν να δημιουργήσουν τους όρους για την αποτροπή, με διαφορετικά μέσα, της επιρροής του ιράν στο λίβανο: μέσω ενός πολέμου ανάμεσα στο ισραήλ και την Χεζμπ΄αλλάχ.

Απ’ την στιγμή που ο Άσαντ επέζησε απ’ την αμφισβήτησή του από αντάρτες που είχαν την υποστηρίξη της σαουδικής αραβίας, η ηγεσία της μπορεί να ελπίζει ότι θα μετακινήσει την σύγκρουσή της απ’ τη συρία στο λόβανο. Απομακρύνοντας τον Hariri απ’ το πόστο του μπορεί να ελπίζει ότι θα μείνει η ρετσινιά και η ευθύνη για την φροντίδα των προσφύγων απ’ τη συρία μέχρι την αντιμετώπιση των ενόπλων της αλ Κάιντα και του isis στη Χεζμπ’ αλλάχ.

Μια τέτοια εξέλιξη, μπορεί να πιστεύουν οι σαουδάραβες, θα οδηγήσει την Χεζμπ’ αλλάχ στο να επιδιώξει μια σύγκρουση με το ισραήλ, με σκοπό να ενισχύσει την υποστηρίξη των λιβανέζων στην ηγεμονία της. Όπως φάνηκε από ένα διαφορετικό ζήτημα – τις συλλήψεις σαουδαράβων πριγκήπων σε μια εκστρατεία κατά της διαφοθράς – ο βασιλιάς Salman και ο πρίγκηπας διάδοχος του θρόνου γυιός του είναι ανυπόμονοι να εγκαταστήσουν την δική τους κυριαρχία.

Οι ισραηλινοί ηγέτες ετοιμάζονται για τον επόμενο πόλεμο με την Χεζμπ’ αλλάχ απ’ το 2006. Οι αυξημένες δραστηριότητες του ιράν σ’ όλη την περιοχή κάνουν ξεκάθαρο ότι, ακόμα περισσότερο απ’ τον τελευταίο πόλεμο, θα είναι ένας πόλεμος για να εξαφανιστεί η ιρανική απειλή στα σύνορα του ισραήλ. Το ισραήλ και η σαουδική αραβία είναι απόλυτα σύμμαχοι σ’ αυτόν τον περιφερειακό πόλεμο, και οι σαουδάραβες έχουν εντυπωσιαστεί απ’ την αυξημένη δραστηριότητα του ισραήλ να κτυπήσει τους ιρανικούς κινδύνους στη συρία.

Το ισραήλ θα πρέπει να αποφασίσει το ίδιο πότε θα είναι η κατάλληλη στιγμή γι’ αυτόν τον πόλεμο. Όταν φτάσει η στιγμή της αλήθειας, οι σύμμαχοι του ισραήλ, με επικεφαλής τις ηπα, θα δώσουν την πλήρη υποστηριξή τους….

Θα πρέπει να είναι αδύνατο, είτε αυτή την ιστορική στιγμή είτε στο μέλλον, να πει ένα ισραηλινό καθεστωτικό μέσο ότι δεν είναι το Ριάντ που «προσπαθεί να σπρώξει» το Τελ Αβίβ! Τα συμφέροντα του ισραηλινού ιμπεριαλισμού / μιλιταρισμού φτάνουν και περισσεύουν από μόνα τους. Μπροστά σ’ αυτά οι επιδιώξεις ενός καθεστώτος που βαδίζει στην κατάρρευσή του, όπως το σαουδαραβικό, θα μπορούσε να είναι μόνο οι φαντασιώσεις ενός «χρήσιμοιυ ηλίθιου».

Αν, λοιπόν, διαβάζει κανείς ελάχιστα πίσω απ’ τις γραμμές του πιο πάνω άρθρου (ας σημειωθεί: η haaretz ΔΕΝ είναι ο κραυγαλέος εκφραστής της ισραηλινής καθεστωτικής άκρας δεξιάς) θα καταλάβει.

Οπότε…

Συρία – ιράκ

Τρίτη 7 Νοέμβρη. Σωστά το γράφαμε προχτές. Τμήματα της Χεζμπ’ αλλάχ και του συριακού στρατού έχουν περάσει τα συρο-ιρακινά σύνορα για να δράσουν μαζί με τμήματα των ιρακινών pmu που, ανεβαίνοντας βόρεια μέσα στο συριακό έδαφος, βρίσκονται λίγο έξω απ’ την συριακή συνοριακή πόλη Abu Kamal. Ενώ εκτός απ’ τα ρωσικά και ιρακινά βομβαρδιστικά κτυπούν τις θέσεις του isis στην πόλη. Είναι ένα είδος de facto «στρατιωτικής ενοποίησης» τμημάτων του ιρακινού, συριακού ‘n’ friends στρατού, με στόχο την αποκατάσταση της χερσαίας επικοινωνίας ανάμεσα στη Βαγδάτη και στην Δαμασκό.

Καθώς οι επιζώντες ένοπλοι του isis υποχωρούν και αποχωρούν απ’ το συρο-ιρακινό πεδίο μάχης δεν εξαφανίζονται. Από στρατιωτική άποψη είναι πολύτιμα assets, αφού έχουν μεγάλη εμπειρία. Αρκετοί, άλλωστε, δεν ήταν ούτε σύριοι ούτε ιρακινοί. Κάπου αλλού ζούσαν, έχουν συγγενείς, οικογένειες…

Τα ευρωπαϊκά καθεστώτα πουλάνε την απειλή ότι όσοι «τζιχαντιστές» προέρχονται απ’ τον πρώτο κόσμο θα επιστρέψουν· με «κακούς σκοπούς». Το θεωρούμε μάλλον απίθανο. Το να μετατραπούν σε «κοιμισμένους ένοπλους» είναι το δυσκολότερο ενδεχόμενο. Το ευκολότερο είναι να προωθηθούν σε περιοχές όπου θα μπορούν να δράσουν με τρόπο ανάλογο μ’ εκείνον στη μέση Ανατολή: ομαδικά, κρατώντας μικρότερες ή μεγαλύτερες εκτάσεις, οργανώνοντας υποδομές, κλπ. Και τέτοια «θέατρα πολέμου» σαν δυνατότητες απορρόφησης των ενόπλων του isis που περίσσεψαν απ’ τη μέση Ανατολή υπάρχουν. Απ’ το αφγανιστάν (όπου, όμως, οι εχθρικοί προς τον isis ταλιμπάν έχουν ήδη το πάνω χέρι) μέχρι τη νοτιοανατολική ασία. Ίσως ίσως και στον Καύκασο ή αλλού στην κεντρική Ασία· αν και η Μόσχα και το Πεκίνο τους περιμένουν…

Το σημαντικότερο που θα κρίνει τέτοιες «αποσπάσεις» και «μεταθέσεις» είναι η χρηματοδότηση. Που σημαίνει: η γεωπολιτική στόχευση της Ουάσιγκτον, μέσω του σαουδαραβικού πορτοφολιού…

Όμως καθώς το «κράτος του isis» εξαφανίζεται απ’ τη μέση Ανατολή, εκτός απ’ το Ριάντ (που ζει, μάλλον, ένα είδος «επιθανάτιου ρόγχου» σε αργή κίνηση…) και κάποιος ακόμα, της γειτονιάς, έχει εκνευριστεί: το Τελ Αβίβ. Το ότι απ’ τη μεριά προσπαθεί (με μάλλον άγαρμπο τρόπο) να στηρίξει βιαστικά τον «πρίγκηπα Salman» και, μέσω αυτού, να προκαλέσει τριβές στο λίβανο (εκτός απ’ το να εξασφαλίσει αεροπορική βάση στην αραβική χερσόνησο) θεωρούμε ότι δείχνει αυτόν τον εκνευρισμό. Μεταξύ άλλων δείχνει ότι η οπτική του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ έχει θολώσει…

Τι να κουβεντιάζει, άραγε, το ισραηλινό καθεστώς με το ελληνικό, εν όψει των ακόμα χειρότερων καιρών που το πρώτο έχει ανάγκη στη μέση Ανατολή;

Μέση Ανατολή

Δευτέρα 6 Νοέμβρη. Προσπαθώντας να στερέωσει τον θρόνο του ο «πρίγκηπας» Mohammed Bin Salman μοιάζει να ανοίγει σχεδόν όλα τα χαρτιά του μαζί, έχοντας ένα εξάσφαιρο στο τραπέζι· που μπορεί όμως να εκπυρσοκροτήσει. Το Σάββατο το μεσημέρι “απέλυσε” τον πρωθυπουργό του λιβάνου. Σε ένα “σκηνικό” (κυριολεκτικά) που ούτε η μαφία δεν θα καταδεχόταν να γίνει γνωστό, ο Saad Hariri ταξίδεψε στο Ριάντ επειγόντως, στις 4 Νοέμβρη, αφού την προηγούμενη ημέρα, στις 3 Νοέμβρη, είχε συναντηθεί στη Βηρυττό (ερχόμενος και πάλι απ’ το Ριάντ) με τον Ali Akbar Velayati, υψηλόβαθμο σύμβουλο του ιρανού αρχιπαπά Khameini, με σκοπό να τον πείσει να σταματήσει να υποστηρίζει (η Τεχεράνη) τους Houthi στην υεμένη. Ο Hariri απέτυχε στην αποστολή που του είχε αναθέσει ο Salman (και τι άλλο θα γινόταν;) και παρότι πρωθ. του λιβάνου ανακλήθηκε στη σαουδική αραβία, και το Σάββατο το μεσημέρι ανακοίνωσε την παραίτησή του απ’ το Ριάντ, από σαουδαραβικό κανάλι. (Δεν είναι σίγουρο αν τον σημάδευαν όπλα… Είπε, πάντως, ότι η ζωή του κινδυνεύει… εννοώντας στην Βηρυττό…). Παραιτήθηκε διαμαρτυρόμενος, όπως δήλωσε, εναντίον της Τεχεράνης, που ανακατεύεται στα εσωτερικά του λιβάνου.

Οι αντάρτες της υεμένης (εναντίον των οποίων έχουν εκστρατεύσει οι μισθοφόροι που λέγονται «στρατός της σαουδικής αραβίας» ρημάζοντας την χώρα) είχαν ένα σχόλιο να κάνουν: έριξαν το βράδυ έναν τουλάχιστον βαλλιστικό πύραυλο στο αεροδρόμιο του Ριάντ· κάτι που γίνεται πρώτη φορά αυτά τα χρόνια του πολέμου. Κάτι που, επίσης, δείχνει ότι τα σαουδαραβικά παλάτια δεν στέκονται καλά στη θέση τους. (Το καθεστώς υποστηρίζει ότι κατέρριψε τον πύραυλο, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου βέβαιο…). Επιπλέον, οι Houthi έριξαν ένα ελικόπτερο κοντά στα σύνορα υεμένης – σαουδικής αραβίας, μέσα στο οποίο ήταν ένας κυβερνήτης πρίγκηπας και διάφοροι άλλοι αξιωματούχοι του Ριάντ.

Προφανώς χεσμένος ο Salman υπέγραψε αργά τη νύχτα του Σαββάτου προς την Κυριακή την σύλληψη διάφορων πριγκήπων απ’ την μεγάλη βασιλική οικογένεια των Σαούντ, καθώς και κάμποσων υψηλόβαθμων αξιωματούχων, υπουργών και βαθύπλουτων. Οι συλλήψεις και φυλακίσεις παρουσιάστηκαν την Κυριακή σαν «εκστρατεία κατά της διαφθοράς» – πολύ συγκινητικό, πράγματι.

Οι καλοθελητές θα προβάλλουν αυτές τις εξελίξεις σαν επιβεβαιώση της «σταθερότητας» και των «μεταρρυθμίσεων» που φέρνει ο Salman. Ο βασικότερος καλοθελητής είναι το Τελ Αβίβ, που προσβλέπει στον 32χρονο (με το θέμα στη μύτη…) σαν τσάτσο του στη χερσόνησο. Ωστόσο δεν φαίνεται κάτι άλλο εκτός από σπασμωδικές κινήσεις, που αναβλύζουν απ’ τον φόβο. Κι ενώ διάφοροι διεθνείς έμμισθοι δημαγωγοί αναρωτιούνται για την «σταθερότητα» στο λίβανο μετά την απόλυση του Hariri (επειδή, προφανώς, τους βολεύει ένας «εμφύλιος» στο λίβανο), εκείνο που τρίζει όλο και πιο δυνατά είναι η σαουδαραβική πετροχούντα.

Ιράκ

Παρασκευή 27 Οκτώβρη. Την προηγούμενη εβδομάδα ο αμερικάνος υπ.εξ. Tillerson, απ’ το Ριάντ, περίπου «διέταξε» την αποχώρηση των «ιρανών» απ’ το ιράκ. Δεν ξέρουμε αν το πίστευε, αν το ευχόταν ή αν, μόνο, ήθελε να δημιουργήσει μια παρακαταθήκη για μελλοντική αμερικανική δράση στην περιοχή. Μαζί με την περίπου «διαταγή» ο Tillerson διαβεβαίωσε ότι η χούντα του Ριάντ θα βοηθήσει (θα πληρώσει) την ανοικοδόμηση του ιράκ… Πίστευε, στ’ αλήθεια, ότι τα πετροδόλαρα θα αγοράσουν την υπακοή της Βαγδάτης;

Ότι και να πίστευε, εκτός απ’ την άμεση απάντηση που πήρε ενώ βρισκόταν ακόμα στο Ριάντ, πήρε και πιο «χοντρές» δόσεις όταν, στη συνέχεια, πέταξε στη Βαγδάτη, για να επιβεβαιώσει από κοντά την αμερικανική επιρροή… Ο ιρακινός πρόεδρος Abadi του το επανέλαβε από κοντά: οι pmu είναι τμήμα των ιρακινών θεσμών… και είναι η ελπίδα της χώρας και της περιοχής.

Αργότερα την ίδια ημέρα, συνεντευξιαζόμενος με αμερικανικά media, ο Abadi έγινε πιο καυστικός. Θέλουμε να κάνουμε δουλειές μαζί σας… Αλλά, παρακαλώ, μην κουβαλάτε τα προβλήματά σας στο ιράκ. Πηγαίνετέ τα οπουδήποτε αλλού… Ύστερα πρότεινε την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ το ιράκ. Ειδικά τόνισε ότι η αμερικανική αεροπορία δεν χρειάζεται πια…

Η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ προσπαθούν να πιαστούν απ’ τα μαλλιά τους. Την περασμένη Τετάρτη διάφορα στελέχη του αμερικανικού κογκρέσσου έβγαλαν ανακοίνωση για το πως «πρέπει» να είναι το μέλλον του ιράκ:

… Καλωσορίζουμε τις σημερινές ειδήσεις ότι οι κούρδοι προτείνουν την αναστολή του αποτελέσματος του πρόσφατου δημοψηφίσματός τους με αντάλλαγμα κατάπαυση του πυρός και διαπραγματεύσεις με την κεντρική κυβέρνηση. Η Βαγδάτη θα πρέπει να αποδεχθεί αυτή την προσφορά και να ξεκινήσουν περιεκτικές διαπραγματεύσεις που να αντιμετωπίζουν τα μακροπρόθεσμα κουρδικά συμφέροντα σχετικά με την αυτονομία, το μερίδιό τους απ’ τον εθνικό προϋπολογισμό και τα αποθέματα πετρελαίου. Επιπλέον, είναι σημαντικό για την ιρακινή κυβέρνηση να πάρει υπόψη της την ανησυχία του υπ.εξ. Tillerson για τον ρόλο και τις δραστηριότητες των σιιτικών πολιτοφυλακών που υποστηρίζονται απ’ το ιράν. Ανησυχούμε πολύ για την εμπλοκή του ιράν στις τελευταίες επιχειρήσεις [εννοούν: την δράση του ιρακινού στρατού και των pmu στα βόρεια του ιράκ, κοντά στο τριεθνικό σύνορο με την συρία και την τουρκία]. Αυτές οι δυνάμεις είναι υπεύθυνες για τρομερές πράξεις, συμπεριλαμβανόμενου του θανάτου αμερικάνων. Δεν έχουν καμία θέση σε ένα ειρηνικό, ενωμένο και σταθερό ιράκ.

H Βαγδάτη δεν υπάκουσε! Δεν αποδέχτηκε την προσφορά του “παγώματος των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος”, και απαιτεί την ακύρωσή τους (παρακολουθεί τον Rajoy; γιατί όχι;). Εν τω μεταξύ κοιτάει τη δουλειά της: τα ιρακινο-τουρκικά σύνορα και την χωρίς κουρδικές (και αμερικανικές…) παρεμβολές διέλευση του αγωγού Kirkuk – Ceyhan.  Κι ύστερα το δήλωσε: όταν τελειώσει ο πόλεμος οι pmu θα ενσωματωθούν στο ιρακινό στρατό. Όσο για το αμερικανικό «ενδιαφέρον» για τους κούρδους του ιράκ , ο ιρακινός αντιπρόεδρος Nouri al-Maliki το ξεκαθάρισε στον αμερικάνο πρεσβευτή στη Βαγδάτη Douglas Sliman: δεν θα επιστρέψουμε την δημιουργία ενός δεύτερου ισραήλ στο βόρειο ιράκ. Κάτι περισσότερο από σαφές…

Η Δαμασκός και οι σύμμαχοί της δεν είναι σε θέση να πουν το ίδιο. Ακόμα. Απ’ την άλλη μεριά η χούντα του Ριάντ, ελπίζει να γίνει ένα ακόμα μεγαλύτερο αμερικανικό στρατόπεδο. Η καθεστωτική σαουδαραβική εφημερίδα Ashard al-Awsat έγραψε (την προηγούμεη εβδομάδα, της επίσκεψης του Tillerson) ότι η Ουάσιγκτον σκοπεύει να αυξήσει την στρατιωτική παρουσία της στη μέση Ανατολή, με ειδικό σκοπό να αντιμετωπίσει το ιράν. Το ρεπορτάζ είχε δήλωση του στρατηγού Joseph Votel, αρχηγού της «κεντρικής διοίκησης» του αμερικανικού στρατού:

… Οι ηπα θέλουν να βοηθήσουν τα αραβικά κράτη να αντιμετωπίσουν τις ιρανικές απειλές. Το Πεντάγωνο δουλεύει γι’ αυτόν τον σκοπό και για να εξασφαλίσει την πετυχημένη εφαρμογή του. Αυτό περιλαμβάνει την εγκατάστση μεραρχιών του αμερικανικού στρατού στην περιοχή, με ειδικό σχεδιασμό για την παροχή συμβουλών και υποστήριξης…

Θα γίνει έτσι; Κάτι θα σκαρφιστεί το επιτελείο το ψόφιου κουναβιού έναντι των υποστηρικτών του, που άλλα έφαγαν πριν τις εκλογές. Όμως δεν θα έχει να αντιμετωπίσει μόνο το ιράν ο αμερικανικός στρατός στη μέση Ανατολή. Και, για μια ακόμη φορά, το τέλος ενός γύρου μαχών (του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου) προοιωνίζεται την έναρξη του επόμενου…

Οι φάρσες της ιστορίας, ή: οι καπιταλιστικοί καιροί δεν πρόκειται να ασχοληθούν με την αμηχανία σου…

Παρασκευή 27 Οκτώβρη. Είναι άβολο από αρκετές απόψεις· ή, είναι τροφή για σκέψη: για τις πληθωρικές και ασταθείς introductions του 21ου αιώνα… Φαίνεται ότι αυτός ο αιώνας είναι και θα είναι αχόρταγος σε τέτοιες.

Το ανθρωποειδές (με γυναικεία μορφή) ρομπότ της πάνω εικόνας πήρε «υπηκοότητα», κανονική, με όλα τα “χαρτιά”,  στη … σαουδική αραβία. Όχι σαν τους χιλιάδες μετανάστες και μετανάστριες εργάτες που είναι αιχμάλωτοι / ες στο γνωστό κι απ’ τα μέρη μας “κενό”. Εκκεντρικότητα και διαφήμιση; Ναι και στα δύο! Λόγω κατασκευής δεν θα ήταν άκυρο να το σκεφτείτε: φυσικά και το ρομπότ θα φοράει hijab! Αλλά θα επιτρέπεται να οδηγεί αμάξι…

Ενόσω η σαουδαραβική ουαχαβίτικη χούντα (αλλά, όπου νάναι, θα γίνει “moderate”, σαν κάτι άλλες μετριοπάθειες…) παλεύει να καβαλήσει το κύμα ενός κάποιου world marketing, μπας και βρει συμπαθούντες εδώ ή εκεί, η γεωπολιτική της πρακτική γίνεται όλο και πιο «διαφανής» – και καθόλου ρομποτική. Μάλλον εντελώς «χειροποίητη», α λα 20ος αιώνας:

… Μια συμμαχία σύριων αντικαθεστωτικών ανταρτών προσδιόρισε τις θέσεις βολής στις 18 Μάρτη του 2013, και πυροδότησε πολλούς γύρους ρουκετών και όλμων με στόχο την καρδιά της Δαμασκού… Η επίθεση ήταν μια κυνική επίδειξη δύναμης των ανταρτών… που έβαλαν στόχο το προεδρικό ανάκτορο, το διεθνές αεροδρόμιο της Δαμασκού και ένα στρατόπεδο της προεδρικής φρουράς. Ο βομβαρδισμός έστελνε ένα εκφοβιστικό μήνυμα στο καθεστώς ότι οι μέρες του είναι μετρημένες…

Πίσω από εκείνες τις επιθέσεις υπήρχε ο ρόλος μιας ξένης δύναμης. Σύμφωνα με ένα top secret ντοκουμέντο της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας [των ηπα] που διεύρευσε απ’ τον Edward Snowden, η επίθεση του Μάρτη του 2013 ήταν εντολή ενός μέλους της σαουδαραβικής βασιλικής οικογένειας, του πρίγκημα Salman bin Suntan, για να γιορταστεί η δεύτερη επέτειος της συριακής επανάστασης. Ο Salman εφοδίασε τους αντικαθεστωτικούς αντάρτες με 120 τόνους εκρηκτικών και άλλα όπλα δίνοντάς τους οδηγίες «να κάψουν την Δαμασκό» και «να ισοπεδώσουν το αεροδρόμιο», σύμφωνα με όσα περιλαμβάνονται στο ντοκουμέντο…

Αυτά λέει η έρευνα. Ο πρίγκηπας, με μακρόχρονη θητεία στη σαουδαραβική πρεσβεία στην Ουάσιγκτον (α χα!), ήταν ένας απ’ τους τρεις υπεύθυνους του Ριάντ για την «σαουδαραβική πολιτική για τη συρία». Είναι λογικό που το 2013 ήθελε να το γιορτάσει. Όπως λογικό είναι (σύμφωνα με το ίδιο ντοκουμέντο) ότι … οι αμερικάνοι πράκτορες ήξεραν γι’ αυτές τις επιθέσεις αρκετές μέρες πριν γίνουν. Μόνο ήξεραν;

Ο Άσαντ και το καθεστώς του ήταν μακελλάρηδες. Τύπου 20ος αιώνας. Οι αμερικανικές και οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες ήταν έναν αιώνα μπροστά, αλλά αυτό δεν τους έχει εξασφαλίσει ως τώρα τη νίκη. Ανακατεύτηκε (βλέπετε) η Μόσχα. Η ρωσική ιμπεριαλιστική μηχανή του 21ου αιώνα, με τον δικό της τρόπο. Το σαουδαραβικό καθεστώς προσπαθεί τώρα να επιπλεύσει πάνω στα πετροδόλλαρά του πριν χάσουν την άγκυρά τους (το πετρέλαιο) και παίζει σ’ όλους τους αιώνες. Όχι έξυπνα ρομπότ αλλά και διακτινισμό θα πλήρωνε αν ήταν να συνεχίσει να υπάρχει. Ο καθένας ό,τι μπορεί…

Καθώς η Sophia, το ανθρωποειδές ρομπότ, θα υποδέχεται τους υψηλούς προσκεκλημένους στα παλάτια του Ριάντ και θα τους κάνει παρέα· καθώς οι πράκτορες του παλατιού θα προσπαθούν να εξαγοράσουν κούρδους ή οτιδήποτε άλλο πολέμαρχους (και θα τα καταφέρνουν ή όχι)· καθώς οι αμερικάνοι πεζοναύτες θα ψωνίζουν αιχμάλωτες ασιάτισσες απ’ τα μπουρδέλα της «αυλής» στις ερήμους της αραβικής χερσονήσου· καθώς ο 21ο αιώνας θα είναι ένα συμπίλημα του κατακαθιού των προηγούμενων με οδηγό, αφέντη και κωδικοποιητή ασύλληπτες τεχνολογικές καινοτομίες, οι δυστοπίες του Enki Bilal θα βρυκολακιάζουν:

Eγώ σας τα έλεγα… Aλλά εσείς αποφεύγατε το μέλλον… Μέχρι που μπήκε στα σπίτια σας…

(Ηθικό δίδαγμα, επί τη ευκαιρία: Αν η εργατική κριτική ανάλυση, θεωρητική και πρακτική, τρομάζει μπροστά στο «τουρλουμπούκι» και ψάχνει μια ήσυχη γωνιά, τότε δεν είναι ούτε εργατική, ούτε κριτική, ούτε ανάλυση. Είναι «παντοφλίτσες» σε κάποιο απ’ τα μικροαστικά δυάρια της Ιστορίας…)