Tag: σαουδική αραβία

Μέση Ανατολή

Δευτέρα 27 Νοέμβρη. Ακόμα κι αν δεν είναι απ’ αυτά που θα σας ξενυχτούσαν με αγωνία, ας το έχετε στα υπόψη. Από τότε που ο τοξικός αποφάσισε ότι ένας πόλεμος (κατά της υεμένης) δεν του φτάνει αλλά χρειάζεται κι άλλους, και “απέκλεισε” το αδελφό σεϊχάτο του κατάρ, η Ντόχα δεν χάνει την ευκαιρία να ενισχύσει τους δεσμούς της τόσο με την Τεχεράνη όσο και με την Άγκυρα.

Στην τελευταία ως τώρα πράξη αυτής της κολεγιάς, η Ντόχα υπέγραψε συμφωνία μεταφορών και εμπορίου και με τους δύο – χτες, στην Τεχεράνη. Με βάση την συμφωνία το ιράν θα είναι η τράνζιτ χώρα για το εμπόριο μεταξύ τουρκίας και κατάρ.

Θα μπορούσε να σας είναι εντελώς αδιάφορο, αν δεν συνέβαιναν μαζεμένα τα εξής:

Α) η Ντόχα στήριζε τους αντεκαθεστωτικούς στη συρία (μαζί με το Ριάντ), μέχρι που είδε το φως και άλλαξε έγκαιρα γραμμή Το Ριάντ επιμένει ότι ο Άσαντ πρέπει να τσακιστεί να φύγει, μια ακόμα απόδειξη (αν χρειαζόταν τέτοια) του ρεαλισμού του τοξικού πρίγκηπα.

Β) Το κατάρ εκτός απ’ το να είναι απ’ τα πιο πλούσια σεϊχάτα, κάθεται πάνω σε τεράστια κοιτάσματα φυσικού αερίου. Το ιράν επίσης. Με την βοήθεια της εξεικευμένης στη δουλειά της μεταφοράς ρωσικής gazprom τα γκάζια αυτά πρόκειται να φτάσουν στις ανατολικές ακτές της Μεσογείου, μέσω ιράκ και συρίας, με επόμενο προορισμό (είτε υγροποιημένα, είτε μέσω αγωγού δια της τουρκίας) στην πεινασμένη για φυσικό αέριο ευρώπη. Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι που έχουν αντίθετη άποψη. Ας πούμε η Ουάσιγκτον (που θέλει να πουλάει το δικό της, φερμένο απ’ την άλλη άκρη του Ατλαντικού, πολύ ακριβότερο, αλλά έτσι – τσαμπουκά), ή το Τελ Αβίβ (έχει βρει κάτι κοιτάσματα, αποκλείοντας φυσικά τους παλαιστίνιους απ’ την αξιοποίησή τους). Από κοντά έρχονται τα ψοφίμια. Η Λευκωσία (δεν έχει βρει ακόμα κάτι άξιο λόγου, αλλά η γκαζοελπίδα πεθαίνει τελευταία) και η Αθήνα (εδώ το γκάζι είναι το physic!). Οπότε: κάτι ελληνικές και ελληνοκυπριακές συμμαχίες και κάτι αδέσποτα βλήματα, “πολιτικά” και όχι μόνο, δεν πρέπει να θεωρούνται άσχετα.

Γ) Το κατάρ είναι αραβική, σουνιτική (έως ουαχαβιτική) κοινωνία. Τα όλο και πιο οργανικά νταραβέρια με την Τεχεράνη σπάνε εντελώς το παραμύθι “σουνίτες εναντίον σιιτών, δεν γίνεται αλλιώς” ή το άλλο παραμύθι, “άραβες εναντίον περσών και τούρκων, δεν γίνεται αλλιώς”. Ο τοξικός θα μείνει σύντομα μόνος του με την πρώην blackwater να τον φυλάει. Μόνο που υπάρχουν φήμες ότι σ’ αυτές τις δουλειές τα νοικιασμένα όπλα δεν είναι “πιστά”. Αν βρεθεί άλλος να δίνει περισσότερα αλλάζουν εργοδότη. Κι αν τολμάει ο προηγούμενος, ο ριγμένος, ας τους κάνει μήνυση…

Δ) Το κατάρ έχει την μεγαλύτερη αμερικανική βάση στην αραβική χερσόνησο, και τα σχετικά αρχηγεία. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο: τι καλύτερο για την Τεχεράνη! (Οι πυραυλοί της φτάνουν εκεί ανετότατα…) Τι καλύτερο απ’ το να είναι φίλη με τους οικοδεσπότες των βάσεων, δείχνοντας στον καμβά των αμερικανο-ιρανικών σχέσεων ότι, βρε αδερφέ, να, “εμείς δεν έχουμε  προκαταλήψεις – εσείς σκοτώνετε τους μαύρους”.

Ε) Τέλος, αλλά όχι ασήμαντο: το γκουβέρνο στην Ντόχα δεν κρεμάει ανάποδα τους συγγενείς του για να τους πέσουν τα λεφτά απ’ τις τσέπες, μπας και δει προκοπή. Πάει να πει ότι είναι “αξιόπιστος” διεθνής εταίρος…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, κάθε κίνηση της Ντόχα, είτε αφορά την μεγέθυνση της τουρκικής βάσης εκεί είτε την μεγέθυνση του εμπορίου με την Τεχεράνη και την Άγκυρα, γράφει.

Κι αν δεν έχετε καταλάβει ακόμα, διαβάστε και το επόμενο σχόλιο.

Πληρωμένοι γραφιάδες

Κυριακή 26 Νοέμβρη. Το παλιό ανέκδοτο, με περισσότερα λόγια, πάει ως εξής: ελληνικό χωριό, δεκαετία του ’50, και η γιαγιά θέλει να πάει για την ανάγκη της στα χωράφια (καθότι τουαλέττες γιοκ). Όμως είναι ανήσυχη, ψάχνει στο σπίτι, στα τραπέζια, σηκώνει πράγματα… “Τι ψάχνεις ρε μάνα;” λέει ο γυιός – “Πάω για την ανάγκη μου…” – “Ε, και τι;” – “Ψάχνω τους New York Times γυιέ μου” – “Αφού τους διάβασες ρε μάνα, πάλι; Έλυσες και τα σταυρόλεξα, τι άλλο θα διαβάσεις;” – “Όχι παιδάκι μου, για να σκουπιστώ τους θέλω”….

Αν η η γιαγιά στα Άνω Τραμπάκουλα διάβαζε τους n.y.t. στα ‘50s, θα ήξερε την αιώνια «γραμμή» τους. Αλλά ο «διάσημος και έγκυρος» αρθρογράφος Thomas Friedman ελπίζει ότι αυτή είναι άγνωστη – ή ξεχασμένη. Έτσι, όταν πριν 3 μέρες έγραψε έναν ύμνο για τον τοξικό πρίγκηπα, με τον βρώμικο τίτλο «η αραβική άνοιξη της σαουδικής αραβίας, επιτέλους» όχι η αιωνόβια γιαγιά στα Άνω Τραμπάκουλα αλλά ένας ακαδημαϊκός στο Georgetown University, o Abdullah al Arian, απάντησε τιτιβίζοντας με ακριβό νόμισμα. Ανάρτησε πανάρχαιες εκδηλώσεις αγάπης των new york times στο σαουδαραβικό καθεστώς, πηγαίνοντας πίσω ως το μακρινό 1953: ανέκαθεν στο Ριάντ γίνονταν μεταρρυθμίσεις και βασίλευαν γίγαντες του δημοκρατικού ρεφορμισμού – το έλεγαν οι έγκυροι n.y.t. Ένας πάνω ένας κάτω, τοξικός ή όχι, τι σημασία έχει;

Εκείνο που είναι αυτονόητο επίσης είναι πως εκείνοι που έχουν λεφτά πληρώνουν. Και καλοπληρώνουν. Ύμνους για την πάρτη τους. Και δεν πληρώνουν σε τίποτα b μέσα. Πληρώνουν τα «έγκυρα».

Προς τι λοιπόν η αγανάκτηση για τα ψέμματα, τα παραμύθια και τις πληρωμένες γραφίδες; Αν τώρα λέγονται “fake news” και “έμμισθα troll” υπάρχει πράγματι διαφορά στην ποσότητα· που, από ένα σημείο και μετά, γίνεται ποιότητα. Αλλά οι δάσκαλοι του είδους δεν είναι καλύτεροι μόνο και μόνο επειδή, στις δόξες τους, ήταν λίγοι.

Ας πούμε ότι ανάμεσα στα υπόλοιπα εκδημοκρατίστηκε και η εξαπάτηση.

(φωτογραφίες: Πάνω, ο πρώτος ύμνος, του 1953. Κάτω ο τωρινός: με τα ζεστά χρώματα του οριενταλισμού και τις γυναικείες φιγούρες που παραπέμπουν σε δύση, μαζί και κάτι τύπους με όπλα αν δεν κάνουμε λάθος, ο τοξικός πρίγκηπας εικονίζεται σαν μελαγχολικό αγόρι… Ε, είναι τα βάσανα του να πρέπει να μην αφήσεις ρουθούνι που να αμφιβάλλει για σένα…)

Τς τς τς τς

Παρασκευή 24 Νοέμβρη. Τι πράγματα είναι αυτά; Ο τοξικός πρίγκηπας βασανίζει τους αιχμαλώτους του; Τους κρεμάει ανάποδα μέσα στο κυριλέ ξενοδοχείο Ritz; Έχει αναθέσει τα βασανιστήρια σε μισθοφόρους της “academi”, εταιρεία του πρώην ιδιοκτήτη της blackwater, επειδή λέει ο τοξικός φοβήθηκε ότι αν ανέθετε την δουλειά σε σαουδάραβες αυτοί δεν θα τα έκαναν; Μπαίνει στην “ανάκρισή” τους παριστάνοντας τον καλό μπάτσο, και μετά φεύγει για να αρχίσουν τα όργανα; Κι όλα αυτά τα λέει η αγγλική daily mail;

Εννοείται ότι ο τοξικός κάνει κι αυτά και άλλα, ακόμα χειρότερα: η σφαγή των υεμενιτών, για παράδειγμα. Εννοείται ότι ο τοξικός είναι σε παράκρουση (αυτά κάνει η κόκα!!! – άμα τόχεις κιόλας, ε….)· παρότι οι φίλοι του της «αγγλόσφαιρας» προσπάθησαν να τον παρουσιάσουν σαν ένα γίγαντα μεταρρυθμιστή.

Αλλά να τον βγάζει στη σέντρα μια αγγλική καθεστωτική εφημερίδα; Τι συμβαίνει; Ίσως έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση· και κάποιοι προετοιμάζονται για την «διάδοχη κατάσταση».

Αυτήν όπου θα κρέμεται ο ίδιος ανάποδα, πασπαλισμένος με μέλι, αλλά όχι μέσα σε ξενοδοχείο. Κάπου στην έρημο…

(φωτογραφία: Τα συγχαρητήριά μου! Θα σας προσλάβω στο Γκουαντανάμο!)

Βηρυττός

Πέμπτη 23 Νοέμβρη. Ο asset Hariri γύρισε χτες στο λίβανο…. και ανακάλεσε την παραίτησή του!!!! Πολλά θαυμαστικά εφόσον τα όσα ανακοίνωσε μετά την κατ’ ιδίαν συνάντησή του με τον λιβανέζο πρόεδρο Aoun δεν είχαν καμία σχέση με όσα είχε απαγγείλει πριν 19 ημέρες, τηλεοπτικά, απ’ το Ριάντ – παραιτούμενος…

Αν τα πράγματα είναι όπως φαίνονται (για παράδειγμα ότι «πείστηκε» απ’ τον Μακρόν ή, ακόμα, και απ’ τον χασάπη Σίσι…) πρόκειται για μια ακόμα ήττα του τοξικού πρίγκηπα. Ακόμα, όμως, κι αν το Ριάντ αποφάσισε να αλλάξει τακτική και να πάει την έριδα με την Χεζμπ’ αλλάχ (και την Τεχεράνη) αλλιώς, πάλι πρόκειται για ήττα: γιατί το λιγότερο που θα μπορούσε να πει κανείς είναι ότι η τακτική του τοξικού είναι μια στο καρφί και μια στο πέταλο.

Ο ίδιος ο Hariri δεν έγινε, μετά την ανάκληση της παραίτησής του, λιγότερο καραγκιόζης. Αλλά στην πολιτική σκηνή της Βηρυττού τον ξέρουν. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν κινδυνεύουν από δαύτον· ίσως ποτέ να μην κινδύνεψαν. Ο Hariri κινδυνεύει; Ποιος ξέρει; Πάντως εκτός απ’ τους δύο γυιούς του και η σύζυγος βρίσκεται ξανά στα χέρια του τοξικού.

Ο πραγματικός κίνδυνος (και για τον λίβανο) είναι αυτό που έχει μάθει (και το μόνο που ξέρει) ο σαουδαραβικός ουαχαβιτισμός: βρώμικα κτυπήματα. Ή, αλλιώς, βόμβες στο ψαχνό. Αν η ανακληθείσα παραίτηση του Hariri ήταν, στην πραγματικότητα, απόλυση απ’ το τοξικό αφεντικό, υπάρχουν και πιο δραστικές «απολύσεις» στα μαφιόζικα manual…

(φωτογραφία: Προσοχή στο τηλέφωνο! Αν δεν είναι χρυσό με κουμπιά από ρουμπίνια, τι διάολο γυρεύει εκεί;)

Ριάντ

Πέμπτη 23 Νοέμβρη. Εν τω μεταξύ ο σαουδάραβας υπ.εξ. Adal Jubeir, απ’ την παρέα του τοξικού, διέψευσε (με κάποια καθυστέρηση) μια δήλωση του ισραηλινού υπουργού ενέργειας, στις 19 Νοέμβρη (την περασμένη Κυριακή), ότι «αναπτύσσονται οι δεσμοί» του Τελ Αβίβ με το Ριάντ. Όχι, δεν υπάρχουν τέτοιες σχέσεις είπε ο Jubeir στο αιγυπτιακό κανάλι cbc. Υπάρχει μόνο η αραβική πρωτοβουλία ειρήνης που δείχνει τον δρόμο για την ειρήνη και την αποκατάσταση κανονικών σχέσεων ανάμεσα στο ισραήλ και τα αραβικά κράτη. Η συγκεκριμένη «πρωτοβουλία» απαιτεί, ας το θυμίσουμε, την απόσυρση του ισραηλινού στρατού απ’ τα εδάφη που κατέλαβε το 1967. Δηλαδή τα συριακά υψώματα του Γκολάν, και όλα τα παλαιστινιακά εδάφη…

Υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό το «απεταξάμην τον σατανά»; Ναι. Ασφαλώς και το Ριάντ επιδιώκει σχέσεις (και κάτι παραπάνω) με το Τελ Αβίβ. Αλλά δεν θέλει να γίνουν γνωστές. Φοβάται την οργή όχι μόνο των αραβικών πληθυσμών γενικά αλλά ακόμα και πολλών σαουδαράβων. Ειδικά τώρα που η κλίκα του τοξικού έχει επιδοθεί σε ενδοπαλατιανούς εκβιασμούς, απαγωγές, και τα υπόλοιπα τα ωραία.

Απ’ την μεριά του Τελ Αβίβ έχει άλλους στόχους· γι’ αυτό και δεν έχει πρόβλημα να «καρφώνει» το Ριάντ. Έτσι κι αλλιώς σαν καθεστώς η σαουδική αραβία είναι ανυπόληπτη. Τώρα που έχει ηττηθεί στο βασικό σχέδιο για την διάλυση της συρίας και του ιράκ, μπορεί να είναι και άχρηστη. Η πρόκληση σύγχισης και χάους στους άραβες δεν είναι καθόλου έξω απ’ τους στόχους του ισραηλινού μιλιταρισμού. Και οι προβοκάτσιες καθόλου έξω απ’ τις μεθόδους του.

“Εγγυήτριες δυνάμεις”

Τετάρτη 22 Νοέμβρη. Την ίδια μέρα που ο ψόφιος κοριός και ο πλυντηράς Αναστασιάδης καμάρωναν επειδή θεωρούν ότι έχουν βρει έναν συνεταίρο (τον Sisi) για να μοιραστούν υποθαλάσσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων που, προς το παρόν (ίσως και για πάντα) είναι ανύπαρκτα, βορειότερα γίνονταν πολύ σοβαρότερες συναντήσεις.

Χωρίς να έχει ανακοινωθεί από πριν (προφανώς για λόγους ασφαλείας) ο Άσαντ πήγε χτες στο Sochi για να τα πει με τον Πούτιν. Είναι η δεύτερη φορά που γίνεται τέτοιο ραντεβού «κορυφής»· η πρώτη ήταν το φθινόπωρο του 2015, όταν είχε ξεκινήσει η ρωσική επέμβαση στη συρία.

Δεν ήταν απλά μια επινίκεια συνάντηση. Στην μετα-isis φάση του πολέμου στο ευρύτερο μεσανατολικό πεδίο μάχης, υπάρχουν πολλά και σημαντικά που πρέπει να συμφωνηθούν. Σε ότι αφορά το πολιτικό μέλλον της συρίας και του καθεστώτος Άσαντ είναι σαφές ότι οι 3 της Αστάνα, Άγκυρα, Μόσχα και Τεχεράνη, θα είναι κάτι σαν «εγγυήτριες δυνάμεις». Αλλά θα πρέπει να λύσουν τις μικρότερες και μεγαλύτερες εκκρεμότητες κατοχής εδάφους είτε από αντικαθεστωτικούς (και το Ριάντ) είτε απ’ τις ypg (και την Ουάσιγκτον). Υποθέτουμε, λοιπόν, οτι η χθεσινή συνάντηση Άσαντ – Πούτιν είναι η επίσημη έναρξη του επόμενου γύρου· χωρίς να μπορούμε να προβλέψουμε πόσο μακρυά θα πάει.

Στο ίδιο μέρος, στο Sochi, συναντήθηκαν χτες οι αρχικαραβανάδες Τεχεράνης, Μόσχας και Άγκυρας Mohammad Bagheri, Valery Gerasimov και Hulusi Akar. Ένα απ’ τα θέματα που οπωσδήποτε κουβέντιασαν είναι το μέλλον των 4 “ζωνών αποκλιμάκωσης”, με ιδιαίτερη έμφαση σ’ εκείνη του Idlib: εδώ η Άγκυρα έχει θέσει ζήτημα (στην Μόσχα) σε σχέση με τον γειτονικό ypg-κρατούμενο θύλακα της Afrin, όπου σταθμεύουν λίγοι ρώσοι καραβανάδες.

Αύριο, πάλι στο Sochi, θα γίνει η «συνάντηση κορυφής» των 3 της Αστάνα. Ο Ερντογάν έχει ήδη δηλώσει την ικανοποίησή του που η Τεχεράνη «δείχνει κατανόηση στις τουρκικές ευαισθησίες» σε ότι αφορά ορισμένα ζητήματα στη συρία: την «αντιπροσώπευση» κάποιων αντικαθεστωτικών οργανώσεων υποθέτουμε. Σε κάθε περίπτωση οι 3 της Αστάνα δεν θα πρέπει να έχουν σοβαρές διαφωνίες μεταξύ τους στο να διαχειριστούν τα σχεδιά τους για την μελλοντική διάρθρωση ενός κάποιου συριακού κράτους. Δεν έχουν την πολυτέλεια μεταξύ τους εντάσεων…

Αύριο (και μεθαύριο) θα γίνει άλλη μια συνάντηση: στο Ριάντ. Οι ένοπλοι που ελέγχει ακόμα ο τοξικός πρίγκηπας και η κλίκα του θα μαζευτούν «στου αφεντικού» για να δουν πως και αν θα συνεχίσουν. Κυρίως τι θα κάνουν στην επερχόμενη 6η (αν δεν κάνουμε λάθος) συνάντηση στην Αστάνα.

Παρών θα είναι και ρώσος «ειδικός απεσταλμένος». Ωστόσο οι ασκήσεις γεωπολιτικής επιβίωσης του σαουδαραβικού καθεστώτος μετά την ήττα του isis (που τόσο στήριξε) μπλέκουν τις εξελίξεις. Και είναι πιθανό να γεννήσουν «νέα καθήκοντα» για τις 3 εγγυήτριες δυνάμεις στη συρία.

(Πάνω: Πούτιν και Άσαντ αγκαλιά στην υποδοχή του δεύτερου στο Sochi: αδελφέ!!!

Κάτω: ο ρώσος υπ.αμ. Sergei Shoigu δείχνει κάτι μάλλον σημαντικό σε Άσαντ και Πούτιν χτες στο Sochi.)

Μέση Ανατολή

Τετάρτη 22 Νοέμβρη. Υπάρχουν πολλά ανοικτά μέτωπα στα οποία ο σαουδαραβικός πανικός / ιμπεριαλισμός μπορεί να ανάψει φωτιές ή να εντείνει τις ήδη αναμένες. Τα ονομάζουμε γρήγορα: λίβανος, παλαιστίνη, κατάρ, υεμένη, σιιτική μειονότητα μέσα στη σαουδαραβική επικράτεια.

Προκειμένου να εξακολουθήσει να είναι γεωπολιτικά χρήσιμη η σαουδαραβική χούντα “πουλάει λίβανο” στο Τελ Αβίβ και, επίσης, “πουλάει Παλαιστίνη” στο Τελ Αβίβ και στην Ουάσιγκτον. Το τελευταίο νταραβέρι βρίσκεται σε υπόγεια εξέλιξη με “συντονιστή” τον γαμπρό του ψόφιου κουναβιού.

Αλλά η Χαμάς “φίλησε χεράκι” ήδη στην Τεχεράνη. Και το να υιοθετήσει το ιρανικό καθεστώς το “παλαιστινιακό ζήτημα” ενόσω διάφορες χούντες της αραβικής χερσονήσου το “πουλάνε” στο Τελ ΑΒίβ, θα του δώσει πολλά credit στις αραβικές κοινωνίες. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την Άγκυρα.

Επιπλέον η Τεχεράνη δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την Χεζμπ’ αλλάχ (στο βαθμό που αυτή θα χρειάζεται βοήθεια)· ούτε τους Huthis στην υεμένη· ούτε την Βαγδατη· ούτε, επίσης την Ντόχα (το ίδιο ισχύει, σ’ αυτήν την τελευταία περίπτωση, και για την Άγκυρα).

Συνεπώς οι 2 απ’ τις 3 εγγυήτριες δυνάμεις στη συρία βρίσκονται μπροστά σε καινούργιες έντονες αντιθέσεις· που είναι κατευθείαν συνέπεια της νίκης τους στη συρία (και στο ιράκ). Την νίκη την εξασφάλισε σε μεγάλο βαθμό η Μόσχα· την αφορούν όμως οι παράγωγες καινούργιες πολώσεις;

Όχι με γραμμικό τρόπο. Ναι μεν ο ρωσικός ιμπεριαλισμός ενδιαφέρεται για την ευρύτερη μέση Ανατολή· όχι, όμως, για να κάνει εκστρατείες αν δεν κινδυνεύει άμεσα. Συνεπώς εκτιμάμε ότι η Μόσχα θα προτιμήσει να κρατήσει μια θέση «στο πίσω κάθισμα» σε σχέση με την αναμέτρηση με την καινούργια «γραμμή άμυνας» (δηλαδή επίθεσης) του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ ΑΒίβ – Ριάντ. Αυτό θα της επιτρέπει να μεσολαβεί διπλωματικά, για την «αποκλιμάκωση της έντασης». Όμως δεν μπορούμε να προβλέψουμε αυτή τη στιγμή τον βαθμό, την διάρκεια και την γεωγραφία αυτής της έντασης· άρα και την υπομονή της «πίσω θέσης». Ας μην το ξεχνάμε: η Μόσχα αναγκάστηκε να συνδράμει τον Άσαντ μόλις τον Σεπτέμβρη του ’15, μετά από χρόνια πολέμου, όταν τον είδε να βουλιάζει εντελώς βάζοντας σε κίνδυνο την μικρή σχετικά ναυτική βάση της στην Tartus. Τι θα κάνει αν θεωρήσει ότι απειλούνται η μεγαλωμένη πια ναυτική βάση και η αεροπορική που εν τω μεταξύ απέκτησε απ’ τον Άσαντ;

Σ’ αυτό το ρευστό περιβάλλον (επιμένουμε: ενός δευτερεύοντος πεδίου του 4ου παγκόσμιου πολέμου) θα κριθεί και το μέλλον της χούντας του Σίσι· κανένας Τσίπρας, κανένας Κοτζιάς, κανένας Καμμένος και καμία ελληνοκυπριακή κυβέρνηση / πλυντήριο δεν πρόκειται να τον σώσουν. Η χούντα συσσωρεύει ήδη εκρηκτικό υλικό στο εσωτερικό της· έχει όμως και ερωτήματα «εξωτερικής πολιτικής».

Αν με επιλογή ή από ανάγκη γείρει προς την μεριά του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ απλά θα επιταχύνει το τέλος της: παρά την ανελέητη καταστολή η μουσουλμανική αδελφότητα παραμένει ισχυρή μεταξύ των πληβείων, θα έχει την υποστήριξη τόσο της Άγκυρας όσο και της Ντόχα, και επιπλέον δεν είναι η μόνη αντι-χουντική αντιπολίτευση στην αίγυπτο. Αν, πάλι, επιδιώξει να πάρει «κομμάτια επιρροής» απ’ το Ριάντ τότε θα βρεθεί σε σύγκρουση με κρίκους του άξονα, χωρίς να έχει πραγματικούς συμμάχους στην «3πλή συνεννόηση» της Αστάνα.

Υπάρχει και ο «τρίτος δρόμος»: διακριτική αποστασιοποίηση. Όμως ούτε αυτός είναι εύκολος: η χούντα του Sisi ήδη στηρίζει τον πόλεμο εναντίον των Houthis στην υεμένη.

(φωτογραφία: οι τρεις αρχικαραβανάδες στο Sochi…)

“Γαλλοφωνία”…

Δευτέρα 20 Νοέμβρη. Έχει παραιτηθεί μεν, αλλά είναι ακόμα πρωθυπουργός· έτσι τον υποδέχτηκε ο γάλλος πρόεδρος στο Παρίσι. Ο οποίος (γάλλος πρόεδρος) δεν είχε καλέσει μόνο τον Hariri αλλά και την οικογένειά του (σύζυγο και τρία παιδιά)· μια πρόσκληση που είχε το νόημα «για να μην τους κρατάει το Ριάντ ομήρους». Αλλά στο Παρίσι πήγε η μισή οικογένεια· τα δύο απ’ τα τρία παιδιά έμειναν στη σαουδική αραβία. Πράγμα που σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση της γαλλικής προεδρίας «δεν την ανησυχεί, εφόσον ο μπαμπάς και η μαμά τους έκριναν ότι είναι καλύτερο να μείνουν τα δύο παιδιά τους στο Ριάντ». Στο Ριάντ όπου, ως γνωστόν, ο τοξικός πρίγκηπας απαγάγει τους αντιπάλους του (στο όνομα της πάταξης της διαφθοράς…) και τους ζητάει λύτρα για να τους αφήσει ελεύθερους. Πράγματι, το Ριάντ είναι ο καλύτερος παιδότοπος του πλανήτη, οπότε ο «μπαμπάς» Hariri έκανε σοφή επιλογή να αφήσει τα παιδιά του: γινόταν και παλιά αυτό, όταν κάποιος παρέδιδε έναν συγγενή του για όμηρο / εγγύηση ότι θα τηρήσει κάποια υπόσχεσή του…

Έχουμε και λέμε λοιπόν: ένας πρωθυπουργός που έχει παραιτηθεί αλλά αυτό οι άλλοι δεν το αναγνωρίζουν, ένας «μπαμπάς» που παρά την πρόσκληση «έκρινε καλό να…», και ένας γάλλος πρόεδρος. Που κάνει το κομμάτι του σαν μεσολαβητής…

Θα ήταν μεγαλοφυώς ηλίθιο να περιμένει το γαλλικό κράτος ότι θα μπει γερά στην τωρινή κατάσταση στη μέση Ανατολή απ’ την πίσω πόρτα: μεταξύ της τουαλέτας του τοξικού πρίγκηπα στο Ριάντ, του «κενού επίσημης γραμμής» στην τουαλέτα του ψόφιου κουναβιού στην Ουάσιγκτον, του ισραηλινού μιλιταρισμού, της ιρανικής επεκτατικότητας, της ρωσικής επίβλεψης – απ’ την πίσω πόρτα που γράφει «λίβανος»… Έχουν μαζευτεί πολλοί σ’ αυτή τη ζώνη του κόσμου· έχουν σχηματιστεί μπλοκ· τι ακριβώς πουλάει λοιπόν ο κυρ Μακρόν;

«Προστασία» λέει. Υπάρχει χώρος για έναν ακόμα νταβατζή; Τον Δεκέμβρη που ο κυρ Μακρόν θα πάει στην Τεχεράνη ίσως του πουν ότι αν θέλει να κρατήσει τις μεγάλες δουλειές που έχουν πάρει οι γαλλικές αυτοκινητοβιομηχανίες και η total στο ιράν είναι ο.κ.. Αν, όμως, θέλει περισσότερα θα πρέπει, τουλάχιστον, να δείξει ικανός να κρατάει ενωμένες τις πενταμελείς λιβανέζικες οικογένειες που καλεί στο παλάτι του…

Η ιδέα ότι μπορεί να τα έχει καλά με όλους έχει ημερομηνία λήξης.

Κακοφωνία…

Δευτέρα 20 Νοέμβρη. Γιατί την ίδια στιγμή που ο κυρ Μακρόν υποδεχόταν με τιμές πρωθυπουργού έναν μισο-πρωθυπουργό και με πατρική ευαισθησία έναν κοινό νταραβεριτζή, ο τοξικός πρίγκηπας καλούσε στο Κάιρο τους υπ.εξ. των συμμάχων του, μπας και σώσει τα (κατά πως φαίνεται) φλεγόμενα οπίσθιά του.

Χτες οι υπ.εξ. της αιγύπτου, των εμιράτων και του μπαχρέιν (όχι σπουδαία συλλογή μα τον Όσιρι!) συναντήθηκαν στο Κάιρο με τον ομόλογό τους απ’ την σαουδική αραβία, τον Adel al-Jubeir, της κλίκας του τοξικού, για να συμφωνήσουν σ’ ένα κείμενο αλληλεγγύης στο Ριάντ και καταδίκης της Τεχεράνης για την εμπλοκή της στις «αραβικές υποθέσεις», και την υποστηρίξη ενόπλων στην περιοχή. Επιπλέον η σαουδαραβική πρόταση ζητάει απ’ τους άραβες διπλωμάτες να πιέσουν το συμβούλιο ασφαλείας του οηε να συζητήσει τους «κινδύνους» που αντιπροσωπεύει το ιράν… Σ’ αυτή τη φάση δεν κηρύσσουμε πόλεμο στο ιράν δήλωσε ο Ahmed Aboul Gheit, αιγύπτιος και «πρόεδρος του αραβικού συνδέσμου». Επίσης δεν αποφασίσαμε να καλέσουμε την σύγκλιση του συμβουλιου ασφαλείας· αλλά θα αρχίσουμε τις επαφές και αργότερα μπορεί να το κάνουμε.

Πάλι καλά που “σ’ αυτή τη φάση δεν…” Good job. Τους είχε προλάβει όμως και τους 4 σωματοφύλακες ο πέμπτος, γνωστός και μη εξαιρετέος, o ισραηλινός “mad dog” υπ.αμ. Lieberman. Που απ’ το Σάββατο, μια μέρα νωρίτερα δηλαδή, είχε γράψει στο facebook του ότι η μέση Ανατολή χρειάζεται επειγόντως μια αντι-ιρανική συμμαχία. Ή, πιο απλά: το Τελ Αβίβ χρειάζεται επειγόντως μία…

Το γεγονός ότι απ’ τα 21 κράτη / μέλη του ιστορικού «αραβικού συνδέσμου» η σαουδαραβική χούντα κατάφερε να μαζέψει 3 (τρία), συν τον εαυτό της 4 (τέσσερα) για να καταγγείλουν την Τεχεράνη, δείχνει με ακρίβεια τους συσχετισμούς που έχει στο πλάι του αυτός ο ορκισμένος υπερασπιστής των «αραβικών υποθέσεων». Πράγμα που, με τη σειρά του, σημαίνει ότι κοτζάμ γάλλος πρόεδρος μπορούσε (πέρα απ’ το ότι έπρεπε) να μην αφήσει δυο μέλη της οικογένειας Hariri στα χέρια απαγωγέων· ακόμα κι αν «ο μπαμπάς και η μαμά έκριναν ότι…». Αν, τέλος πάντων, ήθελε να δείξει ότι έχει κάποια πυγμή.

Απ’ την άλλη μεριά η αίγυπτος (ειδικά όταν κυβερνιέται από χούντες) είναι καλός πελάτης και σημείο επιρροής του Παρισιού – απ’ την εποχή του Ναπολέοντα (του μεγάλου). Είναι, άραγε, σωστό απ΄την γαλλική ιμπεριαλιστική οπτική, να γίνεται ουρά της σαουδικής αραβίας (ή να το παριστάνει) κατηγορώντας έναν άλλο καλό πελάτη, το ιράν; Δεν θα έπρεπε η γαλλική «διπλωματία» να πείσει τον χασάπη Σίσι ότι δεν τον συμφέρουν οι πολλές πολλές αγάπες με μια συμμορία που αύριο μεθαύριο μπορεί και να μην υπάρχει; Θα αφήσει το Παρίσι τον Σίσι να κάνει του κεφαλιού του αύριο που θα τον επισκεφτεί (κι αυτόν…) ο μισο-πρωθυπουργός του λιβάνου; Ή του έχει «τυφλή εμπιστοσύνη»;

Δεν χαλιόμαστε: αν ο γαλλικός ιμπεριαλισμός τα πηγαίνει καλά στην υποσαχάρια Αφρική, δεν ισχύει το ίδιο και για την μέση Ανατολή. Δυστυχώς όχι επειδή ζορίζονται όλοι οι ιμπεριαλισμοί εκεί· μόνο επειδή τρέχει τελευταίος…

Μέση Ανατολή

Παρασκευή 17 Νοέμβρη. Μπορεί το ελληνικό βαθύ κράτος να γουστάρει ή και να μην πολυγουστάρει το ψόφιο κουνάβι. Μπορεί να γουστάρει ή να μην πολυγουστάρει τον άξονά του με το Ριάντ (ακόμα κι αν αυτό το τελευταίο ενδιαφέρεται να αγοράσει βλήματα απ’ την Αθήνα). Το γεγονός είναι ένα: η “γραμμή της γεωπολιτικής αναβάθμισης” που προσπαθεί το ελλαδιστάν, μέσα απ’ την συμμαχία του είτε με την ανθρωποφάγα χούντα του Καΐρου είτε με το μιλιταριστικό / ρατσιστικό Τελ Αβίβ, φαίνεται να ταιριάζει με τον ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό της συντηρητικής αμερικανικής διοίκησης· ακόμα κι αν η μόνη “γεωπολιτικά προστιθέμενη αξία” αφορά την βάση της Σούδας… Συνεπώς η Ουάσιγκτον (και διακριτικά το Λονδίνο) λειτουργούν για την Αθήνα σαν ο καθρέφτης που απαντάει “ναι” στην ερώτηση “καθρέφτη / καθρεφτάκι μου πες μου: είμαι η ομορφότερη”. Μόνο που ο καθρέφτης μπορεί να ραγίζει ήδη. Αν όχι στην ίδια την Ουάσιγκτον σίγουρα στις ιμπεριαλιστικές μεθοδεύσεις της στη μέση Ανατολή· μέσα στις οποίες η Αθήνα ελπίζει στα ψίχουλά της.

Ο πιο αδύνατος κρίκος αυτών των σχεδιασμών είναι, αυτή την εποχή, το Ριάντ. Όταν ο τοξικός πρίγκηπας άρχισε τις εκκαθαρίσεις του, στις αρχές του μήνα, το ψόφιο κουνάβι έτρεξε να τιτιβίσει ότι του “έχει μεγάλη εμπιστοσύνη”, και ότι “ξέρει τι κάνει”. Τι κάνει; Κατ’ αρχήν βασανιστήρια στους αντιπάλους του μέσα και γύρω απ’ το παλάτι: τουλάχιστον 17 από δαύτους έχουν καταλήξει στα νοσοκομεία, σύμφωνα με στοιχεία αμερικανικής προέλευσης. Έχει έναν επαγγελματία του είδους δίπλα του: τον πρώην αιγύπτιο αρχιασφαλίτη Habib al Adli, που έγινε διαβόητος για τα βασανιστήρια που οργάνωνε όταν πρόεδρος της αιγυπτιακής χούντας ήταν ο Mubarak.

Εκτός απ’ το να “εξαφανίσει” τους όποιους αντιπάλους του στο θρόνο, αντιπάλους που ωστόσο έχουν δίκιο όταν υποστηρίζουν ότι θα γίνει βασιλιάς μέσω πραξικοπήματος, θέλει και τα λεφτά τους. Υποτίθεται ότι τους ζητούσε να “επενδύσουν” στα φαραωνικά του σχέδια, όπως αυτό για την καινούργια μεγα-πόλη / ντισνέιλαντ για φραγκάτους, σχέδια που θα εξασφαλίσουν υποτίθεται την έξοδο της σαουδικής αραβίας απ’ την λαιμητόμο του πετρελαίου· αλλά αυτοί αρνήθηκαν, θεωρώντας τις μεγαλοφυείς ιδέες του τοξικού απλά ανεφάρμοστες. Συνεπώς αποφάσισε να τους τα πάρει δια της βίας. (Σύμφωνα με τους χτεσινούς financial times ο τοξικός πρίγκηπας ζητάει λύτρα για να απελευθερώσει τους κρατούμενούς του· ακόμα και το 70% της περιουσίας τους…)

Όμως τα παλάτια, απ’ τους παλιούς καιρούς, ήταν πάντα συνώνυμα των συνωμοσιών που ξεσπούν αστραπιαία. Κι αν κάποιος εμφανίζεται σαν “ο καλύτερος γκάγκστερ της πόλης” θα βρεθεί, αργά ή γρήγορα, κάτω απ’ τα όπλα εκείνων που θα τον αμφισβητήσουν με τον ίδιο ή και ακόμα χειρότερο τρόπο.

Οι σαουδάραβες σεΐχηδες που είναι αντίπαλοι του τοξικού πρίγκηπα διαφωνούν σχεδόν εφ’ όλης της ύλης με το “εθνοσωτήριο” πλάνο του· όχι, απλά, σε κάποια επιμέρους. Κι αν η μεταχείρισή τους είναι να καταλήγουν στα νοσοκομεία, να εξαφανίζονται μυστηριωδώς, και να χάνουν τις μυθικές τους περιουσίες επειδή ένα “κωλόπαιδο” είναι γυιός του τωρινού βασιλιά και πειρατικά ο αυριανός, έχουν προφανώς “νόμιμο δικαίωμα” να απαντήσουν.

(φωτογραφία: ο Adli στο Κάιρο…)