Tag: σαουδική αραβία

Οι ανοικτές φλέβες της μέσης Ανατολής (1)

Δευτέρα 13 Μάρτη>> Ενώ ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα (aka Macron) τρώει απανωτά χαστούκια απ’ τις προηγούμενες «τις-έχω-στο-χέρι» υποσαχάριες «αποικίες» της françafrique (γι’ αυτά προσεχώς…),o άξονας (ταυτόχρονα στις τρεις ηπείρους: Ουάσιγκτον, Λονδίνο, Τελ Αβίβ – βάλτε και μια ποσότητα Αθήνας…) έφαγε κλωστομπουνίδι την περασμένη Παρασκευή∙ και θα υπάρξει συνέχεια. Σε μια αιφνιδιστική εξέλιξη, μετά από μυστικές (ή όχι και τόσο μυστικές) συζητήσεις και διαπραγματεύσεις που έχουν κρατήσει συνολικά 2 χρόνια, ο τοξικός του Ριάντ και το ιρανικό καθεστώς, μέσω επίλεκτων εκπροσώπων τους (των αρχιασφαλιτών τους…) ανακοίνωσαν την περασμένη Παρασκευή από το Πεκίνο ότι προχωρούν σε αποκατάσταση των σχέσεών τους και πολιτισμένη, ειρηνική διευθέτηση όλων των διαφορών τους… που δεν είναι και λίγες. Το ιράν και η σαουδική αραβία «τα βρίσκουν»; O tempora o mores! Δεν θα μείνει, λοιπόν, τίποτα όρθιο απ’ τα 500 χρόνια δυτικής ηγεμονίας στον πλανήτη και τα 100 χρόνια πρωτοκοσμικού ιμπεριαλισμού;

Οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να κρατήσουν αυτήν την ημερομηνία: 10 Μάρτη 2023. Το (σουνιτικό, σαλαφίστικο) Ριάντ παίζει απ’ την δεκαετία του 1990 χάρη στις απεριορίστες ποσότητες των πετροδολαρίων του το χαρτί όχι απλά του παγκόσμιου «ηγέτη των sunni» (το 85% του παγκόσμιου πληθυσμού των σχεδόν 2 δις μουσουλμάνων του πλανήτη) αλλά, κυρίως, το χαρτί του ιδεολογικού / θρησκευτικού εξτρεμισμού που ταιριάζει γάντι στους σχεδιασμούς του αμερικανικού, αγγλικού, γαλλικού (και σύμμαχοι) ιμπεριαλισμού για την διαρκή δημιουργία (ένοπλων) «κρίσεων» (και καμένης γης…) σ’ αυτή την ζώνη του κόσμου. Όλες οι παραλλαγές τύπου isis απ’ τις φιλιππίνες ως την υποσαχάρια αφρική έχουν απ’ τα ‘90s και μετά φαρδιά πλατιά την υπογραφή των υπηρεσιών του Ριάντ, της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, του Παρισιού, του Τελ Αβίβ, κλπ.

Το σιιτικό, υπερσυντηρητικό ιράν απ’ την άλλη μεριά, απ’ την επαναστάση του 1979 και μετά, είναι «καρφί στο μάτι» όλων των δυτικών ιμπεριαλισμών. Σε βάρος του έχουν δοκιμαστεί τα πάντα: απ’ τον σχεδόν δεκαετή πόλεμο που έκανε εναντίον του και έχασε ο (για εκείνο το διάστημα εκλεκτός της δύσης αλλά και της σοβιετικής ένωσης) Σαντάμ Χουσεϊν στη δεκαετία του 1980, μέχρι τρομοκρατία, δολοφονίες, «κυρώσεις», οικονομικούς αποκλεισμούς, κυβερνοεπιθέσεις (κυρίως απ’ το Τελ Αβίβ) – και, φυσικά, τον υπό την διεύθυνση του Ριάντ και των εμιράτων σαλαφισμό, στα πέριξ.

Τυπικά, προς κατανάλωση της πειθαρχημένης δυτικής ανοησίας (των υπηκόων), αυτή η εμπόλεμη αλλά και proxy αντίθεση σερβιριζόταν ως «θρησκευτική»: σουνίτες εναντίον σιιτών και το ανάποδο. Σα να λέμε «ορθόδοξοι εναντίον καθολικών» στα χριστιανικά μαντριά… Αν και πάντα είναι εφικτές τέτοιες ιδεολογικές επενδύσεις, στην πραγματικότητα αυτή η αντίθεση ήταν ο πόλεμος της δύσης με αιχμή το Ριάντ (και, οπωσδήποτε τον τοξικό και τον άλλο τοξικό, των εμιράτων…) κατά του με πλούσια αποθέματα ενεργειακών πρώτων υλών (πετρέλαιο και φυσικό αέριο) με κρίσιμη γεωγραφική θέση και ανεξέλεγκτου ιράν. Στο βαθμό που τα τελευταία 20 χρόνια η Τεχεράνη άρχισε να «απλώνεται» βάζοντας σε κίνηση τον δική της αντιαμερικανική προώθηση εκτός συνόρων, πρώτα στο κατεχόμενο ιράκ, στον λίβανο, ύστερα στην (αλεβίτικη) συρία και εν τέλει στην υεμένη, αυτή η αντίθεση πήρε τη μορφή παράλληλων πεδίων μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου σχεδόν σ’ ολόκληρη τη μέση Ανατολή.

Και να που τώρα, 10 Μάρτη του 2023, ο τοξικός του Ριάντ δείχνει να συμβιβάζεται, να αναγνωρίζει τα δεδομένα των εξελισσόμενων καινούργιων καταμερισμών ισχύος. Όχι, ο τοξικός δεν παραδίδεται στην Τεχεράνη∙ παραδίδεται στο Πεκίνο αναγνωρίζοντας ότι τον συμφέρει να σταματήσει τον πολυεπίπεδο πόλεμο που έκανε στη μέση Ανατολή και να βρει «την τύχη» του καθεστώτος του στο ευρασιατικό project. Κι αυτό είναι το σημαντικότερο γεγονός πίσω απ’ το σημαντικό γεγονός της ανακοίνωσης της 10ης Μάρτη.

Οι ανοικτές φλέβες της μέσης Ανατολής (2)

Δευτέρα 13 Μάρτη>> Η αλλαγή γραμμής του τοξικού εντοπίζεται ήδη (διακριτικά και αβέβαια…) στα τέλη του 2019. Η πρώτη «προσπάθεια» του άξονα να εμποδίσει τις υπόγειες και έμμεσες σχετικές διαπραγματεύσεις ήταν η δολοφονία στις 3 Γενάρη του 2020 στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης του Qasem Soleimani (επικεφαλής των ιρανικών «φρουρών της επανάστασης») και του Abu Mahdi al-Muhandis (επικεφαλής των ιρακινών «λαϊκών δυνάμεων δράσης» / PMF). O Soleimani μετέφερε την απάντηση της Τεχεράνης (έχοντας ενδιάμεσο σταθμό την Βηρυτό για διαβουλεύσεις με την ισχυρή σιιτική Χεζμπ’ αλλάχ, εφόσον ο λίβανος είναι σημαντικό πεδίο σύγκρουσης μεταξύ Ριάντ και Τεχεράνης) στην «κρούση» που είχε κάνει η Βαγδάτη εκ μέρους του Ριάντ υπέρ της εξομάλυνσης των σχέσεων σαουδικής αραβίας και ιράν. Ο Soleimani ήταν ένας εξαιρετικά υψηλόβαθμος και εξαιρετικά ικανός σχεδιαστής / συντονιστής των μεσανατολικών δράσεων για λογαριασμό της ειρήνης και του ευρασιατικού project, ένας «ταχυδρόμος της μεσανατολικής συνεννόησης», και το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού στην Ουάσιγκτον κατάλαβε τον θανάσιμο κίνδυνο…

Στις 6 Γενάρη του 2020, 3 μέρες μετά τις δολοφονίες στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης, γράφαμε μεταξύ άλλων:

… Η Τεχεράνη έχει πάψει προ πολλού να είναι μόνη της – και το εννοεί. Η δουλειά του Soleimani και του επιτελείου του ήταν «να καθαρίσει» τον χερσαίο δρόμο ως την Μεσόγειο (δηλαδή να διώξει τους αμερικάνους και τους κάθε είδους λακέδες τους) όχι μόνο για λογαριασμό του ιρανικού καπιταλισμού αλλά και του κινέζικου, και του ρώσικου. (Ως γνωστόν στο τέλος αυτής της χερσαίας διαδρομής υπάρχουν δύο ρωσικές βάσεις, που περιμένουν. Απο κει και μετά υπάρχουν θαλάσσιες διαδρομές, στη Μεσόγειο. Αφού το ελλαδιστάν αποφάσισε ότι τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού του κεφάλαιου είναι με την Ουάσιγκτον, το ξεκαθάρισμα στο ανατολικό τμήμα της Μεσογείου το ανέλαβε η Άγκυρα…)

Το θέμα είναι ότι για την Ουάσιγκτον ο μιλιταρισμός δεν είναι μία ανάμεσα σε άλλες επιλογές. Είναι η μοναδική της επιλογή. Έτσι έγινε «υπερδύναμη», έτσι υπερεπεκτάθηκε, έτσι συγκρότησε τις «εθνικές σχολές σκέψης» και τα διάφορα think tank της. Ακόμα και την παγκόσμια κυκλοφορία του δολαρίου με τα όπλα την επέβαλε και την υποστηρίξε.

Τώρα λοιπόν, σκότωσε αυτούς που σκότωσε, ελπίζοντας πως χάρη στο μιλιταρισμό της θα κάνει σκόνη το ιράν. Είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ότι πλησιάζει εκείνη η στιγμή που θα πρέπει να αναθέσει σ’ αυτόν τον μιλιταρισμό να κάνει σκόνη τους πραγματικούς αμφισβητίες· αν μπορεί. Το ενοποιημένο (πια) πεδίο μάχης «ανατολική Μεσόγειος – Ινδοκούς» έχει γίνει ναρκοπέδιο όμως· με ή χωρίς Soleimani…

Η διακύβευση ήταν πολύ σοβαρή για να σταματήσει απ’ τους κρατικούς τρομοκράτες του άξονα. Οι διαπραγματεύσεις συνεχίστηκαν λιγότερο ή περισσότερο υπόγεια το 2021 στη Βαγδάτη∙ και απ’ το 2022 την ευθύνη τους ανέλαβε το Πεκίνο με την σύμφωνη γνώμη της Μόσχας.

Κι έτσι στις 10 Μάρτη του 2023 εκδηλώθηκαν δημόσια δύο γεγονότα στη συσκευασία του ενός, το καθένα με διαφορετική παγκόσμια επιρροή:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Πού πας ρε ρημαδοΚούλη;

Δευτέρα 1 Νοέμβρη>> Με την πετροχούντα του Ριάντ το ελλαδιστάν έχει «κοινές αξίες» – ως γνωστόν. Γι’ αυτό άλλωστε νοίκιασε στον τοξικό 2 συστοιχίες patriot μαζί με 100αριά χειριστές και λοιπούς βοηθητικούς: για την προστασία των «κοινών αξιών».

Το ρημαδογκουβέρνο ψάχνει απελπισμένα «επενδύσεις». Τα σούρτα φέρτα πότε στο Ριάντ πότε στο Αμπού Ντάμπι είναι και για τα λεφτά. Το άσχημο είναι (όσο κι φαίνεται παράξενο) ότι και ο ταξικός το ίδιο ψάχνει: «επενδύσεις». Παρά τις προς τα πάνω διακυμάνσεις της τιμής του μόνου εμπορεύματος που διαθέτει, του πετρελαίου, ο ορίζοντας του βασίλειού του είναι πιο μαύρος απ’ τον μαύρο χρυσό. Αν δεν βρεθεί κάποια άλλη αξιόλογη χρήση της σαουδαραβικής ερήμου, οι υπήκοοί του αργά ή γρήγορα θα τον κρεμάσουν, όχι ανάποδα αλλά κανονικά.

Έτσι γίνεται ευκολότερο σε πρώην αρχιασφαλίτες της πετροχούντας να δείχνουν τον τοξικό σαν σοβαρό πρόβλημα. Είναι «ψυχοπαθής» σχολίασε ένας απ’ αυτούς, κι εκείνο που τον κάνει ακόμα πιο επικίνδυνο είναι πως πρόκειται για «ψυχοπαθή με απεριόριστους πόρους».

Κανένα πρόβλημα με τους ψυχοπαθείς και τοξικούς πρίγκηπες! Μετά το γκραντ σουξέ της υπερπαραγωγής «σωλήνας γκαζιού east med που διατρέχει την μισή Μεσόγειο» (την οποία αποθέωσαν σύσσωμοι κοινό και κριτικοί σαν την 3η μεγαλύτερη φάρσα στην περιοχή μετά την «επίλυση του παλαιστινιακού» και την «επίλυση του κυπριακού») ο ρημαδοΚούλης ψάχνει κάτι καινούργιο για τον πάτο της θάλασσας. Λέει πως το βρήκε: ένα καλώδιο (cable…) μεταφοράς δεδομένων (data), που θα μεταφέρει τον «καινούργιο χρυσό» (data) από και προς την κύπρο, το ισραήλ, την ιορδανία και την σαουδική αραβία…. Χωρίς να παριστάνουμε τους σοφούς, αυτό το καινούργιο pipe dream θα περνάει πάλι απ’ την τουρκική αοζ – οπότε ξανά-μανά γκρίνιες, βλασφήμιες και «τουρκική επιθετικότητα»…

Κατά τα υπόλοιπα, όπως λένε οι πληρωμένοι γραφιάδες, «… η σαουδική αραβία αναγνωρίζει στην ελλάδα την επιτυχή προσπάθεια να επεκτείνει την τουριστική της σεζόν και να βάλει στην ατζέντα και τον χειμερινό τουρισμό. Όπως μεταφέρουν κυβερνητικές πηγές, υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον από πλευράς σαουδικής αραβίας για την μεταφορά ελληνικής τεχνογνωσίας στο κομμάτι αυτό, καθώς ο διάδοχος έχει σχέδια για την ανάπτυξη του τουρισμού στη χώρα του και το ελληνικό brand θεωρείται από τα καλύτερα στη σαουδική αραβία…»

Χμμμμ…. Κάτι σε «κορίτσια στον ήλιο» στην απέραντη σαουδαραβική έρημο με πυραύλους των Houthis να κάνουν σκιά και σπέσιαλ εφφέ;

Κάπως έτσι: vivere pericolosamente…

Μέση Ανατολή (1)

Δευτέρα 1 Νοέμβρη>> Στην ευρύτερη περιοχή βρίσκονται σε εξέλιξη όχι και τόσο υπόγειες κινήσεις που υποδεικνύουν ότι η μόνη «επένδυση» που έχει απομείνει για το Joνυσταλεάν και τους συμμάχους του είναι η συντήρηση της καταστροφής.

Σχεδόν πριν 2 βδομάδες, στις 18 Οκτώβρη, η Ουάσιγκτον προσπάθησε να δώσει ώθηση σε μια ακόμα «τετράδα» (quad) στην προσπάθεια ανάσχεσης της επιρροής του ευρασιατικού project, και ειδικά του Πεκίνου. Ο Παρωπίδας (Blinken) τα videoμίλησε με τους υπ.εξ. της άλλης πετροχούντας (των εμιράτων), του απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ και του Ν. Δελχί. Το κύριο ενδιαφέρον βρίσκεται στον έλεγχο της Αραβικής και της Ερυθράς θάλασσας∙ των στενών του Hormuz και του Bab el-Mandeb.

Στο Djibouti ο us army έχει βάση, όμως μια ακόμα μεγαλύτερη ναυτική έχει φτιάξει το Πεκίνο. Το πραξικόπημα στο σουδάν είναι κατά πάσα πιθανότητα «φιλοκινέζικο» και «φιλορώσικο» (ή, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι τόσο «δυτικόφιλο» όσο η προηγούμενη πολιτικο/στρατιωτική κυβέρνηση). Συνεπώς το νησί Socotra αποκτάει ακόμα μεγαλύτερη σημασία.

Εκεί η πετροχούντα των εμιράτων και το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς (δηλαδή κυρίως το δεύτερο) έχουν φτιάξει βάση ηλεκτρονικής επιτήρησης. Την προστατεύουν μισθοφόροι του τοξικού του Αμπού Ντάμπι. Επιπλέον ο συγκεκριμένος χρηματοδοτεί την κατασκευή αεροπορικής βάσης σ’ ένα μικρό ηφαιστιογενές νησάκι, στο Perim Island, που βρίσκεται ακριβώς πάνω στο στενό Bad el-Mandeb, σε μικρή απόσταση απέναντι απ’ το Djibouti. Όμως και τα δύο νησιά ανήκουν στην υεμένη, πράγμα που σημαίνει πως αν ποτέ τέλειωνε ο πόλεμος εκεί, οι καταπατητές θα έπρεπε να τα μαζέψουν και να φύγουν. Ταυτόχρονα οι μισθοφόροι του τοξικού του Ριάντ έχουν καταλάβει την υεμενίτικη επαρχία al-Mahrah στα ανατολικά, στα σύνορα με το ομάν, κι έχουν δημιουργήσει καμμιά 20αριά βάσεις εκεί: μ’ αυτόν τον τρόπο η πετροχούντα της σαουδικής αραβίας βγαίνει στην αραβική θάλασσα.

Να λοιπόν γιατί «απαγορεύεται» να νικήσουν οι Huthis. Να όμως και γιατί ο πόλεμος στην υεμένη είναι οργανικό τμήμα του 4ου παγκόσμιου πολέμου, στο δευτερεύον μεν αλλά σημαντικό (ειδικά μετά τον σχηματισμό του διευρυμένου «μπλοκ του Ινδοκούς» στην κεντρική ασία) μέτωπο της μέσης Ανατολής. Η Τεχεράνη, η Ισλαμαμπάντ, το Πεκίνο, η Μόσχα, η Ντόχα και η Άγκυρα βρίσκονται απέναντι στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ / Αμπού Ντάμπι.

Με την ένταξη της Καμπούλ (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο) στο ευρασιατικό project, διευκολύεται ο σινο-πακιστανικός διάδρομος βορρά / νότου ανάμεσα στην κινεζική επαρχία Xinjiang και το στρατηγικής σημασίας λιμάνι (και βάση) υπό κινεζικό έλεγχο στο πακιστανικό Gwadar, μέσω του οποίου το Πεκίνο δημιουργεί μια εναλλακτική παράκαμψης των στενών της Malacca στην ινδοκίνα. Η κατεχόμενη υεμένη και οι βάσεις εκεί είναι (για τον άξονα) η ελπίδα μιας δεύτερης γραμμής ανάσχεσης του θαλάσσιου σκέλους των δρόμων του μεταξιού, πριν την δυτική Αφρική και την ανατολική Μεσόγειο.

Ο «πυλώνας σταθερότητας» (το ελλαδιστάν) έχει διαλέξει πλευρά σ’ αυτή τη σύγκρουση, κυρίως επειδή τέτοια είναι τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου, των εφοπλιστών. Όμως όποιον σπέρνει τέτοιες συμμαχίες θα τον θερίσουν οι θύελλές τους.

Αξίες…

Δευτέρα 27 Σεπτέμβρη>> Το Joνυσταλεάν απέσυρε τις αντιαεροπορικές συστοιχίες των patriot που είχε νοικιάσει στον τοξικό του Ριάντ. Αλλά το σαουδαραβικό παλάτι δεν θα μείνει ανυπεράσπιστο: υπάρχουν οι έλληνες φίλοι.

Η συμφωνία για την ελληνική στρατιωτική προστασία του τοξικού είχε κλείσει τον περασμένο Απρίλη. Αλλά η υλοποίησή της ξεκίνησε στα μέσα του Σεπτέμβρη, με όλη την σεμνότητα και ταπεινότητα που αποτρέπει το πόπολο απ’ το να κάνει δυσάρεστες ερωτήσεις. Δυο εκτοξευτές patriot απ’ το ελληνικό απόθεμα και 120 χειριστές μετά των πέριξ τους θα παρκάρουν στην πετροχούντα του Ριάντ, με έξοδα, φυσικά, του βασιλείου. Μισθοφόροι, κι αυτοί και το κράτος τους…

Αλλά το νταβατζιλίκι δεν είναι διακοσμητικό. Ο τοξικός κάνει μια ιδιαίτερα φονική ιμπεριαλιστική εκστρατεία στην υεμένη, χάνει, και οι Houthis, οι υεμενίτες ένοπλοι (σε μεγάλο μέρος τους είναι ο κανονικός στρατός του κράτους) χρησιμοποιούν drones και πυραύλους εναντίον στόχων στη σαουδαραβική επικράτεια. Συνεπώς η προστασία που πουλάει το ελλαδιστάν είναι νόμιμος στόχος τους.

Συμμετέχει το ελλαδιστάν στον πόλεμο στην υεμένη, καλύπτοντας πλέον το «κενό» του us army; Ναι. Το κάνει για τα λεφτά της προστασίας (ασφαλώς), το κάνει όμως κυρίως επειδή παρακαλάει για «επενδύσεις» απ’ το τοξικό και το σκυλόσογό του. Η «ανάπτυξη» του λαού και του τόπου περνάει από βρώμικες δουλειές και νταραβέρια, αλλά έτσι είναι ο καπιταλισμός (θα πουν κάποιοι).

Cool…. Πάνω απ’ όλα οι αξίες!

Περί αερίων γενικά

Δευτέρα 24 Μάη>> Κι έτσι στα ξαφνικά ο γύπας υπ.εξ. ρημαδο—–Νικόλας, την ώρα που ο ζεστός αέρας της σαουδαραβικής ερήμου χάιδευε το υψηλό πνεύμα του, ξεστόμισε μιαν αλήθεια. Ίσως για να καθησυχάσει τους τοξικούς συνομιλητές του, εκεί στο εξωτικό Ριάντ. Ήταν πριν ένα μήνα:

… Η Ελλάδα πιστεύει στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και δεν πρόκειται να αρχίσει να σκάβει τον βυθό της Μεσογείου για να βρει αέριο και πετρέλαιο, για έναν πολύ απλό λόγο… Χρειαζόμαστε 10 με 20 χρόνια για να το βρούμε και να το εκμεταλλευτούμε, και από οικονομική άποψη θα ήταν πολύ πιο ακριβό για παράδειγμα από το δικό σας, της Σαουδικής Αραβίας. Έτσι, οικονομικά δεν οραματίζομαι την Ελλάδα να γίνει χώρα παραγωγής πετρελαίου… Το Αιγαίο είναι ένας παράδεισος στη γη. Δεν σκοπεύουμε να το μετατρέψουμε σε κόλπο του Μεξικού. Η Ελλάδα δεν σχεδιάζει στο άμεσο μέλλον να γίνει χώρα παραγωγής πετρελαίου και φυσικού αερίου…

Θα έπρεπε να είναι σοκ μεγατόνων! Μέσα σε 6 όλες κι όλες προτάσεις κατέρρευσε όχι μόνο το όνειρο των ελλήνων μικροαστών να γίνουν σεΐχηδες αλλά η εθνικιστική ρητορική δεκαετιών:

– Γιατί οι “ξένοι” και ειδικά οι γερμανοί (έγιναν μόδα στα ‘10s) μας εποφθαλμιούν; Επειδή θέλουν να φάνε τα πετρέλαια του Αιγαίου μας!!!

– Γιατί αυτό ο τύραννος ο Erdogan θέλει να πάρει το Αιγαίο μας; Επειδή έχει πολλά πετρέλαια!

– Γιατί το Καστελόριζο έχει αοζ μέχρι, περίπου, το Γιβλαρτάρ; Επειδή ο βυθός έχει πολύ πράμα!

– Πού ξέρουμε ότι υπάρχουν πετρέλαια; Από αρχαιοτάτων χρόνων… και μπούμπλε μπούμπλε μια μυστική έκθεση της cia… και τα λοιπά!

– Γιατί θεωρούμε εχθρική ενέργεια την συμφωνία Άγκυρας – Τρίπολης για την λιβυο-τουρκική αοζ; Γιατί πάνε να μας πάρουν τα πετρέλαια…

– Γιατί είμαστε αδελφοσύμμαχοι με το Τελ Αβίβ; Επειδή θα φτιάξουμε τον σούπερ αγωγό (east med) που θα μαζεύει και το δικό μας άφθονο φυσικό αέριο!

– Γιατί φτιάχνουμε «οικόπεδα» και τα δίνουμε για τρύπημα σε ευρω-αμερικάνικες εταιρείες; Είναι η ενεργειακή διπλωματία μας: θα βρουν πετρέλαιο ή/και αέριο παχύ και πολύ, οπότε τα μητρικά τους κράτη θα μας προστατεύουν!!!

Το πράγμα κουκουλώθηκε άρον άρον, με τον γνωστό τρόπο («παρερμηνεύτηκαν οι δηλώσεις»…) αλλά η ασταμάτητη μηχανή έχει το δικαίωμα να χαρεί λίγο. Οι εδώ και χρόνια κριτικές της απόψεις επιβεβαιώνονται: ΔΕΝ είναι οι υδρογονάνθρακες η αιτία των όποιων συμμαχιών του ελληνικού ιμπεριαλισμού!!! Το πετρέλαιο (κατ’ αρχήν) είναι ξεπερασμένο ενεργειακό «παράδειγμα» – όσο για το φυσικό αέριο υπάρχει ήδη μεγάλη προσφορά για την ευρωπαϊκή αγορά…

Αφού, λοιπόν, το ελλαδιστάν δεν θα γίνει σεϊχάτο, για ποιόν λόγο αγκαλιάζει κάθε διαθέσιμο γκάγκστερ και δολοφόνο στην ευρύτερη περιοχή; Η αιτία είναι ωμή και χωρίς πετροδολάρια: κάνει συμμαχίες μέσα στην εξέλιξη του 4ου παγκόσμιου πολέμου ελπίζοντας να «αυξήσει την τιμή» του οικοπέδου στο οποίο έχουμε την ατυχία να ζούμε (και δεν είναι «επί της γης παράδεισος»!!!) – αυτό που λέμε γεωπολιτική πρόσοδο – προς όφελος, φυσικά, τόσο του νο 1 εθνικού κεφαλαίου (περισσότερο στη συνέχεια) όσο και αρκετών απ’ τα ντόπια αφεντικά.

Ο προσανατολισμός του ελληνικού ιμπεριαλισμού και η συμμετοχή του στον «άξονα» Ουάσιγκτον – Λονδίνο – Τελ Αβίβ (- Ριάντ) έχει καθαρό στόχο την τουρκική επικράτεια. Είναι στόχος απ’ την εποχή του «ενιαίου αμυντικού δόγματος», στα μέσα των ‘90s – με κυμαινόμενη ένταση αλλά επίμονες φαντασιώσεις. Οπωσδήποτε, σ’ αυτήν 25ετία, οι συσχετισμοί δύναμης άλλαξαν ραγδαία (σε βάρος των ελληνικών ορέξεων) και παρά τις κατάρες προς το τουρκικό καθεστώς δεν υπάρχει τίποτα σοβαρό στον ορίζοντα που να δείχνει ότι η Άγκυρα θα ξαναγίνει «υποψήφια για διάλυση» όπως ήταν στα ‘90s.

Μ’ έναν όχι και τόσο αόρατο τρόπο, τα ελληνικά αφεντικά και οι πολιτικές τους βιτρίνες θα μπορούσαν να μετατρέψουν το Αιγαίο όχι σε “κόλπο του Μεξικό” αλλά σε “κόλπο του Τονκίν” – αρκεί, φυσικά, να το θέλει και η Ουάσιγκτον…

Τα αφεντικά της δύσης θυμούνται…

Δευτέρα 22 Μάρτη.>> Μπορεί οι υπήκοοι να είναι βραχυκυκλωμένοι έως βουλιαγμένοι στις συλλογικές τιμωρίες τους, αλλά οι πολιτικές βιτρίνες βρήκαν λίγο χρόνο να ορμηνέψουν τις «επί των εξωτερικών υποθέσεων» γραφειοκρατίες τους να στείλουν μια ανθοδέσμη κι ένα μπιλιετάκι στο… μπλοκ της Αστάνα! Με αφορμή την επέτειο της εξέγερσης στη συρία πριν 10 χρόνια.

Είναι, βέβαια, η μόνη τέτοια εξέγερση που θυμήθηκαν οι υπ.εξ. του Joνυσταλεάν, του Λονδίνου, του Βερολίνου, του Παρισιού και της Ρώμης – απ’ όλο το εξεγερσιακό / επαναστατικό κύμα που σάρωσε όλον τον αραβικό κόσμο στα τέλη του 2010 και το 2011. Την εξέγερση / επανάσταση στην αίγυπτο την ξέχασαν (ρε γαμώτο…). Όπως και την εξέγερση στο μπαχρέιν που πνίγηκε στο αίμα των τανκς των δύο τοξικών (έστειλαν στρατιωτική βοήθεια) – αλλά συνεχίζεται ακόμα σποραδικά. Όπως και την εξέγερση στις ανατολικές περιοχές της σαουδαραβικής επικράτειας, απ’ τους σιιτικούς πληθυσμούς που βρίσκονται κάτω από μόνιμη μπότα…

Η επιλεκτικότητα της μνήμης των δυτικών αφεντικών δείχνει την ύπουλη γελοιότητά τους – σε μια εποχή που οι υπήκοοι των υπόλοιπων περιοχών του πλανήτη καταλαβαίνουν την δυτική παρακμή όλο και περισσότερο, έστω ενστικτώδικα.

Τι έγραψαν λοιπόν στην κοινή του δήλωση ο εξ Ουάσιγκτον Παρωπίδας, ο εκ Παρισίων Jean-Yves Le Drian, ο γερμανός Heiko Mass, ο ιταλός Luigi Di Maio και ο βρετανός Dominic Raab;

Πρώτον, ότι «δέκα χρόνια μετά τις ειρηνικές διαδηλώσεις του συριακού λαού υπέρ μεταρρυθμίσεων η συρία έχει βουλιάξει στο χάος και στην καταστροφή». Με ευθύνη, τίνος άλλου, του Άσαντ… Δεύτερον ότι «δεν θα εγκαταλείψουν τον συριακό λαό», πως «απαιτούν απ’ το καθεστώς να εμπλακεί σοβαρά στην πολιτική διαδικασία επίλυσης των προβλημάτων» και ότι οι αναγγελμένες προεδρικές εκλογές μέσα στους επόμενους μήνες δεν θα είναι ούτε ελεύθερες ούτε τίμιες.

Φταίει ο Άσαντ και το καθεστώς του για την έναρξη του πολέμου (και την ευόδωση των σχεδίων του άξονα) στην συρία; Το «φταίει» είναι λίγο! Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τις σφαγές άοπλων διαδηλωτών και τους βομβαρισμούς πόλεων που έκανε η «προεδρική φρουρά» του, διοικούμενη απ’ τον αδελφό του – ενόσω μεγάλο μέρος των απλών φαντάρων αλλά και των αξιωματικών του στρατού του είχε στασιάσει (εξαιτίας, ακριβώς, αυτών των σφαγών…). Όχι: τους πρώτους μήνες των διαδηλώσεων και τις σφαγές του Άσαντ η ασταμάτητη μηχανή δεν τους ξεχνάει! (Εκείνοι που τον τοποθετούν στον «άξονα της αντίστασης»; Θυμούνται άραγε;). Δεν ξεχνάει κι αυτό: πώς όλα αυτά τα έκανε παρότι οι τότε συμμαχοί του, η Άγκυρα (ναι, ήταν σύμμαχός του..), η Μόσχα πολύ έντονα, η Τεχεράνη διακριτικά και η Χεζμπ’ αλλάχ σθεναρά, τον συμβούλευαν ξανά και ξανά να μην καταφύγει σε τέτοια καταστολή αλλά να κάνει μεταρρυθμίσεις και να αναγνωρίσει, μέσα σ’ ένα συμφωνημένο πλαίσιο, τμήματα τουλάχιστον της αντιπολίτευσης.

Ο Άσαντ, λοιπόν, είναι όντως εγκληματίας· ένα κάθαρμα της εξουσίας. Οι υπόλοιποι, οι «δυτικοί» είναι όμως πολύ χειρότεροι. Κι αυτό επειδή τα πραξικοπήματα, άλλα πετυχημένα και άλλα όχι, υποκινούμενα απ’ την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι, είναι η ρουτίνα της πολιτικής ιστορίας της συρίας, απ’ το 1947 κιόλας. Πάντα ο στόχος ήταν ο ίδιος: να μην περιέλθει η Δαμασκός στην «επιρροή» της σοβιετικής ένωσης. Το σοσιαλιστικό αντιαποικιακό κόμμα Ba’ath, πoυ δημιουργήθηκε σαν ενιαίο στη συρία και στο ιράκ, πήρε με στρατιωτικό πραξικόπημα την εξουσία στην Δαμασκό το 1963 (την ίδια χρονιά και με τον ίδιο τρόπο πήρε την εξουσία και στη Βαγδάτη), έβαλε τέλος σ’ αυτήν την μεθοδολογία – και οι «φόβοι» των δυτικών ιμπεριαλισμών πήραν έκτοτε συγκεκριμένη μορφή. Δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι το 2003, όταν ο αμερικανικός στρατός και οι φίλοι του εισέβαλαν στο ιράκ για να το αποικοποιήσουν, η επιχείρηση εκείνη είχε σχεδιαστεί σαν «πρώτη φάση». Στην δεύτερη θα εισέβαλε στη συρία και στην τρίτη στο ιράν…

Αυτά ήταν σχέδια 8 χρόνια πριν την εξέγερση στη συρία… Χωρίς σοβιετική ένωση πια, στις αρχές του 21ου αιώνα η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι θεώρησαν ότι μπορούν να ξαναμοιράσουν μεταξύ τους την μέση Ανατολή. Η εγκληματικότητα του καθεστώτος Άσαντ τους διευκόλυνε απίστευτα, αφού «άνοιξε» την πόρτα για να εφαρμοστεί το σχέδιο εμφυλίου πολέμου (το οποίο στα χαρτιά υπήρχε πολλά χρόνια πριν!) και μάλιστα με χαρακτηριστικά θρησκόληπτου υπερσυντηρητισμού (ουαχαβιτισμός, isis) και την χρηματοδότηση των πετροχουντών της αραβικής χερσονήσου (που μόλις είχαν καταστείλει την εξέγερση στο μπαχρέιν…), της Ντόχα, και την επιμελητειακή υποστηρίξη της Άγκυρας, που θεώρησε ότι ο Άσαντ είναι πια χαμένη υπόθεση…

Ελληνική κατάθλιψη 1

Πέμπτη 18 Μάρτη. Γράφαμε πριν μέρες (Τετάρτη 10 Μάρτη, τρέξε, τρέξε!) ότι ο ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός που υπηρετεί μεν τώρα το ρημαδογκουβέρνο αλλά ωρίμασε άγρια επί φαιορόζ γκουβέρνου (2015 – 2019) τραβάει ζόρια, και ότι ο ρημαδο—–Νικόλας έτρεξε πρόσφατα να πέσει στα πόδια του φίλου κι αδελφού χασάπη του Καΐρου μπας και αποφύγει την επίσημη οριοθέτηση αοζ μεταξύ της αιγυπτιακής χούντας και του τουρκικού καθεστώτος. Η αλήθεια είναι μαύρη για την Αθήνα· και το ζήτημα της αοζ στην ανατολική Μεσόγειο είναι πια ένα κουρέλι, απομεινάρι ενός υπερ-φιλόδοξου σχεδίου που προώθησαν οι φαιορόζ απ’ το 2015 και μετά («περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου», σωλήνας east med) που τώρα πια το έχουν φάει τα ψάρια.

Πέρα απ’ τις τυπικά εννοημένες μπίζνες (που παίζουν είτε έτσι είτε αλλιώς, είτε εκεί είτε παρακεί) οι “ροζ” και οι “φαιές” βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού (συριζα και ανελ για να συνεννοούμαστε), με διακομματική, εθνική συναίνεση φυσικά, πλασσαρίστηκαν σ’ έναν ημιάξονα σαφέστατα εχθρικό στο ευρασιατικό project, ποντάροντας ότι η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο θα τον «ολοκληρώσουν» και θα τον ενδυναμώσουν. Η συμμαχία Αθήνας – Λευκωσίας – Καΐρου – Τελ Αβίβ – Ριάντ – Αμπού Ντάμπι («όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί»!) φαινόταν (στα μάτια των ντόπιων πολιτικών βιτρινών) πολλά υποσχόμενη τόσο γεωγραφικά όσο και οικονομικά, με νούμερο 1 ελληνικό εθνικό στόχο τον αποκλεισμό της Άγκυρας απ’ την ανατολική Μεσόγειο· ή, σε μια πιο «ρεαλιστική» (α λα ελληνικά) προοπτική, τον εξαναγκασμό της σε διαπραγματεύσεις από θέση αδυναμίας.

Αυτός ο σχεδιασμός ήταν τρομακτικά φιλόδοξος, εξαιρετικά επιθετικός, αλλά και τυφλός, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το 2015 και το 2016 η υπό τον Obama Ουάσιγκτον δεν φαινόταν να δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα «προσόντα» του ελλαδιστάν (γι’ αυτό και, παρά τα παρακάλια και την δράση του ισραηλινού λόμπυ στην Ουάσιγκτον, ο Obama δεν δέησε να καλέσει τον τενεκεδένιο (: Τσίπρα) στην Ουάσιγκτον). Επιπλέον η εμφάνιση της Μόσχας στο συριακό πεδίο μάχης το φθινόπωρο του 2015 εννοήθηκε απ’ τους ντόπιους ινστρούκτουρες μέσα απ’ το πρίσμα του αώνιου αντιτουρκισμού: με δυο λόγια δεν κατάλαβαν την τύφλα τους. Υποθέτουμε βάσιμα πώς όπως στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο (ο καθένας για τους λόγους του) έτσι και στην Αθήνα είχαν ποντάρει τα λεφτά τους στον isis και στους υποστηρικτές του, θεωρώντας βέβαιο ότι η Μόσχα θα υποστεί ένα ακόμα «αφγανιστάν» στο συριακό πεδίο μάχης. Ακόμα κι όταν η Άγκυρα έκανε καθαρή «στροφή» συμμαχώντας με την Μόσχα και την Τεχεράνη (κι έτσι, ουσιαστικά αλλά κρυφά και με την Δαμασκό), υπήρχε ακόμα ακμαία η ελπίδα ότι …. η «τρομοκρατία θα νικήσει»!

Έκαναν όμως, χάρη στον εθνορατσισμό τους (και σ’ αυτά τα ζητήματα η εντόπια θεωρούμενη «αριστερά» είναι ακροδεξιά!) κάτι που ξεπερνούσε κατά πολύ ακόμα και τις τυπικές διακρατικές σχέσεις σε καιρό ειρήνης: όχι απλά έδωσαν πολιτικό άσυλο σε 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες (ανάμεσά τους και κάποιους που είχαν προσπαθήσει να σκοτώσουν τον Εrdogan στη διάρκεια του ευτυχώς αποτυχημένου πραξικοπήματος στις 15 Ιούλη του 2016) αλλά τους ανακήρυξαν “εθνικούς ήρωες” του ελλαδιστάν! Ούτε η Ουάσιγκτον δεν έχει κάνει κάτι τόσο πρόστυχο για αποτυχημένους πραξικοπηματίες! (Εκ των υστέρων υποθέτουμε βάσιμα πως επρόκειτο για καραβανάδες – πράκτορες είτε του Λονδίνου, είτε του Τελ Αβίβ, είτε της Ουάσιγκτον, είτε και της Αθήνας…)

Από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά ήταν εύλογο (και δίκαιο…) ότι οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες, έχοντας “λάβει το μήνυμα”, θα εγκατέλειπαν την αυτοσυγκράτησή τους (στην ανατολική Μεσόγειο) και ότι θα ξεδίπλωναν τον δικό τους ιμπεριαλισμό, που – παρεπιπτόντως… – ταιριάζει μια χαρά στο ευρασιατικό project.

Έτσι, όταν στρογγυλοκάθησε στο άσπρο σπίτι το ψόφιο κουνάβι (αρχές 2017), κι όταν ο γίγαντας, ο ογκόλιθος τότε υπ.εξ. Νick the Greek (: Κοτζιάς) έτρεχε με τους χάρτες παραπάσχαλα για να πουλήσει τα ελληνικά «κάλλη» στην Ουάσιγκτον, μπορούσε κάποιος να είναι σίγουρος (η ασταμάτητη μηχανή ήταν!) ότι όπως και στο εσωτερικό του έτσι και στην «εξωτερική πολιτική» του το ελληνικό καθεστώς βούλιαζε στην παρακμή του.

Ήττα με κεφαλαίο γράμμα

Τετάρτη 10 Μάρτη. Οι υεμενίτες Houthi κτυπούν πλέον κατά βούληση στο σαουδαραβικό έδαφος τις υποδομές της πετροχούντας. Την περασμένη Κυριακή τα (14) drones και οι (8) πυραυλοί τους πήγαν μακριά, κτυπώντας τα διυλιστήρια και τις δεξαμενές της aramco στην ανατολική ακτή, στο Ras Tanura – στον Περσικό. Αυτό το σύμπλεγμα εξάγει 6,5 εκατομύρια βαρέλια πετρελαίου και παραγώγων του την μέρα· είναι το 7% της παγκόσμιας ζήτησης. Ταυτόχρονα κτύπησαν πετρελαϊκές εγκαταστάσεις και αεροδρόμιο στην Asir και στην Jazan, στη δυτική ακτή της σαουδικής αραβίας, στην ερυθρά θάλασσα. Αυτά ενόσω η πολιορκία των Houthi στην Marib, ίσως την βασικότερη πόλη που κατέχουν ακόμα οι μισθοφόροι του ταξικού του Ριάντ, έχει γίνει σχεδόν καθολική.

Κάποιοι προαναγγέλουν το τέλος του τοξικού (πράγμα που δεν θα είναι καθόλου εύκολο λόγω της δομής της παλατιανής εξουσίας στο Ριάντ) και την αντικατάστασή του από έναν άλλο πρίγκηπα του σογιού, τον Mohammed bin Nayef. Ο Nayef είχε οριστεί «διάδοχος του θρόνου» απ’ τον βασιλιά και πατέρα του τοξικού τον Απρίλη του 2015· αλλά τον Ιούνη του 2017, ύστερα από ένα «εσωτερικό παλατιανό πραξικόπημα», ο βασιλοπατέρας τον καθαίρεσε και έχρισε διάδοχο τον γυιό του, τον αγαπημένο μας τοξικό. Κατέληξε, μετά από βασανιστήρια, στη φυλακή – όπου βρίσκεται ακόμα. Το βασικότερο προσόν του Nayef είναι πως είναι ο αγαπημένος της cia (ήταν υπ.εσ. πριν γίνει διάδοχος) με την οποία είχε μακρόχρονη «αντιτρομοκρατική» συνεργασία.

Ο τοξικός βαρύνεται με διαδοχικές καταστροφές (ήττες στο συριακό και στο ιρακινό πεδίο μάχης, και πλέον και στο υεμενίτικο) συν την δολοφονία του Khashoggi. O σκληρός πυρήνας του αμερικανικού κράτους ποτέ δεν τον είδε με καλό μάτι, άσχετα με το αν η πολιτική του βόλευε τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Τώρα φαίνεται ότι θα προσπαθήσει να τον ξεφορτωθεί, στηρίζοντας άλλες φράξιες του οίκου των Σαούντ· αλλά και ο τοξικός, τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, μπορεί να απέτυχε παντού αλλά έχει φροντίσει να φτιάξει τις δικές του εσωτερικές συμμαχίες. Θα είναι λοιπόν δύσκολη η εκπαραθύρωσή του· κάτι σαν πρόκληση εμφυλίου…

Το ότι ο τοξικός είναι καλός σύμμαχος του ελλαδιστάν είναι μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δεν έχει ούτε τις γνώσεις ούτε τα μέσα να αμφισβητήσει τους όποιους σχεδιασμούς του Joνυσταλεάν στην αραβική χερσόνησο. Θα μπορούσαν να του είναι ακόμα και αδιάφοροι. Όμως αν συμβεί τέτοια «αλλαγή φρουράς» στο Ριάντ ο Nayef τι «γραμμή» θα ακολουθήσει, και πώς θα διαχειριστεί τις συνεχόμενες ήττες και την επαπειλούμενη οικονομική κρίση στην πετροχούντα; Το ενάμισυ μάτι του ρημαδογκουβέρνου κοιτάει προς την Άγκυρα και την πιθανότητα να αλλάξουν (υπέρ της) οι σχέσεις με το Ριάντ αν (πάντα «αν»…) η «αλλαγή φρουράς» σημάνει και μια στροφή προς τον ρεαλισμό (δηλαδή «την ουρά στα σκέλια») της σαουδικής πετροχούντας. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα είναι μισο-καταστροφή…

Εδώ ένα θαλάσσιο οικόπεδο χάραξε ο φίλος, αδελφός και σύμμαχος Sisi και ο ρημαδο—–Νικόλας έτρεξε στο Κάιρο για να παρακαλέσει!…

Συρία

Δευτέρα 8 Μάρτη. Επί εβδομάδες η αεροπορία της Μόσχας στη συρία έχει αναλάβει, σχεδόν εργολαβικά, την τακτοποίηση μερικών εκκρεμοτήτων στο συριακό πεδίο μάχης. Κατ’ αρχήν στον θύλακα του Idlib. Και, επίσης, στην έρημο στο κέντρο της συρίας (στην επαρχία της Homs αλλά και κοντά στην Deir Ez Zor), όπου υπάρχουν πάντα θύλακες αντικαθεστωτικών ελεγχόμενοι απ’ τον άξονα (: isis). Είναι κινήσεις που επιβεβαιώνουν την γνώμη που έχουμε διατυπώσει, ότι με αμερικανική προεδρία νυσταλέου Jo και γνωστές τις τακτικές και τους σκοπούς της Ουάσιγκτον, το μπλοκ της αστάνα προσπαθεί να κλείσει όσες περισσότερες «πληγές» μπορεί.

Σε ότι αφορά τον θύλακα του Idlib, η τακτική των στοχευμένων βομβαρδισμών θα ελεγχόταν σαν δοκιμασμένη (από άλλους) και αναποτελεσματική· εκτός αν είχε μια πολύ συγκεκριμένη στόχευση. Κι έτσι δείχνουν τα πράγματα. Η περιβόητη Hau’at Tahrir al-Sham, η μεγαλύτερη αντικαθεστωτική οργάνωση μέσα στον θύλακα κι εκείνη που «έπαιρνε γραμμή» απ’ το Ριάντ, το Τελ Αβίβ (και τον άξονα ευρύτερα), δείχνει τώρα διατεθειμένη να συγχωνευτεί οργανωτικά, διοικητικά και επιχειρησιακά με το ελεγχόμενο απ’ την Άγκυρα National Front for Liberation (NFL)…

Πρέπει να θυμίσουμε ότι η εμπλοκή και η ευθύνη της Άγκυρας έναντι των συμμάχων της στο μπλοκ της Αστάνα ήταν εδώ και χρόνια αυτή: το να «κλέψει» τους σύρους (και μη…) αντικαθεστωτικούς που έχουν συγκεντρωθεί στο Idlib μετά την ήττα τους σε άλλες περιοχές της συριακής επικράτειας απ’ τους τοξικούς του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι (και τα αμερικανικά σχέδια για την «νέα μέση ανατολή»). Η Άγκυρα δοκίμασε διάφορες μεθόδους για να κάνει την δουλειά, από δωροδοκίες μέχρι ανοικτές στρατιωτικές συγκρούσεις μεταξύ NFL και HTS, αλλά εκτός απ’ την αφομίωση μικρότερων ομάδων ενόπλων που βρίσκονταν κάτω απ’ την ομπρέλα της HTS δεν κατάφερε κάτι. Ο κύριος όγκος της συγκεκριμένης οργάνωσης έμεινε ως πρόσφατα ένα σοβαρό αγκάθι στο πλευρό των σχεδιασμών του μπλοκ της Αστάνα.

Τώρα η HTS δηλώνει διατεθειμένη να συγχωνευτεί με το NFL, σε μια ενιαία στρατιωτική διοίκηση (με έναν διοικητή απ’ την HTS και δύο απ’ το NFL) και ένα ενιαίο «υπουργείο άμυνας» του θύλακα. Υποτίθεται ότι στον θύλακα υπάρχει και μια άτυπη «κυβέρνηση σωτηρίας», που θα παριστάνει τον πολιτικό προϊστάμενο των ενόπλων.

Αυτές οι εξελίξεις γίνονται με την υποστηρίξη της Άγκυρας· και, εκτιμάμε, είναι προϊόν των πολλών βομβαρδισμών της Μόσχας. Αν οριστικοποιηθούν και σταθεροποιηθούν φέρνουν την κατάσταση στο Idlib στο σημείο δημιουργίας εκεί «επίσημων συνομιλητών» με το μπλοκ της Αστάνα. Ωστόσο δεν θα πρέπει να βιαστεί κανείς συμπεραίνοντας ότι το μπλοκ της Αστάνα κατάφερε να βγάλει οριστικά απ’ τα πλευρά του το αγκάθι του Idlib. Ούτε οι τοξικοί των πετροδικτατοριών, ούτε το Τελ Αβίβ, ούτε η Ουάσιγκτον θα παραιτηθούν εύκολα απ’ τον όποιο έλεγχο είχαν στους ένοπλους του θύλακα. Θα χρειαστούν κάποιοι μήνες για να φανεί κατά πόσο η απόφαση της HTS είναι οριστική και σταθερή ή όχι…

Ταυτόχρονα, σε ένα άλλο σημείο της συριακής επικράτειας, στη ζώνη βόρεια του Aleppo (που ελέγχεται από ένοπλους ελεγχόμενους απ’ την Άγκυρα) η αεροπορία της Μόσχας (αλλά και του Άσαντ) έκανε προχτές μια μεγάλη επίθεση σε τουλάχιστον 3 θέσεις, καταστρέφοντας πάνω από 200 βυτιοφόρα αλλά και εγκαταστάσεις αποθήκευσης και υποτυπώδη εργαστήρια διύλισης του πετρελαίου που βγάζουν και λαθρο-εμπορεύονται οι βαστάζοι της αμερικανικής κατοχής της ανατολικής συρίας, οι sdf. Τα κτυπήματα ήταν τόσο εύστοχα και οι καταστροφές τόσο μεγάλες ώστε οι εκτιμήσεις είναι πως αυτό το τόσο καίριο για την «οικονομία» (τις προσόδους δηλαδή) των sdf, το λαθρεμπόριο του συριακού πετρελαίου, θα κάνει μήνες για να ξαναρχίσει.

Αν και απ’ αυτό το λαθρεμπόριο επωφελούνται και οι “φιλο-Άγκυρα” ένοπλοι της περιοχής, δεν έχουμε καμμία αμφιβολία πως το τουρκικό καθεστώς συναίνεσε διακριτικά σ’ αυτές τις επιθέσεις. Πρόκειται για έμμεσες αλλά σαφείς επιθέσεις κατά των sdf και (πολύ έμμεσα) κατά της αμερικανικής κατοχής. Πριν 2 μέρες αυτοί οι βαστάζοι είχαν καταλάβει μια απ’ τις γέφυρες στον Ευφράτη, εμποδίζοντας την μεταφορά αγροτικών ειδών πρώτης ανάγκης απ’ την ανατολική μεριά (που ελέγχουν) στους κατοίκους των χωριών της δυτικής (που ελέγχει ο Άσαντ σε συνεργασία με την Τεχεράνη…).

Και στην περίπτωση αυτή εκείνο που καταλαβαίνουμε είναι η αυξανόμενη πίεση του μπλοκ της Αστάνα. Ωστόσο η συμμαχία us army – sdf είναι πολύ πιο δύσκολη περίπτωση· ειδικά απ’ την στιγμή που υπό τον νυσταλέο Jo ο πρώτος εξοπλίζει όλο και περισσότερο τις αρβύλες του στην ανατολική συρία…