Tag: σαουδική αραβία

Δευτέρα 14 Μάη. Να που δεν είναι μόνο το Sarajevo που επιμένει ότι έχει αρχίσει (εδώ και κάτι χρόνια) ο 4^ος και όχι ο 3^ος παγκόσμιος πόλεμος, θεωρώντας σαν τέτοιο (3^ο) τον λεγόμενο «ψυχρό». Ένας πολύ γνωστός ιταλός συγγραφέας, ο Claudio Magris, συνεντευξιαζόμενος στην καθεστωτική «καθηκερινή» (χθεσινό φύλλο) λέει μεταξύ άλλων:

Εμείς τώρα ζούμε όχι τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως είχε πει ο Πάπας, αλλά τον Τέταρτο. Ο Τρίτος, ο λεγόμενος Ψυχρός Πόλεμος, που ήταν θερμότατος και τσουρούφλισε τόσους (45 εκατομμύρια νεκροί, κυρίως σε χώρες εκτός Ευρώπης), έλαβε χώρα από το 1945 ως το 1989 ή ίσως το 1991, και η Δύση νίκησε τον κομμουνισμό, τον σοβιετικό κόσμο, ας το πούμε όπως θέλουμε.

Σήμερα συμβαίνει ένας Τέταρτος Παγκόσμιος Πόλεμος· πόλεμος σε όλο τον κόσμο, αλλά δεν ξέρουμε ποιος είναι ενάντια σε ποιον. Ο Άσαντ είναι σύμμαχος ή εχθρός της Δύσης; Η Σαουδική Αραβία είναι σύμμαχος της Αμερικής του Τραμπ, αλλά εκπαιδεύει τους τρομοκράτες του ISIS. Όλοι εναντίον όλων. Είναι τόσο πολλές οι αιτίες γι’ αυτήν την τρομερή, απάνθρωπη οπισθοδρόμηση, η οποία θα μπορούσε να γίνει ακόμα πιο τραγική για όλους εμάς…

Έχει τόση σημασία το «μέτρημα» των παγκόσμιων πολέμων; Κατ’ εμάς έχει και παραέχει. Γιατί αν γινόταν επί 45 χρόνια ένας παγκόσμιος πόλεμος στον οποίο τα πρωτοκοσμικά κράτη (με τους στρατούς τους, τους παρακρατικούς μηχανισμούς τους, τις μυστικές υπηρεσίες τους) έπαιξαν κεντρικότατο ρόλο και οι πρωτοκοσμικοί πληθυσμοί επιμένουν να τον αγνοούν (ο 3^ος), τότε κάλιστα μπορεί να γίνει κι άλλος ένας, και πάλι να τον αγνοήσουν! Αρκεί να γίνεται μακρυά απ’ τον κώλο τους…

Δεν είναι, λοιπόν, το «μέτρημα» σαν αριθμοί, αλλά σαν σοβαρή ένδειξη της συνειδητοποίησης (ή όχι) της πραγματικότητας στον πλανήτη. Διαφορετικά είμαστε (ποιοτικά) λίγοι, ασήμαντοι, ευτελείς: τα αφεντικά εξασφαλίζουν μια κάποια «ειρήνη» στην αυλή μας (πάντα υπό αίρεση…) και μεις καθόμαστε φρόνιμοι… Τα αφήνουμε ήσυχα να κάνουν άμεσα ή έμμεσα τους πολέμους τους «κάπου πιο κει»…

(φωτογραφία: Όλα είναι έτοιμα λοιπόν… Για έναν συμβολισμό που σκοτώνει!)

Σάββατο 12 Μάη. Στα τέλη του περασμένου Φλεβάρη η λιβανέζικη (αραβόφωνη) εφημερίδα al-Akhbar δημοσίευσε ένα «κλεμμένο» (εμπιστευτικό…) mail, απ’ την αγγλική πρεσβεία στην Ουάσιγκτον προς το υπουργείο εξωτερικών του Boris του τρομερού. Μην αναρωτηθείτε ποιος υπέκλεψε το mail (και, προφανώς, ακόμα περισσότερα): όχι η αντικατασκοπεία της Χεζμπ’ αλλάχ. Ας πούμε: κάποιος σύμμαχος με first class δυνατότητες…

Δεν θα δίναμε credit στα λεγόμενα του mail αν δεν συνέβαινε να επαληθεύεται «επί του συριακού πεδίου μάχης» εδώ και μήνες. Ο Benjamin Norman, υπεύθυνος για τα ζητήματα μέσης Ανατολής στην αγγλική πρεσβεία στην Ουάσιγκτον, ενημερώνει το «κέντρο» για δύο συναντήσεις, στις 11 Γενάρη στην Ουάσιγκτον και στις 23 Γενάρη στο Παρίσι, μεταξύ αξιωματούχων και «ειδικών» των ηπα, της αγγλίας, της γαλλίας, της σαουδικής αραβίας και της ιορδανίας (;) – με θέμα την μοιρασιά της συρίας.

Δεν θα σας πούμε τι κουβέντιαζαν, όπως προκύπτει απ’ την τηλεγραφικού τύπου αναφορά του κυρ υπεύθυνου. Είναι αυτό που συμβαίνει – αν δει κανείς την τωρινή κατάσταση απ’ την μεριά του «άξονα», στον οποίο έχει προστεθεί το Παρίσι. Για παράδειγμα η «ζώνη Dara’a» δεν πρόκειται να (επιτραπεί να) αποδοθεί στο καθεστώς της Δαμασκού – συνεπώς ο πιο κάτω χάρτης των πρόσφατων ισραηλινών επιθέσεων, πετυχημένων ή όχι είναι άλλο θέμα (μήπως ήταν πετυχημένες οι πυραυλικές επιθέσεις των «3» στις 14 Απρίλη; Ως προς τι;) επιβεβαιώνει του «λόγου το αληθές».

Θα σας πούμε όμως αυτό που ίσως υποψιάζεστε, και επιβεβαιώνει με κάθε επισημότητα πως (και) στη συρία εξελίσσεται ο 4^ος παγκόσμιος πόλεμος. Κοινό σημείο αυτής της συμμαχίας είναι η “αποτροπή”. Του μπλοκ της Αστάνα. Με μια διαφορετική γλώσσα “αποτροπή” σημαίνει να τους σταματήσουμε. Ένα βήμα πιο κάτω: να τους σταματήσουμε πριν μας πετάξουν στη θάλασσα…

Είτε το θεωρήσετε διαστροφή είτε το θεωρήσετε “παράξενο ρεαλισμό”, η “αποτροπή του ιράν” έχει κεντρική θέση σ’ αυτά που λέγονται και υπονοούνται το κλεμμένο mail – σαν πυλώνας της γενικότερες “αποτροπής”. Για διαφορετικούς έως πολύ διαφορετικούς λόγους – όπως τους εννούμε εμείς, απ’ την εργατική γωνία μας. Για την Ουάσιγκτον «η αποτροπή του ιράν» στο συριακό πεδίο μάχης είναι βασικά «αποτροπή της ρωσίας» (και, κάπου στο βάθος, της κίνας….) Στην άλλη άκρη, για το Ριάντ (και το Τελ Αβίβ που δεν συμμετείχε επίσημα σ’ αυτά τα ραντεβού, αλλά…) «η αποτροπή του ιράν» είναι υπαρξιακό ζήτημα. Για το Παρίσι η ίδια «αποτροπή» είναι απώθηση του γεγονότος ότι αργά ή γρήγορα ο ιρανικός καπιταλισμός δεν θα «πεθαίνει» για τον γαλλικό: πράγμα που σημαίνει ότι το Παρίσι δεν θέλει να βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να αντιμετωπίζει ένα κράτος που θεωρούσε «ευεργετούμενο» (κι άρα κάπως υποτελές) σαν ισότιμο. Όσο για το Λονδίνο; Δεν ξέρουμε τι σημαίνει «αποτροπή του ιράν», εκτός ίσως από την ψευτοαυτοκρατορική μνησικακία για την ήττα του 1979 – και τις πωλήσεις όπλων σε διάφορες αντι-ιρανικές αραβικές χούντες.

Οι συμμετέχοντες στο “small group” των δύο συναντήσεων στις 11 και στις 23 Γενάρη εμφανίζονται (στο τηλεγράφημα) αποφασισμένοι να νικήσουν παντού. Στρατιωτικά, γεωπολιτικά, διπλωματικά: να δημιουργήσουν 3 ζώνες εκτός ελέγχου του καθεστώτος Άσαντ, μία βόρεια / βορειοανατολικά του Ευφράτη με τις ypg/pkk, μία στο νότο στα σύνορα με την ιορδανία και μία στην «ζώνη Dara’a»· να κάψουν οποιεσδήποτε πολιτικο-διπλωματικές κινήσεις του μπλοκ της Αστάνα· να φρενάρουν την ιρανική στρατιωτική και την ρωσική πολιτικο-στρατιωτική παρουσία στη συρία· να «κυκλώσουν» την τουρκική εμπλοκή.

Εκείνο που δεν εμφανίζεται πουθενά (στην αναφορά του τηλεγραφήματος) είναι το ότι οι αντίπαλοι αυτών των σχεδίων δεν θα κάτσουν με τα χέρια σταυρωμένα… Υπεροψία και υποτίμηση λέγεται αυτή η έλλειψη.

Πέμπτη 10 Μάη. Όταν ο τοξικός, νοιώθοντας «θεός», φυλάκιζε ουσιαστικά τον «δικό του» λιβανέζο πρωθ. Hariri τον περασμένο Νοέμβρη, ελπίζοντας να προκαλέσει «εσωτερική κρίση» στην Βηρυττό και, μέσω αυτής, να προσφέρει στο συμμαχικό του Τελ Αβίβ την ευκαιρία να «παρέμβει» (ισοπεδωτικά πάντα…), ούτε αυτός, ούτε ο φίλος και σύμβουλός του (ο σώγαμπρος του ψόφιου κουναβιού), ούτε βέβαια τα ισραηλινά επιτελεία περίμεναν αυτήν την κατάληξη: την καθαρή νίκη της Χεζμπ’ αλλάχ και των συμμάχων της στις πρόσφατες εκλογές στο λίβανο. Σαν σκάνδαλο απέναντι στις σπονδές στη δημοκρατία (που είναι καλή μόνο όταν συμφέρει…), μετά από όντως δημοκρατικές εκλογές (αλλά και δημοκρατικότητα αποχή…), οι «τρομοκράτες» του «κόμματος του θεού» και οι σύμμαχοί τους έχουν, πλέον, την κοινοβουλευτική πλειοψηφία στον λίβανο. Δεν είναι πια «κράτος εν κράτει». Είναι κράτος – έστω κι αν το λιβενάζικο σύνταγμα αλλά και οι δικές τους επιλογές δεν θα επιτρέψουν να φανεί έτσι. Ο Hariri πιθανότατα να συνεχίσει να είναι πρωθυπουργός· ίσα ίσα για να απολαμβάνει την φάρσα του ρόλου του…

Λοιπόν; Πριν 6 μήνες η σοφία των καθεστωτικών του πρώτου κόσμου προέβλεπε «πόλεμο στο λίβανο» – στην πραγματικότητα δεν ήταν πρόβλεψη αλλά ευχή. Τώρα το Τελ Αβίβ μπορεί να επαναλάβει το «χεσμπ’αλλάχ ή ξε-χεζμπ’αλλάχ όλοι ίδιοι είναι εκεί» αλλά δεν είναι σίγουρο ότι αυτό το δόγμα βολεύει. Όχι από στρατιωτική άποψη· από όλες τις υπόλοιπες.

Για να το πούμε ωμά: αν το Τελ Αβίβ φοβάται μήπως η Τεχεράνη πλησιάσει στα σύνορά του, αυτή βρίσκεται ήδη στα βόρειa, με τον πιο δημοκρατικό τρόπο που θα μπορούσε. Μπορεί να πλησιάζει και απ’ τα ανατολικά· ωστόσο είναι πια μαθηματικά αποδεδεδειμένο ότι το σχέδιο «isis στη συρία» όχi απλά απέτυχε αλλά, μάλλον, πέτυχε το ακριβώς ανάποδο απ’ ότι έπρεπε. Γιατί ναι μεν το Τελ Αβίβ έχει αεροπορική υπεροπλία… Ωστόσο το να κτυπάει «ιρανικούς στόχους» (όπου βολεύει) έχει αξία μόνο αν δεν υπάρχει ανταπόδοση. Αν υπάρξει, τότε το συριακό πεδίο μάχης δεν είναι ευκαιρία για το Τελ Αβίβ. Είναι εφιάλτης. Μπορεί να το χρησιμοποιεί ακόμα και η Χεζμπ’ αλλάχ – για να μην πούμε για παλαιστινιακές οργανώσεις – “undercover”…. (Τρόπος του λέγειν…)

Κι απομένει αυτό: να ολοκληρωθεί η συμφωνία Βηρυτού – Μόσχας για την παραχώρηση απ’ την πρώτη στη δεύτερη «στρατιωτικών διευκολύνσεων». Ναυτικών και αεροπορικών. Αν και όταν συμβεί κάτι τέτοιο, ο κάθε Netanyahu δεν θα χρειάζεται να τρέχει στη Μόσχα. Θα είναι πιο απλό να αναγνωρίσει σαν συνομιλητή του τον όποιον Nasrallah…

(φωτογραφία: Άσχετη με τις εκλογές στο λίβανο, σχετική με τις υποτιθέμενες εκλογές στην αίγυπτο, που έχουν ξεχαστεί. Όλοι οι πρωτοκοσμικοί κομμάντο της δημοκρατίας δεν πρόσεξαν τίποτα στο Κάιρο. Ούτε, καν, το 97% που πήρε τελικά ο φασιστοκαραβανάς Σίσι….)

Πέμπτη 10 Μάη. Οι εκλογές στο λίβανο (και κυρίως τα αποτελέσματά τους) παραήταν «λάθος» για να πάρουν μια θέση στο στερέωμα των πρωτοκοσμικών αναλύσεων για το μέλλον της μέσης Ανατολής· αναλύσεις που είναι γεμάτες από ψοφιοκουναβιστάν ‘n’ friends, ως εάν οι αντίπαλοί τους μόλις κατέβηκαν απ’ τα δέντρα.

Ωστόσο, κι ενώ τίποτα δεν έχει κριθεί οριστικά, διάφορα κρίνονται διαρκώς. Το ζήτημα δεν είναι αν η νικήτρια Χεζμπ’αλλάχ θα ξεκινήσει πόλεμο κατά του ισραηλινού καθεστώτος: δεν θα το κάνει, για πολλούς λόγους… Το ζήτημα είναι το ανάποδο: το κατά πόσον το ισραηλινό καθεστώς, το σαουδαραβικό, και ο μεγάλος ατλαντικός σύμμαχός τους, έχουν περιθώρια (και πόσα) να μην προσπαθήσουν να νικήσουν με καθαρά στρατιωτικά μέσα αφού αποτυγχάνουν με όλα τα υπόλοιπα.

Το Ριάντ τρώει διαρκώς πυραύλους απ’ τους υεμενίτες Huthis, άλλοι αναχαιτίζονται και άλλοι όχι, αλλά είναι ξεκάθαρο όχι μόνο ότι δεν πρόκειται για «περίπατο στο Aden» αλλά και ότι αρκεί ένας, και μόνον ένας αρχαίος «σοβιετικός» πύραυλος, με σφιγμένες κατάλληλα μερικές βίδες, για να κάνει μπάζα το παλάτι του τοξικού· είτε αυτός είναι μέσα είτε όχι. Κι άντε μετά να σηκώσεις το «συμβολικό φορτίο» των ερειπίων…

Το Τελ Αβίβ κτυπάει με πυραύλους την συριακή επικράτεια («εναντίον ιρανικών στόχων» πάντα), άλλοι αναχαιτίζονται και άλλοι όχι, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι δεν είναι πια «στο χέρι» του ισραηλινού καθεστώτος να κάνει ό,τι γουστάρει. Όχι μόνο επειδή ρωτάει και ξαναρωτάει την Μόσχα· αλλά επειδή η Μόσχα απαντάει γενικά «σας αντιλαμβάνομαι, αλλά…».

Η Ουάσιγκτον εκτοξεύει πυραύλους, κυριολεκτικούς ή μεταφορικούς, αλλά δεν γλυτώνει απ’ το να γίνει είτε περίγελως είτε αποσυνάγωγος. ‘Οχι επειδή λέει ψέμματα· αλλά επειδή δεν κάνει τίποτα άλλο απ’ αυτό – και τα πιστεύει…

Είναι εκείνη η πρακτικά και σκληρά δύσκολη στιγμή, που είτε κάποιος κάνει πίσω και προσπαθεί να διασωθεί «διαπραγματευόμενος», είτε προχωράει μπροστά, «και όπου βγει»· ελπίζοντας στην στρατιωτική του superiority.

Δεν είναι λίγοι στην ιστορία (ακόμα και στην πολύ πρόσφατη) που έκαναν το δεύτερο… Και δεν είμαστε καθόλου αισιόδοξοι ότι υπάρχει κάτι σαν «καπιταλιστική, ιμπεριαλιστική σοφία»….

Τρίτη 24 Απρίλη. Σπάνια (ίσως και ποτέ) γίνεται η συσχέτιση της «τύχης της ουκρανίας» με την «τύχη της συρίας»· πριν η ανοικτή ρωσική στρατιωτική εμπλοκή σταθεί στο πλάι του Άσαντ και του καθεστώτος του. Υπάρχουν αρκετές διαφορές ανάμεσα στο σχέδιο «διάλυση / κατάκτηση της ουκρανίας» και στο σχέδιο «διάλυση / κατάκτηση της συρίας / ιράκ»· υπάρχουν όμως και στρατηγικές ομοιότητες, αναλογίες και σχέσεις.

Αν στη συρία (και στο ιράκ) το κόλπο isis είχε πετύχει, τότε η Τεχεράνη δεν θα ήταν πρόβλημα. (Στην ουκρανία το σχέδιο “φασίστες” έχει πετύχει ως τώρα, οπότε…) Η Τεχεράνη δεν θα ήταν πρόβλημα ούτε για τον περιφερειακό ιμπεριαλισμό του Τελ Αβίβ, ούτε για τον παγκόσμιο της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της.

Όμως το κόλπο ηττήθηκε, και μάλιστα με τέτοιο τρόπο ώστε το ευρασιατικό project (εμπορικό και ενεργειακό) να έχει κερδίσει σοβαρούς πόντους, στη συνάφεια και στη γεωγραφική εγγύτητά του με την ευρώπη (ε.ε.). Η Τεχεράνη «από μόνη της» είναι σοβαρή απειλή για τον ισραηλινό περιφερειακό ιμπεριαλισμό. Η Τεχεράνη σαν τμήμα του ευρασιατικού project που περιλαμβάνει και την Μόσχα και, κυρίως, το Πεκίνο, είναι σοβαρή απειλή για τον ιμπεριαλισμό των ηπα και των (ευρωπαίων) συμμάχων της. Το γεγονός ότι έχει φτάσει, κι όχι σαν «μόνη χώρα» αλλά σαν τμήμα ενός ευρύτερου σχεδίου, στις ανατολικές ακτές της Μεσογείου, κάνει σχεδόν αδύνατο πια στην Ουάσιγκτον να ελπίζει σε κάποιου είδους ειρηνική ανάσχεση. Εκεί είναι που καβαλάει και κάνει «βίδο» (όρος στο τάβλι…) το Τελ Αβίβ. Δεν μπορεί όμως ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός να σύρει τον αμερικανικό. Αυτό αποδεικνύεται απ’ την φάση (του αμερικανικού ιμπεριαλισμού) «Ομπάμα», όταν υπήρχε ακόμα η ελπίδα ότι το κόλπο isis θα λειτουργήσει με επιτυχία, τόσο στη συρία όσο και στο ιράκ. Μ’ εκείνες τις ελπίδες, όσο και να ήθελε το Τελ Αβίβ να ισοπεδώσει την Τεχεράνη (και ήθελε πολύ…), δεν εύρισκε «ευήκοα ώτα» στην Ουάσιγκτον…

Την ίδια στιγμή στην κορεατική χερσόνησο απλά το ψόφιο κουνάβι την έχει πατήσει – εξαιτίας της μεγαλομανίας και του ναρκισισμού του. Τα έχουμε πει και θα τα ξαναπούμε.

Δευτέρα 23 Απρίλη. Συγκλίνουσες πληροφορίες (απ’ αυτές που δύσκολα ξεφεύγουν απ’ τον έλεγχο ενός δικτατορικού καθεστώτος σαν το σαουδαραβικό) υποδεικνύουν ότι μια (μάλλον κακά οργανωμένη) προσπάθεια δολοφονίας του τοξικού πρίγκηπα έγινε στο Ριάντ, το βράδυ του περασμένου Σαββάτου προς Κυριακή. Αντίπαλοι του τοξικού υποστηρίζουν ότι κάποιο στρατιωτικό απόσπασμα επιτέθηκε στο ανάκτορό του· ωστόσο απωθήθηκε απ’ την φρουρά (ενδεχoμένως μισθοφόρους της academi, πρώην blackwater…) Στην επίθεση χρησιμοποιήθηκε και ένα drone. Στη διάρκεια της επίθεσης (που κράτησε τουλάχιστον μια ώρα) ο μονάρχης Salman και ο διάδοχός του τοξικός πρίγκηπας μεταφέρθηκαν άρον άρον σε υπόγειο καταφύγιο σε αεροπορική βάση· ίσως για να είναι κοντά στη δυνατότητα διαφυγής αν η επίθεση πετύχαινε…

Το ότι ο τοξικός δεν θα πεθάνει από γεράματα είναι σίγουρο. Το κακό με τους εσωτερικούς αντιπάλους του είναι ότι θέλουν να τον ξεφορτωθούν χωρίς να χαλάσουν το παλάτι, σαν κτίριο. Πάνε να καθαρίσουν με λιανοντούφεκα… Κι έτσι καταφέρνει να την γλυτώνει (ως τώρα).

Αν πάντως χρειαστεί να την κάνει εντελώς, ξέρουμε από τώρα τις 2 πρωτεύουσες στις οποίες θα αναζητήσει καταφύγιο. Είτε στο Λονδίνο, είτε στο Παρίσι…. Τόσα ντάλαρς τους έχει ακουμπήσει, δεν θα βρουν ένα δωμάτιο στα μέτρα του;

Τετάρτη 18 Απρίλη. Την Παρασκευή 30 Μάρτη, κάτω απ’ τον τίτλο «Ουάου!», γράφαμε:

Τα μάθατε τα νέα; Το ψόφιο κουνάβι το ανακοίνωσε χτες, μπροστά σε κοινό (όχι τιτιβίζοντας): Φεύγουμε σύντομα, πολύ σύντομα, απ’ την συρία! Ας αναλάβουν άλλοι!!!

Το υπουργείο των εξωτερικών του (υπό νέα διεύθυνση) ρωτήθηκε και απάντησε ότι “δεν ξέρει τίποτα”… Το υπουργείο της άμυνάς του (υπό την παλιά διεύθυνση του “τρελού σκύλου”) έχει απαντήσει πριν λίγες ημέρες: δεν πρόκειται να φύγουμε απ’ την συρία – όχι πριν οριστικοποιηθούν οι διαπραγματεύσεις στη Γενεύη. Δηλαδή: εκεί θα κάτσουμε…

Βγαίνει άκρη; Αφού θυμηθείτε τα περί “εναλλακτικών πραγματικοτήτων” τα οποία έχει επίσημα υποστηρίξει το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού μετά τις αμερικανικές εκλογές, βάζετε σε ένα μπλέντερ τα πάντα… και θα πάρετε ένα ρεαλιστικό κοκτέιλ: κάποιοι αμερικάνοι πεζοναύτες (απ’ τους επίσημα 2.000, ανεπίσημα άγνωστο πόσους) θα επαναπατριστούν απ’ την συρία, θα πάνε όμως άλλοι, μπορεί και περισσότεροι, σαν “ιδιωτικά συμβόλαια” (που θα πληρώνει, πιθανόν, ο τοξικός… Γιατί όχι; Μπίζνες είναι…).

Έτσι, στις μεταμοντέρνες εποχές μας, θα ισχύουν όλα: και ο αμερικανικός στρατός θα έχει φύγει εν μέρει απ’ την συρία· και θα είναι εκεί σε ικανή ποσότητα και ποιότητα για να φυλάει τις αμερικανικές βάσεις· και θα μειωθούν τα επίσημα έξοδα του αμερικανικού υπ.αμ.· και θα αυξηθούν τα έξοδα του αμερικανικού υπ.εξ. αλλά και του Ριάντ…

Αυτά απ’ την ασταμάτητη μηχανή πριν 19 ημέρες. Πριν δυο μέρες, η αμερικανική καθεστωτική wall street journal (επικαλούμενη ανώνυμους υψηλόβαθμους αξιωματούχους του καθεστώτος) άρχισε να μιλάει γι’ αυτό που προβλέπαμε σαν “αποχώρηση του αμερικανικού στρατού” απ’ την συρία: την αντικατάστασή του από μισθοφόρους πληρωμένους απ’ το Ριάντ!

Το ρεπορτάζ της w.s.j. αναφέρει ότι ο «σύμβουλος ασφαλείας» του ψόφιου κουναβιού John Bolton έχει αρχίσει «τηλεφωνικές επαφές» με διάφορους άραβες καθεστωτικούς / δικτάτορες της μέσης Ανατολής για να χρηματοδοτήσουν (αντί για την Ουάσιγκτον) αφενός το pkk/ypg και αφετέρου την αποστολή στρατού για να καλύψει το «κενό ασφαλείας» που θα αφήσει η αποχώρηση (μέρους εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε) του αμερικανικού στρατού απ’ την βορειοανατολική συρία.

Στη συνέχεια το ίδιο ρεπορτάζ αναφέρει ότι αυτά τα καθεστώτα (κυρίως το Ριάντ και τα εμιράτα) έχουν απευθυνθεί στον Erik Prince, ιδιοκτήτη της πρώην blackwater και νυν academi – για να μαζέψει τα απαραίτητα «νοικιασμένα όπλα»…

Κατά το σχέδιο (αμερικανο-αγγλο-ισραηλινό σίγουρα) θα ήταν προτιμότερο αυτά τα «νοικιασμένα όπλα» να είναι σε ικανό βαθμό άραβες· πράγμα που (κατά την ταπεινή μας άποψη) θα μπορούσε να περιλαμβάνει και αρκετά απ’ τα μέλη του isis, αρκεί να υπακούουν πλέον σε αμερικανικές διαταγές. Οπωσδήποτε θα μείνει και ένας αριθμός επίσημων «αμερικάνων συμβούλων», ας πούμε λίγες εκατοντάδες. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, και οι αμερικανικές βάσεις θα περιφρουρούνται, και το pkk/ypg θα είναι «ευχαριστημένο», και θα πουλιέται διεθνώς η ιδέα ότι ο κατοχικός στρατός στην βορειοανατολική συρία δεν είναι τέτοιος, αφού πρόκειται για … “ντόπιους”!

Ο υπ.εξ. του σαουδάραβα τοξικού πρίγκηπα Adel al-Jubeir επιβεβαίωσε χτες ότι «η σαουδική αραβία είναι πρόθυμη να στείλει στρατό στη συρία αν της το ζητήσουν οι ηπα». Προθυμότατη: θα ξαναγυρίσει ο isis απ’ την πίσω πόρτα και με άλλες στολές…

Τετάρτη 11 Απρίλη. Παλιάτσος πρώτης γραμμής, χωρίς όμως την ψοφιοκουναβική φήμη, είναι και ο γάλλος πρόεδρος Macron. Ο γαλλικός καπιταλισμός (τον οποίο εκπροσωπεί σα «γενικό σύνολο») λαχανιάζει και χάνει διαρκώς έδαφος στην παγκόσμια ιεραρχία όσο προχωράει ο 21^ος αιώνας. Και ο σοσιαλφιλελεύθερος Macron έχει αναλάβει να διασώσει την «γαλλόσφαιρα», πρώτα στην υποσαχάρια αφρική (σχετικά ευκολότερη αλλά καθόλου απλή δουλειά…) και, εσχάτως, στη μέση Ανατολή.

Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός «έχασε» την Δαμασκό (με την οποία είχε μακρόχρονη σχέση) αφήνοντάς την στις αμερικανικές, ισραηλινές και σαουδαραβικές πρωτοβουλίες τα τελευταία χρόνια. Και τώρα, που «άλλαξε το κόλπο», προσπαθεί να ξαναχωθεί στην συριακή επικράτεια, με τον πιο ταπεινωτικό (για φοβερούς και τρομερούς γάλλους ιμπεριαλιστές) αλλά και αόρατο ακόμα τρόπο: πίσω απ’ τις πλάτες της Ουάσιγκτον… Σε στυλ «άσε αφεντικό, θα καθαρίσω εγώ».

Αφού πρώτα το Παρίσι κατηγόρησε ευθέως την Μόσχα για «υποστήριξη» της υποτιθέμενης «συριακής επίθεσης με χημικά» στην Douma, χτες το γύρισε. «Η γαλλία και οι σύμμαχοί της θα αποφασίσουν τις επόμενες ημέρες (ουάου! είναι η γαλλία στο κέντρο και γύρω γύρω κάτι σύμμαχοι, σαν τις ηπα π.χ…..) για την απάντησή μας. Δεν πρόκειται να στοχεύσουμε συμμάχους του καθεστώτος, ούτε να επιτεθούμε σε οποιονδήποτε, αλλά μάλλον να κτυπήσουμε τις χημικές ικανότητες του καθεστώτος….» δήλωσε ο Macron. «Δεν θέλουμε κλιμάκωση…»

Ουάου!!! Ώστε το Παρίσι ξέρει ότι το καθεστώς Άσαντ έχει κάπου κρυφά εργοστάσια παραγωγής χημικών όπλων; Και γιατί δεν το λέει τόσο καιρό ώστε να τα καταστρέψει (μαζί με τους συμμάχους το, πάντα!!!) και να γλυτώσουν οι άμαχοι, τα παιδιά και οι γυναίκες; Το σόι σοσιαλιστικός κυνισμός είναι αυτός;

Επειδή το ψόφιο κουνάβι, σαν αρχιστράτηγος του αμερικανικού στρατού, κυριαρχεί ακόμα στη σκηνή, κανείς δεν δίνει σημασία στον ψόφιο ασβό του γαλλικού ιμπεριαλισμού, τον αρχιστράτηγο Macron. Όπως συμβαίνει και με την αγγλίδα αρχιστράτηγο και το δικό της επιτελείο, έτσι και οι “λεπενικοί δημοκράτες” κρύβονται πίσω απ’ τις «φαρδιές πλάτες» του ψοφιοκουναβιστάν (ελπίζοντας να κληρονομήσουν κάτι απ’ την παγκόσμια περιουσία του…).

Δεν παύει, ωστόσο, να είναι ο Macron ο κλόουν πολιτικός επικεφαλής ενός «εθνικού καπιταλισμού» επικίνδυνου μεν αλλά και σε παρακμή. Μπορεί να ελπίζει ότι συμμετέχοντας στο πλάι του αφεντικού (της Ουάσιγκτον) στην “τιμωρία” του Άσαντ θα συγκρατήσει (το αφεντικό). Αυτό δεν είναι πρωτοφανές στην καθεστωτική πολιτική· ωστόσο το Παρίσι δεν έκανε το ίδιο το 2003, όταν οι τότε αμερικάνοι συντηρητικοί ετοίμαζαν την “σοκ και δέος” επίθεσή του κατά του ιράκ.

Είναι λοιπόν τόσο κλόουν ώστε να δηλώσει στον τοξικό πρίγκηπα (σε ποιον; στο πελατάκι της πολεμικής του βιομηχανίας και όχι μόνο: deal 18 δις δολαρίων, βασικά για όπλα, υπέγραψε χτες ο τοξικός στο Παρίσι – άλλο αν θα υλοποιηθούν…) ότι «η στρατηγική του αντίληψη (του τοξικού…) για περιορισμό της ιρανικής επιρροής στη μέση Ανατολή, η οποία μπορεί να αποσταθεροποιήσει την περιοχή μέσω τρομοκρατίας τον βρίσκει σύμφωνο». Σαν φτηνός και καταγέλαστος πλασιέ ο «αρχιστράτηγος Macron» λέει στον τοξικό (που σήμερα είναι αύριο δεν είναι…) αυτά που θέλει να ακούσει, εκνευρίζοντας τον παραδοσιακό του σύμμαχο (την Τεχεράνη), στον οποίο αύριο θα λέει ψιθυριστά «ντάξει, λέμε και καμιά μαλακία», για να μην χάσει τα πλούσια συμβόλαια των γαλλικών εταιρειών για σοβαρές μπίζνες στο αναπτυσσόμενο καπιταλιστικά ιράν.

Αλλά βέβαια τι είναι ο «αρχιστράτηγος Macron»; Ο διάδοχος ενός καπιταλισμού που στον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο είχε συμμαχήσει και με τις δύο πλευρές, μπας και την βγάλει. Και μια κυβέρνηση του Βισύ είχε, και έναν «αντιγερμανό» Ντε Γκώλ…

Δουλεύουν πάντα αυτά τα κόλπα; Θα φανεί…

(φωτογραφία πάνω: ο σαουδαραβας και ο γάλλος αρχιστράτηγος με το επαγγελματικό ύφος τους.

κάτω: ο τοξικός χωρίς τα ρούχα της δουλειάς, στο μουσείο του Λούβρου χτες. Μοιάζει με έλληνα μαγαζάτορα της πλατείας του Κορυδαλλού, αλλά δεν πρέπει να ξεπέφτουμε σε τέτοιες απλουστεύσεις…)

Δευτέρα 2 Απρίλη. Μπορεί ο τοξικός να έμαθε απ’ το ταξίδι του στην Ουάσιγκτον και τις συναντήσεις με τους φίλους του, αμερικάνους και ισραηλινούς, ότι θα χρειαστεί ένας πόλεμος κατά του ιράν… Απ’ την άλλη όμως φαίνεαι ότι κάτι πιο τοις μετρητοίς πήρε τ’ αυτί του. Συνεντευξιαζόμενος στο καθεστωτικό time (τι στο διάολο σημαίνει μια τέτοια επίσκεψη αν δεν ενημερωθεί ο κόσμος μέσω time και newsweek;) το είπε:

Ο Bashar (γνωστός σαν Άσαντ της συρίας…) θα παραμείνει. Αλλά πιστεύω ότι το συμφέρον του Bashar δεν είναι το να αφήσει τους ιρανούς να κάνουν ό,τι θέλουν.

Βαθιά πολιτική σκέψη (ως προς τι συμφέρει τον … Bashar…) από έναν «ηγέτη» που ονειρεύεται να αλλάξει τον πλανήτη· κι ύστερα ξαναπέφτει στα σκονάκια του. Ίσως ήθελε να πει «Ε, αφού θα μείνει, να τα βρουμε και μ’ αυτόν… Πόσα θέλει;» Αλλά αυτό το «o Bashar θα παραμείνει» δεν είναι ένα συμπέρασμα που το κατέβασε ο ρεαλισμός του. Πιο σωστά: ισοδυναμεί (και αντιστρόφως που λένε στις μαθηματικές εξισώσεις) με το: ηττήθηκα και ηττηθήκαμε χωρίς να σηκώνει αμφισβήτηση.

«Αλλά μην χάσουμε και τα σώβρακα!!» Στην ίδια συνέντευξη ο τοξικός πρίγκηπας ξεκαθάρισε όχι τι συμφέρει τον Bashar, αλλά τι συμφέρει τον ίδιο και όχι μόνο: πιστεύω ότι ο αμερικανικός στρατός θα πρέπει να παραμείνει στη συρία μεσοπρόθεσμα αν όχι και μακροπρόθεσμα. Είναι η τελευταία δυνατότητα να σταματήσει η επιρροή του ιράν…

Το πλεονέκτημα του τοξικού είναι ότι έχει λεφτά, πολλά λεφτά – και νομίζει ότι μπορεί να αγοράσει τα πάντα. Το μειονέκτημα του τοξικού είναι ότι δεν μπορεί να αγοράσει την λήθη των άλλων, να αγοράσει το να ξεχάσουν ποιος είναι, τι κάνει, και τι συμφέροντα έχει. Παραδέχεται έμμεσα ότι έχασε το colpo grosso στην συρία και στο ιράκ· και (φταίνε τα σκονάκια…) συνεχίζει να παριστάνει τον «εγώ, ωστόσο, μπορώ να αγοράσω ακόμα και τον Bashar».

Όμως δεν μπορεί να αγοράσει την Τεχεράνη. Δεν μπορεί να αγοράσει την Άγκυρα. Δεν μπορεί να αγοράσει καν εκείνους που κρέμασε ανάποδα για να τους πάρει φράγκα. Η δική μας εκτίμηση είναι: η έμμεση αναγνώριση της ήττας του είναι η αρχή του επικήδειού του… Μόλις κάποιοι παραστήσουν ότι «ο.κ., έκανες ένα λάθος, να τα βρούμε βρε αδερφέ» και θα νοιώθει ασφαλής, θα έχει σκάψει το τελευταίο μέτρο του λάκου του.

Όπως αυτός κρέμασε ανάποδα τους ανταγωνιστές του στο βασιλικό μαντρί, έτσι υπάρχουν κι εκείνοι που τον περιμένουν με το σκοινί περασμένο. Και, παρά τις θριαμβολογίες του, πλησιάζει προς τα εκεί…