Tag: σαουδική αραβία

Σάββατο 13 Οκτώβρη. Ακόμα σημαντικότεροι είναι οι αντίπαλοί του Ριάντ εκτός συνόρων: Τεχεράνη, Ντόχα, Άγκυρα. Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομύριο να αφήσουν ανεκμετάλλευση τόσο την (βέβαιη) ενοχή του υπό τον τοξικό σαουδαραβικού καθεστώτος, όσο και οποιαδήποτε αναταραχή διαδοχής του «πρίγκηπα» στα κυβερνητικά πόστα. Και είναι κυρίως η Άγκυρα και η Ντόχα που μπορούν να κρατήσουν το ζήτημα της δολοφονίας ανοικτό διεθνώς, ακόμα κι αν τα βαθέα κράτη στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο προσπαθήσουν, για τους δικούς τους λόγους (: εμπόριο όπλων…) να το σπρώξουν κάποια στιγμή κάτω απ’ το χαλί…. «λόγω αμφιβολιών».

Στον ειδικό πόλεμο για τον έλεγχο των σουνιτών (κατ’ αρχήν της συρίας) η Άγκυρα και η Ντόχα νίκησαν καθαρά το Ριάντ, αυτό είναι βέβαιο. Απο ‘δω και στο εξής, με μοχλό την δολοφονία του Khashoggi, έχουν αποκτήσει πολλές δυνατότητες να «επιτεθούν» (όχι με όπλα) στην ίδια την σαουδαραβική πρωτεύουσα, στην «καρδιά» της χούντας εκεί. Να κάνουν, κατά κάποιον τρόπο, εξαγωγή της νίκης τους στη συρία…

Η πολιτική αναβάθμιση και των δύο καθεστώτων (ειδικά όμως την Άγκυρας), όχι μόνο σε ότι αφορά τους σουνίτες αλλά γενικότερα στους σχεδιασμούς για την μέση Ανατολή και την ανατολική Μεσόγειο, είναι μια απ’ τις συνέπειες της τόσο brutal δολοφονίας του Khashoggi σε τουρκικό έδαφος και της αναμενόμενης «καταβαράθρωσης» του Ριάντ. Το σαουδαραβικό καθεστώς, που είχε ήδη πολλά και σοβαρά προβλήματα, μοιάζει όλο και περισσότερο με dead man walking. Με ή χωρίς τον τοξικό…

Ενδεχομένως να αναβαθμιστεί και η χούντα του Καΐρου… Θα ήταν μια ελπίδα για το Τελ Αβίβ, που δεν πρέπει να νοιώθει καλά με το μέλλον του συμμάχου του στο Ριάντ.

(Κατά το cnn και άλλα αμερικανικά καθεστωτικά μήντια κάποιες αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες ήξεραν, μέσω τηλεφωνικών παρακολουθήσεων, τα σαουδαραβικά σχέδια, σίγουρα για απαγωγή του Khashoggi, και βίαιη μεταφορά του στο Ριάντ… Όμως δεν τον ειδοποίησαν…

Έχει προκύψει έτσι μια αμιγώς αμερικανική «ουρά» στο ζήτημα της δολοφονίας, που λογικά θα γίνει προσπάθεια να κουκουλωθεί…)

Πέμπτη 11 Οκτώβρη. Οι περσόνες της εξουσίας αντικαθίστανται εύκολα. Αλλά αυτό ισχύει περισσότερο στις δημοκρατίες του θεάματος παρά στις φεουδαρχίες του, όπου τα πρόσωπα της εξουσίας δεν έχουν μόνο συμβολική λειτουργία.

Ο τοξικός δεν ήταν επιλογή (έτσι λέγεται…) των αρμόδιων τμημάτων της cia, που τον θεωρούσαν «φελλό». Ήταν, όμως, επιλογή άλλων αμερικανικών κυκλωμάτων και, όπως είναι γνωστό, του Τελ Αβίβ. Επενδύθηκαν πολλά πάνω του (και πάνω στα δισεκατομμύριά του), κι αυτός – στην κατάλληλη ηλικία του γιάπι – τα πίστεψε όλα.

Όμως δεν του πηγαίνει τίποτα καλά. Η «εξαφάνιση» του Khashoggi (η δολοφονία του δηλαδή) είναι το τελευταίο «σκληρό φάουλ» που κάνει, που απλά προστίθεται στα προηγούμενα. Θα μπορούσε να ξεπεραστεί αν δεν ήταν ο τοξικός αλλά ο Sisi, ακόμα κι αν το θύμα δεν ήταν σαουδάραβας αλλά ιταλός αριστερός φοιτητής, από καλή οικογένεια. (Η δολοφονία του Giulio Regeni τον Φλεβάρη του 2016, στο Κάιρο, απ’ τους μπάτσους του Sisi, καθόλου δεν εμπόδισε και δεν εμποδίζει ούτε τις προηγούμενες – «δημοκρατικές» – ούτε, ακόμα λιγότερο, τις τωρινές φασιστικές πολιτικές βιτρίνες της ιταλίας να βελτιώνουν διαρκώς τις σχέσεις τους με την αιγυπτιακή χούντα…)

Αλλά (έχουμε την εντύπωση) ότι ο τοξικός δεν μπορεί να ελπίζει στην ασυλία του Sisi: τον αμφισβητεί ακόμα και ο ίδιος ο πατέρας του (πάντα βασιλιάς…). Δεν είναι υποχρεωτικό να σχολάσει αύριο. Ωστόσο έχει αποδειχθεί «γεωπολιτική φούσκα» – ή “παλτό” αν η γηπεδική ορολογία είναι προτιμότερη. Και, κατά συνέπεια, μια σειρά σχεδιασμών που στηρίζονταν στο προσωποποιημένο καθεστώς του και στην χρηματοδότησή του (ειδικά σε ότι αφορά την Παλαιστίνη) θα πρέπει να θεωρούνται «πρώην» σχεδιασμοί.

Για να δούμε τι άλλο θα δούμε…

Πέμπτη 4 Οκτώβρη.…Προστατεύουμε την σαουδική αραβία. Μπορείτε να πείτε ότι είναι πλούσιοι. Και αγαπάω τον βασιλιά, τον βασιλιά Salman. Αλλά του είπα: «Βασιλιά, σε προστατεύουμε, δεν θα έμενες στη θέση σου ούτε δυο βδομάδες χωρίς εμάς – πρέπει να πληρώσεις για την προστασία σου. Έχεις τρισεκατομύρια δολάρια. Χωρίς εμάς ποιος ξέρει τι θα σου συμβεί; Μ’ εμάς είσαι εντελώς ασφαλής. Αλλά δεν παίρνουμε αυτά που θα έπρεπε να πάρουμε»…

Αυτά είπε προχτές το ψόφιο κουνάβι σε συγκέντρωση οπαδών του στο Μισσισσιπή. Τι παράπονα έχει πια το ψόφιο κουνάβι απ’ την σαουδαραβική χούντα; Ότι δεν αγοράζει αρκετά αμερικανικά όπλα. Πρέπει να αγοράσει κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα – ακόμα κι αν δεν έχει να τα κάνει κάτι. (Ας τα αγοράζει, ας τα πληρώνει, κι ας τα θάβει στην άμμο).

Πριν λιγότερο από 2 χρόνια οι ξερόλες υποστηρίζαν ότι το ψόφιο κουνάβι έχει ένα ρεαλιστικό, «επιχειρηματικό» στυλ, που θα απλοποιήσει τις διεθνείς σχέσεις του βασιλείου του. Λάθος. Το ψόφιο κουνάβι (και, οπωσδήποτε, οι σωματοφύλακες πίσω του, που δεν φαίνονται όταν δεν χρειάζονται) έχουν ένα ρεαλιστικό, «μαφιόζικο» στυλ, όπου τους βολεύει: θα σου κάνω μία πρόταση που δεν μπορείς να την αρνηθείς.

Φυσικά αυτό δεν ισχύει για την Αθήνα. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός ήταν που πήγε και ξαναπήγε και στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ, τρέχοντας, γλύφοντας και παρακαλώντας. Η ανανέωση της συμμαχίας Ουάσιγκτον – Αθήνας σε συνθήκες 4^ου παγκοσμίου δεν οφείλεται σε εκβιασμούς της πρώτης στη δεύτερη· αλλά στον ελληνικό πανικό για την γεωπολιτική υποτίμηση του οικοπέδου.

Εννοείται ότι όλοι εμείς είμαστε «πακέτο» στην προσφορά: κρέας, για οποιαδήποτε χρήση…

Κυριακή 16 Σεπτέμβρη. Τηρουμένων των αναλογιών (και με δεδομένο, πάντα, ότι αναφερόμαστε σε προσωρινές καταστάσεις) φαίνεται πως και σε ότι αφορά την εκκαθάριση του θύλακα του Idlib το μπλοκ της Αστάνα ακολουθεί μια παρόμοια, «διαφορική», «μη γραμμική» τακτική.

Το μπλοκ της Αστάνα είναι σαφώς πιο επίσημο και διεθνώς γνωστό απ’ το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, και εμφανίζεται δημόσια σαν τέτοιο. Ταυτόχρονα όμως παράγει το θέαμα «εσωτερικών διαφοροποιήσεων». Δεν επιτίθεται ως τώρα κατά μέτωπο (αν και κάνει και τέτοιου είδους κινήσεις μικρής εμβέλειας, αφήνοντας ανοικτό ένα τέτοιο ενδεχόμενο, σαν απειλή) αλλά μάλλον προσπαθεί να πλαγιοκοπήσει τους proxies του Ριάντ που στηρίζονται (είναι ολοφάνερο πια) στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο και στο Τελ Αβίβ. Οι πλευρές των καθαρά στρατιωτικών κινήσεων (του μπλοκ της Αστάνα) είναι συνυφασμένες με ψυχολογικές και (διεθνούς εμβέλειας) προπαγανδιστικές επιχειρήσεις – με επιδιωκόμενο στόχο κάποιου είδους είτε παράδοση είτε, στη χειρότερη περίπτωση, εδαφική υποχώρηση των proxies του Ριάντ.

Κάτι ανάλογο προσπαθεί να κάνει και ο άξονας Ουάσιγκτον – Ριάντ, με ανάποδο στόχο. Και με ένα μειονέκτημα κατά τη γνώμη μας: δεν έχει επίσημα στρατό επι τόπου, συνεπώς εκτός απ’ τους «εργολάβους» δεν έχει άλλα πιόνια πάνω στο ταμπλώ. Απειλεί με βομβαρδισμούς («απ’ έξω») πράγμα που σημαίνει ότι η επί τόπου «command line» έχει κενά. Σε αντίθεση με τις αμερικανικές απειλές (απ’ τον ουρανό) οι απειλές (και οι προτάσεις συμβιβασμού) απ’ την μεριά του μπλοκ της Αστάνα είναι στο χώμα. Προφανώς οι πρώτες παίζουν ρόλο· μπορούν όμως να βραχυκυκλώσουν την τακτική πυκνότητα των δεύτερων;

Παρακολουθούμε, μαθαίνουμε – για να καταλάβουμε…

(Αλλά δεν περιμένουμε κάτι ευοίωνο…)

Σάββατο 8 Σεπτέμβρη. Η άσκηση γίνεται (τυπικά) υπό την αιγίδα του αιγυπτιακού στρατού – της χούντας Sisi δηλαδή. Συνεπώς δεν είναι καθόλου παράξενο ότι σ’ αυτήν εκτός απ’ τις ηπα, την σαουδική αραβία, τα εμιράτα, και την ιορδανία, συμμετέχει και το ελλαδιστάν.

Παρότι η συγκεκριμένη άσκηση είναι σε μεγάλο βαθμό «επιτελική» («επί χάρτου») έχει και τμήμα «δράσης»: ο ελληνικός ιμπεριαλισμός / μιλιταρισμός προσπαθεί να μαζέψει «ρούμπους» απ’ τον μεγάλο του σύμμαχο.

Εντελώς συμπτωματικά, λοιπόν, αυτές τις ημέρες, απ’ την Σαλονίκη ως τα νότια της Κρήτης, δύο σημαίες με γραμμές δίπλα δίπλα θα θυμίζουν το επερχόμενο θυσιαστήριο…

Παρασκευή 31 Αυγούστου. Αν ευσταθεί είναι μια σαφής ένδειξη αυτών των αντίρροπων δυνάμεων που συγκρούονται ήδη στο Idlib: ο διοικητής της Tahrir al-Sham στην πόλη Jabal και οι ένοπλοί του (καμμιά 800αριά «κάνες») αποχώρησαν απ’ την οργάνωση για να ενταχθούν σε μια άλλη, μικρότερη.

Η αποχώρηση αποδίδεται στην πίεση που ασκούν οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες στους επιμέρους οπλαρχηγούς της υπό σαουδαραβική χρηματοδότηση Tahrir al-Sham, να δεχτούν μια συμβιβαστική «κατάθεση των όπλων». Σύμφωνα με ρωσικές καθεστωτικές «ειδήσεις» η Άγκυρα έχει ζητήσει απ’ την Δαμασκό να αναβάλει οποιαδήποτε επίθεση στο Idlib ως τις 4 Σεπτέμβρη, μήπως και καταφέρει να διαλύσει τους proxies του Ριάντ. Μέρος αυτής της «πίεσης» εναντίον της Tahrir al-Sham είναι η διαρκής ενίσχυση των πάνω από 10 «φυλακίων» του τουρκικού στρατού, στην περίμετρο του θύλακα: δεν πρόκειται να προστατέψουν τους σκληροπυρηνικούς αντικαθεστωτικούς από μια συριακή επίθεση, αλλά μάλλον προσπαθούν να τους πείσουν ότι δεν ελέγχουν καν αυτά που νομίζουν ότι ελέγχουν, για να τους αναγκάσουν να συνθηκολογήσουν κατ’ αρχήν με το τουρκικό καθεστώς.

Πέμπτη 30 Αυγούστου. Αν ο στόχος του Lavrov στο Ριάντ χτες ήταν να «πείσει» την πετροχούντα να μαζέψει τους proxies της στο Idlib, τότε ήταν σίγουρα μια ενδιαφέρουσα αποστολή. Το μόνο στοιχείο που έχουμε προς το παρόν είναι η δήλωση του ρώσου υπ.εξ., παρόντος του σαουδάραβα υπ.εξ. (της παρέας του τοξικού, φωτογραφία πάνω) Adel al-Jubeir, στην κοινή συνέντευξη τύπου:

… Για εύκολα κατανοητούς λόγους το Idlib είναι το τελευταίο βασικό σημείο για τους τρομοκράτες που προσπαθούν να τζογάρουν με το κράτος αξιοποιώντας την ζώνη απο-κλιμάκωσης και κρατώντας αμάχους σαν ανθρώπινες ασπίδες. Έτσι προσπαθούν να γονατίσουν άλλους ένοπλους σχηματισμούς που θέλουν να διαπραγματευτούν με την συριακή κυβέρνηση… Συνεπώς, απ’ όποια πλευρά κι αν το δει κανείς, αυτό το απόστημα πρέπει να σπάσει…

Το να ονομάζει κανείς «απόστημα» τους μισθοφόρους του σαουδαραβικού χουντοπαλατιού μέσ’ τα μούτρα των εργοδοτών τους, δύο πράγματα μπορεί να σημαίνει. Είτε ότι αυτοί οι εργοδότες πείστηκαν να μαζέψουν τους proxies τους, είτε ότι η Μόσχα έχει ράματα και για την δική τους γούνα, και δεν το κρύβει. Με δεδομένο ότι στη γύρα είναι και η Ουάσιγκτον, αν ο Lavrov μετέφερε στους άρχοντες του Ριάντ «μια πρόταση που δεν μπορείτε να αρνηθείτε» θα πρέπει να είναι στ’ αλήθεια πρόταση – game changer! (Συνυπολογείστε τις ενδο-οικογεναικές διαφωνίες του οίκου των Salman…)

Λογικό θα ήταν το πρώτο: να συνετιστεί το σαουδαραβικό αφεντικό. Όλη η «αντίσταση» στο Idlib έχει να κάνει με τα λεφτά, και μόνο μ’ αυτά: έναντι ποιας τιμής θα παραδοθεί η Hayat Tahrir al-Sham. Όσοι βρίσκονται κοντά στη διαδικασία σημειώνουν ότι η Άγκυρα έχει κάνει ειλικρινή προσπάθεια να τους πείσει να αφοπλιστούν· όχι, όμως πετυχημένη. Προκύπτει ότι το ταξίδι του Lavrov στο Ριάντ ήταν πιθανά το «αν δεν τα καταφέρεις εσύ θα το πάρω εγώ πάνω μου» της πρόσφατης συνάντησης Lavrov και Cavusoglu.

Αλλά υπάρχουν αντίρροπες δυνάμεις! Οπότε δεν είναι εύκολο να βγουν (ακόμα) συμπεράσματα….

Τρίτη 28 Αυγούστου. Κανονικά (σύμφωνα με όσα το ίδιο το παλάτι έλεγε) θα έπρεπε να έχει πάρει την τελική προαγωγή, και από «διάδοχος» να έχει γίνει «βασιλιάς» από πέρυσι το καλοκαίρι. Του 2017. Ένα χρόνο μετά, αρχές Σεπτέμβρη του ’18, ο τοξικός μοιάζει καθηλωμένος και, με κριτήριο τις δημόσιες εμφανίσεις και δηλώσεις του, «έτσι κι έτσι». Πολύ πιο σπάνια είναι τους τελευταίους μήνες ο τοξικός που αγάπησε η ασταμάτητη μηχανή. Συμβαίνει κάτι;

Φαίνεται πως ναι: ο τοξικός έχει περιπέσει σε ένα είδος «πολιτικού περιορισμού» απ’ τον πατέρα του, καθώς ο «γέρος» δεν φαίνεται να συμφωνεί με κάποιες κινήσεις του βλασταριού του. Φυσικά τέτοιου είδους παλάτια είναι τάφοι σε ότι αφορά τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες των οικογενειακών υποθέσεων. Όμως οι «ειδικοί» στο σκανάρισμα των πετροδικτατοριών του κόλπου σημειώνουν δύο τουλάχιστον εκδηλωμένες δημόσια σημαντικές διαφορές μεταξύ των Salman πατέρα (βασιλιά) και υιού (διαδόχου): Πρώτον, σε σχέση με την Ιερουσαλήμ, και – άρα – τις κολεγιές του τοξικού με τον σώγαμπρο του ψόφιου κουναβιού. Και δεύτερον, σε σχέση με την πώληση ενός ποσοστού της (κρατικής) πετρελαϊκής aramco, που για τον τοξικό ήταν το «μεγάλο κόλπο» για να τραβηχτούν επενδυτές στο βασίλειο με παράλληλο μοίρασμα της χασούρας της μετα-πετρελαϊκής εποχής.

Η εν μέρει «ιδιωτικοποίηση» της aramco ακυρώθηκε, για λόγο σοβαρό: οι νέοι μέτοχοι θα έμπαιναν υποχρεωτικά στο λογιστήριο της εταιρείας, κι έτσι θα μάθαιναν σοβαρά «οικογενειακά μυστικά» (καθόλου κολακευτικά…) της σαουδαραβικής εξουσιαστικής οικογένειας… Ο «μικρός», πάνω στη φούρια της εξουσίας του, αυτό δεν το σκέφτηκε· αλλά ο «γέρος», που ξέρει τι κρύβουν τα ντουλάπια της aramco, δεν παρασύρθηκε…

Όσο για την Ιερουσαλήμ και την παράδοσή της στο ισραήλ; Σαν παλιά καραβάνα ο «γέρος» ξέρει πόσο έχει βοηθήσει το Ριάντ το ισραηλινό καθεστώς επί χρόνια· αλλά αυτό το «deal του αιώνα» του φαίνεται too much. Ίσως είναι και η αγωνία της υστεροφημίας, που στα 82 του τον αφορά: να πουλήσει την Ιερουσαλήμ για τι;

Τετάρτη 22 Αυγούστου. Απ’ την στιγμή που ο στρατός του Άσαντ και οι σύμμαχοί του άρχισαν να παίρνουν το πάνω χέρι στο συριακό πεδίο μάχης (πάνω από 2 χρόνια τώρα) η επαρχία του Idlib έγινε η «αποθήκη» των αντικαθεστωτικών. Σε κάθε άλλο σημείο της συριακής επικράτειας, όταν οι αντικαθεστωτικοί συμφωνούσαν να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους, έμπαιναν σε λεωφορεία με τις οικογένειές τους και τα φορητά τους όπλα, προς Idlib μεριά.

Το να συγκεντρώνει το μπλοκ της Αστάνα τους αντικαθεστωτικούς, κατά χιλιάδες, στο Idlib δεν θα μπορούσε να σημαίνει ότι «θα τους σκοτώσει αργότερα» – ειδικά εφόσον είναι, πια, πολλές δεκάδες χιλιάδες. Εκείνο που αποδείχθηκε στην πράξη ήταν πως η συγκέντρωση / περιορισμός τους σ’ αυτή τη ζώνη ήταν ένα σχέδιο να παραδοθούν στον έλεγχο της Άγκυρας – αντί για το Ριάντ για το οποίο δούλευαν οι περισσότεροι.

Το σχέδιο δούλεψε μόνο εν μέρει. Σε μια πρώτη φάση, στον «εμφύλιο» που ξέσπασε μέσα στον θύλακα ανάμεσα στους χρηματοδοτούμενους απ’ το Ριάντ και τους χρηματοδοτούμενους απ’ την Άγκυρα / Κατάρ, νίκησαν οι πρώτοι. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να επιτραπεί (με την σιωπηρή συμφωνία της Δαμασκού) στον τουρκικό στρατό να δημιουργήσει, μέσω στρατιωτικών «παρατηρητηρίων / φυλακίων» μια «περίφραξη» στον θύλακα, για να μην μπορούν οι proxies του Ριάντ να επιτίθενται στην υπόλοιπη συριακή επικράτεια (και στις ρωσικές βάσεις που δεν είναι μακριά). Αλλά η τουρκική περίκυκλωση δεν εξαφάνισε τους proxies του Ριάντ απ’ τον θύλακα. Και δεν τους εξαφάνισε επειδή ο τοξικός εξακολουθεί να ελπίζει σε κάποιου είδους αμερικανική επέμβαση αν ο συριακός στρατός (και η ρωσική αεροπορία) αρχίσουν κάποιο μακελειό εκεί. (Μια ενδιάμεση τακτική, που ήταν ότι «μυστηριώδεις» ελεύθεροι σκοπευτές, ρωσικής ή/και τουρκικής προέλευσης, «καθάριζαν» στελέχη των proxies του τοξικού μέσα στο θύλακα, δεν φαίνεται να έλυσε το θέμα…)

Συνεπώς, αυτή τη στιγμή, η κατάσταση έχει ως εξής. Α) Η Άγκυρα συνεχίζει να εμφανίζεται σαν αντίπαλος της Δαμασκού (το τρώει κανείς; εεεεε…) και σαν «φύλακας» όλων των σουνιτών αντικαθεστωτικών του Idlib. Β) Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να “πείσει” τους τελευταίους (αλλά όχι αμελητέους αριθμητικά) proxies του Ριάντ να αλλάξουν αφεντικό. Γ) Για να συμβεί αυτό πρέπει να υπάρξει ισχυρή στρατιωτική απειλή απ’ την Δαμασκό και την Μόσχα. Δ) Πράγμα που συμβαίνει με την συγκέντρωση στρατού και σποραδικούς, επιλεκτικούς βομβαρδισμούς.

Φαίνεται ένα δύσκολο «κόλπο» (απ’ την μεριά του μπλοκ της Αστάνα), τουλάχιστον για όσο καιρό το Ριάντ (και το Τελ Αβίβ και η Ουάσιγκτον) δεν παραιτούνται εντελώς απ’ το συριακό πεδίο μάχης. Και θα έχει αργή εξέλιξη.

Εν τω μεταξύ η ανοικοδόμηση έχει ξεκινήσει σε άλλα σημεία της ελεγχόμενης απ’ τον Άσαντ ‘n’ friends επικράτειας…