Tag: σαουδική αραβία

Τεχεράνη

Kυριακή 26 Μάη. Απέναντι σ’ αυτήν την «βήμα βήμα» επιχείρηση του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ, που περιλαμβάνει όχι μόνο την συγκέντρωση όπλων και ενόπλων αλλά και την κατασκευή επιπλέον «ενοχής» της, τι μπορεί να κάνει η Τεχεράνη;

Η χθεσινή απειλή ότι θα βουλιάξει τα αμερικανικά πλοία (αν κάνουν καμμιά βλακεία…) χάρη σε «μυστικά όπλα» που διαθέτει, μπορεί να είναι χρήσιμη στο εσωτερικό, αλλά κατά τα άλλα είναι βλακώδης. (Αν θέλεις να αποτρέψεις κάποιον του δείχνεις από τι κινδυνεύει· αλλιώς μπλέκεις στον πόλεμο που θες να αποφύγεις).

Η ταπεινή άποψή μας είναι ότι το ιρανικό καθεστώς δεν κινδυνεύει από χερσαία εισβολή: ο αμερικανικός στρατός ούτε θέλει ούτε μπορεί κάτι τέτοιο. Αντίθετα κινδυνεύει από αεροπορικές / πυραυλικές επιθέσεις, και μάλιστα από απόσταση. Κινδυνεύει, επίσης, να γίνει «πειραματόζωο» για την χρήση απ’ την μεριά του ψοφιοκουναβιστάν κάποιου καινούργιου «εντυπωσιακού» όπλου, όπως για παράδειγμα οι βόμβες ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων. Στην περίπτωση του ιράν η Ουάσιγκτον φτιάχνει συστηματικά τον «ιδανικό κακό», όπως έκανε και κατά του βορειοκορεατικού καθεστώτος. Σε αντίθεση, όμως, με την Πγιονγκγιάνγκ, η Τεχεράνη δεν διαθέτει πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές που να μπορούν να κτυπήσουν το αμερικανικό έδαφος· και οι αμερικανικοί στόχοι στη μέση Ανατολή είναι μεν υπαρκτοί, αλλά (αν το ψοφιοκουναβιστάν αποφασίσει να…) έχουν «προϋπολογιστεί» απ’ το πεντάγωνο.

Το βασικότερο, σχεδόν το μοναδικό που χρειάζεται η Τεχεράνη, είναι να αποτρέψει μια επίθεση εναντίον της. Και γι’ αυτό μία μόνο απάντηση διακρίνεται: να ενισχύει και να επισημοποιήσει τις (στρατιωτικές) σχέσεις της και με το Πεκίνο, και με την Μόσχα και με την Άγκυρα. Το μπλοκ της Αστάνα είναι υποχρεωμένο να “διευρύνει” κατά κάποιον τρόπο την εμβέλειά του.

Δεν είναι ότι αυτοί οι στρατοί θα τρέξουν να φυλάξουν το ιρανικό καθεστώς αν δεχθεί αμερικανική επίθεση. Είναι κάτι ελαφρά διαφορετικό: ότι οι φασίστες στην Ουάσιγκτον, στο Τελ Αβίβ και στο Ριάντ θα ξανασκεφτούν μία, δυο, τρεις, πολλές φορές ποιές θα μπορούσαν να είναι οι όποιες ρωσικές, τουρκικές ή κινεζικές «απαντήσεις» σε μια τέτοια επίθεση. Επιπλέον μια σειρά άλλων κρατών (π.χ. το Βερολίνο ή το Παρίσι) θα αποκτήσουν ένα περιθώριο να «καταγγείλλουν» προληπτικά μια επίθεση (στο ιράν) που θα μοιάζει με επίσημη κήρυξη παγκόσμιου πολέμου.

Μέσα στο μήνα που τελειώνει σε λίγο, ο ιρανός υπ.εξ. έκανε τις επαφές του και με την Μόσχα και με το Πεκίνο (αλλά και με την Ισλαμαμπάντ) – υποθέτουμε όχι μόνο για το «απαγορευμένο» πετρέλαιο. Ας ευχηθούμε ότι ο άξονας έχει θορυβηθεί…

Το ψοφιοκουναβιστάν κάνει βόλτες στο ρίνγκ

Τρίτη 21 Μάη. Εν τω μεταξύ στην Ουάσιγκτον ασχολούνται με το ποιος καυγάς τους θα είναι ο επόμενος. Το ψόφιο κουνάβι έδωσε μεν μια εξάμηνη παράταση στην επιβολή δασμών στις εισαγωγές ευρωπαϊκών αυτοκινήτων, αλλά ετοιμάζεται να επιβάλει τιμωρίες στις εταιρείες που συμμετέχουν στην κατασκευή του nord stream 2. Το Βερολίνο είναι ήδη με το δάκτυλο στην σκανδάλη – φραστικά μόνο…

Στην “πίσω αυλή” του το ψοφιοκουναβιστάν περνάει μια ασυνήθιστη περίοδο που δεν θυμίζει καθημερινά ότι «all the options are on the table» – κατ’ αρχήν για το Καράκας. Ο λόγος; Βρίσκονται σε εξέλιξη διαπραγματεύσεις μεταξύ του «αυτοανακηρυγμένου» Guaido και του καθεστώτος Μαδούρο, μέσω εκπροσώπων, στο Όσλο, μετά από μεσολάβηση της σουηδίας. Το πιθανότερο είναι ο πρώτος γύρος (τέλειωσε προχτές) να μην είναι face to face επικοινωνία, αλλά μέσω τρίτων.

Άγνωστη η κατάληξη, αλλά σαν ελιγμός εκ μέρους του καθεστώτος Μαδούρο είναι λογικός και βολικός. Σχεδόν 4 μήνες μετά την «διεθνή αναγνώριση» του «αυτοανακηρυγμένου» (που τότε είχε τον τίτλο «πρόεδρος»…), μετά από 4 αποτυχημένες προσπάθειες πραξικοπήματος, και μετά απ’ την άρνηση φασιστοσυμμάχων της Ουάσιγκτον (όπως η Μπραζίλια) να εμπλακούν σε κανονικό πόλεμο στη βενεζουέλα, ο Μαδούρο έχει κρατήσει την θέση του και έχει το πάνω χέρι απέναντι είτε στην αντιπολίτευση γενικά είτε στον Guaido ειδικά. Χρειάζεται όμως ακόμα χρόνο μπας και διορθώσει κάποιες απ’ τις δικές του αμαρτίες.

Στο στόμιο του περσικού κόλπου το μεν ψοφιοκουναβιστάν και οι σύμμαχοι του συγκεντρώνουν στρατό (όχι, ωστόσο, σε ποσότητα τέτοια που να προϊδεάζεται εισβολή), επαναλαμβάνουν δε μονότονα το «είμαστε ειρηνιστές».

Βγάζει γλώσσα όμως το «ειρηνικότατο» καθεστώς του τοξικού. Ο υπουργός του επί της «άμυνας» μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει κατηγορεί την Τεχεράνη ότι κατευθύνει τους Huthis· και ότι το ιρανικό καθεστώς ήταν πίσω απ’ την εντυπωσιακή επίθεση με drones στον βασικό αγωγό πετρελαίου στη μέση της ερήμου.

Ενοχοποιώντας την Τεχεράνη, με τα αμερικανικά όπλα και τις ανάλογες δηλώσεις περί «προστασίας των συμμάχων απ’ την ιρανική aggression» σε απόσταση βόλτας με τζετ σκι, είναι πιθανό ότι το Ριάντ θέλει να αποφύγει τα πολύ χειρότερα. Οι Huthis επέδειξαν, με την επίθεσή τους στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της σαουδικής ααβίας 1000 χιλιόμετρα μακριά, πως έχουν το know how να κτυπήσουν και το Ριάντ, και τον άλλον τοξικό (των εμιράτων), και οτιδήποτε πολύτιμο σ’ όλο το πλάτος του νότου της αραβικής χερσονήσου – χωρίς εμπόδια. Χάλια – και προφανώς οι «φρουροί της επανάστασης» έχουν φροντίσει γι’ αυτά…

Αλλά ο πόλεμος στην Υεμένη ήταν ως τώρα μια χωριστή (και “περιθωριακή”) υπόθεση. Το ότι το Ριάντ προσπαθεί να τον χρησιμοποιήσει (τώρα που κινδυνεύει να ηττηθεί) σαν «ασπίδα» κατά της Τεχεράνης, σε συνδυασμό με τον τυχοδιωκτισμό των χουντοπετροσεΐχηδων που θεωρούν πως έχουν εξασφαλίσει την αμερικανική προστασία και είναι το ίδιο ισραηλινοί όσο ο Netanyahou και το υπόλοιπο καθεστωτικό φασισταριό στο Τελ Αβίβ, δεν μας επιτρέπει να αποκλείσουμε το να επιχειρήσουν να «τιμωρήσουν» αυτοί το ιράν. Δηλαδή; Να κάνουν «κάτι» για να αναγκάσουν την Τεχεράνη είτε να απαντήσει (και όλοι ξέρουν τι θα σήμαινε αυτό), ή να κάνει πίσω (επίσης σαφές).

Μόνοι τους δεν θα μπορούσαν ούτε να το διανοηθούν. Αλλά με τους 100.000 plus τόνους «αμερικανικής διπλωματίας» δίπλα τους plus plus μερικά αμερικανικά «στρατηγικά βομβαρδιστικά» ποιος ξέρει τι διανοούνται;

Ο πνιγμένος απ’ τα μαλιά του πιάνεται – και η εποχή έχει όλο και περισσότερους πνιγμένους.

Idlib

Πέμπτη 16 Μάη. Κάπως μακριά (ως τώρα) απ’ την «πρώτη γραμμή» της διεθνούς δημαγωγίας, ο συριακός στρατός (με την βοήθεια των ρωσικών βομβαρδιστικών) έχει ξεκινήσει μια κάποια εισβολή στον θύλακα του Idlib, απ’ το νότο. H επίθεση, που ξεκίνησε στις 28 Απρίλη, έχει πιέσει τους αντικαθεστωτικούς «τζιχαντιστές» της Hayat Tahrir al-Sham (η μακράν ισχυρότερη ένοπλη οργάνωση μέσα στον θύλακα) που σε κάποιες περιπτώσεις εγκαταλείπουν τις θέσεις τους αμαχητί.

Κάποιοι «πονηροί» (ή, απλά, πληρωμένοι) θέλουν να βλέπουν σ’ αυτήν την εισβολή «ρήξη» στις σχέσεις ανάμεσα στην Άγκυρα (που υποστηρίζει υποτίθεται την HTS) και την Μόσχα (που την βομβαρδίζει). Εκείνο που κανείς δεν αναφέρει είναι ότι η HTS κατηγορεί την Άγκυρα – ότι δεν κάνει κάτι για να την προστατέψει! Και πράγματι, ο τουρκικός στρατός που υπάρχει στην περίμετρο του θύλακα είναι επιεικώς “ουδέτερος”· ακόμα κι όταν κατά λάθος κτυπήθηκαν απ’ το συριακό πυροβολικό δυο τουρκικά «παρατηρητήρια». Ας δούμε λοιπόν περιληπτικά τι συμβαίνει στο Idlib.

Οι ένοπλοι που έχουν συγκεντρωθεί στον θύλακα σαν ηττημένοι σε όλους τους υπόλοιπους στη συριακή επικράτεια ελέγχονται (ακόμα σε ικανό βαθμό) όχι απ’ την Άγκυρα αλλά απ’ τον τοξικό και τον μέντορά του στο Ντουμπάι. Η Άγκυρα θα ήθελε να τους σκουπίσει· και εμφανίστηκε όντως σαν «προστάτης» τους μέσα στο μπλοκ της Αστάνα. (Η προστασία ήταν φυσικά υπό όρους).

Παρά την έκθεση του σαουδαραβικού καθεστώτος μετά την δολοφονία του Khashoggi και την πίεση που άσκησε η Άγκυρα στον τοξικό γι’ αυτήν την υπόθεση, ο άλλος «τοξικός», των εμιράτων, κατάφερε να διαφύγει τον κίνδυνο του στριμώγματος. Και φαίνεται πως μαζί με τον υποβαθμισμένο μεν αλλά υπαρκτό τοξικό του Ριάντ εξακολουθούν να έχουν (χρηματική…) επιρροή στους «τζιχαντιστές» της HTS στο Idlib.

Πως αποδεικνύεται αυτό; Απ’ τις πρόσφατες επιθέσεις τους κατά της ρωσικής αεροπορικής βάσης στο Khmeimim, όχι μόνο με drones αλλά, για πρώτη φορά, και με πυραύλους! Οι επιθέσεις αναχαιτίστηκαν, αλλά προέκυψε ότι ο θύλακας του Idlib και οι θέσεις της HTS σ’ αυτόν «παραείνα κοντά”, σε απόσταση βολής απ’ την ρωσική βάση.

Οι επιθέσεις αυτές ήταν σαφέστατη παραβίαση των όρων που είχε βάλει η Άγκυρα (και μέσω αυτής το σύνολο του μπλοκ της Αστάνα) για να μην ισοπεδώσουν το Idlib. Συνεπώς η σε εξέλιξη επίθεση έχει έναν σαφή στόχο: να «ανεβάσει» τους αντικαθεστωτικούς προς τα βόρεια, τόσο όσο χρειάζεται για να μην απειλούν το Khmeimin, καταστρέφοντας τις υποδομές τους. Εξηγείται έτσι μια χαρά το γιατί η Άγκυρα δεν ανακατεύεται: προφανώς συμφωνεί με την επίθεση, και πολύ θα ήθελε να δει την HTS να εγκαταλείπει τις μακρινές φιλίες της με τις πετροχούντες των “bin”, και να συχρονιστεί μαζί της.

Φυσικά το καθεστώς Erdogan δεν μπορεί να πει ανοικτά «γειά σας χέρια σας» στον στρατό του Άσαντ και του Putin! Θα πρέπει να συνεχίζει να το παίζει ο «ιδανικός προστάτης» του Idlib…. Έτσι, ενώ εμποδίζει όσους ένοπλους αντικαθεστωτικούς ελέγχει στα βόρεια να πάρουν μέρος στην “υπεράσπιση του θύλακα” κάνοντας επιθέσεις σε συριακές θέσεις, απ’ την άλλη κατηγορεί το καθεστώς Άσαντ (ποιον άλλον;) ότι “προσπαθεί να υπονομεύσει τις σχέσεις Άγκυρας – Μόσχας”. Αστεία δήλωση αφού τα ρωσικά βομβαρδιστικά κάνουν την κυρίως δουλειά στην εκκαθάριση στα νότια του θύλακα απ’ τον στρατό του Άσαντ!

Εννοείται πως αυτοί οι βομβαρδισμοί σκοτώνουν και άμαχους. Υπολογίζονται σε 170 ως τώρα. Περίπου 150.000 έχουν ξεσπιτωθεί απ’ τα νότια, για να γλυτώσουν τις βόμβες, και έχουν μετακινηθεί προς το κέντρο του θύλακα. Ο μιλιταριστικός κυνισμός προβλέπει, όντως, την εκκένωση αυτής της νότιας ζώνης και απ’ τους άμαχους – αφού άλλωστε είναι οι οικογένειες των ενόπλων της HTS.

Θα είναι ωστόσο προτιμότερο οι οπλαρχηγοί εκεί να κάνουν μια καινούργια συμφωνία και να την τηρήσουν· παρά να γαργαλάνε τα “φιλάνθρωπα ένστικτα” του ψόφιου κουναβιού στην μακρινή Ουάσιγκτον.

Αλλά ο κόσμος δεν είναι λογικός. Αν οι πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου θεωρούν ότι δεν έχουν ηττηθεί στο συριακό πεδίο μάχης, έχουν το χρήμα να συνεχίσουν να αγοράζουν οπαδούς… Κι αν αυτοί σκοτώνονται; Σιγά!

«Περσικός» και βάλε

Τετάρτη 15 Μάη. Το Ριάντ και τα εμιράτα έχουν αναλάβει την εξόντωση των υεμενιτών εδώ και λίγα χρόνια. Όχι απλά αποτυγχάνουν, αλλά οι Houthis έχουν ξεκινήσει μια (ως τώρα) πετυχημένη αντεπίθεση, ανακαταλαμβάνοντας υεμενίτικα εδάφη απ’ τους μισθοφόρους των 2 τοξικών.

Χτες κτύπησαν με drones έναν απ’ τους βασικούς πετρελαϊκούς αγωγούς (ή σταθμούς) της σαουδαραβικής χούντας. Ήταν μια ιδιαίτερα αναβαθμισμένη επίθεση, όχι λόγω της ζημιάς που προκάλεσε (ήταν μάλλον μικρή) αλλά από τεχνολογική άποψη: οι στόχοι που κτύπησαν οι Houthis ήταν τουλάχιστον 1000 χιλιόμετρα μακριά απ’ την βάση των drones, στο κέντρο της σαουραβικής ερήμου. Με τέτοιο know how οι Houthis μπορούν πλέον να κτυπήσουν σε καίρια σημεία τόσο το Ριάντ όσο και τα εμιράτα, χωρίς οι αεράμυνες των τελευταίων να μπορούν να εμποδίσουν κάτι.

Παρόλα αυτά χτες ο υπουργός ενέργειας Khalid al-Fatih είχε υψηλό ηθικό:

… Αυτή η πράξη τρομοκρατίας και σαμποτάζ, μαζί με τις πρόσφατες ενέργειες στον αραβικό κόλπο, δεν σημαδεύουν μόνο το βασίλειο [σ.σ.: εννοεί το βασίλειο των Σαούντ] αλλά επίσηςτην ασφάλεια της παγκόσμιας αγοράς πετρελαίου και την παγκόσμια οικονομία… Αυτές οι επιθέσεις αποδεικνύουν ξανά πόσο σημαντικό είναι για εμάς να αντιμετωπίσουμε τις τρομοκρατικές οντότητες, συμπεριλαμβανομένων των Houthis στην υεμένη, που υποστηρίζονται απ’ το ιράν…

Μπλέντερ μεν, αλλά το (ιμπεριαλιστικά) σωστό μπλέντερ. Που αλέθει όλα όσα χρειάζονται. Οι Huthis είναι ο μισός και βάλε πληθυσμός της υεμένης που πολεμάει εναντίον της εισβολής στρατού της σαουδικής αραβίας και των εμιράτων (που υποστηρίζονται από αμερικάνους αλλά και γάλλους «συμβούλους»…) Αυτοί είναι οι «τρομοκράτες» οι απαραίτητοι στο κάδρο.

Οι άλλοι «τρομοκράτες» είναι οι ιρανοί «φρουροί της επανάστασης» που υποστηρίζουν τους Huthis, απ’ ότι φαίνεται αποτελεσματικά. Υπάρχει ένας σαουδαραβικός αγωγός που βαφτίζεται «κλειδί για την παγκόσμια οικονομία». Και υπάρχουν διάφορες πράξεις δολιοφθοράς, όχι απέναντι στο βασίλειο (τι να λέμε τώρα!..) αλλά απέναντι στην παγκόσμια οικονομία!!

Για ενώστε αυτά τα κομμάτια! Άντε ντε! Κάντε και κάτι μόνοι σας! Όλα έτοιμα απ’ τις υπηρεσίες και τα μεγάφωνά τους τα περιμένετε;;!!! Δεν είναι σαφές ότι το μόνο που λείπει απ’ την «σκηνή του εγκλήματος» είναι η αμερικανική στρατοαστυνομία;

Έρχεται. Το Abraham Lincoln και η συνοδειά του παιρνούν όπου νάναι τα στενά του Bab al-Mandab, ανάμεσα στην υεμένη και το τσιμπουτί…

Μπορεί να έρχεται για την βόλτα… Μπορεί να έρχεται για να κάτσει… Ποιός είναι σίγουρος τι έχουν στο εσωτερικό των κρανίων τους στο φοψιοκουναβιστάν;

Σφαγές στο ψαχνό

Τρίτη 23 Απρίλη. Όποιος, μετά την σφαγή πρώτα στο τζαμί στη νέα ζηλανδία και πρόσφατα στις χριστιανικές εκκλησίες στη Σρι Λάνκα, σκέφτεται «ευτυχώς, δεν ήμουν εκεί» νομίζοντας ότι καθαρίζει, κάνει τραγικό λάθος.

Η σκληροπυρηνική «θρησκειοποίηση» διάφορων πληθυσμών δουλεύεται απ’ την δεκαετία του ’90. Σαν συστατικό στοιχείο της postmodern δυτικής καπιταλιστικής κυριαρχίας – ή, έστω, σαν η ύστατη «ελπίδα» της. Κοντεύει, δηλαδή, να είναι 30 χρονών συστηματική δουλειά. Ο κίνδυνος και, κυρίως, το πως θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί απ’ την εργατική, ανταγωνιστική μεριά, δεν έγιναν κατανοητά ούτε μετά την 11η/9ου στο αμέρικα, ούτε μετά τις διαδοχικές βόμβες / σφαγές στο ψαχνό στην ευρώπη (αγγλία, ισπανία, γαλλία, γερμανία). Τα στοιχειωδώς αντιρατσιστικά τμήματα των κοινωνιών είτε στις χριστιανικές είτε στις μουσουλμανικές κοινωνίες προσπάθησαν τίμια να αντιμετωπίσουν την θρησκευτική δαιμονοποίηση – «τρώγοντας», όμως, τα δικά τους αποθέματα πολιτισμικής ανοχής.

Το ζήτημα εξ αρχής, όπως το καταλάβαμε εμείς σαν αυτόνομοι εργάτες, ήταν αυτό: αν δεν θες να υποδείξεις με ένταση, μαζικότητα και διάρκεια τους πραγματικούς ενόχους αυτών των σφαγών, τους καθεστωτικούς μηχανισμούς δηλαδή (μυστικές υπηρεσίες, μήντια, δημαγωγούς γενικά), τότε, ελλείψει πραγματικού υπεύθυνου και ένοχου σαν εχθρού απέναντι, περιορίζεσαι – στην καλύτερη των περιπτώσεων – στην ανθρωπιστική άμυνα του give tolerance a chance.

Μ’ όλη της την καλωσύνη, αυτή η γραμμή άμυνας δεν μπορεί να αντέξει επ’ αόριστον τις διαρκείς εκατόμβες που προκαλεί ένας αντίπαλος που έχει σχέδιο, πόρους, και συγκεκριμένους σκοπούς. Ενώ είναι γνωστό ότι την “ισλαμική ριζοσπαστικοποίηση” σε όλη την ζώνη των μουσουλμανικών πληθυσμών, απ’ το μαρόκο ως τις φιλιππίνες, την οργάνωσε και την χρηματοδότησε απ’ την δεκαετία του ’90 το ουαχαβίτικο σαουδαραβικό καθεστώς (στέλνοντας, μεταξύ άλλων, τους κατάλληλα εκπαιδευμένους παπάδες σε πάμπολλα τζαμιά), σε συνεργασία με την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ, και πιθανότατα το Παρίσι και το Λονδίνο, καμμία μα καμμία σφαγή στο ψαχνό δεν είχε (για το μυαλό της μάζας των υπηκόων…) κρατικό αυτουργό. Αν, όμως, βγάλεις το “βασιλικό ζευγάρι” από μια παρτίδα σκάκι, εκείνο που απομένει είναι η ανεξήγητη αλληλεξόντωση των πιονιών, των αλόγων και των “αξιωματικών”… Κι αυτό το “ανεξήγητο”, που προκαλεί ζωώδικες αντιδράσεις (ή ζωώδικη υποστηρίξη σε ζωώδικες αντιδράσεις) ήταν απ’ την αρχή το επιδιωκόμενο!…

Δεν θα έπρεπε κανείς να αγνοεί το από που προήλθε η θεωρία “πόλεμος πολιτισμών”. Απ’ το αμέρικα ήρθε… Ούτε θα έπρεπε να αγνοεί κανείς τι επεδίωκε (από κάθε άποψη) εκείνη η θεωρία. Εμφανίστηκε σαν “διαπίστωση” – αλλά ήταν προκαταβολική υπόδειξη. Που τώρα έχει ξεχαστεί επειδή αφομοιώθηκε, ενσωματώθηκε μαζικά, έτσι ώστε να μην χρειάζεται πια η υπενθύμισή της. Ακόμα και για την θεωρία της “πολιτισμικής ασυμβατότητας” στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες δεν θα έπρεπε να ξεχνάει κανείς την προέλευση και τους στόχους της.

Ήταν και είναι τα πρωτοκοσμικά καπιταλιστικά συμφέροντα που κατασκεύασαν, αμέσως μετά το τέλος του 3ου παγκόσμιου (“ψυχρού”) πολέμου (και του “κομμουνιστικού κινδύνου”) αυτό το πεδίο “ερμηνειών” και πρακτικών, που προέρχεται κατευθείαν απ’ τις καλύτερες παραδόσεις της πρωτοκοσμικής αποικιοκρατίας: ανώτεροι πολιτισμοί εναντίον κατώτερων. Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός (μεγάλη παράδοση του χριστιανισμού) αποδείχθηκε το καλύτερο, πιο εύκολα καλλιεργίσιμο και πιο εύκολα αξιοποιήσιμο “πολιτιστικό στοιχείο αντίθεσης / σύγκρουσης”, σ’ ένα παγκοσμιοποιημένο καταναλωτικά (και συμβολικά) περιβάλλον όπου άλλα ιδεολογικά σημεία μπορούσαν να διαχεόνται, να συμπλέκονται· και πάντως δεν προσφέρονταν για την οργάνωση σταθερών και μεγαλομοριακών μετώπων αναμέτρησης. Δεν αναφερόμαστε μόνο στον “θρησκευτικό φονταμενταλισμό” των “κατώτερων πολιτισμών” – αλλά, κυρίως, στον “θρησκευτικό φονταμενταλισμό” των “ανώτερων πολιτισμών” της δύσης· δηλαδή στον χριστιανισμό, και μάλιστα σε διάφορες σκληροπυρηνικές εκφάνσεις του.

Επειδή αυτό το σχήμα δουλεύτηκε και χρηματοδοτήθηκε συστηματικά εδώ και 30 χρόνια, ίσως δεν χρειάζεται πια να είναι οι δράστες των “θρησκευτικών πολέμων” (ασχέτως “πίστης”) πράκτορες της μίας ή της άλλης υπηρεσίας· αν και προφανώς είναι προτιμότερο να είναι τέτοιοι, για διάφορους λόγους. Η πίεση στην αμυντική γραμμή της tolerance είναι αθροιστική, σωρευτική. Ακόμα και μια τυχαία πυρκαγιά στη Νotre Dame μπορεί εύκολα να εγγραφεί στο κατακάθι της θρησκευτικής πόρωσης. Μαζί με τις εύκολα διαδόσιμες “θεωρείες συνωμοσίας”. Η “ανοχή” δεν θα εξαφανιστεί. Ξεδοντιάζεται όμως πολιτικά με συστηματικό τρόπο· ώσπου να γίνει (αν δεν έχει γίνει ήδη) εντελώς γραφική…

Ακόμα κι αν ματαιοπονούμε, θα το επαναλάβουμε και θα επιμείνουμε όσο μπορούμε: αν δεν μπορεί ή δεν θέλει ο καθένας να καταλάβει ποιοί οφελούνται και, κατά συνέπεια, ποιοί είναι οι οργανωτές αυτού του Θεάματος “θρησκευτικών σφαγών”, τότε καθόλου δεν την έχει γλυτώσει.

Είναι, απλά, ζήτημα ιδεολογίας. (Και πράγματι πολλοί περισσότεροι σκοτώνονται από τροχαία στον πλανήτη παρά από σφαγές στο ψαχνό. Από που, όμως, παράγεται η ιδεολογία του εμπόλεμου κοινωνικού μπετοναρίσματος; Απ’ την άσφαλτο ή απ’ τις εκκλησίες;)

(φωτογραφία: Αυτό το πλάνο απ’ την καμμένη Notre Dame ήταν σκόπιμα το μακράν πιο δημοφιλές των δυτικών καθεστωτικών μήντια, που σπρώχτηκε από άκρη σ’ άκρη στον πλανήτη. Προκειμένου για την καταστροφή ενός κτιρίου, δεν είναι δύσκολο να καταλάβετε το γιατί προβλήθηκε αυτό (ενώ τα μήντια των μουσουλμανικών κοινωνιών ήταν το μόνο που δεν “έπαιζαν”): ο «σταυρός» εδώ δεν είναι απλά «κάτι που διασώθηκε» (υπάρχουν πολύ περισσότερα και σημαντικότερα στο συγκεκριμένο κτίριο!). Είναι το «απόλυτο σύμβολο» – η θρησκευτική εκδοχή του θριαμβευτή φοίνικα που ορθώνεται πάνω απ’ τις στάχτες! Το “θαύμα της χριστιανικής πίστης”! Προβάλλεται «υπεράνω της καταστροφής», φωτισμένος κατάλληλα, καθαρά σαν απειλή, σαν ο μελλοντικός εκδικητής…

Αυτή η φωτογραφία έχει γίνει ήδη το «φυλαχτό» των πρωτοσμικών φασιστών / “στραυροφόρων”… Και γι’ αυτό, ακριβώς, κατασκευάστηκε και κυκλοφόρησε…)

Η «νέα μέση Ανατολή» 1

Δευτέρα 1 Απρίλη. Χτες, τελειώναμε το «παιχνίδια με το διάολο 3» μ’ αυτήν την παρατήρηση:

Ωστόσο δεν υπάρχει κανένας νόμος της φύσης που να εξασφαλίζει ότι αυτή η τακτική, που συμπυκνώνεται στο «καταστρέφω ή μπλοκάρω τις ενεργειακές εξαγωγές των ανταγωνιστών μου – ενισχύω τις δικές μου και των στενών συμμάχων μου» είναι και θα παραμείνει μονοπώλιο της Ουάσιγκτον!!! Μπορούν, κάλιστα, να την εφαρμόσουν (για τα δικά τους συμφέροντα) και οι ανταγωνιστές της… Και αυτό ακριβώς θα κάνουν. Προς το παρόν με μισο-ήπιο τρόπο…

Καιρός να ρίξουμε λίγο περισσότερο φως στις εξελίξεις στη μέση Ανατολή, εξελίξεις που έχουν στο κέντρο τους το μπλοκ της Αστάνα, ενισχυμένο (πάντα διακριτικά) απ’ το Πεκίνο. Θα μπορούσε πολύ εύκολα αυτές οι εξελίξεις να μπουν κάτω απ’ την επικεφαλίδα “η άλλη ενεργειακή σταθερότητα”… Αλλά δεν παίζουμε με τις λέξεις…

Κάποιοι (όχι τυχαίοι) μιλούν για την συγκρότηση μιας καινούργιας μεσανατολικής συμμαχίας (για την οποία σας ενημερώνουμε εδώ και δύο περίπου χρόνια) τώρα πια ανοικτά και επίσημα: ανάμεσα στην Άγκυρα, την Τεχεράνη και την Ντόχα.

Ένα χρονικό σημείο πύκνωσης είναι το καλοκαίρι του 2017, όταν η Ντόχα βρέθηκε «τιμωρημένη» απ’ το Ριάντ και τις συμμαχικές πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου, αποκλεισμένο εμπορικά, και με την απειλή στρατιωτικής εισβολής. Τότε το καθεστώς της Ντόχα υπερασπίστηκαν πρακτικά και αποτελεσματικά τόσο η Τεχεράνη όσο και η Άγκυρα. Όχι μόνο έστειλαν φορτία με τα εμπορεύματα που έλειψαν ξαφνικά λόγω του εμπορικού αποκλεισμού· η Άγκυρα έστειλε και στρατό στην (υπαρκτή ήδη) βάση της στο κατάρ.

Στο φόντο των εξελίξεων στο συριακό πεδίο μάχης, όπου και τα τρία κράτη βρίσκονταν ήδη απ’ το 2016 στην ίδια μεριά (μαζί με την Μόσχα και την Δαμασκό), η γρήγορη «φιλική ανταπόκριση στα ζόρια» του καταριανού καθεστώτος ήταν η απόδειξη ότι μια τέτοια συνεργασία μπορεί πράγματι να είναι αποτελεσματική: ο φιλόδοξος τοξικός του Ριάντ και ο επίσης φιλόδοξος μέντορας του απ’ το Ντουμπάι, έσπασαν τα μούτρα της στην εκστρατεία «τιμωρίας» των σεΐχηδων της Ντόχα…

Η «νέα μέση Ανατολή» 3

Δευτέρα 1 Απρίλη. Ποιοί είναι οι σημαντικότεροι στόχοι αυτής της «συνεννόησης»; Αφενός να εξουδετερωθεί η αμερικανική επιρροή (και έδραση) στην ευρύτερη περιοχή – κι αυτό αφορά τις ypg… Αφετέρου η εξασφάλιση του ότι ο καταριανό και το ιρανικό φυσικό αέριο, μαζί με το πετρέλαιο του ιράν, του ιράκ και της συρίας, θα φτάσουν μελλοντικά, μέσω αγωγών, που θα διατρέχουν ιράν, ιράκ, συρία (και θα διακλαδώνονται προς τουρκία μεριά, προς τα βόρεια, για να συναντηθεί το καταριανό και το ιρανικό γκάζι με το ρωσικό στον turk stream…), ως τις συριακές (ή και τις λιβανέζικες) όχθες της Μεσογείου. Πρώτη επιλογή λιμανιού η Λατάκεια… Οι αγωγοί αυτοί (έτσι πάει ο σχεδιασμός) θα συνοδεύονται στην χάραξή τους από δίκτυα ηλεκτρισμού και υποδομές χερσαίων μεταφορών, οδικών και σιδηροδρομικών. (Ο χάρτης βοηθάει να φανταστείτε αυτές τις “γραμμές”…)

Χρειάζεται, άραγε, να το θυμίσουμε; Η κατασκευή (και η εκμετάλλευση) των αγωγών θα είναι δουλειά της αρμόδιας εταιρείας: της gazprom. Όσο για το σύνολο των project έχουν κάτι πολύ περισσότερο απ’ τις ευλογίες του Πεκίνου, σαν τμήμα των «δρόμων του μεταξιού». Έχουν, εύλογα, και τις προοπτικές της απαραίτητης χρηματοδότησης. Στις 19 Μάρτη του 2019 ο κινέζος υπουργός εμπορίου Zhong Shan δήλωσε ότι «το ιράν είναι στρατηγικός εταίρος της κίνας στη μέση Ανατολή»… Συμμπληρώνοντας ότι «… Η κίνα είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος και εισαγωγέας ιρανικού πετρελαίου» – η έσχατη “αμαρτία”, αυτό που προσπαθεί να μπλοκάρει η Ουάσιγκτον… Το Πεκίνο όμως δεν κάνει δωρεάν φιλοφρονήσεις.

Εννοείται πως άμεσα ή έμμεσα η Μόσχα είναι παρούσα σ’ όλες αυτές τις εξελίξεις. Είναι απαραίτητη, καθώς, μετά από έναν πόλεμο με τόσο αίμα στο ιράκ και στη συρία (που δεν έχει τελειώσει) στη βάση των αμερικανικών – ισραηλινών – σαουδαραβικών σχεδιασμών, κανείς δεν είναι αφελής: η ανατροπή των δεδομένων, και αυτή η «σπονδυλωτή» επέκταση του μπλοκ της Αστάνα, αργά ή γρήγορα θα ξαναοδηγήσει σε σύγκρουση· αυτή τη φορά ίσως πολύ χειρότερη.

Λέμε «άμεσα ή έμμεσα» η Μόσχα είναι παρούσα σ’ αυτές τις εξελίξεις. Για παράδειγμα στις 19 Μάρτη, ενώ συνεχιζόταν η συνάντηση των αρχικαραβανάδων ιράκ, ιράν και συρίας στη Δαμασκό, ο ρώσος υπ.αμ. Sergei Shoigu ταξίδεψε κι αυτός στη Δαμασκό. Εκτός απ’ τον Άσαντ και τους ρώσους καραβανάδες στη συρία, συναντήθηκε με όλο το συριακό επιτελείο. Και δεν κουβέντιασαν για τις προόδους των παιδιών τους στο σχολείο – το λέμε κατηγορηματικά.

Στις «τοπικές αντιπαλότητες» της μέσης Ανατολής, η Μόσχα ως τώρα κρατάει μια στάση παρόμοια μ’ εκείνη απέναντι στο Τόκιο, σαν μέλος του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ: προσπαθεί είτε να «αποσπάσει» είτε να «ουδετεροποιήσει» το Τελ Αβίβ. Με δεδομένο ότι εκτός απ’ τις ypg (και από στρατιωτική άποψη πολύ περισσότερο απ’ αυτές) η άκρη του αμερικανικού μιλιταριστικού βραχίονα στην μέση Ανατολή (όπως την κοιτάει κανείς απ’ την μεριά της Μεσογείου) είναι το μιλιταριστικό, απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς, η Μόσχα ξέρει (και οι πάντες καταλαβαίνουν) πως έχει μεγάλη σημασία οι όποιες συμμαχίες, επενδύσεις και εξελίξεις να προχωρήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο χωρίς περιττές «προκλήσεις» σε βάρος του Τελ Αβίβ. Φυσικά όλοι καταλαβαίνουν και το ανάποδο: ότι αυτές οι «προκλήσεις» έρχονται απ’ την μεριά του ισραήλ και των ηπα…

Εν τέλει, αυτές οι εξελίξεις, έχουν ηχηρές συνέπειες και στο Ριάντ. Ο πατέρας βασιλιάς Salman έχει μισο-απολύσει τον διάδοχο τοξικό γυιό του (και κολλητό του αμερικάνου σώγαμπρου Kushner), αφαιρώντας του κρίσιμες αρμοδιότητες… Και φαίνεται να ψάχνει τον τρόπο για να κάνει μια κάποια στροφή προς τη «νέα πραγματικότητα», χωρίς να διακινδυνέψει την οργή τόσο του Τελ Αβίβ όσο και της Ουάσιγκτον…

Τοξικό θα ψάχνουμε και τοξικό δεν θα βρίσκουμε… Αλλά όλο και περισσότερα γίνονται τοξικά!

Παιχνίδια με τον διάολο 3

Κυριακή 31 Μάρτη. Όχι… Σε πρώτο χρόνο η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη «πετρελαϊκή αυτάρκεια» των ηπα – μια εκστρατεία που ξεκίνησε σταδιακά απ’ τα ‘00s – και, στη συνέχεια, η «ενεργειακή αφθονία» (που άρχισε να κορυφώνεται απ’ το 2012 και μετά, όταν ο Obama ανακήρυξε την εκμετάλλευση των σχιστολιθικών κοιτασμάτων σε «εθνική προτεραιότητα») είναι, κυρίως, ζήτημα γεωπολιτικής ηγεμονίας.

Το πρώτο και πιθανότατα το σημαντικότερο που θέλει να κρατήσει η Ουάσιγκτον είναι τον διεθνή κύκλο κυκλοφορίας του δικού της «εθνικού» νομίσματος, του δολαρίου, ως πετρο-δολαρίου· με (προτιμώμενη) συμμετοχή του Ριάντ και των υπόλοιπων πετροδικτατοριών της αραβικής χερσονήσου· αλλά εν ανάγκη και χωρίς αυτές. Καθώς η «ενέργεια» είναι βασικό καπιταλιστικό εμπόρευμα, το νόμισμα με το οποίο γίνονται οι αγοραπωλησίες υδρογονανθράκων είναι de facto νόμισμα γενικών διεθνών συναλλαγών· αλλά και αποθεματικό νόμισμα.

Μεσοπρόθεσμα (αυτή είναι η διατυπωμένη από καιρό γνώμη μας) η «ενεργειακή χειραφέτηση» της Ουάσιγκτον απ’ την αραβική χερσόνησο μπορεί να εξελιχθεί και σε «γεωπολιτική χειραφέτηση» (αν συμφωνήσει και το φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ): τότε οι πετροχούντες θα ξαναγίνουν αμμόλοφοι… Εν τω μεταξύ όμως το ψοφιοκουναβιστάν ασκεί μια επιθετική έως βίαιη «εξωτερική πολιτική» εξαγωγών του πετρελαίου και του (υγροποιημένου) φυσικού αέριου του προκειμένου να κρατήσει το δολάριο σε όσο μεγαλύτερη διεθνή κυκλοφορία γίνεται. Κι αυτό, πέρα απ’ αυτές καθεαυτές τις αμερικανικές εξαγωγές, μπορεί να ενισχυθεί και από οποιαδήποτε «συμμαχική παραγωγή» υδρογονανθράκων τιμολογείται σε δολάρια… Απ’ την στιγμή, πάντως, που η Ουάσιγκτον “επαν-εθνικοποίησε” ουσιαστικά τόσο την εξόρυξη υδρογονανθράκων  όσο και την προώθηση της κυκλοφορίας των πετροδολαρίων, ένα είναι το βέβαιο σύνθημα: θάνατος στους ανταγωνιστές!

Τον Οκτώβρη 2011 η τότε διοίκηση Obama δημιούργησε το «γραφείο ενεργειακών πηγών» (bureau of energy resources, ΒΕR), με 6 υποδιευθύνσεις, εκ των οποίων η μία αφορά την ευρώπη, το “δυτικό ημισφαίριο” και την αφρική (θεωρώντας τα, προφανώς, μια ενιαία ενεργειακή ενότητα), μια ακόμα αφορά την μέση Ανατολή και την ασία, ενώ μια τρίτη την προπαγάνδα και τις προβλέψεις. Θεωρείται κάτι σαν “στρατηγείο”, κάτι σαν “ενεργειακό πεντάγωνο” των ηπα.

Ωστόσο δεν υπάρχει κανένας νόμος της φύσης ή του καπιταλισμού που να εξασφαλίζει ότι αυτή η τακτική, που συμπυκνώνεται στο «καταστρέφω ή μπλοκάρω τις ενεργειακές εξαγωγές των ανταγωνιστών μου – ενισχύω τις δικές μου και των στενών συμμάχων μου» είναι και θα παραμείνει μονοπώλιο της Ουάσιγκτον!!! Μπορούν, κάλιστα, να την εφαρμόσουν (για τα δικά τους συμφέροντα) και οι ανταγωνιστές της… Και αυτό ακριβώς κάνουν. Προς το παρόν με μισο-ήπιο τρόπο…

Και τα καλύτερα

Κυριακή 10 Μάρτη. Όταν ήταν “νέο” στο πολιτικό στερέωμα το ψόφιο κουνάβι, όταν δηλαδή βρισκόταν ακόμα στη φάση της προεκλογικής εκστρατείας του, οπότε δεν είχαν πέσει πάνω στις φαρδιές πλάτες του όλα αυτά τα κυβερνητικά βάρη (που πέφτουν εδώ και δύο χρόνια…) είχε όνειρα και ορέξεις.

Ο Erik Prince είναι γνωστό μεγα-κάθαρμα: ιδρυτής και ιδιοκτήτης της εταιρείας ιδιωτικού στρατού blackwater, που μετά τα όσα έκανε στο κατεχόμενο ιράκ (με πιο γνωστό την σφαγή στην πλατεία Nisour, στη Βαγδάτη, στις 16 Σεπτέμβρη του 2007), της άλλαξε διάφορα ονόματα (σήμερα λέγεται “academi”), έπαθε μια μικρή «κρίση ειλικρίνειας» χτες, συνεντευξιαζόμενος στο al Jazeera. Και «θυμήθηκε» κάτι που γυρόφερνε καιρό αλλά είχε κρύψει όταν κατέθεσε ένορκα στην επιτροπή μυστικών υπηρεσιών της αμερικανικής βουλής (στις 30 Νοέμβρη του 2017): μια συνάντησή του στον «πύργο Trump» στις 3 Αυγούστου του 2016.

Ποιοί συμμετείχαν στο meeting εκτός απ’ τον χάρο «πρίγκηπα»; Οι εξής: ο Donald Trump Junior, υιός του ψόφιου κουναβιού και υποψήφιου προέδρου· ο George Nader, πρώην στέλεχος της blackwater, σαν εκπρόσωπος των πριγκήπων διαδόχων της σαουδικής αραβίας (του τοξικού δηλαδή) και των ενωμένων αραβικών εμιράτων (του τοξικότερου…)· ο Stephen Miller, τότε απ’ τους επικεφαλής της προεκλογικής καμπάνιας του ψόφιου κουναβιού και σήμερα απ’ τους βασικούς συμβούλους του· και ο Joel Zamel, ιδιοκτήτης της ισραηλινής εταιρείας Psy-Group, που «αξιοποιεί» (επι πληρωμή φυσικά!) πρώην πράκτορες της μοσάντ και των άλλων υπηρεσιών του Τελ Αβίβ, ειδικεύεται στις «ψυχολογικές επιχειρήσεις» και στη χειραγώγηση των social media, και είχε ήδη αναλάβει μια δουλειά χειραγώγησης των social media για λογαριασμό του ψόφιου κουναβιού.

Τι θέματα απασχολούσαν εκείνη την εκλεκτή παρέα; Δύο: η ενίσχυση της προεδρικής υποψηφιότητας του ψόφιου κουναβιού στην τελική ευθεία της· και η μελλοντική οργάνωση προβοκατόρικων επιχειρήσεων αποσταθεροποίησης στο ιρανικό έδαφος, από μισθοφόρους…

Το ότι το ψόφιο κουνάβι χρωστάει κάτι απ’ την καρέκλα του (ας πούμε τα δύο απ’ τα τέσσερα πόδια) στο Τελ Αβίβ, στο Ριάντ και στο Ντουμπάι είναι προφανές… Το ότι μέρος του deal αυτής της υποστήριξης ήταν η αποσταθεροποίηση του ιρανικού καθεστώτος τεκμαίρεται λογικά… Σαν άνθρωπος της πιάτσας (: βιτρίνα για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, τι άλλο είναι οι business του real estate;) το ψόφιο κουνάβι δεσμεύεται απ’ τα ιδιωτικά deal που έχει κάνει· αν και τώρα μπορεί να επικαλεστεί το «Προσπαθώ, δεν βλέπετε; Αλλά δεν έχει βγει ακόμα…»

Το θέμα είναι όμως τώρα ότι ο χάρος «πρίγκηπας» μπορεί να κληθεί σε απολογία κατηγορούμενος για ψευδορκία απέναντι στην αμερικανική βουλή. Κι άλλοι το έπαθαν στις σε εξέλιξη έρευνες για τα νταραβέρια του ψόφιου κουναβιού, και αναγκάστηκαν να ανοίξουν το στόμα τους.

Κι αν αρχίσει να πέφτει περισσότερο φως στο ρόλο της Psy-Group (την οποία χρησιμοποιούν εντατικά και τα φιλο-ισραηλινά λόμπι…) στο αμέρικα;

(φωτογραφία: Σκέψου να πέσεις απο ‘κει πάνω…)

Family affairs…

Σάββατο 9 Μάρτη. Έχει το ενδιαφέρον του, κάθε άλλο παρά κουτσομπολίστικο, το ενδοοικογενειακό “δράμα” στο παλάτι του Ριάντ, ανάμεσα στον πατέρα (και βασιλιά ακόμα) Salman bin Abdulaziz al Saoud και τον τοξικό γυιό (διάδοχο) του· αν τα πράγματα είναι όπως τα παρουσίασε προχτές ο καθεστωτικός guardian. Απ’ την άποψη της παλατιανής τάξης ο πατέρας μπορεί να κάνει στην άκρη τον γυιό, χωρίς να βάψει τα χέρια του με αίμα. Το ανάποδο όμως, το να ξεφορτωθεί ο γυιός τον πατέρα, θα είναι κανονικό πραξικόπημα.

Κατά τον guardian η «κρίση» που υπάρχει εδώ και μήνες, επιδεινώθηκε ραγδαία κατά την διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψης του πατέρα (βασιλιά) στο Κάιρο. Ο χουντοSisi φαίνεται ότι προτιμάει τον τοξικό για παρέα… Οι μπιστικοί του βασιλιά τον ειδοποίησαν ότι ενόσω θα βρίσκεται στο Κάιρο κινδυνεύει να χάσει το κεφάλι του από την προσωπική του φρουρά (μιας και κάποιοι είναι «πιστοί» του τοξικού) και να μην το βρει ποτέ, παρά σαν αποκαΐδια κάποιο φούρνο της πρεσβείας… Πράγμα που ανάγκασε τον πατέρα (βασιλιά) να στείλει όλη την ακολουθία του πίσω στο Ριάντ και την αντικαταστατήσει από καρατσεκαρισμένους δικούς του έμπιστους. Όλα αυτά ενώ βρισκόταν στο Κάιρο. Στην επιστροφή διεμήνυσε στο γυιό ότι «δεν θέλει να τον βλέπει στα μάτια του» – με αποτέλεσμα ο τοξικός να μην είναι στην υποδοχή του πατρός βασιλιά, κάτι εξαιρετικά ασυνήθιστο με βάση το πρωτόκολλο.

Μία απ’ τις βασικές αντιθέσεις σ’ αυτό το ενδοοικογενειακό δράμα προκύπτει πως είναι ότι ο τοξικός έχει αποδεχθεί το αμερικανικό και ισραηλινό «deal του αιώνα» για την παλαιστίνη· που απλά νομιμοποιεί το «μεγάλο ισραήλ» (δηλαδή την κατοχή) ελπίζοντας να εξαγοράσει τους παλαιστίνιους με «επενδύσεις» στα λίγα μπαντουστάν που θα τους απομείνουν σαν «κράτος». Ο τοξικός το έχει δείξει ξανά και ξανά: το μόνο που κοιτάει και τον ενδιαφέρει (εκτός απ’ τα γεννητικά του όργανα) είναι οι τσέπες του. Δεν καταλαβαίνει όμως πολλά ούτε καν στο ζήτημα «καπιταλιστικός κόσμος» – ας αφήσουμε τα υπόλοιπα. Είναι ένας άραβας γιάπης, και τίποτα περισσότερο. Σαν πλούσιος κληρονόμος έχει όλα τα χαρακτηριστικά τέτοιων τύπων…

Ο 83χρονος πατέρας απ’ την άλλη, χρόνια στο κουρμπέτι, ξέρει πολύ καλά: αν το Ριάντ περάσει ανοικτά στον γεωπολιτικό στάβλο του Τελ Αβίβ, οι μεγάλες μάζες των πληβείων ή/και των μεσοστρωματικών αράβων που είναι αντίθετες θα κατακτηθούν αργά ή γρήγορα απ’ την Άγκυρα (οι σουνίτες) και απ’ την Τεχεράνη (οι σιΐτες). Αυτό θα είναι δρόμος χωρίς γυρισμό: με τέτοιες κολεγιές το βασίλειο των Σαούντ θα χάσει τη νομιμότητά του στον μουσουλμανικό κόσμο γενικά σαν «προστάτης των ιερών τόπων» (της Μέκκα και της Μεδίνα), και ούτε ο ισραηλινός ούτε ο αμερικανικός στρατός θα τρέξουν να το σώσουν απ’ την διάλυση: την δουλειά τους θα την έχουν κάνει. Με δυο λόγια είναι εύλογο να θεωρεί αυτοκτονία την «πολιτική» του τοξικού. (Δεν θα μας έκανε καμμία εντύπωση αν ο πατέρας έχει μετανοιώσει που έκανε τον τοξικό γυιό του διάδοχο, κι αν έχει αρχίσει να το θεωρεί επικίνδυνα ηλίθιο…)

Είναι, όμως, 83 χρονών. Αν αύριο πάθει συγκοπή και τα κακαρώσει ποιος θα πει «τον έφαγαν τον άνθρωπο»;

Αυτός που θα μπορούσε να τον στηρίξει διακριτικά είναι, παραδόξως, η Άγκυρα. Όπως φαίνεται ότι το καταλαβαίνουν καλά στη Μόσχα, στο Πεκίνο και αλλού, για τα επόμενα δύο ή τρία χρόνια είναι προτιμότερο το συστηματικό ξεδόντιασμα της όποιας ηγεμονίας των ηπα και των συμμάχων της, παρά μια «θερμή» αναμέτρηση. Σ’ αυτή την τακτική τόσο το τουρκικό καθεστώς όσο και το ιρανικό με χαρά θα έβλεπαν τον τοξικό να απολύεται, έτσι ώστε να μην τον έχουν μπροστά τους τα επόμενα χρόνια. Για τον δικό τους σχεδιασμό λίγα χρόνια ρεαλιστικής εξουσίας του τωρινού βασιλιά, που θα φρέναρε τα αμερικανικά και ισραηλινά σχέδια για την μέση Ανατολή, δεν θα ήταν καθόλου άσχημη ιδέα.

Αλλά για να προσφέρει ένα τέτοιο διακριτικό στήριγμα η Άγκυρα στις ενδοΡιάντ κόντρες πρέπει να ξανασηκώσει ψηλά τη σημαία της δολοφονίας του Khashoggi. Η οποία, παρεπιπτόντως, συνεχίζει να ανεμίζει στα νομοθετικά σώματα στην Ουάσιγκτον, καθώς βρίσκεται σε εξέλιξη η προώθηση όχι μόνον ενός αλλά περισσότερων νόμων για να επιβληθούν κυρώσεις κατά του Ριάντ. Όχι μόνο για την για την συγκεκριμένη δολοφονία αλλά και για τον πόλεμο στην υεμένη, τους βασανισμούς και τις δολοφονίες αντιφρονούντων, καθώς και την φυλάκιση και τον βασανισμό αντικαθεστωτικών γυναικών. Κατά την washington post θα πρέπει πλέον να μπει στη σειρά των κατηγορούμενων και το ψόφιο κουνάβι, που συνεχίζει να καλύπτει τον τοξικό…

Ας το θυμίσουμε: απ’ τον Δεκέμβρη η αμερικανική γερουσία έχει αποφανθεί ομόφωνα ότι ο τοξικός διέταξε την δολοφονία του Khashoggi…

Ας θυμίσουμε και το άλλο: εκείνη η υπόθεση με τα 300 (χιλιάδες) βλήματα που έχει θαφτεί;