Tag: ρωσία

Ζήτω το ’21!!!..

Κυριακή 1 Απρίλη. Ούτε στον verbal μιλιταρισμό δεν τα καταφέρνει καλά το φαιορόζ γκουβέρνο· μέσω του «αρμόδιου» ακροδεξιού ψεκασμένου υπ.αμ. Αυτός «απειλεί» την Άγκυρα με … επανάληψη του 1821 (πάμε γερά: αγία λαύρα και ξερό ψωμί!)… και το τουρκικό καθεστώς του θυμίζει το 1922… Σαν πιο πρόσφατο «μετράει περισσότερο», έτσι δεν είναι;

Όσα κι αν είναι τα γαυγίσματα απο ‘δω κι απο ‘κει, στην Άγκυρα έχουν σοβαρές δουλειές. Σε τρεις ημέρες, στις 4 Απρίλη, θα γίνει συνάντηση κορυφής των «τριών εγγυητριών δυνάμεων» για την συρία. Πούτιν, Ρουχανί, και φυσικά Ερντογάν, το “μπλοκ της Astana”. Το timing δείχνει ιδανικό: ο μεν τουρκικός στρατός και το f.s.a. πεζικό του πέτυχε στην Afrin, ενώ ο συριακός και οι σύμμαχοί του στην ανατολική Ghouta. Επιπλέον, το ψόφιο κουνάβι, σ’ ένα απ’ τα γνωστά σολαρίσματά του, ανακοίνωσε ότι «ο αμερικανικός στρατός θα φύγει πολύ γρήγορα» απ’ την συρία – δεν εννοούσε τρέχοντας… Κανείς δεν τον παίρνει στα σοβαρά, αλλά η δήλωσή του είναι αρκετή για να προκαλέσει ανησυχία έως σύγχιση στις τάξεις του pkk και, υποθέτουμε, ξενέρωμα σε όσους κούρδους (και μη…) στη συρία έχουν επιλέξει να είναι το πεζικό του αμερικανικού πενταγώνου. Το γεγονός ότι προχτές το ψόφιο κουνάβι “πάγωσε” ένα “πακέτο βοήθειας” 200 μυρίων δολαρίων προς τις ypg, προσθέτει ανατριχίλα… Οι επόμενες εβδομάδες θα είναι αγχώδεις σ’ αυτόν τον τομέα του συριακού πεδίου μάχης. (Η ασταμάτητη μηχανή, “κόντρα στο ρεύμα”, τα έχει πει έγκαιρα αυτά…)

Ο Πούτιν θα βρίσκεται στην τουρκία μια μέρα πριν, απ’ τις 3 Απρίλη. Πρόκειται να παραβρεθεί στη θεμελείωση του (ρωσικής κατασκευής) πυρηνικού σταθμού στο Akkuyu, στον τουρκικό νότο. Και, επιπλέον, να συμμετάσχει (ή να ευλογήσει) μια ακόμα σύνοδο, έβδομη κατά σειρά, του “τουρκο-ρωσικού συμβουλίου συνεργασίας”, που θα συνεδριάσει κι αυτό στις 3 Απρίλη.

Θα πει καμιά “καλή κουβέντα” ο Πουτινάκος για το φλέγον ελληνικό “εθνικό θέμα”, τους δύο κρατούμενους καραβανάδες; Ίσως πει κάτι προσφιλές στην ελλάδα, αγαπημένο απ’ το θέμα των 8 χουντοκαραβανάδων: “ας αφήσουμε την δικαιοσύνη να κάνει την δουλειά της”…

Θα κάτσω μέσα

Σάββατο 31 Μάρτη. Τελικά, λένε, το δηλητηριώδες (;) αέριο (;) που παραλίγο να σκοτώσει (;) τους Skripal, το είχε ψεκάσει ο μοχθηρός Πούτιν (μέσω των πρακτόρων του φυσικά…) στην … πόρτα του σπιτιού τους! Μετά από 3 εβδομάδες ερευνών, κι αφού ενδιάμεσα είχαν διατυπωθεί πολλές υποθέσεις, οι άγγλοι ερευνητές το βρήκαν: η «μεγαλύτερη συγκέντρωση» του τοξικού ήταν στην εξώπορτα.

Δεν μπορούμε να το φανταστούμε ακριβώς πως μια επιχείρηση δολοφονίας γίνεται μέσω «δηλητηριασμένης πόρτας» (για φρούτα, για φαγητά, ξέραμε· για πορτοπαράθυρα όχι…) , αλλά δεν έχει σημασία – άσχετοι είμαστε. Υπάρχει μόνο ένα προβληματάκι. Οι Skripal άνοιξαν την (εν αγνοία τους) «δηλητηριασμένη πόρτα», για να βγουν απ’ το σπίτι, στις 9 το πρωί. «Κατέρρευσαν» στις 4 το απόγευμα, αφού είχαν κάνει κανονικά τη βόλτα τους, είχαν πιεί τον καφέ τους, είχαν φάει…

Αν αυτό το υποτιθέμενο σούπερ φονικό όπλο ρωσικής κατασκευής κάνει 7 ολόκληρες ώρες για να δράσει, τότε αντί για απελάσεις οι «θορυβημένοι» στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο και στους συμμάχους τους πρέπει να κάνουν μήνυση στη Μόσχα! «Μας κάνετε ρεζίλι με τέτοια ψευτοχημικά – είστε απατεώνες!!!»

Συρία

Σάββατο 31 Μάρτη. Κατά τους καθεστωτικούς Los Angeles Times (27 Μάρτη) η «άτυπη» αμερικανίδα υπ.εξ. Nikki Haley (πρέσβειρα της Ουάσιγκτον στον οηε) θύμωσε πολύ με την εξέλιξη της κατάστασης στην ανατολική Ghouta. Για την ακρίβεια έχει θυμώσει πολύ με την συνθηκολόγηση των αντικαθεστωτικών ενόπλων…. Πολιορκία. Πείνα. Και παράδοση… (είπε μιλώντας σε σύσκεψη του συμβουλίου ασφαλείας). Αυτός είναι ο φρικτός, ασταμάτητος ρυθμός του Συριακού πολέμου. Καθώς βρισκόμαστε εδώ το τρίτο βήμα – η παράδοση – συμβαίνει τώρα στην ανατολική Ghouta.

Τι έγινε, άραγε, στη Raqqa; Τι έγινε άραγε στην Manbij; Το ίδιο «φρικτό»: πολιορκία, πείνα, παράδοση… Αλλά τότε οι πολιορκητές ήταν «καλοί» ο αμερικανικός στρατός και το ypg πεζικό του.

Είναι σίγουρο ότι η σιδηρά κυρία Haley για άλλο πράγμα έχει θυμώσει: επειδή ο στρατός που εκπροσωπεί δεν πρόλαβε να τιμωρήσει το συριακό καθεστώς για την «γενοκτονία» που κάνει στην ανατολική Ghouta. Αφού φεύγουν απο εκεί οι αντικαθεστωτικοί, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να περιμένει (για να φτιάξει…) άλλη “ευκαιρία”…

Κορέες

Παρασκευή 30 Μάρτη. Κανονίστηκε: στη χθεσινή συνάντηση υψηλόβαθμων αντιπροσωπειών της βόρειας και της νότιας κορέας, το ραντεβού του Kim και του Moon οριστικοποιήθηκε για τις 27 Απρίλη. Στην ιστορία του χωρισμού της κορεατικής χερσονήσου σε δύο κράτη, μετά τον αμερικανοκίνητο πόλεμο ανάμεσα στο 1950 και το 1953, αυτή (θα) είναι η τρίτη μόλις συνάντηση κορυφής (οι προηγούμενες είχαν γίνει το 2000 και το 2007). Αλλά θα είναι η πρώτη που θα γίνει σε νοτιοκορεατικό έδαφος (οι δύο προηγούμενες είχαν γίνει στην Πγιονγκγιάνγκ): μερικά μέτρα μέσα στη νοτιοκορεατική μεθόριο, στα πέριξ της «ουδέτερης ζώνης» που χωρίζει χερσαία τα δύο κράτη. Είναι κι αυτός ένας συμβολισμός μέσα στους υπόλοιπους που έχουν ξεδιπλωθεί απ’ τις αρχές του χρόνου.

Στις 4 Απρίλη υψηλόβαθμες αντιπροσωπείες των δύο κορεών θα ξανασυναντηθούν, για την προετοιμασία της 27ης Απρίλη. Ας είναι σαφές ότι ως εκείνη την ημέρα (με όσες ενδιάμεσες συναντήσεις χρειαστούν) θα έχουν συγκεκριμενοποιηθεί όλες οι συμφωνίες που θα ανακοινώσουν τα δύο κορεατικά αφεντικά.

Ας είναι σαφές κι αυτό: όλα αυτά γίνονται ουσιαστικά ερήμην της Ουάσιγκτον (… ενημερώνεται τηλεφωνικά…), όχι όμως του Πεκίνου και της Μόσχας.

Για παράδειγμα: αμέσως μετά την αναχώρηση του Kim απ’ το Πεκίνο, προχτές, και ενώ βρισκόταν χτες σε εξέλιξη η συνάντηση των δύο κορεατικών αντιπροσωπειών, ο Yang Jienchi, μέλος του πολιτικού γραφείου της κ.ε. του κινεζικού κ.κ. πέταξε ως την Σεούλ για να ενημερώσει τον Moon… Όλα “στόμα με στόμα”…

(φωτογραφία πάνω: αριστερά ο νοτιοκορεάτης υπουργός ενοποίησης Cho Myoung-gyon, και δεξιά ο ομόλογός του βορειοκορεάτης Ri Son-Gwon, χτες στη βορειοκορεατική πλευρά της «ουδέτερης ζώνης», στην Panmunjom

Κάτω: ένα απ’ τα περάσματα της “ουδέτερης ζώνης” στο Panmunjom, φωτογραφημένο απ’ την βορειοκορεατική μεθόριο.)

Πρεσβείες μισοάδειες

Τετάρτη 28 Μάρτη. Δεν φαίνεται ποια είναι η “λογική” – ωστόσο, όπως συμβαίνει με την πραγματικότητα (έτσι λένε..) έτσι και με την λογική υπάρχουν “παράλληλες εκδοχές”… Ο πόλεμος (διπλωματικός κατ’ αρχήν) που κήρυξε το παραπαίον βασίλειο της αυτού μεγαλειότητας με αφορμή την δηλητηρίαση (;) ενός παλιού διπλού πράκτορα και της κόρης του έχει πάρει διαστάσεις πολεμικής γυμναστικής. Κάθε κράτος που οφείλει να (ή παριστάνει ότι) συμμερίζεται τους αγγλικούς ισχυρισμούς για την “πρώτη επίθεση με χημικά σε ευρωπαϊκό έδαφος” (απ’ την ρωσία – φυσικά!) οφείλει να φιλήσει το χεράκι της αυτού μεγαλειότητας απελαύνοντας τουλάχιστον έναν (1) ρώσο διπλωμάτη. Έχουμε και λέμε λοιπόν: εκτός απ’ τους 23 που έστειλε σπίτι τους το Λονδίνο και τους 60 (large γαρ) που ξαπόστειλε η Ουάσιγκτον, έχουμε και τις εξής καταθέσεις στο «κοινό ταμείο» (μέχρι αυτή τη στιγμή, χαράματα 28ης Μάρτη) : γαλλία, πολωνία, γερμανία, καναδάς από 4: τσεχία, μολδαβία από 3· δανία, ιταλία, ισπανία, ολλανδία και αλβανία από 2· εσθονία, λετονία, σουηδία, φινλανδία, ρουμανία, κροατία, ουγγαρία, ιρλανδία, νορβηγία, μακεδονία και βέλγιο από 1. Σύνολο 126 (ως τώρα).

Το πως γίνεται η «ποσόστωση», αν δηλαδή υπάρχει κάτι σαν «ποσοστό επί του αεπ», ή «επί του πληθυσμού», ή «επί του συνόλου του ρωσικού προσωπικού», ή κάνει το κάθε κράτος ό,τι καταλαβαίνει, δεν το πιάνουμε. Γιατί, δηλαδή, η μικροσκοπική δανία διώχνει 2 και η νορβηγία ή η σουηδία μόνο από 1; Γιατί η γαλλία (με τον γνωστό αντι-αγγλισμό) διώχνει 4 και η ιταλία (με τον γνωστό φιλο-αγγλισμό) μόνο 2; Γιατί ο μισο-γαλλόφωνος καναδάς διώχνει 4 και η ισπανία μόνο 2;

Αστείες οι απορίες μας… Όλη αυτή η ιστορία προσπαθεί να είναι προσομοίωση πολεμικού μπλοκ αλλά, επειδή δεν είναι πραγματική αναμέτρηση ακόμα – μάλλον συμβολική είναι – χώνονται και διάφοροι για να πουλήσουν μούρη…

(φωτογραφία: η στρατηγός May στα όχι καλύτερά της αναγγέλει το «ρωσικό δάκτυλο», στο αγγλικό κοινοβούλιο, στις 12 Μάρτη…)

Πως να δηλητηριάσεις κάποιον ακίνδυνο…

Τετάρτη 28 Μάρτη. Όπως έχει συμβεί σε όλες τις «τρομοκρατικές επιθέσεις» σε πρωτοκοσμικό έδαφος έτσι και στην περίπτωση της δηλητηρίασης του συνταξιούχου (και, σε κάθε περίπτωση, προ πολλού ακίνδυνου για την Μόσχα) διπλού πράκτορα Skripal και της κόρης του έχουν γίνει γκέλες τόσο χοντρές εκ μέρους του αγγλικού κράτους ώστε δύο τινά συμβαίνουν: είτε αυτές οι γκέλες (που περιλαμβάνουν ψέμματα, χοντρά ψέμματα, διαστρεβλώσεις που αποδεικνύονται επίσημα, αντιφάσεις, κλπ) έγιναν αθέλητα, οπότε εικονογραφούν έναν σετ διαλυμένων «μηχανισμών ασφαλείας» ενός κράτους που βρίσκεται σε μεγάλη παρακμή· είτε έγιναν σα συνέπεια μιας βιαστικής σκηνοθεσίας, προκειμένου να υποδειχθεί σαν ένοχος «αυτός που πρέπει», αδιάφορο αν τα σκηνικά μαζεύτηκαν απ’ τα συναισθηματικά σκουπίδια της «britain first εθνικής ενότητας».

Η αγγλική κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει (στην πραγματικότητα: δεν έχει ασχοληθεί καν με) το να δημοσιοποιήσει οτιδήποτε που να μοιάζει με απόδειξη ότι η δηλητηρίαση ήταν δουλειά των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών. Δεν έχει καταφέρει (έχει αδιαφορήσει επιδεικτικά μάλιστα!) να υποδείξει καν και καν ένα κάποιο σοβαρό κίνητρο εκ μέρους της Μόσχας. Δεν έχει καταφέρει ούτε να πείσει τους ειδικούς (της) περί τα χημικά όπλα να δηλώσουν ότι το φαρμάκι ήταν «made in russia» – παρότι το ρωσικό καθεστώς επιμένει (τι κάνει η ενοχή, ε;) ότι αυτό είναι εύκολο να βρεθεί και για τα χημικά (όπως και για βιολογικά) όπλα. Εν τέλει κάποιοι (όχι συνωμοσιολόγοι…) έχουν αρχίσει να αμφιβάλλουν αν πράγματι έγινε «χημική δηλητήριαση»: αφού το εικαζόμενο δηλητήριο σκοτώνει επί τόπου σύμφωνα με τις γνωστές προδιαγραφές του – ενώ ο πατέρας και η κόρη Skripal φέρονται να είναι ζωντανοί μετά από πάνω από 3 βδομάδες (βρέθηκαν αναίσθητοι στις 4 Μάρτη).

Αυτό που θέλουμε να συγκρατήσουμε και να συγκρατήσετε είναι, πάντως, κάπως διαφορετικό. Προκειμένου να ενισχύονται ή να ακυρώνονται οι εκατέρωθεν κατηγορίες για το Α ή το Β, στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, δημιουργήθηκαν μια σειρά διεθνείς τεχνοκρατικές υπηρεσίες και θεσμοί, συνήθως υπό την αιγίδα του οηε, που αναλάμβαναν τις «πολιτικά ουδέτερες, τεχνικές» έρευνες σε επίδικα ζητήματα υψηλού επιπέδου (: διακρατικών σχέσεων) ώστε να τεκμηριώσουν τι συνέβη στην μία ή στην άλλη περίπτωση.

Αυτός που έκανε ό,τι μπορούσε για να υπονομεύσει την ύπαρξη και την αρμοδιότητα τέτοιων μηχανισμών ήταν η Ουάσιγκτον. Τις παραμονές της εισβολής στο ιράκ (το 2003). Ενώ, δηλαδή, η υπηρεσία χημικών, βιολογικών και ατομικών όπλων του οηε, με συστηματικές επιτόπιες έρευνες στην ιρακινή επικράτεια, δήλωνε ότι το καθεστώς Χουσεΐν ΔΕΝ έχει τέτοιου είδους όπλα ή ερευνητικά κέντρα, η Ουάσιγκτον επέμενε ότι έχει «δικές της αποδείξεις» – και όλοι θα έπρεπε να τις υιοθετήσουν…

Οι νεώτεροι / νεώτερες ασφαλώς δεν θα θυμούνται ότι το 2003 έγινε μια άγρια πειρατεία σε βάρος αυτών των διεθνών θεσμών (του ψυχρού – 3ου παγκόσμιου – πολέμου) και ότι η εισβολή του αμερικανικού και του αγγλικού στρατού (κατά κύριο λόγο) και των συμμάχων τους στο ιράκ «αυτονομιμοποιήθηκε» με το επιχείρημα των «χημικών και βιολογικών όπλων» του Χουσεΐν…. Για να αποδειχθεί, σε λιγότερο από ένα χρόνο μετά την εισβολή, σε συνθήκες αμερικανικής κατοχής όπου τίποτα δεν θα μπορούσε να κρυφτεί, ότι επρόκειτο για ένα τερατώδες ψέμα: όπως σωστά το είχε διαπιστώσει η τεχνοκρατική υπηρεσία του οηε, το ιρακινό καθεστώς ΔΕΝ είχε τέτοια όπλα ή ερευνητικά κέντρα, εργαστήρια, κλπ.

Το «πολιτικό ζήτημα», που επισφράγησε το τέλος της αναζήτησης και της αποδοχής των «ψυχρών», κανονικών αποδείξεων «ενοχής» του Α ή του Β κράτους και, αντίθετα, επισημοποίησε την έναρξη μιας καινούργιας εποχής όπου όποιος δημαγωγός μπορεί να χειριστεί την «δημόσια σφαίρα» έχει δίκιο, ό,τι και να λέει, ήταν η ακύρωση του «τρίτοι αποδεικνύουν αυτά που λέω» – εκείνες τις χρονιές. Τέλειωσε το έχω δίκιο, οπότε καλώ τους «ουδέτερους, τεχνοκράτες, να ερευνήσουν» και θα δεχτώ τις διαπιστώσεις τους. Το 2003 και το 2004. Εκείνο που είχε υπάρξει ο ακρογωνιαίος λίθος της αστικού τύπου αντίληψης για την «απονομή δικαιοσύνης», το ότι δηλαδή οι «υποψίες» δεν είναι στοιχεία ενοχής και ότι, αντίθετα, χρειάζονται αποδείξεις που πρέπει να έχουν υποστεί εξονυχιστικό έλεγχο, αυτό το «πράγμα» που απετέλεσε τον πυρήνα της νομιμοποίησης της «αστικής δικαιοσύνης», τέλειωσε στις “διεθνείς σχέσεις”… Και τέλειωσε πολύ βολικά απ’ ότι φαίνεται…

Οι καθεστωτικές κεφαλές της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου (και της Μαδρίτης: Αθνάρ) δεν πήγαν αλυσοδεμένες σε κάποιο διεθνές δικαστήριο κατηγορούμενες για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», για έναν φονικό πόλεμο «με πλαστές δικαιολογίες» και ψεύτικες «αποδείξεις»… Ο άγγλος “εργατικός” πρωθ. Μπλερ, μεγάλος αγωνιστής υπέρ της εισβολής στο ιράκ, ακόμα μεγαλύτερο κάθαρμα και απίστευτος ψεύτης, παλιός στην ίδια καρέκλα που τώρα κάθεται η δεξιά May, ζει και βασιλεύει – και καλοπληρώνεται σαν “ειδικός ομιλητής” πότε ‘δω και πότε ‘κει… Αντίθετα επιβεβαιώθηκε ότι ισχύει ξανά εκείνο που είχε δηλώσει ο Χίτλερ πριν την εισβολή στην πολωνία, με αφορμή το δήθεν «συνοριακό επεισόδιο στο Γκλάιβιτς», όταν αυτό ήταν ακόμα σχέδιο του: «θα ξεκινήσω τον πόλεμο μ’ ένα ψέμα· κι όταν θα έχω νικήσει κανείς δεν θα το θυμάται».

Το ότι ο άξονας Λονδίνου – Ουάσιγκτον και οι διάφοροι, θέλοντας και μη, κανονικοί ή «εξ ανάγκης» περαστασιακοί σύμμαχοί τους, συνεχίζουν τα ίδια κόλπα και τα ίδια ψέμματα επειδή οι προηγούμενες παραλλαγές τους έχουν ξεχαστεί σημαίνει ότι έχουν νικήσει; Ή μήπως σημαίνει ότι έχουμε μπει εδώ και καιρό σε μια εφιαλτική εποχή όπου ΤΑ ΠΑΝΤΑ ξεχνιούνται· κι έτσι τ’ αφεντικά μπορούν να σερβίρουν τα παραμύθια τους όλο και πιο άνετα, χωρίς καμία απόδειξη, μιας και κανένας δεν ζητάει πια τέτοιες;

Φοβούμαστε (είμαστε σίγουροι) ότι συμβαίνει το δεύτερο…

(φωτογραφία: Δηλητηρίαση με έναν εξαιρετικά επικίνδυνο τοξικό και πτητικό παράγοντα; Ενώ στο κέντρο του πλάνου οι ειδικοί μπάτσοι είναι ντυμένοι α λα «χημικός πόλεμος» ένα μέτρο πίσω τους οι άλλοι μπάτσοι έχουν πάει σε τροχαίο… Αυτά εκεί που βρέθηκαν λιπόθυμοι οι Skripal…)

Προπαγάνδα

Τετάρτη 28 Μάρτη. Υπάρχουν διάφορα οφέλη με την κατάργηση του «ουδέτερου τρίτου» σε οποιαδήποτε διένεξη μεταξύ ισότροπων αντιπάλων (κρατών, για παράδειγμα). Αν οι «αντίδικοι» έχουν δεχτεί ότι ένας τέτοιος «ουδέτερος τρίτος» πρέπει και μπορεί να υπάρχει, τότε όποιος διαφωνεί με τον έναν δεν σημαίνει ότι συμφωνεί με τον άλλον. Μπορεί, κάλιστα, να εκκινεί στη διαμόρφωση της γνώμης του απ’ τα δεδομένα (ή κάποια απ’ αυτά) του «ουδέτερου τρίτου».

Όταν όμως αυτή η θέση έχει καταργηθεί απ’ την ίδια την διαδικασία της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού (αν και μέσα στον καπιταλισμό δημιουργήθηκε!!!) τότε όποιος είναι δύσπιστος ή ερευνά το αγγλο-αμερικανικό θεώρημα περί «ρωσικής δηλητηρίασης των Skripal» δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από πράκτορας, ατζέντης της Μόσχας! (Και το ανάποδο..) Το ίδιο ακριβώς μπορεί να διαπιστώσει και να επιβεβαιώσει κανείς σε πολλά ακόμα. (Για παράδειγμα, όποιος είναι υπέρ των παλαιστινίων και κατά του ρατσιστικού ισραηλινού κράτους, δεν μπορεί παρά να είναι «αντισημίτης», «εκκολαπτόμενος νεοναζί» και, φυσικά, πράκτορας της Τεχεράνης… Έτσι λένε τα παπαγαλάκια… Ακόμα και για εκατοντάδες χιλιάδες εβραίους σ’ όλο τον κόσμο, που είναι εχθρικοί στην ιμπεριαλιστική πολιτική του Τελ Αβίβ…).

Ο μανιχαϊσμός δεν είναι η μόνη πολιτική του κεφάλαιου, των κρατών, των αφεντικών. Το «ή με εμάς ή εναντίον μας» που είχε μεγαλόφωνα δηλώσει το 2003 το αμερικανικό καθεστώς με το στόμα του Μπους του Β είναι, γίνεται, η κυρίαρχη και κυριαρχική πολιτική των αφεντικών όταν οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις οξύνονται· όταν τα μετόπισθεν πρέπει να μπετοναριστούν επί ποινή «προδοσίας»· όταν οι αναμετρήσεις απαιτούν την επιστράτευση των πάντων, και σίγουρα την απαγόρευση (ή την υπονόμευση) οποιασδήποτε σοβαρής αντίδρασης / αντίρρησης. Έχει συμβεί κι άλλες φορές στο παρελθόν· συμβαίνει και τώρα.

Ποιος ωφελείται;

Τετάρτη 28 Μάρτη. Υπάρχει κάποιος πρακτικός υπολογισμός εκ μέρους του αγγλο-αμερικανού άξονα στην κήρυξη αυτού του «πολέμου απελάσεων» με πρόφαση μια όλο και λιγότερο πειστική αφορμή;

Είναι, για παράδειγμα, μέρος του ασύμμετρου οικονομικού πολέμου κατά της Μόσχας εν όψει του μουντιάλ του 2018 τον ερχόμενο Ιούνη; Ή μήπως μέρος του ίδιου οικονομικού πολέμου απέναντι στην επιταχυνόμενη χειραφέτηση της Μόσχας, του Πεκίνου και μιας σειράς άλλων κρατών απ’ το δολάριο στο μεγαξύ τους εμπόριο; Μήπως είναι τμήμα μιας ασύμμετρης «ποινικοποίησης» του ρωσικού καθεστώτος μετά την επίδειξη μέρους των καινούργιων ρωσικών όπλων απ’ τον Πούτιν; Είναι εκδήλωση ανησυχίας για την συνεχιζόμενη (αν και αναμενόμενη) παραμονή του στο κέντρο της σκηνής στη Μόσχα και όχι μόνο; Είναι απάντηση στην αποτυχία του να γίνουν πυραυλικές επιθέσεις (με αφορμή, τι ειρωνική σύμπτωση; τις υποτιθέμενες επιθέσεις με «χημικά όπλα» του Άσαντ κατά των αντικαθεστωτικών στην ανατολική Ghouta); Ή μήπως είναι μια σπασπωδική αντίδραση στη σοβαρή «πίεση» που δέχεται ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και οι σύμμαχοί του σ’ όλη την γραμμή αντιπαράθεσης ανατολική Μεσόγειος – Ειρηνικός (του 4ου παγκόσμιου πολέμου);

Ή μήπως, εντέλει, είναι κάτι γελοίο, όπως υποστηρίζουν κάποιοι: ότι, δηλαδή, η Μay, αιωρούμενη πρωθυπουργός των κτήσεων της αυτού μεγαλειότητας, αποφάσισε ότι βρήκε «κάτι» για να δείξει ότι έχει πυγμή και «παγκόσμια επιρροή»;

Δυστυχώς θα μπορούσε να είναι και το τελευταίο! Αν όχι μόνο του, σίγουρα σε μεγάλο ποσοστό: τα φαινόμενα της παρακμής πυκνώνουν – σ’ έναν καπιταλιστικό κόσμο που βρίσκεται σε παρατεταμένη κρίση / αναδιάρθρωση, σε εσωτερική σύγκρουση, όπου «οι τελευταίοι γίνονται πρώτοι»… Και όπου ο τακτικισμός (του κεφάλαιου και, άρα, των πολιτικών βιτρινών του) γίνεται όλο και περισσότερο οππορτουνισμός…

(φωτογραφία: Όταν είναι υπουργός ένας άγγλος Boris τι μπορεί να περιμένει κανείς; Πως το είπε; «Η ρωσία να σκάσει και να πάει να χαθεί;» Ίσως αντιγράφει έναν ψεκασμένο που πρόσφατα προειδοποίησε – την Άγκυρα – με «επανάληψη του 1821».

Και του 1822. Και του 1823…)

Διεθνείς συνθήκες; Χα!!! Με την ελλάδα μέσα;

Δευτέρα 26 Μάρτη. Η λεζάντα της πιο πάνω φωτογραφίας είναι η περίληψη του άρθρου, για την «ιταμή τουρκική πρόκληση στο Αιγαίο». Γράφει επί λέξει (κρατάμε την ορθογραφία του πρωτότυπου):

Στο ελικόπτερο Σινούκ της Αεροπορίας Στρατού που παρενόχλησαν δύο τουρκικά F-16 εν μέσω θυελλωδών ανέμων επέβαιναν ο αρχηγός ΓΕΣ Αλκιβιάδης Στεφανής, ο διοικητής ΑΣΔΕΝ και όλοι οι άρτι ορισθέντες διοικητές των σχηματισμών των Δωδεκανήσων.

Για να μην σας ζαλίσουν οι θυελλώδεις άνεμοι συγκρατείστε τους άρτι διορισθέντες διοικητές των σχηματισμών των Δωδεκανήσων. Των στρατιωτικών σχηματισμών – εννοείται! Συγκρατείστε επίσης ότι η «τουρκική παρενόχληση / πρόκληση» έγινε προχτές στον, ας το πούμε έτσι, «εναέριο χώρο των Δωδεκανήσων»: μεταξύ Ρόδου και Στρογγύλης.

Αίσχος! Για τον παλιοΕρντογάν… Ή, μήπως, όχι; Πάμε σ’ έναν πατριώτη που κανείς δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει τον εθνικό του οίστρο (και επαγγελματισμό). Τον κύριο Νίκο Λυγερό (υποστηρίζει «πάμε για διαμελισμό της τουρκίας», σήμερα – για να καταλάβετε το ποιόν του… – είναι σα να κάνει την προσευχή του, όπως εδώ και δεκαετίες…). Σε μια έκδοση που έκανε πριν κανά δυο χρόνια με τίτλο «στρατηγική ανάλυση της Συνθήκης των Παρισίων» σημειώνει περιληπτικά (ο τονισμός δικός μας):

Στη συνδιάσκεψη ειρήνης των Παρισίων στην οποία συμμετείχαν οι νικήτριες Μεγάλες Δυνάμεις και τα υπόλοιπα κράτη που μετείχαν στον πόλεμο κατά των δυνάμεων του Άξονα, μεταξύ άλλων ρυθμίστηκε και το καθεστώς των Δωδεκανήσων. Σύμφωνα με το Άρθρο 14 της Συνθήκης Eιρήνης των Παρισίων (10 Φεβρουάριου 1947), η Ιταλία παραχώρησε στην Ελλάδα την κυριαρχία των Νησιών Αστυπάλαια, Ρόδο, Χάλκη, Κάρπαθο, Κάσο, Τήλο, Νίσυρο, Κάλυμνο, Λέρο, Πάτμο, Λειψοί, Σύμη, Κώ και Καστελόριζο, καθώς και τις παρακείμενες σε αυτές νησίδες.

Μετά από αίτηση της Σοβιετικής Ένωσης, στα Νησιά των Δωδεκανήσων επιβλήθηκε αποστρατικοποίηση (Παράρτημα ΧΙΙΙ της Συνθήκης)…

Όχι ότι δεν το ξέραμε, το ξέραμε: κατά τις διεθνείς συμφωνίες της διάσκεψης των Παρισίων και της συνθήκης που υπογράφτηκε, με βάση τις οποίες τα Δωδεκάνησα πέρασαν απ’ την ιταλική κυριότητα στην ελληνική, απαγορεύεται να έχουν στρατό!

Φυσικά είχαν εδώ και δεκαετίες – κάποια μεγάλα νησιά των Δωδεκανήσων… Σιγά μην το ελλαδιστάν σέβεται την υπογραφή του! Σε διεθνείς συνθήκες και οπουδήποτε αλλού!! Σιγά!!! Απλά ήταν κάπως undercover. Παρουσιάζονταν σαν «χωροφύλακες», σαν «τουρίστες», ό,τι τέλος πάντων κατέβαζε η φαντασία του ελληνικού πενταγώνου. Και, φυσικά, δεν είχαν φανερά «βαριά όπλα», τα οποία εύκολα εντοπίζονται από δορυφορικές φωτογραφίες.

Έλα, όμως, που η συνθήκη των Παρισίων εξακολουθεί να ισχύει! Έλα που την σέβεται ακόμα και το παλιοΝατο και αποφεύγει να παρκάρει τα πολεμικά του στα Δωδεκάνησα, ακόμα και για λίγο, (παρότι ο ψεκασμένος επιμένει ότι στη Ρόδο υπάρχει χώρος για μια ωραιότατη αμερικανική βάση…).

Και να που τώρα, οι «άρτι διορισθένες διοικητές των σχηματισμών των Δωδεκανήσων», οι στρατιωτικοί διοικητές των στρατοπέδων στα συγκεκριμένα νησιά δηλαδή (που απαγορεύονται να υπάρχουν…), μαζί με τον αρχηγό γεσ (που δεν έχει με βάση τις διεθνείς συνθηκες κανένα λόγο να πετάει εκεί, εν ώρα υπηρεσίας…), δεν πήγαν να κάνουν επιθέωρηση ντυμένοι ασιάτες τουρίστες, αλλά φόρεσαν τα λιλιά τους, μπήκαν στο στρατιωτικό ελικόπτερο, και έκαναν κωλοδάκτυλο. Και στην συνθήκη των Παρισίων, και στην διάδοχο της ε.σ.σ.δ. (την ρωσία δηλαδή) και στην τουρκία – φυσικά…

Κατόπιν αυτών, δύο ερωτήματα, καθόλου φιλοσοφικά: α) Τι άλλο θα έκανε ο τουρκικός στρατός εκτός απ’ το να «παρενοχλήσει, ακόμα και εν μέσω θυελλωδών ανέμων» τους «γράφω στα γεννητικά μου όργανα τις διεθνείς συμφωνίες που έχω υπογράψει» – αφού τους πήρε για τα καλά χαμπάρι; β) Την επόμενη φορά που έλληνες θα αρχίσουν να σκούζουν για το ενδεχόμενο να αμφισβητεί η Άγκυρα την συνθήκη της Λωζάνης αναρωτηθείτε αν υπάρχει καμία διεθνής συμφωνία που να την έχουν υπογράψει και να την σέβονται οι ίδιοι. (Μάλλον όχι…)

Και γ) αν κάποια επόμενη φορά την “παρενόχληση” την κάνουν ρωσικά πολεμικά θα είναι ο.κ.;

(Έχει και το Sarajevo 126 b μερικά επί άλλης διεθνούς συμφωνίας που “σέβεται” το ελλαδιστάν…)

Συρία

Κυριακή 25 Μάρτη. Μπορεί ο λόγος να είναι η αποτελεσματικότητα του ηλεκτρονικού πολέμου εκ μέρους του ρωσικού στρατού στη συρία… Υπάρχει όμως κάποιος σοβαρότερος που (όπως δείχνουν οι εξελίξεις) ανέστειλε ταυτόχρονα τις απειλές της Ουάσιγκτον (και του Παρισιού) ότι “θα κτυπήσουν τον Άσαντ αν χρησιμοποιήσει χημικά όπλα» και την πιθανολογούμενη απ’ τη Μόσχα «χημική προβοκάτσια / δικαιολόγηση της επίθεσης»: είναι η ταχύτητα με την οποία αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν οι 2 (ως τώρα) απ’ τις 3 ένοπλες ισλαμιστικές οργανώσεις (η Ahram al-Sham και η Faylaq al-Rahman) που δρούσαν στα ανατολικά προάστεια της Δαμασκού («ανατολική Ghouta»).

Η αναγνώριση της ήττας είναι ένας παράγοντας γι’ αυτή την συνθηκολόγηση. Ειδικά, όμως, για την περίπτωση της  3ης, της Jaish al-Islam, το ζήτημα είναι κάπως πιο σύνθετο: πρόκειται για την μεγαλύτερη απ’ τις τρεις, την οργάνωση στην οποία κυρίως βασιζόταν το Ριάντ ενισχύοντάς την με κάθε διαθέσιμο τρόπο.

Αν και η «μεσολάβηση» (έτσι λέγεται το «θα σου κάνω μια πρόταση που δεν μπορείς να την αρνηθείς…») του ρωσικού στρατού για την συνθηκολόγηση και αποχώρηση και της Jaish al-Islam δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα, φαίνεται πως το μόνο εμπόδιο είναι το που θα πάνε οι ένοπλοι και οι οικογένειές τους. Αρνούνται το Idlib, επειδή βρίσκεται υπό τον άμεσο ή έμμεσο έλεγχο της Άγκυρας και φιλικών της ενόπλων. Ούτε η Άγκυρα, όμως, θέλει να πάνε εκεί· θα χαλάσουν τους συσχετισμούς που με κόπο έχει πετύχει μεταξύ των αντι-Άσαντ οργανώσεων.

Συνεπώς, η πολιορκία και η εκκαθάριση των ανταρτοκρατούμενων θυλάκων στην ανατολική Δαμασκό, όπως εξελίχθηκε και, κυρίως, όπως ΔΕΝ εξελίχθηκε (με τις αμερικανικές απειλές και τους σχετικούς στρατιωτικούς σχεδιασμούς) είναι μια επιτυχία του Άσαντ και των συμμάχων του ανάλογη, ίσως, εκείνης στο ανατολικό Aleppo. Όχι σκέτα “στρατιωτική” αλλά μάλλον “πολιτικοστρατιωτική”. Ίσως, μάλιστα, από κάποιες απόψεις να ήταν δυσκολότερη: στο Aleppo, η Ουάσιγκτον (κυβέρνηση Obama τότε) περίμενε ως την τελευταία στιγμή ελπίζοντας ότι θα γίνει «τάφος των ρώσων», και δεν έπαιξε το χαρτί «θα κτυπήσω γιατί είσαστε παλιάνθρωποι». Τώρα, στην ανατολική Ghouta, το ψοφιοκουναβιστάν προετοιμάστηκε· όμως ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι θα μπορούσε σίγουρα δεν πρόλαβε.

Μένει τώρα να φανεί αν η νίκη του τουρκικού στρατού συν το f.s.a. πεζικό του στην Afrin (ο «κλάδος ελαίας» τελείωσε…) και η νίκη του συριακού συν ρωσική και ιρανική βοήθεια στην ανατολική Ghouta (δύο επιχειρήσεις που είχαν έναν «εσωτερικό» πολιτικό συντονισμό) θα αδυνατίσουν την θέση του pkk (σαν proxy της Ουάσιγκτον) και των τελευταίων proxies του Ριάντ στην προσωρινά «φρεναρισμένη» πολιτική πλευρά της διαδικασίας της συριακής ειρήνευσης, που έχει αναλάβει το μπλοκ της Astana. Θα φανεί, επίσης, πως, αν και ως πιο βαθμό η Ουάσιγκτον θα συνεχίσει να στηρίζει και να στηρίζεται απ’ τις ypg…

Μέσα στον Απρίλη Πούτιν, Ερντογάν και Ρουχανί θα κουβεντιάσουν face to face στην Istanbul κάνοντας τον σχετικό απολογισμό…

(φωτογραφία: Άμαχοι αλλά και οι αντάρτες, μόνο με τα φορητά τους όπλα, φεύγουν απ’ την ανατολική Ghouta…)