Tag: ρωσία

Κορέες 2

Τετάρτη 7 Μάρτη. Το βορειοκορεατικό καθεστώς ΔΕΝ πρόκειται να διαλύσει ούτε τα πυρηνικά του ούτε τους βαλλιστικούς του πυραύλους, όσο κι αν κτυπιέται η Ουάσιγκτον! Αυτό είναι απλό και εύκολο να το καταλάβει κανείς. Αν επρόκειτο (μία πιθανότητα στο εκατομμύριο) να το «σκέφτεται», δεν θα έκανε ούτε τους κόπους ούτε και τα έξοδα να το εξελίξει σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορεί να κτυπήσει απευθείας τις ηπα – in case of emergency… Εξ’ άλλου, κανείς δεν εμπιστεύεται την Ουάσιγκτον στις όποιες «συμφωνίες» κάνει, ειδικά μετά το κύμα ακύρωσης αρκετών τον τελευταίο χρόνο· και εν αναμονή της ακύρωσης της 5 + 1 συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης.

Το γεγονός, λοιπόν, ότι ο Moon λέει αυτά που στριμώχνουν ήδη την Ουάσιγκτον, περί “αποπυρηνικοποίησης” του βορρά κλπ, είναι μια διπλωματική μπλόφα, την οποία όμως η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αυτή τη στιγμή. Ένας ελιγμός που μαζί με τις (σε γενικές γραμμές) απόρρητες συζητήσεις εδώ και μήνες μεταξύ βορρά και νότου, συγκλίνουν σ’ αυτό που θα πάρει μια έντονη μορφή τον ερχόμενο Απρίλη. Όταν, όπως ανακοινώθηκε ήδη, ο Moon και ο Kim θα συναντηθούν στην «ουδέτερη ζώνη», στα σύνορα των δυο κορεών.

Η ημερομηνία αυτής της επίσημης face to face συνάντησης δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα. Προδιαγράφει όμως τι θα γίνει μετά την 18η Μάρτη, όταν θα τελειώσουν οι χειμερινοί παραολυμπιακοί. Αντί για προετοιμασίες για τα στρατιωτικά γυμνάσια που τόσο θέλουν οι αμερικάνοι για τις αρχές Απρίλη, η Σεούλ θα ζητήσει (και με τον τρόπο της θα επιβάλλει) παράταση της «ολυμπιακής εκεχειρίας», καθότι έχουμε συνάντηση κορυφής, κι άλλωστε θέλουν κι αυτοί να ξεφορτωθούν τα παλιο-πυρηνικά τους!!!

Έτσι η Ουάσιγκτον σέρνεται στο «διπλό πάγωμα» που είχε προτείνει το περασμένο καλοκαίρι η Μόσχα και το Πεκίνο (και είχαν αποδεχτεί οι δύο κορέες αλλά είχε απορρίψει μετά βδελυγμίας η ψοφιοκουναβική κυβέρνηση), πόντο πόντο, μέτρο μέτρο,  χωρίς να μπορεί να κάνει κάτι (εκτός, ίσως, από κάποια προβοκάτσια…)

(φωτογραφία: αριστέρα ο Chubg Eui-young, διευθυντής ασφαλείας και ειδικός απεσταλμένος του νοτιοκορεάτη προέδρου Moon Jae-in, δεξιά το βορειοκορεατικό αφεντικό Kim Jong-un. Ακόμα πιο δεξιά η ντίβα Kim Yo-jong. Προχτές στην Πγιονγκγιάνγκ…

Λεπτομέρεια καθόλου ασήμαντη: αυτό που κρατάει ο Kim είναι προσωπική επιστολή του Moon. Ραβασάκι, απάντηση στο προηγούμενο. «Καρδούλες», «φιλάκια», «θα τα πούμε σύντομα», κλπ…)

Ο «αιώνιος εχθρός»

Τετάρτη 7 Μάρτη. Η τουρκία δεν έχει διαλυθεί ακόμα (όπως θα ήθελαν τα ελληνικά όνειρα), δεν έχει σπάσει τα στρατιωτικά μούτρα της στην εισβολή στην Afrin (μάλλον εκπαιδεύει τον στρατό της σε πραγματικές συνθήκες πολέμου, και ξανά μάλλον με επιτυχία ως τώρα…), δεν έχει μπει στην παγκόσμια απομόνωση (το αντίθετο: «τα βρίσκει» με το Βερολίνο, όπως είχαμε εκτιμήσει έγκαιρα, πολύ καιρό πριν), και σε γενικές γραμμές, πέρα απ’ την εσωτερική απολυταρχία, δεν παθαίνει τίποτα απ’ αυτά που θα έδιναν μια έστω μικρή χαρά στον ελληνικό εθνικισμό.

Αντίθετα, στις 16 Μάρτη, ο τούρκος υπ.εξ. Mevlut Cavusoglu θα ξανασυναντηθεί στην Astana με τους Sergei Lavrov (υπ.εξ. ρωσίας) και Mohammad Javad Zarif (υπ.εξ. ιράν), για να κουβεντιάσουν “κεκλεισμένων των θυρών” για την συρία· υποθέτουμε όχι μόνο γι’ αυτήν. Σίγουρα για το σύνολο της μέσης Ανατολής· γιατί όχι και για την ανατολική Μεσόγειο; Δίπλα είναι… (Το γεγονός ότι δεν θα συμμετέχουν στη συνάντηση εκπρόσωποι του Άσαντ δεν σημαίνει κάτι περισσότερο απ’ το ότι «εκπροσωπείται» απ’ τους φίλους του, όσο και όπως μπορεί να εκπροσωπηθεί κάποιος που ήταν μισοπεθαμένος και σώθηκε απ’ αυτούς).

Ως τις 16 Μάρτη μένουν 9 ημέρες. Είναι αρκετός καιρός για να αποφασίσουν οι έλληνες ότι οι δύο καραβανάδες («το δίδυμο της Edirne») έπιναν καφέ στην Κατερίνη όταν τους απήγαγαν τουρκικά κομμάντο μεταμφιεσμένα καρναβαλίστικα, τους μετέφεραν κρυφά μέσα σε νταλίκα / ψυγείο, και τους άφησαν ζαλισμένους 253,7 μέτρα μέσα στο τουρκικό έδαφος, στον Έβρο, για να τους δέσουν αμέσως μετά με την ησυχία τους (και τα λοιπά και τα λοιπά…)

Φαίνεται, όμως, ότι αυτές οι 9 ημέρες είναι ικανός χρόνος και για τα εξής: να έχει «καθαρίσει» ο Άσαντ ‘n’ friends την ανατολική Ghouta (με το γνωστό σύστημα: σκοτώστε τους όλους), και να έχει προχωρήσει ο τουρκικός στρατός και το fsa πεζικό του ως τα περίχωρα της πόλης της Afrin.

Αν δεν κάνει ο ογκόλιθος τις σωστές κινήσεις (προς την Μόσχα, να θυμίσει ας πούμε τα παλιά του πονήματα για την δικτατορία στην πολωνία…) μπορούμε να διαβεβαιώσουμε ότι σ’ αυτήν την συνάντηση ο Lavrov δεν θα ζητήσει από τον Cavusoglu την απελευθέρωση των 2 «παιδιών μας»… Κατά τα υπόλοιπα, η ιστορία της περιοχής θα συνεχίσει τον δρόμο της, χωρίς να ασχολείται με τα ελληνικά ψυχοδράματα…

(φωτογραφία: οι 3 του «μπλοκ της Αστάνα» σε μια προηγούμενη συνάντησή τους, στην Antalya, στις 19 Νοέμβρη του 2017. Οι εκφράσεις τους είναι χαρακτηριστικές καθεστώτων που τρέμουν μην τα λιώσει το ελλαδιστάν και οι σύμμαχοί του… Αν έσκαγε ο ογκόλιθος παρέα με τον ψεκασμένο, θα έπεφταν στα γόνατα!)

Μην δείτε (;)

Παρασκευή 2 Μάρτη. …Προς αυτούς που τα τελευταία χρόνια προσπαθούν να προωθήσουν έναν ανταγωνισμό εξοπλισμών, να πετύχουν μονομερή πλεονεκτήματα σε βάρος της ρωσίας, να επιβάλλουν κυρώσεις που είναι παράνομες απ’ την σκοπιά της διεθνούς νομοθεσίας και έχουν στόχο να εμποδίσουν την ανάπτυξη της χώρας μας, συμπεριλαμβανόμενου του στρατιωτικού τομέα, έχω να τους πω αυτό: Όλα όσα προσπαθήσατε να εμποδίσετε μέσα απ’ τις ενέργειές σας έχουν γίνει ήδη. Αποτύχατε να συγκρατήσετε την ρωσία.

Τώρα πρέπει να αναγνωρίσετε αυτήν την πραγματικότητα, να επιβεβαιώσετε ότι αυτά που είπα ήδη δεν είναι παραμύθια – που δεν είναι -, να σκεφτείτε για λίγο, να στείλετε στη σύνταξη τους ανθρώπους σας που είναι κολλημένοι με το παρελθόν και είναι ανίκανοι να δουν το μέλον, και να σταματήσετε να κτυπάτε την βάρκα που μέσα της βρισκόμαστε όλοι και λέγεται πλανήτης Γη. Η ρωσία μπορεί να ανταποκριθεί θετικά αν αντιμετωπιστεί σαν ισότιμος εταίρος…

Αυτά είπε μεταξύ πολλών άλλων το ρωσικό αφεντικό Πούτιν στην ετήσια ομιλία του προς τους αντιπροσώπους του λαού της ρωσικής ομοσπονδίας (και τον λαό τον ίδιο) προχτές το βράδυ. Η ομιλία του περιλάμβανε πολλά, κυρίως εσωτερικής σημασίας.

Το ανησυχητικό είναι ότι θεώρησε απαραίτητο να περιλάβει και μια επίδειξη της πολεμικής τεχνολογίας της ρωσίας. Ή, έστω, κάποιων τμημάτων της. Τα πιο εντυπωσιακά (για εμάς) ήταν δύο: Πρώτον, pico πυρηνικοί αντιδραστήρες, τόσο μικροί που μπορούν να ενσωματωθούν σε πυραύλους και τορπίλες, επιτρέποντάς τους την «επ΄άπειρον» (ναι, περί αυτού πρόκειται!) κίνηση… Και δεύτερον, πύραυλοι και τορπίλες που κινούνται με ταχύτητα μπορεί και 10πλάσια του ήχου (που σημαίνει ότι δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν από κανένα σύστημα έγκαιρου εντοπισμού) και χωρίς σταθερή τροχιά (ώστε να προβλεφτεί η θέση τους).

Δεδομένης της κρυψίνοιας της «βαθιάς ρωσικής ψυχής», το γεγονός ότι ο Πούτιν έκανε επίδειξη πολεμικών συστημάτων για τα οποία η κατασκοπεία του θεωρεί ότι δεν υπάρχει αμερικανική απάντηση (αυτό το τελευταίο είναι η εύλογη εκτίμησή μας) σημαίνει ότι η Μόσχα προσπαθεί να αποτρέψει την Ουάσιγκτον – στο «παρα 5».

Πόσο πιθανό είναι όμως αυτό; Πολλά απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον θα μπορούσαν να θεωρηθούν «κήρυξη πολέμου» στη Μόσχα (και στο Πεκίνο): το τρέχον «αμυντικό δόγμα» της είναι το πιο κορυφαίο και το πιο ξεκάθαρο. Αλλά η επίδειξη του Πούτιν μόνο επιφανειακά μπορεί να θεωρηθεί «αμυντική απάντηση»: όταν λέει η Μόσχα στην Ουάσιγκτον «ξεχάστε το, δεν μπορείτε να αντιμετωπίσετε τις πυρηνικές κεφαλές μας» και δείχνει τις δυνατότητές της να κτυπάει με πυρηνική ή/και κινητική ενέργεια όπου και όπως θέλει, εντείνει τον αμερικανικό προσανατολισμό σε «έμμεσες» επιθέσεις – «ασύμμετρος πόλεμος» θα μπορούσε να ονομαστεί; Κτυπήματα κάτω απ’ την μέση, κτυπήματα άγνωστης προέλευσης, και τα λοιπά – τι άλλο περιμένει το ρωσικό καθεστώς;

Αυτό δεν είναι συνεισφορά στην βάρκα / πλανήτη γη! Αν μας επιτρέπεται, δηλαδή, να έχουμε γνώμη…

(φωτογραφία: Αριστέρα ο Πούτιν και δεξιά, σε video wall, η επίδειξη ενός απ’ τα «δεν υπάρχει παρόμοιο» όπλα του… Σαν εκδήλωση της ted academy… )

Μόσχα – Τεχεράνη

Παρασκευή 2 Μάρτη. Σε μια επίδειξη του εύλογου γεγονότος ότι “στο παρα 5 μετράμε δυνάμεις”, η Μόσχα έβαλε βέτο σε μια απόφαση του συμβουλίου ασφαλείας του οηε (προωθούμενη απ’ το Λονδίνο, την Ουάσιγκτον και το Παρίσι) που είχε στόχο να καταδικάσει την Τεχεράνη για προμήθεια όπλων και πυραύλων στους υεμενίτες Houthis. Η ρωσική επιλογή ήταν «φορσέ»: προφανώς, μέσα απ’ την χρεώση της Τεχεράνης για ενίσχυση των υεμενιτών ανταρτών, η Ουάσιγκτον σκόπευε να ανοίξει ένα επιπλέον παράθυρο για τις κυρώσεις που (μονομερώς) σκοπεύει να επιβάλει στο ιρανικό καθεστώς την άνοιξη. Όσο για το Παρίσι και το Λονδίνο; Δεν θέλουν να τα σπάσουν (και δεν θα τα σπάσουν) με την Τεχεράνη την άνοιξη· θέλουν όμως να κρατήσουν και τις δουλειές τους με το καθεστώς του τοξικού πρίγκηπα στο Ριάντ (ο οποίος, δια του πατρός του βασιλιά, by the way, καθαίρεσε πρόσφατα όλους τους στρατηγούς του – ποιος ξέρει τι φοβάται;).

Ούτε η επίδειξη των ρωσικών super high tech όπλων, ούτε η κάλυψη της Τεχεράνης πρέπει να εννοηθούν σαν «μεμονωμένες» κινήσεις. Κι ενώ το γεγονός ότι εξακολουθεί να υπάρχει «συμβούλιο ασφαλείας του οηε» είναι αναχρονισμός (πλην, ωστόσο, τέτοιου είδους διεθνείς θεσμοί εξαφανίζονται όχι την πρώτη αλλά προς τις τελευταίες ημέρες ενός παγκόσμιου πολέμου…), οι ουσιαστικές συμμαχίες και αντιπαλότητες διαμορφώνονται έξω από τέτοιου είδους τυπικά υπολείμματα του 3ου παγκόσμιου (ψυχρού) πολέμου.

Τεχεράνη

Παρασκευή 2 Μάρτη. Θεωρητικά (το τονίζουμε αυτό!) κτύπημα κάτω απ’ τη μέση απέναντι στη Μόσχα και το Πεκίνο, με βάση το νέο αμερικανικό “αμυντικό δόγμα”, θα μπορούσε να είναι μια επίθεση (μέσω των ουκρανών proxies – γιατί, άλλωστε, να εξοπλίζονται και να εκπαιδεύονται;) κατά του ρωσοκρατούμενου θύλακα στο Donbass. Και, «ακόμα καλύτερα», με όλες τις υπογραφές ευανάγνωστες, κατά του ιράν. Αεροπορική, πυραυλική αυτή η τελευταία – με σκοπό την μέγιστη καταστροφή, το γρηγορότερο. Ειδικά αν η Ουάσιγκτον θεωρήσει ότι χάνει επικίνδυνα έδαφος στην κορεατική χερσόνησο (αλλά και στην κεντρική ασία: αφγανιστάν, πακιστάν…)

Με δεδομένο ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός μπορεί να νοιώθει ήδη στριμωγμένος, είναι στη μέση Ανατολή και όχι στην ανατολική Ασία που θα του ήταν πιο εύκολο να δοκιμάσει άμεσα (ή έμμεσα: με μια ισραηλινή πρωτοβουλία…) την επίδειξη πυγμής που χρειάζεται επειγόντως, μετά την κατάρρευση του κόλπου “αντιτρομοκρατία”.

Ας το ξαναπούμε: αυτό προκύπτει απ’ την θεωρητική ανάλυση – όχι από “αποκλειστικές πληροφορίες”. Επίσης δεν φαίνεται (ή δεν ξέρουμε) να γίνονται τέτοιες προετοιμασίες· αν και λογικά θα πρέπει να γίνουν (αν πρόκειται να γίνει “πέσιμο” στο ιράν) με τέτοιον τρόπο ώστε να αιφνιδιάσουν…

Θα μας ήταν εξαιρετικά ευχάριστο αν μπορούσαμε να το αποκλείσουμε σαν ενδεχόμενο. Δυστυχώς δεν μπορούμε. Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι το “χρονικό περιθώριο” να γίνει ή να μην γίνει κάτι τέτοιο δεν είναι ημερών ή βδομάδων, αλλά μηνών…

Συρία 2

Τετάρτη 28 Φλεβάρη. To «τώρα πολεμάμε αυτοπροσώπως» έχει αρχίσει να συμβαίνει ήδη στην ευρύτερη περιοχή της Deir ez-Zor, όπου τα αμερικανικά βομβαρδιστικά κτυπάνε ρουτινιάρικα (και όχι «ααχχχ, συγγνώμη, έγινε λάθος») τον Άσαντ και φιλοΆσαντ στρατό, κάθε φορά που επεκτείνεται προς πετρελαιοπήγαδα. Η τελευταία τέτοια αμερικανική «ανάσχεση» έγινε χτες, και είναι η τρίτη ή τέταρτη απ’ τον πρόσφατο βομβαρδισμό που «καθάρισε» άγνωστο αριθμό ρώσων μισθοφόρων.

Φαίνεται πως η τακτική της Ουάσιγκτον, μετά την ήττα της (μέσω της συντριβής του isis) στο συριακό πεδίο μάχης είναι «κλιμάκωση». Αυτό εξηγεί (σ’ εμάς) όχι το τι κάνει αλλά το τι δεν κάνει τώρα το «μπλοκ της Αστάνα»: έχει αφήσει στην άκρη τις πολιτικές διαδικασίες συμφιλίωσης, πάνω στις οποίες είχε επενδύσει ιδιαίτερα μετά την εκκαθάριση του isis στα νοτιοανατολικά της συρίας, και την αποκατάσταση της οδικής σύνδεσης Βαγδάτης – Δαμασκού. Αυτά φαίνονται δεύτερα, αλλά τα πρώτα απ’ τη μεριά του “μπλοκ της Αστάνα” δεν διακρίνονται καθαρά…

Είναι μια «περίεργη» φάση, μη – γραμμική, που έχουμε την εντύπωση ότι συμβαίνει πρώτη φορά μετά την εμφάνιση της Μόσχας στο συριακό πεδίο μάχης. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο το κατά πόσον Μόσχα, Τεχεράνη, Άγκυρα (και στο βάθος Πεκίνο…) θα επέλεγαν να σηκώσουν το μιλιταριστικό γάντι της Ουάσιγκτον στη συρία· ίσως, με κάποιο τρόπο, αυτό το καθήκον πέφτει στην υπογραφή «συριακή κυβέρνηση» και ό,τι μπορεί να χωρέσει εκεί. Οπότε, αν έχουμε δίκιο, οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις σε σημαντικά μεν αλλά δευτερεύοντα σημεία (του τύπου Ghouta) ίσως έχουν ένα πιο σύνθετο νόημα. Όπως επίσης: η εισβολή του τουρκικού στρατού ‘n’ friends στον θύλακα της Afrin (τυπικά μεν συριακό έδαφος, ουσιαστικά δε όχι…) μπορεί κάλιστα να εντάσσεται σ’ αυτόν τον σχεδιασμό του «μπλοκ της Αστάνα»: ώσπου να δούμε τι και πως θα κάνουμε κατά της αμερικανικής εισβολής στη συρία, ας «ξεκαθαρίσουμε» τα υπόλοιπα…

Όμως, υπάρχει και ολόκληρη η αλυσίδα – ως την θάλασσα της κίνας….

Κορέες 1

Τετάρτη 28 Φλεβάρη. Οι συναντήσεις βορειοκορεατών και νοτιοκορεατών ολοκληρώθηκαν – με “κλειστές πόρτες” και μετρημένες δηλώσεις προς τα μήντια. Προκύπτει ότι ένα βασικό θέμα των επαφών “σχεδόν κορυφής” του βορειοκορεάτη Kim Yong-chol και της αντιπροσωπείας του με όλα τα είδη νοτιοκορεατών αξιωματούχων ήταν ”η προοπτική συνομιλιών μεταξύ βόρειας κορέας – ηπα”.

Το μεταφράζουμε πολιτικά (κι αν κάνουμε λάθος, ας μας συγχωρέσει η Ιστορία): ένα βασικό θέμα είναι πως θα στριμωχτούν οι ηπα μπροστά στην «ανοικτοσύνη» της Πγιονγκγιάνγκ για τέτοιες συνομιλίες (αλλά χωρίς προϋποθέσεις!) ενόσω η Ουάσιγκτον βρυχάται με μονομερείς κυρώσεις και απειλές για «φάση 2».

Το μόνο που (προφανώς σχεδιασμένα) αφέθηκε να γίνει γνωστό απ’ τις closed doors συζητήσεις είναι ένα μέρος του περιεχομένου των συζητήσεων του Kim Yong-chol με τον διευθυντη εθνικης ασφαλείας της νότιας κορέας Chung Eui-yong: Οι δύο πλευρές είχαν μια ειλικρινή συζήτηση για την κατάσταση γύρω απ’ την κορεατική χερσόνησο και για τις σχέσεις με 4 χώρες, δηλαδή τις ηπα, την κίνα, την ιαπωνία και την ρωσία Οι δύο πλευρές συμφώνησαν για την σημασία της συενργασίας μεταξύ αυτών των 4 χωρών – είπε ο εκπρόσωπος του νοτιοκορεάτη αρχιασφαλίτη.

Ξανά η πολιτική μετάφραση μας: “Είμαστε στη μέση (σαν κορέες), απ’ την μια μεριά είναι οι φίλοι μας (κίνα, ρωσία) και απ’ την άλλη οι εχθροί μας (ηπα, ιαπωνία). Ας ευχηθούμε την μεταξύ τους συνεργασία.” Μπαρντόν;

Επειδή αυτό δεν το τρώει κανείς, η υποσημείωση της μετάφρασης (μας) είναι: Ας δούμε πως θα βραχυκυκλώσουμε τους εχθρούς μας – απελευθερώνοντας περιστέρια υπέρ της ειρήνης στον ουρανό…

Παρόλο που όλα αυτά δεν επιδεικνύουν ακόμα κάτι εντυπωσιακά χειροπιαστό, έχουμε την αίσθηση ότι στ’ αλήθεια συμβαίνει κάτι: ελιγμοί στριμώγματος της επιθετικότητας του αμερικανικού και ιαπωπινού ιμπεριαλισμού μέσα σ’ ένα νέφος «φιλίας, αγάπης και ειρήνης μεταξύ των λαών».

Προς το παρόν, σαν βασικό βήμα, εικάζουμε ότι το (αφανές) «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» θέλει να σύρει την Ουάσιγκτον σε μια αποδοχή του «παγώματος» νέων δοκιμών κλπ απ’ τη μεριά της Πγιονγκγιάνγκ, άρα να εκβιάσει την αποδοχή εκείνου που έχει απορρίψει από πέρυσι, του «διπλού παγώματος»…

Οι τεχνοτροπίες του θανάτου

Δευτέρα 26 Φλεβάρη. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: η σφαγή αμάχων («του εχθρού»…) στην ανατολική Ghouta, στα περίχωρα της Δαμασκού, είναι ακριβώς το « σωστό είδος πολέμου» για τον 21ο αιώνα. Η ρωσική αεροπορία και το συριακό πυροβολικό «ξεπαστρεύουν» τους αντικαθεστωτικούς τρομοκράτες (εντός ή εκτός εισαγωγικών αδιάφορο), με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ο αμερικανικός στρατός «ξεπάστρεψε» τους εναντίον τους τρομοκράτες (πάλι τα εισαγωγικά είναι αδιάφορα) στην ιρακινή Fallujah, πριν σχεδόν 14 χρόνια. Τον Απρίλη του 2004. Η προβολή παιδιών, μωρών, γυναικών που δολοφονούνται από αντιπάλους είναι τετριμμένο προπαγανδιστικό κλισέ. Όχι επειδή αυτό δεν συμβαίνει στην ανατολική Ghouta (ή, πιο πριν, στο ανατολικό Aleppo). Αλλά επειδή το ίδιο ακριβώς έγινε στην «πρωτεύουσα του isis», την Raqqa – και, φυσικά, δεν προβλήθηκε.

Συνεπώς η εκεχειρία των 30 ημέρων που με τόση προσπάθεια «κέρδισε» η Ουάσιγκτον, για να διασώσει, όπως πάντα, όχι τους άμαχους – τους έχει χεσμένους πατώκορφα – αλλά τους πολιορκούμενους αντικαθεστωτικούς της σαουδαραβικής μισθοδοσίας, απλά δεν πρόκειται να εφαρμοστεί. Οι άμαχοι δεν χρωστάνε τίποτα· ακόμα κι αν έχουν συμπάθειες στο pay roll του Ριάντ, του Tελ Αβίβ, ή οποιουδήποτε άλλου. Τίποτα δεν χρωστάνε! Αλλά οι τελευταίοι που θα τους διασώσουν είναι οι μεν ή οι δε απ’ αυτούς που μετέτρεψαν την συριακή επικράτεια σε πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου· συμπεριλαμβανόμενου του Άσαντ και των καθεστωτικών του.

Αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, αν δηλαδή δεν την πλήρωναν οι άμαχοι με πολλαπλάσιους ρυθμούς σε σχέση με τους ένοπλους, δεν είχαν ξεσπιτωθεί 7,5 μύρια σύριοι. Αν στο πρώτο παγκόσμιο πόλεμο (που στην εποχή του είχε ονομαστεί «ο μεγάλος πόλεμος» – δεν ήξερε ο κόσμος τι θα ακολουθούσε) η φράση κρέας για κανόνια αφορούσε τους φαντάρους στα χαρακώματα, ύστερα από έναν αιώνα η καπιταλιστική μηχανή έχει εξασφαλίσει ότι «κρέας» θα είναι οι άμαχοι. Μέσα ή γύρω απ’ τα σπίτια τους, στους γάμους τους ή στις δουλειές τους.

Και επειδή η δήθεν εκεχειρία δεν είναι καθόλου (ούτε δήθεν) αντικαπιταλιστική, η σφαγή θα συνεχιστεί, ίσως με λίγες ημέρες ανάπαυλα. Όσο πλησιάζει κανείς, στο συριακό πεδίο μάχης, προς την Μεσόγειο, τόσο περισσότερο «πρέπει» να ξεκαθαρίσουν οι θέσεις των αντιπάλων… Δεν είναι σαφές;

Φοβούμαστε ότι θα γίνει ακόμα σαφέστερο, ακόμα πιο φονικό…

Afrin

Δευτέρα 26 Φλεβάρη. Λίγο βορειότερα, στον ypgκρατούμενο θύλακα της Afrin, αν έδινε κανείς μια δεκάρα πίστης στα ελληνικά μήντια, ο τουρκικός στρατός και το f.s.a. πεζικό του θα έπρεπε να έχουν πάθει πανωλεθρία… Καμμία σχέση! Μια σύγκριση με τον αντίστοιχο χάρτη που δείξαμε πριν 4 ημέρες (συρία, 22/2) ο από πάνω δείχνει την αργή μεν αλλά σταθερή σύγκλιση προς το κέντρο του θύλακα.

Αυτό συμβαίνει ενόσω οι ypg του Afrin, ελπίζοντας στη βοήθεια του καθεστώτος Άσαντ και των συμμάχων του (ή έχοντας αποδεχθεί την επερχόμενη μοιρασιά μεταξύ Δαμασκού και Άγκυρας) παραδίδουν ήδη τμήματα της περιοχής τους (κάθε άλλο παρά κουρδοκατοικούμενα, άρα κατακτήσεις που δεν έγιναν «εθνοαπελευθερωτικώ δικαίω») στον Άσαντ. Προς το παρόν την σημαντική πόλη Tall Rif’ at, που ελέγχει μια ζώνη στα νοτιοανατολικά του θύλακα. (Είναι η κουκίδα στην κιτρινωπή “χερσόνησο”, δεξιά στο χάρτη).

Άσχετα με το πόσο θα ματώσει το τουρκικό πεζικό (αναλώσιμο είναι, έτσι κι αλλιώς), η Άγκυρα δεν έχει ανυπέρβλητα εμπόδια στην κίνησή της. Επιπλέον, οι «ευεργετικές συνέπειες» που έχει η εισβολή της για το καθεστώς Άσαντ (το ότι, δηλαδή, η Δαμασκός παίρνει πίσω εδάφη απ’ τις ypg χωρίς να ρίξει ούτε μισή ντουφεκιά) δεν θα πρέπει ούτε να υποτιμηθούν, ούτε να θεωρηθούν συμπτωματικές. Μ’ άλλα λόγια: ο Άσαντ και οι σύμμαχοί του έστειλαν λίγες εκατοντάδες πρώην (και μετανοιωμένους) αντικαθεστωτικούς να «συμπαρασταθούν» επ’ αμοιβή στις ypg εναντίον του τουρκικού στρατού και του φιλοτουρκικού f.s.a., αλλά θα ήταν ωμά σωστό να πει κανείς ότι τους «ξεφορτώθηκαν». Και σε αντάλλαγμα η Δαμασκός θα πάρει τον έλεγχο τουλάχιστον ενός τμήματος του θύλακα. Not bad.

Αυτές οι εξελίξεις μπορεί μεν να αντανακλούν στο επείγον «ανθρωπιστικό ενδιαφέρον» για τον θύλακα της Ghouta νοτιότερα, αλλά για την κλίμακα της παγκόσμιας αναμέτρησης πρόκειται για ψιλά. Το βασικό είναι το κατά πόσον οι εξελίξεις στον θύλακα της Afrin, το γεγονός δηλαδή ότι η Δαμασκός και οι σύμμαχοί της εμφανίζονται (μετά από συνεννόηση με την Άγκυρα…) σαν οι μόνοι εν μέρει μεν αλλά και κάπως αποτελεσματικοί προστάτες του συριακού κουρδικού πληθυσμού (αν και όχι των όπλων του) θα επηρεάσει την “επιρροή” του αμερικανικού πενταγώνου και των συμμάχων του στην κυρίως ypgκρατούμενη συριακή περιοχή, βόρεια, βορειοανατολικά και ανατολικά του Ευφράτη. Το κατά πόσον, δηλαδή, θα εμφανιστούν σοβαρά ρήγματα στην κουρδική υποτέλεια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

Πρόκειται για σύνθετη και δύσκολη «επιχείρηση», αν της δοθεί το πολεμικό όνομα που της αντιστοιχεί. Κι ακόμα δυσκολότερη την κάνει το γεγονός ότι ακόμα κι αν η Ουάσιγκτον έχει κάποια περιθώρια αναμονής και ελιγμών, το Τελ Αβίβ έχει όλο και λιγότερα.

Μέσα σ’ όλα αυτά η Μόσχα έχει παρκάρει 4 Su-57, πολεμικά «πέμπτης γενιάς», μάλλον ακυκλοφόρητα σε διεθνή θέα, στην αεροπορική βάση της στο Khmeimim. H «καλή» εκδοχή είναι ότι τα πήγε εκεί για να ασκηθούν, να αεριστούν, να μοστραριστούν, να τσεκαριστούν κάποια συστήματά τους, κλπ. Η «κακή» εκδοχή είναι ότι τα έστειλε «καλού – κακού». Τέσσερα κομμάτια Su-57 είναι λίγα για κάτι γενικευμένο· ίσως όμως να είναι αρκετά για να «κάτσουν ήσυχα» τίποτα ισραηλινά F-35…

Ποιος ξέρει; Υποτίθεται πως όλα αυτά γίνονται για το “καλό της ειρήνης”…

Κορέες

Σάββατο 24 Φλεβάρη. Αύριο (Κυριακή 25/2) τελειώνουν οι χειμερινοί ολυμπιακοί στη νότια κορέα· που ξεκίνησαν με τόσες (“πολιτικές”) συγκινήσεις, για να ακολουθήσουν ήρεμες και σκέτα αθλητικές ημέρες. Δεν είναι καιρός για κάτι παραπάνω;

Είναι και παραείναι. Η Ουάσιγκτον ακονίζει τα μαχαίρια της. Την ημέρα που η βασιλική θυγατέρα Ivanka έφτανε στη Σεούλ (σαν η εκπρόσωπος των ηπα στην τελετή λήξης), χτες δηλαδή, ο βασιλικός πατέρας (δηλαδή η τριανδρία του) ανακοίνωσε νέο γύρο εμπορικών / οικονομικών απαγορεύσεων σε βάρος της βόρειας κορέας. Οι απαγορεύσεις σημαδεύουν 27 εταιρείες αλλά και 28 πλοία· πράγμα που υποθέτουμε ότι θα μεταφραστεί σε συστηματικότερο (αν και παράνομο) ναυτικό αποκλεισμό της βόρειας κορέας. Το ψόφιο κουνάβι έπαιξε τον αγαπημένο ρόλο του, του «σκληρού»:

Αν οι κυρώσεις δεν έχουν αποτέλεσμα θα πρέπει να περάσουμε στη φάση 2 είπε. Η φάση 2 μπορεί να είναι κάτι πολύ σκληρό, μπορεί να είναι πολύ, πολύ άσχημη για τον πλανήτη. Αλλά ελπίζω ότι οι κυρώσεις θα δουλέψουν…

Κάτι θα έχουν υπόψη τους επ’ αυτού οι υπόλοιποι του «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ»… Ειδικά εφόσον στις εταιρείες που μπαίνουν στο στόχαστρο είναι και κινεζικές, ναυτιλιακές και ενεργειακές.

Σήμερα ή αύριο, εν τω μεταξύ, αναμένεται στη Σεούλ και η βορειοκορεατική αντιπροσωπεία. Επικεφαλής της θα είναι ο Kim Yong-chol, πρώην στρατηγός, αρχηγός της βορειοκορεατικής κατασκοπείας, και αντιπρόεδρος της «κεντρικής επιτροπής του κομμουνιστικού κόμματος» της Πγιονγκγιάνγκ. Μετά την πριγκίπισσα / ντίβα Kim, ο ένας – ακόμα – Kim, ίσως είναι το κατάλληλο πρόσωπο για να μεταφέρει ένα ακόμα ραβασάκι στον νοτιοκορεάτη πρόεδρο.

Οι υπόγειες συζητήσεις μεταξύ των δύο κορεών στη σκιά της «ολυμπιακής εκεχειρίας» έχουν, σε κάθε περίπτωση, περίπου 3 βδομάδες ακόμα στη διάθεσή τους. Στις 9 Μάρτη αρχίζουν οι χειμερινοί παραολυμπιακοί, που θα λήξουν στις 18 Μάρτη. Στο αμερικανικό πεντάγωνο σχεδιάζουν τις επόμενες «ασκήσεις» (με τον στρατό της νότιας κορέας) και ευχόμαστε ότι η προσέγγιση των δύο κορεών θα έχει προχωρήσει αρκετά μέχρι τα μέσα Μάρτη ώστε η Ουάσιγκτον να στείλει τα πολεμικά της σε μια θάλασσα βαζελίνης…

(φωτογραφία πάνω: Η Kim Yo-jong παραδίδει στον Moon Jae-in το «ιδιόχειρο σημείωμα» του αδελφού της Kim Jong-un στον νοτιοκορεατικό «μπλε οίκο», στη Σεούλ, στις 10 του περασμένου Φλεβάρη.

Αν οι εικασίες για εγκυμοσύνη της Kim Yo-jong αποδειχθούν σωστές, τότε ολόκληρη η κορεατική χερσόνησος θα βρεθεί ξανά ενωμένη τους επόμενους μήνες γύρω απ’ την ερωτική ζωή και την μητρότητα της βορειοκορέατισσας πριγκίπισσας…

Κάτω: Οι δεξιο-φασίστες αντιπολιτευόμενοι την κυβέρνηση του Moon βρήκαν την ευκαιρία να εκδηλωθούν φιλοαμερικανικά, με αφορμή την αναμενόμενη άφιξη του Kim Yong-chol, θεωρώντας τον «εγκληματία πολέμου». Αν και δεν υπάρχουν στέρεες αποδείξεις, λόγω θέσης θεωρείται υπεύθυνος για τον τορπιλισμό μιας νοτιοκορεατικής κορβέτας – Cheonan – το 2010 και τον θάνατο 46 νοτιοκορεατών ναυτών.

Αν οι νοτιοκορεάτες φασίστες βουλευτές θύμωσαν με τον Kim Yong-chol, σκεφτείτε τα αμερικανικά αισθήματα για την απάντηση που τους έδωσε ο εκπρόσωπος του νοτιοκορεατικού «υπουργείου επανένωσης» Baek Tae-hyun: η επισκεψή του είναι ευκαιρία για την βελτίωση των ενδοκορεατικών δεσμών και η ειρηνευτική διαδικασία θα βελτιωθεί…

Α πα πα!!!)