Tag: ρωσία

Άσχημος, γέρος και βλάκας 1…

Πέμπτη 12 Απρίλη. Τα πιο πάνω δεν έχουν συνυπολογίσει ρωσικά αντίποινα. Για την ακρίβεια: η ανάλυσή μας δεν τα χρειάζεται.

Υπάρχει όμως κάτι που έχουμε υποχρέωση απέναντί σας να το θυμήσουμε: το «βαρύ οπλοστάσιο» των united states είναι το πλωτό ιππικό τους. Οι στόλοι τους – ποιος δεν το ξέρει; Κάποιοι το ξέρουν τόσο καλά ώστε να έχουν φροντίσει για την «ασύμμετρη» αντιμετώπισή του. Δύο τουλάχιστον κράτη έχουν αναπτύξει ειδικές πολεμικές τεχνολογίες για να τα βάλουν με το αμερικανικό θαλάσσιο πυροβολικό. Έχουν και τα δύο ένα κοινό: μακρυά παράλια εκτεθειμένα σε αντίπαλο ναυτικό. Το ένα κράτος λέγεται κίνα. Πείτε ότι δεν εμπλέκεται άμεσα στην αντιμετώπιση του αμερικανικού στόλου στην ανατολική Μεσόγειο. Το άλλο λέγεται ιράν. Το αφορά το θέμα;

Το αφορά – και πολύ. Για 1 + 1 λόγο. Πρώτον επειδή κρέμεται στο κλαρί: σε μερικές βδομάδες το ψόφιο κουνάβι θα ανακοινώσει αν θα κηρύξει (έμμεσα αλλά σαφώς) τον πόλεμο στην Τεχεράνη, όπως άλλωστε επιθυμεί με μεγάλη κάψα ο σύμμαχος ισραήλ. Και δεύτερον επειδή ο καυγάς στη συρία και στη ανατολική Μεσόγειο γίνεται (και) για το ιρανικό φυσικό αέριο (ή/και πετρέλαιο): να μην φτάσει ποτέ προς ευρώπη μεριά.

Η ιρανική πολεμική τεχνολογία είναι γνωστό απ’ το 2015 ότι έχει «αναπτύξει» (ακριβώς εναντίον αμερικανικών πλωτών στόχων) την τορπίλλη “hoot”, βασισμένη στην ρωσική va-11 Shkval. Η τορπίλη “hoot” κινείται με ταχύτητα μεγαλύτερη από 360 χιλιόμετρα την ώρα, αξιοποιώντας το φαινόμενο της «υπερσπηλαίωσης» δηλαδή την δημιουργία «θύλακα ατμού» γύρω απ’ την τορπίλη ώστε να μειώνονται σημαντικά οι τριβές της με το νερό. Ποιές είναι οι νεώτερες τεχνολογικές εξελίξεις που είναι διαθέσιμες προς χρήση δεν ξέρουμε. Όμως τι θα συνέβαινε αν κάποιες τέτοιες updated τορπίλες, με «συριακή σημαία» ασφαλώς, κτυπούσαν κάποιο ή κάποια απ’ τα αμερικανικά πλωτά πυροβολεία, μετά από μια αμερικανική πυραυλική επίθεση;

Η Τεχεράνη ίσως πολύ θα ήθελε να συμβεί κάτι τέτοιο, για παραπάνω από έναν λόγους. Απ’ την μεριά της η Ουάσιγκτον θα το απευχόταν με κάθε τρόπο. Όπως συνέβη διαδοχικά πρώτα μ’ ένα ισραηλινό f-35 και ύστερα μ’ ένα f-16 που τα «κατέβασε» η συριακή αντιαεροπορική άμυνα, έτσι και με τον αμερικανικό στόλο, η υπεροψία της υπεροπλίας έχει ένα αδύνατο σημείο: ακόμα και οι «γρατζουνιές» (που χαλάνε την ιδέα της απόλυτης υπεροχής…) γίνονται λόγος σοβαρός οπισθοχώρησης. Αν ο συριακός στρατός (με ιρανικές και, ενδεχομένως ρωσικές αλλά όσο γίνεται πιο αφανείς βοήθειες) μπορεί έστω να «γρατζουνίσει» τον αμερικανικό στόλο στην ανατολική Μεσόγειο, τότε αυτός ο στόλος δεν είναι ασφαλής. Κι αν δεν είναι ασφαλής ακόμα και απέναντι σ’ έναν σαφώς υποδεέστερο αντίπαλο, τότε…

Τα παραπάνω δεν είναι πρόβλεψη. Είναι «άσκηση σκέψης» όσο πιο κοντά γίνεται στα πραγματικά δεδομένα του συριακού πεδίου μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Αν είναι «νόμιμο», για παράδειγμα, τα αγγλικά υποβρύχια να πιάνουν θέσεις στην ανατολική Μεσόγειο, άλλο τόσο «νόμιμη» είναι η αντιμετώπιση της αμερικανο-αγγλο-ισραηλινής κατοχής αυτής της θαλάσσιας περιοχής… (Kι ας μην πούμε για το πόσο συντρίμια θα έκανε μια τέτοια τορπίλη τα ελληνικά όνειρα / σχέδια για την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»).

Είναι άσκηση σκέψης (κάποιος μπορεί να την χαρακτηρίσει ακόμα και «ευφάνταστη»…) για κάτι που είναι πολύ πραγματικό: ο έλεγχος της ανατολικής Μεσογείου είναι, για μεν την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Τελ Αβίβ (ακόμα και το Παρίσι – άντε και για την Αθήνα…) μια θέση οπισθοχώρησης / άμυνας μετά την ήττα στη συρία· για δε το «ευρασιατικό μπλοκ» ένα ακόμα μέτωπο προώθησης. Αφού τα γάντια έχουν βγει, κι αφού ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» έχει χάσει το «κατά της τρομοκρατίας» και εμφανίζεται όλο και περισσότερο σαν αυτό που ήταν πάντα, γυμνός, ωμός, σαν ενδοκαπιταλιστικός δηλαδή, δεν θα έπρεπε να αποκλείσει κανείς εκείνες τις κινήσεις που είναι game changers.

Άσχημος, γέρος και βλάκας 2…

Πέμπτη 12 Απρίλη. Το ότι η Ουάσιγκτον, δια στόματος ψόφιου κουναβιού, απειλεί την Δαμασκό, την Μόσχα και την Τεχεράνη με πυραύλους «νέους, ωραίους και έξυπνους» είναι κάτι τοπικής σημασίας; Όχι. Ακόμα και τα αμερικανικά επιτελεία έχουν περάσει από τις σπουδές της «θεωρίας παιγνίων» και ξέρουν την σημασία που έχουν «μικρές» και «χαμηλού κόστους» ενέργειες που μπορούν να αλλάξουν εντελώς τα δεδομένα σ’ ένα πεδίο μάχης. (Τέτοιου είδους, ακριβώς, είναι ακόμα και η φήμη για “χημικά” στη Douma…). Συνεπώς, το να κινητοποιείς τον πολεμικό βροντόσαυρό του (όσο νέο, ωραίο και έξυπνο κι αν τον βαφτίζεις), δεν είναι το καλύτερο· ειδικά αν πριν έχεις κινητοποιήσει τον πολύ φτηνότερο isis σου – και έχεις αποτύχει…

Ούτε το ψόφιο κουνάβι ούτε το αμερικανικό πεντάγωνο θα μπορούσαν να δικαιoλογήσουν ένα μισοβουλιαγμένο αντιτορπιλικό (και, ας πούμε, 10 αμερικάνους νεκρούς) σε μια στρατιωτική επιχείρηση (εναντίον την συρίας) που πουλάνε στο εσωτερικό σαν παρέλαση της αρετής! Στην προκειμένη περίπτωση (και όχι μόνο σ’ αυτήν) η ιδεολογία (η ιδεολογία του τιμωρού / μπάτσου απέναντι σ’ έναν πρακτικά αδύναμο «ταραξία»…) του αμερικανικού ιμπεριαλισμού λειτουργεί σαν η υλική δύναμη που τον φρενάρει· ένα είδος «ορίου» που το αξιοποίησαν πολύ νωρίτερα τόσο οι ταλιμπάν στο αφγανιστάν όσο και ο σιιτικός «στρατός του Μαχντί» αλλά και οι σουνίτες αντιαμερικάνοι ένοπλοι στο ιράκ, απ’ το 2004 και μετά.

Πολύ απλά: η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να δικαιολογήσει ούτε απώλειες σε προσωπικό ούτε, κυρίως, απώλειες σε υλικό σε επιχειρήσεις που τις εμφανίζει σαν «ανθρωπιστικές» κάπου στην άλλη άκρη του κόσμου. Το δοκίμασαν οι δημοκρατικοί του Κλίντον στα ‘90s· μόνο για να ηττηθούν και να αναδιπλωθούν ακαριαία μόλις κυκλοφόρησε το βίντεο με τον έναν και μόνον έναν αμερικάνο πεζοναύτη που έσερναν μισοπεθαμένο οι αντάρτες στη σομαλία πίσω απ’ το τζιπ τους. Ο λευκός κοκκινολαίμης προτεστάντης αμερικάνος που ψήφισε πρόσφατα τους συντηρητικούς και το ψόφιο κουνάβι δεν είναι «ανθρωπιστής» – και σίγουρα δεν είναι καθόλου τέτοιος σε σχέση με τους «δημοκρατικούς» των “90s.

Το αν ο Άσαντ σκοτώνει γυναίκες και παιδιά με χημικά αέρια είναι παντελώς αδιάφορο γι’ αυτόν τον λευκό αμερικάνο κοκκινολαίμη. Αν ο Άσαντ απειλούσε τα δικά του παιδιά, λευκά αμερικανάκια ως το κόκκαλο (δηλαδή: αν αυτό έλεγε η καθεστωτική προπαάνδα), ναι, θα τον ένοιαζε. Και θα δικαιολογούσε 100 χιλιάδες πεζοναύτες στο αφγανιστάν και άλλους τόσους στο ιράκ. Αλλιώς θα ήταν απόλυτα εχθρικός στο ενδεχόμενο η «τιμωρία αυτού του ζώου» να καταλήξει σε μερικά φέρετρα και κανά δυο στραπατσαρισμένα αντιτορπιλικά, των οποίων την επισκευή θα πρέπει να πληρώσει με τους φόρους του (κάτι που το ψόφιο κουνάβι υποσχέθηκε να αλλάξει…).

Η Μόσχα δεν έχει τέτοια ποσότητα όπλων, στρατού και μέσων στη συρία ώστε να μπορεί να αναμετρηθεί «ένας μ’ έναν» με την συγκέντρωση του αμερικανικού (και όχι μόνο) πυροβολικού, πλωτού και ιπτάμενου, στην ανατολική Μεσόγειο ή/και στην ευρύτερη συριακή επικράτεια. Θέλουμε να πούμε: «θερμός πόλεμος» μεταξύ Ουάσιγκον και Μόσχας είναι αδύνατος εκεί· απ’ την μεριά του ρωσικού καθεστώτος σίγουρα. H στρατιωτική του παρουσία στη συρία εναντίον των αμερικάνων θα ήταν αποτελεσματική, ίσως, στον ηλεκτρονικό πόλεμο· ή στην ανάσχεση πυραύλων (αν και με σοβαρό κόστος)· όχι σε κανονική αναμέτρηση.

Αντίθετα, εκείνο που είναι πράγματι εφικτό, και μάλιστα τόσο πολύ ώστε αν δεν το λαμβάνουν υπόψη τους τα αμερικανικά επιτελεία είναι επιεικώς ηλίθια, είναι μια ασύμμετρη απάντηση. Ένα «γρατζούνισμα» τόσο σαφές ώστε να κάνει πολαπλάσια ηχώ καθώς θα ταξιδεύει απ’ την ανατολική Μεσόγειο προς την αμερικανική ήπειρο. Η Ουάσιγκτον είναι απόλυτα εκτεθειμένη σε μια τέτοια ασυμμετρία – όχι η Μόσχα, ούτε η Δαμασκός, ούτε η Τεχεράνη.

Έτσι έχουν τα πράγματα. Όμως ο καπιταλισμός, είτε στα «καλά» του είτε, ακόμα περισσότερο, στα «ζόρια» του, δεν συνεπάγεται ορθολογικές αποφάσεις. Γιατί δεν αποφασίζει το απρόσωπο κεφάλαιο. Αποφασίζουν άτομα του είδους μας, του ανθρώπινου (αν και εχθροί του…)

Τα λέγαμε κι χτες…

Το πυροβολικό συγκεντρώνεται…

Τετάρτη 11 Απρίλη. Μια σειρά κράτη (με πρώτες και καλύτερες τις ηπα) «μαζεύουν» όπλα στην ανατολική Μεσόγειο. Χτες το συμβούλιο ασφαλείας του οηε (τα 5 μόνιμα μέλη και τα επιπλέον 10 περιστασιακά) έπρεπε να αποφασίσει τι αποστολή να αναθέσει στους ειδικούς που θα μπορούσαν να πάνε στη Douma για πραγματογνωμοσύνη. Η Ουάσιγκτον είχε μια καλή ιδέα: οι ειδικοί να πάνε, να βρουν τα ίχνη των χημικών (σε τίποτα πόρτες…), και να αποφανθούν ποιος τα έριξε – πράγμα που κανονικά, κάθε τίμιος Aitkenhead (δες χθεσινό σχόλιο: χημικά τέρατα, η δηλητηριασμένη πόρτα) θα απέρριπτε λέγοντας “δεν είναι αυτή η δουλειά μας”. Μόσχα και Λα Παζ έβαλαν βέτο, το Πεκίνο απείχε – πάρτην κάτω την αμερικανική ιδέα. Ύστερα η Μόσχα είχε αντιπρόταση: να πάνε οι ειδικοί, αλλά τα πορίσματά τους να τα διαβιβάσουν στο συμβούλιο ασφάλειας, ώστε να αποφασίσει αυτό για την ενοχή ή μη του οποιουδήποτε. Αυτή η ιδέα δεν έπιασε καν τη βάση· πάρτην κάτω κι αυτήν.

Έτσι η διαδικασία τέλειωσε χτες «χωρίς σκορ» – πράγμα που, όπως είχε δηλώσει έγκαιρα η ύαινα αμερικανίδα πρέσβειρα Nikki Haley, δεν θα εμποδίσει τις ηπα απ’ το να δράσουν (το έχουν ξανακάνει, το 2003, στο ιράκ, με την «συμμαχία των προθύμων»).

Με μία διαφορά. Τότε ο Χουσεΐν ήταν μόνος του από στρατιωτική άποψη. Τώρα ο Άσαντ δεν είναι. Κι αυτό περιπλέκει τα πράγματα. Είναι έτοιμη η Ουάσιγκτον (και οι σύμμαχοί της…) να σκοτώσουν τακτικό ρωσικό στρατό; Ή θα ρίξουν κανά δυο πυραύλους στο (έγκαιρα εκκενωμένο) προεδρικό μέγαρο στη Δαμασκό και σε κάποιο εγκαταλειμμένο αεροδρόμιο του Άσαντ, λέγοντας μετά «είδατε τι έπαθε;» – δηλαδή «τους κάναμε τα μούτρα κρέας»;

(φωτογραφία: Χρειάζονται και τα λιμάνια, τι νομίζετε; Να ξεμουδιάσει το προσωπικό, να γίνουν τίποτα «ψιλά» σέρβις, να γίνουν ψώνια… Ε, και η νότια κύπρος προσφέρεται… Προς μεγάλη δόξα της “ειρήνης”…)

Χημικά τέρατα: η δηλητηριασμένη πόρτα

Τρίτη 10 Απρίλη. Αξίζει, άραγε, να πάρει κανείς τέτοιες φιλοπόλεμες μανούβρες στα σοβαρά; Το αποτέλεσμά (τους) υποδεικνύει πως “ίσως όχι”: η προβοκάτσια με τα “χημικά” στη Douma τσάκισε στην αρχική της φάση, σε χρόνο dt, αν και όχι οριστικά – περισσότερα στη συνέχεια.

Όμως τέτοιου είδους καθεστωτικά «στραβοπατήματα», που οι ιστορικοί του μέλλοντος δεν θα καταδεχτούν καν να μνημονεύσουν με περισσότερες από δέκα λέξεις, μπορεί να είναι ισχυρά ενδεικτικά. Αφενός μεθοδολογιών διαχείρισης του (πρωτοκοσμικού) πλήθους… Αφετέρου της ποιότητας των πολιτικών βιτρινών αλλά και των μηχανισμών σε καπιταλιστικά κράτη πρώτης γραμμής – που παρακμάζουν. Σε τελευταία ανάλυση: η όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού δεν είναι καθόλου υποχρεωτικό να γίνεται μέσα από «έξυπνες» κινήσεις. Η βλακεία ή/και η εξαπάτηση μια χαρά κάνουν την δουλειά, αρκεί οι υπήκοοι – μάζα να είναι αποβλακωμένοι και πειθαρχημένοι.

Πριν κάτι παραπάνω από μήνα (στις 4 του περασμένου Μάρτη) ένα «μυστηριώδες γεγονός» (για εμάς…), η «χημική δηλητηρίαση» του πρώην (πολύ πρώην…) ρώσου διπλού πράκτορα Sergei Skripal και της κόρης του Yulia ξεδίπλωσε μια χωρίς προηγούμενο τα τελευταία 30 χρόνια «διπλωματική» (και ιδεολογική) επίθεση του Λονδίνου πρώτα, της Ουάσιγκτον στη συνέχεια, και εν τέλει «με το ζόρι» στον έναν ή στον άλλο βαθμό μερικών ακόμα ευρωπαϊκών πρωτευουσών, κατά της Μόσχας. Χωρίς αποδείξεις… Γράψαμε γι’ αυτό το “άλμα δημαγωγίας” στις 28 Μάρτη (πως να δηλητηριάσεις κάποιον ανύπαρκτο, προπαγάνδα, ποιος ωφελείται;)

Η πρωθ. May το πήγε όσο πιο μακρυά γινόταν: η επίθεση στους Skripal έγινε με διαταγή του Πούτιν δήλωσε. Χωρίς αποδείξεις… Θεωρητικά είχε τον χρόνο να τις εμφανίσει εκ των υστέρων.

Αλλά «δεν». Κι όχι μόνο «δεν». Άρχισαν να ξεφυτρώνουν μερικές «αναποδιές». Στην αρχήν ήταν μια συνέντευξη στο sky news του Gary Aitkenhead, διευθυντή του αγγλικού «εργαστηρίου άμυνας και τεχνολογίας» που ανέλυσε το χημικό που ανιχνεύτηκε στους δύο Skripal. Το μόνο για το οποίο μπορούσε να διαβεβαιώσει ήταν πως επρόκειτο για «στρατιωτικά αναβαθμισμένη» παραλλαγή ενός νευροπαραλυτικού· όχι, όμως, και το ποιος το έφτιαξε. Συμπλήρωσε, μάλιστα, ότι δεν είναι δουλειά του εργαστηρίου να εντοπίζει τους «κατασκευαστές» τέτοιου είδους ουσιών. Το μόνο που μπορούσε να εκτιμήσει ήταν ότι αυτή η «στρατιωτική αναβάθμιση» μόνο δουλειά κάποιου κράτους θα μπορούσε να είναι. Όχι, όμως, τίνος…

Ύστερα ήρθε το αγγλικό υπ.εξ., το οποίο «ανέβασε» ένα τιτίβισμα υποστηρίζοντας ότι το συγκεκριμένο εργαστήριο είναι πιστοποιήσει τον κατασκευαστή (λέγοντας ψέμματα…) για να το διαγράψει πανικόβλητο στη συνέχεια… Η διαγραφή ψηφιακών ιχνών από καθεστωτικούς οργανισμούς θεωρείται παραδοχή ενοχής – κι όχι άδικα…

Και, φυσικά, ο μεγάλος βιρτουόζος ήταν ο ίδιος ο άγγλος υπ.εξ., ο πολύς Boris Johnson. Που πρόλαβε (πριν την συνέντευξη του Aitkenhead…) να δηλώσει πάμπολλες φορές ότι το «εργαστήριο άμυνας και τεχνολογίας» είχε εντοπίσει το κράτος / κατασκευαστή / δολοφόνο, την ρωσία δηλαδή· και ότι ο Πούτιν προσωπικά είχε διατάξει την επίθεση…

Μετά από 5 βδομάδες ποιο είναι το αποτέλεσμα; Η αγγλική κυβέρνηση έχει γίνει ρόμπα διεθνώς! Όχι μόνο δεν έχει αποδείξεις για τους ισχυρισμούς της, αλλά έχει πιαστεί στα πράσα να λέει ψέματα – σίγουρα σε ότι αφορά την τεχνοκρατική διάγνωση του «εργαστηρίου…». Δεν είναι αθώα ψέμματα. Είναι ο βασικός πυρήνας των ενεργειών της κατά της Μόσχας.Ένας γερμανός σοσιαλδημοκράτης βουλευτής, ο Axel Schafer, το έθεσε με ωμό τρόπο: Οι δηλώσεις βρετανών αξιωματούχων που ψευδολόγησαν εκτεταμένα υποστηρίζοντας το brexit θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με προσοχή.

Να πετάγονται στα μη ανακυκλώσιμα σκουπίδα – θα μπορούσε να προσθέσει…

Χημικά τέρατα: η δηλητηριασμένη πόλη

Τρίτη 10 Απρίλη. Πέρασε (όπως πέρασε….) η αναπόδεικτη ενοχή των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών στην υπόθεση Skripal, δεν θα μπορούσε να γίνει το ίδιο με τα «χημικά κατά αμάχων» του Άσαντ στη Douma;

Σ’ αυτή τη γειτονιά της ανατολικής Δαμασκού είχε απομείνει ένας θύλακας ριαντ-ελεγχόμενων αντικαθεστωτικών, της οργάνωσης Jaish al-Islam. Ρώσοι «διαπραγματευτές» μετά από πολυήμερες διαπραγματεύσεις κατάφεραν να τους αποσπάσουν συνθηκολόγηση, που περιλάμβανε ό,τι και σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις: αποχώρηση των ενόπλων με τα ελαφρά / φορητά όπλα τους, καθώς και των οικογένειών τους, προς άλλες περιοχές (στην προκειμένη περίπτωση προς την τουρκο-κρατούμενη Jarabalus…). Το μεσημέρι της 6 Απρίλη άρχισε η αποχώρηση των τραυματιών και των πρώτων πούλμαν με γυναίκες και παιδιά.

Όμως φαίνεται ότι κάποιοι θύμωσαν πολύ μ’ αυτήν την συνθηκολόγηση, που ήταν η πιο πρόσφατη σε urban πεδίο μάχης (έχει σημασία αυτό….) Ένας απ’ αυτούς (εκτιμάμε πως) ήταν η κυρία Haley ή, πιο σωστά, αυτό που εκπροσωπεί (δες: Συρία, Σάββατο 31 Μάρτη). Φαίνεται ότι προς το τέλος της 6ης Απρίλη κάποια “αυστηρή διαταγή” έφτασε σε στελέχη της Jaish al-Islam. Την νύχτα της 6ης προς την 7η Απρίλη «καθάρισαν» τους διαπραγματευτές τους που είχαν υπογράψει την συμφωνία, και το πρωί ανακοίνωσαν ότι «δεν υπάρχει καμία συμφωνία – ο αγώνας συνεχίζεται!»…

Σαν απάντηση εισέβαλλε στον θύλακα από τρεις μεριές ο συριακός στρατός ‘n’ friends, και γρήγορα άρχισε να καταλαμβάνει το ένα μετά το άλλο τα ανταρτοκρατούμενα οικοδομικά τετράγωνα. Τότε ήταν που τα “άσπρα κράνη» (μια «ανθρωπιστική οργάνωση» που έχει κατηγορηθεί πολλές φορές σαν γραφείο τύπου των proxies του Ριάντ, του Τελ Αβίβ και της Ουάσιγκτον στη συρία) κατήγγειλαν ότι ο στρατός του Άσαντ έκανε «χημική επίθεση κατά αμάχων» στη διάρκεια της επίθεσής του…

Χωρίς αποδείξεις, εκτός από κάποιες φωτογραφίες (άγνωστης προέλευσης και χρόνου) που, συν τοις άλλοις, μόνο σε δολοφονική επίθεση με χημικά δεν παρέπεμπαν… (Όμως η ρωσική ή/και η συριακή αεροπορία είχε πράγματι βομβαρδίσει εκείνη την ημέρα τον θύλακα). Οπότε το βαθιά ανθρωπιστικό ψόφιο κουνάβι τα πήρε στο κρανίο: κατήγγειλε το «ζώο» Άσαντ (που σκοτώνει παιδιά) αλλά και την Μόσχα και την Τεχεράνη που τον στηρίζουν. Και ορκίστηκε «τιμωρία και δικαιοσύνη»…

Η «υπόσχεση» δόθηκε στις 7 Απρίλη. Αλλά οι εξελίξεις επί του εδάφους κύλησαν πολύ γρήγορα. Την επόμενη ημέρα, 8 Απρίλη, η Jaish al-Islam ήταν πλέον σε τόσο οικτρή θέση στρατιωτικά, ώστε δεν μπορούσε να περιμένει να την σώσει η αμερικανική πυραυλική “τιμωρία”. Ξανα-υπέγραψε λοιπόν την συμφωνία που είχε σκίσει μια μέρα νωρίτερα. Άμαχοι και ένοπλοι συνέχισαν να επιβιβάζονται στα λεωφορεία, προς Jarabalus μεριά. Η Douma αδειάζει γρήγορα…

Οι αμερικανικοί πύραυλοι δεν πρόλαβαν να εκτοξευτούν (κατά του Άσαντ) στις 8 Απρίλη. Την Ουάσιγκτον έτρεξε να αντικαταστήσει (στο καθήκον του «τιμωρού») το Τελ Αβίβ: επιδιώκοντας σαν θύματα και ιρανούς… Όμως αν είναι αλήθεια ότι απ’ τους 8 κρουζ που εξαπέλυσε οι 5 αναχαιτίστηκαν στον αέρα, τότε υπάρχουν κάποια «τεχνικά προβληματάκια» στο θέμα της «τιμωρίας». Αυτά είναι πράγματι ρωσικής προέλευσης και ευθύνης! Και θα μπορούσαν να κάνουν έξαλλο οποιονδήποτε στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ κλπ…

Εδώ τελειώνουν τα «χημικά τέρατα» και απομένουν τα κανονικά.

(φωτογραφία: κονβόι ένοπλων της Jaish al-Islam φτάνει στο Aleppo καθ’ οδόν προς την Jarabalous.)

Τέρατα και «σημεία»

Τρίτη 10 Απρίλη. Το καθεστώς Άσαντ (το οποίο, παρεπιπτόντως, παραμένει διεθνώς αναγνωρισμένο, με αντιπροσωπεία στον οηε) είχε καταθέσει έγκαιρα έγγραφη «ενημέρωση» στον διεθνή οργανισμό για σχεδιαζόμενη προβοκάτσια με «χημικά αέρια» στην ανατολική Ghouta. Η Μόσχα, απ’ την μεριά της, έχει ειδοποιήσει εδώ και βδομάδες για το ίδιο ζήτημα· αλλά και για τις “πολύ σοβαρές συνέπειες” που θα έχει οποιαδήποτε αμερικανική “τιμωρία” αν κτυπηθούν ρώσοι στρατιώτες….

Ωστόσο το αμερικανικό καθεστώς και οι σύμμαχοί του τρώγονται: η κατάληψη του θύλακα της Afrin έχει δημιουργήσει ρωγμές στη νομιμοποίηση της «σχέσης» με τους βασσάλους του pkk/ypg. Και η “εκκαθάριση” της ανατολικής Δαμασκού είναι πολύ δυσάρεστη εξέλιξη: όσο λιγοστεύουν οι urban περιοχές που ελέγχονται από αντικαθεστωτικούς ένοπλους, τόσο λιγοστεύουν και οι «ευκαιρίες» να κατηγορηθεί ο Άσαντ (και οι δικοί του σύμμαχοι…) για χρήση «χημικών κατά αμάχων». Στις ερήμους και στα βουνά (και στις εκεί μάχες) δεν υπάρχουν άμαχοι…

Απ’ το 2013 αυτή η κατηγορία είναι όχι η κυριότερη αλλά η μοναδική που «δίνει την άδεια» στην Ουάσιγκτον να βάζει “αυτοπροσώπως” και άμεσα στο στόχαστρο το καθεστώς Άσαντ· αφήνοντας στην άκρη τα «καθήκοντα της αντι-τρομοκρατίας» που, τώρα πια, έχουν εξατμιστεί εντελώς. Τότε, το 2013, παρεμβλήθηκε η Μόσχα (στην όχι και ιδιαίτερα φανατική για επίθεση κυβέρνηση Ομπάμα) και το ζήτημα διευθετήθηκε με την επίσημη και υπό διεθνή έλεγχο καταστροφή των χημικών του Άσαντ. Πριν ένα χρόνο, στις 7 Απρίλη του ‘17, το ψόφιο κουνάβι κορδόθηκε ότι «τιμώρησε» τον Άσαντ (πάλι για μια πλαστή «επίθεση με χημικά») εξαπολύοντας εναντίον ενός στρατιωτικού αεροδρομίου 59 tomahawk: περισσότεροι απ’ τους μισούς “κάπου χάθηκαν” (ποιος, άραγε, φρόντισε γι’ αυτό;), αλλά ο τότε φρέσκος αμερικάνος πρόεδρος έκανε το κομμάτι του σαν “ζορρό”.

Τώρα το ζήτημα είναι χειρότερο. Αφενός επειδή στο “κάδρο των ενόχων” έχει τοποθετηθεί και η Μόσχα· αφετέρου επειδή το ρωσικό καθεστώς έχει προειδοποιήσει με “σοβαρές συνέπειες” αν… Η Haley ανεβάζει διαρκώς στροφές: κατηγόρησε χτες στον οηε την Μόσχα ότι «έχει στα χέρια της το αίμα των παιδιών στη συρία»… Και προειδοποίησε πως (με δικά μας λόγια…) είτε το συμβούλιο ασφαλείας του οηε θα δώσει το ελεύθερο στις ηπα να τιμωρήσουν τον Άσαντ, είτε – στην ουσία – θα αχρηστευτεί… «Οι ηπα θα δράσουν έτσι κι αλλιώς» – αυτή η απειλή μ’ αυτά τα λόγια ήταν όλη δική της.

Εννοείται ότι καμία Μόσχα και κανένα Πεκίνο (τα 2 απ’ τα 5 μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας) δεν πρόκειται να δώσουν στο ψοφιοκουναβιστάν τίποτα άλλο απ’ το βέτο τους. Το ψόφιο κουνάβι έχει δώσει εν τω μεταξύ στην αφεντομουτσουνάρα του το πολύ 48 ώρες για να αποφασίσει τι θα κάνει. (Το γιατί οι καραβανάδες πίσω του το “σκέφτονται” έχει, υποθέτουμε, μια σημασία…)

Η Douma θα έχει εκκενωθεί ως τότε· οι proxies έκαναν την «τελευταία δουλειά» τους και θα έχουν φύγει. Όμως οι προστάτες τους παίζουν ίσως τα τελευταία χαρτιά της «αστυνομικής αξιοπιστίας» τους· με παγκόσμια απεύθυνση. Αφού υιοθέτησαν τα περί “χημικών όπλων” θα πρέπει «κάτι να κάνουν»… (Και πάντως όχι να απελάσουν κι άλλους ρώσους!..). Θα κάνουν κάτι «λίγο και συμβολικό» έχοντας εξασφαλίσει σιωπηρά μια κάποια ανοχή της Μόσχας, ίσα ίσα για να σώσουν τα καταρακωμένα προσχήματά τους; Ή θα προσπαθήσουν να «βάλουν στη θέση» της, με κάποιον ελεγχόμενο τρόπο, αυτήν την «αναθεωρητική δύναμη»; Ο πειρασμός είναι μεγάλος· και το ρίσκο επίσης.

Η τραγωδία μοιάζει να εφάπτεται της φάρσας σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο του 4ου παγκόσμιου πολέμου που λέγεται μέση Ανατολή. Και στη μέση της πένσας είμαστε μερικά εκατομμύρια κρατούμενοι…

(Τι να σκέφτεται επ’ αυτού το τσακισμένο υπουργικό συμβούλιο στο Λονδίνο; Τι να σκέφεται επ’ αυτού το χρεωκοπημένο υπουργικό συμβούλιο στην Αθήνα; Θα στηρίξει τους τιμωρούς συμμάχους του ακόμα κι αν βάλουν φωτιά στα τόπια;)

(φωτογραφία: Ομορφόπαιδο δεν τον λες… Είναι ο ρώσος πρεσβευτής στον οηε Vasily Nebenzya χτες, στη συνεδρίαση του συμβουλίου ασφαλείας. Η χρήση βίας απ’ τις ηπα με ψεύτικες προφάσεις κατά της συρίας θα έχει βαριές συνέπειες επανέλαβε… Και η Μόσχα έχει μια παράδοση: αυτό που λέει το εννοεί…)

Η θεία Λίτσα έχει κάτι επιπλοκές

Τετάρτη 4 Απρίλη. Είναι αλήθεια, και πρέπει να την πούμε: το τμήμα “επαφών με το ξανθό γένος” της θείας Λίστας έπαθε τραμπάκουλο χτες. Πρώτα με την υποδοχή του “τσάρου” (δεν κάνει να τον λέμε έτσι; τι λένε οι σύμβουλοι απ’ το Τελ Αβίβ;) απ’ τον “σουλτάνο”. Μια μαύρη θωρακισμένη λιμουζίνα που συνοδεύεται μόνο από άοπλους ιππείς (ναι, ιππείς…) είναι χωρίς αμφιβολία μεγάλη επίδειξη δύναμης (με όρους δημόσιας τάξης και ασφάλειας) εκ μέρους του οικοδεσπότη. Έτσι δεν είναι; Σημειολογικά πολύ προχωρημένη. Κάτι θα σημαίνει αυτό…

Ύστερα η δήλωση του Πουτινάκου. Αντί να πει “πρώτη προτεραιότητά μου είναι η απελευθέρωση των δύο παλληκαριών απ’ την ελλάδα” είπε “πρώτη προτεραιότητά μου είναι η ολοκλήρωση της πώλησης των S-400 στην τουρκία”. Κακώς μπελάς: με 400 χιλιόμετρα τουρκικά ραντάρ και αντιεροπορική άμυνα το Αιγαίο δεν είναι πια «ελληνική λίμνη». Με το που θα σηκώνονται τα ελληνικά πολεμικά απ’ τη Ν. Αγχίαλο τα τουρκικά ραντάρ θα τα έχουν στο στόχαστρο…

Το τελευταίο, μετά την θεμελίωση του πυρηνικού σταθμού στο Akkugu: όλα τα ελληνικά γεωπολιτικά τσακάλια (μισθοδοτούμενοι απ’ τις υπηρεσίες…) και το κοινό τους, έχουν σιγουρευτεί πως όπου νάναι η τουρκία θα διαλυθεί (τα τελευταία 25 χρόνια…). Είναι δυνατόν κοτζάμ «τσάρος» να κάνει λάθος και να κλείνει deal μ’ ένα κράτος που έχει – δεν έχει μερικούς μήνες ζωής;

Η θεία Λίτσα, στη διάρκεια του τραμπάκουλου, άρχισε να βγάζει αφρούς και να μοιρολογάει: Δηλαδή δεν θα διαλυθεί; Δηλαδή δεν θα διαλυθεί; Ωιμέ!!! Αλί και τρισαλί!!! Παναγία μου!!!

Όχι για να συνέλθει, αλλά για να σταματήσει τουλάχιστον να βλέπει κοζάκους να καλπάζουν στον θεσσαλικό κάμπο κατηφορίζοντας προς τα διόδια της Λαμίας (χωρίς τον Λαφαζάνη…), αναγκαστήκαμε (τι άλλο;) να της κάνουμε ένεση ουασιγκτονονίνης των 1000 mg. Είναι πολύ μεγάλη δόση, μπορεί και να σε στείλει (στο αφγανιστάν):

… Είχε πολύ ενδιαφέρον να παρακολουθείς την αλληλεπίδραση του Αλέξη Τσίπρα με δύο Αμερικάνους προέδρους. Είναι πολύ νέος, 43 ετών, επομένως είναι ένας άνθρωπος που σκοπεύει να είναι μέρος του πολιτικού συστήματος για χρόνια. Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι επίσης νέος, οπότε είναι εντυπωσιακό να βλέπεις αυτούς τους δύο ικανούς πολιτικούς να παίζουν πολιτικό σκάκι. Γιατί είμαι σίγουρος πως δεν σκέφτονται μόνο τι θα γίνει το 2019 αλλά και το 2029 και το 2039…. Ο Αλέξης Τσίπρας τα πήγε καλά με την Ουάσιγκτον. Έκανε εντύπωση όχι μόνο στον Ντόναλντ Τραμπ αλλά και σε σημαντικά μέλη του δημοκρατικού κόμματος…

(Μόλις άκουσε «2039» η θεία Λίτσα ανασηκώθηκε και προσπάθησε να εστιάσει. Η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο να εστιάσει μετά από 20 χρόνια μόνο· γενικά βλέπει δυνατά μετά τα 100. Ψιθύρισε μόνο: Θα έχει πεθάνει ο σουλτάνος και ο τσάρος τότε; Ε;;; Και μετά ξαναξεράθηκε.

Μάλλον θα την βγάλει…)

 

Συρία 1

Τρίτη 3 Απρίλη. Ένα απ’ τα πολλά που δεν λέγονται στο πνιγμένο απ’ τον εθνικισμό του ελλαδιστάν, σε ότι αφορά την Άγκυρα, είναι ότι το status «εγγυήτριας δύναμης» που έχει στο συριακό πεδίο μάχης (μαζί με την Μόσχα και την Τεχεράνη) είναι κατ’ αρχήν έντονος “νεωτερισμός” για τα ιστορικά δεδομένα αυτής της περιοχής του κόσμου εδώ και έναν αιώνα, και, επιπλέον, είναι υπό την έγκριση και την συμφωνία και της Δαμασκού. Μπορεί κανείς να αμφιβάλει όσο τον βολεύει για το αν η επίθεση στον ypgκρατούμενο θύλακα της Afrin και η κατάληψή του έγινε σε συνεννόηση Άγκυρας και Δαμασκού, ωστόσο η πιο στοιχειώδης εντιμότητα θα επέβαλε σε όλους τους φίλους του pkk (ντόπιους και μη) να αναγνωρίσουν ότι ΠΡΙΝ γίνει η τουρκική εισβολή (και για να μην γίνει…) Δαμασκός και Μόσχα είχαν προτείνει στους ένοπλους της Afrin να παραδώσουν τον οπλισμό τους και τον έλεγχο της περιοχής στον συριακό στρατό· και να μείνουν κανονικά στα σπίτια τους, στα χωριά τους, στις πόλεις τους. Αυτοί (η ηγεσία τους…) αρνήθηκαν, υποστηρίζοντας ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν μόνοι τους τον τουρκικό στρατό και το f.s.a. πεζικό του. Αρνήθηκαν ξανά στη συνέχεια, όταν άρχισαν να ζητούν την προστασία του Άσαντ: και πάλι ήθελαν να κρατήσουν όλα τους τα όπλα αλλά να μείνουν στα μετόπισθεν, και να αναλάβει ο συριακός στρατός (η συριακή αεροπορία οπωσδήποτε!) την προστασία τους… Το λιγότερο που θα μπορούσε να ειπωθεί γι’ αυτήν την «επιλογή» είναι ότι το pkk καλόμαθε απ’ την «προστασία» του αμερικανικού στρατού…

Η πιο ηχηρή απόδειξη, όμως, της συνεργασίας ανάμεσα στη Δαμασκό και στην Άγκυρα, σε ότι αφορά την βορειοδυτική συρία, είναι η περιοχή του Idlib. Που έχει γίνει η “αποθήκη” όλων των αντι-Άσαντ ένοπλων που συνθηκολόγησαν σε άλλες περιοχές του συριακού πεδίου μάχης, και μεταφέρθηκαν σ’ αυτή τη ζώνη.

Εδώ, λοιπόν, νότια του θύλακα της Afrin, ο τουρκικός στρατός (με απόφαση του «μπλοκ της Astana») στήνει στρατιωτικά παρατηρητήρια. Η τυπική δικαιολόγηση (απ’ όλο το μπλοκ, συμπεριλαμβανόμενης της Δαμασκού) είναι «για να επιτηρούν την εκεχειρία». Η πραγματική αιτία είναι, όμως, εντελώς διαφορετική· και πολύ σημαντικότερη.

Συρία 2

Τρίτη 3 Απρίλη. Σ’ αυτόν τον “θύλακα” της Idlib έχουν συγκεντρωθεί αντικαθεστωτικοί ένοπλοι δύο βασικά κατηγοριών: αυτοί που είναι «επιρροή» (με ό,τι αυτό σημαίνει πρακτικά…) της Άγκυρας, κι εκείνοι που είναι «επιρροή» του Ριάντ. Σε μια πρώτη φάση, πέρυσι, ξεκίνησε ένας «εμφύλιος» μεταξύ τους, όπου το μπλοκ της Αστάνα υποστήριζε τους πρώτους· όμως ηττήθηκαν. Μετά απ’ αυτήν την ήττα, που παράδιδε τον θύλακα του Idlib στο Ριάντ (και στο Τελ Αβίβ, και στην Ουάσιγκτον…) το μπλοκ της Αστάνα αποφάσισε να εγκατασταθούν «παρατηρητήρια» του τουρκικού στρατού στην (συμφωνημένη με τον Άσαντ) περίμετρο του θύλακα.

Η παρουσία και τα «πέρα δώθε» του τουρκικού στρατού στην περιοχή ήταν η σημαία της ενίσχυσης (υποθέτουμε με όπλα αλλά και με κόσμο…) των ηττημένων του πρώτου γύρου της εσωτερικής αναμέτρησης στο Idlib. Έτσι, στον δεύτερο γύρο που εξελίσσεται εδώ και κάποιες εβδομάδες, οι «επιρροές» της Άγκυρας έχουν πάρει για τα καλά το πάνω χέρι στον θύλακα….

Ο.Κ. Δεν είναι, όμως, πάντα αντι-Άσαντ ένοπλοι; Δεν στηρίζει, λοιπόν, η Άγκυρα ένοπλους κατά του Άσαντ; Πως είναι δυνατόν να υποστηρίζουμε ότι αυτές οι εξελίξεις γίνονται με την συμφωνία του; Να η εξήγηση:

Όταν άρχισε να προωθείται το σχέδιο διάλυσης της συριακής επικράτειας (αφού πρώτα το είχε τροφοδοτήσει ο ίδιος ο Άσαντ δολοφονώντας μαζικά άοπλους διαδηλωτές…) στο κόλπο της χρηματοδότησης και της ενίσχυσης με κάθε μέσο των αντικαθεστωτικών «τζιχαντιστών» ανταρτών μπήκαν, σαν πρώτη γραμμή, τρία κράτη: σαουδική αραβία, κατάρ και τουρκία. Οι ένοπλοι αυτοί ήταν σουνίτες (διαφόρων ιδεολογικών/θρησκευτικών και πολιτικών αποχρώσεων) και τα «κράτη / πατρώνες» είναι επίσης σουνιτικά, αν και ειδικά το Ριάντ προωθεί μια πολύ σκληροπυρηνική εκδοχή του σουνιτισμού, ουσιαστικά «αίρεση», τον ουαχαβιτισμό…

Η εμφάνιση του ρωσικού στρατού δίπλα στον Άσαντ (και η ενίσχυση / βελτίωση της παρουσίας του ιρανικού / σιιτικού) άλλαξε την γεωμετρία του project, καταστρέφοντας ουσιαστικά το αμερικανο-ισραηλινό σχέδιο για την διάλυση της συρίας. Δύο απ’ τα τρία σουνιτικά κράτη / χρηματοδότες των αντι-Άσαντ ενόπλων, η τουρκία και το κατάρ, άλλαξαν «γραμμή», και πέρασαν στη ρωσική / ιρανική προσέγγιση, που είναι υπέρ της διατήρησης της εδαφικής ακεραιότητας της συρίας (και όχι μόνο). Αυτό, ωστόσο, δεν σήμαινε ότι αυτόματα και οι «προστατευόμενοί» τους θα άλλαζαν γραμμή!!! Πρώτον, επειδή δεν υπήρχαν καθαρά όρια στις «επιρροές» των τριών κρατών μέσα στο ρευστό μωσαϊκό των αντι-Άσαντ οργανώσεων (που έμοιαζαν περισσότερο με φρατρίες…) πριν την ρωσική εμπλοκή. Και δεύτερον επειδή η αλλαγή «γραμμής» της Άγκυρας και της Ντόχα θα μπορούσε να έχει το ανάποδο αποτέλεσμα στις τάξεις των proxies τους: να περάσουν καθαρά στη μεριά του Ριάντ…

Για να γίνει το ξεκαθάρισμα και το «δέσιμο» του μεγαλύτερου μέρους των σύρων σουνιτών, ως χτες αντι-Άσαντ ανταρτών, στην επιρροή της Άγκυρας και της Ντόχα χρειαζόταν χρόνος, χρήμα, όπλα και αίμα… Το Idlib, όπου σκόπιμα ο Άσαντ έστελνε όσους νικούσε αλλού, έγινε υποχρεωτικά το θέατρο αυτού του ξεκαθαρίσματος.

Τόσο ο Άσαντ όσο και η Μόσχα με την Τεχεράνη σαφώς και θέλουν ο έλεγχος των σύρων (και των ιρακινών, αυτό αφορά την Βαγδάτη…) σουνιτών να φύγει απ’ τα χέρια του Ριάντ (άρα και του Τελ Αβίβ και της Ουάσιγκτον) και να περάσει στην Άγκυρα και στη Ντόχα! Κυρίως η πρώτη είναι στρατιωτικά, πολιτικά και γεωπολιτικά αξιόπιστη (η δεύτερη εξαιρετικά εύρωστη οικονομικά…), και σαφώς μπορεί να είναι «προστάτης» των σύρων σουνιτών όχι μόνο τώρα αλλά και σε οποιαδήποτε μεταπολεμική συμφωνία για το συριακό καθεστώς.

Συνεπώς είναι λαθεμένο να αντιμετωπίζει κανείς την τουρκική (plus φιλοτουρκικός f.s.a.) εισβολή στη βόρεια συρία, πρώτα με την “ασπίδα του Ευφράτη” και μετά στην Afrin με τον “κλάδο ελαίας” ξεκομένα απ’ τις υπόλοιπες εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης. Υπάρχει ένα στρατηγικό νήμα που συνδέει τον θύλακα της Afrin με τον ακριβώς στα νότια του θύλακα της Idlib: όποιοι επιμένουν να είναι proxies της Ουάσιγκτον, του Τελ ΑΒίβ και του Ριάντ ηττώνται, ή κινδυνεύουν αργά ή γρήγορα να ηττηθούν στρατιωτικά. Είτε είναι κούρδοι του pkk/ypg, είτε είναι ισλαμιστές ουαχαβίτες του Ριάντ… Όποιοι πηγαίνουν με το μπλοκ της Astana κερδίζουν, ή έχουν βάσιμες προοπτικές να κερδίσουν – και θα έχουν λόγο και θέση στην όποια μεταπολεμική συμφωνία, σε μια ενιαία συρία, κάπως «ομοσπονδιακή», όπου κάθε μία απ’ τις εγγυήτριες δυνάμεις θα προστατεύει ένα απ’ τα συστατικά αυτής της συριακής ομοσπονδίας, και οι τρεις μαζί το σύνολό της.

(φωτογραφία: ο χάρτης είναι χθεσινός και δείχνει την κατάσταση στη βορειοδυτική συρία· το λευκό τμήμα, με την πόλη Hatay, είναι τουρκική επικράτεια. Το πράσινο τμήμα είναι ο θύλακας του Idlib· τα εφτά πυργάκια γύρω γύρω είναι τα «παρατηρητήρια» του τουρκικού στρατού. Στη νότια άκρη του πράσινου τμήματος, το σχέδιο με το φορτηγό και την ντουντούκα αφορά την επικείμενη εγκατάσταση ενός ακόμα τουρκικού παρατηρητηρίου…

Το γκρι βόρεια – με τον γερανό και το πολεμικό αεροπλάνο – είναι η ενιαία τουρκοελεγχόμενη ζώνη της Afrin, της A’zaz, που εκτείνεται ως την Jarabulus – δεξιά στον χάρτη, δεν φαίνεται. Το κόκκινο είναι υπό τον έλεγχο του συριακού στρατού και των συμμάχων του. Αριστέρα στην Latakia υπάρχει ρωσική αεροναυτική βάση. Το κίτρινο είναι κουρδικές περιοχές· αν και στην Tall Rif’at βρίσκεται ήδη συριακός στρατός…)

Συρία 3

Τρίτη 3 Απρίλη. Πρέπει επιγραμματικά να τονίσουμε εδώ ότι ένα τέτοιο μοντέλο, «ομοσπονδιακό» σε κάποιο βαθμό, μπορεί να φαίνεται οικείο στον καπιταλιστικό βορρά αλλά είναι άγνωστο στη μέση Ανατολή όπως και αλλού. Τα δήθεν «εθνικά» κράτη που κατασκευάστηκαν σ’ αυτήν την περιοχή, κυρίως μετά τον β παγκόσμιο, δεν ήταν ποτέ τέτοια – οι άραβες είναι ένας ενιαίος πολιτισμός με πολλές μικρές «τοπικότητες». Συνεπώς, μια κάπως «ομοσπονδιακή» διαμόρφωση ενός ενιαίου αραβικού – εδώ του συριακού – κράτους απαιτεί «εγγυητές»: για να αποφευχθεί η μετατροπή της μιας ή της άλλης επιμέρους «ομόσπονδης» διοικητικής (ή θρησκευτικής, ή φυλετικής) «ταυτότητας» σε «νεο-εθνική», εναντίον των υπόλοιπων.

Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον (κατά την γνώμη μας) project, που έρχεται να απαντήσει και να υπερφαλαγγίζει τον αμερικανικό (και όχι μόνο) σχεδιασμό για την διάλυση και την μικρο-ανασύσταση των κρατών της μέσης Ανατολής (και όχι μόνο). Για την Ουάσιγκτον (και το Τελ Αβίβ) το ζητούμενο ήταν (και παραμένει) ο κατακερματισμός, η δημιουργία αδύναμων «θρησκευτικών κρατών», που να ελέγχονται απ’ τον αμερικανικο, τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, και τους συμμάχους του. Τύπου τοξικός πρίγκηπας…

Το μπλοκ της Astana (όπου συμμετέχει ένα κράτος με εμπειρία ομοσπονδιακής διάρθρωσης – η ρωσία – και δύο χωρίς – η τουρκία και το ιράν) έχει διαμορφώσει μια διαφορετική προσέγγιση: σταθερότητα των τωρινών συνόρων, διατήρηση των υπαρχουσών «κεντρικών εξουσιών», και διοικητική «αποκέντρωση». Εννοείται υπό την προστασία τους.

Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί τώρα: δηλαδή η Άγκυρα δεν θέλει να καταλάβει,να «αρπάξει» συριακά εδάφη; Γιατί, τότε, «σκαλίζει» την συνθήκη της Λωζάνης;

Η γνώμη μας είναι ότι όχι, η Άγκυρα, δεν θέλει εδαφική κατάκτηση και προσάρτηση· κάτι τέτοιο θα ενοχλούσε πολύ σοβαρά την Μόσχα, που δεν ξεχνάει τις ιμπεριαλιστικές κινήσεις της Άγκυρας στα ‘90s στον Καύκασο… Αυτό που έχει συμφωνηθεί και είναι ισορροπημένο μεταξύ των τριών «εγγυητριών δυνάμεων» στη συρία είναι ζώνες επιρροής και ελέγχου. Με πολιτικά αλλά και στρατιωτικά μέσα. Η Μόσχα και η Τεχεράνη έχουν ήδη στρατιωτικές βάσεις. Για την Άγκυρα δεν είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο – είναι δίπλα.

Όσο για το «σκάλισμα» της συνθήκης της Λωζάνης; Με τα ως τώρα δεδομένα εκτιμάμε ότι γίνεται για εσωτερικούς, ιδεολογικούς λόγους του τουρκικού καθεστώτος. Η ιδεολογική του συγκρότηση, ιστορικά, είναι εντελώς διαφορετική απ’ την ελληνική! Εδώ η “Μεγάλη Ιδέα” και οι “σκλάβες πατρίδες” είναι ψωμοτύρι· που σημαίνει ότι όχι μόνο δεν γίνεται λόγος για “διεθνείς συνθήκες” αλλά, οποιαδήποτε στιγμή τα αφεντικά και οι μικροαστοί λακέδες τους θεωρήσουν ότι τους παίρνει, είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν την “απελευθέρωση”…. (Τα φάγαμε στη μάπα αυτά, στα ’90s…). Αντίθετα, στο τουρκικό σύμπλεγμα κράτους / κοινωνίας, για να δικαιολογηθεί μια στρατιωτική εισβολή στο συριακό (ή και στο ιρακινό) έδαφος, που θα συνοδεύεται με κάποια στρατιωτική “κατοχή” για κάποιο καιρό, και θα έχει δεκαδες νεκρούς φαντάρους, δεν είναι αρκετό το επιχείρημα της “αντιτρομοκρατίας”. Επικουρικά μπορεί να προστίθεται και το ότι “τα σύνορα που έχουμε μας τα επέβαλλαν”…

Η κατηγορία εναντίον του τουρκικού καθεστώτος ότι «ονειρεύεται την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας» (όπως και το “σουλτάνος”…) προέρχεται απ’ το Τελ Αβιβ, είναι κατασκευασμένη εκεί, και είναι ανάλογη των κατηγοριών που εκτοξεύει ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ κατά της Τεχεράνης. Το πολιτικό προσωπικό του τουρκικού καθεστώτος έχει μεγάλη παράδοση γεωπολιτικού ρεαλισμού (σε αντίθεση με το ελληνικό). Και ξέρει, όπως ξέρουν και πολλοί άλλοι, ότι το σχέδιο «σουνίτες εναντίον σιιτών» έχει πρωτοκοσμική προέλευση και εξαιρετικά δόλιους έως καταστροφικούς σκοπούς. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι η ανασύσταση μιας αυτοκρατορίας που κάποτε κατέρρευσε. Αλλά η αποκατάσταση μιας (καπιταλιστικής / κρατικής) σταθερότητας σε μια μεγάλη ζώνη του κόσμου όπου πρωτοκοσμικοί ιμπεριαλισμοί σπέρνουν “δημιουργική καταστροφή”. Εννοείται με τα ανάλογα οικονομικά οφέλη για το τουρκικό (ή και το ιρανικό, το ρωσικό, το κινεζικό) κεφάλαιο…

Η συμμαχία της Άγκυρας με την Τεχεράνη είναι μια παραλλαγή εκείνου που ονειρευόταν ο συκοφαντημένος μηχανικός bin Laden: την υπέρβαση των ενδο-θρησκευτικών εντάσεων στον μουσουλμανικό κόσμο, και την δημιουργία ενός ενιαίου αντι-δυτικού αλλά οικονομικά βιώσιμου μπλοκ.

Το γεγονός ότι η πραγματοποίηση εντός τέτοιου σκοπού χρειάζεται την υποστήριξη από κατ’ εξοχήν «μεγάλες (δηλαδή οπλισμένες με πυρηνικά) δυνάμεις» όπως η Μόσχα και το Πεκίνο, επειδή στρέφεται καθαρά εναντίον της στρατηγικής των ηπα και των συμμάχων τους, το ξέρουν καλά όχι μόνο το τουρκικό ή το ιρανικό καθεστώς αλλά ακόμα και οι αφγανοί ταλιμπάν…