Tag: ρωσία

Απ’ άκρη σ’ άκρη στην γραμμή αντιπαράθεσης

Τετάρτη 23 Μάη. Η ασταμάτητη μηχανή έχει υποστηρίξει πρόσφατα ότι οι μέχρι τώρα διαφορές της αμερικανικής “διαχείρισης” του μετώπου της μέσης Ανατολής (με κεντρικό σημείο το ιράν) και του κυρίως μετώπου στην ανατολική ασία (με κεντρικό σημείο την βόρεια κορέα) είναι, απλά, διαφορά φάσης – ο όρος προέρχεται απ’ την φυσική.

Όσο παιρνούν οι μέρες αποδεικνύεται ότι έτσι συμβαίνει. Η Ουάσιγκτον ανεβάζει διαρκώς τους “τόνους” τόσο σε σχέση με το ιράν (και άρα, σε σχέση τόσο με την ευρώπη όσο και την ρωσία), όσο και σε σχέση με την βόρεια κορέα (εδώ, “πιάνοντας” και την κίνα).

Θα μπορούσε να είναι ρηχός βερμπαλισμός. Κρίνουμε το αντίθετο: ότι δεν είναι μια κενή πρακτικών ρητορική. Είναι αρκετά πιθανό ότι το αμερικανικό βαθύ κράτος δεν έχει αποφασίσει “κανονικά” την κήρυξη ενός all out πολέμου· ότι δεν είναι καν και καν έτοιμο για κάτι τέτοιο· και ότι βρυχάται τείνοντας προς τα εκεί με την ελπίδα ότι οι αντίπαλοί του θα φοβηθούν και θα κάνουν πίσω. Όμως, έχουμε την εκτίμηση, ότι δεν θα γίνει έτσι· σίγουρα δεν θα γίνει έτσι ουσιαστικά. Οι αντίπαλοι δεν θα κάνουν πίσω· είναι too late (με όρους καπιταλιστικής ανάπτυξης και ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) για κάτι τέτοιο, ακόμα κι αν ούτε αυτοί θα είχαν σαν πρώτη επιλογή έναν all out πόλεμο.

Το είδος της «εξωτερικής πολιτικής» που ακολουθεί πια σταθερά η Ουάσιγκτον, σε όλες τις εκφάνσεις της, ένα μόνο πράγμα δείχνει, και μ’ έναν τρόπο μόνο εξηγείται: στρίμωγμα, σοβαρό στρίμωγμα. Με βάση την ιστορία, την ιδεολογία και την μεθοδολογία της ηγεμονίας του, το αμερικανικό καθεστώς δεν έχει plan b για να αντιμετωπίσει το στρίμωγμά του: μια μόνο ιδέα επιβολής έχει, κι αυτή είναι στρατιωτική / μιλιταριστική.

Στον μικρό καπιταλιστικό πλανήτη γη κανείς δεν μπορεί να κάνει πίσω. Μπορεί να διαφέρουν οι τακτικές, μπορεί να διαφέρουν οι μέθοδοι ιμπεριαλιστικής προώθησης, αλλά για κανέναν δεν υπάρχει «πίσω». Το γεγονός είναι σαφές και καθόλου πρωτοφανές: δεν χωράνε όλοι! Γιατί είναι όλοι το ίδιο καπιταλιστές, το ίδιο “πεινασμένοι”. Η ξαναμοιρασιά του πλανήτη (της εργασίας, των πρώτων υλών, της κατανάλωσης) απαιτεί, όλο και πιο έντονα, την εξουδετέρωση «κάποιου» ή «κάποιων».

Δείτε το έτσι: ούτε η συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν όπως εφαρμόστηκε ως τώρα, ούτε και η αμερικανική αναγνώριση της πυρηνικής πραγματικότητας της Πγιονγκγιάνγκ θα ήταν κάποιου είδους άμεση καταστροφή για την Ουάσιγκτον. Αν, όμως, τα αφεντικά της βλέπουν έτσι τα πράγματα, κι αν δρουν με τον τρόπο που δρουν, θα έχουν τους σοβαρούς λόγους τους. Είναι μάταιο να ελπίζει κανείς ότι «με λίγη βοήθεια απ’ τους φίλους τους θα αλλάξουν μυαλά».

Γιατί, είναι φανερό αυτό, η Ουάσιγκτον υπερασπίζεται κάτι που κατακτήθηκε (και) με τα όπλα, και πράγματι αμφισβητείται σοβαρά: την παγκόσμια ηγεμονία της, ειδικά όπως αυτή διαμορφώθηκε πολύ πρόσφατα, στα ‘90s. Και είναι στοιχειώδες από ιστορική άποψη ότι οι “αυτοκρατορίες” δεν γκρεμίζονται αθόρυβα…

Κορέες 1

Τρίτη 22 Μάη. Η σημερινή επίσκεψη του νοτιοκορεάτη προέδρου Moon στην Ουάσιγκτον έναν στόχο έχει: να σιγουρέψει ότι στις 12 Ιούνη, στη Σιγκαπούρη, το ψόφιο κουνάβι θα ικανοποιηθεί με το φωτοστέφανο του «Μεγάλου Ειρηνοποιού» (και μερικές καλοδιατυπωμένες υποσχέσεις) και δεν θα ακολουθήσει την εμπρηστική γραμμή που έχουν ετοιμάσει οι Bolton και σία. Στην πράξη ο Moon θα πρέπει να αξιοποιήσει το σχετικό «βάθος ελιγμών» που του προσέφερε ο Kim με τις τελευταίες διαμαρτυρίες του, και να εμφανιστεί στο ψόφιο κουνάβι σαν το «δεξί του χέρι»… Όλα αυτά καλλιεργώντας πάντα τον ψοφιοκουναβικό ναρκισσισμό.

Υπάρχει θέμα – και το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ θα ήταν ανόητο αν δεν το περίμενε. Οι σωματοφύλακες του ψόφιου κουναβιού, ξεκινώντας απ’ τον Bolton, αφού αιφνιδιάστηκαν απ’ την ψοφιοκουναβική ευκολία να συμφωνήσει ένα ραντεβού με τον Kim χωρίς προϋποθέσεις, κάνουν ό,τι μπορούν για να μπει ο «little rocket man» στη θέση του. Δηλαδή στη γωνία. Η ιδέα και η  μεθόδευση είναι ότι το ψόφιο κουνάβι στις 12 Ιούνη θα πρέπει να απαιτήσει ξεβράκωμα του βορειοκορεατικού καθεστώτος, πριν (και για να) προσφέρει κάτι σαν «εγγυήσεις ασφάλειας»: ο ορισμός της αποτυχίας της συνάντησης.

Παρότι (υποθέτουμε) το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ έχει τις εναλλακτικές του αν έτσι εξελιχθούν τα πράγματα, θα προτιμούσε να μην γίνει έτσι. Οι κινήσεις στην ανατολική ασία γίνονται γρήγορα· αλλά το μάτι του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ είναι στο Τόκιο. Μια πετυχημένη έκβαση του ραντεβού στις 12 Ιούνη στη Σιγκαπούρη, θα έδειχνε στο ιαπωνικό καθεστώς ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να βραχυκυκλωθεί (έστω: τώρα…) και, κατά συνέπεια, ότι το Τόκιο θα πρέπει να απεξαρτηθεί απ’ την αμερικανική στρατιωτική ομπρέλα και να επιδιώξει μια “ομαλή συνεργασία” στην ανατολική ασία. Αντίστροφα, η αποτυχία θα ξανάφερνε στην ημερήσια διάταξη τις αμερικανικές απειλές· και τις αμερικανικές στρατιωτικές περιπολίες. Με όλα τα συνακόλουθα.

Αυτό πρέπει να αποφευχθεί, για όσο περισσότερο γίνεται.

Ουκρανία

Τρίτη 22 Μάη. Μπορεί να αποδειχθεί ένα μικρής διάρκειας και ήσσονος σημασίας γεγονός. Οφείλουμε, όμως, να το σημειώσουμε, επειδή έχει υπάρξει προετοιμασία. Και επειδή το ουκρανικό «μέτωπο» του 4ου παγκόσμιου πολέμου βρυκολακιάζει καθαρά στην αμερικανική απαγόρευση του nord stream 2.

Συμβαίνει, λοιπόν, αυτό που η καθεστωτική δημαγωγία ονομάζει «κλιμάκωση των εχθροπραξιών». Ο ουκρανικός στρατός (ή αυτό που παριστάνει τον στρατό του Κιέβου) έκαναν χτες μια κάπως full επίθεση κατά των θέσεων του στρατού του Donetsk. Όχι με αξιοσημείωτα αποτελέσματα – κατ’ αρχήν. Αλλά δεν μπορούμε να προβλέψουμε με σιγουριά τις εξελίξεις· αν και οι φόβοι μας δεν υποδεικνύουν αισιοδοξία.

Είναι άχρηστο να ευχηθούμε το να μην ανοίξει η Ουάσιγκτον, ξανά, την «ουκρανική πληγή». Απ’ την μεριά της είναι λογικό. Βάλτε φωτιά στα τόπια: στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό αυτή η κοινότοπη κουβέντα είναι το πανηγύρι των καννίβαλων.

Όμως, δυστυχώς, μέσα σ’ αυτόν τον ανταγωνισμό κυλάνε οι μέρες και οι νύχτες μας. Για κακό. Ο ογκόλιθος, σαν εκπρόπωπος των συμφερόντων των ντόπιων αφεντικών (αρχίζοντας απ’ τα «εθνικά» τέτοια, τους εφοπλιστές), μετά το ραντεβού του με τον Pompeo, πού να έχει κανονίσει, άραγε, το καταφύγιό του – αν και όταν χρειαστεί;

Χρηματοπιστωτικοί ελιγμοί 2

Δευτέρα 21 Μάη. Η εδραίωση της διεθνούς «χρηματοπιστωτικής πολυμέρειας» (το «οικονομικό» ισοδύναμο της «πολυ-πολικότητας»…) δεν είναι τόσο απλή όσο φαίνεται. Μπορεί, για παράδειγμα, σχετικά εύκολα διάφορα ευρωπαϊκά κράτη να αρχίσουν τις τιμολογήσεις (και τις πληρωμές) σε ευρώ για την αγορά ιρανικού πετρελαίου… Όμως η δημιουργία ενός «εναλλακτικού swift» είναι πιο δύσκολη υπόθεση.

Η Μόσχα έχει δημιουργήσει ένα εναλλακτικό σύστημα τέτοιου είδους (mir) στο οποίο έχουν συνδεθεί όχι μόνο μερικές εκατοντάδες ρωσικές τράπεζες, αλλά και κάμποσες ιρανικές – παράλληλα με το swift. H κίνα διαθέτει επίσης κάτι ανάλογο. Ωστόσο ως τώρα και τα δύο απέχουν απ’ το να έχουν διεθνή χρήση, στο βαθμό που δεν έχει ενταχθεί σ’ αυτά τα συστήματα ικανός αριθμός μεγάλων (πολυεθνικών) τραπεζών.

Στο επίπεδο των τιμολογήσεων και των πληρωμών, ίσως το Πεκίνο να έχει κάνει ως τώρα το «πρώτο βήμα»: απ’ τις αρχές Μάη τιμολογεί ένα ικανό μέρος των πετρελαϊκών εισαγωγών του σε yuan, ενώ έχει δημιουργήσει και τις σχετικές χρηματιστηριακές υποδομές (: συμβόλαια και αγοραπωλησία τους). Δεν είναι συμβολική κίνηση. Το παγκόσμιο εμπόριο πετρελαίου έχει έναν ετήσιο «κύκλο» 14 τρισεκατομμυρίων δολαρίων (το πετρέλαιο είναι το πλέον «εμπορικό» είδος στον καπιταλιστικό κόσμο) και η κίνα είναι ο μεγαλύτερος εισαγωγέας του. Η νομισματική ηγεμονία της Ουάσιγκτον βασίζεται κυρίως στο ότι το πετρέλαιο τιμολογείται διεθνώς σε δολάρια. Φαίνεται ότι κινεζικό σχέδιο της αντικατάστασης του δολαρίου απ’ το yuan δουλεύει κατ’ αρχην, αν κρίνει κανείς την γρήγορη αύξηση των πετρο-συμβολαίων σε yuan απ’ το 8% στο 12% παγκόσμια μέσα σε λίγες βδομάδες.

Παρότι οι παράλληλες αυτές κινήσεις (ο περιορισμός της διεθνούς χρήσης του δολαρίου, αρχίζοντας απ’ τα στρατηγικής σημασίας ενεργειακά εμπορεύματα, και η δημιουργία παράλληλων συστημάτων τραπεζικών εκκαθαρίσεων, ακόμα και μέσω blockchain) θα χρειαστούν κάποιο χρόνο για να αποδώσουν, η τάση γίνεται όλο και πιο επίμονη, εξαιτίας αυτού που θα μπορούσε να ονομαστεί ακόμα και «χρηματοπιστωτική πειρατεία» εκ μέρους της Ουάσιγκτον.

Η Ουάσιγκτον απαγορεύει…

Κυριακή 20 Μάη. Το προχθεσινό ρεπορτάζ του διεθνούς καθεστωτικού (αμερικανικού) πρακτορείου bloomberg δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών:

Ο Nord Stream 2, ο σχεδιαζόμενος ρωσικός αγωγός φυσικού αερίου προς την Γερμανία μέσω του βυθού της Βαλτικής είναι το πιο πρόσφατο μέτωπο στην εντεινόμενη σύγκρουση ανάμεσα στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ.

Η Wall Street Journal ανέφερε την Πέμπτη ότι ο πρόεδρος Donald Trump απαιτεί απ’ την Γερμανία να ακυρώσει τον Nord Stream 2 σαν μια απ’ τις προϋποθέσεις για να υπάρξει εμπορική συμφωνία με την Ευρώπη που δεν θα περιλαμβάνει δασμούς στις εισαγωγές [στις ηπα…] ατσαλιού και αλουμινίου.

Οι ΗΠΑ είναι αντίθετες εδώ και καιρό με τον αγωγό, υποδεικνύοντας τις ανάγκες ενεργειακής ανεξαρτησίας της Ευρώπης και τα συμφέροντα της Ουκρανίας, που θα χάσει την σημασία της σαν πέρασμα του ρωσικού αερίου με τον νέο αγωγό. Αυτή τη βδομάδα ένας αμερικάνος αξιωματούχος [η Sandra Oudkirk, υφυπουργός εξωτερικών για τα ζητήματα ενεργειακής διπλωματίας των ηπα] υπέδειξε την πιθανότητα ότι αυτός ο αγωγός μπορεί να επιτρέψει στη ρωσία να εγκαταστήσει τεχνολογία παρακολούθησης στην Βαλτική. Αυτό το επιχείρημα είναι συζητήσιμο, αφού ο ο Nord Stream 2 σχεδιάζεται να τοποθετηθεί παράλληλα με έναν ήδη υπάρχοντα ρωσικό αγωγό, τον Nord Stream 1, τον οποίο εύκολα η Ρωσία θα μπορούσε να χρησιμοποιεί ήδη για κατασκοπεία.

Οι Ευρωπαίοι υποστηρίζουν εδώ και καιρό ότι τα κίνητρα της αμερικανικής κυβέρνησης δεν είναι αλτρουϊστικά. Ο νόμος του 2017 για την «αντιμετώπιση των ανταγωνιστών των ηπα μέσω κυρώσεων» περιγράφει την αντίθεση των ΗΠΑ στον Nord Stream 2 αμέσως μετά μια παράγραφο που καλεί την κυβέρνηση «να δώσει προτεραιότητα στις εξαγωγές των ενεργειακών πρώτων υλών των ΗΠΑ, με σκοπό να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ, να βοηθήσουν τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους, και να ενισχύσουν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ». Για τους αξιωματούχους στη Γερμανία, οι προσπάθειες των ΗΠΑ να σταματήσουν τον Nord Stream 2 είναι μέρος μιας προσπάθειας να προωθηθούν οι εξαγωγές του υγροποιημένου φυσικού αερίου των ΗΠΑ, που αποτελούν το 5% των ευρωπαϊκών εισαγωγών υγροποιημένου αερίου το 2017.

Οι εξαγωγές των ΗΠΑ είναι τόσο μικρές επειδή το κόστος μεταφοράς του αμερικανικού υγροποιημένου φυσικού αερίου [LNG] το κάνει πιο ακριβό σε σχέση με την ενέργεια που έρχεται απ’ την Μέση Ανατολή. Είναι επίσης τουλάχιστον 20% ακριβότερο απ’ το αέριο μέσω αγωγού που παράγει η ρωσική Gazprom. Επιπλέον, ακόμα κι αν η τιμή διαφοροποιηθεί, η Γερμανία χρειάζεται όλο το αέριο που μπορεί να πάρει από οποιαδήποτε πηγή, αφού σκοπεύει να καταργήσει τα πυρηνικά και τα θερμοηλεκτρικά [που χρησιμοποιούν γαιάνθρακα] εργοστάσια.

…

Πρόκειται για…

Κυριακή 20 Μάη. Πρόκειται για πόλεμο, χωρίς εισαγωγικά. Το «οικονομικός» ή το «εμπορικός» είναι ευφημισμός. Κάθε ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση έχει υλικά κίνητρα!

Η Ουάσιγκτον, λοιπόν, θέλει να επιβάλλει στην ευρώπη από που θα ψωνίζει φυσικό αέριο… Θέλει να της επιβάλλει να αγοράζει από εκεί που συμφέρει τις ΗΠΑ είτε οικονομικά, είτε γεωπολιτικά…. Θέλει να της επιβάλει μια ενεργειακή θηλειά για να την ελέγχει… Και φυσικά θέλει να σπάσει οποιοδήποτε ενδεχόμενο ενίσχυσης της ρωσο-ευρωπαϊκής ενεργειακής σχέσης· επειδή μια τέτοια σχέση μεταξύ των συγκεκριμένων κρατών μπορεί να πάει και μακρύτερα…

Στην εισήγηση που έγινε στις 9 Μάη, στα πλαίσια της Καμπάνιας Μ15, απ’ το «συμβούλιο για την εργατική αυτονομία» με θέμα τις συγκρούσεις για το φυσικό αέριο στην ανατολική Μεσόγειο και στη μέση Ανατολή και τον ρόλο της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας σ’ αυτές τις συγκρούσεις (εισήγηση εδώ) τονίσαμε ακριβώς αυτήν την ουσιαστική παράμετρο. Το γεγονός, δηλαδή, ότι η διακίνηση φυσικού αερίου μέσω χερσαίων αγωγών στερεί τις ΗΠΑ απ’ τον ενεργειακό έλεγχο του πλανήτη, που όσο το βασικό ενεργειακό εμπόρευμα ήταν το πετρέλαιο (που μεταφερόταν από τάνκερ) ήταν βασικό ιμπεριαλιστικό εργαλείο της Ουάσιγκτον μέσω της ναυτικής κυριαρχίας της.

Να που στο τέλος ενός ανάλογου ρεπορτάζ της καθεστωτικής «καθημερινής» (18 Μάη) αναφέρει κάτι «ελληνικού ενδιαφέροντος» (ο τονισμός με υπογράμμιση δικός μας), επιβεβαιώνοντας τόσο την γενική όσο και την ειδική θέση μας:

… Η κ. Oudkirk απέρριψε ως ανεφάρμοστη την πρόταση που είχε κάνει την περασμένη εβδομάδα η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ, πως η Ουκρανία θα αποζημιωθεί για απώλεια εσόδων που θα έχει, εξαιτίας της λειτουργίας του Nord Stream 2, ο οποίος θα την παρακάμπτει. Ως εναλλακτικές λύσεις, η Oudkirk πρότεινε η Ευρώπη να προμηθεύεται φυσικό αέριο από την Κασπία Θάλασσα, την ανατολική Μεσόγειο, την Αλγερία και, τελικά, από τις ΗΠΑ και την Αυστραλία…

Ο κύριος πρέσβης

Κυριακή 20 Μάη. Τεκμηριώνεται έτσι, δια στόματος της κυρίας Oudkirk μια απ’ τις βασικές αποστολές του αμερικάνου πρεσβευτή Geoffrey R. Pyatt στην Αθήνα. Και, κυρίως, το γιατί επιλέχτηκε σαν κατάλληλος γι’ αυτό το πόστο κάποιος που μόλις πριν είχε υπηρετήσει (και διαπρέψει) στο Κίεβο…

Η Ουάσιγκτον είναι αναγκασμένη πια να αναγνωρίσει έμμεσα αλλά καθαρά ότι η αποσταθεροποιητική, εμφυλιοπολεμική δράση της στην ουκρανία και η υποστήριξη (με κάθε τρόπο) που απλόχερα προσέφερε στο ουκρανικό φασισταριό είχαν σαν σκοπό να αποκτήσει τον έλεγχο των αγωγών που μετέφεραν, transit, ρωσικό φυσικό αέριο στην κεντρική ευρώπη. Τώρα που η Μόσχα σκοπεύει να ελαχιστοποιήσει την χρήση αυτού του «δρόμου» αντικαθιστώντας την παροχή αφενός με τον nord stream 2 και αφετέρου με τον (προς το παρόν ως την τουρκία) south stream· τώρα, δηλαδή, που το ρωσικό φυσικό αέριο θα βρίσκεται από βορρά στην καρδιά της ευρώπης και απ’ το νότο στην πόρτα της (χωρίς να μπορούν οι ηπα να εμποδίσουν ή να ελέγξουν την ροή), ο Pyatt μετατέθηκε νοτιότερα: στην Αθήνα. Αφενός για να κάνει αντιτουρκικές δηλώσεις (αυτά είναι μέρος της προπαγανδιστικής του αρμοδιότητας), αφετέρου για να επιβλέπει το γκάζι της ανατολικής Μεσογείου και την μεταφορά του.

Έτσι όμορφα κι ωραία, «μοιραίοι και άβουλοι» (όσο συνεχίζουμε να είμαστε τέτοιοι!!…) γινόμαστε το κρέας στην όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού…

Ταξίδι για δουλειές…

Σάββατο 19 Μάη. Χτες η γερμανίδα πρωθ. Merkel έκανε ταξίδι στο ρωσικό Sochi. Με το Putin είναι παλιοί γνωστοί (απ’ το 2000) και τα έχουν πει πάνω από 25 φορές ως τα σήμερα. Όμως από “προχτές” έχουν να αντιμετωπίσουν ζητήματα (που προκαλεί η αμερικανική παρακμή αλλά και ανανεωμένη επιθετικότητα) που δεν σηκώνουν ούτε αναβολές, ούτε τρεναρίσματα. Και το πρόβλημα, εν προκειμένω, δεν το έχει το ρωσικό αφεντικό.

Αύριο θα έχουμε περισσότερα για τον «ενεργειακό πόλεμο». Πρόκειται όμως για ένα μόνο απ’ τα μέτωπα της επιθετικότητας της Ουάσιγκτον. Το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν και η συμφωνία επ’ αυτού είναι ένα άλλο. Βερολίνο και Μόσχα συμφωνούν υπέρ της· πέρα, όμως, απ’ τα καθαρά επιχειρηματικά προβλήματα που προκαλεί, δεν είναι μυστικό: μαζί με την αμερικανική ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ / Quds σαν πρωτεύουσας του ισραήλ η ανανέωση της αμερικανικής επιθετικότητας κατά της Τεχεράνης είναι βασικό στοιχείο του αμερικανικού «ανασχεδιασμού» για την συντήρηση (ακόμα και την όξυνση) της «δημιουργικής καταστροφής» στη μέση Ανατολή.

Όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο μάταιο να αντιμετωπίζονται όλα αυτά «ένα ένα» και «κατά περίπτωση»… Πράγμα που, φυσικά, κάνει διαρκώς και χειρότερα αυτά που περιμένουν να πέσουν στα κεφάλια μας…

(Εν τω μεταξύ, την ίδια μέρα – χτες – και απ’ το ίδιο μέρος – το Sochi – ο Putin ανακοίνωσε ότι ο υπερηχητικός πύραυλος rs-26 (avangard) τον οποίο διαφήμισε στις αρχές Μάρτη και απέναντι στον οποίο δεν υπάρχει σύστημα αντιμετώπισης, θα μπει σε στρατιωτική χρήση του χρόνου.

Αλλά δεν θα χαρίσει μερικούς στο Βερολίνο…)

Astana minus / plus 1

Πέμπτη 17 Μάη. Προετοιμάζοντας την (έχουμε χάσει το μέτρημα!) επόμενη συνάντηση στο Sochi τον Ιούλη (του ’18 – και βλέπουμε…), μετά από τρεις;, τέσσερεις; παραπάνω; αναβολές, Μόσχα, Άγκυρα και Τεχεράνη εξέδωσαν χτες κοινή ανακοίνωση, για το μέλλον της συρίας. Με σεβασμό στην εδαφική ακεραιότητα, την ανεξαρτησία, κλπ.

Αυτό που βλέπει η ασταμάτητη μηχανή απ’ τις αρχές της χρονιάς είναι μια αλλαγή τακτικής του μπλοκ της Αστάνα. Μέσα από διάφορες αναβολές έχει ακυρωθεί η, ας την πούμε έτσι, «πολιτική διαδικασία» εμπλοκής τμημάτων της αντικαθεστωτικής αντιπολίτευσης σε μια κάποια συμφωνία. Αντίθετα, έχει υιοθετηθεί η τακτική της (πιεστικής ή δελεαστικής) εξαγοράς διάφορων μικρότερων ή μεγαλύτερων οργανώσεων τέτοιου είδους· που, απ’ ότι φαίνεται αποδίδει.

Τι έχει συμβεί; Απ’ την στιγμή που ξεκαθαρίστηκε ότι ο αμερικανικός στρατός (αλλά και γαλλικός, και αγγλικός) έχει εγκατασταθεί μόνιμα στην ypg/pkk κρατούμενη ζώνη στην βόρεια και ανατολική συρία, και ότι δεν πρόκειται να διωχτούν εύκολα, το project μια «ευρείας συμμετοχής στην συζήτηση για το μέλλον της συρίας», που ήταν το πολιτικό σκέλος της δράσης του μπλοκ της Αστάνα, πάγωσε. Αντί για διαπραγματεύσεις (εντός ή εισαγωγικών) προκρίθηκε μια καθαρά στρατιωτική διαχείριση. Πρώτον, ο τουρκικός στρατός και το f.s.a. πεζικό του (το δεύτερο είναι το σημαντικό προοπτικά!) κατέλαβαν τον θύλακα της afrin … Δεύτερον, ο συριακός στρατός ‘n’ friends, ανέλαβε την εκκαθάριση διάφορων αντικαθεστωτικών θυλάκων (πράγμα που θύμωσε ιδιαίτερα τον άξονα και τους συμμάχους τους, έτσι ώστε πρώτα να σκηνοθετήσουν την ‘επίθεση με χημικά’ στην Douma, έναν απ’ τους θύλακες, και στη συνέχεια να προχωρήσουν στην «τιμωρία»)…. Τρίτον, με την πλήρη άδεια και έγκριση τόσο της Δαμασκού όσο και της Μόσχας και της Τεχεράνης, ο τουρκικός στρατός ανέλαβε την διαχείριση του θύλακα της Idlib…

Σ’ αυτήν την διαδικασία που κρατάει πάνω από 4 μήνες, συμβαίνουν αξιόλογα πράγματα. Πρώτον, στον θύλακα της Ιdlib, που είναι αποθήκη για κάθε είδους αντικαθεστωτικούς (εκτός isis) που συνθηκολογούν αλλού, με το καλό ή το κακό οι σουνίτες ένοπλοι περνούν στην αρμοδιότητα, στις διαταγές και στην χρηματοδότηση της Άγκυρας. Δεύτερον, ανάλογοι ένοπλοι, από διάφορους θύλακες που εκκενώνονται αλλά έχουν διαφορετικούς προσανατολισμούς, εντάσσονται στον συριακό στρατό (!) μετά από σχεδόν αυτόματες διαδικασίες αμνήστευσης (!!!).

Αυτό σημαίνει πρακτικά πως όλο το δίκτυο αντικαθεστωτικών ενόπλων που είχαν στήσει Ριάντ, Τελ Αβίβ, Λονδίνο και Ουάσιγκτον διαλύεται συστηματικά – και οι σύριοι ένοπλοι αλλάζουν στρατόπεδο, είτε άμεσα (μπαίνοντας στον συριακό στρατό, ακόμα και στις «ειδικές δυνάμεις»!) είτε έμμεσα (μπαίνοντας υπό τις διαταγές της Άγκυρας).

Astana minus / plus 2

Πέμπτη 17 Μάη. Κατ’ αυτόν τον τρόπο συμβαίνουν (ή υπονοούνται) τα εξής:

Α) Προς το παρόν, και μην έχοντας κάποιον επίσημο και καθαρό τρόπο να διώξουν την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της απ’ την ypg/pkk ζώνη (και έναν τουλάχιστον θύλακα στα νότια, στα σύνορα με την ιορδανία), τα μέλη του μπλοκ της Αστάνα συμβιβάζονται με την πραγματικότητα και, φροντίζουν να ελεγχθεί / «καθαρίσει» η υπόλοιπη συριακή επικράτεια.

Β) Σ’ αυτή τη βάση, κι αφού δεν προβλέπεται σοβαρή κουρδική συμμετοχή σε έναν αντι-αμερικάνικο σχεδιασμό για το συριακό μέλλον, οι «πολιτικές διαπραγματεύσεις με την αντιπολίτευση» έχουν μετατραπεί και ορθολογικοποιηθεί στο μέγιστο: η όποια αντιπολίτευση είτε θα μετανοιώσει γυρίζοντας στην Δαμασκό, είτε – αν επιμένει – θα ακολουθεί τις οδηγίες της Άγκυρας. Αλλιώς δεν υπάρχει.

Γ) Ο θύλακας της Idlib έχει παραχωρηθεί στην Άγκυρα για να κάνει αυτήν την δουλειά (της «απαλλοτρίωσης») – πράγμα που γίνεται με σημαντική επιτυχία. Αντίθετα το Ριάντ χάνει και τους τελευταίους «δικούς» του, πράγμα που σημαίνει ότι έχει ηττηθεί απόλυτα και οριστικά. Κι όχι μόνον το Ριάντ.

Δ) Η «πολιτική λύση» που προωθούσε το μπλοκ της Αστάνα αναβάλλεται επ’ αόριστο (όσες φανφάρες κι αν χρειαστούν), όπως όμως – τα μέλη του θα φροντίσουν γι’ αυτό – αναβάλλεται και οποιαδήποτε «αμερικανοκρατούμενη» (μέσω οηε) ανάλογη προσπάθεια. Αντίθετα, τώρα θα δοθεί βάρος στην ανοικοδόμηση της περιοχής που ελέγχει το μπλοκ της Αστάνα, με διάφορα μεγάλα project όχι απλά ανακατασκευών αλλά και εκσυχρονισμού, που θα χρηματοδοτηθούν απ’ το Κατάρ και απ’ το Πεκίνο (με ανταλλάγματα, φυσικά!). Αυτή η φάση, της ανοικοδόμησης, θα χρησιμοποιηθεί και σαν πολιτικό εργαλείο πίεσης προς τους (όχι λίγους) άραβες στην ypg/pkk/αμερικανοκρατούμενη ζώνη, όπου κανείς (δηλαδή: ο τοξικός) δεν πληρώνει για τέτοια. (Η “ελεύθερη” Raqqa παραμένει σωρός ερειπίων…).

Ε) Αν τα πιο πάνω είναι σωστά, τότε είναι σωστό κι αυτό: η Τεχεράνη θα κάνει τις (στρατιωτικές…) δουλειές της στη συρία, ίσως χωρίς θόρυβο, αλλά θα τις κάνει όπως σχεδιάζει· και δεν υπάρχει περίπτωση «εμποδίων» απ’ την Μόσχα. Γιατί την ώρα που η Μόσχα έχει εξασφαλίσει το «ελεύθερο» από στρατιωτική άποψη στην συριακή επικράτεια, θα ήταν σόλικο να απαγορεύσει κάτι ανάλογο στην Τεχεράνη, που έχει ματώσει πολύ περισσότερο!

ΣΤ) Η ανοικοδόμηση της (υπό επίσημο Άσαντ έλεγχο αλλά ανεπίσημη εξουσία των «εγγυητριών δυνάμεων») συριακής επικράτειας επιτρέπει να αξιοποιηθεί «παραγωγικά» (από καπιταλιστική αλλά και γεωπολιτική άποψη) το άγνωστης διάρκειας διάστημα μέχρι να υπάρξει αλλαγή στους συσχετισμούς· και να αποχωρήσουν (: διωχτούν) οι αμερικάνοι και οι σύμμαχοί τους απ’ την συρία (και το ιράκ). Όσο κι αν φτήττει το Τελ Αβίβ, ο χρόνος είναι (αποδεδειγμένα) εναντίον του! Κι αυτό αφορά και τον Λίβανο και (μεσοπρόθεσμα) την Παλαιστίνη…

Τώρα που τελειώνει η εκκαθάριση των εσωτερικών θυλάκων, μια είναι η περιοχή η διεκδίκηση της οποίας θα μπορούσε (ή όχι) να προκαλεί στρατιωτικές τριβές και να δίνει λαβές είτε στην Ουάσιγκτον είτε στο Τελ Αβίβ να δοκιμάζουν την «στρατιωτική διαχείριση της ήττας» τους: η περιοχή της Dara’a, δίπλα στα υψώματα του Golan. Όταν, όμως, μαθαίνουμε ότι ρωσική κατασκευαστική ετοιμάζει πεντάστερο resort στην Tartus (με όλα τα απαραίτητα…) υποψιαζόμαστε ότι το μπλοκ της Αστάνα δεν θα δώσει βάρος σε μεγάλης κλίμακας στρατιωτικές επιχειρήσεις, είτε στην Dara’a είτε στην Deir ez-Zor, επιχειρήσεις που θα αφήνουν περιθώρια δράσης στον «άξονα»… Θα το πάει αλλιώς…

Επιμένουμε, άλλωστε: η γραμμή αντιπαράθεσης είναι πολύ μακριά, και καθόλου δεν περιορίζεται στη μέση Ανατολή…

(φωτογραφία: Η κατάσταση στα βορειοδυτικά του συριακού πεδίου μάχης σήμερα. Κίτρινη είναι η ypg/pkk/αμερικανοκρατούμενη περιοχή· γκρι η περιοχή που ελέγχει άμεσα ο τουρκικό στρατός και το f.s.a. πεζικό του· κόκκινο η περιοχή που ελέγχεται απ’ τον Άσαντ ‘n’ friends, και πράσινο ο θύλακας της Idlib. Τα πυργάκια είναι «τουρκικά παρατηρητήρια», που στήνονται με την έγκριση της Δαμασκού – και διαρκώς αυξάνουν γύρω γύρω. Χάρη και σ’ αυτά, διάφορες αντικαθεστωτικές οργανώσεις προτιμούν την σιγουριά της μισθοδοσίας απ’ την Άγκυρα· και εγκαταλείπουν πανηγυρικά το Ριάντ…

Τρέχε τοξικέ στο Τελ Αβίβ!!!)