Tag: ρωσία

Κυριακή 20 Μάη. Τεκμηριώνεται έτσι, δια στόματος της κυρίας Oudkirk μια απ’ τις βασικές αποστολές του αμερικάνου πρεσβευτή Geoffrey R. Pyatt στην Αθήνα. Και, κυρίως, το γιατί επιλέχτηκε σαν κατάλληλος γι’ αυτό το πόστο κάποιος που μόλις πριν είχε υπηρετήσει (και διαπρέψει) στο Κίεβο…

Η Ουάσιγκτον είναι αναγκασμένη πια να αναγνωρίσει έμμεσα αλλά καθαρά ότι η αποσταθεροποιητική, εμφυλιοπολεμική δράση της στην ουκρανία και η υποστήριξη (με κάθε τρόπο) που απλόχερα προσέφερε στο ουκρανικό φασισταριό είχαν σαν σκοπό να αποκτήσει τον έλεγχο των αγωγών που μετέφεραν, transit, ρωσικό φυσικό αέριο στην κεντρική ευρώπη. Τώρα που η Μόσχα σκοπεύει να ελαχιστοποιήσει την χρήση αυτού του «δρόμου» αντικαθιστώντας την παροχή αφενός με τον nord stream 2 και αφετέρου με τον (προς το παρόν ως την τουρκία) south stream· τώρα, δηλαδή, που το ρωσικό φυσικό αέριο θα βρίσκεται από βορρά στην καρδιά της ευρώπης και απ’ το νότο στην πόρτα της (χωρίς να μπορούν οι ηπα να εμποδίσουν ή να ελέγξουν την ροή), ο Pyatt μετατέθηκε νοτιότερα: στην Αθήνα. Αφενός για να κάνει αντιτουρκικές δηλώσεις (αυτά είναι μέρος της προπαγανδιστικής του αρμοδιότητας), αφετέρου για να επιβλέπει το γκάζι της ανατολικής Μεσογείου και την μεταφορά του.

Έτσι όμορφα κι ωραία, «μοιραίοι και άβουλοι» (όσο συνεχίζουμε να είμαστε τέτοιοι!!…) γινόμαστε το κρέας στην όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού…

Σάββατο 19 Μάη. Χτες η γερμανίδα πρωθ. Merkel έκανε ταξίδι στο ρωσικό Sochi. Με το Putin είναι παλιοί γνωστοί (απ’ το 2000) και τα έχουν πει πάνω από 25 φορές ως τα σήμερα. Όμως από “προχτές” έχουν να αντιμετωπίσουν ζητήματα (που προκαλεί η αμερικανική παρακμή αλλά και ανανεωμένη επιθετικότητα) που δεν σηκώνουν ούτε αναβολές, ούτε τρεναρίσματα. Και το πρόβλημα, εν προκειμένω, δεν το έχει το ρωσικό αφεντικό.

Αύριο θα έχουμε περισσότερα για τον «ενεργειακό πόλεμο». Πρόκειται όμως για ένα μόνο απ’ τα μέτωπα της επιθετικότητας της Ουάσιγκτον. Το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν και η συμφωνία επ’ αυτού είναι ένα άλλο. Βερολίνο και Μόσχα συμφωνούν υπέρ της· πέρα, όμως, απ’ τα καθαρά επιχειρηματικά προβλήματα που προκαλεί, δεν είναι μυστικό: μαζί με την αμερικανική ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ / Quds σαν πρωτεύουσας του ισραήλ η ανανέωση της αμερικανικής επιθετικότητας κατά της Τεχεράνης είναι βασικό στοιχείο του αμερικανικού «ανασχεδιασμού» για την συντήρηση (ακόμα και την όξυνση) της «δημιουργικής καταστροφής» στη μέση Ανατολή.

Όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο μάταιο να αντιμετωπίζονται όλα αυτά «ένα ένα» και «κατά περίπτωση»… Πράγμα που, φυσικά, κάνει διαρκώς και χειρότερα αυτά που περιμένουν να πέσουν στα κεφάλια μας…

(Εν τω μεταξύ, την ίδια μέρα – χτες – και απ’ το ίδιο μέρος – το Sochi – ο Putin ανακοίνωσε ότι ο υπερηχητικός πύραυλος rs-26 (avangard) τον οποίο διαφήμισε στις αρχές Μάρτη και απέναντι στον οποίο δεν υπάρχει σύστημα αντιμετώπισης, θα μπει σε στρατιωτική χρήση του χρόνου.

Αλλά δεν θα χαρίσει μερικούς στο Βερολίνο…)

Πέμπτη 17 Μάη. Προετοιμάζοντας την (έχουμε χάσει το μέτρημα!) επόμενη συνάντηση στο Sochi τον Ιούλη (του ’18 – και βλέπουμε…), μετά από τρεις;, τέσσερεις; παραπάνω; αναβολές, Μόσχα, Άγκυρα και Τεχεράνη εξέδωσαν χτες κοινή ανακοίνωση, για το μέλλον της συρίας. Με σεβασμό στην εδαφική ακεραιότητα, την ανεξαρτησία, κλπ.

Αυτό που βλέπει η ασταμάτητη μηχανή απ’ τις αρχές της χρονιάς είναι μια αλλαγή τακτικής του μπλοκ της Αστάνα. Μέσα από διάφορες αναβολές έχει ακυρωθεί η, ας την πούμε έτσι, «πολιτική διαδικασία» εμπλοκής τμημάτων της αντικαθεστωτικής αντιπολίτευσης σε μια κάποια συμφωνία. Αντίθετα, έχει υιοθετηθεί η τακτική της (πιεστικής ή δελεαστικής) εξαγοράς διάφορων μικρότερων ή μεγαλύτερων οργανώσεων τέτοιου είδους· που, απ’ ότι φαίνεται αποδίδει.

Τι έχει συμβεί; Απ’ την στιγμή που ξεκαθαρίστηκε ότι ο αμερικανικός στρατός (αλλά και γαλλικός, και αγγλικός) έχει εγκατασταθεί μόνιμα στην ypg/pkk κρατούμενη ζώνη στην βόρεια και ανατολική συρία, και ότι δεν πρόκειται να διωχτούν εύκολα, το project μια «ευρείας συμμετοχής στην συζήτηση για το μέλλον της συρίας», που ήταν το πολιτικό σκέλος της δράσης του μπλοκ της Αστάνα, πάγωσε. Αντί για διαπραγματεύσεις (εντός ή εισαγωγικών) προκρίθηκε μια καθαρά στρατιωτική διαχείριση. Πρώτον, ο τουρκικός στρατός και το f.s.a. πεζικό του (το δεύτερο είναι το σημαντικό προοπτικά!) κατέλαβαν τον θύλακα της afrin … Δεύτερον, ο συριακός στρατός ‘n’ friends, ανέλαβε την εκκαθάριση διάφορων αντικαθεστωτικών θυλάκων (πράγμα που θύμωσε ιδιαίτερα τον άξονα και τους συμμάχους τους, έτσι ώστε πρώτα να σκηνοθετήσουν την ‘επίθεση με χημικά’ στην Douma, έναν απ’ τους θύλακες, και στη συνέχεια να προχωρήσουν στην «τιμωρία»)…. Τρίτον, με την πλήρη άδεια και έγκριση τόσο της Δαμασκού όσο και της Μόσχας και της Τεχεράνης, ο τουρκικός στρατός ανέλαβε την διαχείριση του θύλακα της Idlib…

Σ’ αυτήν την διαδικασία που κρατάει πάνω από 4 μήνες, συμβαίνουν αξιόλογα πράγματα. Πρώτον, στον θύλακα της Ιdlib, που είναι αποθήκη για κάθε είδους αντικαθεστωτικούς (εκτός isis) που συνθηκολογούν αλλού, με το καλό ή το κακό οι σουνίτες ένοπλοι περνούν στην αρμοδιότητα, στις διαταγές και στην χρηματοδότηση της Άγκυρας. Δεύτερον, ανάλογοι ένοπλοι, από διάφορους θύλακες που εκκενώνονται αλλά έχουν διαφορετικούς προσανατολισμούς, εντάσσονται στον συριακό στρατό (!) μετά από σχεδόν αυτόματες διαδικασίες αμνήστευσης (!!!).

Αυτό σημαίνει πρακτικά πως όλο το δίκτυο αντικαθεστωτικών ενόπλων που είχαν στήσει Ριάντ, Τελ Αβίβ, Λονδίνο και Ουάσιγκτον διαλύεται συστηματικά – και οι σύριοι ένοπλοι αλλάζουν στρατόπεδο, είτε άμεσα (μπαίνοντας στον συριακό στρατό, ακόμα και στις «ειδικές δυνάμεις»!) είτε έμμεσα (μπαίνοντας υπό τις διαταγές της Άγκυρας).

Πέμπτη 17 Μάη. Κατ’ αυτόν τον τρόπο συμβαίνουν (ή υπονοούνται) τα εξής:

Α) Προς το παρόν, και μην έχοντας κάποιον επίσημο και καθαρό τρόπο να διώξουν την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της απ’ την ypg/pkk ζώνη (και έναν τουλάχιστον θύλακα στα νότια, στα σύνορα με την ιορδανία), τα μέλη του μπλοκ της Αστάνα συμβιβάζονται με την πραγματικότητα και, φροντίζουν να ελεγχθεί / «καθαρίσει» η υπόλοιπη συριακή επικράτεια.

Β) Σ’ αυτή τη βάση, κι αφού δεν προβλέπεται σοβαρή κουρδική συμμετοχή σε έναν αντι-αμερικάνικο σχεδιασμό για το συριακό μέλλον, οι «πολιτικές διαπραγματεύσεις με την αντιπολίτευση» έχουν μετατραπεί και ορθολογικοποιηθεί στο μέγιστο: η όποια αντιπολίτευση είτε θα μετανοιώσει γυρίζοντας στην Δαμασκό, είτε – αν επιμένει – θα ακολουθεί τις οδηγίες της Άγκυρας. Αλλιώς δεν υπάρχει.

Γ) Ο θύλακας της Idlib έχει παραχωρηθεί στην Άγκυρα για να κάνει αυτήν την δουλειά (της «απαλλοτρίωσης») – πράγμα που γίνεται με σημαντική επιτυχία. Αντίθετα το Ριάντ χάνει και τους τελευταίους «δικούς» του, πράγμα που σημαίνει ότι έχει ηττηθεί απόλυτα και οριστικά. Κι όχι μόνον το Ριάντ.

Δ) Η «πολιτική λύση» που προωθούσε το μπλοκ της Αστάνα αναβάλλεται επ’ αόριστο (όσες φανφάρες κι αν χρειαστούν), όπως όμως – τα μέλη του θα φροντίσουν γι’ αυτό – αναβάλλεται και οποιαδήποτε «αμερικανοκρατούμενη» (μέσω οηε) ανάλογη προσπάθεια. Αντίθετα, τώρα θα δοθεί βάρος στην ανοικοδόμηση της περιοχής που ελέγχει το μπλοκ της Αστάνα, με διάφορα μεγάλα project όχι απλά ανακατασκευών αλλά και εκσυχρονισμού, που θα χρηματοδοτηθούν απ’ το Κατάρ και απ’ το Πεκίνο (με ανταλλάγματα, φυσικά!). Αυτή η φάση, της ανοικοδόμησης, θα χρησιμοποιηθεί και σαν πολιτικό εργαλείο πίεσης προς τους (όχι λίγους) άραβες στην ypg/pkk/αμερικανοκρατούμενη ζώνη, όπου κανείς (δηλαδή: ο τοξικός) δεν πληρώνει για τέτοια. (Η “ελεύθερη” Raqqa παραμένει σωρός ερειπίων…).

Ε) Αν τα πιο πάνω είναι σωστά, τότε είναι σωστό κι αυτό: η Τεχεράνη θα κάνει τις (στρατιωτικές…) δουλειές της στη συρία, ίσως χωρίς θόρυβο, αλλά θα τις κάνει όπως σχεδιάζει· και δεν υπάρχει περίπτωση «εμποδίων» απ’ την Μόσχα. Γιατί την ώρα που η Μόσχα έχει εξασφαλίσει το «ελεύθερο» από στρατιωτική άποψη στην συριακή επικράτεια, θα ήταν σόλικο να απαγορεύσει κάτι ανάλογο στην Τεχεράνη, που έχει ματώσει πολύ περισσότερο!

ΣΤ) Η ανοικοδόμηση της (υπό επίσημο Άσαντ έλεγχο αλλά ανεπίσημη εξουσία των «εγγυητριών δυνάμεων») συριακής επικράτειας επιτρέπει να αξιοποιηθεί «παραγωγικά» (από καπιταλιστική αλλά και γεωπολιτική άποψη) το άγνωστης διάρκειας διάστημα μέχρι να υπάρξει αλλαγή στους συσχετισμούς· και να αποχωρήσουν (: διωχτούν) οι αμερικάνοι και οι σύμμαχοί τους απ’ την συρία (και το ιράκ). Όσο κι αν φτήττει το Τελ Αβίβ, ο χρόνος είναι (αποδεδειγμένα) εναντίον του! Κι αυτό αφορά και τον Λίβανο και (μεσοπρόθεσμα) την Παλαιστίνη…

Τώρα που τελειώνει η εκκαθάριση των εσωτερικών θυλάκων, μια είναι η περιοχή η διεκδίκηση της οποίας θα μπορούσε (ή όχι) να προκαλεί στρατιωτικές τριβές και να δίνει λαβές είτε στην Ουάσιγκτον είτε στο Τελ Αβίβ να δοκιμάζουν την «στρατιωτική διαχείριση της ήττας» τους: η περιοχή της Dara’a, δίπλα στα υψώματα του Golan. Όταν, όμως, μαθαίνουμε ότι ρωσική κατασκευαστική ετοιμάζει πεντάστερο resort στην Tartus (με όλα τα απαραίτητα…) υποψιαζόμαστε ότι το μπλοκ της Αστάνα δεν θα δώσει βάρος σε μεγάλης κλίμακας στρατιωτικές επιχειρήσεις, είτε στην Dara’a είτε στην Deir ez-Zor, επιχειρήσεις που θα αφήνουν περιθώρια δράσης στον «άξονα»… Θα το πάει αλλιώς…

Επιμένουμε, άλλωστε: η γραμμή αντιπαράθεσης είναι πολύ μακριά, και καθόλου δεν περιορίζεται στη μέση Ανατολή…

(φωτογραφία: Η κατάσταση στα βορειοδυτικά του συριακού πεδίου μάχης σήμερα. Κίτρινη είναι η ypg/pkk/αμερικανοκρατούμενη περιοχή· γκρι η περιοχή που ελέγχει άμεσα ο τουρκικό στρατός και το f.s.a. πεζικό του· κόκκινο η περιοχή που ελέγχεται απ’ τον Άσαντ ‘n’ friends, και πράσινο ο θύλακας της Idlib. Τα πυργάκια είναι «τουρκικά παρατηρητήρια», που στήνονται με την έγκριση της Δαμασκού – και διαρκώς αυξάνουν γύρω γύρω. Χάρη και σ’ αυτά, διάφορες αντικαθεστωτικές οργανώσεις προτιμούν την σιγουριά της μισθοδοσίας απ’ την Άγκυρα· και εγκαταλείπουν πανηγυρικά το Ριάντ…

Τρέχε τοξικέ στο Τελ Αβίβ!!!)

Σάββατο 12 Μάη. Στα τέλη του περασμένου Φλεβάρη η λιβανέζικη (αραβόφωνη) εφημερίδα al-Akhbar δημοσίευσε ένα «κλεμμένο» (εμπιστευτικό…) mail, απ’ την αγγλική πρεσβεία στην Ουάσιγκτον προς το υπουργείο εξωτερικών του Boris του τρομερού. Μην αναρωτηθείτε ποιος υπέκλεψε το mail (και, προφανώς, ακόμα περισσότερα): όχι η αντικατασκοπεία της Χεζμπ’ αλλάχ. Ας πούμε: κάποιος σύμμαχος με first class δυνατότητες…

Δεν θα δίναμε credit στα λεγόμενα του mail αν δεν συνέβαινε να επαληθεύεται «επί του συριακού πεδίου μάχης» εδώ και μήνες. Ο Benjamin Norman, υπεύθυνος για τα ζητήματα μέσης Ανατολής στην αγγλική πρεσβεία στην Ουάσιγκτον, ενημερώνει το «κέντρο» για δύο συναντήσεις, στις 11 Γενάρη στην Ουάσιγκτον και στις 23 Γενάρη στο Παρίσι, μεταξύ αξιωματούχων και «ειδικών» των ηπα, της αγγλίας, της γαλλίας, της σαουδικής αραβίας και της ιορδανίας (;) – με θέμα την μοιρασιά της συρίας.

Δεν θα σας πούμε τι κουβέντιαζαν, όπως προκύπτει απ’ την τηλεγραφικού τύπου αναφορά του κυρ υπεύθυνου. Είναι αυτό που συμβαίνει – αν δει κανείς την τωρινή κατάσταση απ’ την μεριά του «άξονα», στον οποίο έχει προστεθεί το Παρίσι. Για παράδειγμα η «ζώνη Dara’a» δεν πρόκειται να (επιτραπεί να) αποδοθεί στο καθεστώς της Δαμασκού – συνεπώς ο πιο κάτω χάρτης των πρόσφατων ισραηλινών επιθέσεων, πετυχημένων ή όχι είναι άλλο θέμα (μήπως ήταν πετυχημένες οι πυραυλικές επιθέσεις των «3» στις 14 Απρίλη; Ως προς τι;) επιβεβαιώνει του «λόγου το αληθές».

Θα σας πούμε όμως αυτό που ίσως υποψιάζεστε, και επιβεβαιώνει με κάθε επισημότητα πως (και) στη συρία εξελίσσεται ο 4^ος παγκόσμιος πόλεμος. Κοινό σημείο αυτής της συμμαχίας είναι η “αποτροπή”. Του μπλοκ της Αστάνα. Με μια διαφορετική γλώσσα “αποτροπή” σημαίνει να τους σταματήσουμε. Ένα βήμα πιο κάτω: να τους σταματήσουμε πριν μας πετάξουν στη θάλασσα…

Είτε το θεωρήσετε διαστροφή είτε το θεωρήσετε “παράξενο ρεαλισμό”, η “αποτροπή του ιράν” έχει κεντρική θέση σ’ αυτά που λέγονται και υπονοούνται το κλεμμένο mail – σαν πυλώνας της γενικότερες “αποτροπής”. Για διαφορετικούς έως πολύ διαφορετικούς λόγους – όπως τους εννούμε εμείς, απ’ την εργατική γωνία μας. Για την Ουάσιγκτον «η αποτροπή του ιράν» στο συριακό πεδίο μάχης είναι βασικά «αποτροπή της ρωσίας» (και, κάπου στο βάθος, της κίνας….) Στην άλλη άκρη, για το Ριάντ (και το Τελ Αβίβ που δεν συμμετείχε επίσημα σ’ αυτά τα ραντεβού, αλλά…) «η αποτροπή του ιράν» είναι υπαρξιακό ζήτημα. Για το Παρίσι η ίδια «αποτροπή» είναι απώθηση του γεγονότος ότι αργά ή γρήγορα ο ιρανικός καπιταλισμός δεν θα «πεθαίνει» για τον γαλλικό: πράγμα που σημαίνει ότι το Παρίσι δεν θέλει να βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να αντιμετωπίζει ένα κράτος που θεωρούσε «ευεργετούμενο» (κι άρα κάπως υποτελές) σαν ισότιμο. Όσο για το Λονδίνο; Δεν ξέρουμε τι σημαίνει «αποτροπή του ιράν», εκτός ίσως από την ψευτοαυτοκρατορική μνησικακία για την ήττα του 1979 – και τις πωλήσεις όπλων σε διάφορες αντι-ιρανικές αραβικές χούντες.

Οι συμμετέχοντες στο “small group” των δύο συναντήσεων στις 11 και στις 23 Γενάρη εμφανίζονται (στο τηλεγράφημα) αποφασισμένοι να νικήσουν παντού. Στρατιωτικά, γεωπολιτικά, διπλωματικά: να δημιουργήσουν 3 ζώνες εκτός ελέγχου του καθεστώτος Άσαντ, μία βόρεια / βορειοανατολικά του Ευφράτη με τις ypg/pkk, μία στο νότο στα σύνορα με την ιορδανία και μία στην «ζώνη Dara’a»· να κάψουν οποιεσδήποτε πολιτικο-διπλωματικές κινήσεις του μπλοκ της Αστάνα· να φρενάρουν την ιρανική στρατιωτική και την ρωσική πολιτικο-στρατιωτική παρουσία στη συρία· να «κυκλώσουν» την τουρκική εμπλοκή.

Εκείνο που δεν εμφανίζεται πουθενά (στην αναφορά του τηλεγραφήματος) είναι το ότι οι αντίπαλοι αυτών των σχεδίων δεν θα κάτσουν με τα χέρια σταυρωμένα… Υπεροψία και υποτίμηση λέγεται αυτή η έλλειψη.

Σάββατο 12 Μάη. Έχοντας κατά νου αυτά τα γενικά (και περιληπτικά παρουσιασμένα) θα μπορούσε κανείς να κάνει τουλάχιστον δύο πράγματα. Πρώτον να βάλει τον ισραηλινό μιλιταρισμό / ρατσισμό (με τις πυραυλικές επιθέσεις του στη νοτιοδυτική συρία, πετυχημένες ή όχι δεν έχει σημασία) στο ευρύτερο περίγραμμα του 4^ου παγκόσμιου πολέμου, εντοπισμένου έστω στη μέση Ανατολή. Δεύτερον, να βάλει την ελληνο-ισραηλινή στρατιωτική, οικονομική, διπλωματική και ασφαλίτικη συνεργασία μέσα στο ίδιο περίγραμμα. (Ειδικά με την τελευταία … χορταίνουμε!!!)

Για το δεύτερο, την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία, θα ξαναμιλήσουμε σύντομα· και θα μιλάμε για καιρό. Δυστυχώς. Για το πρώτο όμως πρέπει να πούμε από τώρα κάτι. Οι βεβαιότητες του φασίστα «στρατηγού» Lieberman αποκτούν μια επιπλέον (και σημαντική) διάσταση: αυτήν της ηχούς στο «κουτί» της πολυεθνικής αν και ετερόκλητης συμμαχίας που θέλει μια στρατιωτική νίκη / επιτυχία στο συριακό πεδίο μάχης, όχι ανατολικά αλλά δυτικά του Ευφράτη – για να προχωρήσει στη “νομιμοποίηση” του τελικού διαμελισμού της συριακής επικράτειας. Είναι απλό: στα γραφεία σχεδιάζεις ό,τι θες· στο γιαπί όμως είναι άλλο θέμα τι κατασκευάζεται, αν, και πως…

Το Τελ Αβίβ, εξαιτίας της δικής του παρακμής αλλά και εξαιτίας των έσχατων υπηρεσιών (: γεωπολιτική πρόσοδος) που ελπίζει ότι μπορεί να προσφέρει ακόμα στους συμμάχους του, επείγεται για νίκες. Οπότε ο φασίστας Lieberman τινάζει τις παλάμες του, και σαν κάποιον που χώθηκε στα μπάζα αλλά «έκανε τη δουλειά» δηλώνει μετά την τελευταία επίθεση: τελειώσαμε, ντάξει;

Όχι, δεν τελειώσατε κύριε… Μόλις αρχίσατε… (Κι αν έπρεπε κάτι να αποτρέψετε αν δεν είσασταν φασίστες είναι αυτό ακριβώς που επιδιώκετε!!! Αλλά…. η ιδεολογία πεθαίνει τελευταία, και πριν τα σκοτώνει όλα…)

(φωτογραφίες: Πάνω, η ισραηλινή εκδοχή των στόχων της τελευταίας επίθεσης με 70 (;) πυραύλους. Εναντίον “στόχων” που πιθανότατα ήταν / είναι θέσεις προώθησης του συριακού στρατού ‘n’ friends.

Κάτω ο χάρτης της κατάστασης. Με ροζ ο έλεγχος του Άσαντ ‘n’ friends· με πράσινο οι αντικαθεστωτικοί· με μαύρο μια φιλική στο Τελ Αβίβ περιοχή isis· με μπλε τα κατεχόμενα απ’ το ισραήλ (απ’ το 1967) συριακά υψώματα του Γκολάν…)

Πέμπτη 10 Μάη. Πήγε κι ήρθε στη Μόσχα για λίγες ώρες χτες, και – πως τα φέρνει έτσι το πρωτόκολλο; – υποχρεώθηκε να παρακολουθήσει την παρέλαση των καινούργιων («επίφοβων» λένε αρκετοί) όπλων του ρωσικού καθεστώτος, στην επέτειο της «ημέρας της νίκης» κατά των ναζί. Φυσικά είχε και συνομιλίες. One to one με τον Πουτινάκο, και μετά αντιπροσωπεία με αντιπροσωπεία.

Πρόκειται για τον φίλο και αδελφό των ελλήνων Netanyahu. Επιστρέφοντας στην πρωτεύουσά του (παραμένει το Τελ Αβίβ…) δήλωσε ότι δεν κουβέντιασαν για την αμερικανική ακύρωση της συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν (σιγά μην ενδιαφέρει!..) αλλά για «τις εντάσεις στη συρία εξαιτίας των ιρανικών κινήσεων εκεί» (αυτό ναι…). Με άλλα λόγια ο φίλος και αδελφός Νetanyahu πήγε να ρωτήσει πόσο τον «παίρνει». Κατά την καθεστωτική Jerusalem post:

… Ο πρωθυπουργός δεν ανάφερε λεπτομέρειες για την αντίδραση του Πούτιν, ούτε αν συζήτησε το θέμα της προμήθειας αναβαθμισμένων ρωσικών αντιαεροπορικών συστημάτων στη Συρία. Αυτό που είπε, πάντως, ήταν ότι δεν υπήρχε λόγος να σκεφτεί ότι η Ρωσία θα περιορίσει την Ισραηλινή ελευθερία δράσης…

Εντάξει. Βλακείες – είναι γνωστός ο τύπος! Το τι κουβέντιασε ίσως έχει δευτερεύουσα σημασία· μπροστά στο γεγονός ότι κάθε τρεις και λίγο ξεκουβαλιέται στη Μόσχα… Και, φυσικά, θα ήταν εξαιρετικά απίθανο πύραυλοι απ’ τις ρωσικές βάσεις να κτυπήσουν ισραηλινά πολεμικά· αν αυτό εννοεί ο υπόδικος ισραηλινός πρωθ. με το «δεν υπάρχει λόγος να σκεφτώ ότι…»

Το γεγονός όμως, ότι επιστρέφοντας απ’ την Μόσχα, «έπεσε πάνω στην περίπτωση» όπου (για πρώτη φορά αν δεν κάνουμε λάθος) πύραυλοι ή/και πυροβολικό απ’ την συριακή μεριά κτύπησαν ισραηλινές θέσεις στα κατεχόμενα (σε βάρος της συρίας) υψώματα του Γκολάν, δείχνει πιο κατατοπιστικά το πρόβλημα ενός κράτους που παρακμάζει γεωπολιτικά και προσπαθεί να κρατήσει ψηλά την σχετική αξία του: είναι σίγουρος ο κυρ Netanyahu ότι θέλει «ανορθόδοξο» πόλεμο (κατά των ιρανών «φρουρών της επανάστασης») στα υψώματα του Γκολάν, που με βάση αποφάσεις του οηε αποτελούν συριακό έδαφος, με την Μόσχα στο ρόλο του συνοδηγού απ’ το πίσω κάθισμα;

Γιατί επ’ αυτού ο Πουτινάκος μάλλον δεν υποσχέθηκε τίποτα… Κι αν γίνει καμιά «στραβή» γιατί να φταίει;

(φωτογραφία: Δεν θα μας απασχολούσε η ρωσική καραβανο-μιλιταριστική παρέλαση στη Μόσχα, αν το μάτι μας δεν έπεφτε σ’ αυτό… Στο βάθος… Στο σφυροδρέπανο…

Τι είναι αυτό; Επετειακό; Ή μήπως ο πρώην καγκεμπίτης είναι απλά ένας καμουφλαρισμένος «σοβιετικός» – και οι νικητές του 3^ου παγκόσμιου («ψυχρού») την έχουν πατήσει χοντρά;

Ε;)

Τετάρτη 9 Μάη. Το πως θα κρίνει το μέλλον την εποχή μας δεν το ξέρουμε· «μεσοπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί». Για την ιστορία καθώς γράφεται οφείλουμε όμως να ξέρουμε.

Όπως ήταν αναμενόμενο το ψόφιο κουνάβι (με απόλυτα ψοφιοκουναβικό στυλ) έσκισε την αμερικανική υπογραφή στην 5+1 συμφωνία για τα ιρανικά πυρηνικά. Ανακοινώνοντας τις «μέγιστες δυνατές οικονομικές κυρώσεις» κατά του ιρανικού καπιταλισμού / κράτους, και δευτερογενείς κυρώσεις εναντίον οποιουδήποτε άλλου παγκόσμια «συνεργαστεί με το ιρανικό πρόγραμμα».

Στην πράξη, και επειδή δεν υπάρχει τέτοιο πρόγραμμα (όχι, σίγουρα, ως την ώρα της αμερικανικής ανακοίνωσης…) η απόφαση περί «δευτερογενών κυρώσεων» σημαδεύει στη Μόσχα, στο Πεκίνο, και στα ευρωπαϊκά κράτη. Γιατί οι «οικονομικές κυρώσεις» (θα) σημαδεύουν σίγουρα (και) το τραπεζικό σύστημα της Τεχεράνης· που μεσολαβεί κάθε οικονομική συναλλαγή. Ο φρέσκος αμερικάνος πρεσβευτής στο Βερολίνο (το δοκιμασμένο “γεράκι” Richard Grenell…) πρόλαβε να το ξεκαθαρίσει τιτιβίζοντας λίγα λεπτά μετά το ψοφιοκουναβικό λογίδριο: οι γερμανικές επιχειρήσεις που κάνουν δουλειές στο ιράν πρέπει να σταματήσουν αμέσως!!!

(Δεν χρειάζεται (χρειάζεται;) να πούμε ποιοί έτρεξαν να συγχαρούν αμέσως το ψόφιο κουνάβι, ε; Το Τελ Αβίβ και το Ριάντ. Ήταν οι πρώτοι – και θα είναι οι μοναδικοί… Επί τη ευκαιρία, και για να το γιορτάσει, ο ισραηλινός στρατός έριξε κάτι πυραύλους στα βόρεια της Δαμασκού…)

Η απάντηση της ε.ε., τουλάχιστον αυτό που θα μπορούσε να εκφραστεί μέσω της επιτρόπου εξωτερικών Mogherini, ήταν άμεση (επειδή ήταν έτοιμη) και – τολμάμε να πούμε – «απόλυτα κάθετη»:

…Καλούμε (δήλωσε) τον λαό και την ηγεσία του ιράν να μην επιτρέψουν σε κανέναν να διαλύσει αυτή τη συμφωνία… Τους καλούμε να συνεχίσουν να την τιμούν όπως θα την τιμήσουμε εμείς… Αυτή η συμφωνία ανήκει σ’ όλη τη διεθνή κοινότητα, και ελπίζουμε ότι η διεθνής κοινότητα θα συνεχίσει να την τιμά…

(φωτογραφία: Είμαι το εξυπνότερο ψόφιο κουνάβι στον κόσμο! Εκτός απ’ το να τιτιβίζω, ξέρω και να υπογράφω!!!)