Tag: ρωσία

Οι προφητείες του γέροντα Παστέλιου…

.

Τρίτη 14 Αυγούστου. Μιας και οι έλληνες πατριώτες έχουν βγάλει για μια ακόμα φορά κηδειόχαρτο για τον τουρκικό καπιταλισμό / κράτος, ας σημειώσουν κι αυτό: στις 7 Σεπτέμβρη πρόκειται να συναντηθούν στην Istanbul οι εξής αμελητέες πολιτικές βιτρίνες: Erdogan, Putin, Merkel και Macron. Το επίσημο θέμα είναι η συρία· μην βάλετε το χέρι σας στη φωτιά ότι δεν θα κουβεντιάσουν τίποτα άλλο… Ούτε, φυσικά, ότι ξαφνικά ανακάλυψαν πόσα τους ενώνουν στη μέση Ανατολή… (Ο Lavrov βρίσκεται ήδη στην Άγκυρα για τις λεπτομέρειες αυτού του ραντεβού και όχι μόνο.)

Εν τω μεταξύ, μνημονεύσαμε μεν το Πεκίνο σαν εν δυνάμει υποστηρικτή του τουρκικού καπιταλισμού (και καθεστώτος) ξεχάσαμε όμως – παράλειψή μας – το κατάρ. Η Ντόχα χρωστάει μεγάλη χάρη για την υποστηρίξη που είχε απ’ την Άγκυρα όταν ο τοξικός και η παρέα του ήθελε πόλεμο: ο τουρκικός στρατός πήγε άμεσα στη βάση που έχει εκεί, για να κοπεί κάθε όρεξη.

Και, φυσικά, οι εμίρηδες του κατάρ έχουν λεφτά…. Το πλεονέκτημα του Πεκίνου είναι ότι πρωτοστατεί στη δημιουργία εκείνων των διεθνούς χρήσης «εναλλακτικών» μηχανισμών διατραπεζικών σχέσεων, που θα βάλουν στη γωνία την δυνατότητα της fed (άρα της Ουάσιγκτον) να κάνει εκβιασμούς μέσω τιμωριών, ποινών, κυρώσεων, εικονικών εκτελέσεων, κλπ…

(Γιατί κανένας απ’ αυτούς δεν έσταξε το κάτι τις όταν οι φαιορόζ, φρέσκιοι στο γκουβέρνο, είχαν βγει στη γύρα και κτύπαγαν την μία πόρτα μετά την άλλη; Έλα ντε!! Μήπως επειδή το μαγαζί / οικόπεδο έχει ξεπέσει γεωπολιτικά, ενώ το απέναντι, ο αιώνιος εχθρός, όχι;)

Πεκινομόσχα…

Δευτέρα 13 Αυγούστου. Η αυριανή τριήμερη (14 – 17) σύνοδος της «ρωσο-σινικής συνεργασίας για την στρατηγική σταθερότητα» δεν θα είναι κορυφής. Ο κινέζος Yang Jiechi είναι μέλος του πολιτικού γραφείου του κινεζικού κ.κ., και σαν επικεφαλής της αντιπροσωπείας απ’ το Πεκίνο θα συναντηθεί στην Μόσχα με τον ρώσο σύμβουλο ασφαλείας Nikolai Patrushev. Όμως καθώς η Ουάσιγκτον εντείνει τον (αδιέξοδο γι’ αυτήν, όπως θα φανεί αργά ή γρήγορα) «πόλεμο με οικονομικά» μέσα και εναντίον Μόσχας και Πεκίνου, τέτοιες συναντήσεις ένα μόνο περιεχόμενο μπορούν να έχουν: την απάντηση…

Είναι εύλογο ότι σ’ αυτή τη φάση το «οικονομικό» σκέλος αυτής της απάντησης έχει προτεραιότητα· αν και, με δεδομένο ότι δεν θα πάει μακρυά η βαλίτσα-του-δολαρίου, τα άλλα σκέλη δεν είναι φανταστικά. Η Ουάσιγκτον απειλεί με διαδοχικά κύματα «κυρώσεων» κατά της Μόσχας, που πέρα απ’ τις οικονομικές ποινές μπορεί να φτάνουν μέχρι «υποβάθμιση των διπλωματικών σχέσεων». Απέναντι στο Πεκίνο η κατάσταση είναι, προς το παρόν, περιορισμένη σε δασμούς. Ωστόσο η πιθανότητα της επιδείνωσης μεγαλώνει διαρκώς.

Ένα απ’ τα ζητήματα που βρίσκονται από επεξεργασία, είναι η συμμετοχή του κινεζικού καπιταλισμού στην (εντατική) χρήση του θαλάσσιου δρόμου που θα «καθαρίσει» (δηλαδή θα ανοίξει εντελώς) τα επόμενα χρόνια στην αρκτική θάλασσα βόρεια της ρωσίας. Κάτι σαν «αρκτικός δρόμος του μεταξιού».

Αυτή η προοπτική είναι μεσοπρόθεση, αφού με τις τωρινές κλιματικές συνθήκες η πλεύση είναι εφικτή μόνο το καλοκαίρι και μόνο για κατάλληλα διαμορφωμένα (ημι-παγοθραυστικά) σκαριά, που ωστόσο ναυπηγούνται πλέον συστηματικά (και από έλληνες εφοπλιστές). Σε κάθε περίπτωση, αφενός η αξιόλογη μείωση των αποστάσεων από και προς την (βόρεια) ευρώπη και αφετέρου η εναλλακτική των στενών της Malacca και του Σουέζ, ενδιαφέρουν ιδιαίτερα τον κινεζικό καπιταλισμό· που είναι αναγκασμένος να «βλέπει μακρυά» το ρόλο των αμερικανικών στόλων.

Πάρε κυρώσεις νάχεις…

Δευτέρα 13 Αυγούστου. Εκτός απ’ τις ποινές στη Μόσχα και στο Πεκίνο για τις δικές τους «αμαρτίες» (όπως τις αντιλαμβάνεται η Ουάσιγκτον) υπάρχει πάντα και το κεφάλαιο «βόρεια κορέα». Την περασμένη βδομάδα η ύαινα (πρεσβευτής των ηπα στον οηε) Nikki Haley πρότεινε στο 15μελές «συμβούλιο ασφαλείας» να υιοθετήσει τις «κυρώσεις» που πολύ πρόσφατα επέβαλε η Ουάσιγκτον με στόχο την Πγιονγκγιάνγκ. Εναντίον της εμπορικής τράπεζας Αgrosoyus (με έδρα την Μόσχα), της κινεζικής βιομηχανίας Dandong Zhongsheng, της βορειοκορεατικής Ungum corp. και του βορειοκορεάτη διευθυντή τράπεζας Jonh Won.

Τέτοιες προτάσεις προφανώς και δεν έχουν μέλλον στον οηε: Μόσχα και Πεκίνο όχι μόνο τις απορρίπτουν αλλά επαναφέρουν με κάθε ευκαιρία το αίτημα να μειωθούν οι ήδη υπάρχουσες οηέδηκες «ποινές». Που με τη σειρά της απορρίπτει η Ουάσιγκτον και οι επιρροές της.

Πρακτικά αυτό που συμβαίνει είναι ότι πια όλο και περισσότερες αμερικανικές απαγορεύσεις (ή ακόμα και απαγορεύσεις του οηε) απέναντι στην Πγιονγκγιάνγκ παραβιάζονται τόσο απ’ την Μόσχα όσο και απ’ το Πεκίνο. Καλυμμένα αλλά καθαρά. Ακυρώνονται στην πράξη – χωρίς φανφάρες.

Αυτή είναι γενικά η λογική εξέλιξη αυτής της περιόδου της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης, πέρα – φυσικά – απ’ την δημιουργία νέων μηχανισμών διακρατικής κυκλοφορίας του χρήματος, που θα παρακάμπτει το δολάριο (έχουμε αναφερθεί πρόσφατα σ’ αυτό). Και οι λογικές εξελίξεις μικραίνουν, σε διάρκεια, αυτήν την περίοδο…

(Συνεντευξιαζόμενος στη γερμανική καθεστωτική Bild το περασμένο Σάββατο, ο γερμανός υπ.οικ. Peter Altmaier επανέλαβε την στάση του Βερολίνου: Δεν θα αφήσουμε την Ουάσιγκτον να επιβάλει την θέλησή της στις εμπορικές σχέσεις των άλλων κρατών… Ο Altmaier αναφερόταν στις κυρώσεις κατά του ιράν κι όσων επιχειρήσεων συνεχίζουν να κάνουν δουλειές εκεί. Δεν ήταν όμως ιδιαίτερα αισιόδοξος αν αυτό το βιολί συνεχιστεί: Βρισκόμαστε μόνο λίγα μέτρα πριν το χείλος (ενός παγκόσμιου εμπορικού πολέμου) δήλωσε, εννοώντας τον σαν γκρεμό· καλώντας ταυτόχρονα τις γερμανικές επιχειρήσεις να συνεχίσουν να επενδύουν στο ιράν…)

Bad stuff

Σάββατο 11 Αυγούστου. Κατ’ αρχήν, χωρίς καμμία ματαιοδοξία, η ασταμάτητη μηχανή μπορεί να σφίξει τις γροθιές της: κάνει την δουλειά της σωστά*…. Πριν 3 ημέρες αυτή (άλλος;;;) υποδείκνυε ποιος είναι ένας βασικός λόγος (μπορεί και ο βασικότερος αυτή την περίοδο) για την αντι-ρωσική φαγούρα της Αθήνας: η «τύχη» του πρακτόρικου πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Χτες, το κοτζαμάν ελληνικό υπ.εξ. ήρθε να την επιβεβαιώσει, με μία πρόταση (η υπογράμμιση δική μας):

… Είναι φανερό ότι υπάρχει μια μερίδα Ρώσων, ευτυχώς μειοψηφική, που νομίζει ότι μπορεί να κινείται στην Ελλάδα χωρίς να σέβεται νόμους και κανόνες, ακόμα και να εκτοξεύει απειλές. Η ελληνορωσική φιλία επιτάσσει την εγκατάλειψη τέτοιων αντιλήψεων και όχι το αντίστροφο. Τέτοια περίπτωση είναι και η προσπάθεια να επιβληθεί στη χώρα η παρουσία της «Ορθόδοξης Αυτοκρατορικής Παλαιστινείας Εταιρείας», οργάνωσης που δημιουργήθηκε τον 19ο αιώνα από τις μυστικές υπηρεσίες των Τσάρων που στόχο είχαν τον αφελληνισμό των πατριαρχείων της Μέσης Ανατολής.…

Οπωσδήποτε το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι «η επιβολή» της ρωσικής παρακρατικής οργάνωσης στην ελλάδα· αλλά στη μέση Ανατολή!… Κάνει εντύπωση ωστόσο ότι το ελληνικό υπ.εξ. βγαίνει και αναγνωρίζει, φόρα μόστρα, έμμεσα έστω, ότι το ελληνικό πρακτορείο και εργαλείο του Τελ Αβίβ που λέγεται «πατριαρχείο Ιεροσολύμων» κινδυνεύει να χάσει το κεφάλι του (πράγμα που θα είναι πολύ καλό για τους παλαιστίνιους).

Την απορία (μας) την λύνει μια προηγούμενη «οργισμένη» παράγραφος:

… Η Ρωσία, αυτή τη στιγμή, δείχνει ως να μη μπορεί να αντιληφθεί τις θέσεις αρχών της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Από τότε που πολεμά ως σύντροφος εν όπλοις της Τουρκίας και της παρέχει σειρά διευκολύνσεων στον τομέα της ασφάλειας, δείχνει να απομακρύνεται σταθερά από θέσεις που αρμόζουν στο επίπεδο φιλίας και συνεργασίας που χαρακτήριζε τις σχέσεις Ελλάδα – Ρωσίας εδώ και 190 χρόνια. Δείχνει να μην αντιλαμβάνεται ότι η Ελλάδα έχει δικά της συμφέροντα και κριτήρια στη διεθνή πολιτική…

Το να κατηγορεί ένας ογκόλιθος την Μόσχα ότι «δεν καταλαβαίνει» (τα ελληνικά συμφέροντα και το πως και γιατί κινείται στη μέση Ανατολή, στην αγκαλιά της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ…) είναι πέρα απ’ την κωμωδία. Το να την καταγγέλει ότι είναι «σύντροφος εν όπλοις της Τουρκίας» μετά από σχεδόν 2 χρόνια όπου οι συναντήσεις υψηλού επιπέδου, πολιτικού και στρατιωτικού, μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας (και Τεχεράνης) γίνονται, σχεδόν, σε εβδομαδιαία βάση, παράλληλα με τον πόλεμο στο συριακό πεδίο μάχης, είναι πέρα κι απ’ τον Δ του Κενταύρου!!!.. Κι ούτε λόγος ότι ο ογκόλιθος, η φαιορόζ κυβέρνηση και το βαθύ κράτος που υπηρετούν δεν ξέρουν «τι τους ξημερώνει» απ’ την άποψη της θέσης τους μέσα στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Τι συμβαίνει λοιπόν και ο ογκόλιθος «βγάζει γλώσσα»; Ίσως το stuff που παίζει στα παλάτια του Ριάντ (και επιτρέπει στον τοξικό να κάνει άσεμνες χειρονομίες στον καναδά) να παίζει και στην Αθήνα… Ή ο μικρομεγαλισμός (στη σκιά μας υπερδύναμης που παρακμάζει) είναι απλά η εκδήλωση των αδιεξόδων…

(* Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά…)

Ροντέο!

Παρασκευή 10 Αυγούστου. Στην Ουάσιγκτον, η πιο καλοπληρωμένη δουλειά αυτή την εποχή, θα πρέπει να είναι η «βρες μου ένα λόγο να ρίξω κυρώσεις». Με κάποια καθυστέρηση είναι αλήθεια (τα νέα δεν ταξιδεύουν, φαίνεται, τόσο γρήγορα πάνω απ’ τον Ατλαντικό…), κάποιοι θυμήθηκαν την θρυλική «δηλητηρίαση των Skripal» (πατέρα και κόρης) στην αγγλία, τον περασμένο Μάρτη.

Ουπς! Να μια καλή αιτία: ήταν ρωσική δουλειά, οπότε «πάμε γερά»!!! Να ζητήσουμε κι απ’ τον οηε να επιβάλει τις δικές του κυρώσεις, για «χρήση χημικών όπλων»!!!

Όλα αυτά είναι παραλλαγές του ίδιου τσαμπουκά: δεν χρειάζομαι αποδείξεις, ισχύει ό,τι λέω επειδή το λέω εγώ, και θα τιμωρήσω τον «ένοχο» ό,τι και να λέτε. Η διάρκεια που έχει ήδη αυτό το μοτίβο «εξωτερικής πολιτικής» απ’ το ψοφιοκουναβιστάν, το γεγονός ότι δεν φαίνεται να έχει όριο, και οι απανωτές «αιτίες κι αφορμές» που βρίσκει (ή κατασκευάζει) για να αυτο-νομιμοποιείται, είναι (νομίζουμε) χωρίς προηγούμενο στις διακρατικές σχέσεις εδώ και πολλές δεκαετίες. Το αμερικανικό κράτος συμπεριφέρεται πλέον, συστηματικά, σαν πυρηνικός ταύρος σε υαλοπωλείο.

Κι αυτό δεν είναι καθόλου καλό για εμάς τους ασήμαντους…

Απ’ την Πγιονγκγιάνγκ στην Τεχεράνη με αγάπη

Παρασκευή 10 Αυγούστου. Μέσα στα συστηματικά βήματα συμπεριφοράς σαν «κανονικό κράτος» (και σαν «κανονική πυρηνική δύναμη» θα προσθέταμε) το βορειοκορεατικό καθεστώς έχει επιδοθεί σε έναν ασυνήθιστο (για τα ως πρόσφατα δεδομένα του) γύρο διεθνών επισκέψεων και επαφών. Απ’ τις αρχές της άνοιξης ο υπ.εξ. της βόρειας κορέας Ri Yong Ho έχει κάνει επίσημα ταξίδια σε ρωσία και κίνα (ο.κ.: ως εδώ είναι το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ…) αλλά και αζερμπαϊτζάν, τουρκμενιστάν, τατζικιστάν – και σουηδία…

Κάπως έτσι, πριν 3 ημέρες, τα βήματά του τον έφεραν στην Τεχεράνη. Όπου κουβέντιασε τόσο με τον ιρανό υπ.εξ. Javad Zarif όσο και τον πρόεδρο Hassan Rouhani, για τις διμερείς σχέσεις και την ανάπτυξή τους.

Έτσι όπως το γράφουμε το ζήτημα είναι απλό. Τι άλλο θα κουβέντιαζαν, δηλαδή; Αλλά δεν είναι καθόλου απλό! Μέχρι πριν την υπογραφή της 5+1 συμφωνίας για τα πυρηνικά (το 2015), η Ουάσιγκτον κατηγορούσε επί χρόνια την Τεχεράνη ότι έχει «κρυφές σχέσεις» με την Πγιονγκγιάνγκ, απ’ την οποία παίρνει τεχνολογία για πυρηνικά όπλα!!! Μέχρι πριν από 3 ή 4 μήνες, η Πγιονγκγιάνγκ (με την βοήθεια των φίλων της) προσπαθούσε να βγει απ’ την γωνία όπου την είχε στριμώξει η Ουάσιγκτον και το Τόκιο, σαν «παράνομη πυρηνική δύναμη» που κάνει και «εξαγωγές know how» σε άλλους “διεθνείς ταραξίες” – δηλαδή στο ιράν…

Και τώρα να: Όσο κι αν γρυλίζει η Ουάσιγκτον, όσες «κυρώσεις» κι αν επιβάλλει ή απειλεί, οι πρώην «παράνομοι» έως «ελεεινοί», αυτοί οι καραμπινάτοι “τρομοκράτες του πλανήτη” (κατά την Ουάσιγκτον), ο άξονας του κακού όπως τον είχε ονομάσει η κυβέρνηση Μπους του Β (που θα έπρεπε να ισοπεδωθεί), συναντιούνται κανονικά, επίσημα, στο φως της ημέρας, με όλο το τυπικό (συμπεριλαμβανομένων των φωτογραφήσεων)… Για να συζητήσουν την «ανάπτυξη των μεταξύ τους σχέσεων».

Είτε αυτές οι σχέσεις περιλαμβάνουν και οπλική πυρηνική τεχνολογία (λογικό) είτε όχι, συνιστούν ροχάλα στα μούτρα της άλλοτε «μόνης υπερδύναμης»!!! Μοιάζει συμβολικό αλλά μην το υποτιμήσετε καθόλου: είναι δείκτης παγκόσμιων συσχετισμών στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό… Το πιο ήπιο που εκφράζουν τέτοιες ανοικτές συναντήσεις είναι μια αυτοπεποίθηση (που έχει πίσω της σίγουρα το Πεκίνο και την Μόσχα αλλά ίσως και κάτι από ε.ε.), του είδους: Ωωωω μωρέ αμερικάνοι…. Δεν μας παρατάτε κι εσείς με τα κολλήματά σας;

Μια αυτοπεποίθηση που εκδηλώνεται δημόσια, για να γίνει ευρύτερο παράδειγμα…

Χμμμμμ… Δεν θα τα αντέξει αυτά το πληγωμένο θηρίο…

Ελληνική φαγούρα

Τετάρτη 8 Αυγούστου. Η απέλαση δύο ρώσων διπλωματών και η απαγόρευση εισόδου στην ελλάδα για άλλους δύο, και η αναπόφευκτη αντίδραση της Μόσχας περίπου στα ίσια, προορίζεται μεσοπρόθεσμα να χαθεί στη γενική αμνησία, αφού πρώτα κάνει την μεταφυσική διαδρομή της, του είδους «ωωωω, γιατί τα σπάμε με το αγαπημένο ξανθό γένος»; Οι «ρωσόφιλοι» ποτέ δεν έλειψαν στα μέρη μας, έστω κι αν είναι το ίδιο ετερόκλητοι όσο και οποιοιδήποτε άλλοι «-φίλοι».

Προς το παρόν έχει μείνει μια ασαφής ιδέα: ότι η Μόσχα «κάτι ήθελε να κάνει σε σχέση με το ‘μακεδονικό’, για να ‘χαλάσει την λύση’…» Περισσότερο σαν θεωρία συνωμοσίας παρά σαν στοιχειώδης εξήγηση αυτή η ιδέα βολεύει ωστόσο. Επειδή σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής (και του ελληνικού κράτους) δεν πρέπει να λέγονται πολλά. Και είναι προτιμότερο να κυκλοφορούν φαντάσματα, σύγχιση, εθνικά χρήσιμη άγνοια.

Ήταν, λοιπόν, το «μακεδονικό» και «η ρωσική προσπάθεια να γίνει κάποια ζημιά στη λύση» η αιτία; Έχουμε σοβαρές επιφυλάξεις, το λιγότερο. Το αρχικό δημοσίευμα της καθεστωτικής καθημερινής (στις 11 Ιούλη) θα έπρεπε να τύχει μεγαλύτερης προσοχής. Αναπαράγουμε βασικά αποσπάσματά του (ο τονισμός με υπογράμμιση δικός μας):

…. Ανάμεσα στις κατηγορίες που απευθύνει η Αθήνα προς τους διπλωμάτες είναι οι απόπειρες αλίευσης και διακίνησης πληροφοριών, αλλά και χρηματισμού κρατικών λειτουργών. Η συγκεκριμένη υπόθεση φέρνει στην επιφάνεια μια υπόγεια ένταση που φαίνεται να υπάρχει ανάμεσα σε Αθήνα και Μόσχα, τα τελευταία δύο χρόνια, για λόγους οι οποίοι συνδέονται και με το γενικότερο περιβάλλον ασφαλείας στην ευρύτερη περιοχή.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, η Αθήνα έχει ήδη αποφασίσει και δώσει εντολή για την άμεση απέλαση δύο ατόμων –ο ένας είναι το στέλεχος της ρωσικής πρεσβείας Βίκτορ Γιάκοβλεφ– και την απαγόρευση νέας εισόδου στη χώρα για δύο ακόμα, οι οποίοι εμπλέκονται σε σωρεία ενεργειών, μεταξύ των οποίων πληροφοριακής δραστηριότητας (ο διπλωματικός όρος για την αλίευση και διακίνηση πληροφοριών) εις βάρος της Ελλάδας. Η πρωτοβουλία της Αθήνας δεν αποτελεί «κεραυνό εν αιθρία», αλλά έρχεται ως απάντηση μετά μια σειρά από συντονισμένες κινήσεις προσπάθειας επέκτασης της ρωσικής επιρροής στην Ελλάδα. Διπλωματικές πηγές εντάσσουν σε αυτές τη δραστηριότητα διαφόρων κύκλων ρωσικών συμφερόντων, όπως η Αυτοκρατορική Ορθόδοξη Παλαιστινιακή Eνωση. Η αντίδραση της Αθήνας αποτελεί, μεταξύ άλλων, ένα μήνυμα προς τη Μόσχα και για όλες αυτές τις δραστηριότητες.

…

Ουπς!!!! “Αυτοκρατορική ορθόδοξη παλαιστινιακή ένωση”; Τι είναι αυτό; Και τι σχέση έχει η παλαιστίνη με τα βαλκάνια; Μήπως η πιο σοβαρή αιτία (αν και όχι αναγκαστικά η μοναδική) της ελληνικής φαγούρας για τις ρωσικές κινήσεις δεν αφορά τα βαλκάνια αλλά την μέση Ανατολή;

Χμμμμ…

Παπαδαριά

Τετάρτη 8 Αυγούστου. Αν δεν κάνουμε λάθος η «ευθύνη» του «ορθόδοξου» πατριαρχείου Ιεροσολύμων δόθηκε στο τότε μικρό (και ανυπόληπτο) ελληνικό κράτος το 1878 απ’ τις τότε “μεγάλες δυνάμεις”, με την «συνθήκη των Παρισίων» – για να μην την πάρει η τσαρική ρωσία. Χωρίς να είμαστε ειδικοί στην θεολογικο-πολιτική ιστορία της μέσης Ανατολής ξέρουμε πως πριν αλλά και μετά εκείνη την χρονολογία η Μόσχα (το παπαδαριό και το κράτος της) είχαν και «ενδιαφέρον» και «συμφέροντα» στον έλεγχο των ορθόδοξων χριστιανικών πληθυσμών της ευρύτερης μέσης Ανατολής, που ως τις αρχές του 20ου αιώνα ήταν οθωμανική αυτοκρατορία. Τρία πατριαρχεία (της Αντιόχειας στη συρία, της Ιερουσαλήμ στην παλαιστίνη και της Αλεξάνδρειας στην αίγυπτο) ονομάστηκαν «ελληνορθόξα» απ’ τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, για να αποκοπούν απ’ την επιρροή του ισχυρότατου ρωσικού παπαδαριού. Στο ένα απ’ αυτά, της Αντιόχειας, το ελλαδιστάν έχασε κάθε επιρροή στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν χάρη στη «βοήθεια» της Μόσχας οι εκεί πιστοί ξεφορτώθηκαν τον έλληνα πατριάρχη και τον αντικατέστησαν με άραβα. (Αυτό το τελευταίο συγκρατείστε το!). Τα άλλα δύο έμειναν υπό ελληνικό έλεγχο (κρατικό / εκκλησιαστικό / παρακρατικό), κάτι που έχει γίνει σοβαρό ζήτημα τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Ειδικά στο πατριαρχείο Ιεροσολύμων: διαδοχικοί έλληνες πατριάρχες πουλάνε ή νοικιάζουν για δεκαετίες παλαιστινιακές εκτάσεις είτε στην Ιερουσαλήμ είτε αλλού σε ισραηλινούς επιχειρηματίες, ενισχύοντας το απαρτχάιντ, ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ. Στην εθνική γραμμή της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας.

Η «αυτοκρατορική ορθόδοξη παλαιστινιακή ένωση» είναι η μια απ’ τις παλιότερες «μκο» της τσαρικής ρωσίας, δημιουργημένη το 1872. Για να συντονίζει και να προάγει την ρωσική / τσαρική επιρροή στους ορθόδοξους της μέσης Ανατολής, εντός της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Είναι ευνόητο ότι τις δεκαετίες της εσσδ η θρησκεία σαν εργαλείο (ιμπεριαλιστικής) επιρροής στην περιοχή μπήκε στην άκρη. Απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα όμως η «α.ο.π.ε.» φαίνεται ότι ανασυστάθηκε, χρηματοδοτήθηκε και στελεχώθηκε κατάλληλα. Για να ξαναπιάσει με θρησκευτικά εργαλεία το νήμα της ρωσικής επιρροής στη μέση Ανατολή, που εν τω μεταξύ είχε χαθεί μετά την κατάρρευση των ‘90s.

Παπαδαριά made in russia

Τετάρτη 8 Αυγούστου. Απ’ την μεριά της η Μόσχα, ειδικά «τα τελευταία δύο χρόνια» (στα οποία αναφέρεται το ρεπορτάζ της «κ»…) έχει εντατικοποιήσει τις ενέργειες «θρησκευτικής διείσδυσης» στους ορθόδοξους χριστιανικούς πληθυσμούς της ευρύτερης περιοχής: συρία, λίβανος, και παλαιστίνη. Θυμηθείτε: αυτή η «διείσδυση» ξετυλίγεται όσο πιο αθόρυβα γίνεται παράλληλα με την πετυχημένη στρατιωτική βοήθεια / εκστρατεία, στο πλευρό του Άσαντ, μαζί με την Τεχεράνη, την Άγκυρα, και την Χεζμπ’ αλλάχ.

Η τελική νίκη στο συριακό πεδίο μάχης επιβεβαιώνει και τα «θρησκευτικά καθήκοντα» των «εγγυητριών δυνάμεων» του μπλοκ της Αστάνα. Η Τεχεράνη είναι η «προστάτιδα δύναμη» των σιιτών σε ιράκ και συρία, αλλά και των αλεβιτών στη συρία. Η Άγκυρα είναι «προστάτης» των σουνιτών στη συρία (εν δυνάμει και στο ιράκ, και αλλού). Και η Μόσχα; Τι άλλο; «Προστάτης» των ορθόδοξων χριστιανών σ’ αυτή τη ζώνη!…

Ήδη το αραβικό ορθόδοξο πατριαρχείο της Αντιόχειας «έχει φιλήσει χεράκι» Πούτιν για την συμβολή των ρωσικών όπλων στον αντιτρομοκρατικό πόλεμο στη συρία, και τη νίκη του Άσαντ (τον οποίο υποστήριζε σταθερά). Εδώ και αρκετούς μήνες η Μόσχα, μέσω και της «α.ο.π.ε», έχει πιάσει δουλειά στους ορθόδοξους χριστιανούς του λιβάνου. Έχει να κάνει πολλά εκεί, επειδή αν και όχι τεράστιος αριθμός, είναι διασπασμένοι σε διάφορα κομματίδια, προϊόντα της «πατριαρχίας» στην κοινωνική τους οργάνωση. Ας θυμήσουμε ότι στο λίβανο η Μόσχα έχει ήδη την συμμαχία της (σιιτικής) Χεζμπ’ αλλάχ και του (χριστιανού) προέδρου Αούν. Και ότι ενδιαφέρεται για στρατιωτικές εξυπηρετήσεις (βάση δηλαδή)…

(φωτογραφία: Στις αρχές του περασμένου Δεκέμβρη, ο Θεόφιλος ο Γ, χεσμένος κυριολεκτικά απ’ την αποκάλυψη νέων σκανδαλωδών παραχωρήσεων γης στο ισραηλινό καθεστώς, σκέφτηκε να κάνει διεθνή τουρνέ, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα (: παίζοντάς το θύμα του ισραήλ) και ζητώντας βοήθεια. Πήγε και στη Μόσχα, υποτίθεται για να ακουμπήσει τον ώμο του Πούτιν και του πατριάρχη Μόσχας, εναντίον του Τελ Αβίβ… Μεταξύ μας: δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι πήγε γι’ αυτό και όχι για το αντίθετο: μπας και ψαρέψει διαβεβαίωση ότι θα μείνει στην καρέκλα του μέχρι να πεθάνει…

Ο Θεόφιλος ποζάρει δίπλα στον Κύριλλο, αυτόν με το άσπρο καλιμαύκι…)

Ανομολόγητη εθνική αγωνία για τους «άγιους τόπους»;

Τετάρτη 8 Αυγούστου. Απομένουν οι άραβες ορθόδοξοι χριστιανοί στην παλαιστίνη, είτε στα κατεχόμενα εδάφη είτε εντός της επίσημης ισραηλινής επικράτειας. Ο έλληνας Θεόφιλος ο Γ είναι κηρυγμένος εχθρός των περισσότερων (αλλά και της χαμάς και – στα λόγια – της οαπ). Ως πρόσφατα οι αγώνες για την εκπαραθύρωση του Θεόφιλου δεν είχαν ιδιαίτερη διεθνή στήριξη. Τώρα όμως είναι κοντά στο να βρουν – αν δεν έχει γίνει αυτό ήδη, «υπόγεια»: την Μόσχα. (Κι όχι μόνο…)

Έχει παραπάνω από έναν λόγους η Μόσχα να θέλει να στηρίξει την αραβοποίηση του πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Η «ελληνοποίησή» του ήταν μια ιστορική μουτζούρα που επιβλήθηκε κάτω από εντελώς διαφορετικούς διεθνείς συσχετισμούς, πριν 1,5 αιώνα – και δεν αμφισβητήθηκε στον 20ο λόγω “σοσιαλισμού”. Και πάντως, τώρα πια, το «μέγεθος ελλαδιστάν» είναι αστείο για να συνεχίζει να παίζει τα βρώμικα αντιπαλαιστινιακά / αντιαραβικά παιχνίδια του, στην αγκαλιά του Τελ Αβίβ, σ’ έναν πόλεμο όπου έχει χυθεί ήδη πολύ αίμα.

Η Αθήνα, απ’ την μεριά της, δεν μπορεί να κάνει στην άκρη. Έτσι όπως είναι τώρα το πατριαρχείο Ιεροσολύμων είναι ελληνικό έδαφος, παράρτημα του υπ.εξ. και των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών (τον Βαβύλη τον θυμάται κανείς;). Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έχει χάσει ουσιαστικά τα ερείσματα που είχε κάποτε στον «αραβικό κόσμο», και το Τελ Αβίβ είναι το μοναδικό του «αποκούμπι» στην ευρύτερη περιοχή. Δηλητηριώδες μεν, αλλά το μοναδικό.

Να γιατί, λοιπόν, κατά τη γνώμη μας, το αρχικό ελληνικό καθεστωτικό ρεπορτάζ αναφερόταν σε “περιβάλλον ασφαλείας στην ευρύτερη περιοχή”, σε «δυο χρόνια φαγούρας» και σε κάποια μυστηριώδη ««αυτοκρατορική ορθόδοξη παλαιστινιακή ένωση». Ούτε αυτή η οργάνωση ούτε τα δύο χρόνια φαγούρας έχουν σχέση με το «μακεδονικό» – παρότι η Μόσχα πράγματι διατηρεί υπόγειες ή όχι και τόσο υπόγειες σχέσεις με διάφορα κυκλώματα και μηχανισμούς στα δυτικά βαλκάνια. Έχουν σχέση όμως, και άμεση, με τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά όνειρα για «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου».

Όνειρα που δεν θα ευοδωθούν… Τι σημασία έχει όμως; Η Αθήνα θα κάνει την «σκληρή», ύστερα θα προσπαθεί να γλύψει την Μόσχα, μπας και η τελευταία την λυπηθεί σ’ αυτό το «ζητηματάκι»….