Tag: ρωσία

Απ’ την Πγιονγκγιάνγκ στην Τεχεράνη με αγάπη

Παρασκευή 10 Αυγούστου. Μέσα στα συστηματικά βήματα συμπεριφοράς σαν «κανονικό κράτος» (και σαν «κανονική πυρηνική δύναμη» θα προσθέταμε) το βορειοκορεατικό καθεστώς έχει επιδοθεί σε έναν ασυνήθιστο (για τα ως πρόσφατα δεδομένα του) γύρο διεθνών επισκέψεων και επαφών. Απ’ τις αρχές της άνοιξης ο υπ.εξ. της βόρειας κορέας Ri Yong Ho έχει κάνει επίσημα ταξίδια σε ρωσία και κίνα (ο.κ.: ως εδώ είναι το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ…) αλλά και αζερμπαϊτζάν, τουρκμενιστάν, τατζικιστάν – και σουηδία…

Κάπως έτσι, πριν 3 ημέρες, τα βήματά του τον έφεραν στην Τεχεράνη. Όπου κουβέντιασε τόσο με τον ιρανό υπ.εξ. Javad Zarif όσο και τον πρόεδρο Hassan Rouhani, για τις διμερείς σχέσεις και την ανάπτυξή τους.

Έτσι όπως το γράφουμε το ζήτημα είναι απλό. Τι άλλο θα κουβέντιαζαν, δηλαδή; Αλλά δεν είναι καθόλου απλό! Μέχρι πριν την υπογραφή της 5+1 συμφωνίας για τα πυρηνικά (το 2015), η Ουάσιγκτον κατηγορούσε επί χρόνια την Τεχεράνη ότι έχει «κρυφές σχέσεις» με την Πγιονγκγιάνγκ, απ’ την οποία παίρνει τεχνολογία για πυρηνικά όπλα!!! Μέχρι πριν από 3 ή 4 μήνες, η Πγιονγκγιάνγκ (με την βοήθεια των φίλων της) προσπαθούσε να βγει απ’ την γωνία όπου την είχε στριμώξει η Ουάσιγκτον και το Τόκιο, σαν «παράνομη πυρηνική δύναμη» που κάνει και «εξαγωγές know how» σε άλλους “διεθνείς ταραξίες” – δηλαδή στο ιράν…

Και τώρα να: Όσο κι αν γρυλίζει η Ουάσιγκτον, όσες «κυρώσεις» κι αν επιβάλλει ή απειλεί, οι πρώην «παράνομοι» έως «ελεεινοί», αυτοί οι καραμπινάτοι “τρομοκράτες του πλανήτη” (κατά την Ουάσιγκτον), ο άξονας του κακού όπως τον είχε ονομάσει η κυβέρνηση Μπους του Β (που θα έπρεπε να ισοπεδωθεί), συναντιούνται κανονικά, επίσημα, στο φως της ημέρας, με όλο το τυπικό (συμπεριλαμβανομένων των φωτογραφήσεων)… Για να συζητήσουν την «ανάπτυξη των μεταξύ τους σχέσεων».

Είτε αυτές οι σχέσεις περιλαμβάνουν και οπλική πυρηνική τεχνολογία (λογικό) είτε όχι, συνιστούν ροχάλα στα μούτρα της άλλοτε «μόνης υπερδύναμης»!!! Μοιάζει συμβολικό αλλά μην το υποτιμήσετε καθόλου: είναι δείκτης παγκόσμιων συσχετισμών στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό… Το πιο ήπιο που εκφράζουν τέτοιες ανοικτές συναντήσεις είναι μια αυτοπεποίθηση (που έχει πίσω της σίγουρα το Πεκίνο και την Μόσχα αλλά ίσως και κάτι από ε.ε.), του είδους: Ωωωω μωρέ αμερικάνοι…. Δεν μας παρατάτε κι εσείς με τα κολλήματά σας;

Μια αυτοπεποίθηση που εκδηλώνεται δημόσια, για να γίνει ευρύτερο παράδειγμα…

Χμμμμμ… Δεν θα τα αντέξει αυτά το πληγωμένο θηρίο…

Ελληνική φαγούρα

Τετάρτη 8 Αυγούστου. Η απέλαση δύο ρώσων διπλωματών και η απαγόρευση εισόδου στην ελλάδα για άλλους δύο, και η αναπόφευκτη αντίδραση της Μόσχας περίπου στα ίσια, προορίζεται μεσοπρόθεσμα να χαθεί στη γενική αμνησία, αφού πρώτα κάνει την μεταφυσική διαδρομή της, του είδους «ωωωω, γιατί τα σπάμε με το αγαπημένο ξανθό γένος»; Οι «ρωσόφιλοι» ποτέ δεν έλειψαν στα μέρη μας, έστω κι αν είναι το ίδιο ετερόκλητοι όσο και οποιοιδήποτε άλλοι «-φίλοι».

Προς το παρόν έχει μείνει μια ασαφής ιδέα: ότι η Μόσχα «κάτι ήθελε να κάνει σε σχέση με το ‘μακεδονικό’, για να ‘χαλάσει την λύση’…» Περισσότερο σαν θεωρία συνωμοσίας παρά σαν στοιχειώδης εξήγηση αυτή η ιδέα βολεύει ωστόσο. Επειδή σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής (και του ελληνικού κράτους) δεν πρέπει να λέγονται πολλά. Και είναι προτιμότερο να κυκλοφορούν φαντάσματα, σύγχιση, εθνικά χρήσιμη άγνοια.

Ήταν, λοιπόν, το «μακεδονικό» και «η ρωσική προσπάθεια να γίνει κάποια ζημιά στη λύση» η αιτία; Έχουμε σοβαρές επιφυλάξεις, το λιγότερο. Το αρχικό δημοσίευμα της καθεστωτικής καθημερινής (στις 11 Ιούλη) θα έπρεπε να τύχει μεγαλύτερης προσοχής. Αναπαράγουμε βασικά αποσπάσματά του (ο τονισμός με υπογράμμιση δικός μας):

…. Ανάμεσα στις κατηγορίες που απευθύνει η Αθήνα προς τους διπλωμάτες είναι οι απόπειρες αλίευσης και διακίνησης πληροφοριών, αλλά και χρηματισμού κρατικών λειτουργών. Η συγκεκριμένη υπόθεση φέρνει στην επιφάνεια μια υπόγεια ένταση που φαίνεται να υπάρχει ανάμεσα σε Αθήνα και Μόσχα, τα τελευταία δύο χρόνια, για λόγους οι οποίοι συνδέονται και με το γενικότερο περιβάλλον ασφαλείας στην ευρύτερη περιοχή.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, η Αθήνα έχει ήδη αποφασίσει και δώσει εντολή για την άμεση απέλαση δύο ατόμων –ο ένας είναι το στέλεχος της ρωσικής πρεσβείας Βίκτορ Γιάκοβλεφ– και την απαγόρευση νέας εισόδου στη χώρα για δύο ακόμα, οι οποίοι εμπλέκονται σε σωρεία ενεργειών, μεταξύ των οποίων πληροφοριακής δραστηριότητας (ο διπλωματικός όρος για την αλίευση και διακίνηση πληροφοριών) εις βάρος της Ελλάδας. Η πρωτοβουλία της Αθήνας δεν αποτελεί «κεραυνό εν αιθρία», αλλά έρχεται ως απάντηση μετά μια σειρά από συντονισμένες κινήσεις προσπάθειας επέκτασης της ρωσικής επιρροής στην Ελλάδα. Διπλωματικές πηγές εντάσσουν σε αυτές τη δραστηριότητα διαφόρων κύκλων ρωσικών συμφερόντων, όπως η Αυτοκρατορική Ορθόδοξη Παλαιστινιακή Eνωση. Η αντίδραση της Αθήνας αποτελεί, μεταξύ άλλων, ένα μήνυμα προς τη Μόσχα και για όλες αυτές τις δραστηριότητες.

…

Ουπς!!!! “Αυτοκρατορική ορθόδοξη παλαιστινιακή ένωση”; Τι είναι αυτό; Και τι σχέση έχει η παλαιστίνη με τα βαλκάνια; Μήπως η πιο σοβαρή αιτία (αν και όχι αναγκαστικά η μοναδική) της ελληνικής φαγούρας για τις ρωσικές κινήσεις δεν αφορά τα βαλκάνια αλλά την μέση Ανατολή;

Χμμμμ…

Παπαδαριά

Τετάρτη 8 Αυγούστου. Αν δεν κάνουμε λάθος η «ευθύνη» του «ορθόδοξου» πατριαρχείου Ιεροσολύμων δόθηκε στο τότε μικρό (και ανυπόληπτο) ελληνικό κράτος το 1878 απ’ τις τότε “μεγάλες δυνάμεις”, με την «συνθήκη των Παρισίων» – για να μην την πάρει η τσαρική ρωσία. Χωρίς να είμαστε ειδικοί στην θεολογικο-πολιτική ιστορία της μέσης Ανατολής ξέρουμε πως πριν αλλά και μετά εκείνη την χρονολογία η Μόσχα (το παπαδαριό και το κράτος της) είχαν και «ενδιαφέρον» και «συμφέροντα» στον έλεγχο των ορθόδοξων χριστιανικών πληθυσμών της ευρύτερης μέσης Ανατολής, που ως τις αρχές του 20ου αιώνα ήταν οθωμανική αυτοκρατορία. Τρία πατριαρχεία (της Αντιόχειας στη συρία, της Ιερουσαλήμ στην παλαιστίνη και της Αλεξάνδρειας στην αίγυπτο) ονομάστηκαν «ελληνορθόξα» απ’ τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, για να αποκοπούν απ’ την επιρροή του ισχυρότατου ρωσικού παπαδαριού. Στο ένα απ’ αυτά, της Αντιόχειας, το ελλαδιστάν έχασε κάθε επιρροή στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν χάρη στη «βοήθεια» της Μόσχας οι εκεί πιστοί ξεφορτώθηκαν τον έλληνα πατριάρχη και τον αντικατέστησαν με άραβα. (Αυτό το τελευταίο συγκρατείστε το!). Τα άλλα δύο έμειναν υπό ελληνικό έλεγχο (κρατικό / εκκλησιαστικό / παρακρατικό), κάτι που έχει γίνει σοβαρό ζήτημα τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Ειδικά στο πατριαρχείο Ιεροσολύμων: διαδοχικοί έλληνες πατριάρχες πουλάνε ή νοικιάζουν για δεκαετίες παλαιστινιακές εκτάσεις είτε στην Ιερουσαλήμ είτε αλλού σε ισραηλινούς επιχειρηματίες, ενισχύοντας το απαρτχάιντ, ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ. Στην εθνική γραμμή της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας.

Η «αυτοκρατορική ορθόδοξη παλαιστινιακή ένωση» είναι η μια απ’ τις παλιότερες «μκο» της τσαρικής ρωσίας, δημιουργημένη το 1872. Για να συντονίζει και να προάγει την ρωσική / τσαρική επιρροή στους ορθόδοξους της μέσης Ανατολής, εντός της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Είναι ευνόητο ότι τις δεκαετίες της εσσδ η θρησκεία σαν εργαλείο (ιμπεριαλιστικής) επιρροής στην περιοχή μπήκε στην άκρη. Απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα όμως η «α.ο.π.ε.» φαίνεται ότι ανασυστάθηκε, χρηματοδοτήθηκε και στελεχώθηκε κατάλληλα. Για να ξαναπιάσει με θρησκευτικά εργαλεία το νήμα της ρωσικής επιρροής στη μέση Ανατολή, που εν τω μεταξύ είχε χαθεί μετά την κατάρρευση των ‘90s.

Παπαδαριά made in russia

Τετάρτη 8 Αυγούστου. Απ’ την μεριά της η Μόσχα, ειδικά «τα τελευταία δύο χρόνια» (στα οποία αναφέρεται το ρεπορτάζ της «κ»…) έχει εντατικοποιήσει τις ενέργειες «θρησκευτικής διείσδυσης» στους ορθόδοξους χριστιανικούς πληθυσμούς της ευρύτερης περιοχής: συρία, λίβανος, και παλαιστίνη. Θυμηθείτε: αυτή η «διείσδυση» ξετυλίγεται όσο πιο αθόρυβα γίνεται παράλληλα με την πετυχημένη στρατιωτική βοήθεια / εκστρατεία, στο πλευρό του Άσαντ, μαζί με την Τεχεράνη, την Άγκυρα, και την Χεζμπ’ αλλάχ.

Η τελική νίκη στο συριακό πεδίο μάχης επιβεβαιώνει και τα «θρησκευτικά καθήκοντα» των «εγγυητριών δυνάμεων» του μπλοκ της Αστάνα. Η Τεχεράνη είναι η «προστάτιδα δύναμη» των σιιτών σε ιράκ και συρία, αλλά και των αλεβιτών στη συρία. Η Άγκυρα είναι «προστάτης» των σουνιτών στη συρία (εν δυνάμει και στο ιράκ, και αλλού). Και η Μόσχα; Τι άλλο; «Προστάτης» των ορθόδοξων χριστιανών σ’ αυτή τη ζώνη!…

Ήδη το αραβικό ορθόδοξο πατριαρχείο της Αντιόχειας «έχει φιλήσει χεράκι» Πούτιν για την συμβολή των ρωσικών όπλων στον αντιτρομοκρατικό πόλεμο στη συρία, και τη νίκη του Άσαντ (τον οποίο υποστήριζε σταθερά). Εδώ και αρκετούς μήνες η Μόσχα, μέσω και της «α.ο.π.ε», έχει πιάσει δουλειά στους ορθόδοξους χριστιανούς του λιβάνου. Έχει να κάνει πολλά εκεί, επειδή αν και όχι τεράστιος αριθμός, είναι διασπασμένοι σε διάφορα κομματίδια, προϊόντα της «πατριαρχίας» στην κοινωνική τους οργάνωση. Ας θυμήσουμε ότι στο λίβανο η Μόσχα έχει ήδη την συμμαχία της (σιιτικής) Χεζμπ’ αλλάχ και του (χριστιανού) προέδρου Αούν. Και ότι ενδιαφέρεται για στρατιωτικές εξυπηρετήσεις (βάση δηλαδή)…

(φωτογραφία: Στις αρχές του περασμένου Δεκέμβρη, ο Θεόφιλος ο Γ, χεσμένος κυριολεκτικά απ’ την αποκάλυψη νέων σκανδαλωδών παραχωρήσεων γης στο ισραηλινό καθεστώς, σκέφτηκε να κάνει διεθνή τουρνέ, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα (: παίζοντάς το θύμα του ισραήλ) και ζητώντας βοήθεια. Πήγε και στη Μόσχα, υποτίθεται για να ακουμπήσει τον ώμο του Πούτιν και του πατριάρχη Μόσχας, εναντίον του Τελ Αβίβ… Μεταξύ μας: δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι πήγε γι’ αυτό και όχι για το αντίθετο: μπας και ψαρέψει διαβεβαίωση ότι θα μείνει στην καρέκλα του μέχρι να πεθάνει…

Ο Θεόφιλος ποζάρει δίπλα στον Κύριλλο, αυτόν με το άσπρο καλιμαύκι…)

Ανομολόγητη εθνική αγωνία για τους «άγιους τόπους»;

Τετάρτη 8 Αυγούστου. Απομένουν οι άραβες ορθόδοξοι χριστιανοί στην παλαιστίνη, είτε στα κατεχόμενα εδάφη είτε εντός της επίσημης ισραηλινής επικράτειας. Ο έλληνας Θεόφιλος ο Γ είναι κηρυγμένος εχθρός των περισσότερων (αλλά και της χαμάς και – στα λόγια – της οαπ). Ως πρόσφατα οι αγώνες για την εκπαραθύρωση του Θεόφιλου δεν είχαν ιδιαίτερη διεθνή στήριξη. Τώρα όμως είναι κοντά στο να βρουν – αν δεν έχει γίνει αυτό ήδη, «υπόγεια»: την Μόσχα. (Κι όχι μόνο…)

Έχει παραπάνω από έναν λόγους η Μόσχα να θέλει να στηρίξει την αραβοποίηση του πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Η «ελληνοποίησή» του ήταν μια ιστορική μουτζούρα που επιβλήθηκε κάτω από εντελώς διαφορετικούς διεθνείς συσχετισμούς, πριν 1,5 αιώνα – και δεν αμφισβητήθηκε στον 20ο λόγω “σοσιαλισμού”. Και πάντως, τώρα πια, το «μέγεθος ελλαδιστάν» είναι αστείο για να συνεχίζει να παίζει τα βρώμικα αντιπαλαιστινιακά / αντιαραβικά παιχνίδια του, στην αγκαλιά του Τελ Αβίβ, σ’ έναν πόλεμο όπου έχει χυθεί ήδη πολύ αίμα.

Η Αθήνα, απ’ την μεριά της, δεν μπορεί να κάνει στην άκρη. Έτσι όπως είναι τώρα το πατριαρχείο Ιεροσολύμων είναι ελληνικό έδαφος, παράρτημα του υπ.εξ. και των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών (τον Βαβύλη τον θυμάται κανείς;). Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έχει χάσει ουσιαστικά τα ερείσματα που είχε κάποτε στον «αραβικό κόσμο», και το Τελ Αβίβ είναι το μοναδικό του «αποκούμπι» στην ευρύτερη περιοχή. Δηλητηριώδες μεν, αλλά το μοναδικό.

Να γιατί, λοιπόν, κατά τη γνώμη μας, το αρχικό ελληνικό καθεστωτικό ρεπορτάζ αναφερόταν σε “περιβάλλον ασφαλείας στην ευρύτερη περιοχή”, σε «δυο χρόνια φαγούρας» και σε κάποια μυστηριώδη ««αυτοκρατορική ορθόδοξη παλαιστινιακή ένωση». Ούτε αυτή η οργάνωση ούτε τα δύο χρόνια φαγούρας έχουν σχέση με το «μακεδονικό» – παρότι η Μόσχα πράγματι διατηρεί υπόγειες ή όχι και τόσο υπόγειες σχέσεις με διάφορα κυκλώματα και μηχανισμούς στα δυτικά βαλκάνια. Έχουν σχέση όμως, και άμεση, με τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά όνειρα για «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου».

Όνειρα που δεν θα ευοδωθούν… Τι σημασία έχει όμως; Η Αθήνα θα κάνει την «σκληρή», ύστερα θα προσπαθεί να γλύψει την Μόσχα, μπας και η τελευταία την λυπηθεί σ’ αυτό το «ζητηματάκι»….

Όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού 1

Τρίτη 7 Αυγούστου. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι ο κινεζικός καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός δεν αστειεύται· και πως αλλιώς θα μπορούσε; Δεν είναι μόνο οι οικονομικές συμφωνίες και τα «μεγάλα έργα» (που συνήθως αφορούν μικτές ιδιοκτησίες, κινεζικών κρατικών εταιρειών και τοπικών) που έχουν δημιουργήσει ήδη ένα δίκτυ οικονομικής και πολιτικής επιρροής με κέντρο το Πεκίνο και ακτίνα ως τη λατινική Αμερική. Είναι και ο ρυθμός του στρατιωτικού εξοπλισμού του: αποφάσισε ότι θα γίνει ναυτική δύναμη, κι αυτό σημαίνει ότι ναυπηγεί υποβρύχια τέσσερα τέσσερα, φρεγάτες τρεις τρεις· αεροπλανοφόρα το ένα μετά το άλλο· και δεν είναι όλα γνωστά… Μπορεί ο κινεζικός καπιταλισμός να υστερεί (ακόμα) σε πολεμική τεχνολογία (ή τέτοια είναι η δυτική ελπίδα…) και, οπωσδήποτε, σε πολεμική πείρα. Όμως τα ποσοτικά μεγέθη και οι ρυθμοί είναι εντυπωσιακά· και έξω απ’ τις δυτικές δυνατότητες. Αν προστεθεί το ρωσικό know how, τότε χμμ….

Για «προπολεμική περίοδο» ένας κάποιος θρήνος γι’ αυτές τις εξελίξεις είναι εύλογος…

Ανορθόδοξος πόλεμος 1

Κυριακή 5 Αυγούστου. Στην αρχή η Ουάσιγκτον «επιβάλει κυρώσεις» (ας το πούμε αλλιώς: βγάζει εκτός – οικονομικού – νόμου) διάφορες ρωσικές εταιρείες όπλων ή εταιρείες / υπηρεσίες πληροφοριών. Ο λόγος; Απλός: ο ρόλος της Μόσχας στην ουκρανία… η προσάρτηση της Κριμέας… ο ρόλος της στη συρία… ακόμα ακόμα και η μόνιμη εμπλοκή της στις τακτικές αμερικανικές εκλογές (!!!) (Μήπως να τις καταργήσουν εντελώς, να ησυχάσουν εκεί στο αμέρικα;).

Αυτό έγινε νόμος του αμερικανικού κράτους πέρυσι, με την υπογραφή του ψόφιου κουναβιού. Μετά, και σα συνέπεια, «τιμωρούνται με κυρώσεις» όσα κράτη αγοράζουν όπλα ή έχουν σχέσεις με τις τιμωρημένες ρωσικές εταιρείες / υπηρεσίες: το πράγμα πάει αλυσιδωτά, αλλιώς δεν θα δούλευε…

Όμως έρχεται γρήγορα η στιγμή που η Ουάσιγκτον διαπιστώνει ότι αν αρχίσει να τιμωρεί πελάτες της ρωσικής πολεμικής βιομηχανίας θα τους χάσει για πάντα από εν δυνάμει δικούς της πελάτες αλλά και συμμάχους. Η ινδία, το βιετνάμ και η ινδονησία ανήκουν (δυστυχώς για τους σχεδιαστές της αλυσιδωτής κυρωτικής έκρηξης…) σ’ αυτήν την κατηγορία. Ψωνίζουν εδώ και δεκαετίες απ’ το ρωσικό οπλοστάσιο, είναι ευχαριστημένοι σαν πελάτες απ’ την ποιότητα, εννοείται ότι απ’ την Μόσχα ψωνίζουν και τα απαραίτητα ανταλλακτικά, και δεν γίνεται να αλλάξουν μαγαζί δια της βίας επειδή η αμερικανική πολεμική βιομηχανία «καίγεται» για πωλήσεις.. Τι μπορεί να γίνει λοιπόν;

Πριν 3 μέρες η αμερικανική γερουσία, με ψήφους 87 έναντι 10 ενέκρινε ένα νόμο (που είχε ήδη περάσει και απ’ την βουλή των αντιπροσώπων) που δίνει το δικαίωμα στο ψόφιο κουνάβι να κάνει εξαιρέσεις στην τιμωρία των πελατών των τιμωρημένων ρωσικών πολεμικών «οντοτήτων». Υπό την προϋπόθεση, φυσικά, ότι θα δείξουν σαφώς την διάθεση να απομακρυνθούν απ’ την «ρωσική επιρροή». Να κόψουν, σα να λέμε, τις κακιές παρέες.

Έχουμε, λοιπόν, την αναβίωση μιας παλιάς μεθοδολογίας που λεγόταν «η πολιτική των κανονιοφόρων», σε καινούργια εκδοχή. Στο παρελθόν, όταν κάποια «μεγάλη δύναμη» θεωρούσε ότι κάποιο (με θέα την θάλασσα) κράτος / πελάτης της δεν συμπεριφέρεται (πολιτικά ή οικονομικά) «όπως πρέπει», έστελνε μερικά πολεμικά πλοία έξω απ’ το άτακτο λιμάνι της πρωτεύουσας. Τώρα η Ουάσιγκτον προσπαθεί να κάνει το ίδιο με όπλο τον παγκόσμιο κύκλο κυκλοφορίας του δολαρίου…

(φωτογραφία: το τάκλιν στην καρωτίδα είναι κόκκινη κάρτα ή απλή παρατήρηση;)

Ένας πόλεμος διαφορετικός απ’ τους προηγούμενους (1)

Σάββατο 4 Αυγούστου. Στους προηγούμενους 3 παγκόσμιους πολέμους η αμερικανική στρατηγική είχε γνωστά χαρακτηριστικά. Στον πρώτο, σημαία ήταν η διάλυση των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών (μέσω της «αυτοδιάθεσης των λαών») αλλά και η ανάσχεση της εξάπλωσης της σοβιετικής επανάστασης: τα «14 σημεία» του τότε αμερικάνου προέδρου Ουίλσον. Αυτή ήταν μια διαδικασία εδραίωσης της αμερικανικής επιρροής στην γηραιά ήπειρο… Στο δεύτερο παγκόσμιο, σημαία ήταν η ελευθερία και η δημοκρατία (κατά του γερμανικού ιμπεριαλισμού και των συμμάχων του) που πρακτικά επισφράγισε την οριστική ήττα της παγκόσμιας αγγλικής επιρροής, και την αντικατάστασή της απ’ την αμερικανική (ανάλογα και στον Ειρηνικό, σε ότι αφορούσε τον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό)… Στο τρίτο παγκόσμιο και πάλι σημαία ήταν η ελευθερία και η δημοκρατία, αυτή τη φορά εναντίον της εσσδ αλλά, κυρίως, των αριστερών ή/και επαναστατικών εθνοαπελευθερωτικών κινημάτων σ’ όλη τη ζώνη της αμερικανικής επιρροής. Παρά την ήττα στο βιετνάμ, στην κούβα, στη νικαράγουα και σε διάφορες περιοχές της αφρικής, η Ουάσιγκτον κατάφερε να κρατήσει σε γενικές γραμμές την ισχύ και την επιρροή της, ειδικά στην ευρώπη…

Ο τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος δεν έχει καμία σημαία «ελευθερίας και δημοκρατίας». Η Ουάσιγκτον βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να πολεμάει ταυτόχρονα ένα πλήθος «αναθεωρητών» (όπως ονομάζει μερικούς απ’ αυτούς το νέο «δόγμα εθνικής ασφάλειας» της), από ιμπεριαλιστικά κράτη πρώτης γραμμής, όπως το κινεζικό και το ρωσικό, ως τους εν δυνάμει συμμάχους τους, όπως η νότια κορέα, το ιράν και ο λίβανος· ακόμα και «μη κρατικούς πρωταγωνιστές», όπως οι ταλιμπάν, οι διάφορες Χεζμπ’ αλλάχ της μέσης Ανατολής, ή ο στρατηγός Khalifa Haftar στη λιβύη. Κι όλα αυτά με μια ευρώπη (ή κάποια δυναμικά κράτη/κεφάλαια σ’ αυτήν) με έντονη διάθεση έως ανάγκη οικονομικής και γεωπολιτικής χειραφέτησης απ’ τις ηπα.

Τι έχει, λοιπόν, να προτείνει η Ουάσιγκτον στην γηραιά ήπειρο για τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο; Ελευθερία; Δημοκρατία; Αυτοδιάθεση; Όχι!!! Ένα, και μόνο ένα: εθνικισμό! Ενίσχυση, δηλαδή, του ιστορικά ξεπερασμένου ευρωπαϊκού εθνοκρατικού μικρομεγαλισμού, έτσι ώστε ακόμα και η ε.ε. (πολύ περισσότερο η ευρωζώνη) να παραμείνει ένα ξεχαρβαλωμένο όχημα, που θα σούρνεται, κι απ’ το οποίο ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός θα ψωνίζει «πρόθυμους συμμάχους» – και πελάτες. Όχι επειδή τους έχει ανάγκη στρατιωτικά (εκτός, φυσικά, απ’ τις βάσεις και την επιμελητεία), αλλά επειδή τους χρειάζεται ιδεολογικά: για να πείθεται το πόπολο του ψοφιοκουναβιστάν ότι ο ένας ή ο άλλος πόλεμος «αξίζει τον κόπο γιατί είναι ηθικά δίκαιος».

Ένας πόλεμος διαφορετικός απ’ τους προηγούμενους (2)

Σάββατο 4 Αυγούστου. Αν απομακρυνθεί κανείς απ’ την αποπροσανατολιστική φλυαρία των ημερών, μπορεί να το διακρίνει: η Ουάσιγκτον κάνει, πέρα απ’ τα υπόλοιπα, έναν «ασύμμετρο πόλεμο» κατά του project europe, ενισχύοντας ή στηρίζοντας τα εθνικιστικά / ρατσιστικά potential των πληθυσμών και των αφεντικών, τιμωρώντας ή απειλώντας οικονομικές ή/και γεωπολιτικές σχέσεις που «μυρίζουν» απειλή για τις ηπα, αναζητώντας φτηνούς τσάτσους και ρουφιάνους, καταλαμβάνοντας στρατιωτικά / πολιτικά την ανατολική ευρώπη… Όλα αυτά εναντίον «κάποιου» που κάποτε θεωρούνταν «σύμμαχος» – όμως όχι πια. Τώρα είναι από ανταγωνιστής με αυτοπεποίθηση μέχρι ξεκάθαρος εχθρός.

Δεν θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά το αμερικανό imperium στη φάση της παρακμής του. Το προτελευταίο όπλο είναι το «διαίρει και βασίλευε». Κι αυτό, για να είμαστε ιστορικά ακριβείς, η Ουάσιγκτον το έμαθε (όπως και όσο το έχει μάθει) απ’ την προηγούμενη αυτοκρατορία που παρήκμασε, την αγγλική.

Υπάρχει ωστόσο αυτή η υποσημείωση. Το «διαίρει και βασίλευε» μπορεί να καθυστέρησε την επισημοποίηση του τέλους του «κυβέρνα βρετανία» και να εξασφάλισε στο Λονδίνο κάποια σημεία γεωπολιτικής επιρροής. Όμως τίποτα πια δεν θυμίζει το άλλοτε μεγαλείο της αγγλικής αυτοκρατορίας· και οι εσωτερικές αντινομίες του αγγλικού καπιταλισμού σε ότι αφορά τις «σχέσεις» του με την ε.ε. απλά είναι κάτι σαν επιτάφιος.

Πράγμα που σημαίνει ότι το «διαίρει και βασίλευε» είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μια τακτική περιορισμένης χρονικής αξίας. Κυρίως: δεν είναι κάποιος νεωτερισμός που θα ξάφνιαζε τους ανταγωνιστές της Ουάσιγκτον…

Πολύ περισσότερο που στην παρτίδα δεν έχει «βασίλισσα». Έχει μόνο «τρελό»…

Συρία

Παρασκευή 3 Αυγούστου. Μετά την εκκαθάριση όλης της ζώνης της Dara’a, στα νότια της συριακής επικράτειας, στα σύνορα με την ιορδανία και το ισραήλ, το συριακό καθεστώς και οι σύμμαχοί του, μπορούν να ξαναδηλώσουν ότι νίκησαν. Είτε αυτό οφείλεται στην πετυχημένη διπλωματία του Κρεμλίνου είτε όχι, ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (και παρά το γεγονός ότι ακόμα ο αμερικανικός στρατός και οι δικοί του σύμμαχοι κρατάνε τις θέσεις που τους έχουν παραχωρήσει οι ypg στα βόρεια και τα ανατολικά) βγαίνει απ’ το συριακό πεδίο μάχης όχι απλά ηττημένος. Βγαίνει σχεδόν παράλυτος.

Στο ρωσικό Sochi, στα τέλη τους προηγούμενου μήνα, ξαναμαζεύτηκε το μπλοκ της Αστάνα, για να σχεδιάσει τα επόμενα βήματά του. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και η Μόσχα, και η Τεχεράνη, και η Άγκυρα βρίσκονται πια στο στόχαστρο της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ· προς το παρόν φραστικά και με «κυρώσεις». Και, προφανώς, έχουν πολλή δουλειά μπροστά τους. Ωστόσο δεν φαίνεται λογικό να υποστηριχτεί ότι η μεθοδολογία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού «όταν αναγκάζομαι σε υποχώρηση απαντάω με κυρώσεις» μπορεί να ανασχέσει τους αντίπαλους ιμπεριαλισμούς, που δοκιμάστηκαν, μάτωσαν και νίκησαν εκεί που κρίνονται, «σε τελευταία ανάλυση», οι αναμετρήσεις: στο έδαφος.

Την μεγαλύτερη ήττα, σ’ αυτή τη βάση, την έχει υποστεί το ρατσιστικό, μιλιταριστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Πολλά γράφονται για τις «συμφωνίες» ανάμεσα στον υπόδικο Netanyahou και τον Putin – κρατήστε όσο πιο μικρό καλάθι γίνεται. Υποτίθεται πως το Τελ Αβίβ εξασφάλισε την εγγύηση της Μόσχας ότι οι ιρανοί «φρουροί της επανάστασης» θα μείνουν απεριόριστα μακρυά απ’ τα ισραηλινά σύνορα… Όμως οι «φρουροί της επανάστασης» στην περιοχή λέγονται Χεζμπ’ αλλάχ, και υπάρχουν τουλάχιστον 3 τέτοιες αξιόμαχες στρατιωτικές οργανώσεις πια. Μία στο λίβανο, μία στο ιράκ, και μία στη συρία, που είναι ο επίσημος τακτικός συριακός στρατός, έτσι όπως αναγεννήθηκε απ’ τις στάχτες του, υπό την ρωσική και ιρανική εκπαίδευση και καθοδήγηση. Συνεπώς το Τελ Αβίβ, που το 2015 πανηγύριζε (όταν ο Άσαντ στριμωχνόταν στη θάλασσα απ’ τους αντικαθεστωτικούς ένοπλους) δεν είναι σε θέση να «διαπραγματεύεται» πια, με την πλήρη έννοια της λέξης. Σε μεγάλο βαθμό παρακαλάει. Την Μόσχα – αλλά και το αμερικανικό καθεστώς: να τσακίσει το ιράν.

Πρέπει να θυμήσουμε ότι ποτέ η Μόσχα, είτε σαν εσσδ είτε μετά την κατάρρευση του «σοσιαλισμού», δεν έβλεπε στο ισραηλινό καθεστώς τίποτα περισσότερο απ’ αυτό που πραγματικά είναι: μια μιλιταριστική αποικία του δυτικού πρώτου κόσμου (κυρίως της αγγλίας και των ηπα) στη μέση Ανατολή. Σ’ όλους τους πολέμους στην περιοχή ως τα ‘70s στήριξε τα αραβικά καθεστώτα (συρία, ιράκ, αίγυπτο), παρότι αυτά αποδείχθηκαν ανίκανα κι όχι μόνο από στρατιωτική άποψη. Στήριξε επίσης την «οργάνωση για την απελευθέρωση της παλαιστίνης», όταν ήταν μάχιμη.

Το ότι πέρασαν 70 χρόνια απ’ το τέλος του β παγκόσμιου πολέμου για να διευθύνει το ρωσικό καθεστώς άμεσα και με στρατιωτική συμμετοχή την μια πλευρά ενός πολέμου στη μέση Ανατολή (κερδίζοντάς τον) είναι κάτι που διαφεύγει της προσοχής των «ειδικών» – όχι ανεξήγητα! Μπορεί η Μόσχα και οι σύμμαχοί της του μπλοκ της Αστάνα (συν τον όψιμο σύμμαχο: την Ντόχα) να παριστάνουν ότι διαπραγματεύονται, αλλά πρακτικά έχουν επιβληθεί στην περιοχή – μ’ έναν τρόπο που ήταν αδιανόητος ακόμα και πριν μια 5ετία.

Κι ενώ αυτό δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά «ειρήνη» (μάλλον το αντίθετο: ένας επόμενος γύρος απ’ την μεριά των ηττημένων καθόλου δεν πρέπει να αποκλειστεί, όταν θεωρήσουν ότι έχουν μια «ευκαιρία») προς το παρόν, για ένα άγνωστης διάρκειας διάστημα, το ευρασιατικό project (που περιλαμβάνει και το Πεκίνο…) μπορεί να αποτιμήσει θετικά τις εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης. Σε σχέση με ό,τι μεθοδευόταν απ’ τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ το 2011 και το 2012 και το 2013, το 2018 είναι μια εντελώς διαφορετική κατάσταση.

Όχι, φοβούμαστε, και το τέλος του αίματος στην περιοχή…