Tag: ρωσία

Αν σας βολεύει, πείτε το “ειρήνη”…

Παρασκευή 12 Οκτώβρη. Πριν λίγους μήνες το αφεντικό της Μόσχας (ο Putin) ζήτησε απ’ το σύνολο των ρωσικών βιομηχανικών υποδομών να αναδιαρθρωθούν με τρόπο τέτοιο ώστε να μπορούν να υποστηρίξουν τον ρωσικό στρατό σε περίπτωση πολέμου. Φυσικά τέτοιες δουλειές δεν γίνονται με λόγια· τα λόγια είναι ένα είδος «προειδοποιητικών δημόσιων σχέσεων»…

Πριν μια βδομάδα ήρθε η σειρά της Ουάσιγκτον να ανακοινώσει δημόσια το ίδιο. Το αμερικανικό πεντάγωνο δημοσιοποίησε ένα «manual» 146 σελίδων, με τίτλο «Αποτιμώντας και Ενισχύοντας την αποτελεσματικότητα της Βιομηχανικής και Αμυντικής Κατασκευαστικής Βάσης και Εφοδιαστικής Αλυσίδας των ΗΠΑ». Οι οδηγίες κάνουν ξεκάθαρο ότι χρειάζεται μια ευρύτερη αναδιάρθρωση της οικονομίας ώστε να κάνει τον αμερικανικό στρατό ικανό να «πολεμήσει εναντίον ισοδύναμου ανταγωνιστή». Σαν βασικός τέτοιος υποδεικνύεται το Πεκίνο και «η γρήγορη ανάπτυξη, κάτω απ’ το σχέδιο made in china 2025’ της τεχνητής νοημοσύνης, των κβαντικών υπολογιστών, της ρομποτικής, των αυτόνομων οχημάτων, των ιατρικών μηχανημάτων υψηλής ακρίβειας, του εξοπλισμού των πλοίων με υψηλή τεχνολογία και άλλες αναπτυσσόμενες τεχνολογίες κρισιμες για την εθνική άμυνα”.

Η ιστορία του αμερικανικού (αλλά και του ρωσικού, άλλοτε σοβιετικού) στρατο-βιομηχανικού συμπλέγματος δεν είναι χθεσινή. Το κινέζικο ακολουθεί ανάλογο δρόμο. Θα μπορούσε, λοιπόν, να καθησυχαστεί ο καθένας θεωρώντας ότι “μια απ’ τα ίδια, τα έχουμε ξανακούσει”. Η εκδοχή ενός “νέου ψυχρού πολέμου” διαδίδεται από διάφορους δημαγωγούς, σαν ηρεμιστικό…

Όμως πέρα απ’ το γεγονός ότι ο λεγόμενος “ψυχρός πόλεμος” (: 3ος παγκόσμιος) ήταν μια ειδική εξαίρεση στην ιστορία (και όχι μόνο του καπιταλισμού) που, κατά τη γνώμη μας, δεν μπορεί να επαναληφθεί, υπάρχει τώρα μια σημαντική διαφορά σε ότι αφορά τους συσχετισμούς δυνάμεων σε σύγκριση με πριν από 40 χρόνια. Τότε κανείς δεν απειλούσε την αμερικανική ισχύ στη βάση της, δηλαδή τόσο στην “οικονομία” όσο και στην “τεχνολογία” της.

Τώρα τα δεδομένα έχουν αλλάξει πάρα πολύ… Η αμφισβήτηση της αμερικανικής ηγεμονίας (ή και ισχύος) δεν είναι θεωρία· εξελίσσεται ήδη. Αντίθετα, εκείνο που έχει μείνει σταθερό επειδή είναι δομικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού, είναι αυτό που δεν λέγεται: πως τέτοιου είδους “πολεμικές αναδιαρθρώσεις” του κεφάλαιου μπορεί να ξεκινούν μεν πριν απ’ την επίσημη κήρυξη ενός (παγκόσμιου) πολέμου προετοιμάζοντάς την, ωστόσο επιταχύνονται, ορθολογικοποιούνται, ελέγχονται (ως προς την απόδοσή τους) και τελικά κατοχυρώνονται μέσα στη φωτιά…

(Ωστόσο, μπορεί ο καθένας να πει “σιγά μωρέ…”

Το έχουμε ακούσει ξανά και ξανά…)

Idlib

Πέμπτη 11 Οκτώβρη. Δούλεψε, τελικά, η πολύπλευρη και πολύμορφη «πίεση» των τουρκικών υπηρεσιών στους αντικαθεστωτικούς φιλο-Ριάντ ένοπλους στο Idlib. Χρειάστηκαν, φυσικά, και μερικές δολοφονίες σκληροπυρηνικών οπλαρχηγών από μυστηριώδεις (και άγνωστους) ελεύθερους σκοπευτές ή σαμποτέρ. Χρειάστηκε, επίσης, και μια εσωτερική στρατιωτική πίεση προς τους σκληροπυρηνικούς της HTS, κάτι σαν σποραδικός εμφύλιος. Το αποτέλεσμα πάντως είναι που μετράει: η ζώνη – χωρίς – βαριά – όπλα που συμφωνήθηκε μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας είναι από χτες γεγονός.

Δεν τέλειωσαν όλα, φυσικά, στον θύλακα του Idlib. Με μικρότερη έκταση να μοιραστούν μεταξύ τους, και με σαφή τα πλεονεκτήματα όσων πέρασαν με την μεριά της Άγκυρας, οι εσωτερικοί καυγάδες για τις όποιες προσόδους είναι πιθανό να ενταθούν.

Όμως αυτό ήταν απ’ την αρχή στο λογαριασμό. Δεν χαλάει κανέναν (απ’ το μπλοκ της Αστάνα). Αν συνυπολογίσει κανείς τα ζόρια που απέκτησε ο τοξικός μετά την δολοφονία του Khashoggi στην πρεσβεία στην Άγκυρα (τα σκονάκια είναι κακοί σύμβουλοι!) οι πελάτες του στη συρία θα στριμωχτούν ξανά και ξανά.

Και όχι μόνον αυτοί.

Μεσόγειος νεκροταφείο τους!

Πέμπτη 11 Οκτώβρη. Η αγγλική b καθεστωτική εφημερίδα sun αποκάλυψε ότι οι ρώσοι δεν έχουν κατέβει μόνο στην ανατολική, αλλά έχουν πιάσει πόστα και στην κεντρική Μεσόγειο: στη λιβύη. Έχουν ήδη δύο βάσεις (λέει η sun) στο Tobruk και στην Benghazi….

Δεν θα δυσκολευόμαστε να δεχτούμε ότι οι special σχέσεις που έχει (και) η Μόσχα με τον στρατηγό Khalifa Haftar, αφεντικό του μεγαλύτερου μέρους της λιβύης στα ανατολικά και στο κέντρο, μεταφράζονται και σε «στρατιωτική παρουσία» στα μέρη του. (Να θυμίσουμε ότι φίλοι του Haftar εκτός απ’ την Μόσχα είναι το Παρίσι, το Κάιρο και η Ντόχα)… Δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα να δεχτούμε ότι αυτή η ρωσική «στρατιωτική παρουσία» στη λιβύη γίνεται μέσω της ΣΔΙΤ εταιρείας μισθοφόρων “wagner group”, μια κρατικά ελεγχόμενη αλλά τυπικά ιδιωτική ρωσική blackwater…

Εκείνο που έχει ενδιαφέρον είναι άλλο. Τα κίνητρα που αποδίδει η αγγλική καθεστωτική πατσαβούρα στη ρωσική στρατοπέδευση στη λιβύη. Και είναι σημαντικό επειδή (άθελά της) η sun επιβεβαιώνει την “εξτρεμιστική” θέση της ασταμάτητης μηχανής εδώ και πολύ καιρό.

Τι δουλειά έχει, λοιπόν, η Μόσχα στις όχθες της λιβύης, απέναντι απ’ την Πελοπόννησο, σύμφωνα με την sun; Δεν θα το φανταστείτε: επιδιώκει να βάλει στο χέρι τις “μεταναστευτικές ροές”, για να τις εξαπολύει κατά της ευρώπης!!!

Ναι, είναι εντελώς ηλίθιο από κάθε πλευρά εκτός από μία: δείχνει (με άγαρμπο τρόπο, αλλά ποιος προσέχει τέτοιες λεπτομέρειες πια;) ότι οι μετανάστες / πρόσφυγες έχουν τοποθετηθεί απ’ την πρωτοκοσμική φασιστορατσιστική ευρώπη (τα αφεντικά της δηλαδή) στη θέση βασικού στοιχείου του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, σε πρώτο πλάνο… Προβάλλονται σαν το “πιασάρικο στοιχείο”, εκείνο που αναμοχλεύει τον μικροαστικό εθνικισμό: ο ρατσισμός “γαλβανίζεται” για να γίνει “απόδειξη” του γιατί το ρωσικό κράτος είναι απειλή…

Θα μπορούσε η sun να πει άλλα πράγματα, κοντύτερα στην πραγματικότητα. Ότι, για παράδειγμα, η Μόσχα προσπαθεί να ελέγξει τις θαλάσσιες μεταφορές στη Μεσόγειο (όπως, αυτό είναι ευκολάκι, το Πεκίνο στο δυτικό Ειρηνικό). Ή ότι θέλει να αποκτήσει στρατιωτικό έρεισμα στην Αφρική, απειλώντας του πρωτοκοσμικούς «επενδυτές» εκεί.

Όμως δεν αποδίδει τέτοια κίνητρα στην ρωσική «απόβαση στη λιβύη». Επειδή, αν το κάνει, η αποκάλυψή της θα βρωμάει 4ο παγκόσμιο, και το κοινό της ίσως θορυβηθεί – όχι ειδικά για την ρωσία αλλά μάλλον σ’ ένα στυλ «τι γίνεται ρε μαλάκες; που πάμε;». Προτιμάει να πει κάτι βλακώδες (η Μόσχα στέλνει τους πρόσφυγες / μετανάστες στην ευρώπη!) συνεπές με το IQ του κοινού της. Συνεπές, όμως, κυρίως με τους επίσημους κρατικούς χειρισμούς: στέλνουμε τους θαλασσόμπατσους και τα πολεμικά μας να «περιορίσουν τις μεταναστευτικές ροές» (αυτό σας το λέμε) για να πιάσουμε πόστα στη Μεσόγειο λόγω εξελισσόμενου παγκοσμίου πολέμου (αυτό δεν σας το λέμε).

(φωτογραφία πάνω: Έτσι εικονογραφεί η sun την «ρωσική απειλή» από λιβύη μεριά. To μπλε βέλος είναι η απειλή των προσφύγων / μεταναστών…

Κάτω: Το ροζ κομμάτι είναι του στρατηγού Haftar…)

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ 4

Τρίτη 9 Οκτώβρη. Αθόρυβα και μακριά απ’ τις εντυπώσεις, η υφ.υπ.εξ. της Πγιονγκγιάνγκ Choe Son-hui πέρασε απ’ το Πεκίνο δυο μέρες πριν ο Pompeo συμφάει με τον Kim στην Πγιονγκγιάνγκ· και χτες ανηφόρισε για την Μόσχα που θα έχει πρώτα κουβέντες με τον ρώσο ομόλογό της Igor Morgulov και, μετά, τριμερή σχεδιασμόμε τον Morgulov και τον κινέζο υφ.υπ.εξ. (και ειδικό απεσταλμένο του Xi) Kong Xuanyou. Έχουν σοβαρή δουλειά. Ενώ το ζήτημα της «συμφωνίας ειρήνης» το χειρίζονται οι Kim και Moon, Μόσχα και Πεκίνο έχουν αναλάβει την «πίεση» για την άρση (ή, έστω, την χαλάρωση) των κυρώσεων κατά του βορειοκορεατικού καθεστώτος: καταμερισμός εργασίας λέγεται αυτό, και δεν θα πρέπει να εντυπωσιάζει.

Το ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί αλλά είναι διαβολεμένα γήινο είναι το εξής: αφού όλοι ξέρουν ότι η Ουάσιγκτον δεν θα κάνει (δεν μπορεί να κάνει) πίσω, πώς σκοπεύει το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ να προχωρήσει; Μία απάντηση (αν και όχι αναγκαστικά την μοναδική) την έχουμε υποψιαστεί: τρενάροντας, με «χαμόγελα», «δηλώσεις», «διαπραγματεύσεις» (εντός πολλών εισαγωγικών) που ωστόσο θα κρατούν τον αμερικανικό μιλιταρισμό «κάτω» στην περιοχή….

Αυτή η τακτική έχει δύο δύσκολα σημεία. Το ένα είναι ο «πολιτικός κίνδυνος». Ο Kim, ο Putin και ο Xi θα είναι στα πόστα τους για πολλά χρόνια· ο Moon όμως υπόκειται στη δοκιμασία των εκλογών. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει οπωσδήποτε να κερδίσει και τις επόμενες, που με την σειρά του σημαίνει ότι θα πρέπει να επιδείξει κάποια απτά αποτελέσματα για την ενδοκορεατική προσέγγιση· κι όχι απλά να παρακαλάει την Ουάσιγκτον. Το δεύτερο είναι ο «οικονομικός κίνδυνος». Το βορειοκορεατικό καθεστώς επείγεται για καπιταλιστική αναδιάρθρωση α λα κίνα, που να έχει απτά αποτελέσματα στο εσωτερικό της βόρειας κορέας· αλλιώς η στρατηγική του θα μείνει στον αέρα.

Το δεύτερο απαιτεί είτε να αρθούν (έστω να χαλαρώσουν) κάποιες κυρώσεις ώστε να αρχίσουν να γίνονται σοβαρές δουλειές μεταξύ νότου και βορρά, συμπεριλαμβανόμενης μιας ευκολότερης μετακίνησης των υπηκόων κι απ’ τις δύο μεριές μέσα απ’ την «πράσινη γραμμή»: κάτι σαν «μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης» που να έχουν και αξιόλογη καπιταλιστική απόδοση. Είτε να βρεθούν τομείς «οικονομικής συνεργασίας» που δεν εμπίπτουν στις τωρινές κυρώσεις. Είτε, απλά, οι υφιστάμενες (και όποιες μελλοντικές επιβάλει η Ουάσιγκτον) να παραβιάζονται…

Το πρώτο έχει (αναμενόμενο!) και συμβολισμούς, αλλά δεν εξαντλείται σ’ αυτούς. Kim και Moon έχουν κάνει καλή και εντατική δουλειά μέσα σε 10 μήνες· αλλά «τρώγοντας έρχεται η όρεξη». Όσο περισσότερο η Ουάσιγκτον κάνει τρίπλες πετώντας την μπάλα έξω απ’ το γήπεδο τόσο περισσότερο ο Moon θα πρέπει να αποδείξει (και στο εσωτερικό της νότιας κορέας, απέναντι σε μια σκληροπυρηνική δεξιά και φιλοαμερικανική αντιπολίτευση) ότι οι σχέσεις με την Πγιονγκγιάνγκ είναι στ’ αλήθεια, κυρίως, κορεατική υπόθεση. Αν δεν παρακαμφθεί με απτά αποτελέσματα η Ουάσιγκτον, οι φιλοαμερικάνοι στη Σεούλ θα μπορούν να υποστηρίζουν πάντα ότι «εμείς έχουμε και αξία και επικαιρότητα»…

Αυτό σημαίνει ότι η νοτιοκορεατική σοσιαλδημοκρατία υπό τον Moon θα πρέπει (όχι αργά) να δημιουργήσει τετελεσμένα. Κάνοντας κάθε οπισθοχώρηση αδύνατη…

Αντιαεροπορική διπλωματία

Σάββατο 6 Οκτώβρη. Σε μια “όλο αγάπη” εμφάνιση στο Νέο Δελχί, ο ινδός πρωθ. Narendra Modi και ο γνωστός Putin επαναεπιβεβαίωσαν χτες τις φιλικές σχέσεις μεταξύ των κρατών τους. Μεταξύ των υπόλοιπων deal υπέγραψαν κι αυτό: το Ν. Δελχί θα αγοράσει ρωσικούς S-400, έναντι του καθόλου ευτελούς ποσού των 5,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων…

Το πολιτικό (και γεωπολιτικό) βιολί του ινδικού κράτους μπορεί να προκαλεί αμηχανία, αλλά δεν είναι καινούργιο: η άλλοτε «ινδική υποήπειρος» σκοπεύει πάντα να «κάνει παιχνίδι» στις μεγάλες, διεθνείς ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις, χωρίς να ταυτίζεται απόλυτα με καμία μεριά· έστω, πριν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο. Οι σχέσεις του Ν. Δελχί με την Μόσχα είναι παλιές, ειδικά σε ότι αφορά την αγορά όπλων – τίποτα καινούργιο (θα έλεγε κανείς) αν αγοράζει τώρα και ρωσικά αντιαεροπορικά.

Το θέμα είναι ότι η Ουάσιγκτον επείγεται να πουλάει τα δικά της και, για να δείξει την πρεμούρα της, μόλις πριν λίγες ημέρες επέβαλε «κυρώσεις» στο Πεκίνο επειδή τόλμησε να αγοράσει τους καταραμένους S-400. Δεν θέλουμε να ανακατευτούμε στον αμυντικό εξοπλισμό κανενός κράτους – είπε τότε το άσπρο σπίτι – αλλά θέλουμε να τιμωρήσουμε την ρωσική βιομηχανία όπλων. Χμμμμ… Ένα ινδικό deal πάνω απ’ τα 5 δισεκατομύρια δολάρια, μια κι έξω, υπέρ αυτής της βιομηχανίας (όταν οι συνολικές πωλήσεις αμερικανικών όπλων στην ινδία τα 10 τελευταία χρόνια ήταν «μόνο» 15 δισεκατομμύρια) θα πρέπει να τιμωρηθεί, άραγε, κι αυτό;

Η Ουάσιγκτον θα ήθελε την συμμαχία του Ν. Δελχί: είναι λίγοι μόνο μήνες που άλλαξε το «αμυντικό δόγμα» της (κατά του Πεκίνου κατά κύριο λόγο) και μαζί το όνομα του αρμόδιου στόλου. Από «ειρηνικός» η περιοχή δράσης του έγινε «ινδικός – ειρηνικός», εννοώντας την μελλοντική στρατιωτική συνεργασία της ινδίας. Βάζεις τιμωρία σ’ έναν τέτοιο σύμμαχο ή κάνεις «εξαίρεση»;

Άγνωστο. Αλλά φαίνεται ότι ο ινδικός ιμπεριαλισμός πηγαίνει γυρεύοντας. Χτεσινές επίσημες μεν αλλά ανώνυμες πληροφορίες απ’ το Ν. Δελχί δήλωναν ότι το Νοέμβρη (στις 5 αρχίζει η απαγόρευση αγοράς πετρελαίου απ’ την Τεχεράνη) η ινδία θα αγοράζει 9 μύρια βαρέλια πετρελαίου, λίγο πιο κάτω απ’ τα 10 μύρια που αγόρασε τον Οκτώβρη. Δεν είναι κεραυνός εν αιθρία: εδώ και μήνες το ινδικό υπ.εξ. ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να πειθαρχήσει σε «μονομερείς κυρώσεις». Και γι’ αυτό το αδίκημα θα γίνει «εξαίρεση»;

Θα πει κανείς: ε, ας κάνει την ανάγκη φιλότιμο η Ουάσιγκτον κι ας παραστήσει ότι δεν καταλαβαίνει. Σωστά. Μόνο που ακριβώς τα ίδια (αγορά S-400 και ιρανικού πετρελαίου) κάνει και η Άγκυρα.

Μια φορά είναι «εξαίρεση». Δεύτερη;

Αντιτρομοκρατία made in usa

Παρασκευή 5 Οκτώβρη. Το νέο “αντιτρομοκρατικό δόγμα” της Ουάσιγκτον είναι σαφέστατο: εναντίον της Τεχεράνης αλλά και του Πεκίνου!!! Σύμφωνα με την αντιτρομοκρατική σοφία των ηπα το ιράν είναι ο παγκόσμιος καθοδηγητής της διεθνούς τρομοκρατίας απ’ το 1979 – δεν είναι παίξε γέλασε!!! Όσο για το Πεκίνο; Σε χρόνο dt έχει μπει δίπλα στη Μόσχα στο κάδρο εκείνων που θέλουν να επηρεάζουν τις αμερικανικές εκλογές: τρόμος είναι οι κάλπες…

Αν αυτά ήταν το σενάριο ταινίας θα ήταν σίγουρα κωμωδία· κάτι σαν το m-a-s-h χωρίς γιατρούς αλλά με δικαστικούς επιμελητές. Όμως, εκτός απ’ την περίπτωση να ζούμε σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, οι αμερικανικοί σπασμοί είναι σημαντικό μέρος της σημερινής καπιταλιστικής πραγματικότητας. Και της αυριανής και της μεθαυριανής.

Καμία όρεξη για γέλια…

Αέρινα δράματα

Παρασκευή 5 Οκτώβρη. … Ξέρετε ότι έχουμε αόρατα (stealth) πολεμικά, τα καλύτερα στον κόσμο. Αυτές οι συστοιχίες [των S-300 στη συρία] ούτε να τα εντοπίσουν δεν μπορούν. Οι επιχειρησιακές τους δυνατότητες δεν πρόκειται να εμποδίσουν την αεροπορία μας…

Αυτά τα είπε ένας ισραηλινός υπουργός… Θα έβαζε και ένα καλό στοίχημα ότι έχει δίκιο; Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι – ούτε κι αυτός. Πιθανότατα ούτε οι αμερικάνοι κατασκευαστές των f-35.

Δεν θα μας απασχολούσε το θέμα αν δεν είχε και ελληνική διάσταση. Όπως είναι γνωστό εδώ και 20 χρόνια το ελλαδιστάν έχει 2 συστοιχίες S-300 (μοντέλο PMU-1) μαζί με τα συνοδευτικά ραντάρ· και 16 πυραύλους. Ήταν μια παραγγελία που είχε κάνει η Λευκωσία στις αρχές του 1997… την εποχή του «ενιαίου αμυντικού δόγματος», της «στρατηγικής περικύκλωσης της τουρκίας» και των υπόλοιπων εθνεγερτικών… Τελικά, μετά από απειλές και αντίμετρα της Άγκυρας εκείνοι οι S-300 δεν πήγαν ποτέ στη νότια κύπρο. Πήγαν και πάρκαραν στην Κρήτη: επειδή είχαν πληρωθεί απ’ τη Λευκωσία, η Αθήνα “ξεχρέωσε” αυτούς τους απρόσκλητους “μουσαφίρηδες” με παροχή άλλων όπλων στη νότια κύπρο. Έτσι έγινε το εξής μάλλον παράδοξο: ένα κράτος (το ελληνικό), μέλος του νατο, που ποτέ δεν παρήγγειλε S-300 βρέθηκε να έχει τέτοιους, κατασκευής ενός άλλου κράτους (του ρωσικού) που δεν είναι σίγουρο καθόλου τι θα έβαζε μέσα στα κουτιά αν προορισμός του τότε καλύτερου αντιαεροπορικού του συστήματος ήταν κράτος / μέλος του νατο.

Οι S-300 «μοντέλο του 1997» έμειναν άχρηστοι σε κάποιο ελληνικό στρατόπεδο· δοκιμάστηκαν πρώτοι φορά το 2013. «Άχρηστοι»; Όχι ακριβώς. Προφανώς οι αμερικάνοι (τουλάχιστον) σύμμαχοι έκαναν βίδες τα ραντάρ τους για να δουν τι «βλέπουν» και τι όχι.

Κι ύστερα, όταν πήρε σάρκα και οστά η ελληνο-ισραηλινή συμμαχία, οι πιλότοι του Τελ Αβίβ άρχισαν να εκπαιδεύονται «ενάντια» σ’ αυτούς τους συγκεκριμένους S-300. Πιθανότατα οι δηλώσεις ότι «τα ραντάρ τους δεν βλέπουν τα αόρατα f-35 μας» είναι προϊόν αυτών των τεστ.

Ξιπασιά! Οι S-300 δεν έχουν μείνει στο μοντέλο προ εικοσαετίας!!! Έχουν υποστεί τουλάχιστον 4 με 5 αναβαθμίσεις, συμπεριλαμβανομένων των ραντάρ τους και των λοιπών ηλεκτρονικών τους. Μπορεί οι μηχανικοί του ρωσικού καθεστώτος να μην είχαν ποτέ ένα f-35 στα χέρια τους, είναι όμως οι ίδιοι κατασκευαστές «αόρατων» πολεμικών. Και το Τελ Αβίβ έκανε το λάθος να χρησιμοποιήσει f-35 σε επίθεσή του κατά της συρίας πριν κάμποσους μήνες· το οποίο, μάλιστα, «κάπως γρατζουνίστηκε» – από S-200… Κατά λάθος (ίσως…)

Συνεπώς το «τι βλέπουν» και το «τι δεν βλέπουν» τα ρωσικά ραντάρ (είτε των S-300 είτε των S-400 είτε άλλα, έτσι κι αλλιώς αυτά συνδέονται στο ίδιο σύστημα) το ξέρουν μόνο οι ρώσοι κατασκευαστές. Όχι οι ισραηλινοί.

Υπάρχουν φήμες ότι οι αμερικάνοι κατασκευαστές του f-35 (και η Ουάσιγκτον η ίδια) θέλουν να εμποδίσουν το Τελ Αβίβ να «δοκιμάσει την τύχη του» με αναμέτρηση f-35 εναντίον S-300 στη συρία. Γιατί αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και κτυπηθεί κάποιο τότε το μεν διαμάντι της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας (που έχει στοιχίσει πάνω από 1 τρισεκατομύριο δολάρια στη φάση της μελέτης) θα πάει στα σκουπίδια· ενώ τα ρωσικά αντιαεροπορικά συστήματα θα πάνε στο θεό.

Ότι και να λέει το Τελ Αβίβ δεν είναι μερικές αποθήκες στη συρία ικανός λόγος για να συμβεί τέτοιο κακό. Αν είναι να γίνει, ας γίνει για κάτι σοβαρότερο…

Το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς μπορεί να περιοριστεί στο να εξοντώνει παλαιστίνιους – διαδηλωτές ή μη. Αν θέλει μπορεί να τους βομβαρδίζει και με τα f-35 του, δεν υπάρχει πρόβλημα…

Ποιο δημοψήφισμα, ποιοί γύπες (5)

Τετάρτη 3 Οκτώβρη. Όλα έπαιζαν, η Μόσχα έλειπε: θα κάνει θέμα (λέει…) την “συμφωνία των Πρεσπών” στο συμβούλιο ασφαλείας του οηε, για να μην γίνει δεκτή – αφού ο λαός της μακεδονίας αδιαφόρησε και το δημοψήφισμα (λέει) είναι “άκυρο”…

Χοντροκομμένο σλαβικό χιούμορ: ούτε η προσάρτηση της Κριμαίας έχει γίνει δεκτή απ’ το συμβούλιο ασφαλείας του οηε (απ’ την ανάποδη μεριά).

Ε, και;

Θαλάσσιες ενεργειακές αγωνίες

Τρίτη 2 Οκτώβρη. … Οι ΗΠΑ έχουν την δυνατότητα, με το ναυτικό τους, να σιγουρέψουν ότι οι θαλάσσιοι δρόμοι είναι ανοικτοί και, αν χρειαστεί, να τους μπλοκάρουν… να εξασφαλίζουν ότι η δική τους ενέργεια δεν φτάνει στις αγορές…

Αυτά είπε ο αμερικάνος υπ.εσ. Ryan Zinke μιλώντας σ’ ένα ενεργειακό συνέδριο στην Πενσυλβάνια την περασμένη Παρασκευή. Και αυτοί που «η δική τους ενέργεια δεν…» είναι η Μόσχα. Με δυο λόγια: ο αμερικάνος υπ.εσ. δήλωσε ότι «αν χρειαστεί» το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό θα επιβάλει αποκλεισμό στις θαλάσσιες εξαγωγές πετρελαίου. Της Μόσχας αλλά και των συμμάχων της (πρώτη υποψηφιότητα: ιράν…) Το ότι η Μόσχα αντέδρασε ακαριαία λέγοντας ότι «κάτι τέτοιο θα θεωρηθεί πράξη πολέμου» ήταν αναμενόμενο…

Είπε κάτι ο κυρ Zinke που αξίζει προσοχής; Το θέμα θα μπορούσε να έχει λήξει αν γινόταν (έχουν περάσει κάποιες μέρες) μια επίσημη δήλωση απ’ το άσπρο σπίτι ότι «εκφράζει προσωπικές απόψεις». Δεν έγινε τέτοια δήλωση, κι αυτό είναι λογικό: δεν εξέφρασε προσωπικές απόψεις! Εξέφρασε μια (ίσως…) μεσοπρόθεσμη στόχευση – αλλά σίγουρα έναν “προβληματισμό” του αμερικανικού κράτους / κεφάλαιου.

Δηλαδή; Η Ουάσιγκτον, όπως θα έκανε και κάθε άλλη «αυτοκρατορία» στη θέση της, προσπαθεί να στηρίξει την παγκόσμια ηγεμονία της α) στον έλεγχο των θαλασσών, και β) στον έλεγχο των ενεργειακών πρώτων υλών. (Γι’ αυτό τσινάει τόσο για τον ρωσο-γερμανικό south stream 2. Γι’ αυτό και προσπαθεί να «κλείσει» χερσαία περάσματα αγωγών, άλλοτε με μικρή επιτυχία – ουκρανία – κι άλλοτε με ακόμη μικρότερη ως τώρα – ιράκ / συρία).

Ωστόσο η θαλάσσια κυριαρχία έχει ευρύτερη σημασία απ’ την έτσι κι αλλιώς μεγάλη της μεταφοράς υδρογονανθράκων. Αφορά τον έλεγχο και των αντίπαλων στόλων. Κι εκεί είναι που μπαίνει στο λογαριασμό η ανατολική Μεσόγειος – αλλά όχι μόνη της!…

Δεν θα συνεχίσουμε επ’ αυτού· δεν είναι τώρα η στιγμή. Θα παραθέσουμε τις υπόλοιπες δηλώσεις του Zinke που δείχνουν ότι ο αμερικάνικος στόχος πάει (αναμενόμενο…) πολύ μακρύτερα:

Πιστεύω ότι ο λόγος που οι ρώσοι βρίσκονται στη μέση Ανατολή είναι ότι θέλουν να ελέγξουν την ενέργεια, όπως έχουν κάνει στην ανατολική ευρώπη, στο νότιο υπογάστριο της ευρώπης… Υπάρχει μια στρατιωτική δυνατότητα, που δεν θα την προτιμούσα. Υπάρχει και μια οικονομική… Μπορούμε να το κάνουμε επειδή οι ΗΠΑ είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου και αερίου.

Αφού δεν είναι οι προσωπικές απόψεις ενός αμερικάνου ψεκασμένου, συγκρατείστε τες…

(φωτογραφία. Μωρέ κάποιον αληθινό έλληνα θυμίζει… Να δεις ποιον… Να δεις ποιον….)

Δημοψήφισμα 3

Κυριακή 30 Σεπτέμβρη. Ο βασικός ανοικτός υποστηρικτής της αποχής είναι το καινούργιο, μικρό ακροδεξιό κόμμα «ενωμένη μακεδονία». Ο επικεφαλής του (Janko Bachev) όχι μόνο δεν κρύβει αλλά μάλλον διαφημίζει το ότι έχει σχέσεις με την Μόσχα· ότι παίρνει λεφτά από ‘κει και ότι εκεί εκπαιδεύονται στελέχη του κόμματος. Εννοείται ότι θέλει να πλαγιοκοπήσει το VMRO από ακροδεξιά αφαιρώντας του επιρροή. Ωστόσο έχει ένα βασικό πρόβλημα, που είναι η καθαρή θέση του: δεν είναι, απλά, εναντίον του ονόματος «βόρεια μακεδονία» και άρα εναντίον της «συμφωνίας των Πρεσπών». Είναι εναντίον της ένταξης του κράτους στην ε.ε. και το νατο, και υπέρ στενότερων σχέσεων καθε είδους με τη Μόσχα. Πρόκειται, φυσικά, για δύο διακριτά ζητήματα (το όνομα απ’ την μια μεριά και οι κρατικές συμμαχίες απ’ την άλλη) που έξυπνα οι σοσιαλδημοκράτες του Zaev έχουν συνδέσει ήδη. Πόσους, όμως, μπορεί να αφορά ο ρωσο-φιλία της «ενωμένης μακεδονίας»; Αυτό δεν θα φανεί απ’ την αποχή στο δημοψήφισμα· αλλά όταν γίνουν εκλογές. Είναι σίγουρο, όμως, πως εκείνοι που θα ήθελαν να ισχύει το τωρινό (συνταγματικό) όνομα δεν είναι υποχρεωτικά «φιλορώσοι»…

Είναι εξαιτίας αυτής της «πίεσης» απ’ τα άκρα δεξιά του που το VMRO κρατάει επαμφοτερίζουσα στάση: δεν προπαγανδίσει το «όχι» στο δημοψήφισμα, ούτε προπαγανδίσει επίσημα την αποχή· κάνει το δεύτερο ανεπίσημα, δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι θα σεβαστεί το «ναι» αν το δημοψήφισμα είναι έγκυρο (άρα, ακόμα και με 55% συμμετοχή…).

Αυτά τα δεδομένα, συν το ότι ένα δημοψήφισμα με υψηλή αποχή μπορεί να νοθευτεί εύκολα (αν χρειαστεί…), κάνουν κατά την άποψή μας εξαιρετικά δύσκολο οτιδήποτε άλλο πέρα από μια συμμετοχή πάνω απ’ το όριο των 600.000, και ένα σαφώς πλειοψηφικό «ναι».

Οι μύχιες ελληνικές ελπίδες θα διαψευστούν αν έτσι γίνουν τα πράγματα. Αργά ή γρήγορα οι φαιορόζ θα πρέπει να διαχειριστούν όχι την «συμφωνία των Πρεσπών» την ίδια, αλλά τις συνέπειες των πονηρών και για εσωτερική κατανάλωση ελιγμών τους πριν απ’ αυτήν· και τα μη ανακοινώσιμα «εθνικά οφέλη» απ’ την εφαρμογή της.

(φωτογραφία: Ο Bashev σε συγκέντρωση οπαδών του μπροστά απ’ το κοινοβούλιο, στις 17 Ιούνη. Στο δεξί του χέρι ανεμίζει την ρωσική σημαία).