Tag: ρωσία

Μερικοί δρόμοι οδηγούν στη Μόσχα 1

Σάββατο 10 Νοέμβρη. Οι γενειοφόροι στη φωτογραφία δεν είναι hipsters. Είναι το χειρότερο είδος ανθρώπων στον κόσμο – ή, αυτό έλεγε η δυτική προπαγάνδα μέχρι χτες (ίσως και ως μεθαύριο). Είναι αφγανοί ταλιμπάν…

Μιας και ο ρώσος υπ.εξ. δεν φαίνεται να προωθεί το σχέδιο «χωρισμού του κράτους απ’ την εκκλησία», άλλο ήταν το θέμα – μιας συνάντησης όπου εκτός απ’ το ρωσικό κράτος και το πολιτικό τμήμα των ταλιμπάν συμμετείχαν υψηλόβαθμοι εκπρόσωποι των εξής ακόμα κρατών: κίνα, πακιστάν, ιράν, ινδία, ουζμπεκιστάν, κιργιζιστάν, τατζικιστάν, καζακστάν, τουρκμενιστάν… Οπότε, επειδή μπορεί να διαβάζετε διαγώνια, ας το τονίσουμε κατ’ αρχήν σαν βασικό: οι ταλιμπάν είναι επίσημα και διεθνώς αναγνωρισμένος πολιτικός οργανισμός…

Η σύσκεψη όλων αυτών έγινε χτες, στη Μόσχα. Για το μέλλον «της ειρήνης» στο αφγανιστάν… Η επίσημη αφγανική κυβέρνηση (που ακόμα προσπαθεί να στηριχτεί στην Ουάσιγκτον) αρνήθηκε να στείλει επίσημη αντιπροσωπεία· πήγε όμως στη Μόσχα αντιπροσωπεία του «συμβουλίου για την ειρήνη» (στο αφγανιστάν) όπου υπάρχουν και κάποιοι κυβερνητικοί από Καμπούλ μεριά. Η Ουάσιγκτον, επίσης, δεν συμμετείχε επίσημα· ένας υπάλληλος της πρεσβείας της στη Μόσχα (ένας απ’ την cia δηλαδή) ήταν, απλά, «παρατηρητής». Για να το πούμε ωμά: αφού, έτσι κι αλλιώς, η Ουάσιγκτον θα κατασκόπευε αυτή τη συνάντηση, ε, ας είχε και έναν κανονικό «παρατηρητή»…

Τι έχουμε εδώ, λοιπόν; Μετά το μπλοκ της Αστάνα και το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ έχουμε, ας το πούμε έτσι, το μπλοκ του Ινδοκούς. Με την ίδια βασική σύνθεση (το Πεκίνο λείπει επίσημα απ’ το μπλοκ της Αστάνα όπως ανάλογα η Άγκυρα λείπει επίσημα απ’ το μπλοκ του Ινδοκούς και του Βλαδιβοστόκ…), με έξτρα συμμετοχές όπου και όσο χρειάζονται.

Είναι γεγονός ότι και η Ουάσιγκτον κουβεντιάζει με το πολιτικό τμήμα των ταλιμπάν – κρυφά, ανεπίσημα, στη Ντόχα. Θα έλεγε κανείς ότι «περίπου τους αναγνωρίζει» (την ίδια στιγμή που τους βομβαρδίζει). Αλλά υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές με το χθεσινό ραντεβού. Πρώτον, χτες, οι ταλιμπάν δεν ήταν «κρυμμένοι» – μιλούσαν φανερά και καθαρά με εκπροσώπους κρατών… Δεύτερον, οι ανεπίσημες συζητήσεις με την Ουάσιγκτον δεν οδηγούν πουθενά αφού οι ταλιμπάν απαιτούν χρονοδιάγραμμα πλήρους αποχώρησης του αμερικανικού στρατού και των βάσεών του απ’ το αφγανιστάν· αντίθετα χθες στη Μόσχα αυτό θεωρούνταν λίγο πολύ αυτονόητο… Τρίτο και τελευταίο: κανένας απ’ τους χθεσινούς συνομιλητές των ταλιμπάν δεν τους βομβαρδίζει· αντίθετα κάποιοι (ποιοί; έλα ντε!) τους εξοπλίζουν και τους εκπαιδεύουν. Οπότε η συνάντηση ήταν φιλική.

(φωτογραφίες. Κατ’ αρχήν καλή θα ήταν μια κάποια εξοικείωση· η ισλαμοφοβία είναι χειρότερη από άλλες –φοβίες…. Μετά η υπενθύμιση: οι ταλιμπάν ΔΕΝ είναι ουαχαβιστές, isis, σαουδική αραβία και τα λοιπά. Είναι όμως συντηρητικοί· δεν χωράει αμφιβολία. Ωστόσο, μαζί με τον θρησκευτικό συντηρητισμό τους – που ωστόσο δεν έχει σχέση μ’ αυτά που λέγονταν στη δύση όταν έπρεπε να δικαιολογηθεί η αμερικανική εκστρατεία / κατάκτηση του αφγανιστάν – οι ταλιμπάν είναι κυρίως πολιτική δύναμη.

Συνεπώς αυτές οι φωτογραφίες δεν είναι από «διαθρησκευτικό διάλογο»… Είναι από ανοικτά διαμορφούμενες συμμαχίες πάνω στη μεγάλη γραμμή αντιπαράθεσης ανατολική Μεσόγειος – Ειρηνικός, του 4ου παγκόσμιου πολέμου.

Τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο: οι ταλιμπάν φέρονται να ελέγχουν ήδη το 45% έως 50% της αφγανικής επικράτειας…

Μερικοί δρόμοι οδηγούν στη Μόσχα 2

Σάββατο 10 Νοέμβρη. Τον καραβανά με τα γυαλιά στη μέση της πάνω φωτογραφίας θα πρέπει να τον αναγνωρίσετε: είναι ο ρώσος υπ.αμ. στρατηγός Sergei Shoigu· (τα είπε ένα χεράκι, πρόσφατα, στον ψεκασμένο).

Αυτόν με το μουστάκι και τον μπερέ στη μέση της κάτω φωτογραφίας δεν τον ξέρετε. Είναι ο στρατηγός Khalifa Belqaim Haftar. Ο στρατός του ελέγχει περίπου τα δύο τρίτα της λιβυκής επικράτειας (κόκκινο χρώμα στον χάρτη). Είναι σύμμαχος της Μόσχας (και των εξής: Καΐρου, Ντόχα, Παρισιού) αλλά καθόλου ο εκλεκτός του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον. Το αντίθετο… Δεν είναι η πρώτη φορά που επισκέπτεται την Μόσχα· όμως αυτή τη φορά έγινε δεκτός με την δημοσιοποιημένη επισημότητα αρχηγού κράτους… Χωρίς να είναι πράγματι τέτοιος…

Τι συμβαίνει, λοιπόν, στη λιβύη; Ένα ακόμα πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου, αυτό συμβαίνει! Αν και η αμερικανική / νατοϊκή επιδρομή που έριξε τον Καντάφι ήταν, κυρίως, απαίτηση του Λονδίνου και του Παρισιού προς την σύμμαχο Ουάσιγκτον (τα έχει πει αυτά ο Obama…), o κερδισμένος προς το παρόν είναι ο δεύτερος (το Παρίσι). Μέσω μιας τακτικά αναγκαίας συνεργασίας με την χούντα του Καΐρου και την Μόσχα. Κι έτσι ο ρωσικός ιμπεριαλισμός έχει αποκτήσει έρεισμα (κάποιοι μιλάνε και για άτυπες βάσεις, καθόλου απίθανο…) στη μέση της Μεσογείου. Απέναντι απ’ την Πελοπόννησο…

Εννοείται ότι το θέμα «λιβύη» ενδιαφέρει έντονα πλέον και την Ρώμη.

Μερικοί δρόμοι οδηγούν… άγνωστο που

Σάββατο 10 Νοέμβρη. Αυτή η συμμαχία μεταξύ Καΐρου και Μόσχας σε σχέση με την λιβύη θα πρέπει να προκαλεί μια κάποια αμηχανία στο ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο. Θα ήθελε να έχει το Κάιρο στο πλευρό του (στη δημαγωγία για τις αοζ στην ανατολική Μεσόγειο), και πράγματι η αιγυπτιακή χούντα έχει αντιπαλότητα με το τουρκικό καθεστώς. Όχι όμως για τον βυθό της Μεσογείου, αλλά για την επιρροή και τον έλεγχο επί των σουνιτών, ειδικά αν η πετροχούντα του Ριάντ κλατάρει. Εφόσον, όμως, Άγκυρα και Κάιρο έχουν τον ίδιο «εταίρο» (την Μόσχα), αυτή η αντιπαλότητα δεν πρόκειται να πάρει στο ορατό μέλλον την ένταση που θα βόλευε την Αθήνα.

Το πράγμα προχωράει ακόμα μακρύτερα. Η Ουάσιγκτον ονειρεύεται μια «αραβική στρατιωτική συμμαχία» που θα περιλαμβάνει το αιγυπτιακό καθεστώς και όλα τα αραβικά νότια του ιράκ, εναντίον του ιράν. Και το Τελ Αβίβ γουστάρει πολύ· (για να μην το ξεχνάτε: το Τελ Αβίβ, η Ουάσιγκτον και το Ριάντ είναι στον ίδιο άξονα με την Αθήνα και τη Λευκωσία). Η Ουάσιγκτον έχει προγραμματίσει για τον ερχόμενο Γενάρη μια πρώτη «σύνοδο» αυτής της υπό διαμόρφωση συμμαχίας…

Όμως…. Πρώτον, η Ντόχα (και το Κουβέιτ…) αποκλείεται να στραφούν κατά της Τεχεράνης (έμμεσα και κατά της Άγκυρας, της Μόσχας, της Δαμασκού και της Βαγδάτης…). Δεύτερον, το Ριάντ τραβάει κάτι ζόρια – με την δολοφονία του Khashoggi. Τρίτον, απ’ όλα τα υποψήφια αραβικά κράτη αυτής της αμερικανο-ισραηλινο εμπνευσμένης συμμαχίας το μόνο που έχει κανονικό μαζικό στρατό (μαζικό αλλά κακής ποιότητας, εφόσον το κύριο καθήκον του είναι η χούντα…) είναι η αίγυπτος. Αλλά το Κάιρο μόνο δευτερεύον πρόβλημα έχει με την Τεχεράνη· το βασικό του είναι η Άγκυρα. Απ’ την άλλη μεριά, πέρα απ’ την de facto συμμαχία του με την Μόσχα σε ότι αφορά τη λιβύη, θέλει οπωσδήποτε γενικά καλές σχέσεις με το ρωσικό καθεστώς…

Συνεπώς, σ’ αυτό το «τουρλουμπούκι» περιφερειακών ιμπεριαλισμών στη μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειο η Μόσχα δείχνει σαφώς καλύτερα τοποθετημένη (ως προς τις συμμαχίες της) σε σχέση με την Ουάσιγκτον, που έχει – μαζί με το Τελ Αβίβ – εξαιρετικά «φλογερά» όνειρα. Όμως το ελλαδιστάν στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ έχει βάλει τους ιμπεριαλιστικούς παράδες του. Προσπαθεί να βγάλει τα γεωπολιτικά προσοδικά κέρδη του καβάλα σε ένα κόλπο (τον αμερικανικό έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου) που δεν έχει τα ατού που θα ήθελε…

Κι ακόμα χειρότερα: εκκρεμούν οι κινήσεις του ιταλικού ιμπεριαλισμού σ’ αυτή τη ζώνη του κόσμου, που με κάποια καθυστέρηση προσπαθεί να ελιχθεί μεταξύ Μόσχας, Ουάσιγκτον και Παρισιού.

Πολλοί και πεινασμένοι καρχαρίες στην ίδια θάλασσα… Δεν θα χορτάσουν με μετανάστες / πρόσφυγες· αυτοί κι αυτές είναι το «ορεκτικό» τους…

Κορεατική χερσόνησος

Παρασκευή 9 Νοέμβρη. …Εν τω μεταξύ αύριο και μεθαύριο πρόκειται να γίνει στην Ουάσιγκτον συνάντηση του αμερικάνου υπ.εξ. Pompeo με τον αντιπρόεδρο της κεντρικής επιτροπής του βορειοκορεατικού καθεστωτικού κόμματος Kim Yong-chol. Παρότι πρώην διευθυντής της cia ο αμερικάνος υπ.εξ. εκτιμάμε ότι δεν πιάνει χαρτωσιά μπροστά στη γριά αλεπού που είναι νο 2 στο βορειοκορεατικό καθεστώς. Αν η ιδέα είναι ότι κάπως η Ουάσιγκτον θα ξεγελάσει την Πγιονγκγιάνγκ, έχει χάσει απ’ τα αποδυτήρια.

Αυτό γράφαμε πριν 3 μέρες (κορεατική χερσόνησος). Ωστόσο η Ουάσιγκτον έχασε αυτήν την ευκαιρία: η Πγιονγκγιάνγκ ακύρωσε το ραντεβού… Ο λόγος; Αντιδρά στο γεγονός ότι η Ουάσιγκτον δεν σκοπεύει να πάρει πίσω ούτε μισή απ’ τις «κυρώσεις» που έχει επιβάλει, είτε μέσω οηε είτε μονομερώς κατά του βορειοκορεατικού καθεστώτος… Στο ραντεβού που αναβλήθηκε η Πγιονγκγιάνγκ ζητούσε επίμονα συνάντηση του Kim Yong-chol με το ψόφιο κουνάβι, για να εκμαιεύσει την υπόσχεση ότι θα κάνει τις δικές του «κινήσεις καλής θέλησης», αίρωντας κάποιες κρίσιμες απαγορεύσεις… Απάντηση δεν πήρε… Συνεπώς κανένα ταξίδι στη Ν. Υόρκη…

Έχει ενδιαφέρον το πως αντιμετώπισε αυτήν την ακύρωση το ψόφιο κουνάβι, στην συνέντευξη τύπου (που είπε και τα προηγούμενα, για την άτακτη υποχώρηση του Πεκίνου…):

… Δεν βιάζομαι για το θέμα της βόρειας κορέας. Οι κυρώσεις ισχύουν. Οι πύραυλοι έχουν σταματήσει. Οι ρουκέτες έχουν σταματήσει. Οι όμηροι γύρισαν σπίτι. Οι μεγάλοι ήρωες (τα κόκκαλα των αμερικάνων στρατιωτών που σκοτώθηκαν στον «πόλεμο στην κορέα») γύρισαν σπίτι. Αλλά δεν βιάζομαι.

Θα ήθελα να πάρω πίσω τις κυρώσεις. Αλλά πρέπει να ανταποκριθούν. Ο δρόμος είναι διπλής κατεύθυνσης…

Τις λέξεις «οι κυρώσεις ισχύουν» τις είπε 7 φορές. Τις λέξεις «δεν βιάζομαι» 4. Μοιάζει σίγουρο: οι σωματοφύλακες και οι υπόλοιποι της συντηρητικής διοίκησης πίσω απ’ το ψόφιο κουνάβι έχουν μεθύσει απ’ την επιτυχία τους να «κρατήσουν» την γερουσία· και νοιώθουν παντοδύναμοι… Είναι, όμως;

Έχετε διαβάσει εδώ ότι α) η Σεούλ έχει αποφασίσει να προχωρήσει στις συνεννοήσεις και στις συμφωνίες της με την Πγιονγκγιάνγκ «ακόμα και χωρίς τις ηπα»· και β) ότι προκειμένου αυτό να έχει τις μικρότερες δυνατές αντιδράσεις απ’ την δεξιά (και φιλοαμερικανική) αντιπολίτευση στη νότια κορέα, υπέγραψε μια ανανέωση της στρατιωτικής συμφωνίας με την Ουάσιγκτον.

Είναι στα σκαριά η επίσκεψη του βορειοκορεάτη Kim στη Σεούλ, κάπου τον Δεκέμβρη. Θα είναι η πρώτη φορά ever που αφεντικό του βορρά πατάει το πόδι του στο νότο· μια ισχυρά συμβολική κίνηση. Αλλά δεν θα υπάρξει προκοπή μόνο με συμβολισμούς – το ξέρουν καλά όλοι στο μπλοκ του Βλαδιβοστόκ. Υποθέτουμε ότι δεν θα τους γίνουν συνήθεια οι συμβολισμοί.

Εν τω μεταξύ, συνεχίζοντας την βαρετή εθιμοτυπία, η Μόσχα έβαλε θέμα στο συμβούλιο ασφαλείας του οηε (χτες) για άρση των κυρώσεων κατά της Πγιονγκγιάνγκ. Εννοείται ότι η πρόταση δεν πέρασε.

Ευτυχώς ήταν ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov που έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Ερωτώμενος για το μέλλον των «διπλωματικών κινήσεων» απάντησε:

Είναι ψέμα, αλλά είναι ένα αναγκαίο χρήσιμο ψέμα. Έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στην ατιμία, τα πλατιά χαμόγελα και την μη αποπυρηνικοποίηση, και την εντιμότητα, έναν πόλεμο μ’ έναν σωρό νεκρούς, και πάλι την μη αποπυρηνικοποίηση….

Χαμογελάστε πλατιά λοιπόν. Αν δεν είναι μεταδοτικό, είναι σίγουρα νευρικό…

(φωτογραφία: Η ύαινα Haley, η πρέσβειρα των ηπα στον οηε που παραιτήθηκε μεν αλλά μένει ακόμα μέχρι να φύγει, δεν χαμογελάει. Μπορεί να μην είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας αλλά δουλειάς. Πόστου. Δεν χαμογελάει όταν δουλεύει. Γρυλίζει, γαυγίζει – και σε ψοφιοκουναβικά αμερικάνικα είπε μετά το χθεσινό συμβούλιο ασφαλείας:

Θέλουν να αρθούν οι κυρώσεις στον τραπεζικό τομέα. Οπότε τώρα ξέρουμε την ατζέντα τους, ξέρουμε τι ακριβώς προσπαθούν να κάνουν, και δεν θα το επιτρέψουμε να συμβεί.

Έλα ρε Haley!!! Έλα πια! Αμάν!!! Εδώ παραλίγο να ξεκολλήσει το κράτος απ’ την εκκλησία στην ελλάδα κι εσείς δεν μπορείτε να ξεκολλήσετε απ’ τον Kim;

Ώφου!!!)

Πυρετός κυρώσεων 1

Τρίτη 6 Νοέμβρη. Είναι αλήθεια ότι το ψόφιο κουνάβι είχε απειλήσει πριν λίγους μήνες ότι θα επιβάλει τόσο σκληρή τιμωρία στην Τεχεράνη (στην πραγματικότητα: στους πετροπελάτες της) ώστε να μηδενιστούν οι εξαγωγές πετρελαίου (!!) Όμως αυτή η απειλή συνδεόταν άμεσα με την δυνατότητα της πετροχούντας του Ριάντ να αυξήσει την δική της παραγωγή ώστε να υπάρξει εναλλακτική λύση (για τους πελάτες της Τεχεράνης).

Ένας τέτοιος λογαριασμός ήταν εκτός πραγματικότητας. Πρώτον επειδή το Ριάντ δεν μπορούσε να αυξήσει τόσο την παραγωγή του. Και δεύτερον επειδή για μια σειρά πελάτες της Τεχεράνης (ας πούμε την ινδία) το ιρανικό πετρέλαιο έχει μικρότερα κόστη μεταφοράς σε σχέση με το σαουδαραβικό. Επιπλέον το Πεκίνο, η Άγκυρα και η Σεούλ, εκτός απ’ το κόστος, απέρριπταν τους αμερικανικούς εκβιασμούς.

Αλλά οι “εξαιρέσεις” που παραχώρησε η Ουάσιγκτον σε 8 κράτη (μεταξύ των οποίων και το ελλαδιστάν), που τους επιτρέπουν να εισάγουν ιρανικό πετρέλαιο, είναι αφενός για μικρότερες ποσότητες (απ’ ότι ως χτες) και δεύτερον για ένα εξάμηνο. Υποθέτουμε ότι η αυστηρή υπερδύναμη θέλει να (παριστάνει ότι) ελέγχει το παγκόσμιο εμπόριο πετρελαίου.

Αυτές οι εξαιρέσεις δίνουν το περιθώριο στο ιρανικό καθεστώς να πανηγυρίζει ότι “οι ηπα ηττήθηκαν” (επειδή δεν επέβαλαν καθολική απαγόρευση). Αλλά τέτοια κορδώματα είναι περισσότερο ενέσεις ηθικού για εσωτερική κατανάλωση παρά η ακριβής πραγματικότητα. Με δεδομένο ότι οι εξαγωγές πετρελαίου (και φυσικού αερίου) αντιστοιχούν στο 80% των εσόδων της Τεχεράνης από εξαγωγές, το να πέσουν απ’ τα 2.125.000 βαρέλια την ημέρα (ο μέσος όρος εξαγωγών το 2017) στα 1.000.000 βαρέλια απο εδώ και στο εξής, θα σημαίνει ετήσια μείωση εσόδων γύρω στα 30 δισεκατομύρια δολάρια (ανάλογα με την τιμή). Είναι ένα ποσό που θα λείψει απ’ το ιρανικό καθεστώς, χωρίς καμμία αμφιβολία.

Ωστόσο, επειδή μιλάμε για σύγκρουση μεταξύ μπλοκ κρατών, και επειδή η Τεχεράνη δεν είναι πλέον “μόνη της”, θα δοκιμαστούν (with a little help from friends…) διάφορα κόλπα – ας τα ονομάσουμε «λαθρεμπόριο», με την τυπική και όχι την ηθική έννοια της λέξης. Ένα απ’ τα κλειδιά της αμερικανικής τιμωρίας είναι το κατά πόσον μπορεί όντως να ελέγχει τις ποσότητες πετρελαίου που θα εξάγονται, όταν οι πληρωμές δεν θα γίνονται σε δολάρια ή μέσω του swift…

Κι εκεί είναι που οι εξελίξεις τρέχουν γρηγορότερα απ’ τις αμερικανικές κυρώσεις. Εφόσον Μόσχα και Πεκίνο έχουν σε λειτουργία «κλώνους» του swift που δεν ελέγχονται απ’ την Ουάσιγκτον, κι εφόσον η ε.ε. έχει αποφασίσει να κάνει κάτι αντίστοιχο, το πιθανότερο είναι ότι οι πωλήσεις του ιρανικού πετρελαίου θα πέσουν μεν, όχι όμως στο δραματικό βαθμό που θα ήθελε η Ουάσιγκτον.

Γίνεται, σ’ αυτήν την ιστορική στιγμή, ένα είδος οικονομικού ανταρτοπολέμου – απέναντι στην Ουάσιγκτον…

Ο δρόμος του θεού

Δευτέρα 5 Νοέμβρη. …Εκ μέρους του ουκρανικού λαού θέλω να ευχαριστήσω την αγιοσύνη του και όλους τους επισκόπους του οικουμενικού πατριαρχείου για την εξαιρετικά σημαντική και σοφή απόφαση να ανοίξει τον δρόμο του θεού για το ουκρανικό έθνος και την εκκλησία του…

Ο Poroshenko, ανώτατος διοικητικός υπάλληλος του κιέβου (το «πρόεδρος» είναι μεν το αξίωμά του αλλά όχι και η βεβαίωση της εξουσίας του…), έχει καταχαρεί που ο «οικουμενικός» αρχιτράγος εξασφάλισε την διάσπαση του χριστιανικού κοπαδιού στην ουκρανία. Το δήλωσε με την επίσκεψή του στο πατριαρχείο στην Istanbul, για τις τελικές τεχνικές διατυπώσεις του θέματος. Επρόκειτο άλλωστε για βασικό ζήτημα της προεκλογικής του εκστρατείας (οι εκλογές – ή αυτό που θα μοιάζει τέτοιο – θα γίνουν στην ουκρανία τον ερχόμενο Μάρτη) – ένα είδος «θρησκευτικής απελευθέρωσης απ’ τον ζυγό της Μόσχας».

Ο αγιοποιμενότατος Βαρθολομαίος ο Α, αφού συμβουλεύτηκε το ελληνικό υπ.εξ., τράβηξε το χαρτί της ευλογίας στη θρησκευτική κάλυψη του ουκρανικού φασιστο-εθνικισμού. Όπως, όμως, συμβαίνει παντού στον χριστιανικό κόσμο, οι καυγάδες τέτοιου τύπου έχουν πάντα να κάνουν (και) με assets. Με περιουσιακά στοιχεία.

Το νέο «αυτοκέφαλο» – με τις ευλογίες του αρχιτραγότατου – ουκρανικό παπαδαριό θα προσπαθήσει να αρπάξει κτήρια, εκκλησίες, μοναστήρια (μαζί με τα χρυσά και τα κειμήλιά τους) απ’ το άλλο ουκρανικό παπαδαριό, που παραμένει πιστό στον αρχιτραγότατο Μόσχας. Είναι γνωστό το χριστιανικό «ήθος» όταν πρόκειται για τέτοια ταπεινά, υλικά πράγματα: το διαζύγιο και οι μοιρασιές θα γίνουν με φωτιά και τσεκούρι…. Όπου το «αυτοκέφαλο» θα έχει την υποστήριξη του ουκρανικού κράτους / παρακράτους (αστυνομία, στρατός, φασίστες) και το «υπό τον ρώσο αρχιποιμένα» θα έχει την αντίστοιχη υποστηρίξη της Μόσχας.

Με δυο λόγια ο Βαρθολομαίος έβαλε την κρίσιμη υπογραφή του σ’ έναν εμφύλιο, ρίχνοντας το «βάρος» του στην μία πλευρά. Και το έκανε απόλυτα συνειδητά, σαν «εξωτερική πολιτική» – τίνος άραγε; Της Αθήνας σκέτης ή της Αθήνας σαν λακέ της Ουάσιγκτον; (Έλα ντε…) Σε κάθε περίπτωση μπορεί να μην αργήσει η στιγμή να συνειδητοποιήσει ότι ο θεός του δεν θα τον βοηθήσει όταν τον χρειαστεί· και τα κοσμικά σωσίβιά του είναι λιγοστά.

(φωτογραφία: Μιας και οι πανέλληνες είναι πεισμένοι ότι υπάρχει θεός μήπως, λέμε μήπως, και με το συμπάθειο δηλαδή, πρόκειται γι’ αυτό το φασιστόμουτρο δίπλα στον γεροβοσκό;)

Ο κουβανός που γύρισε στο κρύο

Σάββατο 3 Νοέμβρη. Η επίσκεψη του προέδρου της κούβας Miguel Diaz-Canel στη Μόσχα (η πρώτη επίσημη έξοδός του απ’ το νησί) συμπίπτει με την απόφαση της Ουάσιγκτον να τιμωρήσει τόσο την κούβα όσο και την βενεζουέλα και τη νικαράγουα. Με κυρώσεις – προς το παρόν… Συμπίπτει, επίσης, με την εκλογή του νέου βραζιλιάνου προέδρου, του φασίστα Bolsonaro. Καθώς η Ουάσιγκτον προσπαθεί να ανακαταλάβει την “πίσω αυλή” της, η λατινική αμερική μπαίνει σταθερά και μάλλον γρήγορα στην φυγόκεντρο των πλανητικών ενδοκαπιταλιστικών συγκρούσεων.

Ο Diaz-Canel συναντήθηκε ήδη με τον Putin· εκτός απ’ την οικονομική συνεργασία φαίνεται ότι κουβεντιάζεται και η στρατιωτική. Απ’ την Μόσχα ο Diaz-Canel θα πετάξει στο Πεκίνο· και μετά στη βόρεια κορέα (!), στο βιετνάμ και στο λάος.

Υπάρχει περίπτωση να αποκτήσει στο κοντινό μέλλον η Μόσχα κάποιου είδους στρατιωτική παρουσία στην κούβα; Με τους ρυθμούς που η Ουάσιγκτον απλώνεται στα ευρωπαϊκά σύνορα της ρωσίας (και μετά την αποχώρησή της απ’ την συνθήκη απαγόρευσης των πυραύλων μέσου βεληνεκούς) είναι λογικό ότι η Μόσχα θα ήθελε να εγκαταστήσει μερικούς τέτοιους «μεσαίου βεληνεκούς» φάτσα στον αμερικανικό νότο. Τέξας, sweet home Alabama, Τενεσί, Οκλαχόμα: οι κοκκινόσβερκοι λευκοί αμερικάνοι ασφαλώς θα θορυβηθούν. Απ’ την άλλη μεριά όμως μια τέτοια επιλογή θα ήταν ζόρικη για την ίδια την κούβα: θα την μετρέπεπε σε πεδίο βολής «πρώτης επιλογής» για το usa.

Το Πεκίνο έχει ήδη απλώσει τα οικονομικά του δίκτυα σε πολλά λατινοαμερικανικά κράτη / κεφάλαια. To δίδυμο Μόσχα – Πεκίνο, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μπορεί να λειτουργεί σαν αντιαμερικάνος «σωτήρας»· εκτός αν ενός Bolsonaro δοθέντος και άλλοι έπονται… (Με ή χωρίς κάλπες…)

(φωτογραφία: Ο Miguel Diaz-Canel επιθεωρεί τιμητικό άγημα στο αεροδρόμιο Vnukovo της Μόσχας, προχτές).

Μία πολυδιάστατη (εξωτερική πολιτική) στα όρθια

Τρίτη 30 Οκτώβρη. Εκτός από γλύψιμο δεν μπορεί να έχει άλλο σκοπό η προσπάθεια των φαιορόζ να “προσεγγίσουν” την Μόσχα. Και εκτός απ’ το “να κάνουμε πλάκα” δεν πρέπει να έχει άλλο λογικό κίνητρο η αποδοχή του ελληνικού γλυψίματος απ’ το ρωσικό καθεστώς.

Φυσικά ο ψεκασμένος που ήταν χτες στη Μόσχα θα μπορούσε να υπολογίζει ότι η “είμαι πιο vmro απ’ το vmro” στάση του στο ζήτημα της κατ’ αρχήν έγκρισης αλλαγής συντάγματος στη δημοκρατία της (βόρειας) μακεδονίας θα τον έκανε συμπαθή. Προφανώς παριστάνει ότι ξεχνάει πως η Μόσχα είναι απ’ τα δεκάδες κράτη που έχουν αναγνωρίσει τους «ακατονόμαστους» σαν δημοκρατία της μακεδονίας – σκέτο. Πράγμα που σημαίνει πως η σύμπτωσή του στις κατηγορίες για εξαγορές μακεδόνων βουλευτών με τις αντίστοιχες ρωσικής προέλευσης ήταν εντελώς ξόφαλτση. Η Μόσχα παριστάνει πως ανησυχεί για την νατοϊκή ένταξη της μακεδονίας· ο ψεκασμένος απ’ την μεριά του είναι πλασιέ αμερικανικών βάσεων… Κι αν αποδειχθεί πετυχημένος, τα ρωσικά προβλήματα θα είναι πολύ πιο σοβαρά απ’ την ένταξη της μακεδονίας στο νατο!

Το γεγονός ότι ο ρώσος υπ.αμ. (αλλά και στρατηγός) Sergei Shoigu «τα έχωσε» κατευθείαν και χωρίς περιστροφές στον ψεκασμένο (την ώρα που ο «είμαι το θωρηκτό του ελληνικού εθνικισμού» κάτι ψέλλιζε για «στρατηγική σχέση ελλάδας – ρωσίας») δείχνει τι πιθανότητες επιτυχίας έχει το ελληνικό γλύψιμο. Με την διπλή του υπόσταση (υπουργός άμυνας και αρχικαραβανάς) ο Shoigu είναι εδώ και τρία χρόνια επικεφαλής της ρωσικής στρατιωτικής δράσης στο συριακό πεδίο μάχης… Και πάει να τον μαλαγανέψει ένας απατεώνας τρίτης διαλογής;

Το ελλαδιστάν δείχνει με κάθε τρόπο τις συμμαχικές / ιμπεριαλιστικές επιλογές του. Δεν υπάρχουν πια ουσιαστικά περιθώρια ούτε καν για δημόσιες σχέσεις. Περιμένουμε λοιπόν, όλο αγωνία, την επίσκεψη του τενεκεδένιου στη Μόσχα (εφόσον γίνει, τελικά). Περιμένουμε την στιγμή που ο Putin θα τον κτυπήσει στοργικά στην πλάτη και θα τον ρωτήσει:

Ρε συ, εκείνος ο υπουργός σου, που ήθελε να του δώσουμε προστάντζα για τον σωλήνα, ο … πως τον λένε;… τι κάνει αυτή η ψυχή; Πότε θάρθει να πάρει το μπαγιόκο;

Σύνοδος των 4

Δευτέρα 29 Οκτώβρη. Η προχθεσινή συνάντηση των Merkel, Macron, Putin και Erdogan στην Istanbul δεν «έβγαλε» δημόσια κάτι εντυπωσιακό. Παραμένει σαν σημαντικότερο πως Παρίσι και Βερολίνο (ίσως περισσότερο το δεύτερο παρά το πρώτο) «ευλόγησαν» το μπλοκ της Αστάνα και τις ως τώρα κινήσεις του, με πιο πρόσφατη την «συμφωνία στο Idlib». Οι πιστοί του Ριάντ που έχουν απομείνει εκεί θα περάσουν πολύ δύσκολα απο ‘δω και στο εξής…

Πέρα απ’ αυτά που κουβεντιάστηκαν χωρίς να ανακοινωθούν (για τα οποία μόνο εκτιμήσεις μπορούμε να κάνουμε) σημασία έχουν αυτή τη χρονική στιγμή τα συμφραζόμενα. Το γεγονός δηλαδή ότι, συμπτωματικά ή όχι, Μόσχα, Άγκυρα, Τεχεράνη (και, προφανώς, Δαμασκός) ενδιαφέρονται να αφήσουν χώρο (στο συριακό πεδίο μάχης αλλά όχι μόνο) για δύο τουλάχιστον ευρωπαϊκά κράτη, την ώρα που ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ βρίσκεται στα χειρότερά του τα τελευταία χρόνια.

Αυτό αλλάζει την γεωμετρία του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στην ευρύτερη μέση Ανατολή· και τους συσχετισμούς δύναμης, παρότι όχι από στρατιωτική άποψη – ακόμα. Η αλλαγή είναι βέβαια κόντρα στην Ουάσιγκτον, στο Τελ Αβίβ και στο Ριάντ: η αναγνώριση ειδικά του ρόλου της Άγκυρας είναι ένα κρίσιμο στοιχείο.

Υποθέτουμε πως το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο ή, έστω, οι εκπροσωποί του, δεν πετάνε απ’ την χαρά τους…

(φωτογραφία: Οι τρεις απ’ τους τέσσερεις γέρασαν στα πόστα τους· και ο τέταρτος δεν φαίνεται όπως όταν φωτογραφίζεται με πιτσιρικάδες στις γαλλικές «κτήσεις» στην Καραϊβική.

Γενικά μιλώντας ο 4ος παγκόσμιος βρίσκεται κατά ένα μέρος του σε έμπειρα χέρια…)

Η τετραπλή σύνοδος 1

Σάββατο 27 Οκτώβρη. Σήμερα στην Istanbul γίνεται μια συνάντηση που μπορεί να αποδειχθεί σημαντικότερη απ’ ό,τι από πρώτη ματιά. Merkel, Macron, Putin και ο οικοδεσπότης Erdogan συναντιούνται «για το μέλλον της συρίας». Δεδομένου ότι Putin και Erdogan ανήκουν στο ως τώρα νικητήριο μπλοκ της Αστάνα και πως ούτε η Merkel ούτε ο Macron αντιπροσωπεύουν «γειτονικά κράτη», η σύνθεση αυτού του ραντεβού είναι από μόνη της ένα σοβαρό θέμα. Είναι προφανές (για εμάς) ότι το μπλοκ της Αστάνα, μετά τις ως τώρα επιτυχίες του στο συριακό πεδίο μάχης, αξιοποιεί την στάση της ε.ε. σε ότι αφορά την 5 + 1 συμφωνία για τα πυρηνικά της Τεχεράνης για να διευρύνει τις ad hoc συμμαχίες του και, κατά συνέπεια, την διεθνή επιρροή του. Με άλλα λόγια: πριν από οτιδήποτε άλλο το σημερινό ραντεβού έχει “σημαία” αντι-αμερικανική.

Το Παρίσι είναι ένα θέμα μόνο του: είχε ιστορικές σχέσεις με το καθεστώς Άσαντ και, προφανώς ενδιαφέρεται να τις ξαναζωντανέψει αυτοτελώς και όχι μόνο δίπλα στον us army στην ypg κρατούμενη ζώνη. Βερολίνο και Άγκυρα ενδιαφέρονται (και) για την «τύχη των προσφύγων» απ’ την συρία: κατ’ αρχήν να μην αυξηθούν και στη συνέχεια να αρχίσουν να μειώνονται επιστρέφοντας σταδιακά.

Αλλά για να γίνει αυτό χρειάζονται δύο πράγματα. Ανοικόμηση και στοιχειωδώς δημοκρατική συνταγματική μεταρρύθμιση με εκλογές μετά – και χρόνος για «εθνική συμφιλίωση». Το πρώτο είναι «επένδυση», που ενδιαφέρει ήδη και τους 3 του μπλοκ της Αστάνα, όπως επίσης την Ντόχα και το Πεκίνο. Οι δουλειές μπορούν να μοιραστούν – αρκεί να υπάρξει μια κάποια πολιτική σύγκλιση. Το ζήτημα του συντάγματος είναι πιο σύνθετο και μεσοπρόθεσμο, και δεν αφορά μόνο το ζόρισμα της πλευράς Άσαντ (θα τον αναλάβει η Μόσχα). Αφορά και τους αντικαθεστωτικούς ένοπλους του Idlib, που θα πρέπει να χειριστεί η Άγκυρα.

Τα πιο πάνω είναι το επίσημο μενού της 4πλής συνεννόησης. Για ιμπεριαλισμό πρόκειται, δεν υπάρχει αμφιβολία. Σ’ ένα πεδίο μάχης εδώ και μια εφταετία…