Tag: ρωσία

Όψιμος, αλλά ρεαλισμός…

Δευτέρα 24 Δεκέμβρη. Εν όψει της όποιας απόσυρσης του αμερικανικού στρατού απ’ τις ypgκρατούμενες περιοχές, οι ηγέτες των σχετικών κουρδικών πολιτικο-στρατιωτικών οργανώσεων απευθύνονται στην εναλλακτική λύση: στο μπλοκ της Αστάνα. Στην Δαμασκό και στη Μόσχα, για να εμποδίσουν την τουρκική εισβολή (!).

Μπορεί να θαυμάσει κανείς την πολιτική ευφυία των συγκεκριμένων “ηγετών”, ή τον καιροσκοπισμό τους (το δεύτερο είναι που κατέχουν σε απεριόριστες ποσότητες εδώ και δεκαετίες). Σε κάθε περίπτωση όλα τα μέλη του μπλοκ της Αστάνα διαπραγματεύονται από θέση ισχύος. Για παράδειγμα το καθεστώς Άσαντ απορρίπτει οποιοδήποτε ενδεχόμενο χωριστού “κουρδικού στρατού”. Μόνο κουρδικές μονάδες στον ένα και ενιαίο συριακό στρατό, υπό αραβική διοίκηση δέχεται. Λογικό. Η Μόσχα δέχεται επίσης (σε συνεργασία με το καθεστώς Άσαντ) να πείσει (;) την Άγκυρα να μην εισβάλει, αλλά μόνο αν ο έλεγχος των συρο-τουρκικών συνόρων περάσει σε μικτά ρωσικά / συριακά περίπολα.

Όλα αυτά είναι υπό διαμόρφωση και σε εξέλιξη, αλλά μπορεί κανείς να υποθέσει (αν δεν μεσολαβήσουν απρόοπτες εξελίξεις) ότι οι πραγματικά κουρδικές περιοχές, πολύ μικρότερες απ’ την τωρινή ζώνη στα ανατολικά του Ευφράτη, θα γυρίσουν αργά ή γρήγορα στην κατάσταση που ήταν πριν την συριακή εξέγερση του 2011 και την βάρβαρη καταστολή της απ’ το χασάπικο καθεστώς Άσαντ, που άνοιξε τον δρόμο για τα υπόλοιπα. Θα είναι, δηλαδή, μια περιοχή της συρίας, με ενισχυμένη αυτοδιοίκηση – και ως εκεί.

Μόνο που για να οριστικοποιηθεί αυτό θα πρέπει να φύγει και η τελευταία αμερικανική αρβύλα· ενώ ο πλούσιος εξοπλισμός που έχει παραδόσει η Ουάσιγκτον στις ypg θα πρέπει να πέρασει στα χέρια του συριακού καθεστώτος. Αυτά εύκολα γράφονται αλλά δύσκολα γίνονται.

Συνεπώς θα πρέπει να περιμένουμε.

(Στην Θεαματική κωμωδία των καιρών, με τα διαρκή μονόπρακτα, ένα ακόμα: ο ρημαδοΠανάγος – you know who – συμπαρίσταται στους κούρδους που «εκφράζουν την δυσφορία τους για την πρόθεση των ηπα να τους εγκαταλείψουν»…

Καθάρματα αμερικάνοι – εγκαταλειψίες των λαών!…)

Μέση Ανατολή 2

Πέμπτη 20 Δεκέμβρη. Προκύπτει ότι υπάρχει ένας διχασμός στους μηχανισμούς εξουσίας στην Ουάσιγκτον. Υπάρχουν πάντα εκείνοι που θέλουν ακόμα πιο έντονη στρατιωτική κατοχή της περιοχής. Έχουν τα (γεωπολιτικά) επιχειρήματα, έχουν και την απαίτηση για αύξηση της χρηματοδότησης (απ’ το αμερικανικό υπ.αμ.). Υπάρχουν όμως και άλλοι που φοβούνται ότι ο αμερικανικός στρατός στη βόρεια και βορειοανατολική συρία κινδυνεύει να γίνει στόχος ενός αντάρτικου, το οποίο στηριζόμενο φανερά ή κρυφά είτε απ’ την Δαμασκό είτε απ’ τους συμμάχους της, θα καταλήξει σ’ ένα αιματοκύλισμα που η Ουάσιγκτον δεν θα μπορεί να δικαιολογήσει. Γιατί όσο εύκολο κι αν είναι να μιλάει κανείς για «σταγονίδια του isis», άλλο τόσο εύκολο είναι να αποδειχθεί ότι πρόκειται, σε κάθε περίπτωση, για ντόπιους αντικατοχικούς. Υπάρχει ένα φάντασμα πάνω απ’ τις πόλεις και τα χωριά της κατεχόμενης απ’ τις ηπα συρίας: η Βαγδάτη του 2005. Δεν είναι καιρός για επανάληψη αυτής της ιστορίας!

Μια πρόσφατη (πριν 3 ημέρες) αμερικανική έκθεση για το θέμα κατέληγε ως εξής:

… Η προοπτική για την αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή στη Συρία του να βρεθεί πιασμένη στη μέση μιας απ’ τις πιο σύνθετες συγκρούσεις που μπορεί να θυμηθεί κανείς, με στόχους που αλλάζουν διαρκώς και αμφίβολο τέλος, αντιμετωπίζεται με αδιαφορία απ’ το κογκρέσσο και απάθεια απ’ την κοινή γνώμη. Ενώ εμφανίζονται από καιρό σε καιρό δημοσιογραφικές αναφορές στον «αιώνιο πόλεμο» στο Αφγανιστάν, σε σχέση με απώλειες αμερικάνων στρατιωτών ή σημαντικές επιθέσεις εναντίον αφγανών αμάχων και των σωμάτων ασφαλείας, στη Συρία έχει αρχίσει η ανάδυση άλλης μιας μακρόχρονης στρατιωτικής εμπλοκής με λιγοστές προοπτικές επιτυχίας…

Το φάντασμα του αφγανιστάν και της ήττας εκεί…. Χμμμ…. Μ’ αυτά τα δεδομένα συμπεραίνουμε ότι η «γρήγορη απόσυρση» του αμερικανικού στρατού απ’ την κατεχόμενη βόρεια / βορειοανατολική συρία είναι «εν μέρει». Θα αποχωρήσει ένα μέρος του αμερικανικού κατοχικού στρατού, εκείνο που είναι περισσότερο εκτεθειμένο στο αντικατοχικό αντάρτικο· ή σε “επιβουλές” που θα εμφανιστούν σαν proxie… Θα παραμείνουν όμως «σύμβουλοι», όπως και οι μισθοφόροι (αν ο τοξικός βάλει το χέρι στην τσέπη, θα αυξηθούν). Και θα παραμείνουν επίσης κάποιες αεροπορικές βάσεις. Το μοντέλο «άλλοι είναι το πεζικό / εμείς βάζουμε τον αέρα» δεν είναι, άλλωστε, καινούργιο για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

Επιπλέον, ας μην το ξεχνάμε: ακόμα κι αν υπάρχει διαπάλη στο εσωτερικό των μηχανισμών του αμερικανικού κράτους, για το μεσανατολικό πεδίο μάχης βαρύνοντα ρόλο και λόγο έχουν και οι σύμμαχοι: το Τελ Αβίβ και το Ριάντ…

Κι αυτοί, ασφαλώς, δεν θέλουν να δουν την ολοκληρωτική νίκη του μπλοκ της Αστάνα.

Μέση Ανατολή 3

Πέμπτη 20 Δεκέμβρη. Λογικά η προσοχή έρχεται στην Άγκυρα. Ένα τηλεφώνημα πριν μερικές ημέρες μεταξύ Erdogan και ψόφιου κουναβιού έχει γίνει κιόλας το αγαπημένο «ερμηνευτικό κλειδί» για την (εν μέρει λέμε…) απόσυρση του αμερικανικού στρατού: η Ουάσιγκτον δεν θέλει να βρεθεί ο στρατός της στο δρόμο της Άγκυρας…

Χρειάζεται μεγάλη προσοχή (και λογική) εδώ· η παραπληροφόρηση, είτε από δόλο είτε από βλακεία, θα μεγαλουργήσει. Εάν η Ουάσιγκτον αλλάζει τον ιμπεριαλιστικό της σχεδιασμό στο συριακό πεδίο μάχης επειδή «φοβάται» την (τυπικά) σύμμαχο Άγκυρα, τότε επιδεικνύει παγκόσμια το τέλος της!!! Τι θα κάνει, άραγε, απέναντι στους κηρυγμένους εχθρούς της (Μόσχα, Πεκίνο, Πγιονγκγιάνγκ, Τεχεράνη…); Το «επιχείρημα» είναι, λοιπόν, το λιγότερο βλακώδες.

Αναφέραμε ήδη ένα σοβαρότερο λόγο για την (εν μέρει, επιμένουμε…) στρατιωτική απεμπλοκή του αμερικανικού στρατού απ’ το συριακό πεδίο μάχης· σίγουρα βόρεια και ανατολικά. Υπάρχει μια ακόμα λεπτομέρεια: η Ουάσιγκτον θα αποσύρει έναν αριθμό στρατιωτών της· όχι, όμως, τον σοβαρό εξοπλισμό τους! Αυτόν θα τον αφήσει στις ypg…

Ποιοι θα ωφεληθούν και ποιοι θα βλαφτούν εάν και εφόσον οι χθεσινές ανακοινώσεις γίνουν, όντως, πράξη;

Σίγουρα το μπλοκ της Αστάνα συνολικά, αν και κάθε κράτος με διαφορετικό τρόπο. Η Άγκυρα, για παράδειγμα, έχει απειλήσει ότι θα εισβάλει στην ypgκρατούμενη ζώνη σε βάθος τουλάχιστον 15 χιλιομέτρων, για να δημιουργήσει μια «ζώνη προστασίας». Αυτό, όμως, είναι τεχνικά εξαιρετικά δύσκολο (λόγω του μεγάλου μήκους της συρο-τουρκικής μεθορίου) και πάντως θα εκθέσει τον τουρκικό στρατό και το fsa πεζικό του σε μια μακρόχρονη αναμέτρηση. Εκείνο που (εκτιμάμε πως) σίγουρα θέλει το τουρκικό καθεστώς είναι περισσότερο έδαφος για να αποκαταστήσει (και να αυξήσει) τους «δικούς της» που βρίσκονται στον πυκνοκατοικημένο θύλακα του Idlib, ή (σαν πρόσφυγες) στα πέριξ. Θέλει σίγουρα την Manbij, και άρα όλη την περιοχή ως τα δυτικά του Ευφράτη.

Θα ήθελε επίσης (και ακόμα περισσότερο θα το ήθελε το συριακό καθεστώς…) την ανακατάληψη της Raqqa (και άλλων αραβοκατοικούμενων κωμοπόλεων) – απ’ τον στρατό του Άσαντ. Η Δαμασκός, εννοείται, θέλει και τα εδάφη (μαζί με τα πετροκοιτάσματα) ανατολικά της Deir ez-Zor, που καταλήφθηκαν απ’ τις ypg στη βάση του αμερικανικού σχεδιασμού.

Αυτά θα μπορούσαν να γίνουν ακόμα και χωρίς μια σφαίρα εάν οι ypg συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούν πλέον να βασίζονται στην Ουάσιγκτον για να κατέχουν μια περιοχή πολλαπλάσια σε έκταση και πόρους απ’ την πραγματικά κουρδοκατοικούμενη περιοχή στη βόρεια συρία. Εν μέρει τα επιτελεία τους το υποψιάζονταν ήδη, γι’ αυτό και επεδίωξαν πριν μερικές εβδομάδες «διαπραγμάτευση» με το καθεστώς Άσαντ. Ο συγκεκριμένος γύρος απέτυχε, επειδή οι ypg ζητούσαν περισσότερα απ’ όσα εύλογα δικαιούνται. Τώρα ίσως γίνουν πιο ρεαλιστές…

Εννοείται πως και η Τεχεράνη θα ωφεληθεί: αν ο αμερικανικός στρατός μισο-φεύγει απ’ την συρία επειδή «νίκησε τον isis», αυτό σημαίνει ότι «η αποτροπή του ιράν» δεν είναι λόγος για την παραμονή του εκεί. Ούτε στο ιράκ… Άλλωστε το ψόφιο κουνάβι τιτίβισε ότι «η νίκη επί του isis ήταν ‘ο μοναδικός λόγος’» για την αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη συρία…

Θα συμβούν, όμως, όλα αυτά; Η ασταμάτητη μηχανή είναι δύσπιστη. Το ισραηλινό καθεστώς πρόλαβε κιόλας να δηλώσει ότι «θα συνεχίσει να πολεμάει το ιράν στη συρία αν φύγει ο αμερικανικός στρατός», κάνοντας πως ξεχνάει τα ρωσικά «εμπόδια». Μπορεί αυτή η γρήγορη δήλωση να δείχνει μόνο «υπαρξιακό άγχος», αλλά σε κάθε περίπτωση ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός / ρατσισμός δεν είναι καθόλου αμελητέος παράγοντας στη μέση Ανατολή. Η Ουάσιγκτον θα μπορούσε, ίσως, να εγκαταλείψει τις ypg· όχι, όμως, και το Τελ Αβίβ!! Η Ουάσιγκτον θα μπορούσε να ανασχηματίσει τις τακτικές της σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου· κανένας ανασχηματισμός όμως δεν μπορεί να αντιτεθεί στους σχεδιασμούς του ισραηλινού απαρτχάιντ, και όσων απαιτούνται για να ολοκληρωθεί. Όχι υπό την παρούσα αμερικανική διοίκηση!

Οπότε…

(φωτογραφία: Οι υπ.εξ. του μπλοκ της Αστάνα προχτές στη Γενεύη. Για την προώθηση του “πολιτικού διαλόγου” στη συρία…)

Ιμπεριαλιστικές βιτρίνες σε έξαψη

Πέμπτη 20 Δεκέμβρη. Στο χάρτινο Sarajevo υποδείξαμε έγκαιρα και σαν συμπέρασμα της ανάλυσής μας τις διπλές και τριπλές ατζέντες των κρατών / αφεντικών. Ενώ οι ιμπεριαλιστικές «γραμμές» μπορούν (και πρέπει) να εντοπίζονται μέσα απ’ την αντι-καπιταλιστική, εργατική ανάλυση και όχι μόνο μέσα απ’ την ειδησειογραφία, οι τακτικές κινήσεις που τις προωθούν μπορεί, πράγματι, να προκαλούν σύγχιση. Είτε επειδή η πρόκληση σύγχισης είναι ο στόχος. Είτε επειδή σε κάθε εθνοκρατικό σχηματισμό συγκρούονται αντίπαλες τακτικές (με τον ίδιο, ωστόσο, στρατηγικό στόχο). Είτε επειδή γίνεται ήδη πληροφοριακός / αποπληροφοριακός πόλεμος. Είτε επειδή οι πρωταγωνιστές σνιφάρουν. Είτε επειδή ο καιροσκοπισμός είναι αναπόφευκτο στοιχείο της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Στην μικρή, καθημερινή κλίμακα των γεγονότων δημιουργούνται και βάλτοι. Κινούμενη άμμος. Το συριακό πεδίο μάχης έχει μετασχηματιστεί οριστικά, και οι παρενέργειες αυτού του μετασχηματισμού ήταν μεν μερικές φορές απρόβλεπτες στην κάθε φορά συγκεκριμένη έκφανσή τους, όχι όμως και ανεξήγητες. Θα περίμενε κανείς, για παράδειγμα, το 2015 ή το 2016 ότι η σαουδαραβική χούντα μπορεί να περιθωριοποιηθεί;

Ενώ το μπλοκ της Αστάνα (και κάθε μέλος του χωριστά) δείχνει συμπαγές στις κινήσεις του, στην αντίπαλη μεριά, την μεριά του άξονα, είτε αφορά την Ουάσιγκτον, είτε αφορά το Τελ Αβίβ, είτε αφορά το Ριάντ, οι σπασμωδικές κινήσεις είναι αντικειμενικό γεγονός. Οι άσχετοι με την καπιταλιστική ιστορία δύο αιώνων μπορεί να εκπλήσσονται μ’ αυτό… Ώστε μπορεί να υπάρχει και τακτική ασάφεια λόγω αδυναμίας, και μάλιστα διαρκείας; Ε, ναι! Δεν το ξέρετε; Συγγνώμη: αυτό δεν είναι πρόβλημα της Ιστορίας!!!

Δεν σημαίνει μια τέτοια ιστορική φάση ότι δεν θα υπάρξει ανασύνταξη του άξονα… Δεν θα είναι εύκολη (αλλιώς θα είχε πραγματοποιηθεί!) αλλά θεωρητικά θα ήταν λάθος να αποκλειστεί. Προς το παρόν ωστόσο, και επειδή υπάρχει μια ασυμμετρία στις εξελίξεις, η ασταμάτητη μηχανή είναι υποχρεωμένη να παρακολουθεί συστηματικά και όσο πιο κριτικά γίνεται. Το κυριότερο, πάντα: χωρίς να μην υποτιμάει τη νοημοσύνη σας.

(Ακόμα κι αν αυτή η υποτίμηση φαίνεται λυτρωτική…).

Keep in touch.

Γκλίτσα και συνέπεια

Τετάρτη 19 Δεκέμβρη. Συνεπείς στην ένταξή τους στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ, Αθήνα και Λευκωσία είπαν «ναι» χτες, σε ψήφισμα του οηε που καταδικάζει την «στρατιωτικοποίηση της αυτόνομης δημοκρατίας της Κριμαίας και την πόλης της Σεβαστούπολης, καθώς και τμημάτων της Μαύρης Θάλασσας και της Θάλασσας της Αζοφικής».

Το ψήφισμα:

– εξακολουθεί να θεωρεί την χερσόνησο της Κριμαίας ουκρανικό έδαφος·

– κατηγορεί την Μόσχα για την μεταφορά στρατού, όπλων αλλά και ασκήσεις στη χερσόνησο·

– κατηγορεί την Μόσχα για την στρατιωτικοποίηση τμημάτων της Μαύρης Θάλασσας και της Αζοφικής και αεροναυτικές ασκήσεις και εκεί·

– καταδικάζει την Μόσχα για την κατασκευή της γέφυρας πάνω απ’ το στενό του Kerch·

– και καλεί την ρωσική ομοσπονδία να… κλπ κλπ κλπ…

Σε αντίθεση με άλλα (πολλά , εδώ και δεκαετίες) ψηφίσματα που αφορούν την κατοχή της Παλαιστίνης, που καταλήγουν σε κάποια συρτάρια (αν όχι σκουπιδοτενεκέδες) αυτό, τέτοιους καιρούς, μπορεί να αξιοποιηθεί όμορφα κι ωραία. Τεχνικά δεν είναι πιθανό να επιτεθεί οποιοσδήποτε για να “απελευθερώσει” την Κριμαία. Μπορεί, όμως, κάλλιστα, να αυξήσει τις περιπολίες του στη Μαύρη Θάλασσα· και στο Αιγαίο… – έχουμε πει γιατί.

Μια ψήφος είναι μια ψήφος. Η Αθήνα και η Λευκωσία θα μπορούσαν, φυσικά, να απέχουν, όπως έκανε η πλειοψηφία των κρατών μελών του ρημαδο-οηε. Το γεγονός ότι ψήφισαν “ναι” μπορεί να τελειώσει εκεί. Όμως δεν θα πάρει ο ελληνικός ιμπεριαλισμός τις όποιες αποφάσεις. Άλλοι θα τις πάρουν.

Πριν την «πετυχημένη (όπως διατράνωσε η εθνική δημαγωγική ενότητα) επίσκεψη Τσίπρα στη Μόσχα» το ελληνορθόδοξο αρχιτραγάτο Istanbul έκανε πάσα στους αρχιτράγους της ουκρανίας, για να αρχίσουν το σπρωξίδι με τους αρχιτράγους της Μόσχας. Μετά, το ελλαδιστάν (και η Λευκωσία) ευλόγισαν οποιοδήποτε σπρωξίδι στη γραμμή Εύξεινος Πόντος – Αιγαίο…

Ελληνικός ιμπεριαλισμός στα τέλη των ’10s: τρίβονται αυτοί στη γκλίτσα ή η γκλίτσα ψάχνει τις πλάτες τους;

Μέση Ανατολή

Κυριακή 16 Δεκέμβρη. Το συριακό πεδίο μάχης (του 4ου παγκόσμιου…) δεν έχει “ηρεμήσει”. Απλά οι όποιες μάχες είναι δευτερεύουσας σημασίας. Μπορεί να αποδειχθεί σοβαρή η απειλή του τουρκικού καθεστώτος για εισβολή στα ανατολικά του Ευφράτη, στην ypgκρατούμενη ζώνη. Τα ως τώρα γνωστά δεδομένα (στην ασταμάτητη μηχανή) ωστόσο υποδεικνύουν μια περιορισμένης έκτασης εισβολή, κοντά στις όχθες του Ευφράτη (και την Jarabalus). Δεν είναι καθαρό, ακόμα, αν η Άγκυρα «πιέζει» μ’ αυτήν την απειλή την Ουάσιγκτον να απομακρύνει τους ypg βασσάλους της απ’ την Manbij, που βρίσκεται στα δυτικά του ποταμού.

Εκείνο που έχει σημασία (αφορά τον καλό σύμμαχο και αδελφό του ελληνικού ιμπεριαλισμού διάολε!) είναι η χθεσινή ανακοίνωση του συριακού καθεστώτος, για αλλαγή του στρατιωτικού του δόγματος – σε ότι αφορά το Τελ Αβίβ και τις επιθέσεις του σε συριακό έδαφος.

Από τις 17 Σεπτέμβρη, όταν η Μόσχα χρέωσε στο Τελ Αβίβ την κατάρριψη του Il-20 (και τον θάνατο 15 ρώσων αξιωματικών, ειδικών στην ηλεκτρονική αντικατασκοπεία…) το ισραήλ έχει σταματήσει τις αεροπορικές επιθέσεις του στη συρία· ακόμα περισσότερο απ’ όταν εγκαταστάθηκαν εκεί οι ρωσικοί S-300, με όλα τα σέα τους. Έκανε όμως 2 επιθέσεις με πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς αέρος – εδάφους, σηκώνοντας τα πολεμικά του μακριά, στην ανατολική Μεσόγειο.

Τώρα η Δαμασκός ανακοίνωσε ότι θα ανταποδίδει κάθε επίθεση «αεροδρόμιο αντί αεροδρομίου» (κατά το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού») – και ότι αυτό θα το κάνει σε συνεννόηση με τον ρωσικό στρατό… Επιπλέον, τις τελευταίες ημέρες, η Μόσχα ενημέρωσε μια στρατιωτική αντιπροσωπεία του ισραήλ που έκανε «επίσκεψη καλής θέλησης» στη ρωσική πρωτεύουσα, ότι υπάρχουν ρώσοι αξιωματικοί σε κάθε συριακή ή ιρανική στρατιωτική εγκατάσταση (στη συρία) και ότι, κατά συνέπεια, δεν πρόκειται να μείνει «ουδέτερη» αν κάποια δεχτεί επίθεση.

Χμμμμ… Με τούτα και με τ’ άλλα ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός πήγε (στη συρία) για μαλλί και βγήκε κουρεμένος. Αν προστεθούν και κάτι ζορίσματα που έχει ο τοξικός σύμμαχός του…

Τέτοια ώρα τέτοια λόγια

Παρασκευή 14 Δεκέμβρη. Η άποψή μας είναι εντελώς αντίθετη, ήδη απ’ το 2001. (Τελευταία εκτεταμένη δημοσιοποίησή της τον Μάη του 2017, στο τετράδιο για εργατική χρήση νο 1, Τρομοκρατία: «ο πόλεμος 4ης γενιάς»). Είναι αιρετική, είναι αισχρά περιθωριακή, το ξέρουμε· οπότε γλυτώνουμε την ανησυχία μπας και δεν πεισθεί το πόπολο. (Γενικά μιλώντας: δεν πουλάμε!!!)

Θα μπορούσε, κατά συνέπεια, να χαρακτηριστεί εύκολη … «φιλολογία». Όμως χτες εντοπίσαμε κάτι ενδιαφέρον, που γνωρίζαμε μεν από κριτική / αναλυτική άποψη, δεν είχαμε πετύχει όμως μια κάποια επίσημη διατύπωσή του. Σ’ ένα άρθρο του γνωστού (βραζιλιάνου) δημοσιογράφου Pepe Escobar, στους καθόλα σοβαρούς και ευυπόληπτους asia times, με θέμα την (καπιταλιστική) ανάδυση του project eurasia, ο Escobar παραθέτει ασχολίαστη την άποψη των συνομιλητών του, «κορυφαίων ρώσων ακαδημαϊκών», σαν τον Yaroslav Lissovolik (διευθυντή προγραμματισμού της λέσχης του Valdai), τον Glenn Diesen (συγγραφέα του «η ρωσική γεωοικονομική στρατηγική για την ευρύτερη ευρασία») και τον Sergey Karaganov (κοσμήτορα της σχολής παγκόσμιας οικονομίας και διεθνών υποθέσεων σε κάποιο μη κατονομαζόμενο πρωτοκλασσάτο  ρωσικό πανεπιστήμιο):

… Αν το τωρινό ρωσικό πολιτικό σύστημα μπορεί να χαρακτηριστεί αυταρχικό – ή, όπως ισχυρίζονται το Παρίσι και το Βερολίνο, υπέρμαχο του «α λα καρτ φιλελευθερισμού» [illiberalism] – οι κορυφαίοι ρώσοι ακαδημαϊκοί υποστηρίζουν ότι η οικονομία της αγοράς που προστατεύεται από μια υποστηρικτική, μετριοπαθή στρατιωτική δύναμη αποδίδει πιο αποτελεσματικά απ’ την δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία, που σπαράσσεται απ’ την κρίση…

Αν σας απασχολούν τέτοια ζητήματα (θα έπρεπε να απασχολούν τους πάντες, αλλά τρέχα γύρευε): οι ρώσοι ακαδημαϊκοί εκθειάζουν την αποτελεσματικότητα του ρωσικού και του κινεζικού καπιταλιστικού μοντέλου, όπου η οικονομία της αγοράς συνδυάζεται (στη διοικητική / κρατική σφαίρα) με υποστηρικτικές, μετριοπαθείς, στρατοαστυνομικές δυνάμεις – κι όλα τα παρεπόμενα.

Μήπως, όμως, η παρατήρηση αυτή αφορά, στην εξέλιξη των πραγμάτων, και τις «δυτικές φιλελεύθερες δημοκρατίες»; Μήπως οι «καταστάσεις έκτακτης ανάγκης» (οφειλόμενες, γαμώτο, δεν θέλαμε αλλά δεν γίνεται κι αλλιώς, σ’ αυτήν την καταραμένη παλιοτρομοκρατία· ή, αν χρειαστεί, σε άλλα μείζονος σημασίας «εθνικά ζητήματα») είναι ο βιαστικός βηματισμός της «α λα καρτ δημοκρατίας», ο δρόμος που αντιστοιχεί στο ιστορικό / πολιτικό παρελθόν της «δημοκρατικής δύσης»; Ρωτάμε μήπως;

Μήπως οι «συμπτώσεις» (των εντυπώσεων…) είναι κάτι πολύ πιο οργανικό απ’ ό,τι μπορεί να καταλάβει η εμπορευματικά / θεαματικά αποικισμένη σκέψη των υπηκόων του (δυτικού) καπιταλισμού (συμπεριλαμβανομένων διάφορων θλιβερών δήθεν «εχθρών» του…), στη φάση της κρίσης / αναδιάρθρωσης και της διαρκούς Αλλαγής Παραδείγματος; Μήπως η στρατιωτικοποίηση της «φυσικής» και της ψηφιακής δημόσιας και ιδιωτικής σφαίρας (με αφορμές που μπορεί να είναι αιματηρές αλλά, σαν τέτοιες, συγκινησιακά φορτισμένες, σταθερά βραχυκυκλωματικές) είναι η υποχρεωτική, «οργανική» τάση της καπιταλιστικής εξουσιαστικής «βιοπολιτικής», ειδικά (αν και όχι αποκλειστικά) στη φάση της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στους καιρούς μας; Ρωτάμε μήπως;

Μεγάλοι άνθρωποι είστε, αν θέλετε να αναρωτηθείτε θα το κάνετε. Αφήνουμε την δική μας αναλυτική απάντηση για αργότερα…

Η πολυδιάστατη

Σάββατο 8 Δεκέμβρη. Πρώτα ανακάλυψε (και αποκάλυψε) ότι η άνοιξη στη Μόσχα έρχεται τον Νοέμβρη (μαζί του)… Είπε και διάφορες άλλες μαλακιούλες, για γραβάτες και ό,τι άλλο του κατέβαινε. Και την επόμενη μέρα (μιλάμε πάντα για δημόσιες δηλώσεις), χτες, ο δι-τενεκεδένιος, σαν ευαίσθηση ψυχή που είναι, ανακάλυψε το καλοκαίρι. Ή, ειπωμένο αλλιώς, ο αργόστροφη αλεπού τον έφτυσε δημόσια κι αυτός απάντησε ότι είναι μια καλοκαιρινή βροχούλα.

Έχοντας η αργόστροφη αλεπού (a.k.a. Putin) πλήρη γνώση ότι οι απελάσεις των ρώσων διπλωματών απ’ την ελλάδα πριν κάτι μήνες είχαν την υπογραφή του δι-τενεκεδένιου, δήλωσε:

… Δύσκολα θα μπορούσα να φανταστώ ότι η ρωσία έχει κάνει κάποια συνομωσία, έχει παίξει μαύρα παιχνίδια εναντίον της ελλάδας. Αυτά είναι σαχλαμάρες…

Ο «σαχλαμάρες» βρισκόταν δίπλα του… Και απάντησε:

… Μια βροχερή μέρα στη διάρκεια του καλοκαιριού δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει μπροστά μας καλοκαίρι…

«Φρέσκο το χώμα, βροχή έχει πέσει, τα φύλλα ξερά, υγρά τα μάτια μου είναι, νομίζω πως θέλω να κλάψω…» Αυτά ήταν οι νοστιμιές της συνάντησης. Πέραν αυτών έχει το δικαίωμα ο καθένας να αναρωτηθεί: ένας ρώσος καθεστωτικός που βρίσκεται στην κορυφή της πολιτικής εξουσίας επί σχεδόν 20 χρόνια και έχει ακόμα καιρό μπροστά του και πολύ καυτά, global ζητήματα στην ατζέντα του, τι θα μπορούσε να κουβεντιάσει στα σοβαρά με μια ελληνική πολιτική βιτρίνα, που πριν 2,5 χρόνια ζητιάνευε δανεικά και έχει μπροστά της λίγους μόνο μήνες πρωθυπουργίας; Τα μεγέθη είναι άνισα όχι μόνο «οικονομικά» ή «στρατιωτικά», αλλά και απ’ την άποψη του πολιτικού χρόνου.

Στη δύση της πρωθυπουργίας του (αυτό είναι τόσο στοιχειώδες ώστε υποθέτουμε ότι ακόμα και ο αντ’ αυτού το καταλαβαίνει…) ο δι-τενεκεδένιος μόνο για photo-opportunity θα μπορούσε να πάει στη Μόσχα. Το ότι πρόλαβε, ωστόσο, να «εκφράσει – στην αργόστροφη αλεπού – τις ανησυχίες του για τα νέα εξοπλιστικά προγράμματα της τουρκίας», δηλαδή για τους S-400, δείχνει το λιγότερο άγνοια κινδύνου. Προφανώς αν ήταν αμερικανικά τα όπλα δεν θα έκανε τα ανάλογα παράπονα στους συμμάχους στην Ουάσιγκτον. Τι περίμενε άραγε; Μια «αναλογία 7 προς 10» μεταξύ ελλάδας και τουρκίας στα όπλα που πουλάει το ρωσικό καθεστώς, όπως συνέβαινε με τα αμερικανικά στα ένδοξα ‘80s;

Το ρωσικό καθεστώς (θεωρούμε λογικό να) ενδιαφέρεται για το Αιγαίο και για το πόσο θα στρατιωτικοποιηθεί απ’ την συμμετοχή της Αθήνας στον άξονα (Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ). Αλλά το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει δείξει επί πολλά χρόνια ότι το ταλέντο του στη «διεθνή διπλωματία» είναι να κοροϊδεύει· ενόσω οι συμμαχικές του επιλογές είναι ακλόνητες και γνωστές. (Για παράδειγμα ο ίδιος τενεκεδένιος, στις 28 Μάη του 2016, είχε βαφτίσει τις σχέσεις Αθήνας – Μόσχας «στρατηγικές», ενώ μέχρι και ένα «πρωτόκολλο πολιτικού διαλόγου» επί παντός επιστητού είχε υπογράψει…)

Η υπόσχεση της «στρατηγικής» σχέσης πριν 2,5 χρόνια, είναι τώρα «εμβάθυνση» των σχέσεων. Λιανεμπόριο και τουρισμός δηλαδή. Τι άλλο, όμως;

(φωτογραφία: Δεν είναι κατά λάθος, και φυσικά δεν είναι απ’ τη Μόσχα. Είναι απ’ την Σαλονίκη, λίγο παλιότερη. Απ’ την Σαλονίκη όπου ενδεχομένως διαδραματίζεται κάποια τριτεύουσα αντιπαράθεση μεταξύ ρωσικών και αμερικανικών συμφερόντων.

Εν τω μεταξύ τον αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα Pyatt η αργόστροφη αλεπού τον ξέρει καλά. Απ’ την θητεία του στο Κίεβο και το έργο του στην πλατεία Meidan, συμπεριλαμβανόμενης της οργάνωσης της σφαγής / του πραξικοπήματος στις 20 Φλεβάρη του 2014.

Οπότε, και σαν καγκεμπίτης, ο Putin ξέρει πολύ καλά τι αποστολή έχει ο Pyatt στην Αθήνα…)

Τενεκέδες και αλεπούδες

Πέμπτη 6 Δεκέμβρη. Το ελληνικό γκουβέρνο παρακάλεσε. Παρακάλεσε πολύ – το επιβεβαιώνουν οι έλληνες δημοσιογραφικοί ανταποκριτές στη Μόσχα, όταν (φυσικά!) τους επιτρέπεται να πουν καμιά κουβέντα παραπάνω – που θα ξεχαστεί μερικά λεπτά αργότερα… Παρακάλεσε πολύ για να γίνει η αυριανή επίσκεψη του δι-τενεκεδένιου (καθότι παίρνει δύο μισθούς, πρωθυπουργού και υπ.εξ.· ο φίλος του ο Netanyahou όμως είναι πολύ μπροστά: παίρνει τέσσερεις!) στη Μόσχα. Ας ευχηθούμε να μην αρρωστήσει και αναβάλει το ραντεβού του.

Είναι γνωστό ότι η Αθήνα (με διαδοχικές κυβερνήσεις….) παρακαλούσε πολύ και την Ουάσιγκτον, επί Obama. Για μία επίσημη πρόσκληση, για μια photo opportunity. Αλλά η τότε αμερικανική διοίκηση δεν είχε ιδιαίτερη καούρα για την περίφημη «γεωπολιτική αξία» του ελληνικού οικοπέδου (που ήταν ανύπαρκτη). Τελικά, όταν άλλαξε η διοίκηση, οι φίλοι και σύμμαχοι απ’ το Τελ Αβίβ, που είχαν πια άμεση πρόσβαση στο καθιστικό του άσπρου σπιτιού, κανόνισαν μια επίσκεψη του (τότε) μονο-τενεκεδένιου, για επαφή με το ψόφιο κουνάβι. Και δηλώσεις, και φωτογραφίες, και αγγλικούλια, και λοιπά. Μεγάλες στιγμές!

Σίγουρα δεν είναι οι ίδιες άκρες που εξασφάλισαν την επίσκεψη / προσκύνημα στην αργόστροφη αλεπού (a.k.a. Putin). Γιατί δέχτηκε η Μόσχα; Ίσως το ρωσικό καθεστώς έχει την απορία «τι θα μπορούσε να προσφέρει αυτός ο τενεκές που έχει τόση φαγούρα να έρθει εδώ;». Γιατί όλα τα υπόλοιπα, περί «βελτίωσης των σχέσεων με τη ρωσία» και «ξεπέρασμα των πρόσφατων δυσκολιών» είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Ειδικά για κατανάλωση απ’ το άγνωστης έκτασης ντόπιο φιλορωσικό εκλογικό σώμα.

Έχει, όμως, κάποιο «δώρο» ο δι-τενεκεδένιος; Ή πάει με άδεια χέρια; Οι φευγαλέες ανταποκρίσεις λένε ότι το «μενού» των προς συζήτηση θεμάτων, απ’ την ελληνική μεριά, ετοιμαζόταν άρον άρον χτες, στη Μόσχα, απ’ τον «κόκκινο Κατρού», που πήγε σαν προπομπός… Πράγμα που σημαίνει: μια «αρπαχτή» είναι για τον δι-τενεκεδένιο η ιστορία, μπας και θολώνει τα νερά του hard core αμερικανικού του προσανατολισμού (τίποτα προσωπικό· την δουλειά του κάνει ο έρμος). Ενόψει εκλογών…

Για να μην υπάρχουν όμως παρανοήσεις, το ρωσικό καθεστώς εκτόξευσε χτες το τροχιοδεικτικό του βλήμα σε ό,τι αφορά όχι απλά το ελλαδιστάν, αλλά τον άξονα Ουάσιγκτον – Αθήνα – Λευκωσία συνολικά. Όπως δεν είναι γνωστό (η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει προλάβει…) η νοτιοκυπριακή κυβέρνηση, προκειμένου να «δέσει» πάνω στον άξονα (και να προφυλάξει, όπως νομίζει η δυστυχισμένη, τα «ακόμα δεν τον είδαμε και Γιάννη τόνε βγάλαμε» κοιτάσματα γκαζιού) δίνει. Δίνει στους αμερικάνους· δίνει στους γάλλους· δίνει σε όποιον απ’ τον άξονα (ή κοντά) ζητήσει λιμάνι, αεροδρόμιο, επιμελητεία για στρατιωτική χρήση – βάσεις δηλαδή. Η Λευκωσία τα παίζει πλέον όλα για όλα, αφού καταλαβαίνει ότι δεν έχει άλλα περιθώρια…

Η κυρά Zakharova λοιπόν, εκπρόσωπος τύπου του ρωσικού υπ.εξ., προειδοποίησε (μα δεν μπορούσε η ευλογημένη να το αφήσει για μετά την επίσκεψη; Όοοοοχι! Είναι σαδιστές αυτοί εκεί στο Κρεμλίνο!..):

Λαμβάνουμε πληροφορίες από διάφορες πηγές ότι οι ηπα μελετούν πρακτικά τις δυνατότητες για να στήσουν την στρατιωτική τους παρουσία στην κύπρο… Ο σκοπός δεν κρύβεται: να εμποδίσουν την αυξανόμενη ρωσική επιρροή στην περιοχή, μετά την επιτυχημένη δράση του ρωσικού στρατού στη συρία…. Οι κυπριακές αρχές μπαίνουν στα αμερικανικά και νατοϊκά σχέδια στην ανατολική Μεσόγειο και στη μέση Ανατολή, κι αυτό θα έχει επικίνδυνες και αποσταθεροποιητικές συνέπειες για την ίδια την κύπρο… Στη Μόσχα δεν αγνοούμε το αντι-ρωσικό στοιχείο αυτών των αμερικανικών σχεδιασμών· κι αν πραγματοποιηθούν, θα αναγκαστούμε να πάρουμε αντίμετρα…

Το καταλαβαίνετε ότι έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα – και δεν χρειάζονται «συμπάθειες» για τον ρωσικό ιμπεριαλισμό. Είναι εύλογο, λοιπόν, ότι αφού ο δι-τενεκεδένιος φαγώθηκε να πάει επίσκεψη στη Μόσχα (για να πουλήσει στο πόπολο το θέαμα της ‘πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής’) θεωρώντας ότι όλοι είναι τόσο ηλίθιοι όσο ο ίδιος (αλλά αυτόν είχε διαθέσιμο το ελληνικό βαθύ κράτος…), θα πέσει πάνω στην δαγκάνα της αργόστροφης αλεπούς:

Και δεν μου λες ρε μικρέ, που – πιστός καθώς είσαι στα συμφέροντα των εφοπλιστών σου και των λακέδων τους – τα δίνεις όλα στην Ουάσιγκτον: να αναγνωρίζω τώρα το κράτος της τουρκοκυπριακής δημοκρατίας ή να το αφήσω για αργότερα;

Αυτά θα γίνουν – αλλά μην περιμένετε να τα μάθετε από τα ντόπια καθεστωτικά μήντια. Σε ότι αφορά την «εξωτερική» ιμπεριαλιστική πολιτική του ελλαδιστάν, ακόμα και στα πιο down της, οι υπηρεσίες έχουν φροντίσει οι δημαγωγοί να είναι «μια γροθιά»… (Και ένα τεράστιο υψωμένο μεσαίο δάκτυλο προς όλους / όλες μας).

Βαθύ και failed

Πέμπτη 6 Δεκέμβρη. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει συνέχεια στην εξωτερική πολιτική του. Οι φαιορόζ πήραν την σκυτάλη της επιβεβαίωσης της ένταξης του ελληνικού ιμπεριαλισμού στην «αγγλόσφαιρα» απ’ τους προηγούμενους, και θα την παραδώσουν στους επόμενους. Τίποτα παράξενο, τίποτα καινούργιο.

Το ζόρι για τους ροζ (και η αναγκαιότητα της κυβερνοσυμπλήρωσής τους απ’ τους ψεκασμένους και, σε καμία περίπτωση, από οποιονδήποτε άλλον!) έγκειται στο ότι αν και καραδεξιοί εδώ και δεκαετίες κατέβηκαν στο γήπεδο με φανέλες που έγραφαν «πρώτη φορά αριστέρα». Στον κόσμο του θεάματος οι συμβολισμοί παίζουν έναν ρόλο. Σαν «αριστεροί» όφειλαν να υπόσχονται κάτι σαν «έξω οι βάσεις του θανάτου». Μερικοί (άγνωστο πόσοι) μπορεί να το έφαγαν… Και, σε κάθε περίπτωση, η όλο και πιο δυναμική ένταξη στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (αχ αυτός ο τοξικός! τα σκάτωσε!!!) θα έπρεπε κάπως να αποσιωπηθεί ή/και να κουκουλωθεί.

Αυτό είναι το σχετικά μικρότερο πρόβλημα των ροζ. Το μεγαλύτερο είναι ότι απ’ το 2015 που (σε δύο δόσεις) ανέλαβαν τον καλοπληρωμένο ρόλο των βιτρινών του ντόπιου βαθέος κράτους ως σήμερα τα δεδομένα στη ανατολική Μεσόγειο και στη μέση Ανατολή έχουν αλλάξει δραματικά. Οφείλουμε να σας θυμίσουμε πως όταν η «πρώτη φορά» ανέμιζε τη «νωπή λαϊκή εντολή» στα μούτρα κάθε τύρρανου ευρωπαίου, η ρωσική απόβαση στο συριακό πεδίο μάχης δεν είχε γίνει. Ούτε όταν η «δεύτερη φορά» επισφραγίστηκε. Απ’ το φθινόπωρο του 2015 ως το τέλος του 2018 το άγρυπνο μάτι της «αιτίας ύπαρξης» του ελληνικού κράτους, η γεωπολιτική πρόσοδος δηλαδή, σαρώνει σα ραντάρ όσα δεδομένα μπορεί να «πιάσει», μπας και βρει δυνατότητες «ανατίμησης» του οικοπέδου.

Η ταχύτητα (με την ιστορική έννοια του χρόνου) των εξελίξεων έχει υπάρξει τέτοια ώστε το γεγονός ότι ο ογκόλιθος έτρεχε και ξανάτρεχε στις αρχές του 2017 στην Ουάσιγκτον μπας και το ψοφικουναβιστάν αγοράσει τα ελληνικά σχέδια για «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» ξεχνιέται εύκολα. Γιατί δεν καμαρώνει κανένας για εκείνην την πρεμούρα, πριν λιγότερο από 2 χρόνια; Επειδή στηριζόταν στην βαθιά ελληνική (και, κατά συνέπεια, απεριορίστα φαντασιωτική) πεποίθηση ότι όλο κι όλο που θα αντιμετώπιζε η «περικύκλωση της Μεσογείου» ήταν… η Άγκυρα. Αυτά συμβούλευε ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, ως εκεί καταλάβαιναν οι πολιτικοί του εκπρόσωποι.

Αλλά δεν είναι μόνη της η Άγκυρα, να κυνηγάει τρύπες και κοιτάσματα εκεί που οι έλληνες και οι σύμμαχοί τους (έτσι ήλπιζαν όλοι οι ογκόλιθοι του ντουνιά) θα της το απαγόρευαν. Έχει και Μόσχα μαζί της, έχει και Πεκίνο (ας αφήσουμε την Τεχεράνη). Εκείνο που το ελληνικό βαθύ κράτος ήθελε να φαντάζεται σαν ένα light «περιφερειακό» bras de fer, που θα λυνόταν υπέρ του ιμπεριαλισμού του χάρη στην παρουσία του 6ου στόλου, μυρίζει όλο και πιο έντονα 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Εννοείται ότι το ελληνικό βαθύ κράτος δεν θα αλλάξει συμμάχους. Όμως είναι ένα πράγμα να φωνάζεις τον boss να σου κάνει πλάτες για να φαίνεσαι «μούρη», και άλλο πράγμα το να ψάχνει ο boss πως θα σε αξιοποιήσει σα νοσοκομείο, πεδίο βολής ή/και μπουρδέλο.

Οι υποσχέσεις και οι προτάσεις του ψεκασμένου στο ψοφιοκουναβιστάν για βάσεις, κι άλλες βάσεις, δεν είναι η δική του παράνοια. Είναι, απλά, ο καταμερισμός εργασίας στο φαιορόζ γκουβέρνο. Ένας καταμερισμός που αποφάσισαν τα αφεντικά και των μεν και των δε (τα ίδια είναι) πολύ πριν αγκαλιαστούν ο τενεκεδένιος και ο ψεκασμένος για πρώτη φορά live. Αυτό αποδεικνύεται… στη Λευκωσία! Δεν ήταν ο ψεκασμένος αλλά ο ογκόλιθος που βούλιαξε την όποια πιθανότητα “συναινετικής ρύθμισης του κυπριακού” – αυτή ήταν η αποστολή του. Και δεν είναι ο ψεκασμένος αλλά ο ξανά και ξανά ελληνοκύπριος εκφραστής της συμμαχίας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ – (Καΐρου) καραδεξιός Αναστασιάδης που δίνει στην Ουάσιγκτον, και στο Τελ Αβίβ, και σ’ όποιον άλλον ενδιαφέρεται… Όχι, βέβαια, στη Μόσχα.

Όταν όλοι και όλα δουλεύουν για το ίδιο κόλπο είναι προφανέστατο: κανείς τους δεν βρίσκεται στη δουλειά κατά λάθος….