Tag: ρωσία

Χρυσάφι 3

Σάββατο 2 Φλεβάρη. Για να αντικατασταθεί ένα νόμισμα τόσο κεντρικό στις διεθνείς συναλλαγές όσο το δολάριο από άλλα, θα πρέπει αυτά τα «άλλα» να είναι «πειστικά». Να κρίνονται δηλαδή (ειδικά απ’ τους εμπόρους μεγάλης κλίμακας) σαν αξίοπιστα: όχι μεγάλες διακυμάνσεις (στις ισοτιμίες τους με άλλα νομίσματα), με «γερές» κεντρικές τράπεζες (δηλαδή καπιταλισμούς) στην πλάτη τους.

Ειδικά σε ότι αφορά το πρώτο έρχεται το χρυσάφι να ξαναπαίξει τον ρόλο του «back up» που είχε γενικά ως την «μεγάλη κρίση» της δεκαετίας του 1930· και ειδικά, ως τις αρχές των ‘70s, σε σχέση με την «διεθνή αξία» του δολαρίου. Αν και δεν μπορούμε να μιλάμε ακόμα για επαναφορά του «κανόνα του χρυσού» (: η αξία / τιμή του χ ή του ψ νομίσματος προσδιορίζεται απ’ τα αποθέματα σε χρυσάφι που έχει η κεντρική τράπεζα που το εκδίδει) είναι ορατές όλες οι προετοιμασίες, ακόμα και για μια τέτοια «επιστροφή». Μια σειρά κράτη (απ’ αυτά που είναι στόχος του «νομισματικού πολέμου» της Ουάσιγκτον) αλλάζουν την σύνθεση των τραπεζικών αποθεμάτων τους, άλλα δυναμικά και γρήγορα (: ρωσία) και άλλα με πιο αργό τέμπο (: κίνα). «Πουλάνε» αμερικανικά ομόλογα (το back up τους σε δολάριο) και αυξάνουν αντίστοιχα τις ποσότητες χρυσού. Είτε αγοράζοντάς τον (οπότε οι ποσότητες καταγράφονται) είτε από δικά τους εθνικά ορυχεία (οπότε οι ποσότητες αγνοούνται / εικάζονται).

Κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργούν ένα εναλλακτικό back up για την «διεθνή αξία / τιμή» των δικών τους (εθνικών) νομισμάτων, in case of emergency. Για την περίπτωση, δηλαδή, που το δολάριο θα υποτιμηθεί έντονα. Και υπάρχουν σοβαροί λόγοι για να συμβεί κάτι τέτοιο μεσοπρόθεσμα. Για να το πούμε πιο σωστά: αυτός είναι ο μεσοπρόθεσμος στόχος των «ανταρτών του δολαρίου»! Περιορίζοντας («ροκανίζοντας») σταθερά τον διεθνή κύκλο κυκλοφορίας του αμερικανικού νομίσματος, αφενός να περιορίσουν τα μέσω-νομισματικής-κυκλοφορίας κέρδη του αμερικανικού καπιταλισμού· αφετέρου να απαξιώσουν (πάντα σχετικά) την «αξία» του, που οφείλεται κυρίως στη διεθνή κυκλοφορία του. Αν αυτή η «αξία» αρχίσει να μειώνεται, τότε το αμερικανικό δημόσιο χρέος θα «εκραγεί» – κτυπώντας κατάκαρδα όλο το σύστημα της (παρακμάζουσας) αμερικανικής ισχύος.

Αυτή η «ξανα-στροφή» στο χρυσάφι σαν εναλλακτική «άγκυρα αξίας» για νομίσματα που αμφισβητούν την δολαριακή ηγεμονία είναι μια συστηματική και καθόλου θεαματική διαδικασία. Δεν κάνει θόρυβο, δεν λερώνει, δεν γίνεται viral… Είναι όμως σταθερή. Και σ’ αυτήν συμμετέχουν «διακριτικά» εδώ και κάποια χρόνια κι άλλα κράτη: το γερμανικό και το ιαπωνικό…

Moderate rebels reloaded

Παρασκευή 1 Φλεβάρη.  Αυτά δεν είναι απλά σοβαρά. Είναι τραγικά σοβαρά, μιας και αυτοί κι αυτές που θα τα πληρώσουν δεν θα είναι οι χρυσοκάνθαροι των 12 και των 15 χιλιάδων ευρώ μισθό το μήνα (οι ευρωβουλευτές) αλλά οι φτωχοδιάβολοι στο όνομα των οποίων κλάνουν τα «χρυσά κολλάρα».

Η μεθόδευση για την «αλλαγή καθεστώτος» στη βενεζουέλα βρωμάει όλο και περισσότερο τις αμερικανικές εμπειρίες (ή, πιο σωστά, τις ψοφιοκουναβικά ερμηνευμένες εμπειρίες) απ’ το σχέδιο για τη «νέα μέση Ανατολή» – και την αποτυχία του. Αυτό το σχέδιο που προσπάθησε να αξιοποιήσει τον κανιβαλισμό του καθεστώτος Άσαντ στη συρία· και τα πήγαινε πολύ καλά μέχρι να σκάσει ο ρωσικός στρατός.

Υπάρχουν κάποιες διαφορές, μάλλον μικρές αλλά ενδιαφέρουσες. Στη μέση Ανατολή το κόλπο (του επιθυμητού μετασχηματισμού με όρους εξουσίας) ξεκίνησε απ’ την «βάση», απ’ τους ένοπλους ουαχαβίτες. Εδώ ξεκινάει απ’ το «κεφάλι», με την ανακήρυξη ενός καραγκιόζη σαν προέδρου. Εκεί ο isis άρχισε να αναγνωρίζεται (αλλά δεν πρόλαβε..) αφού πρώτα είχε εγκαθιδρύσει πραγματική εξουσία στο έδαφος. Εδώ ο Guaido δεν έχει καμία εδαφική έδραση, και προσπαθεί – με τα λεφτά και τις εγγυήσεις της Ουάσιγκτον, των συμμάχων και των ομοϊδεατών της – να εξαγοράσει τμήματα του στρατού (ενδεχομένως και των δικαστικών). Δηλαδή ψωνίζει απ’ την υπάρχουσα εξουσία. Εκεί ο άξονας μπορούσε να παριστάνει ότι παρακολουθεί από μακριά, ενισχύοντας με κάθε μέσο υπόγεια. Εδώ το ψοφιοκουναβιστάν έχει βγει στη σέντρα με το καλημέρα: έχει φτιάξει, μάλιστα, και πρόπλασμα της «μελλοντικής κυβέρνησης» στο Καράκας, από αμερικάνους βουλευτές και γερουσιαστές! Εκεί η Ουάσιγκτον παρίστανε ότι «πολεμάει την τρομοκρατία» όσο λιγότερο γινόταν. Εδώ προβάλλει ότι είναι έτοιμη να στείλει 5.000 πεζοναύτες, σαν πρώτη δόση, μπορεί και μεθαύριο (που λέει ο λόγος…)

Μερικοί, ειρωνικά ή όχι, μιλούν για τους «moderate rebels» που στα χαρτιά έχει σχεδιάσει η Ουάσιγκτον, αλλά ψάχνει τώρα να τους φτιάξει και με υλικό τρόπο στο Καράκας. Οι πρώτες μονάδες του free syrian army ήταν αληθινοί λιποτάκτες του συριακού στρατού, που είχαν όλους τους λόγους του κόσμου να πάρουν τα τουφέκια τους και να στραφούν εναντίον ενός καθεστώτος που βομβάρδιζε τις πόλεις τους. (Στη συνέχεια τους «σκούπισαν» διάφορες υπηρεσίες…) Εδώ οι τσατσορούφιανοι της Ουάσιγκτον μοιράζουν σαν τέτοιοι προκηρύξεις γεμάτες υποσχέσεις στους στρατώνες, μπας και λιποτακτήσουν κάποιοι φαντάροι και λοχίες, ώστε να δημιουργηθεί ο «free venezouela army». Και το κάνουν τόσο φόρα μόστρα ώστε δύο υποθέσεις μπορεί να κάνει κάποιος. Είτε ότι βρίσκονται σε απελπισία, είτε ότι είναι τόσο σίγουροι για την επιτυχία τους ώστε αδιαφορούν αν τους βλέπει το σύμπαν.

Για τους πληβείους της βενεζουέλα ισχύει εκείνο που έλεγαν επί δεκαετίες οι πληβείοι του μεξικό: τόσο κοντά στην αμερική, τόσο μακρυά απ’ τον θεό. Απ’ την στιγμή που αυτή η γωνιά του πλανήτη μπήκε επίσημα στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο (κι αυτό ήταν, το ξαναλέμε, επιλογή και του καθεστώτος Μαδούρο..) η μόνη ελπίδα σε ένα αναίμακτο Χ είναι οι ελιγμοί που θα κάνει το «μπλοκ του Καράκας». Στο οποίο περιλαμβάνονται οι γνωστοί «ύποπτοι» απ’ το μπλοκ της Αστάνα, φανεροί και κρυφοί (τι σύμπτωση!) αλλά και κάποια λατινοαμερικανικά κράτη.

Όμως, σε αντίθεση με το συριακό δευτερεύον πεδίο μάχης, αυτό εδώ είναι πολύ κοντά στην αμερική – και δεν υπάρχει θεός… Αν το ψοφιοκουναβιστάν κερδίσει τελικά, θα έχει κρατήσει την «πίσω αυλή» του. Αν, όμως, χάσει, θα έχει χάσει σχεδόν τα πάντα…

(φωτογραφία: Υπάρχει και μια κωμική διάσταση σ’ όλα αυτά. Το αγγλικό καθεστωτικό περιοδικό economist μπήκε κι αυτό στη «διεθνή λεγεώνα» του Guaido… Στα social media κάποιοι ήταν υπέρ, και κάποιοι κατά. Ένας απ’ τους κατά, ονόματι «Jay Gannon», έγραψε:

Βρισκόμαστε αμυνόμενοι απέναντι σ’ ένα παράνομο πραξικόπημα. Αναλαμβάνοντας τις ευθύνες μου δηλώνω εκδότης του Economist. Ποιοί είναι μαζί μου;

Όταν κάποιος του απάντησε ότι «ο Guaido αναγνωρίστηκε από δημοκρατίες», απάντησε: Ή θα δείξετε σεβασμό στο νέο εκδότη του Economist, ή θα εξαφανιστείτε χάρη στη βοήθεια των φίλων μας στη cia! Και κάποιος άλλος πρόσθεσε: οι ηπα θα πρέπει να επιβάλλουν κυρώσεις στον τωρινό εκδότη του Economist μέχρις ότου ο Jay Gannon αναγνωριστεί σαν ο μόνος εκδότης.

Σ’ αυτό το αστείο εκφράζεται διαγώνια ένα ιστορικό τέλος. Που, όπως έχει συμβεί κι άλλες φορές, συνειδητοποιείται ευρύτερα όταν είναι αργά πια…)

Είναι εύκολος ο δρόμος ως το Καράκας;

Τρίτη 29 Γενάρη. Στους όχι και τόσο παλιούς (μοντέρνους) καιρούς του πρωτοκοσμικού ιμπεριαλισμού, αν μια “μεγάλη δύναμη” δούλευε για την κατάρρευση κάποιου ενοχλητικού καθεστώτος, θα φώναζε (μέσω των δημαγωγών της) ξανά και ξανά “δημοκρατία”, “ελευθερία”, “δημοκρατία”, “ελευθερία”…

Οι μεταμοντέρνοι καιροί, δηλαδή η ωρίμανση του θεάματος (ειδικά στον πυρήνα του κυνισμού του) έχει απαλλάξει τα αφεντικά απ’ το να μονολογούν “ιδεώδη” ευρύτερης αξίας. Το ψοφιοκουναβιστάν όχι μόνο δεν κρύβει αλλά μάλλον επιδεικνύει ότι την καθεστωτική αλλαγή στη βενεζουέλα την θέλει για να βάλει χέρι στα πετρέλαια. Το είχε πει το ψόφιο κουνάβι αυτοπροσώπως στην προεκλογική εκστρατεία του. Και για να μην σκεπάσει τους πραγματικούς στόχους η αμνησία, το επαναλαμβάνουν χτες και προχτές οι σωματοφύλακες και οι παρατρεχάμενοι. Διότι (λένε) αυτός ο παλιο Μαδούρο (εντάξει, δεν λένε “παλιο”) υπογράψει συμβόλαια πώλησης πετρελαίου με εχθρούς μας. Με το Πεκίνο δηλαδή. Ή, με τα χθεσινά λόγια του σύμβουλου εθνικής ασφάλειας Bolton:

…Θα κάνει μεγάλη διαφορά για τις ηπα από οικονομική άποψη αν μπορούσαμε να πετύχουμε οι αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες να επενδύσουν και να ελέγξουν τις πετρελαϊκές δυνατότητες της βενεζουέλα… Ο Μαδούρο φέρνει στη βενεζουέλα κράτη με αντίθετα συμφέροντα απ’ τα δικά μας…

Η ωμότητα μπορεί να απαλλάξει τους ιστορικούς του μέλλοντος απ’ τον κόπο να σκάβουν για να βρουν τις αληθινές αιτίες των αποφάσεων και των επιλογών. Απ’ την άλλη μεριά, αν ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός μοιάζει τόσο “διαφανής” ως προς μερικές απ’ τις αιτίες του, γίνεται πιο “σκοτεινός” σε ότι αφορά τις τακτικές του. Αν η Ουάσιγκτον λέει “θέλω τα πετρέλαια της βενεζουέλας και θα κάνω ότι μπορώ για να τα πάρω”, οι αντίπαλοι της Ουάσιγκτον πως θα μεθοδεύσουν το “σιγά μην…”;

Η ωμότητα στη διακήρυξη κάποιων στόχων θα μπορούσε να συμπαρασύρει την σκέψη στην ιδέα ότι, τελικά, ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός είναι “απλός” στην εξέλιξή του. Αλλά όχι, δεν είναι…

Όχι. Μια παρακμή δρόμος είναι

Τρίτη 29 Γενάρη. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η ενιαία γραμμή αντιπαράθεσης (του 4ου παγκόσμιου) Μεσόγειος – Ειρηνικός μάκρυνε τόσο ώστε να περάσει τον Ατλαντικό και να φτάσει στην Καραϊβική… Το γεγονός ότι όχι μόνο η Μόσχα ή το Πεκίνο αλλά η Άγκυρα και η Τεχεράνη (του μπλοκ της Αστάνα…) έχουν λόγο για το τι συμβαίνει στο Καράκας κάνει, πράγματι, τον καπιταλιστικό πλανήτη να δείχνει όλο και μικρότερος.

Σε μια διαφορετική ανάγνωση, το γεγονός ότι ο εθνικός σύμβουλος αμερικανικής ασφάλειας εμφανίζεται επιδεικτικά να κάνει τράμπα το αφγανιστάν με τη βενεζουέλα, θα μεταφραζόταν σε ραγδαία υποχώρηση: αν η Ουάσιγκτον “ανταλλάσσει” την “άμυνά” της στα υψίπεδα του ινδοκούς με την “άμυνά” της μερικές εκατοντάδες μίλια νότια της Φλόριντα, αυτό σημαίνει ότι αναδιπλώνεται.

Ισχύει; Κατά την (περιθωριακή) άποψη μας όχι ακριβώς. Εκείνο που ισχύει είναι ότι στην όξυνση του 4ου παγκόσμιου πολέμου ανοίγουν διαρκώς νέα “επιμέρους” μέτωπα. Η γραμμή Μεσόγειος – Ειρηνικός είναι ένα μακρύ μέτωπο, όπου αθροίζονται τουλάχιστον τρία επιμέρους (η μέση Ανατολή plus ιράν, η κεντρική Ασία, η κορεατική χερσόνησος plus νότια θάλασσα της κίνας). Η υποσαχάρια Αφρική είναι μια ακόμα αλυσίδα επιμέρους μετώπων. Η Αρκτική είναι οπωσδήποτε ένα σύνθετο πεδίο μάχης. Και, πια, προστίθεται και το βόρειο μέρος της λατινικής αμερικής.

Παράδοξο ή όχι η μπολτόνια συσχέτιση του αφγανιστάν με την βενεζουέλα δεν πρέπει να διαβαστεί κυριολεκτικά. Είναι, μάλλον, η αντεστραμμένη προβολή της (αμερικανικής) αναγνώρισης του πολλαπλασιασμού των μετώπων· σε συνδυασμό με την ψοφιοκουναβική (ψευτό)υπόσχεση της μείωσης της εξαγωγής στρατιωτικής δράσης στον πλανήτη. Ένα είδος δήλωσης «μην ανησυχείτε, δεν θα αυξήσουμε κι άλλο τα έξοδα του υπ.αμ. – απλά θα φέρουμε κοντύτερα στον στρατό μας»…. (Καλά…)

Θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν γκάφα, αφού κάτι που αφορά το εσωτερικό (εκλογικό) κοινό των ηπα προβάλλεται επί τούτου σαν διεθνούς ενδιαφέροντος. Γιατί θα ήταν εύκολο να ρωτήσει κανείς, μετά, τον ψυχοπαθή σύμβουλο: καλά, όταν φύγετε απ’ το αφγανιστάν, τι περιμένετε ότι θα κάνουν οι «αναθεωρητές» Μόσχα και Πεκίνο; Τι περιμένετε ότι θα κάνει η Ισλαμαμπάντ, η Τεχεράνη, η Άγκυρα;

Τι θα απαντούσε; Δεν ξέρουμε. Δεν τον έχει ρωτήσει ακόμα κάποιος…

Το μπλοκ του Καράκας;

Κυριακή 27 Γενάρη. Με τόσα εγκλήματα (για να το πούμε όσο πιο κομψά γίνεται) του καθεστώτος Μαδούρο όταν τα προβλήματα που έπρεπε να λύσει ήταν εσωτερικά (τα εξηγήσαμε πρόσφατα), θεωρούμε ότι αυτό το προσωπικό εξουσίας είναι αδύνατο να αντιμετωπίσει τον πολύ πιο ζόρικο αντίπαλο που λέγεται αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Ο οποίος, χωρίς να έχει ιδιαίτερη ευφυία, διαθέτει ενσωματωμένη διεθνή εμπειρία, πόρους (χρήμα) και όπλα. Συνεπώς ο Μαδούρο είναι υποχρεωμένος (και σίγουρα δεν έχει αντιρρήσεις!) να καταφύγει στις συμβουλές εξίσου έμπειρων με τον εχθρό του “μεγάλων δυνάμεων”. Στις συμβουλές, δηλαδή, κυρίως της Μόσχας και του Πεκίνου. Το συριακό παράδειγμα, άλλωστε, δεν το μελέτησαν μόνο τα επιτελεία του Pompeo και του Bolton! Και υπάρχει επείγων λόγος τέτοιων συμβουλών: αν ακόμα και ένα μικρό τμήμα των καραβανάδων, έστω χαμηλόβαθμων, περάσει με την μεριά του Guaido (πράγμα που δεν αποκλείεται να έχει ήδη ξεκινήσει) η συνέχεια είναι γνωστός μονόδρομος.

Όμως η βενεζουέλα έχει φάτσα την Καραϊβική – όχι τη Μεσόγειο. Και η Αβάνα δεν είναι, ούτε μπορεί να γίνει «η Άγκυρα της Καραϊβικής». Προφανώς μια συμμαχία («μπλοκ του Καράκας» θα την λέμε από εδώ και στο εξής) υπάρχει ήδη· άλλο, όμως, τα χαρτιά και άλλο το έδαφος. Αν, για παράδειγμα, η γεωγραφία και η ιστορία / πολιτική δίνει credit στο μπλοκ του Βλαδιβοστόκ σ’ ότι αφορά την κορεατική χερσόνησο, ή στο μπλοκ του Ινδοκούς σε ότι αφορά το αφγανιστάν, η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της έχουν τα ανάλογα (γεωγραφικά και ιστορικά / πολιτικά) δικά τους πλεονεκτήματα σε ότι αφορά τη λατινική αμερική.

Ο κόσμος εκεί (όπως παντού) δεν χρωστάει τίποτα. Αλλά είναι η διαρκής επέκταση των πεδίων μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου που αλέθει τα πάντα!

Και δεν έχουμε anti-imp εργατικά συμβούλια παντού όπου πρέπει – κι ακόμα πιο πέρα…

Πέξε και γέλα, εδώ είναι βαλκάνια…

Κυριακή 27 Γενάρη. Οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στη σερβία γίνονται κάθε Σάββατο – καμμία συνεννόηση με τα γαλλικά «κίτρινα γιλέκα»! Αλλά και τίποτα ύποπτο: τα Σάββατο πολύς κόσμος δεν δουλεύει. Οι διαδηλωτές, σε διάφορες πόλεις, φωνάζουν υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης, του πλουραλισμού των media, και της ακεραιότητας του δικαστικού συστήματος – και ζητούν την παραίτηση του σέρβου προέδρου Vucic, της πρωθ. Ana Brnabic, και της κυβέρνησής τους. Έχουν συμπληρώσει κάτι περισσότερο από 2 μηνες (ξεκίνησαν στις 23 Νοέμβρη), χωρίς αξιοσημείωτες εντάσεις. Θα έλεγε κανείς ότι είναι μια ρουτίνα υπέρ μιας πιο δυτικού τύπου δημοκρατίας (όπως μπορεί να φαντάζεται κάποιος βαλκάνιος τον «δυτικό τύπο δημοκρατίας»…) – αλλά έτσι θα κινδύνευε να χάσει απ’ τον ορίζοντά του μια κάποια τάση.

Δεν έχουμε στοιχεία να αμφισβητήσουμε τις βαθιά πολιτικά προσοδικές δομές του σερβικού καθεστώτος – το αντίθετο! Απ’ την άλλη μεριά υπάρχει αυτό το ριψοκίνδυνο (για ένα καθεστώς που διαθέτει, σαν προσόν, μόνο την γεωγραφική του θέση) «παιχνίδι» του πατάω σε δύο βάρκες: με το ένα πόδι στην ευρώπη και στην Ουάσιγκτον, με το άλλο στην Μόσχα. Πιο λιανά: Η κυβέρνηση του Vucic δεν θέλει (έτσι λέει) ένταξη στο νατο· θέλει μια συνεργασία μαζί του μόνο ως το σημείο να εκσυγχρονίσει τον στρατό της. Έχοντας ανοικτά «εθνικά ζητήματα» στη βοσνία και στο κόσοβο, αυτός ο γεωπολιτικός ερμαφροδιτισμός θα μπορούσε να είναι είτε «εθνική σοφία» (καλά στηριγμένη στο ανάλογο πολιτικό προσωπικό), είτε ο συνηθισμένος καιροσκοπισμός του «βλέπουμε και κάνουμε». Δεν ξέρουμε τι απ’ τα δύο – και μάλλον κανείς δεν ξέρει. Αυτά τα δείχνει η νεκροψία…

Οι αντικυβερνητικοί διαδηλωτές δεν παίρνουν θέση υπέρ του νατο (και πολύ καλά κάνουν) – αλλά στην αναμπουμπούλα και ο λύκος χαίρεται. Ή μπορεί να χαρεί – αν χρειαστεί.

Κατά την γνώμη μας δεν είναι πια καθόλου η εποχή του «αυθορμητισμού» και του «δίκιου» του. Κάποτε ίσως ήταν – όχι πια. Ή υπάρχει συγκροτημένη πολιτική οργάνωση (συμβουλιακή; ναι – θα ήταν εξαιρετικό, παρά τις δυσκολίες) που διαμορφώνει τους όρους της δράσης και είναι υπόλογη γι’ αυτούς τους όρους και την συνακόλουθη δράση· ή τον «αυθορμητισμό» τον τρώει για πρωϊνό του ο κάθε «αόρατος» καλά οργανωμένος επιτήδειος μηχανισμός, «αγνώστων λοιπών στοιχείων»…

Oh yes! Το κεφάλαιο εκτός απ’ το «Κεφάλαιο» μελέτησε και άλλα!…

(Όποιος εξακολουθεί να πιστεύει στην πολιτική ευθυκρισία του “αυθόρμητου των μαζών” πιστεύει και στον μπάτμαν!)

Πάνω στο στρωμένο χαλί

Παρασκευή 25 Γενάρη. Όταν η Ουάσιγκτον, υπό το ψόφιο κουνάβι, άρχισε να επιβάλει διάφορες “κυρώσεις” σε βάρος του καθεστώτος του Καράκας, ο καπιταλισμός στη βενεζουέλα, η κοινωνική κατάσταση (ειδικά των πληβείων) και η αποτελεσματική ηγεμονία αυτού του κράματος σοσιαλδημοκρατίας και πατερναλισμού που ονομάστηκε “τσαβισμός” ήταν ήδη σε σοβαρή κρίση. Και σίγουρα δεν είχε σχέση με την κατάσταση μια δεκαετία πριν. Ο Μαδούρο και τα επιτελεία του αποδείχθηκαν ανίκανοι να αντιμετωπίσουν γενναία τις αιτίες· κατέφυγαν σε αποτυχημένες νομισματικές ταχυδακτυλουργίες, θεωρώντας ότι η διαχείριση των συμπτωμάτων της δομικής κρίσης (η υποτίμηση του νομίσματος) θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα. Επιπλέον, αισθανόμενοι τον απ’ έξω κίνδυνο, κατέφυγαν σε “εξοπλιστικά προγράμματα”, αγορά όπλων κυρίως απ’ την ρωσία… Παρότι τόσο η Μόσχα όσο και το Πεκίνο είχαν κάνει διάφορα δάνεια προς το Καράκας (το Πεκίνο έναντι πετρελαίου), η γεωγραφική θέση της βενεζουέλας ήταν που ενδιέφερε – στον εντεινόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο.

Το γεγονός ότι στα μέσα Δεκέμβρη του 2018 προσγειώθηκαν στο αεροδρόμιο του Καράκας δύο ρωσικά “στρατηγικά βομβαρδιστικά” tu-160, (και ένα πολιτικό ρωσικό αεροπλάνο με καμμιά 100αριά ρώσους αξιωματικούς), καθώς και οι φήμες για την δημιουργία ρωσικής στρατιωτικής βάσης στο έδαφος της βενεζουέλας, μπορεί να έδωσε στο καθεστώς Μαδούρο μια κάποια “ασφάλεια”. Απ’ την άλλη μεριά (είναι λογικό ότι) επιτάχυνε τις κινήσεις της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της…

Προφανώς δεν διευκόλυνε την άσχημη κατάσταση (του καπιταλισμού στη βενεζουέλα) το γεγονός ότι και η Τεχεράνη ανακοίνωσε την πρόθεσή της να στείλει επίσκεψη εκεί κάποιο καταδρομικό της…

Το καθεστώς Μαδούρο, έχοντας απ’ τη μια μεριά μια εσωτερική κρίση (πρώτα και κύρια κοινωνική/οικονομική) που δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να αντιμετωπίσει, και απ’ την άλλη τις απειλές του ψοφιοκουναβιστάν και των συμμάχων του, φαίνεται ότι αποφάσισε να εντάξει ανοικτά το κράτος στο ευρασιατικό μπλοκ – μέσα στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Είναι μια επιλογή σωτηρίας; Ή μια επιλογή αυτοκτονίας;

Αυτό το καθεστώς εξακολουθεί να έχει μαζική πληβειακή υποστηρίξη, αλλά έχει χάσει ένα όχι ασήμαντο μέρος της σε σχέση μ’ αυτήν που είχε ο Τσάβες στις καλές εποχές: γιατι όταν πεθαίνεις από πείνα… Τελικά, όποια κι αν αποδειχθεί η απάντηση στην ερώτηση “σωτηρία ή αυτοκτονία μέσω της φυγής προς τον 4ο παγκόσμιο;”, θα την πληρώσουν αυτοί ακριβώς οι πληβείοι της βενεζουέλας…

(φωτογραφία: Συγκέντρωση μαδουρίστας χτες).

Δυστυχώς τα χειρότερα

Πέμπτη 24 Γενάρη. Σ’ ένα ακόμα βήμα – με – αρβύλες στην όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, εν προκειμένω στη λατινική Αμερική, χτες ο Juan Guaido (επικεφαλής της αντικυβερνητικής πλειοψηφίας στη βουλή της βενεζουέλας) «ορκίστηκε πρόεδρος της χώρας», μπροστά σε μια ογκώδη συγκέντρωση οπαδών του. Τους οποίους κάλεσε σε «μάχη».

Ο Maduro παραμένει μεν πρόεδρος κι αυτός – αλλά δεν αναγνωρίζεται απ’ την Ουάσιγκτον (όπως και απ’ τον «οργανισμό αμερικανικών κρατών»…) Εννοείται πως, σαν έτοιμο και ενημερωμένο απο καιρό (!!!), το ψοφιοκουναβιστάν αναγνώρισε ήδη τον Guaido…  Ακολούθησαν, σαν πολυβόλο και χωρίς δεύτερη σκέψη, η αναγνώριση του καναδά, της βραζιλίας, της παραγουάης, της κολομβίας, της αργεντινής, του περού, του εκουαδόρ, της κόστα ρίκα και της χιλής. Αλλά και του Donald Tusk, ως προέδρου του ευρωπαϊκού συμβουλίου· και της Federica Mogherini, ως “επιτρόπου εξωτερικών” της ε.ε….

Μετά απ’ τα λάθη και τις αποτυχίες του ο Maduro βρίσκεται τώρα μπροστά στο χειρότερο: το σοβαρό ενδεχόμενο ενός κανονικού εμφυλίου. Στην απέναντι μεριά του θα βρίσκονται τα περισσότερα κράτη της αμερικανικής ηπείρου.

Ακόμα κι αν ελέγχει τον στρατό (ή το μεγαλύτερο μέρος του), αυτή τη φορά η εσωτερική καταστολή δεν θα αποδόσει. Στον σχεδιασμό περιλαμβάνεται η εισβολή (στη βενεζουέλα) στρατού απ’ την κολομβία (με αμερικανική υποστήριξη, ασφαλώς!!! – ίσως και άλλων λατινοαμερικανικών καθεστώτων) με σκοπό την «αποκατάσταση της δημοκρατίας»…

Πριν 12 μέρες, το Σάββατο 12 Γενάρη, γράφαμε μεταξύ άλλων: … Η λατινική αμερική εξελίσσεται πολύ γρήγορα σε ένα ακόμα πεδίο αναμετρήσεων του 4ου παγκόσμιου πολέμου, καθώς δεν είναι «εκτός» ούτε η Μόσχα ούτε το Πεκίνο….

Μια μέρα μετά, την Κυριακή 13 Γενάρη, σημειώναμε:…Υπάρχει, όμως, και άλλη πιθανή εξήγηση για την «χρησιμότητα» ενός τέτοιου τείχους. Έχει σχέση με το τι ετοιμάζει το αμερικανικό βαθύ κράτος (ή κάποια φραξιά του…) για την λατινική αμερική. Υπάρχει η άποψη πως ετοιμάζει έναν πόλεμο «φιλικών» κρατών εναντίον της βενεζουέλας. Ακόμα κι έτσι να μην είναι ωστόσο, η κοινωνική / οικονομική καταστροφή που έχουν προκαλέσει ή/και θα προκαλέσουν αφενός αποτυχημένοι «σοσιαλισμοί» τύπου Maduro και αφετέρου μισοκαλυμένες χούντες τύπου Bolsonaro θα ξεσπιτώσουν πολλές χιλιάδες πληβείων. Που θα αναζητήσουν καταφύγιο (που αλλού;) και μια κάπως καλύτερη «τύχη» στις ηπα.

Επιβεβαιωθήκαμε (που να μην!). Θα το επαναλάβουμε λοιπόν: τα τραγικά λάθη και οι παραλείψεις του Maduro και του καθεστώτος του έγιναν το λάδι στα γρανάζια της «μεσανατολικοποίησης» της λατινικής Αμερικής. (Είναι και η κούβα στο λογαριασμό…) Προς όφελος… πεντακάθαρα ποιών… Προηγήθηκε η εκλογή του φασίστα Bolsonaro στη βραζιλία: τα βαριά βήματα εκείνου που ερχόταν ακούγονταν όλο και πιο δυνατά…

Απ’ την αδύναμη εργατική μας θέση δεν θα εξισώσουμε τις ευθύνες· ούτε θα τις αγνοήσουμε όμως.

Δυστυχώς τα χειρότερα έρχονται και σ’ αυτήν την περιοχή του πλανήτη…

(φωτογραφία πάνω: ο Guaido.

μέση: Ο Maduro χτες, μετά την αυτοανακήρυξη του Guaido σε «πρόεδρο», στο μπαλκόνι του Miraflores Palace. “Δεν θα πάω πουθενά” διακήρυξε…

τρεις κάτω φωτογραφίες: Οι οδομαχίες στο Caracas είναι χθεσινές. Κι άλλες φορές το καθεστώς Maduro βρέθηκε μπροστά σε τέτοιες εξεγέρσεις· και τις αντιμετώπισε δια της βίας. Αυτή τη φορά, όμως, τα πράγματα μας φαίνονται διαφορετικά. Η «δυαρχία» στη βελεζουέλα είναι υπερ-διεθνοποιημένο προϊόν· και οι κοντινότεροι ισχυροί φίλοι του Maduro – τουρκία, ρωσία, κίνα – είναι πολύ μακρυά για να τον βοηθήσουν άμεσα… )

Μεσαίου – αλλά διαλυτικού – βεληνεκούς

Δευτέρα 21 Γενάρη. Δεν είναι μόνο η πιο πάνω επίθεση της Ουάσιγκτον στο project europe. Υπάρχει και μία χειρότερη – η διάλυση της συνθήκης για τους μεσαίου βεληνεκούς πυραύλους, γνωστή σαν INF. Το ψοφιοκουναβιστάν έχει δώσει «διορία» στη Μόσχα ως τις 2 Φλεβάρη, να σταματήσει όλα τα σχετικά της προγράμματα, αλλιώς… Αλλιώς θα φέρει τους δικούς του πυραύλους σε ευρωπαϊκό έδαφος. Κι αυτή τη φορά δεν θα επιχειρήσει να τους εγκαταστήσει στο (δυτικό)γερμανικό έδαφος, όπως την δεκαετία του ’80. Θα τους πάει στο πολωνικό, και σ’ άλλους (αν βρεθούν) πρόθυμους. Πού θα αρχίσουν να σημαδεύουν, σαν αντίποινα, οι ρωσικοί πύραυλοι; Όχι την φίλη γερμανία… Οπωσδήποτε όμως τους «πρόθυμους». Συνεπώς το project europe θα ζοριστεί σε βαθμό φυγοκέντρισης…

Το γεγονός ότι ακόμα και στην παρακμή του ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός βρίσκει πρόθυμους συμμάχους στην ευρώπη, απ’ το ελλαδιστάν ως την πολωνία και τα βαλτικά κράτη, δείχνει πολλά γι’ αυτούς ακριβώς τους συμμάχους. Επιπλέον δείχνει το γιατί το να εννοείται σήμερα το νατο σαν εκείνο που ήταν στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου είναι από πολιτική μυωπία έως ανοησία: ουσιαστικά πρόκειται για μια συμμαχία υπό διάλυση, και σίγουρα δεν έχει σχέση με τους πραγματικούς συσχετισμούς του εξελισσόμενου 4ου παγκόσμιου. Η Ουάσιγκτον ξαναφτιάχνει τις στρατιωτικές συμμαχίες της (ή αυτό προσπαθεί να κάνει) – δεν κάθεται πάνω σ’ εκείνες που είχε πριν από 40 χρόνια.

Για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό το νατο είναι μόνο το κέλυφος της συστράτευσής του με τον αμερικανικό. Μπορεί κανείς να «κτυπάει» το καύκαλο· αλλά ο βασικός πυρήνας των στοχεύσεων και των συμμαχιών μένει μέσα προστατευμένος και ανενόχλητος…

Κάπως έτσι τόσο η ελληνική στρατιωτική συμμαχία με την αιγυπτιακή χούντα όσο και με το ρατσιστικό, απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς έχουν περάσει απαρατήρητες…

Είναι “εκτός νατο”, άρα επιτρέπονται… E;

Η σαπουνάδα των ημερών (3)

Τρίτη 15 Γενάρη. Η άλλη γελοιότητα, για το συγκεκριμένο θέμα, είναι η φαγούρα της Μόσχας – και η πιο πρόσφατη ανακοίνωση του ρωσικού υπ.εξ.

Ως γνωστόν η Μόσχα αναγνωρίζει εδώ και πολλά χρόνια όχι μια “π.γ.δ.μ.” αλλά την “δημοκρατία της μακεδονίας”. Δεν έχει πρόβλημα με το “όνομα” (και γιατί θα έπρεπε;) – αλλά με την ένταξη στο νατο. Ωστόσο ξέρει πολύ καλά ότι αυτή θα μπορούσε να έχει γίνει εδώ και πολλά χρόνια – και μάλιστα χωρίς να μπορεί να καταγγείλει “την παράβαση της μακεδονικής νομοθεσίας”, και χωρίς να έχει περιθώριο να σχολιάσει την “εκρηκτική κατάσταση στην ελλάδα”! Πιστεύει άραγε στα σοβαρά το ρωσικό καθεστώς ότι η Αθήνα, σαφώς τοποθετημένη στο πλευρό της Ουάσιγκτον και του άξονα, εν έτει 2018, θα “πετάξει τους αμερικάνους” απ’το μακεδονικό κράτος ή οπουδήποτε αλλού; Αν το πιστεύει, γιατί δεν ζητάει απ’ την Αθήνα ρωσική αεροναυτική βάση κάπου στη νότια Κρήτη;

Μαύρη κοροϊδία! Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός ασχολείται με το θέμα επειδή οξύνεται ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός· που σημαίνει “δεν αφήνουμε ούτε κουβέντα να πέσει κάτω”! Για προπανδιστικούς λόγους. Παριστάνει τον σκληρό υποστηρικτή των “δημοκρατικών διαδικασιών” ίσα ίσα για να κτυπήσει φιλικά στην πλάτη τις (υπαρκτές) επιρροές του στα δυτικά βαλκάνια: αν είστε αντιαμερικάνοι εθνο/φασίστες μας κάνετε, και μπορείτε να ανεμίσετε την σημαία της δημοκρατίας για τους σκοπούς σας… (Άλλη σκασίλα απ’ την δημοκρατία δεν έχουν στη Μόσχα…)

Σαπουνάδα…