Tag: ρωσία

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ

Τρίτη 23 Απρίλη. Χωρίς τις φανφάρες των συναντήσεών του με το ψόφιο κουνάβι, ο βορειοκορεάτης Kim θα συναντηθεί την ερχόμενη Παρασκευή με τον Putin, στο Βλαδιβοστόκ. Είναι η πρώτη τέτοια συνάντηση των δυο – ίσως η ιστορία την κρίνει σαν ένα «ραντεβού της νεμέσεως» – απέναντι στο ψοφιοκουναβιστάν. Επειδή, ως τώρα, δεν έλειψαν οι μακριά απ’ τα φώτα συναντήσεις αξιωματούχων απ’ τα δύο καθεστώτα, είτε στη Μόσχα είτε στην Πγιονγκγιάνγκ.

Συνεπώς η «συνάντηση κορυφής» έχει (εκτιμάμε) έχει επιφανειακά συμβολικό χαρακτήρα· αλλά στην πράξη δεν μπορεί παρά να σχετίζεται με μια ορισμένη κλιμάκωση των σχέσεων που ήδη υπάρχουν. Τα χερσαία σύνορα της βόρειας κορέας με την ρωσία (17 χιλιόμετρα) και την κίνα (1420 χιλιόμετρα) είναι αυτά που δεν ελέγχουν η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί τους. Με δεδομένο ότι η Μόσχα (όπως και το Πεκίνο) θεωρούν τις αμερικανικές τιμωρίες κατά του βορειοκορεατικού καθεστώτος από «υπερβολικές» ως «παράνομες», υπάρχουν κοινά συμφέροντα για την παραβίασή τους. Εκκρεμεί ένας ρωσικός αγωγός φυσικού αερίου προς την Πγιονγκγιάνγκ, η σταθερή μονιμοποίηση των σιδηροδρομικών δρομολογίων μεταξύ τους, και η οργανωμένη μετανάστευση βορειοκορεάτικης εργασίας προς την βιομηχανική περιοχή του Βλαδιβοστόκ. Αυτά είναι λίγο πολύ τα φανερά. Οπωσδήποτε θα υπάρχουν και άλλα.

Είναι λογικό (αλλά πρέπει να δούμε, αν δούμε, τις μορφές που θα πάρει) ότι η Μόσχα και το Πεκίνο θα πρέπει να εξασφαλίσουν τον βασικό στόχο του Kim, την καπιταλιστική ανάπτυξη του καθεστώτος του· αυτόν που προσπαθεί να «πνίξει» το ψοφιοκουναβιστάν με τις “κυρώσεις”… Απ’ τη μεριά του νότου ωστόσο, αν ο Moon θέλει να πείσει (κατ’ αρχήν το εσωτερικό κοινό του) ότι μπορεί όντως να μεθοδεύσει την ενδο-κορεατική συνεννόηση ακόμα και χωρίς την άδεια της Ουάσιγκτον, θα πρέπει να κάνει κάποια δικά του, ειδικά βήματα.

Αυτός είναι διαφορετικός λογαριασμός.

Χάχανα στο Κίεβο

Δευτέρα 22 Απρίλη. Αν ο μέσος κοκκινόσβερκος αμερικάνος ψηφοφόρος δικαιούται να εκλέξει σαν πρόεδρό του μια τηλεπερσόνα (που έγινε διάσημη με το show «the apprentice») γιατί οι πελαγωμένοι ουκρανοί να μην εκλέξουν πρόεδρο τον επικεφαλής του συνδυασμού «υπηρέτης του λαού» Volodymyr Zelensky; Ο.Κ.: ο Zelensky είναι κωμικός, και το όνομα του συνδυασμού του ήταν το ίδιο ακριβώς με το όνομα του σήριαλ στο οποίο πρωταγωνιστούσε. Υπόθεση του τηλεοπτικού «ο υπηρέτης του λαού»; Ένας δάσκαλος τυχαία γίνεται πρόεδρος του κράτους, και προσπαθεί να ασκήσει την εξουσία του εις όφελος του λαού… (Στην πραγματικότητα ο εκλεκτός του λαού Zelensky είναι μαριονέτα ενός τουλάχιστον απ’ τους περιβόητους «ολιγάρχες», του Kolomoisky).

Οι ουκρανοί ψηφοφόροι είναι βαθιά πρωτοκοσμικοί, όπως άλλωστε και οι αμερικάνοι. Και οι μεν και οι δε είναι παντελώς ανίδεοι για το τι είναι η πραγματική εξουσία, η φαινομενική εξουσία, οι δομές εξουσίας, τα συμφέροντα εξουσίας, ο καπιταλισμός κι όλα τα υπόλοιπα πολύπλοκα και κουραστικά. Τι θέλουν οι άνθρωποι (αν τους πούμε «ανθρωπάκοι» θα τους μειώσουμε;) κι εκεί, κι εδώ, κι αλλού; Ένα Ζορρό. Έναν V for Vendetta. Θέλουν κάποιον «καθαρό» για να «καθαρίσει», ακόμα κι αν η «καθαρότητα» του ήρωά τους βρωμάει. Θέλουν, απλά, να τον πιστέψουν. Για τώρα. Ίσως και να αγκιστρωθούν πάνω στο «ηθικό πλεονέκτημά» του – ακόμα κι όταν το χάσει (αν το είχε ποτέ…).

Ναι, είναι μια εποχή παρακμής. Όχι στις πολιτικές βιτρίνες. Κυρίως στις μάζες. Όταν οι μικροαστοί καταφέρνουν να κάνουν την παρακμή τους εξουσία, αυτό είναι η ιστορική επιβεβαίωση ότι δεν έχουν την εργατική απειλή πάνω απ’ τα κεφάλια τους.

Τα επόμενα, δυστυχώς, είναι δυσάρεστα. Τα αναλαμβάνουν, με επαγγελματισμό, οι «σύμβουλοι» (της όποιας πολιτικής βιτρίνας…)

Λιβύη

Κυριακή 21 Απρίλη. Οποία τιμή! Κοτζάμ ψόφιο κουνάβι επικοινώνησε τηλεφωνικά πριν λίγες ημέρες με ποιον; Αυτόν τον τρομοκράτη, τον στρατηγό Khalifa Haftar της λιβύης, που βρίσκεται στα περίχωρα της Τρίπολης (αν και προς το παρόν δυσκολεύεται να την καταλάβει…). Μα δεν είναι ο Haftar asset του Παρισιού, και της Μόσχας (και του Καΐρου, και του Ντουμπάι), ε; Πως είναι δυνατόν κοτζάμ αμερικάνος πρόεδρος να τηλεφωνεί σ’ έναν τύπο που δεν είναι τίποτα επίσημα, δεν λέγεται καν Guaido, και τα έχει βρει με τους εχθρούς (προκειμένου για την Μόσχα);

Είναι και παραείναι! Το ψόφιο κουνάβι (και οι σωματοφύλακες πίσω και γύρω του) προσπαθούν να κάνουν παιχνίδι διεθνούς ηγεμονίας με βαρέλια πετρελαίου. Αν ο Haftar μπορεί να εγγυηθεί την ομαλή ροή του λιβυκού oil στη διεθνή αγορά, ίσως και μια κάποια αύξησή της, τότε η Ουάσιγκτον μπορεί να ελπίζει ότι θα επιβάλει ακόμα περισσότερες τιμωρίες («κυρώσεις») στις εξαγωγές της Τεχεράνης και του Καράκας. Χωρίς να ανέβουν οι τιμές του πετρελαίου – κάτι που καθόλου δεν θέλει.

Φαίνεται παρακμιακή σαν εξωτερική πολιτική – και είναι. Το Καράκας και η Τεχεράνη παρακάμπτουν τις «τιμωρίες» τους, μέσω Μόσχας και Πεκίνου. Στα αδιέξοδά του το ψοφιοκουναβιστάν, μην μπορώντας πια να συγκρατήσει συμμάχους και να εμποδίσει εχθρούς μέσω «κυρώσεων», φτάνει στο σημείο να ευλογεί έναν τύπο (τον Haftar) που αύριο θα δώσει «διευκολύνσεις» στον ρωσικό στρατό.

Ουαί τοις ηττημένοις!

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ – και περισσότερα

Σάββατο 20 Απρίλη. Τις επόμενες ημέρες (η ακριβής ημερομηνία δεν λέγεται, για λόγους ασφαλείας…) ο Kim της Πγιονγκγιάνγκ θα συναντήσει τον Putin της Μόσχας – επισκεπτόμενος «κάπου» την ρωσία. (Ίσως το Βλαδιβοστόκ). Ουάου! Είναι η πρώτη τέτοια συνάντηση – και η διεθνής συγκυρία θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει «αναγκαία». Αν όχι για την ουσία, σίγουρα για τις εντυπώσεις.

Η ρωσία έχει σύνορα με την βόρεια κορέα. Χερσαία σύνορα που δεν ελέγχονται απ’ την Ουάσιγκτον είναι (ή μπορεί να γίνουν) πολύτιμα. Όχι, δεν εννοούμε ότι η Μόσχα θα σπάσει τις κυρώσεις κατά της Πγιονγκγιάνγκ – το κάνει ήδη.

Νοτιότερα ίσως μπαίνει σε κίνηση μια διαδικασία με ιστορικό βάθος και τωρινό πολιτικό βάρος. Εκατόν τρεις (103) βιετναμέζοι, επιζώντες του πολέμου στο βιετνάμ ή/και μέλη των οικογενειών τους, απ’ τους 9000 που σφάχτηκαν απ’ τον νοτιοκορεατικό στρατό (σύμμαχο, τότε, του αμερικανικού) σε 17 (βορειο)βιετναμέζικα χωριά, ζητούν απ’ την κυβέρνηση του Moon να αναγνωρίσει την σφαγή, να ερευνήσει για τους υπεύθυνους, μια επίσημη συγγνώμη και αποζημιώσεις.

Υπάρχει ήδη νοτιοκορεατικό κίνημα υπέρ τους· και δεν αποκλείεται ο Moon να ανταποκριθεί σε κάποιοα βαθμό (ειδικά όταν η Σεούλ μαζί με την Πγιονγκγιάνγκ έχουν ανάλογες δίκαιες αξιώσεις σε βάρος του Τόκιο για την κατοχή της κορεατικής χερσονήσου). Το ενδιαφέρον (το δικό μας οπωσδήποτε) βρίσκεται όμως πιο πέρα: στη σχέση του τωρινού βιετναμέζικου καθεστώτος με την Ουάσιγκτον και στις εύλογες μνήμες (και όχι μόνο) των αμερικανικών σφαγών εκεί, απ’ το 1962 ως το 1975. Η απαίτηση απέναντι στη Σεούλ θα πρέπει να είναι ο προπομπός των απαιτήσεων απέναντι στην Ουάσιγκτον – κι αυτές οι τελευταίες, αν ποτέ διατυπωθούν, θα είναι τέτοιου μεγέθους ώστε δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τις συνέπειές τους…

Το καθεστώς της νότιας κορέας ήταν δικτατορικό συνεχώς ως το 1987 – «προϊόν», αν μπορεί κανείς το πει έτσι, του διαρκούς 3ου παγκόσμιου πολέμου στην ανατολική ασία, και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Η διαίρεση της κορεατικής χερσονήσου είναι το έσχατο απομεινάρι εκείνης της εποχής· το οποίο η Ουάσιγκτον θέλει να κρατήσει με νύχια και δόντια.

Οι απαιτήσεις των 103 βιετναμέζων σημαίνει πολύ περισσότερα από μια υπόθεση «εθνικής δικαίωσης» όπως, ίσως, νομίζουν όσοι σκέφτονται ελληνικά. Είναι ανάκληση όλης της ιστορίας μιας μεγάλης έκτασης της ανατολικής ασίας κάτω απ’ τις προσταγές, της αρβύλες και τις βόμβες της Ουάσιγκτον και των τότε συμμάχων της (σαν διάδοχης αποικιοκρατικής δύναμης μετά την γαλλία, την αγγλία, την ολλανδία…)

Το τι μπορεί να πυροδοτήσει μια τέτοια ανάκληση της ανατολικοασιατικής συλλογικής μνήμης σε μια ιστορική περίοδο όπου η Ουάσιγκτον προσπαθεί να κρατήσει την επιρροή της εκεί απειλώντας νέους πολέμους, θα φανεί. Σιγά σιγά ή και πιο γρήγορα.

Εβραίοι ενάντια στον εθνικισμό

Παρασκευή 19 Απρίλη. Η κρατική δημαγωγία και τα τσιράκια της προσπαθούν να επιβάλλουν την απαγόρευση: καμμία κριτική στον ρατσισμό του ισραηλινού κράτους, καμμία υποστηρίξη της παλαιστινιακής αντίστασης, είναι «αντισημιτισμός».

Τους ξεβρακώνει και η Ιστορία! Σήμερα το βράδυ στις 7.30 (αυστηρά), στο ΕΜΠ, καθώς εξελίσσεται το project Παρασκευές για την Παλαιστίνη / ενάντια στον ελληνικό ιμπεριαλισμό, το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία παρουσιάζει την ιστορία δύο εβραϊκών αντι-εθνικιστικών οργανώσεων. Της Bund, της μεγάλης σοσιαλιστικής οργάνωσης των εβραίων εργατών της ανατολικής Ευρώπης στις πρώτες δεκαετίες του του 20ου αιώνα. Και της Matzpen, της δυναμικής ισραηλινής / αραβικής οργάνωσης της επαναστατικής αριστεράς στη δεκαετία του ’60….

Η γνώση είναι δύναμη!

Ω, ο ελληνικός ιμπεριαλισμός!

Παρασκευή 12 Απρίλη. Παρότι το ψοφιοκουναβιστάν ενδιαφέρεται για την ενεργειακή εξάρτηση των ευρωπαϊκών καπιταλισμών από πηγές είτε δικές του είτε των στενών συμμάχων του, η λίστα των 8 σημείων δεν παραπέμπει σ’ αυτό που θα ήθελαν τα νο 1 ελληνικά αφεντικά (οι πετρελαιάδες και γκαζάδες εφοπλιστές) και για το οποίο χοροπηδάει κάθε ντόπιος πολιτικός τενεκές, με πρώτον και καλύτερο τον εξοχότατο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιο πρωθυπουργό. Αν είχε 6 σημεία που να λένε «κυπριακό γκάζι», «ελληνικό γκάζι» κλπ, και κανά δυο σημεία που να λένε «δωρεάν στρατιωτική βοήθεια 300 εκατομμυρίων ουάου», τότε η λίστα θα ήταν πιο ισορροπημένη για τα ελληνικά συμφέροντα.

Τώρα; Τώρα βρωμάει ότι το ελλαδιστάν θα είναι ίσως επιμελητειακό μετόπισθεν, αλλά πιθανόν και «πρώτη γραμμή» της όποιας πολεμικής αντιπαράθεσης. Εδώ χωράνε όχι 3 μύρια αλλά 3 δισεκατομμύρια «ουάου»!!!

Κι άρχισαν, με το που έφτασε το ραβασάκι, οι ντόπιοι εθνικόφρονες δημαγωγοί να δαγκώνονται… Μισόλογα: «ναι μεν αλλά», «καλύτερα να περιμένουμε επειδή δεν ξέρουμε τι θα γίνει»… Ο γίγαντας γερονεοφιλελεύθερος Αδριανόπουλος για παράδειγμα (που έχει δουλέψει και για την Ουάσιγκτον…) ήταν της γνώμης ότι «… καλύτερα να αφήσουμε τις ηπα και το ισραήλ να τσακωθούν με την τουρκία κι εμείς να μην ανακατευτούμε από τώρα…». Μα γιατί κύρ Αντρέα; Κότες είστε;

Δεν έχει τέτοια! Ή είσαι σύμμαχος ή δεν είσαι!!! Για την Ουάσιγκτον το Τελ Αβίβ είναι η «αιχμή του δόρατος» στη μέση Ανατολή, πράγμα που φυσικά εμπνέει και τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό / φασισμό. Αλλά αν η Άγκυρα παραμείνει στο μπλοκ της Αστάνα για το επόμενο διάστημα, με την γεωγραφική θέση που έχει, η αμερικανοκρατία στην ανατολική Μεσόγειο απαιτεί απ’ το ελλαδιστάν πολύ περισσότερα από απλές βάσεις: απαιτεί την ενεργητική επιστράτευσή του. (Έχει χαθεί κι εκείνο το κάθαρμα, ο Sisi: η Ουάσιγκτον τον απειλεί κι αυτόν με κυρώσεις, επειδή θέλει να αγοράσει ρωσικά πολεμικά…)

Κι αν στην ανατολική Μεσόγειο σηκωθούν μεγάλα κύματα, οι έλληνες εφοπλιστές μόνο σε λαθρεμπόριο θα μπορούν να ελπίζουν· κι αυτό όχι εγγυημένο.

Χμμμμ… Ο κύριος Menendez θα έρθει στα μέρη μας στα τέλη της επόμενης βδομάδας, για κουβεντούλα από κοντά. (Επί τη ευκαιρία ας τον ρωτήσει κάποιος: αν δεν αγοράσει η Άγκυρα τα 100 F-35 που έχει παραγγείλει, ποιος θα τα αγοράσει; Αυτή η έρμη η lockheed που τα φτιάχνει τι θα κάνει; Θα στήσει φουφούδες να πουλάει κάστανα;)

(φωτογραφία: Όποιος ψάχνει για κανάν «αριστερό» για να τον κορνιζάρει, προεκλογικές μέρες που είναι, βρίσκεται στην άκρη δεξιά. Οι υπόλοιποι είναι είτε καραφασίστες είτε μαφιόζοι…)

Κορέες

Παρασκευή 12 Απρίλη. Ο νοτιοκρεοάτης Moon ήταν χτες στην Ουάσιγκτον. Μεταξύ άλλων και για τετ α τετ κουβέντα με το ψόφιο κουνάβι. Μπας και το πείσει να πάρει πίσω κάποιες απ’ τις κυρώσεις κατά της Πγιονγκγιάνγκ , ώστε να προχωρήσουν τα οικονομικά project συνεργασίας νότου – βορρά της Σεούλ.

Απέτυχε – όπως ήταν αναμενόμενο. Το ψόφιο κουνάβι δήλωσε μετά ότι «ναι, ίσως, μπορεί, αλλά όχι τώρα»· και στο θέμα αυτό είναι πια σαφές ότι είναι εκπρόσωπος τύπου των σωματοφυλάκων. Και δεν πρόκειται να αλλάξει, αφού στο μυαλό του είναι ήδη οι επόμενες εκλογές.

Ο Moon και αυτό που εκπροσωπεί έχουν ποντάρει πολλά στην «κορεατική συνεννόηση» – το 2018 πέρασε γεμάτο σχέδια και υποσχέσεις. Αλλά η περσινή «επίθεση γοητείας» διέγραψε την τροχιά της, και μετά τον αρχικό αιφνιδιασμό, το αμερικανικό βαθύ κράτος έδεσε τον παρορμητισμό και τον ναρκισσισμό του ψόφιου κουναβιού. Απο εδώ και στο εξής (και το μπλοκ του Βλαδιβιστόκ το καταλαβαίνει) μόνο έντονες πολιτικές κινήσεις μπορούν να ξαναστριμώξουν την Ουάσιγκτον.

Τι είδους; Μια «διακήρυξη τέλος του πολέμου» με την ανάλογη «υπογραφή ειρήνης» μεταξύ των δύο κορεών, για παράδειγμα. Παρότι μια τέτοια ενδοκορεατική συμφωνία (που θα μπορούσαν να στηρίξουν μετά όχι μόνο το Πεκίνο και η Μόσχα αλλά και το Παρίσι με το Βερολίνο) δεν θα οδηγούσε αυτόματα στην απόσυρση διάφορων αμερικανικών κυρώσεων κατά της Πγιονγκγιάνγκ, στη χειρότερη περίπτωση θα δημιουργούσε μια νομιμοποιητική βάση για την επίσημη παραβίασή τους – όπου αυτό είναι (τεχνικά) εφικτό.

Το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, και ειδικά οι δύο κορέες, βρίσκονται σ’ αυτό το ιστορικό σημείο: το «ξεδόντιασμα» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην ανατολική ασία δεν μπορεί πια να γίνει με εντυπώσεις…

Μέση Ανατολή – και όχι μόνο

Τρίτη 9 Απρίλη. Όταν η Τεχεράνη έκλεινε την συμφωνία με την Δαμασκό για το λιμάνι στη Λατάκεια, υποθέτουμε ότι δεν περίμενε ένα ζεστό χειροκρότημα απ’ τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ!

Ωστόσο, απ’ την μια μεριά το στρίμωγμα του άξονα και των συστατικών του κρατών· κι απ’ την άλλη η πολύπλευρη αξιοποίηση της ως τώρα νίκης στο συριακό πεδίο μάχης απ’ το μπλοκ της Αστάνα, (εκτιμάμε ότι) προκαλεί την επέκταση (και την εντατικοποίηση) της γραμμής αντιπαράθεσης “ανατολική Μεσόγειος – Ειρηνικός”.

Κατ’ αρχήν, στη δυτική άκρη της, αυτή η γραμμή φτάνει ήδη στη λιβύη – σχεδόν με συνεχή τρόπο. Στο κέντρο της, στα υψίπεδα του Ινδοκούς, οι ταλιμπάν, είτε με είτε χωρίς διαπραγματεύσεις με την Ουάσιγκτον είναι σε θέση μεσοπρόθεσμα να “σπάσουν” την αμερικανική διάταξη. Και πέρα απ’ την κορεατική χερσόνησο (που ήταν ως τώρα η φανερή ανατολική άκρη της γραμμής αντιπαράθεσης) προστίθεται τώρα και η ταϊβάν. Ενώ, στην άλλη άκρη του πλανήτη, η βενεζουέλα (και το μπλοκ του Καράκας).

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει αρκετά μειονεκτήματα σ’ αυτή τη φάση, έχει όμως ένα τακτικό πλεονέκτημα: ένα μόνο (τυπικά τουλάχιστον) κέντρο σχεδιασμού και αποφάσεων, στην Ουάσιγκτον. Χάρη σ’ αυτό μπορεί να προκαλεί “τριβές” σε διάφορα σημεία όλων των γραμμών αντιπαράθεσης (συνήθως αποτυχημένες μεν, δημιουργώντας “εκκρεμότητες” δε…) σχετικά εύκολα. Απ’ την άλλη μεριά, οι αντίπαλοι ιμπεριαλισμοί, πρέπει να συντονίζουν τις προτεραιότητες (και τις δυνατότητές) τους μέσα απ’ την συνεννόηση πολλών και διάφορων πρωτευουσών. Πεκίνο, Μόσχα, Σεούλ, Πγιονγιάνγκ, Τεχεράνη, Βαρδάτη, Άγκυρα, Δαμασκός, Βηρυτός, Τομπρούκ (για τον λίβυο Haftar), Καράκας, Αβάνα, Μανάγκουα…

Στο βαθμό που δεν υπάρχει ενοποιημένο «κέντρο αποφάσεων» απ’ αυτήν την μεριά, είναι πιθανό να εμφανίζονται κάποιες «ασυνέχειες» πρακτικά. Αυτό αφορά ειδικά τη μέση Ανατολή, όπου το μιλιταριστικό, απαρτχάιντ Τελ Αβίβ μοιάζει να προσπαθεί – με βιασύνη – να αξιοποιήσει τα όποια «τακτικά κενά» εμφανίζει το μπλοκ της Αστάνα.

Τώρα: επειδή η Μόσχα (κατ’ αρχήν στρατιωτικά) και το Πεκίνο (κατ’ αρχήν οικονομικά) βρίσκονται παντού, σε όλα αυτά τα επιμέρους μέτωπα, η όποια ενοποίηση (των τακτικών κινήσεων) ή/και ο συντονισμός τους θα προκύψει κατ’ αρχήν γύρω απ’ αυτά τα καθεστώτα, στο βαθμό που μια δράση σε ένα σημείο (θα) επηρεάζει την κατάσταση σ’ ένα άλλο. Κι αυτό οδηγεί την ασταμάτητη μηχανή στο ερώτημα αν υπάρχει περίπτωση ο ρωσικός στρατός να εμφανιστεί (πάντα μέσα από διακρατικές συμφωνίες…) είτε στο ιράκ, είτε στο λίβανο, είτε και στα δύο κράτη…

Πολυδιάστατες συμμαχίες

Τρίτη 9 Απρίλη. Στη χτεσινή συνάντηση Erdogan – Putin στη Μόσχα (η τρίτη απ’ τις αρχές του 2019 – το 2018 είχαν συναντηθεί εφτά φορές…) πολλά θα κουβεντιάστηκαν, αρκετά θα αποφασίστηκαν· αλλά τα περισσότερα θα φανούν στην πράξη. Ένα απ’ αυτά θα πρέπει να ήταν, οπωσδήποτε, η λιβύη· όπου Άγκυρα και Μόσχα φαίνεται να είναι αντίπαλες…

Είναι κι αυτό ένα δείγμα του «πολυκεντρισμού» που χαρακτηρίζει τους αντίπαλους των αμερικανικών σχεδίων. Ο τουρκικός ιμπεριαλισμός θα ήθελε αλλά δεν έχει πια ελπίδες ή δυνατότητες στη λιβύη (σε αντίθεση με τον ρωσικό), έχει όμως τον απαιτούμενο ρεαλισμό ώστε να αναγνωρίσει τους συσχετισμούς δύναμης εκεί. Erdogan και Putin γνωρίζονται αρκετά ώστε να συμφωνήσουν ότι η «σουνιτική επιρροή» της Άγκυρας δεν εμποδίζεται απ’ τον λίβυο Haftar αλλά απ’ τον αιγύπτιο Sisi. Κι αυτός είναι κυρίως πρόβλημα της Άγκυρας (όπως επίσης της Τεχεράνης αλλά και της Χαμάς, άσχετα αν αυτή η τελευταία είναι αναγκασμένη να το καταπίνει..) κι όχι της Μόσχας. Αν μπορούν να το λύσουν αυτοί που το έχουν, καλώς. Αν όχι, θα ζήσουν μ’ αυτό…

Απ’ την άλλη μεριά στη βενεζουέλα τα δύο καθεστώτα (τουρκικό και ρωσικό) βρίσκονται στην ίδια μεριά. Και όχι μόνο στη βενεζουέλα. Μπορεί να χαλάσει την καρδιά των ελλήνων φίλων του, αλλά σήμερα ο Evo Morales, πρόεδρος της βολιβίας, θα βρίσκεται στην Άγκυρα για επίσημη επίσκεψη για δουλειές· όχι για δημόσιες σχέσεις.

Ο Morales ανταποκρίνεται στην πρόσκληση που του μετέφερε ο τούρκος αντιπρόεδρος Fuat Oktay τον περασμένο Γενάρη, όταν συναντήθηκαν στο Καράκας…

Η γκλίτσα του τσοπάνη

Κυριακή 7 Απρίλη. Μέχρι να “τελειώσει το νατο” ο κόκκινος Κατρού προλαβαίνουν τα αφεντικά του θα δείξουν την συμμαχική τους πειθαρχία και προσήλωση… Που; Στη μαύρη θάλασσα. Η νατοϊκή άσκηση “θαλάσσια ασπίδα 2019” ξεκίνησε εκεί προχτές και θα διαρκέσει ως τις 13 Απρίλη.

Αν και είναι καθιερωμένη ετήσια άσκηση, φέτος γίνεται μετά την απόφαση του νατο “να ενισχύσει την ουκρανία και την γεωργία”. Έτσι, παρότι το Κίεβο και η Τυφλίδα δεν ανήκουν στο νατο, θα συμμετάσχουν λιγάκι στη «θαλάσσια ασπίδα 2019». Αυτό είναι καινούργιο – και προβοκατόρικο.

Το θίξαμε στο παρελθόν, ας το θυμήσουμε: η Ουάσιγκτον θα προσπαθήσει να «ανεβάσει την πίεση» κατά της Μόσχας στην ανατολική Μεσόγειο όσο πιο κοντά γίνεται στην Κριμαία. Η μαύρη θάλασσα δεν είναι εύκολη υπόθεση, αφού απαιτεί την (αντιρωσική) συνεργασία της Άγκυρας, που δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Το Αιγαίο είναι κάπως ευκολότερο, αφού υπάρχει η διαθεσιμότητα της Αθήνας. Που δείχνεται έμπρακτα.

Έχει ξαναπάρει μέρος ο ελληνικός ιμπεριαλισμός σε τέτοια κόλπα. Ήταν το 1919 και η «εκστρατεία της Κριμαίας» ήταν μέρος της δυτικής επίθεσης κατά των μπολσεβίκων. Αν και η πρωτοβουλία ερχόταν απ’ το Παρίσι, ο γίγαντας Βενιζέλος χάρηκε τόσο πολύ που (αρχικά) προσέφερε περισσότερο στρατό απ’ όσο θα έβαζαν οι γάλλοι…. Τελικά συμβιβάστηκε να στείλει περίπου τον ίδιο (2 μεραρχίες, συν 4 πολεμικά). Ο ελληνικός στρατός, όμως, αποδείχθηκε πιο πορωμένος απ’ τον γαλλικό: κάμποσες εκατοντάδες γάλλοι ναύτες στασίασαν και σηκώνοντας την κόκκινη σημαία ενώθηκαν με τους μπολσεβίκους της Σεβαστούπολης. Ποιοι ανέλαβαν να τους «συνετίσουν»; Ένας ελληνικός λόχος…

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα εκείνης της «περιπέτειας»; Ατυχές λέει η επίσημη ιστορία, λέξη που είναι ο ευφημισμός της δεινής ήττας – και δεν περιλαμβάνεται στη διδακτέα ύλη της σχολικής ιστορίας… Ήταν «συντριβή μετ’ ιμπεριαλιστικών συμμαχικών επαίνων» – αλλά οι σχεδόν 400 (απ’ τον ελληνικό στρατό) που άφησαν τα κοκκαλάκια τους για χάρη του εθνικού συμφέροντος δεν το γιόρτασαν.

Εκατό χρόνια μετά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και οι υπηρέτες του συνεχίζουν να τρίβονται… Εύκολο: ποιός τους εμποδίζει;