Tag: ρωσία

Νότιο Idlib: κάναμε ό,τι μπορούσαμε, αλλά…

Τετάρτη 21 Αυγούστου. Μπορεί η επιχείρηση του συριακού στρατού να περιορίσει τους αντικαθεστωτικούς του θύλακα του Idlib καταλαμβάνοντας τη νότια άκρη του να πέρασε από σαράντα κύματα… Μπορεί αυτή η επιχείρηση να έδειξε ότι ακόμα και το πιο καλά εκπαιδευμένο απ’ τους ρώσους σώμα του (οι «tiger forces») δεν είναι τόσο ικανό, παρόλη την αεροπορική κάλυψη που είχε· έτσι ώστε, τις τελευταίες εβδομάδες, ξαναεμφανίστηκαν ρώσοι πεζοναύτες στην πρώτη γραμμή (άγνωστο αν είναι μισθοφόροι)… Τελικά πάντως το Khan Sheikhoun έπεσε.

Έχει ενδιαφέρον ωστόσο η στάση της Άγκυρας όλο αυτό το διάστημα – επειδή, όπως έχουμε υποστηρίξει απο εδώ ξανά και ξανά, πρέπει απ’ την μια να προσπαθεί να ελέγξει τους αντικαθεστωτικούς στη συρία σε βάρος του Ριάντ (δεν το έχει καταφέρει όσο θα ήθελε), να εμφανίζεται δηλαδή υποστηρικτική στον «αγώνα τους»· και απ’ την άλλη να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις της ως μέλος του μπλοκ της Αστάνα, άρα αόρατα φιλική προς το καθεστώς Άσαντ.

Όλη αυτή η συριακή επιχείρηση λοιπόν, που κράτησε πολλές εβδομάδες, ξεδιπλώθηκε δίπλα και ανάμεσα στα τουρκικά παρατηρητήρια, που βρίσκονται διάσπαρτα σ’ όλη την περίμετρο του θύλακα… Η προώθηση του συριακού στρατού και οι αντεπιθέσεις των αντικαθεστωτικών γίνονταν εκεί γύρω… Η Άγκυρα εξέδιδε πότε πότε χλιαρές διαμαρτυρίες για «την βαναυσότητα του Άσαντ», ίσα για τα μάτια του κόσμου. Η πιο σοβαρή τέτοια ήταν όταν μια βόμβα έσκασε δίπλα σε τουρκικό παρατηρητήριο – κατά λάθος προφανώς.

Η τελευταία πράξη αυτού του θεάτρου παίχτηκε «πειστικά» (;) τις προάλλες, λίγο πριν ο συριακός στρατός μπει στα περίχωρα του Khan Sheikhoun. Ένα μεγάλο κομβόι με φορτηγά γεμάτα όπλα και πυρομαχικά και μερικά τουρκικά τανκς ξεκίνησε απ’ τον βορρά για να μεταφέρει ενισχύσεις στους ήδη στριμωγμένους αντικαθεστωτικούς της πόλης… Όμως… Όμως, καθώς προχωρούσε όλο χαρά, σηκώθηκαν ρωσικά βομβαρδιστικά και κτύπησαν… Όχι το τουρκικό κομβόι, αλλά τον δρόμο μπροστά του, καθώς και το προπορευόμενο τζιπ στο οποίο βρίσκονταν (το ήξεραν οι ρώσοι πιλότοι…) ένοπλοι αντικαθεστωτικοί… Μετά απ’ αυτό το «απρόβλεπτο» (!!) εμπόδιο η Άγκυρα έβγαλε μια ακόμα καταγγελία· και το κομβόι έκανε μεταβολή και γύρισε πίσω… Καμμία βοήθεια… Απλά η Άγκυρα μετακίνησε βορειότερα τα παρατηρητήρια της που πριν ήταν νότια του Khan Sheikhoun…

Είναι οι τέτοιες κινήσεις του τουρκικού καθεστώτος πειστικές αποδείξεις της φιλίας του προς τους αντικαθεστωτικούς; Έχουμε αμφιβολίες για το αν ψήνονται όλοι. Ωστόσο το επιχείρημα σκηνοθετήθηκε: Δεν είδατε τι έγινε; Πήγαν να μας σκοτώσουν! Κάναμε ό,τι μπορούσαμε… αλλά…

Υ.Γ. Να σημειώσουμε πως ούτε το ψόφιο κουνάβι ούτε κάποιος άλλος ανακατεύτηκε τόσο καιρό σε στυλ «σύριοι και ρώσοι σκυλιά σκοτώνετε παιδιά!» ή δεν χρειάζεται;

Ανατολική ασία 1

Παρασκευή 16 Αυγούστου. Η επιδείνωση των σχέσεων ανάμεσα στη Σεούλ και στο Τόκιο μπορεί να έχει σαν αφορμή τις σοβαρές εκκρεμότητες της ιαπωνικής κατοχής και βαρβαρότητας στην κορεατική χερσόνησο ως το τέλος του β παγκόσμιου, ωστόσο έχει πολύ συγκαιρινές αιτίες: πρόκειται για μια αντίθεση που δεν μπορεί να αμβλυνθεί.

Με το νοτιοκορεάτικο καπιταλισμό να έχει πλασσαριστεί ήδη στην «α εθνική» του πλανήτη (11ος στη παγκόσμια λίστα…), η Σεούλ (ειδικά υπό τον σοσιαλδημοκράτη Moon Jae-in) έχει αποκτήσει ισχυρή αυτοπεποίθηση· τόση ώστε να αμφισβητεί (όχι ανοικτά ακόμα, αλλά με συγκεκριμένα πρακτικά βήματα) την «γεωμετρία» του υπό την ηγεμονία της Ουάσιγκτον συσχετισμού δυνάμεων στην περιοχή. Είναι σαφές και εύλογο ότι η Σεούλ σαν κράτος / κεφάλαιο επιδιώκει για τον εαυτό της πολύ περισσότερα (και σίγουρα διαφορετικά) απ’ το να είναι οικοδεσπότης αμερικανικών βάσεων.

Απ’ την μεριά του το Τόκιο, ειδικά υπό τον ακροδεξιό Abe (αν και σε μια «αόρατη εθνική γραμμή») επιδιώκει τα τελευταία χρόνια να απαλλαγεί απ’ τους ειρηνιστικούς περιορισμούς που «κληρονόμησε» απ’ την ήττα του γιαπωνέζικου μιλιταρισμού στον β παγκόσμιο· περιορισμούς που έχουν εγγραφεί στο ιαπωνικό σύνταγμα. Ο μόνος τρόπος για να γίνει η ιαπωνία «κανονικό κράτος» (δηλαδή ένα κράτος πρώτης γραμμής που μπορεί να κάνει πόλεμο όπου το συμφέρει) είναι να συμπλέει με το ψοφιοκουναβιστάν· ακόμα κι αν τα ιαπωνικά και τα αμερικανικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα δεν ταυτίζονται υποχρεωτικά.

Οι «εθνοκρατικές» φιλοδοξίες της Σεούλ και του Τόκιο δεν είναι, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, του ίδιου τύπου. Το Τόκιο θέλει να αποκαταστήσει επίσημα τα μιλιταριστικά του «δικαιώματα». Η Σεούλ απ’ την μεριά της θα ήθελε ένα είδος οικονομικής ενοποίησης της κορεατικής χερσονήσου, που θα εκτόξευε (χάρη στην φτηνή εργασία του βορρά) τις ήδη πολυεθνικές επιχειρήσεις της (και θα της έδινε προίκα, in case of emergency, τα πυρηνικά του Kim…). Απ’ αυτήν την θέση έχει λόγους (το νοτιοκορεατικό κράτος / κεφάλαιο) να φοβάται την ιαπωνική «χειραφέτηση» ελπίζοντας ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός θα την εμποδίσει· την ίδια στιγμή όμως που αυτός ο ιμπεριαλισμός κάνει αδύνατα τα βήματα ουσιαστικής ειρήνευσης στην κορεατική χερσόνησο.

Όλα αυτά συμβαίνουν ταυτόχρονα με την ηγεμονική άνοδο του κινεζικού καπιταλισμού, την σύγκρουση της Ουάσιγκτον με το Πεκίνο (και την Μόσχα), και τις αμερικανικές προσπάθειες (όχι ιδιαίτερα πετυχημένες αλλά επίμονες) να κρατηθεί το αμερικανικό μονοπώλιο «επίβλεψης» στον δυτικό Ειρηνικό και την ανατολική Ασία.

(φωτογραφία: Νοτιοκορεάτες διαδηλώνουν κατά της ιαπωνίας…)

Ανατολική ασία 2

Παρασκευή 16 Αυγούστου. Όταν η Σεούλ υπενθυμίζει (απαιτητικά, εμφατικά) στο Τόκιο την προηγούμενη φάση του μιλιταρισμού / ιμπεριαλισμού του, αναφέρεται μεν τυπικά σε μια «ιστορία του παρελθόντος», ουσιαστικά όμως αναφέρεται στους συσχετισμούς του παρόντος και του μέλλοντος. Τα ιαπωνικά εγκλήματα (οι «comfort women» είναι μόνο ένα απ’ αυτά) και η αποικιακή κατοχή είναι κοινή ιστορία / μνήμη και των δύο κορεατικών κρατών· επιπλέον υπάρχουν και «συνοριακές διαφορές» ανάμεσα στη νότια κορέα και την ιαπωνία: οι νησίδες Dokdo. Κι ενώ οι καπιταλισμοί των δύο κρατών (στις υψηλές τεχνολογίες σίγουρα) είναι αλληλοσυνδεδεμένοι, δεν παύουν να είναι εξαιρετικά ανταγωνιστικοί μεταξύ τους.

Η Σεούλ έχει κάνει ένα βήμα εντασσόμενη σ’ αυτό που έχουμε ονομάσει “μπλοκ του Βλαδιβοστόκ” (Μόσχα, Πεκίνο, Πγιονγκγιάνγκ, Σεούλ). Αλλά η εξέλιξη της ενδοκορεατικής συνεννόησης μετά την περσινή “εκστρατεία γοητείας” της Πγιονγκγιάνγκ δείχνει πόσο βαρύ είναι το φορτίο της αμερικανικής παρουσίας και επίβλεψης (και) στην κορεατική χερσόνησο. Η Σεούλ θα έπρεπε να παρακάμψει την Ουάσιγκτον και τις “αντιρρήσεις” της προχωρώντας σε μια επίσημη συμφωνία ειρήνης με την Πγιονγκγιάνγκ με την εγγύηση κατ’ αρχήν της Μόσχας και του Πεκίνου. Δεν το έχει κάνει (όπως περιμέναμε…) και η πιθανή εξήγηση βρίσκεται αφενός στον “φιλοαμερικανισμό” της νοτιοκορεατικής δεξιάς (στη Σεούλ υπήρχε χούντα υποστηριζόμενη απ’ την Ουάσιγκτον από το 1953 ως το 1987…) και αφετέρου στις τριβές με το Τόκιο: αν η Ουάσιγκτον θεωρήσει πως χάνει ερείσματα στη νότια κορέα (και άρα στη κορεατική χερσόνησο συνολικά) είναι βέβαιο ότι θα ρίξει το βάρος της στη μεριά της ιαπωνίας. Η Σεούλ δεν έχει λόγο να γίνει “συνοριακό κράτος” στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο…

(φωτογραφία: Χτες στη νότια κορέα είχαν εθνική γιορτή. «Μέρα της απελευθέρωσης». Απο ποιούς; Απ’ την ιαπωνική κατοχή…)

Ανατολική ασία 3

Παρασκευή 16 Αυγούστου. Είναι ένας «κόμπος» – και φαίνεται ότι το Τόκιο, διαπιστώνοντας σωστά ότι η νότια κορέα έχει μικρά περιθώρια αποτελεσματικών αλλά όχι κραυγαλέων κινήσεων, αυτόν τον κόμπο θέλει να σφίξει κηρύσσοντας εμπορικό πόλεμο στη Σεούλ. Όχι μόνο για να επιδείξει κάποιου είδους οικονομική / τεχνική κυριότητα πάνω στις βιομηχανίες υψηλής τεχνολογίας της νότιας κορέας (σε μια φάση που αυτές επεκτείνονται διεθνώς), αλλά και για να επιβάλει ένα είδος πολιτικής κυριότητας και ελέγχου της νοτιοκορεατικής αυτοπεποίθησης, ακόμα και σε ότι αφορά τις ενδοκορεατικές σχέσεις. Μ’ άλλα λόγια το Τόκιο προσπαθεί να παίξει τον ρόλο μιας «Ουάσιγκτον της ανατολικής Ασίας»: ενώ το ψοφιοκουναβιστάν επιχειρεί να «ανασχέσει» το Πεκίνο, το Τόκιο προσπαθεί να κάνει το ίδιο στην πιο κάτω κλίμακα, απέναντι στη Σεούλ.

Το κεντρικό πρόβλημα της Σεούλ φαίνεται ότι είναι οι σχέσεις της με την Ουάσιγκτον. Υπό την «συμφωνία του San Francisco» που υπογράφτηκε το 1951, η Ουάσιγκτον ήταν το «κέντρο», ενώ η Σεούλ και το Τόκιο ήταν ισότιμα στην «περίμετρο». Τώρα το νοτιοκορεατικό καθεστώς θα ήθελε μια πολύ πιο ισορροπημένη σχέση με το άλλοτε «κέντρο», και την άνεση πλουραλισμού στην εξωτερική του πολιτική· μια κατάσταση που να μοιάζει, ας πούμε, με την γερμανία. Αλλά είναι η χειρότερη εποχή για τέτοιες χειραφετήσεις απ’ το ψοφιοκουναβιστάν· με την έννοια ότι δεν θα το συζητούσε καν – και δεν θα το δεχόταν «με το καλό».

Με το που ξεκίνησε ο πρόσφατος καυγάς με τις “εμπορικές τιμωρίες” απ’ την μεριά του Τόκιο, κάποιοι στη Σεούλ (σίγουρα στα φιλοκυβερνητικά media) περίμεναν την κατευναστική παρέμβαση της Ουάσιγκτον. Όχι μόνο αυτή δεν ήρθε («πολιτική ίσων αποστάσεων»…) αλλά το ίδιο το ψόφιο κουνάβι δήλωσε ειρωνικά ότι το «να ασχολείται κανείς μ’ αυτές τις διαφορές είναι δουλειά πλήρους απασχόλησης» – εννοώντας ότι η Ουάσιγκτον δεν έχει χρόνο για χάσιμο. Που σημαίνει, απλά, ότι είναι ευχαριστημένη με τις στρατιωτικές της βάσεις σε νότια κορέα και ιαπωνία…

Αντίθετα η Μόσχα και το Πεκίνο έκαναν την εμφάνισή τους στην περιοχή, με ανορθόδοξο τρόπο: αναφερόμαστε στο περιστατικό των κοινών ασκήσεων και της πτήσης ρωσικών και κινεζικών στρατηγικών βομβαρδιστικών πάνω απ’ τα Dokdo. (Περισσότερα εδώ, στο Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ (with a little help from my friends…), Παρασκευή 26 Ιούλη)

Καθώς οι παλιές «ισορροπίες» διαλύονται (και μάλιστα γρήγορα) και οι γεωπολιτικές συγκρούσεις έχουν αναδυθεί φανερά εκεί που τις περιμένει κανείς, στην «πρώτη γραμμή» των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών δηλαδή, κάποιοι νοτιοκορεάτες υποστηρίζουν, και σωστά, ότι η Σεούλ (δηλαδή ο καπιταλισμός της) δεν πρόκειται να επιβιώσει σαν εξαρτημένη μεταβλητή.

Αλλά με βάση την ιστορία της περιοχής, ο δρόμος ως την «ανεξάρτητη σταθερά» είναι ζόρικος. Και δύσκολα θα είναι «ομαλός» – αν υπάρχει πια τέτοιο πράγμα σαν την «ομαλότητα» στις διακρατικές σχέσεις…

Γκούχου γκούχου (ξερόβηχας…)

Τρίτη 30 Ιούλη. Πριν λίγες μέρες (Παρασκευή 19 Ιούλη, «ανομολόγητο σοκ και δέος») γράφαμε μεταξύ άλλων:

…Θα πρέπει (το ελληνικό βαθύ κράτος και όλα τα κάθε είδους τσιράκια του) να παρακαλάνε να μην βρουν τα τουρκικά γεωτρύπανα κάποιο κοίτασμα… Γιατί τότε (δεν είναι καθόλου απίθανο) θα κατέβει και η gazprom στη θαλάσσια γειτονιά που ήθελαν να απαλλοτριώσουν…

Πριν 4 ημέρες, συνεντευξιαζόμενος στο «επίσημο» τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων anadolou, ο ρώσος υπ. ενέργειας Alexander Novak είχε χαρμόσυνα νέα (και για το ελληνικό βαθύ κράτος):

… Οι ρωσικές εταιρείες έχουν εμπλακεί με επιτυχία σε ενεργειακά projects στη Μεσόγειο. Για παράδειγμα η rosneft συμμετέχει στην αξιοποίηση του zohr (αιγυπτιακό κοίτασμα αερίου). Αν αυτά τα projects οφελούν όλες τις πλευρές από εμπορική άποψη, οι ρωσικές εταιρείες μπορεί να αποφασίσουν την συνεργασία τους με την τουρκία στην ανατολική Μεσόγειο…

Τόμπολα! Ο Novak είναι υπουργός, και σίγουρα καταλαβαίνει τι λέει. Η οικονομική διάσταση μιας τέτοιας συνεργασίας είναι το ένα θέμα. Η γεωπολιτική είναι το άλλο – κι αυτό δεν διαφεύγει κανενός! Αυτό που είπε μπορεί να χρειάζεται, από οικονομική άποψη, να κτυπήσουν τα τουρκικά γεωτρύπανα κάποιο κοίτασμα για να πραγματοποιηθεί, άρα αφορά το μέλλον· από γεωπολιτική άποψη όμως είναι παρόν. Και είναι σκληρό παρόν επειδή

α) δεν αναφέρθηκε καθόλου σε «αμφισβητήσεις» και «παραβιάσεις», αναγνωρίζοντας σιωπηλά αλλά σαφέστατα τη νομιμότητα των τουρκικών γεωτρήσεων·

β) αυτό το έκανε σε μια συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, και σε ότι αφορά την παραλαβή των S 400 απ’ την Άγκυρα, και σε ότι αφορά το «κυπριακό», και σε ότι αφορά τον αμερικανικό «east med act»…

Με δυο λόγια εκείνο που είπε ο Novak είναι αυτό που δεν θα ήθελε να ακούσει κανένας ούτε στην Αθήνα, ούτε στη Λευκωσία, ούτε στην Ουάσιγκτον. Είπε: είμαστε κι εμείς εκεί (στην ανατολική Μεσόγειο…) μαζί με τους φίλους μας (την Άγκυρα εν προκειμένω).

Πρακτικά, τεχνικά, η ρωσο-τουρκική συνεργασία στην εκμετάλλευση πιθανόν κοιτασμάτων μέσα στην τουρκική αοζ δεν είναι κάτι που θα συμβεί αύριο – εκτός αν πρόκειται για κοινές έρευνες…. Σε κάθε περίπτωση το ρωσικό καθεστώς αποκλείεται να αφήσει τους αντιπάλους / εχθρούς του να αλωνίζουν στην ανατολική Μεσόγειο «κρυμμένοι» γύρω από γεωτρύπανα. Μπορεί να κάνει το ίδιο – και θα το κάνει με εμφατικό τρόπο, αξιοποιώντας οποιαδήποτε ευκαιρία.

Υποθέτουμε (αν μας επιτρέπεται) πως όταν το ελληνικό βαθύ κράτος λιγουρευόταν την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» με εγγύηση του 6ου στόλου δεν είχε υπόψη του το ενδεχόμενο να γίνει ροντέο όλη η θαλάσσια ζώνη απ’ το Αιγαίο και προς το νότο… Ε;

Κι όταν παραμύθιαζε με τον θρυλικό αγωγό “east med” (για να κρύψει την πολεμική συμμαχία του με το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς) δεν περίμενε τέτοιες ρωσικές δηλώσεις… Ε;

Είμαστε όλο περιέργεια (πέρα απ’ τα σαφή πολιτικά μας καθήκοντα!) για την συνέχεια…

Το βόρειο πέρασμα

Σάββατο 27 Ιούλη. Όσα γίνονται, όσα υπονοούνται και όσα θα γίνουν στο μέλλον στην ανατολική ασία, ειδικά στην «ακτίνα δράσης» του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, σχετίζονται και με τις θαλάσσιες μεταφορές. Αυτό πρέπει να λαμβάνεται υπόψη, εφόσον το παρακμιακό ψοφιοκουναβιστάν εξακολουθεί να ελέγχει (ή να προσπαθεί να ελέγξει) τις διαδρομές του θαλάσσιου εμπορίου σ’ όλο τον πλανήτη. Βασικό μέρος αυτού του ελέγχου είναι, άλλωστε, η πρόσφατα ανακοινωμένη «στρατηγική Ινδικού – Ειρηνικού»…

Την ίδια ώρα που ο αμερικανικός «αεροναυτικός» ιμπεριαλισμός ή/και αμφισβήτησή του παράγουν εντάσεις σε διάφορα σημεία των γνωστών θαλάσσιων δρόμων μεταξύ ασίας, ευρώπης και αφρικής (στενά του Ορμούζ, κόλπος του Άντεν, στενά της Μάλακκα…) ένας καινούργιος θαλάσσιος δρόμος έχει ανοίξει, έξω από οποιονδήποτε αμερικανικό έλεγχο. Το βόρειο πέρασμα που διευκολύνεται απ’ την μερική τήξη των πάγων στην ευρύτερη περιοχή.

Ο χάρτης πάνω δείχνει με μπλε χρώμα μια κλασσική διαδρομή απ’ την ανατολική ασία προς την ευρώπη (ως το στρατηγικής σημασίας ρωσικό λιμάνι του Murmansk) και με κόκκινο το βόρειο πέρασμα. Στον κάτω πίνακα φαίνεται η διαφορά σε χιλιόμετρα και μέρες ταξιδιού για μια εμπορική διαδρομή απ’ την Shanghai, ή το λιμάνι του Busan στη νότια κορέα ή/και την Yokohama ως το ρωσικό Murmansk και το νορβητικό Kirkenes.

Πρακτικά αυτή η σύνδεση των κινεζικών λιμανιών με την βόρεια ευρώπη έχει να διαχειριστεί μόνο δύο «εύφλεκτα» σημεία: την περιοχή ανάμεσα στην κορεατική χερσόνησο και την ιαπωνία (όπου βρίσκονται οι αμφισβητούμενες νησίδες Dokdo… δες χθεσινή αναφορά…) και την περιοχή των κουρίλων (όπου η ιαπωνία αμφισβητεί την ρωσική κυριότητα). Απο εκεί και μετά, κι ως τα νορβηγικά λιμάνια, η διαδρομή είναι ασφαλής: σε ρωσικά νερά…

Μπορεί λοιπόν οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται για τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις και την όξυνσή τους, να «βάλει πάνω στον χάρτη» τα εξής:

Πρώτον, την γεωπολιτική σημασία του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ και, πιο ειδικά, τους λόγους για τους οποίους η Σεούλ θα είχε συμφέρον μεσοπρόθεσμα να «απαλλαγεί» απ’ την αμερικανική στρατιωτική «συμμαχία»…

Δεύτερον, τους λόγους για τους οποίους το ιαπωνικό καθεστώς θα μπορούσε στο κοντινό μέλλον να αναθεωρήσει (ή να μετριάσει) την «έντονη» σχέση του με το ψοφιοκουναβιστάν· ή να μην το κάνει…

Τρίτον, την στρατηγική σημασία που έχουν οι χερσαίοι δρόμοι του μεταξιού, που το Πεκίνο χρηματοδοτεί και κατασκευάζει σε μεγάλο μέρος της ευρασίας: άλλοτε συνδέοντας και άλλοτε παρακάμπτοντας λιμάνια στην (ακόμα) αμερικανοκρατούμενη ζώνη «ινδικός / ειρηνικός»…

Οι χάρτες, σαν τέτοιοι, δεν δίνουν καμία απάντηση στο ερώτημα «και τι θα γίνει;»… Μορφοποιούν όμως, δίνουν υλική υπόσταση, στις ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις. Αυτή η περιστρεφόμενη πέτρα που λέγεται «γη» είναι πεπερασμένη. Και οι καυγάδες για έλεγχο και επιρροή είναι εντελώς located…

Δικέφαλα κοτόπουλα

Παρασκευή 26 Ιούλη. Χαριτωμένο μεν, αλλά συγγνώμη: αυτά δεν είναι αστεία. Δεν είναι καθόλου αστεία!

Σε χτεσινή ομιλία του ψόφιου κουναβιού πίσω του, στο φόντο, δεν υπήρχε το γνωστό αμερικανικό σήμα με τον αετό που κρατάει βέλη αλλά ένα παραποιημένο, με δικέφαλο αετό, που κρατάει στο ένα πόδι μπαστούνια του γκολφ και στο άλλο χαρτονομίσματα. Το τραγικότερο για την άλλοτε μόνη υπερδύναμη; Δεν το πήρε χαμπάρι κανένας. Ούτε η ασφάλεια του ψόφιου κουναβιού, ούτε το κοινό που τον παρακολουθούσε να μιλάει ανάμεσα στους δικέφαλους αετούς… Το αποκάλυψε εκ των υστέρων η washington post…

Λοιπόν, αυτά δεν είναι αστεία. Όποια μυστική υπηρεσία θέλει να πει πόσο κοντά (και πόσο εύκολα) στο ψόφιο κουνάβι βρίσκεται, να βγει και να το πει καθαρά! Ντάξει; Όχι τέτοια γελοιοποίηση: θα βάλουμε τα κλάματα!!! Το επόμενο θα είναι να δούμε το ψόφιο κουνάβι με κανά αλφάδι (με σπρέι φυσικά) στο σακάκι του, πίσω στην πλάτη! Δεν υπάρχει πια ούτε ιερό ούτε όσιο;

(Κι όποιος θέλει να κατηγορήσει την Μόσχα – γιατί σ’ αυτήν παραπέμπει ο δικέφαλο κοτόπουλο… – ότι έχει κατακτήσει το united states και βρίσκεται παντού, να βγει και να αρχίσει “εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα”…)

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ (with a little help from my friends…)

Παρασκευή 26 Ιούλη. Να ένα περιστατικό που θα μπορούσε να είναι «μικρό μάθημα» για το πως μερικά γεγονότα μπορεί να έχουν το αντίθετο νόημα απ’ αυτό που φαίνεται.

Στις 23 Ιούλη, μια μέρα μετά την άφιξη του Bolton στη Σεούλ, στη διάρκεια κοινών σινο-ρωσικών στρατιωτικών ασκήσεων, 2 ρωσικά και 2 κινεζικά στρατηγικά βομβαρδιστικά κατηγορήθηκαν (απ’ την Σεούλ) ότι παραβίασαν τον νοτιοκορεατικό εναέριο χώρο. Απ’ την μεριά της η Μόσχα αρνήθηκε ότι έγινε παραβίαση και κατηγόρησε την νοτιοκορεατική αεροπορία για «αντιεπαγγλεματισμό», εφόσον ρίχτηκαν προειδοποιητικές βολές προς τα πολεμικά της….

Για να φανεί τι έγινε πραγματικά, είναι απαραίτητη η γνώση του επίμαχου σημείου όπου έγινε: πάνω απ’ το νησάκι Dokdo, του οποίου την νοτιοκορεατική κυριότητα αμφισβητεί το Τόκιο. Για να το πούμε διαφορετικά: πάνω από νοτιοκορεατικές νησίδες που το Τόκιο θεωρεί δικές τους, σε μια περίοδο οξυμένων αντιπαραθέσεων μεταξύ νοτιοκρεοατικού και ιαπωνικού καπιταλισμού, ρωσικά και κινεζικά πολεμικά ήρθαν σε «αντιπαράθεση» με νοτιοκορεατικά… Σε πρώτη ανάγνωση: Μόσχα και Πεκίνο τσακώνονται με την Σεούλ την ώρα που η Σεούλ τσακώνεται με το Τόκιο… Βγάζει νόημα;

Η πρώτη ρωσική αντίδραση ήταν να ζητήσει συγγνώμη για το περιστατικό, μέσω του στρατιωτικού ακολούθου στην ρωσική πρεσβεία στη Σεούλ, θεωρώντας το συνέπεια δυσλειτουργίας κάποιων συστημάτων στα πολεμικά. Αυτό είπε… Λίγο μετά όμως η αντίδραση της Μόσχας ήταν το ανάποδο: αρνήθηκε τις νοτιοκορεατικές κατηγορίες, και απάντησε με δικές της περί «αντιεπαγγελματισμού», κλπ. Χτες αντιπρόσωποι των δύο κράτων θα κουβέντιαζαν από κοντά για το θέμα…

Είναι παράξενη η αλλαγή γραμμής απ’ την μεριά της Μόσχας… Εκτός αν η δεύτερη (και πιο επίσημη) αντίδρασή της ήταν η αναβαθμισμένη εκδοχή της πρώτης! Μοιάζει σπαζοκεφαλιά;

Προσέξτε: Ενώ Σεούλ και Μόσχα «τσακώνονται» για το αν έγινε ή δεν έγινε παραβίαση πάνω απ’ το Dokdo, λείπει εντελώς (και πανηγυρικά) ο διεκδικητής τους. Το Τόκιο. Με δυο λόγια Σεούλ και Μόσχα συμφωνούν ότι τα Dokdo είναι νοτιοκορεατικά. Εντάξει – αλλά γιατί αυτό έχει σημασία;

Την 1η Ιούνη (πριν σχεδόν 2 μήνες) η Ουάσιγκτον δημοσιοποίησε την «στρατηγική της για τον ινδικό – ειρηνικό». Στη περιοχή της νότιας θάλασσας της κίνας το ψοφιοκουναβιστάν ποντάρει πάνω στην τριγωνική συμμαχία Σεούλ – Τόκιο – Ουάσιγκτον. Πεκίνο και Μόσχα θα έπρεπε να αντιδράσουν με κάποιον κατ’ αρχήν πειστικό τρόπο. Παραβιάζοντας (πράγματι) το νοτιοκορεατικό εναέριο χώρο σε μια περιοχή που διεκδικεί το Τόκιο έκαναν μια φιλική κίνηση προς την Σεούλ. Απ’ την μια βρήκαν μια αφορμή για να επιβεβαιώσουν «στρατιωτικά» η Μόσχα και το Πεκίνο στη Σεούλ την κυριότητά της αφήνοντας το Τόκιο απ’ έξω· απ’ την άλλη επέδειξαν (προς όφελος του Πεκίνου) ότι την περιοχή δεν μπορεί να την ελέγξει ο αμερικανικός στρατός· με τα ως τώρα δεδομένα σίγουρα όχι…

Ενώ είναι σαφές ότι Σεούλ και Τόκιο νοιώθουν μάλλον σαν αντίπαλοι / ανταγωνιστές παρά σαν σύμμαχοι, το «επεισόδιο στο Dokdo» έδωσε την ευκαιρία σε Μόσχα και Πεκίνο να δηλώσουν «παρών» με τρόπο που ωφελεί την Σεούλ… Δεν είναι ενδιαφέρον σαν «μάθημα» για τον σύγχρονο μεταμοντέρνο καπιταλιστικό κόσμο;

(Πριν κάτι χρόνια ένα τουρκικό πολεμικό έριξε ένα ρωσικό πάνω απ’ τα σύνορα συρίας – τουρκίας. Οι πάντες, κυριολεκτικά οι πάντες, ειδικοί και ανειδίκευτοι, στο ελλαδιστάν και διεθνώς, προέβλεπαν «σύγκρουση» μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας. Μόνο του το Sarajevo (απελπιστικά μόνο του) υποστήριζε δημόσια ότι η κατάρριψη ήταν «φιλική» και ότι θα επιτάχυνε το ξεδίπλωμα της τουρκο-ρωσικής συμμαχίας στη μέση Ανατολή. Μετά από λίγους μήνες αποδείχθηκε ότι είχαμε απόλυτο δίκιο: το μπλοκ της Αστάνα αναδύθηκε σαν ο αποφασιστικός παράγοντας στο συριακό πεδίο μάχης…

Τώρα δεν χρειάστηκε κατάρριψη… Άλλωστε το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ υπάρχει ήδη· ακόμα κι αν δεν ακούγεται κάτι εντυπωσιακό για την Πγιονγκγιάνγκ… Ωστόσο η mainsteam σοφία είναι «ένταση στη σχέσεις Μόσχας – Σεούλ»…)

Αυτά δεν τα φωνάζουν…

Δευτέρα 22 Ιούλη. Όπως (σας) το έχουμε πει, όποιος ζητάει προστασία πρέπει να πληρώσει. Επειδή, τώρα, στο ψοφιοκουναβιστάν είναι βέβαια large αλλά είναι και πρακτικοί άνθρωποι, η επιτροπή διεθνών υποθέσεων της αμερικανικής γερουσίας πέρασε πριν ένα μήνα (στις 25 Ιούνη) με μεγάλη διακομματική πλειοψηφία ένα σχέδιο νόμου για τη «νέα στρατηγική στην ανατολική Μεσόγειο». Εκεί περιγράφονται οι όροι με τους οποίους το ψοφιοκουναβιστάν μπορεί να προσφέρει προστασία στη νότια κύπρο και στο ελλαδιστάν.

Κατ’ αρχήν, και απ’ το προοίμιο, γίνεται αμερικανικός νόμος το ότι «οι ηπα, το ισραήλ, η ελλάδα και η κύπρος» (μ’ αυτήν την σειρά, σειρά ισχύος και όχι αλφαβητική…) συμφώνησαν στις 21 Μάρτη 2019 (ο ένδοξος παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος Τσίπρας συμφώνησε, μεγάλη η χάρη του!…) να αμυνθούν έναντι κακόβουλων επιρροών στην ανατολική Μεσόγειο και στην ευρύτερη μέση Ανατολή. Για το ψοφιοκουναβιστάν «κακόβουλη επιρροή» είναι οπωσδήποτε η Μόσχα… Εν πάσει περιπτώσει και το Αιγαίο είναι πια επίσημα υποψήφιο για πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου· με την υπογραφή της “πρώτης φοράς” – ντάξει;

Στη συνέχεια, όταν η κουβέντα (του νόμου) έρχεται στα γκάζια, το πράγμα είναι ξεκάθαρο: αυτό που ενδιαφέρει το ψοφιοκουναβιστάν είναι να στριμώξει το ρωσικό φυσικό αέριο (και όχι μόνο). Όπως το λέμε: μην κάνουν τα τουρκικά γεωτρύπανα το θαύμα τους και βρουν κανά εκμεταλλεύσιμο κοίτασμα, που θα φέρει την gazprom στα νερά της ανατολικής Μεσογείου… Θα γίνει της εκδιδομένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα!

Στη συνέχεια ο νόμος προβλέπει την πώληση αμερικανικών όπλων στη νότια κύπρο (τερματίζοντας μια απαγόρευση 45 χρόνων) υπό δύο προϋποθέσεις. Α) Να τερματιστεί το ρωσικό τραπεζικό νταραβέρι με τις νοτιοκυπριακές τράπεζες (ξέπλυμα ή μη)· και, Β) να απαγορευτεί ο ελλιμενισμός ρωσικών πολεμικών σε νοτιοκυπριακά λιμάνια, ακόμα και για ανεφοδιασμό καυσίμων. Με δυο λόγια νοτιοκύπριοι: αν θέλετε αμερικανική προστασία πετάξτε στη θάλασσα τους ρώσους φίλους σας – και μαζί τα κέρδη σας απ’ αυτούς. (Ύστερα κάντε τρύπες στον βυθό και πείτε ότι τα βρήκατε μέσα στο γκάζι…).

Γι’ αυτά τα δύο ο όποιος αμερικάνος πρόεδρος θα πρέπει να δίνει αναφορά με τα «τελευταία νέα» στο κογκρέσσο μια φορά κάθε χρόνο, ώστε να συνεχίζεται (ή όχι) η προστασία…

Επιπλέον, αν η Αθήνα και η Λευκωσία θέλουν την αμερικανική προστασία, θα πρέπει να παραδόσουν στην Ουάσιγκτον: Α) Μια λίστα των μήντια των οποίων ιδιοκτήτες είναι ρώσοι (Δηλαδή; Θα πεταχτεί ο κυρ Ιβάν στους καρχαρίες; Αααααα…) ώστε να σταματήσει η προώθηση φιλορωσικών ιδεών στο ελληνικό πόπολο. Β) Μια αξιολόγηση της στρατιωτικής εμπλοκής της Μόσχας στον τομέα της ασφάλειας, συμπεριλαμβανομένου του τομέα του στρατιωτικού εξοπλισμού και διάφορων εργολαβιών. Και Γ) Μια αξιολόγηση των προσπαθειών της Μόσχας να επηρεάσει τις εκλογές σε ελλάδα, νότια κύπρο (και ισραήλ) μέσω κυβερνοεπιθέσεων, εκστρατειών στα social media ή άλλων κακόβουλων τακτικών.

Εννοείται ότι στην ίδια κατηγορία έρευνας και αξιολόγησης περιλαμβάνονται (στο σχέδιο νόμου) και οι σχέσεις του ντόπιου παπαδαριού με την Μόσχα. (Παναΐα μου!)

Ακριβή η αμερικανική προστασία. Κάτι μας λέει ότι μετά την “πιο φιλοαμερικανική κυβέρνηση” εδώ και δεκαετίες, την φαιορόζ, ο ρημαδοΚούλης πέρα από λόγια παχιά, δύσκολα να κάνει νέο ρεκόρ. Ίσως το ρίξει στο “ποιοτικό παιχνίδι” ψάχνοντας να βρει κανάν “ενδιάμεσο δρόμο”.

Στη χοντρική του εθνικού συμφέροντος αυτό σημαίνει κάποιου είδους προσπάθεια “γεωπολιτικής αναβάθμισης” – μπας και η Ουάσιγκτον κάνει καμμιά έκπτωση… Όχι τίποτα άλλο, αλλά αν θυμώσουν οι παοκτζήδες δεν θα τους συγκρατήσει ούτε ο 6ος στόλος μαζί με τον 7ο….

Ινδοκούς 1

Δευτέρα 22 Ιούλη. Είναι ένας πόλεμος που, μετά από σχεδόν 18 χρόνια (o πιο μακρύς ως τώρα στην αμερικανική ιστορία…), μπορεί να κερδηθεί; Όχι. Είναι ένας πόλεμος που χάνεται· σε αργή κίνηση, αλλά χάνεται. Συνεπώς, μετά απ’ την δολοφονία περισσότερων από 80.000 αμάχων (με μετριοπαθείς υπολογισμούς) και την βίαιη μετανάστευση πολλών εκατοντάδων χιλιάδων αφγανών (το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους παραμένει στο ιράν και στο πακιστάν), η Ουάσιγκτον ίσως σκέφτεται («ίσως» λέμε…) μια κάποια «περήφανη αποχώρηση». Οι διπλωματικές κινήσεις δείχνουν προς τα εκεί· αλλά η ασταμάτητη μηχανή δεν βάζει το χέρι της στη φωτιά: και απ’ το συριακό πεδίο μάχης θα έφευγε ο αμερικανικός στρατός, και μάλιστα «σύντομα» – αλλά είναι ακόμα εκεί.

Στις 11 και 12 Ιούλη έγινε μια τετραμερής συνάντηση στο Πεκίνο, υπέρ της «ειρήνης στο αφγανιστάν». Αντιπρόσωποι της Μόσχας, του Πεκίνου, της Ουάσιγκτον και της Ισλαμαμπάντ εξέδωσαν κοινή ανακοίνωση γεμάτη καλές προθέσεις. Αυτό το ραντεβού μπορεί να θεωρηθεί συμπληρωματικό των χωριστών διαπραγματεύσεων που κάνει το ψοφιοκουναβιστάν με τους ταλιμπάν (ή και επίσημη αφγανική κυβέρνηση με τους ταλιμπάν) στην Ντόχα, και των συζητήσεων της Μόσχας και πάλι με τους ταλιμπάν. Οι άμεσοι νικητές στο αφγανικό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου είναι αυτοί.

Μπορεί, στ’ αλήθεια να φύγει η Ουάσιγκτον απ’ τα υψίπεδα; Μπορεί να φύγει χωρίς να αναγνωρίσει την ήττα της; Το κλειδί των απαντήσεων βρίσκεται σε μια άλλη απάντηση. Γιατί εισέβαλλε το 2001 ο αμερικανικός στρατός στο αφγανιστάν; Όχι επειδή οι ταλιμπάν ήταν υπεύθυνοι για την 11η Σεπτέμβρη του 2001! Μέχρι πριν λίγους μήνες ήταν επίσημοι συνομιλητές των αμερικανικών πετρελαϊκών (και των πολιτικών εκπροσώπων τους) για project αγωγών στο αφγανικό έδαφος… Όχι επειδή ο μπιν Λάντεν ήταν υπεύθυνος για την 11η/9ου – πολλοί ήξεραν τότε, και περισσότεροι ξέρουν σήμερα ότι η επίθεση ήταν δουλειά των σαουδαραβικών, των ισραηλινών και των αμερικανικών υπηρεσιών.

Γιατί, λοιπόν, εισέβαλλε ο αμερικανικός στρατός στο αφγανιστάν; Η πιο απλή απάντηση είναι «επειδή κάτι έπρεπε να κάνει η Ουάσιγκτον για να δείξει την πυγμή της, και το αφγανιστάν ήταν η εύκολη λύση». Αλλά αυτό δεν ισχύει. Για να γίνει το αφγανιστάν «εύκολη λύση» έπρεπε να απειληθεί το πακιστάν ότι θα γυρίσει στη λίθινη εποχή αν δεν συνεργαστεί με την Ουάσιγκτον. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός αποφάσισε να κηρύξει τον προληπτικό πόλεμο κατά της τρομοκρατίας το 2001 (με πρώτο αλλά όχι και μοναδικό στόχο τα υψίπεδα του ινδοκούς) όχι εναντίον των ορεινών χωριών των αφγανών βοσκών και αγροτών… Αλλά εναντίον της Μόσχας (όπου μόλις είχε αναλάβει τον έλεγχο η «πατριωτική» φράξια της KGB μέσω Πούτιν) – και, προληπτικά, εναντίον του Πεκίνου. Η εισβολή στο αφγανιστάν ταίριαζε τόσο καλά στους φόβους του Brzezinski για την θανάσιμη απειλή της δημιουργίας ενός ευρασιατικού μπλοκ! ‘Ετσι ώστε ακόμα κι αν στο Ινδοκούς ζούσαν μόνο αγρίμια, και πάλι η Ουάσιγκτον θα τα κατηγορούσε για την 11η/9ου!

Αρκεί να μπορούσε να στήσει εκεί τις βάσεις της.