Tag: ρωσία

Συρία

Δευτέρα 2 Σεπτέμβρη. Επειδή έχει άμεση σχέση με την χθεσινή απορία μας για το από που ξεφύτρωσαν οι αμερικάνοι και κτυπάνε στο Idlib, το σημειώνουμε να υπάρχει εδώ· ίσως ξανάρθουμε το γεγονός.

Η Μόσχα εμφανίστηκε θυμωμένη («διπλωματικά» πάντα…) για την αμερικανική επίθεση / εκκαθάριση καμμιά 40αριά αξιωματικών αντικαθεστωτικών οργανώσεων. Υπονομεύει τις προσπάθειες για τον τερματισμό των εχθροπραξιών… Η επίθεση έγινε παραβιάζοντας όλες τις συμφωνίες και χωρίς προηγούμενη ειδοποίηση των κύριων δυνάμεων που πολεμούν στην περιοχή δήλωσε ο βουλευτής Konstantin Kosashev, πρόεδρoς της επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων της ρωσικής βουλής. Και συνέχισε: Η επίθεση στη ζώνη αποκλιμάκωσης στο συριακό Idlib έγινε με σκοπό, πρώτα απ’ όλα, να δείξει ότι η Washington δεν σχεδιάζει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν άλλον και δεύτερον, ότι έχει έναν ενεργό ρόλο στην συριακή διαδικασία….

Για δυο λεπτά κυρ Kosashev.. Μπορεί να πρόκειται απλά για μια κουβέντα, σε στύλ «μην πάρετε αέρα και αρχίσετε τα σούρα φέρτα στο Idlib – ντάξει;» Αλλά επειδή κι εσείς τους βομβαρδίζατε μέχρι προχτές, αν το αμερικανικό κτύπημα «υπονομεύει τις προσπάθειες για τερματισμό των εχθροπραξιών» σημαίνει μήπως αυτό ότι οι εκκαθαρισθέντες και πεσόντες ήταν υπέρ του τερματισμού;

Κι αυτό το «δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν» η Ουάσιγκτον πως ακριβώς το εννοείτε; Μήπως ότι επίτηδες δεν (σας) ειδοποίησε για να μην προλάβετε να γλυτώσετε τους συγκεκριμένους αντικαθεστωτικούς;

Χμμμ…  (Πάντως αν συμβαίνουν τέτοια καταχθόνια πράγματα, μπορείτε κυρ Kosashev να πείτε στους επιζώντες αντικαθεστωτικούς: επειδή είτε θα σας σκοτώσουμε εμείς είτε αυτοί (οι «άλλοι»…), ελάτε υπό την προστασία μας και τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουμε εμείς…)

Κορεατική χερσόνησος

Δευτέρα 2 Σεπτέμβρη. Αύριο ο ειδικός εκπρόσωπος του νοτιοκορεατικού υπ.εξ. για την κορεατική χερσόνησο Lee do-hoon θα πεταχτεί ως το Βλαδιβοστόκ για να συναντήσει τον ρώσο υφυπουργό για θέματα ασίας – ειρηνικού Igor Morgulov. O Morgulov είχε πεταχτεί ως την Πγιονγκγιάνγκ στις 14 Αυγούστου, οπότε επί τη ευκαιρία θα διηγηθεί στον Lee πως τα πέρασε….

Ταυτόχρονα ο κινέζος υπ.εξ. Wang Yi θα πεταχτεί από σήμερα ως τις 4 Σεπτέμβρη στην Πγιονγκγιάνγκ, για επαφές με τον βορειοκορεάτη υπ.εξ. Ri Yong-ho. Για να περάσει κι αυτός καλά όπως ο Morgulov.

Δεν είναι δα κακό να κουβεντιάζουν μεταξύ τους (οι αξιωματούχοι του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ). Το ότι προτιμούν να το κάνουν δυο δυο αντί να μαζευτούν παρέα όλοι μαζί δείχνει την διακριτικότητά τους. Υπάρχουν και τα «κακά μάτια», που μπορεί να…

Α, για παράδειγμα. Ο ψοφιοκουναβικός Bolton που πέρασε απ’ την Σεούλ στα τέλη Ιούλη, άφησε τον «λογαριασμό» του ετήσιου κόστους των βάσεων· του αμερικανικού στρατού δηλαδή. Μόνο 5 δις δολάρια τον χρόνο… Έκανε και μια γκριμάτσα στον Moon κλείνοντας το δεξί μάτι, του είδους …Ξηλωθείτε… Κι έφυγε.

Για την περσινή «προστασία» της η Σεούλ την έβγαλε πληρώνοντας μόνο 914 μύρια δολάρια. Αλλά η Ουάσιγκτον ακριβαίνει πια όχι χρόνο με τον χρόνο αλλά μήνα με τον μήνα. Τώρα θέλει πολύ περισσότερα…

Η συμφωνία για την αμερικανική στρατοπέδευση στη νότια κορέα είναι παλιά. Και προβλέπει ότι η μεν Σεούλ βάζει την γη και τις υποδομές, η δε Ουάσιγκτον καλύπτει όλα τα έξοδα παραμονής (συν «οδοιπορικά», συν “αναλώσιμα”) για τον στρατό της. Τότε ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ήταν large. Τώρα έχει γίνει μίζερος και εντελώς νταβατζίδικος.

Ο κυβέρνηση Moon θα αρχίσει απ’ τον Σεπτέμβρη το παζάρι, αλλά είναι δύσκολο να αποφασίσει τώρα ότι «δεν πληρώνω σέντσι– πηγαίνετε στο καλό». Έτσι όπως πάνε όμως οι αμερικανικές απαιτήσεις, σε λίγο θα κάνει επίσκεψη στη Σεούλ ο κάθε Bolton και ο κάθε Pompeo, και θα έχει μαζί του μαύρη σακούλα σκουπιδιών για να παίρνει την «είσπραξη» για την τιμή που κάνει. (Ας έχουν κι εδώ στο ελλαδιστάν το νου τους κι ένα κουτί πάμπερς γεμάτο με ζεστό χρήμα, αν τους κάνει την τιμή ο Bolton τον Οκτώβρη…)

Ενώ η παρέα του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ είναι φιλαράκια…

(Το τεύχος Σεπτέμβρη του γιαπωνέζικου δεξιού περιοδικού Bungei, που απηχεί το πνεύμα της κυβέρνησης Abe όπως κάθε δημαγωγικό καθεστωτικό μέσο που σέβεται το αφεντικό του, κυκλοφόρησε με άρθο «Η μέρα που η κυβέρνηση Moon έγινε εχθρικό κράτος». Σύμφωνα με τον αρθρογράφο η αριστερή νοτιοκορεατική κυβέρνηση σκοπεύει να συμμαχήσει με την βόρεια κορέα και την κίνα κατά της ιαπωνίας. Συμβουλεύει δε να αρχίσουν οι προετοιμασίες για διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με τη Σεούλ, και την δημιουργία ενός «θαλάσσιου μπλοκ» με την ταϊβάν και τις ηπα για να αντιμετωπιστεί το «χερσαίο μπλοκ» της βόρειας και της νότιας κορέας, της κίνας και της ρωσίας…

Δεν θα κατηγορήσουμε τον ιαπωνικό μιλιταρισμό / ιμπεριαλισμό και τους εκπροσώπους του που δείχνουν το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ. Θα τους περιγελάσουμε όμως για την αφέλειά τους να θεωρούν ότι η Μόσχα και το Πεκίνο φοβούνται μην βραχούν στον Ειρηνικό, οπότε είναι ένα «χερσαίο μπλοκ» που θα αποκλειστεί εύκολα και απλά δια θαλάσσης…

Αλλά έτσι είναι οι δημαγωγοί: όλα όσα τους συμφέρουν τα θεωρούν παιχνιδάκι…)

Συρία

Κυριακή 1 Σεπτέμβρη. Έχει το ενδιαφέρον του να βλέπει κανείς διάφορες «σοβαρές» αναλύσεις για το τι συμβαίνει στο Idlib, γραμμένες υποτίθεται από «σοβαρούς» αναλυτές και «εμπειρογνώμονες». Που αποφαίνονται για την κατάσταση με την αυστηρότητα που ταιριάζει στο κύρος τους, αλλά αυτά που υποστηρίζουν είναι σα να ζουν σε σπηλιές, και «κάτι», «κάπου» πήρε το αυτί τους…

«Ο Erdogan στριμώχτηκε απ’ τον Putin» κλπ κλπ. Αν υπάρχουν δύο γεγονότα που φαίνεται ότι δεν φτάνουν στις σπηλιές είναι αυτά. Πρώτον, ο τουρκικός στρατός αναπτύσσει νέα «παρατηρητήρια» (απ’ αυτά που του έχει αναθέσει το μπλοκ της Αστάνα να στήσει για να επιτηρεί την εκεχειρία εκ μέρους των αντικαθεστωτικών – κάτι που δεν κατέφερε – και που πριν ήταν στην περίμετρο του θύλακα του Idlib) κατά μήκος του δρόμου Aleppo – Latakia… Όχι ένα, αλλά τέσσερα ή πέντε. Αν υπάρχει κάποια σημασία στη χωροθέτησή τους είναι επειδή εκεί (πιθανότατα) θα είναι τα νέα σύνορα του θύλακα. Το δεύτερο είναι ότι ο τουρκικός στρατός απωθεί δια της βίας του αντικαθεστωτικούς και τις οικογένειές τους που προσπαθούν να περάσουν σε τουρκικό έδαφος αναζητώντας καταφύγιο· εισπράτοντας την κατηγορία «προδότες – προδότες».

Σε ότι αφορά το πρώτο: αν αυτή η οδική γραμμή Μ4, απ’ το Saraqib στο Arihah, στο Jisr ash-Shugur (και απο εκεί με νοτιοδυτική κατεύθυνση προς την Latakia) είναι το νέο “σύνορο”, σχεδόν ο μισός θύλακας προορίζεται να εκκενωθεί απ’ τους αντικαθεστωτικούς, και να περάσει στον έλεγχο του Άσαντ. Θα είναι πράγματι (αν γίνει έτσι) βαριά ήττα για τους πρώτους· μήπως, όμως, έδειξαν σεβασμό απέναντι στις ρωσικές βάσεις; Όχι, καθόλου. Δεν θα πρέπει, λοιπόν, να κατηγορούν την Άγκυρα για “προδοσία”· αλλά μάλλον τους εαυτούς τους για υπεροψία, και τους εργοδότες τους για δόλια καθοδήγηση…

Το γεγονός, τώρα, ότι ξαφνικά χτες εμφανίστηκαν στη σκηνή αμερικανικοί πύραυλοι (;;;!!!) και με “χειρουργικό” βομβαρδισμό σκότωσαν μαζεμένους καμμιά 40 αξιωματικούς δύο αντικαθεστωτικών οργανώσεων στο Idlib (!!!!), έχει το ενδιαφέρον του. Το ψοφιοκουναβιστάν επί πολύ καιρό στο παρελθόν κατηγορούσε την Δαμασκό και την Μόσχα ότι “σκοτώνουν παιδιά στο Idlib” και «να μην τολμήσουν να εισβάλουν στον θύλακα». Τον τελευταίο καιρό τέτοιες απειλές είχαν σταματήσει. Αλλά;;; Ποιός φώναξε το ψοφιοκουναβιστάν;

Μοιάζει με μαφιόζικη “απόλυση”! Γιατί όμως; Επειδή δεν κατάφεραν να συγκρατήσουν τον συριακό στρατό στην Khan Shaykhum; Ή επειδή είχαν αρχίσει να σκέφτονται να δεχτούν τις προτάσεις (και την «λογική») του μπλοκ της Αστάνα; Δεν θα μάθουμε εύκολα…

Το βασικό είναι (αυτή είναι η άποψή μας) ότι η ιστορία με τους αντικαθεστωτικούς του Idlib έχει κρατήσει πολύ, και έχει κουράσει το μπλοκ της Αστάνα. Απασχολεί πολεμικά μέσα και ανθρώπινους πόρους δυσανάλογα πολύ σε σχέση με το τι αντιπροσωπεύει, παραβιάζοντας τις παλιότερες συμφωνίες για εκεχειρία. Το συριακό πεδίο μάχης θα έπρεπε να έχει περάσει ήδη σε μια επόμενη φάση, πιο πολιτική. Οι αντικαθεστωτικοί στον θύλακα, ενώ δεν έχουν πια κανένα αξιόλογο στρατιωτικό μέλλον, εξακολουθούν να αρνούνται την ειρηνική διαχείριση του θέματος υπηρετώντας, προφανώς, το Ριάντ και το Τελ Αβίβ.

Το τουρκικό καθεστώς καθόλου δεν στριμώχτηκε απ’ τους συμμάχους του. Στριμώχτηκε απ’ την αποτυχία του να «σκουπίσει» τους μισθοφόρους της σαουδικής αραβίας και του ισραήλ. Αν τώρα κατηγορείται για «προδοσία» απ’ αυτούς επειδή αίρει την όποια προστασία του προς όσους δεν πειθαρχούν, είναι επειδή αυτή η ιστορία παρατράβηξε.

Μια καινούργια εκεχειρία έχει συμφωνηθεί· και οι αντικαθεστωτικοί συνεχίζουν να την παραβιάζουν. Αν ο συριακό στρατός φτάσει ως τον M4 δεν θα φταίει η Άγκυρα. Άλλωστε εκεί (το είχαμε σημειώσει έγκαιρα) είναι το λογικό όριο της άμεσα ελεγχόμενης επικράτειας του Άσαντ.

Ο δρόμος που συνδέει το Aleppo με την θάλασσα δεν μπορεί να μείνει πολύ ακόμα σε χέρια εχθρών…

(φωτογραφία, χάρτης: οι καινούργιες θέσεις των τουρκικών «παρατηρητηρίων» προβλέπονται περίπου εκεί που είναι οι σιέλ βούλες. Οι σκούρες μπλε είναι οι παλιές θέσεις – μία εχει απομείνει ακόμα μέσα στην περιοχή που ανακαταλήφθηκε πρόσφατα).

Peace brothers (?)

Κυριακή 1 Σεπτέμβρη. … Σ’ αυτή τη φάση η άνοδος της κίνας δεν μπορεί να εμποδιστεί. Αυτή η χώρα είναι απλά πολύ μεγάλη και πολύ δυνατή για να μποϋκοταριστεί ή να ανασχεθεί. Σε τελευταία ανάλυση η επιθυμία του κινεζικού λαού να μοιραστεί την παγκόσμια ευημερία είναι εντελώς νόμιμη. Η δύση δεν μπορεί παρά να διατηρήσει καλές σχέσεις με τη νέα υπερδύναμη, υπερασπίζοντας ταυτόχρονα τις αξίες της. Η άνοδος της κίνας – και του κινεζικού συστήματος – αναπότρεπτα θα δημιουργήσει μεγαλύτερο ανταγωνισμό, κι αυτές οι νέες αντιπαλότητες θα πρέπει να λύνονται ειρηνικά με κάθε κόστος. Ένας κόσμος με 8 δισεκατομύρια ανθρώπους δεν αντέχει μια παγκόσμια σύγκρουση…

Τάδε έφη ο απ’ το 1998 ως το 2005 γερμανός υπ.εξ. (και εξτρεμιστής στα νειάτα του) «πράσινος» Joscha Fischer. Αποσυρμένος απ’ την γερμανική πολιτική σκηνή και μάλλον ξεχασμένος, πριν πάνω από 2,5 χρόνια «αποχαιρετούσε την δύση» εξαιτίας της εκλογής του ψόφιου κουναβιού (Sarajevo.pdf νο 113Α, Γενάρης 2017). Τώρα κατηγορεί τον αμερικανό πρόεδρο για «κινέζικο δούρειο ίππο», επειδή «κάνει ό,τι μπορεί για να υπονομεύσει την αξιοπιστία του δυτικού μοντέλου». Όχι, δεν τον λέει πράκτορα του Xi!

Δεν τον θεωρούμε καθόλου χαζό. Καταλαβαίνει περισσότερα απ’ όσα γράφει. Ενώ πράγματι ο κινέζικος καπιταλισμός είναι «too large too…» η ανάδειξη ακροδεξιών «ηγετών» στα δυτικά κράτη είναι ένα είδος πολιτικής έκφρασης του στριμώγματος των αντίστοιχων καπιταλισμών απ’ τις παγκόσμιες (και ραγδαίες) αλλαγές που προκαλεί όχι μόνο η μη ελέγξιμη «άνοδος» της κίνας αλλά και όλων των ασιατικών (και μη) κρατών που έχουν επιλέξει να δεθούν με την κινεζική καπιταλιστική εξέλιξη.

Σε τέτοιες συνθήκες ο καπιταλιστικός «κόσμος των 8 δισεκατομυρίων» είναι δυστυχως μικρός για να χωρέσουν όλοι. Και μικραίνει γρήγορα· κυρίως για εκείνο το κράτος που πρόλαβε για λίγο να καμαρώσει πως είναι «η μόνη υπερδύναμη του πλανήτη», απολαμβάνοντας τα οφέλη απ’ την θέση του.

Η «παγκόσμια σύγκρουση» που ο πρώην γερμανός υπ.εξ. θεωρεί πέρα απ’ την αντοχή του κόσμου έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια. Παράξενο ή όχι (διαλέγει ο καθένας ανάλογα με την ανάλυσή του) εκείνο που την επιταχύνει δεν είναι μόνο (ή τόσο) η γρήγορη ανάπτυξη του κινεζικού καπιταλισμού, όσο το γεγονός ότι η πρώην «υπερδύναμη» που παρακμάζει δεν έχει κανένα ιστορικό παρελθόν «πτώσης». Δεν έχει, είτε σαν κοινωνία λευκών προτεσταντών είτε σαν «αξιωματούχοι» οποιουδήποτε είδους, συλλογική μνήμη διαχείρισης της όποιας υποτίμησης του κράτους και του κεφάλαιού της στον διεθνή καταμερισμό. Το ψοφιοκουναβιστάν έχει σαν εθνική ταυτότητα το «ατσαλάκωτο» και την διαρκή επέκταση· την ιδέα ενός εξαιρετικού κράτους, εν μέρει «ιεραποστολικού», εν μέρει στρατοαστυνομικού. Δεν μπορεί να υποχωρήσει συντεταγμένα, όπως θα πρότεινε μια πραγματιστική λογική. Απ’ όπου υποχώρησε (βιετνάμ, νοτιοανατολική ασία) το έκανε αφού πριν είχε σκοτώσει, κάψει και καταστρέψει ό,τι περισσότερο μπορούσε…

Κι έτσι τώρα παραδέρνει, προσπαθώντας να φρενάρει και να περιορίσει το Πεκίνο: απ’ την μια μεριά νομίζει ότι θα πετύχει «περικυκλώνοντας» στρατιωτικά την ευρασία· απ’ την άλλη νομίζει ότι θα πετύχει «ακρωτηριάζοντας» τις ροές χρήματος και εμπορευμάτων μέσα από «κυρώσεις» και λοιπές τιμωρίες… Και τα δύο αποτυγχάνουν, το καθένα μόνο του και στον συνδυασμό τους. Το μέγιστο που θα μπορούσε να εξασφαλίσει η Ουάσιγκτον ήταν, πρακτικά, μια μικρή και ιστορικά μάλλον ασήμαντη αναβολή: αν πετύχαινε η εκστρατεία της στο ιράκ και τα σχεδιά της για τη «νέα μέση Ανατολή», στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Απέτυχε, ηττήθηκε, δοκίμασε ό,τι μπορούσε…

Αυτό που συμβαίνει πια εκεί, δηλαδή εδώ δίπλα, είναι αιματηρές μάχες οπισθοφυλακών… Που ανήκουν, όμως, σ’ εκείνο που κάθε «καλούλης» Fischer νομίζει ότι μπορεί να αποφευχθεί…

(φωτογραφίες, χάρτες: Αν το Adrian Darya 1 είναι ακόμα φορτωμένο, έχουμε την απορία: τι θα κάνει ο Pompeo αν πάει και κάτσει στ’ ανοικτά της ρωσικής ναυτικής βάσης στην συριακή Tartus; Θα πείσει τους ισραηλινούς φίλους του να το βουλιάξουν; Θα μαζέψει τα ονόματα και τις διευθύνσεις των τάνκερ που θα πάνε να πάρουν το oil για να τους κάνει μηνύσεις;

Ρωτάμε από καθαρή περιέργεια: πολύ νωρίς το πρωί σήμερα το επικηρυγμένο τάνκερ βρισκόταν απέναντι…

Είναι βαρύ κι ασήκωτο, εσύ που κάποτε ήσουνα ο φόβος και ο τρόμος του πλανήτη, να μην πείθεις και να μην φοβίζεις πια… Κι απο πάνω να σε κοροϊδεύουν ότι τα έχεις χάσει…)

Ινδοκούς

Σάββατο 31 Αυγούστου. Τι είπαμε ότι υποτίθεται πως διαπραγματεύεται ο ειδικός εκπρόσωπος της Ουάσιγκτον Zalmay Khalilzad με αντιπροσωπεία των ταλιμπάν στην Ντόχα; Ένα σχέδιο ειρήνευσης στο αφγανιστάν με αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απο εκεί;

Ξεχάστε το! Πριν 6 ημέρες ένας απ’ τους πιο «δυναμικούς» βουλευτές του ψόφιου κουναβιού, που βρίσκεται χωμένος σ’ όλες τις υποθέσεις «εξωτερικής πολιτικής», ονόματι Lindsey Graham, προειδοποίησε δημόσια (μέσω cbs) το ψόφιο κουνάβι:

Κύριε πρόεδρε, αν δεν έχετε μια αντιτρομοκρατική δύναμη εκεί, ακόμα κι αν κάνετε συμφωνία με τους ταλιμπάν – για το οποίο αμφιβάλλω, αλλά μπορεί – δεν έχουν την δυνατότητα ή την θέληση να προστατέψουν την αμερικανική ενδοχώρα… Κατά τον Graham τουλάχιστον 8.600 αμερικάνοι πεζοναύτες πρέπει να μείνουν στο αφγανιστάν, σαν «insurance policy έναντι μιας ακόμα 11ης Σεπτέμβρη». Γιατί η «προστασία της αμερικανικής ενδοχώρας» ξεκινάει απ’ όσο πιο μακριά γίνεται· και για κάποιο λόγο οι “οκτώ εξακόσιοι” είναι η σωστή αμερικανική συνοριοφυλακή για την περίπτωση της κεντρικής ασίας…

Χτες το ψόφιο κουνάβι το επιβεβαίωσε: ο αμερικανικός στρατός ΔΕΝ πρόκειται να φύγει απ’ τα οροπέδια. Θα μειώσουμε τον στρατό στους 8.600… πάντα θα έχουμε παρουσία εκεί… τιτίβισε. Αντιγράφει τον Graham; Ο Graham ανήκει στους καθοδηγητές του; Τι σημασία έχει;

Διότι …την ξέρουμε καλά την ιστορία των ταλιμπάν… και την μπλεγμένη ιστορία με την al-Qaeda, και γι’ αυτό ακριβώς οποιαδήποτε συμφωνία, αν υπάρξει κάποια, θα πρέπει να επιβλέπεται και να επιβεβαιώνεται αυστηρά… εξήγησε ένας εκπρόσωπος του ψοφιοκουναβικού υπ.εξ. Ξέθαψε την al-Qaeda, δείγμα σοβαρής έλλειψης δικαιολογιών, σε συνθήκες “άγχους”… Αλλά έχει κι αυτό κάποια σημασία πια;

Το παραμύθι, λοιπόν, ότι το ψοφιοκουναβιστάν θα φύγει απ’ το αφγανιστάν αφήνοντάς το στο Πεκίνο, στη Μόσχα, στην Ισλαμαμπάντ και την Τεχεράνη τελειώνει. Λογικό… Ξαναρχίζει όμως εκείνο που δεν είναι καθόλου παραμύθι. Αν η Ουάσιγκτον, έστω και προσχηματικά, βρέθηκε να διαπραγματεύεται με τους ταλιμπάν, είναι για έναν πολύ απλό λόγο: επειδή ελέγχουν ήδη το 40% με 50% της αφγανικής επικράτειας, και δεν μπορεί να τους σταματήσει ούτε ο τυπικός «αφγανικός στρατός», ούτε οι 14.000 αμερικάνοι πεζοναύτες (μαζί με άλλους 17.000 «συμμαχικούς»)…. Ειπωμένο αλλιώς: η Ουάσιγκτον δεν μπήκε απ’ τον περασμένο Οκτώβρη σε συζήτηση με τους εχθρούς της (τους ταλιμπάν…) ευρισκόμενη σε θέση ισχύος… Αλλά σε θέση αδυναμίας…

Διαπραγματεύσεις τέλος λοιπόν (ο 9ος γύρος βρισκόταν σε εξελίξη αυτές τις ημέρες και, υποτίθεται, απέμεναν οι τελευταίες λεπτομέρειες για την συμφωνία…). Όταν οι ταλιμπάν λένε «έξω οι κατοχικοί στρατοί» το εννοούν, και δεν θα μπορούσαν παρά να το εννοούν. Την ανακοίνωση του ψόφιου κουναβιού την απέρριψαν αμέσως: Το τέλος της κατοχής δεν θα το διαπραγματευτούμε με κανέναν δήλωσε ο εκπρόσωπός τους Suhail Shaheen απ’ την Ντόχα. Κι αν ως τώρα οι αμερικανικές βάσεις ήταν δευτερεύον στόχος τους, «απ’ έξω – απ’ έξω», από σήμερα είναι στη διακριτική τους ευχέρεια πόσο τακτικά και πόσο δυναμικά θα κτυπάνε τον αμερικανικό κατοχικό στρατό.

Δεν είναι, όμως, μόνον αυτά. Διακριτικά αλλά με καίριο τρόπο πίσω απ’ τους ταλιμπάν βρίσκονται η ρωσία, η κίνα, το πακιστάν και το ιράν. Απ’ την μεριά του το ψοφιοκουναβιστάν έχει την «βοήθεια» λίγων εκατοντάδων ενόπλων τζιχαντιστών (αναγκαστικές μετακινήσεις από συρία και ιράκ) που έχουν κάποιες μικρές βάσεις στα βουνά ανατολικά· και είναι σπεσιαλίστες στις βόμβες – στο – ψαχνό.

Αφού, λοιπόν, Η Ουάσιγκτον δεν σκοπεύει να πάρει με το καλό τον στρατό της απ’ το αφγανιστάν, βρίσκεται τώρα εκτεθειμένη σ’ αυτό το ενδεχόμενο, καθόλου ευχάριστο για ένα προεκλογικό ψόφιο κουνάβι: να αναγκαστεί να στείλει μερικές χιλιάδες πεζοναύτες επιπλέον, μπας και καταφέρουν να σταματήσουν τους ταλιμπάν, αν αρχίσουν τα πεσίματα. Για τους ταλιμπάν μια τέτοια εξέλιξη δεν θα ήταν υποχρεωτικά αρνητική: άντεξαν και με 100.000 αμερικάνους πεζοναύτες στο αφγανιστάν στο πρόσφατο παρελθόν…

Κάποιοι έχουν παρατηρήσει ότι «είναι εύκολο να ξεκινήσεις έναν πόλεμο, αλλά δύσκολο να τον σταματήσεις». Μετά από 18 χρόνια και μια αδιαμφισβήτητη ήττα, το ψόφιο κουνάβι βάζει υποψηφιότητα όχι για νόμπελ ειρήνης αλλά για το δικό του μερίδιο στο πολύχρονο «αφγανικό βιετνάμ». Ίσως είναι το χειρότερο κομμάτι: τώρα όλα τα χαρτιά έχουν ανοίξει.

(φωτογραφία: Ο αφγανο-αμερικάνος Zalmay Khalilzad, πρώην πρεσβευτής της Ουάσιγκτον στο αφγανιστάν, στο ιράκ και στον οηε, διορίστηκε απ’ τον Pompeo «ειδικός απεσταλμένος» (και) για τις διαπραγματεύσεις με τους ταλιμπάν. Θα κάνει μήνυση τώρα που τον “αδειάζουν”; Όχι… Μπορεί όμως κάποια στιγμή στο μέλλον να γράψει ένα βιβλίο με τα απομνημονεύματά του… )

With help from some friends

Σάββατο 31 Αυγούστου. Η σύνδεση του ιρανικού καπιταλισμού με την «ευρασιατική οικονομική ένωση» είναι γεγονός. Η σχετική συμφωνία υπογράφτηκε χτες στη Μόσχα, και θα αρχίσει να «τρέχει» κανονικά σε 2 μήνες.

Αν δεν το θυμάστε: η «ευρασιατική οικονομική ένωση» (με τωρινά μέλη την ρωσία, την αρμενία, την λευκορωσία, το καζακστάν και το κιργιζιστάν) ήταν η «πέτρα του σκανδάλου» απ’ την οποία ξεκίνησε (ή επωφελήθηκε) το φασισταριό και η Ουάσιγκτον στην ουκρανία, στα τέλη του 2013 και στις αρχές του 2014: όταν ο τότε πρόεδρος Yanukovych «παιζόταν» για το αν θα δεχτεί τους αποικιακούς όρους της ε.ε. (για να συνδεθεί μαζί της) ή την μεγάλη αγκαλιά της ε.α.ε…

Χάρη στη χθεσινή συμφωνία η Τεχεράνη θα μπορεί να εξάγει προς την ε.α.ε. 70 είδη χωρίς δασμούς, και άλλα 503 με χαμηλούς τέτοιους. Είτε χερσαία (μέσω αρμενίας) είτε – κυρίως – μέσω της Κασπίας (προς ρωσία και καζακστάν). Η επίσημη υποδοχή του 6ου μέλους θα γίνει με την συμμετοχή του ιρανού προέδρου Rouhani στη σύνοδο της ε.α.ε. στο Yerevan, στα τέλη Σεπτέμβρη.

Αν και είναι κάτι λιγότερο απ’ την σημερινή ε.ε. (μια ε.ε. σε προηγούμενο στάδιό της) η ε.α.ε. έχει αυξήσει σημαντικά το εμπόριο μεταξύ των μελών της (εσωτερική αγορά 183 εκατομμυρίων ανθρώπων – χωρίς να υπολογιστούν τα 80 εκατομμύρια ιρανών) και έχει συμβάλει στην αύξηση των εξαγωγών συνολικά του μπλοκ, αλλά και στην κατασκευή κοινών υποδομών (από ηλεκτρικά δίκτυα ως δίκτυα οπτικών ινών, και από δρόμους μέχρι αεροδρόμια). Επιπλέον, σαν καπιταλιστικό «μπλοκ ελεύθερης μετακίνησης ανθρώπων, εμπορευμάτων, κεφαλαίων και υπηρεσιών» βρίσκεται στην κατάλληλη γεωγραφική θέση για να επωφεληθεί απ’ τους κινέζικους «δρόμους του μεταξιού» ενισχύοντάς τους.

Το ότι η ε.α.ε. κατεβαίνει ως τις “θερμές θάλασσες” είναι σημαντικό από οικονομική και γεωπολιτική άποψη. Το κατά πόσον η Τεχεράνη θα επωφεληθεί απ’ την συμμετοχή της στην ε.α.ε. για να παρακάμψει, και σε ποιο βαθμό, τα εμπόδια στις εξαγωγές υδρογονανθράκων, μένει να φανεί. Αλλά ο οικονομικός αποκλεισμός που προσπαθεί να της επιβάλλει η Ουάσιγκτον δείχνει να μπαίνει σε τροχιά φανερής αποτυχίας. Η συμμετοχή σ’ ένα οικονομικό / εμπορικό μπλοκ σαν την ε.α.ε. είναι μεγάλη ανάσα για τον ιρανικό καπιταλισμό – και δεν είναι καν αυτό το τέλος του δρόμου.

Υπάρχει και το (στρατιωτικό) “σύμφωνο της Σαγκάης”…

Κάθε εμπόριο για καλό

Τετάρτη 28 Αυγούστου. Θα αγοράσει, άραγε, το τουρκικό καθεστώς ρωσικά su-35 (ή, μήπως, su-57;) στη θέση των αμερικανικών f-35; Από οικονομικό/τεχνική άποψη η αγορά των πρώτων (για τα δεύτερα το πράγμα είναι κάπως δυσκολότερο…) συμφέρει την Άγκυρα· ακόμα περισσότερο αν οι τουρκικές γραμμές παραγωγής που δούλευαν για κομμάτια του f-35 δεν κλείσουν αλλά προσαρμοστούν στην παραγωγή τμημάτων κάποιου ρωσικού μοντέλου.

Αλλά οι πολεμικές αγορές έχουν μικρότερη σημασία την συγκεκριμένη στιγμή απ’ το γεγονός ότι διαφόρων ειδών καθεστωτικά μεγάφωνα, ντόπια και διεθνή, διαφήμιζαν τον τελευταίο καιρό ότι η Άγκυρα και η Μόσχα έχουν γίνει αντίπαλοι σε σχέση με τις επιχειρήσεις του συριακού στρατού ‘n’ friends στο νότιο μέρος του θύλακα του Idlib. Καταλαβαίνει κανείς εύκολα τους εργοδότες τους…

Ο Erdogan συνέχισε να παίζει τον ρόλο του «φίλου» των αντιΆσαντ ενόπλων στη Μόσχα. Να τι δήλωσε δίπλα στον Putin:

…Σχετικά με την συμφωνία του Sochi, που υπογράψαμε τον περασμένο Σεπτέμβρη, καταφέραμε να πετύχουμε μια σχετική σταθερότητα. Αλλά, δυστυχώς, ο κυβερνητικός στρατός βομβαρδίζει πολιτικές υποδομές, πράγμα που παραβιάζει αυτήν την σχετική ηρεμία. Δυστυχώς, αυτό περιπλέκει την εφαρμογή της συμφωνίας του Sochi…

Ό,τι κι αν βομβαρδίζεται στο Idlib, βομβαρδίζεται όχι μόνο από συριακά αλλά και από ρωσικά όπλα (αεροπλάνα)… Ο κυρ Erdogan, διακριτικά, δεν έκανε καμμία τέτοια αναφορά – αφού, άλλωστε, συμφωνεί υπόγεια.

Ο Putin είχε την δική του κουβέντα για το θέμα:

… Οι τρομοκράτες συνεχίζουν να βομβαρδίζουν τις θέσεις του συριακού κυβερνητικού στρατού, προσπαθούν να επιτεθούν σε ρωσικές στρατιωτικές θέσεις. Η ζώνη αποκλιμάκωσης δεν πρέπει να γίνεται καταφύγιο για ενόπλους και, ακόμα περισσότερο, βάση για νέες επιθέσεις…

Τελικά, και οι δύο μαζί, συμφώνησαν ότι το “μπλοκ της Αστάνα” κάνει την καλύτερη δουλειά για να αντιμετωπιστεί η “κρίση στη συρία”. Και μετά, επειδή είναι φιλαράκια, ο Putin κέρασε τον Erdogan παγωτό χωνάκι…

(φωτογραφία: Ο Erdogan περιεργάζεται χτες βιαστικά ένα su-57 σε show ρωσικού πολεμικού υλικού έξω απ’ την Μόσχα. Δεν κατάλαβε τίποτα, αλλά αστειευόμενος ρώτησε μετά τον φίλο του: Καλό φαίνεται… Μπορώ να το αγοράσω;

Κάτι τέτοια αστεία ρίχνουν στα χάπια διάφορους στα μέρη μας… Κι ας αφήσουμε το άλλο: την πολύ μεγάλη πιθανότητα να πάει τούρκος αστροναύτης στο διάστημα, με ρωσική βοήθεια, το 2023, για τα 100 χρόνια απ’ την δημιουργία του τουρκικού κράτους…. Ενώ μόλις δύο χρόνια νωρίτερα, το 2021, το ελλαδιστάν θα πλέει στη φουστανέλλα, για να γιορτάσει τα 200 χρόνια απ’ την επανάσταση, και θα θυμάται τη λεβεντιά του αγγλόφιλου Κολοκοτρώνη…

Εκείνη την πολλά υποσχόμενη διαστημική υπηρεσία που έφτιαξε ο αντ’ αυτού, την πήρε μαζί του φεύγοντας; Ο άγιος καψοκαλυβίτης, προστάτης της ελληνικής εφόδου στον γαλαξία, τι απέγινε;)

Μέση Ανατολή 1

Τετάρτη 28 Αυγούστου. Οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες δεν έχουν κανένα συμφέρον στο να επιτίθενται οι αντικαθεστωτικοί του Idlib με πυραύλους και drones στην ρωσική αεροπορική βάση του Khmeimin· ούτε καν στον συριακό στρατό, στην περίμετρο του θύλακα. Εκείνο που θα ήθελαν ήταν αυτό που δεσμεύτηκαν κάμποσες φορές ότι θα πετύχουν: μια ορισμένη ανα-πολιτικοποίηση αυτών των αντικαθεστωτικών, έξω και μακριά απ’ τα σχέδια του Τελ Αβίβ και του Ριάντ, ώστε να αποτελέσουν ένα συνθετικό της νέας συρίας, μια αυτοδιοικούμενη επαρχία στα πλαίσια κάποιας ενισχυμένης “αποκέντρωσης των εξουσιών”· και, βέβαια, υπό την τουρκική οικονομική και πολιτική επιρροή.

Ο σχεδιασμός της Άγκυρας δεν έχει πετύχει. Κι αυτό είναι μειονέκτημα τόσο για την ίδια όσο και για το υπόλοιπο μπλοκ της Αστάνα. Όσο υπάρχουν ισραηλινές και σαουδαραβικές “παρεμβολές” στο συριακό έδαφος / πεδίο μάχης, ακόμα κι αν είναι περικυκλωμένες (όπως στο Idlib), το μπλοκ της Αστάνα δεν μπορεί να προχωρήσει την συνέχεια του σχεδιασμού του: μια πολιτική διαδικασία (εκλογές, νέο σύνταγμα) και, παράλληλα ή μετά, έξωση του τελευταίου αμερικανοκρατούμενου θύλακα στα νότια και διαχείριση της συμμαχίας ηπα – ypg. Επιπλέον, το παρατεινόμενο «χάος» στην συριακή επικράτεια, παρότι είναι αισθητά περιορισμένο σε σχέση με την εποχή του isis, κάνει ευκολότερες τις ισραηλινές επιδρομές σ’ αυτήν.

Όμως ούτε η Μόσχα, ούτε η Δαμασκός, ούτε η Τεχεράνη ούτε οποιοσδήποτε συνδυασμός στρατιωτικής συμμαχίας μεταξύ τους μπορεί (ή θέλει) να κατακτήσει το Idlib στο σύνολό του. Εκεί έχουν συγκεντρωθεί όλοι οι αντικαθεστωτικοί που παραδόθηκαν σε μια σειρά κρίσιμα σημεία / πόλεις της συριακής αντεπίθεσης. Απ’ το Aleppo μέχρι την Dara’a – συμπεριλαμβανομένων των προαστείων της Δαμασκού (Duma, Shab’a, κλπ). Είναι μια εξαιρετικά πυκνοκατοικημένη περιοχή, με πάρα πολλούς άμαχους: τις οικογένειες των αντικαθεστωτικών που αποχώρησαν μαζί τους απ’ την υπόλοιπη συρία. Οποιαδήποτε προσπάθεια ανακατάληψης του συνόλου του θύλακα σημαίνει άγρια σφαγή…

Η πρόσφατη κατάληψη της Khan Shaykum έχει νόημα σαν ακόμα μεγαλύτερη πίεση προς τους αντικαθεστωτικούς να συμβιβαστούν και να συνεργαστούν πολιτικά με το μπλοκ της Αστάνα. Αυτό θα βοηθούσε ιδιαίτερα την Άγκυρα… Όμως οι ηγέτες των αντικαθεστωτικών είναι «επαγγελματικά» οππορτουνιστές: εφόσον θεωρούν, εκτιμούν, ότι δεν κινδυνεύουν από κάποια συνολική στρατιωτική συντριβή και εφόσον συνεχίζουν να έχουν την υποστηρίξη του Τελ Αβίβ και του Ριάντ, «διαπραγματεύονται» το τομάρι τους πολύ ακριβότερα απ’ όσο αξίζει· και απ’ όσο θα ήταν διατεθειμένος να δεχτεί ο Άσαντ, ακόμα και κάτω απ’ την πίεση των υπόλοιπων του μπλοκ.

Κι έτσι, ουσιαστικά, το ζήτημα Idlib (και ο σχεδιασμός που τον συνοδεύει) βρίσκεται εδώ και μήνες σε στασιμότητα / αδιέξοδο.

(φωτογραφίες: Μετά την ανακατάληψη της νότιας άκρης του θύλακα του Idlib απ’ τον συριακό στρατό, ένα τουρκικό “φυλάκιο παρατήρησης”, κανονικό μικρό στρατόπεδο δηλαδή, στη θέση Murak, που πριν ήταν στα σύνορα του θύλακα, απέμεινε ανάμεσα στον συριακό στρατό. Που το περικύκλωσε. Φυσικά όλοι διαταγές παίρνουν· όχι, όμως, ότι καταλαβαίνουν και από υψηλή πολιτική. Για καλό και για κακό λοιπόν, μέχρι να οργανωθεί και να γίνει η μετακόμιση, και για τον συμβολισμό του πράγματος, ανάμεσα στον συριακό και στον τουρκικό στρατό στο παρατηρητήριο του Murak, παρατάχτηκε ρωσικός… Είναι οι καραβανάδες με τα κοντομάνικα – στη δεύτερη φωτό, στο βάθος, φαίνεται το τουρκικό παρατηρητήριο).

Μέση Ανατολή 2

Τετάρτη 28 Αυγούστου. Δεν είναι, όμως, αυτό το τέλος της ιστορίας. Αν οι proxies δυσκολεύουν τόσο πολύ τις εξελίξεις, τότε το βάρος της ευθύνης μεταφέρεται στα κράτη που τους πατρονάρουν. Το ισραηλινό και το σαουδαραβικό εν προκειμένω…

Η Άγκυρα πίεσε ισχυρά το σαουδαραβικό καθεστώς μετά την δολοφονία του Khashoggi στις αρχές του περασμένου Οκτώβρη. Ενδεχομένως έχει ακόμα άγνωστα στοιχεία που ενοχοποιούν τον τοξικό· αλλά και τον καθοδηγητή του στο Αμπού Ντάμπι. Ωστόσο μετά το αρχικό σοκ οι προμηθευτές όπλων της σαουδαραβικής χούντας (αμερικάνοι, άγγλοι, γάλλοι) κατάφεραν να κερδίσουν (και να κερδίζουν) χρόνο. Η Μόσχα επίσης ενδιαφέρεται να βάλει το Ριάντ στο πελατολόγιό της σε όπλα, αλλά ίσως θα προτιμούσε υπό άλλο «αφεντικό», κι όχι τον τοξικό… Πρακτικά η τρέχουσα ζημιά για τον τοξικό και το σόι του έρχεται απ’ την υεμένη και τους Houthis· αλλά προφανώς είναι αργή.

Το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς απ’ την μεριά του, όσο περισσότερο νοιώθει ότι στριμώχνεται (και σε ότι αφορά το απαρτχάιντ που εξαπλώνει στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, αλλά όχι μόνον εκεί) τόσο δείχνει να αποχαλινώνεται. Εφόσον έχει την κάλυψη της Ουάσιγκτον, αυτή η «τακτική της έντασης» μπορεί να φαίνεται ότι λειτουργεί υπέρ του Τελ Αβίβ· ειδικά επειδή προσέχει να μην κτυπήσει ρώσους καραβανάδες ή ρωσικές εγκαταστάσεις (στη συρία). (Παρότι το έχει κάνει ήδη μια φορά…)

Είναι, όμως, μεσοπρόθεσμα βιώσιμη αυτή η τακτική; Αφότου το Τελ Αβίβ, το Ριάντ και η Ουάσιγκτον απέτυχαν να δημιουργήσουν μια μόνιμη τεράστια «μαύρη τρύπα» στην ευρύτερη μέση Ανατολή μέσω του isis (και ήταν η Μόσχα κατά κύριο λόγο που τους εμπόδισε…), ο ισραηλινός μιλιταρισμός / φασισμός έχει “βγει μπροστά αυτοπροσώπως” μετατρέποντας παραδειγματικά όλη την ζώνη που προοριζόταν για “καμμένη γη” σε δικό του πεδίο βολής. Αυτή η εξέλιξη δεν αφορά, όμως, μόνο την Βαγδάτη, την Δαμασκό και την Βηρυττό. Αφορά επίσης την Τεχεράνη, κι ακόμα παραπέρα την Μόσχα και το Πεκίνο. Κι ενώ το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ μπορεί να βρίσκει ακόμα υποστηρικτές της “δημιουργικής καταστροφής” στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο ή, ακόμα, και στο Παρίσι, υπονομεύει υπόγεια (ή και φανερά) οποιοδήποτε κινεζικό ή ρωσο-κινεζικό σχέδιο καπιταλιστικής αξιοποίησης στη μέση Ανατολή.

Μ’ άλλα λόγια, το Τελ Αβίβ δεν κάνει τον “δικό του πόλεμο” φτιάχνοντας όλο και πιο γελοίες “δικαιολογίες άμυνας”… Συμμετέχει στον 4ο παγκόσμιο σε μια συγκεκριμένη συμμαχία, σε μια συγκεκριμένη πλευρά. Και συμμετέχει σαν παράγοντας βίας, αστάθειας, επιθετικότητας. Η απάντηση, λοιπόν, στο ερώτημα αν είναι μεσοπρόθεσμα βιώσιμη αυτή η τακτική είναι (κατά την ταπεινή μας γνώμη) ένα ξερό “όχι”: αργά ή γρήγορα θα προκαλέσει μια απάντηση ανάλογη όχι απλά των ισραηλινών επιθέσεων αλλά του γεωπολιτικού ρόλου “νταβατζή” του Τελ Αβίβ συνολικά.

Μέση Ανατολή 3

Τετάρτη 28 Αυγούστου. Ζούμε σ’ εκείνες τις ζόρικες περιόδους της καπιταλιστικής ιστορίας και της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού όπου ακόμα και φαινομενικά «μικρά προβλήματα» (όπως αυτό του Idlib) σέρνουν πίσω τους όλο και πιο φανερά τις αλληλουχίες που καταλήγουν σε «κεντρικές (ας τις πούμε έτσι) αντιθέσεις».

Απ’ αυτήν την άποψη οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες χρειάζονται ανοικτό το ζήτημα της αγοράς των αμερικανικών f-35 σαν «μέσο πίεσης» προς την Ουάσιγκτον, ειδικά απ’ την ερχόμενη άνοιξη και μετά όταν απ’ την μια μεριά θα οριστικοποιηθεί ο αποκλεισμός τους απ’ την αγορά (αν οριστικοποιηθεί…) ενώ ταυτόχρονα θα τρέχει η προεκλογική περίοδος στις ηπα. Εναλλακτικές απ’ την στενή άποψη του μιλιταριστικού εξοπλισμού τους έχουν· και πάντα είχαν. Δεν έχουν όμως λόγο να βιαστούν τους επόμενους μήνες, και να αρχίσουν τις παραγγελίες στη Μόσχα· όχι, σίγουρα, φανερά. Ούτε η Μόσχα αγνοεί τι κάνει η Άγκυρα.

Στην πραγματικότητα η Άγκυρα σαν μοχλός διάλυσης (ή σοβαρού αδυνατίσματος) διάφορων ιστορικών δυτικών project (όπως το νατο) είναι πράγματι ένας καλός φίλος που αξίζει. Κι αυτό το κάνει όχι από εξωτερική πίεση, αλλά επειδή τέτοια είναι τα συμφέροντά της. Τι άλλο να θέλουν η Μόσχα ή/και το Πεκίνο σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου;

Εν τω μεταξύ το μπλοκ της Αστάνα είναι να ξανασυναντηθεί – κάποια στιγμή τον ερχόμενο Σεπτέμβρη. Επανεκτίμηση της κατάστασης, νέες προτεραιότητες, κλπ κλπ…