Tag: ρωσία

Τετάρτη 19 Φλεβάρη. Ενώ συνεχίζονται οι «διαπραγματεύσεις» ανάμεσα στην Άγκυρα και την Μόσχα με θέμα το Idlib (για τις οποίες δεν γίνονται ανακοινώσεις, πράγμα «σοφό» γενικά…) το ψόφιο κουνάβι υποστηρίζει ότι συνεργάζεται με τον Erdogan για την κατάσταση στον θύλακα (ή έτσι λέει η καθεστωτική daily sabah). Πολύ ενδιαφέρουσα, και πολύ πειστική αυτή η «συνεργασία» – ειδικά όταν στην βορειοανατολική συρία το ψοφιοκουναβιστάν εξοπλίζει τους ypg υπαλλήλους του εναντίον και του συριακού στρατού, και του τουρκικού, που έχει ξαναρχίσει τις κοινές περιπολίες με τον ρωσικό….

Αν ενδιαφέρει στα σοβαρά το τι συμβαίνει στο Idlib, ιδού: παρά τις δηλώσεις του τουρκικού καθεστώτος, ο συριακός στρατός ‘n’ friends επεκτείνεται διαρκώς και εύκολα στα δυτικά του Aleppo, στη βάση ενός εύλογου σχεδίου να εξασφαλίσει την ηρεμία στον αυτοκινητόδρομο M5. O τουρκικός στρατός, που έχει γίνει κάτι σαν «η δεύτερη φύση του θύλακα» (των εδαφών που έχουν απομείνει) δεν εμποδίζει την προώθηση του συριακού· απλά φτιάχνει παρατηρητήρια / φυλάκια σε θέσεις που θα μπορούσαν να θεωρηθούν σαν τα νέα «σύνορα»…

Στην άλλη μεριά ωστόσο, η «συναντίληψη» ανάμεσα στη Δαμασκό και την Άγκυρα (όπως δουλεύτηκε στη συνάντηση εργασίας των Hakan Fidan και Ali Mamlouk στις 13 του περασμένου Γενάρη· περισσότερα σε παλιότερη ανάρτηση, Απ’ το Idlib στο Qamshli, 5/2) δείχνει να πιάνει τόπο.

Έχουμε αναφερθεί στη συστηματική «παρενόχληση» (: τσαμπουκαλεμένη απαγόρευση) της κίνησης ρωσικών (κατά κύριο λόγο) περιπόλων στη βορειοανατολική συρία από αμερικανικά APC: «σου κλείνω τον δρόμο – κάνε μεταβολή – εδώ μόνο εμείς»!)…. Περιμέναμε την απάντηση… Και μια πρώτη δόση, ίσως ενδεικτική, ήρθε πριν 6 ημέρες, στις 13 Φλεβάρη. Ένα αμερικανικό περίπολο σταμάτησε από μπλόκο ντόπιων και του συριακού στρατού σ’ ένα χωριό στα ανατολικά περίχωρα του Qamishli. Στην αρχή οι ντόπιοι πετούσαν πέτρες στα μπλοκαρισμένα στον λασπόδρομο αμερικανικά APC… Μετά από λίγο όμως… Μετά από λίγο βγήκαν τα αυτόματα: βροχή από σφαίρες κατά του περίπολου. Που απάντησε, σκοτώνοντας έναν πολίτη και τραυματίζοντας έναν άλλο.

Όποιος νομίζει πως η Άγκυρα αδιαφορεί για τέτοιες μικρές μεν αλλά ενδεικτικές μάχες επειδή δεν κάνει δηλώσεις και δεν βγάζει φωτιές, απατάται. Αν στο Idlib η διακύβευση είναι η επιρροή της στους τελευταίους ουαχαβίτες (σουνίτες) αντικαθεστωτικούς ένοπλους, στην άλλη άκρη της συριακής επικράτειας η αντιπαράθεση είναι πιο ζωτική (και στρατηγική) για το τουρκικό καθεστώς. Απ’ την μια μεριά βρίσκεται όλο το μπλοκ της Αστάνα, και απ’ την άλλη όλος ο άξονας (Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ) με τους ντόπιους μισθοφόρους τους, τους ypg. Αν στο Idlib χρειάζονται και μερικές δόσεις θεάτρου, στο Qamishli και στην al-Hasakah δεν υπάρχουν περιθώρια θεατρικότητας. Απ’ την μια μεριά είναι τα πετρελαιοπήγαδα που συντηρούν την εργολαβία των ypg· απ’ την άλλη μεριά είναι η ιρακινή επικράτεια, και το μέλλον των αμερικανικών βάσεων εκεί. Μια συνάρτηση ζόρικη.

Παρασκευή 14 Φλεβάρη. …[Οι πλευρές συμφωνούν] ότι για την εξασφάλιση της ελεύθερης κίνησης των κατοίκων της περιοχής και των αγαθών, καθώς επίσης και για την αποκατάσταση του εμπορίου και των οικονομικών σχέσεων, η κυκλοφορία κατά μήκος των δρόμων Μ4 (Aleppo-Latakia) και Μ5 (Aleppo-Hama) θα αποκατασταθεί πριν το τέλος του 2018…

Αυτό είναι το σημείο 8 της «συμφωνίας του Sochi» που υπογράφτηκε μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας τον Σεπτέμβρη του 2018. Κατά συνέπεια η ασταμάτητη μηχανή εκπλήσσεται άσχημα που ακόμα και όχι καθεστωτικοί δημοσιογράφοι (όπως, για παράδειγμα, ο γνωστός Pepe Escobar) αδυνατούν να καταλάβουν τις εξελίξεις στο Idlib τους δύο τελευταίους μήνες. Αδυνατούν παρότι υπάρχουν συγκεκριμένες δηλώσεις απ’ όλες τις πλευρές που (σε κάθε περίπτωση) θα έπρεπε να διαβαστούν πίσω απ’ τις γραμμές…

Για χάρη της μεθόδου (μας…) πρώτα τα γεγονότα. Η επίθεση του συριακού στρατού ‘n’ friends στα ανατολικά του θύλακα του Idlib ξεκίνησε στις 25 Δεκέμβρη του 2019 (ένα χρόνο μετά απ’ την dead line της συμφωνίας του Sochi…) Αν και δεν ήταν παρέλαση, οι (ρωσικοί) αεροπορικοί βομβαρδισμοί και η σταθερή προέλαση του συριακού στρατού ήταν τέτοια ώστε η Άγκυρα αυτό που έλεγε επί εβδομάδες ήταν: … ααα, θα δημιουργηθούν νέα κύματα προσφύγων που δεν τα αντέχουμε… Πράγματι πολλές δεκάδες χιλιάδες αμάχων (οικογένειες των αντικαθεστωτικών) έφευγαν απ’ τις εμπόλεμες ζώνες και ναι, πράγματι, κινούνταν προς τα βόρεια. Όμως εάν ένα κράτος (το τουρκικό) θεωρεί ότι διακυβεύονται σοβαρά του συμφέροντα, δεν κάνει σχόλια για την προσφυγιά. Αναλαμβάνει στρατιωτική δράση – με το επιχείρημα της προστασίας των αμάχων. Αυτό η Άγκυρα δεν το έκανε· ενώ γινόταν όλο και πιο σαφές ότι η άμυνα των αντικαθεστωτικών στα ανατολικά του θύλακα κατέρρεε…

Αφού ο συριακός στρατός ‘n’ friends άρχισε να καταλαμβάνει τμήματα του Μ5· αφού οι άμυνες των αντικαθεστωτικών είχαν καταρρεύσει· κι αφού τα «κύματα των προσφύγων» είχαν κρατηθεί ως ένα βαθμό εντός θύλακα, η Άγκυρα – πριν καμμιά δεκαριά μέρες, κι ενώ ουσιαστικά η υπεροχή του συριακού στρατού είχε γίνει καθολική – αποφάσισε να κινηθεί. Στέλνοντας αρκετό στρατό στον θύλακα. Όποιος, όμως, έβλεπε που πάει αυτός ο στρατός θα διαπίστωνε ότι πέρα και παρά την όποια «αντισυριακή» (και ελάχιστα αντιρωσική) ρητορική της Άγκυρας, ο τουρκικός στρατός ΔΕΝ πήγαινε σε θέσεις που θα εμπόδιζε τον συριακό να ολοκληρώσει την κατάληψη του Μ5. Αντίθετα πήγαινε σε θέσεις όπου ουσιαστικά είχε ολοκληρωθεί η προέλαση των σύριων ‘n’ friends· για να φτιάξει καινούργια «φυλάκια» / παρατηρητήρια…. Σε απλή γλώσσα αυτό λέγεται: ο.κ., εδώ θα είναι τα νέα «σύνορα»…

Εν τω μεταξύ ο τουρκικός πατερναλισμός (υπέρ, υποτίθεται, των αντικαθεστωτικών) κέρδιζε εύκολα την διεθνή δημαγωγία. Οι δηλώσεις του Erdogan και των αξιωματούχων του για το θέμα «Idlib» ήταν τόσο ηχηρές και επαναλαμβανόμενες (την ώρα που ο συριακός στρατός έκανε την δουλειά του: ανακαταλάμβανε όλο και περισσότερες περιοχές ανατολικά και δυτικά του M5) ώστε κάποιος από άλλο πλανήτη θα νόμιζε ότι στο Idlib πρόκειται να γίνει η «μάχη της Καλλίπολης»! Αμ δε! Πέρα απ’ τις σοβαρές αμφιβολίες που υπάρχουν για το αν όντως σκοτώθηκαν μια ντουζίνα τούρκοι και σύριοι στρατιώτες από βολές πυροβολικού απ’ τη μία και την άλλη πλευρά, το μόνο πραγματικό στοιχείο αντιπαράθεσης ως τώρα είναι η κατάρριψη ενός συριακού ελικοπτέρου (εκτός αν μάθουμε στο μέλλον ότι αυτή έγινε το … 2014!)

Ο.Κ. Έχουν γίνει και χειρότερα: η κατάρριψη του ρωσικού su-24…

Παρασκευή 14 Φλεβάρη. … Στείλαμε επιπλέον στρατό για να εξασφαλίσουμε μια εκεχειρία και να την κάνουμε σταθερή, θα ελέγχουμε την περιοχή. Όλα τα απραίτητα μέτρα θα ληφθούν εναντίον όσων δεν συμμορφώνονται με την εκεχειρία, συμπεριλαμβανόμενων των ριζοσπαστών. Τα ενισχυμένα φυλάκιά μας θα συνεχίσουν να παίζουν σημαντικό έλεγχο στην επίβλεψη της κατάστασης στο έδαφος…

Αυτές ήταν οι χθεσινές δηλώσεις του τούρκου υπ.αμ. Hulusi Akar, στη σύνοδο των υπ.αμ. του νατο· εκεί, δηλαδή, που θα είχε το «ελεύθερο» να τα «χώσει» και στον Άσαντ, και στον Putin – αν ήθελε. Αλλά δεν ήθελε…

Μόλις πριν 2 ημέρες (η δουλειά έγινε!), γράφαμε μεταξύ άλλων:

… Μετά την διπλή εισβολή των τελευταίων εβδομάδων, απ’ την μια απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends εναντίον των σκληροπυρηνικών αντικαθεστωτικών, και απ’ την άλλη από τον τουρκικό στρατό υπέρ, υποτίθεται, των «λογικών» αντικαθεστωτικών, η γεωμετρία της συμφωνίας του 2018 άλλαξε σε δύο σημεία. Πρώτον, ο Μ5 πέρασε στον έλεγχο της Δαμασκού. Δεύτερον, από εδώ και στο εξής, οι εκεχειρίες θα συμφωνούνται απευθείας μεταξύ των μελών του πλοκ της Αστάνα (Άγκυρα / Δαμασκός / Μόσχα / Τεχεράνη…) · χωρίς να λαμβάνονται υπόψη αυτοί οι σκληροπυρηνικοί… Γιατί έχουν πλέον από πάνω τους τον τουρκικό στρατό, και δεν έχουν πια «πολιτική ύπαρξη» έστω και κατ’ ευφημισμό ανεξάρτητη – μια «πολιτική ύπαρξη» που τους είχε αναγνωριστεί καταχρηστικά, και την χρησιμοποίησαν ανεξέλεγκτα.

Δεν είναι τέλεια (για τους σχεδιασμούς του μπλοκ της Αστάνα) μια τέτοια εξέλιξη;…

Αυτό ήταν που επιβεβαίωσε ο τούρκος υπ.αμ. – την ώρα που «ειδική» τουρκική αντιπροσωπεία βρισκόταν (από χτες) στη Μόσχα για να συζητηθούν οι λεπτομέρειες αυτής της εκεχειρίας που ανήγγειλε (και καλό θα ήταν να γίνει σταθερή…) την οποία ο τουρκικός στρατός αναλαμβάνει να επιβάλει στους radicals…

Στ’ αλήθεια όμως: πού είναι το περίεργο σ’ όλη αυτή την ιστορία; Για εμάς το μόνο περίεργο (εντός εισαγωγικών) είναι πως όλο και περισσότεροι θεατές χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και παρασέρνονται απ’ τις εντυπώσεις…. Υπάρχουν πολλά πακέτα τέτοιων εντυπώσεων, που σερβίρονται για κάθε γούστο και για κάθε διανοητικό βαλάντιο.

Πολύ άσχημο αυτό!

Τετάρτη 12 Φλεβάρη. Το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης είναι στρατηγικό περιουσιακό στοιχείο για τις ηπα, που έχουν σημαντικά συμφέροντα στα λιμάνια που πρόκειται να ιδιωτικοποιηθούν…

Η ασταμάτητη μηχανή δεν σοκάρεται για τις ιδιοκτησίες των αφεντικών: ίδια είναι, εθνικά – πλανητικά, το ξεκαθαρίσαμε απ’ το 1999… Ωστόσο η πιο πάνω βεβαιότητα της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα (μέσω του μεγαλοστελέχους της David Burger) πριν ακόμα βγει επίσημα στο σφυρί το «στρατηγικό» λιμάνι της Αλεξανδρούπολης (μαζί, προφανώς, με όλα τα πέριξ..) πολύ λιγότερο αφορά την περιουσία αμερικανικών εταιρειών και πολύ περισσότερο την θέση του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου στον εντεινόμενο 4^ο παγκόσμιο πόλεμο.

Το ψοφιοκουναβιστάν θέλει την Αλεξανδρούπολη και τους δρόμους προς τον βορρά (ίσως όχι μόνο) για κακούς σκοπούς. Αντι-ρωσικούς. Για τα ανατολικά βαλκάνια και για τη Μαύρη Θάλασσα. Θέλει να τραβήξει την πολεμική γραμμή που έχει στήσει βορειότερα στη ρουμανία και στη βουλγαρία ως το Αιγαίο. Υποχρεωτικά το Αιγαίο γίνεται κρίκος της ίδιας αλυσίδας. Που επιφανειακά δείχνει επιμελητειακή· όμως στοιχειώδης λογική δείχνει ότι είναι κανονικά εμπόλεμη.

Σε ανύποπτο χρόνο είχαμε προειδοποιήσει απ’ εδώ ότι αφού το ψοφιοκουναβιστάν «ζορίζεται» στην ανατολική Μεσόγειο να προσπαθήσει να «ανεβάσει την πίεση» προς τη Μόσχα, την αεροναυτική στρατιωτική πίεση, «ψηλά». Προς τον Εύξεινο Πόντο. Είχαμε προειδοποιήσει ότι θα προσπαθήσει να «γεμίσει» το Αιγαίο ώστε κατ’ αρχήν να ελέγχει και αργότερα να μπορεί να «καταστείλει» την έξοδο του ρωσικού στόλου στην ανατολική Μεσόγειο.

Αυτό ξετυλίγεται ήδη με σταθερό τέμπο. Και έχει σαν ένα απ’ τα κομβικά σημεία του το καινούργιο («προσεχώς, σύντομα κοντά σας») αμερικανικό περιουσιακό στοιχείο – την Αλεξανδρούπολη. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο προσφέρει εγκάρδια αυτήν την «εξυπηρέτηση» στον σύμμαχο. Γιατί, χωρίς να το φωνάζει, χαίρεται που το ψοφιοκουναβιστάν δεν μπορεί να εντάξει σ’ αυτήν την (αντιρωσική κατ’ αρχήν…) πολεμική αλυσίδα του από βάσεις, βασούλες, εξυπηρετήσεις τη νατοϊκή βάση στην Izmir: εκεί είναι τουρκία, και το τουρκικό καθεστώς δεν δείχνει καθόλου υπάκουο…

Τετάρτη 12 Φλεβάρη. Μια φορά την εβδομάδα (η πιο πρόσφατη χτες) ο Πομπηίας, ο γνωστός plus one του ημιάξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ, δηλώνει ταγμένος στο πλευρό της Άγκυρας – στο Idlib! Αυτό μπορεί να προκαλεί μια κάποια ναυτία στην Αθήνα, αλλά… Θαυμάσια! Τέλεια – για το μπλοκ της Αστάνα! Διότι χτες «τέλειωσε η δουλειά» της κατάληψης του Μ5, κι αυτό χωρίς να συμβούν τα εξής: να ανακατευτεί είτε το Τελ Αβίβ είτε η Ουάσιγκτον με τίποτα πυραυλικές επιθέσεις υπεράσπισης των αμάχων του θύλακα…

Ούτε η Άγκυρα εμπόδισε αυτήν την επιχειρήση… Εκείνο που έχει κάνει – σε πρώτο επίπεδο – είναι ότι έχει καταλάβει στρατιωτικά τον υπόλοιπο θύλακα, και «υπερασπίζεται» την ίδια την πόλη του Idlib, παρότι είναι εξαιρετικά απίθανο ότι ο συριακός στρατός ‘n’ friends, που βρίσκεται αρκετά κοντά, θα έκανε τέτοια επιχείρηση κατάληψης της πόλης. Με δεδομένο ότι το τουρκικό καθεστώς δεν χρησιμοποιεί αεροπορία, η “αναμέτρησή” του με το καθεστώς Άσαντ και τους συμμάχους του είναι τόσο εικονική όσο δεν γίνεται περισσότερο. Χύνεται βέβαια κάποιο αίμα ένθεν κακείθεν (αν και υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες για το τι είναι παραγματικότητα και τι διόγκωση δημιουργίας εντυπώσεων, αφού δεν υπάρχουν “ουδέτεροι τρίτοι” για να καταγράφουν τα γεγονότα…). Αλλά αυτό είναι το τίμημα της πειστικότητας, η δραματουργία που απαιτούν οι περιστάσεις.

Ο Μ5 (που ήταν ο στόχος της επιχείρησης) επανακαταλήφθηκε χτες· η Άγκυρα υπερασπίζεται «αυτοπροσώπως» το Idlib· καταλαβαίνετε τις προεκτάσεις της εξέλιξης;

Με την συμφωνία του Sochi το 2018 Άγκυρα και Μόσχα είχαν συμφωνήσει για την δημιουργία μιας ικανής αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης στον θύλακα του Idlib, έτσι ώστε – μεταξύ άλλων – να αρχίσει η ομαλή και χωρίς κινδύνους χρήση των Μ5 και Μ4. Ανάμεσα στα δύο κράτη μεσολαβούσαν όμως οι ένοπλοι μέσα στο θύλακα, που έπρεπε να πειστούν.

Μετά την διπλή εισβολή των τελευταίων εβδομάδων, απ’ την μια απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends εναντίον των σκληροπυρηνικών αντικαθεστωτικών, και απ’ την άλλη από τον τουρκικό στρατό υπέρ, υποτίθεται, των «λογικών» αντικαθεστωτικών, η γεωμετρία της συμφωνίας του 2018 άλλαξε σε δύο σημεία. Πρώτον, ο Μ5 πέρασε στον έλεγχο της Δαμασκού. Δεύτερον, από εδώ και στο εξής, οι εκεχειρίες θα συμφωνούνται απευθείας μεταξύ των μελών του πλοκ της Αστάνα (Άγκυρα / Δαμασκός / Μόσχα / Τεχεράνη…) · χωρίς να λαμβάνονται υπόψη αυτοί οι σκληροπυρηνικοί… Γιατί έχουν πλέον από πάνω τους τον τουρκικό στρατό, και δεν έχουν πια «πολιτική ύπαρξη» έστω και κατ’ ευφημισμό ανεξάρτητη – μια «πολιτική ύπαρξη» που τους είχε αναγνωριστεί καταχρηστικά, και την χρησιμοποίησαν ανεξέλεγκτα.

Δεν είναι τέλεια (για τους σχεδιασμούς του μπλοκ της Αστάνα) μια τέτοια εξέλιξη; (Μας θυμίζει το πως απαλλοτριώνονται απ’ τα κόμματα διάφοροι αδέσποτοι αγώνες· και ύστερα τα κόμματα «λύνουν το πρόβλημα» μεταξύ τους…)

Α, παρεπιπτόντως, σε σχέση με κάτι αμερικανικούς εκβιασμούς που σχολιάζαμε πριν λίγες ημέρες: το τουρκικό καθεστώς έχει αραιώσει την συμμετοχή του στρατού του στις κοινές περιπολίες με τον ρωσικό στη βόρεια συρία…

Σημειώστε το.

Δευτέρα 10 Φλεβάρη. …Η τουρκία… έχει προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει την επιρροή της στις αντικαθεστωτικές ομάδες. Έχει ήδη αποτελέσματα σε σχέση με τον περιορισμό των εξτρεμιστικών ομάδων μέσα στο Idlib. Αποφεύγοντας τις εσωτερικές συγκρούσεις που θα έθεταν σε κίνδυνο την ζωή αμάχων, η τουρκία άρχισε να πείθει βασικές αντικαθεστωτικές ομάδες να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να αμφισβητήσουν την Hayat Tahrir al Sham (HTS) και άλλους. Ενώνωντας αντικαθεστωτικές ομάδες η τουρκία τις έσπρωξε να αντιμετωπίσουν την HTS και την Huras al Din, που είναι ήδη μη δημοφιλείς μεταξύ των αμάχων στο Idlib. Αυτή η αντίθεση άρχισε να έχει αποτελέσματα, αντιμετωπίζοντας τους τρομοκράτες. Οι αντίπαλοί τους πήραν τον έλεγχο σε πολλά κρίσιμα σημεία, περιλαμβανόμενων πυκνοκατοικημένων πόλεων της επαρχίας.

Οι επιθέσεις του καθεστώτος, ωστόσο, επέτρεψαν στους τρομοκράτες να ξαναπάρουν το πάνω χέρι, και τον έλεγχο θέσεων που είχαν χάσει… Μ’ άλλα λόγια η HTS πήρε κεφάλι σε σχέση με άλλες οργανώσεις μέσα στο Idlib εξαιτίας των μεγάλων επιχειρήσεων του συριακού καθεστώτος που παραβιάζουν την συμφωνία του Sochi και την διαδικασία της Astana…

Απόσπασμα από χθεσινό άρθρο στην τουρκική καθεστωτική daily sabah, της Merve Sebnem Oruc… Αν διαβαστεί πίσω απ’ τις γραμμές, εκτός απ’ το κλαψούρισμα (για το συριακό καθεστώς που αναποδογυρίζει, δήθεν, τις τουρκικές επιτυχίες στην απομόνωση της HTS) μπορεί κανείς να επιβεβαιώσει εκείνο που η ασταμάτητη μηχανή υποστηρίζει τις τελευταίες ημέρες. Ότι, δηλαδή, η Άγκυρα, έχοντας περιορισμένα αποστελέσματα στον έλεγχο των σαουδαραβο-πληρωμένων μισθοφόρων του θύλακα, δεν θα μπορούσε παρά να αποδεχτεί την εναλλακτική (που άλλωστε περιλαμβανόταν ρητά στην συμφωνία του Sochi), δηλαδή την στρατιωτική εισβολή του συριακού στρατού ‘n’ friends στο Idlib.

Όπως και έγινε. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές απέμεναν γύρω στα 5 χιλιόμετρα του αυτοκινητοδρόμου Μ5 Aleppo – Δαμασκός να καταληφθούν απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends· την ίδια ώρα που ο «φορτωμένος» τουρκικός στρατός στο Idlib φτιάχνει καινούργια παρατηρητήρια / φυλάκια στις θέσεις που η ασταμάτητη μηχανή είχε προβλέψει όταν είχε υπογραφτεί η συμφωνία του Sochi: στα δυτικά του M5: αρκετά “πιο μέσα” σε σχέση με τα παλιά όρια. Αυτό κοτζαμάν υπ.αμ. Akar, το σερβίρει σαν (τουρκικό) “plan B”… υποθέτουμε για να το φάνε οι επιρροές του στο idlib.

Φαίνεται ότι προς το παρόν (;) δεν τίθεται θέμα επιχειρήσεων για την κατάληψη και του Μ4, απ’ το Aleppo (μέσω της υπό τον έλεγχο του Άσαντ πια πόλης Saraqib) στην Latakia. Είναι κάτι σαν μια τελευταία ευκαιρία προς την Άγκυρα να συμμαζέψει τους αντικαθεστωτικούς στο Idlib και να εξουδετερώσει τους proxies του Ριάντ.

Γιατί πέρα απ’ το ότι δεν έγινε ρωσο-τουρκικός πόλεμος (πόσες θείες Λίτσες θα ζήσουν και θα πεθάνουν μ’ αυτόν το καϋμό;) η κατάληψη του Μ5 έδειξε ξανά, ακόμα και στους πιο «σκληροπυρηνικούς» από τους αντικαθεστωτικούς, ότι δεν έχουν κανένα μέλλον από στρατιωτική άποψη. Και πως αν τους χρειάζεται η προστασία της Άγκυρας δεν είναι επειδή ο τουρκικός στρατός θα μπλέξει σε πόλεμο με τον συριακό ‘n’ friends, αλλά για πολιτικούς λόγους: επειδή ανήκει στο κλάμπ των πραγματικών αφεντικών του θύλακα…

Κυριακή 9 Φλεβάρη. Είναι εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία φτηνές περιγραφές διάφορων καταστάσεων σερβίρονται σαν «αναλύσεις», με κάθε σοβαρότητα… Όταν η τουρκική αεροπορία είχε καταρρίψει το ρωσικό su-24 στις 24 Νοέμβρη του 2015 οι πάντες, «ειδικοί» και ανειδίκευτοι, επώνυμοι κι ανώνυμοι, εντός και εκτός συνόρων, έβλεπαν (πολλοί με βεβαιότητα μάλιστα…) έναν επερχόμενο πόλεμο Μόσχας – Άγκυρας. Μόνο το περιθωριακό (χάρτινο τότε) Sarajevo υποστήριζε το αντίθετο: ότι αυτό που ερχόταν ήταν η στενή συμμαχία των δύο κρατών, μαζί με το ιρανικό και το συριακό, για την αντεπίθεση στο συριακό πεδίο μάχης…

Τώρα γράφονται και λέγονται περίπου τα ίδια – πράγμα που διευκολύνει πολύ τόσο την Μόσχα όσο και την Άγκυρα. Κανείς δεν δίνει σημασία στο το τι πραγματικά συμβαίνει στο έδαφος· λες και οι πόλεμοι (ή οι συμμαχίες) είναι μια «παράλληλη πραγματικότητα», που δεν έχει σχέση με την γνωστή, παλιά και ζόρικη υλική πραγματικότητα…

Για παράδειγμα τονίζεται ότι η Άγκυρα έχει στείλει τις τελευταίες ημέρες αρκετό στρατό στο Idlib… ενώ υποτιμάται το γεγονός ότι από χτες ειδική ρωσική «αντιπροσωπεία» βρίσκεται στην Άγκυρα. Αν επιτρέπεται να υποθέσουμε το λόγο αυτής της επίσκεψης / συνάντησης, είναι για να παρακολουθούν μαζί ρώσοι και τούρκοι, σε διαρκώς ενημερωνόμενους χάρτες, την εξέλιξη της προέλασης του συριακού στρατού ‘n’ friends (στους οποίους περιλαμβάνεται και η ρωσική αεροπορία…). Και μόλις ολοκληρωθεί η κατάληψη του αυτοκινητόδρομου Μ5 (που είναι ο δηλωμένος στόχος της επιχείρησης) να πατήσουν (μαζί) το “stop”! (Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχαν καταληφθεί περίπου 25 χιλιόμετρα απ’ τα συνολικά 300 του Μ5· αυτό μπορεί να γίνει σήμερα αφού οι γραμμές άμυνας των αντικαθεστωτικών έχουν καταρρεύσει…)

Γιατί, λοιπόν, αφού αυτή η επέκταση του συριακού καθεστώτος στον θύλακα του Idlib είναι ουσιαστικά συμφωνημένη (μέσα στο μπλοκ της Αστάνα…) η Άγκυρα «φορτώνει» με στρατό ό,τι έχει περισσέψει απ’ αυτόν; Πρώτον, επειδή έτσι μπορεί να είναι πειστική ότι «προστατεύει» τους εκεί αντικαθεστωτικούς. Και δεύτερον για να τους ελέγχει πιο πιεστικά. (Υπολογίζεται πως υπάρχουν λίγες δεκάδες χιλιάδες αντικαθεστωτικά ντουφέκια ακόμα στον θύλακα, και το μεγαλύτερο μέρος τους εξακολουθεί να χρηματοδοτείται απ’ τον τοξικό…) Αυτή είναι η δέσμευση που έχει αναλάβει έναντι των συμμάχων της στο μπλοκ της Αστάνα· κι εκεί ήταν που απέτυχε ως τώρα.

Αυτές οι (τελευταίες) χιλιάδες αντικαθεστωτικών μαζεύτηκαν (συν γυναιξί και τέκνοις) στο Idlib επειδή σ’ όλες τις προηγούμενες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, στην υπόλοιπη συρία, τους δινόταν η ευκαιρία να αποχωρήσουν με τα όπλα τους: ήταν μια εύλογη και λειτουργική επιλογή του μπλοκ της Αστάνα, προκειμένου να μην γίνονται σφαγές. Τις μεσολαβήσεις και τις διαπραγματεύσεις τις αναλάμβανε συνήθως ο ρωσικός στρατός… Από τότε ήταν φανερό ότι κάποια στιγμή το Idlib θα ήταν ένα «πρόβλημα που πρέπει να λυθεί».

Δεν υπάρχει καμμία διαφωνία, είτε στρατηγική είτε τακτική, ανάμεσα στα μέλη του μπλοκ της Αστάνα ως προς το τι θα ήταν το καλύτερο με όλους αυτούς τους ηττημένους μισθοφόρους: θα έπρεπε να παραδεχτούν την ήττα τους και να διαπραγματευτούν μια ειρηνική λύση. Όμως δεν είναι όλοι σύριοι. Ένας ικανός αριθμός τους προέρχεται από άλλα μέρη του κόσμου· και η ειρήνη σημαίνει ότι θα πρέπει να φύγουν, χωρίς όμως να μπορούν να γυρίσουν στα μέρη τους. Πάνω σ’ αυτό, στην απελπισία που κάνει τους ανθρώπους να μην βλέπουν την πραγματικότητα, πατάει ο τοξικός (αλλά και η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Λονδίνο) και συνεχίζουν να τους υποστηρίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Η στρατιωτική διαχείρισή τους έχει αποδειχθεί η μόνη ρεαλιστική λύση. Και σ’ αυτό, επί της ουσίας, συμφωνούν η Άγκυρα με την Μόσχα. Απλά ο τρόπος είναι διαφορετικός ανάμεσά τους. Ο συριακός στρατός ‘n’ friends πρέπει να ανακαταλάβει εδάφη για να περιορίσει την δράση τους· ενώ ο τουρκικός πρέπει να εμφανίζεται σαν προστάτης τους στο υπόλοιπο έδαφος· με την ελπίδα ότι θα συμβάλει στο ίδιο. Στον περιορισμό της δράσης τους.

Ας πούμε κάτι του είδους “ο καλός και ο κακός μπάτσος”…