Tag: ρωσία

Πατριώτες ο στόλος! (2)

Τετάρτη 30 Σεπτέμβρη. Το πρώτο που μάθαμε είναι εκείνο που δεν αναφέρθηκε ούτε σαν τέταρτη υποσημείωση. Παρότι ο Πομπηίας (ευρισκόμενος στη Σαλονίκη) έδειξε το αμερικανικό «ενδιαφέρον για ενεργειακά project για το καλό της ευρώπης» (και όλοι ξέρουν την καλωσύνη αυτού του ενδιαφέροντος…) εκείνος ο χιλιοτραγουδισμένος east med, ο σωλήνας που θα έκανε την ανατολική Μεσόγειο «ελληνική λίμνη», δεν αναφέρθηκε ούτε καν σαν αναστεναγμός! Αιωνία η μνήμη του! Αυτό σημαίνει ότι με βαθιά πίκρα το ελλαδιστάν αναγνωρίζει πια (έμμεσα) όχι την ιμπεριαλιστική ματαιοδοξία του, αλλά πως είτε με διαπραγματεύσεις είτε με «επακουμβήσεις» ΔΕΝ μπορεί να τα βγάλει πέρα με το τουρκικό καθεστώς στην ανατολική Μεσόγειο· και ούτε το ψοφιοκουναβιστάν πρόκειται να βάλει πλάτη. Η αναγνώριση είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική, ακόμα και στη σιωπή της: ο Πομπηίας είχε βαφτιστεί στις αρχές του 2019 ο plus one του ημιάξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ, ο “εγγυητής” (και) του συγκεκριμένου σωλήνα…. (Αλλά ύστερα τα καμαρωτά παγώνια μάδησαν…)

Το δεύτερο που μάθαμε είναι η σπουδαιότητα (και το εθνικό καμάρι) για τον ελλιμενισμό ενός αμερικανικού ελικοπτεροφόρου στη Σούδα. Οι επαγγελματίες δημαγωγοί (όλοι αυτοί που πληρώνονται απ’ τα μυστικά κονδύλια του υπ.εξ….) μόνο που δεν κατουρήθηκαν απ’ την χαρά τους περιγράφοντας το πόσο σημαντικό γεγονός είναι αυτό… αφήνοντας να εννοηθεί (τι άλλο;) ότι φορτώνοντας την αμερικανο-νατοϊκή (βασικά αμερικανική) βάση η Ουάσιγκτον γρυλίζει προς την μεριά της Άγκυρας. Μόνο που το USS Hershel “Woody” Williams ανήκει στην “αμερικανική διοίκηση αφρικής”, στην africom· που σημαίνει πως «απασχολείται» νότια και όχι ανατολικά της Κρήτης. Κι αυτή η απασχόληση (μιλώντας γενικά) έχει στόχους πολύ ευρύτερους απ’ αυτούς που αντέχουν οι ώμοι των πολιτικών βιτρινών / λακέδων του ελλαδιστάν.

Το τρίτο που μάθαμε είναι ότι μπορεί μεν να υπάρχει πια κάτι σαν «οικογενειακή παράδοση» του οίκου των Μητσοτάκηδων να ταΐζει έναν βασιλιά ή έναν μεγαλοαυλικό απ’ το αμερικανικό παλάτι, αλλά ο υιός είναι πολύ πιο ανιστόρητος και άσχετος απ’ τον πατέρα. Ο τελευταίος έκανε μεν τραπέζι στον Bush πατέρα το καλοκαίρι του 1991 (κι ενώ η «καταιγίδα της ερήμου» κατά του ιράκ είχε ολοκληρωθεί μάλλον βιαστικά…) αλλά ο πραγματικός φίλος του λεγόταν Helmut Kohl… Προφανώς με τα θρυλικά ντολμαδάκια επεδίωκε να εξισορροπήσει τις εντυπώσεις σε μια περίοδο ραγδαίων αλλαγών στην ευρώπη και στη μέση Ανατολή.

Αντίθετα ο υιός, τραπεζώνοντας το ζεύγος Πομπηία στο σπίτι του, επιδεικνύει μέσω των (και με αφροδισιακή φήμη…) μπουμπουριστών χοχλιών (ας μας επιτραπεί) μια “ανανεωμένη συζυγική σχέση”… Είναι κάτι που εκείνος ο θυελλώδης αλλά σύντομος “έρωτας”, ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, θα λάβει υποχρεωτικά υπόψη του. Πράγμα που δεν θα παραλείψει να δείξει (ο βασιλιάς) την ερχόμενη Πέμπτη / Παρασκευή, στη σύνοδο κορυφής της ε.ε., όπου κατά τα φαινόμενα θα συμφωνήσει να μην επιβληθούν κυρώσεις στην τουρκία… (Δεν ήταν αυτές οι κυρώσεις ο ελληνικός διακαής πόθος μέχρι προχτές;)

Μην πείτε το κοινότοπο «δεν υπάρχουν φιλίες και έρωτες, υπάρχουν μόνο συμφέροντα»! Κάπου εδώ το έχετε διαβάσει: ο βασιλιάς Macron (έχουμε γράψει παραπάνω από μια φορά) θα (πρέπει να) ψάξει να βρει ένα σημείο ισορροπίας με τους τούρκους ισλαμοδημοκράτες, οι οποίοι βρίσκονται πια όχι μόνο μπροστά του (στη συρία και στη λιβύη) αλλά και «μέσα» του (στο μάλι). Και το ελλαδιστάν θα ακολουθήσει πιστά τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου, των εφοπλιστών· έστω κι αν στις γραμμές τους υπάρχει κάποια βουβή αβεβαιότητα…

(φωτογραφία: Θα μπορούσε να είναι σκηνή απ’ τον Νονό 1, αλλά όχι: είναι μια χαρούμενη παρέα ηλικιωμένων αρχόντων στις αρχές των ’90s. Οι περισσότεροι / ες έχουν εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο, η φήμη τους όμως ζει.)

Πατριώτες ο στόλος! (3)

Τετάρτη 30 Σεπτέμβρη. Τα πιο σοβαρά ζητήματα τώρα. Τα οποία δεν δημιουργήθηκαν απ’ τα πήγαινε έλα του Πομπηία μεταξύ Λευκωσίας και Αθήνας· απλά τονίζονται και (εκ)δηλώνονται.

Ευρισκόμενος, λοιπόν, στη Σαλονίκη ο Πομπηίας έκανε διάφορες αντι-ρωσικές δηλώσεις. Τόσο σχετικά με την «ενεργειακή απελευθέρωση της ευρώπης» όσο και για την «χριστιανική απελευθέρωσή της» – εδώ δίνει ρόλο στον αρχιαρχιτράγο του πατριαρχείου. Δεν χρειάζονταν σ’ εμάς, αλλά το ότι αυτές οι δηλώσεις «κάπου χάθηκαν στη μετάφραση» απ’ τα ελληνικά πατριωτικά μήντια, δείχνει ότι το ρημαδογκουβέρνο ΔΕΝ θέλει να αποκαλυφθεί, ούτε κατά λάθος, ότι η «καλύτερη ever συμμαχική σχέση με τις ηπα» για την οποία κοκορεύεται είναι, απλά, η επιλογή της συμμετοχής του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο. (Η ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα όμως τις άκουσε τις δηλώσεις…)

Θεωρούμε πιθανό ότι τα αφεντικά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ευρισκόμενα σε μια «στριμωγμένη» (αν και όχι οριστικά ηττημένη) θέση στη μέση Ανατολή, κατασκευάζουν μια «δεύτερη γραμμή ανάσχεσης» του ευρασιατικού project, χοντρικά στη μπλε ζώνη που βάλαμε στον χάρτη επάνω. Τα αφεντικά της εντόπιας γεωπολιτικής προσόδου πανηγυρίζουν που η επικράτεια του ελλαδιστάν «αποκτάει βάρος» στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο, καθώς τοποθετείται, αργά αλλά σταθερά, στην «πρώτη γραμμή» του μετώπου σ’ αυτή τη μεριά του πλανήτη. Μάλιστα ονειρεύονται ότι το αμερικανικό πεντάγωνο θα αποσύρει «δυνάμεις» απ’ την (στην τουρκία ευρισκόμενη και τυπικά νατοϊκή) αεροπορική βάση του Incirlik και θα τις φέρει στην ελληνική επικράτεια…

(Μια τέτοια αμερικανική κίνηση θα είναι ανεπίσημη παραδοχή ήττας στη μέση Ανατολή – πράγμα που σημαίνει ότι τέτοια μετακόμιση θα γίνει με μεγάλο ζόρι (και στεναχώρια). Επίσημα ο αμερικανικός μιλιταρισμός αρνείται τέτοιο σχεδιασμό, αλλά η πραγματικότητα μπορεί μελλοντικά να τον επιταχύνει. Ενδιάμεσα η σημαντική βελτίωση των υποδομών τόσο στη Σούδα όσο και αλλού θα επιτρέπει το “δίπορτο”, το οποίο έτσι κι αλλιώς αξιοποιεί εδώ και κάτι χρόνια.)

Αν η πιο πάνω άποψή μας είναι βάσιμη, τότε φαίνεται καθαρά το γιατί Μόσχα και Άγκυρα φρόντισαν να αποκτήσουν έγκαιρα στρατιωτικά ερείσματα στο κέντρο της Μεσογείου, στη λιβυκή επικράτεια.

Το επόμενο ζήτημα είναι το τι σκοπεύουν (και τι μπορούν) να κάνουν οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί σε σχέση τόσο με το ευρασιατικό project όσο και με τους αμερικανικούς σχεδιασμούς σ’ όλη αυτήν περιοχή (μέση Ανατολή, κεντρική και ανατολική Μεσόγειος, βόρεια αφρική). Ο βασιλιάς Macron, με το παρορμητικό, «νεανικό» και κυρίως γαλλικό ιμπεριαλιστικό «πάθος» του, εμφανίστηκε για μια σύντομη μονάδα ιστορικού χρόνου σαν υποψήφιο αφεντικό· προσπαθεί να ξαναφυτευτεί στον λίβανο άλλωστε. Και σαν «ο καινούργιος μάγκας» θεώρησε σκόπιμο να εκδηλώσει έχθρα απέναντι στην Άγκυρα. Το Βερολίνο, η Ρώμη, η Μαδρίτη και το Λονδίνο (άντε και η Βαλέτα) έχουν διαφορετική προσέγγιση, που είναι μακράν ρεαλιστικότερη απ’ αυτή του βασιλιά Macron: για τον έναν ή τον άλλο λόγο χρειάζονται την Άγκυρα μάλλον και όχι το «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» ελλαδιστάν, το οποίο άλλωστε μόνο σε κάποια μικρά (συμφεροντολογικά) διαλείματα προσπαθεί να παραστήσει το «ευρωπαϊκό».

Απ’ την μεριά τους διάφοροι «ανατολικοί» είναι τόσο αντι-ρώσοι ώστε προτιμούν να βουλιάξουν το Βερολίνο παρά να συμβιβαστούν με την γεωγραφική θέση και την ιστορία τους (η Βαρσοβία είναι το ιδανικό παράδειγμα εδώ και 2 αιώνες του “αλλού βρίσκομαι κι αλλού νομίζω ότι”…) Απ’ αυτήν άποψη δηλωμένοι σύμμαχοι του αμερικανικού ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού ως την Βαλτική (και, κατά συνέπεια, αναγκαστικά και του ελληνικού) είναι οι 4 του Visegrad και τα 3 βαλτικά κράτη – που ποτέ όμως δεν είδαν έστω με ελάχιστη συμπάθεια την παρακλητική παλάμη στο τεντωμένο χέρι του “έλληνα ζητιάνου”.

Nagorno Karabakh

Δευτέρα 28 Σεπτέμβρη. Σα να μην έφταναν οι πολεμικές αναμετρήσεις στην ευρύτερη μέση Ανατολή, μια «παγωμένη», ανάμεσα στο αζέρικο και στο αρμένικο κράτος, ξεκίνησε προχτές. Έχει όλα τα δεδομένα να είναι κανονικός πόλεμος – για κάποιο διάστημα.

Πριν πούμε δυο κουβέντες παραπάνω, μην έχετε αγωνία για το ποιος θα κερδίσει και ποιος θα χάσει. Ο μεγάλος ανιχνευτής ηττημένων, ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, επικοινώνησε με το Yerevan (πρωτεύουσα της αρμενίας) για να εκδηλώσει την ελληνική υποστήριξη, κι αυτό είναι αρκετό. Είναι άνθρωπος με ένστικτο, και ως τώρα έχει αποδειχθεί αλάνθαστος: Guaido, Haftar, ο Sisi αντέχει ακόμα. Αλλά: η αρμενία θα χάσει τον θύλακα του nagorno karabakh.

Πρόκειται για μια περιοχή μέσα στο έδαφος του αζερμπαϊτζάν, που διεθνώς αναγνωρίζεται σαν επικράτειά του, αλλά έχει αποσχισθεί «άτυπα» απ’ το 1994 και διοικείται ανεξάρτητα. Ο πληθυσμός είναι κατά πλειοψηφία ορθόδοξοι χριστιανοί αρμενικής καταγωγής (οι αζέροι είναι κατά πλειοψηφία μουσουλμάνοι), και στις δεκαετίες της σοβιετικής ένωσης το nagorno karabakh είχε ένα αυτοδιοίκητο καθεστώς μέσα στην σοβιετική δημοκρατία του αζερμπαϊτζάν. (Ήταν μια απ’ τις διοικητικές ακροβασίες του Στάλιν…) Εκεί βρίσκεται η αφετηρία της σύγκρουσης για την κυριότητα της περιοχής απ’ τα τέλη του 1989 και μετά, χωρίς σοβιετική ένωση πια, με την δημιουργία νέων κρατών: ανήκει το nagorno στην αρμενία (όπως θα ήθελε η πλειοψηφία των κατοίκων του θύλακα) ή στο αζερμπαϊτζάν οπότε πρόκειται για αρμενική μειονότητα, με όλα τα δικαιώματα μεν αλλά πολίτες του Baku;

Υπάρχουν – και παίζουν ρόλο – τόσο οι γείτονες όσο και οι «μακρινοί φίλοι». Στους πολέμους που έγιναν μεταξύ 1989 και 1994 η Yerevan, σαν ορθόδοξη χριστιανική, είχε την υποστηρίξη της Μόσχας· ενώ το Baku της Άγκυρας. Στα ‘90s η («κεμαλική») Άγκυρα είχε εκδηλώσει έναν επιθετικό ιμπεριαλισμό προς μουσουλμανικές (ή/και τουρκόφωνες) πρώην σοβιετικές περιοχές στον Καύκασο, και παρότι δεν έγινε ανοικτή αναμέτρηση με την Μόσχα, είναι γνωστή (στους παλιούς…) η κάθε είδους βοήθεια που προσέφερε, για παράδειγμα, στους τσετσένους αυτονομιστές αντάρτες. Συνεπώς η υποστηρίξη προς το Baku δεν ήταν απρόβλεπτη. Αλλά τα ‘90s ήταν ακόμα η εποχή των ηπα σαν μόνης υπερδύναμης. Συνεπώς το 1994 επιτεύχθηκε υπό την «ειρηνική» αιγίδα της, μέσω οηε, μια εκεχειρία που προέβλεπε ένα είδος ημι-ανεξαρτησίας για τον θύλακα μέχρις ότου (κάπου στο μέλλον…) αποφασιστεί το οριστικό του καθεστώς. Από τότε, ευκαιριακές «ανταλλαγές πυρών» μεταξύ του αζερικού στρατού και του αρμενικού που βρισκόταν «άτυπα» στον θύλακα δεν έλειψαν. Αλλά τέλειωναν πριν αγριέψουν. Η τελευταία τέτοια ήταν το 2016.

Όμως τώρα τα δεδομένα και οι συσχετισμοί έχουν αλλάξει. Το Yerevan έχει μια σε γενικές γραμμές «φιλοαμερικανική» κυβέρνηση, κάτι που δεν ενθουσιάζει καθόλου την Μόσχα – για να το πούμε όσο ήπια γίνεται. Το Baku έχει πάντα την υποστηρίξη της Άγκυρας (και έμμεσα της Τεχεράνης). Χρειάζεται να θυμίσουμε ότι Άγκυρα, Μόσχα και Τεχεράνη είναι (μαζί με την Δαμασκό) το «μπλοκ της Αστάνα»; Η υποστηρίξη του τουρκικού καθεστώτος φτάνει ως το σημείο αποστολής βετεράνων μισθοφόρων σύριων (αντικαθεστωτικών) ενόπλων στο Baku, αλλά και πολεμικού υλικού, συμβούλων, κλπ. Απ’ την μεριά της η Yerevan είναι μακριά απ’ την Ουάσιγκτον· κι όσο για την Μόσχα, που είναι κοντύτερα, είναι ένας δύσπιστος πια γείτονας, που θα απαιτούσε σοβαρές εγγυήσεις· και δεν έχει λόγο να αρνηθεί ότι το nagorno karabakh είναι αζέρικο έδαφος.

Και τα δύο κράτη κήρυξαν στρατιωτικό νόμο (όχι για τον covid 19!) και γενική επιστράτευση. Ως αργά το βράδυ Κυριακής προς Δευτέρα, και παρά τις αμοιβαίες διακηρύξεις (και video… έτσι γίνονται τώρα οι πόλεμοι…) για επιτυχίες και καταστροφές στον αντίπαλο, φαίνεται ότι ο αζέρικος στρατός είχε καταλάβει περιοχές του θύλακα, κόβωντας τις γραμμές ανεφοδιασμού του αρμενικού στρατού εκεί. Αν το Yerevan αρχίσει να ηττάται στον θύλακα ίσως (ίσως λέμε) μπει στο πειρασμό να επεκτείνει το πόλεμο και στα αζερο-αρμενικά σύνορα – πράγμα που μάλλον δεν θα ήταν έξυπνο.

Το ψοφιοκουναβιστάν και ο οηε, σαν γνήσια παρακμιακοί οργανισμοί, πρόλαβαν να καταδικάσουν την βία (και απ’ τις δύο πλευρές), ζήτησαν κατάπαυση του πυρός (και απ’ τις δύο πλευρές), και διαπραγματεύσεις (και απ’ τις δύο πλευρές). Αλλά όπως παντού στους καιρούς μας εκείνο που μετράει είναι «οι αρβύλες στο χώμα». Και όλα δείχνουν ότι το Baku, με την βοήθεια κάποιων συμμάχων και την διακριτική ουδετερότητα άλλων «έχει» την κατάληψη του θύλακα.

Αφού έκανε και το μοιραίο τηλεφώνημα ο ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλας πάει να πει ότι μίλησε η πλούσια διορατικότητά του…

(Γιατί έχουμε την υποψία πως διάφοροι που στοιχίζονται σε χρόνο dt στο πλευρό του ελληνικού κράτους παριστάνοντας τους “επαναστάτες” πότε εδώ και πότε εκεί θα τρέξουν τώρα να ξαναμοιραστούν την αγωνία του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, κινούμενοι από γνήσιο “πατριωτικό” και ανομολόγητα ελληνο-ορθόδοξο αντιτουρκισμό;

Είμαστε παλιάνθρωποι, είναι ολοφάνερο!!)

Προσοχή, αυτοκρατορία στο βάθος!

Δευτέρα 21 Σεπτέμβρη. Αυτός ο ισπανός «υπ.εξ» της ε.ε. δείχνει να έχει τα προσόντα να κερδίσει την ειρωνεία της ασταμάτητης μηχανής. Καταλαβαίνει εύκολα ο καθένας βέβαια ότι το κάθεσαι σε μια τόσο καλοπληρωμένη καρέκλα, με τόσο εντυπωσιακό τίτλο («υπουργός εξωτερικών της ε.ε.» – ουάου! – ώστε υπάρχει τέτοιο πράγμα;) χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα σπουδαίο, σε αναγκάζει να συντηρείσαι με δηλώσεις. Όχι υποχρεωτικά πετυχημένες.

Αλλά αυτή πριν σχεδόν μια βδομάδα (στις 15 Σεπτέμβρη), μιλώντας στο ευρωκοινοβούλιο, δικαιούται μια θέση στην ιστορία (άγνωστο όμως ποια ιστορία ακριβώς). Τι είπε ο Joseph Borrel; …Γενικά μιλώντας μπορούμε να πούμε ότι η ευρώπη αντιμετωπίζει μια κατάσταση κατά την οποία επιστρέφουν οι παλιές αυτοκρατορίες… Η ρωσία, η κίνα και η τουρκία επιστρέφουν και έχουν μια συγκεκριμένη προσέγγιση για τις άμεσα γειτονικές τους περιοχές και, επίσης, για όλο τον πλανήτη…

Σαν ισπανός πολιτικός ο κυρ Borrel έχει ένα ελαφρυντικό για τις ανησυχίες του. Υπάρχει περίπτωση να «επιστρέψει» και η αραβική αυτοκρατορία, που στην ιβηρική (και όχι μόνο) μόνο καλά έκανε; Ή μήπως με λίγο σπρώξιμο υπάρχει περίπτωση να «επιστρέψει» η ισπανική αυτοκρατορία; Σηκώνουνε τα χέρια… Άβυσσος η ψυχή και το μυαλό τέτοιων καλοπληρωμένων παρασίτων που είτε ζουν είτε αντιλαμβάνονται το μέλλον μέσα απ’ τις μορφές του παρελθόντος!

Το γεγονός είναι ότι τα ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη, γεμάτα νοσταλγία τα περισσότερα για τα παλιά τους μεγαλεία, δυσκολεύονται έως αδυνατούν να κατανοήσουν πως το ευρασιατικό project είναι καθαρόαιμο τέκνο της καπιταλιστικής εξέλιξης που και τα ίδια υπηρέτησαν και υπηρετούν. Δίδυμο αδέλφι είναι η ιμπεριαλιστική μεγαλομανία κρατών όπως το αγγλικό, το γαλλικό και το αμερικανικό, που διαπιστώνουν όλο και πιο καθαρά ότι για να συντηρήσουν την ηγεμονία / τις ηγεμονίες που είχαν στον 20ο αιώνα θα πρέπει αργά ή γρήγορα να επιτεθούν στους «αναθεωρητές» της άλλοτε δυτικής «παγκόσμιας τάξης».

Τι άλλο μπορεί να κάνει η ε.ε. με αυτήν την παλιοκατάσταση της «επιστροφής των αυτοκρατοριών»; Έχει έναν υπερυπουργό «εξωτερικών» χωρίς αντικείμενο, και 27 εθνικούς υπ.εξ. με τους περισσότερους ανάμεσά τους να διαγωνίζονται στο πως θα κρύψουν τους φόβους τους. Άλλοι απέναντι στην κίνα, άλλοι απέναντι στη ρωσία, και κανα δυο απέναντι στην τουρκία.

Πράγματι, παλιοκατάσταση!

Προβοκάτορες

Κυριακή 20 Σεπτέμβρη. Τόσο για το παρακμιακό ψοφιοκουναβιστάν όσο και το εξίσου παρακμιακό απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ, ένας πόλεμος που θα μπορούσαν να τον πουλήσουν σαν «αμυντικό» στο εσωτερικό τους αλλά και στους συμμάχους τους (μην ξεχνάτε, το ελλαδιστάν είναι ένας απ’ αυτούς…) παραμένει πάντα μια ριψοκίνδυνη αλλά επιθυμητή επιλογή. Αυτό πάρτε το σαν δυσοίωνη πρόβλεψη, καθώς απ’ την μια μεριά ο ρωσικός στρατός ενισχύει τις θέσεις του (και όχι μόνο στην δυτική συρία αλλά και στην ανατολική), πράγμα που κάνει και ο αμερικανικός, στην ypgκρατούμενη ανατολική συρία… ενώ το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ αποκτάει «δικαίωμα στρατιωτικών εξυπηρετήσων» στον περσικό, απέναντι απ’ τις ιρανικές ακτές.

Στην πιο πρόσφατη εξέλιξη, το ψοφιοκουναβιστάν έστειλε τις προηγούμενες ημέρες το αεροπλανοφόρο Nimitz με την συνοδεία του μέσα στον Περσικό. Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό. Μπορεί όμως αυτή η φορά να είναι διαφορετική. Τι την κάνει τέτοια; Ότι σήμερα εκπνέουν οι περιορισμοί και οι απαγορεύσεις στην αγορά όπλων, σε βάρος της Τεχεράνης, που ίσχυαν με την 5 + 1 συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν. Από αύριο το ιρανικό καθεστώς θα μπορεί να αγοράζει όποιο όπλο θέλει, νόμιμα κι ωραία. Και θα το κάνει, με μια εύκολα εξηγήσιμη προτίμηση στα ρωσικά και στα κινεζικά οπλοστάσια.

Δεν είναι σήμερα ή αύριο η ημέρα που η Τεχεράνη θα είναι τόσο «αστακός» ώστε ούτε το φασιστικό Τελ Αβίβ ούτε οι πετροχουντικοί σύμμαχοί του στην αραβική χερσόνησο θα τολμούν κάτι άλλο απ’ το να καταπίνουν το σάλιο τους. Είναι όμως σήμερα και αύριο οι μέρες της αφετηρίας μιας πλήρους ανατροπής του συσχετισμού δυνάμεων στη μέση Ανατολή, σε βάρος του άξονα – αν αυτός δεν κάνει «κάτι». Η Τεχεράνη με δικές τις τεχνολογίες κτύπησε πυραυλικά αμερικανικές βάσεις στο ιράκ σαν αντίποινα για την δολοφονία του Soleimani, χωρίς η αμερικανική αντιπυραυλική άμυνα να πάρει χαμπάρι… Με δικές της τεχνολογίες και όπλα εξόπλισε την Χεζμπ’ αλλάχ και τους υεμενίτες Houthis που προελαύνουν σταθερά σε βάρος των μισθοφόρων των πετρουχουντικών… Υπάρχει αμφιβολία τι θα συμβεί αν αύριο ή μεθαύριο αγοράσει ρωσικά αντιαεροπορικά συστήματα S 400 ή τις θρυλικές υπερηχητικές / αντιαεροπλανοφορικές κινεζικές τορπίλες / πυραύλους; Υπάρχει αμφιβολία ότι οι «μεγάλες» δυνάμεις του ευρασιατικού project θα κάνουν φιλική τιμή και ευκολίες πληρωμής στην Τεχεράνη;

Αυτά είναι δεδομένα αναμφισβήτητα – εκτός αν ο άξονας «κάνει κάτι» τις επόμενες ημέρες, εβδομάδες, ή λίγους μήνες. Τι είναι αυτό το «κάτι» που μπορεί να κάνει; Κάποια προβοκάτσια! Να αρχίσει, για παράδειγμα, να «δένει» ιρανικά πετρελαιοφόρα μέσα στον Περσικό, («εμείς συνεχίζουμε να επιβάλλουμε κυρώσεις»…) προκαλώντας μια οποιαδήποτε αντίδραση εκ μέρους της Τεχεράνης. Ακόμα και κατασκευάζοντας μία, αν το ιρανικό καθεστώς δείξει θηριώδη αυτοσυγκράτηση. Εννοείται ότι ένα «θερμό επεισόδιο» στον περσικό είναι ριψοκίνδυνο, και δεν θα μοιάζει καθόλου με αυτά που συνηθίζεται να πουλιούνται σαν ενδεχόμενα μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας. Ο άξονας θέλει να προκαλέσει στρατηγικές καταστροφές στην ιρανική επικράτεια (κι αυτό, επιπλέον, σαν προειδοποίηση και προς «άλλους», μιας και ο οικονομικός πόλεμος με τις κυρώσεις και τις τιμωρίες έχει φάει τα ψωμιά του), ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα κτυπηθούν βάσεις του στο ιράκ ή/και στη σαουδική αραβία.

Γιατί όμως να επείγεται αυτό που έχουμε ονομάσει «γραμμή Pence»; Δεν θα μπορούσε να περιμένει τον επόμενο πρόεδρο, απ’ τις αρχές του 2021; Θα μπορούσε… ανάλογα με το ποιές είναι οι εκτιμήσεις για τον καινούργιο τρόφιμο του άσπρου σπιτιού. Έτσι κι αλλιώς το πολεμοκάπηλο «team Μπους Β» βρίσκεται ήδη στο πλευρό του νυσταλέου Jo, κι αυτός στο δικό του…

Είτε πριν είτε μετά τις αμερικανικές εκλογές, μοιάζει να έχει «γραφτεί στον τοίχο»: Et preterea censeo Carthago delenda est!

(φωτογραφία: Και η νότια κύπρος θέλει ένα κομματάκι απ’ τις προσπάθειες του άξονα. Κι έτσι γεμίζει βάσεις, βασούλες, κέντρα εκπαίδευσης – όλα τα καλούδια του μιλιταρισμού… Επιπλέον, όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν, ακόμα κι αν την κρύβουν για λόγους δημόσιων σχέσεων!)

Ζόρια και συμμαχίες 3

Τετάρτη 16 Σεπτέμβρη. Η ένταση της απελπισίας των πετροδικτατοριών της αραβικής χερσονήσου βγάζει μάτι. Απ’ την μια μεριά οι στρατιωτικοί νάνοι του Αμπου Ντάμπι βρυχώνται κατά της Άγκυρας. Απ’ την άλλη, συμμαχώντας με το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και επιτρέποντας ισραηλινές βάσεις στο έδαφός τους σημαδεύουν την Τεχεράνη. «Όχι, όχι, δεν στρεφόμαστε εναντίον σας» λέει ο τοξικός του Αμπού Ντάμπι, ο Mohammed bin Zayed, απευθυνόμενος στο ιρανικό καθεστώς· όπως ο αμερικανικός στρατός στην ανατολική ευρώπη “όχι, όχι, δεν στρέφεται κατά της Μόσχας”… “Ναι, ναι, εναντίον σας στρεφόμαστε” δηλωσε το περασμένο Σαββατοκύριακο ο Πομπηίας: …τα εμιράτα και το ισραήλ φτιάχνουν μια στρατιωτική συμμαχία εναντίον του ιράν…

Ώστε ο τοξικός του Αμπου Ντάμπι νοιώθει τόσο δυνατός ώστε να αναμετρηθεί με δύο μέλη του μπλοκ της Αστάνα, του μεγέθους της Άγκυρας και της Τεχεράνης; Εδώ δεν μπορεί να νικήσει τους υεμενίτες Houthis… Και τώρα εκνευρίζει ακόμα και το Πεκίνο, που μέσα απ’ την στρατηγική συμφωνία του με την Τεχεράνη και τις επιμέρους με την Βαγδάτη και την Δαμασκό, καθόλου δεν χαίρεται με τις αμερικανικές (ή τις συμμαχικές της Ουάσιγκτον) “περιπέτειες” στην περιοχή…

Αυτό όμως είναι το πραγματικό μέτρο της κατάστασης στην ευρύτερη Μέση Ανατολή (και στην ανατολική Μεσόγειο): όσο πιο “του χαμού” είναι διάφορα κράτη και καθεστώτα τόσο περισσότερο παριστάνουν τους σκληρούς και τους τσαμπουκάδες, ελπίζοντας ότι έτσι θα τους ζητηθεί να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε κάποια “μεγάλη δύναμη”…

Το ψόφιο φωτοστέφανο

Τρίτη 8 Σεπτέμβρη. Επί 4 χρόνια προσπαθούσε να πουλήσει την ειρηνοποιό διάθεσή του, πότε με την βόρεια κορέα, πότε με το αφγανιστάν, πότε με την συρία, και πότε με το ιράκ. Πάντα υπήρχαν πίσω του σωματοφύλακες που μάζευαν τα γκέμια, και έκαναν τον αμερικάνο πρόεδρο από γελοίο να φαίνεται γελοιοδέστερος. Αλλά ήταν σαφές, ειδικά από ένα χρονικό σημείο και μετά, ότι ο συνδυασμός οικονομικού πολέμου και ειρηνοποιών εμμονών όχι μόνο δεν ήταν αποτελεσματικός, αλλά χειροτέρευε την διεθνή «υπόληψη» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Στην πράξη η επόμενη τετραετία δεν αφήνει κανένα περιθώριο στην Ουάσιγκτον. Αν μαθαίνατε ότι το Πεκίνο προετοιμάζεται για πόλεμο (κανονικό πόλεμο… όχι τιμωρίες και κυρώσεις…) μπορεί να σφιγγόταν το στομάχι σας. Αλλά το κινεζικό καθεστώς δεν έχει ψευδαισθήσεις. Όπως και κανένα άλλο απ’ αυτά που βρίσκονται στο στόχαστρο εδώ και κάμποσα χρόνια.

Δεν θα κάνουμε προβλέψεις για τα αποτελέσματα των επερχόμενων αμερικανικών εκλογών. Είναι όμως σαφές ότι η αδυναμία διατήρησης της παγκόσμιας ηγεμονίας έχει «εσωτερικευτεί» με διάφορους τρόπους στο ψοφιοκουναβιστάν, κι έτσι γίνεται ακόμα χειρότερη. Αν έχει ένα πλεονέκτημα η συμμαχία οπαδών του “αμερικανικού 21ου αιώνα” και δημοκρατικών δεν είναι επειδή έχει σίγουρη απάντηση για το πως θα κατατροπώσει τους εξωτερικούς εχθρούς. Αλλά μόνο για το ενδεχόμενο (κάτι που όμως μένει να φανεί) να καταφέρει να μειώσει τις εσωτερικές κοινωνικές και ιδεολογικές εντάσεις.

Ένα πιο πειστικό «η πατρίδα σε χρειάζεται» έχει αποδειχθεί στο παρελθόν χρήσιμο και σ’ αυτή την αρένα…

Ταρατατζούμ!

Παρασκευή 4 Σεπτέμβρη. Την Τρίτη 1 Σεπτέμβρη (: εμπόριο πολέμου χοντρική λιανική) θα μπορούσε κάποιος να διαβάσει από εδώ μεταξύ άλλων τα εξής περιθωριακά (όπως πάντα) – ο τονισμός είναι τωρινός: …Οι αλλοπαρμένες βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού, με διαδοχικές κυβερνήσεις, και σίγουρα τα 5 τελευταία χρόνια, δεν δείχνουν να έχουν ιδιαίτερη επαφή με την πραγματικότητα. Το παρανοϊκά φιλόδοξο (και γελοίο) σχέδιο για την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου απέτυχε· αλλά έπεισε την Άγκυρα να βγει δυναμικά στην περιοχή. Το εξίσου παρανοϊκά φιλόδοξο σχέδιο να γίνει το ελλαδιστάν βάση για την περικύκλωση της ρωσίας απ’ τις ηπα (και) στη Μαύρη Θάλασσα και, ταυτόχρονα, στήριγμα του βασιλιά Macron, θα βγάλει εξίσου δυναμικά και την Μόσχα σ’ αυτήν την περιοχή… Όποιος παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει τους συσχετισμούς δύναμης είναι καταδικασμένος να τους δει μπροστά του…

Τους είδαν τους συσχετισμούς οι αλλοπαρμένες βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού· χτες!! Και θα τους δουν οπωσδήποτε μεταξύ 8 με 22 Σεπτέμβρη στη μια μεριά και 17 με 25 στην άλλη μεριά του χρυσοπράσινου φύλλου: δυο αεροναυτικές ασκήσεις όχι της Μόσχας μόνης της αλλά παρέα με την Άγκυρα, σε θαλάσσιες περιοχές που έκλεισε η Άγκυρα για λογαριασμό και των δύο, τις οποίες το ελλαδιστάν χαρακτηρίζει μονότονα δικές του, με back vocals του βασιλιά Macron! Πώς αλλιώς θα μπορούσε η Μόσχα να τρίψει στα μούτρα του ρημαδογκουβέρνου της επιλογές του μικρομέγαλου ελληνικού ιμπεριαλισμού (πάντα «σύμφωνα με τους κανόνες του διεθνούς δικαίου» όπως δήλωσε η κυρία Zakharova), ε;. Αν και η ιδιοκτησία επί της όποιας αοζ δεν δεσμεύει την επιφάνεια της θάλασσας, η μούρη που οι αλλοπαρμένες βιτρίνες προσπαθούν να πουλήσουν στην ανατολική Μεσόγειο, με την όποια βοήθεια του βασιλιά Macron, έφαγε δυο ξεγυρισμένα χαστούκια. Είναι οι συσχετισμοί δύναμης ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα και σια! (Αν έχει αντιρρήσεις ο βασιλιάς ας τηλεφωνήσει στο Κρεμλίνο: υπάρχουν κάτι εκκρεμότητες στην ανατολική λιβύη, αν ενδιαφέρεται…)

Αυτό που προβλέπαμε έγινε… Αλλά σ’ αυτή τη φάση (θεωρούμε πως) πρόκειται μόνο για «προειδοποίηση». Τι πάει να πει «προειδοποίηση»; Η Μόσχα έχει δυο καλά οχυρωμένες βάσεις στη δυτική συρία, μία ναυτική (Tartus) και μία αεροπορική (Khmeimin). Αγνοώντας τι ξεφόρτωναν τα πάνω από 10 μεγάλα ρωσικά στρατιωτικά μεταγωγικά πριν λίγες ημέρες στη Khmeimin, ξέρουμε ως τώρα ότι οι ρωσικές βάσεις δεν έχουν μέγεθος υποστήριξης μεγάλης κλίμακας πολέμου. Αλλά – και αυτό είναι πολύ μεγάλης σημασίας – αποκλείεται η Μόσχα να κάτσει αδρανής στις προσπάθειες του άξονα (και του βασιλιά Macron) να την περικυκλώσουν ή, σε κάθε περίπτωση, να δυσκολέψουν την θαλάσσια κίνησή της μεταξύ Μαύρης Θάλασσας και ανατολικής Μεσογείου.

Προσέξτε τώρα την διάταξη αυτής της εξελισσόμενης περικύκλωσης του ευρασιατικού project. Στη νότια κύπρο έχει βάσεις (κυρίως κατασκοπείας, αλλά όχι μόνο) το Λονδίνο, και απέκτησε «διευκολύνσεις» (δηλαδή βάσεις) και ο βασιλιάς Macron. Στην Κρήτη, η μεν Σούδα μεγαλώνει και μεγαλώνει, ενώ το Τελ Αβίβ αποκτάει «διευκολύνσεις», βάση ραντάρ ακτίνας 550 χιλιομέτρων, στην ανατολική μεριά, στον Ζήρο. Και η Αλεξανδρούπολη μετατράπηκε σε αμερικανική βάση, με στόχο ειδικά τον ρωσοτουρκικό έλεγχο της Μαύρης Θάλασσας. (Όλα αυτά είναι σπουδαίες προσφορές των αφεντικών του ελληνικού ιμπεριαλισμού προς τους συμμάχους τους….)

Για την Μόσχα ειδικά και για το ευρασιατικό project γενικά η ανατολική Μεσόγειος είναι ιδιαίτερα σημαντική. Έτσι όπως διαμορφώνονται τα πράγματα στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο στη ανατολική Μεσόγειο, η Μόσχα δεν μπορεί να περιοριστεί σε ασκήσεις (του στρατού που έχει στη συρία) ισχυρού συμβολισμού μεν σε σχέση με τα ελληνικά «ιδιοκτησιακά» παραμύθια και την γαλλική “προστασία”, αλλά περιορισμένης απειλητικότητας. Θα χρειαστεί οπωσδήποτε κάποιου είδους παρουσία κάπου στην γραμμή απ’ τα Δαρδανέλια ως την κύπρο. Κάποιου είδους «διευκόλυνση» σε τουρκικό έδαφος / ακτές.

Πρέπει να θυμίσουμε ότι η Άγκυρα και Μόσχα, αξιοποιώντας την «τακτική της πένσας» (το όνομα το έχουμε δώσει εμείς), έχουν ήδη βάσεις στη λιβύη. Μια νοητή ευθεία γραμμή απ’ τις ακτές της δυτικής λιβύης ως εκείνες της δυτικής συρίας και μια κάθετη απ’ τα Δαρβανέλια προς το νότο, δείχνει το γιατί το ελλαδιστάν σπρώχνει την όλο και πιο βαθιά συμμετοχή του στον 4ο παγκόσμιο βοηθώντας τους ετερόκλητους συμμάχους να «γεμίσουν» όσο μπορούν αυτές τις γραμμές. Σε βάρος όχι μόνο της Άγκυρας (αυτό είναι το αιώνιο ελληνικό εθνικιστικό παραμύθι) αλλά και της Μόσχας· άρα του ευρασιατικού project στο σύνολό του…

(φωτογραφία μέση: Η κίτρινη γραμμή είναι η θρυλική ελληνική αοζ… Η θαλασσί επιφάνεια είναι η τουρκική αοζ. Οι περιοχές των ασκήσεων είναι τα σχήματα μέσα στα κόκκινα τετράγωνα. Οι μωβ επιφάνειες είναι οι navtex των τουρκικών σεισμικών ερευνών).

Επακουμβήσεις (γενικά)

Παρασκευή 4 Σεπτέμβρη. Τον ανακήρυξε «μεγάλο σκακιστή». Κι αυτός το ανταπέδωσε. Το να διαπραγματεύεται κανείς με την κυβέρνηση Trump (δήλωσε η ανεγκέφαλη αλεπού / Putin) είναι σα να παίζει σκάκι μ’ ένα περιστέρι: το πουλί πηγαίνει πέρα δώθε στη σκακιέρα, χέζει όπου τούρθει, ρίχνει τα πιόνια, δηλώνει ότι νίκησε, και ύστερα φεύγει πετώντας.

Περιστέρι το ψόφιο κουνάβι; Αυτό είναι το ρωσικό χιούμορ. Αλλά στη βορειοανατολική συρία, την οποία διεκδικούν απ’ την μια η Μόσχα με την Άγκυρα και απ’ την άλλη το ψοφιοκουναβιστάν με τους μισθοφόρους ypd, τα πράγματα δεν είναι καθόλου για γέλια.

Στην αρχή, και επί μήνες, το “παιχνίδι” που παιζόταν ήταν πως όταν τα τουρκορωσικά APC (τεθωρακισμένα μεταφοράς προσωπικού) έβγαιναν για συνοριακή περιπολία έβρισκαν μπροστά τους αμερικανικά να τους κλείνουν τον δρόμο. Ύστερα άρχισε να γίνεται και το ανάποδο. Πότε πότε “άγνωστοι” ντόπιοι έριχναν πέτρες στους αμερικάνους· κανά δυο φορές και σφαίρες.

Στις 28 Αυγούστου το πράγμα χόντρυνε. Όταν η πομπή των ρωσικών APC βρήκε μπροστά της τα αντίστοιχα αμερικανικά «όρμησε». Το αμερικανικό «οδόφραγμα» APC αναποδογύρισε, 4 αμερικάνοι πεζοναύτες τραυματίστηκαν, και στην άλλη άκρη του κόσμου, στο προεκλογικό ψοφιοκουναβιστάν, ο Biden βρήκε την ευκαιρία να καταγγείλει τον αντίπαλό του: «Ακούσατε να πει μια κουβέντα γι’ αυτό; Κούνησε έστω ένα δακτυλάκι του;» Σαφές το υπονοούμενο: το ψόφιο κουνάβι είναι τσιράκι της ανεγκέφαλης αλεπού… γι’ αυτό και παίζουν πότε πότε σκάκι.

Αυτή είναι ίσως η πιο «χοντροκομμένη εμπλοκή» ως τώρα των δυο στρατών τον τελευταίο μήνα· όχι η μοναδική. Με δεδομένο το που συμβαίνουν αυτά τα «κοντραρίσματα» (στη θάλασσα και στον αέρα δεν υπάρχουν ακόμα «επακουμβήσεις», αλλά οι αποστάσεις έχουν μικρύνει πολύ – στην ελληνική ειρηνιστική αργκώ θα έλεγε κάποιος ότι «ο κίνδυνος ατυχήματος έχει μεγαλώσει πολύ»…), κοντά στα ρωσικά σύνορα συνήθως, θα συμπέραινε κανείς ότι το αμερικανικό βαθύ κράτος έχει «απελευθερωθεί» απ’ το προεκλογικό ψόφιο κουνάβι και κάνει αυτό που είναι προορισμένο να κάνει. «Ξύνεται».

Απ’ αυτό το «ξύσιμο» ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θέλει μερικά λέπια. Αλλά δεν το λέει ανοικτά. Το παίζει “θύμα”, δράμα, και τα λοιπά. Στην ερώτηση (προς το πόπολο) θα πέρνατε μέρος σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο; δεν υπάρχει αμφιβολία για τις απαντήσεις. Πάγος! Σε μια τροποποιημένη ερώτηση του είδους θα πέρνατε μέρος σ’ έναν πόλεμο που θα οδηγούσε στην καταστροφή του αιώνιου εχθρού; οι απαντήσεις θα ήταν με ενθουσιασμό θερμότατες. Αλλά η πλήρης ερώτηση είναι: θα πέρνατε μέρος σ’ ένα παγκόσμιο πόλεμο που θα μπορούσε να οδηγήσει στην καταστροφή του αιώνιου εχθρού – ή εξίσου στην δική σας; Χμμμμ… 50 – 50; Η ερώτηση αυτή δεν γίνεται.

Μάλλον για να μην χαλάσει το ηθικό…

Και επί λιβύης ειρήνη!

Σάββατο 22 Αυγούστου. Πριν μόνο 4 ημέρες γράφαμε (και επιτρέψτε μας να θυμίζουμε τι λέμε – επειδή είναι μερικοί που προτιμούν να τα ξεχνούν για να χύνουν άνετα τη χολή τους…) μεταξύ άλλων (λιβύη, 18 Αυγούστου):

…. O γερμανός υπ.εξ. Heiko Maas βρέθηκε χτες στην Tripoli (αντί, ο αχαΐρευτος, να είναι πάνω σε μια ελληνική φρεγάδα…) Και πρότεινε την αποστρατιωτικοποίηση της Σύρτης… (Κάτι που το έχετε διαβάσει εδώ πριν μήνες…) Έκανε, όμως, και κάτι ακόμα χειρότερο, κάτι που ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας δεν θα του το συγχωρήσει ποτέ. «Συνέπεσε» στην Tripoli με τον τούρκο υπ.αμ. Akar, τον τούρκο αρχιστράτηγο Guler και τον καταριανό υπ.αμ. al Attiyah. «Συνέπεσε» – δεν συναντήθηκε επίσημα. Ανεπίσημα όμως; Για κανά καφέ, κανά φαγητό; Αλλοίμονo!!! Αλί και τρισαλί!!!

Το θέμα δεν είναι ότι το Βερολίνο πρότεινε μια τέτοια «αποστρατιωτικοποίηση», που πρακτικά σημαίνει διάφορους διεθνείς στρατούς για να ελέγχουν την «αποστατιωτικοποίηση», δηλαδή και τουρκία, και ρωσία, και γαλλία, και ιταλία, και γερμανία, άντε και λίγο αγγλία… Το θέμα είναι ότι πριν καλά καλά τελειώσει την συνέντευξή του ο Maas, ο αγέλαστος σύμβουλος του Erdogan Ibrahim Kalin βγήκε και δήλωσε ότι «στα βασικά αυτής της πρότασης συμφωνούμε»!… Λες και είχε επικοινωνία με τον Akar και τον Guler, στην Tripoli! Λες και έπρεπε να πει απ’ την Άγκυρα, για το ξεκάρφωμα, αυτά που είχαν συζητηθεί («γερμανο – λιβυο – τουρκο – καταριανά») στην Tripoli!! (Ίσως, ίσως λέμε, να υπάρχει μια βιάση στο να απελευθερωθούν πολιτικά και στρατιωτικά «κεφάλαια», δηλαδή «διπλωματικά» μεροκάματα, απ’ το λιβυκό πεδίο μάχης… επειδή μπορεί να χρειαστούν αλλού… Ωστόσο ως τώρα αυτά γίνονται αργά αργά…)

Α πα πα! Εδώ και εβδομάδες τόσο η Άγκυρα όσο και η Μόσχα «φορτώνουν» την δυτική και την ανατολική λιβύη με διάφορα είδη όπλων (μαζί με τους χειριστές τους). Ο όποιος ανόητος θα νόμιζε ότι ετοιμάζονται να πολεμήσουν μεταξύ τους – καμμία σχέση! Εκείνο που κάνουν είναι να κατοχυρώνουν την μεταξύ τους μοιρασιά επί της λιβυκής επικράτειας με τον πιο σίγουρο και αναμφισβήτητο τρόπο: τον στρατιωτικό. «Εδώ μόνο εμείς»! Η λιβύη έχει μοιραστεί από το «μπλοκ της Σύρτης», και το μόνο που εκκρεμεί είναι τα «σύνορα» – ή, πιο σωστά, η «τύχη» της Σύρτης και μιας στρατιωτικής βάσης νοτιότερα, που είναι «πάνω στα σύνορα». Την βάση θα την κρατήσει – όπως δείχνουν οι μέχρι τώρα εξελίξεις – η Μόσχα· έτσι κι αλλιώς η Άγκυρα έχει ήδη τις δικές της, αεροπορικές και ναυτικές, δυτικότερα.

Η στρατιωτική («ειρηνευτική») «αποστρατιωτικοποίηση» της Σύρτης θα ήταν μια βολική εξέλιξη για όλους, αν πεισθεί ο βασιλιάς Macron (και πείσει και τον χουντοκαραβανά Sisi) ότι from nothing and completely… Με το ενάμισυ μάτι στη Βηρυτό ο βασιλιάς Macron ίσως δεχτεί μια τέτοια μοιρασιά (που θα του επιτρέψει να δώσει καμμιά άδεια στα πέρα – δώθε κύπρος – κρήτη πληρώματα των πολεμικών του…) Θα του είναι πιο εύκολο αν το Βερολίνο δεν διεκδικήσει κάτι απ’ αυτά που θεωρεί δικά του· ας τα λύσει με τη Μόσχα αυτά τα θέματα…

Εντελώς «ξαφνικά» (ε;) χτες, πρώτα η Τρίπολη δια στόματος Sarraj και στη συνέχεια το Τομπρούκ δια στόματος Saleh ανακοίνωσαν κατάπαυση του πυρός και γενική εκεχειρία στη λιβύη!!! Μήπως προχτές ο βασιλιάς Macron και η Merkel έκλεισαν τις τελευταίες λεπτομέρειες αυτής της ειρήνης; (Tα τηλέφωνα με Μόσχα και Άγκυρα δεν τα αναφέρουμε…) Μπορεί να είναι χρονική σύμπτωση, μπορεί και όχι. Η ασταμάτητη μηχανή όμως φαντάζεται μια κάποια σκέψη να πλανάται ακόμα και πάνω απ’ το φιλόδοξο καλοκαιρινό Παρίσι: αν εκλεγεί ο Biden θα ξαναμπλεχτούν οι αμερικάνοι στα πόδια μας… Δεν το «κλείνουμε» λοιπόν το θέμα κάπως, για να μην έχουν ευκαιρία να μας κατσικώσουν την africom;

Και οι δύο λιβυκές πλευρές ανήγγειλαν συνέχιση του «διαλόγου του Βερολίνου» και εκλογές για τον ερχόμενο Μάρτη – αλλά για το δεύτερο δεν υπάρχει βιασύνη. Ένα απ’ τα ενδιαφέροντα είναι ότι εκ μέρους της ανατολικής λιβύης δεν ήταν ο πολυαγαπημένος «τζενεράλ» Haftar που ανήγγειλε την εκεχειρία… Πράγμα που σημαίνει ότι ικανοποιήθηκε το αίτημα του Sarraj, της Άγκυρας και της Ρώμης, να βγει απ’ την μέση στις όποιες πολιτικές διαπραγματεύσεις. Κάιρο και Αμπού Ντάμπι χαιρέτισαν θέλοντας και μη την εκεχειρία – όμως άλλα ήταν τα ονειρά τους…

Ένα άλλο ενδιαφέρον είναι ότι μετά απ’ αυτήν την εκεχειρία, ίσως δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την «κοινή διαχείριση» της Σύρτης. Ίσως. Ο Maas, που μαζί του συμφώνησε ακαριαία και η Άγκυρα, μπορεί να μην είπε τις προάλλες λόγια του αέρα… Στο κάτω κάτω το λιμάνι της πόλης είναι βασικό σημείο εξαγωγής του λιβυκού πετρελαίου απ’ το νότο… Αν υπάρχει μια λύση kasan –kasan γιατί όχι;

Το τρίτο ενδιαφέρον είναι ότι δεν φαίνεται πουθενά το Λονδίνο σ’ αυτήν την ιστορία… Πού είναι ο Borduk και τα στρατά του; Δεν θα ξεκινούσαν από πέρυσι την επανίδρυση της αυτοκρατορίας;

Και το τέταρτο ενδιαφέρον είναι η πιθανότητα (λέμε τώρα) «τιμής ένεκεν» ο άχρηστος, στο τέλος της καριέρας του πια «τζενεράλ», να βρει μια θέση συνταξιούχου μισθωτού στο ελληνικό δημόσιο. Εκτιμάμε ότι με το βλοσυρό του ύφος και το βαμένο μουστάκι του θα ήταν καλός για να ξεκουράζει τους εκπρόσωπους τύπου του ιερατείου της υγείας μας – αρκεί να έχει πάντα μαζί τον ελληνομαθή «ναύαρχό» του… Αφού ο πόλεμος κατά του αόρατου εχθρού συνεχίζεται ποιός θα ήταν καταλληλότερος να μας καθοδηγεί αν όχι ένας τόσο βετεράνος στρατηγός;

Όσο για τις αοζ λιβύης – τουρκίας; Ε, σιγά σιγά η Άγκυρα θα αρχίσει έρευνες και γεωτρήσεις στον κόλπο της Σύρτης… ή λίγο πιο πέρα… κάπου πιο κει θα είναι η total… ενόσω κάποιοι στην Αθήνα θα τρώνε τις γραβάτες τους…

(φωτογραφία πάνω: Κι όμως δεν είναι από χτες. Είναι απ’ τον Μάη του 2018, τότε που ο βασιλιάς Macron νόμιζε ότι είναι ο επικυρίαρχος του λιβυκού πεδίου μάχης, μέσω της υποστήριξής του στον “τζενεράλ”, και έστεινε διασκέψεις επίλυσης – του – προβλήματος με την άνεση του “δεν άκουσα καλά… τί είπατε;”. Έπρεπε να βρει απέναντί του την Άγκυρα για να καταλάβει ότι το παιχνίδι του είναι στη μισή σκακιέρα – και ούτε…

φωτογραφία κάτω: Αυτό είναι χθεσινό).