Tag: ρωσία

Frozen oil 2

Κυριακή 26 – Δευτέρα 27 Απρίλη. Εν τω μεταξύ, παρά την έντονη μείωση της ζήτησης, πετρέλαιο εξακολουθεί να εξορύσσεται! Πού πάει; Αποθηκεύεται. (Σε διάφορα σχιστολιθικά πετροπήγαδα στο αμέρικα, καθώς τελειώνουν τα καζάνια αποθήκευσης, το ρίχνουν σε αυτοσχέδιες λίμνες πετρελαίου, στο χώμα…) Η μαζική αποθήκευση είναι μια κίνηση απελπισίας, αφού αν και όταν αρχίσει να πουλιέται αυτό, το «έτοιμο», και πάλι θα επηρεαστεί η παραγωγή και οι τιμές.

Ωστόσο αυτό το «ατυχές» και προσωρινό pause λόγω covid-19 έχει κάνει πανευτυχείς του έλληνες εφοπλιστές· εκείνους που έχουν τάνκερ. Τα ναύλα έχουν εκτοξευτεί αφού δεν είναι μόνο ναύλα: τα τάνκερ έχουν μετατραπεί σε νοικιασμένες πλωτές αποθήκες, άγνωστης διάρκειας! Χάνουν οι παραγωγοί πετρελαίου, κερδίζουν οι μεταφορείς: ο καπιταλισμός είναι, πράγματι, ένα σύστημα που δείχνει όλο και περισσότερο τις διαστροφές του..

Η άλλη αρένα – συρία

Τρίτη 21 Απρίλη. Μετά την συμφωνία Άγκυρας – Μόσχας για την «τύχη» του θύλακα του Idlib (σύμφωνα με την ελληνική δημαγωγία ήταν άλλη μια «συντριβή» του Erdogan….) συμβαίνει αυτό που ήταν αναμενόμενο· και ιδιαίτερα ενοχλητικό για ένα κράτος μέλος του άξονα, όπως το ελλαδιστάν: ο τουρκικός στρατός πολεμάει εναντίον διάφορων φραξιών της HTS, που εξακολουθούν να χρηματοδοτούνται απ’ το Ριάντ. Ο στρατηγικός αυτοκινητόδρομος M4, ανάμεσα στην Saraqib και την Latakia, παραμένει μπλοκαρισμένος απ’ αυτές τις φράξιες, και οι κοινές ρωσο-τουρκικές περιπολίες περιορίζονται προς το παρόν περίπου στο 1/5 του μήκους του. Αλλά είναι θέμα timing να αρχίσει η εκκαθάρισή του, ενδεχομένως με κοινές ρωσο-τουρκικές επιχειρήσεις.

Τα άσχημα νέα (για τον άξονα, και οπωσδήποτε για την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ) έρχονται απ’ τις άλλες μεριές της συριακής επικράτειας, στα ανατολικά και στα νότια. Στην ανατολική επαρχία της Hasakah, κοντά στα σύνορα με το ιράκ, «μυστηριώδεις» ντόπιοι ένοπλοι (προσκείμενοι στον Άσσαντ…) έχουν αρχίσει να το κάνουν συνήθεια να μπλοκάρουν αμερικανικές περιπολίες. Και να τις πυροβολούν κατά βούληση…

Στα νότια πάλι, στο θύλακα της At Tanf όπου ο αμερικανικός στρατός έχει εκπαιδεύσει αντικαθεστωτικούς και κρατάει για λογαριασμό τους (και, φυσικά, για λογαριασμό του άξονα) μια ικανή έκταση ώστε να μην υπάρχει οδική επικοινωνία μεταξύ συρίας και ανατολικού ιράκ, μερικές δεκάδες απ’ αυτούς τους ένοπλους αποφάσισαν ότι δεν έχουν μέλλον με τέτοιες παρέες. Και παραδόθηκαν στον στρατό του Άσαντ, μαζί με τα όπλα τους. Το να είναι πειστικότερη η Δαμασκός απ’ την Ουάσιγκτον (και το Ριάντ, πάντα!) για τέτοιους μισθοφόρους τέτοιες εποχές δεν είναι αισιόδοξο για τους αμερικανο-ισραηλινο-σαουδαραβικους σχεδιασμούς – έτσι δεν είναι;

Takuba

Δευτέρα 6 Απρίλη. Αν ανησυχείτε για το μέλλον της ε.ε. (ή/και της ευρωζώνης) επειδή υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις για το ποιος δανείζεται και ποιός πληρώνει (μεταξύ των κρατών / μελών) μην ανησυχείτε. Αλλού τα πράγματα πάνε αρκετά καλύτερα – στις μεταξύ τους σχέσεις.

Στα τέλη του πρηγούμενου μήνα (Μάρτη), κι ενώ όλα τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβία (του covid-19), πολιτικοί και στρατιωτικοί εκπρόσωποι 11 κρατών είχαν τον «επαγγελματισμό» να παραμερίσουν τις αηδίες με τις πανδημίες και να συμφωνήσουν οριστικά και συγκεκριμένα για την συμμετοχή τους σε μια καινούργια στρατιωτική αποστολή στην υποσαχάρια αφρική. Στη ζώνη του Sahel. Για την αντιμετώπιση των «τρομοκρατών» βέβαια! Μπορεί ο «προληπτικός πόλεμος κατά των τζιχαντιστών» να έχει ξεθυμάνει σαν ιδεολογικό μέσο τρομοκράτησης και πειθάρχησης των δυτικών υποτελών (βγήκαν καινούργια φρούτα!), αλλά σαν ιμπεριαλιστικό εργαλείο δουλεύει μια χαρά.

Το βέλγιο, η τσεχία, η δανία, η εσθονία, η γαλλία, η γερμανία, η ολλανδία, η νορβηγία, η σουηδία, η πορτογαλία και η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας βασίλισσας της αγγλίας, της ουαλίας κλπ, θα στείλουν επιπλέον (απ’ όσο έχουν στείλει ήδη κάποια απ’ αυτά τα κράτη) στρατό, σε μια καινούργια επιχείρηση που την βάφτισαν «takuba» – η λέξη για το σπαθί στη γλώσσα των tuareg. H «takuba» δεν θα αντικαταστήσει την επιχείρηση «barkhane» που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Θα την συμπληρώσει. Θα είναι (όπως και η «barkhane») υπό γαλλική ανώτατη διοίκηση, αλλά θα έχει «μεγαλύτερη ανεξαρτησία» δράσης….

Στην περιοχή βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη “minusma” από το 2013 (αυτή είναι του οηε…), με στόχο τους tuareg, και 15.000 πεζοναύτες διαφόρων εθνικοτήτων. Η γαλλική “barkhane” έχει 4.000 από δαύτους, αλλά έχει ενισχυθεί από μια ακόμα εκστρατεία, με αφρικανική σύνθεση αυτή, με 5.000 στρατιώτες. Υπάρχει επίσης αρκετός αμερικανικός στρατός (και βάσεις) αλλά υπάρχει μια φήμη ότι μπορεί και να αποσυρθεί – αυτό, τουλάχιστον, διαδίδει το Παρίσι, για να δικαιολογήσει την ενορχήστρωση και της τωρινής εκστρατείας, της takuba. Τέλος, ο καναδάς ενδιαφέρεται επίσης για την περίπτωση, και θα τσοντάρει κι αυτός… Θα είναι 2, 3 ή 4 χιλιάδες οι φρέσκιοι δολοφόνοι; Θα μάθουμε.

Το σίγουρο είναι πως σχεδόν 30.000 πεζοναύτες, οι περισσότεροι από ΑΑ κράτη, «πολεμούν την τρομοκρατία στο Sahel» – και δεν μπορούν να την νικήσουν. Αντί γι’ αυτό «φορτώνουν ενισχύσεις». Και (πώς θα ήταν διαφορετικά;) υπάρχουν δραστηρίες στην περιοχή και «μικρές ομάδες ρώσων συμβούλων» (λέγε με wagner group) – αλλά, υποθέτουμε, σίγουρα και κάμποσοι κατάσκοποι του Πεκίνου. Γιατί το «αντιτρομοκρατία» είναι ευφημισμός: η περιοχή διαθέτει πολλές κρίσιμες πρώτες ύλες, και «σιγά μην τις αφήσουμε στους ντόπιους»…

Πού είχαμε μείνει λοιπόν; Να το υπενθυμίσουμε: η αφρική (σαν ήπειρος συνολικά!) μπαίνει γρήγορα στα πεδία μάχης / σφαγεία του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου.

Καπιταλισμός, κράτος και επιδημίες (8): ζητήματα γεωπολιτικής εξουσίας τέλος (προς το παρόν)

Δευτέρα 30 Μάρτη. Υπήρχε άφθονη γεωπολιτική βεβαιότητα στα θεμέλια του Event 201. Αόρατη, επειδή θεωρείται αυτονόητη… Κι ακριβώς πάνω της στηνόταν ένα είδος υγιεινιστικού globalism (την ώρα που οι γενικές καπιταλιστικές τάσεις είναι αντίθετες….) Με «παγκόσμιο κέντρο διαχείρισης κρίσεων» στα μέτρα της δυτικής ιατρικής, των δυτικών φαρμακοβιομηχανιών, των δυτικών μεταφορικών πολυεθνικών, κλπ κλπ. Οι υπόλοιποι; Θα «επιστρατεύονταν» – για το καλό της ανθρωπότητας (και της δυτικής υπεροχής).

Όμως τα πράγματα εξελίχθηκαν εντελώς αντίθετα. Πριν το κινέζικο κεφάλαιο / κράτος «κάνει εντελώς την δουλειά του», έχοντας όμως διαμορφώσει ένα μοντέλο δράσης (που έφτασε στη δύση λειψό…), αυτό που στο δυτικό ημισφαίριο είχε εικονογραφηθεί ήδη σαν «φονική / καταστροφική επιδημία – η τιμωρία των θεών της δύσης στην καπιταλιστική αναίδεια της κίνας» – άρχισε να φτάνει σ’ αυτό ακριβώς το υπερφίαλο μέρος του κόσμου. Την δύση. Τι να κάνουν οι δυτικοί δημαγωγικοί μηχανισμοί; Να το «γυρίσουν» λέγοντας εντάξει ρε παιδιά, δεν είναι κάτι σπουδαίο; Πρακτικά δεν προλάβαιναν καν. Τα πρώτα κρούσματα εντοπίστηκαν στη γαλλία στις 24 Γενάρη, στη γερμανία στις 27, στην αγγλία, στην ιταλία και στην ισπανία στις 31… Ο πρώτος νεκρός που χρεώθηκε στον covid-19 ανακοινώθηκε στη γαλλία στις 14 Φλεβάρη και στην ιταλία στις 21 του μήνα – όλα στην κορύφωση της αντισινικής δημαγωγίας για φονιά ιό (που θα τσακίσει τον αυτοκρατόρα Xi!)

Χωρίς το φροντιστήριο στην κίνα τα υπεροπτικά δυτικά συστήματα παρέλειψαν ίσως το σημαντικότερο μέτρο αρχικής ανάσχεσης της εξάπλωσης: την προστασία των γιατρών και των νοσοκόμων! Οι κινέζοι γιατροί (αλλά και οι λοιποί αξιωματούχοι) τραβούσαν τα μαλλιά τους φωνάζοντας ξανά και ξανά “μα τι κάνετε;” Σιγά… Διάφορα δυτικά νοσοκομεία έγιναν έτσι βασικός (αν και όχι ο μοναδικός) ιμάντας μετάδοσης του covid-19… Και, επιπλέον, προκλήθηκαν προβλήματα στη λειτουργία τους· αυτό ενόσω οι δημαγωγοί παιάνιζαν αλύπητα το εμβατήριο “θάνατος – θάνατος!”, επιβαρύνοντας με περιττές επισκέψεις “φορέων” αυτά ακριβώς τα νοσοκομεία… Φουσκώνοντας τεχνητά την ζήτηση ιατρικής φροντίδας μέσω της τρομοεκστρατείας που συνέχιζε (και συνεχίζει …) απτόητη, και χωρίς να μπορούν να αυξήσουν ανάλογα την προσφορά (να εισάγουν μερικές χιλιάδες κινέζους στρατιωτικούς γιατρούς; α πα πα!) τα δυτικά κράτη κατέστρεψαν μόνα τους το ιερό δισκοπότηρο της “ισορροπίας της αγοράς”!!! Δεν θα ήταν αναγκαία, κατά συνέπεια, η επιθετική / απαγορευτική επανεμφάνιση της μορφής – κράτος;

Εν τω μεταξύ αυτά τα δυτικά κράτη (των οποίων επιχειρηματικά μεγαλοστελέχη “έπαιξαν τους σωτήρες” στο Event 201) άρχισαν να αποδεικνύονται ανίκανα αν όχι να «κάνουν τη δουλειά» τους», σίγουρα να βοηθήσουν οποιονδήποτε άλλον!! Και τότε, εν μέσω της «καταστροφής του κόσμου» λόγω covid-19, η αποκάλυψη των πραγματικών συσχετισμών άρχισε να κορυφώνεται. Το Πεκίνο, έχοντας το πλεονέκτημα ότι ήταν το «πρώτο κύμα» του οποίου ο καπιταλισμός μόνο εν μέρει κτυπήθηκε και άρχισε ύστερα την ανάρρωση· η Μόσχα, που πήρε πολύ νωρίς συμβουλευτικά και οργανωτικά μέτρα, με αποτέλεσμα να έχει σ’ αυτή τη φάση κάποιο «περίσσευμα πόρων» (γιατρών και υλικών)· και η μικροσκοπική Αβάνα με τον παγκόσμια γνωστό δυναμισμό της σε ιατρική εκπαίδευση και ιατρική τεχνογνωσία, έγιναν οι καλοί Σαμαρείτες του πλανήτη!! Ποιός ζητάει βοήθεια; Η ιταλία; Το ιράν; Κράτη της υποσαχάριας αφρικής; Η ισπανία; Ποιό «παγκόσμιο κέντρο διαχείρισης υγιεινιστικών κρίσεων» και φούμαρα; Ποιές φαντασιώσεις του Event 201; Η κίνα, η ρωσία και η κούβα ήταν που βρέθηκαν σε κατάσταση emergency help! Shit!!!

Στη δυτική ιμπεριαλιστική ορολογία αυτό έχει όνομα, και κάποτε (;) ήταν το δυτικό υπερ-ατού κυριαρχίας. Λέγεται soft power… Τώρα τόσο εντός ε.ε. όσο και στις ηπα κυριαρχεί πανικός απ’ την επίδειξη της κινεζικής (κυρίως) και της ρωσικής (δευτερευόντως) soft power! Είναι το ευρασιατικό μπλοκ διάβολε! Ο ισπανός Josep Borrell, “υπ.εξ. της ε.ε.”, δεν θα μπορούσε να δείξει πιο καθαρά το ότι υπάρχουν πια πολύ σοβαρότερα ζητήματα σε σχέση με την εξουσία στον πλανήτη απ’ την ανάσχεση ενός τσαχπίνη κορονοϊού. Μόλις προχθές δήλωσε:

… Βρίσκεται σε εξέλιξη μια παγκόσμια μάχη πρωτοβουλιών, στις οποίες ο χρόνος είναι κρίσιμος παράγοντας… Η κίνα επιθετικά προωθεί το μήνυμα ότι αντίθετα με τις ηπα, είναι υπεύθυνος και αξιόπιστος εταίρος…. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κινεζική «πολιτική της γενναιοδωρίας», γιατί απαξιώνει την ε.ε. σαν τέτοια και στιγματίζει όλους τους ευρωπαίους σα να είναι όλοι φορείς του ιού…

Κι άλλη “μάχη”; Κι άλλος “πόλεμος”; Παγκόσμιος;

Πώς, όμως, είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί αυτή η «δόλια» πολιτική της γενναιοδωρίας όταν με ένα απλό τηλεφώνημα στον Xi Jinping ο ισπανός πρωθυπουργός Pedro Sanchez «έκλεισε» στις 25 Μάρτη (κάλλιο αργά παρά ποτέ;) 550 εκατομμύρια μάσκες, 5,5 εκατομύρια γρήγορα τεστ, 950 αναπνευστήρες και 11 μύρια ζευγάρια γάντια; Πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί αυτή η soft power όταν μ’ ένα απλό τηλεφώνημα του ιταλού πρωθ. Conte στο Πεκίνο σκάνε στην ιταλία 10.000 μηχανήματα αναπνευστικής υποστήριξης για εντατικές, 2 μύρια μάσκες προσώπου, 20.000 στολές προστασίας και μερικές δεκάδες κινέζοι γιατροί / ειδικοί, βετεράνοι πια της «μάχης στη Wuhan»; Πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί καν και καν η ρωσική soft power όταν αυτή τη στιγμή την ιατρική δράση στο «κέντρο του ιταλικού κυκλώνα», στο Bergamo, την έχουν αναλάβει όχι αμερικάνοι, όχι γάλλοι, όχι γερμανοί, όχι άγγλοι αλλά ρώσοι στρατιωτικοί γιατροί; Πώς να αντιμετωπιστεί η «καλωσύνη» του καπιταλισμού; Να πεις: «καλύτερα ο θάνατος παρά οι κινεζικοί αναπνευστήρες»; Ούτε οι αμερικάνοι κοκκινόσβερκοι δεν θα το έλεγαν…

Πολύ δύσκολο. Το εύκολο είναι να κατηγορούνται (το Πεκίνο και η Μόσχα) για …παραπληροφόρηση… (Τι έχεις Γιάννη; Ό,τι είχα πάντα!)

Ααα: η κυρία Ursula von der Leyen, αφού ευχαρίστησε προχτές το Πεκίνο για την βοήθεια που προσφέρει σε ευρωπαϊκά κράτη, ιδιαίτερα στην ιταλία και την ισπανία (οι καλοί τρόποι πάνω απ’ όλα!), ανακοίνωσε ότι θα δημιουργήσει μια ευρωπαϊκή «γεωπολιτική επιτροπή» για τον covid-19… και γενικά. Κάπως μπαγιάτικη ιδέα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις: ας πάρει την σύνθεση του Event 201, ας διώξει τους αμερικάνους μάνατζερ αντικαθιστώντας τους με ευρωπαίους, και θα έχει μία. Που καλό θα ήταν να μην σπάσει το κεφάλι της για ένα «νέο σχέδιο Marshall» όπως κάποιοι απ’ το Event 201. Υπάρχει τέτοιο σχέδιο πολλές φορές μεγαλύτερο απ’ το αμερικανικό μετά τον Β παγκόσμιο, στα αγγλικά επίσημα λέγεται «belt ‘n’ road initiative» (κοινώς «δρόμοι του μεταξιού») και έχει αρχίσει να αποκτάει και έναν κλάδο δημόσιας υγείας…

Παλιοκατάσταση… (Ακόμα και ο Bill Gates, σε προχθεσινή του συνέντευξη απ’ τον κατ’ οίκον περιορισμό του σε κάποια απ’ τις πολυτελείς βίλες του, σε κάθε δεύτερη πρότασή του (τρόπος του λέγειν) ήταν αναγκασμένος να αναφέρει «την πείρα της κίνας». Ο.Κ. Αλλά το «made in china 2025» επιταχύνεται. Και δεν θα σκοντάψει πάνω στην microsoft…)

(πάνω: Ο βρετανός David Bowie διηγείται σε γαλλικό κοινό πως έμαθε απ’ την china girl το μάθημα: Σσσσσσσσσστ!)

Idlib

Πέμπτη 12 Μάρτη. Το «ηττημένο» τουρκικό καθεστώς και το «νικητήριο» ρωσικό κανόνισαν χτες μερικές απ’ τις λεπτομέρειες της εκεχειρίας στο Idlib. Ιδιαίτερης σημασίας είναι η απελευθέρωση του αυτοκινητοδρόμου Μ4 απ’ τους αντικαθεστωτικούς ενόπλους (ο άλλος σημαντικός αυτοκινητόδρομος, ο Μ5, έχει καταληφθεί έτσι κι αλλιώς απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends).

Όπως συμβαίνει πάντα μεταξύ ηττημένων και νικητών (ε;;;) η συμφωνία που υπογράφτηκε προβλέπει μοιρασιά: ο ρωσικός στρατός θα περιπολεί στη ουδέτερη ζώνη των 6 χιλιομέτρων στη νότια πλευρά του Μ4 – και ο τουρκικός στη ουδέτερη ζώνη των 6 χιλιομέτρων στη βόρεια πλευρά του δρόμου. Ο Μ4 είναι λοιπόν de facto το καινούργιο σύνορο του θύλακα (αν και υπάρχει μια μικρή έκταση ακόμα νοτιότερα, στην «πλάτη» σα να λέμε των ρωσικών περιπολιών, όπου υπάρχουν ακόμα αντικαθεστωτικοί).

Δεν φαίνεται άσχημο deal – και φυσικά είναι μεταξύ νικητών! Ειδικά το τουρκικό καθεστώς, εγκαθιστώντας με την άδεια και την συμφωνία Μόσχας, Δαμασκού και Τεχεράνης 12.000 στρατιώτες του στον θύλακα, «έχει κάτσει» πάνω στους ένοπλους της HTS που δεν είναι αριθμητικά πολύ περισσότεροι: η «τέλεια ήττα» της Άγκυρας!!! Αλλά σ’ έναν καπιταλιστικό κόσμο που καλπάζει όλο και πιο γρήγορα στις “παράλληλες” και τις “εναλλακτικές” πραγματικότητες (ο καθένας ό,τι γουστάρει δηλαδή…) οι παρόλες για την ήττα του “αιώνιου εχθρού” στη συρία συνεχίζονται. Εδώ κι εκεί.

Ένα απ’ τα πολλά που κουκουλώνουν όλοι οι ντόπιοι καθεστωτικοί επαγγελματίες και ερασιτέχνες δημαγωγοί είναι αυτή η απλή απορία: αν η Άγκυρα σκόπευε να “νικήσει” στο Idlib με τον τρόπο που το εννοούν αυτοί (δηλαδή να «κατατροπώσει τον ρωσικό και τον συριακό στρατό»…) γιατί μετακόμισε 4.500 με 5.000 αντικαθεστωτικούς ένοπλους απ’ το Idlib στην Tripoli, για λογαριασμό του Sarraj; Γιατί αδυνάτισε την άμυνα του θύλακα; Ε;

«Δεν βαριέσαι;» Στον κόσμο που ζούμε και θα ζήσουμε η βλακεία δεν θα είναι ένα απλό φαινόμενο. Είναι και θα είναι εθνικό καθήκον και κοινωνική υποχρεώση…

(φωτογραφία: Η ζώνη του Μ4: ο δρόμος διακρίνεται σαν γκρίζα γραμμή ανάμεσα στις μπλε γραμμές. Δεξιά και αριστέρα με ροζ χρώμα είναι οι περιοχές που ελέγχει ο Άσαντ ‘n’ friends).

Virus economy

Πέμπτη 12 Μάρτη. Όσα περισσότερα μαθαίνουμε (και μαθαίνονται) για το «κινέζικο παράδειγμα» (απέναντι στον covid-19) τόσο πιο πιθανό γίνεται ότι τα δυτικά κράτη (και οι πληθυσμοί τους) έχουν πέσει στα αντισινικά δίκτυα που έστησαν. Και ότι καθώς η κινδυνολογία / τρομοκρατία που φτιάχτηκε τον Γενάρη και τον Φλεβάρη έχει επιστρέψει στις πηγές της, θα ξεμπερδέψουν πιο δύσκολα απ’ ότι το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο· και σε αισθητά περισσότερο χρόνο.

Κανονικά (η λέξη σε πολλά εισαγωγικά) τις εβδομάδες που η επιδημία ήταν αποκλειστικά ή κυρίως κινεζικό φαινόμενο, αντί να ελεεινολογούν τα δυτικά κράτη (μέσω των media τους) θα έπρεπε να έχουν στείλει τους ειδικούς τους να κάνουν φροντιστήριο στην Wuhan· ακόμα κι αν δεν μπορούν ή δεν θέλουν να εφαρμόσουν όλες τις μεθόδους του κινεζικού καθεστώτος. Τώρα το Πεκίνο προσφέρει δωρεάν το know how του σε οποιονδήποτε το ζητήσει – αλλά ποιος δυτικός θα το τολμήσει; Οι δημαγωγοί στην Ουάσιγκτον ήδη κατηγορούν την κίνα για την διασπορά του covid-19 (σε πολύ αρχικό στάδιο!) στην αμερικανική επικράτεια… Ποιά είναι η κατηγορία; Ότι «επί δύο μήνες το κινεζικό κράτος δεν έκανε τίποτα»!!!! Δεν είναι τυχαίο ότι είναι η Τεχεράνη που έχει αποδεχθεί την κινεζική βοήθεια: εκτός από ζήτημα δημόσιας τάξης αυτή «πανδημία» (τεχνικός όρους του ΠΟΥ) είναι και ζήτημα ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Και η Ρώμη (χωρίς την έγκριση της ε.ε.) ακολουθεί τον δρόμο της Τεχεράνης: τεχνική βοήθεια και συμβουλές απ’ τους κινέζους (ως τώρα) νικητές του covid-19.

Ταυτόχρονα, και άσχετα με τον «ιό», ο ενεργειακός πόλεμος έχει αποκτήσει νέα ένταση, μετά την απελπισμένη και προβοκατόρικη απόφαση του τοξικού να πλημμυρίσει την παγκόσμια αγορά με φτηνό σαουδαραβικό πετρέλαιο. Παρότι η απόφαση πάρθηκε εναντίον της Μόσχας, παρότι κτυπάει και την Τεχεράνη, έχει σοβαρές συνέπειες και στην αμερικανική εξόρυξη σχιστολιθικού πετρελαίου: με τιμές της τάξης 30 ή 35 δολάρια το βαρέλι (ούτε λόγος για χαμηλότερες) όλη η σχετική αμερικανική βιομηχανία κατεβάζει ρολά· και χρεωκοπεί.

Η απόφαση του τοξικού είναι χαρακίρι ακόμα και για τον σαουδαραβικό πετρελαϊκό καπιταλισμό – πράγμα που δείχνει την δύναμη που έχει η κόκα στην σύγχρονη παγκόσμια ιστορία. Φυσικά οι αγοραστές πετρελαίου θα έτριβαν τα χέρια τους με την παράνοια του τοξικού· αν δεν τους είχε κάτσει αυτή η κούρσα του «κορονο-», που για τις ερχόμενες εβδομάδες θα επιβάλλει παραγωγικό slow down. Και ιδού η ειρωνεία της ιστορίας: αν ο τοξικός αργήσει να συνέλθει, κι αν η σαουδαραβική υπερπαραγωγή συνεχίσει να κρατάει τις τιμές χαμηλά τους επόμενους μήνες, ο κερδισμένος θα είναι … ο κινεζικός καπιταλισμός – που συνέρχεται, λες και το είχε κανονίσει, την «πιο κατάλληλη στιγμή»!

Μια κινέζικη παροιμία λέει Την κατάρα μου να έχεις να ζήσεις σε ενδιαφέρουσα εποχή! Ναι, το 2020 θα είναι εξαιρετικά, μπορεί και τρομακτικά ενδιαφέρον – κι αυτό δεν είναι κάτι που θα το ευχόμασταν!

Επί του πληκτρολογίου: Κάνοντας, ίσως, το δικό του χαρακίρι το ψόφιο κουνάβι ανακοίνωσε σήμερα (στις 3.00 το πρωί ώρα ελλάδας) ότι απαγορεύει από αύριο (Παρασκευή) όλα τα ταξίδια προς και από την ευρώπη (για 30 ημέρες, με πιθανότητα επέκτασης) – για να αντιμετωπίσει τον covid-19… Από όοοολη την ευρώπη; Όχι: η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας εξαιρείται απ’ την απαγόρευση (έτσι ώστε ο covid-19 να πρέπει να μεταμφιεστεί σε άγγλο γιάπη για να πηγαινοέρχεται στο αμέρικα).

Το μέτρο είναι σπάνιας “πολιτικής αντίληψης”, με δεδομένο ότι ο τσαχπινογαργαλιάρης ιός κυκλοφορεί ήδη στο usa, ανεξέλεγκτος· και δεν υπάρχουν ακόμα “κλεισίματα” σε ομοσπονδιακή κλίμακα. Μερικά σχολεία έχουν κλείσει, όπως και μερικά πανεπιστήμια· αλλά πολλά είναι ανοικτά. Το NBA σταμάτησε μόλις σήμερα, αλλά αφού πρώτα εμφανίστηκαν κρούσματα σε παίκτες· άλλες κοινωνικές συναθροίσεις και events συνεχίζονται κανονικά. Τα διαπιστωμένα κρούσματα αναμένεται να αυξηθούν θεαματικά από την επόμενη εβδομάδα, μεταξύ άλλων για έναν λόγο που δείχνει κράτος / κεφάλαιο που “βλέπει μακριά”: υπάρχει έλλειψη διαγνωστικών τεστ στις ηπα αυτή τη στιγμή, οπότε δεν γίνονται καν οι εξετάσεις στην κλίμακα που χρειάζεται! Από Δευτέρα και βλέπουμε!

Η απαγόρευση των ταξιδιών θα κτυπήσει άγρια τις αεροπορικές εταιρείες (όχι μόνο τις αμερικανικές!) αλλά και το εμπόριο μεταξύ ηπα και ευρώπης… Όσοι / ες διασκεδάζουν με χρηματιστήρια που γκρεμοτσακίζονται, ας πιάσουν καλή θέση σήμερα!

Κι αυτό «πίεση» το λένε…

Τρίτη 10 Μάρτη. Πριν 2 μέρες (Κυριακή 8 Μάρτη, Το νόημα 2) αναφερόμενοι στον παγκόσμιο πόλεμο και στο Idlib, γράφαμε μεταξύ άλλων:

… Κι όποιος δεν μπορεί να δει (και στο Idlib) την Τεχεράνη, την Βηρυττό, το Πεκίνο και απ’ την άλλη μεριά την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ, είναι απλά θεόστραβος…

Συνεπώς: αν δείτε το «νέο Idlib», το τόσο χοντροκομμένα μυθοποιημένο, να κτυπάει ταυτόχρονα στη λιβύη και στη σαουδική αραβία, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μην παραξενευτείτε. Κι αν, πάλι, δεν το δείτε, εδώ είμαστε για να τραβήξουμε την προσοχή σας…

Το Ριάντ (ένας απ’ τους βασικούς ηττημένους απ’ τις εξελίξεις στο Idlib…) εξαπέλυσε οικονομική επίθεση στη Μόσχα. Η κρατική Aramco (αυτή που έφαγε τις επιθέσεις με drones στα μέσα του περασμένου Σεπτέμβρη…) πουλάει το πετρέλαιό της με μεγάλη έκπτωση στα ευρωπαϊκά δυιλιστήρια: 8,5 δολάρια το βαρέλι πιο φτηνά απ’ το ρωσικό (με τιμή αναφοράς εκείνη του brent) – με σκοπό να πετάξει (ή να περιορίσει σημαντικά) την ρωσική παραγωγή απ’ την ευρωπαϊκή αγορά… (Πουλάει επίσης φτηνότερα απ’ το αμερικανικό σχιστολιθικό, πράγμα που σημαίνει ότι αναπόφευκτα υπάρχει μια επίθεση και προς τα εκεί…) Αυτό σημαίνει ότι το σαουδαραβικό καθεστώς θα αυξήσει την εξόρυξη του δικού του πετρελαίου…

Η επίθεση αποφασίστηκε την Κυριακή (η συνάντηση Erdogan – Putin είχε γίνει την Πέμπτη..) · και χτες γκρεμοτσάκισε τα χρηματιστήρια. Αλλά δεν ξεκίνησε μόνη της. Μια μέρα πριν (το Σάββατο) το καθεστώς του τοξικού έδεσε πρίγκηπες και δεκάδες αξιωματικούς του στρατού, που είναι αντίπαλοι της γραμμής του (στην υεμένη και στη συρία…). Τρεις απ’ τους συλληφθέντες παλατιανούς είναι ένας αδελφός του τοξικοπατέρα και δύο ανήψια του. Ειδικά ο πρώτος με επιρροή…

Φαίνεται πως η «πατριωτική» (και όχι και τόσο φιλο-ισραηλινή και φιλο-αμερικανική) φράξια των σαουδαραβικών ελίτ δεν έχει εξαφανιστεί, παρά τις εκκαθαρίσεις και την τρομοκρατία του τοξικού. Κι όταν η ιμπεριαλιστική γραμμή του ηττάται, παθαίνει σύγκρυο. Τρέμει την εσωτερική αντιπολίτευση, τρέμει όμως και τους διεθνείς συσχετισμούς.

Με δυο λόγια το σαουδαραβικό καθεστώς, βλέποντας ότι καταρρέει σταθερά, προσπαθεί μ’ ένα salto mortale να αναγκάσει την Μόσχα να «διαπραγματευτεί», κι όχι μόνο σε ότι αφορά την παραγωγή υδρογονανθράκων (που ήταν, υποτίθεται, η αφορμή της επίθεσης «οικονομικού πολέμου» μέσω τιμών)…

Θα υποκύψει το ρωσικό καθεστώς σε τέτοιον εκβιασμό; Και μάλιστα απ’ τους ξοφλημένους πετρελαιάδες του Ριάντ; Απίθανο. Δεν χρειάζεται πάντως να κάνει κάτι άμεσα, δεδομένου η απόφαση «πλημμυρίζουμε την αγορά με φτηνό πετρέλαιο» στρέφεται και κατά της Τεχεράνης.

Οι υεμενίτες Huthis είναι στη θέση τους, και μια χαρά. Αντεπιτίθενται και ανακαταλαμβάνουν σταθερά εδάφη στην υεμένη. Και έχουν τα μέσα (και τους συμμάχους…) να τιμωρήσουν την πετροαναίδεια του τοξικού…

H γεωπολιτική….

Δευτέρα 9 Μάρτη. Η «ιδιαιτερότητα» του Έβρου έχει γίνει βαριά και γεωπολιτική: βρίσκεται ανάμεσα σε δύο ανταγωνιστικούς, αντίπαλους, εχθρικούς αγωγούς φυσικού αερίου. Ο ένας, υπό κατασκευήν, είναι ο transbalkan, που θα αποτελεί συνέχεια του turkstream 2 και μέσω βουλγαρίας και σερβίας θα παροχετεύει ρωσικό φυσικό αέριο στην κεντρική ευρώπη (φωτογραφία επάνω). Ο άλλος, στα σχέδια ακόμα, είναι ο IGB, που σύμφωνα με τον σχεδιασμό θα παίρνει αέριο απ’ την πλωτή εγκατάσταση εξαέρωσης υγροποιημένου αερίου (LNG) έξω απ’ την Αλεξανδρούπολη, για να το διοχετεύει επίσης προς βορράν… (φωτογραφία κάτω).

Δεν θα εκπλαγείτε αν θυμίσουμε ότι τον πρώτον σωλήνα τον προωθούν / στηρίζουν η Μόσχα, η Άγκυρα, ένα μεγάλο μέρος των αφεντικών στη Σόφια (και ο Μπορίσοφ αυτοπροσώπως), το Βελιγράδι, και οι τελικοί αποδέκτες του αερίου στην κεντρική ευρώπη· ενώ τον δεύτερον η Ουάσιγκτον, η Αθήνα, οι έλληνες εφοπλιστές / γκαζάδες (που καθορίζουν εν προκειμένω τους προσανατολισμούς του ελληνικού ιμπεριαλισμού), και δεν ξέρουμε ποιος άλλος. Δεν θα εκπλαγείτε αν συμπεράνετε πως οι καλές σχέσεις μεταξύ Μπορίσοφ και Ερντογάν οφείλονται και στον υπό κατασκευήν transbalkan· ούτε αν μάθετε ότι η προέκταση του turkstream 2 (σαν χάραξη) παρέκαμψε την ελληνική επικράτεια (πηγαίνοντας κατευθείαν στην βουλγαρική) επειδή στο ελλαδιστάν υπάρχει too much «Pyatt» – δηλαδή «αμερικανική στρατηγική εστίαση» στην Αλεξανδρούπολη και σ’ όλη την ζώνη προς βορρά – και όχι μόνο… Εν τέλει δεν θα ξαφνιαστείτε αν θυμίσουμε ότι στην Αλεξανδρούπολη ο αμερικανικός στρατός φτιάχνει αεροναυτική βάση, με τις ευλογίες τόσο του προηγούμενου φαιορόζ γκουβέρνου, όσο και του τωρινού ρημαδό-…

Με δυο λόγια: η 1 (μία) απ’ τις 4 (τέσσερεις) συνοριακές ζώνες «ε.ε. – τουρκίας», και μόνον αυτή, έχει αυτό το προσόν: προορίζεται για αμερικανο(ελληνική) επιχειρησιακή βάση εναντίον τόσο των pipe project Άγκυρας και Μόσχας προς τα βαλκάνια και την κεντρική ευρώπη, όσο και εναντίον κάθε κράτους χωριστά. Πολύ κοντά στην Μαύρη Θάλασσα, κι ακόμα κοντύτερα στα Δαρδανέλια (: ρωσικός στόλος…) αλλά και στην έξοδο του καναλιού που φτιάχνει ο Ερντογάν ώστε να υπάρχει δεύτερη θαλάσσια διαδρομή απ’ την Μαύρη Θάλασσα στο βόρειο Αιγαίο και ανάποδα – που δεν θα υπάγεται στη διεθνή Συνθήκη του Μοντρέ…

Εντελώς συμπτωματικά εκεί “παίχτηκε το δράμα”… Εντελώς… Κοίτα να δεις κάτι πράματα…

Το νόημα… (1)

Κυριακή 8 Μάρτη. Αφού η συμφωνία στο εσωτερικό του μπλοκ της Αστάνα για μια μοιρασιά του θύλακα του Idlib (μεταξύ τους) τέτοια που να μεγαλώσει (και να κάνει αποτελεσματικότερο) τον έλεγχο της Άγκυρας πάνω στους φιλοσαουδαραβικούς ενόπλους ΔΕΝ μπορεί να εξηγηθεί απ’ όλους εκείνους τους «ειδικούς» και «αναλυτές» που ήταν σίγουροι ότι εκεί γινόταν πόλεμος μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας (τον οποίο χάνει η δεύτερη), συνεχίζουν απτόητοι τον χαβά τους. Κι αν επρόκειτο για έλληνες αυτό θα ήταν φυσιολογικό: περιμένουν εδώ και χρόνια την διάλυση, την κατάρρευση, την καταστροφή του «αιώνιου εχθρού», και πληρώνονται για να την αναγγέλουν όπου νάναι. Αλλά υπάρχουν κι άλλοι, εκτός συνόρων – κάποιοι ανάμεσά τους στοιχειωδώς σοβαροί. Τρολάρουν; Δεν καταλαβαίνουν; Ποιός ξέρει;

Είναι ευκαιρία, λοιπόν, να πούμε όσο πιο τηλεγραφικά γίνεται δυο κουβέντες μεθοδολογικού (και εν τέλει πολιτικού) περιεχομένου. Μια μέθοδος κριτικής ανάλυσης (του καπιταλισμού, του κράτους, επιμέρους πλευρών τους) είναι να έχει κανείς κατ’ αρχήν έναν γενικό αναλυτικό μπούσουλα, ας πούμε κάτι σαν «οι βασικές αρχές λειτουργίας» (απάνθρωπων) συστημάτων… Και, αφού πρώτα αυτόν τον αναλυτικό μπούσουλα τον ελέγξει ξανά και ξανά χωρίς προκαταλήψεις και μυθοποιήσεις και τον αναβαθμίσει έτσι ώστε να περιλαμβάνει τα βασικά χαρακτηριστικά μιας συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου, στη συνέχεια να προχωράει (αναλυτικά / κριτικά) σε «μικρότερες» κλίμακες, να «εστιάζει» σα να λέμε. Προσπαθώντας όχι απλά (και συχνά όχι μόνο) να αναλύσει αυτά που του εμφανίζονται σαν γεγονότα, αλλά να καταλαβαίνει (μέσα απ’ την αναζήτηση ορθολογικών αιτίων και αποτελεσμάτων) τι μπορεί να αποκρύπτεται· σκόπιμα, τυχαία, κλπ.

Μια άλλη μέθοδος, που εμφανίζεται σαν κριτική αλλά δεν είναι καθόλου τέτοια είναι να συγκεντρώνει κανείς επιμέρους γεγονότα (και «πληροφορίες» διαφόρων ειδών και προελεύσεων) και να προσπαθεί, μέσω της «συγκόλλησής» τους, να συνθέσει την «μεγαλύτερη εικόνα». Είναι αναμενόμενο ότι σ’ αυτή την διαδικασία, είτε από βιασύνη, είτε από δόλο, είτε από εύλογη τεμπελιά, θα παραμεριστούν γεγονότα που δεν «ταιριάζουν» με άλλα· ούτε με την επιθυμητή «μεγαλύτερη εικόνα». Είναι εκείνο που συμβαίνει σε κάθε είδους mainstream «επιστημονικούς ερευνητές»: οι παρατηρήσεις τους που δεν ταιριάζουν σ’ αυτό που επιδιώκουν πετιούνται στην άκρη. (Πολύ παραστατικά έχει περιγράψει αυτήν την διαδικασία ο Thomas Kuhn στο «Η δομή των επιστημονικών επαναστάσεων»).

Η δεύτερη μέθοδος εμφανίζεται να έχει ορισμένα πλεονεκτήματα: το να παραθέτεις (επιλεγμένα) γεγονότα υπονοώντας (συχνά) την ερμηνεία τους ταιριάζει σε επαγγελματίες (δημαγωγούς ή όχι)· κι ακόμα περισσότερο ταιριάζει σε μια πληροφοριοποιημένη εποχή, όπου η (πολιτική, κριτική) ανάλυση εξοβελίζεται απ’ την «επίδειξη πληροφοριών»· και την παράθεση «εντυπώσεων». Είναι ένα είδος κουτσομπολιού, σε μια ανώτερη βαθμίδα. Η πρώτη, απ’ την άλλη, έχει σίγουρα ένα μειονέκτημα σε εποχές ταχύτητας: στην πραγματικότητα είναι σχετικά αργή· και για αρχάριους εκνευριστικά αργή έως φανερά βαρετή… Δεν αποφέρει άμεσα αποτελέσματα, γρήγορη «αναγνώριση», τόνωση του ναρκισσισμού. Και επιδέχεται αμφισβήτηση – απ’ τις εντυπώσεις.

Καμμία απ’ τις δύο μεθόδους δεν εγγυάται προκαταβολικά την προσέγγιση της Αλήθειας – ειδικά σ’ έναν κόσμο γενικευμένης πλαστοποίησης. Με την πρώτη μέθοδο μπορούν να γίνουν λάθη. Αλλά η ύπαρξη ενός γενικού και ιστορικά επιβεβαιωμένου κριτικού / αναλυτικού background επιτρέπει τον εντοπισμό τους και την διόρθωσή τους. («Επιτρέπει» – δεν «επιβάλει»: πρέπει να θες να βρίσκεις τα λάθη σου για να τα εντοπίσεις!) Αντίθετα, κατά την γνώμη της ασταμάτητης μηχανής, με την δεύτερη μέθοδο όχι μόνο τα λάθη είναι ο κανόνας· αλλά, κυρίως, αυτό που εμφανίζεται σαν «ανάλυση» είναι η «ακτινοβολία των εντυπώσεων». Κάποιου είδους αντανάκλαση των αληθειών των αφεντικών…

Πάρτε, για παράδειγμα, το ζήτημα του παγκόσμιου πολέμου, για τον οποίο όχι η ασταμάτητη μηχανή (απ’ το 2016), όχι το χάρτινο Sarajevo (στην περιοδική μορφή του απ’ το 2006), αλλά αρκετά πιο πριν (σίγουρα απ’ το τέλος του 2001) επιμένουμε να γράφουμε σταθερά. Είναι αμφίβολο αν μας πήρε ποτέ κάποιος στα σοβαρά· κι ο λόγος είναι απλός και ξεπερνάει τις ατομικές προθέσεις: στην επιφάνεια των εντυπώσεων (στην κατανάλωσή τους δηλαδή…) προσφέρονταν πάντα μερικές δύνατες δόσεις «πραγματικότητας»: ο πόλεμος είναι ανέφικτος πια λόγω της οικονομικής διαπλοκής των πάντων με τους πάντες («παγκοσμιοποίηση»)· ή: οι ηπα είναι παντοδύναμες· ή: ο καπιταλισμός έχει αλλάξει, έχει γίνει άυλος, οπότε η κριτική της πολιτικής οικονομίας του είναι ξεπερασμένη· ή: αφού δεν υπάρχουν σκηνές (σαν αυτές των ταινιών περί) Β παγκοσμίου πολέμου τι βλακείες είναι αυτές;

Αν τέτοια ήταν η πραγματικότητα τότε οποιαδήποτε έρευνα για τα «μη ορθόδοξα» (με την παραδοσιακή έννοια του «συνηθισμένου», του «κλασσικού») μέσα διεξαγωγής αυτού του πολέμου θα ήταν μια περιττή, εξεζητημένη, «κολληματική» ενασχόληση… Αν τέτοια ήταν πραγματικότητα τότε στα τέλη του 2001, το 2002, το 2003 (με την εισβολή στο ιράκ) η Ουάσιγκτον έκανε όντως έναν «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας»… Αν τέτοια ήταν πραγματικότητα τότε αυτό που ονομάστηκε «ισλαμική τρομοκρατία» θα ήταν η αδέσποτη μανία και ο φανατισμός κάποιων θρησκόληπτων που θέλουν να καταστρέψουν τον «πολιτισμένο κόσμο»· και το πιο «αριστερό» που θα μπορούσε να κάνει κάποιος θα ήταν να αναλογιστεί μήπως υπάρχει κάποιος ήπιος τρόπος για να συνετιστούν… Αν, τελικά, τέτοια ήταν η πραγματικότητα εκείνο το τεύχος του περιοδικού 3η γενιά, με ημερομηνία Οκτώβρης του 2001 και ένα μονοθεματικό κείμενο με τίτλο «one way ticket», θα ήταν, απλά, η απόδειξη του πόσο παρανοϊκός είναι εκείνος που το έγραψε!… Κρίση; Παγκόσμιος πόλεμος; Ανταγωνιζόμενα κρατικά μπλοκ; Τον Οκτώβρη του 2001; Μόνο «αλλοπαρμένος» θα μπορούσε να αμφισβητεί την «πραγματικότητα»! Την τότε και την μετέπειτα…

Μιας και εκείνη η «τρελή» ανάλυση έχει αναδημοσιευτεί αυτούσια στο τετράδιο για εργατική χρήση νο 1 (τρομοκρατία: ο «πόλεμος 4ης γενιάς», Απρίλης 2017 – τα γραπτά μένουν…) μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να την διαβάσει, για να διαπιστώσει όχι μόνο ότι δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα ουσιαστικά λαθεμένο σ’ αυτήν· όχι μόνο ότι αποδείχθηκε σε μεγάλο βαθμό ακριβής σαν πρόγνωση· όχι μόνο ότι η «επιφάνεια των εντυπώσεων» (πολύ γυαλιστερή και πολύ πλούσια αναμφίβολα!) είναι διαρκώς αποπροσανατολιστική εδώ και σχεδόν μια 20ετία (πρακτικά πολύ περισσότερο)… Αλλά, κυρίως, αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο απ’ όλα: ότι η ύπαρξη (και η προσεκτική, σωστή χρήση) ενός γενικού και ιστορικά επιβεβαιωμένου κριτικού / αναλυτικού background είναι, πράγματι, η μόνη μέθοδος ανάλυσης και κριτικής της πραγματικότητας που αξίζει· από εργατική, προλεταριακή θέση. Ακόμα κι αν “πραγματικότητα” είναι ένας σε εξέλιξη παγκόσμιος πόλεμος.

Αν το θέλετε: κυρίως επειδή αυτό συμβαίνει.

(φωτογραφία: Τις προάλλες στη Μόσχα: ο ορισμός της εχθρότητας!)

Το νόημα… (2)

Κυριακή 8 Μάρτη. Είναι γεγονός ότι η φροντίδα για την κριτική γνώση και ανάλυση των γενικών χαρακτηριστικών του καπιταλιστικού κόσμου, με συνεκτικό τρόπο, άρχισε να «χάνεται» στον δυτικό κόσμο ήδη απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων την είχαν κατά κάποιον τρόπο «σπουδάσει» στα νιάτα τους την πούλησε για διάφορων ειδών καριέρες, «αυτοπραγματώσεις», κλπ. Ο νεοφιλελευθερισμός από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά δεν ήταν απλά ένα οικονομικό δόγμα· ούτε απλά ένα σετ πολιτικών εργαλείων σε διάφορα επίπεδα εξουσίας. Ήταν (και παραμένει) ένας «οντολογικός» τρόπος αυτός ο καπιταλιστικός κόσμος «να γίνεται λιανά» – υπηρετώντας «τα καλά και συμφέροντα ημών».

Αλλά παραμένει άγρια καπιταλιστικός (ο κόσμος). Πράγμα που σημαίνει πως όσο «σε λιανά» κι αν τον θέλουν «τα καλά και συμφέροντα ημών» αυτός ανασυντίθεται: πότε σαν απειλητικές επιδημίες / πανδημίες· πότε σαν πολεμικά γεγονότα· πότε σαν «επεισόδια κρίσης»… Ανασυντίθεται σε καταστάσεις μεγάλης κλίμακας· σε καταστάσεις που ξεπερνούν κατά πολύ τις ατομικές, παρεΐστικες, οικογενειακές μικροσφαίρες. Ανασυντίθεται στην κλίμακα και στο βάθος που του αναλογεί (σαν σύστημα εκμετάλλευσης και πειθάρχησης), συμπιέζοντας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όλες τις ιδιωτικές (και ιδιοτελείς) μικροσφαίρες απόρριψης, ιδιωτικοποίησης ή/και διαστρέβλωσης του γενικού.

Κι αυτές οι καταστάσεις γίνονται τρομακτικές! Όχι μόνο εξαιτίας του συγκεκριμένου χαρακτήρα τους. Αλλά κυρίως εξαιτίας του ότι έχουν χαθεί απ’ τα μυαλά τα διανοητικά εκείνα μέσα κριτικής, αναλυτικής κατανόησης των αλληλουχιών που δημιουργούν (και πάντα δημιουργούσαν) τέτοιες «μεγάλες κλίμακες» πολιτικο-ιστορικών γεγονότων.

Το κενό έρχονται να το καλύψουν εύκολα (έως ευχάριστα…) όλοι οι ανορθολογισμοί: απ’ τις θεωρίες συνωμοσίας μέχρι την κατανάλωση· μέχρι τον ακόμα πιο μανιακό παλιμπαιδισμό. Αυτός ο τελευταίος είναι η ληθαργική απώθηση της πραγματικότητας που (ο θρύλος λέει ότι) κάποιος ονόματι Zbigniew Brzezinski ονόμασε tittytainment στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Κι όχι απλά ονόμασε· πρότεινε…

Τι σχέση έχουν όλα αυτά τα «γενικόλογα» με το … Idlib; Έχουν και παρέχουν. Αν κάποιος «απλός άνθρωπος» δεν καταλάβει ότι εξελίσσεται παγκόσμιος πόλεμος (ο 4ος στη σειρά λέμε…) και ότι αυτός γίνεται και με μέσα που είτε είναι «ανορθόδοξα» (π.χ.: συγκεκριμένοι σύμμαχοι εμφανίζονται περιοδικά σαν αντίπαλοι…) είτε κινούνται σε διάφορα επίπεδα (π.χ.: προπαγάνδα, social media, κλπ) τότε όχι μόνο μένει στο σκοτάδι για όσα έχουν γίνει ως τώρα· ωθείται σε ακόμα βαθύτερο σκοτάδι για όσα θα ακολουθήσουν.

Στο συριακό (και στο διπλανό ιρακινό) πεδίο μάχης (στο σύνολο του εδάφους που ονομάζεται Μέση Ανατολή…) εξακολουθεί να εξελίσσεται όχι ένας «περιφερειακός» αλλά ο παγκόσμιος πόλεμος!!! Του οποίου τα μέτωπα εκτείνονται και στην ανατολική Μεσόγειο, και στην κεντρική Μεσόγειο, και στην βόρεια Αφρική, και στην υποσαχάρια Αφρική…

Η φράση η Άγκυρα και η Μόσχα δεν μπορούν να κάνουν πόλεμο μεταξύ τους αφού είναι σύμμαχοι θεωρήθηκε ξεπερασμένη, κάτω απ’ την «λάμψη των πληροφοριών» (και των ενταλμένων ή μη αναλύσεων του κώλου), για να διαστρέψει την πολύ πιο σημαντική φράση η Άγκυρα και η Μόσχα είναι σύμμαχοι τόσο όσο επιβάλει το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πια περιθώρια για «περιφερειακούς» πολέμους! Κι όποιος δεν μπορεί να δει (και στο Idlib) την Τεχεράνη, την Βηρυττό, το Πεκίνο και απ’ την άλλη μεριά την Ουάσιγκτον, την Αθήνα, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ, είναι απλά θεόστραβος…

Συνεπώς: αν δείτε το «νέο Idlib», το τόσο χοντροκομμένα μυθοποιημένο, να κτυπάει ταυτόχρονα στη λιβύη και στη σαουδική αραβία, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μην παραξενευτείτε. Κι αν, πάλι, δεν το δείτε, εδώ είμαστε για να τραβήξουμε την προσοχή σας…

(Το «βάλσαμο» του 3ου («ψυχρού») παγκόσμιου (των «περιφερειακών πολέμων» που εκτονώνουν τις βασικές ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις) έχει τελειώσει προ πολλού. Ποιός, όμως, έχει συμφέρον σε τέτοια «καθησυχαστικά» παραμύθια;)