Tag: ρωσία

Γαλλικά μπατσούνια

Κυριακή 22 Νοέμβρη. Βαθιά πληγωμένος δηλώνει ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron… απ’ την αχαριστία των αφρικανών. Έχει κάνει τόσα πολλά γι’ αυτούς (σαν βασιλιάς και σαν βασίλειο, διαχρονικά)· προσπάθησε τόσο πολύ να τους εκπολιτίσει… κι αυτοί; Τί;

Ο βασιλιάς βγήκε να καταγγείλει την Άγκυρα και την Μόσχα ότι ποντάρουν στην μεταποικιακή μνησικακία! “Μεταποικιακή”; Μα τι κάνει ο γαλλικός στρατός στη ζώνη του Sahel τώρα; Αρμέγει κοτόπουλα βοηθώντας τους ντόπιους να βγάλουν τα προς το ζην τους; «Μνησικακία»; «Μνησικακία» είπε ο βασιλιάς; Εννοεί ότι οι αφρικάνοι είναι ηθικο-συναισθηματικά διαταραγμένοι; Γι’ αυτό θα τους φτιάξει ένα «γαλλικό ισλάμ» για να αποκαταστήσει τις ψυχολογικές τους ισορροπίες;

Θα μπορούσε να αναγνωρίσει την ήττα του· αλλά δεν ταιριάζει σ’ έναν βασιλιά γαλλίας και igonnabe πάσης ευρώπης, που επιπλέον θέλει να ντύσει με την «αγνότητα» μιας σταυροφορίας τον ιμπεριαλισμό του· λες και έχει ξεχαστεί τι ήταν οι σταυροφόροι. «…Όταν αποφάσισα να επιτεθώ στο ριζοσπαστικό ισλάμ…» είπε συντευξιαζόμενος (και κλαψουρίζοντας;) πριν 2 μέρες στο γαλλόφωνο περιοδικό «νέα αφρική» (jeune afrique) αυτός ο real warrior της ελευθερίας «… τα λόγια μου παρερμηνεύτηκαν. Απ’ την μουσουλμανική αδελφότητα – κυρίως – αλλά επίσης και από την τουρκία, που έχει την δυνατότητα να επηρεάζει μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, συμπεριλαμβανόμενης της υπο-σαχάριας αφρικής…» Τι να καταλάβουν κυρ βασιλιά μας αυτοί οι υπανάπτυκτοι από διαρκείς «καταστάσεις εξαίρεσης»; Αυτοί μόνο χούντες και στρατιωτικά πραξικόπηματα ξέρουν· καμμία σχέση με την πρωτοκοσμική λεπτότητα στην κατασκευή ορολογιών!

Είναι σίγουρο ότι εκεί, στην υποσαχάρια αφρική πονάει ο βασιλιάς· αν και όχι μόνον εκεί. Πονάει και στη λιβύη, και στην τυνησία, και στη συρία, και στο λίβανο… Γενικά πόνος! Ιμπεριαλιστικά γεράματα; Ποιός ξέρει;…

Το ενδιαφέρον είναι ότι, προς το παρόν, έχει μια κάποια μυωπία: βλέπει την Άγκυρα, βλέπει τη Μόσχα, όμως δεν βλέπει το Πεκίνο (και στην αφρική). Τουλάχιστον δεν είναι αφελής: «… Δεν πρέπει να είμαστε αφελείς σ’ αυτό το θέμα: πολλοί απ’ αυτούς που μιλούν, που κάνουν video, που έχουν παρουσία στα γαλλόφωνα μήντια πληρώνονται απ’ την ρωσία ή την τουρκία για να κάνουν παιχνίδι στην μετα-αποικιακή μνησικακία…»

Οπότε; Οπωσδήποτε μια λογοκρισία, όπου είναι δυνατόν… Ο βασιλιάς Macron θέλει να βάλει την ευρώπη να τιμωρήσει την Άγκυρα – κι αυτός να πάει με ένα μπουκέτο λουλούδια σ’ αυτήν την άπιστη την αφρική… «…Πρέπει να υπάρχει μια ιστορία αγάπης ανάμεσα στη γαλλία και την αφρική…» είπε ο αγαπησιάρης βασιλιάς, δείχνοντας μεγαλοκαρδία απέναντι στη μνησικακία· και μια καρδούλα σχηματίστηκε πάνω απ’ το κεφάλι του.

Καλά το πάει…

Ο μουτζούρης

Κυριακή 22 Νοέμβρη. Πώς όμως είναι δυνατόν, ένας βασιλιάς σαν τον Macron, να αντέξει αυτές τις επανωτές αναποδιές (για να μην πούμε «χαστούκια») της ιστορίας;

Δείτε, για παράδειγμα, αυτήν την ατυχή υπόθεση με το Nagorno Karabakh που έφτασε να μοιάζει σαν «αυγό στα μούτρα» του βασιλιά. Το Παρίσι, μαζί με την Ουάσιγκτον και την Μόσχα ήταν οι συμπροεδρεύοντες του “Minsk group”… Στις 7 Νοέμβρη ο βασιλιάς μίλησε με την ανεγκέφαλη αλεπού (aka Putin) τηλεφωνικά για το θέμα του θύλακα και, σύμφωνα με την ανακοίνωση του Elysee «υπήρξε αμοιβαία κατανόηση για την συνέχιση των συνδυασμένων προσπαθειών μεσολάβησης για την λήξη της σύγκρουσης, απ’ την ρωσία και την γαλλία, ως μελών του Minsk group». Εκείνη την ημέρα πήγε (ο βασιλιάς) ήσυχος για ύπνο, σίγουρος ότι η επιρροή και η ακτινοβολία του κρατάει καλά στο θέμα αυτό…

Τρεις ημέρες μετά τον ξύπνησαν οι αυλικοί για να το πουν … τι; Ότι οι ρώσοι πεζοναύτες / ειρηνευτές έπαιρναν ήδη θέσεις στον θύλακα! Και σα να μην έφτανε αυτό το σοκ, πέρασαν άλλες έξι ημέρες (έφτασε η 16η Νοέμβρη, παραμονή της επετείου!…) για να θυμηθεί η ανεγκέφαλη αλεπού να πάρει τηλέφωνο τον βασιλιά, και να του εξιστορήσει όλα όσα είχαν συμβεί (!!!) καταλήγοντας ότι «η κατάσταση στην περιοχή έχει σταθεροποιηθεί»!!! Με δυο λόγια ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron και, κυρίως, οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες του, είχαν φάει ένα ξεγυρισμένο φτύσιμο – και όχι από εξτρεμιστές μουσουλμάνους!!!

Σκουπίστηκε η διεύθυνση του βασιλείου (τι άλλο να κάνει;) και προσπάθησε να περάσει στην αντεπίθεση. Ο γάλλος υπ.εξ. Jean-Yves Le Drian «απαίτησε» (δημόσια και με τον δέοντα αυστηρό τόνο) απ’ την Μόσχα να ξεκαθαρίσει τις «αβεβαιότητες» γύρω απ’ την συμφωνία εκεχειρίας, και οπωσδήποτε τον ρόλο της Άγκυρας σ’ αυτήν (!!!). Άναψαν και τα τηλέφωνα ανάμεσα στο Παρίσι και την Ουάσιγκτον… Είναι παλιό χούι του γαλλικού βασιλείου αυτό: προσπαθώντας να το παίξει «ανεξάρτητος και ανερχόμενος τρίτος πόλος» στους διπολισμούς μετά τον 2ο παγκόσμιο, κάθε φορά που τρώει τάκλιν απ’ τον ένα πόλο σωριάζεται στην αγκαλιά του άλλου… (Και πάλι απ’ την αρχή…)

Πριν 3 ημέρες, και με τον ισχυρισμό ότι η Μόσχα δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στον Καύκασο, ο βασιλιάς ζήτησε την διεθνή επίβλεψη της εκεχειρίας, δηλαδή το να πάρει το Minsk group το Nagorno Karabakh απ’ τα χέρια της Μόσχας, της Άγκυρας και του Baku… Ούτε η ιταλία, ούτε η ολλανδία, ούτε η φινλανδία, ούτε η γερμανία (μέλη του group) έδειξαν διάθεση να κάνουν στρατιωτική επίθεση για να διώξουν τους ρώσους (και τους τούρκους…) πεζοναύτες / ειρηνευτές απ’ το Nagorno, αντικαθιστώντας τους. Επίσης και το (ακόμα) ψοφιοκουναβιστάν δεν διατίθεται… Ο βασιλιάς είναι γυμνός – συγγνώμη, μόνος!

Και τότε, στις 19 Νοέμβρη, ο εκπρόσωπος τύπου του βασιλιά Macron έκανε αυτή τη δήλωση, που μπορεί χωρίς υπερβολή να την πει κάποιος “σπαρακτική”: ..Καταλαβαίνουμε ότι οι ρώσοι κουβεντιάζουν με τους τούρκους για να διαμορφώσουν μια φόρμουλα, την οποία εμείς δεν την θέλουμε· μια φόρμουλα που θα επαναλάβει την διαδικασία της Astana (για την συρία) για να μοιράσουν τους ρόλους τους σ’ αυτήν την ευαίσθητη περιοχή. Δεν γίνεται να έχουμε απ’ την μια μεριά το Minsk group και απ’ την άλλη την διαδικασία της Astana. Κάποια στιγμή οι ρώσοι θα πρέπει να αποφασίσουν…

Oh poor boy! Ω φτωχέ βασιλιά! Αν διάβαζες, μόνο αυτό αν έκανες, ασταμάτητη μηχανή, θα ήξερες απ’ τις 12 Νοέμβρη (: Nagorno), 4 ολόκληρες ημέρες πριν σε πάρει (για να σε φτύσει) η ανεγκέφαλη αλεπού, ότι οι ρώσοι έχουν αποφασίσει!!! Κι όχι μόνο έχουν αποφασίσει, αλλά (μαζί με τους συμμάχους τους, όχι μόνο την Άγκυρα) σε ρίχνουν στο καναβάτσο! Ω πολυχρονεμένε βασιλιά, αν μπορούσες να διαβάσεις… Ξέχνα το Minsk group! (Ξέχνα και διάφορα άλλα…)

Να πόσο χάλια είναι τα πράγματα: σήμερα (και αύριο) ο ιρανός υπ.εξ. Javad Zarif θα βρίσκεται στη Μόσχα. Ένα απ’ τα θέματα των συναντήσεων του θα είναι και το Nagorno· αλλά σίγουρα όχι μόνον αυτό. Και κανείς δεν θα σηκώσει το τηλέφωνο για να σε ενημερώσει, ω φτωχέ βασιλιά, τι σκοπεύει να κάνει στην ευρύτερη περιοχή…

Oh poor boy! Άσε τα κορδώματα και κοίτα να μην χάσεις εντελώς και την Τεχεράνη… Ούτε ψύλλος στον κόρφο σου…

(Υπάρχει ευτυχώς ένας σύμμαχος με καλές ιδέες! Το ρημαδογκουβέρνο έφτιαξε “στρατηγική συμμαχία” με τον τοξικό των εμιράτων. Σαν κράτος του Περσικού κόλπου και του Ινδικού ωκεανού το ελλαδιστάν έχει πολλά να προσφέρει στη σταθερότητα της περιοχής… Αντίστοιχα, σαν σεϊχάτο της Αιγαίου Πελάγους, η πετροχούντα του Αμπού Ντάμπι θα παίξει τον δικό της σημαντικό ρόλο στα φλέγοντα ζητήματα της ανατολικής Μεσογείου.
Κάπως λέγεται αυτό στην αργκώ του πεζοδρομίου. “Αλλαξο…” κάτι…. Ιμπεριαλιστικός είναι πάντως αυτός ο όρος… ε;)

(φωτογραφία: “… Και όποτε βρεθείς σε ανάγκη θα σου στείλω το βασιλικό μου αεροπλανοφόρο…”)

The empire (wants to) strike back… (1)

Τετάρτη 18 Νοέμβρη. Μπορεί ο νέος αμερικάνος πρόεδρος να έχει κερδίσει δίκαια το παρατσούκλι “νυσταλέος Jo”, αλλά η «επιθετική γραμμή» της κυβέρνησής του κάθε άλλο παρά νυσταλέα θα είναι. Δυο πολεμοκάπηλα στελέχη των κυβερνήσεων Obama προαλείφονται σαν οι αιχμές της σχέσης του παρακμιακού Joνυσταλεάν με τον υπόλοιπο κόσμο, ειδικά τους ανταγωνιστές τους. Η Susan Rice, πρώην πρέσβειρα των ηπα στον οηε και σύμβουλος «εθνικής ασφάλειας» στην δεύτερη τετραετία Obama ετοιμάζεται για υπ.εξ. – στη θέση του θρυλικού Πομπηία. Και η Michele Flournoy, πρώην σύμβουλος άμυνας στις κυβερνήσεις του Clinton και του Obama προορίζεται για υπ.αμ.

Μετά την αποτυχία της αντιμετώπισης των αντιπάλων με οικονομικά μέσα, η «επιστροφή στην κανονικότητα» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού μοιάζει ακόμα πιο σκληροπυρηνική απ’ ότι πριν την τετραετία του ψόφιου κουναβιού. Η Flournoy είναι συνιδρύτρια του «κέντρου για μια νέα αμερικανική ασφάλεια», ενός πολεμοκάπηλου think tank που χρηματοδοτείται (πάντα υπό την μορφή «δωρεών»..) απ’ τα μεγάλα ονόματα του αμερικανικού στρατο-βιομηχανικού συμπλέγματος: norton, boeing, chevron, lockheed martin, raytheon, bae κλπ. Δεν προκαλεί έκπληξη ότι η αναμενόμενη καινούργια υπ.αμ. του Joνυσταλεάν είναι φανατική και δηλωμένη οπαδός των στρατιωτικών μεθόδων υπεράσπισης των αμερικανικών συμφερόντων… Η Rice απ’ την μεριά της ήταν θερμή υποστηρίκτρια των εισβολών στο αφγανιστάν και, κυρίως, στο ιράκ – παρότι τότε κυβερνούσαν οι συντηρητικοί του Μπους του Β. Έχει δηλωμένα «αντι-ρωσικά αισθήματα», για να το πούμε όσο πιο κομψά γίνεται. Και θεωρεί βιαστική την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ το αφγανιστάν (ή, έστω, την σημαντική μείωσή του), καθώς λέει ότι «οι ηπα θα μείνουν χωρίς στρατιωτικές ή αντιτρομοκρατικές δυνατότητες στην περιοχή αν οι ταλιμπάν παραμείνουν ισχυροί στο αφγανιστάν». Εννοεί: θα χάσουμε τις βάσεις στο υπογάστριο της κίνας.
Δεν είναι πρωτοτυπία, καθώς το γράφουμε εδώ και ένα τουλάχιστον χρόνο: η Ουάσιγκτον είναι αναγκασμένη πια να καταφύγει στα τελευταία μέσα που διαθέτει για να κρατήσει αν όχι την ισχύ τουλάχιστον την φήμη της «παγκόσμιας δύναμης»… Είχαμε προβλέψει ότι μια τέτοια αλλαγή γραμμής θα γινόταν μέσα το 2020 με την εκπαραθύρωση του ψόφιου κουναβιού και την αντικατάστασή του απ’ τον Pence… Τελικά γίνεται με αλλαγή κυβέρνησης.

Ωστόσο η ελπίδα της οικονομικής ανάσχεσης τόσο του Πεκίνου όσο και της Μόσχας ήταν προϊόν της αποτυχίας των σχεδιασμών των κυβερνήσεων Obama – αυτό έχουμε υποστηρίξει. Μετά από μια δεύτερη αποτυχία (των «οικονομικών τιμωριών» του ψόφιου κουναβιού) το Joνυσταλεάν δεν μπορεί να «πιάσει το νήμα» από εκεί που ήταν στα τέλη του 2016: πολλά έχουν εξελιχθεί και σχεδόν τίποτα απ’ αυτά δεν είναι υπέρ της Ουάσιγκτον. Μπορεί η πολεμοκάπηλη «φρουρά» των δημοκρατικών να ευχαριστεί τους νεοσυντηρητικούς συμμάχους τους (την «φρουρά» του Μπους του Β) αλλά ακόμα και στο εσωτερικό των ηπα έχει δημιουργηθεί πια μια ισχυρή αντι-πολεμική τάση, σαν «αριστερή πτέρυγα» των δημοκρατικών, που δεν θα μείνει αδρανής τα επόμενα χρόνια.

Όσο για τους συσχετισμούς εκτός συνόρων; Είναι στη χειρότερη (για την Ουάσιγκτον) κατάσταση των τελευταίων 30 χρόνων. Παρότι το παρελθόν της Rice δείχνει μια σαφώς ισχυρότερη αντι-ρωσική παρά αντι-σινική εμμονή, Πεκίνο και Μόσχα έχουν διαμορφώσει μια τόσο βαθιά και στρατηγική συμμαχία ώστε οι ελπίδες ότι το Joνυσταλεάν μπορεί να ξανακάνει, αναβαθμισμένο, αυτό που έκανε ο Nixon το 1972 είναι, επιεικώς, «παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του».

The empire (wants to) strike back… (2)

Τετάρτη 18 Νοέμβρη. Ορισμένοι βλέπουν σαν “θετική” εξέλιξη της επερχόμενης προεδρίας του νυσταλέου Jo τις διακηρύξεις του για επιστροφή στην «πολυμέρεια» και «επιστροφή στην συμφωνία 5 + 1» για τα πυρηνικά του ιράν… Φυσικά το ψόφιο κουνάβι έχει ακόμα δυο μήνες γκουβέρνου, και οι σωματοφύλακες πίσω του προλαβαίνουν να ρίξουν μερικούς πυραύλους στις ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις…

Πέρα απ’ αυτό, η δεύτερη «επιστροφή» είναι – κατά την ταπεινή μας άποψη – σχεδόν αδύνατη. Πρώτον, επειδή το Joνυσταλεάν θέλει να γυρίσει βάζοντας καινούργιους όρους – κι αυτό δεν πρόκειται να το δεχτεί ούτε η Τεχεράνη, ούτε η Μόσχα ούτε το Πεκίνο. Και δεύτερον, επειδή κανείς δεν μπορεί να δώσει βάση στην «εξωτερική πολιτική» και στις «διεθνείς συμφωνίες» ενός κράτους / κεφάλαιου που είναι τόσο πολωμένο εσωτερικά ώστε τα deal της μιας τετραετίας να είναι αρκετά πιθανό ότι θα ακυρωθούντην επόμενη (όταν αλλάξει πάλι η διοίκηση).

Αυτό ισχύει και για ορισμένες απ’ τις «πολυμερείς» συμφωνίες στις οποίες ο νυσταλέος Jo λέει ότι θέλει να γυρίσει. Η «συμφωνία για το κλίμα» είναι εύκολη περίπτωση. Ο νυσταλέος εκπροσωπεί τα συμφέροντα των big tech (ενώ το ψόφιο κουνάβι εκπροσωπούσε τα συμφέροντα των πετρελαιάδων των σχιστολιθικών εξορύξεων) και είναι προφανές δεν έχει πρόβλημα να ορκίζεται στη μείωση του διοξειδίου του άνθρακα και στον “πράσινο” καπιταλισμό. Επειδή όμως αυτό είναι θέμα εσωτερικής αναδιάρθρωσης του αμερικανικού παραγωγικού / καταναλωτικού μοντέλου, είτε οι ηπα ξαναγυρίσουν σ’ αυτήν την συμφωνία είτε όχι μικρή καούρα έχουν οι ανταγωνιστές τους.

Αντίθετα οι διάφορες συμφωνίες για έλεγχο όπλων είναι πολύ πιο δύσκολη δουλειά, ειδικά εφόσον η Μόσχα έχει αποκτήσει σε μερικούς τομείς τεχνολογικό πλεονέκτημα· και είναι μάλλον άγνωστο που βρίσκεται (από την άποψη της στρατιωτικής τεχνολογίας) το Πεκίνο. Γιατί να καλωσορίσουν το παρακμιακό Joνυσταλεάν στο να «βάλει χέρι» στα οπλοστάσιά τους, ειδικά την ώρα που ταυτόχρονα θα γαυγίζει στρατιωτικά σε διάφορα σημεία του πλανήτη όπου το ευρασιατικό project έχει καίρια συμφέροντα;

Δυτικότερα της Yerevan…

Δευτέρα 16 Νοέμβρη. Με κάποια καθυστέρηση “ειδικοί” (πανεπιστημιακοί) και δημαγωγοί του εθνικού κορμού ανακάλυψαν τι έγινε στο Nagorno Karabakh… Ο «αιώνιος εχθρός» που εδώ και χρόνια βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης (σύμφωνα μ’ αυτούς τους δημαγωγούς και τους «ειδικούς») νίκησε (και) εκεί!… Και το ακόμα χειρότερο, που αναγκάζονται να παραδεχτούν τα τσιράκια του ελληνικού ιμπεριαλισμού… Nίκησε με τον ίδιο τρόπο που έχει νικήσει και στο συριακό και στο λιβυκό πεδίο μάχης: σε συνεργασία με την Μόσχα…

Ένας τρόπος για να κρυφτεί (;) απ’ το ντόπιο πόπολο ότι το ελλαδιστάν έχει ενταχτεί οργανικά στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο, στο πλευρό της Ουάσιγκτον και των όποιων συμμάχων τους, είναι να παρουσιάζονται οι νίκες της Άγκυρας περιπτωσιολογικά, δύσθυμα, εμβόλιμα στα όνειρα για την κατάρρευσή της. Επιπλέον η ελπίδα ότι το Joνυσταλεάν θα είναι πιο γενναιόδωρο απ’ το ψοφιοκουναβιστάν (απέναντι στο ελλαδιστάν) και, κυρίως, πιο αποτελεσματικό απέναντι στην Άγκυρα κρατιέται πάντα ζωντανή: ο ελληνικός ιμπεριαλισμός είναι διασωληνωμένος με τον αμερικάνικο (κυρίως) και με τον ισραηλινό συμπληρωματικά. Ωστόσο μέσα στο 1,5 χρόνο της ως τώρα θητείας του το ρημαδογκουβέρνο έχει εισπράξει μαζεμένες όλες τις ήττες της «εθνικής γραμμής» που είχαν προωθήσει με πάθος και ενθουσιασμό νεοφώτιστου οι φαιορόζ· εκτός από μια: περισσότερες αμερικανικές βάσεις, παντού!

Στο πιο πάνω χάρτη δείχνουμε πολύ χοντρικά και σχηματικά το γιατί κανένας δυτικός ιμπεριαλισμός (αρχίζοντας απ’ τον αμερικανικό) δεν πρόκειται να επιδιώξει διαζύγιο με τον τουρκικό, εφόσον ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος έχει σαν έναν βασικό πόλο του του ευρασιατικό project. Με πράσινο χρώμα υποδεικνύουμε τις περιοχές επιρροής (ή αυξημένης επιρροής) της Άγκυρας· με κόκκινο εκείνες της επιρροής της Μόσχας· και με μπλε τις κινήσεις / τάσεις του άξονα (υπό την ηγεσία της Ουάσιγκτον) στη βαλκανική, στην ανατολική Μεσόγειο και στη Μαύρη Θάλασσα.

Όπως εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς, αν «χαθεί οριστικά» για τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς ο τουρκικός, κι αν συμμαχήσει αποκλειστικά και μόνο με τον ρωσικό (κάτι που ούτε η Μόσχα ούτε η Άγκυρα θέλουν, για τους λόγους τους ο καθένας – θέματα τακτικής…), το μεγαλύτερο μέρος των βαλκανίων χάνεται! Σ’ αυτήν την περίπτωση το ελλαδιστάν θα γίνει μια ασήμαντη «άκρη χερσονήσου» στην ανατολική Μεσόγειο, πολύ μικρότερης σημασίας απ’ αυτήν που είχε η Σικελία και η νότια ιταλία στον β παγκόσμιο πόλεμο… Κι αν ο ιταλικός καπιταλισμός αναζητήσει μια «καλύτερη τύχη» προσεγγίζοντας το ευρασιατικό project, τότε η ελληνική προεξοχή γίνεται εντελώς άχρηστη.

Ζώντας με τις μεγαλειώδεις φαντασιώσεις τους, τα αφεντικά και οι λακέδες του ελληνικού ιμπεριαλισμού δείχνουν ανικανότητα να αναγνωρίσουν τα πραγματικά δεδομένα. Αν η καλύτερη περίπτωση που μπορούν να φανταστούν είναι ότι το Αιγαίο (και η στεριανή επικράτεια) θα μπορούσαν να ανατιμηθούν γεωπολιτικά (αποφέροντας αντίστοιχες προσόδους) σαν «γραμμή μετώπου» απέναντι στο ευρασιατικό project, τότε να είστε σίγουροι πως όλοι αυτοί έχουν έτοιμες βαλίτσες και άνετα σπίτια αλλού, για να την κάνουν με πρώτη ευκαιρία· αφήνοντας το πόπολο, σαν κρέας, στο έλεος drones, πυραύλων, και όλων των υπόλοιπων… Αν πάλι ελπίζουν στ’ αλήθεια ότι το τουρκικό καθεστώς όπου νάναι καταρρέει, τότε θα ήταν τίμιο εκ μέρους μας να τους πετάξουμε στη θάλασσα με μια μεγάλη πέτρα δεμένη στο πόδι τους. Η καλντέρα της Σαντορίνης έχει αρκετό βάθος έτσι ώστε να μην τους ξαναδούμε ποτέ.

Η νίκη του μπλοκ της Αστάνα στο Nagorno Karabakh, που ακολουθεί την επίσης πολύ πρόσφατη νίκη της τουρκο-ρωσικής «πένσας» στο λιβυκό πεδίο μάχης, δεν είναι απ’ αυτά τα θέματα που τα ξεπετάνε τα ηλίθια πατριωτικά κωθώνια των μήντια και οι μισθοδοτούμενοι πανεπιστημιακοί «ειδικοί». Οι αλλαγές στους συσχετισμούς δύναμης στην ευρύτερη περιοχή δεν είναι, επίσης, θέμα για κατάρες.

Απ’ την μεριά μας ξέρουμε το σωστό, αν και δεν έχουμε καταφέρει να το διασπείρουμε: εργατική, αντεθνικιστική και αντι-ιμπεριαλιστική ουδετερότητα!

Μόσχα

Δευτέρα 16 Νοέμβρη. Οι δηλώσεις και οι απόψεις του ρωσικού γκουβέρνου είναι “κρατείστε τα μακριά απ’ τα παιδιά” για το ελλαδιστάν; Ποιός ξέρει; Θα άξιζε πάντως να διαβάσει κανείς την γραπτή απομαγνητοφώνηση μιας συνέντευξης πάνω από 2 ωρών που έδωσε προχτές σε ρώσους και μη δημοσιογράφους ο υπ.εξ. Sergey Lavrov. Είναι ξένο για τα ελληνικά καθεστωτικά ήθη (των πολιτικών βιτρινών και των δημοσιογράφων) αλλά ο Lavrov δίνει αναλυτικές απαντήσεις στις ερωτήσεις που του γίνονται· και επαφίεται ύστερα στον καθένα να τις ερμηνεύσει.

Το πιο ενδιαφέρον ζήτημα που εντοπίσαμε είναι ότι αφού η Μόσχα ανέλαβε «μονομερώς» (μαζί με την Άγκυρα αλλά χωρίς το Minsk group…) την υλοποίηση των αποφάσεων που είχε πάρει αυτό το Minsk group (με την υπογραφή και της Yerevan) πριν 25 χρόνια, δηλαδή την εκκένωση περιοχών του αζερμπαϊτζάν που κατείχε ο αρμενικός στρατός, αλλά τώρα πια με πόλεμο (στον οποίο δεν συμμετείχε αλλά τον οποίο σαφώς ευνόησε)· αφού επέβαλε «μονομερώς» (μαζί με την Άγκυρα αλλά χωρίς άλλους «διεθνείς παράγοντες») την εκεχειρία – μέσω – άμεσης κηδεμονίας στο λιβυκό πεδίο μάχης, θα μπορούσε να σκέφτεται κάποια ανάλογη διαχείριση και του «ουκρανικού προβλήματος». Ο Lavrov κατηγόρησε τα ευρωπαϊκά κράτη ότι δεν τιμούν τις υπογραφές τους σε συμφωνίες που αφορούν και την ρωσία· και είναι απίθανο να λέει ψέμματα. Ειδικότερα ανέφερε ότι το Βερολίνο και το Παρίσι έχουν προδώσει δυο φορές τέτοιες συμφωνίες σε ότι έχει σχέση με την ουκρανία. Την πρώτη τον Φεβρουάριο του 2014, όταν (πράγματι) υπογράφτηκε συμφωνία για εκλογές στην Ουκρανία, για να ακολουθήσει το πραξικόπημα των φασιστών («πλατεία maidan») με την αμερικανική υποστηρίξη (Pyatt, Nuland και σια…) απέναντι στο οποίο Παρίσι και Βερολίνο δεν έκαναν τίποτα· και τώρα με τον Zelensky (πρόεδρο στο Κίεβο) που θέλει να υπονομεύσει τις μεταγενέστερες «συμφωνίες του Minsk» (και πάλι η πρωτεύουσα της λευκορωσίας στον τίτλο…).

Πρακτικά ο Lavrov τονίζει ότι η Μόσχα δεν πρόκειται να συνεχίσει να εμπιστεύεται τους ευρωπαίους ή/και τους αμερικάνους «εταίρους» της… Μια κομψή έκφραση για το «βρισκόμαστε με τα όπλα παρά πόδας»… Στη δική μας αντίληψη αυτό σημαίνει ότι θα ενισχύσει τις συμμαχίες της που αποδεικνύονται πρακτικές, λειτουργικές και αποτελεσματικές και θα φέρνει, όπου και όπως μπορεί, το δυτικό μπλοκ (ή τα κομμάτια του) προ τετελεσμένων. Όπως έχει κάνει ήδη τρεις φορές: στο συριακό, στο λιβυκό και στο καυκασιανό πεδίο μάχης…

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει ο καθένας ότι πρόκειται για όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Και βρισκόμαστε μόνο στα τέλη του 2020, οπότε όσα έχουν ήδη γίνει φωτίζουν (κάπως αόριστα είναι αλήθεια, αλλά με συγκεκριμένη κατεύθυνση) εκείνα που θα ακολουθήσουν…

(φωτογραφία: Ο νυν αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα και η “fuck EU” Nuland κάνουν έναν γύρο θριάμβου στην πλατεία Maidan, στο κέντρο του Κιέβου… Τον Φλεβάρη του 2014. Έχουν περάσει 7 χρόνια από τότε, και ο λογαριασμός παραμένει ανοικτός…)

Nagorno

Πέμπτη 12 Νοέμβρη. Ένα απ’ τα βασικά χαρακτηριστικά της «Nagorno case» είναι η ταχύτητα με την οποία πετάχτηκε έξω απ’ την διαχείρισή της η «ομάδα του Minsk»! Το «Minsk Group» είχε φτιαχτεί το 1992, μετά από πρωτοβουλία του «οργανισμού για την ειρήνη και την ασφάλεια στην ευρώπη» (OSCE) με επίσημο σκοπό να «λύσει το πρόβλημα του Nagorno Karabakh». Όσες / όσοι έχουν εμπειρία ενήλικης ζωής απ’ την δεκαετία του ’90 θα το θυμούνται: ήταν η εποχή της «οριστικής νίκης της δημοκρατίας» (δυτικού τύπου) στον πλανήτη, όπου όλα τα προβλήματα θα «λύνονταν» απ’ τα δυτικά κράτη, κυρίως τις ηπα και την ε.ε. σαν σύνολο. Ήταν η εποχή της διάλυσης της γιουγκοσλαβικής επικράτειας και της σφαγής δεκάδων χιλιάδων βόσνιων μουσουλμάνων υπό πρωτοκοσμική επίβλεψη, ήταν η εποχή κατά την οποία θα έπρεπε να διαλυθεί και η τουρκική, πάντα υπό την ίδια επίβλεψη (το σχέδιο ματαιώθηκε τότε…), ήταν η εποχή του πολέμου κατά του ιράκ (“καταιγίδα της ερήμου”) και των σχεδίων για αλλαγή των συνόρων στη μέση Ανατολή… Ήταν η εποχή της “ελληνοσερβικής φιλίας” και του “ενιαίου αμυντικού δόγματος”… Για να το πούμε διαφορετικά: ήταν η εποχή που κατ’ αρχήν ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και, στη συνέχεια, οι ιμπεριαλισμοί των συμμάχων της Ουάσιγκτον αντίκρυζαν τον πλανήτη σαν δικό τους οικόπεδο, για το οποίο απλά θα έπρεπε να βρουν έναν συναινετικό τρόπο μοιρασιάς…

Ποιά ήταν η σύνθεση των κρατών που θα «έλυναν το πρόβλημα του Nagorno Karabakh»; Πρόεδροι του Minsk Group ήταν υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του Παρισιού, της Ουάσιγκτον και της Μόσχας (η συμμετοχή της δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί, αφού έχει σύνορα στην περιοχή…). Μέλη ήταν η λευκορωσία, η γερμανία, η ιταλία, η πορτογαλία, η ολλανδία, η σουηδία, η φινλανδία, η τουρκία (για τους ίδιους λόγους με την ρωσία…), και φυσικά η αρμενία και το αζερμπαϊτζάν…. Τι δουλειά είχαν η γαλλία, οι ηπα, η ολλανδία, η πορτογαλία, η φινλανδία, η ιταλία, η σουηδία και η γερμανία με τον Καύκασο; Την δουλειά των ψωνισμένων νικητών του 3ου (“ψυχρού”) παγκόσμιου πολέμου: πλιάτσικο!

Προφανώς οι δυτικοί του Minsk Group ήταν ήσυχοι ότι «το πρόβλημα είχε λυθεί» απ’ τα μέσα των ‘90s… Όταν αρχίσαν οι κανονιές, πρώτα με την επίθεση της Yerevan στις 12 του περασμένου Ιούλη, και στη συνέχεια με την οργανωμένη αντεπίθεση του Baku στις 27 Σεπτέμβρη, αυτοί οι δυτικοί ανασηκώθηκαν τρίβοντας τα χέρια τους: δήλωσαν έτοιμοι να αναλάβουν ξανά την «λύση», σαν καλοί και φιλάνθρωποι ιμπεριαλιστές. Ο πιο εκδηλωτικός ανάμεσά τους ήταν (ποιός άλλος;) ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron! Poor boy!

Ήταν αργά πια! Πολύ αργά! Το θέμα το “διαχειρίστηκαν” – προφανώς για λογαριασμό τους – οι αναδυόμενοι ιμπεριαλισμοί της Άγκυρας, της Μόσχας και της Τεχεράνης, χωρίς να ζητήσουν την άδεια ή την βοήθεια κανενός άλλου! Για να το πούμε διαφορετικά: “άλλοι” δεν χωράνε πια!

Κάποιοι στα μέρη μας μιλούν για το “κενό που άφησε η Ουάσιγκτον” λόγω ψόφιου κουναβιού. Πάσχουν από ανίατη (εθνική) μυωπία. Όταν ο ρωσικός στρατός εμφανίστηκε στη συρία ήταν το 2015· και ένοικος του άσπρου σπιτιού ήταν ο Obama, όχι το ψόφιο κουνάβι… Όταν η Άγκυρα εγκατέλειψε τα αμερικανο-αγγλο-γαλλικά σχέδια για τη «νέα μέση Ανατολή» για να συνδιαμορφώσει το μπλοκ της Αστάνα ήταν και πάλι 2015 ή αρχές του 2016… Όταν έγινε (και απέτυχε) το πραξικόπημα κατά των ισλαμοδημοκρατών στην τουρκία ήταν Ιούλης του 2016, και πάλι ο Obama ήταν πρόεδρος… Με δυο λόγια την υποχώρηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (το «κενό» για το οποίο κλαψουρίζουν οι ντόπιοι αναλυτές…) δεν την δημιούργησε το ψόφιο κουνάβι! Αυτός ήταν η πολιτική βιτρίνα μιας προσπάθειας διαχείρισης αυτής της υποχώρησης με μη-στρατιωτικά μέσα… Την υποχώρηση την προκάλεσε η ήττα του αμερικανικού στρατού (και του αμερικανικού σχεδιασμού) τόσο στο ιράκ όσο και στο αφγανιστάν – στην ιστορική περίοδο που το Πεκίνο τέντωνε τους μύες του! Zero sum λέγεται αυτό το «παιχνίδι», και προκαλεί πανικό σε όποιον χάνει….

Η «εξωτερική πολιτική» της Ουάσιγκτον επί Obama απέτυχε στο κέντρο της (στην προσπάθειά της να «δέσει» την ανατολική και τη νοτιοανατολική ασία με μια πολυμερή οικονομική συμφωνία που θα γινόταν η θηλειά για το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο), δηλαδή στο κύριο μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου: τον Ειρηνικό… Η «εξωτερική πολιτική» της Ουάσιγκτον επί ψόφιου κουναβιού απέτυχε κι αυτή με τη σειρά της, αφού τα εμπορικά / οικονομικά όπλα, οι τιμωρίες, οι κυρώσεις και τα υπόλοιπα, απέτυχαν να ανασχέσουν αποτελεσματικά το Πεκίνο και να γονατίσουν την Τεχεράνη…

Τώρα, στη «Nagorno case» οι νέοι (και απειλητικοί για τους δυτικούς καπιταλισμούς) συσχετισμοί αναδεικνύονται ακόμα πιο καθαρά. Εκτιμάμε ότι κάτι ανάλογο θα επιχειρηθεί να γίνει, και μάλιστα γρήγορα, στο συριακό πεδίο μάχης· παρότι εκεί ο αμερικανικός στρατός κατέχει ήδη, μαζί με τους συμμάχους του, ένα μεγάλο μέρος της επικράτειας: το «συριακό» θα το «λύσουν» οι rivals… Στη λιβύη είναι πιθανό να αφεθεί κάποιος χώρος για τον βασιλιά Macron· αλλά σε καμμία περίπτωση η Μόσχα ή/και η Άγκυρα δεν πρόκειται να είναι «γλάστρες της διεθνούς προσπάθειας»…

Και εκκρεμεί η ουκρανία… Η ουκρανία είναι βρωμοδουλειά και του Biden – να ένας παραπάνω λόγος για να ηττηθεί κι αυτός με όσο πιο εμφατικό τρόπο γίνεται…

(φωτογραφία επάνω: Ο νυσταλέος Jo, αντιπρόεδρος υπό τον Obama τότε, με τον προσωρινό «πρόεδρο» / αχυράνθρωπο Yatsenyuk μετά το πραξικόπημα στην πλατεία Maidan. Κανείς δεν έχει ξεχάσει τον ειδικό ρόλο της οικογένειας Biden στο Κίεβο – και σίγουρα όχι η Μόσχα…)

Nagorno – και όχι μόνο

Τρίτη 10 Νοέμβρη. Έτσι όπως τα γράψαμε χτες. Ο τυχοδιώκτης αρμένιος πρωθυπουργός Nikol Pashinyan αναγκάστηκε να υπογράψει μια “συμφωνία ειρήνης” που κατοχυρώνει τις επιτυχίες του αζέρικου στρατού στο Nagorno Karabakh: θα αποσύρει τα βαριά όπλα του απ’ όλες τις περιοχές του αζερμπαϊτζάν που ο στρατός του είχε καταλάβει πριν χρόνια, και σε “αντάλλαγμα” 2000 βαριά οπλισμένοι ρώσοι πεζοναύτες θα πιάσουν δουλειά “ειρηνευτικής δύναμης” με έδρα στο Stepanakert (την μεγαλύτερη πόλη και πρωτεύουσα του θύλακα): την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές οι πρώτες φουρνιές από δαύτους θα βρίσκονται ήδη στον θύλακα. Η συμφωνία προβλέπει 5 χρόνια παραμονή αυτών των ειρηνευτών στις θέσεις τους, με δυνατότητα ανανέωσης της αποστολής για άλλη μια 5ετία.

Απ’ την μεριά τους, ο αζέρικος στρατός και ο Aliyef, αναμφίβολα νικητές, θα σταματήσουν την προέλασή τους εκεί που βρίσκονται (κρατώντας αυτά τα εδάφη) και θα επιτρέψουν την δημιουργία ενός διαδρόμου επικοινωνίας του αρμενικού τμήματος του θύλακα με την αρμενία πλάτους 5 χιλιομέτρων. Το μόνο που δεν προβλέπεται στη συμφωνία είναι η παρουσία τουρκικού «ειρηνευτικού στρατού». Μπορεί ωστόσο κανείς να υποθέσει ότι μια κάποια στρατιωτική παρουσία της Άγκυρας θα υπάρχει έτσι κι αλλιώς στις γραμμές του αζέρικου στρατού (που τόσο τον βοήθησε), για λόγους «εκπαίδευσης» κλπ κλπ…

Αμέσως μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας ξέσπασαν διαδηλώσεις στην Yerevan – σε βάρος του Pashinyan. Είναι το πολιτικό τμήμα όλης αυτής της επιχειρήσης, για το οποίο επίσης είχαμε γράψει έγκαιρα. Ο τύπος αυτός ηττήθηκε πανηγυρικά, και δεν έχει μέλλον στην αρμενική πολιτική σκηνή – προς μεγάλη χαρά του μπλοκ της Αστάνα. Ο Erdogan άλλωστε το είχε πει από νωρίς: ο αρμενικός λαός πρέπει να ξεφορτωθεί τον Pashinyan! Το πως και πότε θα γίνει αυτό δεν το ξέρουμε· αλλά δεν θα αργήσει. Θα πρέπει να αντικατασταθεί από κάποιον άλλο, πιο ρεαλιστή και, κυρίως, όχι τόσο φιλοαμερικάνο (και φιλοϊσραηλινό).

Ακόμα κι αν εκκρεμεί η τυπική επικύρωση της νίκης του Biden, οι “αναθεωρητικές δυνάμεις” όπως η Ουάσιγκτον ονομάζει τους αντιπάλους της, δεν έχουν καιρό για χάσιμο! Το κεφάλαιο “Καύκασος” (στο οποίο φυσικά περιλαμβάνεται και το γεωργιανό κράτος) κλείνει γρήγορα.

Και έρχεται η σειρά του κεφαλαίου “συρία”. Το τι ακριβώς θα καταφέρει να οριστικοποιήσει εκεί το μπλοκ της Αστάνα (plus Δαμασκός) δεν μας είναι ξεκάθαρο ακόμα. Γίνονται έντονες διαβουλεύσεις πάντως: με την εξαίρεση του θύλακα του Idlib (τον οποίο το δίπολο Μόσχας – Άγκυρας έχει καταφέρει να ελέγξει «κατά κάποιο τρόπο»), και με δεδομένο ότι ο αμερικανικός στρατός στην ανατολική συρία που «φιλοξενείται» απ’ τους βασσάλους του ypg αποκλείεται πια να φύγει με μια αμερικανική κυβέρνηση «δημοκρατικών – νεοσυντηρητικών», θεωρούμε πιθανό και λογικό το μπλοκ της Αστάνα να επιταχύνει μια πολιτική λύση στην υπόλοιπη συρία, έτσι ώστε να δυναμώσει διεθνώς η θέση ότι ο αμερικανικός στρατός είναι κατοχικός.

Σε ότι αφορά, δε, το λιβυκό πεδίο μάχης, το «μπλοκ της Σύρτης» θα επιδιώξει να κλείσει τις όποιες «τρύπες» που θα επέτρεπαν μια μελλοντική αξίωση της Ουάσιγκτον να βάλει πόδι στη λιβυκή επικράτεια. Εδώ ο βασιλιάς Macron θα πρέπει να κάνει την καρδιά του πέτρα και να αναγνωρίσει τα δεδομένα επί του εδάφους· δηλαδή και την τουρκική στρατιωτική εγκατάσταση…

Μπορεί να είναι σατυρικός ο βασιλιάς, αλλά στην βόρεια αφρική (όπως και στην υποσαχάρια) δεν υπάρχουν περιθώρια για χοντροκομμένα αντιμουσουλμανικά χωρατά…

Από το Nagorno ως τον ουρανό

Δευτέρα 9 Νοέμβρη. Δεν σας απασχολήσαμε με την συχνότητα των τηλεφωνημάτων υψηλού επιπέδου μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας όλο αυτό το διάστημα του πολέμου στο Nagorno Karabakh· θα ήταν υπερβολή. Όμως η πιο πρόσφατη τέτοια κουβέντα μεταξύ Putin και Erdogan, το περασμένο Σάββατο, και η επίσης τηλεφωνική «επαφή» μεταξύ Lavrov και Cavusoglu που ακολούθησε την ίδια μέρα μετά από λίγες ώρες, ίσως έχουν ιδιαίτερη σημασία.

Κατά την middle east eye που επικαλείται αποκλειστικές πληροφορίες απ’ την Άγκυρα, μετά την κατάληψη της Shusha (δεύτερης σε μέγεθος πόλης του θύλακα) απ’ τον αζέρικο στρατό (η Yerevan αρνείται ότι έχει γίνει, αλλά σίγουρα μάχες βρίσκονταν προχτές σε εξέλιξη στις νότιες γειτονιές της πόλης), το αρμενικό καθεστώς φαίνεται να έχει στριμωχτεί τόσο ώστε να δηλώνει σύμφωνο με ένα ρωσικό σχέδιο ειρήνευσης, το οποίο έχει εγκρίνει και η Άγκυρα. Αυτό προβλέπει την αποχώρηση του αρμενικού στρατού απ’ τις αζερικές περιοχές (εκτός του Nagorno Karabakh) που έχει καταλάβει εδώ και χρόνια, την δημιουργία δύο «διαδρόμων» (ο ένας για επικοινωνία του αρμενικού κράτους με τον θύλακα και ο άλλος για επικοινωνία του αζέρικου κράτους με την περιοχή Nakhcivan στα νότια), καθώς και την εγκατάσταση ρωσικών και τουρκικών ειρηνευτών πεζοναυτών που θα επιβλέπουν την εκεχειρία.

Δεν μας εκπλήσσει μια τέτοια εξέλιξη, αν και δεν μπορεί να θεωρηθεί σίγουρη μέχρι να ανακοινωθεί επίσημα – κι ως τότε πολλά μπορεί να συμβούν. Ήταν προβλέψιμο όχι μόνο ότι οι προβοκάτσιες της Yerevan τον περασμένο Ιούλη θα είχαν κακό τέλος, αλλά επίσης το ότι Άγκυρα και Μόσχα (με την διακριτική και χρήσιμη υποστηρίξη της Τεχεράνης) ξαναεφαρμόζουν την τακτική της «πένσας», εμφανιζόμενοι σαν αντίπαλοι, αν και δρουν απλά κινούμενες από αντίθετες μεριές· προς τον ίδιο στόχο. Δεν ήταν μόνο η Άγκυρα και το Baku που ήθελαν να στριμώξουν τον φιλοαμερικάνο / φιλονατοϊκό αρμένιο πρωθυπουργό Nikol Pashinyan – ήταν επίσης η Μόσχα και η Τεχεράνη. Ειδικά εφόσον το Joνυσταλεάν (που θα πάει, θα το συνηθίσουμε – αλλά το ψοφιοκουναβιστάν θα μας λείπει για καιρό…) είναι πολύ πιθανό ότι θα προσπαθήσει να εξαντλήσει κάθε δυνατότητα διεθνών «συμμαχιών» στην προσπάθειά του να φρενάρει την παρακμή του.

Όλο το μπλοκ της Αστάνα (και το Πεκίνο, διακριτικά) είχε σοβαρούς λόγους για να «κόψει» μια ακόμα εγκατάσταση της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ στην πλάτη του – και ο Pashinyan αποδείχθηκε ένας χρήσιμος ηλίθιος.

Προστίθεται έτσι άλλο ένα λαμπρό όνομα στη συλλογή των εξαιρετικά πετυχημένων φίλων του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα – αυτό είναι ευχάριστο γεγονός. Είναι καλός συλλέκτης· έχει ένστικτο! Υποθέτουμε εν τω μεταξύ ότι το ρημαδογκουβέρνο έχει βάλει κάτω τα σχέδιά του για το πως θα ευχαριστήσει τον νυσταλέο Jo – και πως θα ξεχάσει τον Πομπηία. Βλέπουμε τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα να τρέχει στην Ουάσιγκτον τον Φλεβάρη, με χάρτες παραμάσχαλα, όπως έκανε πριν 4 χρόνια ο ογκόλιθος Nick the Greek, για να εξηγήσει την κατάσταση στην ανατολική Μεσόγειο στους καινούργιους ενοίκους του άσπρου σπιτιού.

Εν τω μεταξύ, όποιος παρακολουθεί τι κάνει το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο όλους αυτούς τους μήνες καταλαβαίνει ότι σφίγγουν τα πράγματα… Να, ένα παράδειγμα: ενώ η Ουάσιγκτον προσπαθεί να φρενάρει την κινέζικη 5G τεχνολογία, χτες το Πεκίνο έβαλε σε τροχιά ένα δορυφόρο για τις πρώτες δοκιμές της 6G! Την 5G, που λέγεται ότι έχει 100 φορές μεγαλύτερη ταχύτητα για μεταφορά 100 φορές μεγαλύτερου όγκου δεδομένων σε σχέση με την υπάρχουσα 4G δεν την έχουμε δει ακόμα. Ε, απλά η 6G είναι, με την σειρά της, 100 φορές γρηγορότερη απ’ την 5G… Και φαίνεται πως όποιος θέλει να την δει για να την εμποδίσει κι αυτή πρέπει να ξελαιμιαστεί, ψάχνοντας στον ουρανό.

Δεν είναι αστεία αυτά τα πράγματα! Καθόλου αστεία δεν είναι!!!

(φωτογραφία, πίσω στον ταπεινό Καύκασο: αζέροι πανηγυρίζουν στο Baku για την είσοδο του στρατού τους στη Shusha. H Shusha είχε καταληφθεί απ’ τον αρμενικό στρατό στις 8 Μάη του 1992, και όπως όλος ο θύλακας του Nagorno Karabakh αναγνωρίζεται διεθνώς σαν αζέρικο έδαφος. Συνεπώς στο αζερμπαϊτζάν μιλούν για απελευθέρωση…)

Διπλωματική σεισμολογία 1

Τρίτη 3 Νοέμβρη. Σοφοί (ή και λιγότερο σοφοί) «ειδικοί» του ελληνικού ιμπεριαλισμού, θεώρησαν τον πρόσφατο σεισμό σαν μια ακόμα ευκαιρία για να «αποδείξουν» ότι τώρα πια δεν είναι ρεαλιστική η «διπλωματία των σεισμών» μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας, όπως το 1999 (μετά τον μεγάλο σεισμό έξω από την Istanbul στις 17 Αυγούστου – 17.480 νεκροί, και τον σεισμό στην Αθήνα στις 3 Σεπτέμβρη – 143 νεκροί). Και ότι γι’ αυτό φταίει ο “αμόρφωτος και σκαιός Erdogan”… Η σύγκριση είναι ιδιαίτερα παραπλανητική, όπως άλλωστε και ο όρος “διπλωματία των σεισμών”, που υποστηρίζει ότι το 1999 οι σεισμοί ήταν … η αιτία μιας ορισμένης “ύφεσης” στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Πρόκειται για ψέμα.

Δεν θα πούμε πολλά γι’ αυτό το ζήτημα παρότι το αξίζει. Απ’ τις αρχές των ’90s ως το 1997 – 1998 υπήρχε ένας διεθνής ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός που επεδίωκε την διάλυση της τουρκικής κρατικής επικράτειας κατά το πρότυπο της διάλυσης της γιουγκοσλαβίας. Στον στόχο αυτό συμφωνούσαν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, η Μόσχα (η Άγκυρα είχε απλώσει τις ιμπεριαλιστικές της βλέψεις στον Καύκασο υποστηρίζοντας το τσετσενικό αντάρτικο), η Ουάσιγκτον (δεν ήθελε πια “συμμάχους” που να έχουν την προοπτική “περιφερειακής δύναμης”) και η τότε ε.ε. (για τους ίδιους με τις ηπα λόγους). Εννοείται ότι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός είχε πλασσαριστεί “πρώτο τραπέζι πίστα” για να “φάει” απ’ την διάλυση, έμμεσα (οικονομικά) το μικρασιατικό κομμάτι, υπό την μορφή ενός “αλεβίτικου κράτους”. Η Αθήνα έφτιαξε κοτζάμ “ενιαίο αμυντικό δόγμα” (“Έβρος – Λευκωσία”) για να πνίξει, όπως ήλπιζε, την υπό διάλυση τουρκία. Έστησε και δυο προβοκάτσιες. Μία στα Ίμια στις αρχές του 1996 και άλλη μια με τους “κύπριους μοτοσυκλετιστές”, που κατέληξε στην δολοφονία του Τάσου Ισαάκ και του Σολομώντα Σολωμού από τουρκοκύπριους φασίστες και μπάτσους, στην “πράσινη γραμμή”, στα μέσα Αυγούστου του 1996.

Ο βασικότερος μοχλός για την από τόσους προσδοκόμενη διάλυση της τουρκικής επικράτειας ήταν το pkk, και η ένοπλη εξέγερση των κούρδων στον τουρκικό νότο. Το pkk ήταν στρατηγικός σύμμαχος του ελληνικού ιμπεριαλισμού, που το βοηθούσε με κάθε τρόπο (όπλα, εκπαίδευση, επιμελητεία) αλλά και των «μεγάλων δυνάμεων». Το υποτιθέμενο «εξόριστο κουρδικό κοινοβούλιο» είχε αποκτήσει de facto status διεθνώς «αναγνωρισμένης κρατικής δομής», αφού συνεδρίαζε … στις Βρυξέλες!! Δεύτερος σύμμαχος ήταν ένα αρμένικο αντάρτικο, το οποίο θα ξεκινούσε πόλεμο απ’ τα ανατολικά της τουρκικής επικράτειας, απ’ την μεριά του αρμενικού κράτους· αλλά δεν πρόλαβε.

Όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν, μέχρι που ξέσπασε το πρώτο κύμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης, που έμεινε στην ιστορία σαν «η κατάρρευση των τίγρεων της ασίας»: τα νομίσματα μιας σειράς κρατών της νοτιοανατολικής ασίας άρχισαν να υποτιμώνται διαδοχικά, οδηγώντας σε κατάρρευση τους κρατικούς προϋπολογισμούς. Ταϋλάνδη, φιλιππίνες, ινδονησία, μαλαισία, σιγκαπούρη ήταν ως τότε οι «παράδεισοι φτηνής βιομηχανικής εργασίας» για τα δυτικά αφεντικά· αλλά τα μέτρα που πήραν για να αντιμετωπίσουν την κατάρρευση καθώς και οι εξεγέρσεις (λόγω της απότομης όξυνσης της φτώχιας) τα έκαναν κάπως «κόλαση».

Ακολούθησε χρηματοποικονομική κρίση στη ρωσία, και λίγο μετά στη βραζιλία και στην αργεντινή…

Τι σχέση είχαν όμως όλα αυτά με την τύχη του τουρκικού κράτους και τα σχέδια διάλυσής του;