Tag: ρωσία

Nagorno – και όχι μόνο

Τρίτη 10 Νοέμβρη. Έτσι όπως τα γράψαμε χτες. Ο τυχοδιώκτης αρμένιος πρωθυπουργός Nikol Pashinyan αναγκάστηκε να υπογράψει μια “συμφωνία ειρήνης” που κατοχυρώνει τις επιτυχίες του αζέρικου στρατού στο Nagorno Karabakh: θα αποσύρει τα βαριά όπλα του απ’ όλες τις περιοχές του αζερμπαϊτζάν που ο στρατός του είχε καταλάβει πριν χρόνια, και σε “αντάλλαγμα” 2000 βαριά οπλισμένοι ρώσοι πεζοναύτες θα πιάσουν δουλειά “ειρηνευτικής δύναμης” με έδρα στο Stepanakert (την μεγαλύτερη πόλη και πρωτεύουσα του θύλακα): την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές οι πρώτες φουρνιές από δαύτους θα βρίσκονται ήδη στον θύλακα. Η συμφωνία προβλέπει 5 χρόνια παραμονή αυτών των ειρηνευτών στις θέσεις τους, με δυνατότητα ανανέωσης της αποστολής για άλλη μια 5ετία.

Απ’ την μεριά τους, ο αζέρικος στρατός και ο Aliyef, αναμφίβολα νικητές, θα σταματήσουν την προέλασή τους εκεί που βρίσκονται (κρατώντας αυτά τα εδάφη) και θα επιτρέψουν την δημιουργία ενός διαδρόμου επικοινωνίας του αρμενικού τμήματος του θύλακα με την αρμενία πλάτους 5 χιλιομέτρων. Το μόνο που δεν προβλέπεται στη συμφωνία είναι η παρουσία τουρκικού «ειρηνευτικού στρατού». Μπορεί ωστόσο κανείς να υποθέσει ότι μια κάποια στρατιωτική παρουσία της Άγκυρας θα υπάρχει έτσι κι αλλιώς στις γραμμές του αζέρικου στρατού (που τόσο τον βοήθησε), για λόγους «εκπαίδευσης» κλπ κλπ…

Αμέσως μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας ξέσπασαν διαδηλώσεις στην Yerevan – σε βάρος του Pashinyan. Είναι το πολιτικό τμήμα όλης αυτής της επιχειρήσης, για το οποίο επίσης είχαμε γράψει έγκαιρα. Ο τύπος αυτός ηττήθηκε πανηγυρικά, και δεν έχει μέλλον στην αρμενική πολιτική σκηνή – προς μεγάλη χαρά του μπλοκ της Αστάνα. Ο Erdogan άλλωστε το είχε πει από νωρίς: ο αρμενικός λαός πρέπει να ξεφορτωθεί τον Pashinyan! Το πως και πότε θα γίνει αυτό δεν το ξέρουμε· αλλά δεν θα αργήσει. Θα πρέπει να αντικατασταθεί από κάποιον άλλο, πιο ρεαλιστή και, κυρίως, όχι τόσο φιλοαμερικάνο (και φιλοϊσραηλινό).

Ακόμα κι αν εκκρεμεί η τυπική επικύρωση της νίκης του Biden, οι “αναθεωρητικές δυνάμεις” όπως η Ουάσιγκτον ονομάζει τους αντιπάλους της, δεν έχουν καιρό για χάσιμο! Το κεφάλαιο “Καύκασος” (στο οποίο φυσικά περιλαμβάνεται και το γεωργιανό κράτος) κλείνει γρήγορα.

Και έρχεται η σειρά του κεφαλαίου “συρία”. Το τι ακριβώς θα καταφέρει να οριστικοποιήσει εκεί το μπλοκ της Αστάνα (plus Δαμασκός) δεν μας είναι ξεκάθαρο ακόμα. Γίνονται έντονες διαβουλεύσεις πάντως: με την εξαίρεση του θύλακα του Idlib (τον οποίο το δίπολο Μόσχας – Άγκυρας έχει καταφέρει να ελέγξει «κατά κάποιο τρόπο»), και με δεδομένο ότι ο αμερικανικός στρατός στην ανατολική συρία που «φιλοξενείται» απ’ τους βασσάλους του ypg αποκλείεται πια να φύγει με μια αμερικανική κυβέρνηση «δημοκρατικών – νεοσυντηρητικών», θεωρούμε πιθανό και λογικό το μπλοκ της Αστάνα να επιταχύνει μια πολιτική λύση στην υπόλοιπη συρία, έτσι ώστε να δυναμώσει διεθνώς η θέση ότι ο αμερικανικός στρατός είναι κατοχικός.

Σε ότι αφορά, δε, το λιβυκό πεδίο μάχης, το «μπλοκ της Σύρτης» θα επιδιώξει να κλείσει τις όποιες «τρύπες» που θα επέτρεπαν μια μελλοντική αξίωση της Ουάσιγκτον να βάλει πόδι στη λιβυκή επικράτεια. Εδώ ο βασιλιάς Macron θα πρέπει να κάνει την καρδιά του πέτρα και να αναγνωρίσει τα δεδομένα επί του εδάφους· δηλαδή και την τουρκική στρατιωτική εγκατάσταση…

Μπορεί να είναι σατυρικός ο βασιλιάς, αλλά στην βόρεια αφρική (όπως και στην υποσαχάρια) δεν υπάρχουν περιθώρια για χοντροκομμένα αντιμουσουλμανικά χωρατά…

Από το Nagorno ως τον ουρανό

Δευτέρα 9 Νοέμβρη. Δεν σας απασχολήσαμε με την συχνότητα των τηλεφωνημάτων υψηλού επιπέδου μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας όλο αυτό το διάστημα του πολέμου στο Nagorno Karabakh· θα ήταν υπερβολή. Όμως η πιο πρόσφατη τέτοια κουβέντα μεταξύ Putin και Erdogan, το περασμένο Σάββατο, και η επίσης τηλεφωνική «επαφή» μεταξύ Lavrov και Cavusoglu που ακολούθησε την ίδια μέρα μετά από λίγες ώρες, ίσως έχουν ιδιαίτερη σημασία.

Κατά την middle east eye που επικαλείται αποκλειστικές πληροφορίες απ’ την Άγκυρα, μετά την κατάληψη της Shusha (δεύτερης σε μέγεθος πόλης του θύλακα) απ’ τον αζέρικο στρατό (η Yerevan αρνείται ότι έχει γίνει, αλλά σίγουρα μάχες βρίσκονταν προχτές σε εξέλιξη στις νότιες γειτονιές της πόλης), το αρμενικό καθεστώς φαίνεται να έχει στριμωχτεί τόσο ώστε να δηλώνει σύμφωνο με ένα ρωσικό σχέδιο ειρήνευσης, το οποίο έχει εγκρίνει και η Άγκυρα. Αυτό προβλέπει την αποχώρηση του αρμενικού στρατού απ’ τις αζερικές περιοχές (εκτός του Nagorno Karabakh) που έχει καταλάβει εδώ και χρόνια, την δημιουργία δύο «διαδρόμων» (ο ένας για επικοινωνία του αρμενικού κράτους με τον θύλακα και ο άλλος για επικοινωνία του αζέρικου κράτους με την περιοχή Nakhcivan στα νότια), καθώς και την εγκατάσταση ρωσικών και τουρκικών ειρηνευτών πεζοναυτών που θα επιβλέπουν την εκεχειρία.

Δεν μας εκπλήσσει μια τέτοια εξέλιξη, αν και δεν μπορεί να θεωρηθεί σίγουρη μέχρι να ανακοινωθεί επίσημα – κι ως τότε πολλά μπορεί να συμβούν. Ήταν προβλέψιμο όχι μόνο ότι οι προβοκάτσιες της Yerevan τον περασμένο Ιούλη θα είχαν κακό τέλος, αλλά επίσης το ότι Άγκυρα και Μόσχα (με την διακριτική και χρήσιμη υποστηρίξη της Τεχεράνης) ξαναεφαρμόζουν την τακτική της «πένσας», εμφανιζόμενοι σαν αντίπαλοι, αν και δρουν απλά κινούμενες από αντίθετες μεριές· προς τον ίδιο στόχο. Δεν ήταν μόνο η Άγκυρα και το Baku που ήθελαν να στριμώξουν τον φιλοαμερικάνο / φιλονατοϊκό αρμένιο πρωθυπουργό Nikol Pashinyan – ήταν επίσης η Μόσχα και η Τεχεράνη. Ειδικά εφόσον το Joνυσταλεάν (που θα πάει, θα το συνηθίσουμε – αλλά το ψοφιοκουναβιστάν θα μας λείπει για καιρό…) είναι πολύ πιθανό ότι θα προσπαθήσει να εξαντλήσει κάθε δυνατότητα διεθνών «συμμαχιών» στην προσπάθειά του να φρενάρει την παρακμή του.

Όλο το μπλοκ της Αστάνα (και το Πεκίνο, διακριτικά) είχε σοβαρούς λόγους για να «κόψει» μια ακόμα εγκατάσταση της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ στην πλάτη του – και ο Pashinyan αποδείχθηκε ένας χρήσιμος ηλίθιος.

Προστίθεται έτσι άλλο ένα λαμπρό όνομα στη συλλογή των εξαιρετικά πετυχημένων φίλων του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα – αυτό είναι ευχάριστο γεγονός. Είναι καλός συλλέκτης· έχει ένστικτο! Υποθέτουμε εν τω μεταξύ ότι το ρημαδογκουβέρνο έχει βάλει κάτω τα σχέδιά του για το πως θα ευχαριστήσει τον νυσταλέο Jo – και πως θα ξεχάσει τον Πομπηία. Βλέπουμε τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα να τρέχει στην Ουάσιγκτον τον Φλεβάρη, με χάρτες παραμάσχαλα, όπως έκανε πριν 4 χρόνια ο ογκόλιθος Nick the Greek, για να εξηγήσει την κατάσταση στην ανατολική Μεσόγειο στους καινούργιους ενοίκους του άσπρου σπιτιού.

Εν τω μεταξύ, όποιος παρακολουθεί τι κάνει το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο όλους αυτούς τους μήνες καταλαβαίνει ότι σφίγγουν τα πράγματα… Να, ένα παράδειγμα: ενώ η Ουάσιγκτον προσπαθεί να φρενάρει την κινέζικη 5G τεχνολογία, χτες το Πεκίνο έβαλε σε τροχιά ένα δορυφόρο για τις πρώτες δοκιμές της 6G! Την 5G, που λέγεται ότι έχει 100 φορές μεγαλύτερη ταχύτητα για μεταφορά 100 φορές μεγαλύτερου όγκου δεδομένων σε σχέση με την υπάρχουσα 4G δεν την έχουμε δει ακόμα. Ε, απλά η 6G είναι, με την σειρά της, 100 φορές γρηγορότερη απ’ την 5G… Και φαίνεται πως όποιος θέλει να την δει για να την εμποδίσει κι αυτή πρέπει να ξελαιμιαστεί, ψάχνοντας στον ουρανό.

Δεν είναι αστεία αυτά τα πράγματα! Καθόλου αστεία δεν είναι!!!

(φωτογραφία, πίσω στον ταπεινό Καύκασο: αζέροι πανηγυρίζουν στο Baku για την είσοδο του στρατού τους στη Shusha. H Shusha είχε καταληφθεί απ’ τον αρμενικό στρατό στις 8 Μάη του 1992, και όπως όλος ο θύλακας του Nagorno Karabakh αναγνωρίζεται διεθνώς σαν αζέρικο έδαφος. Συνεπώς στο αζερμπαϊτζάν μιλούν για απελευθέρωση…)

Διπλωματική σεισμολογία 1

Τρίτη 3 Νοέμβρη. Σοφοί (ή και λιγότερο σοφοί) «ειδικοί» του ελληνικού ιμπεριαλισμού, θεώρησαν τον πρόσφατο σεισμό σαν μια ακόμα ευκαιρία για να «αποδείξουν» ότι τώρα πια δεν είναι ρεαλιστική η «διπλωματία των σεισμών» μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας, όπως το 1999 (μετά τον μεγάλο σεισμό έξω από την Istanbul στις 17 Αυγούστου – 17.480 νεκροί, και τον σεισμό στην Αθήνα στις 3 Σεπτέμβρη – 143 νεκροί). Και ότι γι’ αυτό φταίει ο “αμόρφωτος και σκαιός Erdogan”… Η σύγκριση είναι ιδιαίτερα παραπλανητική, όπως άλλωστε και ο όρος “διπλωματία των σεισμών”, που υποστηρίζει ότι το 1999 οι σεισμοί ήταν … η αιτία μιας ορισμένης “ύφεσης” στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Πρόκειται για ψέμα.

Δεν θα πούμε πολλά γι’ αυτό το ζήτημα παρότι το αξίζει. Απ’ τις αρχές των ’90s ως το 1997 – 1998 υπήρχε ένας διεθνής ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός που επεδίωκε την διάλυση της τουρκικής κρατικής επικράτειας κατά το πρότυπο της διάλυσης της γιουγκοσλαβίας. Στον στόχο αυτό συμφωνούσαν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, η Μόσχα (η Άγκυρα είχε απλώσει τις ιμπεριαλιστικές της βλέψεις στον Καύκασο υποστηρίζοντας το τσετσενικό αντάρτικο), η Ουάσιγκτον (δεν ήθελε πια “συμμάχους” που να έχουν την προοπτική “περιφερειακής δύναμης”) και η τότε ε.ε. (για τους ίδιους με τις ηπα λόγους). Εννοείται ότι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός είχε πλασσαριστεί “πρώτο τραπέζι πίστα” για να “φάει” απ’ την διάλυση, έμμεσα (οικονομικά) το μικρασιατικό κομμάτι, υπό την μορφή ενός “αλεβίτικου κράτους”. Η Αθήνα έφτιαξε κοτζάμ “ενιαίο αμυντικό δόγμα” (“Έβρος – Λευκωσία”) για να πνίξει, όπως ήλπιζε, την υπό διάλυση τουρκία. Έστησε και δυο προβοκάτσιες. Μία στα Ίμια στις αρχές του 1996 και άλλη μια με τους “κύπριους μοτοσυκλετιστές”, που κατέληξε στην δολοφονία του Τάσου Ισαάκ και του Σολομώντα Σολωμού από τουρκοκύπριους φασίστες και μπάτσους, στην “πράσινη γραμμή”, στα μέσα Αυγούστου του 1996.

Ο βασικότερος μοχλός για την από τόσους προσδοκόμενη διάλυση της τουρκικής επικράτειας ήταν το pkk, και η ένοπλη εξέγερση των κούρδων στον τουρκικό νότο. Το pkk ήταν στρατηγικός σύμμαχος του ελληνικού ιμπεριαλισμού, που το βοηθούσε με κάθε τρόπο (όπλα, εκπαίδευση, επιμελητεία) αλλά και των «μεγάλων δυνάμεων». Το υποτιθέμενο «εξόριστο κουρδικό κοινοβούλιο» είχε αποκτήσει de facto status διεθνώς «αναγνωρισμένης κρατικής δομής», αφού συνεδρίαζε … στις Βρυξέλες!! Δεύτερος σύμμαχος ήταν ένα αρμένικο αντάρτικο, το οποίο θα ξεκινούσε πόλεμο απ’ τα ανατολικά της τουρκικής επικράτειας, απ’ την μεριά του αρμενικού κράτους· αλλά δεν πρόλαβε.

Όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν, μέχρι που ξέσπασε το πρώτο κύμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης, που έμεινε στην ιστορία σαν «η κατάρρευση των τίγρεων της ασίας»: τα νομίσματα μιας σειράς κρατών της νοτιοανατολικής ασίας άρχισαν να υποτιμώνται διαδοχικά, οδηγώντας σε κατάρρευση τους κρατικούς προϋπολογισμούς. Ταϋλάνδη, φιλιππίνες, ινδονησία, μαλαισία, σιγκαπούρη ήταν ως τότε οι «παράδεισοι φτηνής βιομηχανικής εργασίας» για τα δυτικά αφεντικά· αλλά τα μέτρα που πήραν για να αντιμετωπίσουν την κατάρρευση καθώς και οι εξεγέρσεις (λόγω της απότομης όξυνσης της φτώχιας) τα έκαναν κάπως «κόλαση».

Ακολούθησε χρηματοποικονομική κρίση στη ρωσία, και λίγο μετά στη βραζιλία και στην αργεντινή…

Τι σχέση είχαν όμως όλα αυτά με την τύχη του τουρκικού κράτους και τα σχέδια διάλυσής του;

Διπλωματική σεισμολογία 2

Τρίτη 3 Νοέμβρη. Είχε και παραείχε, έστω κι αν αυτή η σχέση ήταν απρόβλεπτη! Αίφνης η τουρκική επικράτεια έγινε ελκυστική σαν φτηνή εργασία για τα δυτικά αφεντικά, εναλλακτική της νοτιοανατολικής ασίας· και, επιπλέον, είχε αξιοσημείωτη γεωγραφική εγγύτητα με την ε.ε. Τα σχέδια διάλυσης πάγωσαν λοιπόν – και το ελλαδιστάν ήταν αναγκασμένο, θέλοντας και μη, να προσαρμοστεί: η τουρκία ΔΕΝ θα διαλυόταν, και το ελλαδιστάν ΔΕΝ θα «έτρωγε» την μικρά Ασία…. Οι διεθνείς υποστηρικτές του pkk (όχι το ελλαδιστάν) «έκοψαν» την κάλυψη που του παρείχαν· ο τουρκικός στρατός άρπαξε την ευκαιρία και απείλησε το συριακό καθεστώς με εισβολή αν δεν έκλεινε στα στρατόπεδα εκπαίδευσης και ανασύνταξης του pkk στη βόρεια συρία· και ο Οτσαλάν, που ως τότε ήταν ο «άνθρωπος» της Μόσχας, της ε.ε. και της Ουάσιγκτον, έγινε περιττός και απόβλητος! Όταν, ψάχνοντας κάπου να κρυφτεί, ήρθε κρυφά στην Αθήνα με την βοήθεια κυκλωμάτων του ελληνικού παρακράτους (αφού πρώτα η Μόσχα και η Ρώμη του είχαν αρνηθεί το πολιτικό άσυλο), η τότε κυβέρνηση αναγκάστηκε να τον παραδώσει στην Άγκυρα.

Αυτό έγινε πολλούς μήνες πριν τους σεισμούς, τον Φλεβάρη του 1999! Και παρότι οι ντόπιοι πατριώτες το χαρακτήρισαν «προδοσία» ήταν η εντελώς απαραίτητη προσαρμογή του ελληνικού κράτους στην καινούργια πραγματικότητα: το τουρκικό κράτος θα παρέμενε ακέραιο με διεθνή ομοφωνία, συνεπώς δεν θα ήταν δυνατόν να εκτίθεται μόνη της η Αθήνα δίνοντας άσυλο στον επικεφαλής του pkk…

Δεν ήταν, λοιπόν, οι σεισμοί του καλοκαιριού του 1999 αλλά ένα μακρινό γεωγραφικά μεν αλλά τελικά πολύ μεγάλης κλίμακας ξέσπασμα της έρπουσας καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης, το 1997 – 1998, που άλλαξε εντελώς τα δεδομένα της ντόπιας «εξωτερικής πολιτικής» και τα όνειρα για την «ελλάδα των 2 ηπείρων και των 5 θαλασσών»!

Τίποτα απ’ αυτά δεν έχει ομοιότητα με όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια σε σχέση με τον ελληνικό ιμπεριαλισμό! Εκείνο που δεν έκανε το γκουβέρνο Σημίτη το 1999 (να δώσει άσυλο στον Οτσαλάν) το έκανε πολλαπλάσια το φαιορόζ γκουβέρνο το 2016: έδωσε πολιτικό άσυλο σε 8 χουντοκαραβανάδες, που είχαν μάλιστα προσπαθήσει να σκοτώσουν τον Erdogan στη διάρκεια του σύντομου πραξικοπήματος τον Ιούλη του 2016! Από οποιαδήποτε μεριά κι αν το κρίνει κανείς ήταν μια απίστευτη βρωμιά εκ μέρους του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου!

Θα πρέπει όμως να έχει κανείς υπόψη του γιατί έγινε εκείνο το βιαστικό και όχι καλά οργανωμένο πραξικόπημα εναντίον των τούρκων ισλαμοδημοκρατών το καλοκαίρι του 2016. Ήδη μερικούς μόνο μήνες πριν η Άγκυρα είχε εγκαταλείψει το αμερικανο-αγγλο-γαλλικό σχέδιο για την διάλυση του συριακού κράτους και την δημιουργία ενός «κράτους isis» στη συριακή και στην ιρακινή επικράτεια, και είχε περάσει σε συμμαχία με την Μόσχα και την Τεχεράνη· μια συμμαχία που αντιστρατευόταν στρατηγικά τους σχεδιασμούς των συγκεκριμένων δυτικών ιμπεριαλισμών για την μέση Ανατολή! Το πραξικόπημα ΔΕΝ είχε στόχο απλά την εκπαραθύρωση των ισλαμοδημοκρατών απ’ την εξουσία στην τουρκία· αλλά, κυρίως, την πρόκληση εμφυλίου και την κατάρρευση του τουρκικού κράτους / κεφάλαιου – πριν προλάβει να αλλάξει, σε συμμαχία με την Μόσχα και την Τεχεράνη, την ροή των γεγονότων στο συριακό και στο ιρακινό πεδίο μάχης! Δίνοντας, λοιπόν, πολιτικό άσυλο στους 8 χουντοκαραβανάδες / επίδοξους δολοφόνους του Erdogan, το φαιορόζ γκουβέρνο (και οι “αόρατοι καθοδηγητές του”…) με διακομματική “εθνική συναίνεση” εκδήλωσαν ανοικτά και καθαρά την απόφασή τους να κάνουν το ελλαδιστάν αιχμή των σχεδιασμών του άξονα στην ευρύτερη μέση Ανατολή. Σχεδιασμών που ήταν και είναι εχθρικοί τόσο στην Άγκυρα όσο και στην Δαμασκό, στη Βηρυττό, στη Μόσχα, στην Τεχεράνη, στο Πεκίνο – αλλά και στο Βερολίνο…

Προστέθηκε (εκ μέρους των φαιορόζ εκπροσώπων του ελληνικού ιμπεριαλισμού) η εντατικοποίηση των (αντιτουρκικών) σχέσεων με το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ και την αιγυπτιακή χούντα, η (αποτυχημένη τελικά) «διπλωματία του φυσικού αερίου» (με τον θρυλικό east med σαν σημαία!), η υπονόμευση των συνομιλιών για το «κυπριακό» στο Κραν Μοντανά τον Ιούλη του 2017, το θεώρημα ότι το Καστελόριζο έχει τόση αοζ όση δεν έχει ούτε η Σικελία, η παραχώρηση καινούργιων βάσεων στον αμερικανικό στρατό, και άλλα όμορφα και «αντιτουρκικά», που είναι λίγο πολύ γνωστά.

Αν άλλαξε κάτι σε όλα αυτά απ’ το 2018 και μετά δεν είναι η ιμπεριαλιστική «εξωτερική πολιτική» του ελλαδιστάν! Εκείνο που άλλαξε είναι ότι ως τώρα έχει ηττηθεί… Οι απαντήσεις αντεπίθεσης του τουρκικού ιμπεριαλισμού βήμα βήμα άρχισαν να επιδεικνύουν τους πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης στην ανατολική Μεσόγειο! Πράγμα που έχει ρίξει το ελλαδιστάν στα σκοινιά – χωρίς όμως να σκοπεύει να παραδεχτεί την ήττα του…

Τι, λοιπόν, θα μπορούσαν να κάνουν πια οι όποιοι σεισμοί; Ούτε σαν πρόσχημα δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν, αφού το ελλαδιστάν έχει ενταχθεί οργανικά στον «άξονα» και ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος προχωράει. Αν τα πραγματικά αφεντικά του ελλαδιστάν και οι πολιτικές τους βιτρίνες σκόπευαν να αλλάξουν γραμμή, το μόνο που δεν θα τους χρειαζόταν είναι … η «σεισμική καταστροφή της Σμύρνης»!…

Αλλά δεν το σκοπεύουν.

Ζήτω ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος!

Σάββατο 31 Οκτώβρη. … Με δεδομένη την επισφάλεια των Στενών του Βοσπόρου, μολονότι η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ, αλλά όχι και τόσο πιστό, όπως δείχνουν οι «έρωτές» της τελευταία με τη Ρωσίακαιη αλλοπρόσσαλη πολιτική του Ερντογάν, οι Αμερικανοί επιλέγουν την Αλεξανδρούπολη για την ανεμπόδιστη στρατιωτική είσοδό τους στη Μαύρη Θάλασσα, με άλλα λόγια ανοίγουν για τις στρατιωτικές ανάγκες τους έναν χερσαίο Ελλήσποντο – προσέθεταν «στρατιωτικές πηγές».

Αυτά έγραφε μεταξύ άλλων η καθεστωτική “καθημερινή” χτες. Hurah!!! Αλληλουία!! Μιας και η Μαύρη Θάλασσα είναι έξω απ’ την Φλόριντα, τι συνεπέστερο για έναν λακέ / σύμμαχο του ψοφιοκουναβιστάν σαν το ελλαδιστάν απ’ το να βοηθάει στην «ανεπόδιστη στρατιωτική είσοδο» των αμερικάνων πεζοναυτών σ’ αυτήν;

Για την περίπτωση, πάντως, που η Μαύρη Θάλασσα είναι εκεί που είναι, τα ελληνικά πανηγύρια για την «στρατηγική βοήθεια» στην (τον ερχόμενο Μάρτη) αμερικανική / νατοϊκή άσκηση “Defender 21”, είναι – για να το πούμε κομψά – η προσπάθεια προσπορισμού γεωπολιτικών προσόδων (διαφόρων ειδών οφελημάτων) στην παρούσα φάση του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Σαράντα χιλιάδες πεζοναύτες, πέντε χιλιάδες τάνκς, ελικόπτερα, δέκα χιλιάδες μεγάλα στρατιωτικά κοντέινερ, και όλα τα υπόλοιπα θα ξεφορτωθούν στο ελληνο-αμερικανικό λιμάνι της Αλεξανδρούπολης για να ανηφορίσουν προς ρουμανία μεριά, και ύστερα να “ασκηθούν” μπαίνοντας στα ρουθούνια τόσο της Μόσχας όσο και (έμμεσα έστω) της Άγκυρας. Ο Εύξεινος δεν είναι αμερικανική λίμνη· αντίθετα είναι τόσο κοντά στο μπλοκ της Αστάνα (και στο ευρασιατικό project) ώστε οι μεν αμερικάνοι και οι σύμμαχοί τους ξέρουν γιατί “εκπαιδεύονται” να κτυπήσουν (και) εκεί, αλλά απ’ την άλλη μεριά οι άμεσα θιγόμενοι ξέρουν που θα πρέπει να κτυπήσουν για να διαλύσουν αυτήν την μιλιταριστική υπεροψία: (και) στον “χερσαίο Ελλήσποντο”…

Δίκαια τα πανηγύρια τόσο του νο 1 εθνικού κεφάλαιου (των εφοπλιστών) όσο και των πολιτικών τους βιτρινών για την αμερικανική αξία της Αλεξανδρούπολης: αυτό που θα συμβεί σ’ αυτό το λιμάνι όταν η αντιπαράθεση χοντρύνει δεν τους αφορά. Μερικοί εχθρικοί πύραυλοι θα διαλύσουν και το λιμάνι και τα πέριξ – αλλά μπρος τα κάλλη της γεωπολιτικής προσόδου τι αξία έχει ο πόνος;

Θα έλεγε κανείς ότι ο πόνος αφορά τους κατοίκους της πόλης και της περιοχής… Έχει πέτρες αυτή η περιοχή (για να θυμίσουμε το πιο ήπιο και εύκολα διαθέσιμο); Αν έχει και δεν ξέρουν τι να τις κάνουν (οι κάτοικοι) ας γεμίσουν τις τσέπες τους με δαύτες, για να πάνε γρηγορότερα στον πάτο της θάλασσας…

Θα γλυτώσουν την μακάβρια αναμονή – τουλάχιστον…

(φωτογραφία πάνω: Η άσκηση του 2020 ήταν η μεγαλύτερη ever, αλλά μπροστά σ’ εκείνη του 2021 θα διεκδικεί θέση νηπιαγωγείου.

Φωτογραφία κάτω: Οι caradinieri θα πρέπει να κοιτάξουν μπροστά και να επιμείνουν από τώρα: γενικό lockdown (πλην στρατών) τον ερχόμενο Μάρτη!!! Ή είσαι στρατιώτης του έθνους ή δεν είσαι!)

Nagorno

Τετάρτη 21 Οκτώβρη. … Ο λαός του Ναγκόρνο-Καραμπάχ αγωνίζεται για τη γη στην οποία ζει εδώ και αιώνες, για το δικαίωμά του στην αυτοδιάθεση… Αν ο πρόεδρος της αρμενίας Armen Sarkissian σταματούσε εκεί στη χθεσινή τηλε-συμμετοχή του στη συμμαχική προσπάθεια της εσηεα να εκπαιδεύσει τα μέλη της, θα μπορούσε να διεκδικήσει την ελληνική συμπάθεια. Αλλά δεν σταμάτησε. Συνέχισε: … Αλλά ο αγώνας του είναι ταυτόχρονα και αγώνας για την ενεργειακή και τη γενικότερη ασφάλεια της Ευρώπης…

Bingo! H «ενεργειακή και γενικότερη ασφάλεια της ευρώπης» σαν ενδιαφέρον τρίτων βρωμάει ψοφιοκουναβιστάν. Οπότε δεν τίθεται ζήτημα «αυτοδιάθεσης». Το ζήτημα είναι οι αμερικανικοί εκβιασμοί προς το Βερολίνο, την Μόσχα… δηλαδή ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος. Κι αφού το αναγνωρίζει ο κυρ Armen, δεν μπορεί να έχει παράπονο που εκτός (και μέσω) του αζέρικου στρατού πολεμάει στο Nagorno Karabakh και το υπόλοιπο ευρασιατικό project. Σίγουρα το μπλοκ της Αστάνα…

Το κακό με την Yerevan (που θα μπορούσε να είναι χρήσιμο μάθημα και για το ελλαδιστάν, αλλά δεν είναι…) βρίσκεται στο ότι πήρε πολύ ζεστά τον ρόλο της σαν «φύλακα της ενεργειακής και γενικότερης ασφάλειας της ευρώπης» – ρόλο που δεν της τον ανέθεσε καμμία ευρώπη αλλά η Ουάσιγκτον. Το θυμίζουμε: στις 12 και στις 14 του περασμένου Ιούλη, χωρίς καμμία αφορμή, ξύστηκε στην γκλίτσα του τσοπάνη κάνοντας επίθεση πυροβολικού στην περιοχή που είναι σε κόκκινο κύκλο στον πάνω χάρτη. Στην Tavuz. Φαίνεται καθαρά ότι η Tavuz δεν έχει καμμία σχέση ούτε με το Nagorno Karabakh ούτε με την αυτοδιάθεσή του. Έχει σχέση όμως με τα υπόλοιπα: από κει διέρχονται ο αγωγός πετρελαίου Baku – Triblisi (γεωργία) – Ceyhan (τουρκία)· η σιδηροδρομική γραμμή Baku – Triblisi – Kars (τουρκία), ο highway τουρκίας – γεωργίας – αζερμπαϊτζάν, και ο αγωγός TANAP. Δεν επιτέθηκε τυχαία στην Tavuz ο αρμενικός στρατός…

Όταν ένα κράτος (το αρμενικό) αναλαμβάνει προβοκατόρικη δράση εναντίον ενός άλλου (αζερμπαϊτζάν) τι περιμένει άραγε να του συμβεί; Ό,τι και να νόμιζε το αρμενικό καθεστώς, το γεγονός είναι ότι ο αζέρικος στρατός με την υποστηρίξη του τουρκικού καθεστώτος και την ευμενή ουδετερότητα της Μόσχας και της Τεχεράνης προχωράει στο Nagorno Karabakh. Και παρότι ο αρμενικός στρατός μέσα στο θύλακα ετοιμάζει «μεγάλη αντεπίθεση», τα (τουρκικής κατασκευής) drones είναι σε πλήρη δράση και κάνουν πολύ μεγάλη ζημιά εναντίον του· χωρίς να έχει τρόπο να τα αντιμετωπίσει.

Την ενεργειακή και γενικότερη ασφάλεια της ευρώπης δεν θα την υπερασπιστεί το καθεστώς της Yerevan – δεν είναι γραφτό του. Γινόμενο πιόνι της Ουάσιγκτον θα χάσει κι άλλα. Υπάρχει κανάς άλλος που έχει πάρει τέτοιου είδους εργολαβία;

Ξέρετε κανέναν εδώ γύρω;

Άλλος ένας (ρωσοτουρκικός) πόλεμος που δεν λέει να γίνει!

Τρίτη 13 Οκτώβρη. Αυτή τη φορά το είχαν για σίγουρο. Αφού η Άγκυρα υποστηρίζει το Baku και η Yerevan είναι χριστιανική όπως η Μόσχα, τότε δεν μπορεί: η Μόσχα και η Άγκυρα θα βρεθούν (επιτέλους!) στρατιωτικά αντιμέτωπες!!!

Τόσα ξέρουν, τόσα καταλαβαίνουν… Πέρα απ’ την έντονη (και ενοχλητική) φιλοαμερικανική «στροφή» που προσπαθεί η αρμενική κυβέρνηση του Nikol Pashinian απ’ το 2018 και μετά, ο Putin έχει πολύ καλές σχέσεις με τον αζέρο (πρόεδρο) Aliyev. Του έχει πουλήσει και διάφορα αναβαθμισμένα όπλα. Πρακτικά, αν έπρεπε να ζυγιστούν οι σχέσεις του ρωσικού καθεστώτος με τους δύο αντιπάλους γύρω απ’ το Nagorno Karabakh, η ζυγαριά γέρνει σαφώς προς την μεριά του Baku εδώ και καιρό. Ακόμα κι η θρησκευτική συγγένεια ρώσων – αρμενίων είναι μύθος: η αρμενική χριστιανική εκκλησία δεν είναι ορθοδόξη αλλά μια φράξια του μονοφυσιτισμού, μιαφυσίτικη. Εν τέλει το Nagorno Karabakh είναι διεθνώς αναγνωρισμένο έδαφος του αζερμπαϊτζάν – κι αυτό μερικές φορές έχει την σημασία του.

Αλλά οι συμπάθειες και οι αντιπάθειες των θεατών είναι αδιάφορες για την Ιστορία. Το γεγονός είναι ότι το ρωσικό καθεστώς κατάφερε να ρυμουλκήσει πριν λίγες ημέρες και τις δύο πλευρές σε μια συμφωνία σύντομης εκεχειρίας για ανθρωπιστικούς λόγους (ανταλλαγή νεκρών). Μπορεί να μην κρατήσει πολύ, μπορεί να αντικατασταθεί από μια επόμενη… Αυτό καθ’ αυτό το γεγονός μπορεί να θεωρηθεί ασήμαντο. Αλλά προκύπτει πως η Μόσχα έχει την εξουσιοδότηση τόσο του Baku όσο και της Άγκυρας για να μεσολαβήσει, στον βαθμό και με τον τρόπο που κρίνει. Που κρίνει τι; Ότι μπορεί να μαζέψει (ή να συμβάλει στην ανατροπή) του Pashinian.

Η Τεχεράνη επίσης, την οποία η διεθνής δημαγωγία εμφανίζει σαν «φίλη της Yerevan», είναι μια εφεδρεία δίπλα στη Μόσχα. Πόσο «φίλη» και τι «είδους» είναι απέναντι στην αρμενία; Περίπου 20 εκατομμύρια αζέροι ζουν στο ιράν (με ιρανική υπηκοότητα) και έκαναν μεγάλες διαδηλώσεις, ειδικά στην ιρανική επαρχία «νότια αζερμπαϊζάν» κατά της αρμενικής στρατιωτικής παρουσίας στο Nagorno. Η Τεχεράνη, το έχουμε ήδη πει, έχει εκνευριστεί με τις φιλο-αμερικανικές και φιλο-ισραηλινές πολιτικές επιλογές του αρμενικού καθεστώτος. Και εξ αντικειμένου συμφωνεί με το τράβηγμα των αυτιών του Pashinian.

Είναι εντυπωσιακό το ότι το μπλοκ της Αστάνα εξακολουθεί να θεωρείται μια συμμαχία με το ζόρι, έτοιμη να διαλυθεί, με τα μέλη της έτοιμα να αλληλοεξοντωθούν. Αυτή η μόνιμη παρανόηση είναι μεγάλη χάρη για τις ανορθόδοξες αλλά πετυχημένες τακτικές του.

Όσοι διψάνε για έναν ρωσο-τουρκικό πόλεμο σήμερα – αύριο (και στα μέρη μας αυτοί είναι πολλοί) θα πεθάνουν διψασμένοι…

Nagorno Karabakh

Τετάρτη 7 Οκτώβρη. Το σημείωμα αυτό είναι εμβόλιμο, επειδή οι πατριώτες όλων των αποχρώσεων λένε (όπως συνήθως) από ανακρίβειες μέχρι βλακείες. Ένα απ’ τα τελευταία διαμάντια τους είναι ότι (και) η Τεχεράνη «συμπαραστέκεται στην αρμενία» (σε λίγο το ιράν θα είναι «φίλος» τους…) οπότε…. ιδού (για άλλη μια φορά!) η «απομόνωση της τουρκίας»…

Λοιπόν. A) Το βόρειο τμήμα της ιρανικής επικράτειας (συνορεύει με τουρκία, αρμενία και αζερμπαϊτζάν) λέγεται, επίσημα, νότιο αζερμπαϊτζάν. Αυτή είναι η επίσημη ονομασία, στα πέρσικα. Χωρίζεται σε τρεις επαρχίες, το «δυτικό αζερμπαϊτζάν», το «ανατολικό αζερμπαϊτζάν» και την Ardabil προς την μεριά της Κασπίας.

B) Οι τουρκόφωνοι μεν αλλά σιίτες αζέροι κάτοικοι της περιοχής (όπως και οπουδήποτε αλλού στο ιράν) αναγνωρίζονται σαν μια απ’ τις εθνικές μειονότητες του κράτους. Γενικά μιλώντας το ιρανικό καθεστώς δεν έχει κανένα πρόβλημα στην αναγνώριση εθνικών ή/και θρησκευτικών μειονοτήτων.

Γ) Υπάρχει μια συνοριακή πόλη, μοιρασμένη μισή – μισή μεταξύ ιράν και αζερμπαϊτζάν. Λέγεται Astara.

Αυτά τα λίγα, εντελώς πρόχειρα, πιστοποιούν ότι η Τεχεράνη έχει πολύ καλές σχέσεις με το Baku. Όπως έχει και με την Yerevan. Το ζήτημα του Nagorno Karabahk για την Τεχεράνη δεν είναι ωστόσο ζήτημα «επιλογής πλευράς». Ούτε οι κινήσεις του Pashinyan. Το ιρανικό καθεστώς είχε καταγγείλει έντονα την πρόσφατη βελτίωση των σχέσεων ανάμεσα στην Yerevan και το Τελ Αβίβ – κανείς δεν είναι βλάκας στην περιοχή.

Η Τεχεράνη υποστηρίζει τα συμφέροντά της, κι αυτά δεν είναι συμβατά ούτε με τις επιλογές ούτε με τις προβοκάτσιες του Pashinyan. Δεν έχει λόγους να υποστηρίξει το Baku κατά της Yerevan (δεν χρειάζεται καν), ούτε την Yerevan κατά του Baku (είναι αντίθετο με τις στοχεύσεις του μπλοκ της Αστάνα). Θα κρατήσει τα όποια πλεονεκτήματα ενός ρόλου μεσολαβητή / ειρηνευτή, παρέα με την Μόσχα, ενόσω η Άγκυρα θα είναι πάντα στο πλευρό του Baku.

Πού είναι το παράξενο;

Nagorno Karabakh

Τρίτη 6 Οκτώβρη. Είναι διάφοροι («επώνυμοι» και «ανώνυμοι») και όχι μόνο στο ελλαδιστάν που κατά καιρούς προφητεύουν (δηλαδή εύχονται) έναν πόλεμο ανάμεσα στη Μόσχα και στην Άγκυρα. Τον προφήτευσαν στη συρία… δεν έγινε. Τον προφήτευσαν στη λιβύη… δεν έγινε. Τώρα τον προφητεύουν στον Καύκασο… δεν γίνεται.

Το αντίθετο! Οι μάχες στο Nagorno Karabakh εξελίσσονται «κατ’ ευχήν» για το μπλοκ της Αστάνα (και, άρα, το ευρασιατικό project). Ο αζέρικος στρατός (που έτσι κι αλλιώς είχε την υπεροπλία και έχει το μονοπώλιο στον αέρα) έχει καταλάβει μικρές μεν αλλά καίριες περιοχές στα νοτιοανατολικά και στα βόρεια του θύλακα, ενώ ο στρατός του θύλακα και ο αρμενικός μέσα σ’ αυτόν έχουν αναγκαστεί να υποχωρήσουν, κάτι που παραδέχεται πλέον και η Yerevan.

Το Baku (κατά την γνώμη μας) δεν σκοπεύει να κατακτήσει στρατιωτικά όλο τον θύλακα. Σκοπεύει όμως να αναγκάσει τον φιλο-αμερικάνο πρωθυπουργό Nikol Pashinyan σε μια ήττα που αφενός θα τον σπρώξει να ζητήσει την βοήθεια της Μόσχας (με τους όρους της…) αφετέρου θα υπονομεύσει την εξουσία του. Ως γνωστόν ο Pashinyan ήταν επικεφαλής κινητοποιήσεων την άνοιξη του 2018 που χαρακτηρίστηκαν «χρωματιστή επανάσταση» (ως τότε ήταν αρχηγός ενός μικρού κόμματος στο αρμενικό κοινοβούλιο), και στη συνέχεια εκλέχτηκε (όχι με μεγάλη άνεση) πρωθυπουργός. Συνεπώς μια ήττα στο Nagorno Karabakh, μετά τις προβοκατόρικες επιθέσεις που έκανε τον περασμένο Ιούλη, θα έχει ασφαλώς σημαντικό κόστος.

Το Baku (και η Άγκυρα με ιδιαίτερο πάθος) σπρώχνουν μέσω Nagorno Karabakh τον Pashinyan στην πτώση, με πιθανό ενδιάμεσο σταθμό την διπλωματική υποστηρίξη της Μόσχας σε μια εκεχειρία που θα επιτρέψει στον θύλακα να την γλυτώσει απ’ τον αζερικό στρατό… Μια κλασσική εφαρμογή της «πένσας» που έχουμε αναλύσει τόσο στη συρία όσο και στη λιβύη (και αποδειχτήκαμε πέρα για πέρα ακριβείς). Η Άγκυρα είναι με το Baku, η Μόσχα (και η Τεχεράνη) είναι με … την ειρήνη, όλοι δε οι υπόλοιποι, που είχαν έναν καλό λόγο υπέρ της ειρήνης και δηλώνουν σύμμαχοι του Pashinyan (η Ουάσιγκτον, το Παρίσι…) είναι πολύ μακριά και δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα πρακτικό υπέρ του. Συνεπώς ο Pashinyan (και όσοι εκπροσωπεί) είναι «ώριμο φρούτο».

Αν θυμάστε (και γιατί θα έπρεπε;) απ’ την αρχή αυτής της σύγκρουσης ο Erdogan ένα πράγμα δήλωσε πάνω από μια φορές: ο λαός της αρμενίας πρέπει να ανατρέψει τον Pashinyan!!! Δεν δόθηκε καμμία σημασία· αλλά το τουρκικό καθεστώς δεν κρύβεται, ειδικά όταν έχει το πάνω χέρι…

Aντικείμενο οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης θα είναι ο θύλακας. Μιας και διεθνώς αναγνωρίζεται σαν έδαφος του αζερμπαϊτζάν, η απαίτηση του Baku για αποχώρηση του αρμενικού στρατού από εκεί (έναντι ανταλλαγμάτων και δεσμεύσεων για την ασφάλεια των αρμενίων του θύλακα) θα είναι εύλογη, αν έχει νικήσει. Και θα είναι χαστούκι στον Pashinyan…

Θα φανεί πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Θυμηθείτε πάντως την χρονική “σύμπτωση” και την όχι ασήμαντη γεωγραφική αλληλουχία. Καθώς η Ουάσιγκτον προσπαθεί να εδραιώσει θέσεις στα δυτικά του Εύξεινου (στα ανατολικά βαλκάνια και στο Αιγαίο), το ευρασιατικό project «καθαρίζει» την κατάσταση στα ανατολικά του Εύξεινου… (To Tbilisi, υπό τον Giorgi Gakharia από τον Σεπτέμβρη του 2019, είναι μάλλον φιλικό προς την Μόσχα).

Αν τους επόμενους μήνες ο Pashinyan πληρώσει το Nagorno, το μπλοκ της Αστάνα θα έχει «καθαρίσει» τον Καύκασο και θα προστατεύει τον Εύξεινο απ’ αυτή τη μεριά. Έτσι θα μπορεί να συγκεντρώσει την προσοχή του χωρίς περισπασμούς στην ανατολική Μεσόγειο…

Turk stream 2

Δευτέρα 5 Οκτώβρη. O turk stream 2 και η συνέχειά του στα βαλκάνια με το όνομα balkan stream είναι ένα κοινό ρωσο-τουρκικό project, για παράκαμψη αφενός της ουκρανίας και αφετέρου του ελλαδιστάν στις διαδρομές των σωλήνων. Δεν ακούγεται πολύ, αλλά βρίσκεται στην ίδια λίστα αμερικανικών «κυρώσεων» και λοιπών τιμωριών με τον nord stream 2. Φαίνεται ο,τι για το ψοφιοκουναβιστάν ο μείζων στόχος ή αυτός με την άμεση προτεραιότητα είναι το Βερολίνο. Συνεπώς απειλές κατά του turk stream 2 / balkan stream δεν έχουν ακουστεί ακόμα.

Ποιό είναι το αποτέλεσμα; Η βουλγαρική επικράτεια έχει ήδη συνδεθεί με τον turk stream 2 απ’ τις αρχές του 2020· ενώ μια κοινοπραξία κατασκευάζει το δεύτερο σκέλος του αγωγού (balkan stream πια) προς την σερβία· η οποία έχει επίσης έτοιμο το δικό της δίκτυο για να τροφοδοτηθεί με το ρωσικό αέριο και, επιπλέον, να διοχετεύσει ποσότητες προς την ουγγαρία. Σύμφωνα με τους σχεδιασμούς αυτό το δεύτερο τμήμα θα είναι έτοιμο ως το τέλος της χρονιάς. Απ’ τις αρχές του 2021 (αν δεν συμβεί κάτι συνταρακτικό…) ο turk stream 2 θα δουλεύει κανονικά προς τα βαλκάνια (παρακάμπτοντας το ελλαδιστάν) και την κεντρική ευρώπη· και καμμία παγοκολώνα αμερικανικού σχιστολιθικού δεν θα μπορεί να τον εμποδίσει ή να τον αντικαταστήσει.

Αυτή η σιωπηλή εξέλιξη δίνει ορισμένες επιπλέον εξηγήσεις για τις σχέσεις της Άγκυρας τόσο με την Σόφια και την Μόσχα όσο και με την Αθήνα και την Ουάσιγκτον. Και πετάει στα σκουπίδια διάφορες ευχές και βλακείες σαν την πιο κάτω (του εθνικόφρονα συντάκτη της «καθημερινής»):

… Αυτήν την ενεργειακή «αιχμαλωσία» από τον ρωσικό εναγκαλισμό της Ευρώπης επιχειρούν να αποδυναμώσουν, φυσικά και προς το δικό τους όφελος, οι ΗΠΑ, ρίχνοντας στην αγορά της το σχιστολιθικό αέριο και τορπιλίζοντας την κατασκευή δύο επιπλέον αγωγών μεταφοράς φυσικου αερίου στη Δύση: του Nord Stream 2 μέσω Βαλτικής προς τη Γερανία και, τώρα, του Turkish Stream για τη Βαλκανική και την Κεντρική Ευρώπη. Και οι δύο αυτοί αγωγοί δεν αποκλείεται να έχουν την τύχη του αλήστου μνήμης πετρελαιαγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπουλης, που θα έφερνε ρωσικό πετρέλαιο στη Μεσόγειο, και του South Stream για το ρωσικό αέριο στα Βαλκάνια και πιο μέσα…

Λοιπόν, απλές κουβέντες. Ο south stream θα περνούσε απ’ το ουκρανικό έδαφος, και η Μόσχα τον αντικατέστησε απ’ τον turk stream 2, που είναι σχεδόν έτοιμος στις βαλκανικές του διαδρομές!!! Το «αλήστου μνήμης» ταιριάζει σ’ έναν άλλο σωλήνα: τον εθνικά υπερήφανο east med (αλλά η εθνικοφροσύνη δεν βοηθάει την μνήμη)….

Και δεν είναι μόνο αυτό το ταίριασμα. Ο αγωγός IGB (Κομοτηνή – Στάρα Ζαγκόρα), που θα μεταφέρει τις παγοκολώνες του αμερικανικού σχιστολιθικού προς βουλγαρία μεριά («αποδυναμώνοντας τον ρωσικό εναγκαλισμό» απ’ το νότο…) θα είναι, πιθανόν, έτοιμος προς τα τέλη του 2021 – ενώ ο balkan stream θα δουλεύει ήδη μια χαρά επί πολλούς μήνες..

Σημαίνουν κάτι όλα αυτά; Ναι. Όπως συνέβαινε και με τον east med έτσι και οι «φιλοαμερικανικοί αγωγοί» στα βαλκάνια είναι στάχτη στα μάτια των ιθαγενών! Δεν ξέρουμε τι θα πετύχει το ψοφιοκουναβιστάν εναντίον του nord stream 2 και του Βερολίνου, αλλα στα βαλκάνια η «ενεργειακή ανάσχεση» έχει αποτύχει. Και το ξέρουν όλοι οι αρμόδιοι.

Συνεπώς γίνεται λόγος για δαύτην μόνο για να κουκουλωθεί ο πραγματικός στόχος της υπαγωγής διάφορων περιοχών του ελλαδιστάν στο αμερικανικό πεντάγωνο. Κι αυτός είναι καθαρά στρατιωτικός και πολεμικός – τελεία! Μόνο με στρατιωτικά μέσα, είτε με άμεσο τρόπο είτε με έμμεσο, θα γίνει (αν γίνει) η “ενεργειακή ανάσχεση” σ’ αυτήν την μεριά του κόσμου.

Ήδη έτσι επιχειρείται – για να είμαστε ακριβείς…