Tag: ρωσία

Άσεμνες χειρονομίες….

Δευτέρα 29 Μάρτη>> Τα δυτικά κράτη / καπιταλισμοί (και οι κοινωνίες), μαζί με τις πολιτικές βιτρίνες και κάθε καρυδιάς καρύδι που πήρε καρέκλα συμβούλου και παρατρεχάμενου, εξακολουθούν να παλεύουν με τους δαίμονες και τα δηλητήρια της δημιουργικής καταστροφής που τα δικά τους, καταδικά τους αφεντικά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος προόριζαν για εξαγωγή· αλλά εγκλωβίστηκαν!!! Εγκλωβίστηκαν επειδή έχασαν εξ αρχής την «πρωτοβουλία των κινήσεων», το momentum όπως λένε στην εξουσιαστική τους αργκώ· και επειδή οι μείζονες αντίπαλοί τους κινήθηκαν πιο γρήγορα, πιο έξυπνα και πιο αποτελεσματικά. Σε δέκα ημέρες (στις 8 Απρίλη) είναι η επέτειος της λήξης των άγριων υγιεονομικών απαγορεύσεων στην Wuhan· εκεί παρτάρουν και ξαναπαρτάρουν. Στο δυτικό Villabajo όμως δεν θα γιορτάσουν, κι ούτε καν θα αναφερθούν στην επέτειο… Ακόμα τρίβουν τις γυάλινες σφαίρες των ειδικών τους για να δουν αν φέτος το καλοκαίρι θα μπορούν να πάνε μια βραδινή βόλτα ή όχι…

Μιας και η ασταμάτητη μηχανή είναι μόνη της στον ισχυρισμό πως απ’ την αρχή η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία είχε όχι μόνο πολιτική (με την έννοια της τεχνικής της εξουσίας) αλλά και γεωπολιτική διάσταση (με την έννοια του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) και πως η «ιατρική», η «υγεία» και τα υπόλοιπα ήταν μόνο η σημαία της επίθεσης (που γρήγορα περιορίστηκε κυρίως εναντίον των δυτικών πληθυσμών και κάποιων γύρω γύρω) μπορείτε να την αγνοήσετε. Να είστε καλά για να τα διαβάσετε τα ίδια, με σάλτσες και ύφος, μετά από 5 χρόνια από περισπούδαστους και βαθυστόχαστους «αναλυτές»…

Αλλά σε 5 χρόνια τα πράγματα θα είναι εντελώς διαφορετικά· κι όχι μόνο επειδή η προέλαση του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος θα έχει «αναμορφώσει» θεσμούς και συμπεριφορές στον δυτικό κόσμο. Έχουν αρχίσει να αλλάζουν ήδη – και οι τσακισμένοι πληθυσμοί δεν έχουν ούτε όρεξη ούτε κουράγιο να ανησυχήσουν.

Οι εναρκτήριοι πυροβολισμοί ρίχτηκαν την προηγούμενη εβδομάδα, όταν ο νυσταλέος Jo αποκάλεσε την ανεγκέφαλη αλεπού / Putin «φονιά» ενώ ο Παρωπίδας πήγε να κάνει στην Αλάσκα μια φτηνή επίδειξη παγκόσμιας ηγεμονίας σε βάρος της κινεζικής αντιπροσωπείας, δηλαδή του κινέζου υπ.εξ. και της ακολουθίας του (περισσότερα Παρασκευή 19 Μάρτη νάναι καλά, και Σάββατο 20 Μάρτη).

Αυτά που ακολούθησαν είχαν μορφή χιονοστοιβάδας. Ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov έκανε διήμερη επίσκεψη στην κίνα για να τα πει με τον κινέζο υπ.εξ. Wang Yi. Οι ύμνοι των δύο, του ενός προς τον άλλον και οι ύμνοι των καθεστωτικών μήντια και των δύο κράτων γι’ αυτή τη συνάντηση δεν περιγράφονται! Το μόνο που δεν ανήγγειλαν ήταν η επίσημη στρατιωτική συμμαχία τους (απέναντι στις ηπα και στους συμμάχους της…), πράγμα που ωστόσο δεν χρειάζεται να γίνει ρητά ακόμα.

Αυτή η συνάντηση έγινε 22 και 23 Μάρτη. Στις 24 ο Lavrov ήταν στη Σεούλ, για να επιβεβαιώσει (με χαρά του) εκείνο που είχε καταλάβει ενοχλημένος ο Παρωπίδας, στην ίδια πρωτεύουσα, στην δική του περιοδεία πριν λίγες ημέρες: ότι η κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη Moon δεν πρόκειται να συμμετάσχει στις αντι-σινικές και αντι-ρωσικές εκστρατείες στον Ειρηνικό, οποιαδήποτε «πίεση» κι αν υποστεί· ότι προτιμάει να έχει καλές σχέσεις με τέτοιους γείτονες· και ότι θα κάνει ό,τι μπορεί για να μην γίνει το μέλλον της κορεατικής χερσονήσου «παράπλευρη απώλεια» της αναμέτρησης Ουάσιγκτον – Πεκίνου / Μόσχας. Την ίδια ημέρα ο «little rocket man» Κιμ, βασιλιάς της Πγιονγιάνγκ, έκανε δοκιμαστική εκτόξευση δύο βαλιστικών πυραύλων μικρού βεληνεκούς, με την Ουάσιγκτον να μη δίνει ιδιαίτερη σημασία· μέχρι να αποκαλυφθεί πως επρόκειτο για «νέα τεχνολογία», για πυραύλους συνεχώς μεταβαλλόμενης τροχιάς, που δεν μπορούν να τους αντιμετωπίσουν τα αμερικανικά (και τα ιαπωνικά) συστήματα… Πρόβλημα, και μάλιστα μεγάλο!! (Ο Moon παρέλειψε να «καταδικάσει» το βορειοκορεατικό καθεστώς, όπως θα όφειλε αν ήταν καλός σύμμαχος του νυσταλέου…)

Την επόμενη ημέρα, στις 25 Μάρτη, το Πεκίνο ανακοίνωσε την έκθεσή του για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις ηπα! Μια μάλλον εντυπωσιακή κίνηση, αφού ο κατάλογος ήταν ιδιαίτερα μακρύς: απ’ τις δολοφονίες μαύρων από μπάτσους μέχρι (αυτό που το Πεκίνο ονομάζει) «αδιαφορία και ανικανότητα» του κράτους να προστατέψει την υγεία των υπηκόων απ’ τον covid… Την ίδια ημέρα το κινεζικό καθεστώς ανακοίνωσε κυρώσεις και απαγορεύσεις εναντίον άγγλων αξιωματούχων, σαν αντίποινα για αγγλικές κυρώσεις που είχαν προηγηθεί λόγω της υποτιθέμενης «γενοκτονίας στην Xinjiang. Ακολούθησαν, την επόμενη ημέρα, αντίστοιχες κυρώσεις εναντίον καναδών και αμερικάνων αξιωματούχων…

Στις 26 Μάρτη, ταυτόχρονα από Μόσχα και Πεκίνο, οι δύο εκπρόσωποι των αντίστοιχων υπ.εξ. Maria Zakharova και Hua Chunying, ξεκίνησαν αυτό που είναι η καινούργια φάση διπλωματικής αυθάδειας / προπαγανδιστικού πολέμου εναντίον της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου, με τίτλο: να ποιοί είναι οι «σωτήρες» του κόσμου!

Στην ρωσική περίπτωση, σαν απάντηση στις κατηγορίες πως η Μόσχα «ανακατεύεται» στις αμερικανικές εκλογές, η Zakharova ξεκίνησε την καθιερωμένη ενημέρωση των δημοσιογράφων με έναν κατάλογο των αμερικανικών (κρατικών και παρακρατικών) επεμβάσεων στις πολιτικές διαδικασίες άλλων κρατών, απ’ το 1947 και μετά… Στην κινεζική περίπτωση η Chunying ξεκίνησε την δική της ενημέρωση με την προβολή ενός video του καλοκαιριού του 2018, όπου ο Lawrence Wilkerson, πρώην προσωπάρχης του υπ.εξ. Colin Powell και πρώην καραβανάς, εξηγούσε στο ινστιτούτο Ron Paul ότι ο αμερικανικός στρατός έχει καταλάβει το αφγανιστάν με κύριο σκοπό να αποσταθεροποιήσει το κινεζικό κράτος μέσω της αποσταθεροποίησης της επαρχίας Xinjiang (που συνορεύει με το αφγανιστάν…).

Εκπαιδευμένοι με την εντόπια λούμπεν «εξωτερική πολιτική» και εθνικιστική δημαγωγία, που δεν το έχει σε τίποτα να καταγγέλει πρωί – μεσημέρι – βράδυ τον Εrdogan (προβλέποντας την όπου νάναι κατάρρευσή του) πιθανά να σκεφτείτε «σιγά, και τι έγινε;». Λάθος. Τέτοιους είδους τακτικές και καταγγελίες υψηλού (και «επίσημου») πολιτικού επιπέδου δεν συνηθίζονται στις διεθνείς σχέσεις, ειδικά μεταξύ «μεγάλων δυνάμεων» – είναι μια δουλειά που την αναλαμβάνουν οι εγκεκριμένοι δημαγωγοί των μήντια. Μόσχα και Πεκίνο, παρότι δέχονταν τέτοιου είδους επιθέσεις από διάφορα μήντια αλλά και μη αξιωματούχους κορυφής εδώ και καιρό, απέφευγαν να απαντούν ανάλογα.

Τώρα, με αφορμή τόσο τις κατηγορίες του νυσταλέου Jo περί «φονιά» Putin όσο και την αποτυχημένη επίδειξη δύναμης του Παρωπίδα στην Αλάσκα, η «ειρήνη» και η «διπλωματική ευπρέπεια» τέελιωσαν. Οι rivals αποφάσισαν να αντεπιτεθούν· κι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία.

(φωτογραφία: Με ολοφάνερο θεατρινισμό ο Lavrov ετοιμάζεται να αγκαλιάσει τον Wang Yi στην πρώτη τους συνάντηση…)

Κυκλωτικές κινήσεις

Δευτέρα 29 Μάρτη>> Ως τώρα η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί τους είχαν καλομάθει σε δύο επίπεδα. Αφενός στις στρατιωτικές κινήσεις τους στην περίμετρο του ευρασιατικού project (ασκήσεις και βάσεις στην ανατολική ευρώπη, στα σύνορα με την Μόσχα· βάσεις, περιπολίες και πόλεμοι γύρω απ’ την Τεχεράνη· βάσεις γύρω γύρω και περιπολίες στην θάλασσα της κίνας)· αφετέρου στην μόνιμη ρητορική καταγγελιών των rivals, η οποία υποτίθεται νομιμοποιούσε τους «ηγέτες του ελεύθερου κόσμου» να πιέζουν, να απειλούν, να τιμωρούν τους «ανυπάκοους» χωρίς να φτάνουν στο σημείο να ξεκινήσουν απευθείας πόλεμο εναντίον τους. Οι rivals, απ’ την μεριά τους, κρατούσαν μάλλον απολογητική στάση, προσπαθώντας να αποδείξουν ότι οι κατηγορίες εναντίον τους δεν στέκουν.

Η απότομη αλλαγή στάσης αφορά κατ’ αρχήν το δεύτερο επίπεδο· και έχει προκαλέσει μεγάλη οργή και εκνευρισμό στα στρατόπεδα της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου και των συμμάχων τους. Όχι αναίτια.

Τα αφεντικά σε Μόσχα και σε Πεκίνο έχουν κάνει δύο σωστές εκτιμήσεις. Πρώτον, ότι η στρατιωτική δράση είναι η μόνη διαθέσιμη πια δυνατότητα για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, στην αγωνία του να συγκρατήσει ό,τι μπορεί απ’ την άλλοτε «χρυσή εποχή» της κυριαρχίας του. (Μια τέτοια άμεση αναμέτρηση δεν την θέλουν· και έχουν τους λόγους τους, που δεν είναι στρατιωτικοί). Και δεύτερον ότι η αμερικανική παρακμή είναι οφθαλμοφανής (ακόμα και στο εσωτερικό των ηπα) και προχωρημένη· πράγμα που σημαίνει πως εκείνο που εμφανίζεται σαν «στρατιωτική υπεροχή» είναι αναντίστοιχο με τις «υποκειμενικές δυνατότητες» της αμερικανικής κοινωνίας.

Απ’ την μεριά τους οι δύο αυτοί ιμπεριαλισμοί έχουν ήδη παγκόσμιο «ακροατήριο» και αποδοχή του ρόλου τους. Η προηγούμενη χρονιά «του τρόμου του covid 19» και η soft power που επέδειξαν μέσω της προσφοράς γιατρών, υλικών και των εμβολίων τους, έχει ενισχύει το γόητρό τους· σε βάρος των δυτικών καπιταλισμών (αρχίζοντας απ’ τον αμερικανικό) που υπήρξαν ηγέτες της τρομοεκστρατείας και ουραγοί της «φροντίδας». Επιπλέον το μεν Πεκίνο δεν έχει κάνει ποτέ στην ιστορία του άμεση ή έμμεση στρατιωτική εκστρατεία εναντίον άλλου κράτους· ενώ η εισβολή της τότε εσσδ στο αφγανιστάν στα ’80s είναι τόσο παλιά ώστε έχει παραγραφεί (ακόμα και απ’ τους ίδιους τους ταλιμπάν!).

Αυτή την ιστορική στιγμή η Ουάσιγκτον (και το Λονδίνο, και λίγο πολύ ο υπόλοιπος άξονας) προσπαθεί να διαμορφώσει ένα πολιτικο / στρατιωτικό «μπλοκ του ελεύθερου κόσμου» εναντίον της Μόσχας, του Πεκίνου, της Τεχεράνης και του ευρασιατικού project πριν γίνει τόσο οριστικό ώστε να μην αντιμετωπίζεται! Ο Παρωπίδας τρέχει από ευρώπη και νατο σε ασία και «Quad» προκειμένου να εξασφαλίσει την πολιτική και στρατιωτική συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσότερων συμμάχων.

Απ’ την μεριά τους Μόσχα και Πεκίνο άνοιξαν αυτή τη βδομάδα κάποια απ’ τα χαρτιά τους. Θα διαμορφώσουν (διαμορφώνουν ήδη) το «μπλοκ του δίκαιου κόσμου»! (Καλά θα κάνετε να την συγκρατήσετε αυτή τη διαφορά όρων…) Απ’ την δική τους μεριά, κατά συνέπεια, το να επιδεικνύουν, να θυμίζουν, να τονίζουν την εγκληματικότητα του δυτικού ιμπεριαλισμού (αμερικανικού, αγγλικού, γαλλικού αν χρειαστεί…) ακόμα και απ’ τον 16ο αιώνα, ενός ιμπεριαλισμού που σκότωνε, αιχμαλώτιζε, λεηλατούσε, κατέστρεφε όσο περισσότερο μπορούσε πάντα στο όνομα της «ελευθερίας», είναι συστατικό στοιχείο απεύθυνσης στον υπόλοιπο πλανήτη, που γνωρίζει πολύ καλά τι είναι η αποικοκρατία και ο ιμπεριαλισμός. Απεύθυνσης όχι μόνο στις τωρινές πολιτικές βιτρίνες και τα αφεντικά στην αφρική, στη λατινική αμερική ή στην ασία και την μέση ανατολή, αλλά και στους πληθυσμούς.

Δεν πρόκειται λοιπόν καθόλου για παιχνίδια του είδους «μου είπες – σου είπα». Η δυτική προπαγάνδα (η «εμπλοκή της Μόσχας στις αμερικανικές εκλογές και στα δημοψηφίσματα στην αγγλία», «οι απόπειρες δηλητηρίασης πότε του ενός και πότε του άλλου», το «κυνήγι των δημοκρατών στο Χονγκ Κονγκ», η «γενοκτονία στην Xinjiang») είναι το φτηνό μεν αλλά εύκολο στη χρήση βασικό συστατικό αφενός του ιδεολογικού / μιλιταριστικού μπετοναρίσματος στο εσωτερικό των δυτικών κρατών, αφετέρου των «πιέσεων» που απόκτηση συμμάχων, βάσεων, διευκολύνσεων, κλπ εκ μέρους κάποιων απ’ αυτά. Αντίστοιχα, η ανατολική εκστρατεία υπενθύμισης του περί τίνος πρόκειται, έχει σκοπό να βραχυκυκλώσει την δυτική προπαγάνδα, και μάλιστα από θέση ισχύος: τώρα που ο κινέζικος καπιταλισμός (και η ρωσική πολεμική βιομηχανία) είναι υπαρκτό, πραγματικό, απειλητικό αντίβαρο στα «500 χρόνια σκλαβιάς του πλανήτη απ’ την Δύση»!

Η διεισδυτικότητα αυτής της τακτικής μπορεί να φτάσει ακόμα και στο εσωτερικό των ηπα! Γιατί; Επειδή οι οπαδοί του ψόφιου κουναβιού είναι υπαρκτοί και πολλοί! Παράδοξο ή όχι ένα μεγάλο μέρος των αμερικάνων συντηρητικών υποστηρίζει την αποχώρηση του στρατού του και απ’ το Ινδοκούς, και απ’ τη μέση Ανατολή – ελπίζοντας ότι τα «έξοδα» των εκστρατειών θα γυρίσουν στο εσωτερικό… Συνεπώς υπάρχει μια μοναδική ιστορική ευκαιρία (οπωσδήποτε για την Μόσχα) να διαβρώσει την εσωτερική «ισορροπία» της παρακμιακής υπερδύναμης· όπως έκανε κατά κόρον η Ουάσιγκτον επί τουλάχιστον μια δεκαετία, με τις «χρωματιστές» επαναστάσεις.

Εν τω μεταξύ, σε μια παράλληλη αλλά συμπληρωματική εξέλιξη, ενόσω η Τεχεράνη έχει μπλέξει σε όχι «αόρατα» αντίποινα κατά του Τελ Αβίβ (σ’ έναν πόλεμο κτυπημάτων σε τάνκερ…) υπέγραψε πριν 2 ημέρες (27 Μάρτη), στην Τεχεράνη, την οριστική και θρυλική 25ετή στρατηγική συνεργασία της με το Πεκίνο. Το ακριβές περιεχόμενο παραμένει ακόμα μυστικό, αλλά (όπως είχαμε γράψει στο παρελθόν) εκτός από μεγάλες κινεζικές επενδύσεις σε ιρανικές υποδομές κάθε είδους θα περιλαμβάνει την με κάποιο τρόπο φύλαξή τους (και) απ’ το κινεζικό υπουργείο άμυνας… Με κανονικό στρατό; Με μισθοφόρους εν είδει security; Θα φανεί.

(φωτογραφία: Απαντώντας στις κατηγορίες περί “γενοκτονίας” στην Xinjiang, που παράγει το 80% του μπαμπακιού που εξάγει η κίνα, και στο μποϋκοτάζ διάφορων δυτικών εταιρειών μόδας στο μπαμπάκι της επαρχίας, το κινεζικό καθεστώς θυμάται τα αμερικάνικα μπαμπακοχώραφα με τους αφρικάνους δούλους και τους επόπτες της ΚΚΚ. Άδικο έχει;)

Αστάθεια και ένταση

Δευτέρα 29 Μάρτη>> Το να αποδιαρθρωθεί το αμερικανικό καθεστώς και το να ηττηθεί χωρίς να προλάβει να ρίξει μισή σφαίρα κατά των rivals μπορεί να φαίνεται φιλόδοξος προσανατολισμός αλλά δεν είναι ούτε εκτός ιστορίας ούτε εκτός παραδειγμάτων του παρελθόντος! Μερικές φορές η κατάρρευση επιταχύνεται και ολοκληρώνεται απ’ τα μέσα… Είναι οπωσδήποτε δύσκολη «δουλειά», ειδικά αφού ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός διαθέτει ακόμα μερικά αξιόλογα τακτικά πλεονεκτήματα: τις πληγές που έχει ήδη ανοίξει σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Το ουκρανικό πεδίο μάχης· το συριακό και το ιρακινό· το αφγανικό… Σε κάθε ένα απ’ αυτά διατηρεί (και θα διατηρεί για καιρό) αρκετούς «εργολάβους» και proxies που μπορούν, με ελάχιστα έξοδα απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, να συντηρούν «πολέμους φθοράς».

Εξ ου και όλα αυτά τα επιμέρους πεδία μάχης έχουν αποκτήσει δραματική επικαιροποίηση μετά την εκλογή του νυσταλέου Jo και, κυρίως, την διοίκηση των «δημοκρατικών» (που άσχετα με τον σαφώς άρρωστο νυσταλέο θα κρατήσει σίγουρα ως και το 2024). Υπάρχει περίπτωση να αναγκαστεί ο αμερικανικός στρατός να αποχωρήσει απ’ τα πεδία που έχει εγκατασταθεί για τα καλά χωρίς να ηττηθεί πανηγυρικά και αναφισβήτητα;

Μοιάζει σχεδόν ακατόρθωτο· και πιθανόν να είναι άκαιρος στόχος αυτή την περίοδο. Ωστόσο, για να μην ξεχαστεί κανείς, τόσο στο ιράκ όσο και στο αφγανιστάν οι αντικατοχικοί ένοπλοι έχουν αναβαθμίσει και τα όπλα τους και τις επιθέσεις τους…

(φωτογραφία: Η αναμνηστική της υπογραφής της 25ετούς στρατηγικής συνεργασίας Τεχεράνης – Πεκίνου).

Συσκέψεις με συμμάχους

Δευτέρα 22 Μάρτη.>> Ο νυσταλέος Jo «έγραψε» αποκαλώντας την ανεγκέφαλη αλεπού «φονιά»… «που θα πληρώσει». Ο υπουργός του Παρωπίδας βρίστηκε με τους κινέζους τους οποίους είχε καλέσει για γνωριμία στην Αλάσκα. Από σήμερα οι δύο πλευρές (ο άξονας και το ευρασιατικό project) σηκώνουν τα μανίκια για να κάνουν «εκτίμηση της κατάστασης» και «προγραμματισμό δράσης».

Ο Παρωπίδας πάει από σήμερα για τριήμερο στις Βρυξέλες, για να τα πει με τους υπ.εξ. των κρατών του νατο. Βασικό θέμα: η αντιμετώπιση Μόσχας και Πεκίνου. Απ’ την άλλη μεριά ο Lavrov πηγαίνει σήμερα στο Πεκίνο, για 2 ημέρες διαβουλεύσεων με το κινεζικό καθεστώς. Βασικό θέμα: η αντιμετώπιση της Ουάσιγκτον. O κινέζος υπ.εξ. Wang Yi θα έχει κάμποσα να διηγηθεί απ’ την εμπειρία του στην Αλάσκα.

Πλούσιος σε καινούργιες γνώσεις, ο Lavrov θα πάει μετά, 24 και 25 του μήνα στη Σεούλ. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον αυτός ο δεύτερος σταθμός του ρώσου υπ.εξ. στη συγκεκριμένη συγκυρία: το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, μετά την περιορισμένης επιτυχίας εκστρατεία του το 2018, φαίνεται να βρίσκεται σε αδράνεια. Αυτό που ήταν ρεαλιστικό να επιτευχθεί επί ψόφιου κουναβιού το πέτυχε: “ύφεση”…. Όμως τώρα τα δεδομένα αλλάζουν – προς το χειρότερο.

Η Ουάσιγκτον έχει στρατιωτικές βάσεις στη νότια κορέα· αλλά ο Μoon έχει πολλούς λόγους να αντιτίθεται στην αναζωπύρωση του αμερικανικού μιλιταρισμού στην κορεατική χερσόνησο και στα περίξ. Πολύ περισσότερο που αυτό εξυπηρετεί και τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες του Τόκιο. Ο Moon, αφού δεν κατάφερε να ξεδοντιάσει τα αμερικανικά εμπόδια στις σχέσεις που σχεδίαζε το 2018 με την Πγιονγκγιάνγκ, θα προτιμούσε το μικρότερο κακό: να μείνουν τα πράγματα όπως ήταν ως πέρυσι. Αλλά αυτό είναι μάλλον απίθανο, με δεδομένο ότι ο νο 1 στόχος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι η κίνα, και μάλιστα απ’ την μεριά του Ατλαντικού, πράγμα που θα εκφραστεί με οξυμένες στρατιωτικές κινήσεις – δεν υπάρχει πια άλλος τρόπος. Στις οποίες κινήσεις οι βάσεις στη νότια κορέα θα παίζουν εντονότερο ρόλο.

Θα χρειαστεί και η Σεούλ, όπως και το Πεκίνο, αρκετή απ’ το είδος που λέγεται “στρατηγική ευφυία” για να ανασχέσουν μια παρακμιακή μεν αλλά γι’ αυτό περισσότερο επικίνδυνη πρώην υπερδύναμη με το μικρότερο κατά το δυνατόν κόστος. Σαν κράτη και κεφάλαια υπό δυναμική ανάπτυξη δεν τους λείπει αυτό το είδος· αλλά η ιστορία δεν μπορεί να προεξοφληθεί.

(φωτογραφία: Ο σκληροπυρηνικός ακροδεξιός Pence, αντιπρόεδρος του ψοφιοκουναβιστάν, ήταν ο επίσημος εκπρόσωπος της Ουάσιγκτον στην τελετή έναρξης των χειμερινών ολυμπιακών στη νότια κορέα το 2018. Αλλά δεν πέρασε καθόλου καλά: το αστέρι ήταν η Kim Jong Un, αδελφή του Kim “little rocket man” της βόρειας κορέας. Εδώ στις κερκίδες, έχοντας την Kim στην πλάτη του, δίπλα στο ζεύγος Steinmeier, προέδρου της γερμανίας…)

Ματαιωμένα όνειρα 1

Σάββατο 20 Μάρτη. … Για να θέσω με μια ορολογία που πάει πίσω στην πιο βίαιη εποχή των αρχαίων αυτοκρατοριών, τα τρία μεγάλα απαραίτητα της ιμπεριαλιστικής γεωστρατηγικής είναι το να εμποδιστεί η σύγκρουση και να διατηρηθεί η εξάρτηση ασφαλείας μεταξύ των βασσάλων, να κρατηθούν οι υποτελείς ενδοτικοί και προστατευμένοι, και να μείνουν οι βάρβαροι χωρισμένοι μεταξύ τους…

Η «μεγάλη σκακιέρα» του Zbigniew Brzezinski (από εκεί είναι το απόσπασμα) εκδόθηκε το 1997 όταν ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός μπορούσε να καμαρώνει (ή να ψωνίζεται) πως είναι ο μόνος κυρίαρχος, η μόνη υπερδύναμη στον πλανήτη γη. Οι «βάσσαλοι» ήταν κατά κύριο λόγο η γερμανία και η ιαπωνία· οι «υποτελείς» βρίσκονταν κυρίως στη μέση Ανατολή και στην Αφρική· και οι «βάρβαροι» που έπρεπε να εμποδιστούν να συμμαχήσουν ήταν η ρωσία, η κίνα και το ιράν.

Σχεδόν τα πάντα έχουν αλλάξει στις (μη) ισορροπίες και στον ενδικαπιταλιστικό ανταγωνισμό απ’ το 1997, το 1998 και το 1999 όταν η «μεγάλη σκακιέρα» έγινε το ευαγγέλιο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Αλλά στην Ουάσιγκτον βρυκολακιάζει πάντα ο ίδιος εφιάλτης, άσχετα από προέδρους και κόμματα: να κρατηθούν χώρια μεταξύ τους η Μόσχα, το Πεκίνο και η Τεχεράνη. Όσο περισσότερο το προσπαθούν οι διαδοχικές αμερικανικές κυβερνήσεις τόσο κοντύτερα έρχονται οι «βάρβαροι»· σα να μην έφτανε αυτό, προστίθενται στη μεριά τους και καινούργοι.

Ποιός βγήκε να κατηγορήσει τον νυσταλέο Jo για τον χαρακτηρισμό «δολοφόνος» και «άψυχος» που έριξε κατά της ανεγκέφαλης αλεπούς; Ένας «βάρβαρος»: ο Erdogan:

Οι δηλώσεις του κ. Biden κατά του κ. Putin δεν ταιριάζουν σ’ έναν πρόεδρο, και το να βγαίνει ένας πρόεδρος και να κάνει τέτοιους χαρακτηρισμούς εναντίον του προέδρου μιας χώρας σαν την Ρωσία είναι στ’ αλήθεια απαράδεκτο, δεν είναι κάτι που μπορεί κάποιος να το χωνέψει…. Κατά την γνώμη μου ο κ. Putin έκανε αυτό που έπρεπε, δίνοντας μια πολύ, πολύ έξυπνη και κομψή απάντηση…

Ότι, τηρουμένων των δεδομένων (μιλάμε για δύο πυρηνοκίνητες πολιτικές βιτρίνες), η απάντηση της ανεγκέφαλης αλεπούς ήταν έξυπνη, κομψή και ειρωνική ισχύει. Αλλά γιατί θεώρησε σκόπιμο να την χειροκροτήσει ο «βάρβαρος» της Άγκυρας, κατηγορώντας ευθέως τον νυσταλέο Jo ότι είναι απρεπής και χοντροκομμένος;

Ένα μέρος της απάντησης βρίσκεται στο ότι όλοι βλέπουν ότι ο νυσταλέος είναι μια πολιτική βιτρίνα που παραπαίει (για λόγους υγείας)· και ότι το να έχει αυτόν σαν πρόεδρο το αμερικανικό κράτος σημαίνει πως παραπαίει το ίδιο. Δεν είναι μυστικό βέβαια ότι ο νυσταλέος Jo προορίζεται να καταναλωθεί γρήγορα (όσο γρήγορα χρειαστεί) και να αντικατασταθεί απ’ την πρόεδρό του (την Kamala Harris) πριν λήξει η θητεία του. Ίσως και στη μέση της, σε δύο χρόνια.

Όμως ο χρόνος κυλάει γρήγορα, ειδικά όταν η αναδυόμενη «υπερδύναμη», το κινεζικό καθεστώς, εξελίσσεται με ταχύτητα που με βάση τα δυτικά στάνταρς θα μπορούσε να υπάρξει μόνο μετά από έναν πόλεμο. Όποτε κι αν υπάρξει μια κυβέρνηση της (τζαμαϊκανο-ασιατικής καταγωγής) Harris θα έχει σαφώς διαφορετική «όψη» απ’ αυτήν του νυσταλέου Jo ή και του ψόφιου κουναβιού. Δεν θα μπορεί όμως να έχει διαφορετική στρατηγική για την διατήρηση του αμερικανικού μεγαλείου απ’ αυτήν που έχει απομείνει: του τσαμπουκά, των απειλών, της επίδειξης (στρατιωτικών) δυνάμεων…

Διάφοροι λένε ότι ο νυσταλέος Jo κάνει πάντα (δημόσια) χοντροκομμένους χαρακτηρισμούς για όσους δεν γουστάρει. Έχει αποκαλέσει ήδη (όντας ακόμα υποψήφιος, πέρυσι) τον κινέζο πρόεδρο Xi «κακοποιό», τον βορειοκορεάτη Kim «χίτλερ» και τον Erdogan «τύρρανο». Το 2016, όταν υποψήφια ήταν η Clinton, είχε αποκαλέσει την ανεγκέφαλη αλεπού «νέο χίτλερ»… Οι δημοκρατικοί (στη συμμαχία τους πια με τους νεο-συντηρητικούς) απλά εκφράζουν με το περιορισμένο τους λεξιλόγιο την όλο και πιο ανεξέλεγκτη έχθρα τους απέναντι στους rivals.

Πίσω απ’ το θέατρο της χοντροκοπιάς ή/και της κομψότητας βρίσκονται τα αδιέξοδα της πρώην υπερδύναμης και η αυτοπεποίθηση των αντιπάλων της. Οικονομικά και γεωπολιτικά και τα μεν και η δε.

Στους καυγάδες οι βρισιές είναι απλά η εισαγωγή στα κλωτσομπουνίδια…

«Νάναι καλά!»

Παρασκευή 19 Μάρτη. Με ειρωνεία απάντησε η ανεγκέφαλη αλεπού (: Putin) στον νυσταλέο Jo, μετά τον χαρακτηρισμό του ως δολοφόνο: “νάναι καλά ο άνθρωπος”… Και στον δήθεν τσαμπουκά του νυσταλέου, στην ίδια συνέντευξη, ότι Έχουμε μιλήσει τηλεφωνικά με τον Putin και του τα έχω πει (εννοώντας: του έχω τρίξει τα δόντια) ότι θα πληρώσει ακριβά αν αποδειχθεί ότι ανακατεύτηκε στις εκλογές η ανεγκέφαλη αλεπού τράβηξε χτες άλλο ένα ειρωνικό χαρτί:

…Θέλω να προσκαλέσω τον Πρόεδρο Biden να συνεχίσουμε την συζήτησή μας, αλλά με την προϋπόθεση ότι θα την κάνουμε εντελώς ζωντανά, online όπως λένε. Χωρίς καμμία καθυστέρηση, αλλά κατευθείαν σε μια ανοικτή, απευθείας συζήτηση. Νομίζω ότι θα έχει ενδιαφέρον για τον λαό της Ρωσίας, για τον λαό των ΗΠΑ, και για πολλές άλλες χώρες… Ας το κάνουμε αύριο [σ.σ.: σήμερα] ή την Δευτέρα, γιατί το Σαββατοκύριακο θα λείπω στην taiga…

Ναι, θα ήταν ενδιαφέρουσα μια τέτοια «παρτίδα»… Και τα στοιχήματα για το ποιος θα την κέρδιζε θα ήταν σα να κλέβει κάποιος εκκλησία… Θα ήταν ενδιαφέρουσα ακόμα περισσότερο την Δευτέρα, όταν η ανεγκέφαλη αλεπού θα έχει επιστρέψει απ’ την taiga…

Τι είναι η taiga; Έτσι λέγονται τεράστια, ζόρικα δάση στον βορρά· έχει και στον καναδά. Τέτοια εποχή η ρωσική taiga, στη Σιβηρία, είναι σκεπασμένη με παχύ χιόνι… Έχει και μεγάλα κοπάδια άγριων ταράνδων εκεί· και η ανεγκέφαλη αλεπού είναι (και) κυνηγός… Θα μπορούσε λοιπόν την Κυριακή το βράδυ να γυρίσει σπίτι (στο Κρεμλίνο) με κρέας, επιβεβαιώνοντας στον νυσταλέο Jo ότι είναι δολοφόνος… Θα μπορούσε μάλιστα να τον τηλε-φιλέψει και κανά μπούτι… Ή θα μπορούσε να γυρίσει σπίτι με φωτογραφίες αγκαλιά με μια τίγρη (έχει και τέτοιες, πολλές και σιβηρικές στην taiga – η ράτσα λέγεται Amur…), για να δείξει στον νυσταλέο ότι δεν είναι δολοφόνος…

Αλλά ο νυσταλέος Jo δεν θα σηκώσει το γάντι αυτής της μονομαχίας. Δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται: μένει στο άσπρο σπίτι, πίσω από φρουρές και κονσετίνες, που τον φυλάνε απ’ την “εγχώρια τρομοκρατία”… Συνεπώς το ματς δεν θα γίνει. Και απλά ο αμερικάνος πρόεδρος θα μηδενιστεί και θα το χάσει.

Στα χαρτιά, είναι βέβαιο, ότι θα το χάσει…

(φωτογραφίες από πάνω προς τα κάτω, για να μην νομίζετε ότι η ανεγκέφαλη αλεπού σκορπάει έτσι, δεξιά κι αριστερά, προσκλήσεις για διάλογο:

Πάνω: η ανεγκέφαλη αλεπού για κυνήγι στην taiga – καλοκαίρι.

Μέση: η ανεγκεφαλη αλεπού με τίγρη Amur. Όχι, δεν την σκότωσε – είναι προστατευόμενο είδος… Έχει και μια δικιά του μάλιστα, κάτι σαν βαφτισιμιά του, επειδή την απελευθέρωσε ο ίδιος στην περιοχή…

Κάτω: Αγέλη άγριων ταράνδων κάπου στη ρωσική taiga… Υπάρχουν και εξημερωμένοι, αφού σε τέτοιο κλίμα είναι το μόνο δυνατό ζώο για μεταφορές. Έχει και ο Αι Βασίλης τέτοιους…)

Ελληνική κατάθλιψη 2

Πέμπτη 18 Μάρτη. Οι κρίκοι της συγκεκριμένης ιμπεριαλιστικής αλυσίδας άρχισαν να ραγίζουν και να σπάνε όταν το σχέδιο «πένσα» απ’ την μεριά του ρωσικού και του τουρκικού ιμπεριαλισμού πέτυχε όχι μόνο στο συριακό πεδίο μάχης αλλά και στο λιβυκό. Αυτή η δεύτερη επιτυχία κτύπησε καίρια τον σύμμαχο του ελλαδιστάν που έτρεξε να παρακαλέσει ο ρημαδο—–Νικόλας: την αιγυπτιακή χούντα.

Όλοι όσοι πόνταραν στον «τζενεράλ» Haftar (το Παρίσι, το Αμπού Ντάμπι, το Κάιρο, η Αθήνα) έχασαν στο λιβυκό πεδίο μάχης· σίγουρα έχασαν σε σχέση μ’ αυτά που επεδίωκαν. Ειδικά όμως για την αιγυπτιακή χούντα η ήττα ήταν υπόδειξη ρεαλισμού: για να σταματήσει (ο υποστηριζόμενος απ’ την Άγκυρα) στρατός του Saraj έξω απ’ την Σύρτη, ο Sisi (παρά τους μιλιταριστικούς θεατρινισμούς του) έπρεπε να προσαρμοστεί στην «πένσα», άρα στους σχεδιασμούς του δίπολου Μόσχα – Άγκυρα· μ’ άλλα λόγια θα έπρεπε να διαπραγματευτεί έμμεσα με την δεύτερη. Κι αυτό ακριβώς έκανε, προς ευχαρίστηση του τουρκικού καθεστώτος. Πολύ πριν αρχίσει ο θόρυβος για την τουρκική και την αιγυπτιακή αοζ, Άγκυρα και Κάιρο είχαν βρει μια «σιωπηρή» ισορροπία στη λιβυκή στεριά…

Συνέβαιναν παράλληλα κι άλλες εξελίξεις. Η ήττα του σχεδίου του άξονα για την συρία και το ιράκ άρχισε να συμπληρώνεται με την ήττα στην υεμένη· ο τοξικός, που νόμιζε (και άλλοι νόμιζαν) ότι έχει καβαλήσει το κύμα της Ιστορίας άρχισε να στριμώχνεται στα σκοινιά· ο γαλλικός ιμπεριαλισμός «ατύχησε» στον λίβανο και άρχισε να ζορίζεται στο Sahel· και το ψοφιοκουναβιστάν, προκειμένου να συγκρατήσει την όποια αμερικανική παρουσία στη μέση Ανατολή, έσπρωξε μια «συμμαχία των ηττημένων», με κέντρο το Τελ Αβίβ: οι πετροχούντες της σαουδικής αραβίας και των εμιράτων (η πρώτη κάπως συγκεκαλυμένα) έκαναν το salto mortale ελπίζοντας ότι θα διασωθούν έτσι (και ότι η παλαιστίνη θα βγει στο σφυρί).

Αυτή καθ’ αυτή μια τέτοιου είδους «σύμπτυξη δυνάμεων» μπορεί να χαροποίησε το ελλαδιστάν και τον ιμπεριαλισμό του… Αλλά για την χούντα του Καΐρου το ζήτημα δεν ήταν και δεν είναι τόσο απλό. Στον πυρήνα της, ιστορικά, η εξωτερική πολιτική του αιγυπτιακού κράτους μοιάζει με την ελληνική: αναζήτηση και προσπορισμός γεωπολιτικών προσόδων. Σε αντίθεση όμως με την περίπτωση του ελλαδιστάν (όπου το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, οι εφοπλιστές, καθορίζει τις συμμαχίες) το Κάιρο προτιμάει να πατάει, όσο μπορεί, σε δύο βάρκες. Η βασική του προίκα λέγεται Σουέζ· Σουέζ σημαίνει ταυτόχρονα Μεσόγειος και Ερυθρά Θάλασσα· κι αυτά τα δύο μαζί σημαίνουν «πρόσεχε για να έχεις»: κάποτε η χερσόνησος του Σινά (δηλαδή η μία όχθη της διώρυγας) βρέθηκε υπό την κατοχή του ισραήλ…

Τώρα η μία απ’ τις δύο βάρκες είναι «ο άξονας των ηττημένων», ενώ η άλλη (πέρα απ’ την Μόσχα με την οποία παραδοσιακά οι σχέσεις είναι καλές, και το Πεκίνο που είναι σημαντικός «επενδυτής» και στην αίγυπτο) περιλαμβάνει Άγκυρα, Ντόχα και Τεχεράνη. Τι θα έπρεπε να κάνει η αιγυπτιακή χούντα απέναντι στην πρώτη; Αυτό που κάνει: αν όχι μια «ανοικτή ειρήνη» σίγουρα μια ανοικτή τακτική «όχι τριβές». Ο χασάπης Sisi όχι μόνο βλέπει αλλά νοιώθει άμεσα (για παράδειγμα) την σαουδαραβική παρακμή: πούλησε δυο αιγυπτιακά νησάκια στην ερυθρά θάλασσα, σε στρατηγική θέση, το Tiran και το Sanafir, παρά τις σοβαρές εσωτερικές αντιδράσεις, με αντάλλαγμα σαουδαραβικές χορηγίες και δάνεια με πολλά μηδενικά· αλλά τώρα το Ριάντ ζορίζεται, και επιπλέον φαίνεται να προτιμάει σαν «επενδυτικό στόχο» το απαρτχάιντ ισραήλ… Σαν σουνιτική ιδεολογία ο ουαχαβιτισμός δεν είναι πια κάτι που πρέπει να «σέβεται» το Κάιρο· με αυξανόμενη την επιρροή των τούρκων χριστιανοδημοκρατών (και μέσω αυτών της μουσουλμανικής αδελφότητας) στους αραβικούς πληθυσμούς, καλύτερο θα ήταν να βρει τρόπους «συνεννόησης» με την Άγκυρα… Η τουρκική διπλωματία (και οι υπηρεσίες) προσφέρονται να βοηθήσουν το Κάιρο στην κρίσιμη διένεξη του με την Αντίς Αμπέμπα για το φράγμα πάνω στο Νείλο ενόσω ο τοξικός των εμιράτων κάνει το ακριβώς αντίθετο… Αν προσθέσει κανείς και την ισορροπία στο λιβυκό πεδίο μάχης, αυτά δεν είναι λίγα, όσο κι αν δεν αρέσουν στην Αθήνα…

Οπωσδήποτε ισχύει και τώρα, σ’ αυτήν την ρευστότητα, ότι μεταξύ κρατών «δεν υπάρχουν φιλίες, υπάρχουν συμφέροντα». Στην παρούσα ιστορική συγκυρία και με τους τωρινούς συσχετισμούς δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή (μέση Ανατολή, Αφρική…) τα γεωπολιτικά συμφέροντα της αιγύπτου δεν εξυπηρετούνται μέσω της πλήρους ταύτισης με την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Τελ Αβίβ και τους γύρω συμμάχους τους· άρα η απόκλιση (μερικές φορές ορατή…) απ’ τους στόχους του ελληνικού ιμπεριαλισμού είναι κάτι παραπάνω από λογική. Κι ενώ η χούντα φοβάται πάντα την μουσουλμανική αδελφότητα στο εσωτερικό της αιγύπτου και, κατά συνέπεια, δεν μπορεί να είναι σίγουρη για τις «δεύτερες σκέψεις» της Άγκυρας, είναι σοφότερο (και κατ’ αρχήν πιο χρήσιμο) να κρατάει ισορροπίες με το τουρκικό καθεστώς, παρά να βρυχάται αντιτουρκικά (με ξένα κόλυβα) σαν το ελληνικό ποντίκι…

Τι απομένει στο ελλαδιστάν; Τα προσχήματα… η astrazeneca… η pfizer… τα παραμύθια (αυτά τα τελευταία: όπως πάντα!)

Θάνατος και στους τρεις!

Πέμπτη 18 Μάρτη. Ο νυσταλέος Jo μίλησε! Και έβαλε τα πράγματα στη θέση τους! Οι ρώσοι; Α χα! Αυτοί προσπάθησαν να υποστηρίξουν το ψόφιο κουνάβι στις προηγούμενες εκλογές, με υπόγειο και φθονερό τρόπο φυσικά, άρα χώθηκαν στην ύψιστη δημοκρατική διαδικασία του ύψιστου δημοκρατικού καθεστώτος του γαλαξία… οπότε πρέπει να τιμωρηθούν!

Ειδικά όμως ο Putin; Αυτός είναι wanted, dead or alive! Ρωτάει χτες ο άνκορμαν του ABC George Stephanopoulos (όποια πέτρα και να σηκώσεις…) τον νυσταλέο Jo εντελώς τυχαία: Πιστεύετε ότι ο ρώσος πρόεδρος είναι δολοφόνος; Και ο νυσταλέος, κάπως ανάμεσα σε χασμουρητό και φαγούρα στα δάκτυλα, απαντάει: Μμμμμμ-μμμμμ, ναι…. Πρόσθεσε αργότερα ότι “δεν έχει ψυχή” (πράγμα αναμενόμενο για δολοφόνο)…

Οι μουλάδες της Τεχεράνης; Α χα! Αυτοί προσπάθησαν να υπονομεύσουν το ψόφιο κουνάβι στις προηγούμενες εκλογές, με υπόγειο και φθονερό τρόπο φυσικά, άρα χώθηκαν στην ύψιστη δημοκρατική διαδικασία του ύψιστου δημοκρατικού καθεστώτος του γαλαξία… οπότε πρέπει να τιμωρηθούν! (Ο George δεν ρώτησε αν είναι κι αυτοί δολοφόνοι… Περιττό…)

Οι «κομμουνιστές» του Πεκίνου; Α χα! Αυτοί δεν έκαναν τίποτα, αλλά το σκέφτηκαν να χωθούν στην ύψιστη δημοκρατική διαδικασία του ύψιστου δημοκρατικού καθεστώτος του γαλαξία… οπότε πρέπει να τιμωρηθούν! Άλλωστε κάνουν «γενοκτονία» στην Xinjiang…

Σπάνια εποχή, και τα σπασμένα τα πληρώνουμε ήδη… Όποιος πάντως θέλει να δει την παράνοια της εξουσίας (και της παρακμής) μπορεί να το κάνει…

Μετά απ’ αυτά η Μόσχα ανακάλεσε τον πρεσβευτή της Anatoly Antonov από την Ουάσιγκτον, για διαβουλεύσεις (πάντα έτσι δικαιολογούνται τέτοιες κινήσεις). Αυτό θεωρείται σημαντικό έως πολύ σημαντικό γεγονός – κατά την γνώμη μας όμως ήταν απλά υποχρεωτικό.

Το πραγματικά σημαντικό θα είναι όταν ο γιου ες άρμυ θα αναγκαστεί να τα μαζέψει απ’ το ιράκ ή την συρία ή και τα δυο.

Συμμαχία στο φεγγάρι

Τετάρτη 17 Μάρτη. Πριν μια βδομάδα και κάτι, στις 9 Μάρτη, ο Zhang Kejian εκ μέρους της «κινεζικής εθνικής υπηρεσίας διαστήματος» (CNSA) και ο Dmitry Rogozin εκ μέρους της ρωσικής Roscosmos υπέγραψαν διακρατική συμφωνία συνεργασίας για την κατασκευή και την λειτουργία ενός «διεθνούς σταθμού έρευνας στη σελήνη»: μια κοινή βάση επί του εδάφους, τεχνοεπιστημονική και όχι μόνο.

Με τόσους δορυφόρους να περιστρέφονται γύρω απ’ την γη, κι όλο και μεγαλύτερη στρατηγική σημασία τέτοιων δορυφόρων και για στρατιωτική χρήση, το διάστημα έχει γίνει de facto πεδίο αναμέτρησης στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Και το φεγγάρι είναι η πιο κοντινή «διαστημική ήπειρος» που πρέπει να κατακτηθεί.

Το ψοφιοκουναβιστάν πρόλαβε πέρυσι να αναγγείλει το «πρόγραμμα Άρτεμις» για τον εποικισμό της σελήνης ως το 2024… «Εποικισμός» δεν σημαίνει απλά την δημιουργία κάποιας βάσης, αλλά την κατάκτηση «ζωνών ασφαλείας» στο φεγγάρι. Δηλαδή την εξασφάλιση πως από εκεί δεν θα μπορεί κάποιος να «σημαδέψει» αμερικανικούς στόχους (χερσαίους ή διαστημικούς). Αν και υπήρχε απ’ το ’90 και μετά συνεργασία μεταξύ της Nasa και της Roscosmos σε διαστημικά προγράμματα, η Ουάσιγκτον επέκλεισε την Μόσχα απ’το «πρόγραμμα Άρτεμις». Η συμφωνία με το Πεκίνο είναι η ρωσικη απάντηση.

Το Πεκίνο έχει ένα ήδη καλά εξελιγμένο διαστημικό πρόγραμμα: στις 23 Νοέμβρη του 2020 εκτόξευσε στο φεγγάρι ένα ρομποτικό όχημα (Chang’e 5) που προσεδαφίστηκε στη σκοτεινή πλευρά στις 1 Δεκέμβρη, μάζεψε σχεδόν 2 κιλά δείγματα του εδάφους και επέστρεψε στη γη στις 16 Δεκέμβρη. Αυτή ήταν η 5η κινεζική αποστολή εξερεύνησης του φεγγαριού, η πρώτη με συγκέντρωση και μεταφορά δειγμάτων του εδάφους… Και, αυτό έχει ενδιαφέρον, ήταν η πρώτη ανθρώπινη διαστημική αποστολή τέτοιου είδους απ’ το 1976, όταν παρόμοια δουλειά είχε κάνει το σοβιετικό Luna 24. Μπορεί κανείς να φανταστεί τις τεχνολογικές εξελίξεις απ’ το 1976 ως το 2020 και το γιατί η κινεζική επιχείρηση είναι (αυτή η στιγμή) η πιο άρτια τεχνολογικά, παρότι δεν έχει κάνει ακόμα ανθρώπινο πάτημα στο φεγγάρι.

Αλλά ο διαστημικός ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός που έχει ξεκινήσει ήδη δεν θα μοιάζει καθόλου με τον αμερικανο-ρωσικό των δεκαετιών του 1960 και του 1970. Τότε το φεγγάρι αυτό καθ’ αυτό ήταν αδιάφορο σαν «αξία χρήσης», είχε συμβολική σημασία, και το κύριο ζήτημα ήταν η ανάπτυξη των διηπειρωτικών πυραύλων (για πολεμική χρήση)· συνεπώς τα «διαστημικά προγράμματα» ήταν η εντυπωσιακή και για ευρεία κατανάλωση βιτρίνα τους ανταγωνισμού για την πυραυλική τεχνολογία. Τώρα όλος ο χώρος απ’ την γη ως τη σελήνη έχει αποικιοποιηθεί και αποικιοποιείται καπιταλιστικά· και κάποιου είδους «πόλεμοι στο διάστημα», ας πούμε καταστροφή δορυφόρων ή επιθέσεις έξω απ’ την ατμόσφαιρα προς την επιφάνεια της γης, δεν είναι επιστημονική φαντασία.

Μ’ αυτά τα δεδομένα το Πεκίνο έχει μεγάλες φιλοδοξίες. Όχι μόνο σχεδιάζει να δημιουργήσει μια «ειδική οικονομική ζώνη» γης-σελήνης ως το 2050 (άρα μόνιμες «μετακινήσεις» ανάμεσά τους) αλλά επίσης να προσθέσει έναν διαστημικό κλάδο στους «δρόμους του μεταξιού». Αυτό σημαίνει ότι θα προσφέρει συνεργασίες και ανταλλάγματα σε όλους τους συμμάχους της στην ασία, στην αφρική και στη λατινικη αμερική, ώστε να εγκατασταθούν εκεί διάφοροι γήινοι σταθμοί διαστημικής χρήσης.

Το βέβαιο είναι πως όταν οι δυτικοί ακούνε ότι «το Πεκίνο σχεδιάζει μέχρι τότε να…» ανατριχιάζουν. Αφενός επειδή έχουν καταλάβει ότι το κινεζικό καθεστώς έχει τους πόρους (ανθρώπους και χρήμα) για να κάνει πραγματικότητα σχέδια μαμμούθ. Αφετέρου επειδή πετυχαίνει αυτούς τους στόχους νωρίτερα απ’ τα ανακοινωμένα χρονοδιαγράμματα.

Η υπογραφή της διαστημικής συνεργασίας μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου έχει θορυβήσει την Ουάσιγκτον· αλλά κανείς εκεί δεν πρέπει να ξαφνιάστηκε. Τώρα θα μπορούν να προσθέτουν στον κατάλογο της επικινδυνότητας των rivals και το «…θα μας πέσουν στο κεφάλι!!…»

(φωτογραφία πάνω: Η υπογραφή. Κάτω: το Chang’e 5 μάλλον σε γραφιστική αναπαράσταση).

Doha

Δευτέρα 15 Μάρτη. Οι συναντήσεις την προηγούμενη Τετάρτη και Πέμπτη δεν θα γινόταν θέμα στα μέρη μας (ίσως ούτε αλλού στον δυτικό κόσμο). Το να συναντηθούν οι υπ.εξ. της τουρκίας, της ρωσίας και του κατάρ δεν είναι σπουδαίο θέμα – ε;

No problem. Όπως ίσως θυμάστε έχουμε υποστηρίξει ότι μαζί (ή λίγο μετά) την Άγκυρα, στροφή 180 μοιρών σε σχέση με το συριακό πεδίο μάχης έκανε και το σεϊχάτο του κατάρ: πέρασε στο μπλοκ της Αστάνα, αν και διακριτικά. Κάπου το 2016… Το ραντεβού της περασμένης Τετάρτης (του 2021) ήταν η επισημοποίηση αυτής της συμμετοχής: η συζήτηση είχε βέβαια συρία, πολύ συρία· είχε όμως κι άλλα. Όπως: αφγανιστάν.

Αυτό που ανακοινώθηκε μ’ αυτόν τον τρόπο επίσημα είναι ότι η Ντόχα θα συμμετάσχει στις προσπάθειες για πολιτική λύση στη συρία… Χρειάζεται «αποκωδικοποίηση»; Η Ντόχα ως το 2015 πλήρωνε αντικαθεστωτικούς ένοπλους στο συριακό πεδίο μάχης (: την μουσουλμανική αδελφότητα), όπως έκανε και η Άγκυρα. Οι τοξικοί του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι πλήρωναν τους ουαχαβίτες. Μετά η Ντόχα σταμάτησε· πράγμα που, μαζί με άλλες επιλογές, «τρέλλανε» τον τοξικό του Ριάντ που το καλοκαίρι του 2017 σχεδόν κήρυξε πόλεμο στο κατάρ, παρέα με άλλους διάσημους χουντικούς: των εμιράτων, του μπαχρέιν και της αιγύπτου. Τελικά ο πόλεμος πήρε μορφή οικονομική / εμπορική, αν και βίαιη… Η Ντόχα δεν είχε σοβαρό πρόβλημα, εξαιτίας των πολύ καλών σχέσεων με την Τεχεράνη (που ανέλαβε αμέσως την τροφοδοσία δια θαλάσσης όλων των ειδών ανάγκης που αποκλείστηκαν λόγω του τοξικού εμπάργκο) και την Άγκυρα (που αύξησε τον στρατό της στη βάση της στο κατάρ).

Πέρασε καιρός από τότε, ο τοξικός του Ριάντ είναι και δεν είναι, και το μπλοκ της Αστάνα θέλει να κλείσει όσο δυνατόν περισσότερες «τρύπες» (και) στο συριακό πεδίο μάχης, λόγω της προεδρίας του νυσταλέου Jo και των υαινών που τον ακολουθούν. Ασφαλώς η Ντόχα συμφωνεί· και η επισημοποίηση της βοήθειάς της, ενισχύει την «πειθώ» της σε όσους ένοπλους μπορεί να επηρεάσει στο Idlib. Πρακτικά ενισχύει το πολιτικό της κύρος έναντι του Ριάντ – και εναντίον του. Επιπλέον, με δεδομένο ότι το Joνυσταλεάν δεν έχει στραφεί εναντίον της Ντόχα (και ούτε πρόκειται: στο κατάρ έχει την μεγαλύτερη βάση του στη μέση Ανατολή…), η παρουσία της στην όποια διαδικασία πολιτικής λύσης στη συρία αφαιρεί απ’ την Ουάσιγκτον τα επιχειρήματα περί rivals (: Μόσχα, Τεχεράνη και αρκετή Άγκυρα) που είναι παλιοχαρακτήρες και θα καταστρέψουν τη μέση Ανατολή.

Γράψαμε «αφαιρεί απ’ την Ουάσιγκτον»; Πρέπει να προσθέσουμε: και απ’ το Λονδίνο! Πώς αντιδρά σήμερα μια πολύ πρώην αυτοκρατορία που θα ήθελε να αναβιώσει το ένδοξο κυριαρχικό παρελθόν της αλλά βλέπει κάτι πρίγκηπες του οίκου των Thani να την γράφουν για χάρη της Δαμασκού; Απειλώντας να αφαιρέσει την αγγλική υπηκοότητα απ’ την αγγλογεννημένη και αγγλοθρεμένη κυρία Asma al-Assad! Ωωωω! Το Λονδίνο έριξε κάτι πυραύλους κατά του Άσσαντ τo 2018, αλλά κράτησε το χειρότερο για τώρα… Ε;

Αυτές οι εξελίξεις στο συριακό και ευρύτερα μεσανατολικό πεδίο μάχης (που θα έχουν συνέχεια, καθώς το επόμενο ραντεβού της τριάδας θα γίνει σύντομα στην Άγκυρα) κτυπάει και την ελληνική καθεστωτική ρητορική. Οι ελληνικές συμμαχίες, εν μέρει συμφεροντολογικές και εν μέρει της απελπισίας, είναι – ως γνωστόν – με το Ριάντ και το Αμπού Ντάμπι. Είναι οι συμμαχίες του συμμάχου, του απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος.

Όμως όταν συμμαχείς με παρακμιακούς έχεις πάντα την έγνοια της απέναντι πλευράς, του εχθρού. Σαν οικονομικός και ιδεολογικός παράγοντας στις αραβικές κοινωνίες (και όχι μόνο…) το κατάρ κάθε άλλο παρά αμελητέο είναι. Συνεπώς η δημόσια αναγνώρισή του ως μέλους του μπλοκ της Αστάνα είναι ιδιαίτερα ενοχλητική. Κάθε τι που αδυνατίζει ή δυσκολεύει τον «μεγάλο κρίκο» του άξονα (την Ουάσιγκτον) είναι ζόρι για την Αθήνα και τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες της.

Τέτοια ζόρια δεν θα είναι λίγα στο κοντινό μέλλον…

(φωτογραφία πάνω: Αριστερά ο Cavusoglu, δεξιά ο Lavrov, και στη μέση ο Mohammed bin Abdulrahman Al Thani, μασκοφορεμένος, πριν λίγες ημέρες. Η αισθητική δεν είναι η καλύτερη, αλλά ενδεχομένως η διακόσμηση να είναι επίχρυση, οπότε τα κριτήρια αλλάζουν…

φωτογραφία κάτω: Η “αγγλοσύνη” της κυρίας Άσσαντ θα ήταν, ασφαλώς, καρφί στο μάτι του Παρισιού, τους καιρούς που αυτοί οι δύο ιστορικοί ιμπεριαλισμοί, ο αγγλικός και ο γαλλικός, πίστευαν ότι μπορούν να μοιράζονται τον έλεγχο της μέσης Ανατολής… Τώρα πια θεωρείται προβληματικό ή και επικίνδυνο προνόμιο. Χάνοντας το έδαφος στη μέση Ανατολή το Λονδίνο πιστεύει φαίνεται ότι μπορεί να κρατήσει τον τουπέ του. Δεν το σκέφτηκαν όμως, αλλά αν η κυρία Άσσαντ συμμαχήσει με την κυρία Μέγκαν σε μια αντιρατσιστική βάση και σ’ ένα αντι-ιμπεριαλιστικό metoo;)