Tag: ρωσία

Deep strikes – και η «μοίρα» κάτι συμμάχων…

Κυριακή 31 Γενάρη. Στις 9 Απρίλη του 2018 αμερικανικά κατά κύριο λόγο (αλλά και αγγλικά + γαλλικά) βομβαρδιστικά «τιμώρησαν» με πυραυλικές επιθέσεις το συριακό καθεστώς για την υποτιθέμενη (και στην πραγματικότητα προβοκατόρικη) «επίθεση με χημικά» στην κατεχόμενη από αντικαθεστωτικούς Douma – λίγο πριν την εγκαταλείψουν ηττημένοι. Η συγκάλυψη και τα ψέματα της «επιτροπής για τον έλεγχο των χημικών όπλων» του οηε σε σχέση με την αυτοψία και τα συμπέρασματά τους για αυτήν την «επίθεση» (που δεν έγινε ποτέ…) είναι από μόνα τους ένα μνημειώδες σκάνδαλο, που φυσικά έχει ξεχαστεί σ’ έναν κόσμο όπου «το αληθινό είναι μια στιγμή του ψεύτικου» όπως είχε προειδοποιήσει ο Debord. Υπάρχει όμως κι άλλο κεφάλαιο / εκκρεμότητα από εκείνη την ιστορία, ένα κεφάλαιο όχι στιγμιαίο αλλά διαρκείας: η Μόσχα προειδοποίησε μετά από εκείνη την επίθεση πως αν σε οποιαδήποτε τέτοιου τύπου «τιμωρία» ή ό,τι άλλο κτυπηθούν δικές της εγκαταστάσεις, στη συρία ή οπουδήποτε αλλού, θα απαντήσει. Το πόσο μακριά θα πάει μια τέτοια απάντηση δεν το διευκρίνισε. Αλλά η εύλογη και νόμιμη απάντηση, σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν περιορίζεται στο να «κατέβουν» τα μέσα (ιπτάμενα, πλεούμενα, ότι άλλο…) που έριξαν τους όποιους πυραύλους. Αφορά και τις βάσεις που χρησιμοποίησαν.

Οι εξελίξεις στο είδος των όπλων που χρησιμοποιούνται ήδη (και θα χρησιμοποιηθούν ακόμα περισσότερο στο μέλλον) φωτίζουν το τι ρόλο παίζουν οι στρατιωτικές βάσεις (των ηπα για παράδειγμα, αλλά όχι μόνον αυτές) στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Ένα κατατοπιστικό παράδειγμα: Ο u.s. army μπορεί να κατευθύνει απ’ την βάση του στη Λάρισα drones που θα απογειωθούν από κάποια Χ πλατφόρμα και θα βομβαρδίσουν στο ιράκ ή στο αφγανιστάν. Τόσο η βάση της Λάρισας όσο και η πλατφόρμα (π.χ. ένα αεροπλανοφόρο στον Περσικό κόλπο) είναι οργανικά τμήματα, κρίκοι της αλυσίδας της επίθεσης. Οι ιρακινές ή οι αφγανικές πολιτοφυλακές δεν έχουν (ή αυτό ξέρουμε ως τώρα) την τεχνική δυνατότητα να κτυπήσουν όλους τους κρίκους· ωστόσο αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Κάποιοι άλλοι (ας πούμε η Τεχεράνη ή η Μόσχα· ακόμα και οι υεμενίτες Houthis) την έχουν.

Συνεπώς οι διάσπαρτες αμερικανικές βάσεις, ειδικά εκείνες που είναι κρίκοι του high tech πολέμου, έχουν κι ένα επιπλέον καθήκον. Σε μια «περιορισμένη» αναμέτρηση μεταξύ μεγάλων δυνάμεων προορίζονται σαν στόχοι (για τον αντίπαλο…) ώστε να εκτονωθεί η ένταση· ή να καθυστερήσει η κορύφωσή της. Έχουμε τα τεκμήρια ότι έτσι ακριβώς συμβαίνει: οι πυραυλικές επιθέσεις που εξαπέλυσε η Τεχεράνη (με έγκαιρη προειδοποίηση) εναντίον δυο αμερικανικών βάσεων στο ιράκ, μετά την δολοφονία του Soleimani πριν ένα χρόνο. Στο βαθμό που δεν κτυπήθηκε η αμερικανική ενδοχώρα ή/και κάποιο πολύτιμο πολεμικό asset (π.χ. ένα αεροπλανοφόρο ή ένα πυρηνικό υποβρύχιο) το ψόφιο κουνάβι και οι σωματοφύλακές του μπορούσαν να σηκώσουν (δήθεν) αδιάφορα τους ώμους. Τραυματίστηκαν πάνω από 100 αμερικάνοι πεζοναύτες – ήταν κτύπημα στο ηθικό του κατοχικού στρατού… αλλά και πάλι no problem. Θα μπορούσαν, ίσως, να έχουν σκοτωθεί δυο ή τρεις· και πάλι το ζήτημα θα ήταν διαχειρίσιμο.

Πόσοι αμερικάνοι καραβανάδες θα είναι στη Λάρισα ή στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης αν (και) εκεί υπάρξουν στόχοι αντιποίνων σε μια «περιορισμένης έκτασης» απάντηση, με την Χ ή την Ψ αφορμή, απ’ την μεριά της Μόσχας για παράδειγμα; Κανένας – υποθέτουμε. Θα είναι διαφορετικό ζήτημα κτυπήματα στη Σούδα· εκεί θα πρόκειται για «κλιμάκωση».

Συνεπώς μια κατηγορία αμερικανικών βάσεων και στα μέρη μας προορίζονται και σαν “στόχοι πρώτης επιλογής εκ μέρους του εχθρού” σε περίπτωση ανάγκης. Αυτό είναι σημαντικό για πολέμους με τεχνολογία «deep strikes» επειδή, στήνοντας «ενδιάμεσους στόχους » πριν τους κυρίως (και μητροπολιτικούς), μπορεί ένα ιμπεριαλιστικό κράτος – στην προκειμένη περίπτωση το αμερικανικό – να ελπίζει ότι θα έχει χρόνο και χώρο διαχείρισης της σύγκρουσης.

Αν κάτι τέτοιο προκύψει στην πράξη υποθέτουμε πως τα ντόπια αφεντικά θα ανταμειφθούν για την «εξυπηρέτηση». Όσο για τους υποτελείς; Το πολύ πολύ να πάρουν ένα εφάπαξ επίδομα (διανοητικής και πολιτικής) αναπηρίας…

(φωτογραφία: Στην περίπτωση του συμμαχικού ισραηλινού καθεστώτος, που ενδιαφέρεται να ελέγξει “μόνο” την μέση Ανατολή, η τακτική των deep strikes χρησιμοποιείται διαφορετικά…)

Ινδοκούς

Σάββατο 30 Γενάρη. Το ψόφιο κουνάβι υπέγραψε τον περασμένο Φλεβάρη συμφωνία με τους ταλιμπάν, για την (σχεδόν πλήρη) αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ τα αφγανικά υψίπεδα. Πρόκειται για την «συμφωνία της Doha». Που εκτός απ’ την μόνιμη κατάπαυση του πυρός και την ανταλλαγή αιχμαλώτων με την επίσημη κυβέρνηση (μάλλον περί ενισχυμένης δημαρχίας πρόκειται) της Καμπούλ, περιελάμβανε και την δέσμευση των ταλιμπάν να διακόψουν κάθε σχέση με οργανώσεις που η Ουάσιγκτον θεωρεί τρομοκρατικές. Το isis και την (λεγόμενη…) al Qaeda… Για τον πρώτο, έτσι κι αλλιώς, δεν χρειαζόταν συμφωνία: πρόκειται για ενεργούμενο της Ουάσιγκτον άμεσα ή/και έμμεσα, και είναι εντελώς εχθρικός με τους ταλιμπάν… Όσο για την al Qaeda; Υπάρχει άραγε ακόμα;

Το βέβαιο είναι ότι η «συμφωνία της Doha» άρεσε ιδιαίτερα στην Ισλαμαμπάντ, στη Μόσχα, στο Πεκίνο και στην Τεχεράνη… Και δεν άρεσε καθόλου στο Ριάντ, στο Τελ Αβίβ, στην κυβέρνηση της Καμπούλ (ο πρόεδρος / φύλαρχος Asharf Ghani δεν υπάρχει περίπτωση να μείνει στο πόστο του χωρίς την στήριξη του u.s. army), στο Ν. Δελχί – και στην Ουάσιγκτον! Στον μιλιταριστικό «σκληρό πυρήνα» της παρακμάζουσας υπερδύναμης, τον οποίο ποτέ δεν «ένοιωσε» το ψόφιο κουνάβι.

Αλλά τώρα κουμάντο κάνει ο νυσταλέος Jo και το δικό του γκουβέρνο. Κανονικά, με βάση την συμφωνία, ως τον ερχόμενο Μάη το αμερικανικό πεντάγωνο θα πρέπει να έχει αφήσει στην Καμπούλ ελάχιστους «συμβούλους», και τους αφγανούς να τα βρουν μεταξύ τους… Θα γίνει έτσι; Φαίνεται χλωμό – κι αυτό δεν είναι πρωτότυπο.

Η διοίκηση Μπους του Β του Μικρού χρέωσε τις επιθέσεις (: inside job) της 11ης Σεπτέμβρη του 2001 στον bin Laden και την «αντιαμερικανική / αντι-ιμπεριαλιστική ισλαμική διεθνή» που αυτός είχε δημιουργήσει όχι επειδή όντως αυτοί είχαν κάνει τις συγκεκριμένες επιθέσεις, αλλά επειδή ΔΕΝ τις είχαν κάνει! Ήταν μια ανταπόδοση προς την σαουδαραβική χούντα (που κυνηγούσε τον bin Laden), τις οποίες οι μυστικές υπηρεσίες, σε συνεργασία με φράξιες των αμερικανικών και τις ισραηλινές, ήταν οι πραγματικοί σχεδιαστές και υποστηρικτές τους. Στη συνέχεια ο αμερικανικός στρατός κατέλαβε το αφγανιστάν όχι για να αποδώσει δικαιοσύνη. Αλλά για να αποκτήσει μια μόνιμη έδραση στην κεντρική ασία, στο «μαλακό υπογάστριο» της Μόσχας και του Πεκίνου. Παρά την ουσιαστική ήττα της (απ’ τους ταλιμπάν) είναι δυνατόν η Ουάσιγκτον, μετά από 20 χρόνια, να αφήσει αυτήν την «κεντρική θέση»; Το ψόφιο κουνάβι δεν καταλάβαινε από μιλιταριστική γεωπολιτική, και έλεγε «ναι»· ο νυσταλέος Jo όμως καταλαβαίνει, και με το παραπάνω.

Έχει αρχίσει, κατά συνέπεια, η διαδικασία εξόδου της Ουάσιγκτον απ’ την συμφωνία της Doha. Πρώτον με (αμερικανικές) κατηγορίες (του νέου αμερικάνου υπ..οικ…) ότι «η al-Qaeda επεκτείνει την παρουσία της στο αφγανιστάν, υπό την προστασία των ταλιμπάν» και ότι «από κοινού σχεδιάζεται η δημιουργία νέων ομάδων ενόπλων»…. Δεύτερο με ανακοίνωση του νέου αμερικάνου υπ.εξ. Blinken ότι «θέλει να επανεξετάσει την συμφωνία της Doha για να καταλάβει καλά τις υποχρεώσεις των ταλιμπάν». Είναι ηλίου φαεινότερο ότι το Joνυσταλεάν ψάχνει προσχήματα για να ξεμπερδεύει με την συμφωνία της Doha· μια υπενθύμιση του ότι σε μια όλο και πιο παρακμιακή υπερδύναμη κάθε γκουβέρνο σκίζει μερικά deal του προηγούμενου.

Το θέμα είναι σοβαρό· πολύ σοβαρότερο απ’ την τύχη αυτού καθ’ αυτού του αφγανιστάν. Οι ταλιμπάν ποτέ δεν ήταν «διεθνιστές» με την έννοια των «εξαγωγέων επανάστασης»· και το άσυλο / κάλυψη που παρείχαν στον bin Laden είχε να κάνει κυρίως με την προσωπικότητα, την ιστορία και το κύρος του παρά με την συμμετοχή της τότε ταλιμπανοκρατούμενης Καμπούλ στις όποιες δράσεις της ισλαμικής διεθνούς. Αυτή, απ’ τη μεριά της, μπορεί να χρησιμοποιούσε κάποιες άκρες των αφγανικών βουνών για βασική εκπαίδευση, αλλά το ίδιο έκανε και στο σουδάν. Όχι το 2021 αλλά και ποτέ πριν οι ταλιμπάν, σαν αφγανικό καθεστώς, δεν είχαν οργανωτική σχέση με την όποια al-Qaeda· μια οργανωτική σχέση που άλλωστε δεν την χρειαζόταν καμμία πλευρά.

Μια υψηλόβαθμη αντιπροσωπεία τους (φωτογραφία επάνω) έκανε τις τελευταίες ημέρες μια σημαδιακή περιοδεία, πρώτα στην Τεχεράνη και στη συνέχεια στη Μόσχα. Το τι κουβεντιάστηκε, φυσικά, δεν ανακοινώθηκε· οι δηλώσεις περιορίστηκαν την «ισχυρή επιμονή των πλευρών ότι η συμφωνία της Doha πρέπει να τηρηθεί». Η Τεχεράνη, η Μόσχα αλλά και η Ισλαμαμπάντ με το Πεκίνο θέλουν να δουν το «κουτάκι» του αφγανιστάν να αδειάζει απ’ τον αμερικανικό στρατό. Οι ταλιμπάν έχουν κάθε συμφέρον να τηρήσουν το δικό του κομμάτι της συμφωνίας· αλλά απειλούν ήδη πως αν δεν φύγει ο u.s. army θα αρχίσουν επιθέσεις εναντίον του.

Έχει ακόμα περιθώρια η Ουάσιγκτον να συντηρήσει τις βάσεις της εκεί, εναντίον επιθέσεων που θα είναι σκληρές; Και μπορεί να σταθεί εκεί κόντρα στην Ισλαμαμπάντ, που έχει ιδιαίτερες σχέσεις με τους ταλιμπάν;

Θα φανεί… Αλλά οι οιωνοί δεν είναι καλοί…

Astana block plus

Σάββατο 30 Γενάρη. Την μέρα που η αντιπροσωπεία των ταλιμπάν έφευγε απ’ την Τεχεράνη για την Μόσχα, ο ιρανός υπ.εξ. Zarif προσγειωνόταν στην Άγκυρα, για κουβέντα όχι μόνο με τον Cavusoglu αλλά με τον Erdogan, μετά από έναν καλό γύρο στη Μόσχα, στην Τιφλίδα, στο Μπακού και στην Ερεβάν. Πέρα απ’ τα θέματα της διμερούς συνεργασίας ιράν – τουρκίας (που δεν είναι λίγα) στο μενού ήταν και η προοπτική του «σχήματος συνεργασίας 3 + 3», απ’ την μια μεριά η τριάδα του μπλοκ της Αστάνα (ρωσία, τουρκία, ιράν) και απ’ την άλλη η τριάδα των κρατών του Καυκάσου (αρμενία, γεωργία, αζερμπαϊτζάν), που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του αζέρου προέδρου Aliyev μετά την εκεχειρία του Νοέμβρη στο Nagorno Karabah. Ένα ακόμα θέμα ήταν η συνεργασία των δύο κρατών σε σχέση με το αφγανιστάν…

Σ’ όλη αυτή την ασιατική ζώνη, που αρχίζει απ’ τις ανατολικές όχθες της Μεσογείου, το Αιγαίο και τη Μαύρη Θάλασσα και φτάνει ως το ινδοκούς και την ανατολική μεριά του ινδού ποταμού (πακιστανο-ινδικά σύνορα) έχει διαμορφωθεί μια “πολυγωνική” συναντίληψη των περισσότερων κρατών, που προσανατολίζονται στο ευρασιατικό project και όχι στις μεθοδεύσεις και τα σχέδια της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και των συμμάχων τους. Μέσα σ’ αυτή τη ζώνη η πρώτη κρατάει ακόμα κάποιους “θύλακες”/βάσεις: στη συρία, στο ιράκ και στο αφγανιστάν· και επίσης μια περιπλέουσα ναυτική υπεροπλία. Αλλά αν μελετήσει κανείς την πολιτική γεωγραφία και τα όσα έχουν συμβεί απ’ το 2003 κι απ’ το 2015 και μετά είναι αμφίβολο το συμπέρασμα ότι η Ουάσιγκτον είναι ακόμα σε θέση να επιτίθεται στρατιωτικά έχοντας καλές προοπτικές. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει: αν ανοικτά και καθαρά θεωρεί την Μόσχα και το Πεκίνο εχθρούς, τότε αυτοί οι εχθροί έχουν πολύ περισσότερους συμμάχους σ’ όλη αυτή τη ζώνη απ’ ότι η ίδια. Κι αυτό ενώ πρόκειται για το δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου.

Οι ειδικοί στο γλύψιμο υποστηρίζουν, μετά την εκλογή του νυσταλέου Jo, ότι «η Αμερική επιστρέφει στη Μέση Ανατολή». Θα ήταν πιο τίμιο να ειπωθεί κάτι ανάμεσα στο «η Αμερική θέλει να επιστρέψει» και στο «η Αμερική δεν θέλει να φύγει». Αλλά μπορεί;

Κι αν το προσπαθήσει, πώς θα μπορέσει να «πολιορκήσει» αποτελεσματικά αυτήν την τεράστια έκταση του ευρασιατικού project; Με την βοήθεια του ελλαδιστάν;

Αστεία πράγματα…

Μέση ανατολή

Τετάρτη 27 Γενάρη. Η εκλογή του νυσταλέου Jo, το επιτελείο που διόρισε σε διάφορα κρίσιμα πόστα, μαζί με την αποτυχία της τακτικής του ψόφιου κουναβιού («οικονομικός πόλεμος») είναι αρκετά πιθανό να εντείνουν την αναμέτρηση στο δευτερεύον πεδίο του 4ου παγκόσμιου, αυτό που απλώνεται πια απ’ την αφρική ως την κεντρική ασία.

Στο συριακό πεδίο μάχης τόσο η Μόσχα όσο και η Ουάσιγκτον «φορτώνουν» όπλα, στρατό και «επιχειρήσεις» – κυρίως σε σχέση με το κατεχόμενο απ’ το Joνυσταλεάν και τους βασάλους του των ypg ανατολικό τμήμα της επικράτειας. (Η κυρία Hilary Clinton σκοπεύει να φτιάξει και ταινία με τα κατορθώματα αυτών των τελευταίων…) Η Deir ez Zor έχει ξαναγίνει «θερμή ζώνη», ενώ κάποιοι θύλακες του isis που είχαν απομείνει στην έρημο της κεντρικής συρίας έχουν «αναστηθεί» – εντελώς συμπτωματικά… Το Τελ Αβίβ κτυπάει συστηματικά (ή προσπαθεί να κτυπήσει) συριακές και ιρανικές θέσεις στη δυτική συρία. Η Ουάσιγκτον δημιουργεί καινούργιες βάσεις στην επικράτεια του τοξικού, δύο αεροπορικές και μία ναυτική στην Ερυθρά Θάλασσα, πέρα απ’ αυτήν που έχει ήδη, μια αεροπορική βορειοανατολικά του Ριάντ με 2500 πεζοναύτες. Απ’ την μεριά τους οι ιρακινές σιιτικές πολιτοφυλακές κτυπούν όλο και πιο συστηματικά είτε τις μεταφορές του αμερικανικού κατοχικού στρατού, είτε και την ίδια την «πράσινη ζώνη» στη Βαγδάτη, γύρω απ’ την αμερικανική πρεσβεία / βάση.

Νοτιότερα οι υεμενίτες Houthis, που προχωρούν αργά αλλά σταθερά σε βάρος των μισθοφόρων του Ριάντ και του Ντουμπάι, είτε με την ιρανική βοήθεια είτε με δικές τους τεχνικές γνώσεις, έχουν κάνει ήδη απόπειρες να κτυπήσουν την πρωτεύουσα και τα παλάτια του τοξικού (το Ριάντ βρίσκεται πολύ μακριά απ’ την εμπόλεμη ζώνη της υεμένης αλλά σταθερά πια μέσα στην εμβέλεια των πυραύλων και των drones των Houthis).

Στο λιβυκό πεδίο μάχης, που είναι σταθερά μοιρασμένο ανάμεσα στην Άγκυρα και στη Μόσχα, ο νυσταλέος Jo (υποτίθεται ότι) θα κάνει προσπάθεια πιο άμεσης αμερικανικής στρατιωτικής εμφάνισης· μια προσπάθεια που είχε γίνει και επί ψόφιου κουναβιού, αλλά απέτυχε. Ρωσικά και τουρκικά μεταγωγικά πηγαινοέρχονται τακτικά, τα πρώτα απ’ τις ρωσικές βάσεις στο συριακό πεδίο μάχης προς και από την Benghazi, τα δεύτερα από την Istanbul προς και από την Tripoli. Νοτιότερα στην αφρικανική ήπειρο, κάτω απ’ το (με γαλλικές βάσεις) τσαντ, στην κεντροαφρικανική δημοκρατία, η Μόσχα ενισχύει επίσης διαρκώς την στρατιωτική της παρουσία μέσω «συμβούλων» (μισθοφόρων δηλαδή) κατά εκατοντάδες· αλλά και μέσω όπλων. Επιπλέον μισθοφόροι απ’ την ρουάντα συμπληρώνουν την “παρέα”…

Είναι αναμενόμενο ότι το Joνυσταλεάν θα προσπαθήσει αφενός να αντιστρέψει τις απώλειες που (λαθεμένα και οπορτουνιστικά) χρεώνει στο ψόφιο κουνάβι και, αφετέρου, να περάσει σε κάποιο είδος αντεπίθεσης έναντι των ανταγωνιστών του. Αν έχουμε δίκιο (θα φανεί σύντομα) τα σφυριά και οι σφυροκέφαλοι θα κάνουν όλο και περισσότερο κουμάντο…

Να οι συνωμότες!

Δευτέρα 18 Γενάρη. Το αμερικάνικο fbi ανακάλυψε πληρωμές ύψους 500.000 δολαρίων (σε bitcoin) σε μερικά φασιστόμουτρα, από έναν γαλλικό λογαριασμό· συσχετίζει τις πληρωμές με το ντου στα «ανάκτορα» του Καπιτωλίου· και εικάζει ότι οι χρηματοδότες ήταν (μαζί και εξ αδιαιρέτου) η Μόσχα και το Πεκίνο! Αυτό, τουλάχιστον, διέρρευσαν στο καθεστωτικό αμερικανικό δίκτυο NBC δύο «ανώνυμοι» αξιωματούχοι της υπηρεσίας (του fbi) – ένας εν ενεργεία και ένας πρώην. Όπως είναι γνωστό όταν τα media, οι μηχανές της πλαστογράφησης, επικαλούνται «ανώνυμους αξιωματούχους», πάει να πει ότι προβάλουν την απόλυτη αλήθεια! Ούτε λόγος ούτε ψόγος να κατηγορηθούν για «διασπορά ψευδών ειδήσεων». Διότι, σε τελευταία ανάλυση, αυτό σημαίνει καθεστώς: όπως η ύπαρξη του μεγαλοαδύναμου δεν είναι ζήτημα απόδειξης αλλά πίστης και μόνο πίστης, έτσι είναι και οι πιο κοσμικές αλλά κατά βάθος το ίδιο θρησκευτικές «αλήθειες» της κρατικής και παρακρατικής εξουσίας: πίστευε και μη ερεύνα. Σκάσε και κολύμπα…

Ενώ είναι λογικό σαν προβοκάτσια είναι παράλογο σαν γεωπολιτική: η Μόσχα προτιμούσε (για λόγους τακτικής) το ψόφιο κουνάβι σαν πρόεδρο, ενώ αντίθετα το Πεκίνο (και πάλι για λόγους τακτικής) προτιμάει τον νυσταλέο Jo. Θα έλεγε κάποιος, όχι αβάσιμα, ότι κατα βάθος και οι δύο rivals προτιμούν ένα εμφύλιο, υψηλής ή χαμηλής έντασης, στην αμερικανική επικράτεια· αλλά γιατί χρειάζεται να τον χρηματοδοτήσουν όταν είναι υπεραρκετά τα εγχώρια εύφλεκτα υλικά;

Είναι, μετά, κι αυτό: δεν υπήρχαν άλλοι, με μικρότερη ισχύ απ’ ότι η Μόσχα και το Πεκίνο, που να ενδιαφέρονται να σπρώξουν μια «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση» στην Ουάσιγκτον; Ο γάλλος αποστολέας των χρημάτων (αν τα ευρήματα του fbi είναι πραγματικά, και όχι του είδους “τα χημικά και τα πυρηνικά του Σαντάμ”…) τι είναι; Την απάντηση δεν την ξέρουμε, αλλά απορούμε με το γιατί οι υποψίες των αμερικάνων μπάτσων πήγαν τόσο μακριά όσο η Μόσχα και το Πεκίνο και όχι κοντύτερα, όσο οι (γαλλικοί) μηχανισμοί πίσω απ’ την Lepen – για παράδειγμα…

Ή ακόμα κοντύτερα… Εκείνον τον τύπο, τον Steve Bannon, τον ξέρει το fbi; Έχει υιοθετήσει διάφορες τακτικές, συμπεριλαμβανόμενων και κάποιων μαοϊκής προέλευσης…

12 ημέρες

Τρίτη 29 Δεκέμβρη. Το τραίνο/ψυγείο ξεκίνησε απ’ την Istanbul πριν λίγες ημέρες. Το φορτίο που μεταφέρει θα φτάσει στο Baku (αζερμπαϊτζάν), θα περάσει πλωτά την Κασπία, θα συνεχίσει σιδηροδρομικά στο τουρκμενιστάν ή στο καζακαστάν και θα φτάσει σε κινεζικό σταθμό σε (συνολικά) 12 ημέρες. Είναι μια απ’ τις γραμμές του σιδηρόδρομου του μεταξιού.

Παρότι μ’ αυτόν τον τρόπο μεταφέρονται πολύ λιγότερα φορτία ανά αμαξοστοιχία σε σχέση με τα πλοία κοντέινερ, ο χρόνος είναι ο μισός σε σχέση με την διαδρομή Σαγκάη – Instanbul. Και, φυσικά, τα φορτία μπορεί να προορίζονται για την δυτική κίνα, οπότε το χρονικό όφελος της χερσαίας (σιδηροδρομικής) μεταφοράς είναι ακόμα μεγαλύτερο. Εκείνο που χρειάζεται είναι αρκετά περισσότερα δρομολόγια – ζήτηση δηλαδή.

Παρότι οι χερσαίες μεταφορές εμπορευμάτων από και προς την κινέζικη επικράτεια υστερούν σε όγκο ανά δρομολόγιο, ανάλογα με τους προορισμούς τους υπερέχουν σημαντικά σε χρόνους. (Στις μεταφορές με ψυγεία αυτό το τελευταίο είναι σημαντικό). Υπάρχει ένα επιπλέον όφελος, γεωπολιτικό: τα γενικά υποτιμημένα “-stan” της κεντρικής ασίας αποκτούν ρόλο, όχι μόνο σαν περάσματα αλλά και σαν (βιομηχανικές) εγκαταστάσεις επεξεργασίας, συναρμολόγησης, επιμελητείας «καθ’ οδόν».

Δεν είναι λοιπόν παράξενο που η στρατιωτική νίκη («τιμωρία» ίσως είναι πιο κατάλληλη λέξη) του Baku επί της Yerevan για τις φιλίες της με την Ουάσιγκτον, με την άμεση βοήθεια της Άγκυρας και την έμμεση της Μόσχας και της Τεχεράνης, έχει επίδραση στην ευρύτερη περιοχή της κεντρικής ασίας. Ρωσία, τουρκία, ιράν, πακιστάν, καζακστάν, αζερμπαϊτζάν, τατζικιστάν, ουζμπεκιστάν, γεωργία, και φυσικά η κίνα δημιουργούν (ή αυτό επιδιώκουν) μια καπιταλιστική «πύκνωση» (και) στην κεντρική ασία… Πράγμα που δεν αρέσει καθόλου σε κάποιες δυτικές «μεγάλες δυνάμεις», ειδικά σ’ εκείνες που θεωρούσαν ότι έχουν τα δυνατά πιόνια στη «μεγάλη σκακιέρα».

Τι θα κάνουν άραγε για να εκδηλώσουν την έχθρα τους; Θα φανεί. Να θυμήσουμε μόνον αυτό: κανένας πόλεμος δεν κηρύχτηκε στο όνομα των πραγματικών αιτίων και των αληθινών στόχων του· σίγουρα απ’ τον Τρωϊκό και μετά!..

(Και για «τον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού» ισχύει το ίδιο…)

Καθόλου σατανικές και, οπωσδήποτε, καθόλου συμπτώσεις (1)

Σάββατο 12 Δεκέμβρη. Αναφερθήκαμε χτες σε κάποιες δηλώσεις του ρώσου υπ.εξ. Lavrov. Ας κάνουμε τώρα τον κόπο να αντιπαραβάλουμε την συνέχειά τους με εκείνες ενός άλλου «εξέχοντα» υπ.εξ., αυτού της γερμανίας Heiko Maas. Προηγείται χρονικά, αφού αυτά πιο κάτω είναι αποσπάσματα από συνέντευξή του στο γερμανικό der spiegel, στις 4 Δεκέμβρη (2020):

Ερώτηση: Εσείς και ο εταίρος σας στη Γαλλία έχετε ζητήσει ένα «new deal» στις διατλαντικές σχέσεις. Καλό ακούγεται, αλλά περί τίνος πρόκειται;

Απάντηση: Η επιστροφή των ΗΠΑ στη διεθνή σκηνή θα αλλάξει πολλά πράγματα, αφού μαζί μπορούμε να έχουμε συνεργατικές προσεγγίσεις. Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ χρειάζεται να δουλέψουν μαζι πιο στενά και στρατηγικά. Δεν μπορούμε να αφήσουμε ξανά κενά, όπως στη Λιβύη ή στη Συρία, για παράδειγμα, που γεμίζουν ύστερα από άλλους, απ’ την Ρωσία ή την Τουρκία. Δεν μπορούμε να αφήνουνε περιθώρια σε απολυταρχικούς παράγοντες για να κάνουν τα παιχνίδια τους. Εμείς οι ευρωπαίοι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε το δικό μας μέρος σαν εγγυητές της ειρήνης, της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων σε συμμαχία με τις ΗΠΑ.

…

Ερώτηση: Πρόσφατα πήρατε μέρος σε μια συνάντηση με 4 υπ.εξ. κρατών μελών του νατο, όπου συζητήσατε ιδέες για την μεταρρύθμιση της συμμαχίας. Μια ιδέα είναι ο περιορισμός της αρχής της ομοφωνίας. Πιστεύετε ότι είναι σωστό να συμβεί κάτι τέτοιο;

Απάντηση: Από στρατιωτική άποψη το νατο είναι εντάξει, αλλά σε ότι αφορά τις πολιτικές αποφάσεις του πρέπει να γίνουν πολλά. Το νατο αφορά τον πόλεμο και την ειρήνη, την ζωή και τον θάνατο. Συνεπώς δε νομίζω ότι το βέτο θα καταργηθεί σύντομα. Αλλά μπορεί να γίνει δεκτό πως δεν θα είναι όλες οι χώρες υποχρεωμένες να εφαρμόσουν ομόφωνες αποφάσεις στο μέλλον. Αυτό θα δυναμώσει την δυνατότητα δράσης του νατο.

Ερώτηση: Το νατο θεωρεί τον εαυτό του μια κοινότητα αξιών. Πόσο αξιόπιστο είναι αυτό αν στα μέλη του συμπεριλαμβάνεται η Τουρκία του Erdogan και χώρες σαν την Πολωνία και την Ουγγαρία, που δεν σέβονται τις αρχές της νομιμότητας;

Απάντηση: Γι’ αυτό ακριβώς είναι σημαντικό να ενισχυθεί το νατο στο ρόλο του σαν πολιτικός οργανισμός. Αλλά δεν υπάρχει αρκετός χώρος για συζητήσεις περί κοινών αξιών. Πρέπει να τον δημιουργήσουμε.

…

Ερώτηση: Το κυρίαρχο θέμα στις δι-ατλαντικές σχέσεις θα είναι η Κίνα. Σε ποιο βαθμό ο ανταγωνισμός ανάμεσα στο Πεκίνο και την Ουάσιγκτον θα καθορίσει το μέλλον της παγκόσμιας τάξης; Και τι θέση θα έχει η Ευρώπη σ’ αυτό;

Απάντηση: Για την Ευρώπη, η Κίνα είναι οικονομικός εταίρος απ’ τη μια μεριά και ένας συστημικός ανταγωνιστής απ’ την άλλη. Η Ουάσιγκτον είναι στενός εταίρος με τον οποίο μοιραζόμαστε θεμελιώδεις αξίες. Αν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη ξαναέρθουν μαζί και αναπτύξουν μια κοινή στρατηγική, αυτό θα ανοίξει εντελώς διαφορετικές δυνατότητες να μιλήσουμε στην Κίνα όχι μόνο για εμπορικά και οικονομικά ζητήματα αλλά επίσης για ανθρώπινα δικαίωματα.

Δεν πρέπει να πάρουμε ακριβώς κατά λέξη τα λόγια ενός Heiko Maas. Εκτιμάμε όμως το νόημα. Ενόψει της ακόμα μεγαλύτερης όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού το Βερολίνο θα ήθελε (αυτό καταλαβαίνουμε) να συμβάλει στην επανα-διεθνοποίηση της Ουάσιγκτον υπό τον νυσταλέο Jo, αλλά μ’ όρους που θα υπηρετούν έναν διαφορισμό εκ μέρους του: για να μπορεί να διαπραγματευτεί με τους «συστημικούς ανταγωνιστές» (που δεν είναι ένας αλλά τουλάχιστον δύο) από καλύτερες θέσεις, όχι μόνο οικονομικά (σαν ηγετική δύναμη στην ε.ε.) αλλά και στρατιωτικά (με τις πλάτες του Joνυσταλεάν).

Αυτά είναι κόλπα ζόρικα που δεν τα κάνουν ούτε στις ινδίες! Το γιατί η παρακμιακή πρώην μόνη υπερδύναμη θα ήθελε να κάνει χαμαλίκια (και να πουλάει νταβατζιλίκια) για λογαριασμό του Βερολίνου δεν το ξέρουμε. Ωστόσο, σε επιμέρους ζητήματα ίσως κάτι τέτοιο συμβεί σαν τμήμα μιας εξελισσόμενης προσπάθειας του «δυτικού κόσμου» να ξαναγίνει απειλητικός. Αφού ναι, το Βερολίνο δεν πέτυχε κάτι σπουδαίο όταν ο απερχόμενος τότε Obama του έδωσε «τα κλειδιά του φιλελεύθερου, δυτικού κόσμου», μετά την εκλογή στα τέλη του 2016 του ψόφιου κουναβιού, ο νυσταλέος θα ζητήσει τα κλειδιά πίσω…

Ποιά είναι τέτοια «επιμέρους ζητήματα»; Το ιράν (ας πούμε)…

Καθόλου σατανικές και, οπωσδήποτε, καθόλου συμπτώσεις (2)

Σάββατο 12 Δεκέμβρη. Τέσσερεις μέρες μετά, στη σύνοδο του «ρωσικού συμβουλίου διεθνών υποθέσεων» (Μόσχα, 8 Δεκέμβρη 2020), ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov, πέρα απ’ αυτά που παρουσιάσαμε χτες (περί covid και γεωπολιτικής αξιοποίησής του) είπε κι αυτά:

… Κρίνοντας απ’ αυτά που βλέπουμε, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εγκαταλείψει τις προθέσεις της για τον ρόλο της σαν ένας πόλος του πολυπολικού συστήματος που μορφοποιείται για αντικειμενικούς λόγους, και ακολουθεί την αφύπνιση των ΗΠΑ. Η πρόσφατη πολιτική της Γερμανίας σε πολλά θέματα μας επιβεβαιώνει ότι αυτό ακριβώς είναι που θέλει να κάνει το Βερολίνο, διατηρώντας τις προθέσεις του για πλήρη ηγεσία στην Ε.Ε. Η Γαλλία είναι σε κάπως διαφορετική θέση. Φαίνεται να κυριαρχεί η τάση προς την απόρριψη των φιλοδοξιών της Ε.Ε. να γίνει ένας πόλος του πολυπολικού συστήματος. Πρέπει να περιμένουμε και να δούμε αν η Γαλλία θέλει να επιμείνει στην αξίωση ενός τέτοιου ρόλου.

Από διανοητική άποψη, η Δύση δικαιολογεί τις πολιτικές της με το περιβόητο σχέδιο της «τάξης βασισμένης σε κανόνες». Αυτοί οι κανόνες εφευρίσκονται στο πόδι, σε διάφορες συναντήσεις. Η Ε.Ε. κέρδισε πρόσφατα τον έπαινο απ’ τον υπ.εξ. των ΗΠΑ Michael Pompeo επειδή υιοθέτησε τον «γενικό» μηχανισμό της επιβολής κυρώσεων για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ακολουθώντας την υιοθέτηση της επιβολής τέτοιων κυρώσεων για υποτιθέμενες χημικές επιθέσεις και κυβερνοεπιθέσεις. Η ΕΕ τα αποφασίζει αυτά σ’ έναν στενό κύκλο αδιαφορώντας να θέσει τα ζητήματα σε διεθνείς οργανισμούς όπως ο ΟΗΕ. Ο ΟΗΕ περνάει δύσκολες ημέρες και η Δύση κάνει ό,τι μπορεί για να τον κάνει αναξιόπιστο ή να τον εκφοβίσει ιδιωτικοποιώντας διάφορες επιτροπές του, όπως είδαμε στην περίπτωση της Επιτροπής για τα Χημικά Όπλα. Όταν αυτά αποτυγχάνουν διαχειρίζεται αυτά τα θέματα εκτός των δομών του ΟΗΕ και των διεθνών διασκέψεων και επιβάλει σε άλλους τις βολικές γι’ αυτήν αποφάσεις σαν την απόλυτη αλήθεια, την μόνη σωστή εκδοχή των πολυμερών προσεγγίσεων.

Αυτή είναι η κεντρική ιδέα της «τάξης που βασίζεται σε κανόνες» και του ψευδούς πολυμερισμού που έχει εφευρεθεί απ’ τους Γερμανούς και τους Γάλλους. Προοωθούν αυτά τα σχέδια παρουσιάζοντας τις θέσεις και τις πρωτοβουλίες της ΕΕ σ’ όλο τον κόσμο σαν τις μόνες σωστές, σαν μοντέλο που πρέπει να ακολουθήσουν οι άλλοι…

Είναι φανερό ότι προσπαθούν να αποκαταστήσουν το μονοπολικό μοντέλο της παγκόσμιας τάξης. «Πόλοι» όπως η Ρωσία και η Κίνα είναι απίθανο να δεχτούν να υποβαθμιστούν…

Κι εδώ, επίσης, θα έπρεπε να είναι κανείς προσεκτικός. Είναι μερικούς μήνες τώρα που η Μόσχα κατηγορεί το Βερολίνο ότι έχει αρχίσει να γίνεται «αντιρωσικό» περισσότερο απ’ ότι η ίδια θα ανεχόταν. Αλλά, επί της ουσίας αυτό είναι λιγότερο ενδιαφέρον σε σχέση με την πιθανότητα να γεφυρωθεί το «χάσμα του Ατλαντικού» που άνοιξε επί 4 χρόνια το “america first “ του ψόφιου κουναβιού.

Η πιθανότητα είναι υπαρκτή, ακόμα κι αν δεν είναι full. Έχοντας τον στρατό του νατο (ή, απλά, της Ουάσιγκτον και των “ανατολικών” συμμάχων της) να “γυμνάζεται” μόνιμα στα σύνορά της, η Μόσχα θα ήθελε να ελπίζει σ’ ένα Βερολίνο “δυτικότερα” αυτών των “ανατολικών” που να δημιουργεί (έστω) παράσιτα στη δυτική μιλιταριστική ομαλότητα. Αλλά το γερμανικό κράτος διακηρύσσει (για άλλη μια φορά…) ότι θέλει να επανεξοπλιστεί (στρατιωτικά) για να παίξει τον ρόλο του “καλού” στον κόσμο. Κι αυτό είναι ένα θέμα από μόνο του.

Το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο έχει τους λόγους του να ανησυχεί· και ποιός είναι ανόητος να μην καταλαβαίνει το γιατί; Η γερμανική “ηγεσία της ε.ε.” από πολιτική άποψη είναι μύθος! Ο θρυλικός “γαλλογερμανικός” άξονας, όπως και άλλοι θρύλοι, σαν τον “ευρωπαϊκό στρατό” ή την “ενιαία ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική” έχουν πεθάνει στην κούνια τους. Ελλείψει της συμπαγούς ευρωπαϊκής πολιτικο-στρατιωτικής ομοσπονδιοποίησης, ελλείψει των “ηνωμένων ευρωπαϊκών πολιτειών” σα να λέμε, το Βερολίνο (και με διαφορετικό τρόπο το Παρίσι) πρέπει να ψάχνουν βάρκες για να πατήσουν. Κι αν το Joνυσταλεάν είναι μια απ’ αυτές (με τα πυρηνικά του παρέα) θα αναζητήσουν τα (όχι εύκολα) πατήματά τους εκεί.

Συνεπώς η Μόσχα έχει κάθε λόγο να απειλεί ότι θα γυρίσει εντελώς την πλάτη της στην (υπόλοιπη) ευρώπη, αν αυτή η (υπόλοιπη) ευρώπη – και ειδικά το Βερολίνο – αναζητήσει και πάλι ασφάλεια στον “ατλαντισμό”. Η ανεγκέφαλη αλεπού δεν θέλει ούτε πόλεμο ούτε μισο-πόλεμο στα σύνορά της – όχι άδικα. Αλλά η περίπτωση της ουκρανίας θα πρέπει να έχει περιορίσει τις ελπίδες της Μόσχας ότι μπορεί να βασιστεί είτε στο Βερολίνο είτε στο Παρίσι, είτε και στους δύο μαζί.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι με τα λόγια του Lavrov η Μόσχα ανακεφαλαιώνει προειδοποιητικά αυτά που κάνει ήδη: απ’ την λιβύη ως το Nagorno Karabakh. Κι αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει ότι ο καπιταλιστικός κόσμος είναι εκ των πραγμάτων “διπολικός”, μέχρι να εξαντληθούν τα (γεωπολιτικά) αποθέματα και να φτάσει η αναπόδραστη στιγμή του ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών για το ποιός (“πόλος”) κάνει κουμάντο.

Καθόλου παραλειπόμενα 2

Παρασκευή 11 Δεκέμβρη. Αν (λέμε «αν»…) παρακολουθείτε την ασταμάτητη μηχανή με ευθύνη ανάλογη εκείνης που αυτή «λειτουργεί» θα το έχετε προσέξει: υποστηρίζουμε ότι η γενική επίθεση του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος περιέχει όλα όσα απαιτούνται εναντίον των αντιπάλων του. Ο covid ήταν εξ αρχής «πολιτικοποιημένος» με όρους παγκόσμιας σύγκρουσης εξουσίας / ηγεμονίας!

Προσέξτε, λοιπόν, αυτό το απόσπασμα απ’ τις δηλώσεις του ρώσου υπ.εξ. Lavrov πριν 3 ημέρες, στη σύνοδο του «ρωσικού συμβουλίου διεθνών υποθέσεων», ενός κρατικού οργάνου (Μόσχα, 8 Δεκέμβρη 2020):

Η διεθνής ατζέντα είναι γεμάτη κρίσεις και συγκρούσεις. Σα να μην έφταναν αυτές ο covid-19 έχει κάνει ξεκάθαρη ζημιά στην παγκόσμια οικονομία. Τα κρατικά σύνορα είναι ακόμα κλειστά ή υπόκεινται σε διάφορες απαγορεύσεις. Η ανθρώπινη επαφή έχει διαταραχτεί σε όλους τους τομείς χωρίς εξαιρέσεις. Αν πραγματικά θέλουμε να σταματήσουμε αυτόν τον ιό, αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από μια συντονισμένη προσπάθεια. Εμείς και η πλειοψηφία των άλλων χωρών θέλουμε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Αλλά οι Ευρωπαίοι εταίροι μας έχουν προσπαθήσει, με εγωιστικό τρόπο, να αξιοποιήσουν αυτήν την δύσκολη κατάσταση για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους, όπως κάνουν εδώ και πολλά χρόνια. Πρακτικά, προσπαθούν να αποκαταστήσουν το μοντέλο της μονοπολικής παγκόσμιας τάξης…

Ούτε λίγο ούτε πολύ ο υπ.εξ. της ανεγκέφαλης αλεπούς (: Putin) αναφέρεται (και) σ’ αυτό που είναι «ο πόλεμος των εμβολίων». Είναι, απλά, οικονομικό ζήτημα, θέμα των κερδών της Α ή της Β επιχειρήσης; Όχι βέβαια! Το δυτικό βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα, μέσω της επιθετικότητας του «γενικού εμβολιασμού» με εφαρμογές γενετικής μηχανικής, επιδιώκει να επιβάλει ένα «διεθνές πρότυπο», ένα «διεθνές μοντέλο» διαχείρισης ζητημάτων υγείας. Θεωρώντας πως σ’ αυτόν τον τομέα έχει το «πάνω χέρι» – έναντι των αντιπάλων του.

Αν ασχοληθεί κανείς με το τι είναι αυτές οι «πλατφόρμες γενετικού αναπρογραμματισμού» θα καταλάβει, ίσως, ότι ΔΕΝ πρόκειται για μια καπιταλιστική κίνηση των big pharma εφ’ άπαξ, μια επιθετική τακτική πωλήσεων για μια φορά· για μια «ευκαιρία» που δόθηκε κι αρπάχτηκε μια κι έξω· για μια περίπτωση tamiflu 2.0… Πρόκειται, αντίθετα, για Αλλαγή Παραδείγματος στον τομέα του μαζικού ελέγχου υγείας των πληθυσμών. Και, επίσης, της μαζικής απαλλοτρίωσης των προσωπικών δεδομένων αυτών των πληθυσμών, κατ’ αρχήν με το πρόσχημα της «προστασίας της δημόσιας υγείας».

Γι’ αυτό (εξοργισμένος) ο Lavrov μιλάει για «αποκατάσταση του μοντέλου της μονοπολιτικής παγκόσμιας τάξης»! Δεν αναφέρεται, απλά, σε σανεμβόλια που σε 1 ή 2 χρόνια θα έχουν ξεχαστεί… Αναφέρεται στην οπλοποίηση τους, με μεσο-μακροπρόθεσμο ορίζοντα γενικού ελέγχου.

Κι αν αυτός μιλάει απ’ την θέση της κεντρικής πολιτικής βιτρίνας ενός αντίπαλου στη δύση καπιταλισμού / ιμπεριαλισμού, εμείς, απ’ την δική μας πληβειακή / εργατική θέση, θα έπρεπε να έχουμε καταλάβει τις άλλες διαστάσεις αυτής της οπλοποίησης. Δεν πρόκειται, εδώ, για την ανακάλυψη / εφεύρεση της πενικιλίνης…. Πρόκειται, μάλλον, για έναν ενδοκαπιταλιστικό / διακρατικό «αγώνα δρόμου»: όποιος χρησιμοποιήσει πρώτος την “υγιεινιστική” πυρίτιδα ελπίζει ότι θα επιβληθεί για κάποιο διάστημα σ’ όσους καθυστερήσουν…

Θα μπορούσε, στο πίσω μυαλό διάφορων αφεντικών, να υπάρχει και το ενδεχόμενο βιολογικών πολέμων…

(Εντελώς τυχαία τον περασμένο Αύγουστο, το ψοφιοκουναβιστάν έβαλε “κυρώσεις” σε διάφορα ρωσικά ερευνητικά κέντρα. Με την κατηγορία ότι σχετίζονται με έρευνες “χημικού και βιολογικού πολέμου”… Ανάμεσά τους, εντελώς τυχαία, ήταν και το “48ο κεντρικό ερευνητικό κέντρο” του ρωσικού υπ.αμ. που, σε συνεργασία με πανεπιστημιακά ιδρύματα, έφτιαξε και δοκίμασε το ρωσικό sputnik V…)

Ο αιώνιος εχθρός 2

Πέμπτη 10 Δεκέμβρη. Να γιατί μόνο αποτυχημένοι ιμπεριαλιστές (σαν το ελλαδιστάν) μπορούν να φαντασιώνονται ότι «μερικές ξυλιές στον πισινό θα συμμαζέψουν τον άτακτο και θρασύ της γαλαρίας»: βολεύονται να παριστάνουν ότι στην ανατολική Μεσόγειο, στη μέση Ανατολή, στη βαλκανική χερσόνησο «τελείωνει ο κόσμος»! Θεωρούν ότι σ’ αυτήν την «άκρη του κόσμου» ο δυτικός ιμπεριαλισμός μπορεί να εκβιάσει την Άγκυρα ότι αν δεν κάτσει καλά σαν συνοριοφύλακας, θα δώσει την δουλειά στην Αθήνα… Νομίζουν οι δόλιοι ότι ζουν ακόμα τον (άγρια στρεβλό!) μύθο του 1821! Και φυσικά ονειροβατούν: αυτό που θεωρούν ένα «δύστροπο ανατολικό όριο» το οποίο το «κέντρο» (ο δυτικός ιμπεριαλισμός) πρέπει να συνετίσει, είναι οργανικό κομμάτι και ενός άλλου κόσμου, άλλων κέντρων ισχύος και πλούτου, δυναμικών, με αυτοπεποίθηση, επεκτατικών, «ανερχόμενων»… Είναι κομμάτι της ανατολής που τώρα πια δεν είναι, και δεν πρόκειται να ξαναγίνει «παρακατιανή», ένας θεατής ή ένας κομπάρσος της καπιταλιστικής ιστορίας!

Ακόμα και ο «σύμμαχος» των ελληνικών φαντασιώσεων, ο βασιλιάς γαλλίας Macron, το καταλαβαίνει αυτό· και δεν του αρέσει καθόλου. Το κατάλαβε όχι μόνο στο συριακό, όχι μόνο στο λιβυκό πεδίο μάχης, αλλά ακόμα και στο Sahel: ρώσοι, κινέζοι και τούρκοι βρίσκονται εκεί που νόμιζε ότι έχει «ελευθέρας»!

Μπορεί να είναι παράδοξο, μπορεί και όχι: οι εταίροι της Άγκυρας στο ευρασιατικό project φαίνεται ότι προτιμούν ένα καθεστώς που είναι χρήσιμο και στους δυτικούς, παρά έναν καθαρό εχθρό της δύσης. Σίγουρα προς το παρόν, και στο ορατό μέλλον. Αξίζει, επ’ αυτού, να προσέξει κανείς την τακτική του Πεκίνου: ενώ η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο του έχουν κηρύξει κανονικά πόλεμο, το Πεκίνο δεν ανταποδίδει (ακόμα) κάνοντας το ίδιο! Προετοιμάζεται για μια full scale αναμέτρηση, ακόμα και στρατιωτική, αλλά ταυτόχρονα εμφανίζεται «ανοικτό» σε έντιμες σχέσεις· σε σχέσεις, δηλαδή, που θα αναγνωρίζουν την ισχύ του και τα καινούργια δεδομένα που αυτή έχει δημιουργήσει στον πλανήτη.

Κάτι ανάλογο κάνει και η Άγκυρα: προωθεί τα δικά της ιμπεριαλιστικά σχέδια· απαντάει (αποτελεσματικά ως τώρα…) στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ανταγωνιστών της στην ευρύτερη περιοχή (Ριάντ, Αμπού Ντάμπι, Λονδίνο, Παρίσι, Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ, Αθήνα, Κάιρο, Ερεβάν…) σε συνεργασία με τους συμμάχους της· και ταυτόχρονα «το συζητάει»… Παρότι οι επίσημοι εκπρόσωποι του ελληνικού εθνο-ιμπεριαλισμού προτιμούν να πιστεύουν και να διαδίδουν ότι αυτό το «το συζητάει» είναι μπλόφα, διαισθάνονται ανομολόγητα ότι δεν είναι. Η Άγκυρα όντως συζητάει… επειδή μπορεί να το κάνει – από θέση ισχύος!

Με όποιους, φυσικά, έχουν λόγους να συζητήσουν αναγνωρίζοντας την πραγματικότητα…