Tag: ρωσία

Αστάνα 1

Τρίτη 11 Γενάρη>> Λένε ότι δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Σίγουρα δεν υπάρχει φωτιά χωρίς καύσιμα υλικά. Είναι εύλογο να εκτιμήσει κάποιος ότι στην πρόσφατη έκρηξη / εξέγερση στο καζακστάν κάποιες δυτικές υπηρεσίες είχαν βάλει βαθιά τα χέρια τους∙ ειδικά αφού η αμερικανική πρεσβεία στο καζακστάν «προειδοποιούσε» απ’ τις 16 του περασμένου Δεκέμβρη για «μαζικές διαμαρτυρίες»… Πριν ανακοινωθεί ο διπλασιασμός της τιμής του υγροποιημένου φυσικού αερίου… Όμως οι υπηρεσίες, σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν κατασκευάζουν ούτε τις αφορμές ούτε την μαζική διάθεση. Και, συνήθως, μετά τις «color revolutions», πετυχημένες ή όχι, αποκαλύπτεται η δομική αστάθεια του καθεστώτος που έγινε στόχος τους.

Η αφορμή θα μπορούσε να θυμίζει τα κίτρινα γιλέκα. Ο διπλασιασμός της τιμής του γκαζιού θα εκνεύριζε (αναπόφευκτα) τον πληθυσμό: στο καζακστάν όλοι έχουν αυτοκίνητα, κι όλα τα αυτοκίνητα κινούνται με liquid gaz, αφού πρόκειται για «εθνικό» προϊόν. Ωστόσο η ταχύτητα (δύο ή τρεις ημέρες) μετατροπής των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας σε ένοπλη εξέγερση ξεπερνάει κατά πολύ την συγκεκριμένη αφορμή. Κι αν δεν είναι απαραίτητο να έχει υπάρξει πολύμηνη προετοιμασία (που υπήρξε…), είναι σίγουρα απαραίτητο να μείνουν αφύλακτες αποθήκες όπλων, και άλλα συμβολικά σημαντικά σημεία των πόλεων.

Με τα τώρα δεδομένα προκύπτει ότι τμήματα κάποιων κρατικών μηχανισμών του καζακστάν είχαν άμεση ή έμμεση εμπλοκή στην εξέλιξη των γεγονότων. Το γεγονός ότι το πρώτο κεφάλι που πήρε ο νυν πρόεδρος Τοκάγιεφ ήταν του επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών του καζακστάν Καρίμ Μασίμοφ είναι χαρακτηριστικό.

Δεν ήταν η τυπική «χρωματιστή επανάσταση». Δεν ήταν επίσης η τυπική απόπειρα πραξικοπήματος. Είναι κάτι ανάμεσα, ένας συνδυασμός.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Αστάνα 2

Τρίτη 11 Γενάρη>> Υπάρχει κάτι ακόμα, ενδιαφέρον έτσι κι αλλιώς αλλά ιδιαίτερα επίκαιρο σ’ αυτούς τους καιρούς: το αμερικάνικο βιοτεχνολογικό (παρα)κράτος έχει εγκαταστήσει στο κοζάκινο έδαφος απ’ το 2013 τρία εργαστήρια ερευνών βιολογικού πολέμου. Το κεντρικό λέγεται Central Reference Laboratory, είναι στην Almaty (δίπλα στα σύνορα με το κιργιζιστάν και κοντά στα σύνορα με την κίνα), ενώ υπάρχουν άλλα δύο, στην Otrar, μια επαρχιακή πόλη στα νότια κοντά στα σύνορα με το ουζμπεκιστάν, και στην Zhambyl, μια ορεινή επαρχιακή περιοχή «κολλητά» στα σύνορα με την ρωσία στον βορρά. Χρηματοδοτούμενα απ’ τις ηπα (γιατί όχι απ’ τον κύριο Fauci;) είναι κρίκοι της αλυσίδας «βιολογικών εργαστηρίων» που η Ουάσιγκτον έχει απλώσει κοντά στα ρωσικά και κινεζικά σύνορα, με πιο γνωστό το διαβόητο Lugar Center στη γεωργία.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Το δυτικό μέτωπο (1)…

Δευτέρα 27 Δεκέμβρη>> Η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της το έχουν κάνει ρουτίνα: στρατιωτικές ασκήσεις κοντά στα ρωσικά σύνορα (όπου το «κοντά» δεν είναι υποχρεωτικά μερικές εκατοντάδες μέτρα!) και, σε κάθε περίπτωση, διαρκή αντι-ρωσικά γυμνάσια (με την Αλεξανδρούπολη σαν βασική «πύλη» μετακίνησης όπλων και αρβυλών…)∙ «περιπολίες» στη Μαύρη Θάλασσα∙ και, φυσικά, το φασιστικό καθεστώς του Κιέβου σαν πολιορκητικός κριός… Η Μόσχα αντιδρά… Ποια είναι η διακύβευση; Τι επιδιώκει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου; Πόσο πιθανός είναι ένας κανονικός πόλεμος;

Ας το πούμε εξαρχής: ο κύριος στόχος των ηπα δεν είναι η πλήρης και επίσημη «κατάκτηση» της ουκρανίας. Είναι η «απομάκρυνση» των ευρωπαϊκών κρατών απ’ το ευρασιατικό project∙ και, σε κάθε περίπτωση, το «μπετονάρισμα» του Βερολίνου (κατά κύριο λόγο) και σε δεύτερο επίπεδο του Παρισιού και της Ρώμης, μακριά απ’ τις «κακές παρέες» της Ανατολής…. Απ’ την απέναντι μεριά η Μόσχα ξέρει ότι δεν κινδυνεύει απ’ την εισβολή νατοϊκού στρατού∙ ξέρει επίσης ότι στην ουκρανία έχει πολύ μεγαλύτερη επιρροή (προς το παρόν υπόγεια…) σε σχέση με την cia… Κινδυνεύει όμως να περιοριστεί η πρόσβασή της στη Μεσόγειο (και όχι μόνο) αν κράτη σαν την ιταλία ή και τη γαλλία ακολουθήσουν (θέλοντας ή μη) την «γραμμή» του ελλαδιστάν. Ξέρει επίσης ότι η πρόοδος του ευρασιατικού project χρειάζεται οπωσδήποτε το Βερολίνο (με τον «κεντρικό» ρόλο του στην ε.ε.). Με δυο λόγια: ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός (4ος παγκόσμιος πόλεμος) πράγματι οξύνεται και στο ευρωπαϊκό μέτωπο και σ’ εκείνο του Ειρηνικού. Αλλά στο πρώτο η όξυνση είναι, κατά κάποιον τρόπο, «έκκεντρη»: τα γεγονότα (και οι «ψευδείς ειδήσεις») φαίνεται να αφορούν ένα σημείο (την ουκρανική επικράτεια) ενόσω οι πραγματικοί στόχοι βρίσκονται αλλού.

Όμως για λογαριασμό, ακριβώς, αυτού του «αλλού» το «ουκρανικό πρόβλημα» έχει βασικό (αν και όχι αποκλειστικό) ρόλο. Πρέπει να θυμίσουμε βιαστικά την ιστορία των τελευταίων 8 χρόνων: το «ουκρανικό πρόβλημα» δημιουργήθηκε όταν η ε.ε. (βασικά το Βερολίνο και το Παρίσι) έβαλε κυριολεκτικά το μαχαίρι-στο-λαιμό του τότε ουκρανού προέδρου Yanukovysh απαιτώντας, προκειμένου να υπογράψουν μια συμφωνία οικονομικής / εμπορικής σύνδεσης (την οποία το ουκρανικό καθεστώς είχε επείγουσα ανάγκη…) το να διακόψει ή να περιορίσει σημαντικά τις οικονομικές / εμπορικές σχέσεις του με την Μόσχα. Προς τα τέλη του 2013 ο Yanukovysh απέρριψε τον εκβιασμό της ε.ε. (που είχε επικεφαλής την Merkel και τον Hollande) και τότε άρχισαν μαζικές ειρηνικές διαδηλώσεις των οπαδών της ε.ε. στο Κίεβο (απ’ τις 21 Νοέμβρη) κατά του Yanukovysh, δημιουργώντας πολιτικό πρόβλημα στην έτσι κι αλλιώς ασταθή κυβέρνησή του. Αυτές οι διαδηλώσεις περιορίστηκαν σημαντικά στις αρχές Γενάρη του 2014, αλλά τότε ανέλαβαν (να τις «συνεχίσουν»…) οι ουκρανοί φασίστες, εκπαιδευμένοι στρατιωτικά στην πολωνία και με αμερικανική χρηματοδότηση. Στο αποκορύφωμα αυτής της εκστρατείας (την οποία τα δυτικά καθεστωτικά μήντια πρόβαλαν σαν «φιλοευρωπαϊκή»…), στις 20 Φλεβάρη του 2014, μια μέρα μετά την υπογραφή συμφωνίας μεταξύ Yanukovysh και αντιπολίτευσης υπό την αιγίδα του Βερολίνου και του Παρισιού για μεταβατική κυβέρνηση και εκλογές, «άγνωστοι» ελεύθεροι σκοπευτές (που αποδείχθηκε ότι είχαν πληρωθεί απ’ την αμερικανική πρεσβεία στο Κίεβο, με πρέσβη τον εξοχότατο Pyatt…) άρχισαν να πυροβολούν από ψηλά κτίρια τόσο τους φασίστες που είχαν καταλάβει την πλατεία Maidan όσο και την αστυνομία, με αποτέλεσμα την δολοφονία τουλάχιστον 50 ατόμων. Ακολούθησε «έκρηξη» μίσους κατά της ουκρανικής κυβέρνησης, η φυγή του Yanukovysh (στη Μόσχα), αργότερα ένοπλη εξέγερση των πιο φιλορωσικών επαρχιών της δυτικής ουκρανίας (Donabass), πολύμηνη αποτυχημένη προσπάθεια του πιστού στο «νέο καθεστώς» στρατού (κυρίως, όμως, φασιστικών συμμοριών) να ανακαταλάβουν το Donbass, αυτονόμηση μετά από δημοψήφισμα και προσάρτηση στη ρωσία της κρίσιμης χερσονήσου της Κριμαίας… Με δυο λόγια: ο οικονομικός ιμπεριαλισμός του Βερολίνου και του Παρισιού άνοιξε (εκτιμάμε παρά την θέλησή τους…) τον δρόμο για να ελέγξουν την ουκρανία οι proxies της Ουάσιγκτον∙ και έκτοτε δημιουργήθηκε και συντηρείται το «ουκρανικό πρόβλημα»…

Τον Σεπτέμβρη του 2014, σε μια προσπάθεια των αρχικών ενόχων (Βερολίνου και Παρισιού) να ξαναπάρουν τον έλεγχο «στην αυλή τους», έλεγχο που είχαν χάσει πανηγυρικά απ’ την βλακώδη μυωπία τους και απ’ τις υπόγειες, προβοκατόρικες αλλά αποτελεσματικές ενέργειες του Obamistan, υπογράφτηκε από εκπροσώπους της Μόσχας, του Κίεβου (με νέο πρόεδρο τον Poroshenko), των ανταρτών του Donbass και του «οργανισμού για την ασφάλεια και την συνεργασία στην ευρώπη» (υπό την αιγίδα γερμανίας και γαλλίας) η «πρώτη συμφωνία του Minsk». (Ακολούθησε άλλη μία τον Φλεβάρη του 2015). Με βάση αυτές τις συμφωνίες το ζήτημα του Donbass θα λυνόταν πολιτικά και ειρηνικά, με παροχή αυξημένης αυτονομίας μετά απ’ τις κατάλληλες αλλαγές στο ουκρανικό σύνταγμα…

Πολύ λίγο, πολύ αργά! Τίποτα ουσιαστικό απ’ αυτές τις συμφωνίες δεν υλοποιήθηκε, αφού οι ευρωπαίοι δεν μπορούσαν πια να επιβάλλουν τίποτα στην ουκρανία∙ και, φυσικά, η Ουάσιγκτον με τους πολυπληθείς φασίστες σύμμαχούς της δεν σκόπευε να παραιτηθεί από την έμμεση αλλά σαφή κατάκτηση της ουκρανίας. Το «ουκρανικό πρόβλημα» έμεινε σαν ανοικτή πληγή. Όχι, όμως, σαν αντιπαράθεση ανάμεσα στο (φασιστοελεγχόμενο) Κίεβο και την Μόσχα, όπως θέλουν να παρουσιάζουν οι καθεστωτικοί δημαγωγοί! Σαν μια τριγωνική «σχέση» ανάμεσα στη Μόσχα (που προφανώς δεν θέλει οτιδήποτε αμερικανικό γύρω απ’ την μοναδική έξοδό της στις «θερμές θάλασσες», την μεγάλη ναυτική βάση στη Σεβαστούπολη – Κριμαία), το Βερολίνο και το Παρίσι που είναι ανίκανα να διορθώσουν τις εναντίον των δικών τους ιμπεριαλισμών συνέπειες του «ουκρανικού προβλήματος», και την όλο και πιο αδιάλλακτη Ουάσιγκτον που επιδιώκει να στήσει ένα καινούργιο «παραπέτασμα» στα δυτικά σύνορα της ρωσίας (και της λευκορωσίας).

Να γιατί η ουκρανία έχει γίνει το πιο «θερμό σημείο» της εκστρατείας της Ουάσιγκτον να κρατήσει τους κυριότερους ευρωπαϊκούς ιμπεριαλισμούς δεμένους στους δικούς της σχεδιασμούς∙ και, απ’ την άλλη μεριά, των προσπάθειών της Μόσχας να «σπάσει» οριστικά το (έτσι κι αλλιώς παρακμιακό) νατοϊκό μπλοκ.

(φωτογραφία: … Θυμόμαστε… πως μας υποσχεθήκατε στα ‘90s ότι το ΝΑΤΟ δεν πρόκειται να κινηθεί ούτε ένα πόντο στα ανατολικά. Μας κοροϊδέψατε ξεδιάντροπα: έχουν υπάρξει πέντε κύματα επέκτασης του ΝΑΤΟ και τώρα τα οπλικά συστήματα που ανέφερα αναπτύσσονται στην Πολωνία… Δεν απειλούμε κανέναν. Πλησιάσαμε στα σύνορα των ΗΠΑ; Ή στα σύνορα της Βρετανίας ή οποιασδήποτε άλλης χώρας; Εσείς είστε που έχετε έρθει στα σύνορά μας, και τώρα λέτε ότι και η Ουκρανία θα γίνει μέλος του ΝΑΤΟ. Ή, ακόμα κι αν δεν γίνει, ότι θα [φτιάξετε] στρατιωτικές βάσεις και θα εγκαταστήσετε επιθετικά συστήματα στην επικράτειά της με διμερείς συμφωνίες. Αυτό είναι το θέμα…)

 

Το δυτικό μέτωπο (2)…

Δευτέρα 27 Δεκέμβρη>> Στις 6 Δεκέμβρη (του 2021) η ανεγκέφαλη αλεπού (: Putin) και ο νυσταλέος Jo περιτριγυρισμένος από συμβούλους (προφανώς το αμερικανικό βαθύ κράτος δεν εμπιστεύεται τον «πρόεδρο» και δεν τον αφήνει μόνο του…) τα είπαν μέσω video… Ο νυσταλέος έτριξε τα δόντια στην αλεπού, απειλώντας με «σκληρές τιμωρίες» την Μόσχα αν εισβάλει την ουκρανία∙ κάτι που βέβαια δεν έχει κανένα λόγο να κάνει το ρωσικό καθεστώς αλλά στην Ουάσιγκτον αγαπούν να διαλαλούν ότι θα γίνει «όπου νάναι»… Απ’ την μεριά της η αλεπού κατέθεσε μια πρόσκληση / πρόκληση για γραπτές εγγυήσεις (εκ μέρους του νατο) ότι θα σταματήσει την επέκτασή του στη μύτη της ρωσίας (δεν θα συμπεριλάβει, δηλαδή, την ουκρανία), καθώς και (εκ μέρους των ηπα) ότι δεν πρόκειται να εγκατασταθούν στην ουκρανία ή οπουδήποτε αλλού στα ανατολικά πυραύλους μικρού ή μεσαίου βεληνεκούς…

Από πρώτη ματιά θα έλεγε κάποιος ότι η κίνηση της ανεγκέφαλης αλεπούς ήταν επιεικώς ανόητη. Πρώτον, οι «γραπτές συμφωνίες» είναι (αποδεδειγμένα) κωλόχαρτα για την παρακμιακή πρώην υπερδύναμη. Δεύτερον, τόσο η Ουάσιγκτον όσο και οι πιο στενοί σύμμαχοί της στην ευρώπη (πολωνία, βαλτικά κράτη) είναι αδύνατο να υποχωρήσουν, ακόμα και συμβολικά, απέναντι στη Μόσχα, με αντάλλαγμα … να μην εισβάλει στην ουκρανία (κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν θα το έκανε)!!

Όμως όχι. Μ’ αυτά τα συγκεκριμένα αιτήματα η Μόσχα (φαίνεται πως) επιδιώκει να οξύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στην Ουάσιγκτον απ’ την μια και το Βερολίνο και το Παρίσι απ’ την άλλη… Απειλώντας ότι αν δεν δοθούν οι εγγυήσεις που εύλογα ζητάει, αντί να εισβάλει στην ουκρανία θα βάλει τους δικούς της μικρού και μεσαίου βεληνεκούς πυραύλους στα δυτικά σύνορά της… σημαδεύοντας (όχι την Ουάσιγκτον) αλλά το ευρωπαϊκό έδαφος! Ένα remake της αντίθεσης SS 20 (σοβιετικοί πύραυλοι μεσαίου βεληνεκούς που είχαν εγκατασταθεί στην πολωνία) με Persing και Cruise (αμερικανικοί πύραυλοι μεσαίου βεληνεκούς που επρόκειτο να εγκατασταθούν στη δυτική γερμανία) η οποία, στη δεκαετία του 1980, προκάλεσε μεγάλη κρίση και τεράστιες διαδηλώσεις στη δυτική ευρώπη…

Μ’ άλλα λόγια: την ώρα που η Μόσχα ζητάει απ’ την Ουάσιγκτον να «παγώσει» τα μιλιταριστικά σχέδιά της, κοιτάει προς το Βερολίνο και το Παρίσι για να δει αν και πως θα φρενάρουν αυτά τα σχέδια βαθαίνοντας τις ρωγμές μέσα στο νατο… Πράγματι, η ανεγκέφαλη αλεπού ενημερώνει σταθερά τόσο την γαλλική όσο και την (καινούργια) γερμανική για τις όποιες εξελίξεις αλλά και για την αποφασιστικότητά της να βάλει τα ευρωπαϊκά κράτη «στο στόχαστρο» αν αυτά δεν βρουν τρόπο να μπουν «στο κάδρο» σαν αντίβαρο στην Ουάσιγκτον.

Το δυτικό μέτωπο (3)…

Δευτέρα 27 Δεκέμβρη>> Μπορεί αυτό το τριγωνικό bras de fer να καταλήξει σε εύλογο χρόνο σε ένα κάποιο σημείο «ισορροπίας»; Έχουμε σοβαρές αμφιβολίες. Πρώτον επειδή η «ανάσχεση» των rivals (Πεκίνο, Μόσχα και σύμμαχοί τους) που είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για την Ουάσιγκτον και τους δικούς της συμμάχους∙ και (εκτιμάμε πως) είναι αδύνατο να πετύχει χωρίς ανοικτό, κανονικό πόλεμο (αλλά και σ’ αυτήν την περίπτωση «νικητής» θα είναι μόνο η γενική καταστροφή του πλανήτη…). Δεύτερον επειδή η ουκρανική επικράτεια είναι πράγματι μια μαύρη τρύπα, της οποίας η ύπαρξη δεν στοιχίζει τίποτα στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, δημιουργεί όμως προβλήματα στη Μόσχα. Τρίτον επειδή το «ουκρανικό πρόβλημα» είναι δίδυμο με το «ταϊβανέζικο πρόβλημα», κι αυτό το ξέρουν οι πάντες.

Τυπικά το Joνυσταλεάν έχει δηλώσει ότι τα «κουβεντιάσει» (απ’ το νέο έτος) με το ρωσικό καθεστώς, μέσω ειδικών αντιπροσώπων, τα αιτήματα του δεύτερου, προβάλοντας άλλη λίστα με τα δικά του… Και το νατο λέει το ίδιο. Η Μόσχα όμως έχει δηλώσει (και το εννοεί) ότι αυτά τα αιτήματα δεν είναι διαπραγματεύσιμα. Συνεπώς και απ’ τις δυο μεριές πρόκειται μάλλον για ροκάνισμα του χρόνου, έχοντας όμως έναν παράγοντα (το ουκρανικό καθεστώς) που ακριβώς επειδή έχει δημιουργηθεί και συνεχίζει να υπάρχει και να δρα σαν «πράκτορας προβοκάτορας», μπορεί να χρησιμοποιείται κατά βούληση μόνο απ’ την μια μεριά (την Ουάσιγκτον) για οποιαδήποτε «δουλειά» χρειάζεται. Που σημαίνει: το ροκάνισμα του χρόνου δεν είναι συμμετρικό.

Έχουμε υποστηρίξει ότι η Μόσχα θα ήταν ικανοποιημένη με μια «εσωτερική αλλαγή» στο Κίεβο, μ’ ένα καινούργιο καθεστώς που δρώντας «πατριωτικά» θα απομακρυνόταν απ’ τους αμερικανικούς σχεδιασμούς χωρίς κατ’ ανάγκη να πέσει στην αγκαλιά της ανεγκέφαλης αλεπούς. Γι’ αυτό εξάλλου είχε υπογράψει και τις συμφωνίες του Minsk (στις οποίες η Ουάσιγκτον δεν συμμετείχε και, προφανώς, θέλει να εξαφανίσει). Η Μόσχα (και όχι μόνον αυτή) ξέρει πως οτιδήποτε άλλο εκτός από μια «εσωτερική αλλαγή» θα ανοίξει την όρεξη της Βαρσοβίας που διεκδικεί ιστορικά ένα καλό μέρος της δυτικής ουκρανίας∙ μια τέτοια αλληλουχία εξελίξεων μόνο υπέρ του ρωσικού συμφέροντος δεν θα ήταν. Προτιμάει μια ενιαία ουκρανία, έστω τυπικά, στα σημερινά της σύνορα, με επίγνωση της πολιτικής γεωγραφίας, με μια αισθητή αυτονομία για το Donbass, με αναγνώριση της προσάρτησης της Κριμαίας, και σε κάθε περίπτωση μακριά απ’ την Ουάσιγκτον. Αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί με εισβολή του ρωσικού στρατού, ακόμα κι αν επιχειρησιακά είναι μια κατ’ αρχήν εύκολη υπόθεση.

Στα τέλη του περασμένου Νοέμβρη ο κλόουν Zelensky (πρόεδρος στο Κίεβο) βγήκε να καταγγείλει ότι «ουκρανοί αξιωματικοί σε συνεργασία με μεσαία στελέχη του ρωσικού καθεστώτος ετοιμάζουν πραξικόπημα εναντίον του»!… Έδωσε, μάλιστα, και την ημερομηνία του πραξικοπήματος: 1 Δεκέμβρη! Είναι η πιο γελοία καταγγελία τέτοιου είδους που έχει γίνει ποτέ: ο Zelensky δεν έκανε τίποτα κατά των υποτιθέμενων πραξικοπηματιών, δεν «έδεσε» κανέναν καραβανά σαν ύποπτο… σε μια βδομάδα το είχε ξεχάσει κι ο ίδιος! Τι σόι καταγγελία ήταν αυτή; Είναι αλκοολικός; Παίρνει drugs;

Άγνωστο… Πρέπει ωστόσο να θυμίσουμε πως αναφερόμενοι με προσμονή στην «θέληση του ουκρανικού λαού» τόσο ο Putin όσο και ο Medvedev έχουν προσπαθήσει διακριτικά να «απαλλάξουν των ευθυνών» του τον Zelensky… Θεωρούν έμμεσα ότι δεν είναι αυτός το πρόβλημα, αλλά μάλλον οι φασιστομηχανισμοί που έχουν αναπτυχθεί και δρουν κάτω απ’ τα πόδια του. Σε μια τέτοια περίπτωση ένα «soft» πραξικόπημα, που θα κρατούσε τον Zelensky στην καρέκλα του αναλαμβάνοντας την εκκαθάριση αυτών των μηχανισμών δια της βίας, θα ήταν η κατάλληλη ενέργεια στην κατάλληλη θέση: απ’ την μια θα εμπόδιζε τις ηπα και τους συμμάχους τους να καταγγείλουν την Μόσχα σαν «εισβολέα μέσω proxies», και απ’ την άλλη θα εξασφάλιζε εκείνο που εξυπηρετεί την Μόσχα – και καθόλου την Ουάσιγκτον. Η οποία, ας το προσθέσουμε, επιδιώκει όλο και πιο φανερά να «αξιοποιήσει» στρατιωτικά το ουκρανικό έδαφος στη θέση του χαμένου αφγανικού…

Αυτό (κατά την ταπεινή μας άποψη) σημαίνει ότι μια (ελεγχόμενη) όξυνση της κρίσης που θα δείχνει ότι τραβάει την ουκρανία στο χείλος του γκρεμού θα ήταν μια χαρά εξήγηση για την αιτία ενός τέτοιου «soft» πραξικοπήματος, για το-καλό-του-ουκρανικού-λαού… Και ο Zelensky, αν δεν είναι αλκοολικός ή τοξικός, μάλλον θα χαιρόταν γι’ αυτό…

Θεωρείστε το σαν υπόθεση εργασίας (απ’ την μεριά μας). Εκείνο που έχουμε σα σίγουρο είναι πως είναι αδύνατο να μπαίνει η Ουάσιγκτον στα ρουθούνια της Μόσχας, με τον τρόπο που το κάνει, σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου, για πολύ καιρό ακόμα…

Το δυτικό μέτωπο (4)…

Δευτέρα 27 Δεκέμβρη>> Το τι κάνει το ελλαδιστάν το ξέρουμε (ή θα έπρεπε!). Μέσα στην υγιεινιστική μέγγενη δεν παίρνει την σημασία που θα έπρεπε… Αλλά, δυστυχώς, ο λάκος μας σκάβεται από πολλές μεριές. Kι αυτό δεν είναι σύμπτωση!

Να πόσα «φιλελληνικά» έγραφε η καθεστωτική Wall Street Journal πριν 5 μέρες:

Στον κουκιδωτό χάρτη της Ουάσιγκτον για την Ευρώπη, η εδώ και πολύ καιρό στριμωγμένη Ελλάδα είναι ένα απρόσμενα λαμπερό σημείο. Στα ζητήματα της άμυνας και της ασφάλειας, των ενεργειακών επενδύσεων και της ανάπτυξης επιχειρήσεων, η χώρα που επί χρόνια ήταν υπόδειγμα των κρίσεων στην Ευρώπη γίνεται όλο και περισσότερο ένας εποικοδομητικός εταίρος των ΗΠΑ καθώς και των συμμάχων τους στην περιοχή. Υγροποιημένο αέριο μεταφέρεται απ’ τις ΗΠΑ σε μια καινούργια τεράστια δεξαμενή κοντά στην Αθήνα. Αμερικανικές εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, συμπεριλαμβανόμενων των Microsoft, Pfizer, και Amazon έχουν ξεκινήσει ή ανακοινώσει τα τελευταία 3 χρόνια τοπικές επενδύσεις, μπαίνοντας σε μια αγορά που επί χρόνια δεν είχε σημασία για τις αμερικανικές εταιρείες.

Επιπλέον, καθώς οι σχέσεις των ΗΠΑ με την Τουρκία χειροτερεύουν, η Ελλάδα έχει γίνει το καινούργιο hub του Πενταγώνου για τις μετακινήσεις του στρατού στα Βαλκάνια και στη Μαύρη Θάλασσα… Η αναθέρμανση των σχέσεων είναι αξιοσημείωτη καθώς ξεκίνησε πριν περίπου 5 χρόνια, κάτω από έναν ακροαριστερό κυβερνητικό συνασπισμό, και έχει επιταχυνθεί με την τωρινή κεντρο-δεξιά κυβέρνηση… Σήμερα ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης υποστηρίζει τις αμερικανικές θέσεις απέναντι στη Ρωσία, αφήνοντας τα παλιά ανοίγματα της Αθήνας στη Μόσχα, και έχει κάνει την Ελλάδα λιγότερο φιλόξενη σε Κινεζικές εταιρείες. Ο αμερικανοσπουδαγμένος Μητσοτάκης βοηθάει επίσης την Ουάσιγκτον που αναζητεί την σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο ενισχύοντας τους δεσμούς με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τον Λίβανο και άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής…

… Ο Pyatt που κάνει μια ασυνήθιστα πολύχρονη θητεία σαν πρεσβευτής στην Αθήνα, θεωρεί τις Ελληνο-Αμερικανικές σχέσεις ένα παράδειγμα για την κυβέρνηση Biden, στην προσπάθειά της να ξαναβρεθεί στο κέντρο της παγκόσμιας σκηνής. «Πρέπει, σαν αμερικανική κυβέρνηση,  να χρησιμοποιούμε ολόκληρη τη εργαλειοθήκη που έχουμε» λέει μιλώντας για την πολυεπίπεδη προσπάθεια να σπρωχτούν πίσω οι ανταγωνιστές που είχαν εμπλακεί βαθιά στις τοπικές υποθέσεις και στην πολιτική. «Δεν μπορείς να πολεμήσεις κάτι τσάμπα» συμπληρώνει.

Πράγματι, δεν είναι ούτε τσάμπα ούτε, όμως, πληρώνουν κάτι το νο 1 εθνικό κεφάλαιο (τους εφοπλιστές), οι σύμμαχοί τους και οι εντόπιες πολιτικές βιτρίνες να μας κάνουν «λαμπερό σημείο» τους. Μπορούν επίσης να δοκιμάσουν να αναβοσβήνουμε∙ μια γενετική επέμβαση χρειάζεται, κι αυτό είναι όλο…

Το κόστος είναι (και θα είναι ακόμα περισσότερο) δικό μας – εφόσον συνεχίσουμε να τους δίνουμε το Ο.Κ.

Ζει το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ;

Τετάρτη 22 Δεκέμβρη>> Δώσαμε αυτό το όνομα στη «συνεννόηση» ανάμεσα στη Μόσχα, το Πεκίνο, την Σεούλ και την Πγιονγκγιάνγκ το 2017 σε σχέση με το μέλλον της κορεατικής χερσονήσου: την μείωση της αμερικανικής επιρροής και παρουσίας στη (νότια κορέα), και δευτερευόντως την στάση απέναντι στον αναδυόμενο ιαπωνικό μιλιταρισμό. Ήταν το 2018 που με την «επίθεση γοητείας» προς το ψόφιο κουνάβι (: Τραμπ) το μπλοκ προσπάθησε να αποσπάσει την υπογραφή του σε μια διακήρυξη τέλους του πολέμου στην κορεατική χερσόνησο που (είτε το ξέρετε είτε όχι) τυπικά συνεχίζεται απ’ το 1953 (όταν έληξε ουσιαστικά), πράγμα που επιτρέπει στην Ουάσιγκτον να διατηρεί μεγάλες βάσεις στη νότια κορέα. Η προσπάθεια, ως γνωστόν, απέτυχε, αφού το «βαθύ κράτος» του ψοφιοκουναβιστάν (με επικεφαλής τον υπ.εξ. Πομπηία) κατάφερε να φρενάρει τον Τραμπ, που φλέρταρε ιδιαίτερα με την ιδέα ενός νόμπελ ειρήνης (αν υπέγραφε τη λήξη του πολέμου…)

Από τότε το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ σταμάτησε να «ακούγεται». Εξαφανίστηκε; Όχι βέβαια. Και τα 4 κράτη ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την όποια έστω μετρημένη «από-αμερικανοποίηση» της κορεατικής χερσονήσου, τώρα ακόμα περισσότερο καθώς οξύνονται οι αντιθέσεις ανάμεσα στο Joνυσταλεάν και τους συμμάχους του απ’ τη μια μεριά και το ευρασιατικό project απ’ την άλλη.

Πριν μια βδομάδα ο σοσιαλδημοκράτης νοτιοκορεάτης πρόεδρος Moon Jae-in, συνεντευξιαζόμενος στην Canberra (αυστραλία) δήλωσε ότι τα δύο κορεατικά κράτη έχουν συμφωνήσει στα βασικά για την υπογραφή της τυπικής λήξης του πολέμου. Πρόσθεσε ότι δεν έχει γίνει δυνατό να υπογραφτεί επειδή η Πγιονγκγιάνγκ βάζει σαν όρο τον τερματισμό της αμερικανικής επιθετικότητας εναντίον της, που σημαίνει τον τερματισμό διάφορων οικονομικών και εμπορικών κυρώσεων κατά του βορειοκορεατικού καθεστώτος.

Η δήλωση του Moon (και η στιγμή που έγινε) έχει ενδιαφέρον. Πρώτον, επειδή τοποθετεί την Πγιονγκγιάνγκ (περίπου) στη θέση της Τεχεράνης, η οποία απαιτεί το ίδιο (τον τερματισμό των αμερικανικών κυρώσεων σε βάρος της) έχοντας την φανερή και πολύπλευρη υποστήριξη τόσο της Μόσχας όσο και του Πεκίνου. Και δεύτερον επειδή η Kim Yo-jong, η ντίβα αδελφή του βορειοκορεάτη προέδρου Kim Jong-un (η οποία θεωρείται νο 2 στο καθεστώς) είχε δηλώσει νωρίτερα ότι «βρίσκει ενδιαφέρουσα και καλή την πρόταση του Moon για τερματισμό του πολέμου» – μια κουβέντα που είχε να ακουστεί απ’ το 2018.

Μπορεί αυτά να υποδεικνύουν κάποιες υπόγειες κινήσεις του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ; Δεν το ξέρουμε… Ωστόσο, μετά την αποτυχία της ρυμούλκησης του ψόφιου κουναβιού το 2018 και τα 4 κράτη ξέρουν ότι θα πρέπει να βρουν ένα τρόπο να παρακάμψουν πιέζοντας (ή να πιέσουν παρακάμπτοντας) την Ουάσιγκτον. Για την οποία οι βάσεις στη νότια κορέα είναι στρατηγικής σημασίας, και απέναντι στην κίνα. Αν και η αμερικανική υπογραφή είναι απόλυτα απαραίτητη για μια πλήρη τυπικά συμφωνία ειρήνης, το να υπογράψουν ένα σχετικά απλό και λιτό κείμενο η Πγιονγκγιάνγκ, η Σεούλ και το Πεκίνο, και στη συνέχεια να το φέρουν στο συμβούλιο ασφαλείας του οηε (όπου θεωρείται δεδομένη η υποστήριξή του και απ’ το Παρίσι) θα ήταν μια σημαντική πίεση προς την Ουάσιγκτον. Οι πιο σκληροί εκπρόσωποι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ασφαλώς θα γίνονταν έξαλλοι και θα χρησιμοποιούσαν σαν επιχείρημα τα πυρηνικά όπλα της βόρειας κορέας. Αλλά είναι αμφίβολο αν, πέρα απ’ το Τόκιο και την Καμπέρα, θα έβρισκαν άλλους σημαντικούς υποστηρικτές.

Ουκρανία

Τετάρτη 22 Δεκέμβρη>> Λόγω του μεγέθους των σημερινών σχολίων αλλά και της σοβαρότητας του θέματος, το μεταθέτουμε για την επόμενη εβδομάδα…

Η πολυδιάστατη…

Δευτέρα 13 Δεκέμβρη>> Τελικά δεν έφαγε ξύλο ο ρημαδοΚούλης στο Sochi… Ή δεν έφαγε τόσο ώστε να φαίνεται… Η ανεγκέφαλη αλεπού (: Putin) ήταν κουρασμένη: είχε γυρίσει από μια διήμερη επίσκεψη στο Ν. Δελχί (με πλούσιες και μεγάλες συμφωνίες)∙ είχε υποστεί για ώρες και τον νυσταλέο Jo με το συνεργείο του (για το καλό της ανθρωπότητας…)∙ οπότε τι να λέει το ραντεβού της με τον ρημαδοΚούλη; Αν άκουγε κανείς τις δηλώσεις του Putin μετά, θα νόμιζε ότι πρόκειται για υπουργό δασών-και-εμπορίου! Τίποτα, εντελώς τίποτα, απ’ τα ζητήματα που καίνε είτε στην ανατολική Μεσόγειο είτε στα ανατολικά βαλκάνια…

Ο ρημαδοΚούλης απ’ την μεριά του, έπρεπε να πουλήσει «λιώσιμο των πάγων» στις ελληνορωσικές σχέσεις σ’ ένα κοινό που περιμένει ή ελπίζει σ’ έναν ρωσο-τουρκικό πόλεμο (!!). Έπρεπε επίσης να ξορκίσει την αποτυχία του (αναμενόμενη πάντως) να πείσει την ανεγκέφαλη αλεπού να πείσει την gazprom να κάνει μια καλύτερη τιμή στο αέριο που πουλάει στο ελλαδιστάν.* Πέταξε λοιπόν στις δηλώσεις του δυο κουβέντες και για την επιθετικότητα της τουρκίας, και την «ειρήνη στην ανατολική Μεσόγειο», ξέροντας ότι κανενός το αυτί δεν ιδρώνει – στη ρωσία… Τα γνωστά άσφαιρα και εθνοπατριωτικά…

Εκείνα που βαριόταν να πει η ανεγκέφαλη αλεπού, τα είχε πει νωρίτερα ο υπ.εξ. Lavrov στον ρημαδοΓουαϊδοΝικόλα, στη Ρώμη∙ και τα επανέλαβε λίγες μέρες μετά ο εκπρόσωπος τύπου της ανεγκέφαλης αλεπούς Dmitry Peskov συντευξιαζόμενος σε ελληνικό καθεστωτικό κανάλι: … Το πρόβλημα είναι πολύ απλό: συγκεντρώνονται όλο και περισσότεροι στρατιώτες του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στο έδαφός σας. Μεταφέρονται εκατοντάδες, χιλιάδες μονάδες στρατιωτικού εξοπλισμού μέσω της Αλεξανδρούπολης και ούτω καθεξής. Ανοίγετε νέες εγκαταστάσεις του ΝΑΤΟ και την ίδια στιγμή το ΝΑΤΟ μας κατονομάζει ως εχθρό και το ΝΑΤΟ προετοιμάζει τον βασικό σκοπό της Συμμαχίας, που δεν είναι άλλος από το αναχαιτίσει τη Ρωσία…

Πολύ απλό, πράγματι, και εντελώς σαφές: είστε εχθροί – αλλά είμαστε ευγενικοί (ακόμα)! Ο Peskov (που παρεπιπτόντως είναι σπουδαγμένος «τουρκολόγος»…) δεν είπε «η τουρκία όμως δεν είναι εχθρός»… Όταν ρωτήθηκε πως βαθμολογεί τις σχέσεις της Μόσχας με την Άγκυρα και την Αθήνα έβαλε 7 στην πρώτη και 6 στην δεύτερη, πράγμα που συντηρεί την χρήσιμη αυταπάτη των εθνικόφρονων μαζών του ελλαδιστάν ότι με τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο σε εξέλιξη «τα πράγματα δεν είναι τόσο χάλια».

Αλλά είναι.

(* Οι τιμές του φυσικού αερίου έχουν γίνει αγαπημένο παιχνίδι στα χρηματιστήρια αυτήν την εποχή, κάτι που σημαίνει άνοδο – άνοδο – άνοδο. Η ανεγκέφαλη αλεπού είχε κατηγορήσει το φθινόπωρο τα ευρωπαϊκά κράτη για την “ενεργειακή κρίση”, επειδή είχαν αλλάξει τα μακρόχρονα συμβόλαια με την gazprom που εγγυώνται σχετική σταθερότητα στις τιμές, υιοθετώντας την αγορά σε «τιμές spot», δηλαδή στις χρηματιστηριακές τιμές, που το 2019 ήταν χαμηλότερες απ’ τις προβλεπόμενες στα συμβόλαια. Άλλαξε όμως το βιολί το 2021, και οι τιμές του φυσικού αερίου (μαζί με τις τιμές του ρεύματος) άρχισαν να εκτοξεύονται…

Τέτοια περίπτωση ακριβώς είναι η ΔΕΠΑ: πήγε για μαλλί το 2019, το 2020 είχε περμανάντ, αλλά το 2021 βγήκε κουρεμένη. Τώρα ζητάει έλεος απ’ την gazprom απ’ όπου προέρχεται το 50% του γκαζιού που καταναλώνεται στο ελλαδιστάν, και ο ρημαδοΚούλης είχε μια κρυφή ελπίδα μήπως αν θυμόταν τον σημαντικό ρόλο του ρωσικού στόλου (υπό την διοίκηση του ολλανδού Χέιδεν) στη ναυμαχία του Ναυαρίνου η καρδιά της ανεγκέφαλης αλεπούς γινόταν βούτυρο.

Τίποτα όμως… Ο ρημαδοΚούλης μόνο μουρμούρισε στις δηλώσεις του στο Sochi κάτι του είδους «ε, να μην μας χρεώσετε όσο λέει η αγορά, ε;» Στα ζόρια του καπιταλισμού, ως γνωστόν, οι φιλελεύθεροι ξεχνούν ότι είναι οπαδοί «των νόμων της αγοράς» και γίνονται κρατιστές…)

Η πολυδιάστατη…

Τρίτη 7 Δεκέμβρη>> Μέσα σ’ όλα αυτά, και έχοντας επιδείξει την αγάπη-του-για-τον-άνθρωπο (όχι οποιονδήποτε! για τους μετόχους και τους ceo των φαρμακομαφιών!) ο μάνατζερ ρημαδοΚούλης κάνει αύριο μια γρήγορη τουρνέ. Στον καλό σύμμαχο (το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ) και μετά στο Σότσι, για ένα γρήγορο (ραντεβού) με την ανεγκέφαλη αλεπού (: Putin), χωρίς καν διανυκτέρευση και φιλοξενία.

Και μόνο η ταχύτητα αυτής της δεύτερης συνάντησης δείχνει πως είτε ο ρημαδοΚούλης είναι «γραμματοκομιστής» κάποιου απ’ τους συμμάχους του προς τη Μόσχα (το ισραήλ;), είτε ότι θέλει δυο τρεις φωτογραφίες για να τις πουλήσει στο εσωτερικό σαν «πολυδιάστατη διπλωματία».

Αυτό το ραντεβού συμπίπτει με την μεγάλη κίνηση στο λιμάνι / επιμελητειακή βάση στης Αλεξανδρούπολης, όπου ο us army φορτώνει και ξεφορτώνει όπλα, τανκς, ελικόπτερα και πεζοναύτες σε μεγάλη ποσότητα, με προορισμό την συνέχιση της πολιορκίας της ρωσικής επικράτειας από ευρωπαϊκό έδαφος… Ο ρημαδοΚούλης είναι ο πολιτικός εκπρόσωπος αυτής της διευκόλυνσης. Την οποία, τι σύμπτωση, εποπτεύει ο αμερικάνος πρέσβης Pyatt, που (άλλη σύμπτωση) είναι ο ένας απ’ τους δύο καθοδηγητές της σφαγής στην πλατεία Maidan του Κιέβου, στις 20 Φλεβάρη του 2014∙ σφαγή που οδήγησε σε φασιστικό πραξικόπημα που συνεχίζεται ως τώρα σαν “επίσημη” εξουσία… Και, ως γνωστόν, η επιβίωση αυτού του φασιστικού πραξικοπήματος είναι η πρόφαση που χρησιμοποιεί η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της (δηλαδή και το ελλαδιστάν…) για να στήνει βάσεις και στρατόπεδα δίπλα στα ρωσικά σύνορα∙ ενώ η Μόσχα δεν κάνει το ίδιο, ας πούμε στο μεξικό… Ιμπεριαλιστικός κύκλος!

Να ήταν μόνον αυτά; Το ελλαδιστάν έβαλε χοντρά το χέρι του (μέσω και του χριστιανού αρχιτράγου της Istanbul) στην αντι-ρωσική «εθνικοποίηση» ενός μεγάλου μέρους του ουκρανικού παπαδαριού το 2019. Το θέμα δεν έχει κλείσει, το αντίθετο (φωτογραφία επάνω).

Με δυο λόγια τα αφεντικά του ελλαδιστάν έχουν αρπάξει ως τώρα κάθε διαθέσιμη ευκαιρία για να συμμετάσχουν στον 4ο παγκόσμιο και κατά της Μόσχας. Στις 9 και στις 10 Δεκέμβρη ο ρημαδοΚούλης θα πάρει τηλε-μέρος στην «παγκόσμια διάσκεψη των δημοκρατιών» που οργανώνει ο σύμμαχος νυσταλέος Jo, στην οποία (φυσικά) δεν προσκλήθηκαν ούτε η Μόσχα, ούτε το Πεκίνο, ούτε η Τεχεράνη: μια χοντροκομμένη προσπάθεια της Ουάσιγκτον να δείξει (σε ποιόν;) ότι παραμένει «παγκόσμια δύναμη» και ότι έχει μια ιδεολογική (τουλάχιστον) ηγεμονία σαν φύλακας-της-δημοκρατίας…. Συγκλονιστικό!

Μ’ αυτά (και άλλα) τι γυρεύει ο ρημαδοΚούλης στο Σότσι αν δεν πάει για delivery; Τα ντόπια καθεστωτικά μήντια τον μοστράρουν σαν τον «στιβαρό ηγέτη» που αφενός θα μιλήσει με τον Putin για δουλειές, αφετέρου θα του ζητήσει τον λογαριασμό για την ανατολική Μεσόγειο, την τουρκία… Αν αυτά ισχύουν θα φάει πολύ ξύλο, που είναι πιθανό να μην το γλυτώσει έτσι κι αλλιώς∙ ειδικά αν η ανεγκέφαλη αλεπού επιλέξει να τον αξιοποιήσει για να πει δημόσια μερικές κουβέντες ακόμα στον νυσταλέο.

Ενώ το ρατσιστικό ισραήλ; Εκεί είναι για φιλική κουβεντούλα. Αν μπορούσε ο ρημαδοΚούλης να φέρει πίσω και κανά χιλιόμετρο απ’ τον (θαμμένο βαθιά…) east med καλά θα ήταν! Εθνικό εικόνισμα θα γινόταν… Διότι μπορεί το ελλαδιστάν να μην έγινε hub gazier, μπορεί να έγινε hub militaire, αλλά hub έγινε διάολε!