Δευτέρα 1 Αυγούστου>> Κακώς τον κορόιδεψαν, τον οικτίραν, τον κακολόγησαν. Εδώ έχουμε εκείνη την ιστορική στιγμή που (ίσως ξαφνικά ίσως από κάποιο νόμο της φυσικής) βλέπουμε το σημείο βρασμού των δυτικών ιδεωδών: δημοκρατία, ελευθερία, τα γνωστά… Ποιο Vogue θα φωτογράφιζε ποιον γελωτοποιό τίνος Κιέβου αν πριν αυτός δεν είχε ανακηρυχτεί στον κατεξοχήν εκπρόσωπο των δυτικών «πολύτιμων» αξιών; Και ποιος γελωτοποιός, βαπτισμένος και ξαναβαπτισμένος στα νάματα του δυτικού «πνεύματος», θα αρνούνταν την τιμή του να φτάσει στο ύψιστο, στο κορυφαίο σημείο του θεάματος, στο μαστορεμένο για πάρτη του ιλουστρασιόν εξώφυλλο;
Οι φωτογραφήσεις εκ μέρους τέτοιων διεθνών τεράτων της μόδας δεν είναι ένας σωρός από στιγμιαίες selfie όπως νομίζει το ανόητο πλήθος. Είναι παραγωγή: δεκάδες τεχνικοί, φωτισμοί, ενδυματολόγοι, μακιγιέρ, σκηνοθέτες, αμπιγιέρ∙ λήψεις, διορθώσεις, νέες λήψεις, νέες διορθώσεις, επιλογή πλάνων∙ αστεία, χαριτωμενιές, cool ατμόσφαιρα, οικειότητα… Χρόνος αρκετός (όσος χρειάζεται για να γίνουν κομμάτια καμιά 500αριά απ’ τους δύστυχους που ο γελωτοποιός διατάζει καθημερινά να πεθαίνουν στα χαρακώματα… μέχρι να καταρρεύσει η ρωσία…)
Πρόκειται για παραγωγή και μάλιστα συγκεκριμένη τέτοια: παραγωγή πόζας. Είναι το αντίθετο των φωτογραφήσεων των παπαράτσι, που «πιάνουν» στιγμές. Η παραγωγή πόζας οφείλει να είναι μελετημένη ώστε να διηγείται με ακρίβεια μια ιστορία, έστω και σύντομη∙ πρέπει να έχει ένα εύστοχο, εύπεπτο νόημα. Καναπές ή πεζούλι; Σύγχρονος καναπές ή vintage; Αυτή η γωνία λήψης ή η άλλη; Τέτοιες σκιές ή αλλιώτικες; Το ύφος; Βάλε έναν προβολέα εδώ για να γυαλίζουν τα μάτια… Αγκαλιά σαν προστασία ή κάτι χαλαρό κι ανέμελο; Να σηκώσουμε την φράτζα να μην κάνει σκιά στο θεληματικό κούτελο; Τέτοιου είδους είναι οι πάμπολλες σημειωτικές λεπτομέρειες για τις οποίες πρέπει να γίνουν εγγραφές, εκτιμήσεις, συγκρίσεις – πριν οριστικοποιηθεί η «έκφραση του νοήματος». Αυτές οι παραγωγές δεν είναι «γουρούνι στο σακί», ακόμα κι αν επιδεικνύουν γουρούνια.
Αυτό, ακριβώς, είναι το σημείο βρασμού των δυτικών ιδεωδών: αποδεικνύουν, παραδέχονται, προβάλουν ότι είναι πόζες∙ πως η ιδεολογική πανοπλία της δύσης είναι πια μια ξεπεσμένη ποζεριά. Που δεν είναι καν εξαγώγιμη: απευθύνεται αναδιπλωμένη στο πρωτοκοσμικό κοινό-της-μόδας∙ επιτέλους! Επιτέλους ακούστε το: vogue! Μόδα!
Αντί να διακωμωδήσουμε την στιγμή, στεκόμαστε εντυπωσιασμένοι μπροστά στην ιστορική Νέμεση. Ο γελωτοποιός μπορεί να γίνει ακόμα και αμερικανική, χολυγουντιανή ταινία («ο πρόεδρος»…) ή μπορεί το netflix να προλάβει – με τον ίδιο σαν πρωταγωνιστή πάντως. Όμως η φωτογράφιση μετά της συζύγου είναι το καρφί που έλειπε απ’ το φέρετρο της «ακτινοβολίας» του λευκού «αγωνιστή εκπροσώπου της δυτικής ανωτερότητας» και της “δυτικής ανωτερότητας” στο σύνολό της: όπως σε κάθε έκδοση έτσι και σ’ αυτήν τα τεύχη του vogue, κι εκείνα που θα πουληθούν και όσα περισσέψουν, θα πάνε αργά ή γρήγορα για πολτοποίηση / ανακύκλωση…
Μαζί με τις πόζες.
Ο καιρός της πολτοποίησης…
