Tag: ρωσία

Ο πονηρός πράκτορας

Παρασκευή 31 Μάρτη. Ο κυρ Βλαδίμηρος ρωτήθηκε χτες από δυτικό δημοσιογράφο, σε συνέντευξη τύπου, για το αν οι μυστικές του υπηρεσίες ανακατεύτηκαν στις αμερικανικές εκλογές. Και πως απάντησε ο παμπόνηρος;

Έκανε αναφορά στον Ronald Reagan (παλιότερο πρόεδρο των ηπα) ο οποίος (κατά τον Πούτιν…), σε ερώτηση δημοσιογράφου για το αν θα αυξήσει τους φόρους απάντησε «Διαβάστε τα χείλη μου… Όχι!» Διαβάστε τα χείλη μου.. Όχι! έπαιξε τον σύντομο ρόλο του ο Πούτιν, με την απαραίτητη έμφαση στο “No!” – και με ένα θριαμβευτικό υφάκι.

Και ύστερα ακολούθησε μια “αποκάλυψη”: αυτή η κουβέντα δεν ήταν το Reagan αλλά του Bush πατρός, το 1988… Το χειρότερο; Έμεινε στην αμερικανική ιστορία σαν καραμπινάτο ψέμα, αφού δυο χρόνια μετά ο Bush αύξησε τους φόρους.

Τι έγινε λοιπόν με τον Πουτινάκο; Δύο είναι τα ενδεχόμενα. Το ένα πως έχει αρχίσει να ρετάρει. Μπερδεύει τους αμερικάνους προέδρους (μικρό το κακό) και, κυρίως, του διέφυγε ότι το “No!” που αντέγραψε ήταν ψέμα.

Πιθανό, γιατί όχι; Υπάρχει όμως άλλο ένα ενδεχόμενο: ότι σκόπιμα μπέρδεψε τους προέδρους, επειδή σκόπιμα μιμήθηκε μια απάντηση που το ξέρει ότι ήταν ψέμα. Εν ολίγοις ο Πούτιν είπε “διαβάστε τα χείλη μου … Όχι!» εν γνώσει του ότι το παράδειγμα που χρησιμοποίησε διαψεύστηκε, στην αμερικανική πολιτική ιστορία είναι ένας θρύλος ψεύτικης δήλωσης, άρα εύκολα θα θεωρηθεί ότι είπε ψέματα. Όμως αυτός είπε «Όχι!», με πόζα. Αν εσείς καταλάβατε «Ναι!», τότε εσείς το είπατε!…

Τι νόημα θα είχε κάτι τέτοιο; Κάτι που ένα στοιχειωδώς καθαρό μυαλό θα το είχε καταλάβει, απ’ την πρώτη στιγμή που ο Πούτιν κατηγορήθηκε ότι «ανακατεύτηκε στις εκλογές υπέρ του Τραμπ»: πολύ περισσότερο απ’ το αν όντως έγινε κάτι τέτοιο (πως;), το σημαντικό όφελος για το ρωσικό καθεστώς είναι να γίνεται διαρκώς κουβέντα ότι α) το αμερικανικό καθεστώς είναι ευάλωτο, και μάλιστα ακόμα και στην κορυφαία «δημοκρατική» στιγμή του, τις εκλογές, και β) το ρωσικό καθεστώς είναι σε θέση να διαμορφώνει την αμερικανική κοινή γνώμη (!!!)

Αν το αφεντικό της Μόσχας ήθελε να συντηρήσει (ίσως και δυναμώσει) αυτήν την αυτο-υπονομευτική φλυαρία των αμερικάνων, τότε στην αρχική ερώτηση θα απαντούσε «Όχι!» (τι άλλο δηλαδή;) αλλά με τρόπο που, μέσω «λάθους», ή ακόμα καλύτερα μέσω «λάθους πάνω σε λάθος», να μπορούσε να ερμηνευτεί σαν λανθάνουσα ομολογία. Σαν «Ναι!» που ξέφυγε.

Ε, κάτι θα ξέρει για τα ψυχαναλυτικά κολλήματα της δύσης και η fsb… Ε;

Κι άλλοι πύραυλοι έρχονται – γρήγορα…

Πέμπτη 30 Μάρτη. Σύμφωνα με ρώσους (αλλά και άγγλους) ειδικούς το ρωσικό στρατοβιομηχανικό σύμπλεγμα βρίσκεται κοντά στο να αποκτήσει ένα αξιοσημείωτο “χρονικό παράθυρο” υπεροχής στην πυραυλική τεχνολογία. Κάποια στιγμή την ερχόμενη άνοιξη θα δοκιμάσει έναν υπερηχητικό πύραυλο (Zircon) που κινούμενος με ταχύτητα 7.400 χιλιομέτρων την ώρα (έξι φορές την ταχύτητα του ήχου, που είναι 1.235 χιλ. την ώρα) θα αχρηστέψει όλα τα αμυντικά αντιπυραυλικά συστήματα που είναι διαθέσιμα διεθνώς. Μια απόσταση 250 χιλιομέτρων ο Zircon θα την καλύπτει σε 2 λεπτά· χρόνος στα όρια του dt, που κάνει αδύνατη την πετυχημένη αντίδραση της ως τώρα αντιπυραυλικής τεχνολογίας.

Αν η δοκιμή αποδειχθεί πετυχημένη, οδηγεί στο περιθώριο μεταξύ άλλων όλα τα αεροπλανοφόρα (με τα υπάρχοντα συστήματα αντιπυραυλικής άμυνας). Κακό αυτό για τις “θαλάσσιες δυνάμεις”… Και έχει το «μαύρο» ενδιαφέρον του το γεγονός ότι αχρηστεύονται όχι μόνο τα υπάρχοντα τέτοια, αλλά και εκείνα που είναι υπό κατασκευήν. Για παράδειγμα, σύμφωνα με τον independent, τα δύο καινούργια αγγλικά αεροπλανοφόρα που βρίσκονται υπό ναυπήγηση με κόστος 8 δις ευρώ (και θα είναι έτοιμα το 2020) μπορούν να αντιμετωπίσουν πυραύλους που κινούνται το μέγιστο με την μισή ταχύτητα του Zircon. (Ε, ας βάζουν όπισθεν άμα βρίσκουν τα δύσκολα. Με την άλλη μισή ταχύτητα του Zicron…)

Με τα ως τώρα γνωστά δεδομένα, τόσο το Πεκίνο όσο και η Μόσχα βρίσκονται αρκετά πιο μπροστά απ’ τους δυτικούς στην έρευνα και στις εφαρμογές υπερηχητικών πυραύλων. Εκτός αν υπάρχουν μυστικά προγράμματα, εδώ κι εκεί, για τα οποία δεν μπορεί να γίνει κουβέντα.

Χαρήκατε; Δεν θα έπρεπε. Η πιθανότητα “χρονικού παραθύρου” σαφούς πολεμικής τεχνολογικής υπεροχής δεν είναι παράγοντας αποτροπής της όξυνσης του 4ου παγκόσμιου…. Μάλλον το αντίθετο.

Montenegro

Πέμπτη 30 Μάρτη. Ήταν (μόνο «ήταν»;) συμπλήρωμα της σερβικής μαφίας, ήδη απ’ την εποχή της παντοκρατορίας του (αδελφού των ελλήνων) Μιλόσεβιτς. Ήταν και παραμένει ένα κράτος / μαφία. Με πληθυσμό λιγότερο από 700.000 είναι εύκολα χειραγωγήσιμη περίπτωση. Έχει σα νόμισμα το ευρώ, χωρίς να ανήκει όχι στην ευρωζώνη αλλά ούτε καν στην ε.ε. – μια προσπάθεια να ελεγχθεί, με οικονομικά μέσα…

Τον περασμένο Οκτώβρη ένα σχέδιο της ρωσικής fsb για την δολοφονία του Τζουγκάνοβιτς (του «αφεντικού» του κράτους / μαφία, απ’ το 1991) ώστε να αποτραπεί η ένταξή του montenegro στο νατο, αποκαλύφθηκε την τελευταία στιγμή. Και τώρα αυτό το βαλκανικό κράτος / μαφία ετοιμάζεται επίσημα για μέλος του νατο (υποθέτουμε ότι θα πληρώνει το μερδικό του για την «προστασία»…), μετά την έγκριση της αμερικανικής γερουσίας. Τελικά θα ελεγχθεί με στρατιωτικά μέσα…

Άσχημα νέα, έτσι κι αλλιώς. Υποσχόμαστε να ασχοληθούμε σύντομα και αναλυτικά με το θέμα, αλλά για τις εδώ ανάγκες αυτό: η Ουάσιγκτον (εκτιμάμε ότι) θα χρησιμοποιήσει τα δυτικά βαλκάνια εναντίον του project europe. Όπως έκανε (χωρίς να φαίνεται τότε, μέσω του αδελφού Μιλόσεβιτς) στο πρώτο μισό των ‘90s … τώρα κάτω από άλλα δεδομένα. Και ενώ έχει βάσεις και αλλού στην περιοχή, θέλει «επίσημα» στο κόλπο το montenegro. Ίσως επειδή έχει άμεση πρόσβαση στην Αδριατική.

(Ενστικτώδικα, εντελώς ενστικτώδικα, χωρίς στοιχεία, έχουμε συνδέσει τις πρόσφατες μαζεμένες εκκαθαρίσεις διάφορων στελεχών του ρωσικού υπ.εξ. – και προφανώς και των μυστικών υπηρεσιών – όπως π.χ. πρεσβευτών, με την αποτυχία του ρωσικού σχεδίου στο montenegro. Ποιος ξέρει;)

(φωτογραφία: Δεξιά ο γνωστός αμερικανικός «τρελός σκύλος». Αριστέρα ο Predrag Boskovic, υπ.αμ. του montenegro… Απ’ τη σύνοδο του νατο τον περασμένο Φλεβάρη. Θα μπορούσε να είναι στο καρέ και ο ψεκασμένος, υπ.αμ. ενός άλλου “κανονικού βαλκανικού κράτους”. Αλλά φαίνεται ότι γελάνε μόνο δυο δυο…)

Προεκλογική εκστρατεία

Κυριακή 26 Μάρτη. Δεν το λέμε για σίγουρο. Έχουμε, όμως, την εντύπωση ότι απ’ την εποχή της, ας την πούμε έτσι, “άτυχης” εκστρατείας του Ναπολέοντα στη ρωσία, οι γάλλοι δεν βλέπουν με καλό μάτι την Μόσχα. (Εδώ κοτζάμ κομμουνιστικό κόμμα είχαν, αλλά έξω απ’ την 3η Διεθνή…)

Συνεπώς, άλλη μια επίσκεψη εκεί κι άλλη μια χειραψία με τον Πούτιν να κάνει η φασιστοΛεπέν, και άνετα τερματίζει 3η (προς 4η) στον Α γύρο των επερχόμενων γαλλικών προεδρικών εκλογών. (Προς το παρόν πήγε 2η…)

(Έτσι, για να αποδειχθεί πρακτικά πόσο μπορεί να επηρεάσει ο δαιμόνιος και μοχθηρός καγκεμπίτης τις εκλογές στην ευρώπη…)

Στην άκρη της Μεσογείου 1

Τρίτη 21 Μάρτη. Για ορισμένους (που λένε ότι στηρίζονται σε πληροφορίες) η επίθεση του Τελ Αβίβ στο λίβανο, εναντίον της Χεζμπ’ Αλλάχ, είναι θέμα χρόνου. Η λιβανέζικη οργάνωση απ’ τη μεριά τους υπόσχεται δυσάρεστες εκπλήξεις σε βάρος του ισραηλινού στρατού. Αυτό που πρέπει να θεωρούμε βέβαιο είναι το μιλιταριστικό / φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ έχει το “ελεύθερο” απ’ την Ουάσιγκτον να κάνει ό,τι γουστάρει. Είναι αυτό, όμως, αρκετό;

To Τελ Αβίβ στις αρχές Απρίλη (υποστηρίζει ότι) ολοκληρώνει την θωράκισή του μέσω αντιπυραυλικών συστημάτων αεράμυνας (Iron Dome project) με την εγκατάσταση του τρίτου συστατικού (μετά τους Arrow 2 και 3), των πυραύλων David’s Sling. Το ισραηλινό καθεστώς θέλει να πιστεύει ότι μ’ αυτά τα εργαλεία θα είναι άτρωτο, ή σχεδόν άτρωτο, από οτιδήποτε μπορεί να διαθέτει είτε η Χεζμπ’ Αλλάχ, είτε ο συριακός στρατός, είτε ο ιρανικός. Είναι αυτό, όμως, αρκετό;

Δεν φαίνεται να είναι. Η αιτία λέγεται «Μόσχα». Τα ραντάρ των S-400 που βρίσκονται στα μεσογειακά παράλια της συρίας είναι υπεραρκετά για να εντοπίζουν κάθε κίνηση ισραηλινού αεροπλάνου ή πυραύλου, στην αφετηρία τους. Τι ρόλο σκοπεύει να δώσει σ’ αυτές τις πληροφορίες η Μόσχα; Θα τις διοχετεύει στους συμμάχους της στο συριακό πεδίο μάχης; Κι αν ναι, με τι όπλα τους έχει εξοπλίσει;

Μόλις προχτές το Τελ Αβίβ επιχείρησε μια απ’ τις συνηθισμένες αεροπορικές επιθέσεις του στο συριακό έδαφος· μία απ’ αυτές στις οποίες η συριακή αεράμυνα δεν μπορούσε μέχρι προχτές να αντιδράσει. Αυτή τη φορά αντέδρασε. Καθυστερημένα, χωρίς αποτέλεσμα (παρά τις περί αντιθέτου συριακές δηλώσεις), αλλά αντέδρασε. Το ισραηλινό πεντάγωνο αναγκάστηκε να ακυρώσει την επίθεση που είχε ξεκινήσει· καλού κακού… Πως τα κατάφερε να αντιδράσει (έστω και αργοπορημένα) η συριακή αεράμυνα; Τι ρόλο έπαιξε σ’ αυτό η Μόσχα; Το φασιστόμουτρο ο ισραηλινός υπ.αμ. Avigdor Lieberman, φίλος του έλληνα ψεκασμένου, έγινε έξαλλος: Την επόμενη φορά δήλωσε που ο συριακός στρατός θα μας εμποδίσει να κτυπήσουμε στο συριακό έδαφος θα καταστρέψουμε τα συστήματα αεράμυνάς του, χωρίς δεύτερη κουβέντα! Α χα!!!! Τόσο πολύ, ε;

Το ρωσικό υπ.εξ. κάλεσε τον ισραηλινό πρεσβευτή στη Μόσχα Gary Koren για να δώσει εξηγήσεις γι’ αυτήν την ισραηλινή επίθεση. Πρώτη φορά συμβαίνει κάτι τέτοιο, τόσο φανερά και σ’ αυτό το διπλωματικό επίπεδο. Το Τελ Αβίβ είχε μάθει ως τώρα ότι μπορεί να βομβαρδίζει στο συριακό έδαφος χωρίς να δίνει εξηγήσεις στη Μόσχα. Έχει αλλάξει κάτι;

Δεν διακινδυνεύουμε να απαντήσουμε με βεβαιότητα. Είναι όμως δύσκολο τα ισραηλινά σχέδια για την περιοχή να είναι συμβατά με τα ρωσικά. Κι αν είναι αλήθεια ότι το Τελ Αβίβ ετοιμάζεται να ισοπεδώσει το νότιο λίβανο ελπίζοντας ότι θα θάψει στα μπάζα τις στρατιωτικές ικανότητες της Χεζμπ’ Αλλάχ, μετά την πανηγυρική ήττα του παρόμοιου σχεδίου του το 2006 δεν έχει κανένα περιθώριο. Όχι να ηττηθεί. Ούτε καν να αποτύχει. Συνεπώς η όποια, έστω και έμμεση (π.χ. πληροφοριακή) υποστηρίξη της Μόσχας στη Χεζμπ’ Αλλάχ είναι ιδιαίτερα κρίσιμος παράγοντας για να γίνει ή να μην γίνει η ισραηλινή εκστρατεία.

(η φωτογραφία είναι τραβηγμένη πριν δυο βδομάδες στο Aleppo…)

Στην άκρη της Μεσογείου 2

Τρίτη 21 Μάρτη. Να μια ενδιαφέρουσα και απρόοπτη εξέλιξη στο συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου. Την ώρα που το αμερικανικό πεντάγωνο “φορτώνει” πεζοναύτες στην κουρδοκρατούμενη ζώνη στη βόρεια συρία (για “αντιτρομοκρατικούς” λόγους πάντα), το ρωσικό πεντάγωνο έχει αποκτήσει τα ίδια “δικαιώματα” στο μικρότερο κουρδοκρατούμενο θύλακα της Afrin, στη βορειοδυτική συρία. Στο χωριό Kaf Jina έφτασαν ήδη ρώσοι “εκπαιδευτές”, με τα τεθωρακισμένα τους για την “μεταφορά προσωπικού”, και τα υπόλοιπα σέα τους. Επίσημος σκοπός; Να εκπαιδεύσουν τις εκεί ypg στην «αντιτρομοκρατία»….

Πως αντιδρά η Άγκυρα σ’ αυτήν την εξέλιξη; Ο υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ Numan Kurtulmus έκανε μια συβιλλική δήλωση για το θέμα. Ότι η τουρκία δεν πρόκειται να δεχτεί την ύπαρξη μιας ζώνης τρομοκρατών στη βόρεια συρία… και ότι η εθνική σύσταση της βόρειας συρίας δεν θα πρέπει να αλλάξει.

Αυτό, είν’ αλήθεια, θα μπορούσε να το πει και πριν 1 χρόνο. Συνεπώς, σαν πρώτη αντίδραση, την ερμηνεύουμε σαν «Ο.Κ.». Άλλωστε, την ώρα που συμβαίνουν αυτά, η Άγκυρα τσακώνεται πότε με το Άμστερνταμ και πότε με το Βερολίνο περί «όνου σκιάς».

Αυτός ο αντιπερισπασμός κάτι θα πρέπει να σημαίνει. Όχι για πάντα. Προς το παρόν, σίγουρα….

Λιβύη

Τετάρτη 15 Μάρτη. Στο ξεχασμένο (ακόμα κι από εμάς: ντροπή μας!) πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου που λέγεται λιβύη, υπάρχουν εξελίξεις. Ο πολέμαρχος (στρατηγός) Khalifa Hifter (Haftar), αγαπημένος του Παρισιού, της Μόσχας και του Καΐρου, ορμώμενος απ’ την Βεγγάζη την οποία ελέγχει εδώ και χρόνια, επεκτείνει τον έλεγχό του στην παραγωγή και στο (λαθρ)εμπόριο του λιβυκού πετρελαίου, καταλαμβάνοντας διαδοχικά διυλιστήρια στην ανατολική και κεντρική λιβύη. Τελευταία κατάκτηση τα κεντρικά μεγάλα διυλιστήρια στην al-Sidra και στην Ras Lanuf.

Αξιωματικοί του δηλώνουν ότι έχουν εκπαιδευτεί στη ρωσία. Οι φήμες μιλούν ακόμα και για την παρουσία ρώσων «εκπαιδευτών» στο επιτελείο του Hifter. Η Μόσχα το αρνείται – παλιοφήμες! Αρνείται επίσης ότι έχει οργανώσει στρατόπεδο εκπαίδευσης στην δυτική πόλη της αιγύπτου Sidi Barrani, 100 χιλιόμετρα απ’ τα αιγυπτο-λιβυκά σύνορα, όπως υποστηρίζει η Ουάσιγκτον. Και το Κάιρο το αρνείται. Ο.Κ., δεν το πιστεύουμε. Μια χαρά ιμπεριαλισμό ξεδιπλώνει και το ρωσικό καθεστώς· γιατί, όμως, θα έπρεπε να κάνει βούκινο τις κινήσεις του;

(Όταν, τον περασμένο Νοέμβρη, το ρωσικό αεροπλανοφόρο Admiral Kuznetsov, μαζί με τα υπόλοιπα πλοία συνοδείας, έπλεε στα ανοικτά της λιβύης πηγαίνοντας προς συρία μεριά, ο Haftar έκανε ένα «τσακ» και φιλοξενήθηκε στο deck του. Όμως αυτό δεν σημαίνει κάτι, έτσι δεν είναι; Πολλά αγόρια στον κόσμο έχουν όνειρο να κάνουν  ηλιοθεραπεία χειμωνιάτικα πάνω σε λαμαρίνες αεροπλανοφοφόρου· που είναι το παράξενο που ο Haftar το πέτυχε;)

Το μόνο θέμα (όχι εκρηκτικό ως τώρα αλλά οπωσδήποτε προβληματικό) είναι ότι ο Haftar είναι αντίπαλος της πιο πρόσφατης (αν και όχι της μοναδικής) «διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης της λιβύης», που φυτεύτηκε στην Τρίπολη, και έχει (ακόμα…) την υποστήριξη της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου. Ο Haftar θα συμφωνούσε με οποιαδήποτε κυβέρνηση, υπό έναν όρο: να είναι ο αρχηγός του στρατού. Όχι ασήμαντο πόστο σε μια από εκείνες τις περιοχές του κόσμου όπου ο στρατός ήταν πάντα το αφεντικό. Κι αυτή είναι η «χάρη» που δεν θέλουν να του κάνουν η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, ειδικά τώρα που τα ΄χει βρει με την Μόσχα και το Παρίσι. Θα είναι σα να του παραδίδουν τη λιβύη.

Όχι, δεν προβλέπουμε σύγκρουση πρωτοκοσμικών «δυνάμεων» στην βόρεια αφρική!!! Αλλά να… Θα μπορούσε η κυρία May, ανάμεσα στους υπόλοιπους μπελάδες της που δεν είναι και λίγοι, να ασχοληθεί λίγο και με το θέμα «λιβύη» πριν χαθεί κάθε έλεγχος; Και το επιτελείο του κυρ ψόφιο κουνάβι τι γνώμη έχει για το θέμα; Αξίζει ο κόπος αμεσότερης εμπλοκής των αμερικανικών δυνάμεων;

Συρία

Κυριακή 12 Μάρτη. Γιατί οι αμερικάνοι στέλνουν τώρα στρατό στη συρία, την στιγμή που ο Άσαντ έχει πάρει το πάνω χέρι εναντίον του isis; Αυτή η ερώτηση είναι όλα τα λεφτά!

Η προσέγγιση που κάναμε πριν δυο μέρες σε ότι αφορά την απόβαση των αμερικάνων πεζοναυτών στην κουρδοκρατούμενη ζώνη της συρίας, το ζήτημα της “απελευθέρωσης της Raqqa”, και κυρίως, το ζήτημα της σχέσης αυτού του “πακέτου” με την ρωσική, ιρανική και τουρκική παρουσία στο συριακό πεδίο μάχης άρχισε γρήγορα να φαίνεται σωστή. Αν όχι στο σύνολο της υπόθεσης εργασίας (είναι νωρίς ακόμα) σίγουρα ως προς την “αρχική κατάσταση”.

Μετά τις στρατιωτικές συζητήσεις των αρχικαραβανάδων τουρκίας, ρωσίας και ηπα, που εμφανίστηκαν σαν “συναίνεση”, η Ουάσιγκτον επανέρχεται με μια πολιτική πρωτοβουλία αυτή τη φορά, που δείχνει όμως καθαρά τις προθέσεις της. Στις 22 και στις 23 Μάρτη καλεί συνάντηση των υπ.εξ. ούτε 5 ούτε 10 αλλά 68 (!!!) κρατών που αποτελούν την υπό την αρχηγία της “παγκόσμια αντιτρομοκρατική συμμαχία κατά του isis”… (Όποιος αναρωτηθεί που ήταν και τι έκανε αυτή η «συμμαχία» τόσα χρόνια, θα πρέπει να ξέρει την απάντηση…)

Η πρόσκληση απευθύνεται και σε «αντιτρομοκράτες» όπως το Ριάντ και τα υπόλοιπα σεϊχάτα της επιρροής του· όχι, όμως, στη Μόσχα και στην Τεχεράνη… Κατά την άποψη του αμερικάνου υπ.εξ. Rex Tillerson αυτά τα δύο κράτη δεν ανήκουν στην παγκόσμια αντιτρομοκρατική συμμαχία.

Σε ένα πρώτο επίπεδο η Ουάσιγκτον προσπαθεί να ανταποδόσει (καθόλου κομψά…) στο γεγονός ότι δεν συμμετείχε (αν και είχε προσκληθεί) στις συζητήσεις στην Αστάνα, μεταξύ του Άσαντ και της ένοπλης αντιπολίτευσης, υπό την αιγίδα Μόσχας, Τεχεράνης και Άγκυρας. Αυτό, όμως, είναι επιφανειακό. Εκείνο που επιδιώκει είναι να αποκαταστήσει και «πολιτικά» την «ηγετική θέση της» στο συριακό πεδίο μάχης, με αφορμή την θρυλούμενη «απελευθέρωση της Raqqa”. Δεν πρόκειται, λοιπόν, για την αναζήτηση μιας ισοπαλίας μετά την ανακατάληψη του ανατολικού Aleppo απ’ τον Άσαντ και τους συμμάχους του. Αλλά για ευθεία αμφισβήτηση της ως τώρα νίκης αυτών ακριβώς των συμμάχων. Οπωσδήποτε της Μόσχας και της Τεχεράνης.

Αυτή η επιδίωξη, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον δεν είναι διατεθειμένη (για τις ανάγκες αυτής της εκστρατείας) να βγάλει στην άκρη τις ypg, σημαίνει ότι για το τετράγωνο Μόσχας – Τεχεράνης – Άγκυρας – Δαμασκού η αμερικανική απόβαση και «πορεία προς την Raqqa» είναι ιδιαίτερα κρίσιμη.

Οπωσδήποτε δεν είναι εύκολο να την σαμποτάρουν ή να την δυσκολέψουν τόσο ώστε να έχει μεγάλο κόστος αυτή η ιμπεριαλιστική αντεπίθεση της Ουάσιγκτον στο συριακό πεδίο μάχης. Δεν είναι, όμως, λογικό ότι θα κάνουν ό,τι μπορούν (χωρίς να φαίνεται) για να ζοριστούν τα μέγιστα οι αμερικάνοι και οι σύμμαχοί τους;

Σε κάθε περίπτωση η εδραίωση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στη συρία (στο όνομα κάποιας νικηφόρας «αντιτρομοκρατίας») είναι απόλυτα εχθρική τόσο στη Δαμασκό όσο και στην Τεχεράνη· σε ελαφρά μικρότερο βαθμό για την Μόσχα και την Άγκυρα. Κανείς δεν έχει αμφιβολίες. Ο αρχικαραβανάς Joseph Votel, επικεφαλής της «κεντρικής διοίκησης» του αμερικανικού στρατού (το «κεντρική» αφορά ολόκληρη την ευρύτερη μέση Ανατολή), δήλωσε την περασμένη Πέμπτη πως εκτός απ’ τους αρκετούς πεζοναύτες που θα χρειαστεί για την «απελευθέρωση της Raqqa», θα είναι απαραίτητοι ακόμα περισσότεροι μετά… Για να επιτηρούν την ειρήνη…

(φωτογραφία: αεροφωτογραφία της αεροπορικής βάσης που έχει δημιουργήσει ο αμερικανικός στρατός περίπου 40 χιλιόμετρα νότια του Kobani, κοντά στις όχθες του Ευφράτη. Η Ουάσιγκτον έχει πλέον 4 αεροπορικές βάσεις στην κουρδοκρατούμενη βόρεια συρία. Δύο για ελικόπτερα και άλλες δύο – η μία της φωτογραφίας – με δυνατότητα να εξυπηρετήσουν όχι μόνο βομβαρδιστικά, αλλά και μεγάλα μεταγωγικά…)

Άγκυρα – Μόσχα

Κυριακή 12 Μάρτη. Τα πιο σοβαρά της συνάντησης και των πολύωρων συζητήσεων μεταξύ Ερντογάν και Πούτιν τις προηγούμενες μέρες (στις 9 και 10) δεν θα τα μάθουμε – εννοείται. Οι εφτά υπουργοί (συν τον υπ.εξ. Cavusoglu) που συνόδευαν τον πρώτο για συζητήσεις με τους ρώσους ομολόγους τους μπορεί και να μην είναι το σημαντικότερο γεγονός στον πλανήτη. Όλα αυτά, όμως, στη συγκεκριμένη συγκυρία;

Οι σχέσεις τουρκίας – ρωσίας είναι μεν ουσιαστικές και με προοπτική, αλλά δεν θα πρέπει να μυθοποιούνται. Δείκτης κρίσιμος είναι οι σχέσεις Άγκυρας – Ουάσιγκτον· και στη Μόσχα αυτά τα ξέρουν «απ’ έξω κι ανακατωτά». Όσο καιρό ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έμενε, με την «φυσική έννοια» (των πεζοναυτών), μακριά απ’ το συριακό πεδίο μάχης, που είναι κομβικό για τα τουρκικά συμφέροντα, η Άγκυρα μπορούσε να φωνάζει. Μπορούσε να φωνάζει, ας πούμε, για την μη έκδοση του Γκιουλέν, προσπαθώντας να εκβιάσει (;) μια κάποια αποστασιοποίηση της Ουάσιγκτον απ’ τις ypg.

Όταν, όμως, ο αμερικανικός στρατός, αποφασίζει ότι πρέπει να αναλάβει αυτοπρόσωπη παρουσία δίπλα στις ypg, τα περιθώρια της Άγκυρας περιορίζονται· στο βαθμό που δεν σκοπεύει να κηρύξει πόλεμο στις ηπα. Πρέπει να αναζητήσει μήπως υπάρχει και «φιλικός τρόπος» για να εξασφαλίσει τα συμφέροντά της στο νότο· «φιλικός» απέναντι στην ψιφιοκουναβική διοίκηση.

Πούτιν και Ερντογάν γνωρίζονται καλά εδώ και πολλά χρόνια. Είναι και οι δυο σκληρά, ωμά πραγματιστές. Ο ρώσος πρόεδρος δεν μπορεί να ζητήσει απ’ τον τούρκο κάτι που θα τον έφερνε σε δύσκολη θέση σε σχέση με τα περιθώρια ελιγμών που πρέπει να έχει. Μάλλον το αντίθετο. Μπορεί να τον βοηθήσει.

Αυτό σημαίνει πως ενώ το τι κουβέντιασαν και συμφώνησαν είναι «απόρρητο», προς τα έξω μπορούν να εμφανίζονται φίλοι μεν, αλλά όχι και αδέλφια. Σα να λέμε: η ρωσία παίρνει πίσω τις εμπορικές κυρώσεις της στην τουρκία (για την κατάρριψη του Su-24 τον Νοέμβρη του ’15) με το σταγονόμετρο.

Κι ίσως χρειαστεί μελλοντικά να ξανακάνουν τους τσακωμένους…

Συρία 1

Παρασκευή 10 Μάρτη. Το έχουμε χαρακτηρίσει (όλη τη μέση Ανατολή) δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου. Δεν έχουμε κανένα δεδομένο για να αλλάξουμε την εκτίμησή μας. Τότε τι συμβαίνει τώρα που αμερικάνοι, ρώσοι και τούρκοι καραβανάδες «κουβεντιάζουν για την αντιτρομοκρατική εκστρατεία κατά του isis;» Τι συμβαίνει τώρα που το αμερικανικό πεντάγωνο διπλασιάζει (σε πρώτη φάση…) τους πεζοναύτες και τα κομμάντα του στην κουρδοκρατούμενη ζώνη της συρίας, με την έγκριση (υποθέτουμε) τόσο της Μόσχας όσο και της Άγκυρας; Τέλειωσε η ενδικαπιταλιστική αναμέτρηση με την μορφή της «αντιτρομοκρατίας»; Είναι όλοι στην ίδια μεριά, στη μεριά του «καλού»;

Έχουμε αναφερθεί κάμποσες φορές απ’ τις σελίδες του Sarajevo στις διπλές και τριπλές «ατζέντες» όσων εμπλέκονται στο συριακό πεδίο μάχης. Αυτό πρέπει να το ξαναθυμίσουμε. Γιατί η «ενσωματωμένη δημοσιογραφία» (δημαγωγία) που αυτές τις ημέρες παρουσιάζει σαν κάτι «φυσικό» το να θέλουν όλοι την ανακατάληψη της Raqqa απ’ τον isis, αύριο ή μεθαύριο θα πουλάει κάτι άλλο. Με την ίδια φυσικότητα.

Ο αμερικανικός στρατός έχει μεταφέρει, λοιπόν, απ’ τις βάσεις του στην αραβική χερσόνησο (μπαχρέιν) στην κουρδοκρατούμενη ζώνη μια χιλιάδα «σκληροπυρηνικούς» κομμάντο, καθώς και κάμποσα βαριά όπλα (πυροβολικό, τεθωρακισμένα)· αλλά (λέει…) δεν θα εμπλακεί σε μάχες σώμα με σώμα για την ανακατάληψη της Raqqa. Αυτό θα τον κάνουν οι ypg. Οι οποίες, όμως, (λέει…) δεν θα μείνουν στην πόλη… Η διοίκησή της θα δοθεί σε άραβες (σύριους), που επίσης θα συμμετάσχουν, με πολύ μικρότερα μεγέθη, στην επιχειρήση. Η δουλειά των αμερικάνων θα είναι να βομβαρδίζουν από απόσταση και εκ του ασφαλούς…. Με άλλα λόγια: αν «όλα πάνε καλά» κάποιοι θα ματώσουν κυριολεκτικά, οι «τρομοκράτες» θα ηττηθούν, και θα νικήσουν … οι αμερικάνοι! Που θα έχουν να περηφανεύονται ότι δεν ήταν μόνο οι ρώσοι που «απελευθέρωσαν» το Aleppo, αλλά και αυτοί που «απελευθέρωσαν» τη Raqqa.

Ερώτηση κρίσεως τώρα: τι συμφέρον έχουν η Μόσχα, η Άγκυρα, η Δαμασκός, η Τεχεράνη (ακόμα και το μακρινό Πεκίνο) να «πάνε όλα καλά» για τον αμερικανικό στρατό στην επιχειρήση Raqqa;