Tag: ρωσία

Σάββατο 8 Απρίλη. Πριν 20 ημέρες, στις 19 Μάρτη, η ισραηλινή αεροπορία (που εκπαιδεύεται στην ελλάδα, μην το ξεχνάει κανείς…) προσπάθησε να κάνει μια επίθεση σε βάθος μέσα στην συριακή επικράτεια, κοντά στην Palmyra. Τουλάχιστον 400 χιλιόμετρα πτήσης προς τον «στόχο», κι άλλα τόσα επιστροφή… Αυτός ο «στόχος» ήταν, κατά το Τελ Αβίβ, δυνάμεις της Χεζμπ’ αλλάχ. Προφανώς δεν ήταν ο μοναδικός. Το Τελ Αβίβ ήθελε να βοηθήσει αντάρτες του isis που προσπαθούν εδώ και καιρό να κόψουν τον υπό συριακό έλεγχο δρόμο ανάμεσα στη Hama και στην Palmyra.

Φαίνεται ότι οι ισραηλινοί καραβανάδες θεωρούσαν ότι τα αντιαεροπορικά συστήματα του ‘Ασαντ είναι ανεπαρκή, οπότε δεν θα κινδύνευαν. Κινδύνεψαν όμως, κόντρα στη σιγουριά τους! Τα ισραηλινά βομβαρδιστικά εντοπίστηκαν, και εκτοξεύτηκε εναντίον τους ένας τουλάχιστον πύραυλος. Κατά το καθεστώς Άσαντ καταρρίφθηκε ένα απ’ τα αεροπλάνα· το ισραηλινό καθεστώς το διέψευσε. Μάλλον το Τελ Αβίβ έχει δίκιο εν προκειμένω, αλλά δεν έχει τόση σημασία: το ουσιαστικό είναι ότι το Τελ Αβίβ αιφνιδιάστηκε, κάτι που πιθανόν να σημαίνει ότι η συριακή αεράμυνα έχει, κάπως, αναβαθμιστεί. Με την βοήθεια της Μόσχας ή της Τεχεράνης ή και των δύο… Και άρα η ισραηλινή αεροπορία δεν μπορεί να σουλατσάρει και να κτυπάει ανενόχλητη πια…

Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα, την ώρα που ο φασίστας υπ.αμ. Lieberman (φίλος των ελλήνων, μην το ξεχνάει κανείς…) ήταν έξαλλος και απειλούσε βγάζοντας αφρούς ότι θα καταστρέψει όλη τη συριακή αεράμυνα «αν ξανατολμήσει να τον εμποδίσει να βομβαρδίζει όπου και όποτε θέλει», η Μόσχα καλούσε τον ισραηλινό πρεσβευτή για να του τραβήξει το αυτί «ζητώντας εξηγήσεις» για την επίθεση. Και ίσως όχι μόνο…

Θεωρούμε δεδομένο ότι το Τελ Αβίβ θα λύσσαξε ακόμα περισσότερο: η αντιαεροπορική αναβάθμιση της Δαμασκού και η πολιτική υποστήριξη της Μόσχας θέτουν σε άμεση αμφισβήτηση όχι μόνο αυτό που θεωρεί «δικαίωμα» του, το να κτυπάει στη συρία (πάντα τον στρατό του Άσαντ) κατά βούληση, αλλά ακόμα περισσότερο το άλλο «δικαίωμα» του, το να ισοπεδώσει τον λίβανο.

Ένα άμεσο αμερικανικό κτύπημα στον Άσαντ (και, έμμεσα αλλά καθαρά, μια «προειδοποίηση» στη Μόσχα και την Τεχεράνη) έγινε, λοιπόν, απόλυτα απαραίτητο και για τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό. Η αμερικανική επίθεση προσπαθεί να ανανεώσει, όσο μπορεί, το ισραηλινό πολεμικό laissez passer…

Σάββατο 8 Απρίλη. Απ’ την μεριά τους όλοι οι «στόχοι» της επίθεσης, δηλαδή τόσο η Δαμασκός όσο και η Μόσχα και η Τεχεράνη, αντέδρασαν…. όπως ήταν λογικό. Με καταγγελίες. Στην αεροπορική βάση Shayrat που κτυπήθηκε (η δεύτερη μεγαλύτερη στη συρία μετά από εκείνη στη Λατάκεια) σταθμεύει και ρωσικός στρατός: επιθετικά ελικόπτερα και ειδικές δυνάμεις. Το αμερικανικό πεντάγωνο ειδοποίησε το ρωσικό πριν την επίθεση, για να απομακρύνει το «υλικό» του· υποθέτουμε ότι με τη σειρά του το ρωσικό ειδοποίησε το καθεστώς Άσαντ για να προφυλάξει τα πιο σημαντικά «κομμάτια» της αεροπορίας του.

Από στενά στρατιωτική άποψη υπήρξε, λοιπόν, φροντίδα να μην υπάρξουν αχρείαστες «ζημιές» την συγκεκριμένη στιγμή. Η χτεσινή δήλωση του ρώσου πρωθυπουργού Dmitry Medvedev (υπάρχει ακόμα!!!) ότι η αμερικανική επίθεση απείχε ένα μόνο βήμα απ’ την σύγκρουση με τον ρωσικό στρατό έγινε για τα μάτια του κόσμου.

Αλλά υπάρχει ζήτημα! Που γίνεται όλο και πιο σοβαρό: η μέση Ανατολή δεν χωράει όλες τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες, τοπικές και πλανητικές· ενόσω αυτές οι φιλοδοξίες έχουν ξεδιπλωθεί τόσο καθαρά ώστε ακόμα και μια αναδίπλωση σ’ αυτό το, ουσιαστικά, δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου θα μετρήσει σαν ήττα. Έχει φανεί πεντακάθαρα αυτό απ’ την αμερικανική στάση και την “εξέλιξή” της.

Το συριακό κράτος δεν ήταν ποτέ σοβαρή απειλή για κανέναν. Ούτε για το ισραηλινό, ούτε για το αμερικανικό… Είχε πάντα εξαιρετικά αδύναμο στρατό, αφιερωμένο στην εσωτερική καταστολή (όπου ήταν αποτελεσματικός) και ανίκανο για οτιδήποτε άλλο.

Το “πρόβλημα” με το συριακό κράτος (απ’ την γεωπολιτική άποψη) ήταν αφενός η συμμαχία του με την Τεχεράνη, και αφετέρου η κάλυψη που παρείχε τόσο στη λιβανέζικη Χεζμπ’ αλλάχ όσο και στην παλαιστινιακή Χαμάς. Μεσολαβώντας, ταυτόχρονα, και την ιρανική υποστήριξη προς τις δύο οργανώσεις.

Η “δημιουργική αποσταθεροποίηση” της συριακής επικράτειας, και εν τέλει η διάλυσή της, είχε και έχει σημασία μόνο σ’ αυτό το “πλαίσιο”: για να απομονωθεί η “περσική” Τεχεράνη απ’ την “αραβική” Βηρυττό (κι απ’ την επίσης “αραβική” Γάζα), έτσι ώστε οι μεν δύο μεσογειακές περιοχές να είναι πάντα στο έλεος του Τελ Αβίβ, το δε ιράν στο έλεος των αμερικάνων. Έτσι ώστε, επιπλέον, τα σεΐχατα της αραβικής χερσονήσου να είναι οι μόνοι “εκπρόσωποι” (διαφθορείς δηλαδή) των πληβειακών συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή.

Μέχρι το σημείο που ο Άσαντ είχε βρεθεί με την πλάτη – στη – Μεσόγειο, το σχέδιο έδειχνε να δουλεύει. Η άμεση εμπλοκή της Μόσχας όχι μόνο το σταμάτησε, αλλά έκανε και το ακριβώς αντίθετο: δυνάμωσε (κι όχι μόνο στρατιωτικά) την Χεζμπ’ αλλάχ, αναβάθμισε την Τεχεράνη σε αξιόπιστο και σοβαρό παίκτη στο ταμπλό της διεθνούς “αντιτρομοκρατίας”, έσωσε σε ικανό βαθμό τον ενδιάμεσο κρίκο (το καθεστώς Άσαντ, που παραμένει πάντα το μόνο διεθνώς αναγνωρισμένο) – και, φυσικά, προσέθεσε για πρώτη φορά μετά το τέλος του 3ου παγκόσμιου πολέμου μια καθόλου αμελητέα ρωσική στρατο-πολιτική “επίβλεψη”, όχι μόνο στο άξονα Τεχεράνη – Δαμασκός – Βηρυτός αλλά και στην ανατολική Μεσόγειο συνολικά. Αυτή η “αλλαγή συσχετισμών” έδωσε σημαντική εναλλακτική στην Άγκυρα, έχει “παρασύρει” εν μέρει την χούντα του Sisi στην αίγυπτο, και έχει φτάσει ως την λιβύη. Επιπλέον το Πεκίνο έχει αρχίσει να «απλώνει τα χέρια» του και εδώ.

Αυτό δεν μπορούν να το αφήσουν να συμβαίνει ούτε η Ουάσιγκτον, ούτε το Τελ Αβίβ, ούτε το Ριάντ! Και, κατά την γνώμη μας, είναι αργά πια για να το μετριάσουν / ελέγξουν «παζαρεύοντας» με μη στρατιωτικά μέσα. Αυτά που έχουν επιτύχει οι αντιπαλοί τους στο χώμα, με αίμα, μόνο με πόλεμο είναι δυνατόν να περιοριστούν (ή και να χαθούν).

Εκτιμάμε σαν πιθανό το ενδεχόμενο η Ουάσιγκτον να μην θέλει (και με την καινούργια της διοίκηση) να εμπλακεί σ’ έναν «πλήρη πόλεμο» και στη συρία, την στιγμή που η ιμπεριαλιστική προσοχή της είναι στραμμένη στην ανατολική ασία, και εφόσον πρέπει να συντηρεί την «στρατιωτική παρουσία της» σε πολλά σημεία του πλανήτη, και οπωσδήποτε στις πρόσφατες «κατακτήσεις» της, στο αφγανιστάν και στο ιράκ. Ο proxie war την βόλευε μια χαρά· αλλά τον έχασε…

Απ’ την μεριά τους το Τελ Αβίβ και το Ριάντ δεν έχουν τέτοιες global αρμοδιότητες και φιλοδοξίες: οι δικοί τους ιμπεριαλισμοί πρέπει να «δικαιωθούν» στη μέση Ανατολή. Τι μπορεί να κάνει, λοιπόν, η Ουάσιγκτον για να τους βοηθήσει; Απ’ την μια να είναι παρούσα στρατιωτικά με την «φυσική έννοια». Και απ’ την άλλη να απειλεί κάτι χοντρύτερο («αν η συριακή αεράμυνα δεν αφήνει το ισραήλ να βομβαρδίζει όπου θέλει» που θα έλεγε και ο Lieberman…) ελπίζοντας ότι δεν θα χρειαστεί να εμπλακεί full σ’ αυτό το «κάτι χοντρύτερο», σ’ αυτήν τουλάχιστον την περιοχή. Γιατί αν χρειαστεί να το κάνει τότε θα χάσει εντελώς τον έλεγχο στο κύριο μέτωπο, του Ειρηνικού…

Ναι, αλλά αυτά τα καταλαβαίνει και η άλλη πλευρά. Υπάρχει κανείς διατεθειμένος να υπογράφει στις ισραηλινές βόμβες (δίπλα απ’ τα ισραηλινά «θα σας…») «ευχαριστούμε που μας ….»;

Όχι…

Παρασκευή 7 Απρίλη. Γράψαμε χτες ότι « ΔΕΝ πρόκειται να επιτεθεί ο αμερικανικός στρατός στις περιοχές του Άσαντ!»… Ξεχάσαμε όμως τις δυνατότητες μιας πυραυλικής επίθεσης, που γίνεται από μακρυά, και εκ του ασφαλούς. Λάθος μας, το αναγνωρίζουμε: το έχει ξανακάνει η Ουάσιγκτον, ακόμα και στα ‘90s. Εναντίον «στόχων» στο αφγανιστάν και στο σουδάν… Η Ουάσιγκτον διαθέτει δύο πολεμικά στη Μεσόγειο φορτωμένα με 90 tomahawk, που μπορούν να αναλάβουν την επιχείρηση. Εναντίον «επιλεγμένων στόχων» στη συριακή επικράτεια, που θα μπορούσαν να είναι και στρατιωτικά αεροδρόμια.

Πρόκειται για όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, που δεν θα είναι στιγμιαία. Γιατί; Επειδή ο ρωσικός στρατός έχει ήδη εγκαταστήσει (στις βάσεις του στη συρία) υψηλού επιπέδου συστήματα αντιπυραυλικής προστασίας, τους S-400, που εντοπίζουν γρήγορα αεροπορικές ή πυραυλικές «κινήσεις». Θα τους χρησιμοποιήσει, όμως, η Μόσχα τους S-400 εναντίον μιας πιθανής αμερικανικής επίθεσης κατά του Άσαντ;

Εναντίον της στρέφεται μια τέτοια πιθανή επίθεση – και το καταλαβαίνουν οι πάντες. Η Ουάσιγκτον έβγαλε ήδη προειδοποίηση προς την Μόσχα «να ζυγίσει την υποστήριξή της στον Άσαντ». Το ευκολότερο για την Μόσχα είναι να μην αντιδράσει (και να πείσει και τον Άσαντ ότι αξίζει τον κόπο να πιει το πικρό ποτήρι…). Αλλά η Ουάσιγκτον, προσπαθώντας να ανακτήσει το χαμένο έδαφος στο συριακό πεδίο μάχης του 4^ου παγκόσμιου, σ’ αυτό ακριβώς ποντάρει: ότι θα δημιουργήσει ένα τετελεσμένο / προηγούμενο, στο να μπορεί να κτυπάει κατευθείαν τον Άσαντ, με τον κυριότερο σύμμαχό του (τον ρωσικό στρατό) να το βουλώνει, για να μην ξεκινήσει έτσι η κορύφωση του 4^ου παγκόσμιου. Μιλώντας λογικά λοιπόν, αν η Μόσχα «πάει πασο» σε μια τέτοια πιθανή επίθεση, θα πρέπει να κάνει κάτι άλλο αρκετά «δυνατό», και αρκετά αμφισβητησιακό του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, είτε στο συριακό πεδίο μάχης, είτε κάπου αλλού. Όχι για συμβολικούς αλλά για ουσιαστικούς λόγους.

Το δυσκολότερο είναι να προειδοποιήσει πριν γίνει η επίθεση ότι θα «κτυπήσει» οτιδήποτε στραφεί κατά του Άσαντ, αναγκάζοντας την Ουάσιγκτον την πάρει την τελική σκληρή απόφαση για το τι θα κάνει – μαζί με τις ευθύνες.

Μπορεί οι αμερικανικές απειλές να μείνουν στα λόγια. Σημειώστε ωστόσο αυτό: μια «μυστηριώδης» επίθεση με χημικά (κάλιστα: μια προβοκάτσια, είτε σαν ενέργεια είτε σαν ερμηνεία) λειτουργεί σαν εν δυνάμει επιταχυντής της ιστορίας (του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού).

Κάπως έτσι γίνονται και θα γίνονται οι ελιγμοί… Είναι ο 4^ος παγκόσμιος πόλεμος ηλίθιε!

(Να θυμίσουμε ότι με την επιμονή της Μόσχας το 2013 ο Άσαντ «έδωσε» το χημικό του οπλοστάσιο προς καταστροφή. Συνεπώς η τωρινή κατηγορία εναντίον του έχει και αναδρομική (έστω συμβολική) ισχύ: ότι δεν τα έδωσε όλα, και, άρα, φταίει και η Μόσχα για την εξαπάτηση…)

Παρασκευή 7 Απρίλη. Η Μόσχα, προκειμένου να μην μείνει στη γωνία (και γιατί άλλωστε;) στράφηκε ήδη όχι άμεσα εναντίον της Ουάσιγκτον αλλά εναντίον του Τελ Αβίβ – για την ενοχοποίηση του Άσαντ για τα χημικά. Μία η άλλη…

Ο ανθρωποφάγος υπ.αμ. του ισραηλινού κράτους Avigdor Lieberman (φίλος και συνεργάτης και της φαιορόζ κυβέρνησης· αν κυλάει αίμα στις φλέβες σας ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΧΝΑΤΕ!) δήλωσε συνεντευξιαζόμενος στην καθεστωτική εφ. Yedioth Ahronoth ότι είναι 100% σίγουρος ότι η χημική επίθεση έγινε απ’ τον Άσαντ.

Σαν απάντηση (κατά το καθεστωτικό russia today) σε χθεσινή τηλεφωνική επικοινωνία τους, ο Πούτιν επέπληξε τον ισραηλινό πρωθ. Netanyahu: είναι απαράδεκτο το να γίνονται αβάσιμες ενοχοποιήσεις εναντίον οποιουδήποτε χωρίς να έχουν προηγηθεί λεπτομερείς και ελεύθερες έρευνες είπε ο ρώσος πρόεδρος. Υποθέτουμε ότι το είπε στην Ουάσιγκτον, από σπόντα.

Ενδεχομένως η Μόσχα να προσπαθήσει να δοκιμάσει την «τύχη» της στο συμβούλιο ασφαλείας του οηε, επιδιώκοντας ένα ψήφισμα που θα ζητάει και θα νομιμοποιεί «έρευνα» για το θέμα και όχι αμερικανικά αντίποινα. Αλλά έχουμε αμφιβολίες για το αν η Ουάσιγκτον θα συγκρατηθεί.

Επικίνδυνοι καιροί.

Παρασκευή 7 Απρίλη. Ο Ερντογάν δηλώνει θερμός υποστηρικτής μιας αμερικανικής επίθεσης στον Άσαντ… Τι συμβαίνει;

Το προφανές θα ήταν να θεωρήσει κανείς ότι προσπαθεί να κάνει τράμπα: να στηρίξει μια τέτοια επίθεση για να πάρει ανταλλάγματα σε βάρος του πεζικού και των συμμάχων των ηπα στο συριακό πεδίο μάχης, εναντίον των κουρδικών ypg. Όμως ένα τέτοιο νταραβέρι (ή η προοπτική του) είναι τόσο ρηχό που θα μας έκανε εντύπωση αν το τουρκικό καθεστώς έχει ξεπέσει σε τέτοια φτηνά (και αναποτελεσματικά) κόλπα.

Αν, όμως, δεν είναι αυτό, τότε περί τίνος πρόκειται; Προσέξτε τις δηλώσεις (σύμφωνα με την καθεστωτική hurriyet):

… Ο πρόεδρος δήλωσε επίσης ότι λυπάται που ο ρώσος πρόεδρος Vladimir Putin αμφιβάλει για την ευθύνη του συριακού καθεστώτος για την επίθεση της 4ης Απρίλη στο συριακό Idlib… «Πρέπει να πάρουμε γρήγορες αποφάσεις. Παρακαλώ, ας μάθουμε ποιος είναι ο φίλος και ποιος ο εχθρός, ποιος είναι ο ιός στην περιοχή, και να πάρουμε τα ανάλογα μέτρα» είπε ο Ερντογάν.

Νωρίτερα, ο υπ.εξ. Mevlüt Çavuşoğlu έκανε επίσης κριτική στη Μόσχα για την υποστήριξή της προς το συριακό καθεστώς σε σχέση με την επίθεση.

“Είναι σοβαρό λάθος η υπεράσπιση μιας τέτοιας ενέργειας, απ’ όποιον κι αν προέρχεται, κι αυτό δεν είναι σωστό” είπε ο Çavuşoğlu σε συνέντευξή του στο ιδιωτικό κανάλι NTV….

Αποφάσισε το τουρκικό καθεστώς ότι “αρκετά με τη Μόσχα (και την Τεχεράνη) – η Ουάσιγκτον είναι τα λεφτά”; Η Ουάσιγκτον που περιορίζει ρατσιστικά τα ταξίδια διάφορων μουσουλμάνων στο έδαφός της; Η Ουάσιγκτον που έχει ήδη βάσεις στην κουρδοκρατούμενη βόρεια συρία; Η Ουάσιγκτον που ξαναστηρίζει το Ριάντ και τα υπόλοιπα φασιστοσεϊχάτα; Η Ουάσιγκτον που έδεσε τον “άνθρωπο του καθεστώτος” τραπεζίτη; Η γνώμη μας είναι: ούτε μία στις χίλιες!

Με επιφανειακά άγαρμπο τρόπο το τουρκικό καθεστώς επιδεικνύει έναν οππορτουνισμό που είναι γελοίος – εκτός αν έχει σα δεύτερο επίπεδο κάποιου είδους κατασκοπεία σε βάρος του αμερικανικού στρατού στα πέριξ… (Μην σας παραξενεύει. Το έχουν κάνει και άλλοι, στη δεκαετία του ’90, στα δυτικά βαλκάνια… Απ’ την Αθήνα… Απ’ το Παρίσι… Το νόημα είναι κάπως έτσι: στηρίζουμε την επίθεση των αμερικάνων για να είμαστε όσο κοντύτερα γίνεται στο επιχειρησιακό αρχηγείο, και να σπρώξουμε έγκαιρα πληροφορίες στη Μόσχα, και μέσω αυτής στη Δαμασκό).

Αυτά υπό την προϋπόθεση ότι μια τέτοια επίθεση θα γίνει. Εδώ είμαστε και θα παρακολουθούμε προσεκτικά.

Πέμπτη 6 Απρίλη. Αναρωτιόμασταν φωναχτά χτες (αυτοχειρία;) σε τι θα συνέφερε τον Άσαντ και τον στρατό του να βομβαρδίσει με χημικά τους αντικαθεστωτικούς αντάρτες στην επαρχία του Idlib όταν, σε γενικές γραμμές, «τα πράγματα πάνε καλά» για την μεριά του και, επιπλέον, ένας τέτοιος βομβαρδισμός δεν θα του εξασφάλιζε κάποιο πρακτικό όφελος, επί του εδάφους.

Η Ουάσιγκτον (μαζί με το Λονδίνο και το Παρίσι, να οι επιλεκτικές συμμαχίες!) υποστηρίζουν ότι τα βομβαρδιστικά του Άσαντ έριξαν τα χημικά. Για την ακρίβεια χρησιμοποιούν μια γκάμα διατυπώσεων που επιτρέπει να πουληθεί ένα τέτοιο «συμπέρασμα». Χωρίς να δίνουν κάποια λογική εξήγηση για τα κίνητρα. Σκέτα και ωμά: αυτός φταίει. Ή: δεν μπορεί παρά να φταίει αυτός. Ή: και ποιος άλλος, δηλαδή, να έφταιγε; (κολοκυθιά).

Η Μόσχα υποστηρίζει κάτι διαφορετικό. Ότι τα αεροπλάνα του Άσαντ κτύπησαν, όντως, μια αποθήκη των αντικαθεστωτικών, που – όπως προκύπτει – είχε και συσκευασίες του sarin ή κάποιου άλλου χημικού. Και οι δύο εκδοχές έχουν πολιτικά κίνητρα. Αλλά η άποψη της Μόσχας είναι πιο λογική. Απλά πιο λογική.

Ακόμα πιο πειστική κάνει την εκδοχή της Μόσχας η βιασύνη της Ουάσιγκτον (σε επίπεδο δηλώσεων προς το παρόν) να «ξεγράψει» τον Άσαντ, χωρίς κάποια σοβαρή απόδειξη της συγκεκριμένης ενοχής του, μετά από την διαδοχική μετατόπιση του προσκοπικού ιμπεριαλισμού που σημειώσαμε μόλις χτες: όταν έχεις κάνει απόβαση σε ένα (τυπικά και διεθνώς ακόμα αναγνωρισμένο) κράτος για να το διαλύσεις δεν γονατίζεις μπροστά στο αφεντικό του. Κάνεις ότι μπορείς για να το βγάλεις απ’ τον λογαριασμό.

Γιατί, λοιπόν, ο Άσαντ θα έκανε αυτό που τον κατηγορεί η Ουάσιγκτον (και τα ανήσυχα λόγω συμφερόντων, για τις ρωσικές επιτυχίες, Λονδίνο και Παρίσι), ε; Αν η ερώτηση διατυπωθεί ανάποδα, σαν γιατί θα έπρεπε να κατηγορηθεί ο Άσαντ, την συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, για χημικό πόλεμο; η απάντηση είναι πολύ ευκολότερη… Και δεν σημαδεύει μόνο την Δαμασκό. Σημαδεύει επίσης την Μόσχα και την Τεχεράνη. Ενδεχομένως και την Άγκυρα.

Σάββατο 1 Απρίλη. Η Μόσχα θεωρεί πάντα, επίσημα, “τρομοκράτες” τους ταλιμπάν. Υπάρχει όμως και ρεαλισμός· του ιδίου τύπου με τον ρεαλισμό της Ουάσιγκτον: αν οι “τρομοκράτες” έχουν κοινά μ’ εμάς συμφέροντα, τότε αξίζουν υποστήριξη.

Να, λοιπόν, μια ερώτηση (που την αφήνουμε αναπάντητη προς το παρόν): τώρα που η Ουάσιγκτον αναγκάζεται να στείλει δικό της στρατό, και μάλιστα πεζικό, στη συρία (για να διασώσει το σχέδιό της για την διάλυσή της…) θα ήταν άραγε εφικτό για την Μόσχα (και για την Τεχεράνη, και για την Δαμασκό…) “να αγοράσει / αγοράσουν κάποιους τρομοκράτες”, σε καλή ποιότητα και ποσότητα, για να κάνουν την ζωή δύσκολη στον u.s. army;

Θα δείξει.

Διαγράφεται στον ορίζοντα, ωστόσο, μια ορισμένη τακτική· έστω, η ισχυρή πιθανότητά της. Εκ μέρους της Μόσχας αλλά και του Πεκίνου (και όχι μόνο): αφού ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει κάνει το καλύτερό του να αποσταθεροποιήσει μια μεγάλη ζώνη του πλανήτη, απ’ την βόρεια αφρική μέχρι το ινδοκούς, να τον αναγκάσουν να δίνει για καιρό μικρομεσαίες μάχες φθοράς σ’ αυτό το δευτερεύον μέτωπο του 4^ου παγκόσμιου. Εναντίον «τρομοκρατών» φυσικά, αλλά των «άλλων» τέτοιων… Με ότι συνεπάγεται αυτό.

Αν είναι βάσιμη η σκέψη μας, τότε η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της θα βρεθούν στην καθόλου ευχάριστη θέση να έχουν κατουρήσει κόντρα στον άνεμο…

Πάντως προς το παρόν, χωρίς μεγάλο θόρυβο, η Μόσχα έχει καταφέρει να βρει τα δικά της στηρίγματα (άντε, μαζί με το Παρίσι…) και στο πεδίο μάχης που λέγεται «λιβύη»…