Tag: ρωσία

Συρία 1

Πέμπτη 5 Οκτώβρη. Μόλις ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του μπήκαν στην Deir ez Zor, στις αρχές του Σεπτέμβρη, ένα μεγάλο ξυπνητήρι κτύπησε βορειότερα, στις ypgκρατούμενες περιοχές. «Σαν έτοιμοι από καιρό» οι proxies των ηπα (στους περιλαμβάνονται εκτός απ’ τις ypg και κάμποσοι απ’ τους μισθοφόρους που η Ουάσιγκτον είχε παρατάξει στα νότια, στα σύνορα συρίας / ιορδανίας, για να εμποδίσει τον συριακό στρατό να φτάσει εκεί· πλην, αν θυμάστε, εκείνο το σχέδιο απέτυχε γρήγορα, οπότε έμειναν άνεργοι οι άνθρωποι σ’ εκείνο το μέτωπο και αερο-μεταφέρθηκαν στη ζεστή και σίγουρη αγκαλιά των ypg…) ξεχύθηκαν απ’ τα στρατόπεδά τους περίπου 100 χιλιόμετρα βόρεια της Deir ez Zor – προς το νότο…

Έγινε, τότε, κάτι μαγικό. Αν και όλη αυτή η περιοχή ήταν στην κατοχή του isis, οι γενναίοι proxies της Ουάσιγκτον κάλυψαν αυτά τα 80 έως 100 χιλιόμετρα μέσα σε 2 – 2,5 ημέρες! Με τέτοια ταχύτητα είναι αμφίβολο αν έγινε μισή μάχη με τον isis, αν έπεσαν έστω λίγες ντουφεκιές, για την τιμή των όπλων! Μυστηριωδώς (ε;) o isis άνοιξε δρόμο για την απρόσκοπτη προέλαση των μισθοφόρων των ηπα προς την Deir ez Zor, πριν προλάβει καν ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του (που ήταν αναγκασμένοι να πολεμήσουν) να διώξουν τον isis από εκεί.

Σκοπός της Ουάσιγκτον ήταν να φτάσουν οι δικοί της στην άλλη όχθη του Ευφράτη, στο ύψος της Deir ez Zor κατ’ αρχήν, πριν προλάβει η τετραπλή συμμαχία να περάσει το ποτάμι προς τα ανατολικά. Σε μεγάλο βαθμό αυτό επιτεύχθηκε. Στη συνέχεια, ο επόμενος στόχος, ήταν να καταληφθούν όλες οι (αρκετές, με σημαντικά κοιτάσματα) πετρελαιοπηγές σ’ αυτήν την ανατολική ζώνη της Deir ez Zor: όπως έχουμε ήδη γράψει πρόκειται για την «αμοιβή» των ypg σε cash, αφού θα συνεχίσουν το λαρθεμπόριo πετρελαίου (αν, φυσικά, το επιτρέπει η Άγκυρα…)

Συρία 2

Πέμπτη 5 Οκτώβρη. Διεθνώς αυτή η διπλή προώθηση, απ’ την δυτική μεριά του Ευφράτη του συριακού στρατού και των συμμάχων του και απ’ την ανατολική των βασάλων της Ουάσιγκτον ονομάστηκε “αγώνας δρόμου”. Σπορ χαρακτηρισμός! Επρόκειτο για light αναμέτρηση των δύο πλευρών. Που ανάμεσα στα άλλα είχε σαν θύμα και έναν ρώσο στρατηγό – κάτι για το οποίο η Μόσχα κατηγόρησε ευθέως και σε επίπεδο υπ.εξ. τις ηπα. Πιθανόν, όμως, να επρόκειτο για αντίποινα της Ουάσιγκτον (ή του Τελ Αβίβ) αν αληθεύει ότι στην Deir ez Zor εντοπίστηκαν και «καθαρίστηκαν» με συνοπτικές διαδικασίες μη άραβες (και μη «τζιχαντιστές») πράκτορες ενός απ’ τα δύο κράτη…  (Ή μπορεί η δολοφονία του στρατηγού να μην έγινε καν, και η Μόσχα να λέει ψέμματα…)

Το γεγονός είναι ότι το αμερικανικό σχέδιο πέτυχε: οι ypg έχουν καταλάβει εδάφη (μαζί με τις πετρελαιοπηγές τους) που δεν έχουν ούτε εικονική σχέση με «απελευθέρωση κούρδων». Είναι διατεταγμένη, μισθοφορική αποστολή – και θα επανέλθουμε σύντομα στα παραμύθια περί «ελευθεριακών» και «κομμουνιστών κούρδων». Η προώθηση του συριακού στρατού προς τα ανατολικά σύνορα της επικράτειας, με το ιράκ, (αν υπήρχε τέτοιος σχεδιασμός) έχει ανακοπεί απ’ τους ypg. Υπάρχει όμως κάτι πολύ σημαντικό που έχει απομείνει.

Αν ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του στραφούν νότια, υπάρχει ένας στόχος κρίσιμος: η πόλη Abu Kamal, 5 χιλιόμετρα απ’ την νοτιοανατολική γωνία των συρο-ιρακινών συνόρων, πάνω στον Ευφράτη, όπου (απ’ την άλλη μεριά) βρίσκεται η ιρακινή πόλη al Qa’im. Αυτό είναι το σημαντικό σημείο: από εκεί περνάει ο δρόμος Βαγδάτης – Δαμασκού. Που ενδιαφέρει ιδιαίτερα και την Τεχεράνη.

Συρία 3

Πέμπτη 5 Οκτώβρη. Πράγματι, σύριοι and friends έχουν ξεκινήσει αυτήν την αργή προέλαση. Θα πρέπει να ανακαταλάβουν απ’ τον isis μισή ντουζίνα παραποτάμια χωριά, πράγμα που σημαίνει ότι δεν πρόκειται για περίπατο (και σίγουρα όχι για την «θυελλώδη πρόοδο» τύπου «οι πολέμαρχοι του isis τα έχουν κάνει πλακάκια με τους αμερικάνους και τις ypg”). Αυτό είναι το μειονέκτημα: απέχουν αυτή τη στιγμή περίπου 80 χιλιόμετρα, που θα είναι δύσκολα. Το πλεονέκτημα είναι ότι η Δαμασκός κρατάει θέσεις και δυτικά της Abu Kamal, σε απόσταση κάτι παραπάνω από 40 χιλιόμετρα. Μπορεί, λοιπόν, να επιτεθεί από δύο μεριές.

Κάτω απ’ τα σύνορα, στην ιρακινή μεριά, οι περιοχές ελέγχονται απ’ τον isis. Οι ιρανικές / σιιτικές πολιτοφυλακές (PMU) ξεκίνησαν την ανάποδη επιχείρηση, πάντα προς το ίδιο συνοριακό σημείο, και έχουν ανοίξει έναν διάδρομο απέχοντας περίπου 50 χιλιόμετρα απ’ την al Qa’im. Αλλά τις τελευταίες μέρες έχουν σταματήσει, ασχολούμενες σε άλλο μέτωπο. Υποθέτουμε ότι κάποια στιγμή, όχι αργά, θα γίνει η συνδυασμένη / συντονισμένη επίθεση προς το σημείο Abu Kamal / al Qa’im, από βορρά, νότο και δύση.

Κάποιοι, κοιτώντας τον χάρτη, μπορεί να σκεφτούν: αααα, αυτό είναι deal! Η Ουάσιγκτον «να αφήσει» τελικά το συγκεκριμένο πέρασμα / χερσαία επικοινωνία μεταξύ Βαγδάτης και Δαμασκού, με αντάλλαγμα να έχει παρουσία αρκετά κοντά, στα εδάφη που έχουν καταλάβει οι αδελφοί ypg. (Έχει γραφτεί ότι η Ουάσιγκτον θα δημιουργήσει βάση κάπου εκεί· και η Μόσχα στο αεροδρόμιο της Deir ez Zor). Πράγματι, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε μια τέτοια συνεννόηση! Μόνο που, αν ισχύει, την θεωρούμε προσωρινή. Το γιατί θα το εκθέσουμε τις επόμενες ημέρες.

Κάπου εδώ γύρω

Τετάρτη 4 Οκτώβρη.… Στο βόρειο μέτωπο αντιμετωπίζουμε τους Ρώσους, τους Ιρανούς, κι επίσης τους Τούρκους και την Hezbollah. Ο λαός δεν ξέρει τι γίνεται κι αυτό είναι καλό, αλλά πρόκειται για μια προσπάθεια που γίνεται 24 ώρες την ημέρα, 7 μέρες την βδομάδα…. Ελπίζουμε ότι οι ΗΠΑ θα δραστηριοποιηθούν περισσότερο στην αρένα της Συρίας και στη μέση Ανατολή γενικά…

Ποιος τα λέει αυτά; Ο σύμμαχος των ελλήνων, ο ισραηλινός υπ.αμ. Avigdor Lieberman, συνεντευξιαζόμενος. Δεν ζητάει την ελληνική βοήθεια (όχι περισσότερη απ’ όση απολαμβάνει…) αλλά ζητάει να «καθαρίσει» η Ουάσιγκτον…

Έχουμε παραμελίσει τις αναφορές στο τι συμβαίνει στη μέση Ανατολή, εξαιτίας όσων έγιναν στην Καταλωνία. Από αύριο θα φροντίσουμε να επανορθώσουμε.

(φωτογραφία: διαδήλωση στο ιρακινό κουρδιστάν, υπέρ του δημοψηφίσματος που έγινε, στις 25 του περασμένου Σεπτέμβρη. Κάποιος δεν μπορεί να κρύψει την συμμαχική χαρά του, αλλά και οι υπόλοιποι γύρω δεν δείχνουν ενόχληση ή δυσφορία.

Οι κούρδοι σύμμαχοι / υποτελείς σε ποιο μέτωπο δρουν κυρ Αβιγκντόρ;)

«Σημειώσατε Χ»

Σάββατο 26 Αυγούστου. Ξέρετε κάποιον πόλεμο που να τέλειωσε με … ισοπαλία; Εμείς όχι. Μάχες ναι· μάχες φονικές, μάχες σφαγεία, όπου στο τέλος της ημέρας οι αντίπαλοι δεν είχαν κερδίσει μέτρο. Αλλά πόλεμος που να τελειώνει με ισοπαλία; Δεν έχουμε κάτι υπόψη. Σίγουρα όχι μετά από 16 ή 17 χρόνια.

Ενώ το ψόφιο κουνάβι αποφάσισε την αύξηση κατά τι του αριθμού των αμερικάνων πεζοναυτών στο αφγανιστάν «για να νικήσουμε εκεί πέρα», ο αμερικάνος υπ.εξ. φαίνεται να έχει μια πιο μετριοπαθή και ταυτόχρονα πιο σουρρεαλιστική προσέγγιση. Σχολιάζοντας την απόφαση του ψόφιου κουναβιού φέρεται να δήλωσε:

Νομίζω ότι ο πρόεδρος ξεκαθάρισε ότι αυτή η προσπάθεια έχει στόχο να πιέσει τους ταλιμπάν έτσι ώστε οι ταλιμπάν να το καταλάβουν: δεν πρόκειται να νικήσετε στο πεδίο της μάχης. Μπορεί ούτε εμείς να κερδίσουμε, αλλά ούτε κι εσείς. Και κάποια στιγμή θα πρέπει να βρεθούμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να βρούμε ένα τρόπο να τελειώνει αυτή η ιστορία…

Δεν είμαστε αρμόδιοι, αλλά αν (…”αν”…) αυτή είναι η μετριοπαθής προσέγγιση του αμερικανικού καθεστώτος στη «μοίρα» του πολέμου στο αφγανιστάν, επιτρέπεται να το πούμε: η Ουάσιγκτον έχει χάσει (και) εκεί! Το πότε και πως αυτό θα γίνει πιο καθαρό από γάργαρο νερό δεν το ξέρουμε. Αλλά:

  • Κανείς δεν κάλεσε τους αμερικάνους αυτοπροσώπως στο ινδοκούς. Μόνοι τους πήγαν, για πολύ συγκεκριμένους λόγους: βάσεις στο μαλακό υπογάστριο της κίνας. Συνεπώς:
  • Είναι γελοίο να λέει κάποιος στους ταλιμπάν «ούτε εσείς θα νικήσετε ούτε εμείς». Δεν υπάρχει ενδιάμεση λύση! Είτε οι αμερικάνοι θα κρατήσουν τις βάσεις τους στα αφγανικά υψίπεδα, είτε θα φύγουν τρέχοντας όπως κάποτε απ’ το βιετνάμ. Και δεν υπάρχει ούτε μισός ταλιμπάν να συζητάει το πρώτο στα σοβαρά. Γιατί, απλούστατα, δεν υπάρχει ούτε ένας κινέζος ή ρώσος καθεστωτικός να ανέχεται (και να επιβραβεύει) τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Και δεν υπάρχει ούτε μισός ταλιμπάν που να έχει ξεχάσει (στα σοβαρά) το γιατί έσκασαν οι αμερικάνοι το 2001 στο αφγανιστάν… Το ότι φοράνε τουρμπάνια δεν σημαίνει ότι είναι ηλίθιοι. Να είστε σίγουροι: το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει…
  • Κάθε κουβέντα που υπονοεί «μπορεί και να τα βρούμε» είναι στην άλλη άκρη της πολεμοκάπηλης ιαχής των αμερικάνων νεοσυντηρητικών το 2001. Όμως εκείνοι είχαν ένα σχέδιο – που έχει ηττηθεί εν μέρει, και κινδυνεύει ήδη με πλήρη ήττα. Συνεπώς το «μπορεί και να τα βρούμε» είναι απελπισμένο. Όπως απελπισμένη είναι και η αύξηση των αμερικάνων πεζοναυτών στα υψίπεδα. Έμμεση παραδοχή της ήττας.

Φυσικά υπάρχει πάντα τα χαρτί της δωροδοκίας και της εξαγοράς. Πόσοι και πόσοι έχουν πουληθεί στην ιστορία; Μόνο που και πάλι το πράγμα δεν είναι απλό για την Ουάσιγκτον. Δεν έχει το μονοπώλιο της εξαγοράς. Υπάρχουν και ανταγωνιστές, όχι αμελητέοι.

Στο κάτω κάτω της γραφής το συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου μπορεί να έχει κάτι διδακτικό ευρύτερης σημασίας. Αφού πλήρωσε, εκπαίδευσε και εξόπλισε κάθε καρυδιάς καρύδι, η Ουάσιγκτον (η cia και το πεντάγωνο) κατέληξε στο συμπέρασμα ότι έχασε τα λεφτά της, και ότι οι καλύτεροι και αποτελεσματικότεροι σύμμαχοί της είναι οι κούρδοι της συρίας. Έχει τέτοιους και στο αφγανιστάν;

Θα φανεί.

Το ψόφιο κουνάβι έμπορος

Σάββατο 26 Αυγούστου. Η Ουάσιγκτον συνεχίζει τον δρόμο της: εμπορικές / οικονομικές κυρώσεις, και ξανά και ξανά. Μ’ αυτόν τον τρόπο το αμερικανικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο υπολογίζει ότι θα στριμώξει τους αντιπάλους τους και θα ξαναπάρει οικονομικά / εμπορικά το πάνω χέρι στον πλανήτη. Η τελευταία δόση αφορά κινεζικές επιχειρήσεις – με αφορμή την παλιοβόρεια κορέα. Εννοείται ότι βρήκαν την ευκαιρία και στο Τόκιο. Παρότι οι κυρώσεις είναι «εκτός πλαισίου οηε» οι γιαπωνέζικες πολιτικές βιτρίνες έτρεξαν να τις υιοθετήσουν.

Αν υπάρχουν ακόμα ιστορικοί στις ηπα, θα πρέπει να έχουν αρρωστήσει. Στην χρυσή του εποχή (στον 20ο αιώνα, όχι και τόσο παλιά δηλαδή) το αμερικανικό κεφάλαιο / κράτος δεν είχε ανάγκη από κυρώσεις. Επιβαλλόταν στη ζώνη του χωρις δεύτερη κουβέντα.

Αυτός ο light (;) εμπορικός πόλεμος απ’ τον οποίο έχει πιαστεί η Ουάσιγκτον σα να είναι σανίδα σωτηρίας θα ήταν, ίσως, αποτελεσματικός για μια καπιταλιστική «δύναμη» μεσαίου βεληνεκούς, που θα εξασφάλιζε την απαραίτητη πρωταρχική συσσώρευση στην επικράτειά της, άντε και σε μερικές αποικίες – πριν αρχίσει κάποια επιθετική επέκταση. Για την νικήτρια του 3ου παγκόσμιου πολέμου είναι ήδη ήττα, χωρίς καν επίσημα κηρυγμένο πόλεμο. Πόσο πιθανό είναι να αγοράζουν τα ευρωπαϊκά κράτη το αμερικανικό γκάζι σε διπλάσια τιμή απ’ το ρωσικό, επειδή η Ουάσιγκτον επιβάλει διαρκώς κυρώσεις στο ρωσικό καθεστώς; Πόσο πιθανό είναι να συγκρατηθεί η οικονομική επέκταση του Πεκίνου επειδή η Ουάσιγκτον επιβάλει κυρώσεις σε κινεζικές εταιρείες; Στο τέλος, κι αν αυτό το βιολί συνεχίσει, ο κύριος «alibaba» θα αποκλείσει τον κύριο «amazon» απ’ το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου…

Αν η Ουάσιγκτον έχει σαν τελευταίο καταφύγιο (του εμπορικού πολέμου της) τα αεροπλανοφόρα της, καλύτερα να το ξανασκεφτεί….

Μεσανατολικές διευθετήσεις

Τετάρτη 23 Αυγούστου. Σημασία έχουν οι ευρύτεροι συσχετισμοί, τους οποίους έρχεται να μπλέξει σοβαρά το ανακοινωμένο για τις 25 Σεπτέμβρη ανεξαρτησιακό δημοψήφισμα στο ιρακινό κουρδιστάν. Είναι βέβαιο ότι ακόμα κι αν γίνει, ακόμα κι αν είναι «θετικό», κανείς δεν θα αναγνωρίσει επίσημα αυτό το «κράτος». Όπως είναι βέβαιο ότι η Άγκυρα ελέγχει ως ένα βαθμό, οικονομικά κατ’ αρχήν, αυτήν την κουρδική ζώνη.

Υπάρχει όμως και η επίσημη – με – διαφορετικό – τρόπο διάσταση. Κι αυτή λέγεται Ουάσιγκτον. Έχει φυτέψει ήδη βάσεις στην ελεγχόμενη απ’ τις ypg βόρεια συρία· όπως και στο ιράκ. Θα είναι πολύ δύσκολο να ξεριζωθούν από ‘κει, χωρίς ανοικτό πόλεμο.

Συνεπώς Μόσχα, Άγκυρα, Τεχεράνη, Δαμασκός (αλλά και Βηρυτός, η Χεμπ’ αλλάχ οπωσδήποτε) κερδίζουν μεν τον πόλεμο στο συριακό πεδίο μάχης, αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά το σχέδιο για την διάλυση της συριακής επικράτειας, βρίσκονται όμως μπροστά στην αμερικανική κατοχή τμημάτων του εδάφους, που προσυπογράφεται από τους proxies τους. Δεν μπορούν να την ακυρώσουν, μπορούν όμως να την «σχετικοποιήσουν». Ή να το επιχειρήσουν.

Για να κρατήσουν, επί του εδάφους, τα δικά τους συμφέροντα, χρειάζεται μια αξιόπιστη συμμαχία, ικανή να αντέξει σε βάθος χρόνου. Κι όχι μόνο στρατιωτική: το Κάιρο, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ, θα κάνουν ό,τι μπορούν για να βάζουν τρικλοποδιές σ’ αυτήν την «πολλαπλή συνεννόηση» που αλλάζει σε βάρος τους τα δεδομένα στην ευρύτερη μέση Ανατολή…

Αφγανιστάν

Τετάρτη 23 Αυγούστου. Ο αμερικανικός στρατός έχει βάσεις στο αφγανιστάν. Πέντε ή έξι. Δεν τις έφτιαξε για να τις διαλύσει. Τις έφτιαξε επειδή του χρειάζονται (και) εκεί. Τυπικά είναι νατοϊκές. Ουσιαστικά είναι δικές του. (Το νατο είναι κάπως αβέβαιο).

Όχι ο ψοφιοκούναβος αλλά και ο θεός ο ίδιος να έλεγε «θα φύγουμε», ψέμματα θα ήταν. Το ιδανικό για την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της, ειδικά το Λονδίνο, θα ήταν να υπάρχει στην Καμπούλ ένα καθεστώς μαριονέτα που να ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της αφγανικής επικράτειας, έτσι ώστε οι αμερικάνοι να περιορίσουν τον στρατό τους στο προσωπικό των βάσεων.

Τέτοιο καθεστώς η Ουάσιγκτον προσπάθησε φιλότιμα να φτιάξει και να στηρίξει. Ο «πρόεδρος» Karzai ήταν ένας τέτοιος «μπροστινός», όπως είναι τώρα ο διάδοχός του απ’ τον Σεπτέμβρη του 2014, Ashraf Ghani. O Karzai δεν κατάφερε να ελέγξει την αφγανική επικράτεια. Ο Ghani ακόμα λιγότερο: οι πιο «ευχάριστοι» υπέρ του υπολογισμοί δείχνουν ότι έχει ήδη χάσει το 40%. Κυρίως απ’ τους ταλιμπάν.

Οι ταλιμπάν θα ήταν, ίσως, λιγότερο πετυχημένοι στην αντεπίθεση που έχουν ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια αν οι στόχοι τους δεν συνέπιπταν με εκείνους της Μόσχας, του Πεκίνου· και καμιά φορά από τακτική απόψη με εκείνους της Ισλαμαμπάντ. Το πακιστανικό καθεστώς δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψει στην Ουάσιγκτον ή οποιονδήποτε άλλον να αποκτήσει το «πάνω χέρι» στο αφγανιστάν. Συνεπώς έχει συμφέρον να ζορίζονται οι αμερικάνοι… Αυτός είναι ο λόγος που στις χθεσινές του δηλώσεις περί αφγανιστάν ο ψοφιοκούναβος την έπεσε με την γνωστή κομψότητά του στην Ισλαμαμπάντ.

Η Μόσχα και το Πεκίνο απ’ την μεριά τους θέλουν να γίνει (και) το αφγανιστάν ένας βούρκος αίματος για τον αμερικανικό στρατό και τους ντόπιους συμμάχους του… Έως ότου η Ουάσιγκτον αναγκαστεί να παραδεχτεί την ήττα της, να τα μαζέψει και να φύγει εντελώς.

Το γεγονός, λοιπόν, ότι οι ταλιμπάν έχουν γίνει ιδιαίτερα εφευρετικοί και αξιόμαχοι (και φαίνεται πολύ αποτελεσματικότεροι απ’ τον αμερικανο-εκπαιδευμένο στρατό της Καμπούλ…), καλά εξοπλισμένοι και έχουν τις διακριτικές πλάτες της Μόσχας και του Πεκίνου, αναγκάζει την Ουάσιγκτον να αυξήσει τις δικές της «μπότες στο χώμα» (καθώς και των συμμάχων της, σίγουρα των άγγλων) στο αφγανιστάν. Ωστόσο τα νούμερα είναι ακόμα σχετικά μικρά. Τώρα έχει εκεί περίπου 8.500 κεφάλια, θα τα κάνει (σ’ αυτή τη φάση) 13.000. Αλλά στην κορύφωση της κατοχής πριν λίγα χρόνια ήταν 100.000.

Η Ουάσιγκτον θέλει να προστατέψει τις βάσεις της και τη «νομιμότητα» (;) της παρουσίας τους στο ινδοκούς – τελεία και παύλα. Κανένα ψόφιο κουνάβι δεν θα ήθελε ποτέ κάτι άλλο! Όμως αυτός ακριβώς ο στόχος θα τραβήξει μελλοντικά ακόμα περισσότερο αμερικανικό στρατό σε έναν πόλεμο που γίνεται απ’ το 2001, και είναι πια φανερό ότι δεν μπορεί να κερδίσει.

(φωτογραφία κάτω: η γερμανική αστυνομία έδεσε έναν πατέρα και έναν γυιό με 5.000 χάπια σαν αυτό της φωτογραφίας, ολλανδικής παραγωγής. «Έκσταση» είπε. Λάθος! Είναι καραμέλες ψοφιοκουναβίνης! Πρόκειται για ένα κοκτέιλ βιταμινών που μπορεί να σε ανεβάσει πολύ. Μέχρι και πρόεδρος μπορεί να νομίζεις ότι είσαι…)

Υδρογονάνθρακες

Πέμπτη 10 Αυγούστου. Όταν η Ουάσιγκτον σκίζει τις πλεξούδες της υπέρ της “απεξάρτησης” της ευρώπης απ’ το ρωσικό φυσικό αέριο (χτεσινό σχόλιο) δεν εννοεί να φτάνει στην γηραιά ήπειρο ιρανικό γκάζι. Συνεπώς η τριμερής συμφωνία που υπογράφτηκε προχτές ανάμεσα στην ιρανική πετρο-επενδυτική Ghadir, την ρωσική Zarubezhneft και την τουρκική Unit International για την έρευνα και την εκμετάλλευση ιρανικών κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου, δεν είναι απ’ αυτές που χαροποιούν το αμερικανικό καθεστώς. (Να θυμήσουμε ότι αυτές οι υδρογονανθρακικές συμφωνίες αφορούν, προοπτικά, τα «τελευταία – τελευταία»…)

Δεν θα το χαροποιούν ούτε οι συμφωνίες που υπέγραψαν (χωριστά) πριν λίγες ημέρες η γαλλική renault και η ιαπωνική mitsubishi για δημιουργία εργοστασίων παραγωγής αυτοκινήτων στο ιράν· η δεύτερη θα φτιάχνει το υβριδικό outlander suv. Τέτοια deal, είτε είναι ενεργειακά είτε βιομηχανικά, μετατρέπουν σε χαρτοπετσέτες τις βαρύγδουπες «κυρώσεις» που επιβάλει η Ουάσιγκτον στο ιρανικό καθεστώς. Και θα έχουν διάφορες επιπλοκές για τις σχέσεις της όχι με την Τεχεράνη αλλά με την ε.ε. και την ιαπωνία.

(φωτογραφία: ο κύριος αριστέρα είναι ο Thierry Bolloré, της renault. Οι άλλοι δύο είναι ο Mansour Moazami – στο κέντρο – και ο Morshed Solouk. Ιρανοί. Η ευτυχής στιγμή των υπογραφών είναι στις 7 Αυγούστου, και προβλέπει την παραγωγή 150.000 αυτοκινήτων το χρόνο, απ’ το 2018: ο καπιταλισμός με όρεξη, και χωρίς την άδεια των αμερικάνων…

Για ένα τέτοιο deal στην ελλάδα ξέρουμε μερικούς που θα φόραγαν γραβάτες και στ’ αυτιά… Παρ’ολα αυτά ο Moazami (και άλλοι τρεις πίσω του) είναι “σκέτος” και άνετος…)

Οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται…

Τετάρτη 9 Αυγούστου. …Με την υποστήριξη των ηπα, η ε.ε. θα πρέπει να κινηθεί γρήγορα κάνοντας μια σοβαρή προσπάθεια να εξασφαλίσει μη ρωσικές προμήθειες φυσικού αερίου στην ευρώπη, εμποδίζοντας έτσι τον Πούτιν να χρησιμοποιήσει την ενέργεια σαν πολιτική κάλυψη μια για πάντα. Σ’ αυτό τον στόχο οι ηπα έχουν να παίξουν κρίσιμο ρόλο ώστε να βοηθήσουν την απελευθέρωση των συμμάχων μας απ’ την κυριαρχία της ρωσίας στην ευρωπαϊκή αγορά φυσικού αερίου.

Οι φτηνές και άφθονες αμερικανικές πηγές έχουν ρίξει τις τιμές διεθνώς, αλλά απ’ την στιγμή που ο Πούτιν πουλάει πετρέλαιο και αέριο ελεύθερα σ’ όλο τον κόσμο εμείς πιεζόμαστε και πουλάμε σε ελάχιστους. Γι’ αυτό τον λόγο υποστήριξα το νόμο για την Ενεργειακή Ασφάλεια του Βόρειου Ατλαντικού (North Atlantic Energy Security Act), ένα νόμο που θα ξεδιπλώσει την διάθεση των δικών μας πηγών, με σκοπό να υπονομεύσει το καθεστώς Πούτιν και ενισχύσει τους συμμάχους μας στην ευρώπη.

Ο αμερικανικός ενεργειακός τομέας έχει την δυνατότητα να γίνει ένα πολύτιμο στοιχείο που θα ωθήσει την οικονομία, θα υπηρετήσει τους σκοπούς της εξωτερικής πολιτικής των ηπα, και θα ενισχύσει την εθνική μας ασφάλεια και την ασφάλεια των συμμάχων μας στον κόσμο…

Αυτά λέγονταν, έτσι ακριβώς… όχι πριν 3 βδομάδες αλλά σχεδόν πριν 3 χρόνια. Στις αρχές Δεκέμβρη του 2014. Απ’ τον υποτιθέμενο “μαχητή” (και όχι πάντα φιλοΤραμπ) συντηρητικό γερουσιαστή McCain – τον άνθρωπο που έχει δουλέψει επί χρόνια σαν «ανεπίσημος» υπ.εξ. των ηπα, κάνοντας όλες τις βρωμοδουλειές που δεν μπορούσαν να γίνουν επίσημα. Όπως, για παράδειγμα, τις επαφές με τους τζιχαντιστές στη συρία…

Πολύ πριν γίνουν οι περσινές αμερικανικές εκλογές (και το Κρεμλίνο εκλέξει το ψόφιο κουνάβι, όπως λέει ο θρύλος…) η Ουάσιγκτον επεδίωκε να «δέσει» ενεργειακά την ευρώπη· και, αντίστοιχα, να κόψει την ροή ρωσικού φυσικού αερίου. Γιατί όταν ένας πολιτικός σκύλος σαν τον McCain γαυγίζει για «μη ρωσικές πηγές» εννοεί «πηγές που ελέγχουμε εμείς…. είτε είναι στην επικράτειά μας, είτε αλλού».

Να πει κανείς ότι η Ουάσιγκτον δεν έκανε φιλότιμες προσπάθειες γι’ αυτό τον σκοπό; Έκανε και παράκανε. Η ενίσχυση των φασιστών στην ουκρανία τι στόχο είχε άραγε αν όχι την διακοπή της ροής φυσικού αερίου απ’ την ρωσία στην ευρώπη; Απέτυχε σε μεγάλο βαθμό όταν ανακοινώθηκε ο south stream 2…

Αλλά η στοχοπροσήλωση στοχοπροσήλωση! Τώρα, με αφορμή την θρυλούμενη αλλά καθόλου αποδεδειγμένη εμπλοκή της Μόσχας στις αμερικανικές εκλογές (κάτι βρήκαν να πουν!) οι κυρώσεις συμμαδεύουν και τις ευρωπαϊκές ενεργειακές εταιρείες (γερμανικές και αυστριακές κατά κύριο λόγο) που συνεργάζονται με την gazprom στην κατασκευή και στην εκμετάλλευση του south stream 2.

Θέλουν οι ευρωπαίοι να «απελευθερωθούν» απ’ το ρωσικό αέριο και να υποδουλωθούν στο υγροποιημένο αμερικανικό; Όχι, δεν θέλουν! Πρώτον, επειδή το ρωσικό είναι φτηνότερο… Και δεύτερον επειδή η Μόσχα δεν έχει βάσεις σε ευρωπαϊκό έδαφος, οπότε η όποια (ενεργειακή) εξάρτηση είναι «μονή». Αντίθετα, η εξάρτηση απ’ τους αμερικάνους έχει πάντα και κάνες. Είναι πολλαπλή… Συχνά δεν μπορεί καν να ειπωθεί “εξάρτηση”. Λέγεται κατοχή με τακτ· και έτσι ασκείται. Παράδειγμα οι σχέσεις των ευρωπαϊκών τραπεζών με τις ιρανικές…

Και αυτό έχει πολλές και διάφορες συνέπειες… Γιατί ούτε ο McCain το έκρυβε, πριν σχεδόν τρία χρόνια: οι σκοποί της εξωτερικής μας πολιτικής και η εθνική μας ασφάλεια πρώτα και πάντα! Σα να έλεγε: america first – και οι υπόλοιποι να πάνε να ….

Οπότε το ψόφιο κουνάβι μπορεί να τσινάει, αλλά τα αμερικανικά νομοθετικά σώματα είναι μέσα στη γραμμή του· ή αυτός στη δική τους. Το ίδιο κάνει, παρά τα μελοδράματα…