Tag: ρωσία

Συρία, ελιγμοί ζόρικοι

Σάββατο 7 Οκτώβρη. Η ανακατάληψη της Deir ez-Zor απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends φαίνεται ότι είναι κάτι ανάλογο με της ανακατάληψη του ανατολικού Aleppo – μείον την αδυναμία της Ουάσιγκτον και των δικών της φίλων / proxies. Απ’ την μια μεριά ο αμερικανικός σχεδιασμός μπορεί να ξαφνιάστηκε απ’ την ταχύτητα της ανακατάληψης. Απ’ την άλλη όμως, αυτή τη φορά, είχε έτοιμα τα σχεδιά του. Πέρα απ’ την «επική» (που θα έλεγε και το ψόφιο κουνάβι…) και χωρίς εμπόδια προώθηση των ypg σε βάρος του isis στην ανατολική όχθη του Ευφράτη, ο σχεδιασμός προέβλεπε διαρκείς αντιπερισπασμούς σε διάφορα σημεία της συριακής επικράτειας: για να μην μπορέσει ο συριακός στρατός και οι υπόλοιποι να κατακτήσουν κάτι περισσότερο απ’ την ίδια την πόλη. Ούτε τα πετρελαιοχώραφα στα ανατολικά, ούτε όμως και τον δρόμο προς την Abu Kamal (δες αναφορές πριν δυο μέρες).

Έγιναν ως τώρα δυο τέτοιες επιθέσεις αντιπερισπασμού, εκ των οποίων η μία είχε κατά τα φαινόμενα με στόχο ρώσους. H πρώτη ήταν μια μαζική επίθεση σε συριακές θέσεις στα νότια της επαρχίας του Idlib, βόρεια της Hama – και προοπτική την «απαγωγή» τριών δεκάδων ρώσων στρατόμπατσων που επέβλεπαν την διατήρηση της εκεχειρίας στην περιοχή. Η επίθεση, μαζική και καλά οργανωμένη, απαντήθηκε με «ταχεία επέμβαση της spetsnaz», των ειδικών δυνάμεων των ρωσικών στρατιωτικών μυστικών υπηρεσιών (GRU)… (Κι έτσι, επί τη ευκαιρία, μάθαμε ότι υπάρχουν και τέτοια ρωσικά κόλπα στο συριακό έδαφος…). Σε κάθε περίπτωση η ανάκτηση των χαμένων θέσεων απ’ αυτήν την επίθεση και η παραπάνω απώθηση των επιτιθέμενων, χρειάστηκε στην μεταφορά ενόπλων απ’ την Deir ez-Zor στα βόρεια της Hama.

Η δεύτερη επίθεση αντιπερισπασμού ήταν η πετυχημένη (ως τώρα) επίθεση του isis σε αδύνατα σημεία του δρόμου Palmyra – Deir ez-Zor, που είναι η γραμμή επικοινωνίας της Deir ez-Zor με την κεντρική συρία. Εδώ και δύο ή τρεις ημέρες αυτή η γραμμή έχει κοπεί. Ωστόσο η στρατιωτική συγκέντρωση του συριακού στρατού ‘n’ friends στην πόλη φαίνεται ότι είναι αρκετά ισχυρή ήδη ώστε να μην επείγεται για επιπλέον ενισχύσεις. Υπάρχουν πάντα και οι αερομεταφορές.

Αφού συνυπολογίσει κανείς τις επίσημες ρωσικές δηλώσεις για τον ρόλο της Ουάσιγκτον στην προσπάθεια «παγώματος» της συριακής προέλασης (χθεσινός σχολιασμός, μέση ανατολή 4), μπορεί να δει να εξελίσσεται στην περιοχή ένας ελιγμός βγαλμένος απ’ τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Προφανώς υπό τις οδηγίες είτε ρώσων είτε ιρανών (είτε και τα δύο), η «συριακή συμμαχία» αποφεύγει να απαντήσει στον δεύτερο αντιπερισπασμό για να μην αποπροσανατολιστεί· και κατηφορίζει full προς την Abu Kamal (όπως σας είχαμε ενημερώσει) βρίσκοντας μικρότερη αντίσταση, επειδή μέρος των ενόπλων του isis ασχολούνται με το να κρατάνε κλειστό τον δρόμο Palmyra – Deir ez-Zor.

Θα μπορούσε να είναι, επίσης, μια συμβουλή του Σουν Τσου: κάνε την δύναμη του αντιπάλου αδυναμία του. Αν καταφέρουν να φτάσουν σύντομα ως τα συρο-ιρακινά σύνορα στην Abu Kamal, ο συριακός στρατός και οι φίλοι του θα έχουν σχεδόν κυκλώσει τον isis στη νοτιοανατολική συρία· και οι επιτυχίες των “τρομοκρατών” στη διακοπή της γραμμής Palmyra – Deir ez-Zor θα αποδειχθούν έωλες. Αν, όμως, καθυστερήσουν σημαντικά, θα κινδυνεύουν να χάσουν περιοχές της κεντρικής συρίας που είχαν πρόσφατα «καθαρίσει».

Θα σκεφτείτε ότι η ασταμάτητη μηχανή έγινε «πολεμικός ανταποκριτής». Όχι! Αυτό είναι ένα δευτερεύον μεν αλλά όλο και σοβαρότερο θέατρο πολέμου μεταξύ των ηπα και των συμμάχων τους απ’ την μια, και του πολυγώνου Μόσχα – Πεκίνο – Τεχεράνη – Βαγδάτη – Δαμασκός – Άγκυρα απ’ την άλλη!!! Μια μικρή μάχη (σε σχέση με το πολεμικό δυναμικό των εμπλεκόμενων)· κι ωστόσο μια μάχη της οποίας η έκβαση μπορεί να έχει αλυσιδωτές συνέπειες.

Ίσως έχει ήδη…

(φωτογραφία: Τα μυστικά του βάλτου; Συριακός στρατός κατεβαίνει τον Ευφράτη…)

Μέση ανατολή 2

Παρασκευή 6 Οκτώβρη. Όταν η προέλαση του isis (και άλλων ένοπλων ομάδων) έφτασε στο σημείο να απειλεί τον Άσαντ και το καθεστώς του (το μόνο αναγνωρισμένο διεθνώς, τότε και τώρα) με πνίξιμο στη Μεσόγειο, η Μόσχα αποφάσισε ότι “enough”. Μπήκε στο συριακό πεδίο μάχης στο πλευρό του αποδεκατισμένου συριακού στρατού, ενώ τόσο η Χεζμπ’ αλλάχ όσο και η Τεχεράνη, νοιώθοντας μεγαλύτερη στρατιωτική σιγουριά, αναθάρρησαν και ενίσχυσαν σημαντικά τους ενόπλους τους δίπλα στον Άσαντ…

Γιατί η Μόσχα αποφάσισε να ρίξει το στρατιωτικό (αλλά και συμβολικό γεωπολιτικά) βάρος της στη μέση Ανατολή ανατρέποντας, ως ένα σημείο, τις εξελίξεις; Ένα λόγος ήταν η τύχη της (μικρής αλλά μοναδικής στη Μεσόγειο) ναυτικής βάσης της στην συριακή Tartus. Δεν ήταν μόνον αυτό. Η διάλυση υπαρχόντων κρατών δεν είναι τακτική της Μόσχας (ούτε του Πεκίνου): έχει ομοσπονδιακή δομή σαν κράτος και, κυρίως, μάτωσε (και σκότωσε) πολύ για να κρατήσει τις καυκάσιες περιοχές (τσετσενία, ιγκουσετία). Φυσικά έχει απλωθεί κάπως, αφενός στην τυπικά γεωργιανή επικράτεια (επίσημα στην αμπχαζία και στη νότια οσετία), αφετέρου στην τυπικά ουκρανική (στην κριμέα επίσημα, στην ανατολική ουκρανία λιγότερο).

Η πετυχημένη τριχοτόμηση του ιράκ και της συρίας κατά μήκος θρησκευτικών / ιδεολογικών γραμμών θα μπορούσε πράγματι να τροφοδοτήσει ένα καινούργιο κύμα ένοπλων αποσχιστικών ανταρσιών στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς τόσο εντός όσο και εκτός ρωσικής ομοσπονδίας. Στην κεντρική ασία. Αν το αμερικανικό (και όχι μόνο) σχέδιο πετύχαινε στη μέση Ανατολή, ασφαλώς θα εφαρμοζόταν κι αλλού – αυτή θα ήταν η συμβολή της πολυεθνικότητας του isis. Η Μόσχα (και το Πεκίνο) είχαν και έχουν σοβαρούς λόγους εναντίον.

Το σημαντικότερο είναι ότι το αμερικανικό σχέδιο της τριχοτόμησης μόνο επιφανειακά μπορούσε να μπει σε έναν χάρτη με τρία καινούργια σταθερά κράτη στη θέση των δύο. Η ανάμειξη των πληθυσμών (και από θρησκευτική άποψη) και οι οικονομικές ανάγκες θα παρήγαγαν έναν μόνιμο πόλεμο, άλλοτε υψηλής και άλλοτε χαμηλής έντασης σ’ όλη αυτή τη ζώνη. Ο πραγματικός στόχος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού δεν ήταν και δεν είναι, λοιπόν, «η διόρθωση των συνόρων» αλλά η μόνιμη αποσταθεροποίηση – που επιτρέπει στο πεντάγωνο και στις μυστικές υπηρεσίες να πολλαπλασιάζουν τις βάσεις τους, εμφανιζόμενα σαν «δύναμη σταθεροποίησης».

Έχοντας κρατήσει αποστάσεις απ’ την λιβυκή περίπτωση, η Μόσχα είχε πολλούς λόγους να εμποδίσει την «ομαλή εξέλιξη» της τριχοτόμησης στη συρία (κατ’ αρχήν) και στο ιράκ (έμμεσα). Και το έκανε. Πετυχημένα ως ένα σημείο, αλλά όχι οριστικά (αυτή τη στιγμή).

Μέση ανατολή 4

Παρασκευή 6 Οκτώβρη. Αυτά τα ξέρουν όλοι. Τα ξέρει οπωσδήποτε το «μπλοκ της Astana»: Μόσχα, Τεχεράνη, Άγκυρα, Δαμασκός, Βηρυτός – και η Βαγδάτη. Η Μόσχα δεν μπορεί μεν να στραφεί ανοικτά κατά των ypg αυτή τη στιγμή, βλέπει όμως το πόσο «αμερικανικά» δρουν. Οι υπόλοιποι, και ειδικά Άγκυρα, Τεχεράνη και Βαγδάτη, έχουν μεγαλύτερα περιθώρια κινήσεων (ή/και δηλώσεων), ειδικά μετά το «ανεξαρτησιακό δημοψήφισμα» στο ιρακινό κουρδιστάν, στις 25 Σεπτέμβρη. Σε πρώτο χρόνο κανένα απ’ αυτά τα κράτη δεν φαίνεται να θέλει έναν (ακόμη) πόλεμο. Εκείνο που οπωσδήποτε θέλουν είναι να εξασφαλίσουν ότι ένα μισο- (ή ψευτο-) ανεξάρτητο ιρακινό κουρδιστάν δεν θα είναι στους αμερικανικούς και ισραηλινούς στάβλους. Πράγμα που σημαίνει: δεν θα είναι safe heaven για αμφισβητήσεις ή/και επιχειρήσεις εναντίον τους. Είναι εύκολο κάτι τέτοιο; Όχι…

Την περασμένη Τετάρτη η αραβική (με έδρα το Λονδίνο) εφημερίδα Asharq al-Awsat δημοσίευσε συνέντευξη με τον ρώσο υπ.εξ. Sergei Lavrov. Ο οποίος τα έχωσε· όχι στους proxies ypg αλλά κατευθείαν στην Ουάσιγκτον:

… Σε μερικές περιπτώσεις οι ελεγχόμενες απ’ τις ηπα δυνάμεις έμμεσα ενθαρρύνουν άλλους τρομοκράτες να επιτίθενται σε στρατηγικά σημεία που δίκαια επανακαταλήφθηκαν απ’ την Δαμασκό, ή ηθελημένα εμπλέκονται σε αιματηρές προβοκάτσιες σε βάρος των δικών μας δυνάμεων…

Αναφερόταν στην Deir ez-Zor. Και συνέχισε:

… Καλώ όλους τους «παίκτες» στη συρία να εγκαταλείψουν τις γεωπολιτικές τους φιλοδοξίες και συμβάλλουν πλήρως στην αποκατάσταση της σταθερότητας και της ασφάλειας στην περιοχή… Η πρακτική μας συνεργασία με την τουρκία και το ιράν σε όλα τα επίπεδα δείχνει, με την πλήρη σημασία των λέξεων, τον κεντρικό ρόλο που έχουν στη σταθεροποίηση της κατάστασης στη συρία και το ιράκ…

Δεν υπάρχουν περιθώρια παρερμηνείας σ’ αυτές οι κουβέντες, έτσι δεν είναι;

Όπως δεν υπάρχουν περιθώρια παρερμηνείας στο περιεχόμενο της επίσκεψης του Ερντογάν στην Τεχεράνη πριν 2 ημέρες (4/10). Για «βάθεμα της συμμαχίας» μίλησε ο Ερντογάν, για προσπάθεια «ξένων δυνάμεων» και ειδικά του ισραήλ να κρατήσουν τα δύο κράτη στο περιθώριο των εξελίξεων στη μέση Ανατολή μίλησε ο Χαμενεΐ (ο αρχιπαπάς του ιράν)…

Συρία 1

Πέμπτη 5 Οκτώβρη. Μόλις ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του μπήκαν στην Deir ez Zor, στις αρχές του Σεπτέμβρη, ένα μεγάλο ξυπνητήρι κτύπησε βορειότερα, στις ypgκρατούμενες περιοχές. «Σαν έτοιμοι από καιρό» οι proxies των ηπα (στους περιλαμβάνονται εκτός απ’ τις ypg και κάμποσοι απ’ τους μισθοφόρους που η Ουάσιγκτον είχε παρατάξει στα νότια, στα σύνορα συρίας / ιορδανίας, για να εμποδίσει τον συριακό στρατό να φτάσει εκεί· πλην, αν θυμάστε, εκείνο το σχέδιο απέτυχε γρήγορα, οπότε έμειναν άνεργοι οι άνθρωποι σ’ εκείνο το μέτωπο και αερο-μεταφέρθηκαν στη ζεστή και σίγουρη αγκαλιά των ypg…) ξεχύθηκαν απ’ τα στρατόπεδά τους περίπου 100 χιλιόμετρα βόρεια της Deir ez Zor – προς το νότο…

Έγινε, τότε, κάτι μαγικό. Αν και όλη αυτή η περιοχή ήταν στην κατοχή του isis, οι γενναίοι proxies της Ουάσιγκτον κάλυψαν αυτά τα 80 έως 100 χιλιόμετρα μέσα σε 2 – 2,5 ημέρες! Με τέτοια ταχύτητα είναι αμφίβολο αν έγινε μισή μάχη με τον isis, αν έπεσαν έστω λίγες ντουφεκιές, για την τιμή των όπλων! Μυστηριωδώς (ε;) o isis άνοιξε δρόμο για την απρόσκοπτη προέλαση των μισθοφόρων των ηπα προς την Deir ez Zor, πριν προλάβει καν ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του (που ήταν αναγκασμένοι να πολεμήσουν) να διώξουν τον isis από εκεί.

Σκοπός της Ουάσιγκτον ήταν να φτάσουν οι δικοί της στην άλλη όχθη του Ευφράτη, στο ύψος της Deir ez Zor κατ’ αρχήν, πριν προλάβει η τετραπλή συμμαχία να περάσει το ποτάμι προς τα ανατολικά. Σε μεγάλο βαθμό αυτό επιτεύχθηκε. Στη συνέχεια, ο επόμενος στόχος, ήταν να καταληφθούν όλες οι (αρκετές, με σημαντικά κοιτάσματα) πετρελαιοπηγές σ’ αυτήν την ανατολική ζώνη της Deir ez Zor: όπως έχουμε ήδη γράψει πρόκειται για την «αμοιβή» των ypg σε cash, αφού θα συνεχίσουν το λαρθεμπόριo πετρελαίου (αν, φυσικά, το επιτρέπει η Άγκυρα…)

Συρία 2

Πέμπτη 5 Οκτώβρη. Διεθνώς αυτή η διπλή προώθηση, απ’ την δυτική μεριά του Ευφράτη του συριακού στρατού και των συμμάχων του και απ’ την ανατολική των βασάλων της Ουάσιγκτον ονομάστηκε “αγώνας δρόμου”. Σπορ χαρακτηρισμός! Επρόκειτο για light αναμέτρηση των δύο πλευρών. Που ανάμεσα στα άλλα είχε σαν θύμα και έναν ρώσο στρατηγό – κάτι για το οποίο η Μόσχα κατηγόρησε ευθέως και σε επίπεδο υπ.εξ. τις ηπα. Πιθανόν, όμως, να επρόκειτο για αντίποινα της Ουάσιγκτον (ή του Τελ Αβίβ) αν αληθεύει ότι στην Deir ez Zor εντοπίστηκαν και «καθαρίστηκαν» με συνοπτικές διαδικασίες μη άραβες (και μη «τζιχαντιστές») πράκτορες ενός απ’ τα δύο κράτη…  (Ή μπορεί η δολοφονία του στρατηγού να μην έγινε καν, και η Μόσχα να λέει ψέμματα…)

Το γεγονός είναι ότι το αμερικανικό σχέδιο πέτυχε: οι ypg έχουν καταλάβει εδάφη (μαζί με τις πετρελαιοπηγές τους) που δεν έχουν ούτε εικονική σχέση με «απελευθέρωση κούρδων». Είναι διατεταγμένη, μισθοφορική αποστολή – και θα επανέλθουμε σύντομα στα παραμύθια περί «ελευθεριακών» και «κομμουνιστών κούρδων». Η προώθηση του συριακού στρατού προς τα ανατολικά σύνορα της επικράτειας, με το ιράκ, (αν υπήρχε τέτοιος σχεδιασμός) έχει ανακοπεί απ’ τους ypg. Υπάρχει όμως κάτι πολύ σημαντικό που έχει απομείνει.

Αν ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του στραφούν νότια, υπάρχει ένας στόχος κρίσιμος: η πόλη Abu Kamal, 5 χιλιόμετρα απ’ την νοτιοανατολική γωνία των συρο-ιρακινών συνόρων, πάνω στον Ευφράτη, όπου (απ’ την άλλη μεριά) βρίσκεται η ιρακινή πόλη al Qa’im. Αυτό είναι το σημαντικό σημείο: από εκεί περνάει ο δρόμος Βαγδάτης – Δαμασκού. Που ενδιαφέρει ιδιαίτερα και την Τεχεράνη.

Συρία 3

Πέμπτη 5 Οκτώβρη. Πράγματι, σύριοι and friends έχουν ξεκινήσει αυτήν την αργή προέλαση. Θα πρέπει να ανακαταλάβουν απ’ τον isis μισή ντουζίνα παραποτάμια χωριά, πράγμα που σημαίνει ότι δεν πρόκειται για περίπατο (και σίγουρα όχι για την «θυελλώδη πρόοδο» τύπου «οι πολέμαρχοι του isis τα έχουν κάνει πλακάκια με τους αμερικάνους και τις ypg”). Αυτό είναι το μειονέκτημα: απέχουν αυτή τη στιγμή περίπου 80 χιλιόμετρα, που θα είναι δύσκολα. Το πλεονέκτημα είναι ότι η Δαμασκός κρατάει θέσεις και δυτικά της Abu Kamal, σε απόσταση κάτι παραπάνω από 40 χιλιόμετρα. Μπορεί, λοιπόν, να επιτεθεί από δύο μεριές.

Κάτω απ’ τα σύνορα, στην ιρακινή μεριά, οι περιοχές ελέγχονται απ’ τον isis. Οι ιρανικές / σιιτικές πολιτοφυλακές (PMU) ξεκίνησαν την ανάποδη επιχείρηση, πάντα προς το ίδιο συνοριακό σημείο, και έχουν ανοίξει έναν διάδρομο απέχοντας περίπου 50 χιλιόμετρα απ’ την al Qa’im. Αλλά τις τελευταίες μέρες έχουν σταματήσει, ασχολούμενες σε άλλο μέτωπο. Υποθέτουμε ότι κάποια στιγμή, όχι αργά, θα γίνει η συνδυασμένη / συντονισμένη επίθεση προς το σημείο Abu Kamal / al Qa’im, από βορρά, νότο και δύση.

Κάποιοι, κοιτώντας τον χάρτη, μπορεί να σκεφτούν: αααα, αυτό είναι deal! Η Ουάσιγκτον «να αφήσει» τελικά το συγκεκριμένο πέρασμα / χερσαία επικοινωνία μεταξύ Βαγδάτης και Δαμασκού, με αντάλλαγμα να έχει παρουσία αρκετά κοντά, στα εδάφη που έχουν καταλάβει οι αδελφοί ypg. (Έχει γραφτεί ότι η Ουάσιγκτον θα δημιουργήσει βάση κάπου εκεί· και η Μόσχα στο αεροδρόμιο της Deir ez Zor). Πράγματι, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε μια τέτοια συνεννόηση! Μόνο που, αν ισχύει, την θεωρούμε προσωρινή. Το γιατί θα το εκθέσουμε τις επόμενες ημέρες.

Κάπου εδώ γύρω

Τετάρτη 4 Οκτώβρη.… Στο βόρειο μέτωπο αντιμετωπίζουμε τους Ρώσους, τους Ιρανούς, κι επίσης τους Τούρκους και την Hezbollah. Ο λαός δεν ξέρει τι γίνεται κι αυτό είναι καλό, αλλά πρόκειται για μια προσπάθεια που γίνεται 24 ώρες την ημέρα, 7 μέρες την βδομάδα…. Ελπίζουμε ότι οι ΗΠΑ θα δραστηριοποιηθούν περισσότερο στην αρένα της Συρίας και στη μέση Ανατολή γενικά…

Ποιος τα λέει αυτά; Ο σύμμαχος των ελλήνων, ο ισραηλινός υπ.αμ. Avigdor Lieberman, συνεντευξιαζόμενος. Δεν ζητάει την ελληνική βοήθεια (όχι περισσότερη απ’ όση απολαμβάνει…) αλλά ζητάει να «καθαρίσει» η Ουάσιγκτον…

Έχουμε παραμελίσει τις αναφορές στο τι συμβαίνει στη μέση Ανατολή, εξαιτίας όσων έγιναν στην Καταλωνία. Από αύριο θα φροντίσουμε να επανορθώσουμε.

(φωτογραφία: διαδήλωση στο ιρακινό κουρδιστάν, υπέρ του δημοψηφίσματος που έγινε, στις 25 του περασμένου Σεπτέμβρη. Κάποιος δεν μπορεί να κρύψει την συμμαχική χαρά του, αλλά και οι υπόλοιποι γύρω δεν δείχνουν ενόχληση ή δυσφορία.

Οι κούρδοι σύμμαχοι / υποτελείς σε ποιο μέτωπο δρουν κυρ Αβιγκντόρ;)

«Σημειώσατε Χ»

Σάββατο 26 Αυγούστου. Ξέρετε κάποιον πόλεμο που να τέλειωσε με … ισοπαλία; Εμείς όχι. Μάχες ναι· μάχες φονικές, μάχες σφαγεία, όπου στο τέλος της ημέρας οι αντίπαλοι δεν είχαν κερδίσει μέτρο. Αλλά πόλεμος που να τελειώνει με ισοπαλία; Δεν έχουμε κάτι υπόψη. Σίγουρα όχι μετά από 16 ή 17 χρόνια.

Ενώ το ψόφιο κουνάβι αποφάσισε την αύξηση κατά τι του αριθμού των αμερικάνων πεζοναυτών στο αφγανιστάν «για να νικήσουμε εκεί πέρα», ο αμερικάνος υπ.εξ. φαίνεται να έχει μια πιο μετριοπαθή και ταυτόχρονα πιο σουρρεαλιστική προσέγγιση. Σχολιάζοντας την απόφαση του ψόφιου κουναβιού φέρεται να δήλωσε:

Νομίζω ότι ο πρόεδρος ξεκαθάρισε ότι αυτή η προσπάθεια έχει στόχο να πιέσει τους ταλιμπάν έτσι ώστε οι ταλιμπάν να το καταλάβουν: δεν πρόκειται να νικήσετε στο πεδίο της μάχης. Μπορεί ούτε εμείς να κερδίσουμε, αλλά ούτε κι εσείς. Και κάποια στιγμή θα πρέπει να βρεθούμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να βρούμε ένα τρόπο να τελειώνει αυτή η ιστορία…

Δεν είμαστε αρμόδιοι, αλλά αν (…”αν”…) αυτή είναι η μετριοπαθής προσέγγιση του αμερικανικού καθεστώτος στη «μοίρα» του πολέμου στο αφγανιστάν, επιτρέπεται να το πούμε: η Ουάσιγκτον έχει χάσει (και) εκεί! Το πότε και πως αυτό θα γίνει πιο καθαρό από γάργαρο νερό δεν το ξέρουμε. Αλλά:

  • Κανείς δεν κάλεσε τους αμερικάνους αυτοπροσώπως στο ινδοκούς. Μόνοι τους πήγαν, για πολύ συγκεκριμένους λόγους: βάσεις στο μαλακό υπογάστριο της κίνας. Συνεπώς:
  • Είναι γελοίο να λέει κάποιος στους ταλιμπάν «ούτε εσείς θα νικήσετε ούτε εμείς». Δεν υπάρχει ενδιάμεση λύση! Είτε οι αμερικάνοι θα κρατήσουν τις βάσεις τους στα αφγανικά υψίπεδα, είτε θα φύγουν τρέχοντας όπως κάποτε απ’ το βιετνάμ. Και δεν υπάρχει ούτε μισός ταλιμπάν να συζητάει το πρώτο στα σοβαρά. Γιατί, απλούστατα, δεν υπάρχει ούτε ένας κινέζος ή ρώσος καθεστωτικός να ανέχεται (και να επιβραβεύει) τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Και δεν υπάρχει ούτε μισός ταλιμπάν που να έχει ξεχάσει (στα σοβαρά) το γιατί έσκασαν οι αμερικάνοι το 2001 στο αφγανιστάν… Το ότι φοράνε τουρμπάνια δεν σημαίνει ότι είναι ηλίθιοι. Να είστε σίγουροι: το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει…
  • Κάθε κουβέντα που υπονοεί «μπορεί και να τα βρούμε» είναι στην άλλη άκρη της πολεμοκάπηλης ιαχής των αμερικάνων νεοσυντηρητικών το 2001. Όμως εκείνοι είχαν ένα σχέδιο – που έχει ηττηθεί εν μέρει, και κινδυνεύει ήδη με πλήρη ήττα. Συνεπώς το «μπορεί και να τα βρούμε» είναι απελπισμένο. Όπως απελπισμένη είναι και η αύξηση των αμερικάνων πεζοναυτών στα υψίπεδα. Έμμεση παραδοχή της ήττας.

Φυσικά υπάρχει πάντα τα χαρτί της δωροδοκίας και της εξαγοράς. Πόσοι και πόσοι έχουν πουληθεί στην ιστορία; Μόνο που και πάλι το πράγμα δεν είναι απλό για την Ουάσιγκτον. Δεν έχει το μονοπώλιο της εξαγοράς. Υπάρχουν και ανταγωνιστές, όχι αμελητέοι.

Στο κάτω κάτω της γραφής το συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου μπορεί να έχει κάτι διδακτικό ευρύτερης σημασίας. Αφού πλήρωσε, εκπαίδευσε και εξόπλισε κάθε καρυδιάς καρύδι, η Ουάσιγκτον (η cia και το πεντάγωνο) κατέληξε στο συμπέρασμα ότι έχασε τα λεφτά της, και ότι οι καλύτεροι και αποτελεσματικότεροι σύμμαχοί της είναι οι κούρδοι της συρίας. Έχει τέτοιους και στο αφγανιστάν;

Θα φανεί.

Το ψόφιο κουνάβι έμπορος

Σάββατο 26 Αυγούστου. Η Ουάσιγκτον συνεχίζει τον δρόμο της: εμπορικές / οικονομικές κυρώσεις, και ξανά και ξανά. Μ’ αυτόν τον τρόπο το αμερικανικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο υπολογίζει ότι θα στριμώξει τους αντιπάλους τους και θα ξαναπάρει οικονομικά / εμπορικά το πάνω χέρι στον πλανήτη. Η τελευταία δόση αφορά κινεζικές επιχειρήσεις – με αφορμή την παλιοβόρεια κορέα. Εννοείται ότι βρήκαν την ευκαιρία και στο Τόκιο. Παρότι οι κυρώσεις είναι «εκτός πλαισίου οηε» οι γιαπωνέζικες πολιτικές βιτρίνες έτρεξαν να τις υιοθετήσουν.

Αν υπάρχουν ακόμα ιστορικοί στις ηπα, θα πρέπει να έχουν αρρωστήσει. Στην χρυσή του εποχή (στον 20ο αιώνα, όχι και τόσο παλιά δηλαδή) το αμερικανικό κεφάλαιο / κράτος δεν είχε ανάγκη από κυρώσεις. Επιβαλλόταν στη ζώνη του χωρις δεύτερη κουβέντα.

Αυτός ο light (;) εμπορικός πόλεμος απ’ τον οποίο έχει πιαστεί η Ουάσιγκτον σα να είναι σανίδα σωτηρίας θα ήταν, ίσως, αποτελεσματικός για μια καπιταλιστική «δύναμη» μεσαίου βεληνεκούς, που θα εξασφάλιζε την απαραίτητη πρωταρχική συσσώρευση στην επικράτειά της, άντε και σε μερικές αποικίες – πριν αρχίσει κάποια επιθετική επέκταση. Για την νικήτρια του 3ου παγκόσμιου πολέμου είναι ήδη ήττα, χωρίς καν επίσημα κηρυγμένο πόλεμο. Πόσο πιθανό είναι να αγοράζουν τα ευρωπαϊκά κράτη το αμερικανικό γκάζι σε διπλάσια τιμή απ’ το ρωσικό, επειδή η Ουάσιγκτον επιβάλει διαρκώς κυρώσεις στο ρωσικό καθεστώς; Πόσο πιθανό είναι να συγκρατηθεί η οικονομική επέκταση του Πεκίνου επειδή η Ουάσιγκτον επιβάλει κυρώσεις σε κινεζικές εταιρείες; Στο τέλος, κι αν αυτό το βιολί συνεχίσει, ο κύριος «alibaba» θα αποκλείσει τον κύριο «amazon» απ’ το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου…

Αν η Ουάσιγκτον έχει σαν τελευταίο καταφύγιο (του εμπορικού πολέμου της) τα αεροπλανοφόρα της, καλύτερα να το ξανασκεφτεί….

Μεσανατολικές διευθετήσεις

Τετάρτη 23 Αυγούστου. Σημασία έχουν οι ευρύτεροι συσχετισμοί, τους οποίους έρχεται να μπλέξει σοβαρά το ανακοινωμένο για τις 25 Σεπτέμβρη ανεξαρτησιακό δημοψήφισμα στο ιρακινό κουρδιστάν. Είναι βέβαιο ότι ακόμα κι αν γίνει, ακόμα κι αν είναι «θετικό», κανείς δεν θα αναγνωρίσει επίσημα αυτό το «κράτος». Όπως είναι βέβαιο ότι η Άγκυρα ελέγχει ως ένα βαθμό, οικονομικά κατ’ αρχήν, αυτήν την κουρδική ζώνη.

Υπάρχει όμως και η επίσημη – με – διαφορετικό – τρόπο διάσταση. Κι αυτή λέγεται Ουάσιγκτον. Έχει φυτέψει ήδη βάσεις στην ελεγχόμενη απ’ τις ypg βόρεια συρία· όπως και στο ιράκ. Θα είναι πολύ δύσκολο να ξεριζωθούν από ‘κει, χωρίς ανοικτό πόλεμο.

Συνεπώς Μόσχα, Άγκυρα, Τεχεράνη, Δαμασκός (αλλά και Βηρυτός, η Χεμπ’ αλλάχ οπωσδήποτε) κερδίζουν μεν τον πόλεμο στο συριακό πεδίο μάχης, αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά το σχέδιο για την διάλυση της συριακής επικράτειας, βρίσκονται όμως μπροστά στην αμερικανική κατοχή τμημάτων του εδάφους, που προσυπογράφεται από τους proxies τους. Δεν μπορούν να την ακυρώσουν, μπορούν όμως να την «σχετικοποιήσουν». Ή να το επιχειρήσουν.

Για να κρατήσουν, επί του εδάφους, τα δικά τους συμφέροντα, χρειάζεται μια αξιόπιστη συμμαχία, ικανή να αντέξει σε βάθος χρόνου. Κι όχι μόνο στρατιωτική: το Κάιρο, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ, θα κάνουν ό,τι μπορούν για να βάζουν τρικλοποδιές σ’ αυτήν την «πολλαπλή συνεννόηση» που αλλάζει σε βάρος τους τα δεδομένα στην ευρύτερη μέση Ανατολή…