Tag: ρωσία

Μέση Ανατολή

Τετάρτη 13 Δεκέμβρη. Το Τελ Αβίβ και η Ουάσιγκτον, μόνο του κάθε καθεστώς, σε συνδυασμό, ή το ένα μέσω του άλλου, έκαναν μεγάλο κόπο εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες για να απονευρώσουν, πρώτα ουσιαστικά και μετά ακόμα και τυπικά (λέγε με toxic prince…) την υποστηρίξη των αραβικών καθεστώτων στους παλαιστίνιους. Η επιχείρηση αυτή μια δυσκολία είχε μόνο: το γεγονός ότι μεγάλα τμήματα των πληβείων αυτών των καθεστώτων, απ’ τον Ατλαντικό (μαρόκο) ως και την Μεσοποταμία (ιράκ), δύσκολα (if ever) θα ακολουθούσαν τον «ρεαλισμό» των αφεντικών τους. No problem: χωρίς στιβαρή ηγεσία θα σώπαιναν…

Εν έτει 2017 αποδεικνύεται ότι τα κατάφεραν μεν εν μέρει, όμως με πολύ ακριβό και δυσάρεστο τίμημα: η υπόθεση της Παλαιστίνης, μετά την τοξική απόφαση της Ουάσιγκτον, δεν είναι πια μόνο (ή, ίσως καν και καν) «αραβική». Έχει γίνει μουσουλμανική – με δεδομένα 21ου αιώνα. Και οι εγγυητές της «μουσουλμανοποίησης» (αντί της χρεωκοπημένης «αραβοποίησης») της κατοχής της Παλαιστίνης δεν είναι δευτεράτζες. Δύο μη αραβικά καθεστώτα: το τουρκικό και το ιρανικό. Σουνιτικό το ένα, σιϊτικό το άλλο, στη συμμαχία τους απαντούν επιπλέον και στον σεχταριστικό σχεδιασμό της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ, να κρατήσουν μόνιμα «ζεστό» το θέαμα της αντίθεσης σουνιτών – σιιτών.

Η Ιστορία θα αποφανθεί ότι η έμπνευση του αμερικανικού βαθέος κράτους όπως μεθοδεύτηκε απ’ τον ανεπίσημο μεν υπ.εξ των ηπα, γαμπρό δε του ψόφιου κουναβιού (τον Jared Kushner – αμάν η οικογένεια / παλάτι!) για την “αναγνώριση” της ισραηλινής ιδιοκτησίας πάνω στην Ιερουσαλήμ έγινε την χειρότερη στιγμή που θα ήταν δυνατόν τα τελευταία 30 χρόνια: όταν ένα κράτος μέλος του νατο και ένα κράτος πρώην παρίας είχαν ήδη νικήσει, από κοινού με το αιώνια διαβολικό καθεστώς της Μόσχας (στο συριακό πεδίο μάχης). Σε μια στιγμή, επιπλέον, που όχι μόνο οι ριζοσπάστες παλαιστίνιοι αλλά οι όποιοι ριζοσπάστες στα υπόλοιπα αραβικά κράτη, έχουν κουραστεί απ’ την ενδοτικότητα των αφεντικών τους, πριγκήπων, σεΐχηδων, κλπ. – εξού και η σχετικά εύκολη επιρροή του project isis… (Το ότι θα επιτραπούν οι σινεμάδες στο Ριάντ απ’ τον ερχόμενο Μάρτη, προφανώς με ανδρωνίτες στην πλατεία και γυναικωνίτες στον εξώστη, είναι συγκινητικό για τους έμμισθους δυτικούς υποστηρικτές του τοξικού πρίγκηπα του Ριάντ· αλλά δεν θα λύσει τις κοινωνικές και ιδεολογικές εντάσεις σ’ αυτή την περιοχή του κόσμου που βουλιάζει στην ιστορική παρακμή της…)

Η υπεράσπιση της Ιερουσαλήμ είναι το ιδανικό “δωρεάν γεύμα” που ούτε στα καλύτερα όνειρά τους δεν περίμεναν η Άγκυρα και η Τεχεράνη. Το τουρκικό καθεστώς έχει ανοικτούς λογαριασμούς με την Ουάσιγκτον, με πιο εμπρηστικό ανάμεσά τους την δίκη που έχει αρχίσει στη Ν. Υόρκη για το κατά παράβαση των αμερικανικών κυρώσεων εμπόριο φυσικού αερίου με το ιράν· και τις συνακόλουθες μίζες. Το ιρανικό καθεστώς έχει, επίσης, ανοικτούς λογαριασμούς με την Ουάσιγκτον, για την πυρηνική του τεχνολογία, το πυραυλικό του πρόγραμμα, και την επιρροή του στη μέση Ανατολή. Τι καλύτερο και πιο πιασάρικο λοιπόν απ’ το να πετάνε στα μούτρα του αμερικανικού καθεστώτος, όποτε χρειάζεται, την νομιμοποίηση της κατοχής της Ιερουσαλήμ; Τι καλύτερο από μια γραμμή επίθεσης (εκεί που η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της μαστόρευαν το πρέσινγκ τους…) που θα απευθύνεται με μια ιδιαίτερη συναισθηματική γλώσσα στο ¼ του παγκόσμιου πληθυσμού;

Κάποιος αποφάνθηκε ότι τα διαδοχικά στραβοπατήματα της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής τακτικής δεν πρέπει να αποδωθούν στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό (τον θεωρεί ξεπερασμένο ο δόλιος…) αλλά στην ψοφιοκουναβική γελοιότητα. Έτσι είναι για όποιον κάτι τέτοιο τον βολεύει!!! Κατά τα άλλα δεν θα υπήρχε χώρος για «γελοία ψόφια κουνάβια» ούτε για «στραβοπατήματα» αν δεν υπήρχε ενδοκαπιταλιστική «πίεση» λόγω όξυνσης του ανταγωνισμού μεταξύ των αφεντικών στον καπιταλιστικό πλανήτη.

Το «μαλακία έγινε» ποτέ δεν συμβαίνει σε κενό… To «οι μαλακίες πληρώνονται» είναι κοινότοπα γνωστό…

(φωτογραφία: απ’ την “δεύτερη” ιντιφάντα, 2000 – 2004).

Ρωσία εξπρές

Τρίτη 12 Δεκέμβρη. Δεν κινδύνευε από jet lag. Ωστόσο η ταχύτητα της μονοήμερης περιοδείας του στη μέση Ανατολή αξίζει προσοχής. Προσγειώθηκε και απογειώθηκε τρεις φορές: το πρωί στη ρωσική αεροπορική βάση στο Khmeimin, στη συρία, έξω απ’ τη Latakia· το μεσημέρι στο Κάιρο· το απόγευμα στην Άγκυρα.

Ο Πούτιν έκανε έναν γρήγορο γύρο και σε κάθε στάση του είχε μια δικαιολογία. Στη βάση στη συρία ανήγγειλε την αποχώρηση (ενός μέρους) του ρωσικού στρατού (είδε και την παρέλασή του…). Στο Κάιρο υπέγραψε με τον φασιστοκαραβανά Σίσι την συμφωνία για κατασκευή του πρώτου πυρηνικού σταθμού παραγωγής ηλεκτρισμού στην Dabaa, στον αιγυπτιακό βορρά, καμιά 150αριά χιλιόμετρα δυτικά της Αλεξάνδρειας. Και στην Άγκυρα, πάλι συμφωνίες για δουλειές: πρώτα τις τελευταίες λεπτομέρειες για το deal με τους S-400, κι ύστερα ό,τι άλλο ενδιαφέρον…

Μα είναι δυνατόν κοτζάμ Πούτιν να έκανε, τέτοια εποχή, αυτό το αεροπορικό 400άρι σαν εμπορικός αντιπρόσωπος; Όχι – λέμε, κι ίσως φταίει η καχυποψία μας. Με τον Άσαντ θα πρέπει να υπήρχαν σοβαρότερα ζητήματα να κουβεντιαστούν απ’ την «αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων» (κι ενώ είχαν αγκαλιαστεί πριν 3 μόνο βδομάδες στο Sochi). Η οποία μπορεί να είναι και εικονική, χρήσιμη σαν «καλό παράδειγμα» απέναντι στην Ουάσιγκτον που επιμένει ότι έχει στρατιωτικές δουλειές στην ypgκρατούμενη συρία. Παρότι οι καθαρά επιθετικές δραστηριότητες του συριακού στρατού ‘n’ friends δείχνει να έχουν περιοριστεί (κυρίως) στο Idlib, εκείνος που επείγεται να μειώσει την στρατιωτική παρουσία του στο συριακό πεδίο μάχης είναι η Χεζμπ’ αλλάχ· όχι η Μόσχα.

Εν τω μεταξύ είναι γνωστό ότι ο συριακός στρατός δεν φτάνει μόνος του για να κρατήσει τις περιοχές που έχει ανακαταλάβει. Στο πεζικό οι ιρανοί (είτε σαν «φρουροί της επανάστασης» είτε σαν μισθοφόροι) και τμήματα των ιρακινών πολιτοφυλακών pmu είναι εντελώς απαραίτητοι. Αν, τώρα, αποσυρθούν κάποια αεροπλάνα ή μερικοί ρώσοι μισθοφόροι, ε, αυτό δεν θα μπορούσε να είναι ο κύριος λόγος για να προσγειωθεί ο Πούτιν στην Khmeimin και να συναντηθεί με τον Άσαντ.

Στο Κάιρο; Ο.Κ. με την συμφωνία για τον πυρηνικό σταθμό (την κατασκευή του οποίου θα χρηματοδοτήσει με δάνειο, στο 85% του κόστους, η Μόσχα). Όμως ρωσία και αιγυπτιακή χούντα έχουν κοινές δουλειές στην ανατολική λιβύη, με τον στρατηγό Haftar, που φέρεται να κατέχει τα 2/3 της συριακής επικράτειας και σημαντικά πετρελαϊκά κοιτάσματα. Είναι προφανές ότι το ρωσικό καθεστώς ενδιαφέρεται να ελέγξει («νόμιμα» ή μη δεν έχει πια σημασία στον τωρινό καπιταλιστικό κόσμο) την διακίνηση και των λιβυκών πετρελαίων (είναι μια προσέγγιση μέσα στην αλλαγή του καπιταλιστικού ενεργειακού παραδείγματος που θα πρέπει να παρουσιάσουμε κάποια στιγμή…)· και η χούντα του Σίσι δεν θα είχε αντίρρηση αν έπαιρνε το μερδικό της plus μια σχέση με την Μόσχα τέτοια που να ισορροπεί τις σχέσεις της με την Ουάσιγκτον και το Παρίσι. Δεν θα είπαν δυο κουβέντες και για την Ιερουσαλήμ; Ε, κάτι θα είπαν. Αλλά το κράτησαν για τους εαυτούς τους…

Όσο για το ραντεβού με τον Ερντογάν; Το γεγονός ότι το άφησε για τελευταίο θα πρέπει να είχε και μια πληροφοριακή σκοπιμότητα· χωρίς να ξέρουμε τι μοιράστηκε ο Πούτιν με τον εκπρόσωπο του τουρκικού καθεστώτος. Πάντως κι εδώ, όπως και στο Κάιρο, οι δηλώσεις για την αμερικανική πολιτική στη μέση Ανατολή ήταν τόσο φειδωλές ώστε είμαστε σίγουροι ότι αυτό ήταν το κυρίως θέμα – μακρυά απ’ την έστω εθιμοτυπική τελετουργία φλύαρων κοινών δηλώσεων.

Μέση Ανατολή 1

Τρίτη 12 Δεκέμβρη. Με δεδομένη την “τριπλή συνεννόηση” ανάμεσα σε Μόσχα – Άγκυρα και Τεχεράνη η καλλιέργεια μιας ορισμένης ασάφειας στο “και τώρα τι κάνουμε;” μετά την στρατιωτική νίκη μπορεί να εκφράζει αφενός μια τακτική, και αφετέρου μια ορισμένη αβεβαιότητα για το πως θα κινηθεί ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Η τακτική (θα πρέπει να) έγκειται στο ότι δεν θα πρέπει να αποξενωθούν οριστικά (απ’ την “τριπλή συνεννόηση”) άλλα κράτη της περιοχής… Παρότι επιμένουμε ότι η Άγκυρα θα έβλεπε με χαρά την ανατροπή του Sisi· και, γιατί όχι; θα βοηθούσε σ’ αυτήν· και η Τεχεράνη ευχαρίστως θα απολάμβανε τον σαουδάραβα τοξικό πρίγκηπα κρεμασμένο (όχι ανάποδα) και θα υποστήριζε όποιον θα έφτιαχνε την θηλειά.

Με βάση τις κινήσεις της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ η «σοφία – μέσα – στην – ρευστότητα» θα πρέπει να συμβουλεύει να μην χαριστούν εύκολα σύμμαχοι στον αμερικανο-ισραηλινό άξονα. Θα μπορούσε να εικάσουμε ότι στην παρούσα φάση το «μπλοκ της Αστάνα» δεν έχει λόγο να βιάζεται στη μέση Ανατολή, εκτός αν βρεθεί μπροστά σε κάτι επικίνδυνα εκρηκτικό. Εκείνοι που βιάζονται δείχνουν να είναι οι αμερικάνοι, οι ισραηλινοί, οι σαουδάραβες.

Αν αυτά που υποστηρίζουμε έχουν βάση, τότε το ότι ο Πούτιν έκανε «ταξίδι για δουλειές» σε τρεις πρωτεύουσες μέσα σε μια μέρα είναι ένας γρήγορος αποπροσανατολισμός (δεν μας φαίνεται ο τύπος του πλανόδιου…). Όχι και ανεδαφικός πάντως. Σε τελευταία ανάλυση και οι δουλειές μέσα στο λογαριασμό είναι…

Εκτός αν ήθελε να αποδείξει ότι “μια χαρά κρατιέται” στα 65 του…

(φωτογραφία: Μην μου πεις ότι εκτός απ’ τη Λωζάνη σε απασχολεί και η Γιάλτα;)

Ταξίδι χαλάρωσης

Δευτέρα 11 Δεκέμβρη. Ενόσω ο ελληνικός εθνικισμός και το βαθύ κράτος πίσω του ψάχνουν “αν έπαθαν κάτι” απ’ την επίσκεψη του Ερντογάν (ενώ πουλιούνται με το κιλό σ’ όποιον δώσει καλή τιμή…), το αφεντικό του τουρκικού καθεστώτος ξανάπιασε δουλειά, την ίδια ημέρα που έφυγε απ’ την Κομοτηνή: τηλέφωνο με τον Πούτιν.

Απ’ την ανακοίνωση της Μόσχας σχετικά με την επικοινωνία της 8ης Δεκέμβρη προκύπτει κάτι που θα πρέπει να κρατήσετε, επειδή είναι λογικό: Μόσχα και Άγκυρα (και δεν είναι μόνες τους) τοποθετούν την αμερικανική ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σε πρωτεύουσα του ισραήλ μέσα στον ευρύτερο χάρτη των πιο πρόσφατων αμερικανικών κινήσεων, στην περιοχή και όχι μόνο: την επιβολή νέων κυρώσεων κατά της Τεχεράνης και της Μόσχας, την αναμενόμενη “έξοδο” των ηπα απ’ την συμφωνία 5 + 1 για τα ιρανικά πυρηνικά, την στάση της Ουάσιγκτον στον οηε, και τις εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης.

Πράγματι, όλα αυτά είναι αλληλένδετα μεταξύ τους· όμως έχει σημασία η σύνδεση που κάνει το “μπλοκ της Αστάνα” (διακριτικά και το Πεκίνο) και η τακτική που θα αναπτύξει απέναντι τους. Σήμερα ο Πούτιν πετάει στην Άγκυρα για συζήτηση από κοντά για όλα αυτά· όμως δεν είναι σίγουρο ότι οι ανακοινώσεις μετά την επαφή θα μας κάνουν σοφότερους.

Αύριο ο Ερντογάν θα προεδρεύσει σε έκτακτη σύνοδο του “οργανισμού ισλαμικής συνεργασίας”, με θέμα την Ιερουσαλήμ και όλα τα σχετικά· τα όσα συμφωνήσουν σήμερα με τον Πούτιν θα έχουν τον ρόλο τους αύριο, παρότι κατ’ αρχήν δεν περιμένουμε τίποτα περισσότερο από σκληρές δηλώσεις. Ωστόσο όσο περισσότερα “μαζεύονται” στο μεσανατολικό πεδίο μάχης τόσο περισσότερο εξαπλώνεται το πεδίο της, ας την πούμε έτσι, “επιφυλακής”. Κι όσο περισσότερο απλώνεται το “μέτωπο” της καταδίκης της Ουάσιγκτον (ακόμα κι αν είναι μόνο σε “διπλωματικό επίπεδο”) τόσο περισσότερο δυσκολεύουν οι κινήσεις των όποιων καθεστώτων προσβλέπουν στον ισραηλινό μιλιταρισμό. Ας πούμε του τοξικού πρίγκηπα ή του μέντορά του στα εμιράτα…

Ας το συνυπολογίσει κανείς: οι ηπα στα τέλη της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα δεν είναι πια οι ηπα των ‘90s· ούτε καν των ‘00s… Καθώς το Πεκίνο (κατά κύριο λόγο) και η Μόσχα με την Τεχεράνη και την Άγκυρα αναδύονται σαν «ουσιαστικοί δράστες» στη μέση Ανατολή (ή σ’ όλη την κεντρική Ασία «μέχρι τη μέση Ανατολή») προκαλούνται και θα προκαλούνται διαδοχικές συνέπειες στις επιλογές και τους προσανατολισμούς διάφορων καπιταλιστικών κρατών…

Ένας Ερντογάν στην Αθήνα

Παρασκευή 8 Δεκέμβρη. Αν είναι να κρατήσουμε κανά δυο πράγματα απ’ την επίσκεψη του τούρκου προέδρου στην Αθήνα, το ένα είναι η ελληνική ξυνίλα (αναμενόμενη…) που δεν κρύφτηκε. Το άλλο είναι ότι … η Ουάσιγκτον “διαφωνεί με την επικαιροποίηση της συνθήκης της Λωζάνης”. Πρόκειται για την ίδια Ουάσιγκτον που κήρυξε χτες πρωτεύουσα του ισραήλ την Ιερουσαλήμ, παραβιάζοντας ένα βουνό διεθνείς αποφάσεις· άλλαξε την υπογραφή της στην διεθνή συμφωνία για το κλίμα· αποχώρησε απ’ την συμφωνία του οηε για τους πρόσφυγες· φεύγει απ’ την συμφωνία που η ίδια έκανε για τα πυρηνικά του ιράν· χειροκροτάει τον τοξικό πρίγκηπα που ανέβασε το “χούντα” σε νέα επίπεδα… Σα να λέμε είναι μια Ουάσιγκτον που “ξέρει από συνέπεια στους διεθνείς κανόνες”, ε; (Ο ορισμός του εθνικιστικού “αναθεωρητισμού” έχει γίνει η πρώην μόνη υπερδύναμη· κι αυτό λέει πολλά για το πως αντιμετωπίσει τις “διεθνείς συμφωνίες”…).

Έχει, δηλαδή, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός όλα τα προσόντα για να στηριχτεί πάνω του ο ελληνικός εθνικισμός / γεωπολιτικός προσοδισμός…

Το ελληνικό βαθύ κράτος κάνει “like” και συνεχίζει…

(A… Πριν απογειωθεί για την Αθήνα ο Ερντογάν είχε συνάντηση με τον ιορδανό βασιλιά και τηλεφώνημα με τον Πούτιν – για την αμερικανική απόφαση περί Ιερουσαλήμ. Που σημαίνει: έχει σοβαρότερα πράγματα στο κεφάλι του απ’ την «καθαρή έξοδο απ’ το μνημόνιο»…)

Ένας υπ.εξ. υπό απόλυση, κι άλλος ένας

Παρασκευή 8 Δεκέμβρη. Ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov το «μετέφερε» στον αμερικάνο Tillerson: … Ξέρουμε ότι η βόρεια κορέα θέλει πάνω απ’ όλα να μιλήσει με τις ηνωμένες πολιτείες για εγγυήσεις της ασφάλειάς της. Είμαστε έτοιμοι να υποστηρίξουμε τέτοιες συνομιλίες, είμαστε έτοιμοι να πάρουμε μέρος στην προετοιμασία τέτοιων διαπραγματεύσεων…

Και μόνο το γεγονός ότι ο παραλήπτης του «μηνύματος» είναι κάποιος που μπορεί ως το τέλος της χρονιάς ή στις αρχές της επόμενης να έχει αντικατασταθεί (και που διαφωνεί με την μιλιταριστική «γραμμή» των τριών σωματοφυλάκων και του ψόφιου κουναβιού απέναντι στη βόρεια κορέα, και όχι μόνο…) δείχνει τον στόχο του Lavrov: εμείς ανήκουμε σ’ αυτούς που φροντίζουν για την παγκόσμια ειρήνη· ενώ εσείς…

Έχει τη σημασία του το γεγονός ότι με την τελευταία πυραυλική δοκιμή της η Πγιονγκγιάνγκ έδειξε ότι «έχει» την αμερικανική ενδοχώρα. Κι ενώ το λογικό θα ήταν η Ουάσιγκτον να κάνει «την καρδιά της πέτρα» και να αναγνωρίσει άλλο ένα πυρηνικό καθεστώς στον πλανήτη, αυτό ακριβώς είναι πολύ δύσκολο πια γι’ αυτήν. Μια τέτοια αναγνώριση θα ήταν μισή ήττα στο κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου, στον Ειρηνικό. Και θα έκανε σχεδόν αδύνατο να συγκρατηθεί το Τόκιο απ’ τον δικό του πυρηνικό εξοπλισμό· πράγμα που θα σήμαινε την χειραφέτησή του απ’ την Ουάσιγκτον.

Παλιά αλεπού ο Lavrov ξέρει τι κάνει: ανεμίζει την σημαία του peace brothers απέναντι στην Ουάσιγκτον – όσο αυτή η σημαία έχει ακόμα διεθνείς αγοραστές…

Και φαίνεται να έχει – απέναντι σε μια αστερόεσσα first…

Η Ουάσιγκτον είναι ο εμπρηστής

Πέμπτη 7 Δεκέμβρη. Δείτε την φωτογραφία: η εικονικότητα σαν εξουσία! Είναι το ψόφιο κουνάβι που ανάβει τα φυτίλια; Πίσω του ακριβώς βρίσκεται αυτός που θα τον αντικαταταστήσει, αν και όταν χρειαστεί: ο αντιπρόεδρος Pence… Συνεπώς η απόφαση δεν είναι προσωπική (δεν θα μπορούσε άλλωστε!)· είναι όλης της συμμορίας.

Ναι και όχι λοιπόν. Ναι με την έννοια πως είναι το ενεργούμενο, η μάσκα, ο εντεταλμένος, ο κλόουν – εκπρόσωπος της κρίσης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Όχι με την έννοια πως αν δεν ήταν αυτός θα ήταν κάποιος άλλος. Ναι και όχι με την έννοια ότι ο γαμπρός του είναι ο “σύνδεσμός” – αλλά, διάολε! Ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν μεθοδεύεται από “σόγια”! (Ή, μήπως, στην εξέλιξή τους ορισμένες καπιταλιστικές ζώνες ξαναγίνονται φεουδαρχικές;)

Το ότι ανακήρυξε “πρωτεύουσα του ισραήλ” την Ιερουσαλήμ, “ξεπαγώνοντας” μια αμερικανική απόφαση του 1995 (“προληπτική” απόφαση!!!) είναι κατευθείαν συνέπεια της τωρινής ήττας του αμερικανικού (και ισραηλινού και σαουδαραβικού) ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού για την συρία και το ιράκ. Κι ενώ μιλάμε για ένα δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι είναι αυτό: ο 4ος παγκόσμιος. Αν ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ανάβει ένα φυτίλι στη μέση Ανατολή, είναι – απλά – επειδή δεν είναι το πρώτο! Το project isis ήταν το προηγούμενο.

Η αντικατάσταση του isis με τις ypg φαίνεται ότι δεν είναι αρκετή. Δεν είναι αρκετή για την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ αφού το «μπλοκ της Αστάνα», δηλαδή η διακρατική συμμαχία Πεκίνου – Μόσχας – Τεχεράνης, που έπρεπε να αποφευχθεί πάσει θυσία σύμφωνα με τον γκουρού Brzezinski, έχει εδραιωθεί – με αφορμή (αλλά όχι αιτία…) το συριακό πεδίο μάχης. Και, ακόμα χειρότερο, με την προσθήκη της Άγκυρας.

Η Ιερουσαλήμ δεν είναι απλά μια πόλη. Είναι μια πόλη – σύμβολο εδώ και δεκάδες αιώνες. Η ακτή της Μεσογείου δίπλα της είχε, όλους αυτούς τους αιώνες, γεωπολιτική σημασία πρώτης τάξης. Καθώς αυτή υποχωρεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έκρινε (όχι άδικα απ’ την μεριά του) ότι μπορεί να την χρησιμοποιήσει σαν προσάναμμα – αφού απέτυχε με άλλες ιστορικές πόλεις, την Βαγδάτη, την Δαμασμό, το Χαλέπι… Ένα προσάναμμα στα μέτρα του χωροφύλακα: του μιλιταριστικού / ρατσιστικού ισραηλινού καθεστώτος.

Ψοφιοκουναβιστάν 2

Σάββατο 2 Δεκέμβρη. Ο γνωστός μεσανατολικολόγος δημοσιογράφος του indepentent Robert Fisk, σε ένα ειρωνικό και κάπως υπερβολικό άρθρο του πριν δυο μέρες με τίτλο Δεν υπάρχει πια αμερικανική εξωτερική πολιτική στη μέση Ανατολή γράφει:

Υπήρξε μια εποχή όπου μια απλή δήλωση ενός υπ.εξ – κι ας μην πούμε ενός αμερικάνου προέδρου – έκανε τα τηλέφωνα σ’ όλη τη μέση Ανατολή να σπάσουν. Οι Ρήγκαν, οι Κλίντον, οι Μπους ή οι Ομπάμα αυτού του κόσμου είχαν κάποια επίδραση στην περιοχή… αν και πάντα για το καλό του ισραήλ… Αλλά σήμερα ποιοι είναι που κινούν τα νήματα στην παλιά οθωματική αυτοκρατορία;

Λοιπόν, απλά δείτε τον Πούτιν και τον Άσαντ και τον Ερντογάν και τον Σίσι και τον Μακρόν και τον Ρουχανί. Αυτοί είναι που πιάνουν τα πρωτοσέλιδα, είτε δηλώνοντας ότι ο isis είναι νεκρός, είτε ότι «σώθηκε» η συρία, ή ότι οι κούρδοι είναι «τρομοκράτες»· ή διασώζοντας τον πρωθ. Saad Hariri απ’ την ομηρία του στη σαουδική αραβία – αν και τώρα πια πρέπει να πιστεύουμε ότι δεν είχε απαχθεί και ότι δεν ήθελε στ’ αλήθεια να παραιτηθεί ή ότι παραιτήθηκε αλλά δεν θέλει άλλο να παραιτηθεί. Και περιέργως πως ο Μωχάμεντ μπιν Σαλμάν χάνει σταθερά την επιρροή του, αυτός ο διάδοχος του θρόνου στον κόλπο, του οποίου οι προσπάθειες να καταστρέψει την υεμένη, την συρία του Άσαντ, το κατάρ και το al Jazzera, ακόμα και τον κακομοίρη τον λίβανο, μοιάζουν όλο και περισσότερο σαν τα νεύρα ενός κακομαθημένου παιδιού, που πετάει τα παιχνίδια του από ‘δω κι απο ‘κει για να τρομάξει τους γείτονες. Συμπεριλαμβανομένου ενός γείτονα εναντίον του οποίου δεν μπορεί να πολεμήσει, της ισλαμικής δημοκρατίας του ιράν.

…

Όντως οι ηπα έχουν γίνει μια γάτα Τσεσάιρ [απ’ την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων…], που εξαφανίζεται μερικές φορές απ’ τα μάτια μας, εξαιρουμένων φυσικά των αμερικανικών ειδικών δυνάμεων που προσπαθούν να βοηθήσουν τους κούρδους και δίνουν ονόματα σε μυστηριώδεις οργανώσεις – που όλες τους εμφανίζονται να έχουν ακρωνύμια τριών γραμμάτων – τις οποίες θα εγκαταλείψουν, θα προδώσουν ή θα ξεχάσουν τους ερχόμενους μήνες. Ίσως μείνει μόνο το σαρδόνιο χαμόγελο της γάτας Τσεσάιρ. Η Χεζμπ’ αλλάχ, υποψιάζομαι, είναι το μοναδικό ένοπλο σώμα στη μέση Ανατολή που έχει μόνο ένα όνομα. Και βρίσκεται στη λίστα των «τρομοκρατών» – όχι, φυσικά, για την Μόσχα, που στηρίζει τον σύμμαχό της Χεζμπ’ αλλάχ, τον Άσαντ.

Κορέα

Παρασκευή 1 Δεκέμβρη. Για προβοκατόρικη δράση μίλησε, πάντως, ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov. Μιλώντας χτες σε δημοσιογράφους στο Minsk κατηγόρησε την Ουάσιγκτον:

Οι αμερικάνοι πρέπει να μας εξηγήσουν αν ψάχνουν να βρουν αφορμή για να καταστρέψουν τη βόρεια κορέα. Ας μας το πουν στα ίσια … ώστε να αποφασίσουμε πως θα αντιδράσουμε… Μοιάζει ότι οι πρόσφατες ενέργειες των ηπα έχουν συνειδητό στόχο να προκαλέσουν την Πγιονγκγιάνγκ να αντιδράσει πιο δυναμικά κάνοντας κάποιο μοιραίο βήμα…

Οι ενέργειες στις οποίες αναφέρεται είναι οι διαρκείς στρατιωτικές ασκήσεις των ηπα με συμμάχους τους· οπωσδήποτε την ιαπωνία· πολλές απ’ τις οποίες είναι “έκτακτες”. Έγινε μία τέτοια τον Νοέμβρη, και έχει ανακοινωθεί άλλη μια, μεγάλης κλίμακας, αεροπορική, για τον Δεκέμβρη.

Θα κάνει, όμως, τέτοιο “μοιραίο βήμα” ο Kim Jong-un; Έχουμε την εντύπωση πως όχι ηθελημένα· όχι, σίγουρα, στο βαθμό που υπάρχει μια κάποια συνεννόηση με το Πεκίνο. Το ζήτημα, που δεν είναι καινούργιο στην αμερικανική ιμπεριαλιστική ιστορία (και όχι μόνο την αμερικανική), είναι ότι γεγονότα που να μοιάζουν σαν «μοιραίο βήμα» κατασκευάζονται κι από εκείνους που θα τα αξιοποιήσουν.

Αν μετράει κανείς τον ιστορικό χρόνο μέρα – μέρα μπορεί να ελπίζει ότι «τίποτα δεν θα γίνει». Αν, όμως, τον υπολογίζει με βάση τις καπιταλιστικές ανάγκες, τότε δεν υπάρχει τίποτα καθησυχαστικό.

Και η μοιρολατρεία είναι η προτεινόμενη στάση…

Τα κόκκαλα;

Πέμπτη 30 Νοέμβρη. Κάποιες πληροφορίες επιμένουν: όπου νάναι θα σκάσουν στο συριακό πεδίο μάχης και “εκλεκτές περικοπές” απ’ τα κινεζικά ειδικά κομμάντα. Κατά τα φαινόμενα η περιοχή δράσης τους (εκπαίδευσής τους καλύτερα) θα είναι η ζώνη του Idlib.

Θα έλεγε κάποιος φίλος των ταινιών δράσης «καλώς τους κι ας αργήσανε»! Όμως, στα σοβαρά, είναι δυνατόν ένα φιλόδοξο, ιμπεριαλιστικό κράτος σαν την κίνα να στέλνει τα κομμάντα του για εκπαίδευση στο συγκεκριμένο είδος πολέμου (καθόλου άχρηστη η εκπαίδευση) στο 90φεύγα; Είναι δυνατόν;

Εκτός αν αυτό το χρονικό σημείο, το 90φεύγα, είναι η κατάλληλη στιγμή για να δείξει ο κινεζικός στρατός, οι «ειδικές δυνάμεις» του έστω, κάποιες ιδιαίτερες έως μοναδικές ικανότητες. Όπως: περπατάμε στα σύννεφα· μετακινούμαστε στον αέρα με το ελάχιστο φύσημα· πετάμε ταυτόχρονα 75 μαχαίρια εκ των οποίων τα μισά ανατινάζουν ισάριθμα τανκς του εχθρού, ενώ τα υπόλοιπα φτιάχνουν στο χώμα το σήμα του «λαϊκού στρατού».

Έχουμε την υποψία ότι το Πεκίνο είχε στείλει ήδη αξιωματικούς του στη συρία να εκπαιδευτούν (μάλλον από ρώσους) χωρίς να εκτίθενται στην πρώτη γραμμή. Αν, τώρα, κατεβάσει όντως και «πρώτη γραμμή», παρακαλούμε ταπεινά για τα εξής δύο: όχι κάτι λιγότερο απ’ τα «ιπτάμενα στιλέτα» (έστω, χωρίς την ντίβα Zhang Ziyi) και όχι στο idlib. Καλύτερα κάπου κοντά στις αμερικανικές βάσεις στη ζώνη των ypg. Να βλέπουν οι κοκκινόσβερκοι live και να ζηλεύουν…

(φωτογραφία πάνω: Αυτό θα συμβεί μέσα στο άσπρο σπίτι, στην τελευταία επική σκηνή. Εννοείται με σπαθιά, αλλά καμμία σχέση μ’ αυτό που νομίζετε… ξεπεσμένοι φίλοι των star wars…

κάτω: το στιγμιότυπο είναι πιο mainstream, αλλά έχετε το νου σας: ο μπερές είναι ΤΟ όπλο!!!)