Tag: ρωσία

Συρία

Παρασκευή 19 Γενάρη. Το καθεστώς Άσαντ “προειδοποίησε” την Άγκυρα ότι τα αντιαεροπορικά του συστήματα θα ρίξουν τα τουρκικά αεροπλάνα που θα “παραβιάσουν τα συρο-τουρκικά σύνορα” στην επιχείρηση κατά του κουρδικού φύλακα της Afrin. Συγκινητικό, αλλά δεν θα μπορούσε να μουρμουρίσει κάτι άλλο. Για την ακρίβεια το ίδιο είχε πει όταν ξεκίνησε η τουρκική + proxies επιχείρηση «ασπίδα του Ευφράτη», που κατέλαβε μια κρίσιμη ζώνη στη βόρεια συρία, χωρίζοντας την κυρίως ypgκρατούμενη επικράτεια στα ανατολικά απ’ τον θύλακα της Afrin στα δυτικά. Ε, απλά ο τουρκικός στρατός δεν χρειάστηκε αεροπλάνα ακριβώς πάνω απ’ το κεφάλι του. Υπάρχουν και πύραυλοι διάολε!!!

Απ’ την άλλη μεριά χτες ταξίδεψαν στη Μόσχα ο τούρκος αρχιασφαλίτης Hakan Fidan, και ο αρχηγός του τουρκικού στρατού Hulusi Akar. Γιατί έκαναν τον κόπο, άραγε; Για να συζητήσουν με το ρωσικό καθεστώς τις λεπτομέρειες της εισβολής στον θύλακα της Afrin – τα βασικά έχουν ήδη συζητηθεί. (Κάποιες δεκάδες ρώσοι καραβανο«σύμβουλοι» που βρίσκονταν στον θύλακα έφυγαν πριν την αρχή της χρονιάς). Εννοείται ότι η Μόσχα δεν έχει εκδηλώσει καμία διαφωνία για την επιχείρηση. Και, υποθέτουμε, θα «πείσει» τον Άσαντ και τα αντιαεροπορικά του να μην δώσουν σημασία αν κανά τουρκικό βομβαρδιστικό πέρασει τα σύνορα.

Ακόμα και η Ουάσιγκτον ζήτησε (κομψά και γλυκά είν’ η αλήθεια) απ’ την Άγκυρα να μην περισπάται με τον θύλακα και να μείνει συγκεντρωμένη στην καταπολέμηση του isis… Κι αυτό συγκινητικό.

Το μόνο πραγματικό πρόβλημα που έχει ο τουρκικός στρατός (και το proxy πεζικό του) είναι πως όταν κάποιοι είναι περικυκλωμένοι από παντού (κι αυτή είναι η περίπτωση των κούρδων στην Afrin) είναι «καταδικασμένοι» να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων· και είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν το τουρκικό καθεστώς μπορεί να σηκώσει μεγάλο αριθμό απωλειών (ωστόσο ίσως είναι αναγκασμένο να το δοκιμάσει…). Υποθέτουμε ότι γι’ αυτό το λόγο θα προτιμήσει κατά κύριο λόγο επιθέσεις – από – απόσταση, δηλαδή βομβαρδισμούς, βομβαρδισμούς, βομβαρδισμούς. Αλλά αυτή η τακτική δεν είναι νικηφόρα από μόνη της· το ξέρουν οι πάντες. Απ’ τους αμερικάνους και τους ρώσους μέχρι τους ισραηλινούς…

(φωτογραφία: απ’ την χθεσινή στρατο-ασφαλίτικη τουρκο-ρωσική συνάντηση στη Μόσχα…)

Ουκρανία

Παρασκευή 19 Γενάρη. Το “παγωμένο” μέτωπο στο ουκρανικό πεδίο μάχης μπορεί να ξαναζεσταίνεται. Μια τέτοια εξέλιξη τους επόμενους μήνες θα ήταν μια βεβιασμένη μεν αλλά όχι και απρόβλεπτη απάντηση του αμερικανικού βαθέος κράτους στα “προβληματάκια” που έχει αρχίσει να συσσωρεύει σε ζωτικά σημεία της μεγάλης γραμμής αντιπαράθεσης, απ’ την ανατολική Μεσόγειο ως τον Ειρηνικό.

Αφού το (χρεωκοπημένο) ουκρανικό καθεστώς εξασφάλισε την αναβάθμιση του στρατιωτικού εξοπλισμού του απ’ την Ουάσιγκτον, η πλειοψηφία του κοινοβουλίου του ψήφισε προχτές νόμο που χαρακτηρίζει τις αντάρτισσες περιοχές του Donbass σαν «υπό ρωσική κατοχή». Η πιο light συνέπεια του νόμου είναι ότι επιτρέπει σε όποιον ουκρανό θέλει (κι αν είναι οριτζινάλ φασίστας ακόμα καλύτερα) να κάνει μήνυση στη Μόσχα για κάποια καταστροφή που έπαθε στο Donbass… Στην πιο hard core ενισχύει το Κίεβο αν επιχειρήσει την στρατιωτική «απελευθέρωση» της περιοχής.

Αυτός καθεαυτός ο συγκεκριμένος νόμος δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί «αιτία» αλλά μάλλον σύμπτωμα: η ανατολική ουκρανία παραμένει μια «τρύπα» στην οποία μπορεί να δουλέψει undercover η Ουάσιγκτον. Και, φυσικά, όχι υπέρ της «ειρήνης και της αγάπης»…

Βοήθεια, οι «κόκκινοι»!

Τετάρτη 17 Γενάρη. Και μόνο το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον, ψάχνοντας να βρει μια μορφή “διεθνούς συνεργασίας” εναντίον της βόρειας κορέας, κατέληξε στο σχήμα “παλιοί συμπολεμιστές” δείχνει τα ζόρια της. Με διπλό τρόπο.

Απ’ την μια μεριά η σύνθεση της χθεσινής συνάντησης στο καναδέζικο Βανκούβερ δείχνει ότι την επόμενη φορά που η Ουάσιγκτον θα καταφύγει σε κάποιου είδους “συμμαχία των προθύμων” θα ψάχνει με το φανάρι: η συμμετοχή των υπ.εξ. της γαλλίας, της ιταλίας, της τουρκίας, και της νότιας αφρικής ήταν, προφανώς, ευκαιρία για ένα ευχάριστο ταξίδι. Ας σημειώσουμε ότι το Παρίσι (και το Βερολίνο, που σαν δυτική γερμανία δεν συμμετείχε στην εκστρατεία στην κορέα στα ‘50s) έχει εκδηλωθεί υπέρ των ενδο-κορεατικών διαπραγματεύσεων που γίνονται αυτό τον καιρό εκνευρίζοντας αφόρητα την Ουάσιγκτον. Όσο για την συμμετοχή του νοτιοκορεάτη υπ.εξ.; Είναι ευνόητο ότι μόνο για να ρίξει λάδι στη φωτιά δεν πήγε στο Βανκούβερ… Ε, κάτι ξεκαρφωτικό να πούμε – και το είπε…

Απ’ την άλλη μεριά το γεγονός ότι το Πεκίνο και η Μόσχα κατήγγειλαν ανοικτά αυτήν την «μάζωξη» δείχνει ότι τα δικά τους σχέδια για την κορεατική χερσόνησο έχουν σαφή προτεραιότητα από πρακτική άποψη. Διαφορετικά, αν ανησυχούσαν μήπως εκτεθούν πρόωρα, θα διάλεγαν μια πιο ήπια (δηλαδή ξενέρωτη…) στάση, απ’ αυτές που είναι συνηθισμένες στη διεθνή καθεστωτική διπλωματία. Του είδους «κάθε συζήτηση μπορεί να είναι χρήσιμη», κλπ κλπ.

Αλλά όχι. Αυτές οι συζητήσεις που με το ζόρι τραβάει η Ουάσιγκτον «δεν»…

Ιράν

Τρίτη 16 Γενάρη. Απαντώντας στην “τελευταία ευκαιρία” που έδωσε η Ουάσιγκτον μέσω ψόφιου κουναβιού σ’ αυτούς που έχουν υπογράψει την συμφωνία 5 + 1 για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν, ο ρώσος υπ.εξ. Sergei Lavrov δεν άφησε περιθώρια:

Δεν πρόκειται να υποστηρίζουμε αυτό που προσπαθούν να κάνουν οι ηπα, δηλαδή να αλλάξουν το κείμενο της συφωνίας προσθέτοντας πράγματα που είναι εντελώς απαράδεκτα για το ιράν δήλωσε σε δημοσιογράφους.

Δεν είναι παράξενη η ρωσική άποψη. Αξίζει όμως να σημειώσουμε μια σύνδεση που έκανε ο Lavrov, με ευθεία γραμμή: το ιράν δέχτηκε να αναστείλει το πυρηνικό του πρόγραμμα με αντάλλαγμα την άρση των εναντίον του κυρώσεων, αλλά οι ηπα επιμένουν σ’ αυτές. Πως θα πεισθεί η βόρεια κορέα να σταματήσει το δικό της πυρηνικό πρόγραμμα όταν βλέπουν αυτήν την τακτική;

Δεν θα πεισθεί. Απλό δεν είναι; Αυτό που υπενθύμισε ο ρώσος υπ.εξ., με πλάγιο και διπλωματικό τρόπο, είναι ότι η Ουάσιγκτον δεν έχει πια θέση σε οποιαδήποτε συζήτηση για το πυρηνικό μέλλον της βόρειας κορέας.

Σαφές; Ελπίζουμε ναι.

Συρία 1

Τρίτη 16 Γενάρη. Στην ίδια συνέντευξη ο ρώσος υπ.εξ. εκδήλωσε την διαφωνία της Μόσχας με την πρόσφατη αμερικανική ανακοίνωση περί δημιουργίας “συνοριοφυλάκων” στις ypgκρατούμενες περιοχές: …Είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα που προκαλεί ανησυχία ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ο διαμοιρασμός της συρίας…

Αυτό ακριβώς συμβαίνει. Και οι κούρδοι κάνουν όχι για πρώτη, ούτε για δεύτερη αλλά για τρίτη φορά το ίδιο λάθος: συνδέουν το μέλλον τους με τον αμερικανικό (και τον ισραηλινό) ιμπεριαλισμό. Το έκαναν πρώτη φορά οι κούρδοι του ιράκ, στη διάρκεια και μετά την «καταιγίδα της ερήμου», την αμερικανική επίθεση στο ιράκ το 1991: πίστεψαν ότι η Ουάσιγκτον θα εξασφάλιζε την δημιουργία δικού τους κράτους. Εννοείται ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός αδιαφορούσε (όπως αδιαφορεί). Αυτοί εξεγέρθηκαν περιμένοντας την αμερικανική αεροπορία να τους προστατέψει· αλλά οι ελπίδες τους αποδείχθηκαν αιματηρά εκτός πραγματικότητας. Τους έσφαξε κυριολεκτικά ο στρατός του Χουσεΐν, και δεν έτρεξε τίποτα. Το έκαναν δεύτερη φορά, σαν pkk στην τουρκία, όταν ήλπιζαν ότι «μεγάλες και μικρές» δυνάμεις θα συνέβαλαν στη διάλυση της τουρκικής επικράτειας. Αυτό ήταν πράγματι η γραμμή για μεγάλο μέρος της δεκαετίας του ‘90· όταν, όμως, άλλαξε ο διεθνής ιμπεριαλιστικός προσανατολισμός, ο Οτσαλάν έψαχνε μέρος να κρυφτεί – και δεν έβρισκε. Κι αν είναι ζωντανός ακόμα, αυτό οφείλεται στην τακτική του τουρκικού καθεστώτος· όχι στον δικό του ηρωϊσμό ή στα όπλα του pkk.

Τώρα οι ypg έχουν καβαλήσει ξανά το ίδιο καλάμι, που γράφει made in usa. Αν είχαν στοιχειώδη λογική (κι αν είχαν μάθει πέντε πράγματα απ’ την δική τους ιστορία) θα είχαν ευχαριστήσει τους αμερικάνους για την «βοήθεια» που του έδωσαν κατά του isis, θα τους είχαν διώξει, θα είχαν επιστρέψει μεγάλες περιοχές που έχουν καταλάβει στο συριακό καθεστώς, και θα συζητούσαν με δαύτο και τους συμμάχους του ένα ομοσπονδιακό σύνταγμα, σε ένα ενιαίο συριακό κράτος, μέσα στα αναγνωρισμένα διεθνή του σύνορα.

Αντί γι’ αυτό πιστεύουν ότι θα φτιάξουν δικό τους κράτος. Νομίζουν ότι είναι καλύτεροι και πιο ικανοί από άλλους… Τι κράτος θα φτιάξουν; Μια εκδοχή υπάρχει μόνο: παράρτημα της Ουάσιγκτον και του Ριάντ. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Μπορεί να ποντάρουν ότι κανείς δεν θα τολμήσει να επιτεθεί «στα ίσια» στις αμερικανικές βάσεις στο «έδαφός τους», οπότε κάπως θα την βγάλουν… Απ’ τον ανορθόδοξο πόλεμο που γινόταν τόσα χρόνια στη συριακή επικράτεια δεν πήραν χαμπάρι τίποτα; Πιστεύουν ότι η κοινωνία τους αντέχει «τρομοκρατικές επιθέσεις» από μυστηριώδεις δράστες; Και έχουν τόσο λίγο μυαλό ώστε να μην καταλαβαίνουν ότι η αμερικανική υποστηρίξη που απολαμβάνουν τώρα είναι μέρος του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου, στην όξυνση του οποίου θα είναι απλά το φτηνό κρέας για τους αμερικανικούς σχεδιασμούς;

Ναι, έτσι συμβαίνει. Τα χρόνια της σταλινοεθνικιστικής αποβλάκωσης του κόμματος του Οτσαλάν και του ίδιου αυτοπροσώπως φαίνεται ότι έχουν κάνει μόνιμη ζημιά… Πολιτική οξυδέρκεια; Κάτω απ’ το μηδέν!…

Απ’ τη Μόσχα με αγάπη…

Δευτέρα 15 Γενάρη. Δεν το περιμέναμε να ειπωθεί τόσο καθαρά και τόσο γρήγορα. Αλλά έγινε. Και έχει (υποθέτουμε…) την σημασία του.

Την περασμένη Πέμπτη ο Πούτιν είχε συνάντηση με τους διευθυντές των καθεστωτικών ρωσικών μήντια· ένα είδος προθέρμανσης πριν την καθιερωμένη “ημέρα του τύπου” όπου δίνει πολύωρη συνέντευξη. Ανάμεσα σε άλλες ερωτήσεις, ο Vladislav Florin, διευθυντής έκδοσης της εφημερίδας rossiyskaya gazeta, του έκανε την εξής ερώτηση:

Ερώτηση: Κύριε πρόεδρε, έχω μια ερώτηση σχετική με την κορεατική χερσόνησο. Η καινούργια χρονιά έφερε καλά νέα με επαφές, τάσεις και πιθανές συναντήσεις. Την ίδια στιγμή υπάρχουν ανησυχητικά νέα για πυρηνικά κουμπιά και τίνος είναι μεγαλύτερο. Τι σκέφτεσθε σχετικά με τις εξελίξεις στην κορεατική χερσόνησο τις πρώτες ημέρες της νέας χρονιάς;

Απάντηση: Νομίζω ότι ο Kim Jong Un κέρδισε ολοφάνερα αυτόν τον γύρο. Πέτυχε τον στρατηγικό του στόχο. Έχει πυρηνικές κεφαλές, και έχει πια και πύραυλο με ακτίνα δράσης πάνω από 13.000 χιλιόμετρα, με τον οποίο μπορεί να φτάσει οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη, τουλάχιστον σίγουρα την επικράτεια του όποιου εν δυνάμει αντιπάλου του. Και τώρα θέλει να το συμμαζέψει, να εξομαλύνει ή να ηρεμήσει την κατάσταση.

Είναι ένας ευφυής και ώριμος πολιτικός. Εν πάσει περιπτώσει θα πρέπει να είμαστε ρεαλιστές, και με βάση το πως πρέπει να συνεχίσουμε, πρέπει να κινηθούμε εξαιρετικά προσεκτικά. Αν θέλουμε να πετύχουμε τον δύσκολο στόχο της αποπυρηνικοποίησης της κορεατικής χερσονήσου, αυτό θα πρέπει να το κάνουμε μέσω διαλόγου, μέσω συνομιλιών.

Πιστεύω ότι, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται, μπορούμε να φέρουμε σε πέρας αυτήν την αποστολή αν όλα τα κράτη σ’ αυτή την διαδικασία, συμπεριλαμβανόμενων των βορειοκορεατών, πεισθούν ότι η ασφάλειά τους μπορεί να εξασφαλιστεί χωρίς πυρηνικά όπλα.

Αυτό είναι που θέλω να πω, καταλήγοντας. Συνδέεται στενά με την ερώτησή σας αλλά και την προηγούμενη ερώτηση [σ.σ.: αφορούσε τις ρωσο-αμερικανικές σχέσεις]. Συζητάμε την συνθήκη Νέα START με τους αμερικάνους εταίρους μας. Ξαφνικά μας είπαν, αν και αυτή τους η πρόθεση ταιριάζει με το γράμμα της συνθήκης, ότι θέλουν να κάνουν μετατροπές σε αεροπλάνα και υποβρύχια, μαζί με τις εγκαταστάσεις αποθήκευσής τους, ώστε να αποτρέψουν την χρήση τους για πυρηνικά όπλα.

Βασικά μια τέτοια δυνατότητα προβλέπεται στη συνθήκη. Αλλά η συνθήκη λέει ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό μόνο αν το άλλο μέρος της, σ’ αυτήν την περίπτωση η ρωσία, πιστοποιήσει την μετατροπή και πεισθεί ότι δεν υπάρχει περιθώριο για κάτι άλλο, ότι οι εγκαταστάσεις ή ο εξοπλισμός των αεροπλάνων δεν θα ξαναμετατραπούν για να μπορούν να χρησιμοποιήσουν πυρηνικά όπλα.

Δεν έχουμε τις αποδείξεις που χρειάζονται ως τώρα. Και ανησυχούμε γι’ αυτό. Αλλά ο διάλογος συνεχίζεται. Ελπίζω ότι θα έχει θετική κατάληξη.

Απλόχεροι έπαινοι για το βορειοκορεατικό καθεστώς και τον Kim – δεν πρέπει να έχει μιλήσει άλλος τόσο καθαρά για «νίκη της βόρειας κορέας», έστω «σ’ αυτό το γύρο»! Ούτε καν ο Kim ο ίδιος δεν έχει μιλήσει έτσι δημόσια! Έπαινοι και διαπίστωση που μεταφράζονται σε (άρρητη μεν αλλά σαφή) απαξιωτική εκτίμηση για τις προσπάθειες της Ουάσιγκτον και του Τόκιο – τι άλλο; Αν κάποιος κερδίζει, ένας άλλος χάνει… Δεν λέει, ούτε υπονοεί, ότι «βάλαμε κι εμείς το χέρι μας» – δεν θα έπρεπε άλλωστε.

Υπάρχει και κάτι ακόμα, πιο διακριτικό. Αυτό το «αν θέλουμε να…». Είναι αυτό το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο που κάλλιστα μπορεί να διαβαστεί σε δεύτερο πληθυντικό: αν θέλετε (όσοι θέλετε…) να πετύχετε την αποπυρηνικοποίηση της κορεατικής χερσονήσου, ξεχάστε τους τσαμπουκάδες…

Όσο για την συσχέτιση που γίνεται «με αλλαγή θέματος», απ’ την κορεατική χερσόνησο στις σχέσεις με τις ηπα; Μπορεί να είναι συμπτωματική, μπορεί και όχι.

Συρία

Δευτέρα 15 Γενάρη. Επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο: η βορειοανατολική συρία είναι η 53η πολιτεία των ηπα – μέχρι νεωτέρας. Και χωρίς δικαίωμα ψήφου, εννοείται! Όχι ότι υπήρχε αμφιβολία, δηλαδή.

Ούτε η Μόσχα, ούτε η Τεχεράνη (ούτε το Πεκίνο) έχουν χαρεί. Αλλά δεν πρόκειται να επιχειρήσουν, με τα τωρινά δεδομένα, να διώξουν τον αμερικανικό στρατό απ’ τις άνετες θέσεις που απέκτησε αγοράζοντας (υποθέτουμε όχι ακριβά, και όχι με έξοδα του αμερικανικού προϋπολογισμού!) τις ypg.

Υπάρχει, βέβαια, και η Άγκυρα. Θα έλεγε κανείς ότι (μέσα στο μπλοκ της Astana) έχει έναν πρώτο λόγο. Παραδόξως το να φτιάχνει η Ουάσιγκτον «συνοριοφυλακή» 30.000 ατόμων για να προσέχει τα σύνορα της 53ης πολιτείας της με την τουρκική επικράτεια (με μισθούς πληρωμένους απ’ το Ριάντ; Why not?) δεν είναι το χειρότερο. Άλλωστε και η Άγκυρα έχει φτιάξει τείχος σε κάποια έκταση των συγκεκριμένων συνόρων.

Εκείνο που έχει στο μάτι είναι δύο περιοχές. Πρώτον, ο ypgκρατούμενος θύλακας της Afrin. Και δεύτερον οι ypgκρατούμενες περιοχές δυτικά του Ευφράτη, γύρω απ’ την Manbij. Την πρώτη περιοχή την πολιορκεί κανονικά, από στρατιωτική άποψη. Η τύχη της δεύτερης (υποθέτουμε ότι) θα είναι προϊόν υπόγειων διαπραγματεύσεων με την Ουάσιγκτον: έχει μια βάση στη Manbij…

Από στρατιωτική άποψη η κατάληψη των εδαφών του θύλακα της Afrin φαίνεται δύσκολη υπόθεση, παρότι οι proxies της Άγκυρας (f.s.a. του βορρά) δηλώνουν έτοιμοι για την επίθεση, εδώ και καιρό. Η «για τα μάτια του κόσμου» διαμαρτυρίες της για τις επιχειρήσεις του συριακού στρατού ‘n’ friends στην ακριβώς από κάτω, νότια, στην περιοχή του Idlib, θα μπορούσε να σημαίνει, μεσοπρόθεσμα (;) μια συμφωνία (εντός του μπλοκ της Astana): ότι οι ένοπλοι που τώρα βρίσκονται στο Idlib θα ανέβουν βορειότερα, σε βάρος των ypg. Ωστόσο αυτό είναι μια υπόθεσή μας, και μένει να φανεί αν είναι σωστή.

Κατά τα υπόλοιπα το συνέδριο στο Sochi, που αρχικά είχε κανονιστεί για μέσα στον περασμένο Δεκέμβρη, δείχνει να σούρνεται. Υποθέτουμε ότι οι “επί του εδάφους” λεπτομέρειες θα πρέπει να τείνουν σε κάποια οριστικότερη (απ’ ότι τώρα) ρύθμιση πριν γίνουν συζητήσεις…

Η αντίθεση, πάντως, στην ευρύτερη κλίμακα του 4ου παγκόσμιου πολέμου παραμένει, ακέραια: οι αμερικανικές βάσεις στην βόρεια συρία και στο ιράκ είναι κρίκος της ίδιας αλυσίδας με τις αντίστοιχες στο αφγανιστάν…

Συρία

Σάββατο 13 Γενάρη. Η επίθεση, πριν μια βδομάδα, στη ρωσική αεροπορική βάση στη συριακή Hmeimin (και δευτερεύοντως σε εγκαταστάσεις της ναυτικής βάσης στην Tartus) έχει ένα ευρύτερο ενδιαφέρον, που δεν περιορίζεται στο συριακό πεδίο μάχης.

Η επίθεση έγινε νύχτα, με εξοπλισμένα drones. Κατά τον ρωσικό στρατό η τεχνολογία που χρησιμοποιήθηκε δεν μπορούσε παρά να προέρχεται …από κάποια χώρα που έχει δυνατότητες υψηλής τεχνολογίας στην παροχή πλοήγησης μέσω δορυφόρων και ικανότητα βολών εξ αποστάσεως…. Μ’ άλλα λόγια η Μόσχα υπονοούσε ότι πίσω απ’ την επίθεση βρισκόταν η Ουάσιγκτον – χωρίς, ωστόσο, να την κατονομάσει.

Δεν είναι απίθανο να συμβαίνει έτσι· δεν είναι, όμως, και υποχρεωτικό. Εννοούμε ότι παρότι η Μόσχα αντιμετώπισε με επιτυχία την επίθεση, δεν υπάρχει κάτι που να την υποχρεώνει να παραδεχτεί ότι διάφοροι αντικαθεστωτικοί ένοπλοι στην επαρχία του Idlib (η πιο κοντινή περιοχή απ’ όπου θα μπορούσε να οργανωθεί η συγκεκριμένη επίθεση) έχουν «από μόνοι τους» τέτοιου είδους τεχνικές δυνατότητες. Εν τέλει χθες «ρωσικοί κομμάντο» κατέστρεψαν δύο εγκαταστάσεις στην περιοχή του Idlib που, κατά την Μόσχα, ήταν οι αποθήκες, τα εργαστήρια και το «κέντρο ελέγχου» των drones…

Το ευρύτερο ενδιαφέρον έγκειται σε δύο ζητήματα. Πρώτον, ότι τέτοια μέσα (οπλισμένα drones) είναι δεδομένο πια ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν και σε ενέργειες «τρομοκρατίας» σε οποιοδήποτε urban σημείο του πλανήτη. Όπου, σε αντίθεση με μια στρατιωτική βάση, δεν υπάρχουν εγκατεστημένα ραντάρ εντοπισμού τους και συστήματα αναχαίτισής τους. Ξεχάστε τα φτηνά και εύκολα ι.χ. ή τα φορτηγά που πέφτουν πάνω σε κόσμο! Οι κάθε είδους υπηρεσίες έχουν πια το περιθώριο να εμφανίζουν «ιπτάμενη ισλαμική τρομοκρατία», ανεμίζοντας το προηγούμενο της επίθεσης στη Hmeimin… Το αν θα το κάνουν και πότε δεν το ξέρουμε. Αλλά ο πειρασμός δεν είναι μικρός…

Δεύτερον, το ίδιο που έγινε στη συρία μπορεί να γίνει στο αφγανιστάν. Απ’ την ανάποδη μεριά: επίθεση των ταλιμπάν με οπλισμένα drones στις διάφορες αμερικανικές βάσεις. Αν συμβεί κάτι τέτοιο (θεωρούμε ότι ο αμερικανικός στρατός διαθέτει τα μέσα να τις αντιμετωπίσει…) θα είναι η σειρά της Ουάσιγκτον να καταγγείλει «κάποια χώρα που έχει δυνατότητες….» κλπ κλπ.

Σε αντίθεση με τις παραδοσιακές «επιθέσεις αυτοκτονίας» οι επιθέσεις με drones είναι, απο τεχνολογική άποψη, εντελώς 4ος παγκόσμιος. Ακόμα κι αν γίνονται μέσω proxies…

Τα υπόλοιπα «κουμπιά» του…

Σάββατο 13 Γενάρη. Το ψόφιο κουνάβι έδωσε ένα “τελεσίγραφο” στα υπόλοιπα μέλη της 5+1 συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν (όχι στην Τεχεράνη, στους υπόλοιπους…) να αλλάξουν αυτή τη συμφωνία για να είναι στα μέτρα του αμερικανικού και του ισραηλινού ιμπεριαλισμού. Δεν κατήγγειλε χτες την υπάρχουσα συμφωνία (όπως είχε απειλήσει πολλές φορές) αλλά έδωσε περιθώριο 4 μηνών. Είναι η τελευταία ευκαιρία δήλωσε. Αν δεν υπάρξει τέτοια συμφωνία οι ηπα θα αποχωρήσουν απ’ την συμφωνία. Επιπλέον, οποιαδήποτε στιγμή θεωρήσω ότι δεν πρόκειται να υπάρξει, θα αποχωρήσω αμέσως.

Σε ποιον δίνει τέτοια “τελευταία ευκαιρία”; Κίνα, ρωσία, γαλλία, αγγλία, γερμανία και η ε.ε. θεωρούν την συμφωνία σωστή και ότι εφαρμόζεται από το ιράν· το έχουν δηλώσει άπειρες φορές, η τελευταία μόλις προχτές, μετά την συνάντηση των υπ.εξ. αγγλίας, γαλλίας και γερμανίας με τον ιρανό.

Αυτό που καταλαβαίνουμε πίσω απ’ αυτήν την αμερικανική αναβολή – της – τελευταίας – στιγμής είναι μια τακτική αδυναμία της Ουάσιγκτον. Δεν ξέρουμε αν ετοιμάζει κάτι και τι, ωστόσο δεν θα έπρεπε να αποσυνδέσουμε αυτήν την τακτική αδυναμία με τις εξελίξεις στην κορεατική χερσόνησο, στο αφγανιστάν, αλλά και στη μέση ανατολή. Τίποτα δεν πάει καλά αυτή την στιγμή για την Ουάσιγκτον. Πιθανόν, λοιπόν, το διευθυντήριο πίσω απ’ το ψόφιο κουνάβι να έκρινε ότι δεν είναι η καλύτερη στιγμή για την Ουάσιγκτον το να τα “σπάσει” όχι μόνο με την Μόσχα και το Πεκίνο, αλλά και με το Βερολίνο, το Παρίσι και το Λονδίνο, για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα.

Φυσικά, σαν παρηγοριά, το αμερικανικό υπουργείο οικονομικών επέβαλε κάποιες νέες “κυρώσεις” σε αξιωματούχους του ιρανικού καθεστώτος. Αυτή τη φορά, όμως, όχι για τα πυρηνικά· αλλά για την καταστολή των πρόσφατων διαδηλώσεων…

Αν σας διέφυγε, ιδού: το αμερικανικό υπουργείο οικονομικών είναι a.c.a.b….

Κορέες 1

Τρίτη 9 Γενάρη. Σήμερα θα γίνει η πρώτη (μετά από πολύ καιρό) συνάντηση υψηλόβαθμων αντιπροσωπειών της βόρειας και της νότιας κορέας. Και χθες, παραμονή, εκείνο που θα μπορούσε να ανιχνεύσει κανείς στην αμερικανική δημαγωγία ήταν η αμήχανη ανησυχία.

Για παράδειγμα, στο χθεσινό άρθρο της καθεστωτικής wall street journal, κάτω απ’ τον (σαφώς προπαγανδιστικό…) τίτλο “Παρά τα σημάδια ξεπαγώματος στη βόρεια κορέα η ένταση φουντώνει” ο αρθρογράφος (Gerald Seib) προτίμησε να ξεκινήσει (ξανα)παρουσιάζοντας το πως οι αμερικάνοι σκέφτονται να «σπάσουν τη μύτη» του βορειοκορεατικού καθεστώτος, με μια «περιορισμένης έκτασης» επίθεση σε κάποια πυραυλική βάση.

Κι όταν, στη μέση του άρθρου του, αποφασίζει να ασχοληθεί με την σημερινή συνάντηση, το ομολογεί: … διπλωμάτες υποψιάζονται ότι η προσέγγιση της βόρειας κορέας με τη νότια είναι μια προσπάθεια να υπάρξει απόσταση ανάμεσα στη Σεούλ και τον αμερικανό σύμμαχό της, μειώνοντας έτσι την πιθανότητα ότι οι ηπα θα μπορούσαν να προχωρήσουν σε οποιουδήποτε είδους στρατιωτική δράση κατά της Πγιονγκγιάγκ.

Υποψιάζονται; Μόνο; Μάλλον είναι σίγουροι πως αυτό συμβαίνει, και μάλιστα εν γνώσει και σε συμφωνία μεταξύ των δύο κορεατικών κρατών. Και (υποθέτουμε) σκόπιμα, όχι μόνο αύριο αλλά και μετά από επόμενες συναντήσεις τους ερχόμενους μήνες, οι ανακοινώσεις των δύο πρωτευουσών θα δείχνουν σα να συμβαίνει κάτι δευτερεύουσας σημασίας μεταξύ τους· μέχρις ότου να «ξεφουρνιστεί» ένα καλό πακέτο συμφωνίας. Που θα σπεύσουν να το υποστηρίξουν Μόσχα και Πεκίνο· ενδεχομένως και το Παρίσι (αυτά τα τρία κράτη σαν μόνιμα μέλη του πενταμελούς «συμβουλίου ασφαλείας του οηε»).

Κι έτσι θα μείνει μόνη της η Ουάσιγκτον να υποστηρίζει (όπως ο αρθρογράφος της w.s.j., προσπαθώντας να υποτιμήσει τις απευθείας επαφές Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ, χωρίς την αμερικανική μεσολάβηση ή ακριβή γνώση), πως … ό,τι και να γίνει, η διπλωματική κίνηση που θα απαιτούνταν για να αρχίσει η πραγματική αποκλιμάκωση των εντάσεων θα ήταν συζητήσεις μεταξύ της βόρειας κορέας και των ηπα…

Και θα περιμένει…