Tag: ρατσισμός

Τάδε έφη Joseph Massad (αυστηρά για πολιτικά ενήλικους…)

Τρίτη 31 Οκτώβρη>> Σ’ αυτό το χρονικό / ιστορικό σημείο, όπου μεγάλα κύματα συμπαράστασης (εν πολλοίς με ανθρωπιστικές καταβολές…) στους παλαιστίνιους εκδηλώνονται με μεγάλες διαδηλώσεις όχι μόνο στον λεγόμενο «τρίτο κόσμο» αλλά (μετά από πολλά χρόνια…) ακόμα και μέσα στις δυτικές μητροπόλεις, θεωρούμε απαραίτητο να απομακρυνθούμε απ’ την στρατιωτική συγκυρία της σύγκρουσης ανάμεσα στους δυτικούς ιμπεριαλισμούς – με αιχμή και κύριο αλλά όχι μοναδικό δράστη το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ – και τον υπόλοιπο πλανήτη στο παλαιστινιακό πεδίο μάχης, και να «βουτήξουμε» στην πολιτική γενεαλογία του δυτικού ιμπεριαλισμού σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου.

Γιατί (θεωρούμε ότι) έχει σημασία η ανάδειξη όλου του ορίζοντα; Επειδή υπάρχει ο σοβαρός κίνδυνος αυτά τα κύματα συμπαράστασης στην παλαιστινιακή αντίσταση να παγιδευτούν απ’ την ρητορική των αφεντικών, και να εξαντλήσουν τόσο τον ανθρωπισμό τους όσο και τις καταγγελίες τους ΠΡΙΝ ωριμάσουν αποκτώντας έναν σαφή, συμπαγή, αδιαπραγμάτευτο, μαχητικό πολιτικό στόχο, για έναν αγώνα μεγάλης διάρκειας.

Για παράδειγμα, μια μεγάλη παγίδα απ’ την μεριά των δυτικών αφεντικών είναι η περιβόητη «λύση των δύο κρατών»… Ο don Rico & Co έχει αυτή τη «λύση» στην άκρη της πολιτικά φιδίσιας γλώσσας του, αλλά δεν είναι καθόλου ο μοναδικός! Το αντίθετο. Χρησιμοποιείται σαν «πυροσβεστικό» και «αναισθητικό» μέσο ακριβώς επειδή είναι ομολογημένα κάτι παραπάνω από αδύνατη μια τέτοια «λύση» εδώ και 3 τουλάχιστον δεκαετίες∙ απ’ την εποχή των περιβόητων «συμφωνιών του Όσλο» (1993). Μένοντας μόνο στη συναισθηματική πλευρά της κατάστασης στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, αγνοώντας την πολιτική ιστορία των δυτικών ιμπεριαλισμών σε ότι αφορά την Μέση Ανατολή και την Παλαιστίνη (και όχι μόνο…), αγνοώντας το πως χρησιμοποιούν την ανθρωπιστική προπαγάνδα τους σαν βιτρίνα, είναι βέβαιο ότι υπάρχει μεγάλο περιθώριο να ξαναπουληθεί στη δύση το παραμύθι «της λύσης των δύο κρατών», ως δήθεν ειρηνοποιός και καλοκάγαθη δυτική πρόθεση. Βλέπουμε ήδη (και ακούμε) αυτήν την καραμέλα να είναι στο στόμα ακόμα και διάφορων «συμπαραστατών»…

Ανάλογος είναι ο κίνδυνος για την απαίτηση «μη εμπλοκής» (;;;;) του ελλαδιστάν σ’ αυτόν τον πόλεμο: η έκταση, η ένταση και το ιστορικό βάθος αυτού του πολέμου ΔΕΝ αντιμετωπίζονται με ευχές, κατάρες ή καταγγελίες, όσο μαζικές κι αν είναι αυτές. Ακόμα λιγότερο βοηθάει η χρόνια απώθηση του γεγονότος ότι βρισκόμαστε στη δίνη του 4ου παγκοσμίου πολέμου: ο κίνδυνος εδώ είναι η σοβαρή πιθανότητα πως εάν και εφόσον η τωρινή φάση της εξόντωσης των παλαιστινίων αλλά και της παλαιστινιακής αντίστασης επεκταθεί ως σύγκρουση, τότε μεγάλο μέρος της ανθρωπιστικής συμπαράστασης θα καταρρεύσει ακριβώς εξαιτίας των λειψών πολιτικών χαρακτηριστικών της. Λέμε: κι αν σ’ αυτήν την σύγκρουση δεν είναι κάποια στιγμή μόνοι τους in arms οι παλαιστίνιοι; Τότε τι;;;;

Ας το θυμίσουμε: οι παλαιστίνιοι και οι παλαιστίνιες πολεμούν εδώ και 4, 5 γενιές με κάθε διαθέσιμο μέσο για την απελευθέρωσή τους! Αυτή η απελευθέρωση οφείλει να έχει συγκεκριμένη πολιτική μορφή∙ κι αυτή η συγκεκριμένη πολιτική μορφή πρέπει να γίνει ο ώριμος στόχος, δικός τους και δικός μας. Οτιδήποτε άλλο είναι ένα κράμα απελπισίας και ευχολογίων, που το μόνο που εγγυάται είναι ότι αυτό το μέγα-έγκλημα θα συνεχίζεται επ’ αόριστον.

Σαν πρώτη συμβολή σ’ αυτή την αναγκαιότητα πολιτικής εμβάθυνσης σας καλούμε να δείτε το παρακάτω υποτιτλισμένο video διάρκειας μιας ώρας. Προβλήθηκε δημόσια (και απωθήθηκε εξίσου δημόσια…) στις 21 Δεκέμβρη του 2018 στην Αθήνα, στη διάρκεια της πολύμηνης εκστρατείας του συμβουλίου για την εργατική αυτονομία, εκστρατείας συμπαράστασης στην «Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής» στη Γάζα, υπό τον τίτλο ΠΑΡΑΣΚΕΥΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ – και υπότιτλο ενάντια στον ελληνικό ιμπεριαλισμό.

Πρόκειται για ομιλία του Joseph Massad στη Βιέννη, στις 4 Νοέμβρη του 2017.

Ο Massad είναι διεθνώς αναγνωρισμένος ιστορικός, καθηγητής στο τμήμα Μεσανατολικών, Νοτιοασιατικών και Αφρικανικών σπουδών του αμερικανικού πανεπιστημίου Columbia∙ ιορδανικής καταγωγής. Πέρα απ’ τα βιβλία του για την δυτική αποικιοκρατία και την Παλαιστίνη, είναι συγγραφέας του ιδιαίτερα σημαντικού Desiring Arabs, στο οποίο μεταξύ άλλων απομυθοποιεί την σύγχρονη δυτική αποικιοκρατική προσπάθεια εξαγωγής «σεξουαλικής ορθότητας» στους αραβικούς πληθυσμούς. Το Desiring Arabs θεωρήθηκε (σωστά!) ως το ίδιο σημαντικό με το κομβικό Orientalism του παλαιστίνιου Edward Said.

Σ’ αυτή την ομιλία του τον Νοέμβρη του 2017 ο Massad τεκμηριώνει την γέννηση των «δίδυμων» αντι-σημιτισμός / εβραϊκός εθνικισμός (σιωνισμός) στην Ευρώπη του 19ου αιώνα∙ την πρακτική αξιοποίηση του δίδυμου απ’ τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς στο πρώτο μισό του 20ου για την κατασκευή του χωροφύλακα στη Μέση Ανατολή∙ και την μετέπειτα «μεταστροφή» του σε αντι-μουσουλμανισμό – μέχρι σήμερα.

Βρείτε μια ώρα απ’ την ζωή σας∙ βρείτε την γρήγορα∙ και ασχοληθείτε προσεκτικά! (Οπωσδήποτε το cc για τους υπότιτλους).

Συμμαχική εγκύκλιος

Δευτέρα 2 Νοέμβρη. Σε ένδειξη συμπαράστασης στον σατυρικό βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron σήμερα, όλα τα σχολεία, «καθ’ άπασαν την επικράτειαν» του ελλαδιστάν, θα κρατήσουν ενός λεπτού σιγή… Τυπικά ο λόγος είναι η δολοφονία του καθηγητή Samuel Paty σε ένα προάστειο του Παρισιού – σύμφωνα με την εγκύκλιο του ντόπιου υπουργείου θρησκευμάτων.

Δεν χρειάζεται να πει κανείς οτιδήποτε για την επιλεκτικότητα της ευαισθησίας του χριστιανικού υπουργείου. Είναι φρικτό το να μαχαιρώνεται ένας καθηγητής, αλλά αν δεν κάνουμε λάθος στο (συμμαχικό) αμέρικα έχει συμβεί κάμποσες φορές να γαζώνονται καθηγητές και μαθητές από ένοπλους «πυροβολημένους» – ζήτημα «ενός λεπτού σιγής» δεν υπήρξε ποτέ. Ούτε, φυσικά, υπήρξε τέτοιο ζήτημα για (ένα παράδειγμα λέμε) την δολοφονία 51 ανθρώπων (και των τραυματισμό άλλων 40) έξω από ένα τζαμί και ένα πολιτιστικό κέντρο στην Christchurch (όνομα και πράμα;) της νέας ζηλανδίας, στις 15 Μάρτη του 2019: υπήρχαν και παιδιά ανάμεσα στους δολοφονημένους, σχολικής ηλικίας – για την περίπτωση που θα χρειαζόταν ένας τυπικός λόγος για το ελληνικό υπουργείο θρησκευμάτων. Αλλά, φυσικά, ήταν όλοι τους μουσουλμάνοι…

Τώρα είναι διαφορετικό το θέμα. Ο αστείος χριστιανός βασιλιάς κρατικοποίησε και ιδεολογικοποίησε τόσο ακραία την καταδίκη του εγκλήματος ώστε, πρακτικά, κήρυξε πόλεμο στους μουσουλμάνους μέσα και έξω απ’ την επικράτειά του – επειδή είναι μουσουλμάνοι. Οπότε, απ’ την εγγύς Ανατολή (της επικράτειας του βασιλιά) και την ανατολική Μεσόγειο, η υπουργική διαταγή μιας χριστιανικής όασης για ενός «λεπτού σιγή» σημαίνει, απλά, συγχαρητήρια στον σύμμαχο. Και μια κάποια «παιδαγωγική πίεση» προς τους μαθητές και τις μαθήτριες των ντόπιων σχολείων που πιστεύουν στο ισλάμ…

Αυθεντικά βλακώδης και ρατσιστική η ευαισθησία του υπουργείου θρησκευμάτων – αλλά ποιος περιμένει κάτι άλλο; Ο βασιλιάς, έχοντας κάνει συλλογή αποτυχιών, ψάχνει απεγνωσμένα φασιστικά κουκιά ενόψει των του ερχόμενου Απρίλη…

Το ελληνικό υπουργείο τι ψάχνει; Την «διεθνή» του αντιμουσουλμανισμού; Τα κουκιά των βοθρολυμάτων; Την δόξα τους;

(άσχετη φωτογραφία: Αυτός στη μέση, κάπως ταλαίπωρος, πίσω από τα αστεία σήματα, δεν είναι βέβαια ο βασιλιάς Macron. Είναι ο ένδοξος αντίπαλός του, ο Borduk (κατά κόσμο Johnson), καθώς αναγγέλει έναν ακόμα γενικό αποκλεισμό και κατ’ οίκον εγκλεισμό στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας. Θα βγάλει και τον στρατό στο μεϊντάνι είπε – αλλοίμονο. Σιγά μην έμενε πίσω απ’ τον βασιλιά Macron.

Υγεία χωρίς στρατοαστυνομία δεν γίνεται! Αλλά ειδικά στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας προκύπτει ότι υγεία δεν γίνεται ούτε χωρίς το Imperial College, τον Ferguson και την συμμορία του… Αφού δεν έχει ξεσπάσει ακόμα ένα γιγάντιο κύμα punk 2.0 “βρίσκουν και τα κάνουν”…

Αυτά βλέπουν οι ντόπιοι caradinieri και ξερογλύφονται! “Άιντε και στα δικά μας” εύχονται…)

Ζήτω η ιδιόμορφη, έκτακτη και εξαιρετική «δημοκρατία»!

Παρασκευή 30 Οκτώβρη. Αφού ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron εξασφάλισε ότι στο σατυρικό βασίλειό του επικρατεί «δημοκρατία και ελευθερία» από άκρου εις άκρον, τράβηξε ξανά ένα ξεγυρισμένο πραξικόπημα (υγιεινιστικό φυσικά) με όλες του τις απαγορεύσεις, που ξανακουρελιάζει το ήδη κουρελιασμένο γαλλικό σύνταγμα (για το καλό του λαού πάντα). Κι έτσι οι υπήκοοι του βασιλιά Macron μπορούν να απολαύσουν αυτό το ιστορικό προνόμιο (όπως λίγο πολύ όλοι μας άλλωστε): η μόνη τους ελευθερία είναι να συμφωνούν στις απαγορεύσεις της ελευθερίας τους· η μόνη δημοκρατία που τους έχει απομείνει είναι να αποφασίζει το εκτελεστικό του κράτους τους απερίσπαστο.

Μια χαρά πάνε τα πράγματα, λοιπόν, στο Μεγάλο Σατυρικό Βασίλειο. Μόνο που υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα. Αν ο βασιλιάς Macron αποφασίσει να κολλήσει στη στολή του μερικά ακόμα γαλόνια δημοκρατίας και ελευθερίας προβάλλοντας στα ντουβάρια των κτιρίων ό,τι κακόγουστο έως προσβλητικό θεωρεί «απελευθερωτικό χιούμορ», δεν θα υπάρχει κανείς στους δρόμους για να το δει.

Θα πρέπει να το στείλει στα κινητά των εκατομμυρίων κατ’ οίκον κρατούμενων – μπας και διασκεδάσουν την κλεισούρα τους….

(Εν τω μεταξύ ξαναβγάζει τον στρατό του στους δρόμους, για «αντιτρομοκρατικούς» λόγους. Είναι κι αυτό εντελώς δημοκρατικό και ελευθεριακό· αλλά θα πρέπει να προσέξει κανείς ότι τώρα αυτή η στρατιωτικοποίηση της δημόσιας τάξης «συμπίπτει» με την γενική απαγόρευση κυκλοφορίας. Θα τολμούσε κάποιος να σκεφτεί ότι η ιδιόμορφη, έκτακτη, εξαιρετική και σατυρική γαλλική δημοκρατία έχει συγκεντρώσει πια όλα τα βασικά χαρακτηριστικά μιας τυπικής χούντας· αλλά σε μια light, post modern και «δεν τρέχει τίποτα» συσκευασία…

Καταλαβαίνουν κάτι οι υπήκοοι; Τι θα πουν άραγε γι’ αυτούς οι ιστορικοί του μέλλοντος;)

(φωτογραφία: Ο βασιλιάς και το επιτελείο του μπαίνουν στο μόλις απελευθερωμένο απ’ τους χωρίς χιούμορ μουσουλμάνους Παρίσι… Αποκλειστικότητα: ασταμάτητη μηχανή…)

Γαλλικοί κυνόδοντες

Τετάρτη 28 Οκτώβρη. Δεν προχωράει καλά η εκστρατεία του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron για την δημιουργία ενός «γαλλικού ισλάμ». Είτε αποκτάει καινούργιους εχθρούς, είτε εκδηλώνονται εκείνοι που είχε ήδη. Κι αφού υιοθέτησε (σαν βασιλιάς) ένα έντυπο με ακροδεξιά «αίσθηση του χιούμορ», ότι ψυχωτικό κι αν ξερνάει από χτες το charlie hebdo θα έχει νοερά την υπογραφή του, φαρδιά πλατειά. Και οι μεν εκδότες θα αυξήσουν προσωρινά τις πωλήσεις τους – τα φράγκα κυνηγούν άλλωστε, εδώ και πολλά χρόνια. Όσο για τον προστάτη τους βασιλιά; Θα αυξήσει μόνιμα τους εχθρούς του.

Εν τω μεταξύ, όπως και άλλοι στη θέση του, πρέπει να διαχειριστεί και το Θ.Θ. (Θέαμα του Θανάτου από τον covid…) με μια «ευέλικτη» γενική απαγόρευση… Αξίζει τόσο πολύ το εμβόλιο της γαλλικής Sanofi; Αξίζουν τόσο πολύ οι γαλλικές tech; Ή απλά πέφτει στον λάκο που άνοιξε; Καλά ξεμπερδέματα!

Eπειδή “κόσμος” δεν είναι πια (προ πολλού) τα ευρωπαϊκά κράτη, ενδεικτικά οι παρενέργειες του βασιλικού λουμπενισμού αλλού…

Τα σύννεφα δεν φοβούνται τα σκυλιά: Nablus, στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη.

Ο βασιλιάς σαν χαλάκι εισόδου σε κοτοπουλάδικο: Idlib, συρία.

Aντι-Macron διαδήλωση: Dhaka , μπαγκλαντές.

Το μουσείο των ηρώων του τρόμου

Πέμπτη 25 Ιούνη. Η ασταμάτητη μηχανή βρίσκει περίεργα ενδιαφέρουσα αυτήν την τάση κατεδάφισης αγαλμάτων και αδριάντων – τώρα (αλλά όχι πάντα…) λευκών ρατσιστών στις ηπα και στην αγγλία. Πρόκειται για συμβολικές ενέργειες· τελειώνει όμως η κατεδάφιση στον συμβολισμό της;

Δεν είναι μόνο τα αγάλματα και οι αδριάντες αυτοί καθ’ αυτοί· είναι επίσης σημαντικό το που βρίσκονται. Το άγαλμα ενός έφιππου ρατσιστή στήθηκε σε μια εποχή που τον επαινούσε· συνεπώς σε μέρος (της Χ ή της Ψ πόλης) κεντρικό, περίοπτο. Τέτοιο που να τραβάει την προσοχή, να προκαλεί εντύπωση, αν είναι δυνατόν και θαυμασμό. Αν, όμως, το έβαζε κανείς αλλού, μέσα σ’ ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον και πλέγμα συμφραζόμενων;

Ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη είναι αγώνας ενάντια στην εξουσία έγραψε κάποτε ο Κούντερα. Και είχε / έχει δίκιο. Η μνήμη του πως διαμορφώθηκαν τα καθεστώτα που λανσάρονται σαν «δημοκρατικά», «ανθρωπιστικά» και «εξισωτικά» είναι στρατηγικής σημασίας για τον συνεχιζόμενο αγώνα της απελευθέρωσης απ’ τους κερδοφόρους καταναγκασμούς και όλες τις μορφές βίας. Κι αν θριαμβευτικά, σε άλλες εποχές, αυτά τα καθεστώτα έστησαν τα μνημεία της βίας τους με τέτοιον τρόπο ώστε να την δοξολογούν, αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι η εξαφάνιση αυτών των «μνημείων». Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η διατήρησή τους μέσα σ’ ένα εντελώς διαφορετικό νοηματικό περιβάλλον! Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η αφαίρεση, η κατάργηση της δόξας τους!

Δεν πρέπει να ξεχάσουμε εξαφανίζοντας όλα τα ένδοξα ίχνη που οι προηγούμενοι νικητές άφησαν πίσω τους. Χρειάζεται το αντίθετο: να θυμόμαστε, με ανταγωνιστικό τρόπο. Δεν πρέπει να εξαφανίσουμε τις πυραμίδες επειδή ήταν προϊόν της δουλειάς δούλων (προς εξύμνηση του αυτοκρατορικού μεγαλείου). Χρειάζεται να βλέπουμε τις πυραμίδες σαν αυτό που πράγματι ήταν / είναι: έκφραση της εκμετάλλευσης και της βίας. Δεν χρειάζεται να γκρεμίσουμε τις ρωμαϊκές θριαμβευτικές αψίδες. Χρειάζεται αντίθετα να θυμόμαστε οπωσδήποτε την κουβέντα του Benjamin:

…Oι εκάστοτε κυρίαρχοι είναι οι κληρονόμοι όλων όσων νίκησαν κατά το παρελθόν. Έτσι η ταύτιση με τον νικητή αποβαίνει κάθε φορά προς όφελος των εκάστοτε κυρίαρχων. Ο ιστορικός υλιστής ξέρει τι σημαίνει αυτό. Όποιοι μέχρι σήμερα αναδείχτηκαν νικητές βαδίζουν στη θριαμβευτική πομπή μαζί με τους σημερινούς κυρίαρχους πάνω από τους υποταγμένους. Τα λάφυρα συνοδεύουν, όπως συνέβαινε πάντοτε, τη θριαμβευτική πομπή. Ονομάζονται όλα αυτά πολιτιστική κληρονομιά και στο πρόσωπο του ιστορικού υλιστή θα συναντήσουν έναν αποστασιοποιημένο παρατηρητή. Γιατί, χωρίς εξαίρεση, οτιδήποτε εξετάζει από αυτά έχει μια καταγωγή που δεν μπορεί να τη σκεφτεί δίχως φρίκη. Χρωστάνε την ύπαρξή τους όχι μόνο στον κόπο των μεγαλοφυών που τα δημιούργησαν, αλλά και στην ανώνυμη βαριά δουλική εργασία των συγχρόνων τους. Δεν έχει υπάρξει ποτέ τεκμήριο πολιτισμού που να μην είναι ταυτόχρονα τεκμήριο βαρβαρότητας. Κι όπως ένα τέτοιο τεκμήριο δεν στερείται βαρβαρότητας, το ίδιο ισχύει και για τη διαδικασία μεταβίβασης, με την οποία πέφτει από το ένα χέρι στο άλλο…

Μπορεί να είναι αιρετικό, αλλά τα αγάλματα των ρατσιστών στον πάτο της θάλασσας είναι μια πολύ συγκινησιακή και ταυτόχρονα αντι-ιστορική επιλογή. Τα αγάλματα των ρατσιστών θα έπρεπε να συγκεντρωθούν σ’ έναν «κήπο των ηρώων του τρόμου». Με κατάλληλες πινακίδες που να εξηγούν ποιός, πότε, γιατί, πότε ηρωποιήθηκε, από ποιούς και γιατί – και πότε κατέληξε στην αποκαθήλωση της δόξας του.

Συνέβαινε ήδη στον 20ο αιώνα η παραγραφή και η εκ νέου εγγραφή της ιστορίας – όπλο στα χέρια των κάθε φορά κυρίαρχων. Αλλά στον 21ο αιώνα, με τις ψηφιακές / ηλεκτρονικές εγγραφές, αυτό θα είναι «παιχνιδάκι». Η μνήμη περνάει ήδη στις μηχανές· κι από εκεί είναι ήδη εύκολα χειραγωγίσιμη.

Δεν θέλουμε να ξεχάσουμε τίποτα! Ούτε το παρελθόν, ούτε το παρόν, ούτε το μέλλον· ούτε τα ίχνη που οι κυρίαρχοι προσπάθησαν να επιβάλλουν σαν την δική τους αιωνιότητα. Δεν θέλουμε τον θαυμασμό ή τον έπαινο των αγαλμάτων ή των μεγάρων και των παλατιών – θέλουμε όμως οπωσδήποτε τον ψόγο, τον θυμό για την βαρβαρότητα που επέτρεψε τα μεγαλεία τους. Όχι εναντίον των άψυχων υλικών· αλλά εναντίον των ζωντανών διαδικασιών που τα δημιούργησαν, και των νοσταλγικών αναθυμήσεών τους.

Δεν πολεμιέται ούτε ο ρατσισμός ούτε ο φασισμός «σβήνοντας» τα ίχνη τους. Η ιδέα της συμβολικής (ή και όχι μόνο…) απολύμανσης της ιστορίας είναι επικίνδυνη…

(φωτογραφία: Το άγαλμα του πλούσιου άλλοτε δήμαρχου και ύστερα πρόεδρου των ηπα Theodore Roosevelt (1858 – 1919), που βρίσκεται στην είσοδο του μουσείου φυσικής ιστορίας της Ν. Υόρκης από το 1940, είναι ένα καλό παράδειγμα. Παρά τις προσπάθειες όσων υποστηρίζουν και το άγαλμα και την κεντρική θέση του, είναι αρκετή η σύνθεση ανάμεσα στον έφιππο λευκό και τους δύο πεζούς – έναν αφρικάνο και έναν γηγενή της ηπείρου – για να ξεκαθαρίσει τι ακριβώς εκφράζεται σ’ αυτό το σύμπλεγμα. Κι όχι τυχαία. Ο T. Roosevelt ήταν υπερασπιστής της ιεραρχίας των φυλών (με την λευκή στην κορυφή), του ευγονισμού, και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Αλλά όλα αυτά – και πολύ περισσότερα σχετικά – είναι ένας δείκτης της ιστορίας των λευκών στην αμερική. Δηλαδή μάθημα. Η θέση του αγάλματος είναι σε μια γωνιά ενός μουσείου που θα έπρεπε να λέγεται ακριβώς έτσι: των ηρώων του τρόμου…)

Ο αντιρατσισμός σαν γεωπολιτική

Παρασκευή 19 Ιούνη. Η ασταμάτητη μηχανή σας είχε ενημερώσει έγκαιρα (Δευτέρα 15/6, η αφρική – πεδίο μάχης): καθώς αρκετά αφρικανικά καθεστώτα αποκτούν μια «νέα αυτοπεποίθηση» εξαιτίας της κινεζικής (κατά κύριο λόγο), και επιπλέον της ρωσικής και της τουρκικής soft ιμπεριαλιστικής επέκτασης στην ήπειρο, το ψοφιοκουναβιστάν βρίσκεται υπόλογο για τον ενδημικό θεσμικό και κοινωνικό ρατσισμό του όχι μόνο απ’ το κίνημα ή τους διάφορους (που δεν θα έπρεπε…) καθεστωτικούς πρωτοκοσμικούς υποστηρικτές του εντός και εκτός ηπα, αλλά κι απ’ τις κυβερνήσεις της ηπείρου που αντιλαμβάνονται και υιοθετούν το black life matters με τον δικό τους τρόπο.

Πενήντα πέντε κράτη, το σύνολο των αφρικανικών, ζήτησαν (και πέτυχαν, δύσκολο δεν ήταν) απ’ το συμβούλιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων του οηε να γίνει συζήτηση για τον ρατσισμό και την αστυνομική βία (στις ηπα…), σαν μια πρώτη κίνηση αλληλεγγύης του προς τους αφροαμερικάνους. Πρωτότυπο ίσως από πρώτη ματιά, αλλά εντελώς συμβατό με τους εξελισσόμενους παγκόσμιους συσχετισμούς: ένα απ’ τα βασικά θέματα που θέτουν αυτά τα κράτη είναι το κατά πόσον οι ηπα μπορούν να λαμβάνονται στα σοβαρά όταν δηλώνουν υπερασπιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων απανταχού της γης όταν οι αμερικάνοι μπάτσοι σκοτώνουν αφροαμερικάνους με πλήρη δικαστική ασυλία…. Είναι ένα ερώτημα εύλογο. Είναι ένα ερώτημα που άνετα θα μπορούσε κανείς να διαβάσει στους κινεζικούς καθεστωτικούς global times…

Φυσικά η police brutality όχι με ρατσιστικά κίνητρα είναι μόνιμο χαρακτηριστικό των περισσότερων απ’ αυτά τα καθεστώτα. Συνεπώς – θα έλεγε κανείς – ότι ανοίγοντας τέτοια ζητήματα κατά των ηπα διακινδυνεύουν να εισπράξουν τις συνέπειες στο εσωτερικό τους. Και έτσι θα έπρεπε να συμβεί. Αλλά – θα μπορούσαν να απαντήσουν – ότι αφού αυτή η police brutality δεν είναι ρατσιστική, βρίσκεται εκτός συζήτησης…

Θα ήταν ενδιαφέρον, τελικά, να επιβληθούν κυρώσεις κατά των ηπα απ’ αυτά τα κράτη… Όχι;

(φωτογραφία: πρόσφατη αντιμπάτσικη διαδήλωση στο Ναϊρόμπι…)

Η αφρική – πεδίο μάχης

Δευτέρα 15 Ιούνη. Η ασταμάτητη μηχανή δεν ήταν εντελώς σίγουρη – αλλά ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron το επιβεβαίωσε χτες. Η «καλωσύνη» και ο «αντιρατσισμός» διάφορων πρωτοκοσμικών καθεστώτων μετά την δολοφονία του G. Floyd και το κίνημα διαμαρτυρίας που έχει δημιουργηθεί, έχει ελάχιστη έως καθόλου σχέση με την «τύχη» των έγχρωμων (και γενικά «β διαλογής») υπηκόων τους και πολύ μεγαλύτερη με τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις τους στην αφρική.

Το έχουμε πει, το ξέρετε, ότι τόσο στη βόρεια αφρική (με κέντρο τη λιβύη) όσο και στην υποσαχάρια (με κέντρο το μάλι) υπάρχουν ενεργά πεδία του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Όπου οι αναμετρήσεις οξύνονται.

Βέβαια η πρωτοκοσμική ρατσιστική βία είναι βασικό μέρος της ιστορίας και της εμπειρίας των αφρικανικών κοινωνιών – και πέρα από τα κατά περιόδους παχιά λόγια περί «ελευθερίας» και «δημοκρατίας» οι πρώην αποικιοκράτες κάνουν ό,τι μπορούν να είναι αποικιοκράτες νυν και αεί. Και το τι κάνουν είτε με τους αφροαμερικάνους είτε με τους μαγκρεμπιανούς είτε με τους σενεγαλέζους, τους μαλινέζους και τους κογκολέζους στις επικράτειές του ποτέ δεν ήταν ως τώρα εμπόδιο στην όποια ιμπεριαλιστική «καλωσύνη» τους.

Έχει αλλάξει κάτι τώρα; Έχει αλλάξει κάτι που επιβάλει ότι οι ιμπεριαλιστικές «δημόσιες σχέσεις» στην αφρική πρέπει να περνούν από «αντιρατσιστικά κηρύγματα»; Ναι, έχει αλλάξει. Λέγεται κινεζική επιρροή. Οικονομική, πολιτική, εσχάτως και ιατρική.

Το κινεζικό καθεστώς δεν έχει καμμία ιστορία ή κανένα χρέος αποικιοκρατίας οπουδήποτε – ούτε στην αφρική. Σαν κοινωνία επίσης δεν έχει κανένα ιστορικό αντι-αφρικανικού ρατσισμού. Σίγουρα δεν υπήρχε λόγος – αλλά αφού οι κινέζοι αυτοκράτορες δεν έπαιρναν εκατοντάδες χιλιάδες σκλάβους απ’ την μαύρη ήπειρο για τι θα μπορούσε να τους ενοχοποιήσει κάποιος;

Με δυο λόγια ο κινέζικος καπιταλισμός είναι εντελώς «καθαρός» από ρατσιστικές ευθύνες όταν φτάνει στα αφρικανικά εδάφη. Είναι, επίσης, γενναιόδωρος – ή έτσι φαίνεται. Τώρα, λοιπόν, τα πρωτοκοσμικά κράτη, ρατσιστικά ως το κόκκαλο από κατασκευής τους, δεν συναγωνίζονται μεταξύ τους για κατακτήσεις και μοιρασιές στην αφρική, ώστε να είναι αδιάφορη η κοινή τους εσωτερική καταπίεση κατά των αφρικάνων, ο κοινός ρατσιστικός παρονομαστής τους. Τώρα έχουν να αντιμετωπίσουν έναν βεβαιωμένα μη ρατσιστή αντίπαλο πρώτης γραμμής, τον οποίο μάλιστα προσπαθούν να δυσφημίσουν. Έναν αντίπαλο πολύ πιο πλούσιο και ικανό απ’ την άλλοτε (επίσης αντιρατσιστική) εσσδ…

Ε, όταν η αστυνομία σου σκοτώνει κατά βούληση αφροαμερικάνους ή αφρογάλλους δεν μπορείς να το παίξεις «άγιος» στους αφρικανικούς πληθυσμούς – έτσι δεν είναι; Ο βασιλιάς της γαλλίας όμως είπε ότι θα το προσπαθήσει.

Ίσως γονατίσει κι αυτός, να παραστήσει τον μετανοιωμένο… Nα δείξει ότι «νοιώθει»…

Το κ.κ.κ. φταίει!

Σάββατο 13 Ιούνη. Ποιός σκότωσε τον George Floyd; Ένας μπάτσος νομίζετε; Χα! Δεν ξέρετε τι σας γίνεται! Ένας απ’ τους επώνυμους αμερικάνους φασίστες, που τώρα δεν έχει κυβερνητικό πόστο οπότε έχει αναλάβει την αναδιοργάνωση του φασισμού στην ευρώπη (για το καλό το ψοφιοκουναβιστάν), πάντα υποστηρικτής του ψόφιου κουναβιού, ο Steve Bannon, ξέρει την αλήθεια: η κίνα και το κομμουνιστικό της κόμμα σκότωσαν τον Floyd!

Μπορεί να σας φαίνεται παρανοϊκό… Αλλά είναι προϊόν μιας εξεζητημένης «στρατηγικής σκέψης» που βρίσκει τρόπο να αντιστρέφει ακόμα και την πιο ωμή πραγματικότητα. Και είναι πολύ πιθανό ότι την ετυμηγορία του Bannon για την δολοφονία του Floyd θα την ακούσετε κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον, απ’ το στόμα του ψόφιου κουναβιού: προεκλογική περίοδος γαρ. Προσέξτε λοιπόν τα τρομερά ντοκουμέντα του αρχιφασίστα, που αποδεικνύουν την ενοχή του Πεκίνου.

Α) Κατά τη νεκροψία ο Floyd βρέθηκε «θετικός» στον covid-19. Κανονικά θα έπρεπε να πεταχτεί στην «κοινή δεξαμενή», αλλά πρόλαβε και τον άρπαξε το αντιρατσιστικό κίνημα. Σε κάθε περίπτωση ο covid-19 ήρθε απ’ την κίνα… Ένα -μηδέν!

Β) Στην ίδια νεκροψία βρέθηκε στο αίμα του Floyd fentanyl. Το fentanyl είναι ένα συνθετικό οπιοειδές, δεκάδες φορές πιο ισχυρό απ’ την μορφίνη, που κυκλοφορεί και σε χάπια – κάνοντας θραύση στις ηπα. Μεγάλος παραγωγός του fentanyl είναι η κίνα… Δύο – μηδέν!

Γ) Ο Floyd ήταν άνεργος… Γιατί ήταν άνεργος; Επειδή το κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα «κλέβει τις δουλειές» απ’ τους αμερικάνους εργάτες (και μετά τους ποτίζει με ντρόγκες)… Τρία – μηδέν!

Δ) Οι μπάτσοι σταμάτησαν τον Floyd για να του κάνουν σωματικό έλεγχο επειδή είχε δώσει πριν ένα πλαστό 20δόλαρο. Ποιός φτιάχνει πλαστά δολάρια για να διαλύσει την αμερικανική οικονομία; Το κομμουνιστικό κόμμα της κίνας… Τέσσερα – μηδέν!

Επιμένετε ότι τον Floyd τον σκότωσε ένα απ’ τα λευκά μπατσικά καθάρματα; Δεν πειράζει: έτσι κι αλλιώς δεν ψηφίζετε… Πολλοί κοκκινόσβερκοι αμερικάνοι είναι ώριμοι για αυτήν την λυτρωτική «μεγάλη αποκάλυψη»…

Detroit riot, 1967

Τρίτη 9 Ιούνη. Η καθολική «συμπαράσταση» στις αμερικανικές διαδηλώσεις για την δολοφονία του G. Floyd, που προβάλλεται σαν ένα παγκόσμιο φαινόμενο, έχει κάτι πολύ επιφανειακό – κατά την ταπεινή μας γνώμη. Ειδικά η γονυκλισία είναι τόσο εύκολη κίνηση (στα όρια της διαφημιστικής ατάκας…) ώστε αναρωτιέται κανείς αν όλοι αυτοί που τώρα δείχνουν έστω κι έτσι μια κάποια «ευαισθησία» έχουν ποτέ ασχοληθεί με τον διαρκή πόλεμο στους αμερικανικούς δρόμους, τον θεσμικό, νομοθετημένο ρατσισμό του αμερικάνικου συμπλέγματος της ασφάλειας, την κατάσταση στις αμερικανικές φυλακές – και την αποτυχία / ήττα / ενσωμάτωση αντιρατσιστικών κινημάτων πολύ πιο συνταρακτικών τόσο για την αμερικανική όσο και την παγκόσμια ιστορία.

Το 2020 ανήκει στον 21ο αιώνα, και οι τωρινές αντιδράσεις κουβαλάνε επάνω τους ανεξίτηλα, είτε το καταλαβαίνουν οι διαδηλωτές είτε όχι, την Ιστορία τους. Το σχετικά καινούργιο στοιχείο δεν είναι το ψόφιο κουνάβι το ίδιο· ούτε καν οι σωματοφύλακές του. Είναι μάλλον η ανανεωμένη σκλήρυνση των «λευκών προτεσταντών» αμερικάνων, που εκδηλώνεται και με πολλούς άλλους τρόπους πέρα απ’ τον ρατσισμό· εν μέρει παρακμιακά, κρισιακά, και σαν γενικό πνεύμα επιθετικά. Αυτό το τμήμα της πολυεθνικής αμερικανικής κοινωνίας, νοιώθοντας ότι πληθυσμιακά και πολιτιστικά γίνεται σταδιακά μειοψηφία, επιλέγει (και στην περίπτωση του ψόφιου κουναβιού καταφέρνει να εκλέξει) πολιτικές βιτρίνες που υπηρετούν την εσωτερική πόλωση· με την ελπίδα ότι θα επιβληθεί δια της βίας (συχνά πυροβολεί και στο ψαχνό…). Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε. Πριν το ψόφιο κουνάβι είχε εμφανιστεί ένα “tea party”, με πιο γνωστή περσόνα την Sarah Palin. Ενώ οι εκατοντάδες χιλιάδες αμερικάνοι hard core “ευαγγελιστές” είναι φασίστες διεθνούς βεληνεκούς…

Αν οι διαδηλώσεις στις ηπα είναι, ουσιαστικά, εναντίον αυτού του “κοινωνικού υποκειμένου” (και όχι μόνο εναντίον της αστυνομικής βαρβαρότητας), αυτό είναι πράγματι καινούργιο στοιχείο – που φυσικά κανείς δεν θα τολμήσει να υποδείξει. Σαν αντικαταστολή πάντως και σαν αντιρατσισμός πρόκειται μάλλον για εκδηλώσεις αδυναμίας.

Ένα μέτρο της ιστορίας: οι χρονιές 1967 και 1968 έχουν να επιδείξουν μια πολύ πιο σκληρή σύγκρουση. Ένα μόνο γεγονός, η εξέγερση στο Ντητρόιτ τον Ιούλιο του 1967, θα ήταν αρκετό για να θυμίσει ότι αυτό που λέγεται Ιστορία είναι πράγματι πολύ βαρύ.

Η εξέγερση στο Ντητρόιτ, κυρίως των αφρο-αμερικάνων εργατών της πόλης, ξεκίνησε τα χαράματα της Κυριακής 23 Ιούλη (του 1967) όταν η αστυνομία έκανε ντου σ’ ένα παράνομο ξενυχτάδικο μπαρ. Για την καταστολή της ο κυβερνήτης του Μίτσιγκαν κινητοποίησε την εθνοφρουρά. Δεν ήταν αρκετή. Ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Lindon Johnson έστειλε το τακτικό στρατό, την 82η και την 101η μεραρχία πεζοναυτών – είναι οι ίδιες που απειλούσε ότι θα έριχνε στους δρόμους της Ουάσιγκτον τώρα το ψόφιο κουνάβι.

Η εξέγερση κράτησε 5 μερόνυχτα. Όταν τελικά ο στρατός και η αστυνομία κατάφεραν να ανακαταλάβουν το κέντρο της πόλης είχαν δολοφονήσει 43 άτομα, είχαν τραυματήσει 1.189, και είχαν κάνει πάνω από 7.200 συλλήψεις. Επιπλέον πάνω από 2.000 κτίρια είχαν πυρποληθεί.

Ακόμα και ο πιο ανίδεος καταλαβαίνει ότι τόσο αίμα δείχνει πόλεμο, χωρίς εισαγωγικά. Ωστόσο ο αγώνας των αφροαμερικάνων δεν υποχώρησε. Οργανώθηκε καλύτερα, πολιτικοποιήθηκε πιο συγκεκριμένα, και συνέχισε τα επόμενα χρόνια.

Ξέρουμε την εύκολη απάντηση: άλλο τότε άλλο τώρα. Πράγματι. Όμως το παρελθόν ρίχνει το δικό του φως στο παρόν· ειδικά όταν τα συνθήματα αφορούν τα ίδια ζητήματα….

(φωτογραφία: Τεθωρακισμένο και πυροσβεστική σε δρόμο του Ντητρόιτ – στο «καυτό καλοκαίρι» του 1967…)

Υποχρεωτική διόρθωση

Σάββατο 6 – Κυριακή 7 Ιούνη. Η φωτογραφία με τον στρατό (ή την εθνοφρουρά) στα σκαλοπάτια που δημοσιεύσαμε προχτές δεν ήταν απ’ το αμερικανικό άσπρο σπίτι. Αλλά απ’ το μνημείο του Λίνκολν. (Ευχαριστούμε τον Ν. για την διόρθωση).

Πάνω ένα αβανταδόρικο πλάνο…