Tag: πόλεμος

Οι μπαγαπόντηδες

Πέμπτη 14 Φλεβάρη. Η δημοσιοποίηση, μέσω των καθεστωτικών new york times ενός απόρρητου αμερικανικού προγράμματος «δηλητηρίασης» του πυραυλικού προγράμματος της Τεχεράνης επιβεβαιώνει το γνωστό: ο καπιταλισμός συνολικά είναι ένα σύστημα διπλής χρήσης.

Το πρόγραμμα τρέχει απ’ τις αρχές των ‘90s. Eίχε μια κάμψη επί διοίκησης Obama αλλά ξαναενισχύθηκε απ’ το ψοφιοκουναβιστάν. Σκοπός του είναι η διοχέτευση «πέτσινων» (δηλαδή κακής ποιότητας) ανταλλακτικών και υλικών διαφόρων ειδών για την πυραυλική τεχνολογία της Τεχεράνης. Μέσω διάβρωσης, προφανώς, των προμηθευτών της.

Το ενδιαφέρον είναι ότι το ιρανικό καθεστώς το έχει καταλάβει αυτό· όπως προκύπτει από δηλώσεις αξιωματούχων του το 2016. Το έχει καταλάβει, αλλά δεν μπορεί να το ελέγξει, εκτός αν στραφεί σε 100% «αυτο-παραγωγούς» εμπιστοσύνης – κάτι που θα πρέπει να είναι εξαιρετικά δύσκολο.

Όμως γιατί αυτή η τεχνική να περιορίζεται στους ιρανικούς πυραύλους; Γιατί να μην εφαρμόζεται οπουδήποτε υπάρχει απειλή ενός «εχθρικού αποτελέσματος»; Εν τέλει: γιατί να έχει μόνο η Ουάσιγκτον «δικαίωμα» στους Δούρειους Ίππους;

Ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός 1

Τρίτη 12 Φλεβάρη. Η οικονομική (και φιλο-εφοπλιστική) «ναυτεμπορική» σε χθεσινό άρθρο της με τίτλο «νέα τείχη προστατευτισμού» σχολιάζει:

… Η γερμανία όπως και τα άλλα κράτη-μέλη της ευρωπαϊκής ένωσης αντιλαμβάνονται πως δεν μπορούν μόνα να σταθούν απέναντι στις δύο μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη και πως οι επιχειρήσεις τους δυσκολεύονται να δώσουν μόνες τη μάχη απέναντι σε κινεζικούς και αμερικανικούς κολοσσούς. Ποια είναι η λύση; Εκεί που οι εθνικοί πρωταθλητές δεν αρκούν, θα δημιουργούνται ευρωπαϊκοί πρωταθλητές.

Αυτό ήταν το σχέδιο στη συμφωνία συγχώνευσης δραστηριοτήτων των Siemens – Alstrom. Να δημιουργηθεί ένας ευρωπαϊκός κολοσσός σιδηροδρόμων, ικανός να πρωταγωνιστήσει σε διεθνές επίπεδο. Ήταν κάτι που υποστηρίξε και ο Εμανουέλ Μακρόν – κόντρα στην κοινή γαλλική γνώμη. Δεν ήταν εύκολο για πολλούς στη γαλλία να χωνεψουν ότι οι υπερταχείες TGV, σύμβολο της γαλλικής βιομηχανίας, θα αρχίσουν να μιλούν … γερμανικά, προκειμένου να μην κινδυνεύσουν με εκτροχιασμό από τον κινεζικό γίγαντα CRRC, που επεδίωκε να κάνει αισθητή την παρουσία του και στην Ευρώπη.

Η ευρωπαϊκή επιτροπή, ωστόσο, είπε όχι στο πολύκροτο deal, υποστηρίζοντας ότι αυτό θα έπληττε τον ανταγωνισμό και θα οδηγούσε σε αύξηση τιμών για τους ευρωπαίους καταναλωτές.

Βερολίνο και Παρίσι δεν πρόκειται να το αφήσουν να περάσει έτσι. Είναι αποφασισμένοι να ορθώσουν και εθνικά και υπερεθνικά, δηλαδή ευρωπαϊκά, τείχη απέναντι στον κινεζικό δράκο και οποιονδήποτε άλλο αντίπαλο θεωρούν ότι τους απειλεί. Γι’ αυτό και λίγες μόλις ώρες μετά την απόφαση της Κομισιόν έσπευσαν να επισημάνουν ότι θα καταθέσουν κοινό σχέδιο για αναθεώρηση των κοινοτικών κανόνων ανταγωνισμού. Αυτοί θα πρέπει να προσαρμοστούν στα δεδομένα της νέας εποχής, εξήγησαν…

Το πραγματικό ευρωπαϊκό (ή γαλλικό, γερμανικό, κλπ) πρόβλημα σ’ αυτή τη φάση έχει γίνει εξαιρετικά σύνθετο, απ’ την στιγμή που η κινεζικη τεχνολογική μηχανή, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα (μια δεκαετία είναι ασήμαντος ιστορικός χρόνος), έφτασε να είναι ικανή και διατεθειμένη να αλώσει τα πάντα. Απέναντι στην αμερικανική boeing το ευρωπαϊκό κεφάλαιο κατάφερε να φτιάξει την airbus… Η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία έγινε καρφί στο μάτι του ψόφιου κουναβιού. Απ’ την άλλη μεριά στις ηλεκτρονικές επικοινωνίες τα ευρωπαϊκά κράτη / κεφάλαια ηττήθηκαν απ’ τις google / facebook / amazon και σία… Όμως απέναντι στον κινεζικό καπιταλισμό κινδυνεύουν τα ηττηθούν παντού – την ίδια στιγμή που χρειάζονται κάποιες απ’ τις δυνατότητές του· την εσωτερική του αγορά εμπορευμάτων, και όχι μόνο.

Ωστόσο ποιο ακριβώς «τείχος» μπορεί να ανασχέσει την καπιταλιστική παραγωγική δύναμη 1,3 δισεκατομμυρίων υπηκόων; Ίσως σ’ έναν τομέα εδώ και σ’ έναν άλλο εκεί κάτι να είναι εφικτό. Όμως για το σύνολο των αγορών και των εφαρμογών της 4ης βιομηχανικής επανάστασης τα ευρωπαϊκά «οικονομικά τείχη» είναι η τελευταία πρόφαση «ειρήνης»… Ή η τελευταία ιδεατή γραμμή για ασκήσεις ισορροπίας – με ημερομηνία λήξης.

Ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός 2

Τρίτη 12 Φλεβάρη. Η Huawei, σαν αιχμή του κινεζικού τεχνολογικού δόρατος στις τεχνολογίες cloud και internet of things, δίκαια προκαλεί τρόμο στις αμερικανικές εταιρείες και στους πολιτικούς εκπροσώπους τους στο ψοφιοκουναβιστάν· και δεν θα είναι η μόνη αιχμή. Το chip της ονόματι Kirin 970, ήδη απ’ το 2017, με 5,5 δις τρανζίστορ, είχε διπλάσια ταχύτητα απ’ το ανάλογο της αμερικανικής Qualcomm, με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και μικρότερη παραγωγή θερμότητας. Τα τσιπ 5G καταναλώνουν λιγότερη ενέργεια απ’ τα 4G για την μεταφορά του ίδιου όγκου δεδομένων, κάνοντας την μεταφορά 10 φορές γρηγορότερα. Αλλά το Kirin 970 πήγε ακόμα μακρύτερα. Είχε μονάδα «νευρωνικής» επεξεργασίας με διπλάσια επεξεργαστική ισχύ από οτιδήποτε ανταγωνιστικό τσιπ 5G, και 50 φορές μικρότερη κατανάλωση ενέργειας. Αυτό σημαίνει ότι με το Kirin 970 μπορεί κάποιος να κατεβάσει 1000 φωτογραφίες στο κινητό του καταναλώνοντας λιγότερο απ’ το 20% της μπαταρίας, με δεκαπλάσια ταχύτητα απ’ τα τωρινά 4G. Και δεν είναι αυτό το τσιπ η τελευταία λέξη της Huawei…

Οι αμερικανικές Qualcomm και AT&T είναι το καλύτερο που μπορεί να προσφέρει αυτή τη στιγμή ο αμερικανικός καπιταλισμός στον «τομέα 5G»… Και είναι αισθητά πίσω απ’ την Huawei (αλλά και την γρήγορα ανερχόμενη επίσης κινεζική Xiaomi). Υπάρχουν επιπλέον ιαπωνικές και νοτιοκορεατικές εταιρείες, ακόμα πιο πίσω.

Αυτά μοιάζουν τεχνικά στοιχεία. Αλλά απ’ αυτά ξεκινάει ο πόλεμος· και η «γραφικότητα», αν μας επιτρέπεται ο χαρακτηρισμός, των «ευρωπαϊκών τειχών».

Η γερμανική deutsche telekom συνεργάζεται με την κινεζική Huawei εδώ και χρόνια, στα 4G δίκτυα της εταιρείας στη γερμανία. Η κινεζική τεχνολογία υπάρχει σε χιλιάδες «πύργους» της γερμανικής εταιρείας· είναι επίσης ο σκελετός κάποιων απ’ τα προϊόντα cloud της deutsche telekom. Το φυσιολογικό, το φτηνότερο και αυτό που θα έδινε προοπτικές όχι μόνο στη γερμανική τηλεπικοινωνιακή αλλά και στις εφαρμογές της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, θα ήταν η υιοθέτηση των 5G τεχνολογιών της Huawei, που «κτίζονται» μια χαρά πάνω στις 4G της ίδιας εταιρείας…

Αμ δε! Ο αμερικανικός πόλεμος διεξάγεται ήδη σε ευρωπαϊκό έδαφος· και διακυβεύονται πολλά εδώ. Η Ουάσιγκτον απειλεί ότι θα επιβάλλει «κυρώσεις» σε όποιους αγοράσουν τα 5G δίκτυα της Huawei… Οι «υπηρεσίες ασφαλείας» του Βερολίνου δηλώνουν ότι πρέπει να απαγορευτεί η συμμετοχή της Huawei στον διαγωνισμό για τις 5G συχνότητες, που θα γίνει στη γερμανία σ’ ένα μήνα, στα μέσα Μάρτη. Για «λόγους ασφαλείας» λένε – εμφανίζονται να υιοθετούν τα αμερικανικά επιχειρήματα… Απ’ την μεριά του ο γερμανικός σεβ προειδοποιεί πως αν απαγορευτεί η συμμετοχή της Huawei το Πεκίνο είναι πιθανό να απαντήσει με σοβαρά αντίποινα σε βάρος γερμανικών εταιρειών.

Υπάρχει, όμως, και κάτι ακόμα χειρότερο. Μια πρόσφατη εσωτερική έκθεση της deutsche telekom λέει ότι αν υπάρξει τέτοια απαγόρευση τότε η γερμανική 4η βιομηχανική επανάσταση σε όλα τα σχετικά με τις τηλεπικοινωνίες θα μείνει πίσω τουλάχιστον δύο χρόνια – σε σχέση τόσο με την κίνα όσο και με τις ηπα…

Το γερμανικό κράτος έχει “πιαστεί” στη μέση· και δεν υπάρχει “τείχος προστασίας”!! Η κυβέρνηση της κυρίας Μέρκελ έπρεπε να αποφασίσει την περασμένη Τετάρτη επί του θέματος της απαγόρευσης ή μη. Το ανέβαλε, γιατί – όπως ανακοινώθηκε – “το σκέφτεται και το ψάχνει ακόμα”…. Καταλαβαίνει προφανώς ότι η Ουάσιγκτον δεν ενδιαφέρεται για το καλό του γερμανικού καπιταλισμού, ούτε για την “ασφάλειά” του· το αντίθετο. Πρέπει να ζυγίσει ποια ζημιά θα είναι μικρότερη· όχι, μόνο, στιγμιαία, αλλά και μεσομακροπρόθεσμα. Είνα σαφές (νομίζουμε) – αλλά όποιος έχει τα γένια έχει και τα χτένια…

Εν τω μεταξύ ο αμερικανογκόλιθος Pompeo, όταν δεν ανακαλύπτει την Χεζμπ’ αλλάχ στο Καράκας κάνει δεύτερη δουλειά. Πλασιέ. Χτες, από την Βουδαπέστη, ανακοίνωσε ότι … Αν εξοπλισμός της Huawei εγκατασταθεί σε κράτη που υπάρχουν σημαντικά αμερικανικά επικοινωνιακά συστήματα, θα είναι πολύ δύσκολο να συνεχίσουμε να τα έχουμε εκεί…

Χμμμ… Οξύνεται ο 4ος παγκόσμιος… Καθόλου καλό.

Μπλοκ του Καράκας

Παρασκευή 8 Φλεβάρη. Κατά την ταπεινή άποψη της ασταμάτητης μηχανής είναι λάθος να αποδίδονται τα όσα τραβάει εδώ και 3 ή 4 χρόνια ο πληβειακός πληθυσμός της βενεζουέλα στις αμερικανικές «κυρώσεις» κυρίως. Όχι επειδή αυτές είναι ασήμαντες. Αλλά επειδή ανάλογες έχουν επιβληθεί (και αποτύχει) επί δεκαετίες στη γειτονική Αβάνα· στην πιο μακρινή Τεχεράνη· στην ακόμα πιο μακρινή Πγιονγκγιάνγκ. Δεν αγνοούμε (αλλά επίσης δεν θεωρούμε σαν απάντηση στα πάντα) την κριτική στον αυταρχισμό κάποιων καθεστώτων των οποίων ο καπιταλισμός βρέθηκε κυκλωμένος από τον αμερικανικό εμπορικό και νομισματικό πόλεμο. Τονίζουμε μόνο ότι αυτός ο «οικονομικός» πόλεμος είναι τόσο γνωστός ώστε η αποτυχία του να αντιμετωπιστεί βαραίνει κυρίως τα καθεστώτα που τον υφίστανται. Και το καθεστώς Μαδούρο είναι, απλά, ασυγχώρητο που άφησε τα πράγματα να φτάσουν στη σημερινή κατάσταση. Ήξερε τι αντιμετωπίζει…

Να προσθέσουμε κι αυτό, χωρίς περισσότερα προς το παρόν: οι «κύκλοι Μπολιβάρ» και τα «κοινοτικά συμβούλια» στη βενεζουέλα θα έπρεπε να έχουν αναγκάσει το καθεστώς Μαδούρο να κάνει περισσότερα και, κυρίως, διαφορετικά απ’ αυτά που εμπνέονται απ’ το νεποτισμό και τον φτηνό πατερναλισμό μιας κλίκας που έχει εδραιωθεί στο γκουβέρνο. Το οργανωμένο προλεταριάτο της βενεζουέλα θα μπορούσε να έχει περιορίσει δραστικά την δεξιά “αντιπολίτευση της μιζέριας” – όχι με ένοπλες συμπλοκές στους δρόμους αλλά με κινηματική “πίεση” στο καθεστώς. Εν τέλει, ο ιμπεριαλισμός των ηπα και των συμμάχων της προσπαθεί να θερίσει, ουσιαστικά, αυτά που σπάρθηκαν απ’ τον πολιτικό προσοδισμό και τις πυραμίδες του μέσα στην κοινωνία της βενεζουέλα. Το αν θα τα καταφέρουν ή όχι είναι συνάρτηση διάφορων παραγόντων. Το ότι, όμως, η Ουάσιγκτον βρίσκεται «σε θέση να…» πρέπει να χρεωθεί κυρίως στο ίδιο το καθεστώς του Καράκας. Γιατί τα υπόλοιπα, και κυρίως το τι είναι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός το ξέρουν και οι πέτρες.

Αυτών δοθέντων η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να αποφύγει τον πειρασμό της σκέψης ότι ίσως η «επίσκεψη» των 2 ρωσικών στρατηγικών βομβαρδιστικών Tu-160 στο Καράκας τον περασμένο Δεκέμβρη ήταν προμελετημένη. Για να επιταχύνει την αμερικανική αντίδραση, πριν αυτή «ωριμάσει» στο εσωτερικό της βενεζουέλα. Η ρωσική rosneft έχει απ’ το 2016 καλό ποσοστό στην κρατική πετρελαϊκή· ρωσικές εταιρείες χρυσοθηρίας έχουν μπει επίσης στα κοιτάσματα της βενεζουέλα. Το Πεκίνο έχει δώσει μεγάλα δάνεια στο καθεστώς Μαδούρο με αντάλλαγμα πετρέλαιο. Θα ήταν απίθανο αυτά να γίνονται με «άγνοια κινδύνου» απ’ την μεριά του ρωσικού και του κινεζικού καπιταλισμού / ιμπεριαλισμού. Θα ήταν αφέλεια να θεωρήσει κανείς πως Μόσχα και Πεκίνο αγνοούσαν ότι «μπαίνουν στη μύτη» του θείου Σάμ….

Όσο κι αν το βασανίσουμε δεν μπορούμε να βρούμε ένα λόγο για τον οποίο μια συμμαχία σαν την ρωσο-σινική, που ενδιαφέρεται και «επενδύει» στη βενεζουέλα εν γνώσει του ότι η Ουάσιγκτον θα βγάλει αφρούς, θα καθόταν να περιμένει το πότε το αμέρικα θα είναι έτοιμο να αντεπιτεθεί με full power. Από την άλλη μεριά, με «μακιαβελικούς» όρους (καθόλου ξένους με τις ενδοκαπιταλιστικές αναμετρήσεις…), γιατί θα ήταν παράξενη μια επιλογή «πίεσης διαρκείας» στο «αμερικανικό υπογάστριο» ώστε να βελτιωθούν οι επιδόσεις ανάσχεσης / επέκτασης (Μόσχας και Πεκίνου) στην ευρασία – που είναι το κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου;

Αν η υπόθεσή μας είναι σωστή, αν δηλαδή Μόσχα και Πεκίνο (με συμφωνία των συμμάχων τους στην Άγκυρα και στην Τεχεράνη) επέλεξαν να εκβιάσουν τα αμερικανικά σχέδια σε ότι αφορά τη λατινική αμερική γενικά και την βενεζουέλα ειδικά (τα οποία ήταν δημόσια γνωστά, σε γενικές γραμμές, αρκετά νωρίτερα…) ώστε να εκδηλωθούν πριν – την – ώρα – τους, βιαστικά και κακομεθοδευμένα, τότε μπορεί να εξηγηθεί η ως τώρα πορεία αυτού του «πραξικοπήματος Guaido». Κυρίως το γεγονός ότι είναι γεμάτο τρύπες, έτσι ώστε να μοιάζει καθημερινά με έναν μεθυσμένο παλιάτσο που προσπαθεί να μαζέψει ό,τι μπορεί και να σταθεί όρθιος και απειλητικός, στηριζόμενος σ’ έναν αμερικανικό u.s. army εξωσκελετό…

Σε κάθε περίπτωση, συμπληρώστε στα όσα γράφαμε πριν 6 ημέρες (Σάββατο 2 Φλεβάρη: χρυσάφι…) κι αυτό: το να κυκλοφορούν τα πετρέλαια της βενεζουέλα τιμολογημένα σε άλλο νόμισμα εκτός του δολαρίου (σαν απάντηση στις αμερικανικές «κυρώσεις»), είναι ένας ακόμα κρίκος στη θηλειά γύρω απ’ το λαιμό της Ουάσιγκτον.

Πράγμα που σημαίνει: η όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού μπορεί να πλησιάζει ή και να βρίσκεται ήδη σ’ εκείνο το σημείο όπου δεν υπάρχει μια πλευρά επιτιθέμενη και μια αμυνόμενη, αλλά δυο (ή και περισσότερες) πλευρές επιτιθέμενες η μία στην άλλη. Η καθεμία με τα μέσα της.

(Καταλαβαίνουμε ότι με τέτοιες γνώμες χαλάμε την μανιχαϊστική ευκολία «καλό / κακό»… Αλλά δεν θέλουμε να δούμε κανέναν σύγχρονο προλετάριο να γίνεται ουρά, ούτε και για μια μέρα, του Χ ιμπεριαλισμού εναντίον του Ψ βαφτίζοντάς τον «απελευθερωτικό» ή «αντιστασιακό». Enough!

To πλήρωσαν πολύ ακριβά αυτό το παραμύθι οι παπούδες μας το ’44 στην Αθήνα· και μετά ακόμα χειρότερα… Ακόμα το πληρώνουμε… )

Ο ιμπεριαλισμός περνάει απ’ το στομάχι;

Δευτέρα 4 Φλεβάρη. Δεν θα επιτεθεί στρατιωτικά (προς το παρόν…) στο καθεστώς Μαδούρο η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της… Έτσι λέει το «αρχηγείο της απελευθέρωσης» (του πλανήτη). Ίσως οι οπαδοί της διαρκούς κατάκτησης του κόσμου από λευκούς, χριστιανούς κονκισταδόρες να απογοητεύονται… Δεν θα έπρεπε. Γιατί η επίθεση θα αρχίσει με λιγότερα εκρηκτικά. Θα αρχίσει με ανθρωπιστική βοήθεια.

Μάλιστα! Ο θείος Σαμ θέλει να «κερδίσει τις καρδιές και τα μυαλά» των βενεζουαλών πληβείων, και ελπίζει να τους τραβήξει απ’ το στομάχι. Μια τέτοια επιχείρηση που γίνεται, βέβαια, ερήμην της όποιας επίσημης κρατικής εξουσίας (και εναντίον της) έχει ορισμένες πρακτικές δυσκολίες. Ας υποθέσουμε ότι θα ξεπεραστούν χωρίς την βοήθεια των 5.000 πεζοναυτών που έχει υποσχεθεί το γεράκι Bolton. Το ενδιαφέρον του εγχειρήματος βρίσκεται ακριβώς μετά. Στις σχέσεις που επιδιώκει να εγκαθιδρύσει η συγκεκριμένη «ανθρωπιστική βοήθεια».

Οι πληβείοι στη βενεζουέλα, είτε στηρίζουν το καθεστώς Μαδούρο είτε είναι εναντίον του, ενοποιούνται σ’ ένα μοντέλο επιβίωσης – μέσω – υπόγειων – μεθόδων, στις οποίες περιλαμβάνονται απ’ τις δωροδοκίες ως το οργανωμένο έγκλημα. Όταν θα σκάσει η «αμερικανική βοήθεια» αυτές οι δομές θα ενισχυθούν· αλλάζοντας, αν χρειάζεται, αφεντικό. (Τα ξέρουμε απ’ τα μέρη μας αυτά…) Η Ουάσιγκτον και οι συνεταίροι τους θα μοιράσουν, λοιπόν, ρύζι και γάλα όχι απλά για να αποκτήσουν οπαδούς, αλλά κυρίως για να σκληρύνουν την εξάρτηση της καθημερινής ζωής όσων πληβείων καταφέρουν – αυτή τη φορά απ’ τα δικά τους πεντάγωνα.

Θα πετύχουν; Θα φανεί όταν αποφασίσουν να εξαργυρώσουν την καλωσύνη τους· αν μπορέσουν.

(φωτογραφία: Η γνωστή “fuck EU” Victoria Nuland, που τότε ήταν υφυπουργός ευρωπαϊκών υποθέσεων της διοίκησης Obama, και ο ακόμα πιο γνωστός Geoffrey Pyatt, που πριν γίνει πρεσβευτής στην Αθήνα ήταν πρεσβευτής στο Κίεβο, μοιράζουν ανθρωπιστική βοήθεια (μπισκότα) στους φασίστες στην πλατεία Maidan – στα τέλη Φλεβάρη του 2014.

Δεν ήταν, πάντως, η καταπολέμηση της υπογλυκαιμίας που έκανε αξιολάτρευτους αυτούς τους usa ανώτατους αξιωματούχους. Ήταν οι δεσμίδες με τα εκατοδόλαρα. Πράγμα που σημαίνει ότι το ψοφιοκουναβιστάν θα βάλει το χέρι στην τσέπη αν θέλει να αγοράσει «στομάχια και χέρια» στη βενεζουέλα… Γι’ αυτό είναι που σκοπεύει να κατάσχει τις πληρωμές για τις αγορές πετρελαίου απ’ την κρατική εταιρεία της βενεζουέλα: η Ουάσιγκτον θα αγοράσει εχθρούς του καθεστώτος Μαδούρο με τα δικά του λεφτά.

Προχωρημένο!)

Χρυσάφι 1

Σάββατο 2 Φλεβάρη. Στη σκιά των ελιγμών γύρω απ’ την «μοίρα» της βενεζουέλα, ακούγεται σποραδικά κάτι για τον «χρυσό του Μαδούρο». Τον περασμένο Δεκέμβρη (πριν την «όξυνση της κρίσης»…) η είδηση ήταν η συμφωνία Άγκυρας – Καράκας για την μεταφορά μεγάλων ποσοτήτων βενεζουελάνικου χρυσού σε ακατέργαστη μορφή για επεξεργασία σε τουρκικά εργοστάσια. Μετά την «όξυνση της κρίσης» οι ειδήσεις έγιναν κάπως πιο πυκνές, αλλά πάντα (και σκόπιμα) αποσπασματικές και μυστηριώδεις. Η κεντρική τράπεζα της αγγλίας αρνείται τον επαναπατρισμό κάποιων τόνων χρυσού στο Καράκας· είκοσι τόνοι χρυσού (ίσως) μεταφέρθηκαν απ’ το Καράκας στη Μόσχα (τελικά όχι)· το καθεστώς Μαδούρο πουλάει 15 τόνους χρυσού στα αραβικά εμιράτα· η Ουάσιγκτον απειλεί με κυρώσεις όποιον αγοράζει βενεζουελάνικο χρυσάφι… Είναι η βενεζουέλα χρυσωρυχείο;

Ναι και όχι. Απ’ την μια μεριά θεωρείται πως έχει τα μεγαλύτερα γνωστά κοιτάσματα χρυσού στον κόσμο… Απ’ την άλλη μεριά αυτά τα κοιτάσματα είναι συγκεντρωμένα στη ζώνη του ποταμού Orinoco, μια περιοχή πυκνών δασών που κατοικείται από πολλές ιθαγενείς φυλές… Καθώς η εξόρυξη (και η επεξεργασία) του χρυσαφιού είναι ιδιαίτερα καταστροφική για το περιβάλλον, το καθεστώς της μπολιβαριανής επανάστασης (πρώτα ο Τσάβες και μετά ο Μαδούρο) απέφυγε τα μεγάλης έκτασης ορυχεία. Το μεγαλύτερο μέρος της εξόρυξης γίνεται από μικρές ντόπιες εταιρείες· ή, ακόμα, και από μεμονωμένους ντόπιους χρυσοθήρες (συχνά μισοπαράνομα).

Απ’ το 2013 και μετά, όταν η τεχνολογικά γερασμένη βιομηχανία εξόρυξης πετρελαίου δεν κατάφερε να προσαρμοστεί στις χαμηλές τιμές του εμπορεύματος, μειώνοντας σημαντικά το βασικό κρατικό έσοδο (επιτείνοντας, στη συνέχεια, την εσωτερική οικονομική κατάρρευση) το χρυσάφι έγινε ένα πιθανό σωσίβιο. Τόσο για το καθεστώς Μαδούρο όσο και για τους «μικρομεσαίους» χρυσοθήρες. Σύμφωνα μετά επίσημα στοιχεία το 2018 η κεντρική (κρατική) τράπεζα στο Καράκας πούλησε 18 τόνους απ’ τα αποθέματά της, ανταλλάσσοντάς τα με «σκληρό νόμισμα». Ακολουθώντας την ίδια γραμμή ο Μαδούρο προσπαθεί τώρα να ενισχύσει τα αποθέματά του σε «ρευστό» (κυρίως ευρώ)· αν και, απο τεχνική οικονομολογική άποψη, το να πουλάει χρυσάφι απ’ τα αποθέματά του αδυνατίζει ακόμα περισσότερο το όποιο εθνικό νόμισμα (αφού το σκληρό νόμισμα θα χρησιμοποιηθεί για εισαγωγές ή πληρωμές χρεών).

Χρυσάφι 3

Σάββατο 2 Φλεβάρη. Για να αντικατασταθεί ένα νόμισμα τόσο κεντρικό στις διεθνείς συναλλαγές όσο το δολάριο από άλλα, θα πρέπει αυτά τα «άλλα» να είναι «πειστικά». Να κρίνονται δηλαδή (ειδικά απ’ τους εμπόρους μεγάλης κλίμακας) σαν αξίοπιστα: όχι μεγάλες διακυμάνσεις (στις ισοτιμίες τους με άλλα νομίσματα), με «γερές» κεντρικές τράπεζες (δηλαδή καπιταλισμούς) στην πλάτη τους.

Ειδικά σε ότι αφορά το πρώτο έρχεται το χρυσάφι να ξαναπαίξει τον ρόλο του «back up» που είχε γενικά ως την «μεγάλη κρίση» της δεκαετίας του 1930· και ειδικά, ως τις αρχές των ‘70s, σε σχέση με την «διεθνή αξία» του δολαρίου. Αν και δεν μπορούμε να μιλάμε ακόμα για επαναφορά του «κανόνα του χρυσού» (: η αξία / τιμή του χ ή του ψ νομίσματος προσδιορίζεται απ’ τα αποθέματα σε χρυσάφι που έχει η κεντρική τράπεζα που το εκδίδει) είναι ορατές όλες οι προετοιμασίες, ακόμα και για μια τέτοια «επιστροφή». Μια σειρά κράτη (απ’ αυτά που είναι στόχος του «νομισματικού πολέμου» της Ουάσιγκτον) αλλάζουν την σύνθεση των τραπεζικών αποθεμάτων τους, άλλα δυναμικά και γρήγορα (: ρωσία) και άλλα με πιο αργό τέμπο (: κίνα). «Πουλάνε» αμερικανικά ομόλογα (το back up τους σε δολάριο) και αυξάνουν αντίστοιχα τις ποσότητες χρυσού. Είτε αγοράζοντάς τον (οπότε οι ποσότητες καταγράφονται) είτε από δικά τους εθνικά ορυχεία (οπότε οι ποσότητες αγνοούνται / εικάζονται).

Κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργούν ένα εναλλακτικό back up για την «διεθνή αξία / τιμή» των δικών τους (εθνικών) νομισμάτων, in case of emergency. Για την περίπτωση, δηλαδή, που το δολάριο θα υποτιμηθεί έντονα. Και υπάρχουν σοβαροί λόγοι για να συμβεί κάτι τέτοιο μεσοπρόθεσμα. Για να το πούμε πιο σωστά: αυτός είναι ο μεσοπρόθεσμος στόχος των «ανταρτών του δολαρίου»! Περιορίζοντας («ροκανίζοντας») σταθερά τον διεθνή κύκλο κυκλοφορίας του αμερικανικού νομίσματος, αφενός να περιορίσουν τα μέσω-νομισματικής-κυκλοφορίας κέρδη του αμερικανικού καπιταλισμού· αφετέρου να απαξιώσουν (πάντα σχετικά) την «αξία» του, που οφείλεται κυρίως στη διεθνή κυκλοφορία του. Αν αυτή η «αξία» αρχίσει να μειώνεται, τότε το αμερικανικό δημόσιο χρέος θα «εκραγεί» – κτυπώντας κατάκαρδα όλο το σύστημα της (παρακμάζουσας) αμερικανικής ισχύος.

Αυτή η «ξανα-στροφή» στο χρυσάφι σαν εναλλακτική «άγκυρα αξίας» για νομίσματα που αμφισβητούν την δολαριακή ηγεμονία είναι μια συστηματική και καθόλου θεαματική διαδικασία. Δεν κάνει θόρυβο, δεν λερώνει, δεν γίνεται viral… Είναι όμως σταθερή. Και σ’ αυτήν συμμετέχουν «διακριτικά» εδώ και κάποια χρόνια κι άλλα κράτη: το γερμανικό και το ιαπωνικό…

Χρυσάφι 4

Σάββατο 2 Φλεβάρη. Τοποθετώντας το βενεζουελάνικο χρυσάφι (όχι μόνο τους λίγους τόνους που είναι η καβάτζα του καθεστώτος Μαδούρο αλλά τα μεγάλα «όχι αξιοποιημένα» κοιτάσματα) μέσα στη γενική, παγκόσμια αναδιάρθρωση των συσχετισμών νομισματικής δύναμης, μπορούμε να διατυπώσουμε μια «αιρετική» θέση. Όπως έχουν κάνει οι ηπα απ’ το 2003 (με ή χωρίς συμμάχους) σε ότι αφορά μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου (ιράκ, λιβύη) έτσι και με τα βενεζουελάνικα μεγάλα κοιτάσματα χρυσού, το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο επιδιώκει να τα κρατήσει έξω ή στα όρια της παγκόσμιας αγοράς. Είτε σαν μελλοντική δική του «εφεδρεία», είτε σαν «εκτός νόμου» (αλλά «εντός δύναμης») τροφοδοσία επιλεγμένων συμμάχων… Εννοείται πως το ίδιο ακριβώς ισχύει και τα «μεγαλύτερα στον κόσμο» (αν και ακριβά στην εξόρυξη) πετρελαϊκά αποθέματα του Καράκας…

Αυτή είναι μια θέση (σε ότι αφορά και αφορούσε από τότε το πετρέλαιο) που είχαμε διατυπώσει ήδη απ’ το 2003 (στο χάρτινο Sarajevo), ενάντια σ’ όλη την παγκόσμια και ντόπια αντιαμερικανική σοφία, που έλεγε μονότονα ότι οι αμερικάνοι εισβάλλουν στο ιράκ για να του πάρουν τα πετρέλαια. Είχαμε υποστηρίξει μοναχικά και σκανδαλωδώς τότε (όπως υποστηρίζουμε και τώρα) πως αν η Ουάσιγκτον ήθελε τα ιρακινά πετρέλαια τότε (ή τα βενεζουελάνικα τώρα) απλά θα τα αγόραζε. Ήθελε (γράφαμε) το ανάποδο: να κρατήσει την ιρακινή πετρελαϊκή παραγωγή έξω (ή στα όρια) της παγκόσμιας αγοράς. Όπως έκανε απ’ το 1991 ως το 2003 με τις «κυρώσεις» – αλλά δεν μπορούσε πια να συνεχίσει. Να τα κρατήσει εκτός αγοράς είτε για να μην πέσουν σημαντικά οι τιμές (κάτι που θα έκανε αδύνατη την εκμετάλλευση του αμερικανικού σχιστολιθικού πετρελαίου, που είναι ακριβή), είτε σαν πολεμικά αποθέματα – για λογαριασμό της.

Αποδείχθηκε ότι είχαμε δίκιο: οι αμερικανικές πετρελαϊκές δεν πήραν τα ιρακινά πετροπήγαδα απ’ το 2004 και μετά· αντίθετα, πρώτα η κατοχή και ο αντικατοχικός αγώνας και στη συνέχεια ο μεθοδευμένος «εμφύλιος» σουνιτών – σιιτών κράτησε την ιρακινή παραγωγή χαμηλά, σε τεχνολογικά πρωτόγονες συνθήκες. Ίσια ίσια για να συμπληρώνουν ο isis και οι ypg (στη συρία) τα έσοδά τους.

Στο ίδιο στόχαστρο βρίσκεται (απ’ την αμερικανική σκοπιά) και η Τεχεράνη· για τους ίδιους λόγους… Έχει μπει και το Καράκας, plus το χρυσάφι…

Πόλεμος

Σάββατο 2 Φλεβάρη. Δεν πρέπει να διαφεύγει απ’ την εργατική κριτική ανάλυση η διαφορά ανάμεσα σε μια σχετικά «ειρηνική» φάση του παγκόσμιου καπιταλισμού, και σε μια περίοδο διαρκούς όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Στην πρώτη περίπτωση μπορεί κανείς να εντοπίζει τις διαδικασίες κατάκτησης (και εμπορευματοποίησης) πρώτων υλών· ας πούμε την «θετική» διάσταση της καπιταλιστικής αξιοποίησης. Στην δεύτερη περίπτωση όμως προστίθεται (αυτό είναι υποχρεωτικό) και η «αρνητική» διάσταση: η καταστροφή (ή ο αποκλεισμός) πρώτων υλών, για να μην περιέλθουν στην κατοχή και την εκμετάλλευση των αντίπαλων κρατών / καπιταλισμών…

Μόνες τους οι εμπορευματικές λειτουργίες δεν θα μπορούσαν να εξηγήσουν, σαν τέτοιες, το γιατί αυτές διακόπτονται ή περιορίζονται κατά περιόδους, και εμφανίζονται τότε στη σκηνή οι καπιταλιστικές «δυνάμεις» της δημιουργικής καταστροφής· που στην πιο καθαρή μορφή της είναι ο ανοικτός, all out πόλεμος. «Δημιουργικής» μεν (είτε απ’ την άποψη της αλλαγής συσχετισμών, είτε απ’ την άποψη της δημιουργίας νέων μελλοντικών ευκαιριών κερδοφορίας) αλλά «καταστροφής» οπωσδήποτε…

Λέγεται και «τακτική καμμένης γης». Συνηθίζεται απ’ τα αφεντικά που βρίσκονται σε φάση υποχώρησης…

Ιδεολογία φουλ – και θρησκευτική 1 (ειδική αναφορά)

Πέμπτη 17 Γενάρη. Από πρώτη (ίσως και από δεύτερη) ματιά θα μπορούσε να είναι το λιγότερο παρανοϊκό. Προσέξτε αυτές τις κουβέντες:

… Αυτό το ταξίδι είναι ιδιαίτερα σημαντικό για μένα σαν ευαγγελιστή χριστιανό, καθώς έχομαι αμέσως μετά τα εγκαίνια της εκκλησίας των κοπτών χριστιανών. Είναι σημαντικές στιγμές… Στο γραφείο μου έχω πάντα ανοικτή την βίβλο, για να μου θυμίζει το θεό, και τον λόγο του, και την αλήθειά του…

Ποιος θα πέρναγε απ’ το μυαλό σας ότι θα έλεγε τέτοια, και μάλιστα (άντε, ας το πάρει το ποτάμι) στο Κάιρο; Κάποιος χριστιανός αρχιτράγος το λιγότερο. Λάθος! Αυτά τα είπε ο σωματοφύλακας υπ.εξ. της Ουάσιγκτον Mike Pompeo σε ομιλία του στο αμερικανικό πανεπιστήμιο του Καΐρου πριν λίγες ημέρες. Φάτσα στην πλατεία Tahrir. Πουλάει κάτι;

Ο ρόλος των ευαγγελιστών προτεσταντών, και πιο συγκεκριμένα της ηγεμονικής φράξιας ανάμεσά τους που λέγεται «χριστιανοί – σιωνιστές», στις ηπα και αλλού (στη βραζιλία ας πούμε), έχει ξεφυτρώσει για τα καλά στην εξέλιξη του 4ου παγκόσμιου καπιταλιστικού πολέμου· κι αυτό μοιάζει «θεωρία συνωμοσίας». Θα μπορούσε να ακούσει κανείς ceo, καραβανάδες και γιάπηδες να ανεβάζουν την θερμοκρασία αυτής της ενδοκαπιταλιστικής αναμέτρησης… Αλλά η βίβλος και ο θεός των χριστιανών τι σκατά δουλειά έχει;

Όσο παράδοξο κι αν είναι, είμαστε αναγκασμένοι να λάβουμε υπόψη μας τον ρόλο της ιδεολογίας τόσο για τις μάζες όσο και για τα αφεντικά και τις πολιτικές βιτρίνες τους! Καθόλου δεν μας αρέσει. Όμως αν η ιδεολογία και όχι μόνο ο σκέτος υλισμός είναι μέρος της πραγματικότητας, τότε δεν θα κλείσουμε τα μάτια.

Οι ευαγγελιστές – σιωνιστές, η Ιερουσαλήμ, και το χιλιετές βασίλειο του θεού λοιπόν. (Να ξερνάς…) Πράγματι, ο «χιλιασμός» και οι διάφορες θρησκευτικές φράξιές του, χριστιανικές κατά κύριο λόγο (με εβραϊκή “Αποκαλυπτική” καταγωγή) είναι μια ιστορία τουλάχιστον χιλίων χρόνων. Στην ευρώπη, και με μετάγγιση στην βόρεια και στη νότια αμερική. Σύμφωνα με το βασικό χιλιαστικό / μεσσιανικό σενάριο, ο πλανήτης θα μπει πρώτα στην περιδίνηση της καταστροφής (υπό κάποια μορφοποίηση του «αντίχριστου»), ύστερα θα περάσει στην για χίλια χρόνια «βασιλεία του χριστού» επί της γης, και μετά θα έρθει το «τέλος των ημερών». Κλειδί, όμως, για όλα αυτά, είναι η Ιερουσαλήμ: θα πρέπει να γίνει εβραϊκή – κάτι σαν ο συνδυασμός που ανοίγει το χρηματοκιβώτιο (ή το «κουτί της Πανδώρας»).