Tag: πόλεμος

Σάββατο 12 Οκτώβρη. Η κατηγορία ότι «ο Trump προδίδει τους κούρδους» έχει πιάσει: είναι πολύ βολική και πολύ μελό, ώστε να παρακάμπει συγκινησιακά οτιδήποτε σοβαρό στο συριακό πεδίο μάχης (του 4^ου παγκόσμιου). Όποιος πιστεύει πως η καπιταλιστική ιστορία και οι διακρατικές σχέσεις είναι μια αλληλουχία «βαθιών συναισθημάτων» είναι τόσο ηλίθιος ώστε καλύτερα να βρει κάποια τρύπα να κρυφτεί απ’ τις συνέπειες της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Αν υπάρχει κάτι προδοτικό, αυτό αφορά την επιλογή του pkk/ypg να γίνει το «πεζικό» του αμερικανικού πενταγώνου στο συριακό πεδίο μάχης. Αυτή η επιλογή επισφραγίστηκε με την μάχη για την ανακατάληψη της Raqqah το καλοκαίρι του 2017.

Οφείλουμε να θυμίσουμε τα πραγματικά περιστατικά, και άρα να φωτίσουμε αυτήν την “συμμαχία”. Γιατί δεν ήταν μια “συμμαχία στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας”! Ήταν μια συμμαχία για την κατάληψη εδαφών της συρίας…

Όλα ξεκίνησαν από την πετυχημένη κατάληψη του ανατολικού Aleppo απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends, που ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβρη του 2016. Ως τότε ο isis (το «κρυφό» παιδί της συμμαχίας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ) έμοιαζε ανίκητος ή, έστω, πολύ δύσκολος αντίπαλος, ειδικά σε συνθήκες urban πολέμου. Και ήταν. Η τότε κυβέρνηση Obama και όλο το επιτελείο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, που είχαν ανησυχήσει σοβαρά με την εμφάνιση του ρωσικού στρατού στο συρία τον Σεπτέμβρη του 2015, έτριβαν τα χέρια τους τον Ιούλη του 2016 όταν ξεκίνησε η επίθεση για την ανακατάληψη του ανατολικού Αleppo, που βρισκόταν στα χέρια του isis και άλλων μικρότερων αντικαθεστωτικών οργανώσεων. Θεωρούσαν (ήλπιζαν) ότι στο Aleppo η Μόσχα (και όλη η συμμαχία…) θα σπάσει τα μούτρα της, θα ηττηθεί, κι έτσι η συρία θα μετατραπεί σε «νέο αφγανιστάν» για την Μόσχα.

Δεν έγινε έτσι… Παρά την σθεναρή αντίσταση των «τζιχαντιστών», χάρη σε τολμηρούς ελιγμούς των επιτιθέμενων, το ανατολικό Aleppo «έπεσε» τον Δεκέμβρη εκείνης της χρονιάς. Το κυριότερο: έπεσε χωρίς να ισοπεδωθεί αδιάκριτα, χωρίς δηλαδή να δοθεί ευκαιρία για την γνωστή προπαγάνδα περί «αθώων ζωών που χάνονται απ’ την συριακή και την ρωσική βαρβαρότητα». (Είναι πιθανό πως μέσα στους αιχμαλώτους «τζιχαντιστές» που πιάστηκαν μετά την κατάληψη του ανατολικού τμήματος της πόλης, ήταν και κάμποσοι «σύμβουλοι»: γάλλοι, άγγλοι και ισραηλινοί…)

Η νίκη εκείνη ήταν, για τα μέχρι τότε δεδομένα, ένα πολύ δυνατό χαστούκι στους σχεδιασμούς του άξονα για τη «νέα μέση Ανατολή». Η «πτώση του Aleppo» αποδείκνυε ότι εξαιτίας της ρωσικής συμμετοχής και, επιπλέον, της σημαντικής βοήθειας τόσο απ’ τους ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης» και τους μισθοφόρους τους όσο και απ’ την λιβανέζικη Χεζμπ’ Αλλάχ, το κόλπο isis θα τέλειωνε αργά ή γρήγορα· και θα τέλειωνε στρατιωτικά και αδιαμφισβήτητα. Κάτι έπρεπε να κάνει ο άξονας.

(φωτογραφία: Αμερικάνος καραβανάς ανάμεσα σε καραβανάδες του pkk, στην Hasakah).

Παρασκευή 11 Οκτώβρη. … Πιέζουμε για την έναρξη ενός διαλόγου μεταξύ Τουρκίας και Συρίας. Έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι αυτό ταιριάζει στα συμφέροντα και των δύο κρατών. Επίσης προωθούμε επαφές μεταξύ της Δαμασκού και Κουρδικών οργανώσεων που αποστασιοποιούνται απ’ την εξτρεμισμό και τις τρομοκρατικές μεθόδους δράσης…

… Εδώ και χρόνια προειδοποιούμε για τον εξαιρετικό κίνδυνο του πειράματος που κάνουν οι Αμερικάνοι εκεί, προσπαθώντας να ρίξουν τις Κουρδικές και τις Αραβικές φυλές εναντίον αλλήλων με κάθε δυνατό τρόπο. Έχουμε προειδοποιήσει εναντίον του να παίζει κανείς το χαρτί των Κούρδων, γιατί αυτό δεν θα βγάλει κάπου καλά, πράγμα για το οποίο έχουμε προειδοποιηθεί και από τους εταίρους μας από άλλες χώρες της περιοχής που έχουν μεγάλες Κουρδικές κοινότητες…

Αυτά τα είπε χτες… ποιός; Κάποιος αμελητέος, που η δυτική αποπληροφόρηση μπορεί να αγνοεί: ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov. Παρότι είναι προφανές ότι κάθε κρατική προπαγάνδα μπορεί να ευνοεί ή να αγνοεί ό,τι γουστάρει, είναι εξαιρετικά ανθυγιεινό να τρώει κανείς αυτά τα σκατά. Συνεπώς η ασταμάτητη μηχανή μπορεί (και πρέπει) να αποκωδικοποιήσει στοιχειωδώς τα λεγόμενα ενός κρατικού αξιωματούχου που έχει πολύ μεγαλύτερη σχέση με τις εξελίξεις στη μέση Ανατολή σε σχέση, ας πούμε, με τον κάθε ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα και τους τσατσορούφιανούς του.

Πρώτο που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη. Η Μόσχα ανήκει σε μια «διπλωματική παράδοση» στην οποία οι ανακοινώσεις που αναφέρονται σε μελλοντικό χρόνο αφορούν πράξεις και κινήσεις που έχουν ήδη ξεκινήσει και προχωρήσει. Όταν η Μόσχα λέει «θα» αναφερόμενη σε κάτι μελλοντικό, έχει φροντίσει ήδη για τα θεμέλιά του. Απλά για να μην διαψεύδεται – απ’ – τα – γεγονότα…

Συνεπώς, κι αυτό είναι το επόμενο, αυτό που ο Lavrov ονομάζει «διάλογο μεταξύ τουρκίας και συρίας» δεν αφορά κάτι που δεν συμβαίνει ήδη (εδώ και κάποια χρόνια λέμε), αλλά την ανοικτή, δημόσια και επίσημη επίδειξή του. Οι παλιοί φίλοι / φίλες της ασταμάτητης μηχανής θα πρέπει να θυμούνται αυτήν την άποψή μας: η Άγκυρα και η Δαμασκός θα «παραδεχτούν» ανοικτά την πρακτικά συμμαχική τους σχέση όταν θα έχουν ξεδοντιαστεί οι επιρροές του Ριάντ (και όχι μόνο…) στους σουνίτες αντικαθεστωτικούς στη συρία, σύρους ή και όχι. Πριν ξεδοντιαστούν αυτές οι επιρροές η Άγκυρα είναι υποχρεωμένη δημόσια να εκδηλώνεται φραστικά σαν «αντιΆσαντ» (για να έχει και να αυξήσει τις επιρροές της σ’ αυτούς τους αντικαθεστωτικούς) – την ίδια στιγμή που είναι ανοικτά συμμαχική με την «φιλοΆσαντ» Μόσχα και Τεχεράνη. Θέλετε να το πείτε “διπρόσωπη πολιτική”; Έστω.

Το τρίτο, και σχετικό με αυτό που συμβαίνει τώρα στη βόρεια συρία: όχι μόνο η Δαμασμός αλλά και η Μόσχα (εκτιμάμε και η Τεχεράνη) είχε προειδοποιήσει έγκαιρα το pkk/ypg για το οικτρό τέλος που θα έχει η άθλια επιλογή του να δουλεύει για την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ.

Δεν είναι μόνο η συρία που έχει κουρδικό πληθυσμό (συγκριτικά τον μικρότερο). Δεν είναι μόνο η τουρκία. Είναι επίσης το ιράκ και το ιράν. Η προσπάθεια δημιουργία «κουρδικού κράτους» (ενός κράτους που, παρεπιπτόντως, αν ποτέ δημιουργούνταν η γεωγραφία θα το ανάγκαζε να έχει καλές σχέσεις και με την Τεχεράνη, και με την Βαγδάτη, και με την Δαμασκό, και με την Άγκυρα – γιατί αυτοί θα ήταν οι γειτονές του… όχι το Κάνσας, η Οκλαχόμα και το Μισσούρι…) αφορά όχι ένα αλλά τέσσερα κράτη στη μέση Ανατολή. Και σπονσονάρεται η δημιουργία αυτού του κράτους από την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ εδώ και χρόνια… Όχι από καλωσύνη και ενδιαφέρον για την «ανεξαρτησία των λαών» – οι Παλαιστίνιοι ξέρουν με το αίμα τους. Αλλά επειδή θα ήταν ένα κράτος εξαιρετικά αδύναμο οικονομικά, που θα στηριζόταν αιώνια στους «ευεργέτες» του… Και θα τους προσέφερε άφθονες στρατιωτικές βάσεις και λοιπές εξυπηρετήσεις…

Παρασκευή 11 Οκτώβρη. Είναι παράδοξο από πρώτη ματιά ότι την «εργολαβία» για την δημιουργία τέτοιου κράτους την ανέλαβε τελικά το συριακό pkk, με μακράν τον μικρότερο κουρδικό πληθυσμό (τόσο σαν ποσοστό στον συριακό πληθυσμό, όσο και σαν ποσοστό στον συνολικό κουρδικό στην περιοχή), σε βάρος του συριακού κράτους, και με τσαμπουκά αναντίστοιχο με τις πραγματικές του δυνατότητες. Είναι χαρακτηριστικό ότι για να ελέγχει στοιχειωδώς την συριακή περιοχή που έχει στην κατοχή του κάνει τακτικά βίαιες στρατολογήσεις νεαρών αράβων· προκαλώντας μικρότερες ή μεγαλύτερες εξεγέρσεις εναντίον του. Αυτή η παραδοξότητα του “μικρομεγαλισμού” ξεδιαλύνεται μόλις συνυπολογίσουμε ότι:

Α) Αντίστοιχη κίνηση, υπό την εποπτεία και την υποστηρίξη της Ουάσιγκτον, επιχείρησαν να κάνουν οι σαφώς περισσότεροι ιρακινοί (“πεσμεργκά” λέγεται ο στρατιωτικός τους βραχίονας) κούρδοι, με ένα δημοψήφισμα ανεξαρτησίας που έγινε στις 25 Σεπτέμβρη του 2017. Το αποτέλεσμα ήταν 92,7% υπέρ της δημιουργίας αυτού του κράτους, και το Τελ Αβίβ άναψε καπνογόνα: το ιράκ διαλύεται!!! Μετά ήρθε η πραγματικότητα: η φιλική προς τους κούρδους του ιράκ Τεχεράνη, η θυμωμένη Βαγδάτη και η επίσης θυμωμένη Άγκυρα ενημέρωσαν τους φιλόδοξους φεουδάρχες / αφεντικά του «νέου κράτους» πως απλά θα κλείσουν τα σύνορά τους – και δεν θα μπαίνει ούτε θα βγαίνει τίποτα. Μια σειρά πρωτοκοσμικά κράτη ανακοίνωσαν επίσης ότι δεν θα αναγνωρίσουν τέτοιο κράτος – δεν θα αναγνώριζαν ούτε καταλανικό… Μετά απ’ αυτά οι φεουδάρχες του ιρακινού κουρδιστάν ξέχασαν το δημοψήφισμα και αναγνώρισαν ότι είναι μια αυτοδιοικούμενη επαρχία του ιράκ… Η δημιουργία νέων συνόρων στην περιοχή με αμερικανική παραγγελία δεν είναι καθόλου καλή ιδέα…

Β) Το πολύ πιο ισχνό και αδύναμο απ’ την άποψη τόσο του πληθυσμού όσο και της όποιας στρατιωτικής ισχύος συριακό pkk αδελφοποιήθηκε με τον αμερικανικό στρατό, εκπαιδεύτηκε απ’ την mossad και χρηματοδοτήθηκε απ’ το Ριάντ… Έγινε εργολάβος, proxy – η αδυναμία του δηλαδή οδήγησε στο να την δει μισθοφόρος. Τα αφεντικά του θεώρησαν ότι μπορούν να φτιάξουν ένα de facto «κουρδικό κράτος» στο 1/3 της συριακής επικράτειας, προσφέροντάς το στην Ουάσιγκτον για τις βάσεις και τον μιλιταρισμό της. Το να γίνει αυτή η συριακή ζώνη «αμερικανική επαρχία» διοικούμενη από κούρδους φεουδάρχες / μιλιταριστές, αυτό ήταν το «ανεξάρτητο κράτος» που βόλευε τον εθνικιστικό ναρκισσισμό του pkk… Ποτέ δεν ήταν καταπιεσμένοι οι κούρδοι απ’ το συριακό καθεστώς· ποτέ δεν είχαν κάποιο πρόβλημα. Δεν έχει σημασία…. Η προσοδοθηρία είναι γλυκειά. Το pkk προειδοποιήθηκε, και προειδοποιήθηκε φιλικά, τόσο απ’ την Μόσχα και την Δαμασκό όσο και απ’ την Τεχεράνη, ότι μ’ αυτές τις επιλογές σκάβει τον λάκο του. Αλλά…

Υπάρχει κάτι ακόμα στις δηλώσεις του Lavrov, που μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Αναφέρεται σε …επαφές μεταξύ της Δαμασκού και Κουρδικών οργανώσεων που αποστασιοποιούνται απ’ την εξτρεμισμό και τις τρομοκρατικές μεθόδους δράσης… Έμμεσα η αναφορά σε “αποστασιοποίηση” παραπέμπει στην συμφωνία των Αδάνων, του 1998, μεταξύ Άγκυρας και Δαμασκού, σύμφωνα με την οποία η δεύτερη αναλάμβανε την υποχρέωση να αναγνωρίσει το pkk σαν «τρομοκρατική οργάνωση» και να πάρει τα κατάλληλα μέτρα εναντίον του. Το 1998 ήταν η χρονιά του τέλους της υποστήριξης προς την ένοπλη δράση του pkk όχι μόνο απ’ την Δαμασκό αλλά απ’ το σύνολο των μέχρι τότε υποστηρικτών του: την Μόσχα, την Ουάσιγκτον, την ε.ε – και την Αθήνα… (Το γιατί έγινε αυτή η “αλλαγή γραμμής” τότε το έχουμε γράψει στο χάρτινο Sarajevo – ξεπερνάει τα περιθώρια της ασταμάτητης μηχανής). Η επαίσχυντη λιποταξία και η περιπλάνηση του Οτσαλάν για να σώσει το τομάρι του στη Μόσχα, μετά στη Ρώμη και τελικά στην Αθήνα που τον παρέδωσε στην Άγκυρα μέσω Ναϊρόμπι, δηλαδή η αναζήτηση εκ μέρους του κρυψώνας σε πρώην συμμάχους του που όμως τον είχαν διαγράψει πια, είναι η πιο εμβληματική πράξη εκείνης της περιόδου… Από τότε, πάντως, οι κούρδοι της συρίας άφησαν τα όπλα – και ζούσαν ειρηνικά και ήσυχα…

Στην εξέγερση του 2011 δεν πήραν μέρος. Δεν είχαν κανένα σοβαρό πρόβλημα απ’ το καθεστώς Άσαντ, ούτε κάποιο λόγο να στραφούν εναντίον του ζητώντας – όπως έκαναν εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές – οποιαδήποτε μεταρρύθμιση.

Μετά ήρθαν τα λεφτά…

Το γεγονός είναι τώρα ότι η Άγκυρα θεωρεί (με την συμφωνία όλου του μπλοκ της Αστάνα) ότι η Δαμασκός δεν είναι πρακτικά σε θέση να εφαρμόσει την συμφωνία των Αδάνων – οπότε, προς το παρόν, πρέπει να αναλάβει δράση η ίδια. Έως ότου το συριακό καθεστώς ξανα-αναλάβει αποτελεσματικά τον έλεγχο των συνόρων του με το τουρκικό…

Οι χθεσινές δηλώσεις του Lavrov αποσαφηνίζουν την πραγματικότητα: δεν είναι «μόνη» της η Άγκυρα αλλά είναι το σύνολο του μπλοκ της Αστάνα, που αφού προσπάθησε «με το καλό» να πείσει τους φεουδάρχες των σύρων κούρδων να μην κάνουν παιχνίδια παγκοσμίου πολέμου, κατέληξε ότι δεν καταλαβαίνουν «έτσι». Το να είσαι μισθοφόρος της (πρώην) «μόνης υπερδύναμης» σου δίνει την αίσθηση της … υπερδύναμης… Οπότε… Οπότε το «αλλιώς» έπεσε φυσιολογικά στην Άγκυρα.

Παρασκευή 11 Οκτώβρη. Ένα χαρακτηριστικό διεθνές παράδειγμα τώρα. Διάφορα κράτη της ε.ε. καταγγέλουν την τουρκική εισβολή. Πράγματι, για εισβολή πρόκειται… Αλλά που; Τυπικά και ουσιαστικά ένα είναι το κράτος που υφίσταται την εισβολή, κι αυτό είναι το συριακό. Με μια συγκεκριμένη εξουσία, τον Άσαντ. Δηλαδή, για να το πούμε με άλλα λόγια, αυτά τα ευρωπαϊκά κράτη (ανάμεσά τους και το ελληνικό) καταγγέλλουν την τουρκική εισβολή στην επικράτεια του καθεστώτος Άσαντ; Υπερασπίζονται, δηλαδή, αυτό το καθεστώς; Από πότε; Πώς τους διέφυγε ότι και ο αμερικανικός στρατός έχει κάνει εισβολή; Πού χάζευαν και δεν το πρόσεξαν αυτό, να το καταγγείλουν με αγανάκτηση;

Χα!!! Καταγγέλουν, αλλά δεν υπερασπίζονται! Σίγουρα δεν υπερασπίζονται τον Άσαντ απ’ την εισβολή του τουρκικού στρατού! Τότε ποιόν υπερασπίζεται η καταγγελία τους; Τα αμερικανικά σχέδια για την μέση Ανατολή; Τους αμερικανικές βάσεις στη συρία; Τί;

Όσο κι αν φαίνεται περίεργο: το μόνο που υπερασπίζονται είναι το δικαίωμα του γαλλικού ιμπεριαλισμού να έχει λόγο για την συρία· εναντίον του μπλοκ της Αστάνα που δεν έχει ζητήσει την άδεια του Παρισιού απ’ το 2015 και μετά… Τόσο απλά… Φυσικά η υπεράσπιση του γαλλικού “δικαίωματος” γίνεται στα λόγια – κανείς δεν πρόκειται να τα βάλει με τον εισβολέα στρατό!

Εν τω μεταξύ (άλλο επεισόδιο αποπληροφόρησης, δηλαδή αποβλάκωσης) τα σημεία εισβολής του τουρκικού στρατού είναι προσεκτικά επιλεγμένα: σε μια ζώνη περίπου 120 έως 150 χιλιομέτρων, όπου οι σύριοι κούρδοι είναι μικρή μειοψηφία σε σχέση με τον ντόπιο συριακό αραβικό πληθυσμό. Μ’ άλλα λόγια σ’ αυτή τη φάση το σχέδιο της Άγκυρας είναι να κόψει τις χερσαίες επικοινωνίες ανάμεσα στα ανατολικά και στα δυτικά της θρυλικής “ζώνης” σε φιλικές, συρο-αραβικές περιοχές, χωρίζοντας μεταξύ τους τις δύο παραδοσιακά πιο πολυκατοιμημένες από σύριους κούρδους περιοχές του συριακού βορρά, το Kobane και την Hasakah.

Καταγγέλουν λοιπόν, αλλά δεν λένε καθαρά τι υπερασπίζονται… Μήπως πρόκειται για ίδια κράτη που έτρεξαν λαχανιασμένα να αναγνωρίζουν σαν “πρόεδρο της βενεζουέλα” έναν καραγκιόζη ονόματι Guaido; Μπααα. Για σύμπτωση θα πρόκειται…

Ίσως πρέπει να σπεύσουν στο μέτωπο μερικές εκατοντάδες «άσπρα κράνη»… Τι λέει το Λονδίνο επ’ αυτού;

Τετάρτη 9 Οκτώβρη. Είναι επιλογή του pkk/ypg να γίνει μισθοφόρος και proxy της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ – όχι κάποια θεόσταλτη μοίρα! Είναι επιλογή αυτής της κομματικής νομεκλατούρας και των υποτακτικών της η γεωπολιτική πρόσοδος – όχι κάποια κατάρα της Ιστορίας. Κι αν αυτή η κουρδική εξουσία πουλάει σε όποιον είναι βολικός (μακριά…) και πρόθυμος να τα αγοράσει διάφορα παραμύθια περί «μπουκτσινισμού» και περί «κομμούνας», τα πλυντήρια στα μέρη μας και στη νότια κύπρο δείχνουν την ωμή πραγματικότητα.

Ας θυμήσουμε λίγα απ’ τα πολλά αυτής της πραγματικότητας. Όταν ο συριακός στρατός ‘n’ friends (δηλαδή: Χεζμπ’ Αλλάχ, ιρανοί των «φρουρών της επανάστασης» αλλά και μισθοφόροι και ρώσοι μισθοφόροι) ξεπέρασαν το εμπόδιο της Palmyra νικώντας τον isis και άρχισαν να προχωρούν προς τα ανατολικά, προς την στρατηγικής σημασίας πόλη Deir ez-Zor στα δυτικά του Ευφράτη, την άνοιξη του 2017, οι ypg βρίσκονταν στην al-Hasakah, πολύ βόρεια, στα εδάφη τους – έχοντας απέναντί τους τον isis σ’ όλη την νότια συρία, στα ανατολικά του Ευφράτη.

H συριακή προέλαση φαίνεται ότι προκάλεσε ηλεκτροσόκ στα αρμόδια κέντρα, που το μετέφεραν στους «πρόθυμους». Κι έτσι, «ξαφνικά», οι ypg άρχισαν έναν αγώνα δρόμου καθόδου προς το νότο, κατ’ αρχήν στο ανατολικό παρόχθιο τμήμα απέναντι απ’ την Deir ez-Zor. Κανονικά, αν έπρεπε να πολεμήσουν τον isis, η βιασύνη των ypg θα ήταν άχρηστη: ο μεν συριακός στρατός ‘n’ friends προέλαυνε στην έρημο, ενώ αυτοί θα είχαν να αντιμετωπίσουν ισχυρή συγκέντρωση πολέμαρχων του isis…

Αμ δε! Εξίσου «μυστηριωδώς» όλοι αυτοί οι πολέμαρχοι του isis, αντί να πολεμήσουν τις ypg και τους αμερικάνους συμμάχους τους, συνθηκολόγησαν χωρίς να ρίξουν ούτε μια σφαίρα. Για να το πούμε απλά: εξαγοράστηκαν (ή διατάχτηκαν). Έτσι οι ypg έφτασαν έγκαιρα στα πετρελαιοπήγαδα της Deir ez-Zor (που βρίσκονται κυρίως στα ανατολικά του Ευφράτη…), τα κατέλαβαν, και εμπόδισαν τον συριακό στρατό να προχωρήσει προς αυτά. Παράξενο; Όχι. Ούτε «κομμούνες» ούτε «εθνικοαπαλευθερωτικός αγώνας». Σκέτη, καθαρή εργολαβία. Και αμοιβή με λαθρεμπόριο του πετρελαίου (εξού και η ανάγκη των πλυντηρίων…)

Η εργολαβία δεν τέλειωσε εκεί. Μη μπορώντας να φτάσει στα ανατολικά σύνορα της επικράτειας (αφού θα έπρεπε να συγκρουστεί με τις αμερικανοκρατούμενες ypg) ο συριακός στρατός ‘n’ friends άρχισε να κατεβαίνει νότια, πάντα στη δυτική όχθη του Ευφράτη, πολεμώντας χωριό χωριό και κωμόπολη κωμόπολη τον isis. Και πάλι έγινε το «θαύμα». Με ένα sprint πρωτοφανές ως προς την άνεσή του, οι ypg «ξεμπέρδεψαν» με τον isis στην απέναντι, ανατολική μεριά του Ευφράτη με τον ίδιο τρόπο όπως πριν, κάλυψαν τα χιλιόμετρα σε χρόνο dt, και έφτασαν στα συρο-ιρακινά σύνορα, απέναντι στην συνοριακή συριακή πόλη Abu Kamal, πριν καταφέρει ο συριακός στρατός ‘n’ friends να περάσει εκεί το ποτάμι.

Αφού δεν ελευθέρωναν κουρδικά χωριά απ’ την κατάρα των “τζιχαντιστών” τι ακριβώς έκαναν σ’ όλη αυτή την επική πορεία τους οι ypg; Κάτι απλό: «Έκοψαν» το 1/3 της συριακής επικράτειας απ’ το μπλοκ της Αστάνα, παραδίδοντάς το στην Ουάσιγκτον. Κι όχι τυχαία. Η πόλη Abu Kamal είναι στρατηγικό σημείο ελέγχου των συνόρων συρίας / ιράκ, πάνω στη βασική διαδρομή που σκοπεύει να χρησιμοποιήσει το μπλοκ της Αστάνα για να συνδέσει χερσαία την Τεχεράνη και την Βαγδάτη με την Δαμασκό, την Βηρυτό και την Μεσόγειο. Όταν στα τέλη του 2018 ο αμερικανικός στρατός έφτιαξε βάση ακριβώς σ’ αυτό το σημείο απ’ την μεριά των ypg και με την συγκατάθεσή τους, το πράγμα έγινε ωμά ξεκάθαρο ως προς την εργολαβία.

Ούτε αυτή είναι όλη η ιστορία. Στις αρχές Φλεβάρη του 2018, ο συριακός στρατός ‘n friends, σε συνεννόηση με άραβες που βρίσκονταν υπό κουρδική / αμερικανική κατοχή στα ανατολικά της Deir ez-Zor και του Ευφράτη, προσπάθησε να ανακαταλάβει πετρελαιοπηγές που είχαν στην κατοχή τους οι ypg. Τι ακολούθησε; Μιας και οι ypg δεν θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την επίθεση, σηκώθηκαν αιφνιδιαστικά τα αμερικανικά ελικόπτερα και κτύπησαν τους «εισβολείς» σκοτώνοντας δεκάδες σύρους στρατιώτες αλλά και άγνωστο (όχι μικρό) αριθμό ρώσων μισθοφόρων. Δεν ήταν η πρώτη φορά που η αμερικανική αεροπορία αναλάμβανε να σταματήσει την προέλαση του συριακού στρατού και των συμμάχων του… Ήταν, όμως, η πρώτη φορά που δήλωσε καθαρά την αιτία: «προστασία των ypg» …

Ούτε αυτή είναι όλη η ιστορία! Τους τελευταίους μήνες του 2019 από κοινού οι ιρακινές pmu (πολιτοφυλακές εκπαιδευμένες απ’ τους «φρουρούς της επανάστασης») και ο συριακός στρατός ενισχύουν την φύλαξη του χερσαίου περάσματος ιράκ-συρίας, μεταξύ της ιρακινής al Qaim και της συριακής Abu Kamal. Το Τελ Αβίβ έχει κτυπήσει τουλάχιστον δυο φορές αυτές τις εγκαταστάσεις. Από πού ξεκίνησαν τα αεροπλάνα του ή τα drones του για να μην γίνουν αντιληπτά απ’ τα ρωσικά ραντάρ στα δυτικά; Από αμερικανική βάση στην ypgκρατούμενη βόρεια συρία….

Θα το πούμε λοιπόν, κι ας είναι άχρηστο: ούτε Ουάσιγκτον ούτε Άγκυρα!! Αλλά για να έχει νόημα αυτό θα έπρεπε οι κούρδοι να ξεφορτωθούν χωρίς παζάρια τους «πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες τους», που τους πουλάνε και τους αγοράζουν με το κιλό, εδώ και χρόνια. Οι χθεσινές και αυριανές τρίπλες της ηγεσίας του pkk, που τώρα παρακαλάει για την μεσολάβηση της Μόσχας και για διαπραγματεύσεις με την Δαμασκό δεν είναι ούτε παρηγοριά ούτε εγγύηση.

Ο οππορτουνισμός έχει πάντα στόχο την διάσωση των καπάτσων… Και οι καπάτσοι είναι τόσο ύπουλοι ώστε…

Τρίτη 8 Οκτώβρη. Κι έτσι στα ξαφνικά χτες οι έλληνες πατριώτες, δεξιοί κι αριστεροί, ξύπνησαν με την “είδηση” πως το ψόφιο κουνάβι είναι πολύ πιο σύμμαχος με τον Erdogan απ’ ότι με το ελλαδιστάν. Είναι τόσο σύμμαχος που επιτρέπει στον τουρκικό στρατό να εισβάλει στην ypgκρατούμενη περιοχή της συρίας, αποσύροντας τον δικό του στρατό… Όμως το τι νομίζουν οι έλληνες είναι τριτεύουσας σημασίας.

Μιας και πριν 10 μέρες (Κυριακή 29 Σεπτέμβρη, η ζώνη) υποστηρίξαμε ότι το σχέδιο του τουρκικού κράτους για την βόρεια συρία είναι από δύσκολο έως αδύνατο να πραγματοποιηθεί (πέρα απ’ το είναι απόλυτα άδικο, αν αυτό έχει κάποια σημασία) πριν απ’ όλα ρίξτε μια ματιά στους δύο χάρτες επάνω.

Στον πάνω χάρτη είναι οι περιοχές που κατοικούνται από κούρδους στη μέση ανατολή – προσέξτε το τμήμα που αφορά την συρία. Στον κάτω χάρτη είναι η περιοχή της συρίας που έχουν καταλάβει οι ypg μαζί με τους αμερικάνους (το κίτρινο χρώμα). Είναι ξεκάθαρο ότι το 1/3 της συριακής επικράτειας, ανατολικά του Ευφράτη, βρίσκεται υπό κουρδική / αμερικανική κατοχή – καμμία σχέση, ούτε καν προσχηματική, με “εθνική απελευθέρωση”.

Και τώρα μερικές ιστορικές υπενθυμίσεις. Ένα μέρος των κουρδικών πληθυσμών της συρίας ανήκαν και ανήκουν στο pkk, ένα κόμμα που τυπικά μεν εμφανίζεται σαν «πατριωτικό / μαρξιστικό / λενινιστικό», όμως ήδη απ’ τα ‘80s άρχισε να μετατρέπεται σε μια προσοδοθηρική οργάνωση, που συμμαχούσε με διάφορα οφέλη με οποιονδήποτε είχε συμφέροντα κατά του τουρκικού καθεστώτος. Σ’ αυτές τις συριακές περιοχές είχε το pkk τις επιμελητειακές του βάσεις στη διάρκεια του πολέμου μέσα στην τουρκία, ως το 1999.

Παρ’ όλα αυτά, απ’ το 2001 (όταν εκλέχτηκε για πρώτη φορά πρωθ. ο Erdogan) και μετά, χάρη στην μη-εθνικιστική πολιτική των ισλαμοδημοκρατών, το «κουρδικό πρόβλημα» – κυρίως στην τουρκία – θεωρούνταν λυμένο. Μ’ αυτή την έννοια ούτε το 2002, ούτε το 2005, ούτε το 2010 υπήρχε ένταση είτε μεταξύ τουρκικού καθεστώτος και κούρδων της συρίας, είτε μεταξύ Άγκυρας και Δαμασκού. Το αντίθετο: Άγκυρα και Δαμασκός είχαν αποκαταστήσει φιλικές σχέσεις.

Οι συρο-τουρκικές σχέσεις άλλαξαν δραματικά μετά το 2011, όταν το τουρκικό καθεστώς εντάχτηκε στο αμερικανο-ισραηλινό σχέδιο περί «νέας μέσης Ανατολής», το οποίο περιλάμβανε την δημιουργία ενός καθαρά σουνιτικού κράτους στη συρία και στο ιράκ: ήταν η επιχείρηση isis. Ωστόσο ούτε το 2012 ή το 2013 υπήρχε ένταση μεταξύ Άγκυρας και κουρδικών περιοχών της συρίας. Το 2014, όταν ο isis κατέλαβε το κουρδικό Kobani, οι κούρδοι ολόκληρης της περιοχής βρήκαν καταφύγιο στη γειτονική τουρκία. Και, παρότι το τουρκικό καθεστώς υποστηρίζε ακόμα τότε τον isis, επειδή οι σύριοι κούρδοι δεν μπορούσαν να τον αντιμετωπίσουν, επέτρεψε σε αρκετές εκατοντάδες ένοπλους κούρδους του ιράκ (πεσμεγκρά) να περάσουν απ’ το εδαφός του, για να ανακαταλάβουν το Kobani. Με την βοήθεια του τουρκικού πυροβολικού και αμερικανικών βομβαρδισμών, το Kobani απελευθερώθηκε… Οι κούρδοι κατοικοί του επέστρεψαν στα σπίτια τους…