Tag: πόλεμος

Το νόημα… (2)

Κυριακή 8 Μάρτη. Είναι γεγονός ότι η φροντίδα για την κριτική γνώση και ανάλυση των γενικών χαρακτηριστικών του καπιταλιστικού κόσμου, με συνεκτικό τρόπο, άρχισε να «χάνεται» στον δυτικό κόσμο ήδη απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων την είχαν κατά κάποιον τρόπο «σπουδάσει» στα νιάτα τους την πούλησε για διάφορων ειδών καριέρες, «αυτοπραγματώσεις», κλπ. Ο νεοφιλελευθερισμός από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά δεν ήταν απλά ένα οικονομικό δόγμα· ούτε απλά ένα σετ πολιτικών εργαλείων σε διάφορα επίπεδα εξουσίας. Ήταν (και παραμένει) ένας «οντολογικός» τρόπος αυτός ο καπιταλιστικός κόσμος «να γίνεται λιανά» – υπηρετώντας «τα καλά και συμφέροντα ημών».

Αλλά παραμένει άγρια καπιταλιστικός (ο κόσμος). Πράγμα που σημαίνει πως όσο «σε λιανά» κι αν τον θέλουν «τα καλά και συμφέροντα ημών» αυτός ανασυντίθεται: πότε σαν απειλητικές επιδημίες / πανδημίες· πότε σαν πολεμικά γεγονότα· πότε σαν «επεισόδια κρίσης»… Ανασυντίθεται σε καταστάσεις μεγάλης κλίμακας· σε καταστάσεις που ξεπερνούν κατά πολύ τις ατομικές, παρεΐστικες, οικογενειακές μικροσφαίρες. Ανασυντίθεται στην κλίμακα και στο βάθος που του αναλογεί (σαν σύστημα εκμετάλλευσης και πειθάρχησης), συμπιέζοντας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όλες τις ιδιωτικές (και ιδιοτελείς) μικροσφαίρες απόρριψης, ιδιωτικοποίησης ή/και διαστρέβλωσης του γενικού.

Κι αυτές οι καταστάσεις γίνονται τρομακτικές! Όχι μόνο εξαιτίας του συγκεκριμένου χαρακτήρα τους. Αλλά κυρίως εξαιτίας του ότι έχουν χαθεί απ’ τα μυαλά τα διανοητικά εκείνα μέσα κριτικής, αναλυτικής κατανόησης των αλληλουχιών που δημιουργούν (και πάντα δημιουργούσαν) τέτοιες «μεγάλες κλίμακες» πολιτικο-ιστορικών γεγονότων.

Το κενό έρχονται να το καλύψουν εύκολα (έως ευχάριστα…) όλοι οι ανορθολογισμοί: απ’ τις θεωρίες συνωμοσίας μέχρι την κατανάλωση· μέχρι τον ακόμα πιο μανιακό παλιμπαιδισμό. Αυτός ο τελευταίος είναι η ληθαργική απώθηση της πραγματικότητας που (ο θρύλος λέει ότι) κάποιος ονόματι Zbigniew Brzezinski ονόμασε tittytainment στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Κι όχι απλά ονόμασε· πρότεινε…

Τι σχέση έχουν όλα αυτά τα «γενικόλογα» με το … Idlib; Έχουν και παρέχουν. Αν κάποιος «απλός άνθρωπος» δεν καταλάβει ότι εξελίσσεται παγκόσμιος πόλεμος (ο 4ος στη σειρά λέμε…) και ότι αυτός γίνεται και με μέσα που είτε είναι «ανορθόδοξα» (π.χ.: συγκεκριμένοι σύμμαχοι εμφανίζονται περιοδικά σαν αντίπαλοι…) είτε κινούνται σε διάφορα επίπεδα (π.χ.: προπαγάνδα, social media, κλπ) τότε όχι μόνο μένει στο σκοτάδι για όσα έχουν γίνει ως τώρα· ωθείται σε ακόμα βαθύτερο σκοτάδι για όσα θα ακολουθήσουν.

Στο συριακό (και στο διπλανό ιρακινό) πεδίο μάχης (στο σύνολο του εδάφους που ονομάζεται Μέση Ανατολή…) εξακολουθεί να εξελίσσεται όχι ένας «περιφερειακός» αλλά ο παγκόσμιος πόλεμος!!! Του οποίου τα μέτωπα εκτείνονται και στην ανατολική Μεσόγειο, και στην κεντρική Μεσόγειο, και στην βόρεια Αφρική, και στην υποσαχάρια Αφρική…

Η φράση η Άγκυρα και η Μόσχα δεν μπορούν να κάνουν πόλεμο μεταξύ τους αφού είναι σύμμαχοι θεωρήθηκε ξεπερασμένη, κάτω απ’ την «λάμψη των πληροφοριών» (και των ενταλμένων ή μη αναλύσεων του κώλου), για να διαστρέψει την πολύ πιο σημαντική φράση η Άγκυρα και η Μόσχα είναι σύμμαχοι τόσο όσο επιβάλει το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πια περιθώρια για «περιφερειακούς» πολέμους! Κι όποιος δεν μπορεί να δει (και στο Idlib) την Τεχεράνη, την Βηρυττό, το Πεκίνο και απ’ την άλλη μεριά την Ουάσιγκτον, την Αθήνα, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ, είναι απλά θεόστραβος…

Συνεπώς: αν δείτε το «νέο Idlib», το τόσο χοντροκομμένα μυθοποιημένο, να κτυπάει ταυτόχρονα στη λιβύη και στη σαουδική αραβία, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μην παραξενευτείτε. Κι αν, πάλι, δεν το δείτε, εδώ είμαστε για να τραβήξουμε την προσοχή σας…

(Το «βάλσαμο» του 3ου («ψυχρού») παγκόσμιου (των «περιφερειακών πολέμων» που εκτονώνουν τις βασικές ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις) έχει τελειώσει προ πολλού. Ποιός, όμως, έχει συμφέρον σε τέτοια «καθησυχαστικά» παραμύθια;)

Αν είναι έτσι οι ηττημένοι…

Σάββατο 7 Μάρτη. Πριν 3 ημέρες, την Τετάρτη 4 Μάρτη (να θυμάστε ότι τα κείμενα αναρτώνται αργά τη νύχτα της προηγούμενης), μια μέρα πριν την συνάντηση Putin – Erdogan στη Μόσχα και την «υπογραφή εκεχειρίας», γράφαμε μεταξύ άλλων (Idlib):

… Κι αυτό που υπονοείται (θα είναι, πιθανότατα, μέρος της εκεχειρίας που θα συμφωνήσουν Putin και Erdogan αύριο) είναι: κοινές ρωσο-τουρκικές περιπολίες είτε στην Saraqib είτε στον Μ4 – είτε και στα δύο…

Δεν το είχε διαβάσει κάπου η ασταμάτητη μηχανή (η κατάσταση παρουσιαζόταν σαν «εμπόλεμη»…)· το συμπέρανε λογικά – αναλυτικά. Με την βεβαιότητα που μπορεί να προσφέρει η ανάλυση… Χτες επιβεβαιώθηκε: από τις 15 Μάρτη θα αρχίσουν κοινές τουρκο-ρωσικές περιπολίες στον M4 (που δεν έχει καταληφθεί απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends, αν και αυτός βρίσκεται κοντά) έτσι ώστε να προστατεύεται από τους ένοπλους αντικαθεστωτικούς. Να θυμίσουμε: ο Μ4 συνδέει το Aleppo με την Latakia. (Η φωτο είναι απόσπασμα απ’ το κείμενο της συμφωνίας):

Παρότι θα υπάρχουν «περιστατικά παραβίασης της εκεχειρίας», το νερό του θύλακα του Idlib μπαίνει στο αυλάκι. Α) οι αυτοκινητόδρομοι Μ5 και Μ4 θα χρησιμοποιούνται απ’ το καθεστώς Άσαντ και τους συμμάχους του (φυσικά και απ’ τους υπηκόους) όντας τα καινούργια «σύνορα» του κατοικούμενου πάντα από αντικαθεστωτικούς θύλακα. Και Β) αυτοί οι αντικαθεστωτικοί θα υπακούουν στην Άγκυρα και στον στρατό της είτε τους αρέσει (στην μειοψηφία τους: national liberation army) είτε όχι (στην πλειοψηφία τους: HTS). Η ουαχαβίτικη οργάνωση απέρριψε την εκεχειρία· αλλά τώρα θα πρέπει να δίνει λογαριασμό στον τουρκικό στρατό…

Κι ας μείνει η φήμη για τουρκικό στραπάτσο… (Έρχονται εξελίξεις και στη λιβύη…)

(Όποιος έτυχε να δει το βιντεάκι με τις προκαταρκτικές δηλώσεις των Putin και Erdogan θα πρόσεξε πως με δυσκολία κατάφερναν να κρύψουν την χαρά τους…)

Μπλοκ της Αστάνα 1

Παρασκευή 6 Μάρτη. Ας γυρίσουμε, λοιπόν, στο συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου, και ειδικότερα στον θύλακα του Idlib. Όχι μόνο επειδή ο εκεί πόλεμος παραμένει ανάμεσα στο μπλοκ της Αστάνα και στον άξονα (Ουάσιγκτον – Αθήνας – Τελ Αβίβ – Ριάντ, με την προσθήκη του Λονδίνου…) αλλά και επειδή η ντόπια εθνικιστική δημαγωγία επιμένει πως όσα συμβαίνουν στα τουρκοελληνικά σύνορα με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες «οφείλονται στο ότι ο Erdogan έχει στριμωχτεί στο Idlib, όπου ηττάται οικτρά».

Έχει ηττηθεί λοιπόν ο Erdogan στο Idlib; Ηττήθηκε απ’ τα υπόλοιπα μέλη του μπλοκ της Αστάνα (Μόσχα, Δαμασκός, Τεχεράνη); Ήρθε η μέρα να ξεκαθαριστεί.

Χτες υπογράφτηκε στη Μόσχα η εκεχειρία (την οποία η ασταμάτητη μηχανή περίμενε νωρίτερα, αλλά δεν μπορούσε να ξέρει τις ακριβείς λεπτομέρειες του πραγματικού πολέμου που έγινε και θα συνεχίσει να γίνεται εκεί…) ανάμεσα στον Putin και στον Erdogan. Και, προσέξτε παρακαλούμε την πιο πάνω εικόνα: με βάση αυτήν την συμφωνία η Άγκυρα ΘΑ ΑΥΞΗΣΕΙ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΤΗΣ στον θύλακα! Τι σόι ήττα είναι αυτή που έπαθε; (Ακούμε ήδη τις πνιχτές γαργάρες των ντόπιων εθνικά υπερήφανων δημαγωγών / “αναλυτών” – αλλά και των διεθνών, που δεν υστέρησαν σε “γνώση” και “βεβαιότητες” περί επικείμενου “διαζυγίου” έως και πολέμου ανάμεσα σε Άγκυρα και Μόσχα). Η χθεσινή συμφωνία οριστικοποιήθηκε μετά από 3 ώρες συζήτηση face to face των δύο συμμάχων, και άλλες 3 ώρες μαζί με τα επιτελεία τους. Αν δεν έπαιζαν κάποιο απ’ τα καλά επιτραπέζια παιχνίδια συναναστροφών κι αν δεν ασχολήθηκαν και με το λιβυκό πεδίο μάχης, σίγουρα θέλησαν να δώσουν έναν «δραματικό τόνο» στην επεξεργασία της συμφωνίας. Γιατί κατά την αναιδή γνώμη της ασταμάτητης μηχανής η συμφωνία είχε γίνει προ πολλού!…

Ανατρέχουμε για λογαριασμό κάποιων πολιτικών (: πολεμικών) δεδομένων που θα παρουσιάσουμε πιο κάτω, σε δυο παλιότερα σχόλια. Πρώτα στις 5 Φλεβάρη, με τίτλο Από το Idlib στο Qaminsli απ’ όπου αναδημοσιεύουμε ένα αρχικό απόσπασμα (προτείνουμε πάντως να το ξαναδιαβάσετε ολόκληρο…) μαζί με την συνοδευτική εικόνα:

…Πολύ πιο σημαντική σα γεγονός απ’ την πιο πάνω «μεταχείριση» είναι ωστόσο μια συνάντηση που έγινε ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΘΗΚΕ, στις 13 Γενάρη στη Μόσχα. Ανάμεσα στον επικεφαλής των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών Hakan Fidan, και τον αντίστοιχο των συριακών Ali Mamlouk. Τέτοιες επαφές γίνονταν ήδη απ’ το 2015, αλλα σπάνια υπήρχε έστω νύξη γι’ αυτές (η ασταμάτητη μηχανή ωστόσο σας είχε ενημερώσει…). Η διαφορά τώρα είναι ότι τουλάχιστον μια τουρκική καθεστωτική εφημερίδα (η daily sabah) και το κρατικό συριακό πρακτορείο ειδήσεων αναφέρθηκαν στο περιεχόμενο αυτού του καθόλου αμελητέου ραντεβού:

… Η Άγκυρα ενδιαφέρεται για την βοήθεια της Δαμασκού στην αντιμετώπιση των ypg· και η Δαμασμός θέλει την συνεργασία της Άγκυρας για την απομάκρυνση των ενόπλων και των βαρέων όπλων απ’ το Idlib και την επαναλειτουργία των στρατηγικών αυτοκινητοδρόμων Μ4 και Μ5…

Μοιάζει σαν «αμοιβαία επωφελής» συνεργασία, αφού και οι δύο πλευρές συμφωνούν στα βασικά (ωστόσο μην περιμένετε να προχωρήσει με «ορθόδοξο» τρόπο)….

Και, ύστερα, στις 29 Φλεβάρη, με τίτλο Idlib· το παραθέτουμε ολόκληρο:

Σας φαίνονται κάπως “too much” οι πολύ πρόσφατες εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης, ειδικά στο Idlib, όπου ο τουρκικός στρατός φαίνεται να έχει ενεργή συμμετοχή σε επιθέσεις κατά του συριακού, με τις ανάλογες απώλειες;

Θα προτείνουμε ένα «ερμηνευτικό κλειδί» – αναλαμβάνοντας την ευθύνη (την γενική άποψή μας την ξέρετε…) Πριν λίγες ημέρες ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov δήλωσε ότι αποκλείεται οποιαδήποτε εκεχειρία με τους αντικαθεστωτικούς ένοπλους, επειδή κάτι τέτοιο θα σημαίνει αναγνώρισή τους, και, κατά συνέπεια, έμμεση ενθάρρυνση να συνεχίσουν να δρουν… Λογικό. Η Μόσχα είχε συμφωνήσει στα τέλη του 2018 με την Άγκυρα τον αφοπλισμό τους· όχι με τους ίδιους…

Πράγμα που σημαίνει: η Μόσχα (και η Δαμασκός) δεν σκοπεύουν να υπογράψουν εκεχειρία με την HTS…. Σωστό. Με ποιόν λοιπόν θα μπορούσαν να υπογράψουν τέτοια εκεχειρία; Μα με την Άγκυρα φυσικά!

Ο.Κ. Αλλά πώς θα υπογράψει η Άγκυρα μια τέτοια εκεχειρία (και πώς θα την επιβάλει στην HTS ακόμα και δια της βίας) αν δεν πολεμήσει; Με την απλή παρουσία δεν γίνεται…

Ε;

(Υπάρχουν κι άλλα σχόλια τους τελευταίους μήνες που αφορούν το θέμα, με την γνωστή επιμονή της ασταμάτητης μηχανής – αλλά δεν είναι σωστό να τα αναπαράγουμε όλα εδώ).

Μπλοκ της Αστάνα 2

Παρασκευή 6 Μάρτη. Εισβάλοντας ο τουρκικός στρατός στον θύλακα του Idlib δεν είχε βέβαια στόχο … να φτάσει στη Δαμασκό (όπως σκόπιμα και αποπροσανατολιστικά δήλωνε η Άγκυρα). Ένας απ’ τους σίγουρους στόχους του ήταν αυτός: να «κάτσει πάνω» στους αντικαθεστωτικούς ένοπλους της HTS, που χρηματοδοτούνται απ’ το Ριάντ και δουλεύουν για τον άξονα, απορρίπτοντας κάθε προοπτική ειρήνευσης στον θύλακα. Να «κάτσει επάνω» τους την ώρα που ο συριακός στρατός ‘n’ friends, αφού περίμενε πάνω από ένα χρόνο το ενδεχόμενο η Άγκυρα να ελέγξει τους HTS με άλλα μέσα και αντίδωρα, αποφάσισε ότι αυτή η ιστορία πρέπει να τελειώσει δια της βίας. Και εισέβαλε, κυρίως για να καταλάβει τους δύο βασικούς αυτοκινητόδρομους, τον Μ5 και τον Μ4.

Για να καταλάβετε την σοβαρότητα και την επικινδυνότητα μιας τέτοιας απόφασης θα πρέπει οπωσδήποτε να ξύσετε λίγο την μνήμη σας για να θυμηθείτε ότι ο θύλακας του Idlib (και οι χιλιάδες ένοπλοι αντικαθεστωτικοί εκεί, μαζί με τις οικογένειές τους) βρίσκονταν υπό την διακριτική ίσως αλλά και αποφασισμένη στρατιωτική προστασία όχι βέβαια του τοξικού, αλλά της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ, του Λονδίνου – και του Παρισιού. Αυτοί οι γνωστοί προστάτες των αμάχων στο συριακό πεδίο μάχης, ο καθένας με τον τρόπο του, είχαν δηλώσει ξανά και ξανά ότι αν οι άμαχοι του Idlib κακοπάθουν (δηλαδή: αν ο συριακός στρατός ‘n’ friends εισβάλει με σοβαρές εδαφικές αξιώσεις στον θύλακα) θα αναλάβουν δράση· τιμωρώντας τους «εισβολείς». Εξ αποστάσεως βέβαια, με τους πυραύλους τους… Πόσο δύσκολη θα ήταν άραγε η “αποκάλυψη” μιας καινούργιας “επίθεσης με χημικά” του Άσαντ στο Idlib, σαν εκείνη την πέτσινη στην Douma, που μια χαρά έκανε την δουλειά της; Καθόλου…

Πώς, λοιπόν, θα ήταν δυνατόν να εισβάλει ο συριακός στρατός ‘n’ friends στο θύλακα, με στόχο κατάκτηση πόλεων, κωμοπόλεων, χωριών (δηλαδή: με συνέπεια την δημιουργία πολλών χιλιάδων προσφύγων και τις δολοφονίες αμάχων) χωρίς να ανακατευτούν οι δυτικοί «ανθρωπιστές»; Ειπωμένο αλλιώς: πώς θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα αποτελεσματικό προπέτασμα καπνού, έτσι ώστε τα 3 μέλη του μπλοκ της Αστάνα (Μόσχα, Δαμασκός, Τεχεράνη) να απελευθερώσουν κρίσιμες ζώνες του θύλακα βραχυκυκλώνοντας τον άξονα; Η απάντηση ήταν αυτή, και ήταν λογική: με την βοήθεια του 4ου μέλους. Της Άγκυρας!

Η εισβολή του τουρκικού στρατού στον θύλακα του Idlib είχε δύο στόχους, σε διαφορετικά επίπεδα. Σε τοπική κλίμακα έπρεπε να υπερφαλαγγίσει τους ένοπλους της HTS, αναγκάζοντάς τους να υπαχθούν άμεσα στην τουρκική διοίκηση (η Μόσχα το επιβεβαίωσε ήδη!). Σε κλίμακα παγκοσμίου πολέμου έπρεπε να πείσει τα κράτη μέλη του άξονα ότι ΔΕΝ χρειάζεται να επέμβουν, και ότι «θα καθαρίσει» (αντιρωσικά, αντιΆσαντ) η Άγκυρα. Για τις ανάγκες και των δύο ρόλων ο τουρκικός στρατός έπρεπε να πολεμήσει· όχι απλά να κάθεται στην άκρη. Έπρεπε να ματώσει (ή να δείξει ότι μάτωσε), να καταστρέψει μέσα του συριακού στρατού· να διαπράξει, τέλος πάντων, ό,τι περίπου προβλέπεται σ’ έναν κανονικό πόλεμο… Το έκανε (αν και έχουμε αμφιβολία για τις απώλειες που δήλωσε).

Πέτυχε και στους δύο στόχους – η ελάχιστη τιμιότητα θα επέβαλε να αναγνωριστεί ότι «η τακτική της πένσας» (όπου οι σύμμαχοι εμφανίζονται σαν αντίπαλοι) δούλεψε άλλη μια φορά υποδειγματικά! Πύρινες δηλώσεις επί πύρινων δηλώσεων (κυρίως απ’ την μεριά της Άγκυρας)· κενές νοήματος εκκλήσεις απ’ το καθεστώς Erdogan στο νατο και στις ηπα για βοήθεια· απειλές και κατάρες… Τέλεια: η Άγκυρα έπαιξε πειστικά τον ρόλο του λυσσασμένου ενάντια στον Άσαντ και στους συμμάχους του· υπέρ των αγνών αντικαθεστωτικών (του τοξικού). Και πέτυχε. Σύσσωμο κοινό και κριτικοί θα έπρεπε να αποθεώσουν τον Erdogan και τους υπουργούς του γι’ αυτήν την οσκαρικού επιπέδου ερμηνεία! (Εν τω μεταξύ, παράλληλα, το τουρκικό καθεστώς βρισκόταν σε διαρκή αλλά αθόρυβη συνεννόηση τόσο με την Μόσχα όσο και με την Δαμασκό…).

Η εισβολή του τουρκικού στρατού στον θύλακα του Idlib και το «είμαστε ΟΙ φίλοι σας· να, ματώνουμε κιόλας!» απέναντι στους μισθοφόρους του Ριάντ, η τουρκική παράσταση – δηλαδή – ότι τώρα γέρνουμε προς την μεριά του άξονα, ήταν ο ων ουκ άνευ όρος για να πετύχει η εισβολή του συριακού στρατού ‘n’ friends στον θύλακα, και η (αιματηρή) κατάληψη του Μ5!!! Αν η Αγκυρα κρατούσε αποστάσεις, τότε είναι πολύ πιθανό (έως βέβαιο) ότι πολλοί αμερικανο-αγγλο-γαλλικοί πύραυλοι θα έπεφταν σε διάφορες θέσεις… Αν η Άγκυρα δεν ανακατευόταν, τότε το αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle που έκοβε βόλτες στην ανατολική Μεσόγειο κάνοντας ασκήσεις με τον αιγυπτιακό στρατό (αλλά οι ντόπιοι δημαγωγοί μας πούλαγαν ότι προστατεύει τα …κυπριακά θαλάσσια οικόπεδα!) θα σήκωνε τα πολεμικά του για να ρίξουν μερικούς γαλλικούς πυραύλους στην συριακή επικράτεια· και το ίδιο θα γινόταν απ’ το αμερικανικό αεροπλανοφόρο Harry Truman, που βρίσκεται στα ανοικτά των εμιράτων, απέναντι απ’ τις ακτές του ιράν… Αν η Άγκυρα κρατούσε ουδέτερη στάση στην εισβολή του συριακού στρατού ‘n’ friends στο Idlib, θα έσκαγαν «άλλα κόλπα» – για να σταματήσουν την εισβολή εμποδίζοντας την ήττα των HTS.

Αλλά το τουρκικό καθεστώς ανέλαβε τις ευθύνες του απέναντι στους συμμάχους του: να παίξει τον «κακό μπάτσο». Και το έκανε εξαιρετικά πειστικά. (Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι βλακείες, σα συνέπεια αυτής της πειστικότητας, έχει διαβάσει η ασταμάτητη μηχανή – όχι μόνο από έλληνες αλλά και από διεθνείς «αναλυτές». Μπορούσε φυσικά να ξεχωρίσει τους εγκάθετους του μπλοκ της Αστάνα που απλά έκαναν την δουλειά τους· αλλά και οι άλλοι ήταν πολλοί, πολύ σίγουροι, πολύ κατηγορηματικοί, πολύ καλά πληροφορ(ιοποι)ημένοι…)

Έκανε τόσο πετυχημένα την δουλειά της η Άγκυρα στο Idlib ώστε στη χτεσινή συμφωνία της εκεχειρίας προβλέπεται (δηλαδή εγκρίνεται απ’ την Μόσχα) να αυξήσει τον στρατό της στον θύλακα! «Πάνω στους HTS»… Αυτό κι αν είναι επιβράβευση “ήττας” (μεταξύ – συμμάχων)!!!

Εντάξει ως εδώ. Πρέπει όμως να αρχίσετε να καταλαβαίνετε την συνθετότητα της πληροφοριακής διαχείρισης των πολέμων σε post modern συνθήκες!

Εθνική πλύση εγκεφάλου

Τετάρτη 4 Μάρτη. Ο περασμένος Γενάρης ήταν «ο μήνας του Haftar»: το πόπολο, εκστασιασμένο, άκουσε, ξανάκουσε και ξανάκουσε (μέχρις ότου μπορούσε να συλλαβίζει / παπαγαλίζει με άνεση το όνομα του «τζενεράλ» στα αναλογικά και ψηφιακά καφενεία) ότι το ελλαδιστάν είχε έναν σπουδαίο, γενναίο σύμμαχο κρυμμένο κάπου στην λιβυκή έρημο… Που θα έβαζε στη θέση του τον θρασύτατο Erdogan ισοπεδώνοντας την λυβική πρωτεύουσα (Tripoli) όπου ζουν 2,5 εκατομμύρια ψυχές· και φυσικά θα βούλιαζε ακόμα και τουρκικό κανώ αν τολμούσε να πλησιάσει…

Το τέλος του Φλεβάρη και η αρχή του Μάρτη έχει ένα άλλο εθνικό φροντιστήριο. Το Idlib. Με την ίδια έκσταση και τον ίδιο θυμό το πόπολο ακούει, ξανακούει και ξανακούει (μέχρι να το λέει απ’ έξω) ότι υπάρχει κάποιο μέρος κάπου στη συρία όπου ο μισητός «σουλτάνος» ηττάται… και γι’ αυτό τα κάνει όλα αυτά να στέλνει χιλιάδες (άοπλους) πρόσφυγες και μετανάστες να «εισβάλουν στην ελλάδα»… Όχι για να ρεφάρει κατακτώντας ελληνικό έδαφος – αλλά για να εκβιάσει την ευρώπη… Με μια κουβέντα: ο Erdogan εκβιάσει την ευρώπη μέσω των προσφύγων / μεταναστών στον Έβρο επειδή ηττάται στο Idlib… Ουάου! Αληθινή παγκοσμιοποίηση!!!

Δεν υπάρχει σοφός, σοφότερος ή σοφότατος εθνικός δημαγωγός που να λυπάται την επανάληψη του πιο πάνω δόγματος… Πρόκειται για συστηματική παράκρουση! Που γίνεται υποδόρεια επειδή, απλά, το ντόπιο φασισταριό δεν ενδιαφέρεται ούτε για γενναίους «τζενεράλ» ούτε για τουρκικά Βατερλώ – παρότι γουστάρει το αίμα των οχτρών. Ωστόσο είναι παράκρουση, και πρέπει να την υποδείξουμε. Γιατί είναι δηλωτική (άλλη μια καταδήλωση, ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία…) του πως δουλεύει η εθνικιστική δημαγωγική μηχανή, του πως γίνεται η εθνική πλύση εγκεφάλου, και γιατί η ελληνική παραγωγή ειδικών συστημικής ηλιθιότητας δεν προσφέρεται για εξαγωγή – λόγω εξαιρετικά χαμηλής ποιότητας.

Ηττάται πράγματι ο Erdogan στο Idlib; Θα το δούμε στη συνέχεια. Για χάρη της ανάλυσης ας πούμε «ναι»…. Τί σχέση έχει, όμως, αυτή η «ήττα» με τους πρόσφυγες / μετανάστες στα τουρκοελληνικά σύνορα; Πώς συνδέεται αυτή η διαχείρισή τους με την ήττα; Συνδέεται;

Κανείς (δημαγωγός, ειδικός ή ανειδίκευτος) δεν προτείνει μια σύνδεση που να αντέχει στη λογική. Μόνο υπονοούμενα. Δεν υπάρχει καμμία απάντηση σε απορίες που είναι λογικές – και απαγορευμένες. Για παράδειγμα: πώς ακριβώς τα ευρωπαϊκά κράτη («πιεσμένα» απ’ την «απειλή των μεταναστευτικών ροών»…) θα βοηθήσουν τον Erdogan να ρεφάρει την (υποτιθέμενη) ήττα του στο Idlib; Θα του στείλουν στρατό; Όχι! Θα του στείλουν το νατο; Όχι! Θα τον κτυπήσουν στοργικά στην πλάτη; Σιγά! Ακόμα κι αν επρόκειτο να του δώσουν λεφτά (;) σε τι αυτό θα ισορροπούσε μια ήττα στο Idlib που παρουσιάζεται σαν «στρατηγική», στα όρια της καταστροφής;

Και τι είδους «πίεση» είναι αυτή προς την ευρώπη; Πιστεύει, άραγε, ο Erdogan, πως αν περάσουν 1000, 10.000 ή 50.000 πρόσφυγες / μετανάστες σε ελληνικό έδαφος θα ανοίξουν, με κάποιο μαγικό τρόπο, όλα τα δυτικοβαλκανικά σύνορα ως την κεντρική ευρώπη; Ή, ειπωμένο αλλιώς: ποιά είναι η «πίεση» προς την ευρώπη μέσω μεταναστών και προσφύγων στο ελλαδιστάν; Αφού παγιδεύονται εδώ! Μήπως θα είναι μια «πίεση – καραμπόλα», του είδους «η τουρκία πιέζει την ελλάδα που με τη σειρά της θα πιέσει την ευρώπη»; Δακρύβρεχτο – και αβάσταχτα ελληνικό (το παραμύθι)! Αλλά αν επρόκειτο, τελικά, Άγκυρα και Αθήνα να «πιέζουν» εκ των πραγμάτων μαζί (επειδή… Idlib!!), αυτό δεν θα έπρεπε να γίνει οργανωμένα και καθαρά;

Ενώ πρόκειται για παρανοϊκή αλληλουχία, χωρίς λογική, έχει μια σκοπιμότητα – αποκλειστικά για εσωτερική κατανάλωση, επιπέδου θείας Λίτσας: ο άθλιος «σουλτάνος» κάνει όσα κάνει «σε βάρος μας» επειδή καταρρέει. Oπότε, λίγη υπομονή ακόμα, και θα δρέψουμε (σαν ελλαδιστάν) τους καρπούς αυτής της κατάρρευσης. Η ρητορική αυτή είναι μονότονη έως κατατονική. Εδώ και χρόνια το τουρκικό καθεστώς καταρρέει (οικονομικά, πολιτικά, θεσμικά, στρατιωτικά…) και το ελλαδιστάν απλά «εισπράτει» τις αντιδράσεις, τους σπασμούς αυτής της κατάρρευσης… Αλλά αξίζει τον κόπο: κάνουμε ότι μπορούμε να συμβάλλουμε στην κατάρρευση, και στο τέλος θα νικήσουμε!

Η συσχέτιση των μεταναστών / προσφύγων με την «ήττα στο Idlib» είναι μια ακόμα παραλλαγή του ίδιου εθνικά χρήσιμου τροπαριού: η τουρκία βουλιάζει. Κι αυτό που πρέπει να κάνει το ελλαδιστάν είναι να συμβάλει στο βούλιαγμα. Πώς; Με τις κατάλληλες συμμαχίες. Πρώτα απ’ όλα με την Ουάσιγκτον· ύστερα με ό,τι είναι διαθέσιμο στην ευρώπη· και μετά με κάθε καρυδιάς καρύδι, αρκεί να είναι αντιτουρκικό…

Για την εθνική / εθνικιστική ρητορική τα πάντα (απ’ τις αοζ ως τους πρόσφυγες και τους μετανάστες) νοηματοδοτούνται με έναν μόνο τρόπο: σαν παραλλαγές του αντιτουρκισμού και της «εξασφάλισης αντιτουρκικών συμμαχιών».

Κι έτσι συμβαίνει αυτό που είναι ταυτόχρονα γελοίο και δηλωτικό: για το θέμα των μεταναστών / προσφύγων το ελλαδιστάν ΔΕΝ συζητάει με την Άγκυρα· ούτε καν σε καταστάσεις «εισβολής», «ασύμμετρης απειλής»… Συζητάει όμως με ποιόν; Με τον πρεσβευτή του αφγανιστάν!!! Το εκπρόσωπο, δηλαδή, της «κυβέρνησης» της Καμπούλ, που είναι κυκλωμένη απ’ τους ταλιμπάν! Μάθαμε, τουλάχιστον, ότι υπάρχει πρεσβευτής του αφγανιστάν στο ελλαδιστάν: ίσως να είναι κάποιος σαν τον ναύαρχο του “τζενεράλ”, ξέρετε… Αυτός ο πρεσβευτής θα πρέπει είναι κατευθείαν απόγονος του μεγΑλέκου!

Όπως ξαφνικά (!) ο «τσενεράλ» έγινε «φίλος μας», έτσι μπορεί να γίνει και ο αφγανός «πρόεδρος Ghani»… Αρκεί να είναι κάπως … αντιτούρκος…

Εκείνος ο Guaido δεν είναι άνθρωπος. Είναι διόδιο: άνοιξε τον δρόμο στο ρημαδογκουβέρνο!

Idlib

Τετάρτη 4 Μάρτη. Επιφυλασσόμαστε να επανέλθουμε σε λίγες ημέρες στο «ερμηνευτικό κλειδί» που προτείναμε το Σάββατο 29 Φλεβάρη… Όμως το αν έχει «ηττηθεί» ή όχι το τουρκικό καθεστώς στο Idlib δεν είναι καν και καν ζήτημα «ερμηνείας». Είναι ζήτημα διαυγούς γνώσης για το τι είδους πόλεμος γίνεται στο συριακό πεδίο μάχης, και ποιοί είναι οι στόχοι του μπλοκ της Αστάνα (συνολικά και κατά κράτος).

Ενώ, λοιπόν, η «τουρκική ήττα στο Idlib» έχει γίνει καραμέλα, ενώ ο «σχεδόν πόλεμος Άγκυρας – Μόσχας» ξαναέγινε η εθνική (και «δυτική»…) κοινοτοπία, δεν μνημονεύονται γεγονότα όπως: οι συνεχιζόμενες κοινές στρατιωτικές περιπολίες ρωσικού και τουρκικού στρατού στη βόρεια συρία· ή το γεγονός ότι μερικές δεκάδες αντικαθεστωτικών ενόπλων που είχαν ξεμείνει στη συριακή Dara’a, στο νότο, μεταφέρθηκαν ΧΤΕΣ στο Idlib με ρωσική παρέμβαση· θα ακολουθήσει κι άλλη τέτοια “μεταγωγή”, από άλλη πόλη του συριακού νότου… Ως εάν η Μόσχα να ενισχύει στρατιωτικά τους εχθρούς της στον θύλακα, και οπωσδήποτε τον τουρκικό στρατό, με φρέσκα τουφέκια…

Οι πραγματικές εξελίξεις επί του εδάφους ενισχύουν την θέση μας (την ξέρετε εδώ και καιρό). Υπάρχει στον θύλακα του Idlib μια κομβική πόλη, ονόματι Saraqib, πάνω στη διασταύρωση των αυτοκινητοδρόμων Μ5 και Μ4, που είναι το επίδικο (ο Μ5 έχει καταληφθεί ήδη απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends, ο Μ4 είναι το επόμενο πλάνο). Η Saraqib καταλήφθηκε απ’ τον συριακό στρατό πριν καμμιά δεκαριά ημέρες· πριν 2 ημέρες μια αντεπίθεση των αντικαθεστωτικών με την βοήθεια του τουρκικού στρατού οδήγησε στην ανακατάληψή της. Χτες ο συριακός στρατός (μαζί με αφγανούς μισθοφόρους υπό την διοίκηση των ιρανών «φρουρών της επανάστασης», συν ένοπλους της Χεζμπ’ Αλλάχ, κάτω απ’ τα ρωσικά αεροπλάνα) ξαναπήραν την πόλη. Η ρωσική (το τονίζουμε: η ρωσική) στρατοαστυνομία ανέλαβε ήδη τον έλεγχο της πόλης… Κι αυτό που υπονοείται (θα είναι, πιθανότατα, μέρος της εκεχειρίας που θα συμφωνήσουν Putin και Erdogan αύριο) είναι: κοινές ρωσο-τουρκικές περιπολίες είτε στην Saraqib είτε στον Μ4 – είτε και στα δύο…

Αυτό ΔΕΝ είναι ήττα για τον Erdogan· και δεν είναι καθόλου ήττα για το μπλοκ της Αστάνα συνολικά! Σε κάθε περίπτωση θα οδηγήσει σ’ έναν επίσημο, διπλό και ανοικτά στρατιωτικό έλεγχο των αντικαθεστωτικών στο Idlib (σ’ έναν σαφώς μικρότερο θύλακα…) απ’ τον τουρκικό στρατό, σε συνεργασία με τον ρωσικό (plus συριακό) στο υπόλοιπο τμήμα του, περίπου τα 2/5 της έκτασης που είχε πριν την έναρξη της πρόσφατης εκστρατείας.

Υπάρχουν όμως και μερικά ακόμα tips αυτής της «περιπέτειας στο Idlib» για τον τουρκικό στρατό. Μπήκε σε (σαφώς) περιορισμένες μάχες χωρίς αεροπορία (η Μόσχα κράτησε τον πλήρη έλεγχο του αέρα) αλλά με συστηματική χρήση drones. Οι γνώστες των λεπτομεριών αυτής της στρατιωτικής εμπλοκής υποστηρίζουν ότι η τουρκική χρήση των drones σαν βομβαρδιστικών ήταν εξαιρετικά επιτυχής· ήταν η ρωσική αντιαεροπορική τεχνολογία η μόνη που μπορούσε να τα εξουδετερώσει, μετά από μερικές ημέρες. Δοκιμάστηκε κι αυτή, επί τη ευκαιρία…

Για να το πούμε λιανά θα θυμίσουμε μια φράση του Putin, όταν είχε ρωτηθεί για το κόστος της επέμβασης στη συρία το 2015: … Κάθε χρόνο κάνουμε ασκήσεις που έχουν έξοδα· αυτή αξίζει τα λεφτά της αφού γίνεται σε πραγματικές συνθήκες! Ο τουρκικός στρατός, παίζοντας το παιχνίδι της δήθεν αντιπαλότητας με τον συριακό ‘n’ friends, είχε την ευκαιρία να εκπαιδευτεί σε πραγματικές (και δυσμενείς: χωρίς αεροπορία) συνθήκες: κυνικό μεν, αλλά αυτό δεν περιλαμβάνεται στα χαρακτηριστικά της «ήττας». Ε;

(φωτογραφία: Η ρωσική στρατοαστυνομία στην διαφιλονικούμενη Saraqib, χτες…)

Συρία

Σάββατο 29 Φλεβάρη – Δευτέρα 2 Μάρτη. Σας φαίνονται κάπως “too much” οι πολύ πρόσφατες εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης, ειδικά στο Idlib, όπου ο τουρκικός στρατός φαίνεται να έχει ενεργή συμμετοχή σε επιθέσεις κατά του συριακού, με τις ανάλογες απώλειες;

Θα προτείνουμε ένα «ερμηνευτικό κλειδί» – αναλαμβάνοντας την ευθύνη (την γενική άποψή μας την ξέρετε…). Πριν λίγες ημέρες ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov δήλωσε ότι αποκλείεται οποιαδήποτε εκεχειρία με τους αντικαθεστωτικούς ένοπλους, επειδή κάτι τέτοιο θα σημαίνει αναγνώρισή τους, και, κατά συνέπεια, έμμεση ενθάρρυνση να συνεχίσουν να δρουν… Λογικό. Η Μόσχα είχε συμφωνήσει στα τέλη του 2018 με την Άγκυρα τον αφοπλισμό τους· όχι με τους ίδιους…

Πράγμα που σημαίνει: η Μόσχα (και η Δαμασκός) δεν σκοπεύουν να υπογράψουν εκεχειρία με την HTS…. Σωστό. Με ποιόν λοιπόν θα μπορούσαν να υπογράψουν τέτοια εκεχειρία; Μα με την Άγκυρα φυσικά!

Ο.Κ. Αλλά πώς θα υπογράψει η Άγκυρα μια τέτοια εκεχειρία (και πώς θα την επιβάλει στην HTS ακόμα και δια της βίας) αν δεν πολεμήσει; Με την απλή παρουσία δεν γίνεται…

Ε;

(Επί τη ευκαιρία ο Erdogan απολαμβάνει διάφορες φιλίες. Του ψοφιοκουναβιστάν (που καταγγέλει την Μόσχα και την Δαμασκό ότι δεν τηρούν τις συμφωνίες της Αστάνα – χα!!!)… Αλλά και του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron – που ακουγόταν ότι τα είχε φτιάξει αποκλειστικά με το ελλαδιστάν, αλλά δείχνει πιο ελευθεριακός…

Σε ότι αφορά τον θόρυβο, η εποχή είναι πληθωρική και ενδιαφέρουσα…)

Χίλιοι τρόποι να κάνεις έναν παγκόσμιο πόλεμο – παριστάνοντας τον ανήξερο

Σάββατο 29 Φλεβάρη – Δευτέρα 2 Μάρτη. Οι χθεσινές παρατηρήσεις, εφήμερες όπως όλα εδώ, μπορεί να καταναλώθηκαν (όπως συνήθως). Αν όχι, επιτρέπεται να δείξουμε το «ζουμί» τους.

Αν ΔΕΝ βρίσκεται σε εξέλιξη ένας παγκόσμιος πόλεμος τότε οτιδήποτε μπορεί να μοιάζει παράξενο, προϊόν συνωμοσίας, και οτιδήποτε κατεβάζει η κούτρα κάθε πυροβολημένου. Αν όμως ΟΝΤΩΣ βρίσκεται σε εξέλιξη ένας τέτοιος πόλεμος, τότε υπάρχει μια «μεγάλη κλίμακα γεγονότων» που καθορίζει (άλλοτε εντελώς κι άλλοτε σε μεγάλο βαθμό) κάμποσα γεγονότα μεσαίας και μικρής, καθημερινής κλίμακας. Μερικά – όχι όλα!

Ένα τέτοιο γεγονός, διαρκές εδώ και χρόνια και επίμονο, είναι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είτε απ’ την μέση Ανατολή και την Ασία είτε απ’ την Αφρική (πάνω και κάτω απ’ την Σαχάρα). Επειδή για τους μικροαστούς, δεξιούς και αριστερούς, όλος ο κόσμος είναι η τσέπη, τα γεννητικά τους όργανα και η οικογένειά τους, η «μεγάλη κλίμακα γεγονότων» (ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος…) είναι κάτι εξωτικό, για το οποίο ίσως φλυαρούν στις συναθροίσεις τους – και τέλος. Είναι απόλυτα βέβαιοι πως α) δεν τους αφορά, και β) δεν προκαλεί αποτελέσματα που να τους βάζουν μπροστά σ’ αυτήν την καταραμένη «μεγάλη κλίμακα γεγονότων» (αν τύχει να ασχοληθούν μαζί της την εννοούν μόνο σαν συνωμοσία εναντίον της τσέπης, των γεννητικών οργάνων τους και της οικογένειάς τους!)

Ένα «μεγάλης κλίμακας γεγονός» το οποίο αυτοί οι ίδιοι μικροαστοί απηύλαυσαν όσο δεν πήγαινε, ήταν η ήττα του «ανατολικού» μπλοκ στον 3ο παγκόσμιο πόλεμο – και οι συνέπειές του. Το ελλαδιστάν βρέθηκε απ’ τη μεριά των νικητών, και ο ντόπιος μικροαστισμός το γλέντησε όσο δεν πήγαινε – χωρίς να παραδεχτεί ότι τα πανηγύρια του ήταν απλά το μερίδιό του στη λεηλασία που έκαναν οι νικητές του 3ου παγκόσμιου.

Ο άγνωστος Α. Β. Abrams ανέφερε μεταξύ άλλων (χθεσινή ανάρτηση) κι αυτό: … Πάνω από 500.000 γυναίκες και νεαρά κορίτσια της πρώην ΕΣΣΔ έπεσαν στα νύχια σωματεμπόρων στη Δύση και στη Μέση Ανατολή – συνήθως σαν σκλάβες του σεξ… Ξέρει κανείς τίποτα γι’ αυτό το μαζικό έγκλημα κατά της ζωής, της αξιοπρέπειας εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων· κατά της ανθρωπότητας; Ξέρει κανείς έλληνας τίποτα επ’ αυτού, στα ‘90s αλλά και αργότερα;

Μπαααα… «Η ελλάδα είναι μια φτωχή πλην τίμια χώρα, που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στο σύμπαν, και το σύμπαν χρωστάει σ’ όλους όσους έχουν ελληνικές αστυνομικές ταυτότητες»… Ξέρει μήπως κανείς τίποτα για το άλλο έγκλημα; Για την άγρια εκμετάλλευση των ηττημένων του 3ου παγκόσμιου πολέμου, που εμφανίστηκαν στην ελληνική επικράτεια σαν μετανάστες εργάτες και εργάτριες; Ξέρει κανείς για τις εκατοντάδες δολοφονίες που έγιναν στα σύνορα ή λίγο πιο κάτω, για τους συστηματικούς βιασμούς, στα ελληνικά θριαμβευτικά ‘90s; Μπαααα…. «Οι έλληνες είναι φιλόξενοι»…

Κατά συνέπεια δεν ξέρει κανείς τι σημαίνει «ανάπτυξη μέσω άγριας συσσώρευσης»… Τι σημαίνει πλουτισμός μέσω της άγριας και χωρίς έλεος εκμετάλλευσης της δουλειάς και της ζωής εκείνων που βρέθηκαν να είναι οι «χαμένοι» του 3ου παγκόσμιου πολέμου… Πως αυτός ο κλεμμένος πλούτος διαχέεεται μέσα στις κοινωνία και στις κοινωνικές τάξεις… Τέλεια: αυτό είναι ένα πολύ σαφές, γνωστό και δεδομένο παράδειγμα του τι σημαίνει κερδίζουμε έναν παγκόσμιο πόλεμο – και κάνουμε τους ανήξερους…

Το τι καταλαβαίνει και τι όχι η μικροαστική μάζα, το τι την συμφέρει και τι όχι, είναι ασφαλώς κάτι σοβαρό που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Ούτε να ξορκιστεί. Όμως δεν είναι όλη η ιστορία· ούτε, καν, το μεγαλύτερο μέρος της. Η «μεγάλη κλίμακα των γεγονότων» εξακολουθεί να εξελίσσεται, ακόμα και μετά τους δημόσιους και ιδιωτικούς θριάμβους για το νικηφόρο πλιάτσικο ενός (προηγούμενου) πολέμου. Ο παγκόσμιος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν σταματάει ποτέ· και πάντα υπάρχουν λόγοι σοβαροί για έναν επόμενο (παγκόσμιο) πόλεμο.

Καμμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους 1

Σάββατο 29 Φλεβάρη – Δευτέρα 2 Μάρτη. Δεν υπάρχει ούτε ένας ή μια απ’ το «δεύτερο κύμα» μεταναστών / προσφύγων, εδώ και χρόνια, που να μην έχει να διηγηθεί μια προσωπική ιστορία στέρησης, έμμεσης βίας, άμεσης βίας, ανάγκης, πολέμου του ενός ή του άλλου είδους. (Αλλά μαζί και μια απίστευτη ιστορία αντοχής, επιμονής, κουράγιου, θάρρους…)

Μα τι στο διάολο; Όταν οι πανέλληνες «κάβλωναν» για να αποθεώσουν τους ντοπαρισμένους «πρωταθλητές» τους στους ολυμπιακούς του 2004 γινόταν παγκόσμιος πόλεμος; Δεν ήταν όλοι σ’ όλον αυτόν τον (φωτισμένο απ’ τον «ελληνικό πολιτισμό»….) πλανήτη εξίσου εκστασιασμένοι; Αυτοί εκεί πέρα στο αφγανιστάν και στο ιράκ, και οι άλλοι στην υποσαχάρια Αφρική, δεν ήταν έτοιμοι να χειροκροτήσουν τον Κεντέρη και την Θάνου; Τι στο διάολο; Τόσο πρωτόγονοι ήταν; Έτσι φαίνεται: οι πολιτισμένοι είναι τέτοιοι όσο κάνουν πολέμους χωρίς να τους υφίστανται… Και δεν υπάρχει αμφιβολία: οι έλληνες είναι υπερ-πολιτισμένοι αυτούς τους καιρούς…

Το ότι υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα σε «πρόσφυγες» και «μετανάστες» είναι μια πρωτοκοσμική τυποποίηση. Που θέλει να κρύψει ότι πριν, στη διάρκεια ή μετά από μια πρωτοκοσμική στρατιωτική εκστρατεία έχει καταστρωθεί και μπει σε εφαρμογή ένα σχέδιο οικονομικής λεηλασίας. Ο άγνωστος Α. Β. Abrams το θύμισε:

… Αυτή η σύγκρουση την τελευταία 15ετία έχει κλιμακωθεί με παγκόσμιες συνέπειες, περιλαμβάνοντας την στρατιωτική, την οικονομική και την πληροφοριακή σφαίρα – και μοιάζει να οδεύει προς κορύφωση καθώς εμφανίζονται σημάδια ακόμα μεγαλύτερων εντάσεων σε πολλά πεδία, απ’ τις στρατιωτικές εξελίξεις και τον αγώνα δρόμου των εξοπλισμών ως τους σκληρούς οικονομικούς πολέμους και τον ακόμα σκληρότερο πληροφοριακό πόλεμο….

Η σκληρότητα της οικονομικής διάστασης του 4ου παγκόσμιου πολέμου δεν είναι μόνο οι διακρατικές κυρώσεις / τιμωρίες και οι δασμοί. Είναι επίσης το να λεηλατούνται ή να θάβονται οι στρατηγικές πρώτες ύλες σε διάφορα σημεία του πλανήτη, στερώντας απ’ τους ντόπιους πληθυσμούς ακόμα και τα στοιχειώδη για την ζωή τους. Αυτή η ουσιαστικά πολεμική σκληρότητα δεν έχει μόνο τους ορατούς οικονομικούς στόχους της· έχει και τις «αόρατες» εκστρατείες της, απ’ το μπαγκαντές ως το μάλι…

Αν σε κυνηγούν οι ένοπλοι (σύμμαχοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κάποιας «μεγάλης» ή «μεσαίας» δύναμης) ίσως η «κακοτυχία» σου εξεταστεί με κάποια συμπάθεια· ίσως… Αν, όμως, σε κυνηγούν οι ceo που έχουν προσλάβει τους ένοπλους, τότε…. Στο κάτω κάτω, το να είσαι νικητής στον προηγούμενο παγκόσμιο πόλεμο (τον 3ο) σημαίνει ότι υπάρχουν ceo (και επιχειρήσεις) με δικά σου εθνικά διαβατήρια (ελληνικά εν προκειμένω) σε διάφορες περιοχές του κόσμου· όπου «ανάπτυξη» σημαίνει ακόμα και θάνατο…

Πότε γνώρισαν οι έλληνες μικροαστοί τους σύριους, τους ιρακινούς ή τους αφγανούς στα «σύνορά τους»; Τους ήξεραν από πάντα; Όχι, αλλά αυτό είναι μια αδιάφορη λεπτομέρεια της «μεγάλης κλίμακας γεγονότων» στα οποία συμμετέχουν κάνοντας τους ανήξερους. Το μόνο που ξέρουν γι’ αυτούς κι αυτές (αλλά και για τους παλαιστίνιους πρόσφυγες, και για τους αφρικάνους…) είναι πως πρόκειται για φουκαράδες. Άγνωστης κοινωνικής και πολιτικής αιτιολόγησης. Φουκαράδες εν δυνάμει επικίνδυνοι μάλιστα (καθότι αλλόθρησκοι…) Και το μόνο σχετικό μ’ αυτούς είναι η «χωρητικότητα» της ελληνικής «καλωσύνης»….

Μήπως αυτοί οι καλωσυνάτοι ντόπιοι μικροαστοί στηρίζουν το κράτος τους για να εκπαιδεύει τους ισραηλινούς πιλότους που βομβαρδίζουν τις πόλεις σύριων και ιρακινών; Μήπως αυτοί οι καλωσυνάτοι τύποι απλώνουν κόκκινα χαλιά όταν αποβιβάζονται για «ξεκούραση» (αλκοόλ και σεξ…) οι αμερικάνοι πεζοναύτες και λοιποί κατοχικοί της μέσης Ανατολής; Μήπως γλύφουν τους γάλλους δολοφόνους της υποσαχάριας Αφρικής; Μήπως δεν έχουν μπροστά τους «φουκαράδες» αλλά το αποτέλεσμα ενός καινούργιου παγκόσμιου πολέμου στον οποίο συμμετέχουν με χαρά, ελπίζοντας σ’ ένα ακόμα ωραίο πλιάτσικο;

Αν ναι τότε πράγματι έχουν απέναντί τους «εχθρούς», αδιάφορο αν είναι «πρόσφυγες» ή «μετανάστες»: είναι εχθροί επειδή θα έπρεπε να έχουν πεθάνει κι αυτοί…

Καμμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους 2

Σάββατο 29 Φλεβάρη – Δευτέρα 2 Μάρτη. Αν συμβεί οι μικροαστοί να στριμωχτούν απ’ την ένταση (ή το προφανές) των «μεγάλης κλίμακας γεγονότων», για να υπερασπιστούν την «αθωώτητά» τους οχυρώνονται στην «μικρότητά» τους, κλαψουρίζοντας: και τι να κάνω λοιπόν εγώ; είμαι μικρός κι αδύναμος… δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο…. Ε, το λοιπόν, αυτός ο «μικρός κι αδύναμος» που έχει ενοικιαζόμενα δωμάτια, ξενοδοχείο, κάμπινγκ, φαγάδικο ή μπαρ στο ανατολικό Αιγαίο (ή και οπουδήποτε αλλού στην επικράτεια) βγάζει έξτρα κέρδος απ’ το γεγονός ότι οι τουριστικές αγορές της συρίας και του ιράκ είναι κλειστές – για παράδειγμα… Ο καϋμενούλης ο «μικρός κι αδύναμος» εισπράτει το μέρισμά του απ’ την γεωπολιτική πρόσοδο της «όασης» – υπό την προϋπόθεση ότι δίπλα και παραδίπλα κατασκευάζεται έρημος… Αλλά είναι ανήξερος – φυσικά. (Μέχρι να ακούσει σε τίποτα ειδήσεις το ανατριχιαστικό «πεσμένη αναμένεται φέτος η τουριστική κίνηση, καθώς οι ρώσοι τουρίστες κατευθύνονται στην τουρκία»… )

Μ’ άλλα λόγια ο καϋμενούλης ο «μικρός και αδύναμος» εισπράτει ένα έξτρα όφελος απ’ την «συμφορά» των «φουκαράδων» – όχι μόνο άμεσα, απ’ τους ίδιους (το κάνει όσο περισσότερο μπορεί αυτό…), αλλά και έμμεσα, με όρους «διεθνών αγορών». Με όρους, δηλαδή, «μεγάλης κλίμακας γεγονότων»· για τα οποία παριστάνει τον ανήξερο – φυσικά….

Είναι πολύ βολική η «μισοκακομοιριά» και η «μικρότητα» και η «αδυναμία»… Ξέρετε πόσοι τέτοιοι και τέτοιες κάνουν, συμμετέχουν στους παγκόσμιους πολέμους; Εκατομμύρια… Γλεντάνε τις νίκες, και είναι ανήξεροι για όλα τα υπόλοιπα…

Να και μερικά απ’ αυτά τα υπόλοιπα: στο ελλαδιστάν χωράει απεριόριστος αριθμός νικητών (ή προς το παρόν τέτοιων). Εκτός απ’ τα εκατομμύρια των τουριστών, εκτός απ’ τον απεριόριστο αριθμό «επενδυτών» (που με 250.000 αγοράζουν εκτός από κάποιο ακίνητο και «χρυσή βίζα» με πλούσια οφέλη για όλους τους πρώτου βαθμού συγγενείς τους, όσοι κι αν είναι…), χωράει και απεριόριστο αριθμό πλουσίων – φοροφυγάδων από άλλα κράτη – αρκεί να “επενδύσουν”…

Ένα κράτος offshore με πυροβολεία στις φυσικές shores του; Αυτό θέλουν όλοι…