Tag: πόλεμος

Ο πόλεμος των προξενείων

Δευτέρα 27 Ιούλη. Το ψοφιοκουναβιστάν το χοντραίνει διαρκώς και εναντίον των πάντων· με πρώτο στόχο το Πεκίνο. Χρειάζεται μεγάλη αφέλεια ή καλοπιστία για να ελπίζει κανείς ότι ενώ η αντιπαράθεση χοντραίνει θα έρθει κάποια στιγμή που θα αμβλυνθεί. Κι όλα θα ηρεμήσουν. Ο δρόμος της σύγκρουσης έχει ανοίξει, και δείχνει προς πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Μαζί και επιπλέον του “οικονομικού πολέμου”, το ψοφιοκουναβιστάν ξεκίνησε έναν καινούργιο πόλεμο: τον πόλεμο των προξενείων. Πριν λίγες ημέρες έδωσε ένα τελεσίγραφο 72 ωρών στο προσωπικό του κινεζικού προξενείου στο Huston να εγκαταλείψει τις ηπα, με την πρόφαση ότι κάποιος ή κάποιοι απ’ το προσωπικό κάνουν τεχνολογική κατασκοπεία. Κι ενώ ως αυτό το σημείο θα έλεγε κάποιος ότι τουλάχιστον τηρούνται τα τυπικά των διπλωματικών απελάσεων, πριν περάσει το 72ωρο, την περασμένη Παρασκευή τα χαράματα, το fbi έκανε ντου, κανονική εισβολή στο προξενείο (καλυπτόταν ακόμα απ’ την διπλωματική ασυλία, σαν κινεζικό έδαφος) σπάζοντας πόρτες – ενόσω μέσα οι υπάλληλοι μάζευαν ή/και κατέστρεφαν το υλικό της υπηρεσίας. Το συγκεκριμένο προξενείο ήταν εκεί επί 30 χρόνια, και είχε τουλάχιστον 200 υπάλληλους, εκ των οποίων οι 150 ντόπιοι.

Σαν απάντηση και αντίποινα το Πεκίνο διέταξε το Σάββατο την εκκένωση του αμερικανικού προξενείου στο Chengdu, ενώ το κτίριο περικυκλώθηκε απ’ την κινεζική αστυνομία. Δεν μπούκαρε, τουλάχιστον ως τώρα. Η δε καθεστωτική κινεζική global times ήταν χτες όλο γλύκες:

… Η Κίνα αμύνεται. Αλλά αν η Ουάσιγκτον είναι τόσο αποφασισμένη να σπρώξει τις σχέσεις ΗΠΑ-Κίνας στην χειρότερη κατεύθυνση, η Κίνα δεν θα μπορέσει να αλλάξει μόνη της την πορεία των πραγμάτων. Από την στιγμή που η Ουάσιγκτον μπορεί να κάνει ό,τι θέλει με αχαλίνωτους τρόπους, ο 21ος αιώνας θα είναι σκοτεινότερος και ακόμα πιο εκρηκτικός απ’ την εποχή του Ψυχρου Πολέμου. Ατυχήματα μπορεί να οδηγήσουν σε ανείπωτες καταστροφές…. Ο κόσμος δεν πρέπει να πέσει θύμα πειρατείας από μια ομάδα πολιτικών ψυχοπαθών. Οι τραγωδίες των δεκαετιών του 1910 και του 1930 δεν πρέπει να επαναληφθούν…

Μμμμμ! Μια ομορφιά!! “Πολιτικοί ψυχοπαθείς” – τέλεια!

Οι απελάσεις διπλωματών με την κατηγορία της κατασκοπείας δεν είναι ασυνήθιστες στις διακρατικές (αντίπαλες) σχέσεις. Το κλείσιμο προξενείων (ή και πρεσβειών) είναι λιγότερο συνηθισμένο. Αλλά το πρόβλημα με το ψοφιοκουναβιστάν είναι πολύ σοβαρότερο. Δεν ψάχνει να εντοπίσει κινέζους κατασκόπους. Θεωρεί όλο και πιο συστηματικά οτιδήποτε κινέζικο «κομμουνιστική απειλή». Αν και είναι γελοία η προσπάθεια κάτι φιλελλήλων σαν τον Πομπηία να ζωντανέψουν τον «κομμουνιστικό κίνδυνο», ακόμα κι αυτή η γελοιότητα είναι μέτρο της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η παρακμιακή Ουάσιγκτον: ψάχνει στο παρελθόν της, να ξεθάψει καμμιά “καλή ιδέα”…

Κάποιοι θέλουν ακόμα να ελπίζουν ότι το ψοφιοκουναβιστάν βρίσκεται σε μια «ανώμαλη» περίοδο, λόγω εκλογών, και ότι τα πράγματα θα ηρεμήσουν μετά. Ωστόσο η συμπεριφορά της πρώην υπερδύναμης είναι «ομαλότατη» αν την κρίνει κανείς με τα μέτρα της επιταχυνόμενης συρρίκνωσης της ηγεμονίας της. «Ανωμαλία» με το Πεκίνο, «ανωμαλία» με την Μόσχα, «ανωμαλία» με την Τεχεράνη.. «Ανωμαλία» και με το Βερολίνο; Εμμμμ… δεν γίνεται αλλιώς… Τόσες πολλές «ανωμαλίες» συγκροτούν μια σαφή «ομαλότητα»: αυτήν την κατηφόρας.

Κι εκεί η ασταμάτητη μηχανή εξακολουθεί να προβλέπει την καθαρή εμφάνιση εκείνου που έχει ονομάσει «γραμμή Pence». Το έχει δει γραμμένο στον τοίχο…

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς 2

Κυριακή 26 Ιούλη. Γιατί επιστρατεύεται τώρα η “αγιασοφιά”; Σε ποια ατζέντα; Επειδή, μόνο, το κυβερνόν AKP ξαναέκανε το μνημείο τζαμί, εξασφαλίζοντας ωστόσο ότι θα συνεχίσει να είναι και τουριστικό αξιοθέατο;

Ας αρχίσουμε ανάποδα. Γιατί το AKP επέλεξε αυτήν την συμβολική και εύκολη ενέργεια; Κατ’ αρχήν πρόκειται για το σύνολο του AKP, μαζί με τις ρεζέρβες του, και καθόλου για έναν “παρανοϊκό” Erdogan όπως βολεύονται διάφοροι ντόπιοι και δυτικοί ψυχωσικοί! Το αποδεικνύει η επαινετική στάση των «αμφισβητιών» (διαγραμμένων, με δικά τους κόμματα πια) Abdullah Gul και Ahmet Davutoglu.

Αλλά όχι μόνο αυτό. Αν και ορισμένοι ντόπιοι “αναλυτές”, εθνικόφρονες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, βολεύονται να πιστεύουν και να διαδίδουν ότι “ο Erdogan έκανε μια ενέργεια εσωτερικής κατανάλωσης”, η εμβέλεια αυτής της “ιστορικής αποκατάστασης” είναι πολύ μεγαλύτερη. Γιατί πολύ μακρύτερα φτάνει τόσο η στρατιωτική όσο, κυρίως, η soft power του τουρκικού ιμπεριαλισμού.

Προφανώς τόσο το ντόπιο όσο και το δυτικό αντι-μουσουλμανικό φασισταριό δυσκολεύεται να θυμάται όσα δεν το βολεύουν. Ωστόσο το AKP ποτέ δεν έκρυψε ούτε την ιδεολογία του ούτε την γεωπολιτική του. Να θυμίσουμε μόνο ότι μετά την θριαμβευτική του νίκη στις εκλογές του 2011 (πάνω από το 50% των ψήφων, 326 έδρες στο 550 εδρών κοινοβούλιο), στον επινίκειο λόγο του, ο Erdogan ξεκαθάρισε ότι η υπό τους ισλαμοδημοκράτες τουρκία θα είναι η «φωνή της μέσης Ανατολής και των μουσουλμάνων» απέναντι, κόντρα στη Δύση. Είχε πει τότε:

…Πιστέψτε με, σήμερα νίκησε το Sarajevo όσο η Istanbul, η Beirut όσο η Izmir, η Damascus όσο η Ankara, η Ramallah, η Nablus, η Jenin, η West Bank, η Jerusalem νίκησαν όσο το Diyarbakir…

Προσκλητήριο πολύ συγκεκριμμένων εκκρεμοτήτων… Μεγαλοϊδεατισμός; Ναι. Με περισσότερα του ενός νοήματα! Και χωρίς «αγιασοφιάδες»! Οι δυτικοί τρόμαξαν τότε. Η Ουάσιγκτον προσέφερε στην Άγκυρα ένα δηλητηριώδες δώρο: μια θέση στη διάλυση της συρίας (χρειάστηκαν 4 χρόνια για να επιβεβαιώσουν οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες τον πραγματικό αμερικανικό σχεδιασμό!). Το 2016 διάφοροι μηχανισμοί οργάνωσαν βιαστικά ένα πραξικόπημα…

Έχει ενδιαφέρον, σίγουρα για την εργατική αντικρατική / αντικαπιταλιστική κριτική στη μεγάλη κλίμακά της. Σύμφωνα με το manual «διαχείρισης του πλανήτη» που εξέδωσε το 1993 ο «πολύς» Samuel Huntington με τίτλο «η σύγκρουση των πολιτισμών», ένα βιβλίο που διαβάστηκε πολύ στα ‘90s, κράτη (μαζί με τους μεγαλοϊδεατισμούς / ιμπεριαλισμούς τους) σαν το τουρκικό (σε ότι αφορά το σουνιτικό ισλάμ) ή το ιρανικό (σε ότι αφορά το σιιτικό ισλάμ) θα έπρεπε να θεωρούνται κομβικά και απαραίτητα για τις παγκόσμιες (υπό δυτική ηγεμονία πάντα) ισορροπίες· στο βαθμό που οι απειλές θα προέρχονταν από «αδέσποτους» και γι’ αυτό ανεξέλεγκτους παράγοντες… Με δυο λόγια: τα κράτη – περιφερειακοί φύλακες που θα ήταν τέτοιοι με ιδεολογικά και πολιτικά μέσα και όχι με στρατούς και χούντες, θα ήταν πολύ προτιμότερα για τις παγκόσμιες ισορροπίες μετά το «τέλος της ιστορίας» και την «οριστική νίκη του νεοφελελευθερισμού» σε σχέση με μια επίπλαστη δυτική ηγεμονία που θα γεννούσε ανεξέλεγκτους «αμφισβητίες»… Κάποιος ισχυρός “συγγενής” θα έπρεπε να υπάρχει κάθε φορά, για να τους μαζεύει…

Το AKP της εποχής Davutoglu, των “μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες” και του στρατηγικού βάθους, ήταν απ’ το 2001 έτοιμο να αναλάβει αυτόν τον ηγεμονικό, περιφερειακό ρόλο καπιταλιστικής ισορροπίας στον πλανήτη, τόσο στον Καύκασο όσο και στην μέση ανατολή… Δέκα χρόνια μετά, το 2011, με τις αραβικές εξεγέρσεις / δημοκρατικές επαναστάσεις στο μεγαλύτερο μέρος του αραβικού κόσμου, με τις νίκες τους στην Τύνιδα και στο Κάιρο, η πολιτική και ιδεολογική “κεντρικότητα” των τούρκων ισλαμοδημοκρατών έμοιαζε πια αναγνωρισμένη και δεδομένη.

Αλλά όχι! Στις παγκόσμιες ιμπεριαλιστικές “ζώνες επιρροής” τέτοιου είδους “περιφερειακοί” αλλά και καπιταλιστικά ικανοί παράγοντες, σαν την Άγκυρα και την Τεχεράνη, θεωρούνται από “πρόβλημα” έως “απειλή”. Απ’ την Ουάσιγκτον ως το Λονδίνο και απ’ το Παρίσι ως την Αθήνα προτιμητέες είναι πετροχούντες σαν αυτές του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι· ή χασάπηδες σαν τον Sisi. Καθεστώτα, δηλαδή, χωρίς σοβαρή εσωτερική έδραση, με στήριγμα μόνο την βία, τους διεθνείς πελάτες τους και τα πάντρεμα των κυρίαρχων τάξεων με τα συμφέροντα αυτών των συμμάχων…

Συνεπώς, αυτό που κατά τον Huntington ήταν στρατηγικά απαραίτητο έγινε (για τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς) απαράδεκτο, εχθρικό. H Άγκυρα έλαβε την προειδοποίηση απ’ το δυτικό προγεφύρωμα στη μέση Ανατολή, το ρατσιστικό Τελ Αβίβ, με την σφαγή στο mavi marmara, στα τέλη Μάη του 2010. Η «πολιτισμένη και φιλελεύθερη» δύση έβγαλε τον σκασμό, αφήνοντας το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ να κάνει την βρώμικη δουλειά. Αν το AKP επέμενε στα «μηδενικά προβλήματα» άλλοι θα φρόντιζαν να του τα δημιουργούν.

Από ένα σημείο και μετά (ειδικά μετά το 2015 και την διαμόρφωση του μπλοκ της Αστάνα) η μεθοδολογία των τούρκων ισλαμοδημοκρατών άλλαξε. Απέναντι στους δυτικούς εργολάβους τύπου σαουδική αραβία, εμιράτα, αίγυπτος και στις μεθόδους τους, προστέθηκαν τα όπλα. Για πρώτη φορά στην ιστορία του το τουρκικό κράτος άρχισε δικούς του πολέμους εκτός συνόρων. Δικαιούται να υποστηρίζει “εσείς ξεκινήσατε”!

Η πρώην υπερδύναμη ξύνεται…

Παρασκευή 24 Ιούλη. Το στρώσιμο των τελευταίων χιλιομέτρων του αγωγού nordstream 2, που θα παροχετεύει ρωσικό φυσικό αέριο στη γερμανία και μέσω αυτής στην κεντρική ευρώπη, έχει ξεκινήσει – από 2 ρωσικά πλοία αυτή τη φορά. Αλλά στην Ουάσιγκτον συνεχίζουν να ξύνουν τα νύχια τους για καυγά· τόσο για τον nordstream 2 όσο και για τον turkstream 2.

Πριν 4 ημέρες μπήκε στα νομοθετικά σώματα του ψοφιοκουναβιστάν προς διακομματική έγκριση ένας καινούργιος γύρος «κυρώσεων» κατά της κατασκευής του αγωγού. Αυτή τη φορά η γκάμα των στόχων έχει μεγαλώσει. Αφού ο κατασκευαστής είναι ρωσική εταιρεία (που δεν θα ιδρώσει το αυτί της…) στη λίστα έχουν προστεθεί και οι εταιρείες ή τα φυσικά άτομα που παρέχουν πιστοποιητικά, ασφάλιση και λιμενικές διευκολύνσεις στα ρωσικά πλοία…

Ο Frank Kracht, για παράδειγμα, δήμαρχος της μικρής γερμανικής πόλης Sassnitz στο λιμάνι της οποίας δένουν τα ρωσικά πλοία (για να φορτώσουν σωλήνες), θα φάει την τιμωρία του πανηγυρικά. Αναδεικνύεται πλέον σε όλο της το μεγαλείο η γελοιότητα του αδιέξοδου του οικονομικού πολέμου με τον οποίο το ψοφιοκουναβιστάν προσπαθεί να κρατήσει την παγκόσμια ηγεμονία του.

Σε λίγο θα φάει τιμωρίες και το μπακάλικο της Sassnitz απ’ όπου ψωνίζουν οι ρώσοι ναυτικοί και τεχνικοί, το καφενείο που πίνουν μπύρες, κι όποιος τους χαιρετάει στο δρόμο… Aαα: κι αυτή η γιαγιά που έβγαλε τον σκύλο της Ivan μη νομίζει ότι θα την γλυτώσει!

(φωτογραφία: Φόρτωση σωλήνων του nordstream 2 στο λιμάνι της Sassnitz).

Οδηγίες για πτώση απ’ το βάθρο

Τρίτη 21 Ιούλη. Μπορεί, σ’ έναν αγώνα δρόμου, να νικήσει κάποιος επειδή έβαλε τριπλοποδιά στον πρώτο; Το ψοφιοκουναβιστάν πιστεύει κάτι τέτοιο, και συνεχίζει τον “αγώνα” του κατά της Huawei, της 5G πρωτοπορείας – και, σταδιακά, εναντίον του συνόλου των κινεζικών τεχνολογιών αιχμής. Αυτά την στιγμή που τόσο οι κινεζικές εταιρείες (και όχι μόνο η Huawei) όσο και η νοτιοκορεατική Samsung (που έχει μια ορισμένη συμμαχία με την Huawei) έχουν ξεκινήσει τις έρευνές τους για την 6G τεχνολογία επικοινωνιών.

Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που οι ΗΠΑ δεν είναι επικεφαλής στην επόμενη τεχνολογική εποχή δήλωσε πρόσφατα ο αμερικάνος γενικός εισαγγελέας William Barr. Έντρομος – προφανώς. Όμως δεν την ξέρει καλά την ιστορία. Ούτε στην εποχή του ατσαλιού ήταν επικεφαλείς οι αμερικανικές χαλυβουργίες· οι αυστρο-γερμανικές έκαναν τις καινοτομίες στον 20ο αιώνα…

Είναι αδύνατο με βάση τα καπιταλιστικά δεδομένα να εμποδίσει κανείς ένα κράτος / κεφάλαιο μεγέθου 1,3 δισεκατομυρίων ανθρώπων να αναπτύξει την «παραγωγικότητα της εργασίας» (συμπεριλαμβανόμενων των τεχνο/επιστημονικών καινοτομιών) που μπορεί· εκτός αν καταφέρει να το κάψει συθέμελα. Ο «οικονομικός πόλεμος» που έχει εξαπολύσει το ψοφιοκουναβιστάν κατά του κινέζικου καπιταλισμού είναι του ίδιου τύπου μ’ εκείνον που είχε εξαπολύσει και κατά του ιαπωνικού, πριν το Περλ Χάρμπορ. Κυρώσεις, εμπορικές απαγορεύσεις (στο πετρέλαιο τότε), κλπ. Αυτή είναι η ομοιότητα· από κει και μέρα οι διαφορές είναι πάμπολλες.

Ως τώρα το ψοφιοκουναβιστάν εξακολουθεί να ελπίζει στο όπλο του «οικονομικού αποκλεισμού». Ωστόσο αυτήν την στιγμή ο κινεζικός καπιταλισμός έχει ξαναμπεί σε τροχιά «ανάπτυξης»· και ο «ζωτικός χώρος» αυτής της ανάπτυξης είναι οπωσδήποτε στην ασία και στην αφρική, όπου οι αμερικανικές «τιμωρίες» μικρή σημασία έχουν, αν έχουν κάποια.

Η πρόσφατη επισημοποίηση της στρατηγικής συμφωνίας Τεχεράνης – Πεκίνου (είχαμε γράψει όταν έπεσαν οι πρώτες υπογραφές) που πέρα απ’ τα υπόλοιπα θα φέρει 5.000 «κινέζους σεκιουριτάδες» (;;;) στο ιράν δείχνει τους συσχετισμούς πάνω στον χάρτη.

Πέφτωντας απ’ το βάθρο το ψοφιοκουναβιστάν ξεμένει και από επιλογές… Ίσως γι’ αυτό το Τελ Αβίβ δείχνει να μην μπορεί να κρατηθεί πια…

(φωτογραφία: Μια αλυσίδα εκρήξεων και πυρκαγιών τις τελευταίες εβδομάδες στο ιράν, πρώτα σ’ έναν εργοστάσιο ηλεκτρικού στην Ahvaz, ύστερα κοντά σε μια στρατιωτική βιομηχανία στην Parchin και πριν 15 ημέρες στο πυρηνικό εργοστάσιο στη Natanz (φωτο) θα μπορούσαν να αποδοθούν σε πολεμικό σαμποτάζ. Ο χασάπης πρώην στρατηγός Benny Gantz, ισραηλινός υπ.αμ. και κυβερνητικός συνεταίρος του Ασύλληπτου (: Netanyahou) έριξε λάδι στη φωτιά δηλώνοντας ότι “Δεν σχετίζεται κάθε τι που συμβαίνει εντός ιράν υποχρεωτικά μ’ εμάς”.

Πράγματι… Αλλά όποιος παίζει με τη φωτιά τέτοιους καιρούς καίγεται υποχρεωτικά….)

Το πολύτιμο εμβόλιο…

Τρίτη 21 Ιούλη. Θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Ίσως όχι. Σε μια πρώτη φάση το Πεκίνο βρέθηκε κατηγορούμενο (απ’ το ψοφιοκουναβιστάν) για το ότι ο τσαχπίνης covid-19 έφτασε στις δυτικές όχθες του Ατλαντικού. Η κατηγορία ήταν ασαφής, απλά μια συνέχεια της προηγούμενης, ότι ίσως ο covid-19 κατασκευάστηκε από κινέζους βιοτεχνολόγους…

Σε μια δεύτερη φάση ήρθε η ώρα της Μόσχας, απ’ το ειδικευμένο σε αντιρωσικές αποκαλύψεις Λονδίνο. Ρώσοι χάκερς (είπε ο καθεστωτικός guardian, με πηγές «ενημερωμένους και ανώνυμους των υπηρεσιών», και χωρίς καμμία απόδειξη) προσπαθούν να κλέψουν τα μυστικά των αγγλών ερευνητών για το σωτήριο εμβόλιο…

Κάνουν τέτοια άθλια πράγματα οι ρώσοι χάκερς; Πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στους άγγλους πράκτορες και στις υπηρεσίες τους· τους το οφείλουμε απ’ τον Δεκέμβρη του ’44… Άρα γιατί να μην λένε αλήθεια;

Μια στιγμή όμως. Δεν ορκίζονται όλοι πως όταν βρεθεί (εφευρεθεί…) αυτό το σωτήριο εμβόλιο θα διατεθεί για το καλό όλης της ανθρωπότητας; Δεν σημαίνει αυτό πως η συνταγή του θα δοθεί σ’ όλα τα κράτη για να μπορούν να το φτιάξουν; Αν είναι έτσι γιατί οι έρευνες είναι μυστικές, τόσο μυστικές μάλιστα που να γαργαλούν το ενδιαφέρον αυτής της ανεγκέφαλης αλεπούς που λέγεται Putin;

Κι ακόμα: ποιός τους εγγυάται πως χρειάζεται οποιοδήποτε εμβόλιο, και μάλιστα τόσο «απόρρητο»;

Για διαφημιστική εκστρατεία πρόκειται, των αγγλικής προέλευσης (και όχι μόνο) εμβολίων! Καθώς οι πληθυσμοί οδηγούνται σε νέους καταναγκασμούς και τιμωρίες, για να παραμείνουν fit περιμένοντας την «σωτηρία», οι «σωτήρες» αυτοδιαφημίζονται: είναι τόσο καλοί ώστε τους επιτίθενται αλλότριες δυνάμεις…

Κι όποιος διαφωνεί; Α χα! Μπορεί να είναι κι αυτός «πράκτορας του εχθρού»….

(Τα διαφημιζόμενα εμβόλια είναι mRNA, και ετοιμάζονται / ερευνώνται από big pharma με βαριά ονόματα, όπως pfizer και astrazeneca…

Έτσι, για να ξέρετε… Ή για να μην ξέρετε: το πρωτοφανές αυτό είδος γενετικής παρέμβασης στα ανθρώπινα κύτταρα που είναι η mRNA τεχνολογία έχει πάψει πια να αναφέρεται… Για προφανείς λόγους… )

Ατόλες για πόλεμο

Τετάρτη 15 Ιούλη. Το αρχιπέλαγος των “Spratly islands”, στη νότια θάλασσα της κίνας, και μόνο απ’ το όνομά του θυμίζει την ιστορία του: ο άγγλος φαλαινοθήρας Richard Spratly πάτησε σε κάποιο απ’ αυτά το 1843· και έγινε ο νονός τους, προσφέροντάς τα στην «αυτοκρατορία όπου ο ήλιος δεν έδυε ποτέ». Αλλά τότε αυτό το εκτεταμένο σύμπλεγμα νησιών, νησίδων, κοραλονησίδων και ατολών δεν είχε τίποτα να προσφέρει σε κανέναν. Το παλάτι δεν συγκινήθηκε… Ήταν αδύνατο να κατοικηθούν, ήταν έρμαια του καιρού, αδύνατο ακόμα και να καλλιεργηθούν, τα περισσότερα δεν είχαν καν πόσιμο νερό. Πέρασμα μόνο για τα ψαροπούλια, αλλά επίσης ψαρότοποι – αδιάφοροι για τις «μεγάλες δυνάμεις», ως και τον β παγκόσμιο πόλεμο.

Η (γεωπολιτική) «αξία» αυτού του συμπλέγματος – ή κάποιων νησίδων του – άρχισε να ανεβαίνει σε αναλογία με την τεχνική εξέλιξη του καπιταλισμού, ειδικά στα όπλα και στον πόλεμο. Για παράδειγμα τo 1887 με την υπογραφή της συνοριακής συμφωνίας ανάμεσα στο βιετνάμ και την αυτοκρατορική κίνα, η γαλλία, που ήταν ο αποικιοκράτης του βιετνάμ, έδωσε αυτά τα άχρηστα νησιά στο Πεκίνο· που έβαλε σημαίες και σύμβολα πάνω τους, για να καμαρώνει το ναυτικό του αυτοκράτορα όταν έκανε περιπολίες στην περιοχή. Η ίδια αποικιοκρατική γαλλία, σχεδόν 50 χρόνια μετά, το 1933 ανακήρυξε τα ίδια άχρηστα νησιά «δικά της», και έστειλε κάποιους δύσμοιρους στρατιώτες της να καταλάβουν και να φυλάνε ένα απ’ τα πιο μεγάλα: ετοιμαζόταν για τον β παγκόσμιο…

Όταν η γαλλική αυτοκρατορία έχασε όλες τις κτήσεις της στην «ινδοκίνα», ήταν η σειρά του αυτοκρατορικού Τόκιο να διακηρύξει την ιδιοκτησία του στα Spratly islands (και στο μικρότερο αρχιπέλαγος των νησιών paracels, βορειότερα). Απ’ τον Φλεβάρη του 1939 ως τον Αύγουστο του 1945 η «νότια θάλασσα της κίνας» ήταν ιαπωνική κτήση. Η ήττα και η συνθηκολόγηση του ιαπωνικού ιμπεριαλισμού επέτρεψε στο όχι αυτοκρατορικό πια Πεκίνο να ξαναδιακηρύξει την ιδιοκτησία του στα Spratly islands. Το τέλος του κινέζικου εμφύλιου με τη νίκη των κομμουνιστών επί των εθνικιστών που υποχώρησαν στην ταϊβάν δημιούργησε κάτι σαν «δύο κίνες», με συγκρουόμενες αιτιάσεις ιδιοκτησίας στο αρχιπέλαγος… Εν τω μεταξύ οι ψαρότοποι (και οι δυνατότητες διεθνούς εμπορίου αλιευμάτων) έκαναν το αρχιπέλαγος ενδιαφέρον και για τα γειτονικά κράτη…

Και ο καπιταλισμός εξελισσόταν. Η Ουάσιγκτον έγινε μετά τον β παγκόσμιο η αναμφισβήτηση κυρίαρχη ναυτική δύναμη σ’ όλο τον ειρηνικό, με μεγάλες βάσεις σε διάφορα σημεία του. Στο βαθμό που, ως το τέλος της δεκαετίας του ’80, θεωρούσε το (κομμουνιστικό) Πεκίνο σαν σύμμαχο κατά της (κομμουνιστικής) Μόσχας, δεν είχε κανένα λόγο να αντιδράσει που το 1987 το πρώτο εγκατέστησε μια μικρή στρατιωτική φρουρά σε μια ατόλη, μαζί μ’ έναν ωκεανογραφικό σταθμό και ένα μετεωρολογικό παρατηρητήριο… Δεν είχε καμμία αντίρρηση επίσης όταν, τον Μάρτη του 1988, μετά από μια μικρή (και νικηφόρα) ναυμαχία ανάμεσα σε δύο κομμουνιστικά πολεμικά ναυτικά, της κίνας και του βιετνάμ, το Πεκίνο εγκατέστησε φυλάκια και σε άλλες νησίδες· κάποιες άδειες, αφού μερικές είχαν ήδη φυλάκια είτε του Ανόι είτε της Μανίλας…

Το Πεκίνο εξακολουθούσε και εξακολουθεί να θεωρεί όλο το σύμπλεγμα δικό του, με βάση την συμφωνία του 1887… Αν ρίξει κανείς μια ματιά στον χάρτη (επάνω κομμάτι της φωτογραφίας) θα θεωρήσει αυτή την αξίωση σκάνδαλο… Πολύ μικρότερο πάντως απ’ το ότι η Hawaii, καταμεσής στον Ειρηνικό, είναι αμερικανική πολιτεία· ή το Reunion (στον Ινδικό), η New Caledonia (στον Ειρηνικό) και η Guadeloupe (στην Καραϊβική) είναι γαλλικά έδαφη… Μιλώντας υπό τον πρίσμα του καπιταλιστικού επεκτατισμού, η κινέζικη αξίωση στα Spratly islands έρχεται τελευταία, καταϊδρωμένη, και πολύ πιο αναίμακτη σε σχέση με τις διαδρομές (και το αίμα) του δυτικού ιμπεριαλισμού.

Αν ύστερα κοιτάξει πιο προσεκτικά (κάτω χάρτης της φωτογραφίας) θα διαπιστώσει ότι παρά τις κινεζικές δηλώσεις, το Πεκίνο ελέγχει μόνο έναν μικρό αριθμό απ’ το αρχιπέλαγος των Spratly islands. H μαλαισία, η φιλιππίνες, η ταϊβάν και το βιετνάμ έχουν, επίσης, τους δικούς τους πόντους άμμου και κοραλιών.

Υπάρχει, φυσικά, το θέμα των αοζ. Όπως επίσης το θέμα των εικαζόμενων μεγάλων κοιτασμάτων σε υδρογονάνθρακες στον πάτο της θάλασσας. Αυτά από μόνα τους είναι θέματα διακρατικών τριβών και διενέξεων· αλλά, ως γνωστόν, δεν επηρεάζουν την ιδιοκτησία του οτιδήποτε εξέχει απ’ την επιφάνεια της θάλασσας…

Κι αυτή η ιδιοκτησία είναι που «ερεθίζει» όλο και περισσότερο την Ουάσιγκτον, και μάλιστα όλο και πιο έντονα τα τελευταία 4 χρόνια…

Πόλεμος για ατόλες

Τετάρτη 15 Ιούλη. Αφού πρώτα το ψοφιοκουναβιστάν έστειλε δύο αεροπλανοφόρα με όλη την συνοδεία τους να βολτάρουν στη νότια θάλασσα της κίνας, ο Πομπηίας (: για τους αμύητους, ο αμερικάνος υπ.εξ. Pompeo) βγήκε χτες να δηλώσει, με όλη την αυστηρότητα του παρακμιακού του ρόλου, ότι “ο κόσμος δεν θα επιτρέψει στο Πεκίνο να μεταχείριζεται τη νότια θάλασσα της κίνας σαν θαλάσσια αυτοκρατορία του”. Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει ότι το ψοφιοκουναβιστάν αφαίρεσε την λέξη «κίνας» απ’ το όνομα «νότια θάλασσα της κίνας»… Ως γνωστόν η Ουάσιγκτον νοιώθει ακόμα θαλασσοκράτειρα, και έχει αναθέσει στον εαυτό της το καθήκον να “προστατεύει την ελευθερία της ναυσιπλοΐας”, δηλαδή να εμποδίζει την αμφισβήτηση της θαλασσοκρατορίας της. Αν η νότια θάλασσα της κίνας απαγορεύεται να είναι “κινέζικη” αυτό θα πρέπει να οφείλεται στο ότι απο χτες είναι “αμερικάνικη”… Ή αυτό είδε στον ύπνο του ο Πομπηίας…

Δεν είναι ακόμα κήρυξη πολέμου εκ μέρους της Ουάσιγκτον· είναι όμως ένα βήμα κοντύτερα. Αν και κάποιοι επιστρατεύουν τα δικαιολογητικά της προεκλογικής περιόδου στις ηπα, και της ανάγκης να εμφανιστεί το ψόφιο κουνάβι με πυγμή. Στις δυτικές παρακμιακές δημοκρατίες οι εξηγήσεις περί “προεκλογικής περιόδου” ξεκινούν λίγο μετά το τέλος των προηγούμενων εκλογών· ένας μάλλον βλακώδης τρόπος για να κουκουλώνονται τα πραγματικά κίνητρα των κινήσεων (των βιτρινών) των αφεντικών.

Ποιό ακριβώς, όμως, είναι το αμάρτημα του κινέζικου καπιταλισμού στα λίγα Spratly islands που έχει καπαρώσει; Ότι έχει την τεχνολογία (κατασκευαστική και πολεμική) να τα μετατρέψει σε ακίνητα αεροπλανοφόρα. Ακίνητα μεν (και αβύθιστα), αεροπλανοφόρα δε. Πράγματι, το Πεκίνο έχει φτιάξει αεροδιαδρόμους σε κάποια απ’ αυτά, έχει εγκαταστήσει αντιαεροπορικά συστήματα και μπορεί εύκολα να μεταφέρει εκεί τις φορητές βάσεις των χωρίς αντίπαλο πλοιοκτόνων υπερηχητικών τορπιλών του. Μ’ άλλα λόγια το Πεκίνο έχει ήδη την δυνατότητα να αφαιρέσει τη νότια θάλασσα της κίνας απ’ την αμερικανική αυτοκρατορία… Προς τι, λοιπόν, ο τσαμπουκάς του Πομπηία;

Αν δεν μπορεί να βρεθεί απάντηση με την συνηθισμένη, απλή λογική, ίσως υπάρχει κάποια απάντηση με την εις άτοπον αναγωγή: και τι άλλο, δηλαδή, θα μπορούσε να κάνει μια υπερδύναμη που παρακμάζει, αν όχι (φραστικούς) τσαμπουκάδες; Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτά τα λέει (και τα κάνει) το ψοφιοκουναβιστάν για να συγκρατήσει τους όποιους συμμάχους του έχουν απομείνει στην περιοχή.

Ως εάν αυτοί οι σύμμαχοι υπνοβατούν και πορεύονται ακούγοντας φωνές…

Ο βασιλιάς που θέλει να γίνει στρατηγός

Τετάρτη 15 Ιούλη. Τέτοιες δηλώσεις, και μάλιστα από θεωρούμενο σύμμαχο, αρέσουν στο ελλαδιστάν, τόσο στο ρημαδογκουβέρνο όσο και στο σύνολο του εθνικού κορμού. Μόνο που ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης δεν έχει ελπίδα να γίνει ένας μικρός, γάλλος ψοφιοκούναβος. Για την ακρίβεια δεν έχει περιθώριο να κηρύξει την Μόσχα εχθρό· ακόμα και η Άγκυρα του πέφτει too much σαν «στόχος»:

… Είναι κρίσιμο για την ευρώπη να πάρει τον έλεγχο των γεωπολιτικών ζητημάτων της Μεσογείου και να κρατήσει τον έλεγχο της μοίρας της, αντί να τον αφήσει σε «άλλες δυνάμεις» δήλωσε χτες. Για να συμπληρώσει: … Μια πραγματική ευρωπαϊκή πολιτική για την Μεσόγειο είναι «μια αναγκαιότητα και κάτι επείγον»…

Το Παρίσι έχει εξαφθεί απ’ το γεγονός οτι (φανερά τουλάχιστον) βρίσκεται εκτός του «μπλοκ της Σύρτης», σε ότι αφορά το λιβυκό πεδίο μάχης. Δεν είναι μυστικό ότι είχε βάλει τα λεφτά της στην τσέπη του «τζενεράλ». Αλλά σε αντίθεση με την Μόσχα (που έχει κάνει το ίδιο) δεν έχει – ή δεν φαίνεται να έχει – «σχέδιο Β» απέναντι στην ρωσοτουρκική πένσα.

Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Μπορεί η Αθήνα να κρέμεται αυτή την εποχή απ’ τα genitals του βασιλιά Macron, αλλά σε ότι αφορά την «ευρώπη» 1 + 1 κράτη βρίσκονται με την άλλη μεριά. Η Ρώμη (ανοικτά) και το Βερολίνο (διακριτικά). Ακόμα και η Μαδρίτη δεν έχει κανένα λόγο να στηρίξει τον γαλλικό ηγεμονισμό. Συνεπώς η έκκληση για μια «ευρωπαϊκή πολιτική για την Μεσόγειο» εύκολα βουλιάζει στα ρηχά.

Το δεύτερο: η επιρροή που το Παρίσι προσπαθεί να υπερασπιστεί στο λιβυκό πεδίο μάχης δεν είναι του είδους που θα λεγόταν «ιστορική». Είναι γνωστό ότι ο Καντάφι είχε χρηματοδοτήσει με 50 εκατομμύρια «μαύρα» δολάρια τον Sarkozy στην προεκλογική του εκστρατεία το 2007 – αλλά είναι ακόμα πιο γνωστό ότι το Παρίσι δεν ήλεγχε (ούτε και μπορούσε) την Τρίπολη. (Γι’ αυτό, το 2011, αποφάσισε να την βομβαρδίσει…) Οι «παραδοσιακές» μετα-αποικιακές επιρροές του Παρισιού στην Μεσόγειο βρίσκονταν κατ’ αρχήν στην ανατολική άκρη: η Βηρυττός και η Δαμασκός.

Καθώς οι παγκόσμιοι συσχετισμοί δύναμης αλλάζουν έχει απομείνει κάτι ουσιαστικό απ’ αυτές τις μεσανατολικές «παλιές άκρες»; Γάλλοι μυστικοί πράκτορες ασφαλώς δρουν και στα δύο κράτη· γάλλοι καραβανάδες σίγουρα υπάρχουν στο τμήμα της συρίας που ελέγχει η Ουάσιγκτον, μέσω των ypg. Αλλά τέτοιες παρουσίες δεν είναι καθοριστικές. Δεν ήταν το Παρίσι που έσωσε το καθεστώς Άσαντ απ’ τους σχεδιασμούς του «άξονα»· η Μόσχα, η Τεχεράνη, η Χεζμπ’ Αλλάχ (και έμμεσα η Άγκυρα) ήταν που τον έσωσαν. Δεν είναι το Παρίσι που μπορεί να στηρίξει την Βηρυττό στην οικονομική (και όχι μόνο) κρίση διαρκείας που περνάει· το Πεκίνο είναι.

Το τρίτο: υπάρχουν κι άλλες «παραδοσιακές» μετα-αποικιακές επιρροές του Παρισιού στη Μεσόγειο: η Τύνιδα και το Αλγέρι. Τί γίνεται εκεί; Παρότι οι γαλλικές εταιρείες εξακολουθούν να λιμαίνονται την εργασία και τις πρώτες ύλες της τυνησίας, δύσκολα θα μπορούσαν να ξεχάσουν οι τυνήσιοι ότι «την στιγμή Χ», στην κορύφωση της επανάστασης στις αρχές του 2011, το Παρίσι προσπάθησε να υποστηρίξει στρατοαστυνομικά τον δικτάτορα Ben Ali. (Απλά δεν πρόλαβε…). Όσο για την αλγερία, όπου επίσης υπάρχουν «επενδεδυμένα» γαλλικά συμφέροντα, η εμφάνιση τόσο του Πεκίνου και της Μόσχας όσο και της Άγκυρας (είτε με «οικονομικά» είτε με «εξοπλιστικά» project) έχουν δημιουργήσει ένα αντίβαρο. Είναι φανερό σ’ αυτή τη φάση ότι τόσο το τυνησιακό όσο και το αλγερινό καθεστώς κινούνται σε ότι αφορά το λιβυκό πεδίο μάχης χωρίς να μοιράζονται την γαλλική αγωνία των «άλλων δυνάμεων»!!!

Με δυο κουβέντες: καθώς ο γαλλικός ιμπεριαλισμός έχει φτιάξει το δικό του «αφγανιστάν» στη ζώνη του Sahel, κάτω απ’ την Σαχάρα, το ότι χάνει έδαφος (και νερό…) στη Μεσόγειο δεν οφείλεται ούτε στον τουρκικό ιμπεριαλιστικό αναθεωρητισμό, ούτε – φυσικά – στην ανοικτή και επίσημη υποστήριξη της Άγκυρας στον Saraj. Οφείλεται σε πολύ περισσότερους και σύνθετους παράγοντες, ανάμεσα στους οποίους οι αδυναμίες του γαλλικού καπιταλισμού δεν είναι δευτερεύουσες.

Τι αξία έχουν, λοιπόν, οι σπαρακτικές εκκλήσεις του βασιλιά Macron σε μια “ευρωπαϊκή πολιτική για την Μεσόγειο”; Να πείσουν την Ρώμη και το Βερολίνο; Μάλλον αργά… Να χαϊδέψουν την Αθήνα; Μάλλον ασήμαντο… Να κλείσουν το μάτι στην Ουάσιγκτον; Ίσως…

Αν, όμως (όπως είναι ο προγραμματισμός…) ως τις αρχές του 2021 ο τουρκικός μιλιταρισμός έχει στη διάθεσή του, «ετοιμοπόλεμο», το ναυπηγημένο στην τουρκία «ελαφρύ αεροπλανοφόρο» Anadolu, ίσως ο βασιλιάς Macron προσγειωθεί – και προσαρμοστεί στα καινούργια μεσογειακά δεδομένα…

(Εκείνοι που θα τα πληρώσουμε αυτά τα δεδομένα… είμαστε οι γνωστοί…)

Βενεζουέλα

Κυριακή 12 Ιούλη. Συνεντευξιαζόμενο σ’ ένα ισπανόφωνο κανάλι της λατινικής αμερικής προχτές το ψόφιο κουνάβι ανήγγειλε ότι …. κάτι θα γίνει με την βενεζουέλα… και θα έχουμε μεγάλη εμπλοκή σ’ αυτό…

Το ψόφιο κουνάβι (ή οι σύμβουλοί του, πράγμα που είναι το ίδιο) φαίνεται να επιδιώκει ένα «νικηφόρο βήμα» κατά του Maduro, ώστε να τονωθεί το προφίλ του «προέδρου με πυγμή». Από πέρυσι το ψόφιο κουνάβι ζητάει απ’ τον στρατό του το ναυτικό αποκλεισμό της βενεζουέλας· αλλά το πεντάγωνο είναι αντίθετο επειδή δεν βλέπει την «τακτική εξόδου» αν τα πράγματα χοντρύνουν. Η αφορμή που βολεύει μια αμερικανική προβοκάτσια τέτοιου είδους είναι η αποστολή, απ’ την Τεχεράνη, φορτίων βενζίνης στο Καράκας. Η πρώτη δόση (4 τάνκερ) πήγε πριν μέρες χωρίς προβλήματα ή εμπόδια απ’ το αμερικανικό ναυτικό· έχει ανακοινωθεί η επόμενη.

Το πρόβλημα που θα μπορούσε να αποκτήσει ένας τέτοιος ναυτικός αποκλεισμός είναι εκείνο που υποδεικνύουν στο ψόφιο κουνάβι οι καραβανάδες του. Επειδή θα είναι μονομερής ενέργεια (και όχι απόφαση του οηε…) θα θεωρηθεί πολεμική ενέργεια – σύμφωνα, άλλωστε, με τη «διεθνή νομοθεσία»... Την προηγούμενη φορά που το ψοφιοκουναβιστάν είχε ανακοινώσει ότι θα κάνει τέτοιο αποκλεισμό ήταν σε βάρος της βόρειας κορέας. Και ο Kim ο little rocket man είχε απαντήσει ότι θα κτυπήσει· πράγμα που ξεπερνούσε τις επιδιώξεις της Ουάσιγκτον.

Δεν θα είναι ευκολότερο αυτό το κόλπο κατά του Maduro, παρότι δεν είναι γνωστό τι όπλα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κατά του αμερικανικού ναυτικού. Πυρηνικά, πάντως, δεν έχει. Παρ’ όλα αυτά η πιθανότητα ενός φιάσκο, μιας στρατιωτικής εμπλοκής μεγαλύτερης απ’ αυτήν που χωράει το προεκλογικό καλάθι του ψόφιου κουναβιού, είναι μεγάλη…

(φωτογραφία: Η αποτυχημένη εισβολή μισθοφόρων στη βενεζουέλα στις αρχές Μάη, οργανωμένη από “άγνωστες” φράξιες του αμερικανικού βαθέος κράτους, ήταν “μικρή εμπλοκή”…)

Τάκλιν στην καρωτίδα

Κυριακή 12 Ιούλη. Ενώ η «γραμμή Trump», αυτή της ανάσχεσης μέσω οικονομικού πολέμου, έχει αποτύχει παντού όπου χρησιμοποιήθηκε (ειδικά κατά της τριάδας Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη), η «γραμμή Pence», με ή χωρίς τον ακροδεξιό αντιπρόεδρο στην προεδρική καρέκλα, δεν έχει εμφανιστεί πρακτικά ακόμα. Και ο καιρός περνάει.

Δεν πρέπει να αποκλείσουμε ότι τυπικά μεν μέσα στο «προεκλογικό» πρόγραμμα αλλά ουσιαστικά έξω απ’ αυτό, κάποιες φράξιες του αμερικανικού βαθέος κράτους ψάχνουν έναν «εύκολο στόχο» (ή έναν στόχο που να τον θεωρούν εύκολο) για να κάνουν επίδειξη δύναμης. Ας μην ξεχνάει κανείς ότι το 2020 ξεκίνησε με την δολοφονία του Soleimani και του Muhandis στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης, για να ακολουθήσει ένα μπαράζ ιρανικών πυραυλικών επιθέσεων σε αμερικανικές βάσεις στο ιράκ, με πάνω από 100 τραυματίες αμερικάνους πεζοναύτες – που θεωρήθηκε απ’ την Ουάσιγκτον «λογική ανταπόδοση»… Και, στη συνέχεια, αλλεπάλληλες επιθέσεις με ρουκέτες σε διάφορες αμερικανικές βάσεις, από ιρακινούς ένοπλους, με νεκρούς πεζοναύτες, που ανάγκασαν τον αμερικανικό στρατό κατοχής να αναδιπλωθεί εγκαταλείποντάς τες.

Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά: ο στρατός είναι το τελευταίο χαρτί της παρακμιακής άλλοτε αυτοκρατορίας, η οποία έχει να επιδείξει στρατιωτική νίκη που να μην αμφισβητείται απ’ την πανεύκολη εισβολή στον παναμά, στα τέλη του 1989…

Αυτός είναι ο έξτρα κίνδυνος μιας παρακμιακής υπερδύναμης: ότι μπορεί να (αναγκαστεί να) κινηθεί κάνοντας πολύ κοντοπρόθεσμους (και κοντόφθαλμους) υπολογισμούς, με μια διαδικασία επείγοντως…

(φωτογραφία: Θριαμβευτικό αμερικανικό τανκ στην πόλη του παναμά, με μεγάλα λάσο στο πλάι… Σκοπός της αμερικανικής εισβολής ήταν το να ΜΗΝ αναλάβει το κράτος του παναμά τον έλεγχο της ομώνυμης διώρυγας, όπως προβλεπόταν από διεθνείς συμφωνίες. Και στόχος ήταν ο δικτάτορας Noriega, που ήταν επί χρόνια asset της cia… Με δυό λόγια την τελευταία φορά που ο αμερικανικός στρατός νίκησε ήταν σε «φιλικό» το οποίο ήταν και στημένο…)