Tag: πόλεμος

Παρασκευή 14 Αυγούστου. Ως γνωστόν, μετά την πρώτη “παρέμβαση” του Βερολίνου μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας πριν 3 βδομάδες, ο βασιλιάς Macron θύμωσε τόσο πολύ ώστε ανακοίνωσε ότι θα καλέσει διάσκεψη των ευρωπαϊκών κρατών του νότου (και μόνο του «νότου»), για να επιβεβαιώσει (η διάσκεψη) ότι η Μεσόγειος είναι γαλλική λίμνη. Καταγέλαστη η απειλή, αφού Ρώμη και Βαλέτα δεν διακρίνονται καθόλου για την εύνοιά τους προς τον γαλλικό ιμπεριαλισμό. Ακόμα και η Μαδρίτη είναι αμφίβολο αν θα έκανε χάρες στον βασιλιά Macron.

Η απάντηση σ’ αυτήν την γαλλική ιδέα έρχεται απ’ την Άγκυρα, πιθανότατα με την συγκατάβαση του Βερολίνου (για τον συμβολισμό της, όχι για τον ρεαλισμό της…) – και είναι ακόμα πιο εώλη. Μια διάσκεψη όλων των κρατών της ανατολικής Μεσογείου για να «μοιράσουν» δίκαια μεταξύ τους τους βυθούς. (Θα μπορούσαν να πάνε όλα μαζί στη Χάγη…) Είναι κάτι τέτοιο θεωρητικά έστω εφικτό;

Οι ντόπιοι εθνικόφρονες φροντίζουν να το αποκλείσουν επικαλούμενοι το ότι η Άγκυρα δεν αναγνωρίζει τη Λευκωσία. Ωστόσο γίνονται τακτικά επαφές μεταξύ Αναστασιάδη και Cavusoglou, ακόμα κι αν ο δεύτερος θεωρεί τον πρώτο “ηγέτη της ελληνοκυπριακής κοινότητας”. Δεν είναι, λοιπόν, εκεί το πρόβλημα. Θα δέχονταν οι ελληνοκύπριοι τους τουρκοκύπριους σαν ισότιμους συνομιλητές, ακόμα κι αν η διασκεψη ήταν “τεχνικού” τύπου; Μάλλον όχι. Θα μπορούσαν να κουβεντιάσουν εκπρόσωποι του ισραήλ με εκπροσώπους της συρίας; Το πιθανότερο όχι… Το Τελ Αβίβ έχει καταπατήσει την αοζ του λιβάνου· θα κάτσει να το κουβεντιάσει τώρα; Προφανώς όχι…. Θέλει να καταπιεί την αοζ της Γάζας – θα κάτσει να το κουβεντιάσει; Προφανώς όχι…. Εκπρόσωποι του Sarraj με εκπροσώπους του Tomruk σε συζήτηση για την ανατολική Μεσόγειο; Πολυτέλεια, ειδικά αν δεν έχει βρεθεί κάποια διαδικασία συζήτησης εντός λιβύης.

Είναι τόσοι και τέτοιοι αυτοί που αναμετριούνται και σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου, ώστε η μόνη ρεαλιστική περίπτωση συζήτησης θα ήταν αφού πρώτα υπήρχαν καθαρά νικητές και καθαρά ηττημένοι. Στη γκρίζα ζώνη όπου όλοι ελπίζουν ότι θα νικήσουν δεν γίνονται συζητήσεις. Πέφτουν σφαίρες, σπρωξιές, κλωτσιές, προβοκάτσιες… Γίνονται και δηλώσεις…

Αυτό μας γυρίζει πάλι στο κουτάκι νο 1: για όσο καιρό το ευρασιατικό project (δηλαδή: Μόσχα, Πεκίνο, Άγκυρα, Τεχεράνη κ.α.) δεν εμφανίζεται στην ανατολική Μεσόγειο σε πλήρη διάταξη, εκδηλώνονται περισσότερες ηγεμονικές φιλοδοξίες απ’ όσες χωράνε πραγματικά. Αυτή η συγκέντρωση από «περιφερειακούς μάγκες» αυξάνει και τις εντάσεις και τις τριβές.

Θεωρητικά μπορούν να ζήσουν έτσι για πολύ καιρό – ειδικά επειδή υπάρχουν και αρκετά παραμύθια στην «επίδειξη δύναμης» του ενός και του άλλου. Αλλά – το υπαινιχτήκαμε πρόσφατα αναφερόμενοι στην ευρύτερη Μέση Ανατολή – υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο «κάποιοι», χωρίς καν να εκτεθούν, να εξυπηρετούνται με την καμένη γη.

«Καμένη θάλασσα»; Γιατί όχι; Έχει αρκετή γη γύρω γύρω…

Πέμπτη 13 Αυγούστου. Έχει, όμως, να περιμένει κάτι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός απ’ τον γαλλικό στην ανατολική Μεσόγειο;

Οι καραβανάδες του βασιλιά Macron έχουν εμπλακεί στη στρατιωτική προστασία των γαλλικών επιχειρηματικών συμφερόντων στη ζώνη του Sahel· εκστρατεία που εξελίσσεται πια σε «γαλλικό αφγανιστάν». Δεν μπορούν να νικήσουν τους ένοπλους ισλαμιστές και τους Tuareg, κι ο βασιλιάς Macron απλά αυξάνει σταθερά την στρατιωτική δόση (κι άλλοι γάλλοι καραβανάδες, κι άλλοι) ψάχνοντας παράλληλα να βρει «πρόθυμους» απ’ τα αφεντικά των αφρικανικών κρατών, να στέλνουν δικούς τους φαντάρους για σκότωμα, μπας και γλυτώνουν οι δικοί του πεζοναύτες…

Στην ανατολική Μεσόγειο ο βασιλιάς νομίζει ότι έχει δει μια ευκαιρία, εξαιτίας της «απουσίας / παρουσίας» των αμερικάνων. Το όραμα μ’ αυτήν την ευκαιρία το είδε όταν το τουρκικό καθεστώς άρχισε να στέλνει στρατό στη λιβύη, ενισχύοντας τον Sarraj. Στο βαθμό που έμοιαζε σαν αντιτουρκικό ένα τέτοιο γαλλικό όνειρο, οι βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού έτρεξαν να το αγαπήσουν…

Όμως η καταστροφική έκρηξη στη Βηρυττό αλλάζει τα δεδομένα. Ο βασιλιάς Macron θεωρεί τώρα ότι έχει μια μοναδική πραγματική ευκαιρία να πατήσει ξανά πόδι στην παλιά αποικία. Οι όροι που βάζει (κατά της Χεζμπ’ αλλάχ) είναι υπερφίαλοι και εξωπραγματικοί. Ωστόσο έχει ο βασιλιάς μια πιθανότητα να βρει μερικά τετραγωνικά στη λιβανική επικράτεια, αν αφήσει τα μεγαλεία. Οι προνομιακές σχέσεις που έχει με την Τεχεράνη (απ’ την εποχή του Χομεϊνί…) θα βοηθούσαν σε μια «προσωρινή ισορροπία» με την σιιτική οργάνωση, υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι γαλλικές εταιρείες θα αναλάμβαναν κάποια απ’ τα μεγάλα έργα ανασυγκρότησης των λιβανέζικων υποδομών χωρίς να αμφισβητεί το Παρίσι τον κεντρικό πολιτικό και κοινωνικό ρόλο της Χεζμπ’ αλλάχ. Απ’ την μεριά της οργάνωσης η κάποιου είδους προσεκτική και συμμαζεμένη «γαλλική παρουσία» στη Βηρυττό θα μπορούσε να είναι μια έξτρα προστασία απέναντι στις ισραηλινές προβοκάτσιες… (Και σε καμμία περίπτωση δεν πρόκειται η Χεζμπ’ αλλάχ να ανεχθεί γαλλικούς τσαμπουκάδες οποιουδήποτε είδους! Θυμούνται, άραγε, στη γαλλία την 23η Οκτώβρη του 1983; Γιατί στον λίβανο την θυμούνται…)

Αν, τώρα, τον βασιλιά Macron τον απασχολεί ο λίβανος, σε συνδυασμό με τις «στρατιωτικές διευκολύνσεις» (βάσεις δηλαδή…) που έχει συμφωνήσει με το νοτιοκυπριακό καθεστώς, τότε η «αοζ Καστελορίζου» σαν πρόσχημα παρουσίας στην ανατολική Μεσόγειο του είναι μεσοπρόθεσμα όχι απλά αδιάφορη αλλά ακόμα και μπελάς. Πρώτον επειδή μεγαλώνει την «γραμμή σημείων προστασίας» από τον υπερήφανο γαλλικό στρατό στην ανατολική Μεσόγειο, πράγμα που δεν το σηκώνουν οι δυνατότητές του. Δεύτερον επειδή κρατάει ζεστό ένα μέτωπο αντιπαράθεσης με την Άγκυρα, δίπλα στο δικό της έδαφος και με όλα τα τεχνικά πλεονεκτήματα υπέρ της· όμως ούτε κατά διάνοια το Παρίσι δεν μπορεί να ανοίξει (ή να απειλεί ότι θα ανοίξει) δεύτερο πολεμικό πεδίο, ταυτόχρονα με εκείνο στο Sahel. Το “πολύ τρίψιμο” μ’ αυτούς τους όρους, θα ενισχύσει τελικά τους τούρκους ισλαμοδημοκράτες, στα μάτια όχι μόνο των υπηκόων τους, αλλά και εκατομμυρίων ακόμα αράβων που δεν ξεχνούν τι σημαίνει “γαλλία”…

Πρακτικά μάλιστα θα έλεγε κάποιος (εμείς δηλαδή!) πως αν και όταν ο βασιλιάς καταφέρει να πατήσει έτσι ή αλλιώς πόδι στο λίβανο, μάλλον θα έχει συμφέρον σε κάποιου είδους συμφωνημένη (γενική) ανακωχή με την Άγκυρα. Στο λιβυκό πεδίο μάχης η κατάσταση έχει σταθεροποιηθεί εδώ και καιρό, και τα γαλλικά συμφέροντα στην ανατολική ζώνη δεν φαίνεται να κινδυνεύουν άμεσα. Γιατί, λοιπόν, να κάνει αντιπερισπασμούς κατά της Άγκυρας το Παρίσι, και μάλιστα με πρόσχημα κάτι που είναι ανύπαρκτο, όπως η “αοζ Καστελόριζου”; Έχει – για όσο καιρό υπάρχει ακόμα – και την χούντα του Καΐρου μαζί του… Προς τι λοιπόν ο βασιλιάς Macron να μην απολαύσει τα κέρδη του;

Σ’ αυτήν την εξέλιξη των πραγμάτων (μην την θεωρήσετε απίθανη) ο τόσο αγαπημένος στην Αθήνα αντιτουρκισμός του γαλλικού ιμπεριαλισμού θα μετριαστεί ή και θα ατονίσει εντελώς. Τι θα απομείνει τότε απ’ τον τόσο έντονο ελληνικό έρωτα για τον βασιλιά;

Ότι απέμεινε και απ’ τον έρωτά του με τον «τζενεράλ» Haftar…

(φωτογραφίες: Στις 23 Οκτώβρη του 1983 δύο βομβιστές αυτοκτονίας οδήγησαν δυο φορτηγά τίγκα στα εκρηκτικά πάνω στα στρατόπεδα των αμερικάνων και των γάλλων πεζοναυτών που είχαν καταλάβει τον λίβανο σαν “ειρηνευτική δύναμη”, μετά την αποχώρηση της PLO και την σφαγή χιλιάδων παλαιστινίων αμάχων στη Sabra και στη Shatila, ένα χρόνο πριν. Το κτύπημα ήταν καίριο: 241 αμερικάνοι πεζοναύτες και άλλοι 58 γάλλοι εγκατέλειψαν τον μάταιο τούτο κόσμο – πολλοί περισσότεροι ήταν οι τραυματίες.

Μερικούς μήνες μετά, την άνοιξη του 1984, πρώτα ο αμερικανικός και αμέσως μετά ο γαλλικός στρατός αποχωρούσαν τον λίβανο: είχε γίνει πολύ επικίνδυνος… Τις βομβιστικές επιθέσεις τις είχε οργανώσει κάποια άγνωστη ισλαμιστική οργάνωση. Η Χεζμπ’ αλλάχ, έχοντας εκπαιδεύσει τους πρώτους 1.500 λιβανέζους ένοπλους της στη συρία με την ευθύνη της Τεχεράνης, εμφανίστηκε δημόσια ένα χρόνο μετά, το 1985, με δηλωμένο στόχο «το πέταγμα έξω απ’ τον λίβανο των αμερικάνων και των γάλλων ιμπεριαλιστών και των συμμάχων τους, και την αποτελεσματική αντιμετώπιση των φασιστών χριστιανών φαλαγγιτών». Των φασιστών που είχαν κάνει πέρα απ’ τα υπόλοιπα την σφαγή στα παλαιστινιακά στρατόπεδα προσφύγων υπό την προστασία του ισραηλινού στρατού.

Ξεχνιούνται αυτά βασιλιά Macron;)

Δευτέρα 10 Αυγούστου. Ιράκ, συρία, λίβανος (πριν την έκρηξη στη Βηρυττό και μετά). Επίσης, με έναν άλλο τρόπο, το ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ, η υεμένη· και σα συνέπεια οι πετροχούντες του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι: στο βαθμό που όλη αυτή η περιοχή του κόσμου έχει γίνει “συνοριακή” ανάμεσα στην προέλαση του ευρασιατικού project και στην «άμυνα» του ψοφιοκουναβιστάν και των «παλιών» ιμπεριαλιστών (Παρίσι και Λονδίνο) η καταστροφή μοιάζει κάτι σαν «μοίρα».

Ορισμένοι φιλότιμα αναρωτιούνται αν η έκρηξη στη Βηρυτό ήταν ατύχημα ή δόλια ενέργεια… Το να υπάρχουν 2.700 τόνοι νιτρικού αμμωνίου παρατημένοι σε κατοικημένη περιοχή επί χρόνια υποδεικνύει όμως την πραγματική κατάσταση του λιβανέζικου καθεστώτος. Η απορία θα έπρεπε να είναι πώς δεν έσκασε αυτή η μεγαβόμβα ως τώρα…

Το συγκεκριμένο λιμάνι φέρεται ως ελεγχόμενο από κρατικούς υπαλλήλους και μαφιόζους συνδεδεμένους με το σουνιτικό (και φιλικό προς το Ριάντ) κόμμα του προηγούμενου πρωθ. Hariri υιού. Αλλά αυτό δεν λέει κάτι, πέρα απ’ την αδιαφορία, την διοικητική δυσκαμψία και τον πολιτικό προσοδισμό που ήταν γνωστά στο λίβανο πολύ πριν το «μπουμ».

Στην ανατολική Μεσόγειο η ασιατική έξοδος (όποια μορφή κι αν έχει) του ευρασιατικού project είναι, κατά σειρά, ο λίβανος, η συρία και η τουρκία. Μπορούν οι όποιες καταστροφές, πολεμικές ή ατυχήματα, να κρατήσουν μακριά για καιρό αυτήν την «έξοδο»; Άμεσα ναι. Μεσομακροπρόθεσμα όμως η ασταμάτητη μηχανή εκτιμά προς όχι.

Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron θα προσπαθήσει να επωφεληθεί απ’ την ισοπέδωση της Βηρυτού και απ’ την πιθανή όξυνση των διαμαρτυριών. Αλλά το «αγκάθι» που ενοχλεί κι αυτόν και τους υπόλοιπους «παλιούς κύριους» όλης αυτής της ζώνης, την Χεζμπ’ αλλάχ, δεν μπορεί να το ξεφορτωθεί. Είναι καλά εδραιωμένη στον λιβανέζικο νότο· και, παράδοξο ή όχι, πολύ καλύτερα οργανωμένη (τόσο στρατιωτικά όσο και κοινωνικά) απ’ το υπόλοιπο λιβανέζικο κράτος / κοινωνία. Η Χεζμπ’ αλλάχ έχει κανονικό στρατό, με εμπειρία πολέμου στη συρία· το λιβανέζικο κράτος έχει κάτι σαν στρατό με εμπειρία τροχονόμων κι ούτε καν… Μπορεί το Παρίσι να καταγγείλει την Χεζμπ’ αλλάχ όσο δυνατά θέλει σαν «τρομοκρατική οργάνωση» – συνηθισμένα… Να την αφοπλίσει όμως δεν μπορεί.

Μ’ αυτά τα δεδομένα το πιο πιθανό για την λιβανέζικη επικράτεια είναι να της συμβεί, παρά το μικρό της μέγεθος, περίπου ότι συμβαίνει ήδη στη συρία και στο ιράκ. Να υπάρχει μια αδύναμη κυβέρνηση, να υπάρχει γαλλική στρατιωτική «ανθρωπιστική» (ή ότι άλλο παρατσούκλι της δώσει ο βασιλιάς) παρουσία κάπου στο κέντρο ή βορειότερα, να υπάρχει η Χεζμπ’ αλλάχ στο νότο, να υπάρχει κάπου στο βάθος το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο (όπως και το ρωσικό)…

… και όλοι να περιμένουν πότε θα ξεκαθαριστούν οι χοντροί, παγκόσμιοι λογαριασμοί…

(φωτογραφία: Είναι απ’ την Βηρυττό… κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ή στις αρχές εκείνης του ’80… Όταν το Τελ Αβίβ και οι σύμμαχοί του πολεμούσαν εκεί τους παλαιστίνιους πρόσφυγες και τους δικούς τους συμμάχους, για να «διαλύσουν το μαγαζί», με σκοπό να πάρει το μισό το ισραήλ…

Απο εκείνα τα ερείπια γεννήθηκε η Χεζμπ’ αλλάχ…)

Δευτέρα 10 Αυγούστου. Κάτω απ’ τον υγιεινιστικό θόρυβο (αλλά όχι ανεξάρτητα απ’ την βίαιη αναδιάρθρωση που επιχειρούν, με αβέβαια εξέλιξη και κατάληξη οι δυτικοί καπιταλισμοί) ο παγκόσμιος “εμπορικός” πόλεμος συνεχίζεται. Ειδικά στη νομισματική εκδοχή του.

Η άνοδος στην τιμή του χρυσού μπορεί και πρέπει να διαβαστεί σαν πτώση στην τιμή (δηλαδή στην συναλλαγματική θέση) του δολαρίου. Αυτό ενόσω η κεντρική ομοσπονδιακή τράπεζα συνεχίζει να τυπώνει δολάρια με τον τόνο, δανείζοντας άμεσα ή έμμεσα στο αμερικανικό κράτος. Ενόσω, επίσης, αργά, αθόρυβα αλλά σταθερά η χρήση του δολαρίου σαν “αποθεματικού νομίσματος” και σαν μέσου/μέτρου των τιμών στις διεθνείς συναλλαγές μειώνεται.

Πού και πού κάποιος “σούπερ ειδικός” πετάει ένα “αμάν!”. Για παράδειγμα στα τέλη του Ιούλη ο επικεφαλής στρατηγικός σύμβουλος για τις αγορές εμπορευμάτων της γνωστής goldman sachs Geffrey Currie έγραψε ότι «…έχουν αρχίσει σοβαρές ανησυχίες γύρω απ’ την βιωσιμότητα της παραμονής του δολαρίου στο καθεστώς του αποθεματικού νομίσματος».

Είναι προγνώσεις που γίνονται περιστασιακά εδώ και μια πενταετία. Όπως στο παρελθόν (: η απώλεια του καθεστώτος του παγκόσμιου νομίσματος απ’ την αγγλική στερλίνα και η αντικατάστασή της απ’ το δολάριο) από καπιταλιστική άποψη η «αλλαγή νομίσματος» δεν γίνεται όμορφα και ωραία. Οπότε εύκολα λέγεται η μισή πρόταση («το δολάριο χάνει τον παγκόσμιο ρόλο του» και το αμερικανικό κράτος όλα τα οφέλη που είχε απ’ αυτόν τον ρόλο), αλλά πολύ δύσκολα η άλλη μισή. Ποιός θα είναι ο διάδοχος;

Φυσιολογικά (όσο «φυσιολογικός» μπορεί να είναι ο καπιταλισμός) θα είναι το γουάν. Αυτό ΔΕΝ λέγεται: το γουάν απέχει ακόμα (τεχνικά και όχι μόνο) να πάρει αυτήν την σκυτάλη. Σωστά. Αλλά το ψηφιακό γουάν; Χμμμμ! Εδώ οι δυτικοί «ειδικοί» είτε ξεροκαταπίνουν είτε σηκώνουν τα χέρια. Ένα νόμισμα για διεθνή χρήση με την υπογραφή μιας δυνατής κεντρικής τράπεζας και ισχυρή κάλυψη από ένα καπιταλιστικό κράτος πρώτης γραμμής είναι πάντα ένα νόμισμα που μπαίνει στις διεθνείς συναλλαγές με τους συνηθισμένους ρυθμούς. Αλλά ένα ψηφιακό νόμισμα για διεθνή χρήση, με την υπογραφή του Πεκίνου και κάλυψη της «τιμής» του σε χρυσό, μπορεί να μπεί στις διεθνείς συναλλαγές με εκρηκτική ταχύτητα! Αν το Πεκίνο κάνει το ψηφιακό γουάν όχι “fiat” νόμισμα αλλά με σταθερή σύνδεση με τον χρυσό, τότε είναι πολύ πιθανό να πάρουν φωτιά τα τόπια.

Κάποιοι σχετικοί λένε ότι το ψηφιακό γουάν είναι μια απ’ τις «πυρηνικές δυνατότητες» του κινεζικού καπιταλισμού· απέναντι στις ηπα και σ’ όποιον άλλον αμφισβητεί την θέση του στον πλανήτη. Δεν την έχει εξαπολύσει ακόμα (τώρα γίνονται τα τελευταία δοκιμαστικά εντός κίνας)· αναμένεται το ερχόμενο φθινόπωρο…

Αν πράγματι εμφανιστεί το ψηφιακό γουάν στις διεθνείς συναλλαγές στο χρονοδιάγραμμα που έχει ανακοινωθεί (πριν τις αμερικανικές εκλογές) κι αν αρχίσει να χρησιμοποιείται πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι τα «fiat» νομίσματα (η ναυαρχίδα των οποίων είναι το δολάριο), τότε η υποτίμηση του δολαρίου θα επιταχυνθεί.

Η ιστορική καπιταλιστική περίοδος που άρχισε το 1971 κλείνει και απ’ αυτήν την άποψη…

Τρίτη 4 Αυγούστου. Πριν λίγες μέρες (Πέμπτη 30 Ιούλη, ο αιώνιος εχθρός 1) γράφαμε μεταξύ άλλων:

…Απόδειξη (αν χρειάζεται κάποια επιπλέον) ότι έριξαν άλλη μια navtex, αυτή τη φορά στα ανατολικά του χρυσοπράσινου φύλλου. Αλλά η Αθήνα αυτό δεν θα το κάνει θέμα: η διάταξη της τρομερής και φοβερής “περικύκλωσης”, όπου Αθήνα και Λευκωσία έκαναν τους τσαμπουκάδες παρέα, έχει τελειώσει προ πολλού. “Ο καθένας τα δικά του χάλια”…

Και το τουρκικό καθεστώς απλά το θυμίζει…

Αν πρέπει να δώσουμε βάση στα γραφόμενα του «εκπροσώπου τύπου της εθνικής γραμμής» στην καθεστωτική «καθημερινή» την περασμένη Κυριακή (κάτω απ’ τον τίτλο τα μυστικά του μορατόριουμ) τότε απλά, πολύ απλά, επιβεβαιωνόμαστε. Αναφερόμενος στο διήμερο συζητήσεων (12 και 13 Ιουλίου) της διπλωματικής συμβούλου του ρημαδοΚούλη Ελένης Σουρανή και του αντίστοιχου του τύραννου Ibrahim Kalin, στο Βερολίνο, υπό την αιγίδα της γερμανικής κυβέρνησης, έγραψε:

… Κάπως έτσι και έπειτα από πολλές ώρες κοπιαστικών συζητήσεων συμφωνήθηκε επί της αρχής η επανέναρξη των διερευνητικών επαφών, ενώ έπεσε στο τραπέζι και μορατόριουμ ερευνών στην Ανατολική Μεσόγειο, κάτι που, βεβαίως, θα αφορούσε και την Κυπριακή Δημοκρατία. Στο σημείο αυτό, η ελληνική πλευρά εξήγησε ότι κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να αφορά την Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία είναι ανεξάρτητη χώρα…

Είναι αυτές οι εθνικές ευαισθησίες που ώρες ώρες σε κάνουν να βουρκώσεις! Όμορφα κι ωραία η Αθήνα άφησε την Λευκωσία απ’ έξω (απ’ το μορατόριουμ πετροτρυπημάτων) επειδή είναι … ανεξάρτητη χώρα. Αλλά, ως γνωστόν, αυτή η “ανεξάρτητη χώρα” είναι παντελώς αδύνατο να εξασφαλίσει κάτι αντίστοιχο απ’ την Άγκυρα (παρότι οι πετροέρευνες στη νοτιοκυπριακή αοζ έχουν πρακτικά σταματήσει προ πολλού…) επειδή, για να γίνει οποιαδήποτε τέτοια κουβέντα, πρέπει πρώτον να θέλει το νοτιοκυπριακό φασισταριό να την κάνει στα σοβαρά (αλλά δεν θέλει…) και δεύτερον να μπει στον πάγκο τουλάχιστον το θέμα της μοιρασιάς των όποιων πετροκερδών με τον τουρκοκυπριακό βορρά (σιγά μην!).

Η Αθήνα, λοιπόν, διαφύλαξε στις 12 και στις 13 Ιούλη την πολύτιμη ανεξαρτησία της Λευκωσίας, δηλαδή την άφησε να σηκώσει μόνη της τα πεσμένα βρακιά της. Not bad! Δεν είναι παράλογο που κατόπιν αυτού ο τύραννος έβγαλε το barbaros να κόψει βόλτες στην υποτιθέμενη ελληνοκυπριακή αοζ…

Ο καλοκάγαθος ρεπόρτερ όμως, άθελά του (;) μαρτυράει και κάτι ακόμα ενδιαφέρον, για το οποίο έχουμε κάνει νύξεις. Αφού, δηλαδή, στις 12 και στις 13 Ιούλη Αθήνα και Άγκυρα είχαν διακριτικά συμφωνήσει «το πάμε cool», περίπου 2 βδομάδες μετά το ελλαδιστάν και ο εθνικός του οίστρος άρχισαν να κτυπιούνται με λύσσα. Μία με την «αοζ Καστελορίζου» και το Oruc Reis κι άλλη μια με την “αγιασοφιά”!… Δεν σας φαίνεται κάπως περίεργο αυτό;

Η ασταμάτητη μηχανή είχε υποστηρίξει (Πέμπτη 30 Ιούλη, ο αιώνιος εχθρός 1) τα εξής περιθωριακά:

…Μήπως, τελικά, δεν υποχώρησε ο τύρρανος; Ξανά και ξανά, αλλά μόνο απ’ την μεριά της Άγκυρας, μαθαίνουμε πως γίνονται ήδη «συζητήσεις» με την Αθήνα – σε «επίπεδο τεχνοκρατών» υποθέτουμε. Αυτές, βέβαια, είχαν ξεκινήσει πριν την «κρίση» – αν πράγματι υπήρξε τέτοια και δεν ήταν απλά μια έντονη φαντασίωση, μια παραίσθηση των εθνικοφρόνων του ελλαδιστάν. Στα μέρη μας, φυσικά, βρυχώνται ότι «θα σκίζουν όποιον τολμήσει να…» – πουλάει το μελόδραμα. Αν, όμως, έχουν ξεκινήσει τέτοιες «συζητήσεις» για τις οποίες το ρημαδογκουβέρνο δεν θέλει να πει τίποτα στο πόπολο, τότε ο Erdogan δεν υποχώρησε. Γιατί δεν χρειαζόταν να υποχωρήσει. Απλά πέταξε μια navtex 100 μίλια νοτιοανατολικά του Καστελόριζου για να «δέσει» χειροπόδαρα τον ρεαλιστή ρημαδοΚούλη…

Τώρα που η μεριά του ρημαδογκουβέρνου επιβεβαιώνει κατ’ αρχήν την χρονική σειρά των γεγονότων, δύο μόνο εξηγήσεις μπορούν να δοθούν. Η πρώτη είναι ότι ο Erdogan απλά ανακοίνωσε κάτι τις με navtex και Oruc Reis για να δει αν όντως ο ρημαδοΚούλης ελέγχει τους μηχανισμούς του ελληνικού βαθέος κράτους (σε ότι αφορά τον όποιο «ελληνοτουρκικό διάλογο») ή όχι. Η δεύτερη εξήγηση είναι ότι εθνικοί κρατικοί / παρακρατικοί μηχανισμοί, ξέροντας τι προσπαθεί να κάνει ο ρημαδοΚούλης, φρόντισαν να φτιάξουν τέτοιο «κλίμα» (με εικονική αφορμή…) ώστε να μην μπορεί να πάει μακριά.

Πρακτικά πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Το νόμισμα είναι εθνικό, δεν έχει καμμία αξία στη διεθνή αγορά, αλλά είναι «ισχυρό» στο εσωτερικό.

Ο διάσημος αρχιδημαγωγός Πρετεντέρης, των καθεστωτικών «νέων», έγραφε στις 27 Ιούλη:

…Τα δυσάρεστα είναι ότι μπλέξαμε άσχημα. Αποφεύχθηκε τώρα η σύγκρουση αλλά κανείς δεν ξέρει για πόσο. Ο ίδιος ο Ερντογάν άλλωστε έθεσε το δίλημμα ωμά. «Ή βγείτε στο πεδίο (σ.σ.: της μάχης) και πληρώστε το τίμημα. Ή ξεκινήστε διαπραγματεύσεις» (25/7). Σε απλά ελληνικά: πολεμήστε ή ξεβρακωθείτε. Τα ευχάριστα είναι ότι λούφαξαν οι ημέτεροι λουφαδόροι. Άντε τώρα να μιλήσουν για Χάγη!…

Ο σύμβουλος του ακροδεξιού Σαμαρά εθνικόφρων Χρ. Λαζαρίδης έγραφε στην καθεστωτική «καθημερινή» στις 2 Αυγούστου, κάτω απ’ τον τίτλο «καμμία συνθηκολόγηση με κράτος-ταραξία!», βγάζοντας καπνούς από παντού:

Ο διάλογος είναι «ρουτίνα» της εξωτερικής πολιτικής. Αλλά σήμερα μας εμφανίζουν ως «αθώο διάλογο» κάτι εντελώς διαφορετικό: Να συρθούμε σε διαπραγματεύσεις παραχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων (δικών μας), υπό καθεστώς αλλεπάλληλων εκβιασμών (της Τουρκίας). Όμως καμία χώρα δεν συζητάει με «πειρατές»!…

…«Συνθηκολόγηση» μας ζητούν κάποιοι! Με ένα κράτος-ταραξία που κλιμακώνει συνεχώς τις προκλήσεις προς πάσα κατεύθυνση, απομονώνεται εξωτερικά – ενώ εσωτερικά βρίσκεται στο κατώφλι της χρεοκοπίας! Και μας το ζητάνε όσοι επιμένουν ότι είναι … «μαξιμαλισμός» να επιμένουμε στα κυριαρχικά μας δικαίωματα!… Τώρα η Ελλάδα θα έπρεπε να πρωτοστατεί στην αντι-τουρκική συσπείρωση! Όχι να πάει να … συνθηκολογήσει με την Τουρκία!!!

Ποιοί νάναι οι «λουφαδόροι» που «άντε τώρα να μιλήσουν για Χάγη»; Ποιοί νάναι οι «κάποιοι», οι «προσκυνημένοι», που θέλουν «διάλογο»; Κι απ’ την άλλη μεριά αυτοί που έχουν προτάξει τα στήθια, τις φουστανέλες και τα καριοφύλια τους είναι οι ίδιοι που έστησαν (για εσωτερική κατανάλωση) το θέαμα του εικονικού καυγά για κάτι 100 μίλια νότια του Καστελόριζου ξέροντας ότι πουλάνε τσάμπα μαγκιές; (Προφανώς!!)

Κάτι μυρίζει στο ρημαδογκουβέρνο. Μυρίζει και τρίζει. Οι εθνικόφρονες φονταμενταλιστές (και όχι μόνο της ν.δ.) δείχνουν ότι θέλουν τους ευρω-παράδες για τις δικές τους μπάκες…

Την επόμενη φορά – γιατί θα υπάρξει, αυτό είναι βέβαιο – ας έχετε την όσφρησή σας σε ετοιμότητα…