Tag: πόλεμος

Sahel

Δευτέρα 8 Μάρτη. Στα μέσα του περασμένου Φλεβάρη οι πολιτικές βιτρίνες του μάλι, της μπουρκίνα φάσο, του τσαντ, του νίγηρα και της μαυριτανίας συναντήθηκαν στην πρωτεύουσα του τσαντ N’Djamena για να κουβεντιάσουν και να συντονίσουν την αντιμετώπιση των «ισλαμιστών τρομοκρατών» στα κράτη τους. Αυτά τα 5 κράτη της υποσαχάριας Αφρικής είναι ιδιαίτερου ιμπεριαλιστικού ενδιαφέροντος για τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, σαν του τωρινού εκπροσώπου των συμφέροντων μεγάλων τμημάτων του γαλλικού καπιταλισμού. Χωρίς κίνδυνο λάθους ή υπερβολής: μετά την απώλεια των ερεισμάτων του στη μέση Ανατολή, μετά τα προβλήματα που δημιούργησε η γαλλική υποστήριξη στην χούντα του Ben Ali στην τυνησία ενώ είχε ξεσπάσει η εναντίον του επανάσταση στα τέλη του 2010 αλλά και την πετυχημένη απόβαση της Μόσχας και της Άγκυρας στη λιβύη, η ζώνη του Sahel είναι το τελευταίο μέρος του πλανήτη όπου ο γαλλικός ιμπεριαλισμός παίζει τα «χαρτιά» της ισχύος του. Η παρουσία 5.000 γάλλων πεζοναυτών και κάμποσων γαλλικών βάσεων σ’ αυτήν την περιοχή είναι αρκετή σαν απόδειξη: ο «αντιτρομοκρατικός πόλεμος στην αφρική» είναι η γαλλική version του «αντιτρομοκρατικού πολέμου παντού» της Ουάσιγκτον. Συνεπώς ο βασιλιάς Macron δεν θα μπορούσε να λείπει απ’ την Ν’Djamena στις 16 Φλεβάρη.

Συμμετείχε, τόσο όσο να δηλώσει την παρουσία του… Αλλά από μακρυά… Απ’ το προεδρικό παλάτι στο Elysee… Tηλέ-…. Χαιρέτισε τις αφρικανικές πολιτικές βιτρίνες και τις συμβούλεψε (ή τις διέταξε): καμμία διαπραγμάτευση με τους τρομοκράτες!.. Δήλωσε αργότερα σε γάλλους δημοσιογράφους ότι θα υπακούσουν…

Αλλά όχι! Δυο μέρες μετά ο προσωρινός πρωθ. του μάλι Mictar Quane ανακοίνωσε ότι έχει δημιουργήσει μια επιτροπή για συνομιλίες με τις ένοπλες οργανώσεις: Όλο και περισσότερες φωνές στο μάλι ζητούν να μιλήσουμε με τα αδέλφια μας που συμμετέχουν στις ριζοσπαστικές ομάδες δήλωσε. Στον ίδιο δρόμο προχωρούν και οι πολιτικές βιτρίνες στη μπουρκίνα φάσο. Ο πρωθυπουργός της Christophe Dabire δήλωσε τον περασμένο Γενάρη ότι …. Αν θέλουμε να τελειώσει η κρίση ασφάλειας θα πρέπει να βρούμε μονοπάτια και τρόπους να μιλήσουμε μ’ αυτούς που είναι υπεύθυνοι για τρομοκρατικές επιθέσεις έτσι ώστε να ζήσουμε ειρηνικά… Ακόμα και οι μη θρησκευόμενες, «κοσμικές» ελίτ στα κράτη της υποσαχάριας αφρικής βλέπουν τον γαλλικό (και όχι μόνο, αλλά κυρίως αυτόν) στρατό να αυξάνεται χωρίς να πετυχαίνει τους «αντιτρομοκρατικούς» στόχους του. Έχουν περάσει 8 χρόνια από τότε που οι τότε εκπρόσωποι του γαλλικού κράτους είχαν δηλώσει ότι «η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας είναι υπόθεση λίγων εβδομάδων»· και η κατανόηση των πραγματικών κινήτρων του Παρισιού γίνεται όλο και περισσότερο διαταξική κοινοτοπία πια κάτω απ’ την Σαχάρα.

Η ιδέα μυστηριωδών οργανώσεων «ισλαμικής τρομοκρατίας» που, σαν Λερναίες Ύδρες βγάζουν κεφάλια οπουδήποτε συμφέρει δυτικούς ιμπεριαλισμούς είναι εδραιωμένη στις δυτικές κοινωνίες – χωρίς το δεύτερο σκέλος, το συμφέρον. Κι όπως πολλές άλλες δυτικές ιδέες έτσι κι αυτή δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, ειδικά με την πραγματικότητα στη ζώνη του Sahel. Αυτό που συμβαίνει εκεί είναι η ταυτόχρονη εξέγερση των Τuareg και κοινοτήτων φτωχών αγροτών – κατά των κρατών και των κυβερνήσεων που, όπως καταλαβαίνετε, ζουν και υπάρχουν μέσα στις πολιτικές και τις γεωπολιτικές προσόδους. Ειδικά οι Τuareg εξεγείρονται τακτικά και πάντα για τους ίδιους λόγους – άσχετους με θρησκεία ή «τρομοκρατία». Η προηγούμενη εξέγερσή τους στο μάλι τελείωσε το 2015 με μια συμφωνία που η κεντρική κυβέρνηση δεν τήρησε.

Εννοείται πως η διάδοση / εξάπλωση του θρησκευτικού συντηρητισμού / εξτρεμισμού που χρηματοδοτούσαν επί δεκαετίες οι ουαχαβίτικες πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου έπαιξε κάποιο ρόλο (ή προσπάθησε να εγκατασταθεί) και στο Sahel, αν όχι στους Tuareg σίγουρα στις φτωχές αγροτικές κοινότητες. Αλλά η προσπάθεια να δημιουργηθεί «isis» σ’ αυτήν την περιοχή πνίγηκε απ’ τους ίδιους τους εξεγερμένους, μια απόδειξη πως από ιδεολογική άποψη η θρησκευτική ακρότητα είναι ξένη προς τους ντόπιους πληθυσμούς. Ουσιαστικά η εξέγερση εκεί, που έχει απλωθεί μετά την ενοποίηση διάφορων οργανώσεων υπό τον Iyad Ag Ghali (επικεφαλής των εξεγερμένων Tuareg), είναι μια μορφή κοινωνικού / ταξικού πολέμου, με βαθιά αίτια και μια λεπτή θρησκευτική επικάλυψη – όπως είναι της μόδας διεθνώς.

Τι ρόλο έχει παίξει, παίζει και θα παίξει η παρουσία των rivals (της Άγκυρας, της Μόσχας, του Πεκίνου) στην αναζήτηση (απ’ τις πολιτικές βιτρίνες των κρατών του Sahel) ενός άλλου δρόμου που απομακρύνεται απ’ τον γαλλικό (και τον πρωτοκοσμικό ευρύτερα) μιλιταρισμό, ενός δρόμου συζήτησης και διαπραγματεύσεων με τους εξεγερμένους; Δεν έχουμε ακόμα αποδείξεις, αλλά μπορούμε να το συμπεράνουμε λογικά. Στο βαθμό που «κι άλλες πορτοκαλιές κάνουν πορτοκάλια» είναι εύλογο ότι οι τοπικές ελίτ δεν έχουν λόγο πια να στηρίζονται αποκλειστικά, κυρίως ή έστω και λίγο στον βασιλιά Μacron και τον στρατό του. Επιπλέον τόσο τα τουρκικά όσο και τα κινεζικά αφεντικά ενδιαφέρονται για «δουλειές» και στο Sahel. «Δουλειές» σημαίνουν λεφτά, και μάλιστα από μεριές που είτε ευνοούν την απελευθέρωση των μουσουλμανικών πληθυσμών απ’ τους σχεδιασμούς των τοξικών και των συμμάχων τους (: Άγκυρα) είτε ευνοούν την υπέρβαση των εσωτερικών αντιθέσεων σε κάθε κράτος μέσω καπιταλιστικής ανάπτυξης (: Πεκίνο).

Αν και είναι νωρίς ακόμα για να υπάρξουν οριστικά αποτελέσματα, δεν είναι καθόλου νωρίς στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό και σε ότι αφορά την Αφρική. Ο βασιλιάς Macron προσπάθησε πρόσφατα να παραστήσει τον φιλάνθρωπο προτείνοντας να δώσουν τα ευρωπαϊκά κράτη το 5% των εμβολίων τους στην αφρική· … διαφορετικά η ρωσία και η κίνα θα αμφισβητήσουν αποτελεσματικά την επιρροή μας… Αν δεν κάνουμε λάθος πήρε ήδη μια απάντηση απ’ τη Ρώμη που, μην έχοντας πρώην αποικίες στη δυτική αφρική, δεν έχει λόγους φιλανθρωπίας· οπότε ζητάει την απαγόρευση της εξαγωγής «εμβολίων» που παράγονται από εργοστάσια εντός ευρώπης…

Με ή χωρίς εμβολιαστική καλωσύνη τι θα κάνει με την «φιλοδημοκρατική» απόβαση του στρατού του στο Sahel ο βασιλιάς Macron αν, στην προοπτική σοβαρών «επενδύσεων» από μη πρωτοκοσμικούς, οι εκεί ελίτ βρούν σημεία ισορροπίας με τους εξεγερμένους; Εκτός από προβοκάτσιες (στις οποίες οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες έχουν την δική τους μεγάλη ιστορία…) δεν μπορεί να κάνει πολλά.

Η αναγνώριση της πραγματικότητας και ο συμβιβασμός μαζί της είναι πάντα μια κάποια έξοδος κινδύνου· που δεν αρέσει όμως στους μεγάλους βασιλιάδες και στους μεγάλους «απελευθερωτές»…

(φωτογραφία: Ο βασιλιάς έτοιμος να πυροβολήσει με το χέρι (;) στην αεροπορική βάση του στη Niamey, στον νίγηρα, στις 22 Δεκέμβρη του 2017. Τότε νόμιζε ότι θα κατακτούσε τον “άγριο Νότο”…).

Ιδεολογικός αγώνας (ανθρώπινο κρέας μυρίζει πάντα…)

Σάββατο 6 Μάρτη. Ίσως είναι προϊόν του χριστιανισμού, από τότε που έγινε εξουσία: η αντιμετώπιση και η εξόντωση των αντιπάλων δεν γίνεται με πεζά, χρησιμοθηρικά επιχειρήματα αλλά με την επίκληση κάποιου είδους «ανώτερου σκοπού». Τόσο «ανώτερου» ώστε να νομιμοποιεί κάθε είδους κάθαρμα να κάνει ότι καλύτερο (δηλαδή ότι χειρότερο) μπορεί.

Τα δυτικά βασίλεια και οι δυτικές αυτοκρατορίες ποτέ δεν κατέκτησαν τον πλανήτη και ποτέ δεν εξόντωσαν τους πληθυσμούς εδώ κι εκεί για να τους κλέψουν τους πόρους ή για να τους κάνουν σκάβους, είλωτες. Ποτέ δεν είπαν κάτι τέτοιο. Πάντα σκότωναν, λεηλατούσαν, κατακτούσαν, υπηρετώντας μια «ανώτερη αποστολή». Τον εκπολιτισμό, τον εκχριστιανισμό… Οι διάδοχοί τους, οι αυτοχαρακτηριζόμενες «δημοκρατίες» της δύσης, ποτέ δεν έκαναν κανένα πόλεμο, είτε παγκόσμιο είτε περιφερειακό, για να λεηλατήσουν πρώτες ύλες, να υποδουλώσουν ζωντανή εργασία, να εκμεταλλευτούν γεωγραφικές θέσεις, ότι είναι πρακτικά ο ιμπεριαλισμός. Πάντα δρούσαν με την συναίσθηση ενός ανώτερου καθήκοντος: για το καλό της ελευθερίας και της δημοκρατίας… Οι σταυροφορίες είναι ο αιώνιος τύπος αυτής της “ανωτερότητας”…

Σ’ αυτό το (ιστορικά) πρωτόγονο σημείο βρίσκεται πάντα ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Οι απειλές εναντίον του είναι γνωστές. Σ’ ένα διάγγελμά του πριν 3 ημέρες με τίτλο Μια Εξωτερική Πολιτική για τον Αμερικανικό Λαό ο Παρωπίδας έδειξε την ιερή αποστολή που αναλαμβάνει το Joνυσταλεάν και ο ίδιος:

… Όσα περισσότερα μπορούμε να κάνουμε, εμείς και άλλες δημοκρατίες, για να δείξουμε στον κόσμο τις ικανότητές μας, όχι μόνο για τον δικό μας λαό αλλά και για κάθε άλλο, τόσο περισσότερο θα μπορέσουμε διαψεύσουμε το ψέμα που οι αυταρχικές χώρες αγαπούν να λένε, ότι ο δικός τους τρόπος είναι καλύτερος στην εξυπηρέτηση των βασικών ανθρώπινων αναγκών και ελπίδων. Είναι στο χέρι μας να αποδείξουμε ότι κάνουν λάθος.

Συνεπώς το ερώτημα δεν είναι αν θα υποστηρίξουμε την δημοκρατία σ’ όλο τον κόσμο αλλά πως θα το κάνουμε.

Θα χρησιμοποιήσουμε την δύναμη του παραδείγματός μας. Θα ενθαρρύνουμε άλλους να κάνουν βασικές μεταρρυθμίσεις, να βάλουν στην άκρη κακούς νόμους, να πολεμήσουν την διαφθορά και να σταματήσουν τις άδικες πρακτικές. Θα ενισχύσουμε την δημοκρατική συμπεριφορά.

Αλλά δεν θα προωθήσουμε την δημοκρατία με πολυέξοδες στρατιωτικές επεμβάσεις ή προσπαθώντας να ανατρέψουμε αυταρχικά καθεστώτα δια της βίας. Δοκιμάσαμε αυτές τις τακτικές στο παρελθόν. Αν και είχαν καλές προθέσεις δεν δούλεψαν. Έβγαλαν κακό όνομα στην προώθηση της δημοκρατίας, και έχασαν την εμπιστοσύνη του Αμερικανικού λαού. Θα κάνουμε τα πράγματα με διαφορετικούς τρόπους.

Μετατρέπονται, λοιπόν, οι ηπα σε μια μκο-με-πυρηνικά; Όχι βέβαια! Εννοείται ότι θα συνεχίσουν να στηρίζουν τον κάθε Guaido και τον κάθε Navalny, αυτούς τους «αγωνιστές της ελευθερίας και της δημοκρατίας» – και εννοείται ότι θα στηρίξουν κάθε πραξικόπημα και κάθε χούντα που θα φυλάει το χεράκι της Ουάσιγκτον με όρκους υπέρ της «δημοκρατίας και της ελευθερίας» – όπως το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς, την χούντα του Καΐρου… Εννοείται επίσης ότι θα αξιοποιήσουν κάθε διαθέσιμο proxy, όπως έκαναν τα προηγούμενα χρόνια. Εννοείται, τέλος, ότι δεν κάνουν βήμα για να φύγουν απ’ το αφγανιστάν, το ιράκ, την συρία, την υποσαχάρια αφρική…

Εκείνο που κάνει διαφορά απ’ την τετραετία του ψόφιου κουναβιού είναι η έμφαση στην αναζήτηση συμμάχων. Η Ουάσιγκτον έχει ηττηθεί ήδη· ονειρεύεται, λοιπόν, κάποιου είδους «κοινές σταυροφορίες» ώστε να αντιμετωπίσει την άλλοτε αργή και άλλοτε γρήγορη προώθηση των αντιπάλων της. Θα προσπαθήσει να αναστήσει το αγαπημένο της δίπολο στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου, δημοκρατία εναντίον απολυταρχίας – ελπίζοντας ότι θα ξανανικήσει.

Έχει ελπίδες; Όχι! Πρώτον επειδή το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο έχει ελάχιστα κοινά με το σοβιετικό καθεστώς· και κυρίως επειδή σε αντίθεση μ’ εκείνο πολεμάει (και νικάει) στο κατ’ εξοχήν γήπεδο των δυτικών ολιγαρχιών: το εμπόρευμα. Και μάλιστα όχι το φτηνό εμπόρευμα, αλλά το αναβαθμισμένο τεχνολογικά. Αν όμως η πολιτική απολυταρχία είναι πολύ περισσότερο αποδοτική τεχνολογικά και εμπορευματικά, κι αν επιπλέον δεν αναγκάζει κανέναν να την μιμηθεί, τότε από ιστορική άποψη διαθέτει κάθε καπιταλιστικό τεκμήριο εγκυρότητας και δύναμης!

Κι εκεί βρίσκεται το δεύτερο στοιχείο του εγκλήματος. Το 2020 δεν ήταν το Πεκίνο που προσπαθούσε να αντιγράψει το Λονδίνο, το Παρίσι, την Ουάσιγκτον ή το Βερολίνο, αλλά το ακριβώς αντίθετο: οι δυτικές ολιγαρχίες άρχισαν να ξεπερνούν επιθετικά και δια της βίας τις «ελευθεριάζουσες» και «δημοκρατικές» συνήθειές τους, υπέρ πιο απολυταχικών μορφών διοίκησης και ελέγχου. Με άλλα λόγια ο κινέζικος καπιταλισμός είναι ταυτόχρονα αντίπαλος και παράδειγμα προς μίμηση – όπου συμφέρει τα δυτικά αφεντικά.

Δεν είναι οι σταυροφόροι υπερασπιστές της δημοκρατίας και της ελευθερίας· ποτέ δεν ήταν! Προσπαθούν, μόνο, να τις μετατρέψουν ξανά σε όπλα, την ίδια ιστορική περίοδο που τις απολιθώνουν σχεδόν εντελώς.

Ψάχνουν δηλαδή, και πάλι, για φτηνό και υπάκουο κρέας…

Quo Vadis, Aida?

Παρασκευή 5 Μάρτη. Η Jasmila Zbanic είναι βόσνια (γεννημένη στο Sarajevo το ’74) σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Έχει στο ενεργητικό ήδη δυο ταινίες, την Grbavica τo 2006 (η ιστορία της νεαρής Esma στο Sarajevo με “φόντο” τους βιασμούς βόσνιων γυναικών απ’ τους σερβοφασίστες), και το Na putu («On the path») του 2010 (η ιστορία ενός ζευγαριού νεαρών βόσνιων στο Sarajevo μετά το 1995).

Τώρα η ταινία Quo Vadis, Aida? αφορά την Σρεμπρένιτσα, μ’ έναν ντοκυμαντερίστικο τρόπο. Ξεκινάει στις 11 Ιούλη του 1995, την ημέρα της εισβολής των σερβοφασιστών στην πόλη, και εστιάζει στην Aida Selmanagic (μια διασκάλα που δουλεύει σαν μεταφράστρια για τους ολλανδούς «ειρηνευτές» του οηε στην πόλη) που προσπαθεί να βρει και να σώσει τον άντρα και τους γυιούς της απ’ τους σερβοφασίστες.

Επειδή είναι μάλλον απίθανο να παιχτεί στα μέρη μας (η γενικευμένη εθνική συνενοχή στις σφαγές στη Βοσνία και στη Σρεμπρένιτσα είναι αιώνια…), ψάξτε το· κι αν το βρείτε (προς το παρόν παίζεται σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ) δείτε το – για να θυμηθείτε.

Εδώ μόνο 2 σύντομα trailers.


Διεθνείς δικαστές 2…

Παρασκευή 5 Μάρτη. Η αντίδραση του ψόφιου κουναβιού απέναντι σ’ αυτήν την απίστευτη προσβολή (των αμερικανικών ιδεωδών) ήταν ακαριαία: άρχισε να επιβάλει κυρώσεις, τιμωρίες και απαγορεύσεις σε οποιονδήποτε (απ’ το ICC) θα τολμούσε να κάνει τέτοια έρευνα σε σχέση με το αφγανιστάν… Ιδιαίτερη περιποίηση επιφυλάχτηκε την εισαγγελέα του ICC Fatou Bensouda – μια δικαστικό απ’ την γκάμπια… Δεν βρέθηκε σε κάποιο χαντάκι, αλλά ακόμα κι αυτό θα μπορούσε να της συμβεί. (Αν θα ήταν ποτέ δυνατόν μια εισαγγελέας απ’ την αφρική να κατηγορήσει λευκούς και δημοκράτες για εγκληματίες πολέμου!)

Η αντιμετώπιση του άλλου θράσους της ίδιας Fatou Bensouda, σε σχέση με την Παλαιστίνη, έπεσε στους ώμους του νυσταλέου Jo. Ως γνωστόν το γκουβέρνο του νυσταλέου Jo είναι πολύ διαφορετικό από εκείνο του ψόφιου κουναβιού (εεε;). Οι μεν ήταν φασίστες, οι δε είναι βαθιά δημοκράτες, φύλακες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, σε βαθμό ακόμα και παρεξήγησης… Ή όχι;

Πριν 2 μέρες ο υπ.εξ. του Joνυσταλεάν Παρωπίδας (: Blinken – blinker είναι αυτός που φοράει παρωπίδες…) έβαλε τα πράγματα στη θέση τους:

Σήμερα η Εισαγγελέας του ICC, της οποίας η θητεία τελειώνει τον Ιούνιο, επιβεβαίωσε την έναρξη μιας έρευνας για την Παλαιστινιακή κατάσταση. Οι ΗΠΑ είναι ισχυρά αντίθετες και βαθιά απογοητευμένες απ’ αυτήν την απόφαση. Το ICC δεν έχει αρμοδιότητα γι’ αυτό το θέμα. Το Ισραήλ δεν είναι μέλος του ΙCC και δεν έχει ζητήσει την κρίση του δικαστηρίου, και έχουμε σοβαρές ανησυχίες για τις προσπάθειες του ICC να ασκήσει την αρμοδιότητά του πάνω σε Ισραηλινό προσωπικό. Οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να θεωρηθούν σαν κυρίαρχο κράτος και, κατά συνέπεια, δεν έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν σαν κράτος ή να ζητήσουν απόφαση του ICC…

Αναμενόμενο θα πείτε. Σωστά. Με μία υποσημείωση: ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη! Αν η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της ήταν οι κυρίαρχοι του πλανήτη το ζήτημα θα τέλειωνε πριν καν ανοίξει. Αλλά δεν είναι. Μια απόδειξη είναι ότι ο νυσταλέος Jo έχει κάνει τα «ανθρώπινα δικαίωματα» και τις «ελευθερίες» σημαία του εναντίον των rivals: του Πεκίνου, της Μόσχας, της Τεχεράνης… Βάζει ποινές και τιμωρίες μάλιστα κατά της Μόσχας επειδή έβαλε στην φυλακή έναν φασίστα καταχραστή καταδικασμένο πριν χρόνια.

Η συγκεκριμένη αμερικανική σημαία είναι ήδη κουρέλι· κι όχι, βέβαια, για εμάς εδώ! Εκείνα που το Joνυσταλεάν δεν μπορεί να καταπιεί θα τα αναλάβουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, οι rivals. Όχι, δεν θα γίνει το κινεζικό καθεστώς υπερασπιστής τους, δεν χρειάζεται. Θα υποδεικνύει όμως σε κάθε ενδιαφερόμενο την ολοφάνερη οπλοποίηση του θέματος – και είναι πολλοί σ’ αυτόν τον πλανήτη που δεν θέλουν να βρίσκονται στο επιλεκτικό στόχαστρο της «ελευθερίας α λα αμερικέν»….

(φωτογραφία πάνω: ο ισραηλινός υπ.εξ. Benny Gantz δηλώνει ότι φοβάται πως πολλοί ισραηλινοί θα μπορούσαν να κατηγορηθούν σαν εγκλήματα πολέμου. Είναι πολύ πιθανό, αλλά ο Gantz τους προτιμάει σαν ανθρώπινη ασπίδα. Γιατί αυτός ήταν ο στρατιωτικός επικεφαλής της ισοπέδωσης της Γάζας το 2014, και ήταν τόσο περήφανος ώστε πριν τις εκλογές του Απρίλη του 2019, την διαφήμιζε. Τώρα αρκεί το δικό του «υλικό» για να κηρυχτεί επίσημα εγκληματίας πολέμου. Δεν πρόκειται βέβαια:

Είναι απειλή; Όχι, είναι προειδοποίηση…

Πέμπτη 4 Μάρτη. Αργά ή γρήγορα το ποτήρι της υπομονής, συμπεριλαμβανόμενης της υπομονής της Συριακής κυβέρνησης μπορεί να ξεχυλίσει, και τότε θα ακολουθήσει ένα ανταποδοτικό κτύπημα, που θα οδηγήσει σε έναν καινούργιο γύρο έντασης. Αυτές οι επιθέσεις πρέπει να σταματήσουν, είναι αντιπαραγωγικές. Ελπίζω η Ισραηλινή πλευρά θα ακούσει τις ανησυχίες μας, συμπεριλαμβανόμενων των ανησυχιών για την πιθανή κλιμάκωση της βίας στη Συρία.

Αυτά ξεκαθάρισε πριν καμμιά βδομάδα ο Alexander Laverentiev, «ειδικός απεσταλμένος» της ανεγκέφαλης αλεπούς (Putin) στη συρία. Με θέμα τις εντεινόμενες (και σταθερά αναπάντητες) επιθέσεις του φασιστικού ισραηλινού κράτους εναντίον της συριακής επικράτειας· με το «άλλοθι» ενός κηρυγμένου πολέμου του Τελ Αβίβ κατά της Τεχεράνης, επί συριακού εδάφους… Δεν είναι η πρώτη φορά που η Μόσχα εκνευρίζεται και το δείχνει με τον ισραηλινό μιλιταρισμό. Στις 18 Σεπτέμβρη του 2018 ισραηλινά βομβαρδιστικά που είχαν κτυπήσει στη περιοχή της Λατάκεια «κρύφτηκαν» πίσω από ένα ρωσικό μεταγωγικό για να γλυτώσουν τους συριακούς αντιαεροπορικούς πυραύλους· με αποτέλεσμα να κτυπηθεί αυτό, σκοτώνοντας 15 ρώσους πεζοναύτες που μετέφερε. Τότε η Μόσχα είχε τρίξει τα δόντια στο Τελ Αβίβ, αλλά δεν είχε προχωρήσει σε φανερά αντίποινα.

Τώρα η κατάσταση έχει επιδεινωθεί. Χωρίς isis πια εδώ και λίγα χρόνια στη συρία και στο ιράκ να παίζει τον διπλό ρόλο του (απ’ την μια μεριά του υποτιθέμενου «στόχου της αντιτρομοκρατικής εκστρατείας» του άξονα και απ’ την άλλη του παράγοντα μόνιμης «δημιουργικής καταστροφής» στη μέση Ανατολή που θα έκοβε την κινεζική οικονομική επέκταση προς τη Μεσόγειο και την ρωσική κάθοδο προς τον ινδικό) ο τοξικός του Ριάντ έχει αχρηστευτεί. Και το «κενό» το καλύπτουν όλο και πιο εντατικά «αυτοπροσώπως» μέλη του άξονα. Το Τελ Αβίβ απ’ τη μια και το γκουβέρνο του νυσταλέου Jo απ’ την άλλη, που είναι δηλωμένο κόμμα του πολέμου.

Το μπλοκ της Αστάνα και κάθε μέλος του χωριστά κινείται προς το παρόν σε μια γραμμή «αποτροπής» αυτής της οξυμένης επιθετικότητας. Η Άγκυρα με τις κινήσεις της (και) στο Αιγαίο, αφού η Μαύρη Θάλασσα είναι όλο και εντονότερα στο στόχαστρο της Ουάσιγκτον… Η Μόσχα με προειδοποιήσεις σαν την πιο πάνω προς το Τελ Αβίβ, με συστηματικές επιθέσεις στους αντικαθεστωτικούς του Idlib και αλλού, έχοντας ωστόσο το ένα μάτι της στην ουκρανική επικράτεια (ο νυσταλέος Jo σαν υπ.εξ. του Obama είχε άμεση εμπλοκή στο πραξικόπημα του 2014) που πολλά δείχνουν ότι θα ξαναεπιστρατευτεί… Και η Τεχεράνη προσπαθώντας απ’ την μια να αποφύγει τις «διπλωματικές» τρικλοποδιές του Joνυσταλεάν και απ’ την άλλη να κρατήσει μακριά τα όπλα του…

Η προειδοποίηση του Laverentiev δεν έχει μυστηριώδες περιεχόμενο. Λέει απλά ότι θα έρθει μια στιγμή που θα ρίξουμε κάποιο απ’ τα αεροπλάνα σας. Δεν είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο αφού, για να γλυτώσουν από πυραυλικό κτύπημα τα ισραηλινά πολεμικά συχνά απομακρύνονται αρκετά απ’ τον συριακό εναέριο χώρο «πυροβολώντας» απ’ την ανατολική Μεσόγειο.

Η Μόσχα φημίζεται για την «υπομονή» της κι όχι για κούφιες κουβέντες. Έχει εγκαταστήσει στις συριακές βάσεις της τεχνολογίες ηλεκτρονικού πολέμου απέναντι στον οποίο το Τελ Αβίβ πιθανόν να μην έχει αντίμετρα. Πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχουν παραπάνω από ένας τρόπος να περάσει απ’ τα λόγια στα έργα αν ο ισραηλινός μιλιταρισμός συνεχίσει να δρα σα να μην έχει αντίπαλο.

Θα φανεί.

Ιδού η απόδειξη!

Πέμπτη 4 Μάρτη. Αν δεν το ξέρετε, μάθετέ το: «αντιτρομοκρατική υπηρεσία» έχει και το κουρδικό φεουδο-κράτος στα βόρεια του ιράκ. Ήρθε η στιγμή να γίνει (υποθέτουμε) διεθνώς γνωστή: έδεσε κάποιον ο οποίος ομολόγησε (εντός ή εκτός εισαγωγικών, διαλέγετε) πως συμμετείχε στην (πετυχημένη) επίθεση με ρουκέτες στο αεροδρόμιο / αμερικανική βάση του Erbil, στις 15 Φλεβάρη.

Και τι αξία έχει μια τέτοια “αντιτρομοκρατική” επιτυχία; Έχει και παραέχει. Διότι ο 37χρονος Haider Hamza al-Bayati εκτός απ’ την συμμετοχή του ομολόγησε (ετοιμάστε τα εισαγωγικά σας) ότι την διαταγή για την επίθεση την πήρε από μια γνωστή οργάνωση της ιρακινής αντίστασης: την Kata’ib Sayyid al-Shuhada.

Δεν είστε υποχρεωμένοι να παρακολουθείτε τις ένοπλες αντικατοχικές οργανώσεις στο ιράκ. Αλλά η Kata’ib Sayyid al-Shuhada, μια αρκετά πολυπληθής πολιτοφυλακή, είναι μέλος των popular mobilization forces, των οποίων τον επικεφαλής (Abu Mahdi al Muhandis) δολοφόνησε το ψοφιοκουναβιστάν μαζί με τον Soleimani στις 2 Γενάρη του 2020, στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης… Και, επιπλέον, η Kata’ib Sayyid al-Shuhada θεωρείται “επιρροή” της Τεχεράνης…

Να, λοιπόν, ένας λόγος που η συγκεκριμένη “αντιτρομοκρατική” επιτυχία έχει τα προσόντα να κάνει διεθνή καριέρα: προσφέρει στην Ουάσιγκτον (και στο Τελ Αβίβ) “αποδείξεις” ότι η Τεχεράνη (μέσω των “πιστών” της) είναι που επιτίθεται στον αμερικανικό στρατό κατοχής… στο ιράκ. Λέτε πως δεν τις χρειάζονται τέτοιες αποδείξεις;

Τις χρειάζονται…. Όπως ήταν εύκολα προβλέψιμο ο πρόσφατος αμερικανικός βομβαρδισμός στο Abu Kamal (Κυριακή 28 Φλεβάρη, Επιστρέφει;) που σκότωσε τουλάχιστον 15 ιρακινούς πολιτοφύλακες, δεν πτόησε την ιρακινή αντίσταση. Χτες χτύπησε με τουλάχιστον 10 ρουκέτες την αμερικανική αεροπορική βάση στην Ain al-Asad (είναι μία απ’ τις δύο που είχαν κτυπηθεί και με ιρανικούς πυραύλους στα «συγκρατημένα» αντίποινα μετά την δολοφονία του Soleimani…).

Ο κατοχικός στρατός του ιράκ δεν πρόκειται να τα καταφέρει εναντίον της ένοπλης αντίστασης. Να γιατί χρειάζεται μια «αναβάθμιση» της (απόδοσης) πολιτικής ευθύνης, προς την μεριά της Τεχεράνης· και να γιατί χρειάζεται «αποδείξεις» αυτής της ευθύνης… Πρόκειται για ένα είδος “στρατηγικής της έντασης” – με άγνωστη (;) κατάληξη.

(φωτογραφία: Δεν είναι το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, αφού δεν έχει ιρακινούς “ινδιάνους” κάπου γύρω γύρω… Είναι η βάση Ain al-Asad…)

Οι ειρηνευτές

Τρίτη 2 Μάρτη. Αν είναι να πάρει κανείς τοις μετρητοίς την κοινή δήλωση των υπεξ ηπα, αγγλίας, γαλλίας και γερμανίας (στις 18 Φλεβάρη) τότε μόνο να τον ζώσουν τα φίδια μπορεί.

Το δεύτερο τηλε-ραντεβού μεταξύ τους (ο αμερικάνος υπ.εξ. Blinken ανέλαβε επίσημα στις 21 Γενάρη – συνεπώς διαφαίνεται μια κάποια βιασύνη εκ μέρους του) αφιερώθηκε κυρίως στο ιράν (και την συμφωνία 5 + 1) και την υεμένη. Σ’ ότι αφορά το πρώτο, παρότι δεν απαγορεύεται σε κανέναν να μιλάει με οποιονδήποτε, είναι το λιγότερο χοντροκομένο να εμφανίζονται αυτοί οι 1 + 3 σαν οι «θεματοφύλακες» της συμφωνίας του 2015 αγνοώντας ότι εκείνη την συμφωνία την είχαν συνυπογράψει (και άρα εγγυηθεί) και η Μόσχα και το Πεκίνο.

Όμως αυτό ακριβώς κάνουν… Κατ’ αρχήν αποδεχόμενοι την αμερικανική άποψη πως πρώτα θα πρέπει η Τεχεράνη να «επανέλθει» στην συμφωνία και ύστερα θα της κάνει την χάρη η Ουάσιγκτον, λες και ήταν το ιράν που την έσκισε· πράγμα που θα χαρακτηριζόταν παρανοϊκή απαίτηση αν δεν ήταν απλά ιμπεριαλιστική…. Ύστερα κατηγορώντας την Τεχεράνη για τον περιορισμό της πρόσβασης στις εγκαταστάσεις της εκ μέρους των επιθεωρητών του ΙΑΕΑ, αν και αυτό ήταν το αναγγελμένο απ’ το ιρανικό καθεστώς βήμα εάν η Ουάσιγκτον δεν σταματούσε τις εναντίον του «τιμωρίες» («δεν»…). Τρίτον, με ουσιαστικά ακυρωμένη πια την συμφωνία του 2015, ονειρευόμενοι ότι θα την «ενισχύσουν», μαζί με «εταίρους στην περιοχή» (: πετροχούντες των σαούντ και των εμιράτων…), περιλαμβάνοντας σ’ αυτήν το πυραυλικό πρόγραμμα της Τεχεράνης καθώς και τις «περιφερειακές δραστηριότητές» της…

Στον παλιό καπιταλιστικό κόσμο, πριν την έφοδο της εικονικής πραγματικότητας, τέτοιες απαιτήσεις διατυπώνονταν μετά την ήττα ενός αντιπάλου, σε βάρος του. Έχει ηττηθεί η Τεχεράνη; Μήπως έχει ηττηθεί το ευρασιατικό project του οποίου είναι οργανικό τμήμα; Όχι. Μήπως πρόκειται να ηττηθούν όλοι αυτοί σύντομα; Όχι. Τότε; Στην παράλληλη πραγματικότητα της δυτικής παρακμής τα αφεντικά είναι πάντα νικητές!

Σε ότι αφορά το υεμενίτικο πεδίο μάχης, ύστερα από 5 χρόνια αεροπορικών σφαγών σε βάρος αμάχων απ’ τα πολεμικά των πετροχουντικών και των μισθοφόρων, αφού οι 1 + 3 υπ.εξ. δήλωσαν την διαθεσιμότητά τους υπέρ της ειρήνης (ανατριχιαστικό: εκτός απ’ το Βερολίνο οι υπόλοιποι αρκεί να αποσύρουν τους μισθοφόρους και τους «συμβούλους» τους…) εξέφρασαν την ανησυχία τους για την πρόσφατη επίθεση των Houthi στην Marib και τις επιθέσεις εναντίον πολιτικών υποδομών στη σαουδική αραβία (!). Η Marib είναι προάστειο του Παρισιού ή του Λονδίνου άραγε; Η σαουδική αραβία της οποίας τα αεροδρόμια δέχονται πυραυλικές επιθέσεις δίνει ιερό αμυντικό αγώνα κατά … της εισβολής των Houthi άραγε;

Φιλοπόλεμη αυτή η «κοινή δήλωση» – αλλά τι είναι πραγματικό πίσω απ’ τις γραμμές της; Ο άξονας (Ουάσιγκτον – Λονδίνο – Τελ Αβίβ – Ριάντ, το ελλαδιστάν και η Λευκωσία σηκώνουν παραπάνω κουβέντα) χάνουν στη μέση Ανατολή· το Παρίσι, σαν παλιό ιμπεριαλιστικό αφεντικό στην ευρύτερη περιοχή θα προτιμούσε να επωφεληθεί απ’ αυτήν την ήττα παρά να την μοιραστεί (όμως ο βασιλιάς Macron θα πρέπει ρίξει τα μούτρα του στη Μόσχα, στην Άγκυρα και στην Τεχεράνη…)· όσο για το Βερολίνο δεν έχει κανένα λόγο να υιοθετήσει ούτε τα αμερικανικά, ούτε τα αγγλικά, ούτε τα γαλλικά ιμπεριαλιστικά αδιέξοδα.

Δεν είναι ωστόσο η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί, ένας ένας ή/και (καμμιά φορά…) περισσότεροι μαζί «χάνουν τον βηματισμό» τους τόσο στη μέση Ανατολή όσο και στην Αφρική, βόρεια και υποσαχάρια. Κι αν θεωρούν το ιρανικό καθεστώς «εύκολη περίπτωση» για να εξωτερικεύουν τις φαντασιώσεις τους, αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι διασώζονται… στην πραγματική πραγματικότητα…

Η άγνωστη επανάσταση

Τρίτη 2 Μάρτη. Μακριά απ’ την δύση (που είναι, ως γνωστόν, το κέντρο του κόσμου…) και κάτω απ’ το δεδομένο υποτιμητικό βλέμμα του οριενταλισμού της, η εξέγερση / επανάσταση στην υεμένη, το 2011, είναι η τρίτη που γιόρτασε τα 10χρονά της τον περασμένο Γενάρη, μετά από εκείνη στην τυνησία και στην αίγυπτο. (Στην αίγυπτο φανερά δεν γιόρτασε κανένας).

H επίσημη αφετηρία της υεμενίτικης intifada τοποθετείται στις 27 Γενάρη (του 2011). Πάνω από 20.000 διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας Sana’a (και πολλοί ακόμα σε άλλες πόλεις) απαιτώντας την παραίτηση του προέδρου / δικτάτορα Ali Abdullah Saleh, που κρατούσε την καρέκλα του για 3 δεκαετίες, σκοπεύοντας να ορίσει διάδοχό του (με εκλογές πάντα…) τον γυιό του.

Οι διαδηλώσεις εξελίχθηκαν ακαριαία σε καταλήψεις πλατειών / sit-in διαρκείας. Αρχικά ο Saleh προσπάθησε να ελιχθεί προτείνοντας οικονομικές παροχές. Ο ελιγμός δεν πέρασε, οπότε απ’ τις αρχές Φλεβάρη άρχισε να κατεβάζει εναντίον των εξεγερμένων τους οπαδούς του – συχνά ένοπλους. Στις 20 Φλεβάρη το πανεπιστήμιο της Sana’a βρισκόταν υπό κατάληψη, και η καταστολή είχε αγριέψει. Στις 18 Μάρτη οι οπαδοί του Saleh σκοτώσαν τουλάχιστον 50 άοπλους διαδηλωτές στη Sana’a – πράγμα που προκάλεσε κρίση στον στρατό. Δυο μέρες μετά, στις 20 Μάρτη, ο στρατηγός Ali Mohsen al-Ahmar δήλωσε ότι συμπαραστέκεται στους εξεγερμένους και ότι αναλαμβάνει την προστασία τους. Έτσι ακολούθησε η κατάληψη της πρωτεύουσας από αντίπαλα τανκς…

Προς τα τέλη Μάρτη, έχοντας σοβαρό πρόβλημα με τον στρατό στη Sana’a, ο Saleh ανακάλεσε τις μονάδες του από άλλα σημεία της υεμένης. Αυτό διευκόλυνε την ένοπλη εξέγερση των Houthi, καταπιεζόμενης μειονότητας του υεμενίτικου βορρά, που τάχτηκαν στο πλευρό της εξέγερσης. Ήδη η εξέγερση του Γενάρη εξελισσόταν σε κανονικό εμφύλιο.

Απρίλη και Μάη ο Saleh προσπάθησε να κρατήσει την καρέκλα του άλλοτε με μαστίγιο και άλλοτε με καρότο υποσχέσεων. Στις 3 Ιούνη μια βόμβα που είχε τοποθετηθεί στο προεδρικό μέγαρο σκότωσε 7 φύλακες του Saleh και τραυμάτισε σοβαρά τον ίδιο. Την επόμενη μέρα μεταφέρθηκε στο Ριάντ (που ήταν ο πραγματικός «φύλακάς» του) και άρχισαν διαπραγματεύσεις για μια «συναινετική λύση». Ο Abd Rabbuh Mansur Hadi, εκλεκτός επίσης του Ριάντ και ως τότε αντιπρόεδρος, ανέλαβε προσωρινά το προεδρικό πόστο. Εξίσου μισητός με τον Saleh ο Hadi «κέρδισε» τις εκλογές που προκήρυξε στις 21 Φλεβάρη του 2012 με 99,8% – αλλά είχε ψηφίσει μόνο το 35% των ψηφοφόρων.

Για δύο περίπου χρόνια οι εξεγερμένοι του 2011 κινούνταν μεταξύ καταστολής και υποστηρίξης στο κίνημα των Houthi, οι οποίοι είχαν την στήριξη και ενός τμήματος του στρατού. Τον Σεπτέμβρη του 2014 οι Houthi και ο εξεγερμένος στρατός κατέλαβαν την Sana’a διώχνοντας τον Hadi (έτρεξε να κρυφτεί πού αλλού; στο Ριάντ…). Άλλα τμήματα του στρατού που ήταν στο παρελθόν «πιστά» στον Saleh πέρασαν στην αντιπολίτευση. Ως τον επόμενο Μάρτη (του 2015) είχαν καταλάβει όλες τις πόλεις στη δυτική υεμένη, φτάνοντας στα προάστια του Aden, όπου βρισκόταν η βασική συγκέντρωση οπαδών (και του υπόλοιπου στρατού) του Hadi. Ο κίνδυνος να καταληφθεί το υψηλής γεωπολιτικής σημασίας λιμάνι του Aden απ’ τους Houthi και το μεγαλύτερο μέρος του υεμενίτικου στρατού που επεδίωκαν την χειραφέτηση απ’ τον έλεγχο του Ριάντ αφορούσε και άλλους στον πλανήτη: την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο…

Η εισβολή μισθοφόρων των δύο πετροδικτατοριών (μετά από αίτημα του «νόμιμου, εξόριστου προέδρου Hadi»…) δεν είχε απλά «ευλογίες». Ουάσιγκτον, Λονδίνο, Παρίσι, και Κάιρο (όπου η χούντα του Sisi είχε αποκαταστήσει την τάξη…) υποστήριξαν τους εισβολείς είτε με όπλα, είτε με «συμβούλους» και «intelligence», είτε και πιο άμεσα (το ναυτικό του Sisi για παράδειγμα). Φαινόταν μια εύκολη δουλειά, με αεροπορικούς βομβαρδισμούς στο ψαχνό (οι Houthi και ο υεμενίτικος στρατός που είναι μαζί τους δεν έχει αξιόμαχη αεροπορία ή αεράμυνα)…

Ας το θυμίσουμε: την ίδια εποχή, την άνοιξη του 2015, ο υποστηριζόμενος απ’ τα ίδια δυτικά και μεσανατολικά αφεντικά isis είχε ουσιαστικά δημιουργήσει δικό του κράτος στη συρία και στο ιράκ, και ετοιμαζόταν να στριμώξει τον Άσαντ σε μια λωρίδα της ανατολικής συρίας, στην άκρη της Μεσογείου. Οι τοξικοί του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι ένοιωθαν παντοδύναμοι, κυρίαρχοι… Οι σύμμαχοί τους το ίδιο… Η εισβολή στην υεμένη φαινόταν εύκολη δουλειά…

Αλλά δεν ήταν! Οι σκληροτράχηλοι Houthis (και το μεγαλύτερο μέρος των υεμενιτών) αποδείχθηκαν ικανοί όχι μόνο να αντέξουν τους δεκάδες χιλιάδες άμαχους νεκρούς απ’ τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς και την αρχική προώθηση των μισθοφόρων, όχι μόνο την χολέρα που έσκασε το 2016, αλλά να περάσουν εδώ και αρκετούς μήνες στην αντεπίθεση ανακαταλαμβάνοντας σταδιακά εδάφη. Με την λίγο πολύ δεδομένη βοήθεια τόσο της Τεχεράνης όσο και της Χεζμπ’ αλλάχ του λιβάνου, αναβάθμισαν το γερασμένο πυραυλικό οπλοστάσιο του υεμενίτικου στρατού, έφτιαξαν και έμαθαν να χειρίζονται drones, κι άρχισαν να κτυπάνε μέσα στο σαουδαραβικό έδαφος, αεροπορικές ή/και πετρελαϊκές υποδομές. Η επίθεσή τους με drones στις 14 Σεπτέμβη του 2019 στις κεντρικές εγκαταστάσεις / διυλιστήρια της aramco στο Abqaiq και στο Khurais, στην ανατολική σαουδική αραβία, πάνω από 1000 χιλιόμετρα μακρυά απ’ την υεμένη, τρόμαξε πολλούς… (φωτογραφία επάνω).

Κι έτσι ο αμερικάνος και οι 3 ευρωπαίοι «ειρηνευτές» υπ.εξ. εκφράζουν τώρα πια …την ανησυχία τους για την πρόσφατη επίθεση των Houthi στην Marib και τις επιθέσεις εναντίον πολιτικών υποδομών στη σαουδική αραβία…

(φωτογραφία κάτω: Ο «εξόριστος» Hadi με έναν άλλο αμερικάνο υπ.εξ. με ανησυχίες, του Obama αυτός, τον Kerry, στο Ριάντ στις 7 Μάη του 2015….)

Επιστρέφει;

Κυριακή 28 Φλεβάρη. Ύστερα από διαδοχικές επιθέσεις με ρουκέτες και diy νάρκες εναντίον στόχων του κατοχικού (αμερικανικού) στρατού στο ιράκ από ομάδες ανταρτών που θεωρούνται «φιλο-ιρακινές», το Joνυσταλεάν αποφάσισε να επιδείξει την «επιστροφή» του στη μέση Ανατολή, που δεν διαφέρει (σαν «πράξη νο 1») απ’ την «απουσία» του ψοφιοκουναβιστάν. Αποφάσισε να πολεμήσει την Τεχεράνη – κτυπώντας ιρακινούς αντάρτες – στο συριακό έδαφος! (Ο στόχος ήταν ο ίδιος μ’ εκείνον μιας αντίστοιχης πυραυλικής επίθεσης με την υπογραφή του ψόφιου κουναβιού: στο Abu Kamal, στα συρο-ιρακινά σύνορα, στις όχθες του Ευφράτη, τον Δεκέμβρη του 2019). Μπορεί κάποιος να θαυμάσει την συνέπεια και συνέχεια της πολιτικής γεωγραφίας α αλ αμερικέν· μπορεί όμως να προσέξει και την ομοιότητα: και το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς πολεμάει την Τεχεράνη κτυπώντας στο συριακό έδαφος… Με άλλα λόγια το συριακό πεδίο μάχης παρουσιάζει ως τώρα την εξής παράξενη ιδιαιτερότητα: είναι το έδαφος όπου όλο το μπλοκ της Αστάνα έχει εγκαταστήσει στρατό και υποδομές αλλά επίσης το έδαφος που ο (αντίπαλος) άξονας θεωρεί πως τον «παίρνει» να κάνει τον ως τώρα έμμεσο πόλεμό του.

Διάφοροι διεθνείς «αναλυτές» (θεωρούμενοι σοβαροί…) σχολιάζουν ότι το Joνυσταλεάν όντως συνιστά μια «αμερικανική επιστροφή» – στα τετριμμένα. Το λιγότερο που θα σχολιάζαμε είναι η ρηχότητα μιας τέτοιας διαπίστωσης. Πρώτον επειδή ποτέ η Ουάσιγκτον δεν εγκατέλειψε ούτε ένα πόντο απ’ τις στρατηγικές της επιδιώξεις στη μέση Ανατολή, ό,τι και να δήλωνε το ψόφιο κουνάβι· συνεπώς δεν βλέπουμε στα σοβαρά κάτι σαν «επιστροφή». (Πώς επιστρέφεις αν δεν έχεις φύγει;). Και δεύτερον επειδή εκείνο που πρακτικά συμβαίνει είναι μια προσπάθεια «προώθησης – μέσα – απ’ – την – παγίωση» των αμερικανικών κατοχών σε διάφορα σημεία του εδάφους, έναντι ενός σύνθετου αντιπάλου που προωθείται. Αργά ίσως ως τώρα αλλά προωθείται.

Η τακτική «με κτυπάς – σε κτυπάω» δοκιμάστηκε για τα καλά απ’ το ψοφιοκουναβιστάν στο ιρακινό πεδίο εναντίον των αντικατοχικών ανταρτών τα προηγούμενα ψοφιοκουναβικά χρόνια. Πού κατέληξε; Σε ανομολόγητη ήττα. Στην αναδίπλωση του κατοχικού στρατού από διάφορες περιφερειακές βάσεις προς το «κέντρο»: την Βαγδάτη και μερικές ακόμα πιο «κεντρικές» βάσεις. Oπότε αυτές και οι μεταξύ τους μεταφορές έγιναν στόχος. Γιατί κατέληξε εκεί; Επειδή ανάμεσα στον υπερεξοπλισμένο κατοχικό αμερικανικό στρατό και στους ελαφρά οπλισμένους αντικατοχικούς αντάρτες υπάρχει μια ασυμμετρία που είναι στρατηγικά υπέρ των δεύτερων (όπως και στο αφγανιστάν, για παράδειγμα): αυτοί τις αντέχουν τις απώλειες (σε νεκρούς), όσες κι αν είναι, επειδή η αιτία που πολεμούν είναι σαφής, εύλογη και νόμιμη. Αντίθετα οι κατοχικοί δεν τις αντέχουν.

Συνεπώς η ιδέα ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να «πολεμήσει» την Τεχεράνη σε ιρακινό ή σε συριακό έδαφος είναι μια παραλλαγή του surge στο αφγανιστάν (όπως παλιότερα στο βιετνάμ), καταδικασμένη σε αποτυχία. Οι ιρακινοί αντάρτες θα συνεχίσουν να κτυπάνε αμερικανικούς στόχους φροντίζοντας οι κατοχικοί να έχουν διαρκώς μεγαλύτερες απώλειες (μπορούν να το κάνουν). Και το Joνυσταλεάν, αφου ξεκίνησε με “ισορροπημένη ανταπόδοση” (σκότωσε μόνο 27 σ’ αυτήν την πρόσφατη επίθεση…) θα είναι καταδικασμένο να «απαντάει» όλο και πιο λυσσασμένα. Αν, μάλιστα, αυξηθούν οι (δήθεν) «εκπαιδευτές» (νατοϊκής προέλευσης…) και διασκορπιστούν στην ιρακινή επικράτεια, τόσο το χειρότερο για δαύτους και τα κράτη τους…

Αυτή είναι η διαφορά της ισραηλινής απ’ την αμερικανική τακτική: το φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ δεν κινδυνεύει από απώλειες εκτός των συνόρων του. Φυσικά αυτό, στην προοπτική του ιστορικού χρόνου, δεν θα το γλυτώσει από εκείνο που προσπαθεί να αποφύγει… Είναι δίπλα – ενώ η αμερικανική έδρα είναι μακριά… Προς το παρόν όμως μπορεί να καμαρώνει ότι «πολεμάει» εκ του ασφαλούς, κάνοντας αεροπορικούς «περιπάτους»…

Ρευστές καταστάσεις υψηλής τεχνολογίας 1

Τετάρτη 24 Φλεβάρη. Πριν καιρό, πίσω στα βάθη των p.c. αιώνων, όταν δεν τάσκιαζε όλα ένας ασήμαντος ιός, όταν οι αναφορές στις τεχνολογικές εξελίξεις δεν ήταν «συνωμοσιολογία», όταν οι mRNA πλατφόρμες δεν απασχολούσαν τους (μετέπειτα) caradinieri, μπορούσε κανείς να διαβάσει (ή να μην διαβάσει…) ανέμελα κι αυτό (Οκτώβρης 2015, cyborg νο 4):

Είναι απίθανο να καταλάβετε τι είναι αυτό που δείχνει η εικόνα, και είναι ακόμα πιο απίθανο να σκεφτείτε ότι κάτι τέτοιο θα ήταν δυνατόν. Η φωτογραφία είναι σε μεγέθυνση. Δεξιά είναι η άκρη μιας βελόνας ένεσης. Και αυτό το σαν πλέγμα που βγαίνει απ’ την τρύπα της βελόνας είναι ηλεκτρονικό κύκλωμα σε υγρή μορφή.

Μια διεθνής ομάδα ερευνητών από διάφορες ειδικότητες, υπό την αιγίδα του Charles Lieber’s Lab, παρουσίασε τον περασμένο Ιούνη αυτό το υγρό υλικό που είναι κύκλωμα σε νανοκλίμακα. Αυτό το υγρό μπορεί να μπει σ’ έναν οργανισμό με ένεση, όπως οποιοδήποτε ενέσιμο φάρμακο. Άπαξ και βρεθεί εκεί μπορεί να “αποκτήσει επαφή” με (εκτός σώματος) ηλεκτρονικές συσκευές και, κατά τους εφευρέτες, μπορεί να παρακολουθεί τη δραστηριότητα των νεύρων ενός σώματος, μπορεί να επισκευάζει ιστούς, ακόμα και να μεταφέρει σήματα στους νευρώνες.

Ο Charles Lieber έκανε πανηγυρικές δηλώσεις. “Νοιώθω ότι αυτό που πετύχαμε έχει επαναστατικές δυνατότητες. Ανοίγεται ένα εντελώς καινούργιο πεδίο, όπου μπορούμε να μελετήσουμε την διάδραση μεταξύ ηλεκτρονικών δομών και βιολογίας. Τα τελευταία 30 χρόνια έχουν γίνει σημαντικά βήματα προς όλο και μικρότερη μικροκλίμακα, αλλά κανείς δεν έπιασε αυτό το θέμα, την διάδραση ηλεκτρονικών / κυττάρων, στο επίπεδο που δουλεύει η βιολογία”.

Η προοπτική της εφεύρεσης είναι (τι άλλο;) θεραπευτική. Μελλοντικά, λοιπόν, θα πρέπει να απαλλαγούμε απ’ την φαγούρα. Ξύσε – ξύσε μπορεί να γίνει καμιά ζημιά στο κύκλωμα / φάρμακο.

Ηλεκτρικό – κύκλωμα – σε – υγρή – μορφή – μπαίνει – στο – σώμα – με – ένεση – για – να – παρακολουθεί – την – λειτουργία – των – νεύρων; Αίσχος! Ντροπή! (Δεν έχει και κυρ Βασίλη, άρα ακόμα χειρότερα!). Διάδραση – μεταξύ – ηλεκτρονικών – δομών – και – κυττάρων; Ντροπή, αίσχος παλιο«ψεκασμένοι»!!!

Έτσι είναι για όποιον βολεύεται…