Tag: πόλεμος

Δευτέρα 12 Δεκέμβρη>> Ίσως, «ίσως» λέμε, αν κάποιοι ιστορικοί του μέλλοντος θελήσουν να δώσουν ένα τίτλο με όνομα πόλης στην εξελισσόμενη «αναταραχή-στην-ευρώπη», να μην χρησιμοποιήσουν το Kyiv (Κίεβο). Αλλά το Minsk – την πρωτεύουσα της λευκορωσίας. Παρότι το Μινσκ δεν έχει μπει στρατιωτικά στο ουκρανικό πεδίο μάχης, έπαιξε τον ρόλο του σαν οικοδεσπότης των προσπαθειών να μην υπάρξει τέτοιο πεδίο. Ή, ίσως, «ίσως» λέμε, αναρωτηθούν (οι ιστορικοί του μέλλοντος) αν όντως υπήρξαν τέτοιες, ή αν οι προσπάθειες ήταν εικονικές. Σ’ αυτό το δεύτερο ενδεχόμενο το Βερολίνο θα βρίσκεται πίσω, δίπλα, πολύ κοντά στον τίτλο «Μινσκ».

Την πιο «επεισοδιακή» προτροπή για έναν τέτοιο τίτλο έδωσε η κυρία Μέρκελ, συνεντευξιαζόμενη την περασμένη Τετάρτη 7 Δεκέμβρη στην καθεστωτική εφημερίδα Die Zeit. Να τι είπε σχετικά μ’ εκείνες τις δύο συμφωνίες (Μινσκ 1 το 2014 και Μινσκ 2 το 2015), τις οποίες είχαν προσυγράψει το Κίεβο, οι εκπρόσωποι του Donbass, το Παρίσι και το Βερολίνο, έγιναν αποφάσεις του ΟΗΕ, και προέβλεπαν την τροποποίηση του ουκρανικού συντάγματος προς πιο ομοσπονδιακή μορφή και την απόδοση στις αντάρτισσες επαρχίες του Donbass αρκετής αυτονομίας ώστε να παραμείνουν εντός ουκρανίας – συμφωνίες που είχαν την έγκριση αν και όχι την υπογραφή της Μόσχας (που σωστά θεώρησε ότι αν γίνει επίσημα εμπλεκόμενο μέρος στο ζήτημα αυτό θα πρέπει να παρεμβαίνει συνέχεια):

… Οι συμφωνίες του Μινσκ ήταν μια προσπάθεια να δοθεί χρόνος στην Ουκρανία. Χρησιμοποίησαν αυτόν τον χρόνο για να δυναμώσουν, όπως φαίνεται σήμερα. Η Ουκρανία του 2014 – 2015 δεν είναι η σημερινή Ουκρανία. Όπως είδαμε στη διάρκεια των μαχών στην περιοχή του Debaltseve στις αρχές του 2015, η Ρωσία θα μπορούσε εύκολα να την έχει καταλάβει. Αμφιβάλω αν οι χώρες του ΝΑΤΟ θα μπορούσαν να έχουν κάνει τότε όσα κάνουν σήμερα για να βοηθήσουν την Ουκρανία. Ήταν καθαρό για όλους μας ότι επρόκειτο για μια παγωμένη σύγκρουση, ότι το πρόβλημα δεν είχε λυθεί. Αυτό έδωσε στην Ουκρανία πολύτιμο χρόνο… 

Εντυπωσιακή πράγματι δήλωση απ’ την μεριά μιας ισχυρής γερμανίδας πολιτικού. Τι κρίση ειλικρίνειας ήταν αυτή; Μήπως είχε πυρετό; Αν πάντως διαβάσει κανείς μεγαλύτερο μέρος της συνέντευξης θα συμπεράνει ότι πρόκειται για δήλωση / συμπέρασμα εκ των υστέρων, με βάση τα τωρινά δεδομένα και τους συσχετισμούς, όχι εκείνα του 2014 και του 2015. Εκ των υστέρων; Όταν η φωτιά έχει ανάψει, κάθε κουβέντα για τα κάρβουνα έχει υποχρεωτικά «καυτή» επικαιρότητα!! Συνεπώς αυτό το αναδρομικό (όχι, ίσως, «σας κοροϊδεύαμε» αλλά σίγουρα) «επιτρέψαμε να σας κοροϊδεύουν οι φασίστες του Κιέβου τόσα χρόνια» (προς την Μόσχα και τους αυτονομιστές του Donbass κατ’ αρχήν) μένει, και δεν είναι αστείο – ακόμα κι αν η Μόσχα το είχε επίγνωση. Οπωσδήποτε την ενισχύει σημαντικά μαζί τα επιχειρήματά της ως προς το γιατί αναγκάστηκε να εισβάλει στην ουκρανία∙ υποθέτουμε όμως ότι δεν ήταν αυτός ο σκοπός της ομολογίας της κυρίας Μέρκελ…

Απ’ την άλλη μεριά δεν ταιριάζει με τα γεγονότα, για όσους θέλουν να τα λαμβάνουν υπόψη τους: το Βερολίνο αγκάλιασε κυριολεκτικά τον κλόουν για όσο καιρό ήταν, σαν πρόεδρος, έτοιμος να τα βρει με την Μόσχα, το 2019∙ και ο τότε γερμανός υπ.εξ. (σήμερα πρόεδρος…) Steinmeier έβαλε τα δυνατά του για να υπογράψει ο Zelensky την «φόρμουλα Steinmeier» τον Σεπτέμβρη του 2019 για την γρήγορη εφαρμογή των συμφωνιών Minsk 1 και 2 – μόνο για να προκαλέσει την εναντίον του έκρηξη των χιλιάδων φασιστών, απειλές για το κεφάλι του, και (γρήγορα) να το γυρίσει. (Περισσότερα γράψαμε στις 14 Μάρτη και στις 18 Απρίλη). Κορόιδευε και το φθινόπωρο του 2019 το Βερολίνο; Ποιόν; Τον εαυτό του; Εν τέλει γιατί ο κλόουν και οι τοξικοί γύρω του δεν χάνουν ευκαιρία να σιχτιρίσουν, ακόμα και σήμερα, το Βερολίνο;

Ή μήπως τώρα το γερμανικό καθεστώς «γλύφει τις πληγές του»; Ποιες πληγές; Ας πούμε το γεγονός ότι ποτέ δεν τόλμησε να εκθέσει δημόσια είτε τον φασίστα Porosenko είτε τον γελοίο Zelensky για το γεγονός ότι υπέγραφαν και ξε-υπέγραφαν – όπως όφειλε να κάνει. Ή: ποτέ δεν κατήγγειλε ανοικτά το φασιστοπραξικόπημα στο Κίεβο στις 22 Φλεβάρη του 2014, που έγινε για να εμποδίσει την συμφωνία που είχε υπογραφτεί την προηγούμενη μόλις μέρα για εκλογές στην ουκρανία με την εγγύηση (και) της γερμανίας. Γιατί το Βερολίνο έμεινε μουγκό; Για τον ίδιο λόγο που έμεινε μουγκό και το Παρίσι: για να μην ενοχλήσουν την Ουάσιγκτον, για να μην διαταράξουν τις σχέσεις τους. Που ως γνωστόν, απ’ την απέναντι μεριά του Ατλαντικού, συνοψίζονταν σε δύο λέξεις: άντε γαμηθείτε! (Victoria Nuland).

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Δευτέρα 5 Δεκέμβρη>>

… Πρέπει να αρπάξουμε αυτήν την διατλαντική στιγμή. Πρέπει να την χρησιμοποιήσουμε για να κτίσουμε έναν δυνατότερο, μόνιμο διατλαντικό συνεταιρισμό για τον 21^ο αιώνα.

Το 1989 ο πρόεδρος των ΗΠΑ George Bush προσέφερε στη γερμανία έναν «συνεταιρισμό για την ηγεσία». Τότε δεν υλοποιήθηκε. Ήταν μια ιδέα πολύ προχωρημένη εκείνη την στιγμή. Στις αρχές των ‘90s η χώρα μου ήταν πολύ απασχολημένη για να κάνει την επανένωση πραγματικότητα για όλους τους πολίτες της. Δούλευε για να θεμελιώσει μια επανενωμένη γερμανία μέσα στην ε.ε.

Αλλά σήμερα, στον κόσμο μιας νέας εποχής, αυτό έχει αλλάξει ριζικά. Το βλέπουμε καθαρά: Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να ασχοληθούμε με τον συνεταιρισμό της ηγεσίας.

(Annalena Baerbock, υπ.εξ. της τρικολόρε γερμανικής κυβέρνησης, σε ομιλία της στο New School της Ν. Υόρκης, στις 2 Αυγούστου 2022)

Το να είσαι ανιστόρητος είναι κακό. Το να είσαι αγεωγράφητος είναι επίσης κακό. Το να είσαι και τα δύο μαζί είναι στα όρια της πολιτικής ηλιθιότητας, τα οποία ξεπερνάει αν είσαι βιτρίνα καπιταλιστικού κράτους πρώτης γραμμής. Φυσικά η αγαπημένη μας Annalena έγινε με αθέμιτα μέσα πρώτα επικεφαλής του πιο φιλομιλιταριστικού, φιλονατοϊκού και πολεμοκάπηλου κόμματος αυτή τη στιγμή στην ευρώπη (των «πράσινων» στη γερμανία) και ύστερα υπ.εξ. Σκαρφάλωσε καριερίστικα σαν στέλεχος λέγοντας ψέματα για το βιογραφικό και τις σπουδές της, κρύβοντας απ’ το «πόθεν έσχες» της μερικές χιλιάδες ευρώ που είχε πάρει σαν έξτρα αμοιβή απ’ το κόμμα της (για άγνωστους λόγους) όταν ήταν βουλευτίνα: αυτά είναι προσόντα για να κάνει κάποιος πολιτική καριέρα στο ελλαδιστάν… αλλά και στο Βερολίνο;

(Έτσι φαίνεται πια…)

Η παρακμή, της παρακμής, ω παρακμή! Όταν το 1989 ο Bush ο Α πρότεινε συνεταιριλίκια στη Βόννη η αγαπημένη Annalena ήταν μόλις 9 χρονών. Δεν γινόταν να ασχοληθεί. Δυστυχώς, μεγαλώνοντας, δεν φρόντισε να μάθει τι είδους πρόταση ήταν εκείνη. Δεν έμαθε λοιπόν ότι η πρόταση έγινε επειδή η Ουάσιγκτον φοβόταν την ενοποιημένη γερμανία. Δεν έμαθε ότι η ενοποίηση ήταν ένα μεγάλο οικονομικό και γεωπολιτικό δώρο του Γκορμπατσώφ προς την Βόννη, που τρόμαξε ταυτόχρονα εκτός απ’ την Ουάσιγκτον τόσο το Λονδίνο όσο και το Παρίσι. Πάλι ενιαία γερμανία στο κέντρο της ευρώπης; Ο συνεταιρισμός ηγεμονίας ήταν, για να το πούμε έτσι, μια σπασμωδική «πρόταση αντιπερισπασμού», που δεν προχώρησε (ούτε αυτό ξέρει η αγαπημένη Annalena) όχι επειδή το ενοποιημένο γερμανικό κράτος ήταν απασχολημένο με τα εσωτερικά του, αλλά επειδή σχεδίαζε την δική του ηγεσία / ηγεμονία (κι όχι μόνο στην ευρώπη) ενάντια στις ψυχροπολεμικές δεκαετίες της αμερικανικής ηγεμονίας! Με την οποία βρέθηκε πολύ σύντομα σε proxy σύγκρουση στα δυτικά βαλκάνια. Πρώτα με την διάλυση της γιουγκοσλαβίας και ύστερα στο κόσοβο…

Ούτε βέβαια θυμάται η πλούσια σε φιλοδοξίες και φτωχή στο μυαλό Annalena πως όταν ήταν 23 χρονών, το 2003

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Δευτέρα 12 Δεκέμβρη>>

… Επίσης παράξενο – και σημαντικό – ήταν το ότι στις 15 Σεπτέμβρη, ο πρώην γερμανός καγκελάριος Schroeder μπήκε απρόσκλητος στο γραφείο του Scholtz όπου βρίσκονταν μόνο ο καγκελάριος και ο αντικαγκελάριος Robert Habeck. Ο Schroeder έριξε δυνατά πάνω στο γραφείο μια μακροπρόθεσμη πρόταση προμήθειας φυσικού αερίου απ’ την Gazprom, κάτω απ’ τα μάτια του Scholtz.

O καγκελάριος και ο πρώην καγκελάριος κοιτάχτηκαν για μια στιγμή – χωρίς να πουν κουβέντα. Ύστερα ο Schroeder άπλωσε το χέρι του, πήρε πίσω το ντοσιέ, γύρισε την πλάτη και έφυγε απ’ το γραφείο. Δεν ειπώθηκε τίποτα.

Στις 26 Σεπτέμβρη (11 μέρες αργότερα) έγινε το σαμποτάζ στον αγωγό nordstream. Έκπληξη (ναι ή όχι);

(Μια μικρή λεπτομέρεια της εποχής: απ’ το Necessary Illusions (…) του Alastair Crooke, στις 5 Δεκέμβρη του 2022)

Τι να σκέφεται άραγε ο Schroder για την «κρίση ειλικρίνειας» (;) της κυρίας Μέρκελ ότι υπέγραψε μια, δυο, τρεις συμφωνίες για να δώσει την ευκαιρία στους ουκρανοφασίστες να προετοιμαστούν καλύτερα παραβιάζοντάς τες; Τι θα της πει όταν συναντηθούν στο σύλλογο συνταξιούχων γερμανών πρωθυπουργών; Δεν ξέρουμε. Το γεγονός ωστόσο ότι ο σοσιαλδημοκράτης πρώην καγκελάριος πήρε το πόστο του ceo της εταιρείας του Nord stream 1 μετά την πρωθυπουργική και κομματική αποστρατεία του το 2006 (τυπικά παραιτήθηκε λόγω κατακραυγής τον Μάρτη του 2022) δεν οφειλόταν στο ότι δεν θα εύρισκε αλλού τέτοιου είδους καλοπληρωμένο πόστο. Είχε βρει. Ήταν συνέπεια, μάλλον, της “ostpolitik” του, που κι αυτή ήταν μέρος του γενικού και σταθερού γερμανικού προσανατολισμού προς-τα-ανατολικά ήδη απ’ την εποχή του Willy Brandt, την δεκαετία του 1970. Κατά τη γνώμη του Schroder (και, υποθέτουμε, του συνόλου των γερμανών βιομηχανιών τότε) η μακρόχρονη, σταθερή παροχή φτηνού ρωσικού φυσικού αερίου μέσω υποθαλάσσιων αγωγών, αλλά και άλλων κρίσιμων πρώτων υλών, ήταν μέρος και μαζί απόδειξη της στρατηγικής σχέσης μεταξύ Βερολίνου και Μόσχας. Αυτό έλεγε…

Η σταθερή ανάπτυξη του ευρασιατικού project (και η θρυλική «μετατόπιση του κέντρου βάρους του παγκόσμιου καπιταλισμού στην ασία») είχε μια καλή θέση για το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο, μια θέση την οποία μπορούσε να προτείνει στο Βερολίνο και να διαχειριστεί (και προς το δικό της όφελος) η Μόσχα. Γιατί η Μόσχα; Αν και στρατιωτικά σαφώς πολύ ανώτερη σε σχέση με το Βερολίνο, αυτή η ανωτερότητά της θα μπορούσε να είναι μέρος της «ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφάλειας» απέναντι σε πιθανούς αμερικανικούς τυχοδιωκτισμούς-μέσα-στην-παρακμή. Ταυτόχρονα, επειδή το ρωσικό κεφάλαιο δεν ήταν επικίνδυνος βιομηχανικός ανταγωνιστής του γερμανικού, Μόσχα και Βερολίνο θα μπορούσαν να σχηματίσουν ένα συνεργατικό δίπολο μέσα στο ευρασιατικό project, όχι ακριβώς αντίβαρο αλλά σίγουρα «εξισορροπιστή ισχύος» απέναντι στο εκτοξευόμενο καπιταλιστικά, παραγωγικά και τεχνολογικά Πεκίνο. Η γερμανική ostpolitik θα έφτανε έτσι στην ωριμότητά της, αν και όχι υποχρεωτικά σαν «πολιτική της ε.ε.» εφόσον χάρη στον γαλλικό τυχοδιωκτισμό η ε.ε. διευρύνθηκε στα ‘90s (προς τα πρώην κράτη του «ανατολικού μπλοκ», γνωστά τα περισσότερα για τον εθνικιστικό / νεοναζί αντιρωσισμό τους…) πριν εμβαθύνει σοβαρά και αξιόπιστα τους πολιτικούς θεσμούς της προς κάποιου είδους ομοσπονδιοποίηση.

Εννοείται πως η δημιουργία ενός τέτοιου διπόλου μέσα στο ευρασιατικό project θα σήμαινε (και θα επέβαλε) σημαντικό περιορισμό του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Η ανεγκέφαλη αλεπού (aka Putin) ποτέ δεν έκρυψε ότι η αμερικανική κυριαρχία θα φάει τα ψωμιά της και ότι ο καπιταλιστικός πλανήτης θα πάψει να είναι «μονοπολικός» αργά ή γρήγορα. Η διάσημη ομιλία του στο «συνέδριο ασφαλείας του Μονάχου» το 2007 ήταν κάτι παραπάνω από σαφής∙ και, το 2007, το ευρασιατικό project ήταν κάτι που οι δυτικοί υπολόγιζαν ότι θα χρειαστεί καμμιά 50αριά χρόνια το λιγότερο για να ευδοκιμήσει, οπότε ήταν ήσυχοι… Συνάντησε φυσικά τότε τους ειρωνικούς μορφασμούς των αμερικάνων και άλλων δυτικών στις πρώτες γραμμές του ακροατηρίου: η ρωσία (ήταν σίγουροι) θα μείνει για πάντα ένας νάνος-με-πυρηνικά, και μερικές «χρωματιστές επαναστάσεις» θα την αποτελειώσουν.

Ήταν αυτή η άποψη της κυρίας Μέρκελ που ήδη κυβερνούσε στο Βερολίνο; Υποθέτουμε πως όχι. Στην πράξη, τουλάχιστον, έδειχνε κάποιον ρεαλισμό.

Άλλαξε λοιπόν κάτι τα τελευταία χρόνια;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Δευτέρα 12 Δεκέμβρη>> Αν, μιλώντας για το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο, η ασταμάτητη μηχανή κάνει μια (ευκαιριακή) νύξη σε πολιτικές βιτρίνες του είδους Annalena Baerbock, Gerhard Schroder, Angela Merkel ή/και Olaf Scholz, μήπως πέφτει στο εύκολο αλλά και βαρύ αμάρτημα της προσωποποίησης (του κράτους και του κεφάλαιου); Δεν εκπροσωπούν όλοι / όλες συμφέροντα λιγότερο ορατά; Δεν θα έπρεπε αυτά και μόνον αυτά να μας απασχολούν;

Ναι, κάπως έτσι είναι… Ως ένα σημείο κανένας απ’ τους πιο πάνω και κανένα παρόμοιο πρόσωπο δεν αποφασίζει ερήμην. Έχουμε άλλωστε μιλήσει ξανά και ξανά στο κοντινό παρελθόν γι’ αυτά τα συμφέροντα, πιθανολογώντας τους προσανατολισμούς τους∙ έτσι ώστε να μην χρειάζεται να «μετανοήσουμε».

Υπάρχει όμως κάτι που μόνο υπαινικτικά θα θίξουμε αμέσως τώρα. Για κάθε mainstream «αναλυτή» (εντός ή εκτός εισαγωγικών…) τα αφεντικά είναι τέρατα ορθολογισμού∙ δρουν και αποφασίζουν με την ακρίβεια αλγορίθμων∙ έχουν μια εντελώς τετράγωνη αντίληψη για τα συμφέροντά τους και το τι πρέπει να κάνουν για να τα υπερασπίσουν… Πράγμα που σημαίνει ότι η δουλειά αυτού του είδους ανάλυσης είναι το να αποκαλύψει αυτήν την λίγο πολύ υπερανθρώπινη φύση των αφεντικών, τον άψογο ορθολογισμό τους, τα κίνητρα και τους σκοπούς τους. (Ας μην φανεί περίεργο πως μόλις αυτή η «ανάλυση» τελειώσει την επίδειξη της υπερανθρωπινότητας των αφεντικών ακολουθεί συχνά μοιραλατρεία για τους χύμα, ξεμοναχιασμένους υποτελείς. Κάπως έτσι άλλωστε γεννιούνται οι «θεωρίες συνωμοσίας»: απ’ την προβολή του υπερανθρωπισμού των αφεντικών…).

Δεν ισχύουν αυτά! Ασφαλώς και κάθε αφεντικό έχει αντίληψη των συμφερόντων του∙ οι ιδέες, όμως, για το πως θα τα υπερασπιστεί και θα τα προωθήσει είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα. Υπάγονται (ακόμα κι αν κανένα δεν θα το παραδεχόταν) στα ιδεολογικά, θεσμικά, τυπικά δεδομένα της απρόσωπης γενικής καπιταλιστικής κίνησης. Υπάγονται, ακόμα ακόμα, και στις «συνήθειες», στις ελπίδες και στις ψευδαισθήσεις κάθε αφεντικού χωριστά (περισσότερα δεν λέμε…)

Γι’ αυτό ακριβώς τα αφεντικά κάνουν λάθη∙ είτε όταν και όποτε έχουν να αντιμετωπίσουν τον καλά οργανωμένο και αποφασισμένο ταξικό εφιάλτη τους (την εργατική τάξη), είτε όταν έχουν να αντιμετωπίσουν το ένα το άλλο στις μεταξύ τους ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις. Γι’ αυτό ακριβώς τα αφεντικά κάνουν λανθασμένες εκτιμήσεις… Γι’ αυτό ακριβώς τα αφεντικά κάποτε (κι όχι σπάνια) φοβούνται…

Οι φόβοι των κάθε είδους αφεντικών και τα παράγωγά τους (η αναίδεια, η τυφλότητα, η σύγχυση ή η δειλία) ποτέ δεν λαμβάνονται υπόψη απ’ τις κλασσικές, ακαδημαϊκές, φιλόδοξες «αντι- αναλύσεις». Φόβοι; Δειλία; Διανοητική σύγχυση; Αυτά ισχύουν μόνο για τους υποτελείς!!…

Τα αφεντικά είναι άλλη κατηγορία – ή αυτό υπονοεί η ανάλυση που δεν αφήνει ποτέ και πουθενά περιθώριο για «αδυναμίες των καπιταλιστών». Εν μέρει επειδή είναι δύσκολο να εντοπιστούν, σε σχέση (ας πούμε) με το τάδε ή το δείνα υλικό συμφέρον. Εν μέρει επειδή οι «αναλυτές» υπερανθρωποιώντας τα καπιταλιστικά αφεντικά, απαλλάσσοντάς τα «εξ ορισμού» από κάθε αδυναμία ως προς την υπεράσπιση των συμφερόντων τους, νοιώθουν υπεράνθρωποι και οι ίδιοι. Αυτό πάντως καθόλου δεν σημαίνει ότι οι φόβοι, οι αδυναμίες, η σύγχυση κορυφής είναι ασήμαντοι παράγοντες της Ιστορίας. Και τα λάθη το ίδιο.

Αν έχει λοιπόν κάποια αξία η σύντομη αναφορά σε πρόσωπα / πολιτικές βιτρίνες είναι επειδή σ’ αυτά είναι ευκολότερο να ανιχνευτεί η αβεβαιότητα που, εφόσον εκπροσωπούν συμφέροντα, είναι ως ένα σημείο αβεβαιότητα στην υποστήριξη αυτών ακριβώς των πρακτικών, υλικών, καπιταλιστικών συμφερόντων απ’ τα αφεντικά ως τάξη. Αν αυτές οι βιτρίνες δεν είναι στιβαρές, αν κάνουν μπρος-πίσω ή αν είναι επιεικώς γελοίες, αυτό οφείλεται στο ότι τα υποκείμενα υλικά συμφέροντα δεν έχουν διαθέσιμο κάτι καλύτερο για να τα αντιπροσωπεύσει∙ ή στο ότι συγκρούονται μεταξύ τους στα παρασκήνια χωρίς (ακόμα) να υπάρχει καθαρός νικητής∙ ή στο ότι «ψάχνονται» για το τι και πως.

Δείτε, για παράδειγμα, την κυρία Μέρκελ. Σαν πρωθυπουργός ήταν ιδιαίτερα αποφασιστική όταν αναπαρήγαγε ακόμα και τα σκουπίδια των πραγματικών προαγωγών της υγεινιστικής τρομοεκστρατείας∙ σε τέτοιο ακραίο και προσβλητικό βαθμό ώστε να χρειαστεί κανά δυο φορές να την διορθώσουν οι «ειδικοί» εκθέτοντας τον υπερβάλλοντα ζήλο της. Ξέρουμε γιατί: υπερασπιζόταν τα συμφέροντα και τις προοπτικές των γερμανικών φαρμακομαφιών και της made in germany γενετικής μηχανικής σ’ όλο της το εύρος, και είχε επιλέξει επ’ αυτού τους κατάλληλους «συμβούλους», δημαγωγούς, κλπ.

Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως είτε αυτή είτε ο θλιβερός Scholz μπορεί να δείχνει την ίδια «καθαρή» αποφασιστικότητα αν, σαν πολιτική βιτρίνα, αιωρείται ανάμεσα στα συμφέροντα των βιομήχανων «πράσινης πυρηνικής ενέργειας» ή/και όπλων (που μια χαρά εκπροσωπεί η αγαπημένη Annalena και η κομματική της γραφειοκρατία) και σ’ εκείνα της βιομηχανίας λιπασμάτων και του αγροβιομηχανικού τομέα∙ συμφέροντα που σ’ αυτή την ιστορική φάση δεν είναι συμβατά μεταξύ τους. Ένα παράδειγμα: ακολουθώντας τις γενικές οδηγίες της ε.ε. και τις υποδείξεις της ομοσπονδιακής γερμανικής κυβέρνησης, το κρατίδιο του Βόρειου Ρίνου / Βεστφαλίας θα επιβάλει δελτίο στα λιπάσματα που χρησιμοποιούνται στην αγροτική παραγωγή (κατ’ αρχήν στο 1/3 των καλλιεργήσιμων εκτάσεων του κρατιδίου) ώστε να μειωθούν κατά 20%. Πράγμα που αν τελικά ισχύσει (υπάρχουν απ’ τις αρχές του φθινοπώρου μεγάλες αντιδράσεις) θα σημαίνει μείωση της παραγωγής…

Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα σε τέτοιους καιρούς όχι μόνο καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης αλλά και «μετατόπισης της ισχύος μακριά απ’ τη δύση», οι (δυτικές) πολιτικές βιτρίνες (και όχι τα αφεντικά αυτά καθ’ αυτά) έχουν το καθήκον του ελέγχου των πληθυσμών. Των πληθυσμών, ειδικά των πληβειακών τάξεων / στρωμάτων (εργατικών ή/και μικροαστικών), που θίγονται σοβαρά απ’ την «αλλαγή παραδείγματος». Επ’ αυτού η γερμανική (ή η όποια) βιομηχανία όπλων, τ’ αφεντικά της δηλαδή, δεν θα κάνει κάτι άμεσα∙ τα κάστανα απ’ τη φωτιά θα πρέπει να τα βγάλει, να τα βγάζει διαρκώς, το όποιο γκουβέρνο. (Γι’ αυτό πληρώνεται…).

Σ’ αυτό το καθήκον, ειδικά σε συνθήκες κοινωνικής δυσθυμίας έως εκνευρισμού (που είναι προϊόντα, άμεσα και έμμεσα, μιας αυτο-ακυρωτικής εξωτερικής πολιτικής ενός κράτους / κεφάλαιου που πάντα είχε, στον 20 αιώνα, σοβαρό θέμα με πολλές απ’ τις πρώτες ύλες του…) είναι που παίζουν τον ρόλο τους κατάλληλες διαφημίσεις της «αντι-συστημικότητας», του είδους «ο Ερρίκος το τάδε και οι οπαδοί του ετοίμαζαν πραξικόπημα»∙ και οι σχετικές κυβερνητικές / κρατικές ενέργειες για την «διάσωση της δημοκρατίας». Παραμύθι… αλλά πόσο βολικό, ε;

(Τα γερμανικά καθεστωτικά μήντια είχαν ενημερωθεί για την συγκεκριμένη «αντιτρομοκρατική» επιχείρηση ΠΡΙΝ αυτή γίνει, και τους είχαν δοθεί αρκετές πληροφορίες σχετικά ΠΡΙΝ γίνει οποιαδήποτε σύλληψη… Επειδή κάτι τέτοιο είναι ανάθεμα σε πραγματικές αστυνομικές εφόδους κάποιος γερμανός συνταξιούχος πρώην διευθυντής μεγάλης καθεστωτικής εφημερίδας παρατήρησε: είναι άβολη αλήθεια, αλλά αν όλα τα μήντια της χώρας ξέρουν για μια μυστική επιχείρηση πριν αυτή γίνει, τότε δεν πρόκειται για μυστική επιχείρηση αλλά για εκστρατεία δημόσιων σχέσεων… Η βουλευτής του die linke Martina Renner, όταν ρωτήθηκε σε συνέντευξη στο κανάλι N-TV πότε έμαθε για πρώτη φορά για την «μυστική επιχείρηση» απάντησε μεταξύ άλλων:

Εγώ το ήξερα απ’ τα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας (30 Νοέμβρη) και ξέρω επίσης ότι διάφορα μήντια ήταν ενημερωμένα σχετικά μια βδομάδα νωρίτερα από εμένα (στις23 Νοέμβρη). Ήταν γνωστά τα ονόματα των κατηγορούμενων, οι διευθύνσεις τους και το timing της επιχείρησης… Ο νοών νοείτω…)

Θα πείτε: πόσοι θα το φάνε το παραμύθι του «κινδύνου για το πολίτευμα»; Δεν ξέρουμε. Το ίδιο, όμως, δεν έγινε με το παραμύθι του «υπερφορτωμένου» δημόσιου συστήματος υγείας και των «υπερπλήρων εντατικών» το 2020 και το 2021∙ πού; στο κράτος με το πληρέστερο δημόσιο σύστημα υγείας στην ευρώπη! Στη γερμανία… Το τρανταχτό ψέμα αποκαλύφθηκε κάποια στιγμή, με στοιχεία κι αποδείξεις∙ εν τω μεταξύ όμως η (επιχειρηματική) «κοινωνική ευθύνη» είχε δουλέψει… Και η αναδιάρθρωση αυτού ακριβώς του δημόσιου συστήματος επιταχύνθηκε για τα καλά…

Εν τω μεταξύ ένα τουλάχιστον τμήμα των γερμανικών αφεντικών δείχνει να φοβάται ότι θα υπερφαλαγγιστεί και θα αχρηστευτεί / ξεπεραστεί απ’ την ορμή της εξέλιξης του ευρασιατικού project. Και γι’ αυτό δέχεται ή/και αναζητεί την όποια προστασία μπορεί να του πουλήσει η Ουάσιγκτον.

Ίσως ελπίζουν ότι θα τους αφήσει κάτιτις….