Tag: πυρηνικά

Παρασκευή 2 Μάρτη. …Προς αυτούς που τα τελευταία χρόνια προσπαθούν να προωθήσουν έναν ανταγωνισμό εξοπλισμών, να πετύχουν μονομερή πλεονεκτήματα σε βάρος της ρωσίας, να επιβάλλουν κυρώσεις που είναι παράνομες απ’ την σκοπιά της διεθνούς νομοθεσίας και έχουν στόχο να εμποδίσουν την ανάπτυξη της χώρας μας, συμπεριλαμβανόμενου του στρατιωτικού τομέα, έχω να τους πω αυτό: Όλα όσα προσπαθήσατε να εμποδίσετε μέσα απ’ τις ενέργειές σας έχουν γίνει ήδη. Αποτύχατε να συγκρατήσετε την ρωσία.

Τώρα πρέπει να αναγνωρίσετε αυτήν την πραγματικότητα, να επιβεβαιώσετε ότι αυτά που είπα ήδη δεν είναι παραμύθια – που δεν είναι -, να σκεφτείτε για λίγο, να στείλετε στη σύνταξη τους ανθρώπους σας που είναι κολλημένοι με το παρελθόν και είναι ανίκανοι να δουν το μέλον, και να σταματήσετε να κτυπάτε την βάρκα που μέσα της βρισκόμαστε όλοι και λέγεται πλανήτης Γη. Η ρωσία μπορεί να ανταποκριθεί θετικά αν αντιμετωπιστεί σαν ισότιμος εταίρος…

Αυτά είπε μεταξύ πολλών άλλων το ρωσικό αφεντικό Πούτιν στην ετήσια ομιλία του προς τους αντιπροσώπους του λαού της ρωσικής ομοσπονδίας (και τον λαό τον ίδιο) προχτές το βράδυ. Η ομιλία του περιλάμβανε πολλά, κυρίως εσωτερικής σημασίας.

Το ανησυχητικό είναι ότι θεώρησε απαραίτητο να περιλάβει και μια επίδειξη της πολεμικής τεχνολογίας της ρωσίας. Ή, έστω, κάποιων τμημάτων της. Τα πιο εντυπωσιακά (για εμάς) ήταν δύο: Πρώτον, pico πυρηνικοί αντιδραστήρες, τόσο μικροί που μπορούν να ενσωματωθούν σε πυραύλους και τορπίλες, επιτρέποντάς τους την «επ΄άπειρον» (ναι, περί αυτού πρόκειται!) κίνηση… Και δεύτερον, πύραυλοι και τορπίλες που κινούνται με ταχύτητα μπορεί και 10πλάσια του ήχου (που σημαίνει ότι δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν από κανένα σύστημα έγκαιρου εντοπισμού) και χωρίς σταθερή τροχιά (ώστε να προβλεφτεί η θέση τους).

Δεδομένης της κρυψίνοιας της «βαθιάς ρωσικής ψυχής», το γεγονός ότι ο Πούτιν έκανε επίδειξη πολεμικών συστημάτων για τα οποία η κατασκοπεία του θεωρεί ότι δεν υπάρχει αμερικανική απάντηση (αυτό το τελευταίο είναι η εύλογη εκτίμησή μας) σημαίνει ότι η Μόσχα προσπαθεί να αποτρέψει την Ουάσιγκτον – στο «παρα 5».

Πόσο πιθανό είναι όμως αυτό; Πολλά απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον θα μπορούσαν να θεωρηθούν «κήρυξη πολέμου» στη Μόσχα (και στο Πεκίνο): το τρέχον «αμυντικό δόγμα» της είναι το πιο κορυφαίο και το πιο ξεκάθαρο. Αλλά η επίδειξη του Πούτιν μόνο επιφανειακά μπορεί να θεωρηθεί «αμυντική απάντηση»: όταν λέει η Μόσχα στην Ουάσιγκτον «ξεχάστε το, δεν μπορείτε να αντιμετωπίσετε τις πυρηνικές κεφαλές μας» και δείχνει τις δυνατότητές της να κτυπάει με πυρηνική ή/και κινητική ενέργεια όπου και όπως θέλει, εντείνει τον αμερικανικό προσανατολισμό σε «έμμεσες» επιθέσεις – «ασύμμετρος πόλεμος» θα μπορούσε να ονομαστεί; Κτυπήματα κάτω απ’ την μέση, κτυπήματα άγνωστης προέλευσης, και τα λοιπά – τι άλλο περιμένει το ρωσικό καθεστώς;

Αυτό δεν είναι συνεισφορά στην βάρκα / πλανήτη γη! Αν μας επιτρέπεται, δηλαδή, να έχουμε γνώμη…

(φωτογραφία: Αριστέρα ο Πούτιν και δεξιά, σε video wall, η επίδειξη ενός απ’ τα «δεν υπάρχει παρόμοιο» όπλα του… Σαν εκδήλωση της ted academy… )

Δευτέρα 5 Φλεβάρη. Ο καπιταλιστικός πλανήτης έχει πολύ σοβαρότερα και επείγοντα ζητήματα μπροστά του απ’ τα ελληνικά κόμπλεξ και τα α λα “Μίκης” βαθιά γεράματα της κουτοπονηριάς του ελληνικού ιμπεριαλισμού.

Για παράδειγμα: η Ουάσιγκτον ανακοίνωσε μόλις τον εκσυγχρονισμό και την επέκταση του πυρηνικού της οπλοστασίου. Καθόλου “καλά νέα”, αν και αναμενόμενα καθώς ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται σταθερά. Τεχεράνη, Πεκίνο, Μόσχα αλλά και Βερολίνο κατηγόρησαν διαδοχικά την ψοφιοκουναβική κυβέρνηση… Αν όλη η ιστορία ήταν ένα blame game τότε θα το είχαν κερδίσει πριν καν οι αντίστοιχες πολιτικές περσόνες ανοίξουν το στόμα τους.

Είναι, όμως, πλέον αυτό; Η «αναζήτηση των υπευθύνων» ή, ακόμα, και η κατασκευή τους; Όχι. Καθώς οι διεθνείς διακρατικές εντάσεις αυξάνονται και οι πυρήνες των αντίπαλων μπλοκ σχηματοποιούνται, είτε λύνει κανείς διαφορές εδώ κι εκεί, ή τις κρατάει ανοικτές ελπίζοντας ότι το κακοφόρμισμά τους θα τον ευνοήσει. “Κάποτε”. Αν θέλει το δεύτερο, αμολάει και τους καννίβαλους που έχει στη δούλεψή του, σαν “λαϊκή υποστήριξη”: “κάποτε” μπορεί να χρειαστεί να σκοτώσουν και να σκοτωθούν· κι όσοι επιζήσουν να το μετανοιώσουν.

Αλλά αυτό μετά το “κάποτε”….

Δεύτερα 14 Αυγούστου. Επίσημα το Τελ Αβίβ δεν έχει πυρηνικά όπλα. Πράγμα που το απαλλάσσει από οποιαδήποτε διεθνή συμφωνία για τον έλεγχό τους. Ανεπίσημα όμως έχει, και το ξέρουν οι πάντες…

Εδώ και μερικούς μήνες έχει ένα επιπλέον πρόβλημα στις «μυστικές» πυρηνικές του εγκαταστάσεις στην Dimona, στην έρημο Negev: το τεχνοεπιστημονικό προσωπικό βρίσκεται σε απεργία, ζητώντας αυξήσεις. Τις οποίες το ισραηλινό κράτος αρνείται να τους δώσει.

Πως μπορεί να γίνει απεργία σ’ ένα πυρηνικό εργοστάσιο; Προφανώς δεν γίνεται να σταματήσει η λειτουργία του! Οι απεργοί της Dimona έχουν σταματήσει να δουλεύουν κάποια ερευνητικά project, έχουν σταματήσει να δίνουν βεβαιώσεις ασφαλείας και έχουν καταφέρει, επίσης, να διακοπεί η λειτουργία ενός (περιφερειακού) τμήματος του εξοπλισμού.

Μετά από αυτούς τους μήνες απεργίας, το ισραηλινό καθεστώς αποφάσισε χθες ένα είδος επιστράτευσης των απεργών, κάτω απ’ το γνωστό και πάντα χρήσιμο δόγμα της «έκτακτης εθνικής ανάγκης». Όσοι αρνηθούν να πειθαρχήσουν, ανάλογα με την θέση που βρίσκονται, είτε θα απολυθούν είτε θα μειωθούν οι μισθοί τους… Επιπλέον, όσο ισχύει αυτή η «κατάσταση ανάγκης», τους απαγορεύεται να παραιτηθούν…

Μοιάζει σαν δέσιμο με αλυσίδες ή κάνουμε λάθος;

Πέμπτη 2 Μάρτη. Διάφοροι, “ειδικοί” ή μη, δηλαδή διαχειριστές ή καταναλωτές του θεάματος, “πήραν στα σοβαρά” τις προεκλογικές υποσχέσεις του ψόφιου κουναβιού περί “καλών σχέσεων” με την Μόσχα. Εμείς, πάλι, τις περιγελάσαμε. Αλλά το παραμύθι συνεχίζει να δουλεύει: ο καϋμένος ο δισεκατομμυριούχος πρόεδρος υποφέρει απ’ τις δολοπλοκίες των αντι-ρώσων δημοκρατικών και συντηρητικών, του αμερικανικού establisment, που δεν τον αφήνει να εφαρμόσει την «αγαθή» διεθνή πολιτική του. Ω μωρέ μωρέ!….

Η πρόσφατη δήλωση του ψόφιου κουναβιού, ότι θα μεγαλώσει και θα βελτιώσει το πυρηνικό οπλοστάσιο των ηπα έτσι ώστε να έχει την αδιαμφισβήτητη υπεροχή στον πλανήτη, δεν είναι, όμως, αποτέλεσμα καμία συνωμοσίας! Στα λόγια είναι η κατευθείαν συνέπεια του «θα κάνουμε ξανά την αμερική μεγάλη». Στην πράξη ικανοποιεί την «ανάγκη» τόσο του στρατοβιομηχανικού συμπλέγματος όσο και πολλών καπιταλιστικών τομέων των ηπα, που χάνουν συνέχεια έδαφος στην παγκόσμια αγορά απ’ τους διεθνείς ανταγωνιστές τους. Και φυσικά ο στόχος της Ουάσιγκτον δεν είναι οι 200 πυρηνικές κεφαλές του συμμαχικού Τελ Αβίβ. Είναι οι πολύ περισσότερες της Μόσχας και του Πεκίνου.

Αν τέτοιες ιμπεριαλιστικές ανάγκες είναι ο πραγματικός κινητήρας της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας των ηπα, μήπως αυτές είναι που καθόρισαν (και υπάρχουν διάφοροι τρόποι γι’ αυτό, καθόλου συνωμοτικοί!) ότι ο καταλληλότερος για πρόεδρος / βιτρίνα ήταν ο Τραμπ και όχι η Κλίντον; Αυτό ακριβώς έχουμε υποστηρίξει! Η υποψήφια των δημοκρατικών ήταν (και είναι) πολύ βεβαρυμένη απ’ τις θητείες της σε διάφορα πόστα· και γι’ αυτό ιδιαίτερα εκτεθειμένη. Το ψόφιο κουνάβι ήταν «καθαρό» από κυβερνητικές αμαρτίες και ευθύνες· και γι’ αυτό πολύ πιο «απρόβλεπτο» (δήθεν) μέσα στο πολιτικό θέαμα. Έχει έτσι κι αυτό το επιπλέον τακτικό πλεονέκτημα: μπορεί να εφαρμόζει την τακτική του «τρελού σκύλου», π.χ. απέναντι στη Μόσχα: θέλω αλλά δεν μ’ αφήνουν… μην τους δίνετε όμως κι εσείς αφορμές…

20/2/2017. …Ο πρόεδρος και ο πρωθυπουργός συμφώνησαν στην ανάγκη να αντιμετωπιστούν οι απειλές που προκαλούνται απ’ το Ιράν και τους proxies του… έτσι ώστε να δημιουργηθεί μια πιο ασφαλής Μέση Ανατολή προς όφελος όλων των χωρών. Οι δύο ηγέτες συμφώνησαν ότι το η συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν είναι μια φρικτή συμφωνία για τις ΗΠΑ, το Ισραήλ, και τον κόσμο. Ο πρόεδρος διαβεβαίωσε τον πρωθυπουργό ότι το Ιράν δεν πρέπει, και δεν πρόκειται να αποκτήσει πυρηνικά όπλα…
Αυτό είναι απόσπασμα του κοινού ανακοινωθέντος (με την ευθύνη της Ουάσιγκτον) μετά την συνάντηση Νετανιάχου και Τραμπ στις ηπα – την περασμένη Τετάρτη. Τι καταλαβαίνετε;
Κάποιοι ειδικοί στην διπλωματική αργκώ σημειώνουν ότι η ανακοίνωση δεν αναφέρει τίποτα για νέες αμερικανικές κυρώσεις κατά της Τεχεράνης· κι αυτό το θεωρούν κάπως παρήγορο. Υπάρχει ένας τουλάχιστον σοβαρός λόγος για να μην γίνεται σχετική μνεία, αλλά δεν είναι απαραίτητα καλός: η ε.ε., η Μόσχα και η Κίνα δεν πρόκειται να ακολουθήσουν τους αμερικάνους σε τέτοιο δρόμο, αφού θεωρούν ότι η διεθνής συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν είναι επαρκής και τηρείται απ’ την Τεχεράνη (όχι, όμως, απ’ την Ουάσιγκτον). Αυτό σημαίνει ότι τα αμερικανικά περιθώρια σ’ αυτήν την τακτική έχουν εξαντληθεί, λίγο πολύ.
Όμως η διάγνωση για «φρικτή συμφωνία» και για «απειλές που προέρχονται απ’ το ιράν και τους proxies του» υπογράφεται και απ’ τον επικεφαλής του πλέον μιλιταριστικού και πολεμοκάπηλου κράτους της μέσης ανατολής. Η οποία θα πρέπει «να γίνει πιο ασφαλής» – λέει ο Νετανιάχου, και εννοεί «πιο ασφαλής για το ισραήλ – τελεία και παύλα». Σαν «βάση» αυτό το «πόρισμα» είναι μια χαρά για το Τελ Αβίβ, που δεν κάνει «εξωτερική πολιτική» με «οικονομικές κυρώσεις» αλλά με βόμβες. Εξ ου και η αναφορά σε “proxies”: πρόκειται για την λιβανέζικη Χεζμπ’ Αλλάχ, αν δεν το καταλάβατε…
Που θα κτυπήσει το Τελ Αβίβ; Στο λίβανο; Στο ιράν; Και στα δύο; Είμαστε ενστικτώδικα σίγουροι ότι θα κτυπήσει, αν και δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε ακόμα πότε θα το κάνει. Με τις πλάτες της Ουάσιγκτον, και την υποστήριξη του Ριάντ – θα (ξανα)επιχειρήσει να σπείρει «ασφάλεια»… Και, φοβούμαστε, ότι έχει λόγους να διαλέξει το ιράν σαν κύριο στόχο. Αν συμβεί αυτό, η επίθεση δεν θα έχει σχέση με άλλες προηγούμενες ιμπεριαλιστικές ενέργειες του ισραηλινού κράτους.
Θα είναι πολύ πιο φρικτή.