Tag: πυρηνικά

The empire (wants to) strike back… (2)

Τετάρτη 18 Νοέμβρη. Ορισμένοι βλέπουν σαν “θετική” εξέλιξη της επερχόμενης προεδρίας του νυσταλέου Jo τις διακηρύξεις του για επιστροφή στην «πολυμέρεια» και «επιστροφή στην συμφωνία 5 + 1» για τα πυρηνικά του ιράν… Φυσικά το ψόφιο κουνάβι έχει ακόμα δυο μήνες γκουβέρνου, και οι σωματοφύλακες πίσω του προλαβαίνουν να ρίξουν μερικούς πυραύλους στις ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις…

Πέρα απ’ αυτό, η δεύτερη «επιστροφή» είναι – κατά την ταπεινή μας άποψη – σχεδόν αδύνατη. Πρώτον, επειδή το Joνυσταλεάν θέλει να γυρίσει βάζοντας καινούργιους όρους – κι αυτό δεν πρόκειται να το δεχτεί ούτε η Τεχεράνη, ούτε η Μόσχα ούτε το Πεκίνο. Και δεύτερον, επειδή κανείς δεν μπορεί να δώσει βάση στην «εξωτερική πολιτική» και στις «διεθνείς συμφωνίες» ενός κράτους / κεφάλαιου που είναι τόσο πολωμένο εσωτερικά ώστε τα deal της μιας τετραετίας να είναι αρκετά πιθανό ότι θα ακυρωθούντην επόμενη (όταν αλλάξει πάλι η διοίκηση).

Αυτό ισχύει και για ορισμένες απ’ τις «πολυμερείς» συμφωνίες στις οποίες ο νυσταλέος Jo λέει ότι θέλει να γυρίσει. Η «συμφωνία για το κλίμα» είναι εύκολη περίπτωση. Ο νυσταλέος εκπροσωπεί τα συμφέροντα των big tech (ενώ το ψόφιο κουνάβι εκπροσωπούσε τα συμφέροντα των πετρελαιάδων των σχιστολιθικών εξορύξεων) και είναι προφανές δεν έχει πρόβλημα να ορκίζεται στη μείωση του διοξειδίου του άνθρακα και στον “πράσινο” καπιταλισμό. Επειδή όμως αυτό είναι θέμα εσωτερικής αναδιάρθρωσης του αμερικανικού παραγωγικού / καταναλωτικού μοντέλου, είτε οι ηπα ξαναγυρίσουν σ’ αυτήν την συμφωνία είτε όχι μικρή καούρα έχουν οι ανταγωνιστές τους.

Αντίθετα οι διάφορες συμφωνίες για έλεγχο όπλων είναι πολύ πιο δύσκολη δουλειά, ειδικά εφόσον η Μόσχα έχει αποκτήσει σε μερικούς τομείς τεχνολογικό πλεονέκτημα· και είναι μάλλον άγνωστο που βρίσκεται (από την άποψη της στρατιωτικής τεχνολογίας) το Πεκίνο. Γιατί να καλωσορίσουν το παρακμιακό Joνυσταλεάν στο να «βάλει χέρι» στα οπλοστάσιά τους, ειδικά την ώρα που ταυτόχρονα θα γαυγίζει στρατιωτικά σε διάφορα σημεία του πλανήτη όπου το ευρασιατικό project έχει καίρια συμφέροντα;

Η δύση και οι δίπλες

Κυριακή 16 Φλεβάρη. Η εξουσία θρέφει: το δείχνουν οι δίπλες λίπους στο σβέρκο του Πομπηία, που ξεχυλίζουν ατίθασα απ’ τον καλοσιδερωμένο γιακά. Ο αμερικάνος υπ.εξ. δηλώνει αισιόδοξος. Σ’ ένα συνέδριο διεθνούς ασφαλείας (στο Μόναχο) του οποίου ο φετεινός τίτλος σήμαινε, σε ελεύθερη απόδοση, «η παρακμή της Δύσης», ο σωματοφύλακας του ψόφιου κουναβιού δήλωσε κάτι του είδους «μην σας παίρνει αποκάτω· η Δύση νικάει». Κι όχι απλά «νικάει» – είπε ο Πομπήιας. Νικάει την ρωσία και την κίνα.

Κάποιος έπρεπε να τους το πει – επιτέλους! Για να το μάθουν, και να οπισθοχωρήσουν. O Πομπηίας ήταν πολύ στακάτος επ’ αυτού. «Είμαι εδώ σήμερα για να σας πω πως έχουν τα πράγματα» είπε ξεκινώντας την ομιλία του, απευθυνόμενος σε γάλλους, γερμανούς, άγγλους, ισπανούς, πορτογάλους και λοιπούς απαισιόδοξους και χαμένους στο διάστημα. Που φαίνεται δεν καταλαβαίνουν τη νίκη της Δύσης… Αλλά και σε ρώσους, κινέζους και λοιπούς ηττημένους.

Και να πως έχουν τα πράγματα – κατά τον κυρ Πομπηία (αλλά και τον άλλο σωματοφύλακα, τον υπ.αμ. Esper): Α) μην αγοράζετε κινεζική 5G, θα σας τυλίξει η Huawei σ’ ένα καρούλι καλώδια… Β) να ξεμπερδεύουμε με κάτι ιράν και κάτι κούβες… Γ) θα επενδύσουμε 1 δις δολάρια σε ενεργειακά project στη Βαλτική, στην ανατολική Ευρώπη και στα βαλκάνια, για να μην πέσουν στα νύχια της ρωσικής αρκούδας… Και φυσικά (αυτό δεν χρειαζόταν να το πει, το έχουν μάθει όλοι) εξοπλίζουμε τα υποβρύχιά μας με «μικρές» πυρηνικές κεφαλές («τακτικά» πυρηνικά λέγονται κατ’ ευφημισμόν…) για να μπορούμε να τις χρησιμοποιήσουμε πιο εύκολα…

Αυτό το τελευταίο χρειάζεται έμφαση, επειδή δείχνει τι ακριβώς σημαίνει στα αμερικανικά το «η Δύση νικάει». Πολλοί νομίζουν ότι το ψοφιοκουναβιστάν σκοπεύει να χρησιμοποιήσει αυτά τα πυρηνικά κατά της ρωσίας… Τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί από μια παρακμάζουσα πρώην υπερδύναμη, αλλά οι πιθανότητες να δεχτεί η ρωσία (ή η κίνα) τέτοια επίθεση και να απαντήσει «σεμνά» θα πρέπει να θεωρούνται κάτω απ’ το μηδέν…

Γιατί, λοιπόν, να αποκλειστεί ότι το ψοφιοκουναβιστάν σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει τέτοια όπλα εναντίον ενός αντιπάλου που δεν έχει πυρηνικά, οπότε δεν μπορεί να απαντήσει ανάλογα; Κάποιος που σκοτώνει πισώπλατα έναν ιρανό και έναν ιρακινό αρχικαραβανά, ύστερα υφίσταται πυραυλική επίθεση στην οποία έχει απώλειες (που προσπαθεί να κρύψει) και δεν «ανεβάζει» τις στροφές επειδή δεν είναι ακόμα έτοιμος, χάνει και έναν αρχιcia (επίσης ανομολόγητα…), γιατί να μην γυρίσει στον τόπο εγκλήματος φορτωμένος με «μικρές» πυρηνικές κεφαλές και να παίξει τα ρέστα του; Αν υπάρχει ένα μέρος του κόσμου στο οποίο η Ουάσιγκτον κάνει αυτή τη στιγμή επίσημα και κανονικά πόλεμο, αυτό είναι η μέση Ανατολή (τον κάνει μαζί με το Τελ Αβίβ και το Ριάντ…). Οπότε;

Μια δυσοίωνη ερώτηση κάνουμε – τίποτα παραπάνω… Απλά επειδή τα φορτωμένα υποβρύχια κάνουν στάσεις και στα μέρη μας…

(Όχι, δεν είναι η ασταμάτητη μηχανή που σας κάνει την καρδιά περιβόλι…)

Και το ελλαδιστάν;

Τετάρτη 12 Φλεβάρη. … Συνάντησα τον ομόλογό μου αμερικάνο υπ.αμ. Mark Esper και προσδιορίσαμε ακριβώς την συνεργασία μας: αυτοί αναλαμβάνουν το ιράκ και εμείς αναλαμβάνουμε την συρία…

Αυτά είπε ο ακροδεξιός ισραηλινός υπ.αμ. Naftali Bennett, την περασμένη Κυριακή, επιστρέφοντας από ένα ταξίδι-για-δουλειές στην Ουάσιγκτον. Ο «καταμερισμός ευθυνών» αφορά αυτό που ο άξονας ονομάζει «ανάσχεση του ιράν», εννοώντας – εντελώς ηλίθιοι δεν είναι οι αξιωματικοί του – την αντιμετώπιση της Μόσχας, του Πεκίνου και των συμμάχων τους. Επιπλέον, πρακτικά, συμπεριλαμβάνει οπωσδήποτε βομβαρδισμούς. Πιο λιανά, το Τελ Αβίβ θα συνεχίζει να βομβαρδίζει στη συρία, και η Ουάσιγκτον στο ιράκ. Και θα δουν…

Οπωσδήποτε τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο η μιλιταριστική, ακροδεξιά, ρατσιστική δημαγωγία του κάθε Bennett δηλώνει. Στο ευρύτερο μεσανατολικό πεδίο μάχης το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ, η Ουάσιγκτον, το Ριάντ (και κάθε άλλος πρόθυμος σύμμαχός τους…) έχουν υποστεί διαδοχικές ήττες· και έχουν πετύχει μικρές, προσωρινές ανασχέσεις των συνεπειών αυτών των ηττών. Το Τελ Αβίβ μπορεί να ισχυριστεί, όχι αβάσιμα, ότι η οριστική έκβαση δεν έχει κριθεί… Και πως άρα υπάρχουν ακόμα κάποια περιθώρια αντιστροφής των ηττών… Την ίδια στιγμή ωστόσο αναγνωρίζει, για παράδειγμα, πως η πολύ γειτονική λιβανέζικη Hezb’ Allah είναι δέκα φορές πιο καλά εξοπλισμένη και εκπαιδευμένη απ’ ότι ήταν το 2006, όταν ο ισραηλινός στρατός όχι απλά ηττήθηκε αλλά σχεδόν ξεφτιλίστηκε.

Είναι βέβαιο το που οδηγεί η πολεμοκάπηλη ρητορική. Απομένει να μάθουμε οι υπνωτισμένοι υπήκοοι του ελλαδιστάν τι “κομμάτι της δουλειάς” έχει αναλάβει το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο. Στην επιμελητεία η εργολαβία δεν κρύβεται – αρκετό για να πάρει τα εύσημα (και τα επιχείρια…) της συμμετοχής του στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο.

Κανά εκστρατευτικό σώμα επιπλέον; Κανά πυρηνικό να το φυλάνε, να γουστάρουν οι πατριώτες – μια βόμβα δώρο για κάνε μέτρο του σωλήνα east med;

Αμάν!

Σάββατο 17 Αυγούστου. Βλέπετε τι γίνεται; Ούτε ένα αστείο δεν μπορούμε να κάνουμε πια! Πριν 2 μονάχα ημέρες σαρκάζαμε την (αγγλική) ιδέα ενός πολέμου κατά της κίνας, που δημοσιοποιήθηκε «μεταξύ αστείου και σοβαρού». Γράφαμε ότι εν προκειμένω το βρετανικό χιούμορ είναι το λιγότερο ύποπτο: τον 19ο αιώνα το «βασίλειο» έκανε δυο πολέμους κατά της κίνας. Συμπληρώναμε ότι ίσως δεν υπάρχουν και πολλά είδη πολέμων με τα οποία θα έκαναν αστεία οι άγγλοι: …αν η ιδέα του Liddle ήταν «πόλεμος στους εξωγήινους», θα ήταν άνοστη και δεν θα γελούσε κανείς…

Και να που χτες ξεφύτρωσε αυτή η θεαματική περσόνα που λέγεται Elon Musk και ζήτησε να βομβαρδιστεί με πυρηνικά … ο πλανήτης Άρης! Υποτίθεται πως αυτό είναι απαραίτητο για να γίνει ο πλανήτης κατοικήσιμος: με τις πυρηνικές εκρήξεις θα απελευθερωθούν (λέει ο Musk και άλλοι) υπόγειες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα, θα δημιουργηθεί ένα «φαινόμενο του θερμοκηπίου» (αυτό που ξορκίζεται στον πλανήτη Γη), που θα συγκρατήσει την εξάτμιση του νερού που υπάρχει στην επιφάνεια του Άρη… οπότε θα γίνει πιο φιλόξενος σε ανθρώπινο εποικισμό…

«Μεγαλοφυής» η ιδέα και εντελώς αμερικανική: πρώτα σπέρνουμε πυρηνικά και μετά μαρούλια… Δυστυχώς όμως η nasa (που αυτά τα έχει σκεφτεί πρώτη…) αποκλείει μια τέτοια ευεργετική αλυσιδωτή αντίδραση, επειδή (λέει) δεν υπάρχει στον κόκκινο πλανήτη αρκετό διοξείδιο του άνθρακα για να γίνουν τα υπόλοιπα… (Πυρηνικές κεφαλές για να βομβαρδιστεί υπάρχουν αρκετές πάντως… In case…)

Η ασταμάτητη μηχανή, γνωστή για την παιγνιώδη καχυποψία της, υποψιάζεται ωστόσο ότι και ο Musk πόλεμο κατά της κίνας θέλει· αλλά προτιμάει να τον ξεκινήσει απ’ τον Άρη! Να πέσουν τόσα πυρηνικά εκεί ώστε να μην πλησιάσουν καν και καν τίποτα κινέζοι διαστημάνθρωποι (κάτι που κάλιστα μπορεί να μηχανεύεται το Πεκίνο για τα επόμενα χρόνια) – αυτό μπορεί να έχει στο μυαλό του…. Είναι, τώρα, καιρός για να τους εμπιστευτεί κανείς ότι δεν θα προεκτείνουν τους «δρόμους του μεταξιού» σ’ όλο τον γαλαξία;

Μάλλον έτσι να έχουν τα πράγματα – λέει το δικό μας χιούμορ. Οπότε μπορείτε να ξεκαρδιστείτε ελεύθερα…

Τεχεράνη 1

Τρίτη 9 Ιούλη. Την ίδια μέρα που η δημοκρατία γιόρταζε στο ελλαδιστάν, τέλειωνε η προθεσμία δύο μηνών που είχε δώσει η Τεχεράνη στα ευρωπαϊκά κράτη που έχουν υπογράψει την 5+1 συμφωνία για το πυρηνικό του πρόγραμμα – JCPOA (γαλλία, γερμανία, αγγλία) για να κάνουν κάτι πρακτικό και αξιόπιστο που να υπερφαλαγγίζει τις αμερικανικές “κυρώσεις”. Το ιρανικό καθεστώς ανακοίνωσε χτες ότι “δεν είδε φως” – και ότι κατά συνέπεια θα αυξήσει το επίπεδο εμπλουτισμού ουρανίου. Απ’ το 3,67% (το όριο της συμφωνίας του 2015) στο 4%, με προοπτική, σε δεύτερη φάση, το 5%.

Ενώ μ’ αυτά τα επίπεδα εμπλουτισμού η Τεχεράνη απέχει πολύ απ’ το σημείο που το ουράνιό της θα μπορούσε να έχει στρατιωτική χρήση (90%), τυπικά “παραβιάζει την συμφωνία”. Συμβολικά; Ναι – αλλά την παραβιάζει. Δεν θα αυξήσει τον αριθμό των φυγοκεντρητών (το όριο της JCPOA είναι οι 5.060) ούτε την τεχνολογία που επιτρέπεται να χρησιμοποιεί – αλλά τυπικά υπάρχει παραβίαση. Είναι αυτό ένα “μέτρο πίεσης” της Τεχεράνης προς το Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο να “πείσουν” τις εταιρείες τους να αγοράζουν ιρανικό πετρέλαιο (παρακάπτωντας το αμερικανοκρατούμενο swift και τις υπόλοιπες απειλές); Έτσι μοιάζει… Αλλά…

Αν και σαν κράτη οι ευρωπαίοι συνεταίροι της συμφωνίας 5+1 εμφανίζονται (τουλάχιστον στα λόγια) διατεθειμένοι να μην σεβαστούν τις αμερικανικές τιμωρίες, δεν συμβαίνει το ίδιο για τις (ιδιωτικές) καπιταλιστικές επιχειρήσεις τους: προφανώς οι ιδιοκτήτες τους είτε φοβούνται μην χάσουν αμερικανικές δουλειές, είτε δεν έχουν εμπιστοσύνη στην «προστασία» που θα μπορούσαν να έχουν απ’ τα κράτη τους απέναντι στην αμερικανική οργή.

Προφανώς το ιρανικό καθεστώς δεν είναι ανόητο ώστε να μην καταλαβαίνει την όποια διαφορά ανάμεσα σε κρατικές και επιχειρηματικές αποφάσεις στον δυτικό καπιταλισμό. Επιπλέον, όταν το Λονδίνο προχωράει στην κατάσχεση ιρανικού τάνκερ, και μάλιστα τόσο μακριά (ή τόσο κοντά…) από την επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας, στο Γιβραλτάρ (δείχνοντας έτσι ότι παρά τις «αντιρρήσεις» του για την αμερικανική πολιτική τελικά την εφαρμόζει), είναι απίθανο να «συγκινηθεί» με τον εμπλουτισμό του ιρανικού ουρανίου στο 4% ή στο 5%. Το Παρίσι και το Βερολίνο, με τα επιπλέον μέτωπα που έχουν με την Ουάσιγκτον (αλλά και τις επιμέρους συγκλίσεις, ειδικά το πρώτο) κάνουν επίσης τους δικούς τους λογαριασμούς.

Η πραγματική (και πρακτική) υποστήριξη στην Τεχεράνη έρχεται απ’ την Μόσχα και το Πεκίνο. Απέναντι σ’ αυτούς τους συμμάχους το ιρανικό καθεστώς δεν μπορεί να παρατραβήξει το σκοινί του εμπλουτισμού· θα τους δυσκολέψει, απ’ την στιγμή που δεν υποστηρίζουν ανοικτά τον πυρηνικό εξοπλισμό της. Ο «πολύς εμπλουτισμός» (δηλαδή μια παραβίαση της συμφωνίας 5+1 απ’ την Τεχεράνη που θα ξεπεράσει το συμβολισμό) δεν είναι «παραγωγικός».

 

“Είμαστε ειρηνόφιλοι ρε!” 2

Δευτέρα 20 Μάη. … Λοιπόν, το πράγμα πάει ως εξής: ο Pompeo σταμάτησε την ανανέωση δύο κρίσιμων εξαιρέσεων απ’ τις κυρώσεις των ηπα σε βάρος του ιράν. Αυτές οι δύο αρνήσεις σκοπεύουν να διαμορφώσουν μια πραγματική «αιτία πολέμου» – δείχνοντας τους αληθινούς στόχους των Pompeo και Bolton. Η μία ακύρωση αφορά την εξαγωγή του ιρανικού ουρανίου χαμηλού εμπλουστισμού, και η άλλη αφορά την εξαγωγή του «βαρέος ύδατος» απ’ τον αντιδραστήρα του Arak.

Το ζήτημα είναι ότι με βάση την συμφωνία 5 + 1 το ιράν δεν επιτρέπεται να έχει στην κατοχή του πάνω από 300 κιλά απ’ το πρώτο υλικό και πάνω από 300 λίτρα απ’ το δεύτερο. Συνεπώς, με βάση την συμφωνία, το ιράν πρέπει να εξάγει τις περισσευάμενες ποσότητες. Την πρώτη, του χαμηλά εμπλουτισμένου ουρανίου, την εξάγει στη ρωσία, και η δεύτερη αποθηκεύεται στο ομάν.

Ας το ξεκαθαρίσουμε: δεν υπάρχει κανένα πυρηνικό όφελος για το ιράν απ’ αυτές τις εξαγωγές. Αυτές υπηρετούν μόνο τα συμφέροντα των υπόλοιπων που υπέγραψαν την συμφωνία 5 + 1. Είναι, κατά κάποιον τρόπο, το υποθηκοφυλακείο αυτής της συμφωνίας.

Γιατί, λοιπόν, ο Pompeo απαγορεύει αυτές τις εξαγωγές;… Η μόνη απάντηση είναι ότι ο Pompeo και ο Bolton αναγκάζουν το ιράν να κρατήσει μεγαλύτερες απ’ τις επιτρεπόμενες ποσότητες αυτών των δύο υλικών ώστε να το κατηγορήσουν στη συνέχεια ότι δεν τηρεί τις δεσμεύσεις του με βάση την συμφωνία 5 + 1…

Είναι υπερβολικά χοντροκομμένο, αλλά είναι αληθινό! Αν νομίζετε ότι μια τέτοια «κατηγορία» αποκλείεται να επιστρατευτεί κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον αφού οι πάντες γνωρίζουν ότι η αμερικανική απαγόρευση είναι η αιτία, κάνετε λάθος! Δεν χρειάζεται να «πεισθεί» κανένας παραπάνω απ’ αυτούς που είναι ήδη «πεισμένοι»…

Κι εδώ βρίσκεται το νόημα του επαναλαμβανόμενου αμερικανικού «μα εμείς δεν θέλουμε πόλεμο»… Για να κηρύξει επίσημα πόλεμο το ψοφιοκουναβιστάν χρειάζεται έγκριση των κογκρέσσου… Για μερικούς «τιμωρητικούς πυραύλους» όμως δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω απ’ την εντολή του «γενικού αρχηγού του στρατού», δηλαδή του αμερικάνου προέδρου…

Υποτίθεται, τώρα, ότι το ψόφιο κουνάβι δεν θέλει πόλεμο με το ιράν – επειδή κάτι τέτοιο (εκτιμάει πως) θα βλάψει την εκστρατεία του για τις εκλογές του Νοέμβρη του 2020… Ακόμα κι αν είναι έτσι, δεν χρειάζεται να αποφασίσει «πόλεμο με το ιράν» (δηλαδή να ζητήσει την έγκριση του νομοθετικού…). Αρκεί να αποφασίσει «μόνο» μια κάποια πυραυλική «τιμωρία». Το έχει ξανακάνει (στην περίπτωση της δήθεν επίθεσης με χημικά του Άσαντ στην Douma), το έχουν κάνει κι άλλοι αμερικάνοι πρόεδροι στο παρελθόν (π.χ. ο Κλίντον στα ‘90s: πυραυλική επίθεση στο αφγανιστάν και μετά στο σουδάν). Και είναι εύκολο να «πεισθεί» για κάτι τέτοιο το ψόφιο κουνάβι αν «πεισθεί» ότι μια επίδειξη δύναμης εναντίον αυτού του δαίμονα (της Τεχεράνης) θα βοηθήσει την επανεκλογή του…

Πώς θα απαντήσει (αν απαντήσει) η Τεχεράνη; Ωωωωω! Μα γι’ αυτό θα φταίει αυτή! (Και για να έχουμε καλό ερώτημα: δεν ήταν οι proxies της Τεχεράνης που έριξαν χτες ρουκέτα ή ρουκέτες στην αμερικανική πρεσβεία στη Βαγδάτη;)

Όχι νόμπελ…

Παρασκευή 1 Μάρτη. Το δεύτερο ραντεβού του Kim του λεβέντη με τον Trump τον απατεώνα (σύμφωνα με τον δικηγόρο του…) δεν έβγαλε υπογραφές στο ίδιο χαρτί. Κατά το ψόφιο κουνάβι φταίνε οι «υψηλές απαιτήσεις» του βορειοκορεατικού καθεστώτος: ζήτησε την κατάργηση όλων των κυρώσεων εναντίον του με αντάλλαγμα την διάλυση μιας κεντρικής μονάδας παραγωγής υλικού για πυρηνικά όπλα… (Χωρίς κάτι που να μοιάζει με «συμφωνία ειρήνης» στην κορεατική χερσόνησο, ο π.ε.τ. μπορεί να ελπίζει!)

H επίσημη άποψη της Πγιονγκγιάνγκ είναι σημαντικά διαφορετική· και λογικά η σωστή. Ο βορειοκορεάτης υπ.εξ. Ri Yong Ho, σε συνέντευξη τύπου χτες, την ώρα που το ψόφιο κουνάβι πετούσε προς την «υπέροχη Ουάσιγκτον» (ήταν μαύρη νύχτα στο Hanoi), υποστηρίξε ότι: με αντάλλαγμα την διάλυση των εγκαταστάσεων στο Yongbyon ο Kim ζήτησε μερική άρση των κυρώσεων. Όχι συνολική. Προφανώς υπέδειξε και ποιες θέλει να καταργηθούν.

Θεωρούμε κατά συνέπεια αρκετά πιθανό πως ήταν ο Pompeo που συμβούλεψε το ψόφιο κουνάβι να απορρίψει την πρόταση του Kim. Κάνοντας την εκτίμηση (σωστή ή λάθος θα φανεί…) ότι οι συνεχιζόμενες κυρώσεις κατά της Πγιονγκγιάνγκ θα αποδώσουν περισσότερους “καρπούς” μελλοντικά… Μπορεί (ο Pompeo) να έπεισε το ψόφιο κουνάβι ότι σύντομα θα λυγίσει τον Kim, οπότε το νόμπελ ειρήνης δεν θα το χάσει…

Απ’ την άλλη μεριά, εκτός απ’ τους εσωτερικούς λόγους (καθόλου ασήμαντους) το βορειοκορεατικό καθεστώς, σαν μέλος του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, δεν έχει κανένα λόγο να χαρίσει στο ψόφιο κουνάβι το φωτοστέφανο του “ειρηνοποιού” στην ανατολική ασία χωρίς ουσιαστικό όφελος για το ίδιο… Την ώρα που το ψοφιοκουναβιστάν οξύνει τον καυγά κατά της Τεχεράνης (αν και είχε υπογράψει μια συμφωνία μαζί της…), έχει ανοίξει καινούργιο με το Καράκας· και προσπαθεί να εμποδίσει την τεχνολογική κυριαρχία του Πεκίνου: ναι, τέτοιους καιρούς δεν δίνεις πόντους ειρήνης σε καυγατζήδες.

Θα κάνει, τελικά, στάση στο Πεκίνο το τραίνο του Kim στο γυρισμό. Και δεν θα είναι για τσιγάρο… Άλλωστε μισοεπίσημα το κινεζικό καθεστώς αμφισβήτησε ήδη τις διαπραγματευτικές τακτικές της Ουάσιγκτον στο θέμα «βόρεια κορέα», ζητώντας την να κάνει σοβαρές συζητήσεις…

(Εν τω μεταξύ το ψόφιο κουνάβι γυρίζει σπίτι για να βράσει στο ζουμί του…)

(φωτογραφία: Κέφια!)

Sweet ψόφιο κουνάβι

Κυριακή 10 Φλεβάρη. Εν όψει της καινούργιας (δεύτερης) συνάντησής του με τον Kim Jong Un (στο βιετνάμ, 27 και 28 Φλεβάρη) το ψόφιο κουνάβι στάζει μέλι. «Η βόρεια κορέα, υπό την ηγεσία του Kim Jong Un θα γίνει μεγάλη οικονομική δύναμη» τιτίβισε χτες. «Μπορεί να εκπλήξει άλλους, αλλά όχι εμένα, γιατί εγώ τον ξέρω και έχω καταλάβει εντελώς πόσο ικανός είναι. Η βόρεια κορέα θα γίνει ένα άλλο είδος πυραύλου – οικονομικός πύραυλος!» κατέληξε. Ουάου!

Αυτά τα λέει επειδή έχει πεισθεί ότι η Πγιονγκγιάνγκ θα κάνει βίδες τα πυρηνικά της για χάρη της καροτί κουπ του και του δολαρίου; Μάλλον όχι. Μπορεί να χαίρεται που η Σεούλ δέχτηκε να αυξήσει την οικονομική της συμμετοχή στα κόστη των αμερικανικών βάσεων στη νότια κορέα – αυτά τα ευαίσθητα ζητήματα με πορτοφόλια φτιάχνουν το κέφι του ψόφιου κουναβιού.

Προς το παρόν πάντως εκείνα που διαρρέουν για το καινούργιο ραντεβού, είναι ότι η Ουάσιγκτον ίσως κάνει κάποια κίνηση «ανταπόδοσης» των ενεργειών που έχει κάνει ως τώρα ο Kim. Κι αυτό που πιθανολογείται είναι μια δήλωση (του ψόφιου κουναβιού) για τέλος του πολέμου· μπορεί και μια υπόσχεση για επίσημη υπογραφή συμφωνίας ειρήνης κάποια στιγμή αργότερα…

(Αν τα πράγματα εξελιχθούν έτσι, στην Αθήνα κάποιοι θα βάλουν πλερέζες. Πάει το «νόμπελ ειρήνης» απ’ τα χέρια του τενεκεδένιου αν το ψόφιο κουνάβι εμφανιστεί σαν ειρηνοποιός στα τέλη Φλεβάρη!

Εδώ που τα λέμε άλλη πίστα η κορεατική χερσόνησος σε σχέση με την βαλκανική…)

Δουλειές υπάρχουν

Τετάρτη 30 Γενάρη. Όταν ο “σκληρός σκύλος” Bolton (τον παρατσουκλιάζουμε έτσι σε διάκριση απ’ τον “τρελό σκύλο” πρώην υπ.εξ. Mattis) δεν κάνει φτηνά κόλπα διαφήμισης του «ερχόμαστε» (σε βάρος του καθεστώτος Maduro), ασχολείται με τον άλλο αμερικανικό στόχο: την Τεχεράνη.

Πριν 10 μέρες η αμερικανική αντιπροσωπεία στην «υπηρεσία ατομικής ενέργειας» του οηε (είναι οι ανιχνευτές / ελεγκτές ύπαρξης πυρηνικών όπλων, που πάντως δεν πλησιάζουν τις ισραηλινές εγκαταστάσεις…) κάλεσε 70 διπλωμάτες από πολλά κράτη, που εργάζονται στην υπηρεσία, στα κεντρικά της στη Βιέννη, για να τους παρουσιάσουν … τον Bolton. Και τις «ακλόνητες αποδείξεις» του ότι η Τεχεράνη κοροϊδεύει την υπηρεσία (ΙΑΕΑ) και ότι συνεχίζει κρυφά το πυρηνικό της πρόγραμμα. Οι «ακλόνητες αποδείξεις» ήταν η επεξεργασία που είχαν κάνει δύο μιλιταριστικά αμερικανικά think tanks σε «στοιχεία» που είχε αποκαλύψει πριν κάτι καιρούς ο Netanyahou… Στρωτό παιχνίδι με κεφαλίες…

Έπεισε ο κυρ σκληρός σκύλος το κοινό του; Καθόλου. Για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή οι επαγγελματίες της ΙΑΕΑ δεν γουστάρουν να αμφισβητείται η δουλειά τους (στους ελέγχους) έτσι, στο πόδι. Και δεύτερον επειδή η Ουάσιγκτον έχει βαρύ ποινικό μητρώο, και μάλιστα διπλό. Για την ανεδαφική και δόλια αμφισβήτηση της ΙΑΕΑ πριν την εισβολή στο ιράκ· και επειδή η Ουάσιγκτον (με τους συμμάχους της) προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τους διεθνείς οργανισμούς σα στολή ευκαιρίας.

Η αποτυχία του σκληρού σκύλου δεν θα πρέπει να εννοηθεί, πάντως, σα «νίκη του διεθνούς δικαίου». Μάλλον μια ακόμη (και όχι ιδιαίτερα ηχηρή) στιγμή του ξεπεράσματός του είναι – του ξεπεράσματος με τα κριτήρια του παρελθόντος. Αφού η Ουάσιγκτον δεν βρίσκει την κάλυψη που επιδιώκει, θα το πάει αλλιώς.

Δεν πρόκειται να κλάψει την μοίρα της. Για την δική μας; Άλλο θέμα…

Καπιταλισμός που καλπάζει

Κυριακή 13 Γενάρη. Ήταν θέμα “ευγενούς άμιλλας” και πρεστίζ. Αλλά (το θεωρούμε σίγουρο) είναι πολλοί στον πλανήτη που θα προτιμούσαν να μην είχε συμβεί και αυτό! Ποιο;

Προς τα τέλη του 2011 η διοίκηση των κινεζικών πυρηνικών εγκαταστάσεων ηλεκτρισμού στο Taishan πήρε την απόφαση ότι ο υπο κατασκευή πυρηνικός σταθμός «3ης γενιάς» θα ήταν ο πρώτος που θα εγκαινιαζόταν παγκόσμια. Αυτοί οι αντιδραστήρες EPR (European Pressurized Reactor) είναι έμπνευση της γαλλικής Framatome. Στον βασικό τους σχεδιασμό περιλαμβάνουν αναβαθμισμένα συστήματα και κατασκευές ασφαλείας, ώστε οι αντιδραστήρες να μην κινδυνεύουν από σεισμούς· ακόμα και απο πτώση αεροπλάνου.

Είχε ξεκινήσει ήδη προ πολλού η κατασκευή αντιδραστήρων EPR: στη φινλανδία το 2005 και στη γαλλία το 2007. Η κατασκευή στο Taishan ξεκίνησε το 2009· τέσσερα και δύο χρόνια μετά τους προηγούμενους. Η απόφαση να τελειώσει πρώτος ήταν ριψοκίνδυνη. Οποιοδήποτε τεχνικό πρόβλημα εμφανιζόταν θα έπρεπε να το λύσουν εκ του μηδενός· και σ’ ένα εντελώς καινούργιο τύπο αντιδραστήρα και σχετικών κατασκευών τα τεχνικά προβλήματα θα ήταν πολλά. Δεν θα μπορούσαν να μάθουν από την εμπειρία άλλων. Κι αυτό θα σήμαινε έξτρα καθυστερήσεις, και έξτρα κόστη.

Αλλά είναι ο κινεζικός καπιταλισμός… Το είπαν και το έκαναν. Η δοκιμαστική λειτουργία έγινε στα μέσα Δεκέμβρη. Και τώρα είναι έτοιμος για κανονική λειτουργία. Πρώτος, σε σχέση με τους άλλους δύο. Που θα αξιοποιήσουν, αν τους χρειαστεί, το κινεζικό know how στην κατασκευή και στην επίλυση προβλημάτων.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τόσο ο καπιταλισμός γενικά όσο και τα πυρηνικά εργοστάσια ειδικά είναι ανάθεμα. Με αυτά σαν δεδομένα η υπόθεση του Taishan 1 είναι ένα είδος γενικής αλληγορίας του δυναμισμού του κινεζικού κράτους / κεφάλαιου: «ακόμα κι αν αργήσαμε να ξεκινήσουμε θα σας προσπεράσουμε στην επόμενη στροφή»…

Είναι χαρμόσυνα νέα αυτά για τις «παλιές δυνάμεις»;