Tag: πυρηνικά

Zaporizhzia

Δευτέρα 29 Αυγούστου>> Συνεχίζονται οι ρωσικοί βομβαρδισμοί στον πυρηνικό σταθμό της Zaporizhzia που βρίσκεται υπό ρωσική κατοχή…

Ναι, σωστά διαβάσατε! Αυτό είναι όχι μόνο το πνεύμα αλλά και τα «αγχωμένα» λόγια των εντόπιων δημαγωγών: οι ρώσοι αυτοβομβαρδίζονται, ίσως όπως οι βόσνιοι στο Sarajevo πριν καμιά 30αριά χρόνια βομβάρδιζαν την αγορά της πολιορκούμενης πόλης τους, και «αυτοκτονούσαν»…. Εκείνοι το έκαναν για να προκαλέσουν τον οίκτο της δύσης. Οι ρώσοι, τώρα, αυτοβομβαρδίζονται για να φοβίσουν την δύση…

Μπορείτε να σκεφτείτε διάφορα. Όπως: τι στο διάολο πίνουν οι δημαγωγοί; Ή: πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η δυτική δημαγωγία; Ή “πόσα θέλετε για να με κάνετε να ξερνάω;” Μέσα στα υπόλοιπα βάλτε κι αυτό: να γίνονται «έρευνες κοινής γνώμης» για το θέμα του πυρηνικού σταθμού, για να τεκμηριωθεί αν (και σε ποιο βάθος) βρίσκεται η μέση αποβλάκωση.

Κάτι σαν βλακοβυθομέτρηση. (Είναι ένα σετ από data που πρέπει να ανανεώνεται διαρκώς…)

Κι άλλη άγνοια!

Δευτέρα 15 Αυγούστου>> Ίσως αυτό το «ααα, δεν ξέρω» να είναι μια καινούργια, ύπουλη «πανδημία» και μας το κρύβουν. Θέλουν να την κρατήσουν για τους εαυτούς τους! Επεκτείνεται γρήγορα πάντως!

Θα έχετε ακούσει για ένα πυρηνικό εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος στην Zaporizhzia… Το μεγαλύτερο στην ευρώπη – λένε. Με έξι αντιδραστήρες.

Το προφορικό (από καθεστωτικό ρ/σ υψηλής ακροαματικότητας, τον «real fm») σχετικό ρεπορτάζ, ξεκινούσε την περασμένη Παρασκευή με την “προειδοποίηση του ουκρανού υπουργού εσωτερικών προς την ευρώπη ότι μπορεί να συμβεί μεγάλη καταστροφή στην Zaporizhzia”, και συνέχιζε επί λέξει μ’ αυτήν ακριβώς την φράση:

Ο υπό ρωσικό έλεγχο σταθμός δέχεται βομβαρδισμούς…

Το αντίστοιχο γραπτό ρεπορτάζ (από την καθεστωτική «καθημερινή») την ίδια ημέρα, κάτω απ’ τον παραπλανητικό τίτλο «Το Ντονμπάς θα κτυπήσουν οι Ρώσοι», ξεκινούσε ως εξής:

Συνεχίστηκαν οι ρωσικοί βομβαρδισμοί χθες σε όλη τη γραμμή του μετώπου στην Ουκρανία, με πυρά να δέχεται και η περιοχή γύρω από τον πυρηνικό σταθμό της Ζαπορίζια…

Τι καταλαβαίνετε; Απ’ το δεύτερο ότι οι ρώσοι «ρίχνουν πυρά στην περιοχή γύρω από τον πυρηνικό σταθμό της Ζαπορίζια»… αλλά απ’ το πρώτο ότι «ο σταθμός είναι υπό ρωσικό έλεγχο». Οπότε προκύπτουν δύο ενδεχόμενα, και τα δύο σαν παραδείγματα της αποβλάκωσης που συστηματικά προάγει το καθεστώς:

-είτε ο ρώσικος στρατός αυτοβομβαρδίζεται, για άγνωστους λόγους∙

– είτε κάποιοι άγνωστοι, μυστηριώδεις, για τους οποίους «κανείς δεν ξέρει τίποτα» βομβαρδίζουν έναν πυρηνικό σταθμό… ίσως να είναι από τον Δ του Κενταύρου…

Τι συμβαίνει, λοιπόν, εκεί; Γιατί στη δύση «κανείς δεν ξέρει» ποιοι βομβαρδίζουν τον μεγαλύτερο πυρηνικό σταθμό της ευρώπης; Γιατί στη δύση «κανείς δεν ξέρει» τον λόγο που τον βομβαρδίζουν; Γιατί στη δύση κανείς δεν κάνει κεφαλοκλείδωμα σ’ αυτούς που παίζουν με το ενδεχόμενο μιας πυρηνικής καταστροφής κολοσσιαίου μεγέθους; Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει αυτή η ελεεινή εγκληματική συνενοχή;

Να πως έχουν τα πράγματα:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Πριν οι ευρωπαίοι αρχίσουν να καίνε τις πόρτες τους…

Δευτέρα 25 Ιούλη>> Η έκταση και η ένταση της τρομοκρατικής / πειθαρχικής (κατασκευής και της) αξιοποίησης της «ενεργειακής κρίσης» στην ευρώπη (για την οποία φταίει, ποιος άλλος;, ο μοχθηρός Putin…) συναγωνίζεται ήδη την έκταση και την ένταση των αρχικών φάσεων της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας. Σε αντίθεση όμως με την δεύτερη, που κρύφτηκε πίσω από δήθεν «επιστημοσύνη» για να γίνει εντελώς ψυχο-μεταφυσική και ανεξέλεγκτη, η πρώτη δεν μπορεί να κρυφτεί έτσι. Η «ενεργειακή κρίση» και η τρομοκρατία / πειθάρχηση που επεξεργάζονται τα ευρωπαϊκά αφεντικά είναι εντελώς γυμνή από «επιστημονικά» και «ιατρικά» φτιασίδια. Είναι εντελώς ωμή. Απ’ αυτή την άποψη μπορεί να θεωρηθεί ένα-βήμα-μπροστά για τ’αφεντικά, στο βαθμό που πετύχει∙ ή ένα βήμα προς τον γκρεμό αν αποτύχει. (Και θα πρέπει να αποτύχει!)

Στις 11 Οκτώβρη του 2021, μια δεκάδα ευρωπαϊκών πολιτικών βιτρινών οικονομικών και ενέργειας (γαλλίας, πολωνίας, βουλγαρίας, κροατίας, ουγγαρίας, ρουμανίας, σλοβακίας, σλοβενίας, τσεχίας και φινλανδίας) υπέγραψαν μανιφέστο σύμφωνα με το οποίο «… χρειαζόμαστε την πυρηνική ενέργεια προκειμένου να κερδίσουμε την μάχη της κλιματικής αλλαγής…. Αποτελεί για όλους μας ένα σημαντικό και αξιόπιστο κεφάλαιο για ένα μέλλον με χαμηλές εκπομπές άνθρακα…» Προσέξτε: στα μέσα Οκτώβρη του 2021 ΔΕΝ υπήρχε ρωσική εισβολή στην ουκρανία… Και φυσικά οι 10 ευρωπαίοι «ιππότες των πράσινων πυρηνικών» ΔΕΝ χρησιμοποιούν τον Οκτώβρη του 2021 αυτήν σαν δικαιολογία∙ μιλούν κατευθείαν για την «κλιματική αλλαγή»….

Ποια είναι λοιπόν η σχέση αιτίου – αποτελέσματος ανάμεσα σε ρωσική εισβολή, ενεργειακή κρίση, και πυρηνική σωτηρία;

– Είναι άραγε ο πόλεμος στην Ουκρανία η «αιτία του προβλήματος», και τα πυρηνικά η αναγκαστική («επιστημονική» και «κοινωνικά υπεύθυνη», για να μην ξεχνάμε την ορολογία των 2,5 τελευταίων χρόνων) λύση,

Ή

– Η παλινόρθωση της δυτικής πυρηνικής βιομηχανίας (μέσα στις νόρμες, τις προδιαγραφές και τις απαιτήσεις της 4ης βιομηχανικής επανάστασης) ήταν εξαρχής η κρυφή αιτία, και η «ενεργειακή κρίση» είναι η κατασκευασμένη (από τμήματα των δυτικών αφεντικών…) ενεργειακή τρομοκρατία για να επιβληθεί / νομιμοποιηθεί αυτή η παλινόρθωση;

Όποιος είναι δοκιμασμένα και αποδεδειγμένα λογικός ξέρει την απάντηση. Μπορεί επίσης να βρει τις εξόφθαλμες αναλογίες ανάμεσα στην υγιεινιστική τρομοκρατία, την ενεργειακή τρομοκρατία και (αργά ή γρήγορα…) την διατροφική τρομοκρατία!

Οι nuk(e-κ)αβλοι κόβουν κεφάλια…

Ένα σήμα δημοφιλές αλλά παλιό – ίσως και παμπάλαιο… Κάποτε το έβρισκες παντού. Αλλά τα χρόνια πέρασαν, και οι παλιοί «όχι, ευχαριστώ!» ίσως νοιάζονται τώρα περισσότερο για το αν θα υπάρχει ρεύμα για να δουλεύουν τα αρκουδίσια (: aircondition) στην κρεβατοκάμαρα… Ναι, είχαν τέτοια και στο χωριό που μεγάλωσαν…

Δευτέρα 25 Ιούλη>> Γιατί, λοιπόν, τα πυρηνικά είναι «η λύση στην – τεχνητή – κρίση»; Ο Ίωνας Σταματελάτος, με τον μακρόσυρτο τίτλο «διευθυντής ερευνών στο ινστιτούτο πυρηνικών και ραδιολογικών επιστημών, τεχνολογίας, ενέργειας και ασφάλειας του εθνικού κέντρου φυσικών επιστημών ‘Δημόκριτος’, και προϊστάμενος του εργαστηρίου του ερευνητικού πυρηνικού αντιδραστήρα», συνεντευξιαζόμενος στις 4 Γενάρη του 2022 στο site Αθηνέα, σαν οπαδός του «Πυρηνική ενέργεια; Ναι, ευχαριστώ!» υποστηρίζει ότι:

… Στην περίπτωση της πυρηνικής ενέργειας, το μέσο κόστος κιλοβατώρας καθορίζεται από το πολύ υψηλό κόστος της κατασκευής του σταθμού. Ωστόσο, το κόστος του καυσίμου και της λειτουργίας του σταθμού είναι σχετικά χαμηλά. Μελέτες στις ΗΠΑ έδειξαν ότι το κόστος ανά κιλοβατώρα ηλεκτρικής ενέργειας που παράγεται σε πυρηνικούς σταθμούς είναι τελικά χαμηλότερο από αυτό σε μονάδες που λειτουργούν με καύση ορυκτών καυσίμων, χωρίς μάλιστα να ληφθεί υπόψη και η αβεβαιότητα από την πιθανότητα επιβολής στο μέλλον φόρων άνθρακα ή αυστηρότερων κανονισμών για τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου.

Επιπλέον, ένας πυρηνικός σταθμός μπορεί να παρέχει στο ηλεκτρικό δίκτυο ισχύ βασικού φορτίου σε εικοσιτετράωρη βάση και σε όλες τις καιρικές συνθήκες. Η ισχύς βασικού φορτίου αναφέρεται στην ελάχιστη ποσότητα ηλεκτρικής ενέργειας που απαιτείται για την τροφοδοσία του ηλεκτρικού δικτύου ανά πάσα στιγμή. Αντίθετα, η παραγωγή ενέργειας από τον ήλιο και τον άνεμο εξαρτάται έντονα από τις καιρικές συνθήκες και απαιτείται η ύπαρξη εφεδρικής ισχύος όταν ο ήλιος δύει ή ο άνεμος σταματά να φυσάει. Οι πυρηνικοί σταθμοί ηλεκτροπαραγωγής μπορούν να λειτουργούν με ευελιξία για να ανταποκρίνονται στις διακυμάνσεις της παραγωγής ενέργειας από τις ανανεώσιμες πηγές και επομένως έχουν τη δυνατότητα να παρέχουν την απαραίτητη σταθερότητα στα ηλεκτρικά δίκτυα, ιδιαίτερα εκείνα με υψηλή συμβολή από τις μεταβλητές ανανεώσιμες πηγές…

…Ακούγοντας τις λέξεις «πυρηνική ενέργεια» συνήθως έρχονται στο μυαλό μας εικόνες τεράστιων σταθμών παραγωγής ενέργειας και πύργων ψύξης. Ωστόσο, σήμερα αναπτύσσονται και νέες τεχνολογίες, για παράδειγμα οι σύγχρονοι μικροί αρθρωτοί αντιδραστήρες (Small Modular Reactors), που αλλάζουν το πρόσωπο και την απήχηση της πυρηνικής ενέργειας και ίσως έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και για τη χώρα μας.

Οι μικροί αρθρωτοί αντιδραστήρες είναι πολύ μικρότεροι σε ισχύ και χρησιμοποιούν καινοτόμες τεχνολογίες με πολλά εγγενή χαρακτηριστικά ασφάλειας. Παρά τη σημαντική τεχνολογική πρόοδο που έγινε τα τελευταία χρόνια, οι μικροί αρθρωτοί αντιδραστήρες απέχουν ακόμη από την ανάπτυξη σε μεγάλη κλίμακα. Ωστόσο, η χώρα μας πρέπει να παρακολουθεί τις εξελίξεις και τις δυνατότητες που παρέχουν οι νέες αυτές τεχνολογίες…

…Τα στατιστικά στοιχεία εδώ και έξι δεκαετίες δείχνουν ότι η πυρηνική ενέργεια είναι ένα πολύ ασφαλές μέσο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Όπως σωστά αναφέρατε, υπήρξαν δύο μεγάλα ατυχήματα στην ιστορία της πυρηνικής ενέργειας, το Τσερνόμπιλ και η Φουκουσίμα. Στην περίπτωση του Τσερνόμπιλ ο ελαττωματικός σχεδιασμός του αντιδραστήρα και η ανεπαρκής εκπαίδευση του προσωπικού που παρέκαμψε τα συστήματα ασφάλειας κατά τη διάρκεια δοκιμής μιας εφεδρικής γεννήτριας του σταθμού είχαν ως αποτέλεσμα την υπερθέρμανση των ράβδων καυσίμου του αντιδραστήρα αρ. 4 του σταθμού, προκαλώντας καταστροφική έκρηξη και διασπορά ραδιενεργού υλικού σε όλη την Ευρώπη. Στη Φουκουσίμα, το τσουνάμι προκάλεσε ζημιές στους τρεις σε λειτουργία αντιδραστήρες του σταθμού, με αποτέλεσμα την απώλεια της εφεδρικής ηλεκτρικής ενέργειας, την υπερθέρμανση των στοιχείων που φυλάσσονταν στην αποθήκη χρησιμοποιημένου καυσίμου του σταθμού και τη διασπορά ραδιενέργειας.

Και στις δύο περιπτώσεις, χρειάστηκε να γίνει εκκένωση του πληθυσμού στις περιοχές γύρω από τους σταθμούς. Αυτά είναι και τα μόνα μεγάλα ατυχήματα που έχουν συμβεί σε περισσότερα από 18.500 αθροιστικά έτη λειτουργίας αντιδραστήρων για την παραγωγή πυρηνικής ενέργειας.

Ο κίνδυνος ατυχημάτων σε πυρηνικούς σταθμούς είναι πολύ χαμηλός και συνεχώς μειώνεται με την ανάπτυξη νέων τύπων αντιδραστήρων με εγγενή χαρακτηριστικά ασφάλειας. Η προσπάθεια για την πρόληψη των ατυχημάτων δεν περιορίζεται μόνο στην ύπαρξη πολλαπλών και επικαλυπτόμενων τεχνικών συστημάτων ασφάλειας, αλλά και στην εκπαίδευση του προσωπικού σε αυτό που είναι γνωστό ως κουλτούρα ασφάλειας και διασφαλίζει την ασφαλή λειτουργία των πυρηνικών εγκαταστάσεων. Καθώς η τεχνολογία συνεχίζει να προοδεύει, η πυρηνική ενέργεια γίνεται ολοένα και πιο ασφαλής ως επιλογή και ίσως ασφαλέστερη από άλλες μορφές παραγωγής ενέργειας…

Όπως θα προσέξατε ένας επαγγελματίας απολογητής των πυρηνικών ΔΕΝ χρειάζεται κανέναν «αποδιοπομπαίο τράγο» για να εκθειάσει τα προτερήματά τους… Όπως ακριβώς οι απολογητές της γενετικής τροποποίησης της ζωής όταν μιλάνε μεταξύ τους ΔΕΝ χρειάζονται κανέναν «ιό/φονιά» για να καμαρώσουν για τα δικά τους σχέδια. Όλα είναι επιστημονικά (αλλοίμονο!), ασφαλή, ακίνδυνα, αποτελεσματικά∙ και κυρίως προμελετημένα υπέρ της κατάκτησης νέων αγορών και της εντατικότερης εκμετάλλευσης των παλιότερων, όπως είχαν υποδείξει κάποτε, πριν πολλά πολλά χρόνια, κάτι … «ψέκα».

Είναι η καπιταλιστική αναδιάρθρωση ανόητε!

Η ασταμάτητη μηχανή είναι σίγουρη ότι στην κατασκευή της Fukushima (σ’ ένα εξαιρετικά σεισμογενές έδαφος σαν το ιαπωνικό) οι τεχνικοί έκαναν ό,τι καλύτερο διέθετε η τεχνοεπιστήμη, κι ακόμα περισσότερα… Μόνο που αυτό δεν ήταν αρκετό, και από πολλές απόψεις ποτέ δεν θα είναι! Έντεκα χρόνια μετά δεν ξέρουν τι να κάνουν τις τεράστιες ποσότητες ραδιενεργού νερού που προέκυψαν απ’ την προσπάθεια να «κρυώσουν» οι ραδιενεργές ράβδοι∙ θέλουν να το ρίξουν στην θάλασσα∙ κι αυτό, πέρα απ’ όλα τα υπόλοιπα και ευκόλως εννοούμενα, προκαλεί σοβαρές εντάσεις με τα γειτονικά παραθαλάσσια κράτη. Ναι, η Fukushima ήταν ένα τεχνολογικό διαμάντι – και λοιπόν;

Δευτέρα 25 Ιούλη>> Αν η επίγνωση της εξελισσόμενης πραγματικότητας δεν είναι αρκετή, τα παραπάνω λόγια ενός «ειδικού» το δείχνουν: προκειμένου να επιβληθεί ο γενικευμένος «πυρηνισμός του κεφάλαιου» (υπερπηδώντας ότι απέμεινε απ’ τα αντιπυρηνικά κινήματα των ‘70s και των ‘80s…) χρειάζονται δύο τουλάχιστον πράγματα:

Πρώτον η εκτεταμένη άγρια συσσώρευση. Ο πυρηνικός σταθμός έχει πολύ μεγάλο κόστος κατασκευής: ιδού, λοιπόν, πόσο και γιατί χρειάζεται η αιμοβόρα τζογαδόρικη «υπερανατίμηση» της τιμής βασικών ενεργειακών πρώτων υλών αλλά και του ηλεκτρικού ρεύματος. Και δεύτερον η εκτεταμένη άγρια πειθάρχηση των πληθυσμών. Για να προχωρήσει αυτή η λεηλασία ζωής και εργασίας που ξεκίνησε απ’ το 2021 (αναφερόμαστε ειδικά στο εμπόρευμα «ενέργεια») την επόμενη 4ετία, για να επιβληθούν οι «πυρηνικές επενδύσεις» μέσα σε μυριόστομα «ωσαννά!», πρέπει οι πρωτοκοσμικοί να φοβηθούν, να ξεπαγιάσουν, να στερηθούν, συγκατανεύοντας και πειθαρχώντας σε μια ακόμα πραξικοπηματική «κατάσταση έκτακτης ανάγκης»!

Πρέπει, τέλος, να «παραδεχτούν» ότι η πυρηνική ενέργεια είναι «ασφαλής»… αφού άλλωστε το λένε, το διαφημίζουν οι «ειδικοί»… Είναι, πράγματι; Μιλώντας επιγραμματικά προς το παρόν, θα προσπεράσουμε τα πολύ σοβαρά ζητήματα των ατυχημάτων διαρροής (που ποτέ δεν μπορούν να αποκλειστούν!) και των πυρηνικών αποβλήτων (που ως τώρα ξεβράζονται πότε πότε στις ακτές της σομαλίας…). Για να θυμίσουμε κάτι που κανένα αφεντικό δεν θα ήθελε να πάρουν στα σοβαρά οι υποτελείς:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ίσως όχι και τόσο έκτακτο 2

Σάββατο 26 Φλεβάρη>> Το ρωσικό καθεστώς αποφάσισε λοιπόν ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να εκτρέψει το μαφιόζικο ουκρανικό κράτος απ’ την τροχιά προς το να γίνει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αμερικανική βάση, παρά μόνο δια της βίας. Τα (στρατιωτικά) σχέδια θα πρέπει να ήταν έτοιμα από καιρό. Απέμενε η αλυσίδα των αποφάσεων: πρώτα η αναγνώριση του Donetsk και του Lugansk, και ύστερα η «αξιοποίησή» της.

Δημιουργήθηκε κάποια κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» που επέβαλε την εισβολή, την προοπτική στρατιωτικής ήττας και συνθηκολόγησης του Κιέβου τώρα;

Αν κάποιος δει τον «χάρτη» της περικύκλωσης της ρωσικής επικράτειας απ’ τα δυτική μεριά της (και της πολιτικο-οικονομικής αποκοπής του ευρασιατικού project απ’ την υπόλοιπη ευρώπη) θα πρέπει να σημειώσει οπωσδήποτε την πρόσφατη (αποτυχημένη) προσπάθεια ανατροπής του Λουκασένκο στη λευκορωσία και την ακόμα πιο πρόσφατη (αποτυχημένη) προσπάθεια ανατροπής του Τοκάγεφ στο καζακστάν. Δεν θα ήταν παράλογο για το ρωσικό καθεστώς να συμπεράνει ότι ο αμερικανο-αγγλικός άξονας βρίσκεται σε επίθεση διαρκείας.

Η σταγόνα που πιθανότατα ξεχύλισε το ποτήρι είναι ωστόσο η δήλωση του κωμικού Zelesnky στο «συνέδριο ασφαλείας του Μονάχου» το Σάββατο 19 Φλεβάρη, περί επιδίωξης του φασιστοκράτους του να αποκτήσει (ξανά) πυρηνικά όπλα. Μετά το πραξικόπημα του 2014 ο Poroshenko, μαφιόζος πρόεδρος στο Κίεβο, είχε «ανοίξει» το θέμα άλλες τρεις φορές. Ο Zelensky δήλωσε ότι το ανοίγει κι αυτός για 4η φορά, αλλά θα είναι η τελευταία: η ουκρανία θα αποκτήσει έτσι κι αλλιώς πυρηνικά όπλα!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Πολεμικές προετοιμασίες

Σάββατο 20 Μάρτη. Το κράτος της αυτού μεγαλειότητας βασίλισσας της αγγλίας, της ουαλίας, της σκωτίας, της βόρειας ιρλανδίας και διαφόρων ακόμα σημείων του πλανήτη, έχει 195 πυρηνικές κεφαλές (αν και τα υποβρύχιά του που μπορούν να εκτοξεύσουν τους φορείς / πυραύλους είναι υπό αμερικανικό έλεγχο). Μια κυβερνητική απόφαση του 2010 είχε βάλει στόχο την μείωσή τους στις 180… Όχι πια.

Το καινούργιο «αμυντικό δόγμα» της παγκόσμιας βρετανίας (προσοχή: “παγκόσμιας” πια… όχι απλά “μεγάλης”!…) που δημοσιεύτηκε πρόσφατα (ένα ντοκουμέντο 114 σελίδων) προβλέπει την αύξησή τους σε 250. Ποιός είναι ο στόχος; Το Πεκίνο… και η Μόσχα… και… : το Λονδίνο ονειρεύεται (πάντα μαζί με την Ουάσιγκτον) ότι θα κυριαρχήσει στον ινδικό – ειρηνικό, αφού (λέει το δόγμα) στα κράτη της περιοχής βρίσκεται «η μηχανή ανάπτυξης» του πλανήτη… Και δεν πρέπει να μείνουν χωρίς το δυτικό ατσάλινο χέρι στον λαιμό τους…

Αλλά… Όπως κάθε ιμπεριαλιστικό κράτος έτσι κι αυτό της βασίλισσας οφείλει να εξασφαλίσει την (απόλυτη) πειθαρχία στα νώτα του· δηλαδή στην επικράτειά του. Διότι όπως επαναλαμβάνει σταθερά η έκθεση η διάκριση ανάμεσα σε εσωτερική και διεθνή ασφάλεια έχει θολώσει… τα σύνορα ανάμεσα σε πόλεμο και ειρήνη, ευημερία και ασφάλεια, εμπόριο και ανάπτυξη, εσωτερική και εξωτερική πολιτική γίνονται όλο και πιο περιττά…

Θα τονώσουμε το κοινωνικό σθένος στο Η.Β. απέναντι σε κάθε είδος παραπληροφόρησης… Η επένδυση στην άσκηση εκ μέρους της κυβέρνησης των συμπεριφορικών επιστημών, η επιτήρηση του ορίζοντα και οι στρατηγικές επικοινωνίες θα μας βοηθήσουν να βελτιώσουμε την απάντησή μας σε κάθε εκστρατεία παραπληροφόρησης….

… Οι πόλεμοι συνεχίζουν να κερδίζονται στα ανθρώπινα μυαλά… το interent είναι εσωτερικό τμήμα του πεδίου μάχης στον 21ο αιώνα, συνεπώς φυσικές και εικονικές επιχειρήσεις πρέπει να συνδυαστούν και να ενισχυθούν για να προκληθούν συνειδησιακές μεταβολές… Πρέπει να έχουμε αποτελεσματικά μέσα για να σχηματίσουμε τις ανθρώπινες αντιλήψεις και συμπεριφορές…. Οι πληφορορίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να εξαπατήσουμε ή σαν κάλυψη και απόκρυψη για να εξαπατήσουμε…

Πιθανόν να τα θεωρήσετε κοινότοπα αυτά… Ίσως δεν θα έπρεπε – για το καλό σας. Ο βρετανικός στρατός έχει ήδη τμήμα ψυχολογικού / πληροφοριακού πολέμου, την περιβόητη 77η ταξιαρχία. Θα σας φανεί κοινότοπο ή αδιάφορο το γεγονός ότι η 77η ταξιαρχία έχει άμεση συμμετοχή στην «αντιμετώπιση της πανδημίας» (δηλαδή των υπηκόων); Και τι είναι το βρετανικό (και το αμερικανικό και το ισραηλινό) κράτος αν όχι παράδειγμα προς μίμηση για τους συμμάχους τους;

Ξέρουμε τι θα γράψουν οι ιστορικοί του μέλλοντος (αν υπάρχουν τέτοιοι) για την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία και για τις δύο «διαστάσεις» της, εκείνην της «εσωτερικής πολιτικής» των δυτικών αφεντικών (του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος) και εκείνην της «εξωτερικής πολιτικής» τους· που (τι κοινότοπο ε;) δεν έχουν σύνορα μεταξύ τους…

Εσείς;

Τεχεράνη

Τρίτη 23 Φλεβάρη. «Να δικαστεί ο πρόεδρος!» Όχι, δεν αφορά το ψόφιο κουνάβι· αυτό την γλύτωσε. Αφορά τον ιρανό πρόεδρο Rouhani: μιας και η πλειοψηφία του κοινοβουλίου θεωρούνται «σκληροπυρηνικοί», ψήφισαν χτες πως κάνοντας αυτό το «μισό βήμα» για το οποίο γράφαμε χτες, παραβίασε το νόμο που είχε ψηφιστεί τον περασμένο Δεκέμβρη, το νόμο που προέβλεπε την διορία μέχρι τις 21 Φλεβάρη (να πάρει πίσω η Ουάσιγκτον όλες τις τιμωρίες) – διαφορετικά…

Τυπικά ίσως έχουν δίκιο. Ουσιαστικά όμως συνεχίζουν την προεκλογική τους εκστρατεία εν όψει των προεδρικών εκλογών στα μέσα του ερχόμενου Ιούνη. Η θεωρούμενη πιο hard core πλευρά του ιρανικού καθεστώτος κέρδισε συντριπτική νίκη στις βουλευτικές εκλογές που έγιναν στις 21 του περασμένου Φλεβάρη: 221 καρέκλες (είχαν 83) έναντι μόλις 20 των μεταρρυθμιστών / Rouhani (είχαν 121). Μ’ αυτά τα δεδομένα έχουν στο χέρι τη νίκη και στις προεδρικές, εκτός εάν μέχρι τότε συνεχίζει να παίζεται το έργο «η Ουάσιγκτον επιστρέφει στην συμφωνία… την είδαμε να έρχεται…»

Στο πολύπλοκο σύστημα εξουσίας του ιράν δεν είναι το κοινοβούλιο που μπορεί μόνο του να «καταργήσει» έναν πρόεδρο που, άλλωστε, έχει ακόμα 4 μόνο μήνες θητεία ακόμα. Το ανώτατο συμβούλιο εθνικής ασφαλείας, για παράδειγμα, ένα άλλο όργανο εξουσίας που έχει την αρμοδιότητα και για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν, δήλωσε χτες ότι η συμφωνία που έκανε η κυβέρνηση Rouhani για την 3μηνη παράταση είναι συμβατή με το νόμο του Δεκέμβρη, αυτόν που επικαλούνται οι σκληροπυρηνικοί κοινοβουλευτικοί. Κάποια μέλη δε της «συνέλευσης των ειδικών» (πρόκειται για τους παπάδες που δεν εκλέγονται και αποτελούν το ανώτατο όργανο εξουσίας στο ιράν αφού εκλέγουν τον «ανώτατο ηγέτη» – τώρα είναι ο Khamenei) θύμισαν ότι η «γραμμή» είναι πρώτα άρση όλων των τιμωριών που επέβαλε το ψόφιο κουνάβι, μετά επιστροφή της Τεχεράνης στις προβλέψεις της συμφωνίας του ‘15· και καμμία συζήτηση ή διαπραγμάτευση για οτιδήποτε άλλο… Σα να λέμε: “κράτησαν το ίσιο”…

Έχει το ενδιαφέρον του το να δώσει το ιρανικό καθεστώς στο σύνολό του προς τρίτους μια εικόνα «οξυμένων εσωτερικών διαφωνιών»… Με βάση το πως το αμερικανικό καθεστώς αντιλαμβάνεται τον κόσμο, είναι ικανό να πιστέψει πως μπορεί να οξύνει αυτές τις αντιθέσεις κάνοντας μισό ακόμα βήμα…

(Έχει κι αυτό ενδιαφέρον, κι ας το ξέρει όποιος ενδιαφέρεται για το θέμα. Ενώ ο νυσταλέος Jo ονειρεύεται (;) ότι δείχνοντας μια κάποια καλωσύνη-με-κυνόδοντες θα καταφέρει να βάλει προς συζήτηση το πυραυλικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, το ιρανικό καθεστώς απ’ την μεριά του, προκειμένου να «αναγνωρίσει» ότι η Ουάσιγκτον ξαναγύρισε στη συμφωνία, πέρα απ’ την κατάργηση των τιμωριών, θέλει και εγγυήσεις ότι ένας επόμενος πρόεδρος, οποτεδήποτε, δεν θα κάνει αυτά που έκανε το ψόφιο κουνάβι! Είναι απίθανο να μπορούν να δοθούν τέτοιες εγγυήσεις, εκτός αν η συμφωνία του 2015 ή όποια άλλη γίνει μέρος του αμερικανικού συντάγματος! Οπότε η Τεχεράνη μπορεί να λέει σταθερά «δεν σας έχουμε εμπιστοσύνη»…

Επιπλέον μπορεί να ζητάει αποζημιώσεις για τις ζημιές που έχουν προκαλέσει οι ψοφιοκουναβικές τιμωρίες απ’ το 2018 που επιβλήθηκαν και μετά (σε 1 τρις δολάρια τις υπολογίζει…), καθώς και το κεφάλι ενός αμερικάνου αρχιστράτηγου σαν εκδήλωση συγγνώμης για την δολοφονία του Soleimani…)

Κομήτες…

Παρασκευή 29 Γενάρη. Θα πει κάποιος καλόπιστος: μα που βρίσκεται το ύποπτο στο να προετοιμάζονται οι «ειδικοί» για παν ενδεχόμενο;

Είναι απλό: το ύποπτο (και όχι μόνο!) βρίσκεται στην κατασκευή των ενδεχόμενων στα μέτρα τους· και εκείνα των αφεντικών τους. Να ένα παράδειγμα. Όταν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 η κατάρρευση του «ανατολικού μπλοκ» έγινε οριστική, υπήρχαν κάποιοι παρά πολύ δυσαρεστημένοι: το πυρηνικό / πυραυλικό λόμπυ των ηπα, δηλαδή σχεδόν ολόκληρο το στρατο-βιομηχανικό σύμπλεγμα! Αν δεν υπάρχει ένας εχθρός τόσο επικίνδυνος όσο η πυρηνικά εξοπλισμένη ε.σ.σ.δ., τότε πως θα συνεχίσει η χρηματοδότηση, οι έρευνες, η κατασκευή όλο και περισσότερων βαλλιστικών πυραύλων με πυρηνικές κεφαλές; Ένας καινούργιος εχθρός έπρεπε να βρεθεί επειγόντως, εκεί στις αρχές των ‘90s – τέτοιος που να χρειάζεται «πυρηνική αποτροπή»! Και φτιάχτηκε.

Οι κομήτες, οι μετεωρίτες, οι βράχοι του διαστήματος! Εντελώς ξαφνικά – αλλά συστηματικά… – οι τότε δημαγωγοί, διεθνώς, άρχισαν να προβάλουν τον κίνδυνο να πέσει πάνω στον ενοποιημένο υπό την ηγεσία της δύσης και των ηπα πλανήτη μια μεγάλη πέτρα – προκαλώντας μεγάλη καταστροφή. Ποιός θα μπορούσε να αποκλείσει τέτοιο ενδεχόμενο; Κανείς!!! Και ποιός θα μπορούσε να σώσει την ανθρωπότητα απ’ αυτόν τον κίνδυνο; Μα το αμερικανικό πυρηνικό / πυραυλικό λόμπυ!!! Μόλις εμφανιζόταν στο αχανές σύμπαν ο κίνδυνος, η ανθρωπότητα (δηλαδή οι συγκεκριμένες αμερικανικές εταιρείες…) θα έριχναν επάνω του πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές, για να τον κάνουν σκόνη πριν τολμήσει να πλησιάσει! Τότε, στο πρώτο μισό των ‘90s, κατασκευάστηκε για πρώτη φορά η απειλή των μετεωριτών προς κατανάλωση των υποτελών· και απο τότε δεν εξαφανίστηκε ποτέ. Έρχεται και ξανάρχεται – αν και πια έχουν επανέλθει και οι κλασσικοί «επίγειοι» εχθροί, οι κλασσικές απειλές. Η Μόσχα και το Πεκίνο σίγουρα…

Η “disease X” είναι το αντίστοιχο των κομητών (του “κομήτη Χ” ας πούμε) για τις φαρμακο-μαφίες (και για το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα συνολικά). Ένα «παν ενδεχόμενο» που θεωρητικά δεν μπορεί να αποκλειστεί, και άρα η χρησιμότητά του είναι να ανοίξει τον δρόμο για πολύ στέρεες μεθοδεύσεις, για πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα, για πολύ συγκεκριμένα κέρδη (και όχι μόνον οικονομικά). Ένα «παν ενδεχόμενο» που, όπως με το πυρηνικο / πυραυλικό λόμπυ, μπορεί να κατασκευαστεί κατά βούληση· μπορεί να ανακαλέσει μάλιστα και «παραδείγματα απ’ το παρελθόν» για να αποδείξει το πόσο πιθανό και πόσο καταστροφικό θα μπορούσε να είναι… Για το αμερικανικό πυρηνικό λόμπυ τότε το παράδειγμα / απόδειξη ήταν ο μετεωρίτης που εξαφάνισε τους δεινόσαυρους… Κανείς δεν το θυμάται, περί θεωρήματος πρόκειται, αλλά για τις ανάγκες της προπαγάνδας απ’ τα ‘90s και μετά έγινε «σκληρό επιστημονικό δεδομένο»…. Θα μπορούσε ένας τέτοιος μετεωρίτης θα έχει καταστρέψει την γη το 1960, το 1970 ή το 1980; Αναμφίβολα ναι… Γιατί δεν είχε προκύψει τότε η ιδέα και η προπαγάνδα μιας τέτοιας απειλής; Επειδή δεν χρειαζόταν…

Για τις φαρμακομαφίες και τους συμμάχους τους το παράδειγμα / απόδειξη ήταν η «γρίπη του 1918». Κανείς δεν την θυμάται και, επιπλέον, είναι σίγουρο ότι δεν επρόκειτο ούτε μόνο ούτε σκέτα για γρίπη – δεν έχει σημασία… Θα μπορούσε ένας τέτοιος υγιεινομικός Αρμαγεδώνας να έχει εμφανιστεί το 1960, το 1980 ή το 1990; Αναμφίβολα ναι.. Γιατί δεν είχε προκύψει τότε η ιδέα και η προπαγάνδα μιας τέτοιας απειλής; Επειδή δεν χρειαζόταν. Και επειδή δεν υπήρχε το τεχνολογικό bottleneck που απαιτούσε ένα βίαιο άλμα στην αναδιάρθρωση των κοινωνικών σχέσεων.

Η μέση (και η λίγο πιο κει) ανατολή

Κυριακή 10 Γενάρη. Όταν, σε μια απ’ τις πρώτες πράξεις του νέου γκουβέρνου (αν και τυπικά ακόμα υπό το ψόφιο κουνάβι) το αμερικανικό νομοθετικό ενέκρινε (μεταξύ πολλών άλλων και ιδιαίτερα σημαντικών) την τιμωρία της Άγκυρας για την αγορά των ρωσικών S-400, τρία κράτη αντέδρασαν αμέσως καταγγέλοντας την Ουάσιγκτον. Το ρωσικό, το ιρανικό –και το πακιστανικό.

Η εντόπια εθνική δημαγωγία που απολαμβάνει να παρουσιάζει το τουρκικό καθεστώς «διεθνώς απομονωμένο» δεν έχει βέβαια ως τώρα λόγο να μιλάει για την συμμαχία Πεκίνου – Ισλαμαμπάντ – Τεχεράνης – Άγκυρας, αλλά ίσως το κάνει κάποια στιγμή, επιλεκτικά και προβοκατόρικα. (Υπόγεια και «ανεπίσημα» η εθνική «ζύμωση» έχει ξεκινήσει…) Αν και ιστορικά το πακιστανικό καθεστώς ήταν σταθερά το «λιγότερο παιζόμενο» στην ευρύτερη περιοχή, η περίοδος της αμερικανικής «αντιτρομοκρατικής εκστρατείας» στο αφγανιστάν μετατόπισε αναγκαστικά την Ισλαμαμπάντ αρκετά κοντύτερα στην Ουάσιγκτον. Την μετατόπισε επίσης κοντύτερα στην πετροχούντα του Ριάντ, για οικονομικούς και όχι μόνο λόγους (μια αναβίωση της εποχής των μουτζαχεντίν κατά του ρωσικού στρατού, και πάλι στο αφγανιστάν, στα ‘80s).

Αυτή η περίοδος φαίνεται να έχει τελειώσει, εφόσον ο πακιστανός πρωθυπουργός Imran Khan (με τις κατάλληλες εσωτερικές συμμαχίες) δείχνει ότι η επιλογή στρατηγικού συμμάχου έχει όνομα: Πεκίνο. Αλλά όχι μόνο Πεκίνο. Συνολικά ευρασιατικό project. Συνεπώς, επιπλέον, Τεχεράνη και Άγκυρα. Ειδικά με την Άγκυρα η Ισλαμαμπάντ μοιράζεται πέρα απ’ τα υπόλοιπα κι ένα συγκεκριμένο συμφέρον: με πληθυσμό κατά 80% σουνιτικού δόγματος η Ισλαμαμπάντ καταλαβαίνει πόσο δηλητηριώδης και αποσταθεροποιητική θα μπορούσε να είναι μια στενή σχέση με το ουαχαβίτικο Ριάντ. Εφόσον η Άγκυρα διατίθεται να ελαχιστοποιήσει την επιρροή των τοξικών του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι κατ’ αρχήν μεταξύ των αράβων και των καυκάσιων μουσουλμάνων, η Ισλαμαμπάντ έχει κάθε λόγο να στηρίξει…

Εννοείται ότι η πρώτη που έχει θορυβηθεί ιδιαίτερα απ’ τις επιλογές της Ισλαμαμπάντ είναι η ινδία. Το Νέο Δελχί θα ήθελε να γίνει αντίβαρο του Πεκίνου στην ασία, πράγμα πολύ δύσκολο – εκτός αν προσχωρήσει οριστικά και αμετάκλητα στο αμερικανικό στρατόπεδο· κάτι που δεν φαίνεται να έχει αποφασίσει ακόμα. Ωστόσο, πριν μια βδομάδα, στις 2 Γενάρη, ένα ινδικό φιλοκυβερνητικό κανάλι (το Zee News), μέλος ενός μεγάλου ινδικού μηντιακού ομίλου και γνωστό στην ινδία για την ειδικότητά του στην παραπληροφόρηση, είχε μια εντυπωσιακή «αποκάλυψη»: ότι η Άγκυρα ενδιαφέρεται να αγοράσει πυρηνικά όπλα απ’ το πακιστάν (και την κίνα), και ότι η Ισλαμαμπάντ διατίθεται να πουλήσει το σχετικό know how, μεσολαβώντας επιπλέον για την μεταφορά υλικών και εξαρτημάτων (για πυραύλους;) κινέζικης παραγωγής…

Η «αποκάλυψη» ήταν βέβαια προβοκατόρικη, απ’ την άποψη πως δεν είχε κανένα στοιχείο εκτός από πράγματα και γεγονότα γνωστά, όπως η στρατιωτική συνεργασία Άγκυρας – Ισλαμαμπάντ, οι κοινές ασκήσεις, συναντήσεις και συζητήσεις των επιτελείων, και τα υπόλοιπα. Και είναι πιθανό ότι είχε σα στόχο κυρίως την Ισλαμαμπάντ: να την παρουσιάσει σαν «διεθνή ταραξία», που διασπείρει παράνομα την πυρηνική τεχνολογία, κλπ. Αλλά θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μελλοντικά και απ’ την Αθήνα, για τους δικούς της στόχους, εναντίον της Άγκυρας.

Το θέμα είναι λεπτό (ή χοντροκομμένο, ανάλογα με την οπτική γωνία). Για να αρχίσει το ελλαδιστάν να φωνάζει επίσημα «λύκος, λύκος στο μαντρί» δείχνοντας την Άγκυρα και πίσω της την Ισλαμαμπάντ, θα πρέπει να είναι έτοιμη και διατεθειμένη μια «μεγάλη δύναμη» να παίξει τον ρόλο του τσοπάνη-με-την-καραμπίνα· τότε και μόνο τότε πιάνουν τόπο (δηλαδή: γεωπολιτικές προσόδους) τα γαβγίσματα του τσοπανόσκυλου. Αυτή την στιγμή ο προτιμητέος (ή και ο μόνος διαθέσιμος) τσοπάνης (η Ουάσιγκτον) έχει άλλα προβλήματα. Απ’ την άλλη μεριά, με τα μούτρα και τα μυαλά να σέρνονται στο πάτωμα, το τελευταίο πράγμα που θα προκαλούσε ανάταση στο εθνικό μαντρί θα ήταν η «είδηση» ότι ο αιώνιος εχθρός είναι (ή μπορεί να γίνει) πυρηνικός!

Υπάρχει, φυσικά, και η «ενδιάμεση λύση», μια αναβάθμιση της τακτικής πριν τους ολυμπιακούς του 2004: να ποινικοποιηθούν (και να κυνηγηθούν) οι μετανάστες απ’ το πακιστάν… σαν εκβιασμός προς την Ισλαμαμπάντ. Αυτή η βρωμιά είχε δουλέψει στις αρχές των ‘90s κατά των Τιράνων· δύσκολα θα ξαναδούλευε· αλλά ποιός δεν έχει εμπιστοσύνη στον εθνικό θεσμικό ρατσισμό και στον «υπερβάλλοντα» ζήλο του;

(φωτογραφίες: Πάνω το ινδικό πρωτότυπο, στα αγγλικά, απ’ τις 2 Γενάρη. Στη μέση: μια απ’ τις ελληνικές αντιγραφές. Κάτω: το πατριωτικό καθεστωτικό «πρώτο θέμα» σε μια χθεσινή προσπάθεια διεθνούς εξαγωγής της «τουρκικής πυρηνικής απειλής»… Χωρίς αναφορά στην αντιγραφή από ινδία μεριά – εννοείται…)