Tag: πραξικόπημα

Αποστασία α λα Ισλαμαμπάντ

Δευτέρα 18 Απρίλη>> Παλιά τους τέχνη κόσκινο: οι ηπα οργανώνουν, συνδιοργανώνουν (ή το προσπαθούν…) πραξικοπήματα προκειμένου να συγκρατήσουν την όποια παγκόσμια επιρροή τους. Ο πρόσφατος στόχος ήταν το πακιστανικό καθεστώς.

Ο μέχρι πρόσφατα πρωθυπουργός Imran Khan συνέπεσε να βρίσκεται στη Μόσχα στις 24 Φλεβάρη (ραντεβού κανονισμένο καιρό πριν)∙ ήταν η ημέρα που ξεκίνησε η ρωσική εισβολή στην ουκρανία. Αν και αυτό επιδεικνύεται σαν «σοβαρό ολίσθημα απέναντι στη σύμμαχο Ουάσιγκτον», οι αμαρτίες του Khan και των υποστηρικτών του είναι πολύ σοβαρότερες: όχι μόνο δεν έδωσε στον us army βάσεις μετά την ήττα και την αποχώρηση απ’ το αφγανιστάν∙ όχι μόνο οι διαβόητες μυστικές υπηρεσίες του πακιστάν κατηγορούνται (από τις αμερικανικές) ότι βοήθησαν τους ταλιμπάν να νικήσουν γρήγορα∙ όχι μόνο έχει συμμαχήσει σε διάφορα ζητήματα με τον άλλο «απείθαρχο» (τον Erdogan)∙ όχι μόνο έχει σταθερή σχέση με το Πεκίνο και τους «δρόμους του μεταξιού» φτάνοντας ως το σημείο να δώσει «στρατιωτικές διευκολύνσεις» στο στρατηγικής σημασίας λιμάνι της Gwadar∙ όχι μόνο αγοράζει κινεζικά όπλα∙ αλλά ανοικτά υποστηρίζει το ευρασιατικό project. Και, φυσικά, δεν επέβαλε καμία «κύρωση» στην Μόσχα. Απείχε ακόμα και απ’ την “καταδικαστική” ψηφοφορία στη συνέλευση του οηε. (Οι οπαδοί του; Καίνε αμερικανικές σημαίες…)

Υπάρχουν και ακόμα χειρότερα: ο Khan είχε απορρίψει την «βοήθεια» του δντ, που για να δώσει δάνειο στην ζορισμένη Ισλαμαμπάντ απαιτούσε μεταξύ άλλων να κοπούν οι (κρατικές) επιδοτήσεις στα καύσιμα και στο ρεύμα, πράγμα που θα σήμαινε επιδείνωση της καθημερινότητας των πληβείων.

Απ’ την άλλη μεριά είναι γνωστό ότι τόσο οι αμερικανικές υπηρεσίες (cia και λοιπά) όσο και τα επιτελεία του us army έχουν ισχυρές αρθρώσεις στον σκληρό πυρήνα του πακιστανικού καθεστώτος∙ απ’ την εποχή του πολέμου κατά των σοβιετικών στο αφγανιστάν. Την δεκαετία του ’80 δηλαδή. Αυτό ΔΕΝ σημαίνει ότι η Ισλαμαμπάντ ήταν ποτέ «υπόδουλη» της Ουάσιγκτον. Όμως σε συνθήκες όξυνσης της ενδοκαπιταλιστικής αναμέτρησης με την Ουάσιγκτον να ψάχνει για συμμάχους (το Νέο Δελχί, για παράδειγμα, δείχνει να αποστασιοποιείται…), το αν η κυβέρνηση του Khan θα έμενε απερίσπαστη ήταν ένα σοβαρό ερώτημα.

Απαντήθηκε σε μια πρώτη φάση: ένας αριθμός βουλευτών απ’ την κυβερνητική πλειοψηφία (: συνασπισμός κομμάτων) αποσκίρτησε πριν μερικές μέρες, και αμέσως η αντιπολίτευση κατέθεσε πρόταση μομφής κατά του Khan. Είχαν προηγηθεί αμερικανικές απειλές – έτσι ώστε να μην υπάρχει αμφιβολία για το ποιος, τι, γιατί. Ο Khan καθαιρέθηκε, αντικαταστάθηκε στην πρωθυπουργία απ’ τον Shehhaz Sharif, επικεφαλής του αντιπολιτευόμενου PML(N). Ο οποίος δήλωσε διατεθειμένος να συνεργαστεί τόσο με τις ηπα όσο και με το δντ. Και σαν πρώτη κίνηση καλής θέλησης ακρίβυνε το ρεύμα, ενώ θα ακολουθήσουν και τα καύσιμα.

Μ’ αυτά τα δεδομένα ο Khan και το κόμμα του (Tehreek-e-Insaf) δεν είναι διατεθειμένοι να αποδεχτούν το πραξικόπημα της «αποστασίας». Λογικό: οι διακυβεύσεις είναι κρίσιμες. Αμέσως μετά την έξωσή του ξεκίνησε «ανένδοτο αγώνα» απαιτώντας άμεσα εκλογές. Το μπαράζ συγκεντρώσεων που ξεκίνησε είναι εντυπωσιακό, αλλά δεν μπορούμε να το εκτιμήσουμε με τα γνωστά μέτρα: ο πακιστανικός πληθυσμός είναι 220 εκατομμύρια.

Επιπλέον: στα 70 χρόνια της ύπαρξής του το πακιστανικό κράτος σπάνια είχε πολιτικές κυβερνήσεις… «Συνήθως» κυβερνούσε ο στρατός…

Video στη συνέχεια: η πρώτη μεγάλη συγκέντρωση (είπαν η μεγαλύτερη που έχει γίνει ποτέ) στην (κυρίως Pastun) Peshawar, στις 14 Απρίλη. To τραγούδι (κάτι σαν προεκλογικός ύμνος) λέει μεταξύ άλλων: … η αμερική τρέμει τον Imran… Δεν ξέρουμε αν και πόσο “τρέμει”. Ξέρουμε όμως ότι η αποσταθεροποίηση είναι απ’ τις αγαπημένες τακτικές του άξονα…

Αλλοίμονο…

Παρασκευή 15 Νοέμβρη. Μια ακροδεξιά, πρώην τηλεπερσόνα και μετάπειτα γερουσιαστής, ονόματι Jeanine Anez Chavez (απλή συνωνυμία το επίθετο…) είναι η «μεταβατική πρόεδρος» στη La Paz. Αν σας συγκινούν ή, έστω, σας ενδιαφέρουν οι διαδικασίες, αφήστε τες. Μαζεύτηκαν απλά οι δικοί της (που είναι κοινοβουλευτική μειοψηφία) και την ευλόγησαν… Τί είναι που δεν καταλαβαίνετε απ’ τις εξωδιαδικαστικές «διαδικασίες»; Αν ο Guaido ήταν ένας πραξικοπηματικός ύμνος στο σύνταγμα της βενεζουέλα, η Anez Chavez (το δεύτερο δεν θα το ακούτε, σαν «Anez» κυκλοφορεί…) είναι ένα ξεπέρασμα των ψευδαισθήσεων: το μόνο σύνταγμα που ισχύει (όπου και για όσο ισχύει ακόμα) είναι το πραγματικό σύνταγμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού – στη φάση της παρακμής του.

Να λοιπόν που ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας έχασε την παγκόσμια πρωτιά της αναγνώρισής της. Η Μόσχα (και όχι η αργόστροφη Αθήνα) ήταν που αναγνώρισε (εκτός Ουάσιγκτον…) την Anez Chavez σαν «μεταβατική πρόεδρο»!! Καταγγέλοντας ταυτόχρονα το πραξικόπημα κατά του Morales, το οποίο όμως τελικά νομιμοποιεί!!! Είναι ένα σκληρό μάθημα για τους οπαδούς του “άξονα της αντίστασης”… Καμμία “αντίσταση” όπως την φαντάζονται! Κρατικά, καπιταλιστικά συμφέροντα, και ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί! Αυτό… Τίποτα παραπάνω… Ονειρεύομαι μια βολιβία απαλλαγμένη απ’ τις σατανιστικές τελετές των ιθαγενών, μια βολιβία που είναι αφιερωμένη στον χριστό… δήλωσε η «μεταβατική» κηρύσσοντας ανελέητο πόλεμο κατά των προλετάριων και πληβείων ιθαγενών. … Αυτοί πρέπει να απομακρυνθούν στα βουνά… Λέτε η αναφορά στον γυιό του επουράνιου αφεντικού να έπεισε την αργόστροφη αλεπού;

Δεν θα έπρεπε πάντως να την κατηγορήσει κανείς (ούτε και τον αυτοκράτορα Xi) που έχουν διαφορετική στάση απέναντι στη La Paz σε σχέση μ’ εκείνη που είχαν και έχουν απέναντι στο Caracas. Άλλοι συσχετισμοί, άλλη συγκυρία, άλλα συμφέροντα. Ίσως και διαφορετικές τακτικές.

Με επίγνωση όλων των κινδύνων διάψευσης που αντιμετωπίζουν οι προβλέψεις μας, η ασταμάτητη μηχανή (που θα ευχόταν να διαψευστεί…) εκτιμά, πως όταν παραχωρηθεί η «τυπική» εξουσία σε φασίστες, αυτοί και οι ντόπιοι και διεθνείς σύμμαχοί τους φροντίζουν έτσι ώστε τα γεγονότα να τρέχουν προς όφελός τους. (Τρεις χιλιάδες φασίστες, με ονόματα και διευθύνσεις, έπρεπε να καθαρίσει το εαμ όταν μπήκε στην Αθήνα τον Οκτώβρη του ‘44… Δεν το έκανε, ή δεν πρόλαβε: τους βρήκε μπροστά του μετά από δύο μήνες, πολλαπλάσιους και ενισχυμένους από τα αγγλικά όπλα….)

Για όσους / όσες δυσπιστούν θα θυμίσουμε την ουκρανία. Ο Yanukovych κάθαρμα ήταν, τμήμα του ουκρανικού πολιτικού προσοδισμού. Παρόλα αυτά είχε εκλεγεί, και είχε μια ορισμένη κοινωνική και πολιτική βάση υποστήριξης μέσα στην ουκρανία. Απ’ την στιγμή, όμως, που την έκανε προς Μόσχα μεριά στις 21 Φλεβάρη του 2014, φοβούμενος το πραξικόπημα της πλατείας Maidan, οι φασίστες στην Ουκρανία ξεδίπλωσαν την δική τους δυναμική. Και ξέρετε, υποθέτουμε, τι ακολούθησε.

Προφανώς ο Morales δεν είναι Yanukovych… Έχει (και θα έχει πάντα) μια ισχυρή κοινωνική βάση υποστήριξης απ’ τους ιθαγενείς και την βολιβιανή αριστερά. Όμως, απ’ την στιγμή που έπαψε να είναι ο εκλεγμένος πρόεδρος, ο διεθνώς αναγνωρισμένος που αμύνεται συνταγματικά· απ’ την στιγμή που έγινε ένας “πρώην” πρόεδρος που έμμεσα αλλά καθαρά εγκαταλείποντας το πεδίο “άσκησης της εξουσίας του” ουσιαστικά παραιτήθηκε, από εκείνη την στιγμή λοιπόν παραχώρησε την πρωτοβουλία των κινήσεων στους εχθρούς του. Αυτό ήθελαν!!! Τα υπόλοιπα ξέρουν να τα κάνουν από παλιά.
Έχετε σκεφτεί ποτέ τι σημαίνει “πρωτοβουλία των κινήσεων” στην ιστορία του παγκόσμιου ταξικού / κοινωνικού πολέμου; Αν όχι, όση ιστορία κι αν έχετε διαβάσει, δεν έχετε καταλάβει τίποτα απ’ το τι είναι ο πραγματικός πόλεμος την ώρα που συμβαίνει· με οποιαδήποτε μέσα…

(φωτογραφία: Τι κρατάει η «μεταβατική»; Κάποιο μενού κυριλέ εστιατορίου; Το σύνταγμα της βολιβίας; Όχι… Το «ευαγγέλιοοοοο!….» κρατάει!… Είναι γελοίο; Είναι και παραείναι… Αλλά ποιος σας είπε ότι η ιστορία του καπιταλισμού προχωράει μόνο υπό τον όρο της υψηλής αίσθησης του χιούμορ;)

Περί πραξικοπημάτων 1

Πέμπτη 14 Νοέμβρη. Είναι πια εύκολα προσβάσιμες (σε όσους / ες ξέρουν στοιχειώδη αγγλικά) οι «λιθιο-κεντρικές» εξηγήσεις για το πραξικόπημα στη βολιβία.

Προσέξτε όμως, αν σας ενδιαφέρει αυτό που λέγεται «η δύναμη της εργατικής τάξης» ή «η δύναμη των πληβείων», ή ότι άλλο σας βοηθάει. Είναι ένα θέμα το γιατί κάποιοι θέλουν να κάνουν ή/και κάνουν ένα πραξικόπημα· και είναι διαφορετικό θέμα το γιατί ένα πραξικόπημα πετυχαίνει – ή όχι.

Δεν πετυχαίνουν όλα τα πραξικοπήματα, παρότι όλα έχουν «σοβαρούς στόχους και σκοπούς»!!! Θυμηθείτε: τον Ιούλη του 2016 έγινε ένα πραξικόπημα στην τουρκία, που και σοβαρούς λόγους είχε, και σοβαρούς υποστηρικτές… Ηττήθηκε – ευτυχώς! φώναξαν τα εκατομύρια των τούρκων υπηκόων, παρά την σοβαρότητα των σκοπών του… Τον Απρίλη του 2002 έγινε ένα άλλο πραξικόπημα, εναντίον του Chavez στη βενεζουέλα… Ηττήθηκε – ευτυχώς! φώναξαν τα εκατομύρια των βενεζουελάνων πληβείων τότε, παρά την σοβαρότητα των σκοπών του…

Η συστηματική έμφαση στις (υλικές, γεωπολιτικές, κοινωνικές) αιτίες ενός πραξικοπήματος που πέτυχε (και η βολιβία είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα) αφορά την μισή αλήθεια· κι αν θέλει να την παραστήσει ολόκληρη η προσπάθεια δεν είναι καθόλου αθώα. Αφαιρεί απ’ την ζωντανή πραγματικότητα σε κάθε μέρος του πλανήτη τις κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις· αφαιρεί την οργάνωση ή την ανοργανωσιά, την γενναιότητα ή την δειλία των κοινωνικών υποκειμένων· αφαιρεί τις σχέσεις εξουσίας και τις σχέσεις (διάχυτης ή οργανωμένης) αντιεξουσίας… Αφαιρεί, δηλαδή, όλα όσα μπορούν να οδηγήσουν ένα πραξικόπημα, όποιες αιτίες και να έχει, σε αποτυχία!!! Αφαιρεί, ακυρώνει, την δύναμη των αδύναμων!!! Και, τελικά, «νομιμοποιεί» τους πραξικοπηματίες και τα έργα τους σαν αναπόφευκτα· έστω κι αν το «αναπόφευκτο» παραπέμπει πάντα σε κάποια «μεγάλη δύναμη» – εν προκειμένω τις ηπα. Αλλά η επιτυχία κανενός πραξικοπήματος δεν είναι «αναπόφευκτη» – ούτε στη βολιβία ούτε οπουδήποτε αλλού. Με όση Ουάσιγκτον κι αν έχει πίσω του…

Η ίδια ακριβώς δολιότητα, κρυμμένη πίσω απ’ τις φοβερές «εξηγήσεις», ισχύει και στις εξεγέρσεις / επαναστάσεις. Ούτε μία στις εκατό πιθανότητες δεν είχε η επανάσταση των μπολσεβικων να νικήσει· νίκησε όμως εναντίον καθόλου αδύναμων και χωρίς σοβαρούς σκοπούς αντιπάλων… Να πούμε για τους 82 ένοπλους του Granma; Πού πήγαιναν οι τρελοί;… Να πούμε για την μια χούφτα ένοπλων zapatistas, «τόσο μακριά απ’ τον θεό τόσο κοντά στην αμερική»; Πού πήγαιναν οι τρελοί;

Ούτε μία στις χίλιες δεν ήταν η πιθανότητα που δινόταν απ’ τους διάφορους επαΐοντες για να νικήσει η επανάσταση στην τυνησία στα τέλη του 2010 / αρχές του 2011… Νίκησε – κόντρα σε όλα τα «προγνωστικά». Κι αφού οι επαΐοντες κατάπιαν το σάλιο τους, δεν έδιναν ούτε μία στο εκατομμύριο πιθανότητες για να νικήσει η επανάσταση στην αίγυπτο, απ’ τις 25 Φλεβάρη του 2011 και μετά… Κι αυτή νίκησε… Ε, μετά απ’ αυτά τα «ανεξήγητα», αυτές οι πρόσφατες οι νίκες αποδόθηκαν πρώτα … στα πρωτοκοσμικά social media (!!!) και, μετά, σε κάποιο μυστηριώδες «αμερικανικό σχέδιο», για το οποίο ποτέ κανείς δεν έφερε ούτε μισή απόδειξη…

Οπότε: το γεγονός ότι (μέχρι σήμερα…) το πραξικόπημα στη βολιβία έχει πετύχει, πρέπει να αποδοθεί στα κίνητρα των εντός ή εκτός βολιβίας κλασσικών καπιταλιστικών συμφερόντων (: πρώτες ύλες) μόνο κατά 49%, στο μέγιστο. Το άλλο 51% της απάντησης για την επιτυχία του πρέπει, είναι απόλυτα αναγκαίο, να αποδοθεί στο τι έκανε και τι δεν έκανε, τι χαρακτηριστικά είχε και τι χαρακτηριστικά δεν είχε το καθεστώς Morales. Μετά από τόσα χρόνια εξουσίας. Η αντι-πραξικοπηματική κοινωνική δυναμική στη βολιβία είναι υπαρκτή και στέρεα· μόνο που βρέθηκε «εκτός» όταν έπρεπε να «καθαρίσει»… (Το τι θα ακολουθήσει δεν το ξέρουμε, αλλά τα γεγονότα είναι γεγονότα ήδη… Εν τέλει ο εμφύλιος είναι το χειρότερο ενδεχόμενο αν οι φασίστες έχουν με την μεριά τους τον στρατό και την αστυνομία. Αυτά τα προλαβαίνει κανείς!)

Υπάρχει περίπτωση μια αριστερή (εντός ή εκτός εισαγωγικών) κυβέρνηση να ανοίγει, να διευκολύνει τον δρόμο σε φασίστες; Υπάρχει περίπτωση ο κρατικός πατερναλισμός να διαβρώνει, και τελικά να ακυρώνει, τις δυνατότητες ακόμα και των κινημάτων που θα έπρεπε να τον προσπεράσουν· και, in case of emergency, να μπλοκάρουν οποιαδήποτε «δεξιά παλινόρθωση»;

Τελικά: χέζουν οι αρκούδες στο δάσος;

Περί πραξικοπημάτων 2

Πέμπτη 14 Νοέμβρη. Ο Luis Fernando Camacho, που εμφανίζεται σαν «ηγέτης» του πραξικοπήματος στη βολιβία, είναι ένα γνωστό χριστιανο-φασιστικό κάθαρμα. (Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας προλαβαίνει να τον «αναγνωρίσει» πρώτος πρώτος… Προλαβαίνει να είναι in time… ).

Αλλά διάολε! Δεν ξεφύτρωσε απ’ το πουθενά!!! Είναι γνωστός στη βολιβία, και για τις επιχειρήσεις του, και για τις ιδέες του, και για τις φιλοδοξίες του, και για τις διασυνδέσεις του… Κι αν υπάρχουν «πλούτη» (πρώτες ύλες) που τις εποφθαλμιούν διάφοροι· κι αν βρίσκεται σε εξέλιξη ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος· κι αν το «δόγμα Μονρόε» έχει ξαναμπεί σε λειτουργία και το ξέρεις· κι αν είσαι αυτό που λες σαν «πρόεδρος», ε, φτιάχνεις και εξοπλίζεις μαζικές εργατικές πολιτοφυλακές διάολε!!! Δεν βασίζεσαι στον στρατό και στην αστυνομία σου…

(φωτογραφία κάτω: Ο Camacho στο προεδρικό μέγαρο που εγκατέλειψε αμαχητί ο Morales ορκίζεται χτες στη … βίβλο: Η pachamama δεν θα γυρίσει ποτέ εδώ (αναφέρεται στο πνεύμα της Μάνας Γης των ιθαγενών των Άνδεων)… η βολιβία ανήκει στον χριστό….

Αυτά τα φίδια στέλνονται σβέλτα και έγκαιρα στην «άλλη ζωή»· και υπάρχουν πια πολύ κομψοί τρόποι γι’ αυτό… Δεν τα περιμένεις· τα ψάχνεις…)

Σχέσεις 1

Κυριακή 14 Ιούλη. Πριν 3 χρόνια (για την ακρίβεια στις 15 Ιούλη του 2016…) έγινε στην τουρκία απόπειρα πραξικοπήματος. Έγινε επιχείρηση κομμάντο για να δολοφονηθεί ο Erdogan, βομβαρδίστηκε από αεροπλάνα το κοινοβούλιο, ενώ στρατός προσπάθησε να καταλάβει κεντρικά σημεία και το αεροδρόμιο της Istanbul. Έγιναν μαζικές δολοφονικές ενέργειες που ούτε στη φαντασία του ο μέσος μαλάκας έλληνας δεν μπορεί να διανοηθεί.

Το πραξικόπημα ήταν βιαστικό και πιθανότατα κακά οργανωμένο· αλλά αυτό δεν μειώνει στο ελάχιστο την σημασία της αντίστασης του κόσμου (συμπεριλαμβανόμενων μεταναστών απ’ την συρία και πολιτικών προσφύγων απ’ την αίγυπτο…) που βγήκε κατά χιλιάδες στους δρόμους της Istanbul και της Ankara εμποδίζοντας, συχνά μόνο με τα κορμιά του, την επιτυχία του πραξικοπήματος. Οι πάνω από 260 δολοφονημένοι πολίτες (απ’ τους πραξικοπηματίες) δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Δεν αφήνουν, επίσης, κανένα περιθώριο υποτίμησής τους απ’ τους ντόπιους «επαναστάτες», που αν φάνε κανά δακρυγόνο έχουν να το λένε και στα εγγόνια τους. Με δυο λόγια οι τούρκοι έδειξαν απέναντι στους πραξικοπηματίες του 2016 ένα σθένος που οι έλληνες απλά θα ήθελαν να το φανταστούν το 1967…

Στα μέρη μας, από ειδικούς και ανειδίκευτους ακούστηκαν όλες οι βλακείες που θα μπορούσαν να ειπωθούν. Απ’ το ότι το πραξικόπημα το οργάνωσε ο ίδιος ο Erdogan, μέχρι ότι σχεδόν δεν έγινε… Ο κοινός τόπος ήταν ο γνωστός εθνικισμός. Οι ελληνάρες θα ήθελαν να έχει πετύχει το πραξικόπημα… Το ίδιο ακριβώς έδειξε πως ήθελε και το επίσημο κράτος / παρακράτος, μέσω των φαιορόζ πολιτικών βιτρινών του, διάφορων «διανοούμενων», «διαμορφωτών κοινής γνώμης», δημοσιογράφων αλλά και δικαστικών. Όταν το ίδιο βράδυ, βλέποντας την ήττα, 8 χουντοκαραβανάδες (μεταξύ των οποίων και κάποιοι απ’ τις «ειδικές δυνάμεις» που επιτέθηκαν στο ξενοδοχείο όπου έκανε διακοπές ο Erdogan) έκλεψαν ένα ελικόπτερο και προσγειώθηκαν κάπου στην Αλεξανδρούπολη, το ελληνικό κράτος / παρακράτος δεν τους έκανε πακέτο να τους στείλει πίσω· όπως ήταν η στοιχειώδης υποχρεώσή του. Τους κράτησε και έκανε μαζί τους κάποιο deal για να μην τους εκδόσει (ενδεχομένως οι 8 να ήταν πράκτορες κάποιου κράτους απ’ τους στενούς συμμάχους του ελλαδιστάν…) Τελικά τους βάφτισε σχεδόν «ήρωες». Όπως «ήρωες» ήταν και οι ντόπιοι εθελοντές χασάπηδες στη βοσνία… Όπως “ήρωες” είναι και οι φασίστες του Τελ Αβίβ και του Καΐρου…

Το συμπέρασμα είναι σαφές. Όταν, σαν κράτος και θεσμοί περιθάλπτεις εγκληματίες σημαίνει ότι συμφωνείς με τα εγκλήματά τους. Όταν περιθάλπτεις χουντοκαραβανάδες σημαίνει ότι συμφωνείς με το πραξικόπημα που επιχείρησαν. Τα υπόλοιπα είναι για μωρά.

Το γεγονός ότι το τουρκικό καθεστώς θεώρησε τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες (ή κάποια φραξιά τους) συνυπεύθυνες για το εναντίον του πραξικόπημα δεν είναι ούτε άστοχο ούτε αυθαίρετο: το πραξικόπημα έγινε (κι αυτό ίσως εξηγεί την βιασύνη να γίνει) όταν το κυβερνοAKP έδειξε ότι αποχωρεί απ’ το αμερικανικό σχέδιο για την συρία και συντάσσεται με την Μόσχα, την Τεχεράνη (και την Δαμασκό). Υπάρχουν σοβαροί λογαριασμοί λοιπόν εδώ μεταξύ Άγκυρας και Ουάσιγκτον, και δεν είναι καν «ηθικού τύπου» (του είδους «πήγατε να με φάτε πισώπλατα»). Οι διακυβεύσεις είναι πολύ σοβαρές: οι S 400 είναι απλά μια ένδειξη αυτής της σοβαρότητας.

Υποσχέσεις και διαψεύσεις

Πέμπτη 4 Μάη. Μπορεί ο καθένας να φαντασιώνεται με οτιδήποτε – “δημοκρατία έχουμε”… Σε ότι αφορά, όμως, το γιατί η Άγκυρα βγάζει σταθερά αφρούς απέναντι στην Αθήνα την απάντηση την έχει δώσει η πρώτη: ο ίδιος ο εξοχότατος πρωθυπουργός είχε υποσχεθεί, με το στοματάκι του, στον Ερντογάν ότι θα παραδώσει τους 8 χουντικούς καραβανάδες που αναζήτησαν καταφύγιο στην Αλεξανδρούπολη, και μάλιστα μέσα σε ένα μήνα. Και έγινε το ανάποδο: οι 8 έχουν γίνει σχεδόν “ήρωες” στο ελλαδιστάν. Τα ελληνικά δικαστήρια (γνωστά για την ευθυκρισία τους…) ανακαλύπτουν συνέχεια αιτίες για να προστατεύουν τους 8 τούρκους χουντικούς καραβανάδες.

Είναι σοβαρό ζήτημα το να κοροϊδεύει η κεντρική πολιτική βιτρίνα του ενός κράτους τις αντίστοιχες ενός άλλου; Είναι πολύ σοβαρό όταν πρόκειται όχι για τις συνηθισμένες διπλωματικές πιρουέτες αλλά για ένα πραξικόπημα. Η στάση της φαιορόζ κυβέρνησης (αλλά και ολόκληρου του πολιτικού και μηντιακού καθεστώτος) δεν είναι “ανθρωπιστική”. Είναι, καθαρά, φιλοχουντική – όταν πρόκειται για την τουρκία.

Κι αυτό έχει προεκτάσεις. Σημαίνει ότι το ελληνικό καθεστώς δεν έχει μεν την δύναμη να δρα το ίδιο προβοκατόρικα σε μεγάλη κλίμακα (αν την είχε δεν θα καρφωνόταν με τόσο χοντροκομμένο τρόπο!), με ευχαρίστηση όμως “καλύπτει” όχι μόνο τους περσινούς άμεσους πραξικοπηματίες, όχι μόνο τις 249 δολοφονίες στη διάρκεια του πραξικοπήματος αλλά, επιπλέον, τα αφεντικά εκείνης της αποτυχημένης απόπειρας…

Μπορεί ένα τέτοιο νταβαντζιλίκι να φαίνεται “ασήμαντο”. Αλλά αν φαίνεται έτσι, αυτό οφείλεται μόνο σε ανίατη μυωπία…

Φαγούρα 2

4/2/2017. Αξίζει να το κρατήσουμε: ένα ανώτερο στέλεχος του αμερικανικού πενταγώνου (επί Ομπάμα), η Rosa Brooks, με άρθρο της στο foreign policy, παρουσιάζει τους 4 τρόπους με τους οποίους θα πρέπει το ψόφιο κουνάβι να πάει σπίτι του. Ο τέταρτος είναι …. εντελώς αμερικάνικος: ένα στρατιωτικό πραξικόπημα (εναντίον του) ή, τουλάχιστον, η άρνηση του επιτελείου να ακολουθήσει συγκεκριμένες διαταγές του.
Δεν ξέρουμε τι δουλειά ακριβώς έκανε η κυρία. Θα έπρεπε να το ξέρει όμως: η απειλή πραξικοπήματος εναντίον εκλεγμένης πολιτικής βιτρίνας (και το ψόφιο κουνάβι είναι τέτοιο) είναι θαυμάσια αιτία για επιβολή «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» ώστε να εμποδιστεί. Σα να λέμε: ένας patriot act 2.0 θα μπορούσε να μην χρειάζεται «εξωτερική απειλή».
Εκτός αν η κυρία Brooks δεν έχει ιδέα για τι πράγμα μιλάει.