Tag: ουκρανία

H αγγλόφωνη έκδοση της φιλοδυτικής καθεστωτικής KievPost που εκδίδεται στο Κίεβο αναγνωρίζει πριν 2 μέρες ότι τα ποτάμια αίματος των στρατιωτών για (αβέβαιες και προσωρινές) μικροπροωθήσεις έχουν τσακίσει το ηθικό του ουκρανικού στρατού. Αλλά «… πρέπει – πρέπει – πρέπει να συνεχίσετε – να συνεχίσετε – να συνεχίσετε…» λένε οι γνωστοί φίλοι όλων αυτών… Οπότε: τι να τους κάνεις τους εχθρούς αν έχεις τέτοιους φίλους;

Δευτέρα 24 Ιούλη>> Το διαβάσατε εδώ (αν το διαβάσατε… όσοι το διαβάσατε…) πριν μια βδομάδα, στις 17 Ιούλη… Ήρθε τέσσερεις μέρες μετά, την Παρασκευή 21 Ιούλη, η ανεγκέφαλη αλεπού να το επιβεβαιώσει∙ χωρίς να διαβάζει ασταμάτητη μηχανή (… Επίσης δεν έχουμε πράκτορες στο Κρεμλίνο!)

Έχει ενδιαφέρον ωστόσο το πως παρουσίασε ένα τέτοιο ενδεχόμενο (ή κάτι παραπάνω από ενδεχόμενο;;;) ή, αν θέλετε, το πως το επίσημο καθεστωτικό πρακτορείο tass μετέφερε τα συγκεκριμένα λεγόμενα της ανεγκέφαλης αλεπούς. Έχει ενδιαφέρον επειδή κανονικά οι συνεδριάσεις του ρωσικού συμβουλίου ασφαλείας είναι απόρρητες∙ οπότε τα παρακάτω προφανώς «διέρρευσαν» σκόπιμα, προς «εξαγωγή»…

Μεταφράζουμε λοιπόν το σχετικό ρεπορτάζ, για να σχολιάσουμε στη συνέχεια:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Δευτέρα 24 Ιούλη>> Το ζήτημα της «εξαγωγής δημητριακών» (αλλά μόνο των ουκρανικών…) απ’ την Μαύρη Θάλασσα μπορεί να δείχνει γραφικό, αλλά δεν είναι. Συνδέεται (και συνδέει μεταξύ τους) δύο διαφορετικά επίδικα: την λεγόμενη «διατροφική κρίση» (που επεξεργάζονται τα αφεντικά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος), και τον στρατηγικό έλεγχο της ναυσιπλοϊας στη Μαύρη Θάλασσα, «μπροστά στη μύτη» του ευρασιατικού project.

Η συμφωνία που υπογράφτηκε τον Ιούλη του 2022 με την μεσολάβηση της Άγκυρας και την εγγύηση του οηε, προέβλεπε ταυτόχρονη «απελευθέρωση» των φορτίων, ουκρανικών και ρωσικών. Αλλά ως προς το δεύτερο σκέλος δεν εφαρμόστηκε – σ’ αυτό έχει δίκιο η Μόσχα: λόγω κυρώσεων έπρεπε να αρθούν διάφορες «απαγορεύσεις», «τιμωρίες» κλπ σε πλοία χύδην φορτίου που θα μετέφεραν τα ρωσικά δημητριακά αλλά και ρωσικά λιπάσματα, καθώς και στην αγροτική τράπεζα που χρηματοδοτεί τις εξαγωγές (Rosselkhozbank). Πράγμα που δεν έγινε ή μισοέγινε με τρόπο προσχηματικό αλλά άχρηστο. Επιπλέον, βασικός στόχος εκείνης της συμφωνίας ήταν η τροφοδοσία του λεγόμενου «τρίτου κόσμου»∙ αλλά ο «πρώτος» (κυρίως η ευρώπη…), με την μεγάλη ιστορία πειρατείας, δεν είχε κανένα πρόβλημα να φροντίσει πρώτα και κύρια τις δικές του ανάγκες.

Εδώ αρχίσει το Θέαμα. Η Μόσχα εξήγαγε τα δικά της δημητριακά είτε μέσω ιράν, είτε με τον «τρόπο Β»: τα φορτηγά πλοία άδειαζαν σε τουρκικά λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας (11,3 εκατομμύρια τόνους) σε ιδιαίτερα φιλική τιμή, οι τουρκικοί μύλοι (καλά οργανωμένοι και μεγάλοι) έκαναν τους σπόρους αλεύρι, και το αλεύρι έπαιρνε τον δρόμο του από τουρκικό έδαφος… (Η τουρκία έγινε έτσι στη διάρκεια της συμφωνίας ο τρίτος παγκόσμια εξαγωγέας δημητριακών με 3,2 εκατομμύρια τόνους – έναντι 8 της κίνας και 6 της ισπανίας). Η μη τήρηση των συμφωνημένων απ’ τα δυτικά καπιταλιστικά κράτη ήταν πράγματι σε βάρος των ρωσικών εξαγωγών με την ευρεία έννοια∙ δεν τις εμπόδισαν όμως… Τις έκαναν λιγότερο κερδοφόρες (τα μειωμένα κέρδη υπολογίζονται σε κάμποσες εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια: το ρωσικό στάρι πουλιόνταν 10 με 20 δολάρια ο τόνος χαμηλότερα απ’ την διεθνή τιμή). Συνολικά όμως οι ρωσικές εξαγωγές το διάστημα της συμφωνίας ήταν 60 εκατομμύρια τόνοι δημητριακών, απ’ τα οποία τα 47 εκατομμύρια ήταν στάρι∙ πρόκειται για ρεκόρ! Μόνο που πρόκειται για «αόρατο» ρεκόρ: δεν καταγράφεται στις επίσημες διεθνείς μετρήσεις. Πράγμα που σημαίνει ότι αυτές οι εξαγωγές έγιναν κάτω απ’ τα ραντάρ…

Το γεγονός ότι ένα χρόνο μετά την συμφωνία η Μόσχα αποσύρθηκε πρόσφατα απ’ αυτήν (δεν την ανανέωσε) είναι ευκαιρία για τους σπεκουλαδόρους στα χρηματιστήρια πρώτων υλών και την κατασκευή του θεάματος της «διατροφικής κρίσης», αλλά πρακτικά δεν αλλάζει ιδιαίτερα τις «ροές σπόρων» αυτές καθ’ αυτές, αν αυτό είναι το θέμα. Το φασιστοΚίεβο και οι νατοϊκοί συμμαχοί του συζητούν ήδη «εναλλακτική διαδρομή», που φαίνεται στην εικόνα πιο κάτω: τα φορτηγά θα πλέουν «παραλία – παραλία», μέσα στα χωρικά ύδατα ρουμανίας και βουλγαρίας (κράτη μέλη του νατο…) – μπλε γραμμή – αντί να διασχίζουν την Μαύρη Θάλασσα απ’ την Οδησσό ως τον Βόσπορο κι ανάποδα – κόκκινη γραμμή. Περισσότερα μίλια μεν, αλλά εν πάσει περιπτώσει εφικτό… Όσο για τα ρωσικά δημητριακά; Ό,τι γινόταν και πέρυσι.

Μόνο που το θέμα δεν είναι οι «ροές σπόρων»!!! Αυτές είναι μόνο ένα πρόσχημα. Και πως θα μπορούσε να ισχύει κάτι άλλο όταν στην ιστορία θέλει να ανακατευτεί το νατο;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Δευτέρα 10 Ιούλη>> Αν πριν 30 ή και παραπάνω χρόνια μιλούσε κάποιος δυτικός άρχοντας για πόλεμο του νατο στη Μόσχα θα καιγόταν το πελεκούδι. (Ταυτόχρονα πολλοί θα έσκαβαν υπόγεια καταφύγια). Εδώ και πάνω από 1 χρόνο αυτός ο πόλεμος είναι σε εξέλιξη – και οι δυτικοί πρωτοκοσμικοί πληθυσμοί επιβιώνουν χαμένοι στις ψευδαισθήσεις τους.

Όπως κι αν ονομάσει κάποιος την εισβολή του ρωσικού στρατού στις 24 Φλεβάρη του 2022, αυτός ο πόλεμος, ο πόλεμος δηλαδή ανάμεσα στη Μόσχα και στο Κίεβο, κράτησε σχεδόν ένα μήνα, και τέλειωσε με την πρόταση συνθηκολόγησης του Κιέβου που αποδέχθηκε η Μόσχα, στις διαπραγματεύσεις στην τουρκία. Με την επίσημη «παρέμβαση» του τότε άγγλου πρωθ. Borduk (και την ανεπίσημη της Ουάσιγκτον) από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά, τέλη Μάρτη του 2022, o κλόουν του Κιέβου αρνήθηκε να επικυρώσει την συμφωνία της δικής του διαπραγματευτικής ομάδας, παρέδωσε όσο πιο επίσημα γινόταν το καθεστώς του (και τις ζωές των υπηκόων του…) στους νατοϊκούς σχεδιασμούς, οπότε άρχισε ο οξυμένος πόλεμος νατο – ρωσίας… Στο ουκρανικό πεδίο μεν, με μεσολαβητές και μισθοφόρους, αλλά με νατοϊκά όπλα και καραβανάδες άμεσα ανακατεμένους σε κάθε πτυχή του.

Το να πούμε ότι η σιωπή, η ανοχή, η συγκατάνευση των πρωτοκοσμικών κοπαδιών στο νατο «τους» είναι αυτοκτονική είναι περιττό: νομίζουν ότι επειδή το Donbas ή η Χερσώνα «είναι μακριά» θα την γλυτώσουν… Αν έχουν ακόμα κάποια ελπίδα αυτή, παραδόξως, βρίσκεται στους εχθρούς τους, στη στρατηγική της Μόσχας (και του ευρασιατικού μπλοκ συνολικά)∙ όχι στους καραβανάδες τους, όχι στους τοξικούς πολιτικούς και δημαγωγούς τους, όχι στους ιδεολόγους της «λευκής ανωτερότητας».

Εξηγούμαστε:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Δευτέρα 10 Ιούλη>> Είναι δυνατόν να υποστηρίζουμε τέτοια πράγματα ενόσω το νατο μοιάζει παντοδύναμο; Ακριβώς αυτό: «μοιάζει»! Όσο για το τι υποστηρίζουμε; Η ιστορία (μας) δείχνει…

Όχι, το νατο δεν είναι καθόλου παντοδύναμο! Ηττήθηκε απ’ τους ταλιμπάν, κι αυτή η ήττα είναι πολύ πρόσφατη για να έχει ξεχαστεί. Ο σχεδιασμός του άξονα για τη «νέα μέση ανατολή» έχει επίσης ηττηθεί πανηγυρικά, κι απομένει η στρατιωτική επικύρωση αυτής της ήττας – που δεν θα αργήσει.

Θα πρέπει τώρα να θυμίσουμε ότι το νατο δημιουργήθηκε και «έγινε παντοδύναμο» σαν ο ένας πόλος του 3^ου παγκόσμιου πολέμου. Ο άλλος πόλος, το «σύμφωνο της Βαρσοβίας», δεν διαλύθηκε επειδή ηττήθηκε σε κάποιο πόλεμο, πυρηνικό ή όχι. Διαλύθηκε εξαιτίας των εσωτερικών αντινομιών της ηγεμονικής (στρατιωτικής) δύναμής του, της σοβιετικής ένωσης. Συνεπώς έχουμε ήδη ένα σχετικά πρόσφατο ιστορικό παράδειγμα όπου μια στρατιωτική συμμαχία ενώ φαίνεται ισχυρή (η έμφαση στο «φαίνεται»….) αποσυντίθεται όχι μετά από μια ολική ήττα, ούτε καν μετά από ήττα, αλλά εξαιτίας εσωτερικών αντινομιών.

Σε σύγκριση με το σύμφωνο της Βαρσοβίας το νατο έχει ήδη στρατιωτικές ήττες στο ενεργητικό του, και μάλιστα από ήσσονες αντιπάλους. Το ερώτημα κατά συνέπεια είναι διπλό. Πρώτον, αν η ηγεμονική (στρατιωτική) δύναμη στο εσωτερικό του, η ηπα, διατρέχεται από ισχυρές (έως και διαλυτικές) εσωτερικές αντινομίες, για διάφορους λόγους, κάποιες απ’ τους οποίες οφείλονται στην όλο και σαφέστερη αμφισβήτηση της πλανητικής ηγεμονίας της. Και δεύτερον, αν τα υπόλοιπα κράτη / μέλη / κεφάλαια είναι όλα, στον ίδιο βαθμό και με την ίδια πεποίθηση «ζωής ή θανάτου», στοιχισμένα μεσομακροπρόθεσμα πίσω απ’ αυτήν την (παρακμιακή κατά την γνώμη μας) ηγεμονική δύναμη.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Δευτέρα 10 Ιούλη>> Αύριο και μεθαύριο στη στρατιωτική ακαδημία του Vilnious (πρωτεύουσα της λιθουανίας) οι εκπρόσωποι των κρατών μελών του νατο θα προσπαθήσουν να «μπαζώσουν» μερικά απ’ τα φανερά ρήγματα που έχει προκαλέσει η αποτυχία του στο ουκρανικό πεδίο μάχης. (Το θέμα καταναλώνεται απ’ τους εντόπιους δημαγωγούς με τον γνωστό εθνικόφρονα τρόπο…) Το πιο κωμικοτραγικό αλλά και αναπόφευκτο σ’ αυτήν την ιστορική συγκυρία, είναι το θρυλικό θέμα της «ένταξης της ουκρανίας στο νατο» – μια ιστορία που ουσιαστικά μεν έχει κλείσει από το … 2008 (όταν Βερολίνο και Παρίσι απέρριψαν τις τότε μεθοδεύσεις της κυβέρνησης Bush του Β…) αλλά επανέρχεται κατά περιόδους σα ζόμπι – του 2^ου, του 3ου, του 4ου παγκόσμιου πολέμου…

Σύμφωνα με το καταστατικό του νατο δεν μπορεί να γίνει μέλος ένα κράτος που βρίσκεται σε πόλεμο! Ούτε καν αν εδάφη του κατέχονται από άλλο κράτος… Το 2008 το Κίεβο δεν ήταν σε πόλεμο, η επικράτειά του ήταν ακέραιη, ήταν όμως ήδη κράτος – μαφία, πράγμα που επίσης δεν επιτρέπεται… Τώρα είναι ακόμα χειρότερα και, επιπλέον, ονειρεύεται να ξαναφτάσει στην Αζοφική θάλασσα. Δεν θα έπρεπε λοιπόν καν και καν να υπάρχει τέτοιο θέμα στην ημερήσια διάταξη!! Υπάρχει όμως. Και υπάρχει σα δημαγωγικό προπέτασμα καπνού μήπως και φτιαχτεί κάποιο κοινά αποδεκτό (: ομοφωνία) μοντέλο «θολής νατοποίησης» του Κιέβου, έξω απ’ το καταστατικό αλλά μέσα σε διάφορες «βοήθειες». Ή μήπως οι διαφωνίες νομιμοποιήσουν κάποια κράτη μέλη να αυτονομηθούν εντελώς, στέλνοντας τον στρατό τους να σώσει τον κλόουν… Από μόνο του αυτό το γεγονός, το ότι δηλαδή τα μέλη του νατο πρέπει να παίξουν κρυφτό με τους εαυτούς τους και να συζητήσουν (με όλες τις μεταξύ τους διαφωνίες φυσικά…) για κάτι που μοιάζει με άδεια λειτουργίας ένοπλου μπητσόμπαρου στο Αιγαίο, δείχνει την χρεωκοπία του πράγματος.

Ακόμα, πάντως, κι αν η αποδυνάμωση / αποσύνθεση του νατο γίνει αναπόδραστη, δεν είναι κάτι που θα γίνει αύριο ή μεθαύριο. Ούτε θα είναι μια διαδικασία γραμμική όπως θα φανταζόταν κάποιος επιπόλαια. Κι ούτε θα είναι κάτι «απελευθερωτικό» για την ανθρωπότητα!

Ο καπιταλισμός δεν εξελίσσεται με αγάπες και λουλούδια, αλλά με καταστροφές… Ο πόλεμος είναι η υγεία του.